ตอนพิเศษเฉพาะกิจ
สวัสดีวันอังคาร ทุกคนสบายมั้ย ไม่ ไม่ต้องตอบ เสี่ยแค่ชวนคุยก่อนเข้าเรื่อง เพราะเสี่ยสบายดี สบายดีมากๆ
ไม่ต้องอิจฉา เสี่ยรู้ว่าตัวเองน่าอิจฉาขนาดไหน หล่อ รวย มีแฟนดี ใครบ้างจะไม่อิจฉาเสี่ย เฮ้อ...ชะตากรรมของพระเอกก็ราบรื่นโรยกลีบกุหลายแบบนี้แหละ ช่วยไม่ได้จริงๆ ก็พระเจ้าประทานมาให้เสี่ยแบบนี้ เสี่ยก็มีแต่ต้องจำใจรับไว้
อะไรนะ เสี่ยพล่ามอะไรของเสี่ย โธ่ รู้น่าว่าคิดถึงเสี่ย ไม่ต้องมาแสร้งขับไล่กันหรอก มา วันนี้เสี่ยว่าง เสี่ยจะเล่าชีวิตประจำวันของเสี่ยให้ฟัง!
ไม่อยากฟัง? หึ ไม่อยากฟังเพราะน้อยใจอยากมาอยู่กับเสี่ยแต่ทำไม่ได้ล่ะสิ โทษทีนะ เดี๋ยวนี้เสี่ยรักเดียวใจเดียว มาออดมาอ้อนยังไงก็ไม่ใจอ่อนหรอก แฟนเสี่ยน่ากลัวมาก เห็นยิ้มๆ อย่างนั้นแต่ต่อยกระสอบทรายทะลุมาแล้ว!
...เสี่ยไม่ได้พูดเล่น!
วันนั้นจิตรินลากเสี่ยไปโรงยิม บอกให้เสี่ยมาเล่นต่อยมวยด้วยกัน เสี่ยก็นึกภาพ ผู้ชายสองคน เปลือยท่อนบนต่อยมวย น่าจะโรแมนติก มีโอกาสคลุกวงใน ใครจะไปรู้...จิตรินต่อยเสี่ยจนมึน! จนเสี่ยขอร้องให้ไปลงกับกระสอบทราย ปรากฏกระสอบทรายทะลุ! นับแต่นั้น...เสี่ยก็ไม่กล้าไปยิมกับแฟนอีกเลย...
เพราะถ้าเสี่ยไม่ขอร้อง คนที่ร่างทะลุแทนกระสอบทรายคงเป็นเสี่ย
...โคตรไฟนอลเดสติเนชั่น
อะแฮ่ม! กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า วันๆ ของเสี่ยมีอะไรหรือบ้างน่ะหรือ เริ่มแรก...ก็ต้องลืมตาตื่นในตอนเช้า
“อรุณสวัสดิ์ครับท่าน”
ด้วยรอยยิ้มของเลขาคมสัน ผู้มีใบหน้าละมุนละไมดังแม่พระ
เสี่ยไม่เข้าใจ ทำไมหลายคนลับหลังเสี่ยชอบเรียกคมสันว่าจอมมาร ดูสิ ต่อหน้าเสี่ย คมสันปรนนิบัติพัดวี ยุงไม่ไตไรไม่ให้ตอม มาปลุกเสี่ย ไล่เสี่ยไปอาบน้ำ พาเสี่ยไปกินข้าว แถมยังบังคับให้ดื่มนมทั้งที่อายุป่านนี้แล้ว จอมมารตรงไหน เสี่ยไม่เห็นจะเข้าใจ
สงสัยทุกคนในโลกนี้จะตาบอดกันหมด ยกเว้นเสี่ย
กินข้าวเสร็จ คณะเสี่ยก็เริ่มออกเดินทาง...ไปทำงาน? ไม่ใช่! ไปรับแฟนที่บ้านทองคำดีต่างหาก!!
“เสี่ย อรุณสวัสดิ์ครับ!” รอยยิ้มสดใสของจิตริน ทองคำดีกระแทกตาแต่เช้า ทำให้เสี่ยที่เก๊กขรึม มองฟ้า มองอากาศ มองดิน มองนก มองแมลงวันเกาะเสาไฟฟ้า หันมายิ้มน้อยๆ ให้กับแฟน
“เสี่ย เมื่อคืนผมฝันประหลาดมาก ฝันว่าผมไปเที่ยวกับเสี่ยสองต่อสอง แล้วจู่ๆ...ผมก็ปวดอึ! ผมเลยขอเสี่ยไปอึ เสี่ยบอกว่าจะรอข้างนอก ผมก็เข้าใจ รีบเข้าห้องน้ำไป แต่ห้องน้ำกลับไม่มีใครเลย! ผมต้องนั่งถ่ายท้องอยู่เดียว...แล้วหลังจากนั้น...ก็ไฟดับ!”
เอ่อ การจับประเด็นความฝันของแฟนนั้น...เกินความสามารถเสี่ยจริงๆ
“ผมตกใจมาก ร้องเรียกหาเสี่ย แต่ไม่มีใครตอบกลับ ทรมานมากครับเสี่ย”
“ทรมานเพราะไม่มีฉันอยู่ด้วยตอนไฟดับ?” เสี่ยยิ้มกริ่ม เห็นตัวสูงเทียบเท่าเสี่ย กล้ามแน่นกว่าเสี่ยนิดหน่อย แต่ความจริงแล้วจิตใจเปราะบาง อยากอยู่กับเสี่ยทุกวันเวลาแม้ตอนเข้าห้องน้ำสินะ
“ไม่ใช่ครับ ทรมานเพราะตกใจจนอึไม่ออก แต่ก็ปวดท้องอึ จะเลิกอึก็ไม่ได้ แต่จะให้อึต่อก็ทำไม่ได้อีก ทรมานมากจนผมร้องครวญคราง ไอ้เจต้องสะกิดปลุกเลย”
เสี่ย...ควรจะตอบยังไงดี
“จริงสิเสี่ย วันนี้แม่ผมทำแกงกะหรี่ของชอบมาด้วยล่ะ! แต่เป็นแกงกะหรี่หมูทอด ใส่หอมใหญ่ใส่ไข่ด้วยนะครับ เสี่ยลองดมกลิ่นสิ” จิตรินเปิดฝากล่องข้าวจ่อจมูกเสี่ย ทำเอาเสี่ยที่ยังติดใจกับเรื่องอึๆ แต่ต้องมาดมกลิ่นแกงกะหรี่แทบปรับตัวไม่ทัน
“อืม หอมมาก”
แม้เสี่ยงง แต่เสี่ยต้องเอาใจแฟน
“เสี่ย ผมเปิดผิดกล่อง นั่นมันกล่องข้าวเปล่าไม่ใช่กล่องใส่แกงกะหรี่...”
เสี่ยคิ้วกระตุก ถ้าไม่ติดว่าแฟนของเสี่ยนั้นใสซื่อมาก เสี่ยจะหลงคิดว่าโดนกวนตีนอยู่
“ข้าวเปล่าก็หอม” เสี่ยวางมาดเสียงขรึม
“ไหน ผมดมบ้าง...หอมจริงด้วย! แม่ผมนี่ช่างเกรียงไกรในสามภพจริงๆ ขนาดหุงข้าวยังหอมฉุยน่ากินสุดๆ!”
“จิตริน...เธอยังไม่ได้เปิดฝา”
“มิน่าล่ะผมได้กลิ่นน้ำยาล้างจาน ฮ่าๆๆ!” จิตรินหัวเราะลั่นแก้เขินเมื่อถูกทักทวง เห็นแล้ว...เสี่ยก็ยิ้มตามไปทั้งตาทั้งปาก เฮ้อ แฟนเสี่ยนี่ช่างสดใสดังแสงตะวัน คุยด้วยแล้วปลอดโปร่งโล่งใจ โล่งยันสมองเลย
แต่เสี่ยก็ไม่ค่อยใช้สมองทำงานอยู่แล้ว สมกันดังกิ่งทองใบหยก
ขับรถมาถึงที่ทำงาน เสี่ยก็อ้อนแฟนให้อยู่เป็นเพื่อนกัน แต่ก็ได้แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะจิตรินมีไฟทำงานลุกโชน ยอมอยู่นิ่งไม่นานก็วิ่งลงหาทีมเขียนบท เล่าพล็อตประหลาดแปลกใหม่ล้ำโลกหวังสร้างดัดแปลงเป็นภาพยนตร์
เพราะเรื่อง Love After Death ประสบความสำเร็จมาก จิตรินเลยยิ่งคึก แต่เสี่ย...อยากให้แฟนอยู่ใกล้ๆ มากกว่าวิ่งเข้ากองถ่ายนี่!
รางวัลรึก็ได้มาแล้ว จะเอามาประดับทำไมหลายๆ ถ้วย กินก็ไม่ได้ สู้อยู่ให้เสี่ยกินตับยังดีกว่าอีก!
เสี่ยหื่น เสี่ยรู้ แต่ยอมให้เสี่ยเถอะ เพราะเสี่ยแก่ขึ้นทุกปี จะเตะปี๊บดังได้นานแค่ไหนกัน ตอนนี้ยังไหวก็ต้องรีบกอบรีบโกย ยิ่งสู้แรงแฟนไม่ค่อยได้อยู่ด้วย กลิ้งกันบนเตียงทีไร เสี่ยหอบแฮกก่อนทุกที
ฉะนั้นเสี่ยจึงต้อง...
“สัน ของที่สั่งไว้มาหรือยัง”
“มาแล้วครับท่าน”
มียาโด๊ปช่วย!
ม้ากระทืบโรง พญาเสือโคร่ง โด่ไม่รู้ล้ม จัดมาให้หมดอย่าได้หวั่น! ณ ห้องบนสุดของบริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ ท่านประธานอย่างเสี่ยศึกษายาดองอย่างเคร่งเครียดยิ่งกว่าการทำงาน ด้วยกลัวว่าดื่มเยอะมากไปแทนที่จะคึกคักเกรงจะหัวใจวายคาเตียง
มีเมียเด็ก...ต้องหมั่นตรวจเช็กร่างกาย~นี่แหละวันๆ ของเสี่ย ทำงานพอเป็นพิธี นอกนั้นเรื่องส่วนตัวในร่มผ้าล้วนๆ
ให้เสี่ยเล่าก็อย่าหวังสาระจากเสี่ย!
อะไรนะ ไม่ได้อยากให้เสี่ยมาเล่าแต่แรก อยากฟังจิตรินต่างหาก? โธ่ เสี่ยกับจิตรินเป็นหนึ่งเดียวกัน ใครจะเล่าก็เหมือนกันนั่นแหละ เสี่ยรู้ เสี่ยเห็น เสี่ยสัมผัสได้ อีกอย่างเสี่ยหวงด้วย ทำไมต้องให้จิตรินมาเล่า! จิตรินเล่าเยอะแล้ว ให้เสี่ยเล่าบ้างเถอะ! ไม่ได้น้อยใจหรอกนะ ที่ตัดบทเสี่ยในเรื่องหลักน่ะไม่ได้น้อยใจเลยจริงๆ!
เอ๊ะ พระอาทิตย์ตกดินตั้งแต่เมื่อไหร่
เดี๋ยว! ตัดบทเสี่ยในเรื่องหลักแล้ว ขนาดแค่ตอนพิเศษเฉพาะกิจยังจะมาตัดเนื้อหาเสี่ยอีกเหรอ วาร์ปมาถึงตอนเย็นได้ยังไง เสี่ยไม่ยอม!
“เสี่ย ขวดโหลที่พวกพี่เบิ้มกับบิ๊กขนเข้าบ้านคืออะไรเหรอครับ ดูน่ากินจัง ผมขอชิมได้มั้ย”
...ชะอุ๊ย ที่แท้ก็วาร์ปมาให้เสี่ยได้เจอแฟนไวขึ้นนี่เอง เสี่ยให้อภัยก็ได้
“ได้สิ ฉันจะได้ให้เธอชิมทั้งคืน”
เสี่ยยิ้มยั่ว ทรงเสน่ห์ ยักคิ้วแถมให้อีกนิด กะว่าต้องหล่อเข้มระทวยใจ ให้จิตรินหวั่นไหวยินยอมขึ้นเตียงกับเสียแต่โดยดี
“เย้!” แต่คนรักวิ่งหาโหลยาดองแทนเสี่ย! จะทำอะไรช่วยเกรงใจสองมือที่ผายออกรอให้กอดของเสี่ยด้วย!
“จิตริน!” เสี่ยพิโรธแล้ว รีบตามไปลากแขนคนรัก แต่ลากไม่ไป...ลองอีกทีหนึ่งน่า เอ่อ...ขยับนิดนึง เสี่ยขมวดคิ้ว หันไปดุคนรักที่มองโหลยาดองน้ำลายสอ “จิตริน ไปที่ห้อง”
“แล้วน้ำผึ้งผมล่ะ เสี่ยโกหก เสี่ยไม่ให้ผมชิม เสี่ยขี้ฮกเบเบ๋!”
จิตรินมองยาดองเป็นโหลน้ำผึ้ง โธ่ แฟนเสี่ยช่างน่ารักจริงๆ
“ฉันไม่ได้โกหก ตามมา” ออกคำสั่งอย่างมาดเท่แล้วเสี่ยก็กระตุกแขนจิตรินอีกครั้ง คราวนี้...แฟนยอมเดินตามมา เลยไม่ต้องเปลืองแรงฉุดกระชากลากถู แม้จะต้องมาเหนื่อยกันอีกยกเอาตอนดันก้นอีกฝ่ายขึ้นเตียงก็เถอะ
“เสี่ย ฟ้ายังสว่างอยู่เลย ง่วงแล้วเหรอครับ โธ่ พอผมไม่นอนด้วยคืนหนึ่งก็นอนไม่หลับเลยเหรอ มามา มานอนตักผมนะครับ ผมจะร้องเพลงกล่อมให้เสี่ยฟังเอง เอาเพลงอะไรดีครับ เสี่ยเลือกมาได้เลย แต่ถ้าเสี่ยคิดไม่ออก ไอ้จิร้องสามช่าเสี่ยจะด่ากันไม่ได้นะ!” ขึ้นไปนั่งบันเตียงปุ๊บ จิตรินก็ตบตักด้วยท่วงท่าแมดแมนแฮนซั่ม เสี่ยถึงกับเกือบทิ้งตัวนอนบนตัก ถ้าไม่เพราะความหื่นขึ้นตากับขายาวๆ ได้รูปของจิตรินที่ถกขากางเกงขึ้นให้เห็นสัดส่วนเพรียวกระชับน่าลูบไล้
“ยั่วกันหรือ”
เสี่ยแลบเลียริมฝีปาก อยากจะขบกัดให้หนำใจ
“ยั่วอะไรของเสี่ยเนี่ย ถ้าเสี่ยไม่ง่วง งั้นผมนอนก่อนแล้วกันนะครับ เพราะผมง่วงมากเลย ราตรีสวัสดิ์”
“เดี๋ยว!” เสี่ยเหวอมาก รีบคว้าไหล่คนที่พูดจบก็ล้มพับทันที “หรือว่าพอไม่มีฉัน...เมื่อคืนเธอเลยนอนไม่หลับ”
“เมื่อคืนผมฝันร้ายว่าอึไม่ออกต่างหากเลยนอนไม่หลับ เมื่อเช้าเพิ่งเล่าให้ฟังเอง เสี่ยลืมแล้วเหรอ” จิตรินมีแก่ใจปรือตามาตอบ ทำลายมโนหวานๆ ของเสี่ยให้สิ้นซากกระจุยกระจาย ไม่ได้การแล้ว แบบนี้ต้องใช้ตัวช่วย!
“ไปอาบน้ำ” เสี่ยหิ้วปีกคนรักขึ้นมาจากเตียง ลากไปวางแหมะไว้ในอ่างอาบน้ำ “อาบน้ำให้สะอาดก่อนแล้วจะให้กินน้ำผึ้ง”
จิตรินเบิกตากว้าง ราวเพิ่งนึกได้ว่าก่อนหน้านี้โวยวายอยากชิมน้ำหวาน เห็นเหยื่อติดกับ เสี่ยก็หัวเราะหึหึในลำคอ เดินออกจากห้องน้ำ แล้วโทรสั่งให้สันยกยาโด๊ปเข้ามา
พอมองแก้วช็อตเล็กๆ ตรงหน้าเสี่ยก็หรี่ตาเพ่งพิศพิจารณา
“แน่ใจนะว่าได้ผล”
“ผมพิสูจน์แล้วครับท่าน ได้ผลแน่นอน”
พิสูจน์ยังไงนะ? เสี่ยสงสัย แต่พอมองหน้าโรยๆ ผิดปกติของคุณเลขา ด้วยความสำนึกบุญคุณที่เลี้ยงดูมาแต่เด็ก ทำให้เสี่ยเลือกจะปิดปากดีกว่า...จะว่าไปช่วงบ่ายวันนี้คมสันลางานชั่วคราว พอกลับมาท่าเดินก็แปลกๆ
ต้องแอบไปอาบอบนวดแน่นอน!
เสี่ยตบไหล่พี่เลี้ยงแสนดี ทุ่มทุนยอมลองยาก่อนยกมาให้เสี่ยชิม ช่างซื่อสัตย์ภักดีเหลือเกิน ถึงว่าสิ ขอลางานไปกับเบิ้มสองต่อสอง ที่แท้ก็อยากให้พาไปอาบอบนวดนี่เอง!
เมื่อได้รับคำยืนยัน เสี่ยก็กระดกแก้วช็อตยกซด พอดีกับเสียงน้ำในห้องน้ำเงียบลง...จิตรินคงอาบน้ำเสร็จแล้ว
เสี่ยรีบโบกมือให้คมสันไปพักผ่อน ส่วนตัวเองก็แก้ผ้ารอบนเตียง
“เสี่ย ไหนน้ำหวานผมล่ะ” ออกจากห้องน้ำปุ๊บ จิตรินที่เช็ดตัวแค่หมาดๆ ก็ถามหาของกินกับเสี่ย เด็กน้อยเอ๋ย...ไม่รู้ซะแล้วว่าใครกันแน่ที่โดนกิน
“มานี่สิ” เสี่ยตบเตียงด้วยท่วงท่าป๋าเต๊าะอีหนูอย่างช่ำชอง จิตรินรีบปรี่เข้ามานั่ง ก่อนจะร้องอื้อในลำคอเพราะโดนเสี่ยจับจูบ “ฉันเพิ่งกินน้ำหวานไป ลองชิมดูสิว่าหวานมั้ย”
“เสี่ยขี้ฮกเบเบ๋จริงๆ ด้วย แย่งผมกินได้ยังไง ผมเล็งก่อนนะ เสี่ยอนุญาตแล้วด้วย” จิตรินโวยวาย
“ฉันโกหกตรงไหน ก็ให้เธอชิมน้ำหวานจากปากฉันนี่ไง มา ชิมสิจิตริน”
แล้วคนรักก็ครางอืออาทำอะไรไม่ได้ หึ เทคนิคลิ้นของเสี่ย เข้าขั้นปรมาจารย์แห่งยุคแล้ว!
จัดการปิดปากสำเร็จเสี่ยก็เริ่มไล่นิ้วบีบๆ นวดๆ ตามตัวคนรักทั้งแต่ท่อนบนยันท่อนล่าง ระหว่างนั้นก็รู้สึกร้อนซู่ซ่าด้วยฤทธิ์ยา โดยเฉพาะช่วงกลางลำตัว...น้องชายเสี่ยถึงกับชูคอโก่งร้องโฮก! พร้อมเผด็จศึก
“ทำไมวันนี้ของเสี่ยใหญ่จัง” จิตรินที่โดนจู่โจมจนระทวยถามเสียงอ่อน สองขาโดนจับอ้า ตรงกลางมีส่วนชูชันแข็งโป๊กเป็นไม้ตะบองของเสี่ยจ่อตรงช่องทาง
“เพราะฉันมีพญาเสือโคร่งเป็นแรงหนุน”
“เสี่ยจะกลายร่างเป็นอังกอร์เหรอ!” จิตรินเบิกตากว้าง ก่อนจะร้องลั่นเมื่อโดนพญาเสือโคร่งของเสี่ยมุดถ้ำพรวดเดียงจนสุด ส่วนร้อนรุ่มถูกตอดหนึบด้วยแรงที่ไม่เบา อาจเพราะขนาดที่ขยับขยายเพิ่มขึ้นด้วยแรงโด๊ป จิตรินถึงได้คร่างกระเส่ากับแรงขับเคลื่อนสั่นสะเทือนเลือนลั่นไปทั้งเตียง
เอ้า เพลงบรรเลงได้!
เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด
“อ๊า เสี่ย ทำไมมันใหญ่กว่าเดิมอีก!”
เปรี้ยงปร้างสว่างไสวอันตรายไปทุกที่“โอ๊ย เสี่ย เร็วไปแล้ว ซี๊ด”
พายุหมุนฝุ่นตลบกลบแผ่นดินทันที“เสี่ย...เตียงจะพังมั้ย บะ...เบาหน่อย!”
มนุษย์สัตว์ตื่นตระหนกหนกระจัดกระจาย“นี่มันสองยกต่อกันแล้วนะเสี่ย ยังจะต่อ...กี่...ยก...อื้อ เสี่ย!!”
ประหนึ่งผ่านศึกสงครามอันหนักหน่วง กว่าฤทธิ์ยาจะหมด ทั้งเสี่ยทั้งจิตรินก็หมดสภาพนอนกองกันบนเตียงที่มีแต่ฟูก เพราะหมอนโดนโยนทิ้ง หมอนข้างโดนเตะตก ผ้าห่มโบกสะพัดลอยคว้างไปพาดกับโคมไฟ ส่วนผ้าปูโดนขยำขยี้จนร่นไปกองกับพื้น
“สะ...เสี่ย”
หลังนอนหอบหายใจกันครู่ใหญ่ คนรักที่ตัวพร้อยก็อุทานเสียงหลง
“มีอะไรจิตริน”
“ผมมองไม่เห็นแล้ว! ผมกำลังจะตาย! ผมกำลังจะตาย!”
“เธอแค่เหนื่อยจนลืมตาไม่ขึ้น...หลับเถอะ”
เสี่ยยิ้มอ่อนใส่คนรักที่หลับคร่อกอย่างว่องไว ก่อนจะฝืนสังขารเอื้อมไปหยิบผ้าห่มตรงโคมไฟคลุมเราสอง จากนั้นก็รั้งตัวจิตรินมานอนทับแขน เตรียมหลับใหลในค่ำคืนนี้อย่างอิ่มอกอิ่มใจกับความถึกทนในฐานะชายชาตรี
นี่แหละวันๆ ของเสี่ย
งงล่ะสิว่าทำไมจู่ๆ เสี่ยก็ออกมาเล่าเรื่องใต้ร่มผ้า แถมยังเซอร์วิสดีขนาดนี้ ก็...เฮ้อ...เพราะเรื่องนี้ได้รางวัลนิยายสุดฮาน่ะสิ เสี่ยรู้ ว่าเรื่องนี้ได้เพราะเสี่ย
ถ้าเรื่องนี้ไม่มีเสี่ยคงจะชวดรางวัลไปแล้ว จิตรินก็สู้ไม่ได้ คมสันอย่าหวัง!
..............
........
....
ยังจะรออะไรกันอีก ค่าตัวเสี่ยแพง หมดงบก็จบตอน แยกย้ายสิแยกย้าย!
---------End-----------
ใช่ค่ะ นี่เป็นตอนพิเศษเฉพาะกิจที่แต่งสั้นๆ เป็นการขอบคุณที่นิยายเรื่องนี้ได้ ‘รางวัลนิยายสุดฮา’ ของบอร์ดเล้าเป็ดค่ะ 5555 ไหนๆ ก็ได้รางวัลนี้แล้ว ก็ต้องไปให้สุดแล้วหยุดที่เสี่ยเมากาวเนอะ จากนี้จะฟังเพลงอังกอร์ยังไงเนี่ย 555 หวังว่าทุกคนจะขำขัน หมั่นไส้ อยากกระทืบในความมโน บ้าบอดาวล้านดวงของเสี่ยนะคะ
#ฝอยตกเสี่ย
ปล.แอบเบิ้มสันเบาๆ
เพจนักเขียนที่เมากาวตามเสี่ย
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 251960 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก