***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************สวัสดีครับ เทวา คนเดิม เพิ่มเติมมีเรื่องใหม่ครับ
เนื้อเรื่องอาจจะไม่หวือหวาสำหรับท่านที่ชอบแนวฉากNC มีแต่ก็ไม่หวือหวา เนื่องจากเป็นเรื่องเล่าจากความทรงจำในไดอารี่ ตัวละครและชื่อสถานที่มีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อยเพื่อลดความตึงเครียดของสถานการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต
แต่ละตอน จะเล่าย้อนกลับไปกลับมา ระหว่างช่วงชั้นมัธยมต้น และ ช่วงชั้นมัธยมปลาย สลับกันไป จนถึงตอนที่4 แต่ไทม์ไลน์หลักเป็นช่วงมัธยมปลาย
.
.
.
.....................................
บันทึกเล่มเก่าเก่า
บอกเล่าเรื่องราวในวารก่อน
ทุกทุกฉาก ทุกภาพ ทุกบทตอน
ผ่านเรื่องราวร้าวรอนจนอ่อนล้า
มีชีวิต มีจิตใจอยู่ในนั้น
รัก ผูกพัน ห่วงใย อาลัยหา
มีเรื่องราว ทั้งสุขเศร้า เคล้าน้ำตา
แม้จะล่วงผ่านกาลเวลา แต่มีค่ายิ่งใหญ่ให้จดจำ
................................... 
.......................
ภาพแห่งความทรงจำครั้งเก่าก่อน
ยังอาทร คิดถึง คณึงหา
แม้ล่วงพ้นเลยผ่านกาลเวลา
ถึงอยู่ห่างครึ่งค่อนฟ้า ยังห่วงใย
แม้อยู่ห่าง ก็ห่างเพียงขอบฟ้ากั้น
แต่ความรัก ความผูกพันไม่สั่นไหว
แม้ตัวห่าง ห่างตัวไม่ห่างใจ
เคียงคู่อยู่ชิดใกล้ ใจถึงกัน
มิอาจเอื้อมดวงดาวพร่างพราวฟ้า
ร้อยถักทอเดือนดารา บนฟ้านั่น
อยู่ในห้วงแห่งความสุขทุกคืนวัน
เพราะมีเธอ เติมไฟฝันฉัน จนเต็ม
........................... ..........เสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ....ที่หวนกลับมาอีกครั้ง.............. ผมชื่อนายอานนท์ แซ่ลี นักเรียนชั้น ม.4/2 มัธยมปลายของโรงเรียน ฝายน้ำผึ้งวิทยาคม ซึ่งเปิดชั้นมัธยมปลายเป็นปีแรก ยังไม่มีชั้น ม.5 และ ม.6 และพักอยู่ในหอพักโรงเรียนที่สร้างไว้ สำหรับให้นักเรียนที่อยู่ห่างไกลได้เข้าพัก ส่วนมากจะเป็นเด็กนักเรียนชาวดอย ตัวอาคารหอพักเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าแถวตอนลึกจากถนนลูกรังภายในโรงเรียน มีทั้งหมดสี่หลัง ผมอยู่หอพักหลังที่สาม
ด้านหน้าเป็นสระน้ำ เมื่อยืนอยู่บนถนนหันหน้าเข้าหาหอพัก ด้านขวาเป็นหอพักนักเรียนหญิง ด้านหลังเป็นลานตากผ้า เยื้องไปทางด้านซ้ายของตัวอาคารหอพักเป็นโรงอาบน้ำ แยกระหว่า
ชายและหญิง ถัดไปเป็นบ้านพักอาจารย์ผู้ดูแลนักเรียนหอ และถัดจากนั้นไปจะเป็นหอหนึ่งและหอสองใกล้ๆกับโรงครัว และห้องสตั๊ดดี้
บ่ายโมงกว่าของวันอาทิตย์แรกของการเปิดเทอมปีการศึกษาใหม่ สำหรับเด็กหอพักแล้วจะต้องเดินทางมาล่วงหน้าหนึ่งวันก่อนเปิดเทอมจริง .... เด็กๆแต่ละคนเริ่มทยอยลงจากดอยมาถึงหอพักทั้งสี่หลังเพื่อเข้าหอตามที่ตัวเองได้ลงชื่อไว้ หลังจากที่ผมจัดการกับสัมภาระของตัวเองเสร็จ ก็เดินออกมารับลมเล่นหน้าหอพัก ผมเดินไปนั่งตรงม้านั่งปูนยกสูงจากพื้นถึงเข่า มองไปทางสระน้ำ แลเห็นแสงอาทิตย์ตกกระทบผิวน้ำ คลื่นที่กระเพื่อมเป็นริ้วๆยามต้องลมแลดูเป็นประกายวิบวับราวกับเหลี่ยมเพชรต้องแสง รู้สึกเย็นสดชื่นจนอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ในขณะที่กวาดสายตามองเด็ก ม.หนึ่งเข้าใหม่คนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆ ที่กำลังขะมักเขม้นห่อปกหนังสือ เป็นเด็กม.1เพียงคนเดียวที่ขึ้นมาอยู่หอพักสามเนื่องจากหออื่นเต็ม ผมพิจารณาดูแล้วคุ้นมากเหลือเกิน พลันสายตาซุกซนของผมก็ไปหยุดลงตรงชื่อและนามสกุลที่เขาเขียนติดกระดาษห่อปกหนังสือ ตัวอักษรใหญ่สะดุดตายิ่งนัก
“ธวัช ลีสกุลรัตน์”
“เอ่อ...น้อง ทำไมนามสกุลเหมือนเพื่อนพี่เลยอ่ะ รู้จักไหม ธีระวัฒน์ ลีสกุลรัตน์ พี่เรียกมันว่า ไอ้แทน มันเคยเรียนกับพี่ที่ภูเวียงวิทยาน่ะ “
“อ๋อ นั่น พี่ชายผมเองครับ” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยตอบแล้วลงมือห่อหนังสือต่อ
เฮ๊ย....จริงดิ ถึงว่าทำไมหน้าคุ้นๆ...งั้นเจ้าเด็กคนนี้ก็น่าจะเป็น...
“...เดี๋ยวนะ งั้นเราก็คือ ทัช ใช่ป่ะ หรือ ธีร์หว่า สมัย ม.ต้น พี่ไปนอนที่บ้านไง พวกเรายังตัวกะเปี๊ยกกันอยู่เลย”
“ ผม ทัช ครับ ส่วนธีร์ยังอยู่ ป.6 แล้วพี่..เอ่อ..พี่ที่ไปดูรอยพระพุทธบาทใช่ไหมครับ”
“ใช่แล้ว พี่เองแหละ หล่อขึ้นใช่มั๊ยล่ะ” ผมพูดพร้อมกับเต๊ะท่าที่คิดว่าหล่อที่สุด
“ก็ว่าทำไมหน้าตาดูคุ้นๆ แต่กลัวว่าจะทักผิด เลยไม่กล้าทักครับ”
“นั่นสิ...พี่ก็จำแทบไม่ได้.... ผ่านไปสามสี่ปี โตขนาดนี้กันแล้วหรือนี่”
“พี่...นนท์ ใช่ไหมครับ” เจ้าตัวถามมีเว้นระยะเล็กน้อยเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ
“อื้อ ความจำดีนะเรา ใช่แล้วล่ะ พี่นนท์เอง” รู้สึกทึ่งเล็กน้อยที่เขาจำชื่อผมได้อยู่
“ตอนแรกผมก็ว่าจะเข้าเรียนที่ ภูเวียงวิทยา นะครับ แต่แม่บอกให้มาที่นี่ดีกว่า ใกล้บ้านมากกว่า”
“เหรอ...ที่นี่ก็เพิ่งเปิดม.ปลายปีนี้เอง พี่จบม.3 ก็มาต่อม.ปลายที่นี่เลย”
“ผมก็คิดว่าจะเรียนที่นี่จนจบ ม.6เลยครับ จะได้ไม่ต้องย้ายไปเรียนที่อื่น” คนตัวเล็กอธิบาย
“ก็ดีนะ หนทางก็ใกล้บ้าน เดินทางก็ไม่ลำบากเท่าเส้นถนน บ้านวังถ้ำ สมัยก่อน พี่ขับมอเตอร์ไซค์ไปเที่ยวแถวนั้น ฝุ่นงี้ ฟุ้งตลบจนหัวแดงไปหมด”
“นั่นล่ะครับ ผมถึงไม่อยากไปเรียนที่ภูเวียง” น้องพยักหน้ารับคำพร้อมกับอธิบายต่อ
“ตอนนี้ ถนนก็ยังเหมือนเดิมนะพี่ ฝนตกทีไร รถติดหล่มลึกจนต้องลงมาใส่โซ่แล้วเข็นกันเองเลยอ่ะครับ โคลนงี้ ติดเต็มเสื้อเลย”
อธิบายซะเห็นภาพเลยล่ะ ผมนั่งพินิจดูน้องมันแล้วก็ให้นึกถึงหน้าไอ้แทนจริงๆ โตมาหน้าตาคล้ายๆกันเลยนะเนี่ย
.....ใช่แล้ว ไอ้แทน ..ภาพไอ้แทนผุดขึ้นมาในความทรงจำ และผมยังคงนึกภาพวันนั้นได้ติดตาจนทุกวันนี้......เพียงแค่ช่วงข้ามถนนหน้าตลาดสด..เพียงแค่แว่บเดียวที่ไม่ได้มอง....
