หัวข้อ: ดอกฟ้า-กับ-หมาคอนโด 13-3-62 จบแล้วครับ รบกวนย้ายให้หน่อย ขอบคุณครับ

[ommanymontra]

 

 

[boobooboo]

คุณเต้ย ก้อมาหาทุกวันเลยยย

[cavalli]

 


อ่อยน่ะคะ ชอบๆ

[snowboxs]

มีแต่คนอยากจะเลี้ยงหมาคอนโด โดยเฉพาะสาวๆ

[nunda]

เต้ยนี่ตัองกะล่อนมากรึเปล่า????
แป้งถึงคิดว่าต้องโดนเต้ยทิ้งสักวัน

[winndy]

เกาะขอบจอรอพรุ่งนี้

[crazydoii]

จะโดนไล่ออกรึป่าวนะ??

[SiHong]

เรื่อฝเรื่อยๆอ่านแล้วเพลินมากค่ะ

[JustWait]

 

[Januarysky]

คุณเต้ยโน้มมาหามาวัดหรา
เอาต่ำๆ นะครับ
เพราะสาวๆ จ้องตะครุบหมาหล่อตาเป็นมัน
 

[dumpWINNY]

จะมีวันที่คุณเต้ยมีสติมาหาพศินสักวันมั้ยคะเนี่ย แต่แอบลุ้นจังเลยค่ะว่าใครรุกรับ -,,-

[due]

กลับมาแล้วครับ
ไปต่างจังหวัดมาซะหลายวันเลย
เด๋วค่ำๆ ผมมาต่อให้นะครับ

ขอบคุณครับ

[sang som]

มนต์รักอ้วกแตก555

[Panizzz3838]

 

[GBlk]

อ้วกสื่อรัก

[Ted0009]

รอนะครับ
คุณ due มาต่อไวไวนะครับ

[due]

"จากกล้องวงจรปิด เห็นอย่างได้ชัดว่าเธอทำร้ายคุณเต้ย"
"ครับ" ผมเตรียมใจมาแล้วสำหรับการฟังคำพูดประมาณนี้ ระหว่างยามดูแลคอนโดกับลูกค้าระดับวีไอพี ผมว่ายังไงยามก็คงหาง่ายกว่าแหละ และที่สำคัญ คือผมทำผิดจริงๆ
แต่มันก็มีส่วนผิดด้วยนะ!
"แล้วมีอะไรที่จะอธิบายเพิ่มเติมมั๊ยค่ะ " คุณเมเรียกผมมาคุยในห้องทำงานส่วนตัวของเธอตั้งแต่เช้า ซึ่งทั้งหมดก็ไม่ได้ต่างจากที่ผมคาดการณ์ไว้เท่าไร แต่ที่ออกจะแปลกใจคือ เธอเปิดโอกาสให้ผมอธิบาย
"ไม่มีครับ"
"ค่ะ...งั้นทางเราคงต้องให้เธอออก เราจ้างให้เธอมาดูแลความปลอดภัยของลูกค้า แต่เธอกลับทำตัวไม่ปลอดภัยกับลูกค้าซะเอง....คงเข้าใจทางเรานะค่ะ"
"เข้าใจครับ"
"สามวันที่เธอมาทำงาน ทางเราจะจ่ายให้ โดยคิดเป็นรายวัน ก่อนกลับบ้าน ให้แวะมารับที่เคาน์เตอร์นะค่ะ " โห! ยังได้เงินอีกเว่ย
"ขอบคุณครับ"

ผมออกมาจัดการเก็บของซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรเลย แค่รอเวลาออกกะและเตรียมตัวตกงานอย่างเป็นทางการในเวลาเดียวกัน
ชีวิตการทำงานของผมมันช่างสั้นดีแท้ ตลกว่ะ! ......แต่กลับขำไม่ออก

ไม่นานลุงก็มา

"ลุง ผมลาแล้วนะครับ ยินดีด้วย พรุ่งนี้ลุงจะมีเพื่อนร่วมงานใหม่"
"อ้าว แล้วเอ็งละไอ้หนุ่ม ลาออกเหรอ?"
"โดนเขาไล่ออกนะลุง ก็เล่นไปต่อยหน้าลูกค้าซะนิ"
"เออ! วัยรุ่นนี่ใจร้อนกันจริงๆ งานสมัยนี้ยิ่งหายากๆอยู่....ลุงขอให้เเอ็งโชคดีละกัน เอ้านี่ เมียลุงตำน้ำพริกผักลวกมาฝาก ฝีมือป้านี่กินวันนี้อร่อยไปอีกสองเดือนเลยแหละ" ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงหัวเราะได้เสียงดังกว่านี้
ผมยกมือไหว้ขอบคุณก่อนรับมา
"ขอบคุณครับลุง" ผมตื้นตันใจนะ เรารู้จักกันได้แค่สามวัน แต่ลุงกับป้ายังอุตส่าห์มีน้ำใจเผื่อแผ่มาถึงผมด้วย




ผมนอนเล่น
ตีลังการอบห้องมาสามวันแล้ว
ไม่ออกไปไหน
ไม่หางานทำ
แค่ออกไปกินข้าวหน้าซอย
ดีหน่อยตรงที่มีไอ้บอลมาเล่นด้วยตลอด เลยไม่ค่อยเหงาเท่าไร
ผมกะเอาไว้ว่าจะหยุดพักซักหนึ่งอาทิตย์ แล้วค่อยหางานใหม่ทำ
นี่ขนาดนอนเฉยๆยังร้อนเลย...แดดประเทศไทยนี่ร้อนไม่แพ้ชาติใดในโลกจริงๆ ผมนอนกลิ้งบนพื้นเหลือแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวแล้วเนี่ย
ช่วงนี้พื้นสะอาดมากเพราะได้ผมกลิ้งไปกลิ้งมา ไม่ต้องถู ไม่ต้องกวาด สะดวกดี

หิว!
แต่ขี้เกียจออกไปหาไรกินเพราะร้อน
รอเย็นๆแล้วค่อยไปดีกว่า
ว่าแล้วก็กลิ้งๆไปหยิบหนมซองของไอ้บอลที่มันซื้อมาทิ้งไว้
มันซื้อมากินเองนะครับ ไม่ได้ซื้อมาเผื่อผมแต่อย่างใดเลย

กลิ้งไปๆมาๆ ก็อดคิดถึงคนที่โรงพยาบาลไม่ได้
สามวันแล้วที่ผมไม่ได้ไปเยี่ยมเลย ผมไม่มีหน้าไปเยี่ยมเขาหรอกครับ จนกว่าจะมีงานใหม่ทำ คิดแล้วก็กำลังจะเครียด แต่ดันมีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะซะก่อน อดเครียดเลยกู
"ก๊อกๆๆๆ"
"อ้าว!"
"หลีกดิพี่ศิน ผมร้อนนะ"อะไรของมันวะ ผมหลีกทางให้มันอย่างงงๆ เวลานี้มันต้องอยู่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ
เข้ามาในห้องมันก็ถอดเสื้อออกเขวี้ยงไปข้างมุมห้อง พร้อมกับคลายเข็มขัดออก
แล้วก็เดินเข้าไปใกล้พัดลมจนจ่อหน้า
"กูว่าจะบอกพ่อมึงให้เก็บเงินค่าเช่าห้องกูแค่ครึ่งเดียวละ"
มันหันมาทำหน้าหมาโมโหใส่ผม "ไมอ่ะ?"
"ก็มึงเล่นมาอยู่ห้องกูซะขนาดนี้"
"งั้นผมให้พี่อยู่ฟรีเลย ฟรีแบบตลอดชีวิตเลยด้วย"
"ใจป๋านะมึง แต่นี่สมับติพ่อมึงครับ"
"ต่อไปมันก็เป็นของผมแหละ ว่าแต่พี่จะอยู่ป่ะละ"
"ทำเป็นพูดดี.......แล้วนี่มึงโดดเรียนมาอีกรึเปล่า"
"เห็นผมเป็นคนแบบนั้นเหรอ?"
"อย่ากวนตีน โดดไม่โดด      ตอบ"
"เปล่าคร้าบบบบบ...ที่โรงเรียนเตรียมงานสำหรับงานกิจกรรมพรุ่งนี้ ผมไม่ได้ทำไรเลยขอกลับมาก่อน"
"แล้วคนอื่นๆ?"
"ก็........ทำงานที่โรงเรียน"
"แม่ง! ก็โดดละว้า"
"ผมบอกครูแล้วว่าจะมาซ้อมที่บ้านต่างหาก"
“แล้วซ้อมยัง?”
“ยัง เพราะรีบมาหาพี่ก่อน”
“มึงนี่จะติดกูไปละ เห็นกูเป็นญาติผู้ใหญ่มึงรึไง?”
“ไมไม่พูดว่า’เห็นกูเป็นพ่อมึงรึไง’ไปเลยละ”
“กูมีมารยาทพอ”
“วันศุกร์นี้พี่ไปดูผมเล่นดรตรีที่โรงเรียนนะ”
“กูคนนอก ไปได้เหรอ?”
“ได้ดิ มันเหมือนงาน open house ไรแบบงั้นอ่ะ เขาให้คนนอกไปดูได้”
“อืม ถ้าว่างๆ กูจะไปละกัน”
“ต้องไปให้ได้นะพี่ ผมอยากได้กำลังใจ”
“ไปบอกพ่อมึงสิ”
“ก็อยากได้จากพี่ด้วยนิ”
" แม่ง นี่ถ้ามึงเป็นผู้หญิง กูคงเอ็นดูมึงกว่านี้" ผมผลักหัวมันจนไปโขกกับพัดลม หมั่นใส้ ทำหน้าอ้อนใส่กู ผมยิ่งแพ้ทางคนขี้อ้อนอยู่ด้วย
"พี่แม่ง ถ้าผมเป็นผู้หญิงจริง พี่คงจะดูเอ็นผมมากกว่าอะดิ"
"ทะลึ่งละมึง เดี๋ยวกูโบกหัวปลิว"
"โทษครับบบ.....พี่ศินต้องไปจริงๆนะ ผมอยากให้พี่ไปดูผมเล่นอ่ะ นะนะ"
"ก็กูบอกแล้วไงถ้าว่างจะไป"
"ผมก็เห็นพี่ว่างมาหลายวันแล้วนิ"
"ขี้เสือกนะมึง"
"พูดกับเด็กไม่เพราะ ระวังเด็กทำตามนะครับ" กวนตีนกูอีก
"แม่ง ก็รู้ว่าไม่ดี แล้วจะเสือกทำตาม เพื่อ?" ฮ่าๆๆๆๆๆ มันเอ๋อไปเลย



