หัวข้อ: ดอกฟ้า-กับ-หมาคอนโด 13-3-62 จบแล้วครับ รบกวนย้ายให้หน่อย ขอบคุณครับ

[Zetnezz]

 

[snowboxs]

เต้ยหายไปไหน
เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวพศิน

[due]

แปดโมง ถึงเวลาเลิกงานผมพอดี
ลุงพันก็มารับช่วงต่อทันท่วงที
"วันนี้ไม่อยู่เสวนากับลงก่อนเหรอไอ้หนุ่ม" เพราะทุกวันหลังจากผมออกกะก็จะนั่งคุยโน่นนี่นั่นกับแกต่ออีกราวๆครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยกลับ
"วันนี้ผมมีธุระต่ออ่ะลุง " ผมจัดการเก็บขนมใส่ถุง แต่ก็ไม่ลืมที่จะเว้นไว้ให้ลุง
"นัดสาวใช่ไหม ลุงเข้าใจ เพราะเมื่อก่อนลุงก็เป็น ก่อนที่จะมาเจอป้า ลุงนี่เสือผู้หญิงเต็มตัวเลยแหละ" แล้วแกก็หัวเราะชอบใจตามประสาแก ผมเลยพลอยหัวเราะตามไปด้วย
"แต่ก็ต้องมาโดนป้าถอดเขี้ยวเล็บหมดเลยดิลุง"
"ลุงยื่นให้ป้าถอดเองแหละ ไอ้ที่เหลือติดเล็บติดเหงือกนิดๆหน่อยๆ ลุงก็จัดการสลัดมันออกด้วยตัวลุงเอง" ผมสนใจประโยคนี่ของลุงนะ และแก้ก็คงเข้าใจ เลยขยายความต่อ
"ตอนนั้นลุงไม่รู้หรอกว่าลุงรักป้ามากแค่ไหน ลุงรู้แค่ว่าป้ารักลุงมาก มากจนยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับลุงที่มีแค่ตัว ป้าไม่เคยบ่น ไม่เคยร้องขอสิ่งของอะไร ป้าขอลุงแค่อย่างเดียว แค่อย่าทิ้งกันไปไหน ป้าขอลุงแค่นั้นจริงๆ "
"แล้วตอนนี้ลุงรู้ยังว่ารักป้าแค่ไหน?"
"ลุงคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีป้า" แล้วแกก็หัวเราะชอบใจอีก ผมเลยยิ้มตามไปด้วย ความน่ารักมีได้ทุกคนและทุกวัยครับ
ผมไม่เคยเจอป้าแต่ผมว่าป้าคงเป็นผู้หญิงที่สวยมากที่สุดในสายตาลุงแล้วแหละ
"งั้นผมไปนะครับลุง อ้อ ผมไปหาน้อง ไม่ได้ไปหาสาวที่ไหน "


ผมมายืนรอพี่วินหน้าคอนโด
สภาพนี้เดินเองไม่ไหว กลัวไปล้มพับระหว่างทาง
"เอ๊ย!!!" แม่ง นิดเดียวเหยีบตีนกูแล้วมั๊ยละ ผมหลบแทบไม่ทัน
"จะไปไหน?" มันลดกระจกลงถามผมที่ยินกรุ่นๆอยู่
"อ้าว คุณเต้ย!" ผมสำรวจดูรถอีกครั้ง นี่มันไม่ใช่รถที่มันใช้ประจำนี่หว่า
"เออ กูนี่แหละ หล่อขนาดนี้ในประเทศไทยมีไม่กี่คนหรอก" ผมนี่ถึงกับพูดไม่ออกในการหลงตัวเองของมัน ถ้ามันจะมีคู่แข่งที่พอสูสี ก็ผมนี่แหละ นายพศิน ฮ่าๆๆๆๆ
"ตกลงจะไปไหน จอดรถนานเดี๋ยวพ่อมึงก็มาแจกใบสั่งกูอีกหรอก?"
"พ่อผมไม่ได้เป็นตำรวจ" เล่นมั่งๆ
"กูเพื่อนเล่นมึงดิ....ขึ้นรถมาก่อน " ผมก็กลัวว่ามันจะโดนใบสั่งตามที่ว่า เลยรีบกระโดดขึ้นรถ

เข้ามานั่งในรถ ความรู้สึกบอกว่า ไม่สบายเท่าคันก่อน  แต่จะพูดออกไปก็ดูจะไม่ควร เพราะผมกับเขาไม่ได้สนิทกัน
"จะไปไหน?"
"กลับหอครับ" ที่จริงผมจะแวะไปโรงพยาบาลก่อน แต่ดันมีตัวปัญหามาแทรก ผมเลยต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน ไว้ค่อยไปหาตอนออกไปงานโรงเรียนไอ้บอยก็ได้
"งั้นไปกินไรเป็นเพื่อนกูก่อน เดี๋ยวกูแวะไปส่งที่หอ"
"ผมไม่ดื่มเหล้ากลางวันแสกๆนะ"
"กวนตีนนะมึง"
"ผิดอีก" สภาพไอ้คุณเต้ยวันนี้ดูเพลียๆ เหนื่อยๆ เหมือนคนไม่ค่อยได้นอนเลย ผมเลยต้องชวนมันคุย เพราะกลัวมันหลับใน ไม่ได้ห่วงมันหรอก ห่วงตัวเองนี่แหละดันเผลอมานั่งในรถกับมันด้วย
"คุณหายไปไหนตั้งหลายวัน" กูถามไรผิดวะ มองหน้ากูซะงั้น

"เป็นห่วง คิดถึง หรือขี้เสือก?" แม่ง กว่าจะพูดออกมาได้ ผมนี่ลุ้นตามไปด้วยเลย
"หนึ่งสองนี่ตัดเลย เหลือสามล้วนๆครับ" ถามตรงผมก็ตอบจริง ผมนายพศิน คนจริงครับ
"ติดสอบกับไปธุระกับที่บ้าน" ตอบจริงด้วยเว่ย ผมคิดว่ามันจะไม่ตอบไรซะอีก
"คุณดูเหมือนคนไม่ได้นอนนะ ให้ผมขับรถให้มั๊ย?"
"ขับเป็น?"
"ครับ"
"กูไหว" แล้วจะถามผมเพื่อ?

คุณเต้ยถามว่าจะไปกินไร ผมก็บอกว่าข้างๆทางมีร้านเล็กๆอยู่ โจ๊กอร่อยมาก ก๊วยเตี๋ยวน้ำตอนเช้าๆก็อุ่ท้องดี เลยตกลงกันที่ร้านนั้น
กินกันเสร็จ วันนี้ไอ้คุณเต้ย ให้ผมจ่ายตังค์เองซึ่งผมก็ยินดีมาก เพราะผมคงไม่สะดวกใจเท่าไรถ้าจะให้มันเลี้ยงทุกครั้งที่เรากินกัน
พอผมจะขึ้นรถ มันก็มาผลักผมออกเบาๆจากข้างหลัง แม่งเดี๋ยวกูสวนเลยนิ
"ไปขับ กูจะนอน"
"ครับ"
ในรถมันหลับเป็นตายเลยครับ ผมแกล้งเบรคจนหัวมันเกือบทิ่มคนโทรลหลายครั้งก็ยังไม่ตื่น
ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนวะ
"คุณเต้ยครับ คุณเต้ย" ผมปลุกอย่างเดียวคงไม่ตื่นแน่ เลยถือวิสาสะเขย่าไหล่เขาเบาๆ จนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"อื้ม"
"ถึงหอผมแล้วครับ....คุณขับกลับไหวไหม หรือให้ผมขับวนไปส่ง" สภาพนี้ผมให้เขากลับเองไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้กลับไปทำงานและเคยเลี้ยงข้าวผมด้วย
"จะนอน"
"งั้นก็ปรับเบาะนอน " ผมจัดการเร่งความเย็นของแอร์เพื่อให้นอนสบายมากขึ้น
จัดการเสร็จ ผมก็ลงจากรถ ไม่น่าห่วงเพราะจอดอยู่หน้าห้องผมนี่แหละ เกิดไรขึ้นผมคงวิ่งออกมาดูทัน อีกอย่างคนแถวนี้ผมก็รู้จักหมด
ได้ยินเสียงเหมือนประตูรถเปิดและปิดแทบจะในทันที อย่าบอกนะว่า...
"กูไปนอนในห้องมึงนะ นอนในรถมันแคบไม่สบาย"
"ห้องผมร้อน ไม่มีแอร์ งั้นคุณขึ้นรถ เดี๋ยวขับไปส่งคอนโดเอง"
"กูไม่ใช่คนเรื่องมาก...อย่าพูดมากดิ๊ ง่วงจะตายอยู่แล้ว....เปิดประตู" ทุกอย่างรวบเสร็จในประโยคเดียว ผมทำไรได้บ้าง นอกจากทำตาม แม่ง ชีวิตไอ้พศิน

มันแทบจะล้มทั้งยืนใส่ที่นอนผม นอนมันทั้งถุงเท้า
แม่ง ้ห้องกูถึงจะเล็ก แต่ห้องกูก็มีวัฒนธรรมนะเว่ย ห้ามขึ้นที่นอนทั้งถุงเท้า
"คุณๆๆๆๆ ถอดถุงเท้าก่อน เดี๋ยวที่นอนผมเหม็น" ผมส่งซักทุกอาทิตย์นะครับ
"อื้มๆๆๆๆๆๆ" แค่บิดตัว แล้วก็เงียบ
"คุณเต้ย ถอดถุงเท้าครับ"
"อยากให้ถอด ก็ถอดให้เลย"
แม่งถ้าไม่ติดว่าเพิ่งซักผ้าปูที่นอนมานะ กูไม่ถอดให้หรอก ส่งซักทีนึงก็เป็นร้อย

ผมอาบน้ำไรเสร็จ วันนี้ช้าหน่อยเพราะสระผมด้วย ผมเริ่มยาวแล้ว ต้องหาเวลาไปตัดซะหน่อย แต่ที่นี่ก็อยู๋ห่างจากร้านประจำ การตัดผมในชีวิตผมเป็นเรื่องสำคัญนะครับ มันคือความเชื่อใจ มันคือความไว้ใจระหว่างช่างกับคนตัด เพราะผมคือความมั่นใจของเราอีกอย่างหนึ่ง ทรงผมดี มีชัยไปกว่าครึ่ง

มันหลับลึกมากครับ ผมลองเอาขาเตะขามันตั้งหลายครั้งก็ไม่ตื่น
ผมว่าจะนอนด้วย แต่ที่นอนคงไม่พอ เลยนอนบนพื้นแทน พัดลมไม่ต้องก็ได้ เพราะบนพื้นก็เย็นใช้ได้อีกอย่างเพิ่งอาบน้ำมา


 
ผมหลับไปนานมาก เพราะตื่นขึ้นมาก็บ่ายโมงแล้ว ที่ตื่นเพราะโทรศัพท์ผมสั่นจนบ้านสะเทือน
"สวัสดีครับ" เบอร์โรงพยาบาล ผมรีบลุกขึ้นรับ หายงัวเงียทันที
"คุณพศินรีบมาโรงพยาบาลเลยค่ะ คนป่วยล้มตอนฝึกเดิน ตอนนี้หมดสติอยู่ค่ะ" ผมช็อค โทรศัพท์หล่นจากมือตอนไหนก็ไม่รู้
นี่ผมกำลังทำพลาดอีกแล้วใช่ไหม ชีวิตผมจะผิดพลาดอีกกี่ครั้งถึงจะพอ
"มึง.....มึง.....มึง......พศิน" แรงเขย่าเบาๆที่ไหล่ ทำให้ผมได้สติ
"ผมทำพลาดอีกแล้ว"
"คนเราทำพลาดกันได้ทุกคน" น้ำหนักมือที่กดลงที่ไหล่ผม ทำให้ผมรู้ว่า ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
"ผมต้องไปโรงพยาบาล..." ผมบอกชื่อโรงพยาบาล
"เดี๋ยวกูไปส่ง ขอล้างหน้าแป๊บ"
"ครับ..." ผมหากระเป๋าตังค์และเปลี่ยนกางเกงจากเกงบอลมาเป็นกางเกงสุภาพ


ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล
มันไม่ได้ทำให้ผมอึดอัดใจเลย เพราะมันขอรออยู่ด้านนอก
ผมรีบวิ่งเข้าไปข้างใน
"พ่อเป็นไงบ้างครับ" ผมถามละล่ำละลักกับพยาบาลหน้าห้อง
"คุณหมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้วค่ะ ศรีษะไม่ได้กระแทกอะไร ที่หมดสติคงเพราะตกใจค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ"
ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจได้สะดวกมากขึ้น
รู้สึกในใจมันฟูอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่รู้คือผมหุบยิ้มไม่ได้
"งั้นผมขอเข้าไปดูพ่อหน่อยนะครับ"
"เชิญค่ะ"

ผมเปิดประตูเบามือที่สุด
เดินก็ค่อยๆเดิน
จนไปหยุดที่ปลายเตียง
มีผ้าพันแผลเล็กๆแปะอยู่ที่ข้อศอก
'อย่าเจ็บไปมากกว่านี้นะครับ อย่าให้ผมต้องรู้สึกว่าตัวเองเลวไปกว่านี้อีกเลย'

ผมนั่งมองคนป่วยบนเตียงอยู่พักใหญ่ จึงได้กลับออกมา
"ถ้ามีไรเกิดขึ้น รบกวนโทรบอกผมทันทีนะครับ"
"ค่ะ"

ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกที่ดีกว่าตอนเข้าไปมาก

อ้าว ไอ้คุณเต้ยหายไหน
มองๆๆๆๆๆ
จนเห็นมันนั่งอยู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะราวๆ เจ็ดแปดขวบ
แม่ง กับเด็กก็ไม่เว้นนะมึง ผมรีบเดินเข้าไปหา แต่ก็ยังไม่เข้าไปร่วมวงสนทนา กลัวจะไปขัดจังหวะ
"เป็นผู้ชาย เขาไม่ร้องไห้กันหรอก" แม่ง มึงสอนเด็กดีมาก แต่นั่นมันเด็กเจ็ดขวบนะ
"ก็เต้ยคิดถึงแม่" เอ้า ชื่อดันเหมือนกันอีก
"แล้วแม่คิดถึงมึงป่ะ?"
"เต้ยไม่รู้" เสียงเด็กเครือๆเหมือนจะร้องไห้
"ชื่อเหมือนกู ต้องเข้มแข็งเหมือนกู ห้ามร้อง อึ๊บ" มันจะดีกว่านี้มาก หากมันใช้คำสุภาพชนกับเด็ก
"พี่ชื่อเต้ยเหรอครับ?"
"ใช่ ชื่อกูเท่ห์ เพราะงั้นมึงต้องเท่ห์ให้ได้อย่างกู อย่าร้องไห้"
"แต่เต้ยคิดถึงแม่"
"แล้วแม่มึงไปไหน?"
"ยายบอกว่าแม่ทิ้งเต้ยไปตั้งแต่เต้ยยังเด็ก เต้ยแค่อยากมีแม่เหมือนคนอื่นบ้าง เตียงข้างๆเต้ย แม่เขาก็เช็ดตัวให้"
"แล้วมึงไม่มีใครเช็ดตัวให้เลย?"
"ยายเช็ดให้ทุกวัน"
"ถ้างั้นมึงจะไปคิดถึงคนที่เขาไม่เคยรัก ไม่เคยใส่ใจมึงทำไม ถ้าเขารักมึงจริง เขาไม่ทิ้งมึงไปหรอก "
"แต่เต้ย..."
"มึงไม่แม่ แต่มึงมียาย ยายที่เลี้ยงดูมึงมา ยายที่เช็ดตัวให้มึงตอนไม่สบาย ยายที่ไม่เคยทิ้งมึงไปไหน แล้วกับแม่ที่แม้แต่หน้ามึงยังจำไม่ได้ มึงคิดดูเองละกันว่ามึงควรจะให้ความสำคัญกับใครมากกว่ากัน"
"เต้ยรักยาย"
"งั้นมึงหยุดไขว่คว้าโหยหาสิ่งที่มองไม่เห็น แล้วหันกลับมาเห็นค่าของสิ่งที่อยู่ใกล้มึง ยายอยู่กับมึง รักมึง แต่มึงกลับเรียกหาแต่แม่ ที่มึงก็ไม่รู้ว่าเขาอยูส่วนไหนบนโลกใบนี้ ถ้ากูเป็นยายมึง กูคงเสียใจ "
"เต้ยรักยาย เต้ยจะไปหายาย"
"เก่งมาก....ไปหายาย แล้วบอกรักยายซะ "
"ครับ พี่เต้ยเก่งจัง มาหาเต้ยอีกนะครับ เต้ยจะไปบอกรักยายละ เต้ยจะไม่ร้องหาแม่อีก เต้ยมียายคนเดียวก็พอแล้ว"
"ว่างๆ พี่จะมาเยี่ยม"
"ครับ....อุ๊ยยยยยย ขอโทษครับ" น้องเต้ยหันหลังปุ๊บก็ชนกับผมปั๊บ
เกือบล้มแต่ผมคว้าแขนไว้ได้ทัน
ตั้งหลักได้ก็วิ่งปรู๊ดเข้าโรงพยาบาลไปเลย ปากก็เรียกหายายไปด้วย
"กับเด็กก็ไม่เว้นนะคุณเนี่ย ไปกวนประสาทเด็กไรอีกละ เผ่นแน่บซะขนาดนั้น"
"มันพูดกวนตีนกูไง กูเลยตบเล่นไปสองสามที วิ่งไปฟ้องยายมันแล้วมั้ง"
"เหรอครับ?"
"แล้วถ้ากูเตะมึงเล่นบ้าง มึงจะวิ่งไปฟ้องใคร?"
"ฟ้องคุณแป้งมั้ง"
"....................."
"ผมล้อเล่นนะคุณ อย่าคิดมาก"
"แม่ง เล่นไร คิดถึงใจกูด้วย"
"ฮ๋าๆๆๆๆ โทษครับ......แล้วนี่คุณจะไปไหนต่อเปล่า?"
"ว่าจะกลับไปนอน แต่ขับไปส่งมึงก่อนก็ได้"
"ผมยังไม่กลับหอ ต้องไปดูไอ้บอยเล่นดนตรีที่โรงเรียนก่อน มันขอไว้อ่ะ คุณส่งผมที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้านี่ก็พอ"
"งั้นกูไปด้วย"
"จะไปทำไมครับ กลับไปนอนดีกว่า"
"ก็ไปดูไอ้เด็กแคระนั่นเล่นดนตรีไง" นี่ถ้าไอ้บอยได้ยิน ผมว่ามันคงพ่นไฟใส่ไอ้คุณเต้ยแล้วแหละ
สรุปมันก็ไปด้วย
พอมันรู้ว่าผมขับรถดี มันให้ผมขับอีก
แล้วมันทำไร
นอนกรนเบาๆอยู่ข้างๆนี่ไง
แต่วันนี้ยังไงผมก็ต้องขอบคุณมัน
งั้นวันนี้ผมจะยอมทำดีกับมันซักวันละกัน
พักรบก่อน.....แต่คงไม่พบรักหรอก
เพราะผมกลัวไปแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขำๆกันครับ


 

[crazydoii]

เอาล่ะสิ มาแบบไหนล่ะคุณเต้ย,,,

[ommanymontra]

 

[SiHong]

คุณเต้ยน่ารัก

[netich]

 

[Zetnezz]

 

[insomniac]

เรื่องสนุกน่ารัก ถ้ามาต่อบ่อยๆ คนอ่านตรึมแน่

[♠DekDoy♠]

คุณเต้ยน่ารักนะ

[snowboxs]

มาแต่ล่ะทีแรงๆทั้งนั้นเลยนะคุณเต้ย

[mareya.no7]

เต้ยน่ารักอ่ะ ปากร้ายแต่ใจดี เราว่าพศินไม่น่าใช่คนจน เหอๆ เดาล้วนๆค้าบบบบบ

[nunda]

เต้ยน่ารักอีกล่ะ ^^

[k2blove]

อืมห์ เต้ยนี่ยังไงนะ แปลกๆ พิลึก แต่ก็น่าสนใจ

[Nus@nT@R@]

สนุกค่ะ คุณเต้ยนี่สนิทกับพศินไวไปมั้ย ^^

[boobooboo]

มาต่ออีกนะครับ

[due]

คนเยอะกว่าที่ผมคิดมาก
ทั้งเด็กนักเรียน ทั้งบุคคลทั่วไป ร้านค้าต่างๆและองค์กรจำนวนมากที่เข้ามาเปิดบูธ
จากโรงเรียนที่กว้างๆ ดูแคบไปทันทีเลย
แล้วแบบนี้ผมจะหาไอ้บอลเจอมั๊ยละเนี่ย
"โทษครับ" ก็ผมดันเดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า น่าจะเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้แหละ ผมเห็นตัวอักษรย่อบนหน้าอกเสื้อ
"ไม่เป็นไรพี่....."
"อ่อ....ไอ้น้องๆๆ" น้องมันจะเดินห่างไป ผมเลยเรียกไว้ก่อน
"ผมไม่แจกเบอร์นะพี่" กวนตีนกูอีก หน้าตากูนี่แบบอยากได้เบอร์เด็กนักเรียนชายมากเลยเหรอ
"คือพี่ม่เรื่องอยากถามหน่อยอ่ะ.....รู้จักไอ้บอลมอหกไหม ที่มันจะขึ้นเล่นดนตรีวันนี้ด้วยนะ"
"เพื่อนผมเองแหละ"
"ดีเลย พาพี่ไปหามันหน่อยดิ"
"แล้วพี่เป็นไรกับมันอ่ะ?"
"แล้วมึงจะเสือกไรด้วย"
"อ้าว ไมพูดงี้อ่ะพี่"
"พี่ขอโทษแทนคุณคนนี้ด้วยละกัน....คุณเต้ยครับ ช่วยอยู่สงบๆแป๊บหนึ่ง" แล้วทุกอย่างจะดีเอง
"ไม่เห็นรึไงว่ามันกวนตีนมึง" อารมณ์เดือดจริงๆ แตะนิดแตะหน่อยนี่ขึ้นตลอด
"ผมจัดการเองครับ" มันอารมณ์เริ่มเสียเพราะโดนกวนตีนและโดนผมขัดใจ แต่ดีหน่อยที่มันยอมถอยออกไป ถึงจะฮึดฮัดหน่อยๆก็เหอะ

ตกลงกันได้เสร็จสรรพ ไอ้น้องคนนี้ก็พาผมไปที่เวทีแสดง
"ไอ้บอล มีคนมาหา......"
"พี่ศิน....พี่มาจริงๆด้วย" เพื่อนมันพูดไม่ทันจบ พอผมโผล่หัวออกมา มันก็ตะโกนแทรกเพื่อนมันขึ้นมาเลย
"เชี่ยบอล....สาบานเหอะว่ามึงไม่เห็นหัวกู"
"ขอบใจไอ้บีมที่พาพี่ศินมา แต่ตอนนี้มึงไสหัวไปได้ละ"
"ขอบใจนะไอ้น้อง"
"เบยเบยพี่" ผมคงแก่เกินไปสำหรับศัพท์วัยรุ่นสมัยนี้ เลยได้แต่ยิ้มตอบมันกลับไป

"ผมดีใจวะที่พี่ศินมา" ดูจากสีหน้ามัน ผมว่าถ้ามันกรี๊ดได้ มันคงกรี๊ดไปแล้ว อะไรจะดีใจขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ
"เวอร์ละมึง..."
"ก็ผมดีใจจริงอ่ะ แล้วนี่พี่มายังไง?"
"มากับ...."
"กู"
ไอ้บอลหน้าหุบยิ้มขวับเหมือนดอกทานตะวันที่คอหักทันทีพอไอ้คุณเต้ยโผล่หัวมา
ว่าแต่มันแวบไปซื้อน้ำตอนไหนวะ ที่สำคัญไม่เผื่อผมด้วย
"พี่ศิน ....พามัน...เค้ามาทำไม?" โดนผมจ้องหน้ามันเลยยอมเปลี่ยนสรรพนามเรียก ยังไงไอ้คุณเต้ยก็แกกว่ามันหลายปี ผมไม่อยากให้น้องต้องเสียมารยามกับเรื่องแค่นี้
"มันไม่ได้พากูมา แต่กูพามันมาต่างหาก" ไอ้นี่ก็สนุกจังกับการได้แกล้งเด็ก แกล้งกูคนเดียวยังไม่พอ
"แล้วมาทำไม...ครับ?" ไอ้บอลเหมือนจะเหวี่ยง แต่เหวี่ยงไม่สุด ป่านนี้ในใจมันคงเดือดเป็นลาวาหม้อไฟแล้วแหละ รู็ได้จากน้ำเสียงและแววตา ฮ่าๆๆๆๆ
"มาดูเด็กแคระเล่นดนตรี"
"ผมไม่ใช่...."
"อ่ะๆๆๆๆ พอๆๆๆกันทั้งคู่เลย คุณเต้ยครับเลิกแกล้งไอ้บอลมันได้แล้ว"
"หมดหนุกเลย" มันทำท่าดูดน้ำได้กวนตีนมาก
"ส่วนมึง ไปเตรียมตัวเล่นได้แล้ว ถ้าไม่เล่นกูจะได้กลับ ง่วงนะเว่ย"
"เล่นดิพี่ ผมซ้อมมาตั้งนาน"
"งั้นไปเตรียมตัวได้แล้ว กูจะรอดูตรงนี้ เต็มที่นะมึง"
"ได้พี่....ดูผมให้ดีดีละ"
"เออ! กูมาที่นี่เพื่อดูมึงคนเดียวนี่แหละ...ไปๆๆๆ" มันยิ้มแตกแล้ววิ่งไปเตรียมตัวหลังเวที
ส่วนผมกับไอ้คุณเต้ยนี่จัดการหาที่นั่งกัน ดีครับไม่ต้องยืน สถานที่เขาจัดเก้าอี้ไว้ให้อย่างเรียบร้อย
ตอนแรกผมอยากจะนั่งแถวหน้าเลย
แต่ไอ้คุณเต้ยบอกว่าอยากโดนด่าเหรอ
ตอนแรกไม่เข้าใจ มันเลยบอกว่าเพราะผมกับมันสูงมากเมื่อเทียบกับนักเรียนหรือคนทั่วไปในงานนี้กะโดยสายตานะ
ซึ่งผมก็เห็นตามนั้น ถ้าผมกับมันยืนหน้า คนข้างหลังคงลำบาก เลยพากันไปนั่งค่อนๆข้างหลัง แต่ก็ไม่หลังซะทีเดียว


"อ่ะ" นั่งๆอยู่ มันก็ยื่นแก้วน้ำมาตรงหน้าผม
"ให้ผมทิ้งให้เหรอครับ" ผมทิ้งให้ได้นะไม่มีปัญหา เพราะผมกับเพื่อนฝากขยะกันประจำ แต่ที่ถามเพราะผมเห็นมันยังเกือบเต็มแก้วอยู่เลย
"ให้มึงกิน"
"ไม่เอาครับ ขอบคุณ..."
"ทำไม?" เหวี่ยงกูอีก
"รังเกียจ" หึหึหึ
"เหี้ย" มาแบบเบาๆ
แล้วมันก็ดูดๆๆๆๆจนหมดแก้วแล้วเดินเอาไปทิ้งข้างๆตรงถังขยะ

ตอนนี้บนเวทีกำลังเช็คโน่นนี่นั่น เดินวนกันอย่างกะสวนสนาม
แต่ทำไมไอ้คุณเต้ยหายไปนานละ ถังขยะก็อยู่ไม่ไกล
ไม่ใช่อะไรหรอก ขี้เกียจกลับเอง คนเยอะขนาดนี้ กว่าจะเรียกแท็กซีหรือวินได้คงลำบาก
ผมพยายามมองหาไปรอบๆ อ้อ.....มันกำลังคุยกับเด็กนักเรียนมอปลายผู้หญิงอยู่ไม่ไกลนี่เอง
คงขอไลน์หรือเบอร์กันแน่ เพราะผมเห็นทั้งสองฝ่ายกำลังถือโทรศัพท์กันอยู่

มันกลับมานั่งลงข้างผม
ผิวปากเบาๆสบายใจนั่งไถโทรศัพท์เล่น
"ระวังคุกนะคุณ"
"ก็เลี้ยงไว้ก่อนไง ไม่กี่เดือนก็เข้ามหาลัยแล้ว"
"ผมแค่อยากจะบอกว่ามันไม่ดี ถ้าคุณไม่จริงใจหรือคิดอะไรกับน้องเขาจริงๆ อย่าไปยุ่งเลย การให้ความหวังคนอื่นและเอาคืนในเวลาต่อมา เขารู้สึกแย่มากนะครับ"
"มึงเองก็ระวังคุกเหอะ ว่าแต่กู"
"ผมทำอะไร?"
"ไอ้แคระบนเวทีไง อย่าบอกว่ามึงโง่ดูไม่ออกว่ามันคิดไงกับมึง"
"นั่นมันน้องผม"
"ลูกพ่อแม่มึงด้วยว่างั้น?"
"คุณนี่ใจไม่สะอาดเลย "
"ถ้าใจสะอาดแล้วโง่ กูก็ไม่เอาหรอก" มึงจะเถียงกับกูเพื่อ???????????
"ผมขอบอกคุณอีกครั้ง ว่าผมกับมันแค่พี่น้องกัน ถ้าคุณยังติดใจเรื่องที่คุณเห็นวันนั้น ผมบอกตรงนี้เลยว่ามันไม่มีอะไรเลย ก็เหมือนที่คุณกับผมนอนกันวันนี้นั่นแหละ มันก็แค่นั้น เข้าใจตรงกันนนะครับ"
"มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่ดูไม่ออก" ยังๆๆๆ ยังไม่จบอีก
อยากคิดไรช่างแม่ง หัวมันไม่ใช่หัวผม

พอทุกอย่างพร้อม
นักดนตรีทุกคนก็ออกกันมาหน้าเวทีพร้อม
ไอ้บอลมันดูเด่นไม่ใช่เล่น
มีเสียงมากมายที่เรียกชื่อพี่บอลๆ บอลๆ ไอ้บอลๆ จนผมเผลอยิ้มตามกับความดังของมัน

คนหน้าเวทีแน่นมาก แต่ผมสูงไง ไอ้บอลเลยเห็นผมไม่ยาก
มันยิ้มให้ผมใหญ่เลย ผมเลยโบกมือให้กำลังใจมันกลับไป


เพิ่งรู้ว่าเด็กมัธยมเล่นคอนเสิร์ตได้มันขนาดนี้
เล่นเอาผมเจ็บคอไปเลย


สั้นๆก่อนนะครับ
ตอนเย็นถ้าว่างๆจะมาต่อให้
ลงไว้ก่อนจะได้รู้ว่าดิวยังอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ
เพราะหายบ่อย

[k2blove]

พ่อพระ สมแล้วที่คุณเต้ยว่าควาย
แต่ก็ว่านะ คนไม่ได้คิดอะไร ก็คงไม่นึกไปถึงแบบนั้นหรอก
จะสู้คุณเต้ยได้ไงนะ 

[ommanymontra]

 

[dahlia]

สนุกๆๆๆ ชอบเต้ยตอนสอนเด็กน้อย น่ารักมากๆ

[Nus@nT@R@]

คุณเต้ยนี่ปากสุดยอดจริงๆ 5555

[insomniac]

น่ารักตลอดเลยศิน

[Thanaphon]

สรุปใครเป็นนายเอกอะงง   
แต่รวมๆๆเเล้วชอบมากกกกกกกกเรื่องสนุกดี

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[boobooboo]

ชอบ ๆ บอล

[crazydoii]

เอาล่ะสิ. เชียร์ใครดี

[day9day]

ยังงัยต่ออ่ะ

[nunda]

ดูท่าบอลจะชอบพศินมากเลยนะเนี่ย

[due]

"ฟังเพลงหนักๆกันมาเยอะแล้วนะครับ งั้นต่อไปมาฟังเพลงสบายๆจากเพื่อนผมกันบ้าง ปกติเพื่อนผมคนนี้ไม่ค่อยร้องหรอกครับ มันบอกชอบอยู่เบื้องหลังมากกว่า แต่วันนี้มันเกิดอยากร้องขึ้นมา ขอเสียงกระหึ่มให้เพื่อนผมหน่อยครับบบบบบบบบบบบบบ"
ไอ้บอลเดินเขินๆออกมาหน้าเวทีที่มีไมค์ตั้งอยู่
พร้อมกับเสียงกร๊ดแบบเซอร์ราวด์อะลาวด์มาก
เวลามันเขินๆแบบนี้ผมว่ามันดูน่ารักน่าเอ็นดูดีนะครับ ไม่เห็นกวนตีนเหมือนอยู๋กับผมเลย
"คุณเต้ย.....ดูดิ เสียงกร๊ดเยอะมาก น้องผมฮอตใช่เปล่าละ?"
"ภูมิใจ?"
"น้องผมครับ น้องผม" แม่ง มองเหยียดขนาดนี้ ด่าแม่กูเลยดีกว่า
"ระวังมันขอเลื่อนขั้นละ" โวะ ไอ้นี้ก็เล่นไม่เลิก รำคาญละ
ผมเลิกสนใจมัน กลับไปตั้งใจดูบนเวทีต่อ
พอเสียงกรี๊ดเริ่มซา แต่ก็มีบ้างประปราย
ไอ้บอลก็เริ่มจับไม่ค์ หมุนๆ คงแก้เขิน แล้วก็กล่าวทักทายทุกคน
"สวัสดีครับ  วันนี้ผมขอร้องซักหน่อยนะ เสียงอาจไม่ดีเท่านักร้องนำของวง แต่ก็คงพอฟังกันได้แหละครับ.....เพลงนี้ผมขอมอบให้กับใครคนหนึ่ง ฟังแล้วอาจดูเหมือนน้ำเน่า แต่ถ้าเขาเข้าใจ ผมก็ยอมจมน้ำเน่าตายครับ"
"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" หูกูจะดับมั๊ยเนี่ย
แต่ผมว่ามันเน่าจริงๆแหละ แต่ก็นั่นแหละครับ วัยนี้กับความรัก หรือแอบรักมันไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าไม่มีซิ มันจะแปลกยิ่งกว่า
"น้องมึงเน่าเนาะ"
"คุณไม่เคยแอบรักใครรึไง? ถึงไม่เข้าใจความรู้สึกนี้"
"อย่างกูนี่ต้องแอบรักด้วยเหรอ?" ครับ มึงหล่อ


ลันลันลัน ลา
ลัน ลา ลัน
ลัน ลัน ลันลัน ลา
ลัน ลา ลัน
ลัน ลัน ลันลันล้า
ลันลาล้าลันลัน ลา วู้ วู

ปี้สาว ครับ สวัสดี ครับ ปี้ ครับ
จำน้องชาย คน นี้ ได้ ก่อ
จำได้ บ่ได้ ก็ บอก มา ลา ลา

ปี้สาว ครับ ตอนนี้ผม
เป๋น หนุ่ม แล้ว ครับ
มีแม่หญิง มา ไล่ จับ
จะยับ เอาผม ไปเป็นแฟน ลา ลา

เจอ กันเมื่อสอง สาม ปี ก่อน
ผม ยังละอ่อน และ ซน แก่น
ฮัก เป๋น ปี้สาว
บ่ได้เมาเอาเป๋นแฟน
ปี้ ก็ฮัก ผม เป็น น้อง จาย

ปี้สาว ครับ
ตอน นี้ ผม ฮัก ปี้ แล้วครับ
จะฮักปี้ บ่ มี หน่าย
บ่อยากเป๋นน้องจาย แล้ว ล่ะ





ลันลันลัน ลา       "ไอ้แคระกำลังจีบมึงอยู่"
ลัน ลา ลัน                         "บ้าดิคุณ ผมไม่ใช่พี่สาวซะหน่อย"
ลัน ลัน ลันลัน ลา               "ควายกันต่อไป"
ลัน ลา ลัน                       "คุณหุบปาก แล้วฟังเพลงไปเหอะน่า"
ลัน ลัน ลันลันล้า           "ปากดีขึ้นนะ" ผมไม่พูดไร เพียงแค่ยิ้มกวนตีนกลับไป ก็บนเวทีน่าสนใจกว่าไอ้ตัวกวนตีนตรงนี้ตั้งเยอะ
ลันลาล้าลันลัน ลา วู้ วู

เจอ กัน เมื่อสอง สาม ปี ก่อน
ผม ยังละอ่อน และ ซน แก่น
ฮัก เป๋น ปี้สาว
บ่ได้เมาเอาเป๋นแฟน
ปี้ ก็ฮัก ผม เป็น น้อง จาย

ปี้สาว ครับ
ตอน นี้ ผม ฮัก ปี้ แล้วครับ
จะฮักปี้ บ่ มี หน่าย
บ่อยากเป๋นน้องจาย แล้ว ล่ะ
บ่อยากเป๋นน้องจาย แล้ว ล่ะ
บ่อยากเป๋นน้องจายแล้ว
ลันลันลัน ลา
ลัน ลา ลัน
ลัน ลัน ลันลัน ลา
ลัน ลา ลัน

พอเพลงจบ เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดก็กระหึ่มอีกรอบ
มันหันมายิ้มให้ผมตรงๆทีหนึ่งก่อนจะกลับไปยืนตำแหน่งกีตาร์
ผมว่าวันนี้ไอ้บอลดูมีเสน่ห์มากๆ
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเรียกเสียงเชียร์จากคนได้เยอะขนาดนี้

"พี่ศินๆๆๆๆๆ" ไอ้บอลวิ่งกระหืดกระหอบมาดักทางผมไว้ อะไรของมันอีก
"อะไรของมึงอีก"
"คือ.....คือ ......ผม ผม"
"หายใจมึง หายใจ เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนพูดจบหรอก" มันก้มหน้า มือจับเข่า หายใจแรงๆ
ผมเลยลูบหลังมันขึ้นๆลงๆ ไม่รู้ช่วยอะไรได้ไหม แต่เห็นเขาทำกันมาแบบนี้
ผมรอมันจนเกือบหายใจกลับมาเป็นปกติ
ส่วนไอ้คุณเต้ยก็ยืนมองนิ่งๆ ไม่ยินดียินร้ายอะไร
ผมว่ามันคงกำลังมองสาวๆนักเรียนแน่เลย
ไอ้เฒ่าหัวงูเอ๊ยยยยย
"คือผมจะมาถามว่าผมร้องเพลงเราะไหม?"
"แค่นี้?"
"ก็แค่นี้แหละพี่ ว่าไง เพราะไหม"
"ก็เพราะดี กูยังคิดไม่ถึงเลย ไม่เคยเห็นมึงร้อง"
"ผมร้องเฉพาะงานสำคัญเท่านั้นแหละพี่"
"มีดีก็โชว์เลยมึง เก็บไว้ทำไม กูไปก่อนละ ต้องเตรียมตัวไปทำงานอีก"
"ขอบคุณนะพี่ศินที่มาดูผมวันนี้"
"เออ" ผมหันหลังโบกมือให้มัน

"คุณเต้ยวันนี้ขอบคุณมากนะครับ ทั้งพาผมไปโรงพยาบาลแล้วก็พามาที่นี่ด้วย เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ คุณจะได้กลับไปพัก"
"มาขับรถหน่อย กูง่วงละ"
"......" ฟังกันบ้างไหมเนี่ย
สรุปผมก็ขับรถมาที่ห้องตัวเองอีกครั้ง
ระหว่างทางผมปลุกจะถามว่าจะให้ผมไปส่งที่ไหน แต่มันไม่ยอมตื่นเอง

"คุณเต้ย ครับ ถึงห้องผมแล้ว คุณจะกลับเลยมั๊ย" อีกเกือบสองชั่วโมงกว่างานผมจะเริ่ม
"คุณเต้ย" ทำไมตื่นยากจังวะ
"คุณเต้ย......คุณเต้ยครับ......ไอ้คุณเต้ยเว่ยยยยย"
ได้ผลครับ มันลืมตาผ่างออก จนผมต้องเด้งตัวออกมา เพราะเมื่อกี้ตะโกนซะใกล้เลย
"เสียงดัง" อ้าว ด่ากูอีก
"ผมจะบอกว่าถึงห้องผมแล้ว คุณจะกลับเลยมั๊ย หรือจะให้ผมไปส่งที่คอนโด"
"อีกนานนิกว่ามึงจะเริ่มงาน"
"คุณรู้เวลาทำงานของผมด้วยเหรอ?"
"กูขี้เสือกมั้ง เลยรู้.....งั้นกูขอไปนอนในห้องเล็กๆเท่ารังมดของมึงก่อนนะ" แม่ง เหยียดกันเข้าไป

มันหลับจริงๆครับ
หลับแบบเป็นตายเลย
ผมแกล้งสะดุดขามันตั้งหลายครั้ง
ทำเสียงดังจนกลัวคนห้องข้างๆจะมาด่ามมันก็ยังไม่ตื่น
ไม่รู้ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน

ผมไม่มีไรทำเลยหยิบการ์ตูนมาอ่าน ให้นอนเวลานี้ก็นอนไม่หลับ

จนเกือบถึงเวลาทำงานผมก็ปลุกไอ้คุณเต้ย
"คุณเต้ย.....คุณเต้ยครับ" ยืนปลุกไม่ตื่น ผมเลยนั่งลงข้างๆมัน
"คุณเต้ยครับ ตื่นเหอะ ผมต้องไปทำงานแล้ว"
"คุณเต้........." แม่ง!!!!! เมื่อกี้อะไรชนปากกูวะ
ตั้งสติได้.....
ผมก็เห็นมันนอนมองผมตาแป๋วอยู่แล้ว
แล้วดูมันก็มีอาการตกใจปนทำไรไม่ถูกเหมือนกัน
"กูชินอ่ะ เวลาแป้งหรือแฟนคนก่อนๆมาปลุก กูจะชอบทำแบบนี้ เพื่อที่กูจะได้นอนต่อ" แล้วมันก็ลุกเข้าห้องน้ำไป
ไหนบอกทำเพื่อจะได้นอนต่อ แล้วมึงลุกขึ้นมาทำไมวะ


แม่ง ทำไมในรถมันวังเวงอย่างกะอยู่ในป่าช้าเลยวะ
ถ้าอึดอัดขนาดนี้ ผมยอมวิ่งมาทำงานเองก็ได้
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อครู่ ผมกับมันไม่มีใครยอมเปิดปากพูดอะไรเลย
ผมไม่ได้โกรธนะ เพราะเมื่อกี้เขาเรียกว่าจูบไม่ได้หรอก มันเหมือนยุงบินมาชนปากผมเฉยๆ
แต่ที่ไม่เข้าใจคือ 'มึงจะเงียบทำเพื่อ'



"มึง?"
"ครับ" มันพูดแล้วเว่ยยยยยยยยย
"รู้ไหมทำไมกูถึงมาคุยกับมึง"
"ไม่รู้ครับ" ผมก็สงสัยนะ ว่าจู่ๆมันจะอยากมาคุยมายุ่งกับผมทำไม
"กูแค่อยากรู้ว่าคนอย่างมึงมีดีอะไร ทำไมแป้งถึงได้ชอบ หรือแม้แต่ผู้หญิงหลายๆคนในคอนโดถึงสนใจมึงนัก"
"คุณแป้งไม่ได้ชอบผม คุณเข้าใจผิดแล้ว"
"อย่าโง่ดิ"
"ถ้าอย่างนั้น คุณรู้หรือยังละว่าคนอย่างผมมีดียังไง?"
"ยัง" พอมันมานิ่งๆแบบนี้ ผมก็ตั้งรับไม่ถูกเหมือนกันนะ
"ผมไม่ได้ดีอย่างที่ทุกคนคิดหรอก"
"กูรู้...."
"รู้ได้ไง?"
"กูไม่โง่ไง"
"งั้นคุณรูแล้วว่าผมไม่ได้ดีเด่อะไร ต่อไปเราคงไม่มีไรต้องคุยกันอีก"
"แต่กูว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกันได้นะ"
"ผม..."
"คนอย่างกูไม่ได้ชวนคนอื่นมาเป็นเพื่อนบ่อย เพราะงั้นมึงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ"
"คุณเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ คิดเองเออเอง ตัดสินใจเอง"
"ตั้งแต่เกิด"
"โวะ!!!...............เดี๋ยวๆๆๆๆคุณ นี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดนิ"
"ก็ใช่ไง"
"แต่ผมต้องไปทำงาน"
"กูโทรบอกคุณเมย์ให้แล้ว"
"ได้ไงอ่ะคุณ ผมต้องทำงานนะ"
"เขาไม่ไล่มึงออกหรอกนะ" มึงใหญ่มาจากไหนวะ ถึงทำได้ขนาดนี้ แค่ลูกค้าที่เข้ามาพักมีอำนาจขนาดนี้เลยเหรอ
"แต่ผมไม่อยากหยุดงาน"
"แต่กูไม่มีเพื่อนดื่ม"
"แต่ผมมีงานต้องรับผิดชอบ"
"แต่กูต้องมีเพื่อนดื่ม"
"นั่นมันเรื่องของคุณ ผมไม่เกี่ยว"
"เกี่ยวดิ เพราะมึงต้องไปเป็นเพื่อนกู......หุบปาก กูต้องการสมาธิขับรถ"


มันพาผมมาที่ร้านใหญ่ร้านหนึ่ง
ดูจากข้างนอกคนยังไม่น่าจะเยอะ
คงแพงมาก
ดูเหมือนทุกคนจะคุ้นเคยกับมันดี เห็นทักทายกันแทบทุกคน
"นั่งดิ"
เป็นร้านดื่ม เต้นได้ โยกได้ หิวก็ได้กิน ฮ่าๆๆๆๆๆ
"แพง"
"กูจ่าย นั่งดิ"
"แต่ผม......"
"ทำไมดื้อจังวะ"
"ไอ้...."
"เอ้ยยยยย......ไอ้เต้ย หายหัวไปหลายวันเลยนะมึง แล้วนี่ไง มาแต่หัววันเลยนะมึง"
"เบื่อๆวะ เลยมาหาไรแดก"
"ร้านกูได้รับเกียรติมาก.....แล้วนี่ใครวะ กูไม่เคยเห็นหน้า"
ผมรอฟังนะครับว่ามันจะตอบว่าไง
"เพื่อนกูเอง.....ว่าแต่มึงชื่อไรนะ" แม่ม บอกเพื่อน แต่กลับจำชื่อกูไม่ได้
"เล่นไรของมึงวะไอ้เต้ย เพื่อนมึงเองกลับจำชื่อไม่ได้.....กูนีน มึงอ่ะชื่อไร?"
"พศินครับ" เกร็งวะ
"พูดกับกูธรรมดาก็ได้....หรือที่บ้านห้ามพูดคำหยาบวะ"
"......." ไอ้คุณเต้ยมันนั่งมองผมแล้วยิ้มได้กวนตีนมาก
"ผมถนัดพูดแบบนี้มากกกว่า เชิญคุณนีนตามถนัดเลยครับ"
"เออๆ แล้วว่าแต่มึงไปรู้จักกับไอ้เต้ยได้ไง"
"เอ่อ...คือ"
"อยู่คอนโดเดียวกัน"
"คอนโดโคตรของโคตรแพงนั่นอ่ะนะ"
"เออ"
"อยากแดกไร สั่งตามสบายเลยนะพวกมึง แต่ไอ้เต้ยห้ามลงบิลกู ป๊าม๊าจะเฉ่งหัวกูละ พวกมึงมาทีลงบิลกูทุกที"
"เออน่า คราวนี้กูสดเว้ยยยยย" คุณนีนเป็นคนน่ารักครับ น่ารักทั้งนิสัยและหน้าตา น่ารักแบบดุๆ โหดๆ
"มองตามเพื่อนกูขนาดนั้น จับมันแดกเลยมั๊ยละ?"
"คุณนี่มันปากจัด"
"จัดว่าไร"
"จัดว่า      หมา          มั้ง"
"มึง!"
"วันนี้เราเป็นเพื่อนกันนะครับ อย่าลืมดิ"

นั่งดื่มมนั่งคุยกับมันไป จนเวลาเริ่มดึก
และแล้วความคึกของผมก็เริ่มมาเยือน
ผมดื่มไปเยอะเหมือนกัน หลายเดือนแล้วที่ผมไม่ได้แตะต้องเรื่องพวกนี้เลย
"คุณเต้ย ผมขอไปห้องน้ำนะ"
"ไปถูกไหม"
"ถูกดิ"
"เมาแล้วกร้านโลกนะมึงอ่ะ....มา กูพาไปเอง"
"ห่วงผมเหรอ?"
"ห่วงว่าตัวกูนี่แหละจะต้องไปประกันตัวมึงที่สถานีตำรวจ เรื้อนขนาดนี้"
"ผมไม่ได้เมาขนาดนั้นซักหน่อย"

ผมล้างหน้า ล้างตา ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
ผมมึนเยอะเหมือนกัน อาจเป็นเพราะห่างไปนานมาก
"ไหวไหมมึง?"
"พอไหวครับ"
กลับมานั่งที่โต๊ะไม่นานก็มีสาวตามมาขอชนแก้ว ส่วนไอ้คุณเต้ยเห็นบอกว่าจะไปคุณนีนหน่อย
"สวัสดีค่ะ มี่ขอนั่งด้วยคนนะคะ"
"เชิญครับ"
"มาครั้งแรกเหรอค่ะ มี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย"
"ครับ"
"แล้วมาคนเดียวเหรอคะ?"
"มากับเพื่อนครับ"
"มากับเพื่อน แต่อยากกลับกับคนอื่นบ้างไหมคะ?"
"เอ่อ...คือ"
"เอาดิ ถ้ามึงอยากกลับกับคนอื่น กูไม่ขัดหรอก"
"คุณเต้ย....." แม่ง มาได้จังหวะตลอด
"ผมคงไม่สะดวกครับ ขอโทษครับ"เธอก็ไม่ตอแยหรือแสดงอาการเหวี่ยงแต่อย่างใด ยิ้มให้ผมแล้วกลับไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนเหมือนเดิม
"ทำไมไม่ไป?"
"ก็ผมไม่หิว กินตอนไม่หิว ยังไงก็ไม่อร่อยหรอก"
"ต่างกับกู ป้อนมาเหอะ กูอ้าปากรับทั้งนั้นแหละ"
"เราจะกลับกันกี่โมง?" ผมต้องเข้าไปตะโกนใกล้หูมัน เพราะถึงตอนที่ดีเจเปิดเพลงพอดี
"ว่าไงนะ"
"กลับกี่โมง....เอ๊ย"
"ผมขอโทษครับคุณลูกค้า ลูกค้าอีกคนเต้นมาชนผม จนผมมาชนคุณอ่ะครับ"
"ไม่เป็นไรน้องๆ พี่ไม่เป็นไร ไปทำงานเถอะ พี่จัดการเอง"
"วันนี้เราหายกันแล้วนะ" แม่ม สองครั้งเลยเหรอภายในวันเดียว
แต่มันคือความบังเอิญครับ อย่าคิดมาก

[crazydoii]

เสน่ห์แรงนะเนี๊ยะ. พศิน,,,