ตอนที่ 24 : ว่าด้วยอุบัติเหตุในกองถ่าย 100%
“ระวัง!!!”
ผมรีบกระโดนหนีเอาหัวซุกเข่ายกมือป้องศีรษะหันหลังทันที อย่างน้อยขอให้ใบหน้าปลอดภัยก็พอ ไม่อย่างนั้นเจ้าของร่างตัวจริงต้องฆ่าผมตายแน่ๆ แต่เสียงระเบิดผ่านพ้นไปแล้ว ผมกลับไม่ยักเจ็บตรงไหนสักนิด
แล้วผมก็พบคำตอบ
นินจา...ไม่สิ! นี่มันเดอะฮัค!!! เอ๊ย!!! พี่เบิ้ม...ผู้จัดการของผมใช้วิชาหายตัวปานสายฟ้าแลบโผล่พรวดเข้ามาในฉาก ใช้ตัวบังกึ่งโอบหลังผมไว้อย่างโคตรพระเอกตัวจริงกระทิงแดง!!
“พะ...พี่เบิ้ม” ผมมองเขาอย่างตกใจ คาดว่าคนในกองก็คงตกใจไม่แพ้กันถึงได้นิ่งงันไปวูบหนึ่ง ถึงจะตั้งสติรีบเข้ามาช่วยดูแผลพี่เบิ้ม
“เรียกรถพยาบาลเร็ว”
“เร็วเข้า!!”
หลังที่รับแรงระเบิดเข้าไปเต็มๆ เลือดอาบน่าสยดสยอง ผมถึงกับลืมคันก้น รีบประคองพี่เบิ้มให้นั่งเฉยๆ ห้ามขยับไปไหนเพราะเกรงว่าจะทำให้ร่างกายเจ็บหนักไปกว่าเดิม
“โทรหา...สัน”
“อ้อ ได้ครับๆ”
พี่เบิ้มช่างรับผิดชอบต่อหน้าที่นัก! ขนาดเจ็บตัวยังไม่ลืมที่จะรายงานให้คุณสันทราบ ผมรีบโทรไปหาเลขาส่วนตัวของเสี่ย เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ก่อนจะถูกคุณสันกำชับให้ห้ามขึ้นรถพยาบาลไปกับพี่เบิ้มเด็ดขาดถ้าไม่อยากเป็นข่าว คิวถ่ายทำวันนี้คงหยุดชั่วคราว ผมรอกลับบ้านพร้อมเสี่ยหลังเลิกงานพร้อมกับบิ๊กได้เลย
“แล้วพี่เบิ้มละครับ”
(( ฉันจะตามไปดูอาการที่โรงพยาบาลเอง จะได้รับกลับด้วย ))
หลังบอกคำตอบจากคุณสัน พี่เบิ้มก็แอบอมยิ้มกับตัวเองจางๆ...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!! ผมเพิ่งเคยเห็นพี่เบิ้มยิ้มก็ตอนนี้แหละ!!! พี่เจ็บจนสมองเพี้ยนแล้วรึไงครับ หรือว่าเลือดออกจนเส้นประสาทส่วนริมฝีปากกระตุก ผมไม่ได้แซวเขานะ แต่ผมคิดงั้นจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่พี่เบิ้มตามติดผมเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง เขามีแต่หน้าดุหน้าเดียวตลอด!
ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึงพร้อมกับเปลหามที่บุรุษพยาบาลขึ้นมารับคนไข้ถึงสตูดิโอชั้นสี่ เพราะถูกคุณสันกำชับไม่ให้ตามไปด้วยผมเลยยืนส่งพี่เบิ้มถึงหน้าลิฟต์ด้วยสีหน้าเป็นห่วง หลังประตูลิฟต์ปิดลง ทุกคนก็ยังไม่หายตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“วันนี้เลิกกองก่อนแล้วกันนะ อัครเดช ธนัท คงต้องขอคิวพวกเธอเพิ่มในวันพรุ่งนี้เพื่อถ่ายฉากเดี่ยวเพิ่มแล้วล่ะ ส่วนจิ...เมื่อกี้ทำดีแล้ว ไม่ต้องถ่ายซ่อมหรอก ไว้มาอีกทีในวันถ่ายทำนอกสถานที่ ระหว่างนี้ก็ดูอาการคุณผู้จัดการก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณครับพี่” ผมยกมือไหว้ผู้กำกับ ก่อนจะเดินกลับไปในสตูดิโอเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองเหมือนเดิม อัครเดชกับธนัทก็ตามมาด้วย ผมมานึกได้ตอนนี้ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากอาการคันไร้สาเหตุในร่มผ้า พอถอดกางเกงเสร็จก็เลยสำรวจดูดีๆ...ชัดเลย เศษหญ้าเล็กๆ นี่มัน...หมามุ่ยรึเปล่าเนี่ย!?
วิธีกลั่นแกล้งเด็กน้อยอย่างนี้จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่...“อะไร” ธนัทเหมือนจะร้อนตัว เพราะพอผมยืนถือกางเกงออกจากฉากกั้นก็สะดุ้งเฮือก ตลอดมาผมแสร้งทำเป็นไม่รู้เห็นมาตลอด แต่ครั้งนี้ผมปล่อยผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้แล้ว
“มีเรื่องอะไรกันเหรอจิ” อัครเดชได้ยินเสียงธนัทก็เลยชะโงกหน้าออกมาจากฉากกั้น เขาเพิ่งเข้าต่อจากผมเมื่อครู่เลยยังแต่งตัวไม่เสร็จ
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอกครับพี่” ผมหันไปยิ้มให้นักแสดงรุ่นพี่ เมื่อเห็นอัครเดชไม่ติดใจก็เดินไปใกล้ธนัทที่ยืนหน้าซีด เขาเองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน คงคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แววตาส่อความสำนึกผิด แต่ยังปากแข็งไม่ยอมพูดออกมา
ผมก้มกระซิบข้างหูเขาเป็นการเตือน
“ผมหวังว่าเหตุการณ์นี้จะสอนให้คุณรู้ว่า...การกลั่นแกล้งเล็กๆ น้อยๆ บางทีก็ทำให้เกิดอุบัติเหตุถึงชีวิตได้เช่นกัน ถ้าวันนี้พี่เบิ้มไม่ช่วยผมไว้ ผมว่าคุณน่าจินตนาการออกนะว่าอนาคตในอาชีพการงานของคุณจะเป็นยังไง”
“แก...ขู่ฉันเหรอ!”
“ผมไม่ได้ขู่ครับ แต่ผมพูดความจริง ถึงคุณจะไม่ตั้งใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นผลจากการกระทำของคุณทั้งนั้น” ยิ่งพูดน้ำเสียงของผมก็ยิ่งกดต่ำ ผมโกรธมากจริงๆ นะเนี่ยแม้จะไม่แสดงออกต่อหน้าพี่เบิ้มกับคนในกองก็ตาม แต่กับตัวการ ผมไม่คิดจะเก็บงำความรู้สึก “ผมไม่ใช่คนขี้ฟ้อง แต่กับคนบางคน ต่อให้ไม่พูดก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นฝีมือใคร ถ้าไม่อยากถูกเรียกตัวไปเป็นครั้งที่สอง คุณก็ควรจะยอมรับผิด ขอโทษกับพี่เบิ้มและคนในกองที่ต้องเดือดร้อนเพราะการกระทำของคุณ”
“แต่ฉันไม่ได้ตั้งใ....”
“อย่าเอาความคิดเด็กๆ มาแก้ตัวว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ มันเกร่อไปแล้วครับ จะให้เรื่องจบลงเฉยๆ แค่คำว่าไม่ได้ตั้งใจหรือไง แล้วคิวงานของพี่อัคล่ะ แล้วยังคิวถ่ายทำของสตูดิโอที่ต้องจองเพิ่มล่ะ ไม่นับเรื่องค่าเสียหายและแรงงานเบื้องหลังที่ต้องซ่อมฉากอีก ขนาดเด็กสามขวบยังพูดขอโทษเป็นเลย ถ้าคิดว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายพอ...ก็รับผิดชอบในสิ่งที่ทำหน่อย!”