"ก๊อกก ๆๆๆๆๆ"
"ก๊อกก ๆๆๆๆๆ"



"ก๊อกก ๆๆๆๆๆ"
ใครอีกว้า......กูจะนอน
คว้าโทรศัพท์มาดู.......จะห้าโมงแล้วเหรอ
"ก๊อกๆๆๆๆ" ผมยกขาไอ้บอลที่พาดเอวผมออก ไอ้นี้ต้องมีพื้นที่ร้อยเอเคอร์เป็นอย่างน้อยในการนอน ดิ้นไปไหน!

"ก๊อกๆๆๆๆๆ" ผมเดินงัวเงียไปเปิดปนะตู
อาจเป็นน้านนท์เหมือนเคยๆที่มาตามไอ้บอลกลับบ้าน
ไอ้นี่ก็ไม่รู็ว่าหลับหรือตาย นอนไม่กระดิกเลย


เปิดประตู....

เจอคนตรงหน้า....

ใครวะ...................? สติยังมาไม่ครบ


"เอ๊ยยยยยย!"
"ตกใจไร?"
"ตกใจคุณนั้นแหละ มาทำไม?"
"..........." มันสำรวจผมหัวจดเท้า แล้วก็ทำหน้าแบบสมเพชได้กวนส้นผมมาก
"หลีก...จะเข้าห้อง"
"หา!"
ผมไม่ทันตอบอะไร มันก็ผลักผมจนพ้นทาง นี่ตกลงห้องผมจริงใช่มั๊ย สองครั้งแล้วนะวันนี้ที่ผมโดนผลักให้ออกจากห้องตัวเอง

ผ่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!
ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะ เพราะผมทำแบบนี้กับเพื่อนประจำ
แต่ดูจากสายตาของแขกไม่ได้รับเชิญ คงไม่ได้คิดแบบเดียวกับผมแน่
ก็มันเล่นมองที่นอนกับหน้าผมสลับกันไปมาหลายรอบ
ก่อนจะหันมาหยุดยิ้มทำหน้ากวนตีนได้เต็มสตรีมมาก 'แม่ง มันคิดไปถึงไหนละวะ'
"คุณคิดไรอยู่"
"ต้องตอบมั๊ย?" แม่ง ขยันกวนตีนกูกันจัง
แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำเฉย โดยไม่บอกไม่กล่าวเจ้าของห้องที่ยืนหัวโด่อยู่

ผมหันไปมองไอ้บอล...ถ้าผมเป็นมัน.....ผมจะคิดไงเหรอ
ผู้ชายสองคนเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง นอนที่นอนแคบขนาด 3.5 ฟุต รุ่นพี่ใส่แค่บ๊อกเซอร์ รุ่นน้องเปลือยท่อนบน ส่วนกางเกงนักเรียนเข็มขัดหลุดลุ่ยแต่ยังค้างที่เอว หมอนสองใบวางคู่กัน.....ผมก็คิดว่าเป็นพี่น้องธรรมดาแหละ ไอ้บ้านั่นจิตมันอกุศลไปเอง
"พี่ศิน...หยิบน้ำให้ผมหน่อย เพลียอ่ะ ก็พี่เล่นผมซะแรงขนาดนั้น"
"หึ" ไอ้บ้านี่ออกจากห้องน้ำพอดีเลยเว่ย แล้วดูมันยิ้ม
ส่วนไอ้บอลนี่หลับหูหลับตาพูดไม่หยุดซะที
"ต่อไปพี่ศินไม่ต้องชวนผมทำแบบนั้นแล้วนะ ผมเหนื่อย เมื่อไปทั้งตัวแล้วเนี่ย ผมยังเด็กอยู่นะพี่ จะขึ้นเวทีไหวมั๊ยละเนี่ย"
"เชี่ยบอล ผีเจาะปากมึงมาพูดรึไง" ถ้าได้ยินขนาดนี้ เป็นกู กูก็คิดละครับ
"กูมาขัดจังหวะไรรึเปล่า?"
ไอ้บอลตื่นทันทีคงเพราะได้ยินเสียงแปลกๆ นั่งทำหน้าเหรอหราๆ
"ใครอ่ะพี่ศิน?"
"ก็....." ผมไม่รู็จะแนะนำยังไง เพราะเราไม่แม้แต่จะรู้จักกัน มันแค่เมาแล้วผมพาส่งห้องแค่สองครั้งเท่านั้นเอง
"อยากเป็นอมตะเหรอ?" มันกระซิบข้างหูผม
"ไม่ใช่เว่ย!"
"หึหึหึ"
"บอลมึงออกไปก่อน เดี๋ยวกูคุยธุระเสร็จ ออกไปกินข้าวพร้อมกัน"
"ครับ" มันรับคำแบบงงๆ มันคว้าเสื้อพาดบ่าจัดเข็มขัดให้เรียบร้อย
แม่ง เจอภาพนี้เข้าไป .............ผมส่ายหัวแบบปลงตกทันที


"นั่งก่อน"
"นั่งไหน?"
"บนที่นอนนี่แหละ ห้องผมมันแคบ"
"กูจะไม่ไปทับที่ใครเหรอ?"
"กวนตีนเพื่อ.."
"หนุกดี"
เมื่อมันยอมนั่งเงียบๆ
ผมเลยขอไปสวมกางเกงให้เรียบร้อย ใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวก็ดูจะอุจาดตาเกินไปสำหรับคนที่ไม่รู้จักกัน
"มาหาผมถึงนี่ มีธุระอะไรครับ?"
"กลับไปทำงาน" หืม
"ผมโดนไล่ออก" เพราะมึงแหละ
"ไม่ต้องมองกูแบบนั้น กูรู้ เพราะกู"
"แล้วไงต่อครับ?"
"กูไปคุยกับคุณเมย์ เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เขาฟังแล้ว"
"คุณเมย์เลยให้ผมกลับไปทำงานได้อย่างนั้นเหรอ?"
"อืม"
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือจะไหวว้ขอบคุณมัน แต่มันผลักมือผมออกซะก่อน ทำตัวน่ารักก็เป็นนี่หว่า
"เริ่มงานเย็นนี้ได้เลย จะไปพร้อมกูเลยมั๊ย?"
"ผมไปเองดีกว่า ไอ้บอลรอกินข้าวเย็นด้วย"
"หิวเหมือนกัน ไปด้วย"
"ขอกันดื้อๆ ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?" ผมถามแบบเก้อๆ ยิ้มๆ
"ก็ไม่เห็นยาก หิว ก็ไป กิน"
"ร้านตามสั่งริมทาง คุณจะกินได้เหรอ?"
"เห็นกูเป็นรุกขเทวดารึไง ถึงต้องกินอาหารทิพย์" ผมว่านะ ถ้าไอ้คุณเต้ยมันไม่ได้กวนตีนใคร มันคงมีอาการลงแดง
"งั้นก็ไปกัน"
"อายุเท่าไร?"
"หืม?" ผมนั่งลงอีกครั้งทั้งที่เมื่อกี้ทำท่าจะลุกขึ้นแล้ว
"มึงอ่ะ อายุเท่าไร?"
"21 ย่าง 22"
"เท่ากัน.....ไปใส่เสื้อดิ กูหิวแล้ว"
"อ่อ...อ้ออออ ครับๆ" พอมันพูดดีด้วย ทำตัวไม่ค่อยถูกเลยกู



สั้นๆก่อนนะครับ
มรสุมดิวผ่านไปแล้ว
คงมาต่อได้ตามปกติ
เดินทาง
เข้า รพ
งานเข้าต่อเนื่องสองอาทิตย์
ขอโทษจริงๆครับที่หายไปนาน


 

[crazydoii]

มาต่อแล้วววว

[ommanymontra]

 

 

[boobooboo]

หายไปนานมาก

[rockiidixon666]

 

[nunda]

เย้ๆ มาต่อแล้ว

เต้ยก็มีมุมน่ารักนะเนี่ย ^^

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[SiHong]

คิดถึงเรื่องนี้

[due]

การกินข้าวของผู้ชายสามคนที่ไม่ได้สนิทกันมาก มันก็น่าอึดอัดใช้ได้เลยนะ ผมเพิ่งรู้วันนี้เอง
ไอ้ผมกับไอ้บอลนี่ไม่เท่าไร เพราะเรากินกันบ่อย
แต่ไอ้คนที่กำลังดื่มน้ำอั๊กๆอยู่นี่แหละ ชวนให้อัดอัดมาก
และยิ่งลำบากไปกว่านั้น เพราะผมเป็นคนกลางนี่แหละ
"ไอ้หนู ถ้ามองหน้ากูแล้วอิ่ม ทีหลังก็ไม่ต้องสั่งข้าวมาอีก เปลือง"
"ไม่ได้มองเลย" ไอ้บอลเถียงแบบไม่เต็มเสียง เพราะมันนั่งมองหน้าไอ้คุณเต้ยจริงๆ
"งั้นก็แดกข้าวไป จะได้โต"
"โตแล้วเหอะ" เถียงไป แต่มันก็ยอมก้มหน้าจ้วงข้าวเข้าปากจนกลัวว่าจะจุกคอตาย"

ปัญหามาเกิดตอนที่จะจ่ายตังค์อีกคร้ง
เมื่อสามคนดึงตังค์ออกมาพร้อมจ่าย แม่ค้าถึงกับหันควับมองทีละคน
"กูจ่ายเอง" จอบอจบ เมื่อเป็นประกาศิตจากไอ้คุณเต้ย


ผมกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงาน
แต่ทีน่าประหลาดใจคือ ไอ้คุณเต้ยรอผมอยู่หน้าห้อง ทั้งที่ผมบอกไปแล้วว่าจะไปเอง
"พี่ศิน ทำไมไอ้พี่หน้าหล่อนั่นต้องมารับพี่ด้วยอ่ะ" มึงจะด่าเค้า แต่มึงก็ยังชมเขาอีกเนาะ
ไอ้บอลถามผมแบบอารมณ์ตึงๆ
"กูจะไปรู้มันมั๊ยละ ไว้กูจะไปถามมันมาให้ละกัน หลีดหน่อย" ก็มันมาขวางทางที่ผมจะไปหยิบเข็มขัด ผมแต่งตัวไปก็คุยกับมันไป
กับไอ้บอลผมไม่อายนะ เพราะผมรู้สึกว่ามันเป็นน้องชายผมจริงๆ
"ผมไม่ชอบหน้าเขาเลย กวนตีนมาก"
"กูก็ไม่ได้ชอบหน้ามัน" ผมแต่งตัวเสร็จ ก็ความหาถุงเท้าที่มุมห้อง โชคดีที่ซักไว้แล้ว
"ไม่ชอบก็ไม่ต้องไปคุยกับมันดิ" ไอ้บอลนั่งลงตรหน้าผม ซึ่งกำลังสวมถุงเ้ทาอยู่
"มันมายุ่งกับกูเอง....อ่ะ เสร็จแล้ว กูไปทำงานก่อนนะ ฝากล็อคห้องด้วยนะไอ้น้องชาย"
"แล้ว....." ไม่รู้มันพูดไรต่อ ผมไม่ได้ยินเพราะออกมาก่อน ดีใจที่จะได้กลับไปทำงาน


ภายในไม่ถึงสองชั่วโมง ผมมีโอกาสนั่งรถหรูแบบนี้ถึงสองครั้ง
จะว่าไปผมนี่ไม่ธรรมดาเลย
แต่รถหรูนี่นั่งสบายจัง
"ทำไมมาทำงานนี้?" ผมละสายตาจากการสำรวจ ไปมองหน้าคนถาม ที่ยังคงมองตรงไปข้างหน้า
"เหตุผลเยอะแยะ มีเวลาฟังมั๊ยละ?"
"กวนตีน....ว่ามา"
"ก็ มันเป็นอาชีพสุจริต.....ผมอยากมีเงินใช้........ผม"
"แล้วไม่เรียน?"
"หยุดไว้ก่อน "
แล้วมันก็ไม่ได้ถามไรต่อ
แต่ผมมีเรื่องอยากรู้
"แล้วคุณกับคุณแป้ง เป็นไงบ้าง?"
"คิดดีแล้วใช่มั๊ยที่ถามแบบนี้" มันหันมามองหน้าผมแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองทางต่อ เพราะข้างหน้ารถติดมาก
"ผมแค่อยากจะบอกว่า ไม่ว่าคุณกับคุณแป้งจะเป็นยังไง ผมไม่เกี่ยวอะไรด้วย  ผมกับคุณแป้งไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"แต่ไปถามหามึงที่ลุงพันนี่นะ " ลุงพันก็คือเพื่อนร่วมงานผมนั่นแหละครับ
"ถ้างั้นคุณจะมาตามผมกลับไปทำงานทำไม ถ้าผมออกมา คุณอาจจะกลับไปดีกับคุณแป้งก็ได้"
"กูมีสมอง กูแยกแยะได้"
"ก็ดี...." อันนี้ผมพูดเบาๆนะครับ กลัวมันถีบเสยหน้าเอา
จนถึงคอนโด เราสองคนก็ไม่ได้คุยไรกันอีกเลย


"ขอบคุณนะครับ ที่ให้ผมติดรถมาด้วย"
'............." มันไม่ตอบอะไร ได้แต่ขับรถเข้าที่จอด

ผมก็เข้าไปทักทายกับลุง
แกดีใจใหญ่เลยที่ผมได้กลับมาทำงาน
แกบอกว่าคนที่มาแทนผมไม่ได้เรื่อง งานหนักไม่เอา งานเบาไม่ทำ แถมทำเซฟเฮาส์รก สกปรก แกไม่ชอบ
ทักทายกับลุงเสร็จ ผมก็เข้าไปหาคุณเมย์
เธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกว่าให้ตั้งใจทำงาน แล้วอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก
ผมก็รับปาก เพราะผมเองก็ใช่ว่าอยากจะเปลี่ยนงานซะหน่อย


ความบันเทิงใจอย่างเดียวของผมขณะทำงานคือ เกมส์งู
ผมเล่นจนตั้งชื่อได้แล้ว
เดินตรง เลี้ยวซ้าย แล้วขวา กลับหัว ผมชำนาญหมด
อ้าว มีรถมาจอดหน้าเซฟเฮาส์ ผมเลยต้องออกไปดู เผื่อเขาจะมาติดต่ออะไร

"พศิน....กลับมาแล้วเหรอค่ะ....ขอบใจมากแก กลับไปเลยนะ" ประโยคแรกเธอพูดกับผม แต่พอประโยคหลังเธอก้มตัวไปพูดกับคนในรถ
"แป้งดีใจจังเลยค่ะ ยังรู้สึกผิดอยู่เลยที่เป็นต้นเหตุทำให้พศินต้องมีปัญหาเรื่องงาน"
"ไม่เกี่ยวกับคุณแป้งหรอกครับ อย่ากังวลเลย"
"แต่ยังไงแป้งก็ต้องขอโทษนะค่ะ"
"ครับ"
"แล้วนี่พศินกลับมาทำงานได้ยังไงคะ?"
"คุณเมย์อนุญาตให้ผมมาทำงานครับ โดยที่คุณเต้ยไปช่วยพูดให้"
"จริงเหรอค่ะ?....."
"ครับ"
"เต้ยเป็นแบบนี้เสมอคะ....เป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้โวยวาย แต่ใจดี ติดเอาแต่ใจตัวเองมากไปบางครั้ง แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนดีนะค่ะ เอาใจเก่ง"
"ถ้าดีขนาดนั้น คุณแป้งก็กลับไปคบกับคุณเต้ยสิครับ....ขอโทษครับ" ผมคงพูดมากไป
"แป้งธรรมดาเกินไปสำหรับเต้ยคะ เราไม่เหมาะกันหรอก"
"แต่..."
"ช่างมันเถอค่ะ แค่พศินกลับมาแป้งก็ดีใจแล้ว ไว้แป้งจะเลี้ยงมื้อใหญ่ซักมื้อนะค่ะ"
"อย่า...."
"ห้ามปฏิเสธคะ.....ฝันดีนะค่ะ"

หนึ่งอาทิตย์ที่ผมกลับมาทำงาน
เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ผมไม่ต้องซื้อขนมกิน แถมเอากลับไปเผื่อไอ้บอลได้ด้วย
ผมเจอทุกคน และดูทุกคนจะเป็นมิตรกับผม
ผมรู้จักแขกที่เข้าพักในคอนโดมากขึ้น
เริ่มจดจำรายละเอียดของทั้งคนและรถได้มากขึ้น
มันมีผลในการทำงานของผมนะในเรื่องเหล่านี้

แต่ผมกลับไม่เห็นไอ้คุณเต้ยเลย
โดนใครดักตีหัวแตกรึเปล่าก็ไม่รู้...นิสัยซะขนาดนั้น



จะเข้าเดือนที่สี่แล้วที่ผมมาต้องมาโรงพยาบาลแห่งนี้แทบทุกวัน
มาจนพยาบาลจำหน้าและทักทายผมราวกับเป็นคนทีรู้จักกันมานาน

"วันนี้มาช้านะค่ะคุณพศิน" พยาบาลหน้าห้องทักทายผม เธอยิ้มให้ผมทุกครั้ง ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนระดับกลาง ไม่เล็กไม่ใหญ่ พยาบาลเจ้าหน้าที่บริการดี ทุกระดับประทับใจ
"วันนี้เลิกงา้านะครับ แล้ววันนี้คนป่วยเป็นไงบ้างครับ?"
"วันนี้คนป่วยทานได้เยอะขึ้นนะค่ะ มีการพูดคุยกับพยาบาลมากขึ้น พยายามฝึกเดินด้วยตัวเองได้ 2-3 ก้าวก็ล้ม แต่นั่นก็ถือว่าดีมากแล้วนะค่ะ ต้องค่อยเป็นค่อยไปค่ะ"
"ขอบคุณครับ"


ผมสูดลมหายใจเข้าลุกสามครั้ง ก่อนจะหมุนลูกบิด
"สวัสดีครับพ่อ" ผมยกมือไหว้ แต่ไร้การตอบรับใด ผมเลยเสวางขนมที่ซื้อติดมือบนโต๊ะข้างเตียง
"วันนี้พยาบาลบอกว่า พ่อทานข้าวไดเยอะขึ้น"
"....................." เขานั่งมองไปข้างหน้า มองไปยังที่ที่ไม่มีผม
"วันนี้พ่อฝึกเดินเหรอครับ ให้ผมพาไปเดินข้างนอกมั๊ย พ่อจะได้สดชื่น เดี๋ยวผมไปคุยกับคุณหมอให้"
".................."
"ผมขอโทษครับพ่อ..............ขอโทษสำหรับทุกอย่าง"
"กูไม่ใช่พ่อมึง" อย่างน้อยท่านก็ยอมพูดกับผม

หลัจากนั่งดูท่านหลับไปซักพัก ผมก็กลับห้องเพื่อพักผ่อน
หวังว่าวันนี้คงมีเรื่องดีดีเกิดกับผมนะครับ

[songte]

 

[ommanymontra]

 

[crazydoii]

อย่างน้อยก็ได้ทำงานละว่ะ. วศิน,,,

[SiHong]

คุณเต้ยหายไปเลยนะ

[GN_SWAG]

คุณเต้ยจีบป่ะเนี่ย