โครม
เสียงรถกระบะชนใครสักคนกระเด็นห่างออกไปเป็นวา เลือดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ เสียงดังมากจนผมตกใจหันไปดู เห็นคนเริ่มมุงดูกัน ผมรู้สึกใจหายวาบ ยืนขาแข็ง หันซ้ายขวามองหาคนข้างๆที่ยังเดินด้วยกันเมื่อครู่นี้เอง
..... ไม่มี ....
มองไปด้านหน้าตลาด ไอ้เน ยืนงงอยู่..ไอ้นพ ไอ้ต๋อง ครบ แล้วไอ้แทนล่ะ อยู่ไหน ผมหันรีหันขวางมองหาไอ้แทน ...ไม่มี .... หรือว่า....
“เฮ๊ยย ..ไอ้แทน”
ผมรู้สึกใจหายเมื่อเรียกชื่อนี้ พร้อมกับพุ่งตรงไปยังกลุ่มคนที่กำลังรุมล้อมคนถูกรถชน ...
....ไอ้แทน กูหวังว่าไม่ใช่มึงนะ... ไม่สิ ต้องไม่ใช่มึง.... ต้องไม่ใช่มึง .. ผมคิดในใจ พลางแหวกกลุ่มไทยมุงเข้าไป จนถึงตัวคนถูกชน ซึ่งนอนกึ่งหงายกึ่งตะแคงหน้าหันไปทางขวา เลือดสีแดง แดงจนออกเป็นสีดำไหลนองท่วมตัวและพื้นถนน ผมมองหน้าไม่ชัด.. แต่ ..แต่.. เสื้อผ้านั่นทำให้หัวใจแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม แข้งขาอ่อนระทวย ใจสั่น คอแห้งเป็นผง ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องตะโกนจนสุดเสียง
“ไอ้แทน.... ไอ้แทน”
ผมถลาเข้าไปพยุงร่างไอ้แทน ช้อนหัวขึ้นพร้อมสอดแขนตัวเองเข้าที่ต้นคอแล้วพยุงตัวมันขึ้นมาพิงตรงอกผม รอบข้างเสียงจ้อกแจ้กจอแจแต่ฟังไม่ได้ศัพท์ ราวกับไม่ใช่ภาษามนุษย์ โลกทั้งโลกหยุดหมุน มีเพียงผมกับไอ้แทนท่ามกลางกลุ่มไทยมุงที่รายล้อม พื้นดินเหมือนจะหมุนติ้วๆเป็นวงกลมพร้อมกับเสียงวิ้งๆดังอยู่ข้างหู ผมรู้สึกสับสนและหวาดกลัว เลือดสดเป็นลิ่มๆอุ่นๆไหลออกจากบริเวณศรีษะตรงกกหูย้อยลงมาตามช่วงความยาวแขนของผม
“ไอ้แทน .. ไอ้แทน.. มึงได้ยินกูไหม ไอ้แทน”
ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะได้ยินผมหรือไม่แต่เหมือนรู้สึกได้ว่ามือมันกระตุกตอบ
“น้องเป็นเพื่อนหรือคะ พี่ต้องขอโทษด้วยค่ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุสุดวิสัยจริงๆ”
ผมมองดูคนที่นั่งข้างๆ อ้อ เธอสินะ ที่ชนไอ้แทนมัน แต่ผมไม่มีกะใจจะตอบเพราะผมห่วงคนที่อยู่ในอ้อมแขนผมมากกว่า
“ไอ้เน ไอ้ต๋อง ช่วยกูด้วย” ผมร้องตะโกนสุดเสียง พร้อมกับที่เพื่อนผมทั้งสามคนแหวกกลุ่มไทยมุงเข้ามาถึง
“ใครก็ได้ครับ โปรดช่วยเรียกรถพยาบาลให้ด้วยครับ”
ไอ้นพตะโกนไปรอบๆตัว ไอ้ต๋องไอ้เนขยับมาเขย่าตัวไอ้แทน
“พวกมึงอย่าเขย่าตัวมัน ไม่รู้แขนขามันหักหรือเปล่า” ผมตะโกนบอกไอ้เนไอ้ต๋อง ทั้งที่คอแห้งผาก
“ไอ้แทน..มึงทำใจดีๆไว้ เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว มึงต้องไม่เป็นอะไรนะ ได้ยินไหม”
เงียบ..ไม่มีเสียงตอบ ผมคว้าข้อมือมันขึ้นมาแนบลำตัวช่วงอกของมันพร้อมกับกอดมันไว้แน่น
“แข็งใจไว้นะ เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว มึงห้ามเป็นอะไรนะ อยู่กับกูก่อน”
เงียบ...ไม่มีเสียงตอบเช่นเดิม..ผมพล่ามอะไรออกอีกหลายประโยคแต่ ไม่มีเสียงตอบใดใด ยังคงเงียบสนิท.. เช่นเดิม
ไอ้แทนมันยังหลับตาไม่สนิท หายใจรวยริน ผมได้แต่ภาวนาขออย่าให้มันเป็นอะไรไป
ตัวมันอ่อนและเบามาก มากจนแทบจะสามารถยกร่างของมันขึ้นได้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว..
จนกระทั่งรถพยาบาลมาถึง และตำรวจก็คุยกับคู่กรณี สักพัก หญิงสาวคู่กรณีก็เดินมาบอกว่าเธอจะขึ้นรถพยาบาลไปด้วย ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ได้แต่พยักหน้าให้ พอถึงโรงพยาบาลได้ พยาบาลกุลีกุจอจัดแจงยกร่างไอ้แทนวางลงบนเตียงรีบเข็นออกไป
“น้องคะ.. น้อง” เป็นพยาบาลนั่นเองที่มาสะกิดไหล่ให้ผมรู้สึกตัว..
“น้องมีบาดแผลไหมคะ นี่เลือดใคร”
“อ้อ เปล่าครับ ผมไม่เป็นอะไร นี่เลือดเพื่อนผม”
พยาบาลยื่นยาแอมโมเนียมาใกล้จมูกแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกถึงกลิ่นของมันเลย ใจมันยังสั่นอยู่ ผมบอกชื่อคนป่วยไว้กับพยาบาลเพื่อทำทะเบียนประวัติคนไข้ ไอ้เน ไอ้นพ ไอ้ต๋อง เพื่อนอีกสามคนที่มาด้วยกัน มาจากบ้านเดียวกับไอ้แทน บอกว่ามันจะแจ้งคนทางบ้านเอง ผมมองแขนตัวเอง เลือดเป็นลิ่มๆที่ไหลเป็นทางย้อยลงไปตามแนวแขน เริ่มแห้งแต่ยังมีบางแห่งเป็นลิ่มๆ หน้าอกผมชุ่มโชกไปด้วยเลือดไอ้แทน ความกลัวผมหายไปจนหมดสิ้น ปกติผมกลัวเลือดมาก แต่ตอนนี้ไม่รู้ความกลัวมันหายไปไหน...พยาบาลสองคนมาช่วยทำความสะอาดตามแขนขาให้ ผมยังรู้สึกได้ถึงเลือดอุ่นๆกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
“น้องคะ..เชิญทางนี้ด้วยค่ะ” เสียงพยาบาลเรียกกผมไปห้องทะเบียน
“น้องช่วยเซ็นชื่อตรงนี้นะคะ ตรงช่องส่งตัวผู้ป่วยนะคะ ช่องนี้ค่ะ” ผมก็เซ็นไปตามที่พยาบาลบอก พร้อมตอบคำถามอีกมากมายหลายประโยคเกี่ยวกับไอ้แทนและครอบครัว
“ไอ้เน ... มึงโทรบอกพ่อไอ้แทนรึยัง” ผมนึกขึ้นได้ เลยถามมัน
“โทรแล้ว กำลังลงจากดอยมา เห็นบอกว่าแม่เป็นลมไปแล้ว”
“อืม พวกมึงกลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวกูอยู่รอพ่อมันเอง อย่าเพิ่งบอกเพื่อนๆนะ รอพรุ่งนี้ก่อน”
ผมบอกไอ้เนกับไอ้นพและไอ้ต๋องไปตามนั้น ...ส่วนพี่สาวคู่กรณีก็ไปคุยกับพยาบาลสักพักก็เดินมาทางผม
“น้องเอาเบอร์พี่ไว้นะคะ นี่นามบัตรพี่ค่ะ ค่ารักษาพยาบาลทางพี่จะดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมด”
ผมได้รับเอาไว้ โกรธก็โกรธ แต่มันเป็นอุบัติเหตุ รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังไม่อยากคุยด้วย
“ขอบคุณมากครับ” ผมพูดได้เพียงแค่นั้น แล้วเธอก็กลับไปพร้อมกับตำรวจ
ผมนั่งรออยู่นานมากจนเริ่มรู้สึกตัวว่าคอแห้ง จึงลุกขึ้นไปหยิบแก้วกระดาษรองน้ำดื่ม มองดูเวลาจากนาฬิกาที่แขวนบนฝาผนัง หนึ่งทุ่มพอดี อารุจน์พ่อไอ้แทนวิ่งเข้ามา แกกระวนกระวายเข้ามาถามหา จนผมต้องบอกให้ใจเย็น..ให้แกไปทำเรื่องทำอะไรต่อมิอะไรที่ฝ่ายทะเบียน แกถามอะไรมาผมตอบไม่ได้สักอย่าง ไม่รู้จับต้นชนปลายไม่ถูก
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ ผมเองก็ตอบไม่ถูก”
“พ่อร้อนใจมาก แม่หมวงมาไม่ได้ เป็นลมไปแล้ว ทางบ้านช่วยดูแลกันอยู่” ... อาอีกคนเป็นน้องชายของพ่อไอ้แทน ยื่นขวดน้ำมาให้ ผมรับมาดื่มรวดเดียวเพราะรู้สึกว่าคอแห้งผาก จนกระทั่งสามทุ่มกว่า ไอ้แทนออกจากห้องไอซียูมาพักที่ห้องพักผู้ป่วย
“นนท์เอ้ย..” อารุจน์เรียกผม “กลับไปอาบน้ำอาบท่าเสียนะ เดี๋ยวทางนี้พ่อดูแลเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากอยู่ข้างๆมัน พรุ่งนี้คงหยุดเรียน” ผมให้พ่อกับอาไอ้แทนมันลงไปหาอะไรกินรองท้อง จะได้เปลี่ยนกันเฝ้าดูแล
คล้อยหลังพ่อไอ้แทนกับอาไปแล้ว ผมถลาเข้าไป ข้างเตียงที่ไอ้แทนนอนอยู่ สายระโยงระยางเต็มไปหมด มีผ้าพันศรีษะแต่ยังเห็นมีรอยเลือดเป็นดวงๆ ผมเอื้อมมือไปจับมือไอ้แทนไว้..รู้สึกคอแห้งกลืนน้ำลายลงคอได้ยากเย็นนัก มันขมอยู่ในลำคอ น้ำตาไหลออกมาเอง แขนก็มีเหล็กดาม ขาก็ยังมีเหล็กดามแถมยกขึ้นมาห้อยเสียสูงเชียว เห็นสภาพมันตอนนี้แล้ว สงสารมันจับใจ ยังดีที่ไม่เป็นข้างที่ถนัด
“ไอ้แทน...กูไม่รู้นะว่ามึงจะได้ยินกูไหม.... มึงจะต้องไม่เป็นอะไรนะ.. พรุ่งนี้เวรมึงต้องซักเสื้อรีดเสื้อให้กูนะเว้ย..มึงจะต้องไม่เป็นอะไรนะ ได้ยินที่กูพูดไหมวะ”
ผมพูดพล่ามอะไรออกไปมากมายทั้งน้ำตา ทำไมมันต้องเกิดเรื่องร้ายๆแบบนี้ขึ้น มันกระทันหันมากเหลือเกิน..จนตั้งตัวรับไม่ทันเลย ผมรู้สึกได้ถึงอาการกระตุกที่แขนและมือของไอ้แทน ผมจับมือมันไว้บีบเป็นระยะ เผื่อมันจะรับรู้ว่าผมยังอยู่ข้างๆมันไม่ได้หนีห่างไปไหน
“ไอ้แทน มึงเคยสัญญาว่าจบม.3 จะไปเรียนด้วยกันที่ ฝายน้ำผึ้งไง กูไม่เคยลืมนะเว้ย มึงต้องไปเรียนกับกูนะ”
เหมือนมันจะรับรู้ หรืออะไรก็ตาม ผมปลอบใจตัวเองว่าอาการกระตุกที่มือของมันเป็นสัญญาณตอบรับคำผม
“กูกับมึงยังต้องใช้หนี้กันอีกยาว ทำกับข้าวในโรงครัวด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน .. มึงต้องรีบฟื้นนะ ได้ยินกูไหม” ผมเอื้อมมือข้างหนึ่งเสยผมตรงหน้าผากไอ้แทน ในหัวผมตอนนี้ มันทั้งสับสน อยากเจ็บแทนมันเสียเอง ..ผมบีบมือมันไปทุกระยะที่ผมระบายคำพูดออก มันจุกอยู่ในอก น้ำตาไหลพรากไม่หยุด
“ไอ้แทน มึงอย่าทำแบบนี้กับกูสิวะ รีบฟื้นนะเว้ย เพื่อนๆทุกคนรอมึงอยู่นะ ”
ผมพูดออกไปไม่หยุด โดยไม่สนใจว่าไอ้แทนมันจะได้ยินหรือไม่
“พอเถอะ นนท์ ตอนนี้แทนเขาไม่รับรู้อะไรหรอก กลับไปก่อนเถอะนะ ไปอาบน้ำนอนพักผ่อนพรุ่งนี้ค่อยมาอีกที” อารุจน์เข้ามาตอนไหนไม่รู้ มาจับที่ไหล่ผม บีบเบาๆให้รู้สึกตัว ผมรีบปาดน้ำตา อารุจน์คงได้ยินหมดแล้ว
“งั้นผมกลับหอก่อนนะครับ ยังไงถ้าผมทำธุระเสร็จแล้วจะรีบมา เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้”
“ความจริง นนท์ไม่น่ามาลำบากเลย กลับไปนอนพักผ่อนเถอะนะ”
“ผมคงนอนไม่หลับหรอกครับ ยังไงผมทำธุระเสร็จแล้วจะรีบมานะครับ”
ยกมือไหว้พ่อกับอาไอ้แทน แล้วผมก็เดินออกประตูไป ระหว่างทาง ใจมันสิ้นหวังไปหมด เหมือนโลกทั้งโลกนี้กำลังจะหมุนสูบเอาตัวจมดิ่งลงไปใต้พื้นดิน สมองมันว่างเปล่า ผมหยอดเหรียญตู้โทรศัพท์ใกล้เคาท์เตอร์แผนกประชาสัมพันธ์ โทรให้ไอนพขับมอเตอร์ไซค์มารับกลับ
ห้าทุ่มกว่าแล้ว นักเรียนหอพักหลังใกล้ๆกันต่างมารุมถามผมกันใหญ่ ผมก็ตอบๆไปตามเรื่องตามราว แล้วขอตัวเพราะรีบอาบน้ำ ใจผมมันอยู่ที่ไอ้แทนคนเดียวเท่านั้น ในตอนนี้
ภาพร่างกายที่อ่อนปวกเปียก ในอ้อมกอดผม แขนขา ศรีษะที่ชุ่มไปด้วยเลือด.. วนเวียนอยู่ในหัวผม ชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเอง กลิ่นเลือดยังติดอยู่กับตัว
“ไอ้นพ...เดี๋ยวมึงไปส่งกูที่โรงพยาบาลหน่อยนะ”
“อ้าว พ่อมันมาแล้วนี่ มึงไม่นอนพักก่อนเหรอ” มันถาม ดูท่าทางเป็นห่วงผมอยู่กลายๆ
“ไม่อ่ะ กูเป็นห่วงมัน มึงไปส่งกูหน่อย นะ”
“เออๆ กูก็ห่วงมันเหมือนกัน เห็นกันอยู่ทุกวันไม่น่าเลยว่ะ”
“อ้าวไอ้เชี่ยนพ มันยังไม่ตาย ทำไมพูดแบบนี้วะ”
“เออๆ กูขอโทษ”
“ไปกันเถอะ เอาแบบปลอดภัยนะเว้ย กูยังเสียวสันหลังไม่หาย”
เพราะเวลาซ้อนรถแล้วมีรถสวนมาผมจะหวาดผวาทุกครั้ง
.
.
หัวข้อ: (ตอนจบ) ทัช..สัมผัสใจ (ตอนที่26 ตอนจบ) 29 ก.ค. 2560 (อ่าน 10235 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก