ตอนที่ 19 : ผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงเสียงจริง 100%
“คงเพราะอยู่แต่กับผู้ชาย ท่านเลยไม่ค่อยสนใจเพศตรงข้ามเท่าไหร่ ผมสังเกตเรื่องนี้เป็นคนแรก เสี่ยชอบมองผู้ชายหน้าสวย บางทีก็ทำสายตาแปลกๆ เหมือนมีอารมณ์ เพื่อป้องกันปัญหาไม่ให้เสี่ยไปแอบกินกับคนแปลกหน้าลับๆ จนติดโรค ผมก็เลย...เสนอเรื่องเด็กเลี้ยงขึ้นมา"
ผมมองคุณสันอึ้งๆ แต่นึกไปนึกมา มันก็ไม่แปลกหรอก...คุณสันเล่นโอ๋เสี่ยขนาดนี้
“เด็กเลี้ยง คือเด็กที่คบหากับเสี่ยแบบคู่นอน ไม่ใช่คนรัก โดยมีของตอบแทนแล้วแต่เสี่ยจะยกให้ แลกกับการปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เพื่อผลประโยชน์ของเสี่ย และตัวของเด็กคนนั้นๆ เอง พอมีคนจัดหามาให้ถึงที่ ถูกสเปก เสี่ยก็ไม่ปฏิเสธ แต่หากตอนเด็กผมตามใจท่านจนโตมาเสียคนยังไง การช่วยเหลือครั้งนี้ของผม ก็ทำให้เสี่ยไม่สนใจเรื่องความรัก...เพราะทุกอย่างช่างมาง่าย และไปง่ายเหลือเกิน”
“คุณสันเลย...จับผมประเคนให้เสี่ยรักเหรอครับ”
“ผมบังคับใจเสี่ยไม่ได้หรอกครับ แต่ผมคิดว่าน่าลุ้น เพราะจิระ คือเด็กคนโปรดของเสี่ย รูปร่างหน้าตาถูกใจท่านที่สุด ส่วนคุณจิตริน มีนิสัยตรงไปตรงมา คิดอะไรก็พูดแบบนั้น กล้าวิจารณ์กล้าท้าทาย เสี่ยที่ถูกตามใจมาตลอด เจอแต่ด้านดีๆ ที่ผมสรรหามาให้ น่าจะสนใจคนแบบคุณ แต่ที่ทำให้ผมตัดสินใจสนับสนุน ก็เพราะเสี่ยฟังคุณ...คุณจิอาจสงสัย ว่าทำไมผมถึงไม่บอกไม่เตือนเสี่ยบ้าง คำตอบคือ...ท่านไม่ฟังผมครับ ผมกับเสี่ย รวมทั้งบิ๊กและเบิ้ม อยู่ด้วยกันมานานเกินไป ท่านชินกับการให้ผมช่วยเหลือดูแล จึงไม่เคยคิดว่าผมต่อว่าเป็นจริงเป็นจัง พวกเด็กเลี้ยง หรือเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ยิ่งไม่กล้าพูด จะมีก็แต่คุณ คนนอกที่ไม่เคยรู้จักเสี่ยมาก่อน คำพูดของคุณ ทำให้เสี่ยยอมฟัง จากที่ไม่สนใจอะไรเป็นพิเศษ ก็เริ่มคิดจะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเอง”
หัวใจพองโตอย่างประหลาด นึกถึงตอนไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน ตอนนั้น...เสี่ยคงพยายามคล้อยตามผมสินะ
“เมื่อก่อน...เสี่ยมักให้ผมช่วยตัดสินใจหรือไม่ก็บอกกล่าวก่อนตลอด แต่ครั้งนี้ เสี่ยแทบไม่ถามความคิดของพวกผมเลย ท่านบอกเลิกกับเด็กเลี้ยงทุกคน แล้วขอคบกับคุณด้วยความตั้งใจจริงๆ คุณจิครับ...เสี่ยเป็นคนดี ซื่อสัตย์ เมื่อคิดจะคบกับใครสักคน ท่านจะใส่ใจมาก อาจจะเหมือนเด็กหวงของไปสักหน่อย แต่เชื่อเถอะครับว่าท่านจะรักและดูแลคุณอย่างดี”
“แต่ผม...ไม่ใช่จิระ” ผมยิ้มเฝื่อน “คุณสันพูดออกมาเองว่าเสี่ยชอบผมเพราะ...หนึ่ง รูปร่างหน้าตา สอง เพราะนิสัยของผมที่เขาไม่เคยเจอ แล้วถ้าเกิด...ผมกลับร่างล่ะครับ”
“ใจจริงผมอยากให้คุณจิอยู่ร่างจิระตลอดไปด้วยซ้ำ” คุณสันเอ่ยออกมาตามตรง ก่อนจะรีบพูดต่อเพื่อไม่ให้ผมแย้งเสียงหลง “แม้จะเป็นการฝืนใจคุณ แต่เพื่อเสี่ย ผมนั้นทั้งภาวนาและพยายามให้คุณเลิกคิดเรื่องร่างกายของจิระแล้วคบกับเสี่ยโดยลืมไปว่าร่างเดิมเป็นอย่างไร”
“แต่มันเป็นไปไม่ได้”
“ครับ มันเป็นไปไม่ได้ แต่อาจเป็นไปได้...ถ้าร่างของคุณตายไป จิระจะไม่กลับมา และคุณจะอยู่ร่างนี้ตลอดไป”
คำพูดน่ากลัวของคุณสันทำเอาผมขนลุกตัวเย็นเฉียบ
“ผมแค่สันนิษฐาน แต่ไม่กล้าทำหรอกครับ เกิดฆ่าร่างของคุณแล้ววิญญาณสลับกันตอนนั้นขึ้นมา คราวนี้สถานการณ์ได้เลวร้ายกว่าเดิมแน่”
“คุณสัน...ทำทุกอย่างเพื่อเสี่ยโดยไม่สนใจว่ามันผิดหรือถูกเลยนะครับ”
“ความรักของพ่อแม่บางทีก็ยากจะเข้าใจน่ะครับ”
แต่คุณสันไม่ใช่พ่อแม่เสี่ยวะครับเฮ้ย!ผมได้แต่ตะโกนเถียงในใจ เพราะกลัวว่าหลุดปากไปจะทำให้คุณสันทำตามความคิดสุดสยอง ไม่รู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เสี่ยจะรู้บ้างมั้ยว่าโดนประคบประหงมอย่างดีจนทำให้หลายคนวุ่นวายเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน ตอนแรกนึกว่าในบรรดาสามคน พี่เบิ้มจะน่ากลัวที่สุด เพราะมีวิทยายุทธ์อันยากจะหยั่งถึง น่าจะอุ้มฆ่าคนได้สบายๆ แต่คาดไม่ถึง...ว่าแท้จริงแล้ว เบื้องลึกเบื้องหลังโคตรอันตรายที่สุดคือคุณสันต่างหาก!
“เพราะฉะนั้น...” คุณสันเอ่ยทั้งรอยยิ้มอ่อนโยนปานแม่พระ “คุณจิห้ามทิ้งเสี่ยนะครับ”
ยะเยือก...ยะเยือกจนตัวสั่นยิ่งกว่าตอนลงแดง เหมือนกำลังโดนขู่โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน
“ผมไม่ทิ้งเสี่ยก่อนหรอกครับ แต่เสี่ยต่างหาก...จะทิ้งผม”
พูดไปกลืนน้ำลายไป ถ้าฟังไม่เข้าหู คุณสันจะวิ่งไปฆ่าปาดคอร่างผมเลยมั้ยเนี่ย หรือว่าตอนที่ผมตื่นมาในโรงพยาบาล แล้วเจอตำรวจสองคนจะเข้ามาจับ คนที่จัดการปิดปาดราวกับผู้มีอิทธิพลโดยอ้างชื่อท่านเหมือนเป็นเสี่ยนั้น...จะไม่ใช่เสี่ย แต่เป็นคนตรงหน้าผมต่างหาก!
“อย่าเพิ่งตีต้นไปก่อนไข้สิครับ นั่นเป็นเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ไม่มีใครรู้หรอกว่าหากเกิดขึ้นแล้วจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะเป็นคุณจิ เสี่ย หรือกระทั่งผมเอง”
...ทำไมคุยไปคุยมา ผมเหมือนโดนคุณสันหลอกพามาที่ห้อง เพื่อจัดการข่มขู่ได้สะดวกมากกว่าคุยกันให้เข้าใจนะ
“จะว่าไป...ก็น่าตลกนะครับ”
แต่ผมตลกไม่ออกครับ!“ปกติคุณจิไม่ใช่คนคิดมากแท้ๆ แต่พอเป็นเรื่องนี้กลับเอามากลุ้มอกกลุ้มใจจนเสี่ยพลอยเหนื่อยไปด้วย ทั้งที่เสี่ยยังไม่คิดมากเท่าคุณเลย”
ไม่อยากจะบอกเลยว่า...ตอนนี้ผมเองก็ชักรู้สึกว่าไม่ควรจะกังวลเรื่องร่างกายจิระมากเกินไป แต่ควรจะห่วงสวัสดิภาพความปลอดภัยของร่างกายจิตรินมากกว่า
“ขอถามอย่างหนึ่งได้มั้ยครับคุณสัน”
“ครับ”
“คนที่พาร่างของผมไปจากโรงพยาบาลมาเก็บไว้ที่นี่นั้น...”
“ครับ ผมเป็นคนจัดการเอง ไม่ใช่ ‘แค่’ เอามาเป็นประกัน แต่เพื่อเรียกตัวคุณมาเพราะตั้งใจจะให้เป็นดาราในสังกัดอยู่แล้ว คุณจะได้มีโอกาสเจอกับเสี่ยมากขึ้น”
ถามคำตอบเดียว ได้คำตอบสองคำตอบ
ครับ ชัดเลย ตอนนี้ร่างกายจิตรินเป็น ‘ตัวประกัน’ จริงๆ ด้วย!
“อย่าสนใจผมเลยครับคุณจิ ผมแค่ทำไปตามหน้าที่”
“...”
ไอ้จิยังคงแดกจุด
“ผมขอถามคุณกลับแล้วกัน ตอนนี้ คุณมีความสุขมั้ยครับ”
“คะ...ครับ” เสียงอย่าสั่นดิวะ!
“ตอนนี้เสี่ยเองก็มีความสุขมากๆ เลยนะครับ ท่านแสดงออกชัดเจน จนผมอดจะดีใจไปด้วยไม่ได้เลย”
“คะ...ครับ”
“และในเมื่อตอนนี้คุณเองก็มีความสุข เสี่ยเองก็มีความสุข ฉะนั้นอย่าคิดมาก แล้วคบกับเสี่ยด้วยใจเบิกบานเถอะนะครับ”
แม้จะยังกลัวๆ เกรงๆ กับคุณสันอยู่ แต่พอได้ยินประโยคนั้น ผมก็เหมือนเบิกบาน...เอ๊ย เบิกเนตร
นั่นสินะ ในเมื่อตอนนี้ทั้งผมและเสี่ยมีความสุข แล้วผมจะหาเรื่องใส่ตัว มาทำให้ทุกข์อกทุกข์ใจไปทำไม
ร่างกายผมจะเป็นจิระแล้วไง ผมจะบอกเลิกเพราะเรื่องนี้ไปน้ำตานองลับหลังงั้นหรือ ทำแบบนั้น นอกจากเสี่ยจะอกหักจากรักแรกแล้ว ผมยังเสี่ยงต่อชีวิตอีกด้วย...
นึกแล้วผมก็เผลอตัวสั่นอีกครั้ง ก่อนจะตบแก้มตัวเองเรียกสติ เอาวะจิตริน สู้โว้ย!
“โอเคครับคุณสัน ผมจะลด ละ เลิก คิดเรื่องนี้แล้วคบกันเสี่ยแบบเปิดอก”
“ดีครับ”
“แต่ผมขอถามอีกเรื่องได้มั้ยครับ ไม่อย่างนั้นผมคงตัดใจไม่ได้”
“ถามมาสิครับ ถ้าผมตอบได้ ผมก็จะตอบ”
อูย...มีดักทางไว้ซะด้วย“ผมอยากรู้เรื่องของจิระครับ”
“เรื่องนี้...” คุณสันขมวดคิ้ว ลากเสียงยาวจนใจแป้ว
“ถ้าคุณสันไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบครับคุณจิ แต่ผมกำลังคิดอยู่...เพราะประวัติของจิระไม่มีอะไรดี ก็เลยไม่มีอะไรน่าจดจำ”
แรง!!“เขาเป็นลูกของดาราในสังกัดของบริษัทเราครับ เป็นดาราที่เผลอท้องกับชายแปลกหน้าแบบวันไนท์แสตนแล้วฝ่ายชายไม่รับผิดชอบเลยมาขอให้ผมช่วย เพื่อชื่อเสียงของบริษัท ผมก็เลยไม่ปฏิเสธเพราะเธอยังทำเงินได้ หน้าตาของจิระเองก็ได้ทางฝั่งแม่มาเยอะนะครับ ถ้านึกดีๆ คุณน่าจะนึกออกว่าเธอเป็นใคร”
“อย่าบอกนะครับว่าจะเป็นคุณ...สมศรีมณีฉาย!”
“ใช่ครับ”
ผมอ้าปากค้างด้วยความทึ่ง สมศรีมณีฉาย เป็นดาราสาวที่เสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย เธอเพิ่งโลดแล่นในวงการไม่นาน แต่ความสวยโดดเด่นนั้นเป็นที่สะดุดตาจนถูกพูดถึงและได้รับการยกย่องให้เป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีที่สุดคนหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิด เธอเสียชีวิตตอนอายุสามสิบต้นๆ เท่านั้น
“อย่างที่คุณทราบ...สมศรีประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ตอนนั้นจิระอายุสิบสี่ปี เริ่มจะรู้ความและพอดูแลตัวเองได้ ผมเลยนำเงินเก็บของสมศรีไปให้เขา เป็นเงินหลายล้านเชียวล่ะครับ แค่นั้นก็พอให้เขาพอกินพอใช้ไม่ลำบาก แต่จิระคงอยากตามรอยแม่ เลยมาสมัครเป็นดาราในสังกัดของเสี่ย แล้วไปถูกใจเสี่ยเข้า จากนั้น...เขาก็กลายมาเป็นเด็กเลี้ยง”
มิน่าล่ะในประวัติของจิระถึงได้เป็นความลับ ใครก็ขุดหาไม่เจอ ที่แท้...ก็เพราะเขาเป็นลูกลับๆ ของดาราสวยสะกดที่ไม่อาจแต่งแต้มรอยด่างพร้อย แถมหลังจากนั้นก็กลายเป็นเด็กเสี่ยในทันทีทันใดเลยนี่เอง!
“พออยู่ในการดูแลของเสี่ย จิระก็เริ่มเกเร หลงระเริงคิดว่าตัวเองเป็นคนโปรด จากที่ตั้งใจจะเป็นดารา ก็ล้มเลิกไปแล้วเกาะกินอยู่กับเสี่ย เขาทำตัวเหมือนเด็กน่าสงสาร ทั้งที่มีเงินมรดกเป็นล้าน ผมตั้งใจจะเตือนเสี่ยเรื่องนี้เพราะเขาไม่รู้ว่าจิระเป็นใคร แต่ก็นั่นแหละครับ...เสี่ยไม่ค่อยฟังผมเท่าไหร่ แถมตอนนั้นกำลังหลงจิระ เลยซื้อคอนโดให้เขา ส่งเสียค่าเล่าเรียนให้เขา ยิ่งทำให้จิระได้ใจ หลังเข้ามหาลัยได้สองปี ก็เริ่มมั่วสุม คบกับกลุ่มเพื่อนไม่ดีจนติดยา”
“แล้วเสี่ยไม่ห้ามเหรอครับ”
“ตอนแรกเสี่ยยังหลงก็พยายามห้าม แต่เมื่อมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม เสี่ยไม่ใช่คนมีความอดทนอะไร ท่านเลยเริ่มปล่อยปละละเลยจิระ แล้วไปหาเด็กเลี้ยงคนอื่นที่ผมจัดหามาแทน จิระเลยยิ่งเรียกร้องความสนใจ อาละวาดโวยวาย ก่อเรื่องให้ต้องออกหน้า หนักสุด ก็ตอนกินเหล้าจนเมา แล้วขับรถชนคุณจินั่นแหละครับ”
ผมไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตัวเองตอนนี้ยังไงเลยจริงๆ
“ผมบอกแล้ว...ประวัติของจิระไม่มีอะไรให้น่าจดจำ ผมเองก็ใช้เงินปิดปากไปเยอะถึงทำให้ไม่โดนขุดคุ้ย ถ้าไม่เพราะพวกนั้นเองก็กลัวจะโดนข้อหาเรื่องยาเสพติดไปด้วยคุณจิคงไม่สามารถเป็นดาราได้อย่างสบายใจแบบนี้หรอกครับ”
“แบบนี้นี่เอง” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แม้จะได้ยินได้ฟังจากคุณสัน ทำให้รู้สึกราวกับว่าจิระเป็นคนแปลกหน้าที่เหลวแหลกเกินทน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจ คือเขารักเสี่ย...ที่พยายามทำตัวน่าสงสารเหมือนคนไม่มีเงิน พยายามเรียกร้องความสนใจ ทั้งหมดอาจเป็นเพราะอยากให้เสี่ยมีเขาแค่คนเดียว แต่เพราะเป็นไปไม่ได้ จึงลบเลือนความเจ็บปวดด้วยการเสพยา...
“ถ้าสงสัยอะไรอีกก็ถามผม ปรึกษาผมได้ทุกเรื่องนะครับ คนรักของเสี่ย ก็ถือเป็นคนสำคัญของพวกเรา ไม่ว่าจะเบิ้มหรือบิ๊ก คุณจิก็สามารถขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้”
“แล้วถ้าเกิดผมอยากจะขอ...”
...ขอร่างกายตัวเองคืนไปไว้ที่บ้านของแม่“ครับ?” คุณสันถามด้วยรอยยิ้ม หากแต่สายตาประกายความเหี้ยมโหดจนผมกลืนประโยคนั้นลงคอแทบไม่ทัน
“ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณนะครับคุณสัน”
ผมวิ่งหนีหางจุกตูด ออกจากห้องคุณสันด้วยใจสะท้านเฮือกๆ
คบกับเสี่ยน่ะไม่อันตราย
แต่คนข้างตัวเสี่ยนี่สิ น่ากลัวฉิบหายเลย!!
-----100%-----
เป็นตอนที่เฉลยอะไรหลายๆ อย่าง คาดว่าทุกคนจะเข้าใจเสี่ยมากขึ้นว่าทำไมถึงขี้มโน ขี้เก๊ก และเหมือนเด็กในบางครั้ง ก็เล่นมีเบื้องหลังเป็นคุณสัน ก็ต้องโตมาอย่างมีคุณภาพแบบขาดๆ เกินๆ อย่างนี้แหละค่ะ 555
จากนี้จิก็คบกับเสี่ยได้สบายใจขึ้น (?)
โดยมีเบื้องหลังคอยสนับสนุนเป็นสามหนุ่มสามมุมที่น่าสะพรึงมาก! #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่แอบสะพรึงคุณสันเป็นระยะปล.อันนี้ไม่ได้มีอธิบายเพิ่มเพราะเป็นมุมของจิระ แต่ที่จิระไม่ถ่ายรูปตัวเองเลยทั้งที่หน้าตาดีขนาดนี้ สาเหตุหนึ่งเพราะจิระไม่ชอบหน้าที่คล้ายกับแม่ตัวเองค่ะ
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253915 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก