หัวข้อ: เพียงเพราะคำรัก (Mpreg)​ : บทที่8 (The End)

[HZPeem]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**************
 

[HZPeem]

      > เพียงเพราะคำรัก<



       เพราะเตะตา​ตั้งแต่แรกเห็น เริ่มรู้สึกเพียงสบตา ทำให้ฑิฆัมกร เวนซ์ซาน หรือกาย นักวิทยาศาสตร์​อัจฉริยะ​คนเก่ง คิดแผนการเพื่อให้ได้มา สุดท้ายตกหลุมพรางของตนจนยากที่จะขึ้น  ยิ่งปีนป่าย  กลายเป็นยิ่งถลัน​ลึก ยากที่จะลุกขึ้นมายืนได้ใหม่ หัวใจดวงน้อยช้ำหนักแค่ไหน พี่ขุนของกายจะมาช่วยดึงออกจากหลุมพรางหรือไม่   ขุน หรือ ขุนพนา  ณ ทรัพยปกร พ่อเลี้ยงเมืองเหนือ ผู้ที่ผลัก กายลงหลุมพรางของตัวเองแล้วหันหลังกลับ  ไม่ใยดี เพราะคำว่ารักเป็นต้นเหตุ ของเรื่องทั้งหมด.... แล้วความรักจะแก้ไข ปัญหา​ที่แสนจะยุ่งวุ่นวายได้อย่างไร  .......



+++++++++++++++
คนเขียนฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคนอ่าน 

[HZPeem]

เพียง​เพราะคำรัก  บทที่ 1)




................
.


"กาย.."
"...."
"กาย กาย... นี่! ฑิฆัมกร!!!!"
"ห่ะ หะ! มีไร ข้าว"
    ผมหันไปหาข้าว เพื่อนร่วมงานสาวสวยของสถาบันวิจัย​วิทยาศาสตร์​อย่างตกใจ เพราะอะไรนะหรือ ก็เพราะผมกำลังมองผู้ชาย  ใช่ผมมองผู้ชาย   
ผมเป็นเกย์หรือเปล่า ก็อาจจะใช่ ผมรู้ตัวเองว่าชอบผู้ชายตั้งแต่ ผมอายุ15 อ่า!! เป็นช่วงเวลา ที่ผมเรียนอยู่ที่มหาลัยชั้นนำของโลกในประเทศที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมหาอำนาจที่สุดในขณะนี้  อืม... ถ้าถามว่าผมมีเงินเรียนมหาวิทยาลัย​ชั้นนำของโลกแบบนี้ บ้านผมคงรวยมากสินะ เปล่าเลยครับ  ไม่ใช่เลย  ผมมันก็แค่เด็กกำพร้า ที่ไม่เคยเห็นหน้าพ่อกับแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วไปเรียนเมืองนอกเมืองนาได้ยังไง แถมจบอายุยังน้อย ก็เพราะผมเป็นเด็กไม่ปกติน่ะครับ ผมเป็นอัจฉริยะ​ อัจฉริยะ​แบบไหน ขออธิบายว่า เป็นแบบที่เข้าใจ เรียนรู้ จดจำ ต่อยอด และคิดคำนวณ​ ได้แบบรวดเร็วและแม่นยำ ผมก็แค่มีแรงบันดาลใจ แค่อยากมีบ้าน อยากมีทุกสิ่งทุกอย่างที่คนอื่นเขามีกัน จึงได้สอบชิงทุนไป ทั้งที่อายุ9ปี แต่แน่หล่ะ ใครมันจะรับ ต่อให้สอบเข้าได้ก็เถอะ แต่นะครับ ผมมันอัจฉริยะ​ และผมก็ใช้ประโยชน์​จากสิ่งที่ผมเป็น ทำให้ผมได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย​แห่งนี้ โดยไม่เสียเงินสักบาท ผมเรียนจบที่นั้นตอนอายุ15ปี ผมก็ได้คำนำหน้าว่า 'ดอกเตอร์'  มาครอง แต่ผมไม่ได้ใช้มันหรอกนะ ไอ้ดอกเตอร์​เนี้ย ผมแค่อย่างเป็นคนธรรมดาๆ  ผมใช้ชีวิตเรียนอยู่ที่นั้นสบายๆ ก็แค่ยอมเป็นเหมือนหนูทดลอง ให้นักวิทยาศาสตร์​เก่งๆที่นั้น จดนู้นจดนี่ไป ผมเรียนจบผมก็ทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์​ของสถาบั​น​ชั้นนำของประเทศมหาอำนาจนั้น จนอายุ20ปี ถึงได้ลาออกมาอยู่เมืองไทยเหมือนเดิม ผมสมัคร​สอบเข้ามหาวิทยาลัยและเรียนป.ตรี เหมือนคนธรรมดา​ทั่วไป พอจบผมก็เข้ามาทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์​ของสถาบั​น​แห่งชาติ ด้วยการใช้ความอัจฉริยะ​ของผมนั้นแหละ
"เป็นอะไรของนายน่ะ มองอะไร ขนาดนั้นย่ะ? ชอบเหรอ กาย?"
       ข้าวเจ้า เพื่อนสนิทในที่ทำงานของผม ถามขึ้นอย่างล้อเลียน แน่หล่ะ เพราะข้าวเจ้ารู้ว่าผมชอบผู้ชาย และข้าวเจ้าก็รู้ด้วย ว่าผมเป็นอัฉริยะ
"อืม..."
ใช่ผมชอบผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่สูงประมาณ180 เกือบๆ190 เผลอๆ อาจจะๆเกือบๆ200 ซ.ม.เลยก็ได้นะ ถ้าจะสูงขนาดนั้น หุ่นดูก็รู้ว่าใต้ร่มผ้านั้นต้องมีมัดกล้ามเซ็กซี่​ขยี้ใจสาวๆแน่ๆ ไหนจะโครงหน้าได้รูป ประดับไปด้วย ตาเฉียวคมสีเข้ม ดูดุๆ และอบอุ่น ไปพร้อมๆกัน จมูกได้รูปเป็นสัน  ปากหนาเป็นกระจับ สรุปได้คำเดียวว่าผู้ชายคนนี้หล่อมากจริงๆ ไหนจะสีผิวที่เป็นพิมพ์​นิยมของต่างชาตินั้นอีก ออกสีน้ำผึ้งน่าชิมทีเดียว
"อื่อหือ.... กาย แกตาถึงอ่ะ แม่งผู้ชายเหี้ยอะไรหล่อมาก อ้ากกกก!!! แกฉันอยากมีลูกกับเขาอ่ะ งือ~~~"
"5555 นั้นดิ เห็นแล้วอยากได้เป็นพ่อของลูกเลยอ่ะ 555"
ผมเห็นด้วยกับข้าวเจ้า และด้วยคำพูดของข้าวเจ้า ทำให้ผมผุดความคิดพิเรนๆได้ ผมรีบเดินไปหาเขาทันที
"เฮ้ย!!! ไอ้กาย เดี๋ยว​ๆ แกจะไปไหนน่ะ"
ข้าวเจ้าพอเห็นผมลุกก็รีบเก็บของแล้วตามผมมา
"ขอโทษครับ ผม ฆิฆัมกร เวนซ์ซาน เป็นนักวิทยาศาสตร์​สถาบันวิจัย​วิทยาศาสตร์​แห่งชาติ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ สักครู่ได้มั้ยครับ แค่ครู่เดียวเท่านั้น"
ผมภาวนาในใจให้เขาตอบรับผม เพราะผมยอมรับเลยว่าผมทุ่มไปแล้วทั้งหน้าตัก ขอแค่เขายอมเท่านั้น แค่เท่านั้นจริงๆ"

" ครับ?"
"คือผมกำลังหา เอ่อ คือ.. ไปคุยกันที่โต๊ะเถอะครับ แหะๆ" ผมเอามือเกาท้ายทอยอย่างอายๆ จะบอกยังไงดีหล่ะ ขอเวลาคิดแป่บนึงสิ เรื่องแบบนี้น่ะ ควรจะพูดออกมายังไงดีนะ ข้าวเจ้ามองผมอย่างงงๆไม่ต่างจากคนที่ผมกำลังขอร้องซักเท่าไหร่
     
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
" เอาหล่ะครับ คราวนี้บอกผมได้รึยังว่าต้องการอะไรจากผม"
เขาถามขึ้นหลังจากที่เรา 3 คนมานั่งที่โต๊ะและสั่งเครื่องดื่มเรียบร้องแล้ว ทำให้ผมรู้อีกอย่างหนึ่งเกี่ยวกับเขาคือEspresso เพียวๆ อ่า ชอบกินเข้มๆสมกับบุคลิกจังนะ
"ครับ คืออย่่างนี้ครับ ทางสถาบันเรามีโครงการลับ โดยคิดค้นขึ้นมาเพื่อทำให้ผู้ชายท้องได้ แต่ด้วยความที่ตัวเซรั่ม​นั้น ทำปฏิกิริยา​กับร่างกายโดยตรงทำให้เราไม่สามารถ ทดลองใช้กับคนหรือกลุ่มชายรักชายได้โดยตรง ตัวผมเองคือผู้ทดลองเซรั่มตัวนั้น แต่ผมขอให้คุณมีเซ็กกับผม เพราะว่าเนื่องจาก​ เอ่อ ทำปฏิกิริยา​กับร่างกายทางเราจึงจำเป็นจำเป็นต้อง​จดผลอย่างละเอียด และเป็นเพราะว่าไม่สามารถทดลองในคู่รักชายรักชายได้ ทำให้ทางเรา เอ่อ คือ ไม่สามารถจดบันทึกปฏิกิริยา​ระหว่างการร่วมรักได้ ผมจึง จึงได้ขอให้คุณช่วย คุณ เอ่อ...ไม่ต้องกลัวนะว่าประวัติจะเสียหาย ทางเราจะไม่เก็บข้อมูลส่วนตัวของคุณเลย เราจะบันทึกแค่ผลการทดลอง และขณะการทดลองเท่านั้น "
ผมกลั่นใจพูดตามที่จะคิดออก รู้สึกว่ายิ่งพูดหน้าผมก็ร้อนขึ้นๆ ผมหันไปทางข้าวเจ้า ขอให้ข้าวช่วยพูดอะไรสักอย่างให้เขาสนใจ และเลิกจ้องผม เพราะผมรู้สึกจะตายเพราะสายตานั้นเสียแล้ว
" เอ่อ.. คือ ค่ะ ได้โปรด ถือว่าเห็นแก่เพื่อนมนุษย์​ด้วยกันเถอะนะคะ ถึงแม้ว่าชายรักชายอาจจะเป็นอะไรที่สังคมยังคงมีคำถาม แต่ความรักจะเกิดขึ้นมันก็ไม่ได้นะบุเพศไม่ใช่เหรอคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ถ้าคุณช่วย แล้วทางเราสามารถนำไปต่อยอดได้ คุณก็จะได้ช่วยเติมเต็ม​สิ่งที่ขาดนี้ให้สมบูรณ์​ขึ้น ได้โปรดเถอะนะคะ "
ผมแอบถอนหายใจ​ ที่เขาละสายตาจากผม ไปสนใจข้าวเจ้าแทน ผมลุ่นจนมือเย็นไปหมด ผมรู้ว่ามันบ้า ผมยังไม่มีตัวยาบ้าบอนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่ขอเถอะขอให้พระผู้เป็นเจ้า​เห็นใจผมด้วย ขอร้องหล่ะ ผมชอบ จนอยากได้เขาจริงๆ  เขาหันมามองหน้าผมอย่างสำรวจ เป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดที่สุดที่ผมเคยพยเจอ ผู้ชายคนนี้ชักจะมีอิทธิพล​ต่อผมมากเกินไปเสียแล้ว เขามองผมอีกสักพัก ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แม้แต่ข้าวเจ้าเองก็ตาม
"ได้ แต่ผมมีเวลาให้คุณทำการทดลองนี้แค่2 อาทิตย์เท่านั้น ไม่มีเลท ไม่มีเพิ่ม นี่นามบัตรผม พร้อมทำการทดลองก็ติดต่อผมมา"
เขาวางนามบัตรเอาไว้บนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที ทั้งๆที่ใครๆก็ดูออก ว่าเขาไม่พอใจขนาดหนัก ผมไม่รู้​อะไรทำให้เขาตอบตกลง เป็นเพราะบัตรนักวิทยาศาสตร์​ หรือบัตรจากมหาวิทยาลัย​ชั้นนำของโลก ที่ระบุไว้ว่าผมคือบุคคลที่มีคุณภาพ หรือเพราะพระผู้เป็นเจ้าอวยพรให้ผมแล้ว
"ขอบคุณ"
ผมได้แต่เอ่ยคำนี้ออกมาเบาๆ
"บ้า! บ้าไปแล้ว​ กาย แกเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ แกจะบ้าเหรอ ตัวเซรงเซรั่มบ้าบอนั้นมันมีที่ไหนกัน แกจะบ้าเหรอ บ้า บ้าไปแล้วแน่ๆ"
ข้าวเจ้าโวยวาย ขึ้นมา ผมมองเธอแล้วอดขำไม่ได้ แต่ก็จริงของเธอ เรายังไม่มีตัวเซรั่ม
"ข้าว แกต้องช่วยกายนะ ป่ะกลับห้องแล็ปกัน กายต้องทำได้"
°°°°°°°°°°°°°
และผมกับข้าวก็ใช้เวลาอยู่กินนอนในห้องแล็ป แอบสงสารข้าวแต่ก็นะ และในที่สุด 7วันผ่านไป
" โอ๊ย! กว่าจะได้"
" แกแน่ใจนะกายว่าถ้าแกกินแล้วแกจะไม่ตายอ่ะ อันที่จริงไม่เห็นต้องทำเลยอ่ะ แต่ไปกับเขาแล้วบอกว่าใช้ตัวเซรั่มแล้วก็ได้อ่ะ"
" ไม่ได้​หรอก เราจะกินให้เขาดู"
"แล้วมันไม่ต้องกินปรับไปเรื่อยๆเหรอแก?"
ข้าวเจ้าว่าพลางมองเซรั่มสีฟ้าน้ำทะเลสีใส ที่อยู่ในหลอดแก้วมีจุกปิดทั่ง7 หลอด
" หึ! ไม่อ่ะ ไม่ต้อง ถ้ามันได้ผลนะ มันจะสร้างของมันเองโดยที่เรารอแค่ผล และถ้ามันได้ผลระบบต่างๆในร่างก็จะปรับตัวทำให้มีบุตรได้ในระยะเวลาแค่เสี้ยววินาทีถ้า หากมีการปฏิสนธิ​ และไม่ก่อให้เกิดผลข้างเคียงใดๆ ถ้าในกรณีที่​มันได้ผลน่ะนะ  แต่ถ้าไม่ได้ผล อวัยวะ​ภายในอาจจะค่อยๆเน่าไป ถ้าเป็นแบบหลัง ข้าวฝั่งกายด้วยนะ "
ผมอธิบาย พร้อมพูดกับข้าวเจ้าแบบทีเล่นทีจริง
" ไม่เอาอ่ะ แกไม่ใช้มันไม่ได้เหรอ"
ข้าวเจ้าพูดเสียงสั่นๆ มีน้ำใสๆคลอหน่วยอยู่ที่ดวงตาสวยหวานของเจ้าตัว
" ไม่เอาดิ กายเป็นอัจฉริยะ​นะ ข้าวไม่เชื่อกายเหรอ? "
" เชื่อสิ ข้าวเชื่อกาย "
ข้าวเจ้าเดินมากอดผม ผมเองก็กอดเธอกลับ เธอเป็นเพื่อนร่วมงานที่น่ารักที่สุดในโลกสำหรับผม
" งั้น กายจะติดต่อคุณขุนพนา ณ ทรัพยปกร นะ"
"อื่อ"


°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
" คุณพร้อมแล้วใช่มั้ย?"
" ครับผมพร้อมแล้ว อื่อ จะ.. เจ็บ อ่ะ! "
เขาสอดความใหญ่โตของความเป็นชายที่มันออกจะเกินมาตรฐาน​ชายไทยไปมากโข ยิ่งเทียบกับผมที่เป็นลูกครึ่งแคระเกร็งแบบผมแล้ว ห่างไกลกันเยอะ เข้ามาทางช่องร่วมรักที่มีอยู่แค่ช่องเดียวของผม ไม่มีการเล้าโลม ไม่มีการเปิดทางใดๆ มีแค่เจล​เท่านั้น​ที่พอจะหล่อลื่นให้มันเข้าไป ในกายผม ระหว่างการทำเซรั่ม ผมและเขาไปตรวจร่างกายอย่างละเอียด และผมก็เพิ่งจัดการกับเซรั่มเข้าร่างกายตัวเอง เมื่อไม่นานก่อนหน้านี้
"อืม~~~"
เขา ที่ผมรู้ทีหลังจากตรวจร่างกายว่าชื่อเล่นคือ ขุน และเขาแก่กว่าผม ผม23 ย่าง24 เดือนธันวา​ที่จะถึงนี้ เขา พี่ขุน 30 ปี พี่ขุนครางในลำคอ ผมรู้ส่าเขาสุขสมเพราะความคับแน่น ถึงผมจะชอบผู้ชายด้วยกัน แต่พี่ขุนคือคนแรกของผม เป็น​คนที่ผมหวังให้เป็นคนสุดท้าย และคนเดียวของผมตลอดชีวิต แต่ไม่รู้ผมจะหวังมากเกินไปรึเปล่า
       พี่ขุนค่อยๆขยับกายเข้าออกช่องทางคับแคบนั้น จากช้าๆเป็นเร็วขึ้น และเร็วขึ้น พี่ขุนไม่ได้สนใจความรู้สึก​ของผม แต่ไม่เป็นไร ผมพอใจ 7 วัน ผมมีเวลากับพี่ขุน 7 วัน แค่นี้ผมก็ขอบคุณ​พระผู้เป็นเจ้า​ที่อวดพรผมแล้ว
       เสียงเสียดสี เสียงกระทบของเนื้อกับเนื้อ ส่งเสียงออกมาอย่างหยาบโลน เพิ่มอารมณ์​ดิบเถื่อนให้ผมได้เป็นอย่างดี จากตอนแรกที่ทั้งเจ็บทั้งจุก ยังดีที่ความมโหฬาร​นั้นไม่ทำให้ช่องทางของผมฉีกขาด มันรับได้หมด ยามที่พี่ขุนสวนเข้าออก ในท้องผมรู้สึกเหมือนผีเสื้อบินอยู่เต็มท้อง มันเสียวจนแทบจะขาดใจ น้องชายของผมตั้งแข็งจนเป็นลำ ท้องบิดเกลียวกันในความรู้สึก จนผมต้องกลั่นหายใจ แอ่นอก ยกสะโพกสวนรับอย่างเต็มใจ
"อือ อ่ะอ๊า... อ๊ะ  อือ สะ เสียว อืออ่ะ อ๊ะๆ.."
มันเป็นความทรมานที่มีความสุข มันอาจจะไม่ใช่ Make love ถึงมันจะแค่Sex ผมก็ไม่เป็นไร
"พะ พี่ขุน อ๊า อ่ะ ผะ.. ผม จะ.. อือ.. จะไป..​อิ๊.. อ๊ะอ๊า"
ผมปล่อยน้ำสีขาวขุนออกมาจนเต็มหน้าท้องไปหมด มันกระเด็นไปเปื้อนพี่ขุนด้วย พี้ขุนยังคงกระแทกไม่หยุด ผมสั่นคลอนไปทั้งตัว จนต้องเอามือ ไปกั้นไว้กันหัวกระแทกหัวเตียง เสียงขาเตียงเสียดกับพื้นลั้นเอี๊ยดอ้าด... พี่ขุนจับผมพลิกไปพลิกมาอยู่หลายท่าจนผมน้ำเดินเป็นรอบที่2 พี่ขุนจึงได้ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้ามาในกายผม มันอุ่นวาบจนผมรู้สึกได้ ขณะที่พี่ขุน ขยับเข้าออกเน้นๆ เพื่อรีดทุกหยาดหยดในกายผม ผมมองหน้าพี่ขุน ตอนนี้ผมเป็นของผู้ชายตรงหน้าอย่างสมบูรณ์แบบ​ทั้งร่างกาย และอาจจะรวมถึงหัวใจของผมด้วยในตอนนี้  ผมเผลอยกมือสั่นๆของผม ขึ้นทาบกับแก้มของพี่ขุน ใช้นิ้วโป้งเกลี้ยแก้มและจมูกของพี่ขุน อยากให้พี่เขามองผมด้วยสายตาแบบเดียวกันกับผมจัง ไม่ใช่สายตาว่างเปล่าแบบนี้ ไม่เห็น​ดีกับหัวใจเลย ขณะที่ผมคิดอะไรอย่างเผลอไผล พี่ขุนก็ดปัดมือผมออก และถอดตัวตนออกไปจากร่างผม หันหลังเข้าห้องน้ำไป ผมผุดลุกขึ้นนั่ง
"โอ๊ย! ซีดซ์... เจ็บขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย"
ผมลงไปนอนต่อ รอพี่ขุนออกมาจากห้องน้ำ
-แกร๊ก-
พี่ขุนออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันท่อนล่างมิดแหม่ ผมหน้าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อนึกถึงฉากอัศจรรย์​เมื่อครู่ที่ผ่านมา ร่างกายเซ็กซี่​กำยำ นั้นผมได้สัมผัสมันเมื่อกี้นี้เอง พี่ขุนหันมามองผม ก่อนจะพูดออกมาว่า
"พรุ่ง​นี้​เวลาเดิมใช่มั้ย"
"ครับ"
พอผมรับคำพี่ขุนก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงผม ที่ไม่รู้​ว่าควรดีใจหรือเสียใจดี กับการตัดสินใจแบบนี้ ผมดีใจที่ผมตกเป็นของพี่ขุน ผมดีใจที่ได้สัมผั​ส​เขา แต่ถ้าเซรั่มได้ผล แล้วผมท้องขึ้นมา ผมควรทำยังไง พี่ขุนจะรับเขามั้ย? พี่ขุนจะรับผิดชอบพวกเขามั้ย? ผมคิดไม่ออก ผมทำอะไรลงไป มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่พี่ขุนจะมารับผิดชอบ ในเมื่อผมเสนอไปเอง ยิ่งคิด น้ำตาผมก็ยิ่งไหล เพราะความคิดของผมเองไม่ใช่เหรอ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ก็ควรเป็นผมที่รับผิดชอบเรื่องนี้เพียงคนเดียว
   พี่ขุนมาตามนัดทุดวัน จนวันนี้เป็นวันสุดท้าย วันสุดท้ายที่ผมจะได้เจอพี่ขุน ผมไม่รู้​จะรั้งพี่ขุนไว้ด้วยเหตุผลอะไร ไม่มีการเล้าโลม ไม่มีความรัก ไม่มีความใส่ใจ เหมือนทุกครั้ง มันก็แค่เซ็กซ์​ เซ็กซ์​ที่เกิดขึ้นพร้อมความไม่เห็นด้วยของข้าวเจ้า เซ็กซ์ที่เกิดขึ้นยิ่งมัดผมติดกับพี่ขุน เซ็กซ์ก็แค่เซ็กซ์ และมันกำลังจะจบลง พี่ขุนถอดแกนกายออก พร้อมน้ำสีขาวขุ่นที่ไหนตามออกมา เปื้อนขาขาว ผมรั้งแขนพี่ขุนไว้ เมื่อพี่ขุนทำท่าจะลุกขึ้นไป ทิ้งผมเหมือนทุกที
"พี่ขุน... เอ่อ คุณครับ ทะ... ถ้าหากผมท้อง ผม.."
"คุณ​เป็นผู้ชาย คุณอยากได้ผม ผมก็ให้คุณแล้ว ไม่ใช่ผมไม่รู้ แค่คุณเอาโครงการวิจัยมาบังหน้า ผมก็สมเพช​มากพอแล้ว คุณคือผู้ชาย คุณท้องไม่ได้ ต่อให้คุณเป็นอัจริยะ​ก็เถอะ และผมกำลัวจะแต่งงานกับคนที่ผมรัก อาจจะฟังเห็นแก่ตัว แต่คุณก็ไม่ได้เสียหายไม่ใช่หรือ หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก คุณฑิฆัมกร "
อ่า~~~~เป็นประโยคที่ยาวที่สุด ที่พี่ขุนพูดกับผม ผมควรดีใจรึเปล่านะ ควรดีใจสิ แต่ทำไม น้ำตาผมถึงไหลออกมาไม่ขาดสายแบบนี้ หัวใจผมเหมือนหยุดเต้น เลือดเหมือนหยุดเดินไปชั่วขณะ ทำไมมันเจ็บจนทรมานแบบนี้กัน ทำไมผมถึงรักคนที่พึ่งเจอกัน ทำไมผมถึงเอาหัวใจตัวเองไปผูกไว้กับอะไรแบบนี้ ผมได้แต่ถามตัวเอง ความตอบของผม คงตอบได้แค่เพราะ คำว่ารักคำเดียว
.......


ฝากคนอ่าน อ่านด้วยนะ ;-)

[sirin_chadada]

อ้าว อิพี่ขุน กำลังจะแต่งงานแล้วมาทำอย่างนี้นี่คิดว่าตัวเองเป็นคนดีนักหรือไง
อาจจะเวอร์ไปหน่อยเรื่องงานวิจัย แต่เราจะมองข้ามมันไปก่อนนะคะ

[HZPeem]

เพียงเพราะคำรัก บทที่2

°°°°°°°°°°°
ผมปล่อยให้ตัวเองว่างไม่ได้ ผมทำงานวิจัยหามรุ่งหามค่ำ​ จนข้าวเจ้าเริ่มกลัวว่าผมจะตายไปจริงๆ ผมไม่ได้สนใจเรื่องเซรั่มนั้นอีก และเป็นเพราะอะไรไม่รู้ ผมไม่คิดจะเก็บงานนั้นไว้ ผมทิ้งไปหมดทุกสิ่งอย่าง เพราะคำพูดพี่ขุนที่บอกว่า ผู้ชายยังไงก็ท้องไม่ได้ ก็ดีท้องไม่ได้ก็ไม่ต้องพยามอีก ผ่านมา2เดือน 2เดือนที่ผมไม่ได้เจอพี่ขุนอีกเป็น2เดือนที่ผมเริ่มสังเกต​ว่าตัวเองผิดปกติ ผมหน้ามืดบ่อยๆ อยากกินอะไรที่แปลกๆ หรือไม่เคยคิดอยากจะกิน เป็นสองเดือนที่่ผมรู้สึกชอบต้นไม้อย่างไม่มีสาเหตุ จนห้องพักที่คอนโด​เล็กๆของผม เต้มไปด้วยแคสตัน หลายสายพันธุ์​ ไฮเดรนเยีย​ ฟอเก็ตมีน็อต และอื่นๆอีกเยอะแยะ จนข้าวเจ้าแซวว่า ห้องผมกำลังจะเป็นสวนพืชโลก แต่วันนี้มาแปลก เพราะผมเหม็นสารเคมีทุกอย่างในห้องแล็ป อยากอาหาร แต่เหม็นจนกินไม่ได้ตั้งแต่เมื่อเช้า
"อุ๊ป... แหวะ แค่กๆ แหวะ!"
"กายเป็นไรไปน่ะ ให้พี่พาไปหาหมอไหม?"
พี่กร รุ่นพี่นักวิจัย​ถามหลังจากที่เห็นผมโก่งคออาเจียนใส่ส้วมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเดินมาล้างปาก ล้างมือที่อ่าง
"ไม่เป็นไรพี่กร แค่กายเหม็นสารเคมีน่ะครับ"  ผมพูดพลางมัดผมที่ทำไฮไลต์สีฟ้าเป็นแถบยาวถึงกลางหลังขึ้นไปม้วนไว้บนหนัง​ศีรษะ​ มองเข้าไปในกระจก รูปหน้ารูปไข่ จมูกโด่ง​รั้นปลายขึ้นเล็กน้อยเหมือนจมูกเด็กฝรั่งทั่วๆไป ตากลมออกจะโตเกินชายไปหน่อย แต่ก็ไม่ถึงขนาดผู้หญิง ปากอิ่มเป็นกระจับ ที่ก่อนหน้านี้มันยัังพอมีสีสัน แต่ตอนนี้กลับซีดเสียอย่างนั้น ผิวขาวราวกับหยวกกล้วย อาจจะ​เป็น​เพราะพันธุกรรม​ส่วนหนึ่ง ไม่ค่อยโดนแดดด้วยส่วนหนึ่ง ผมเดินประคองตัวเองมานั้งที่โต๊ะ พร้อมหาหน้ากากอนามัย​มาสวมไว้ สองชั้น
"กายเป็นอะไรน่ะเรา ดูไม่ค่อยดีเลยนะช่วงนี้อ่ะ อาการก็เหมือนคนท้อง ไปตรวจดู​มั้งนะ เผื่อเป็นโรคอะไรในกระเพาะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชาย พี่คิดว่ากายท้องจริงๆนะเนี่ย ยิ่งสวยๆอยู่555"
พี่อาย รุ่นพี่ที่ทำแล็ปอยู่ใกล้ๆพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย อยู่ที่นี้ผมก็เหมือนเป็นน้องเล็ก มีพี่ๆค่อยเป็นห่วงเป็นใย แต่พวกเขาไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นอัจฉริยะ​ แต่จบ ปริญญา​มาแล้ว 4 ใบ
"ท้อง เหรอ... ครับ~~"  ผมพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ข้าวเจ้าหันมามองผม ด้วยสีหน้าตกใจ จริงสินะ ผมทดลองเซรั่มบ้านั้นกับตัวเองเมื่อ2เดือนที่แล้ว แล้วผมกับพี่ขุนก็... เมื่อสองเดือนที่แล้ว และ... และถ้าผมท้อง... ผมก็ท้องลูกของพี่ขุน พอคิดแบบนี้ มือของผมก็ยกขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆอย่างเผลอไผล...
   

°°°°°°°°°°°
ตกเย็น​หลังเลิกงาน ผมรีบมาโรงพยาบาลรัฐที่เครื่องมือครบครัน และตอนนี้ผมกำลังนั่งรอคุณหมออ่านผลตรวจ ซึ่งคุณหมอก้มลงอ่านหลายรอบเหลือเกิน หรือผมเป็นอะไรที่ร้ายแรงกันแน่นะ เริ่มกลัวขึ้นมาในใจ ถึงแม้จะไม่เสียดายชีวิต แต่ก็อยากเจอพี่ขุนอีกสักครั้ง แค่เห็นหน้าอีก สักครั้ง แค่นั้น
"คุณ​หมอครับ ผ​มเป็น​อะไรกันแน่ครับ มันร้ายแรงขนาดไหนกันครับ"
ผมกลั่นใจถามคุณหมอออกไป ถึงยังไงผมก็ทำใจไว้แล้ว
"อ่อ.. เปล่าครับหมอแค่แปลกใจ คุณเป็นคนที่โชคดีที่เดียว คุณ​ตั้งครรภ์​ได้ เกือบ8สัปดาห์​แล้วครับ หมอขอแสดงความยินดี​ด้วย แต่บอกหมอได้มั้ยว่าไปทำอะไรมาร่างกายถึงได้เปลี่ยนแปลง​พร้อมสำหรับการ​ตังครรภ์​อย่างนี้"
ผมเล่าให้หมฟังเท่าที่จะเล่าได้เพื่อเป็นประโยชน์​กับตัวเล็กๆในท้องของผม ในใจของผมตอนนี้มันหน่วงๆ ป่นดีใจระคนกันไปหมด ผมท้อง ผมท้องลูกพี่ขุน ผมควรทำยังไง ผมควรบอกเขารึเปล่า อย่างน้อยๆก็เลือดเนื้อเชื้อไขของพี่ขุน
°°°°°°°°°°°°°°°
"ไม่ควรบอกสินะ!"
    ผมเก็บเรื่องท้องไว้กับตัวเอง ไม่ได้บอกข้าวเจ้า และความคิดที่จะบอกพี่ขุนก็ล่มไปแล้ว เพราะผมจำได้ พี่ขุนบอกว่า กำลังจะแต่งงาน แต่งงานกับคนที่รัก ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่าไม่ใช่ผม คนที่พี่ขุนอยากสร้างครอบครัว​ด้วย ไม่ใช่ผม ไม่มีทางเป็นผม ผมวางแผนจะลาออกจากสถาบัน เมื่อท้องเริ่มดูออก ผมพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง คิดว่าถ้าขายคอนโดนี้ แล้วอยู่อย่างประหยัด ทำงานควบคู่ไปด้วยเมื่อลูกโตพอ เงินที่ผมเก็บไว้ พอจะอยู่ได้โดยไม่ต้องทำงานไปอีกห้าหกปี ฉะนั้นระหว่างนี้ก็คงต้องทำงานเก็บเงินไว้ก่อน ผมอยากให้พี่ขุนอยู่ข้างๆในวันแบบนี้ อยากให้อยู่ดูแลกันในเวลาแบบนี้ แต่เป็นเพราะผมเองที่ทำเรื่องบ้าๆลงไป พระผู้เป็นเจ้า​คงอวยพรให้ผมเพียงเท่านี้ กลัวแสนกลัวถ้าลูกตัวน้อยออกมาจะเป็นเช่นไร ถ้าผมบอกเขา ว่าผมเป็นพ่อและแม่ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ แน่นอนว่าย่อมได้ ได้เพียงวัยที่เขายังไร้เดียงสา​ ถ้าวันใด รู้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิด เป็น​ผู้ชาย ที่คิดบ้าๆ ทำการทดลองกับตัวเองจนมีเขาขึ้นมา เขาจะรู้สึกเช่นไร จะโกรธ​จะเกลียดผมมั้ย?  ที่ทำให้เขาพลาดที่จะเกิดในครอบครัวที่สมบูรณ์ มีครบทั้งพ่อและแม่ ไม่ใช่แบบเด็กกำพร้าแบบที่ผมเป็น และลูกตัวน้อยก็กำลังจะเป็นแบบเดียวกับผม
"อย่าโกรธ​อย่าเกลียดกันเลยนะ ฮึก.. ถ้าออกมาแล้ว.. อย่าโกรธ​กันนะ.."
ผมเอามือลูบหน้าท้องแบนๆของตัวเองอย่างแผ่วเบา ขอร้องให้คนในนั้นให้อภัยที่ทำให้เค้าเกิดมาในครอบครัว​ที่​ไม่สมบูรณ์​ อันที่จริงก็ไม่เชิงจะแบนเท่าไหร่ ออกจะเหมือนคนอ้วนลงพุงนิดนึงละนะ
"พี่ขุน กาย​คิดถึง​พี่จัง พี่ทำอะไรอยู่ สบายดีรึเปล่า ลืมกายแล้วใช่มั่ย... ลืมกันแล้วสินะ"
ผมปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินเงียบๆ เดี๋ยว​มันก็คงจะหยุดไปเอง หยุดร้องครั้งนี้ผมตะต้องเข้มแข็ง​ เพราะผมต้องดูแลใครอีกคน ที่ตอนนี้กำลังพัฒนา​อยู่​ในร่างของผม  รอวันที่จะออกมาลืมตาดูโลก




°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°


สี่เดือนผ่านไป ท้องของผมโตกว่าคนท้องสี่เดือนปกติทั่วไป คุณ​หมอบอกว่าอาจจะมีโอกาสได้ลูกแฝด และมีโอกาสสูงมากด้วย แต่เพราะเป็นครรภ์ของผู้ชาย จึงต้องระมัดระวังกันเป็นพิเศษ​ ตลอดการทำงานที่สถาบัน​ผมจำเป็นต้อง​ใส่เสื้อตัวใหญ่เพื่อพรางหน้าท้องที่โตเกินกว่าคนอ้วนเขาเป็นกัน  ข้าวเจ้าเริ่มจับผิดผม แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรเธอไปอยู่ดี เพราะผมกลัว กลัวว่าจะกลายเป็นหนูทดลองแบบจริงจัง แค่ผมทดลองตัวเองก็ว่าแย่แล้ว ถ้ามีคนอื่นมาจัดการผม ผมคงกลั่นใจตาย โชคดีของผมที่ทิ้งการทดลองไปหมด ข้าวเจ้าซึ่ง​ไม่เชื่อว่ามันจะสำเร็จ​เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงไม่ได้สงสัยอะไร ผมเตรียมทำเรื่องลาออกไว้เรียบร้อย และอาจจะได้ยื่นเร็วๆนี้
"ทารกในครรภ์​ แข็งแรงดี น้ำหนักเพิ่มตามความเหมาะสม หมอคาดว่าน่าจะมีแฝดมากกว่า2 ยังไงเดี๋ยว​เรามาทำการอัลตราซาวนด์​ดูเด็กๆกันดีกว่า ฟังเสียงหัวใจกันไปหลายเดือนแล้ว"
คุณ​หมอพูดไป เตรียมอุปกรณ์​ไปมีพยาบาลคนสวยค่อยช่วยอยู่ใกล้ๆ ผมตื่อไปหมด อะไรนะ! มากกว่า2 อะไรนะ! หมอพูดผิดรึเปล่า.... ผมจะตายมั้ย ถ้ามากกว่า2 ผมควรทำยังไง... ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังมืดลง ผมควรทำยังไง
" เดี๋ยว​เลิกเสื้อขึ้น แล้วนอนลงบนเตียงนะ แล้วหมอจะใช้เจลเย็นๆอันนี้ ทาลงไป ไม่มีอันตรายแน่นอน"
.......


°°°°°°°°°°°°°°°°
ผมกลับคอนโด​มาได้พักใหญ่ๆ ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองนั่งเหม่อออกไปข้างนอกหน้าต่างฟังเสียงฝนพร่ำนั้นนานแค่ไหน ยอกตึกสูงเสียดฟ้า ผู้คนที่มองดูจากหน้าต่างบานนี้ตัวเล็กนิดเดียว กำลังวิ่งหลบฝนกันวุ่นวาย ผมแค่ไม่รู้​จะทำยังไงกับชีวิต และชีวิตอีก3.... ใช่3จริงๆ ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่ผมเข้าใขว่าพระเจ้าอวยพร แท้จริงแล้ว ซาตานรึเปล่าที่กำลังสาปผม
       พรุ่งนี้​ผมจะไปลาออก ผมตัดสินใจแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นต่อสายโทรศัพท์​หาเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย​ในเมืองไทย
~~~~~ตู๊ด~~~~ตู๊ด​~~~~~~~
ไม่นานนักก็มีเสียงตอบรับจากปลายสายคนที่อยู่ทางไกล
'สวัสดี​ค่ะ แพมมิกาพูดสายค่ะ'​
"หวัดดีแพม  นี่เรา กายนะ"
'อ้าว!!! กาย มีไรรึเปล่าถึงได้โทรหาเรา'​
"ก็มีเรื่องอยากรบกวนแพมนิดหน่อย เอ่อ จริงสิแพมสบายดีมั้ย?"
'อ๋อ ก็สบายดีนะ แพมเพิ่งแต่งงานไป โทษนะที่ไม่ได้ชวนทั้งที่เราออกจะสนิทกัน'​
"อ่า~~~ไม่เป็นไร​ ยินดี​ด้วยนะแพม"
' แล้วมีอะไรในแพมช่วย?'
" เอ่อ.. คือ.. แพมอยู่เชียงรายใช่มั้ย"
'​ใช่ มีอะไร? '
"คือเราอยากไปทำงานที่นั้นอ่ะ แพม..  แพมช่วยหางานที่เป็นงานประจำมีที่พักให้กายหน่อยได้มั้ย"
'...... '
"งานอะไรก็ได้นะแพมนะ ช่วยกายหน่อย"
'มั่นใจนะว่างานอะไรก็ได้ อัจฉริยะ​แบบนายไม่ค่อยทนแดดทนฝน'
"5555 ได้ดิ ทำได้"
'ก็ได้ มีงานว่างที่ไร่สามีเราคนงานที่ประจำอยู่ลาออกกลับบ้านเกิด ถ้าไม่เลือกงานก็มา แพมช่วยได้เท่านี้ เดี๋ยว​แพมส่งที่อยู่ไปให้ มาอย่าให้เกินเดือนหน้าหล่ะ'
"ได้แพม เดี๋ยว​กายไปนะ ขอบใจ​มาก"

       แล้วแพมก็วางสายไป แพมกับผม เราเป็นเพื่อนกันเรียนคณะเดียวกัน มหาวิทยาลัย​เดียวกัน แพมมักขอให้ผมสอน และให้ช่วยทำงานให้ จนจบมหาลัย​พร้อมกัน ผมไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองว่าแพมเข้ามาเพื่อหวังหลอกใช้หรืออะไร เพราะแพมซิ่วมาเรียน แพมแก่กว่าผม 3ปี พอจบก็แยกย้ายกัน แพมก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีก นี่เป็นการคุยครั้งแรกตั้งแต่จบออกมา แพมเป็นเพื่อนมหาลัย​เพียงคนเดียวของผมตอนที่เรียนอยู่ที่นี้ ผมดีใจที่ได้รู้จักกับเธอไม่ว่าเธอจะเป็นคนแบบไหนก็ตาม

...............
.
.
.
Talk with me 
    ......
ก่อนอื่น ต้องขออธิบายก่อนว่า เรื่องนี้เป็นนิยายที่คิดพล๊อกได้เมื่อคืนนี้ ตอน3:00AM.ของวันที่11/7/2017  และเป็นเรื่องแรกที่แต่ง และบอกก่อนว่าเนื้อเรื่องไม่ซับซ้อนอะไรมาก เนื่องจากเราคนเขียน จะเขียนให้จบ ก่อนเข้าปฐมนิเทศ... และด้วยความเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายที่จบแล้ว ดังนั้น จะแต่งให้จบโดยเร็ววัน เพื่อความลื่นไหลของคนอ่าน... ฝากคนอ่าน อ่านกันด้วยนะคะ... ถ้ามีคำผิดก็บอกได้นะ

[sirin_chadada]

โลกกลมมาก ๆ เลย คนที่พี่แพมนี่แต่งงานด้วยคืออิพี่ขุนแน่ ๆ
ความสัมพันธ์กับแพมก็ดูเป็นเพื่อนแบบห่าง ๆ ไม่ค่อยไยดีกันเท่าไหร่นะ (เท่าที่อ่านตอนคุยโทรศัพท์) สงสารกายอะ นี่คือเพื่อนที่หวังจะไปขอความช่วยเหลือเหรอ แอบกังวลกับอนาคตของกายกับลูก ๆ แล้วสิ

[HZPeem]

เพียง​เพราะ​คำ​รัก​ บทที่3



ผมจัดการขายคอนโดพร้อมฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด เหลือเพียงแต่เสื้อผ้า หนังสือ ของสะสมของผม และรถกระบะ​4ประตูที่ผมตัดสินใจออกใหม่ พร้อมๆกับการขายโตโยต้า​บีบี สีฟ้าคันโปรด
...
"กาย เกิดอะไรขึ้น ลาออกทำไม?"
พี่อายถามออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน ผมอึกอักไม่รู้​ว่าจะตอบเธอว่าอะไร ตอบว่าผมเบื่องานวิจัย เลยอยากขึ้นดอยไปปลูกสตอเบอรี่​เหรอ ก็ไม่ใช่ เพราะผมรักงานวิจัย ชอบการทดลองเป็นที่สุด เพื่อนร่วมงานอย่างพี่อายคงจับได้ว่าโกหก ส่วนข้าวเจ้าเหมือนจะโกรธ​ๆผม ที่ผมไม่ยอมบอกเธอก่อน ทั้งๆที่เราสนิทกัน
"ทำไมกายไม่บอกข้าว มีอะไรทำไมไม่ปรึกษา​กันกายจะมาทิ้งข้าวแบบนี้ไม่ได้นะ เราไม่ได้สนิทกันเหรอย่ะ! ตาบ้า ฮึก.."
ข้าวเจ้าเดินมาหาผมมือก็ปาดน้ำตาปอยๆ
"ขอโทษนะข้าว"

"จำไว้เลยนะ คราวนี้ข้าวงอนจริงไรจริง ชิ!"
"ขอโทษนะ ติดไว้ก่อน แล้วค่อยมาง้อถ้ามีโอกาส โอเคมั้ย? "
" อื่อ"
" รีบมาง้อข้าวนะกาย.. :-)"


°°°°°°°°°°°°°°°°

หันหลังมาแล้ว ผมเดินหันหลังให้กับอดีตแล้ว ผมกำลังจะไปอยู่กับอนาคต คราวนี้ผมก็ยังหวังว่าพระผู้เป็นเจ้า​จะอวยพรผม..... หรือถ้าไม่ ซาตานก็ควรสาปผมให้ไม่มีหัวใจ ยิ่งผมเห็นท้องตัวเองโตขึ้นมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งคิดถึงพี่ขุน เกือบๆห้าเดือนมานี้ ผมไม่ได้ข่าวอะไรพี่ขุนเลย ผมไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับพี่ขุนไปมากกว่าชื่อและนามสกุล​ คิดแล้วก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้ เพราะอยากได้มากจึงลงทุนทำเรื่องที่ไม่ควรให้อภัย เพราะรักมาก จึงหน่วงในใจทุกครั้งที่คิดถึง เป็นความทรมานที่ผมสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวผมเอง ผมขอให้ พี่กร พี่อาย และข้าวเจ้ามาช่วยขนของที่ผมจะเอาขึ้นเชียงรายลงมาจากคอนโด หลังจากที่ขายคืนแล้ว
ที่เหลือ ผมก็แค่รอเวลา เดินทางไปหาอนาคตเท่านั้นเอง


°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ผมขับรถขึ้นสู่ภาคเหนือของประเทศไทยช้าๆ เพราะท้องที่เริ่มอุ้ยอ้ายแล้ว ผมก็ขับรถไม่สะดวกสบายนัก รู้ว่ามันไม่สมควร ผมอาจจะแท้งขึ้นมาก็ได้ ผมก็ได้แต่หวัง หวังว่าลูกๆจะเข้มแข็ง​และไม่ทิ้งผมไปไหน อดคิดไม่ได้ว่าถ้าพี่ขุนรู้ พี่ขุนจะคิดยังไง จะรู้สึกแบบไหน จะเชื่อมั้ยว่าพวกเขาเป็นลูกของเรา
      ลูก ที่เกิดจากความรักของผมเพียงฝ่ายเดียว ลูกที่เกิดจากการกระทำไม่คิดของผม แต่ผมก็เต็มใจที่จะมีพวกเขา อย่างน้อยๆ หากไม่ได้เจอพี่ขุนอีก ผมก็ยังมีเลือดเนื้อเชื้อไขของพี่ขุนอยู่เคียงข้างถึง3คน อาจจะดูเห็นแก่ตัว ที่ผมเตรียมเห็นลูกเป็นตัวแทนพี่ขุน แต่ทำยังไงได้ ผมรักพี่ขุนเร็วเกินไป แค่คิดว่าอยากผูกมัดก็ทำมันลงไป ผมก็แค่ลืม ลืมว่า ความจริงแล้วตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง หุ่งข้าวแต่ไม่ได้เสียบปลั๊กไฟ​  ข้าวมันก็ไม่สุก
      ผมก็แค่เคยชินกับการเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง​ของจักรวาล​ จนลืมนึกว่า หลุมดำมันมีอยู่จริง
       ก็แค่นั้น.......






°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

"เอ้า! คำน้อย เดี๋ยว​เอาองุ่นตรงนี้ ขึ้นรถด้วยนะ ยังอีก 2ลัง"
"ครับ! พ่อเลี้ยง"
      ผม พ่อเลี้ยงขุนพนา หรือที่คนในครอบครัวเรียกกันว่าขุน ผมทำไร่องุ่น สตอเบอรี่​ไม้ดอก ส่งออก เรียกได้ว่าชาวไร่เต็มตัว และมีรีสอร์ท​เล็กๆ 15 หลังไว้คอยบริการนักท่องเที่ยว​ทั้งไทยและเทศ ซึ่งในรีสอร์ท​นั้นภรรยา​ของผมที่พึ่งแต่งงานกันได้เมื่อ 3 เดือนก่อน และตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องอ่อนๆลูกของผมได้เดือนกว่า สำหรับหนุ่มใหญ่วัย30แบบผม ก็สมควรแล้วที่จะสร้างครอบครัวกับคนที่รัก และพร้อมจะเดินเคียงข้างกันตลอดจน ฝ่ายหนึ่งจะตายจากกัน ผมกับภรรยา​เราคบกันมา3ปี เธอเป็นรุ่นน้องสายรหัสของผม มันเป็นรักแรกพบ เธออ่อนว่าผม 3 ปี เธออาจะไม่ใช่ผู้หญิง​ที่น่ารักสำหรับใครๆ แต่เธอคือผู้หญิง​ที่น่ารักสำหรับ​ผม เธออาจจะดื้อ และเอาแต่ใจไปหน่อย แต่เธอก็ไม่เคยขาดตกปกพร่องในหน้าที่ภรรยา และผมเลือกแล้วเธอคือแม่ของลูกผม และผมอาจจะมีความคิดนี้มั่นคงตลอดไป ถ้าไม่เจอสิ่งที่ทำให้ผมหวั่นไหว.... ใช่ผมนอกกายภรรยา เมื่อสองเดือนก่อน ที่เราจะแต่งงานกัน และผมจะไม่คิดมากเลยหากผมแน่ใจว่าแค่นอกกาย ไม่ใช่นอกใจ.... ใช่เพราะผมไม่แน่ใจว่าตอนนี้ผมได้นอกใจเธอลงไปแล้วหรือยัง ผมลืมแววตา ที่ส่งมาว่ารักผมหนักหนาไม่ได้ ผมลืมใบหน้าหวานที่เรียกชื่อผมอย่างรักใคร่ไม่ลง สีหน้าเจ็บปวดเมื่อผมไม่ใยดี และเดินจากมา ที่เห็นแล้วทำให้รู้สึกเจ็บในใจ..... ผมลืม ฑิฆัมกร ไม่ลงจริงๆ.......


×××××××××××××××××××××××××
  มาต่อด้วยความรวดเร็ว ใจจริงอยากเขียนให้จบภายในวันนี้ 5555  แต่พิมพ์​ในโทรศัพท์​ ขี้เกียจเปิดคอม.... ฝากคนอ่าน อ่านเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ ขอบคุณ​สำหรับ​คอมเมนท์​นะคะ +เป็ดรัวๆ 

[kungverrycool]

ชอบแนวนี้ ติดตามๆคร่า

[HZPeem]

เพียง​เพราะ​คำ​รัก​ บทที่4




"ที่รักคะ... เพื่อนแพมจะขึ้นมาทำงานที่นี้ แพมจะให้เขาไปทำงานในไร่องุ่นนะคะ ให้ช่วยๆคนงานไป"
 ผมล่ะสายตาจากเอกสาร ขึ้นมามองเธอ...
"หืม! เพื่อนของแพมเหรอพี่รู้จักรึเปล่า?"
"ไม่หรอกค่ะ พี่ขุนว่าไงคะ เรื่องคนงาน"
"เป็นเพื่อนของแพมไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่พามาทำงานในรีสอร์ท​หล่ะ? "
" อ๋อ!! คนนี้ไม่ค่อยสนิทน่ะค่ะ แพมไม่ค่อยชอบเลย เห็นว่าทะเลาะกับบริษั​ทที่ทำงานอยู่เรื่องเงิน แพมเลยไม่อยากเสี่ยง แต่ถ้าไม่ช่วยเลย แพมก็คงกลายเป็นเพื่อนที่แย่เอามากๆ แพมคงรู้สึกแย่เหมือนกัน"
" 555 ตามใจว่าที่คุณแม่เถอะ แพมสบายใจพี่ก็โอเค"
  ผมว่า พลางสายหัวให้กับความน่าเอ็นดู​ของเธอเบาๆ แพมเป็น​รัก​แรกพบ ผมเจอเธอตอนเลี้ยงรวมสายรหัส และผมเองก็เป็นคนสานความสัมพันธ์​กับ​เธอ​เอง  และด้วยความน่ารักของเธอ ผมจึงไม่กล้าที่จะแน่ใจว่าผมนอกใจเธอ ไปกับหนุ่มหน้าสวยที่ผมเผลอ ไปมีความสัมพันธ์​ลึกซึ้ง​เป็นอาทิตย์​ ทั้งๆที่เกิดจากความอยากลองแท้ๆ กลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ แค่หนึ่งสัปดาห์​ ก็ทำความรัก3ปีของผมกับแพมหวั่นไหวได้ ผมคงเป็น​ผู้ชายที่โลเลที่สุดแล้ว แต่ผมคงไม่ได้เจอเขาอีก คงไม่ได้เจออีก ดีแล้วผมคิด อย่างน้อยๆ ความรู้สึก​นี้ก็จะอยู่คู่กับความรู้สึ​กผิดต่อแพม อยู่ในใจของผม จนกว่าจะตาย ดีแล้วที่มันเป็นแบบนี้
"ว่าแต่เพื่อนของแพมจะมาวันไหน"
"ไม่รู้​เหมือนกันค่ะ เห็น​บอกว่าจะขับรถมาเอง คงไม่ต้องไปรับ"
"แล้วเขามาถูกเหรอ ขนของมาเยอะรึเปล่า บ้านพักหล่ะ"
"แพมส่งโลเคชั่น​ไปแล้วนิคะ บ้านพักก็จัดไว้แล้ว"
"บ้านพักคนงาน?"
"ใช่ไงคะ ก็มาเป็นคนงาน"
"งั้น เดี๋ยว​พี่ให้นมกุ้งให้เด็กไปจัดบ้านใบไผ่ดีกว่า ถึงยังไงพี่ก็ไม่ค่อยได้ไปอยู่แล้ว อีกอย่างเพื่อนแพมนิ ถ้าแพมไม่สบายใจ ให้เขาอยู่บ้านใหญ่ ก็ไปบ้านใบไผ่"
" ชิ! ตามใจเถอะค่ะ "
แล้วแพมก็ลุกขึ้นเดินขึ้นห้องไป สงสัยคงไม่ชอบเพื่อนคนนี้จริงๆ "
           ผมลุกขึ้นเดินหานมกุ้ง นมกุ้งเป็นคนภาคใต้ แต่อยู่ที่นี้มากกว่าอายุผม ท่านไม่มีสามี ไม่มีลูก ท่านจึงรักผมเหมือนลูกแท้ๆ และผมก็รักท่านเปรียบเสมือนแม่แท้ๆเช่นกัน พ่อกับแม่ผม พวกท่านเสียชีวิต เพราะอุบัติเหตุ​ทาง​ถนน​ในวันที่ฝนตกหนัก และเป็นวันที่ผมรับปริญญา​ วันสำเร็จ​การศึกษา​ของผม จึงไม่ใช่วันที่น่าจดจำ
"นมครับ ให้เด็กไปทำความสะอาดบ้านใบไผ่ด้วยนะครับ เดี๋ยว​จะมีคนงานเข้ามาอยู่"
ผมพูด พลางสอดมือกอดนมกุ้ง ผู้เปรียบบเสมือนครอบครัว​ชั้นผู้ใหญ่​ที่ผมยังเหลืออยู่
"ขี้อ้อนจริงๆ หึๆ ได้ค่ะ เดี๋ยว​นมบอกกาหลงให้ คนที่มาอยู่นี่ใครคะ ใช่เพื่อนคุณแพมที่ว่าจะมาเป็นคนงานใหม่น่ะหรือคะ จะดีเหรอพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงหวงบ้านหลังนั้นจะตายนะคะ"
" เอาเถอะครับ ผมไม่ได้หวงขนาดนั้นสักหน่อยนม"
ผมว่าพลางเอาหน้าขยี้ถูๆที่บ่าของนมกุ้ง ก็แค่ผมไม่รู้​สึกว่าผมหวงบ้านใบไผ่กับเพื่อนของแพม ผมอยากจะอวดเขาว่าบ้านใบไผ่สวยขนาดไหนมากกว่า ก็แค่นั้น......


°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°


"หือ... ไปทางไหนต่ออ่ะ เหนื่อยแล้วนะ... หิวยังตัวเล็ก ทนหน่อยนึงนะ เดี๋ยว​ก็ถึงแล้วหล่ะ... มั้งนะ?!"
     ผมใช้เวลาขับรถมาเชียงรายจากกรุงเทพฯ​  สามวัน และพึ่งจะมาถึงดอยนี้เมื่อเช้านี้ แถวนี้เริ่มทำไร่กัน ทั้งชา สตอเบอรี่​ องุ่น ผมแวะถามชาวบ้านถึงที่อยู่ของไร่ขุนเขา ณ ปลายหมอก ชาวบ้านแถบนี้ต่างก็รู้จักกันดีเพราะเป็นไร่ที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนี้ รีสอร์ท​สวย และห้องไม่เคยว่าง รีสอร์ท​และไร่ไม่เคยเงียบ ผมคิดว่าแพมโชคดี ที่ได้เจอคนที่แพมรักและรักแพม ผมอดดีใจไม่ได้ แน่หล่ะ! เพื่อนได้ดี จะไม่ดีใจได้ยังไง ผมคิดจะบอกแพมเรื่องท้อง เพราะแพมเป็นอีกหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าผม อัจฉริยะ​ และผมไว้ใจแพม แพมช่วยผมขนาดนี้ บอกแพมเรื่องนี้คงไม่เป็นไร ก็เราออกจะเป็นเพื่อนสนิทกันนี่น่าน่ะ :-D
........
........
........
"วุ้ย! กว่าจะถึง หิวจนจะกินช้านได้แล้วนะเฮ้ย"
         ในที่สุด ผมก็ขับรถมาถึง  เป็นรีสอร์ท​ที่สวยมากๆแต่ผมไม่เห็นแพม ผมจึงจอดรถแล้วเดินเข้าไป
"คุณคนงานใหม่เพื่อนของคุณแพมใช่ไหมคะ"
มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาหาผม  เธอมองผมอย่างแปลกใจ คงจะคิดว่า ทำไมตัวดูอ้วน แต่หน้าเล็กนิดเดียว 5555  ผมแอบขำกับท่าท่าขมวดคิ้วสงสัยของเจ้าตัว
"ครับ ใช่ครับ ผมกาย ฑิฆัมกร"
"สวัสดี​ค่ะ​คุณ​กาย เดี๋ยว​กาหลงพาไปบ้านใบไผ่นะคะ พ่อเลี้ยงให้คุณพักที่นั้น"
" สวัสดี​ครับ แล้วแพมหล่ะครับ"
"คุณ​แพมบอกว่าพาคุณกายไปบ้านพักได้เลยค่ะ เดี๋ยว​ลพจะขับรถมอเตอร์ไซค์​นำคุณไป เดี๋ยว​เดียวกาหลงจะพาสำรับกับข้าวไปให้นะคะ"
" ครับ ขอบคุณ​ครับ​"
ผมกล่าวขอบคุณ​สาวน้อย ท่าทางใจดี ก่อนจะขึ้นรถและขับตามคนที่กาหลงแนะนำว่าชื่อลพไปยังบ้านพัก ผมขับผ่านเขตรีสอร์ท​ ผ่านทุ่งไร่สตอเบอรี่​ที่สองข้างทางเต็มไปด้วยดอกทานตะวัน​สลับ​กับดอกดาวกระจาย จนถึงสพานไม้ ข้ามลำธารเล็กๆ ที่กะด้วยสายตาก็พอรู้ว่านั่งบนสะพาน แล้วหย่อนขาเล่นน้ำได้สบายๆ ทางเข้าเป็นต้นไผ่​เผ็ก และไผ่โจด ปะปนกันไป แต่คงได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ปลูกเป็นแนวรั่ว ตัวบ้าน เป็นบ้านเล็กๆทรงโมเดิร์น​สมัยใหม่ ทาสีน้ำตาลอ่อนสบายเน้นกระจกสวยงาม ประดับด้วยต้นไผ่หลายชนิด ทั้งไผ่สีสุก ไผ่ดำ ไผ่เลี้ยง ไผ่สีทอง พื้นเป็นหญ้าญี่ปุ่น​ ที่ถูกตัดแต่งสวยงามรอบๆก่อไผ่มีคุณนายตื่นสาย ประดับ บ้านโมเดิร์น​ชั้นครึ่งนี้ เข้ากับบรรดาก่อไผ่อย่างลงตัว  และผมคงโชคดี  ที่แพมช่วนผมขนาดนี้ ไม่รู้​ผมจะตอบแทนเธอยังไง ลพช่วยขนของขึ้นบ้าน กาหลงเองก็นำกับข้าวมาให้ผม เธอบอกให้ผมรับประทาน​ไปก่อน แล้ว​ค่อยไปช่วยเธอกับลพขนของ.. ผมจึงนั่งรับประทาน​ไป เพราะตอนนี้เจ้าตัวน้อยทั้งสามของผม คงหิวมากๆ จากที่ดิ้นแรงๆ ตอนนี้เหลือเพียงแผ่วๆ เหมือนหมดแรง......


********************
เอาบทที่4มาฝาก ภายในวันนึง โอ้วววเย้ๆ
.........
 
คนเขียนขยันมากนะ คนอ่านก็ให้กำลังใจ​คนเขียนด้วยนะ
:-D:-D

[HZPeem]

เพียง​เพราะ​คำ​รัก​    บทที่5








         ผมจัดของเรียบร้อย​ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมาก.... และตอนนี้ผม​คิดถึง​พี่ขุน... ผมแค่คิดถึงพี่ขุน อยากให้พี่ขุน รู้สึกกับผม เหมือนที่ผมรู้สึกกับพี่ขุน ก็แค่อยากให้เรารักกัน ผมคงได้แค่คิด ผมรู้มาว่าพ่อเลี้ยง​ ชื่อไรไม่รู้ แต่ทั้งกาหลงและ ลพก็เรียกแบบนี้ ผมก็ต้องเรียกแบบนี้ 555
"อ๊ะ! มีแรงดิ้นดุ๊กดิ๊ก​ๆแล้วเหรอ หืม.. อยู่ในนั้นตั้ง3คน อึดอัดรึเปล่าน่ะ... ทนหน่อยนะ รู้มั้ย?... หืม ป๊ารักหนูนะรู้มั้ย... ถ้าพ่อเขารู้ พ่อเขาก็ต้องรักหนูเหมือนกัน ถ้าได้เจอกับพ่อ ก็อย่าโกรธ​เขาที่ไม่ได้อยู่กับหนูตอนนี้นะ เข้าใจที่ป๊าบอกรึเปล่า ว่าไง"
          ผมลูบท้องกลมๆอย่างรักใคร่ ครั้งแรกที่พวกเขาขยับตัว เป็น​อะไรที่วิเศษ​ที่สุดในชีวิตผม ถึงมันจะลำบาก เหนื่อย ท้อแค่ไหน แค่พวกเขา สงสัญญาณ​ว่าอยู่กับผมตลอดเวลา ผมก็เหมือนหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง​.... ผมรู้ ถ้าพี่ขุนรู้เขาต้องดีใจ อย่างน้อยก็ลูกพี่ขุน ผมไม่แน่ใจนักว่าพี่ขุนจะดีใจ แต่ก็อยากคิดไปเองบ้างเผื่อมันจะเป็นเรื่องจริงสักวัน แต่มันคงเป็นไปได้หล่ะนะ... ในเมื่อพี่ขุนแต่งงานแล้ว นี่ต่างหากความจริง ความจริง ที่ผมรับรู้มาตลอด
"4คนก็ได้ ใช่มั้ย? เด็ก​ดี รักพวกหนูๆจัง"
ผมลูบรอยนูนบนหน้าท้องเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นเท้าหรือมือของเด็กๆกัน มันยุบยับๆไปหมด 5555 เหมือนแมงมันเลยนะ ตั้งแต่ผมท้องผมรู้ว่าฮอร์โมน​บางอย่างทำให้ผม รู้สึกขี้หงุดหงิด และขี้ใจน้อย แต่ผมก็พยามเก็บมันไว้ อย่างน้อยๆก็ดีกับเด็ก​ๆ  บางเวลาผม​คิดถึง​พี่ขุนแทบขาดใจ ได้แต่นอนเงียบๆ ให้น้ำมันไหลล้างฝุ่นในตา  เหมือน​วันนี้วันที่ผมคิด​ถึง​พี่​ขุนจับใจ ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่าผมรักพี่ขุน ผมรักเขา ถึงพี่ขุนจะเป็นของใคร ผมก็ไม่ได้คิดจะแย่งพี่ขุน ไม่ได้คิดทำลายครอบครัวคนอื่น ผมก็แค่รักพี่ขุน ขอแค่ได้รัก ขอแค่ได้คิดถึง ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากเจอพี่ขุน แค่เห็นไกลๆก็ได้ แค่นี้ก็พอ
...............
...............
          งานของผมเริ่มทำตั้งแต่8โมงเช้า และงานของผมไม่ใช่คนงานเก็บ สตอเบอรี่​หรือองุ่น แต่เป็นคนงานล้างคอกม้า เอาหญ้าแห้งให้ม้า แต่ผมไม่ใช่คนดูแลมันคนที่อาบน้ำให้ม้า ดูแลม้า คือพ่อเลี้ยงเอง  ผมอดแปลกใจไม่ได้ คงจะชอบม้ามาก ถึงได้ลงมาดูแลเองผม เอาผ้าโพกหัวแล้วใส่หมวกปีกกว้างทับลงไปอีกชั้น เตรียมยาหอม ยาดม ยาลม ยาหม่อง ไปเรียบร้​อย เพราะรู้ดี ว่าตัวเองไม่ปกติ ถามว่าทำไมผมได้มาล้างคอกม้า เอาอาหารให้ม้า ก็เพราะพ่อเลี้ยง สั่งมา เห็นว่าผมเป็นคนกรุงเทพ ทำงานในร่มคงจะดีกว่า.. อ่ะจ๊ะ... ดีมากเลย ขัดๆม้าดีดลูกไหลออกมาทำไงทีนี้ 8-)
           "เอ้า!! คุณ 11โมงแล้ว ไม่พักเหรอ?"
           เสียงนี้มัน... มัน... เหมือน... เสียงพี่ขุน ผมสะดุง แล้วเอาผ้าขึ้นมาปิดหน้าไว้ เหลือแค่ดวงตา อย่างน้อยๆ ถ้าเป็นพี่ขุน ก็น่าจะปิดได้ไม่มากก็น้อย ผมค่อยๆหันไป..... และวินาทีนั้นเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน..... เป็นพี่ขุน พี่ขุนจริงๆ ผมพูดไม่ออก พี่ขุน คือพ่อเลี้ยง เพราะข้างๆพี่ขุน คือแพม ที่เดินโอบประคับประคองกันมา..... แพมแต่งงานกับพ่อเลี้ยง และพ่อเลี้ยงที่ว่า ก็คือพี่ขุน..... พี่ขุนเป็นสามีแพม พี่ขุนเป็นสามีเพื่อน ที่ผมสนิท โชคชะตาช่างโหดร้ายนัก  ผมรู้สึกถึงแรงดิ้นๆในครรภ์​คล้ายกับจะรับรู้ว่า คนตรงหน้า คือผู้ให้กำเนิด​พวกเขาอีกคน....... มือผมเย็นจนรู้สึก ผมกัดปากตัวเองกลั่นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลลง โชคดี​ที่ปิดหน้าทัน ถ้าไม่แล้ว ผมคงน่าสมเพช​น่าดู
"ครับ.... ผมขอตัว"
ผมไม่คิดจะทักแพม ไม่อยากรับรู้​เรื่องราวของพวกเขา ผมรีบเดินกลับมาบ้านใบไผ่ ตอนนี้ผมเริ่มแน่ใจว่าไม่ใช่พระเจ้าที่อวยพร  แต่เป็นซาตานต่างหากที่สาปมา ตลกจนน้ำตาผมไหลไม่หยุดเลยทีเดียว
            เจ็บเหลือเกินหัวใจ เจ็บจนรู้สึกชาไปทั้งร่าง ผมมาถึงบ้านได้ ก็ทรุดลงพิงประตู สะอื้น​ไห้ กับบ้านใบไผ่หลังน้อย มันเจ็บจริงๆ
°°°°°°°°



"ป๊าควรทำยังไงดี.... ป๊าควรอยู่ต่อรึเปล่า
หลังจากที่ผมหลบมาทำใจได้สักพัก แล้วกลับไปทำงานต่อ โชคดีของผม ที่พี่ขุน ไม่ได้ถามอะไร ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร
" ป๊าคิดถึง​พ่อของหนูจัง.... ป๊าเจอเขาด้วยนะวันนี้ รู้มั้ย? 3คนจะมีน้องด้วยนะ "
แพมท้อง กาหลงบอกผมมา วันนี้ตอน2ทุ่ม พ่อเลี้ยงให้เชิญ​คนงาน ทั้งหมดไปเลี้ยงฉลองกันที่ลานรีสอร์ท​เนื่องในโอกาส ว่าที่นายน้อยของบ้านกำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลก แน่นอน ว่าไม่ใช่ลูกของผมกับพี่ขุน.....และผมจะไม่มีวันบอกแพมเรื่องนี้เด็ดขาด ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี้ได้นานแค่ไหน  ขอแค่ได้เห็​น​พี่ขุนอยู่ไกลๆ ผมก็คงโอเค อย่างน้อยถามผมอยู่ที่นี้ เด็ก​ๆอาจจะมีโอกาสได้เห็นพ่อ.......

°°°°°°°°°°°
3เดือนผ่านไป 3เดือนที่ผมหลบๆซ่อนๆ จากพี่ขุนและจากแพม แต่ผม ที่ไม่ได้ไปรับเงินกับมือของแพม แต่ผมขอให้แพมโอนเข้าบัญชี​ผมแทน ซึ่งตอนแรกแพมไม่. อม บอกว่าผมเรื่องมาก แต่พี่ขุนบอกว่าจะเป็นคนจัดการเรื่องเงินเดือนให้ผมเอง พี่ขุนโอนเงินเดือนเข้าบัญชี​ผมทุกเดือน ผมแอบดีใจไม่ได้ แม้ว่าที่พี่ขุนทำไป สาเหตุ​เพราะผมเป็นเพื่อนแพมก็เถอะ
..........
ตอนนี้อายุครรภ์​ผมเริ่มอุ้ยอ้ายผมลาออกตั้งแต่1เดือนที่แล้ว เป็นช่วงที่คนงานในไร่รวมทั้ง แพม และพี่ขุนเองเริ่มมองผมแปลกๆ เพราะเสื้อผ้าผมเริ่มปิดไม่มิด ทำให้ทุกคนเข้าใจว่าผมเป็นโรคอะไรสักอย่าง บางคนซุบซิบ​ว่าผมโดนเสกของเข้าตัว..... แต่ผมไม่ปฏิเสธ​ข้อนี้นะ เพราะพี่ขุนเสกเด็กเข้าท้องผมจริงๆ 5555 ตลกไปนั้น..ผมเช่าบ้านเล็กๆ ราคาถูกในตัวเมืองเชียงใหม่ ตั้งใจว่าถ้าลูกคลอด รอลูกไปโรงเรียนได้ ผมจะลองไปสมัครเป็นอาจารย์​ที่มหาวิทยาลัย... ก็นะ ผมมันอัจฉริยะ​ อัจฉริยะ​แค่กับห้องแล็ป​... พอใช้ชีวิตจริงๆ ผมกลับล้มเหลวไม่เป็นท่า.... ตลกสิ้นดี..... ผมเลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้น แม้ผมอยากอยู่ใกล้ๆพี่ขุนแค่ไหน.... แต่ผมไม่ใช่คนที่พี่ขุนเลือก ดันทุรังไปก็เท่านั้น ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย  ผมกับพี่ขุน สวรรค์​คงไม่ได้สร้างเราให้อยู่ด้วยกัน ก็ไม่แปลก ที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
°°°°°°°°°°°°°°°°°

ตอนนี้ผมกำลังรอเข้าห้องผ่าตัด หลังจากที่เมื่อคืนมีความรู้สึกปวดท้องแปลกๆ ผมก็รีบขับรถมาโรงพยาบาล​โชคดี ที่หมอที่ผมมาฝากครรภ์​ไว้ตั้งแต่แรกมาเชียงราย เค้าอยู่เวร ตอนนี้คุณหมอจึงยังไม่ได้กลับบ้าน
"อีกนิดนึง เจอกันนะคนดี"


°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

~~~อุแว้ๆ~~
 เสียงเด็กร้องตอนเที่ยงคืน เป็นอะไรที่คงเหนื่อยน่าดู แน่นอนว่าเหนื่อย ผมกลับบ้านเช่า มาพร้อมกับแฝดทั้ง 3คน ได้5เดือนแล้ว เด็กๆ มีวิวัฒนาการ​สูงกว่าเด็กทั่วไปนิดหน่อย เลี้ยงง่ายมากตอนกลางวัน และหลับยากมากตอนกลางคืน...... คุณแม่เลี้ยงเดียวนี้คงจะเหนื่อยกันน่าดูเลย






 
 
 
 :katai5  
  

[sirin_chadada]

ไม่รู้อิพี่ขุนเห็นอะไรในตัวแพมถึงรักถึงชอบเข้าไปได้ แต่ก็นะ... เขารักของเขาก็ดีละ อย่าไปวุ่นวายกับกายกับลูก ๆ ละกัน
แพมคิดกับกายแบบไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนที่คอยให้ความช่วยเหลือตัวเอง (อาจจะเพราะแบบนี้เราเลยไม่นึกรัก)
แนะนำให้คนเขียนรีบเขียนตอนไฟแรงค่ะ กลัวว่าหลัง ๆ มาจะเอื่อย
รอตอนต่อไป
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

[HZPeem]

ไม่รู้อิพี่ขุนเห็นอะไรในตัวแพมถึงรักถึงชอบเข้าไปได้ แต่ก็นะ... เขารักของเขาก็ดีละ อย่าไปวุ่นวายกับกายกับลูก ๆ ละกัน
แพมคิดกับกายแบบไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนที่คอยให้ความช่วยเหลือตัวเอง (อาจจะเพราะแบบนี้เราเลยไม่นึกรัก)
แนะนำให้คนเขียนรีบเขียนตอนไฟแรงค่ะ กลัวว่าหลัง ๆ มาจะเอื่อย
รอตอนต่อไป
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

เห็นด้วยเลยค่ะ ที่จริงวันนี้ว่างแค่วันเดียว 555 แต่จะพยายามแต่งให้จบ ขอบคุณ​สำหรับความ​คิดเห็น​นะคะ 

[sirin_chadada]

รบกวนคนเขียนแก้ไขชื่อตอน (พวกบทที่กับวันที่อัพเดท) ไว้ตรงหัวข้อที่โพสท์ครั้งแรกนะคะ (พอเรามาเม้นท์ต่อชื่อหัวข้อจะได้ไม่เปลี่ยนกลับไปเหมือนอันแรก) หวังว่าจะไม่งงนะ (คือจะบอกว่าถ้าจะลงตอนต่อไปให้ไปเปลี่ยนชื่อที่โพสท์แรกก่อน)

[puiiz]

 

[HZPeem]

เพียง​เพราะ​คำ​รัก​  บทที่6
 

5ปีผ่านไป 5ปีที่ผมเลี้ยงดูลูก3คน เพียงลำพัง 5ปีที่ผมได้แค่คิดถึง หญิง2 ชาย1 นี่เลี้ยงไม่ง่ายเลย  ไม่ง่ายเลยจริงๆ งือ~~~ปวดหัว!!
"ป๊าาาาาาาาาาา ป๊าๆดู ไออุ่นดิ เปื้อนดินมาอีกแล้ว"  ไอคิว หรือ เด็ก​หญิง​กันต์​ณพินธิ์  เวนซ์ซาน พี่ใหญ่ของบ้าน ผู้ชอบแกล้งน้องเป็นที่สุด แต่จะออกแนวน้องข้า ข้าแกล้งได้คนเดียว
"ไม่จริงสักหน่อย ป๊าไอคิวก็เล่นกับไออุ่นเหมือนกัน เดียก็เล่น คิวต่างหากที่เอาดินป้ายอ่ะ "ไอเดีย หรือ กิตต​รัตน์​  เวนซ์ซาน พี่สาวคนรองของบ้าน ออกแนวโอ๋น้อง ใครเตะต้องก็ไม่ได้
"ฮึกๆ ~~ToT" และลูกชายคนเล็กของบ้าน ไออุ่น หรือเด็กชายกรกันต์ เวนซ์ซาน  หนุ่มน้อยที่หน้าละม้ายคล้ายผมเพียงคนเดียวในบ้านหลังนี้ เป็นน้องเล็กที่เอาแต่ใจมากไปหน่อย รวมถึงผมด้วย 555
ไอคิว และไอเดีย เป็นแฝดที่เหมือนกันมากแทบแยกไม่ออก แต่จุดสังเกตคือ ไอคิวมีไฝที่ใต้ตาข้างซ้าย ไอเดียมีไฝที่แกมข้างขวา ส่วนไออุ่นไม่เหมือนพี่สาวทั้งสองที่จมูกปาก โครงหน้าละม้ายไปทางพ่อ หากโตขึ้นคงจะสวยคมไม่น้อย ไออุ่นมีลักยิ้มที่แก้มข้างซ้ายข้างหนึ่ง ไม่รู้​ว่าได้มาจากไหน เพราะผมไม่มี และผมก็ไม่เคยเห็นพี่ขุนยิ้ม ผทจึงไม่แน่ใจว่าพี่ขุนมี
"อ่า~~~ป๊าว่าเด็กๆควรไปอาบน้ำ แต่งตัวนอนได้แล้วนะครับ เดี๋ยว​ป๊าจะเล่านิทานให้ฟัง"
"ก็ได้ๆ ไออุ่น คิวขอโทษนะ ป่ะ ไปเล่นน้ำในห้องน้ำกันเถอะ เดียตามมาเร็ว"
เด็กๆวิ่งไปอาบน้ำ ห้องเช้าของผม เป็นห้องเช่าเล็กๆ มีแค่หนึ่งห้องนอน  หนึ่งห้องน้ำ มีมีสำหรับห้องครัว แล้วก็หลังบ้านไว้ซักผ้าตากผ้า มีโถงเล็กๆตรงทางเข้าพอให้เด็กๆได้นอนเล่น มีหน้าบ้านเล็กน้อย บ้านผมไม่มีทีวี มีแค่ตู้เย็นขนาดเล็ก เตาแก๊ส​ เครื่องซักผ้า และเตียงนอนขนาก6ฟุตที่ผมซื้อมาเปลี่ยน แต่แค่เตียงก็เต็มห้องแล้ว ห้องนอนของเราจึงมีแค่เตียง มีลิ้นชัก2ตู้ด้านนอกไว้สำหรับใส่ผ้าที่ซักแล้ว  ผมฟุ่มเฟือย​ไม่ได้ ถึงตอนนี้จะได้เป็นอาจารย์​สอนมหาวิทยาลัย​ แต่ผมมีลูกเล็กๆที่ต้องดูแล3คน ผมยอมรับว่ายังคงคิดถึง​พี่ขุนไม่เสื่อมคลาย ป่านนี้ลูกพี่ขุนคงไล่เลี่่ยกับลูกของผมเพราะห่างกันไม่กี่เดือน



°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
"จุ๊บ ป๊าก่อนเร็ว!"
จุ๊บ!  จุ๊บ!   จุ๊บ!
"ซาหวาดเดค่ะ/คร้าพพพ ป๊า"
แล้วขาสั้นๆก็วิ่งดุ๊กดิ๊ก​ๆไปไหว้คุณครู​ที่หน้าโรงเรียน ผมดูลูกจนสุดสายตายก่อนจะหันหลังไป
ขึ้นรถ เพื่อไปทำงาน ผมไม่ได้เปลี่ยนตัวเองผมที่ยาวยังไง ผมก็ไว้ยาวยั่งงั้น อาจจะมีตัดแต่งให้มันเข้าทรง สีผมไฮไลต์​เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน แค่ทำให้สีเข้มขึ้น ผมรีบสตาร์​รถ แล้วรับไปทำงาน
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
~~~ตู๊ด~~~ตู๊ด~~~~
"สวั...."
"ครับ คุณฑิฆัมกร ผู้ปกครองของ เด็กชายกรกันต์ ใช่รึเปล่าครับ ตอนนี้น้องอยู่ที่โรงพยาบาล.... เพราะป้ายโฆษณา​ข้างโรงเรียนหล่นลงมาทับ น้องได้รับบาดเจ็บ ทางเราจะรอผู้ปกครองที่โรงพยาบาลนะครับ"
"... อุ่น"
ผมรีบคว้ากระเป๋าสตางค์  และลูกกุญแจ​รถ ก่อนจะรีบขับรถไปโรงพยาบาล
~หน้าห้องฉุกเฉิน​~
" หมอ หมอ ลูกผม... ละ.. ลูกผมเป็นยังไงบ้าง ฮึก! "
ผมรีบถามหมอทันที่ที่หมิเดินออกมา
" คนไข้เสียเลือดมาก แล้วคนไข้ก็มีกรุ๊ปเลือดRh-ซึ่งทางโรงพยาบาลของเรา ไม่มีเลือดกรุ๊ป​นี้สำรองไว้"
"ผมให้ได้หมอ ผมRh+ เอาเลือดผมไปเลย"
"เสี่ยงหน่อยนะครับ แม้แต่ในผู้ใหญ่เองก็ให้เลือด Rh+แก่Rh- เกินหนึ่งครั้งก็ยังเป็นอันตราย​ต่อชีวิต แต่นี่คนไข้อายุแค่5ขวบ หมอกลัวว่าระบบภูมิ​คุ้มกัน​ของคนไข้จะต่อต้าน"
" ฮึก.. แล้ว.. หมอจะผมทำยังไง ฮึก ฮื้อๆ.. "
ผมยอมรับเลยว่าสติแตก ผมรู้ว่าไออุ่นมีกรุ๊ปเลือดหายาก อาจจะยากกว่าผมเสียด้วยซ้ำ แล้วจะให้ผมทำยังไง
" พ่อของเด็กละครับ? "
" ฮึก! ผะ.. ผมไม่รู้​ว่าเขากรุ๊ปเลือดอะไร หมอ.. ผม ฮึก! ผมติดต่อเขาไม่ได้ พี่ขุน ฮื่อ~~~"
"หืม.. คุณว่าอะไรนะครับ ขุน ขุนไหน ใช่พ่อเลี้ยงขุนเขารึเปล่า"
ผมเงยหน้ามองคุณหมอ ขุนก็มีตั้งเยอะแยะ ทำไมคุณหมอคิดว่าเป็นพ่อเลี้ยงขุนเขา
"ครับ ฮึก.พ่อของแฝดก็พี่ขุน นั้นแหละครับ แต่ผมติดต่อเขาไม่ได้"
" เดี๋ยว​ผมโทรเอง"
หมอพูดจบก็รีบต่อสายโทรศัพท์​
" ขุน อยู่ไหนว่ะ? "
'555 อยู่ในโรงพยาบาลมึงนี่แหละ พาลูกมาตรวจว่ะ เกิดอุบัติเหตุ​ที่โรงเรียนของจอมใจ'​
"มึงรีบมาเลย มาที่ห้องฉุกเฉิน​เร็วๆเลย มีคนกำลังจะตาย ถ้าไม่ได้เลือดจากมึง"
 
 
 

[HZPeem]

เพียง​เพราะ​คำ​รัก  บทที่7
...
°°°°°°°°°°°°°°
ผมฝากลูกไว้กับพยาบาล ซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆของหมอธีรยุท​ธ์ หรือหมอธีร์ เพื่อนของผม เรียกได้เต็มปากว่าหมอธีร์รู้ทุเรื่องเกี่ยวกับผม ไม่เว้นแม้แต่เรื่องของกาย แต่ผมไม่เคยเอ่ยชื่อนี้ให้ใครได้ยิน
" มีไรว่ะ แม่ง! "
" เมื่อคืนมึงดื่มรึเปล่า "
"เปล่า กูเลิกนานแล้ว"
"คาเฟอีน?"
"ก็ไม่"
"งั้นมานี้ ไข่ทิ้งไว้ลำบากกูอีก สัส!"
อ้าว! ทำไมมาด่าผมอีก มันลากผมมาที่ประตูครับ พอผมมาที่ประตูได้เท่านั้นแหละ..... ร่างเล็กๆที่นั่งสะอื้น ไหล่สั่นไหวรุนแรง ก็ ถลาเข้ามากุมมือผม  ใบหน้าที่ผม​คิดถึง​มาตลอด5ปีที่ผ่านมา เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล
" พะ พี่ขุน.. ฮึก! พี่ขุนช่วยลูกด้วย พี่ขุนช่วยแกด้วย ฮึก"
ลูกเหรอ? หมายความว่าไง กายบอกว่าลูก ลูกใคร...
"เดี๋ยว​ค่อยคุยกัน"
หมอมันพูดจบก็ลากผมเข้าห้องฉุกเฉิน​ไป กายปล่อยมือผม แววตาเว้าวอน น่าสงสาร...
นี่มันเรื่องอะไรกัน ลูกอะไร?



°°°°°°°°°°°°°°

    ผม หมอธีรยุท​ธ์ เรียกสั้นๆหมอธีร์ ไอ้ขุนมันไปไข่ทิ้งไว้ตั้ง3ฟอง ผมงี้อึ้งจัด แฝดสาม ที่เกิดจากท้องผู้ชาย ที่คิดพิเรน​ทดลองกับตัวเอง จนได้แฝดมา3คน เลี้ยงลูกมาคนเดียว3คน ผมสงสารเขามาก จึงเป็นคนทำคลอดให้เอง เพื่อความปลอดภัยของเด็ก... แต่แล้วกันสิ หลานผมทั้ง3คน ถามว่ารู้ได้ไงว่าไอ้บ้าขุนนี่ ก็เพราะมันชอบมาระบายให้ผมฟังนะสิ ผมจำได้หมดทุกฉากเลยอ่ะ... แต่มันไม่เคยบอกเลย ว่าคนนั้นคือ คุณกาย ดีนะ ที่มันอยู่ใกล้ๆ ไม่งั้นลูกมันได้ตายแน่ๆเพราะมันเองก็เลือดกรุ๊ป​Rh-  ผมมั่นใจเลยว่าลูกไอ้ขุนมัน เพราะพี่สาวฝาแฝดของไออุ่นหน้าคล้ายมันเลย เรียกได้ว่าถ้ามันเป็นผู้หญิงก็คงประมาณหน้าตาลูกมันแหละ... หึๆ เพราะมันทิ้งลูกทิ้งเมียมันรึเปล่า แพมถึงได้ทิ้งมันกับลูกไป พร้อมเงินในบัญชี​เป็นร้อยล้าน 5555 แอบสะใจหมอ



°°°°°°°°°°°°°°


 ผมนั่งรอหมอ ภาวนา​อย่าให้ไออุ่นเป็นอะไร วินาที​ที่ผมเห็นพี่ขุน ผมอยากกอดพี่ขุนใจจะขาด ติดที่ ไอคิวและไอเดีย มองอยู่ และติดที่พี่ขุนไม่ใช่ของผม
   ไอคิวและไอเดีย นั่งพิงอกผมคนละข้าง อกที่ผมคั่นน้ำนมให้ลูกกิน ผมยังจำได้ถึงความเจ็บนั้น นมผมคัดเหมือนผู้หญิงเวลาท้องแก่ และทำให้ลูกผม ได้รับสารอาหารเพียงพอ
.....
ในที่สุด หมอก็ออกมา บุรุษพยาบาล​เข็นเตียงที่มีไออุ่นออกมา
"คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ หมอจะย้ายคนไข้ไปห้องฉุกเฉิน​นะครับ"
"ครับ ขอบคุณ​มากครับหมอ"
"ขอบคุณ​ค่ะลุงหมอ" เด็กๆขอบคุณ​ลุงหมอ ตามผม
ผมกำลังจะเดินตามหมอไป พี่ขุนคว้าแขนผมไว้
"เรามีเรื่ิองต้องคุยกัน เด็กๆ ไปกับลุงหมอนะครับ เดี๋ยว​ป๊าของหนูจะตามไปที่หลังนะ"
ผมมองพี่ขุน อย่างไม่เข้าใจ มาอยากคุยอะไรตอนที่ผมกำลังตองการที่พึ่งแบบนี้กัน
" ค่ะ ลุงหมอรอคิวกับเดียด้วย"
"อิอิไปกับลุงหมอดีกว่า"
พี่ขุนจับมือผมเดินมาที่มุมสวนที่เงียบๆของโรงพยาบาล​ 
" พี่ขุนปล่อยกายก่อน"
" ไม่ พี่ไม่ปล่อยกายอีกแล้ว "
พี่ขุนไม่พูดเปล่ารวบเอวผม แล้วฉกริมฝีปาก เม้มขบ ก่อนจะเข้าไปชิมความหวานของในโพร่งปาก จูบที่ผมเองก็ต้องการ ผมตวัด​ลิ้นแข่งกับพี่ขุน เราจูบกันเนิ่นนานจนแทบหมดลมหายใจ
"อื่อ~~ พะ พอก่อน"
"พี่ขอโทษนะ"
พี่ขุนพูดแผ่วเบา ขณะที่ใบหน้าคลอเคลียอยู่ใกล้ๆใบหู ลมร้อนจนผมต้องหลบเข้ากับอกพี่ขุน
"หึๆ"  พี่ขุนหัวเราะชอบใจ
"หายโกรธ​พี่นะ กาย พี่ขอโทษ เรามาเริ่มกันใหม่ได้มั้ย หืม?"
นิ้วเรียบหยาบ เชยคางผมขึ้นไปสบตา ผมหลบตาหลุบต่ำ ผมทนไม่ได้หรอกกับสายตาพี่ขุน
" ผมไม่เคยโกรธพี่เลยต่างหาก.... ไม่เคยโกรธ​เลย"
"เรามาเริ่มกันใหม่นะ... ได้มั้ย?"
ผมเงยหน้ามองพี่ขุน แล้วพยกหน้าเบาๆ พี่ขุนจับหน้าผมไว้ด้วยสองมือ อย่างแผ่วเบา หน้าผากพี่ขุนก้มลงมาชิดกับหน้าผากของผม ปลายจมูกเราค่อยๆถูกันไปมา... ก่อนที่เราจะจูบกัน พร้อมเสียงกระซิบ​ที่แผ่วเบาลอยไปกับสายลม
" ขอบคุณ​ครับ​ยอดรักของพี่"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



  

[HZPeem]

เพียง​เพราะ​คำ​รัก​   บทที่8





ผมที่ใครๆก็ต่างเรียกกันว่าพ่อเลี้ยง ในสายตาของคนอื่นผมคือคนที่สมบู​รณ์แบบ แต่สิ่งที่ผมพลาดคือเรื่องที่ผมเลือกแพม มาเป็น​คู่ชีวิต แต่งงานให้เธอมีหน้ามีตาในสังคม หลังจากแพมคลอดจอมใจออกมา นอกจากเธอจะไม่เคยใส่ใจแล้ว ยังไม่ให้นมลูกจากเต้า เพียงเพราะกลัวหน้าอก เสียทรง.... ผมโกรธ​แพม โกรธ​มากจริงๆ  ผมพยามไม่ใส่ใจเธอ เอาเวลามาใส่ใจจอมใจ เธอเริ่มไม่อยู่ติดบ้าน บ้างครั้งกลับบ้านมากลิ่นละมุดก็โชยหึ่ง.... สรุปแล้วสามปีที่คบดูใจกันมา เธอไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงเลยสินะ ผมเลือกที่จะวางตัวออกห่างจากเธอ ถ้าหากคนนั้น เป็นกาย กายจะทำแบบนี้รึเปล่า ถ้าเป็นกาย คนที่ตอนนี้ผมยอมรับว่าเข้ามาอยู่เต็มหัวใจของผมแล้ว แต่ผมคือคนที่มีพันธะ คงไม่อาจกลับไปหากายได้ แต่ต่อมาหลังจากที่จอมใจ อายุได้ขวบเศษ ผมจับได้ว่าแพมยักยอกเงินรีสอร์ท​  ที่จริงเธอเริ่มยักยอกมานานแล้ว และผมก็รู้ แต่ก็อยากรักษาครอบครัว​ไว้ จึงไม่เอาความ แต่คราวนี้เธอเริ่มยักยอกมากขึ้น และผมเองก็ไม่อยากทน ในเมื่อเธอเองก็ไม่ได้คิดที่จะรักษาครอบ​ครัวไว้ ช่วงนั้น ไอ้หมอค่อยเป็นที่ปรึกษาให้ผมตลอด สุดท้ายผมก็ยื่นคำขาด ขอหย่ากับเธอ ตอนแรกเธอไม่ยอม ผมเลยเอาเอกสารหลักฐาน​ที่เธอยักยอกเงิน ออกมาตั้งบนโต๊ะ พร้อมข้อเสนอที่ว่าจะจดทะเบียนหย่าพร้อมเงินสด100ล้าน กับถูกฟ้องหย่าแล้วไม่ได้อะไรกลับไปเลย  สุดท้ายคนแบบเธอก็เลือกอย่างแรก ผมทำสัญญา​ให้เธอเซ็นว่าจะไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับผมและจอมใจอีก อาจจะดูใจร้ายที่ไม่ให้แม่ลูกเจอกัน แต่ผมคิดว่ามันดีแล้วสำหรับครอบครัว​ของเรา ผมหวังว่าจอมใจ จะเข้าใจและให้อภัยผม ผมเริ่มออกตามหากาย  โดยเริ่มจากสถาบันที่กายเคยทำงาน แต่พบแค่เพียงว่ากายลาออกไปได้ปีกว่าแล้ว และไม่เคยติดต่อกลับมาอีก ผมพยามหาทั่วกรุงเทพฯ​  แต่ไม่พบ และด้วยความที่กายเป็นลูกครึ่ง  ผมเลยคิดว่ากายอาจจะหนีไปต่างประเทศ​แล้วก็ได้ จนกระทั่งวันนี้ วันที่ผมได้พบกายกับลูกๆ อีกครั้ง กายยังดูตัวเล็กน่าถนุถนอมไม่เปลี่ยน ยิ่งร้องไห้ ยิ่งอยากโอบกอดและเป็นคนปัดเป่าความทุกข์​นั้นให้หายไป ขอบคุณ​สิ่งศักดิ์สิทธิ์​ ที่นำพากายมาเจอกับผมอีกครั้ง... และการที่ผมได้เจอกายครั้งนี้ ผมจะไม่มีวันปล่อยกายไปไหนอีกเลย สัญญา​



°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°


"ป๊าไปไหนมา ลุงหมอทิ้งเดียกับคิวไว้กับพี่พยาบาลไว้ตั้งนานแล้วเนี่ย!"
"ป๊า อุ่นหลับนานไปไหมอ่ะ?"
"ป๊า เดียไม่ชอบเลย น้องหลับน้านนาน"
"คิวก็ไม่ชอบ ลุงหมอแปะอะไรไว้ตรงพุงคิวก็ไม่รู้"
"ป๊าก็ไม่ชอบเลยเหมือนกัน"
      ไออุ่นโดนเหล็กป้ายโฆษณา​ที่เป็นแท่งเสียบลงไปตรงสีข้าง โชคดี ที่ไม่โอนอวัยวะ​สำคัญ​ และเหล็กตรงนั้นไม้ได้เป็นสนิม แต่โชคร้ายที่บาดแผลฉกรรจ์​ เด็กวัยเพียง5ขวบอย่างไออุ่นจึงเสียเลือดมาก และอุบัติเหตุ​ครั้งนี้ ทำให้ผมเจอกับพี่ขุน ลูกๆเจอกับพี่ขุน และพี่ขุนเป็นคนให้เลือดลูก
"ป๊า พี่ชายสุดหล่อคนนี้เป็นใครอ่ะ" ไอคิวถามออกมาอย่างเขินๆ
"แหวะ!!! ป๊าน่ารักกว่าตั้งเยอะ คิวตาไม่ดีเลย"
"เดียอ่ะ!"
"55555  พ่อก็เป็นแฟนกับป๊า แล้วก็เป็นพ่อของหนูไง"
พี่ขุนหัวเราะอย่างอารมณ์​ดี พร้อมทั้งอุ้มเด็กๆไว้ทั้งสองคน อ่า~~~แข็งแรงจริงนะ พ่อคุณ... และผมชอบภาพแบบนี้จัง
"จริงอ่ะ ป๊า นี่พ่อเหรอ?" ไอคิวหันมาถามผมส่วนไอเดียท่าทางจะชอบพี่ขุนมาก ซุกอกหลับตาพริ้มไปแล้ว
" ครับ นี่พ่อของพวกลูกๆไง... มีน้องด้วยนะ "
" น้องอีกแล้วเหรอ?" ไอเดียถามขึ้นมาเสียงเหนื่อยๆ
"ว้าววววว!!! น้องคนใหม่น่าแกล้งเหมือนอุ่นมั้ยคะ?"
"หึๆ"
ดูพี่ขุนจะอารมณ์ดี​เป็นพิเศษ​จริงๆ ขนาดลูกนอนเจ็บอยู่โรงพยาบาลนะตาบ้า!
"อ่ะ! อยู่กับป๊าไปก่อนนะเดี๋ยว​พ่อไปพาน้องมาก่อน"
" ค่ะ" ไอคิวกับไอเดียขานรับ



°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°


ในที่สุดไออุ่นก็ออกจากโรงพยาบาล พี่ขุนย้ายพวกเราพ่อแม่ลูกเข้าไปอยู่บ้านใหญ่ในไร่แล้วเรียบร้อย และผมก็ได้รู้นิสัยที่แท้​จริง​ของแพม..... แต่ผมก็ไม่คิดโกรธเคือง​เธออยู่ดี ขอให้เธอโอเค ผมก็ดีใจ และผมจะรักลูกของเธอกับพี่ขุน ให้เหมือนลูกของผมเอง
"น้ำครับพี่ขุน"
"ขอบคุณ​ครับ"
ไม่พูดเปล่า มือพี่ขุนก็โอบเอวรั่งให้ผมมานั่งบนตักพี่แก
"อื่อ.. ปล่อยก่อนเดี๋ยวลูกเห็น"
"ไม่ครับ ลูกไม่เห็นหรอกน่า ดูสิ เล่นกันสนุกเชียว"
"อื่อ~~~"
..... จูบนี้เป็นเหมือนคำสัญญา​ว่าเราจะอยู่เคียงข้าง​กัน คอยอยู่ข้างๆกาย คอยเป็นกำลังใจให้กัน ตราบเราตายจากกัน......



                                 ........ THE  END......

÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°÷°
จบแล้ว... ต้องขอโทษ ด้วยนะ ถ้าคนเขียนทำให้คนอ่านผิดหวัง แต่คนเขียน ไม่อยากให้มันค้าง จึงได้รวบรัด ตัดตอน ถ้ามีโอกาส จะกลับมารีไรท์ให้ใหม่

  
Thank​ you very much... Love yaaa^o^^o^

[no.fourth]

 

[YADA]

รออ่านแบบรีไรท์ละเอียดๆนะคะ ชอบเนื้อเรื่องพล็อตดี แต่ก็อึ้งๆหลายฉาก ตั้งแต่ทำไม ขุนถึงยอมทำ ทำไมพอเจอกันอีกทีถึงกล้าจูบเลยอย่างกับว่าเคยจูบกันประจำ ทำไมแพมถึงทิ้งขุนไปทั้งๆที่ขุนเพอร์เฟ็ตขนาดนั้น และอีกหลายจุดพอสมควร

[tamji]

เนื้อเรื่องกำลังปูได้ดีเลยค่ะ เสียแต่ตอนหลัวมันตัดไวไปเยอะเอาแต่เนื้อจริงๆ 555 รอเวลาคนแต่งรีไีรท์นะคะ

[HZPeem]

อ้าว อิพี่ขุน กำลังจะแต่งงานแล้วมาทำอย่างนี้นี่คิดว่าตัวเองเป็นคนดีนักหรือไง
อาจจะเวอร์ไปหน่อยเรื่องงานวิจัย แต่เราจะมองข้ามมันไปก่อนนะคะ

[HZPeem]

โลกกลมมาก ๆ เลย คนที่พี่แพมนี่แต่งงานด้วยคืออิพี่ขุนแน่ ๆ
ความสัมพันธ์กับแพมก็ดูเป็นเพื่อนแบบห่าง ๆ ไม่ค่อยไยดีกันเท่าไหร่นะ (เท่าที่อ่านตอนคุยโทรศัพท์) สงสารกายอะ นี่คือเพื่อนที่หวังจะไปขอความช่วยเหลือเหรอ แอบกังวลกับอนาคตของกายกับลูก ๆ แล้วสิ

 

[HZPeem]

ชอบแนวนี้ ติดตามๆคร่า

  

[HZPeem]

รบกวนคนเขียนแก้ไขชื่อตอน (พวกบทที่กับวันที่อัพเดท) ไว้ตรงหัวข้อที่โพสท์ครั้งแรกนะคะ (พอเรามาเม้นท์ต่อชื่อหัวข้อจะได้ไม่เปลี่ยนกลับไปเหมือนอันแรก) หวังว่าจะไม่งงนะ (คือจะบอกว่าถ้าจะลงตอนต่อไปให้ไปเปลี่ยนชื่อที่โพสท์แรกก่อน)

ไม่งงแล้วค่ะ 555 ขอบคุณ​มากๆนะคะ 

[HZPeem]

 

[Lastfriday.01]

แพมต้องทำเสนห์ใส่อีพี่ขุนแน่ๆ

[HZPeem]

  

[HZPeem]

รออ่านแบบรีไรท์ละเอียดๆนะคะ ชอบเนื้อเรื่องพล็อตดี แต่ก็อึ้งๆหลายฉาก ตั้งแต่ทำไม ขุนถึงยอมทำ ทำไมพอเจอกันอีกทีถึงกล้าจูบเลยอย่างกับว่าเคยจูบกันประจำ ทำไมแพมถึงทิ้งขุนไปทั้งๆที่ขุนเพอร์เฟ็ตขนาดนั้น และอีกหลายจุดพอสมควร

ขอบคุณ​นะคะ​     

[HZPeem]

เนื้อเรื่องกำลังปูได้ดีเลยค่ะ เสียแต่ตอนหลัวมันตัดไวไปเยอะเอาแต่เนื้อจริงๆ 555 รอเวลาคนแต่งรีไีรท์นะคะ

Thanks​ <3<3   

[HZPeem]

แพมต้องทำเสนห์ใส่อีพี่ขุนแน่ๆ

555