ผมยื่นกางเกงในมือให้ธนัทโดยที่สบสายตาไม่กะพริบ เขานิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะค่อยๆ รับกางเกงมาถือ
“ฉัน...ขอโทษ”
“อย่าลืมเก็บคำนั้นไปพูดกับคนในกองและพี่เบิ้มด้วยล่ะ” ผมย้ำคำไม่ยอมผ่อนปรนง่ายๆ ธนัทพยักหน้ารับช้าๆ พอดีกับอัครเดชเปลี่ยนเสื้อเสร็จพอดี สงสัยเขากลัวพวกเราจะตีกันเลยรีบเดินมาแทรกกลาง แล้วดันหลังให้ธนัทเข้าไปในฉากกั้นเพื่อห้ามทัพ
แต่เขาขืนตัวฝืนและยกมือไหว้อัครเดชอย่างนอบน้อม...ไม่ใช่ว่าไหว้สวยหรอก แต่เพราะไม่กล้าสู้หน้าต่างหาก
“ผมขอโทษนะครับพี่ที่ทำให้เสียเวลา ผมขอโทษจริงๆ ที่ต้องให้พี่มาถ่ายใหม่พรุ่งนี้”
“อะไรเนี่ยนัท ไม่ใช่ความผิดเราสักหน่อย”
“ความผิดผมเองครับ ผม...” ธนัทยังก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าพูดออกมาต่อเพราะไอ้การกลั่นแกล้งของเขานั้น...มันค่อนข้างไร้สาระและออกจะตลกขบขันซะมากกว่า แต่มันคงขำไม่ออกเมื่อมีคนเจ็บตัว แล้วภาพลักษณ์ของเขาในสายตาคนอื่นๆ จะเป็นยังไง หลังจากนี้เขาจะสามารถเข้ากองถ่ายได้โดยไม่ถูกมองราวกับเด็กเล่นไม่รู้เรื่องรึเปล่านะ
ทั้งที่เมื่อกี้โกรธแทบแย่ แต่พอเห็นอาการอึกอักของธนัท ผมก็ถอนหายใจเฮือก
“ธนัททำน้ำหวานหกใส่กางเกงผมแล้วไม่บอกใครน่ะครับ ผมเลยคันจนเผลอเกา แต่พอรู้ตัวว่ามีกล้องถ่ายอยู่ก็เลยชะงัดจนตัวเซ ล้มใส่ชั้นหนังสือเข้าจนเกิดเรื่อง”
“อ้อ แบบนี้นี่เอง งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้ตั้งใจนี่นา”
“แต่ผมก็ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันหมด ผมขอโทษนะครับพี่”
“ไม่เป็นไรๆ ช่วงนี้ฉันเคลียร์คิวไว้ให้เช็กเมทโดยเฉพาะอยู่แล้ว แต่ก็อย่าลืมไปขอโทษผู้กำกับและคนอื่นๆ ในกองด้วยล่ะ อย่างน้อยก็อธิบายให้พวกเขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จะได้ไม่มีใครติดใจเรื่องนี้อีกไง”
“ครับพี่อัค ขอโทษอีกครั้งนะครับ”
“เปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะ ไว้เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” อัครเดชช่างสมเป็นพระเอกตัวจริงทั้งนอกจอและในจอชะมัด เขาเท่จนผมต้องยกมือป้องตากับประกายแสงเจิดจรัสที่สว่างจ้าอยู่รอบตัวเขา ธนัทเองก็มองอย่างชื่นชม ก่อนจะกลายเป็นยิ้มหน้าเจื่อนเมื่อเห็นผมเดินตามออกมาด้วยหลังเขาเปลี่ยนเสื้อเสร็จ
“ผมเองก็ถือว่าต้องรับผิดชอบด้วยส่วนหนึ่ง เลยตั้งใจจะไปขอโทษพร้อมนัทอยู่แล้ว รบกวนพี่อัคช่วยมาเป็นกันชนให้หน่อยนะ”
“ได้เลย!”
บรรยากาศย่ำแย่เริ่มสดใสทีละน้อยเมื่อทั้งผมและอัครเดชพากันยิ้มแย้มอย่างไม่เข้าสถานการณ์สักนิด ธนัทเองก็เริ่มผ่อนคลายขึ้นไม่ได้ตัวแข็งเกร็งก้มหน้าก้มตาเอาแต่มองพื้นอีก พวกเราพากันไล่ตระเวนขอโทษคนในกองโดยไม่ลืมชี้แจ้งต้นสายปลายเหตุ ถ้าธนัทอึกอักผมก็ช่วยพูดเสริม จนสุดท้ายเขาถึงค่อยกล้าสารภาพอย่างเต็มปากเต็มคำ ไม่ตะกุกตะกักคอยหลบตาอีก ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เพราะแสดงถึงความจริงใจ แม้จะไม่สามารถช่วยให้ของที่เสียหายไปแล้วกลับมาเป็นอย่างเดิม แต่อย่างน้อยก็ทำให้ทุกคนรู้สึกดีขึ้นสักนิดก็ยังดี
“ขอบคุณนะ”
หลังแยกย้ายกัน ธนัทก็เกาะติดผมตามมายืนรอลิฟต์ตัวในติดกับลานจอดรถด้วย ตอนแรกนึกว่ามีธุระอะไร ที่แท้ก็รอจังหวะพูดคำนั้นแบบสองต่อสองนี่เอง
...ต่อจากคำขอโทษก็เป็นคำขอบคุณงั้นเหรอ
“จะไม่เอาปากกาจิ้มหลังแล้วใช่มั้ย”
“ไม่แล้ว” สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของธนัทตลกชะมัด ผมกลั้นขำ เก๊กเสียงขรึมเอ่ยต่อไม่เว้นช่วง
“จะไม่มีแมลงสาปปลอมในกระเป๋า ไม่มีน้ำเปล่าใส่เกลือ ไม่มีเสื้อที่เลอะน้ำหอมจนฉุน ไม่มีกางเกงที่มีหมามุ่ยแล้วนะ”
“ไม่มีแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว”
อา...ความรู้สึกภาคภูมิใจนี้คืออะไรนะ ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตบบ่าธนัทเบาๆ หนึ่งที
“อย่าลืมขอโทษพี่เบิ้มล่ะ ที่โรงพยาบาลอาจไม่สะดวก แต่ออกกองครั้งหน้าต้องขอโทษให้ได้นะ”
“อืม ฉันจะทำแน่นอน”
“เกี่ยวก้อยสัญญามั้ย” ผมถามขำๆ ไม่ได้กะเอาจริง แต่ธนัทกลับยื่นนิ้วก้อยออกมา ทำหน้ามุ่งมั่นจนผมต้องทำตามคำพูด “เอ่อ...ไหนๆ ก็ได้คุยกันแบบเปิดใจแล้ว เรื่องเสี่ย...”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ”
ช่างมันเถอะ?เฮ้ย ช่างเสี่ยเอาง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ! ก็ที่เขาโกรธผมแค้นผมมาตั้งนาน ไม่ใช่เพราะผมไปแย่งเสี่ยจากเขาหรอกเหรอ!
“ฉันเคยคิดว่าฉันรักเสี่ย แต่มาคิดดีๆ...คงเป็นแค่ความหลงมากกว่า หลงในของมีค่า เงิน และชื่อเสียงที่เขาให้จนไม่อยากปล่อยไป ทั้งที่ก็รู้แก่ใจว่าเสี่ยไม่ได้คิดอะไรด้วยเลย แต่ก็ยังฝืนรั้ง อยากเป็นคนสำคัญของเจ้าของบริษัทเอ็มเอชเอ็นเอนเตอร์เทนเมนต์ อยากมีเส้นสายดีๆ อยากมีคู่ควงที่ทำให้คนอิจฉา...”
พูดมาแต่ละอย่าง...ถ้าเสี่ยได้ยินเข้าคงกระอักเลือด
“หึ ตอนแรกฉันคิดว่าเสียคงถูกใจนายเพราะหน้าตา ถ้าเป็นเรื่องนี้ละก็...ฉันก็ยังพอมีหวัง แต่ตอนนี้รู้ซึ้งแล้วว่าเพราะอะไร...ช่างมันเถอะ ไม่คิดจะสู้ด้วยแล้ว เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง สุดท้ายก็เจ็บเองชัดๆ”
ผมยิ้มแห้ง ไม่กล้าสารภาพว่าส่วนหนึ่งที่ได้คบกับเสี่ยก็เพราะหน้าตาจริงๆ นั่นแหละ
“น่าเสียดายนะที่เราเจอกันช้า ไม่อย่างนั้นล่ะก็...”
“ไม่อย่างนั้นจะทำไมเหรอ” ลิฟต์มาพอดี ผมเลยเข้าไปกดปุ่มเปิดค้างเอาไว้ ก่อนจะเอียงตัวโคลงศีรษะหันมาถามธนัทเพราะเขายังพูดไม่จบ
“ไว้เจอกันตอนออกกองครั้งหน้านะ!” จู่ๆ เขาก็ขึ้นเสียงกะทันหันเหมือนกลบเกลื่อนอะไรสักอย่าง ผมเลยพลอยตกใจจนเผลอขานตอบเสียงดังพอกัน
“อืม แล้วเจอกัน!” เพราะกลัวว่าจะห้วนสั้นเกินไป ผมเลยโบกมือลาอย่างขยันขันแข็งแถมให้ด้วย “บ๊ายบาย!”
ภาพสุดท้ายก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิด คือรอยยิ้มคลี่บางของธนัทที่แสนจะตราตรึง สมแล้วที่ติดทำเนียบหนึ่งในสิบดาราหนุ่มหน้าสวย ผมประทับใจมากจนเกือบจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเป็นที่ระลึกแหน่ะ
แต่หากมีรูปชายอื่นในโทรศัพท์มีหวังเสี่ยหึงจะความดันขึ้นกันพอดี
ผมปัดความคิดนั้นทิ้ง ก่อนจะโทรไปหาคุณสันเพื่อถามอาการของพี่เบิ้ม ได้ผลว่าร่างกายอึกถึกทนเพราะถูกฝึกฝน(?)มาดี เพราะพอล้างเลือดออกมา กลับเจอแค่รอยถลอกหนังลอกจากความร้อนนิดหน่อย อีกไม่กี่วันก็หาย ไม่ได้ช้ำในน่าเป็นห่วง
...คุณสันส่งคนเหล็กมาเป็นผู้จัดการผมรึเปล่าเนี่ย!!
-----
ได้พันธมิตรมาอีก 1 ea
จิตรินเป็นนายเอกที่ใจหล่อมากที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาเลย แถมยังเท่จนคนรอบตัวอดหลงเสน่ห์ไม่ได้แม้เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจจะเต๊าะก็เถอะ ถ้าไม่ติดว่าหลงผิดไปคบกับเสี่ย(ฮา) จิน่าจะมีตัวเลือกอีกเยอะมากในชีวิต...แต่จิก็ดันเป็นพวกทำดีไม่หวังผล แถมยังไม่คิดอะไรเลยนี่สิ ในร่างเก่ายังไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าปล่อยให้อยู่ในร่างจิระแล้วหว่านเสน่ห์ต่อไป น่าจะมีคนอกหักอีกนับไม่ถ้วน!!
แต่งไปก็แอบคิดว่าเสี่ยช่างไม่คู่ควรกับคนดีอย่างจิเลยจริงๆ 555
แต่เสี่ยก็มีมุมน่ารักเนอะ จะจีบคนอย่างจิติดต้องรุกหนักอย่างเดียวค่ะ เอาให้ตั้งรับไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็ตกบ่วงพญามารไปแล้ว...เรียกว่าทั้งคู่ต่างแพ้ทางกันจริงๆ #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่ยกมือป้องตาเวลามองน้องเหมือนที่จิมองอัครเดช 
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253968 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก