หัวข้อ: ฮัลโหลคุณครับ นั่นไม่ใช่เบอร์ผม! CH24 (17/12/17)

[Leenboy]

มาแบบกระปริบกระปรอยมาก รออยู่นะจ๊ะ

[areenart1984]

ลุงมีท่าทีหวงหลานเจทซะด้วย 

[yowyow]

 

[crazydoii]

คือเพื่อนสนิทลุง อย่างนี้หรอ???  เอาไงล่ะลุง สงสารเจ็ท

[YounIn]

ดดราม่าาาา พี่ทีทำอารร้ายยย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ความสัมพันธ์ระหว่าพี่ที เจ็ท ไม่มีสถานะ
เพื่อนๆยังแปลกใจ

แล้วพี่ที ที่เงียบหายไปจากเจ็ท
พร้อมๆกับไปลูบหัวลูบผมเบลล์ดาวแพทย์ ที่ห้าง
สวยระดับดาวเลยนะ มันยังไง
ขนาดเพื่อนๆเจ็ท ออกปากและ
หล่อล่ำอย่างพี่ที ไม่มีสาวสน ก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

เจ็ท ไปหาก็เห็นพูดคุยหัวเราะเสียงดังกันสองคน
ถึงแม้พี่ที ไม่มีทีท่าตกใจ แนะนำเบลล์ว่าเป็นพื่อน
แต่ก็ไม่ให้ความสนใจเจ็ทเท่าที่ควร
แล้วเจ็ทจับความแปลกๆของเบลล์ได้อีก
มันก็น่าที่เจ็ทจะโหวงๆ มันไม่ใช่พี่ทีของเจ็ทแล้ว
ก็เข้าใจที่เจ็ท รีบโทรลาพี่โจ้ว่าไม่เข้างานพรุ่งนี้
เพราะพี่ทีบอกว่าจะไปหา ทั้งที่ผ่านมาหลายวันไม่เข้าไป

มันจะดราม่าเบาๆ หรือหนักๆนะ 
เหมือนเจ็ทให้พี่ทีตัดสินใจเองว่าจะไปต่อทางไหน 
เจ็ท ไม่ให้ตัวเองเป็นผู้เลือก หรือถูกเลือก
       
 

[NuNam]

ก็ยังคลุมเครือต่อไป 

[shoky_9]

ลุงที ไม่รู้ตัวเลย น้องเจ็ทเค้างอนไปแล้วนะ

[oommmy]

CH21

เคร้ง!!

"อย่าทำห้องกูรก ได้โปรด"

"นิดๆ หน่อยๆ อย่าว่ากันเลยครับคุณวิน"

ตอนนี้เราอยู่ห้องไอ้วินกันครับ จากสมาชิกที่มีกันแค่ 3 คน ตอนนี้เพิ่มพูนเป็นห้า หก เจ็ด แปด และเริ่มนับไม่หมด ถามว่าทำไมผมมาอยู่ตรงนี้ได้น่ะหรอ ไม่ยากเลยครับ ก็พวกคุณจำได้ไหมว่าก่อนหน้านี้ผมอยู่กับใคร แถ่นแท่นนน ไอ้คอปเตอร์คู่ขาไอ้วินยังไงล่ะ

หลังจากที่ผมหนีลุงและโทรลางานพี่โจ้เรียบร้อยแล้วนั้น ก็เดินตามขึ้นรถไอ้เตอร์มาหอไอ้วินเฉย แล้วไอ้พวกฝ่ายฉากที่แม่งบังเอิญไปเจอมอไซด์ผมจอดทิ้งไว้ที่คณะลุง ก็นึกว่าผมอยู่ที่นั่น โทรหาคุยกันรู้เรื่องไม่นาน พวกแม่งก็ซื้อของเข้ามาทำชาบูกินกันเฉย

"อย่าลืมช่วยกูล้างด้วยนะสัส" เสียงบ่นกระปอดกระแปดของเจ้าของห้องยังดังต่อเนื่องเรื่อยๆ ตั้งแต่ไอ้พวกนั้นเริ่มล้างผักจนต้มหมูครับ แต่มันก็คอยเพื่อนช่วยเพื่อนทำทุกอย่างเหมือนเดิม เรียกว่าคว้าผักมาล้างเองจนกระทั่งปรุงน้ำซุปเลยล่ะ ช่างเป็นบุคคลตัวอย่างของคณะเราเหลือเกิน

ต่างจากคู่ขาของมัน ก็ยังนั่งกดเกมส์จนเพื่อนเริ่มแดกกันแล้วก็ยังไม่หยุด!

"ไอ้เจ็ท อย่าแย่งหมูกูไอ้สัส"

"ใครดีใครได้" ครับ รวมทั้งผมที่ตั้งแต่มานอกจากจะไม่ช่วยพวกแม่งทำอันใดๆ แล้วนั่งแดกชาบูอย่างสบายใจด้วยครับ

อ่อ ถามถึงเรื่องเมื่อกี้อ่ะหรอ

คนอย่างไอ้เจ็ท เรื่องกินต้องมาก่อนครับ ใครจะทำอะไรช่างมัน เหอะ!!!!!

"เตอร์ มึงหยุดเล่นเกมส์แล้วมากินได้แล้ว ก่อนที่ไอ้พวกนี้จะกินหมด เร็ว!!"

"แปป ป้อมกูจะแตกแล้ว"

"อย่าให้กูเรียกซ้ำนะเตอร์" ขาดคำไอ้คุณประธานของเรา ไอ้เตอร์รีบวางโทรศัพท์เลยครับ เห็นแบบนี้รู้เลยใครผัวใครเมีย ใครคุมใครหงอ 555555 ยังไม่ทันไรก็กลัวว่าที่เมียแล้วหรอวะครับไอ้คอปเตอร์ 55555555

พวกเราใช้เวลาฟาดของที่ซื้อมากันไม่นานครับ อาจด้วยจำนวนคนที่มากล้นห้อง แต่จำนวนของที่ซื้อมาช่างน้อยเกินกว่าจำนวนประชากร พอเก็บล้างของจนเสร็จเพื่อนหลายคนก็ขอตัวกล้บไปหาอะไรกินกันเพิ่ม ส่วนผมที่ถึงแม้จะอิ่มไม่มาก แต่ยังพออยู่ได้แบบไม่หิวก็โอเคครับ ประเด็นคือ กูไม่มีรถกลับโว้ยยย ไอ้เตอร์มันก็นั่งออเซาะกันไอ้วินอยู่นั่นแหละ จะให้ออกไปส่งเอารถก็ไม่ได้ สุดท้ายต้องนั่งดูพวกมันสวีทกันอยู่เนี้ย

"เจ็ท กูเห็นโทรศัพท์มึงสั่นหลายรอบแล้ว ไม่หยิบมาดูหน่อยหรอวะ" ไม่ใช่แค่ไอ้วินที่เห็นหรอกครับ เพราะผมก็เห็นมานานแล้วเหมือนกัน เพียงแค่ยังไม่มีอารมณ์หยิบมาดูเท่านั้นเอง

"การ์ตูนเรื่องนี้สนุกว่ะ มึงมีเล่มอื่นอีกป่ะวะ" คาเนกิกำลังถูกกูลจัดการเลยครับ เลือดสาดกระจายเต็มูหน้าหนังสือมาก ดันโง่ไง ไปหลงรักผู้หญิงแล้วโดนเขาหลอก เป็นไงล่ะมึง สมน้ำหน้าไหมล่ะ เขาไม่รักแล้วยังทำร้ายมึงอีก

"หาดูในชั้นอ่ะ โทรศัพท์มึงสั่นอีกแล้วนะเว้ย"

"มึงมีจนจบเลยป่ะวะ ยืมไปอ่านที่หอได้ป่ะ" ค้นๆ หาในชั้น ไอ้วินแม่งก็อ่านหนังสือการ์ตูนหลายเรื่องเหมือนกันนี่หว่า

"เออ เอาไปดิ รักษาดีดีนะเว้ย ของสะสมกู เออ พี่ทีถามหามึงอ่ะ กูบอกไปแล้วนะว่าอยู่หอกู แถมย้งบ่นอีกว่ามึงไม่รีบโทรศัพท์" พูดจบวินก็ยื่นมือถือของมันที่มีหน้าต่างแชทของลุงอยู่มาตรงหน้าผม ประโยคล่าสุดที่เห็นคือ
ลุงกำลังมาหาผมที่นี่

"เฮ้ยเตอร์ ไปส่งกูเอารถหน่อย จอดให้ในมอ เดี๋ยวแม่งหายว่ะ" หันกลับไปมองหน้าคอปเตอร์ที่คงเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อไปให้ทางสายตา มันมองกลับมาพร้อมกันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น "งั้นกูกลับก่อนนะวิน ถึงหอแล้วกูโทรหา"

"อ้าว แต่เดี๋ยวพี่ทีจะมานะ" วินทำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเมื่อเห็นเตอร์ส่งสายตาห้ามสายตา คิดว่าคืนนี้พวกมันคงได้คุยเรื่องผมอีกยาว ก็ไม่ได้ปิดอะไรหรอกครับ แต่สไตล์ผมมันไม่ใช่พวกชอบฟูมฟายให้คนอื่นฟังนี่หว่า เดี๋ยวไอ้เจ็ทคนโก้ของเพื่อนๆ จะหายไปซะก่อน ไม่ดีๆ เพื่อนคิดถึงแย่

"เออๆ กลับดีดี แล้วก็คุยกันดีดีนะ" ไอ้วินหยิบหนังสือการ์ตูนที่ผมยืมมันส่งให้ ก่อนจะโบกมือลา

.......................................................

"ไม่คิดจะโทรกลับหรอวะ"

"ใคร"

"มึงก็รู้ว่ากูพูดถึงใคร"

"หึ"

"การหนีไม่ใช่ทางออกหรอกนะ"

ผมไม่อยากจะหนีหรอกครับ แค่อยากตั้งตัวเฉยๆ ผมไม่เคยตั้งคำถามให้ความสัมพันธุ์ของผมและลุงมาก่อน ผมคิดมาตลอดว่าแบบนี้มันก็ดีแล้วนะ มันเวิร์คแล้วนะ ไม่มีอะไรยุ่งยากเลย เรามีความสุขดีอยู่แล้วกับสิ่งที่เราเป็น ไม่เห็นจะต้องสร้างสถานะอะไรขึ้นมา

แต่คนอื่นไม่ได้คิดแบบนั้น พวกเขาจะมองว่าพวกผมไม่ได้จริงใจต่อกัน ไม่ได้คบกันจริงๆ แล้วหากว่าการที่ใครซักคนจะมีคนอีกคนเดินเคียงข้าง เรื่องราวระหว่างผมกับลุงมันก็คงจบๆกันไป ไม่มีใครผิด หากแต่อีกคนก็แค่เสียใจ เท่านั้นเอง

และบางทีตอนนี้ เรื่องราวระหว่างผมกับลุง ก็อาจจะใกล้ถึงเวลาจบลงแล้วก็ได้นะ

"ขอบใจนะเว้ยที่มาส่ง เลยทำให้มึงอยู่กับไอ้วินได้ไม่นานเลย"

"ไม่หรอก เรื่องระหว่างกูกับวินมันชัดเจนอยู่แล้ว มึงนั่นแหละ โอเคแน่นะ"

"เออดีวะ เรื่องแค่นี้ ไอ้เจ็ทจัดการได้น่า"

"กูขอเตือนมึงอีกครั้งนะเจ็ท การหนีไม่ใช่ทางออก แต่จะยิ่งทำให้เรื่องมันคารังคาซังมากขึ้น อย่าให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล มึงเจ็บได้ แต่มึงจะไม่ดีขึ้นเลย ถ้ามึงไม่พุ่งเข้าปัญหา ปัญหามีไว้แก้ ไม่ได้มีไว้หนี"

"..."

"กูเตือนมึงได้เท่านี้ นี่หนังสือของมึง ดูแลดีดี เมียกูดุ บาย" ส่งให้หนังสือให้ผมเสร็จก็ออกรถไปทันที จะรอให้กูขี่มอไซด์ออกไปก่อนไม่ได้หรือไงวะ หน้าคณะวิทย์แม่งยิ่งมืดๆ อยู่ กูก็หลอนนะสัส

เออว่าแต่เมื่อกี้ไอ้เตอร์พูดว่าไรนะ เมียกูดุ? เมีย? เชี่ยไรวะ พวกมึงไปมีสถานะกันของไหนนน?

......................................

ผ่านมา 1 วัน ที่ผมไม่ได้ติดต่อลุงกลับไป และดูเหมือนว่าลุงจะหมดความพยายามให้การติดต่อผมเช่นกันครับ ผมยังคงเหมือนเดิม ทำตัวตามปกติกับเพื่อนๆ หลับในคาบเรียน ยืมชีทยะหยามาจดตาม หรือแม้กระทั่งนั่งดูโอเลี้ยงจ๊วฟๆ อยู่ที่โรงอาหารตอนกลางวัน และไม่มีใครถามถึงลุงให้ผมรู้สึกระคายหู

ไม่รู้ว่าพวกเพื่อนๆ ของผมรู้อะไรมาบ้าง แต่การที่พวกมันยังคงทำตัวเป็นปกติกับผมก็ถือว่าเป็นนิมิตรหมายอันดีที่ผมไม่ต้องคอยตอบคำถามใครต่อใครให้เหนื่อย

"อ่านไรวะ ตั้งแต่เช้า" ไอ้ส้มถามผมก่อนจะหยิบหนังสือการ์ตูนที่ผมยืนวินมาออกไปจากมือ "แม่งโหดจังวะ ปกติมึงอ่านไรแบบนี้ด้วยหรอ"

ฉากที่ผมเพิ่งอ่านเมื่อกี้เป็นฉากที่คาเนกิกำลังต่อสู้กับรุ่นพี่ครับ มันก็ไม่ได้โหดอะไรอย่างที่ไอ้คุณส้มมันว่าหรอก แค่มันมีบางช่วงที่สู้กันแล้วเลือดสาดบ้าง อ่านจากในหนังสือมันก็แค่หมึกสีดำๆ อ่ะ แต่ถ้าเทียบดูเป็นอนิเมะผมว่าน่าจะโหดมากกว่านี้นะ

"เอาคืนไปเลย ไม่สันทัดว่ะ" หลังจากที่มันเปิดดูสองสามหน้าก็ส่งหนังสือคืนผม ขัดเวลาอ่านจริงเว้ย

"เออ เมื่อเช้ากูเห็นพี่ทีด้วยนะ" มือที่กำลังเปิดหน้าหนังสือต่อไปของผมสะดุดลง ก่อนจะเปิดหน้าต่อไป

"เห็นอยู่หน้าคณะเรา กูว่าจะเข้าไปทักแล้วนะ แต่พี่ทีออกรถไปก่อน สงสัยจะรีบไปเรียน" คาบเช้าพวกผมเรียนสายครับ เนื่องจากอาจารย์รถเสีย ดีนะที่ผมตื่นมาอ่านไลน์ก่อน เลยนอนต่อได้อีกชั่วโมงหนึ่งสบายๆ ไม่งั้นต้องมานั่งหงอรออาจารย์เป็นชั่วโมงๆ แน่ๆ

เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยามากไปกว่านั้นของผม ไอ้คุณส้มจึงเปลี่ยนเรื่องชวนสองแฝดคุยต่อ ไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้หรอกครับว่าลุงมาทำไม ในทางกลับกัน ผมคิดว่าผมรู้ แต่ผมก็กลัวว่าจะคิดไปเองมากกว่า บางที การที่เราไม่ต้องคิดอะไรเลยน่าจะดีกว่านะครับ

"เจ็ท วันนี้ไปทำงานป่ะ" ยะหยาที่นั่งก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์พร้อมกับฟังไอ้คุณส้มโม้เรื่องนู่นเรื่องนี้ไปด้วย เงยหน้ามามองผม

"ไปดิ วันนี้เข้าสองกะด้วย" เพราะเมื่อวานแท้ๆ เลยสิ

"งั้นวันนี้หยาไปกินเค้กที่ร้านนะ คิดถึงเค้กฝืมือพี่จีนน่ะ" หยิมที่คุยกับส้มอย่างออกรสอยู่ทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยตอนที่ยะหยาบอกว่าจะไปกินร้านผม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา และหันไปคุยกับส้มต่อ

ว่าแต่ ยะหยาไม่ได้กำลังไดเอทอยู่หรอ?

..............................................................

สองแฝดโผล่หน้ามาหลังจากผมเข้างานได้ไม่ได้ พ่วงมาด้วยไอ้คุณส้มที่มาถึงก็พุ่งตัวไปเกาะแกะพี่จีนทันที ไใ่รู้อะไรดลใจให้พี่จีนเข้ามาร้านวันนี้ครับ พี่โจ้นี่หน้าบึ้งเลยตอนเห็นไอ้ส้มโผล่หน้ามา พี่โจ้ก็อีกคนครับ ไม่รู้ช่วงนี้ว่างอะไรนักหนา เข้าร้านได้ทุกวัน สงสัยกลัวธุรกิจล้มจม เพราะมีพนักงานขี้เกียจแบบผมนี่แหละ แฮ่

วันนี้ลูกค้าน้อยมากครับ ถ้าไม่นับบรรดาเพื่อนๆ ของผมที่นั่งเม้าส์กันมาตั้งแต่หัวค่ำ ก็มีนักศึกษาอีกกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่อีกแค่กลุ่มเดียว

กรุ๊งกริ๊ง~

"ยินดีต้อนรับครับ"

ผมคงจะดีใจกว่านี้ ถ้าลูกค้าที่เดินเข้ามาไม่ใช่คนที่ผมกำลังไม่อยากเจอมากที่สุด พี่เบลล์และเพื่อนของลุง พี่ไม้ พี่ติ๊ก พี่ก๊ง และคนที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายจะเป็นใครไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่ลุง

เพื่อนของผมรีบส่งเสียงทักทายทันที พร้อมกับชวนให้นั่งโต๊ะเดียวกัน พี่โจ้ยื่นเมนูให้กับผมพร้อมกับบอกว่าให้ออกไปรับออเดอร์ ในเมื่อเจ้าของร้านสั่ง ลูกจ้างแบบผมก็คงทำได้แค่เดินไปยังโต๊ะที่มีคนรู้จักผมอยู่เต็มไปหมด

"ชาเขียวไม่หวาน กับเค้กสตอเบอร์รี่นะเจ็ท" พี่ติ๊กครับ

"โอริโอ้ปั่นวิปครีมเยอะๆ นะเว้ยเจ็ทน้องรัก" ส่วนนี่พี่ก๊ง

"ลาเต้เย็น เบลล์เอาไร สั่งเลย วันนี้ไอ้ทีเลี้ยง" พี่ไม้คนดีคนเดิม

"อืมมม คืนนี้ต้องอ่านหนังสือดึกด้วยสิ งั้นเอาคาปูชิโน่เย็นหวานน้อย แล้วทีล่ะเอาอะไร เหมือนเราไหม เห็นว่าต้องแก้โปรเจคอีกนี่" ลุงไม่ได้ตอบพี่เบลล์ แต่กลับเลือกที่จะมองหน้าผมนิ่งๆ แทน เหมือนกันที่ผมมองหน้าลุง เรามองหน้ากันและกันอยู่แบบนั้น จนพี่เบลล์ต้องสะกิดเรียกลุง เพื่อให้สั่ง

"เหมือนเดิม" ลุงพูดสั้นๆ แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากหน้าผมอยู่ดี ผมจึงทำได้แค่รีบจดเมนูตามสั่งแล้วผละออกมาส่งใบออเดอร์ให้พี่โจ้ช่วยทำ โดยที่รู้สึกถึงสายตาของคนคนเดิมตลอดเวลาที่ผมทำงาน

เมนูแล้วเมนูเล่าถูกนำไปเสิร์ฟที่โต๊ะของลุง เหลือแค่เมนูเดียวที่ยังคงไม่ได้ทำ เพราะไม่รู้จะทำอะไรให้ดี

ไม่ชิน ปกติผมสามารถคิดเมนูสำหรับลุงได้เสมอ เพราะมันขึ้นอยู่กับว่าผมอยากกินอะไร หรือผมเจออะไรใหม่ๆ ก็จะจับใส่เขืาไปในเมนูของลุง แต่วันนี้มันไม่ใช่ เพราะลุงไม่ได้นั่งอยู่ข้างๆ เคาน์เตอร์ให้ผมถามความสมัครใจ ไม่ได้คอยมองเวลาผมเติมเมนูแปลกๆ ให้ชิม หรือไม่ได้มองผมด้วยแววตาขบขันยามที่ผมรอลุ้นให้ลุงชิมน้ำก่อนผมถึงจะกล้าชิมต่อ

และเวลานี้ ลุงนั่งอยู่ข้างๆ ผู้หญิงอีกคนที่ดูเหมาะสมกันเหลือเกิน

"เมื่อไหร่จะได้" เสียงที่ดังขึ้นมาด้านหลังพาทำให้ผมสะดุ้ง หันกลับไปเจอลุงนั่งอยู่ข้างเคาน์เตอร์พร้อมกับส่งสายตานิ่งๆ มาให้

"กำลังจะทำ ลุงไปรอที่โต๊ะก่อนก็ได้ เดี๋ยวยกไปให้" ปากพูดไป แต่ก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าจะทำเมนูอะไรดี

"รอตรงนี้" พูดจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเหมือนทุกครั้งที่ลุงมา ทิ้งให้ผมยืนมองการกระทำตรงหน้าเงียบๆ พร้อมกับเริ่มหยิบสตอเบอรี่ใส่ลงเครื่องปั่น

"โยเกิร์ตไหม"

"แล้วแต่"

"ปีโป้หรือเยลลี่"

"แล้วแต่"

"กินมุกป่ะ"

"แล้วแต่"

"...."

"..."

"งั้นไม่ใส่อะไรเลยนะ"

"แล้วแต่"

"นี่ลุงจะไม่ออกความเห็นหน่อยหรอ"

ลุงกดปิดหน้าจอโทรศัพท์และเงยหน้ามามองผม ก่อนจะเอามือเท้าคางจ้องหน้าผมนิ่งๆ

"กูแล้วแต่กับมึงมาตั้งนานแล้ว จำไม่ได้หรอ"


..................................
เค้ามาช้าเองเค้าขอโทษ มาช้าไม่เท่าไหร่มาสั้นด้วย แงงงงงงง
ไม่ว่างจริงๆ ได้คอมมาแล้ว แต่เค้าต้องเดินทางมาอบรมต่างจังหวัดอาทิตย์นึง เลยคว้าไอแพดพี่สาวมาแทน
มันพิมพ์ได้ไม่ดีเหมือนคอม แต่จะพยายามโผล่มาอัพตอนต่อไปในอีกสองวันน้าา

ขอบคุณที่ติชมอีกครั้งนะคะ .

[Apinnoolek]

น้องเจ็ท ใจแข็งจังเลยยย

[NuNam]

ถ้าไม่ใช่นิยาย เป็นผู้ชายในชีวิตจริง มาๆหายๆ แบบนี้ ฟันธงเลย จับปลาหลายมือ ไม่น่าคบเป็นแฟนอ่ะ หาความจริงจัง จริงใจไม่เจอ สงสารเจ็ท (แต่สกิลพระเอกนิยาย คงมีเหตุผลมารองรับ แต่ถ้ามองมุมเจ็ท ยังไงตอนนี้เจ็ทก็เป็นฝ่ายเจ็บอยู่ดี เหอะ !!)
ให้อิลุง >>>>> 

[panpang]

อะไรก็ได้นี่เป็นอะไรที่โคตรแย่

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จะว่าเจ๊ท หนีปัญหา มันก็ใช่
ก็ลุงทำตัวสนิทชิดเชื้อกับสาว
มันมองว่าเหมาะสมกัน ชายหล่อ หญิงสวย

ที่ลุง นัดจะไปเจอเจ๊ท แต่เจ๊ทไม่อยู่ ไม่รับโทรศัพท์
ก็เข้าใจเจ๊ทนะ มันไม่รู้จะคุยอะไร อย่างไร
เพราะมันไม่มีสถานะที่คบกัน
จะหึง จะถาม มันก็ไม่มีสิทธิ์นี่ 

ที่ร้านกาแฟ
ลุงบอกว่าทุกอย่างแล้วแต่เจ๊ทมานานแล้ว จำไม่ได้เหรอ
งั้นลุงบอกชอบเจ๊ท ขอเจ๊ทเป็นแฟน
ต่อหน้าเพื่อนๆโดยเฉพาะเบลล์สิ ให้ชัดเจนไปเลยนะลุง
       
 

[lizzii]

จะต่อกันติดไหม ลุงกะเจ็ทเนี่ย

[yunnutjae]

คุยกันเถอะได้โปรด ไม่ชอบฟีลนี้เลย 
คิดว่าเบลล์เป็นเพื่อนแหละ ลุงแกคงไปโม้เรื่องเจ็ทให้ฟัง แต่ดันเจอตอที่ความสัมพันธ์ไม่มีสถานะไงเลยทำให้เป็นแบบนี้  ชอบคอปวิน คู่นี้เค้าสถานะก้าวหน้ากว่าคู่หลักไปไกลหลายขุมเลยเด้อ 

[yowyow]

 

[areenart1984]

มาตามเขา แต่ดันนั่งคุยกับหญิง คงต่อติดนะ 

[crazydoii]

อ้าว ไม่ชัดเจนเลยลุง,,,

[benzdekba]

 

[YounIn]

เจ้ททำสตอเบอรี่ให้นี่แสดงว่าไม่โกรธไม่งอนมาก เปฌนเรานี่ทำคาบูให้ตามที่พี่เบลลนั่นพูดละ

[oommmy]

CH22

"กลับยัง" สุดท้ายวันนี้ลุงก็นั่งรอผมจนเลิกงานครับ แม้จะไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมกลับ เล่นโทรศัพท์จนแบตหมดก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ ไม่พอยังนั่งอยู่ข้างเคาน์เตอร์ไม่ยอมไม่ไหน แม้เพื่อนจะเรียกกลับไปนั่งที่โต๊ะก็ตาม

"ผมเอามอไซด์มา"

"ไปส่ง"

"กลับเลยก็ได้"

"ไปส่งดีกว่า"

"ไหนว่าตามใจ?"

"ตามไปส่ง"

"..."

สุดท้ายก็จบลงด้วยการขับรถตามกันมาครับ บทจะดื้อก็ดื้อเหลือเกิน แล้วใครที่มันเพิ่งบอกกูว่าตามใจกูมานานแล้ว ยังไม่ทันพ้นคืนกลับคำแล้วหรอวะครับ?

ขับรถจอดไว้ใต้หอล็อครถเรียบร้อย แถมยังเดินตามขึ้นมาจนถึงบนห้องเสร็จสรรพ ไม่ถงไม่ถามสุขภาพห้องกูหน่อยหรอ กางเกงในม้วนเป็นเลขแปดกระจายเต็มห้องไปหมด ห้องผู้ชายนี่ครับ จะไปหาความเรียบร้อยจากไหนเล่า แถมช่วงนี้ลุงก็ไม่ค่อยเข้ามาด้วย ห้องมันก็เลยจะรกหน่อยๆ ละนะ

"ทำไมเมื่อวานไม่ไปทำงาน?"

"มีปาร์ตี้กับพวกฉาก" โอ้โห นอกจากกางเกงในแล้ว เสื้อยืดที่กูถอดทิ้งไว้ตั้งแต่สองวัยก่อนจะกองอยู่บนพื้นเลยครับ ขายหน้าไหมล่ะไอ้เจ็ท ถ้าน้องสาวผมมาเห็นสภาพห้องแบบนี้นะ ด่าเปิงตั้งแต่หน้าบ้านยันหน้าหมูบ้านยังได้ยินน่ะ แต่พูดไปมันก็เก็บของให้ละนะครับ 555555555

"แล้วทำไมไม่บอก กูก็ไปรอ"

"ลืม" กางเกงยีนตัวนี้กี่วันแล้ววะเนี้ย

"ไลน์ก็ไม่อ่าน"

"ไลน์ไม่เด้งอ่ะ"

"แต่ของคนอื่นเด้งว่างั้น?" ว่าพลางยกโทรศัพท์ผมที่มีหน้าต่างแชทที่ถูกตอบแล้วหลายคน ไล่สายตาลงมาล่างสุดของหน้าจอแชทลุงกลับมาปุ่มสีแดงหราบอกจำนวนข้อความด้านในที่ยังไม่ได้ถูกเปิดอ่าน

"...."

"เจ็ท"

"ห้องผมรกว่ะลุง ช่วยเก็บหน่อยดิ"

"ตอบกูก่อน"

"...." บางทีผมว่าผมควรเอาเสื้อผ้าพวกนี้ลงไปหยอดเหรียญซักข้างล่างได้แล้วนะ หยิบใส่ตะกร้ากองๆ ไว้ แล้วเดี๋ยวต้องไปค้นเศษเหรียญในกระเป๋าต่อ แต่ลืมไปว่าผงซักฟอกหมดนี่หว่า

"เลิกเก็บของแล้วหันมาคุยกับกู"

สงสัยต้องลงไปซื้อผงซักฟอกด้วยว่ะ

หวืดดดดดดด!

แรงชากข้อมือที่กำลังหยิบเสื้อใส่ตะกร้า ทำให้เสื้อปลิวหวืดข้ามหัวลุงไปด้านหลังลงตะกร้าพอดีเป๊ะ อะไรมันจะเก่งขนาดนั้นว่ะ ไหนว่าเรียนเอกเคมี แม่งคำนวณองศาเก่งยังกะเอกฟิสิกส์ แม่งจะเทพอะไรขนาดนี้

"เก่งวะลุง โยนทีเดียวลงเลยอ่ะ" อยากตบมือชื่นชมครับ แต่ลุงแม่งจับมือผมอยู่อ่ะ

"มองหน้ากู"

"แง่ะ"

"เป็นอะไร"

"..."

"เจ็ท" มือที่จับแขนผมเริ่มผ่อนแรงลง พร้อมกันเสียงที่เรียกผมก็แผ่วตาม หากสายตาที่มองหน้าผมยังไม่
ลดละ มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด

"บอกกูได้ไหม" สายตาอ้อนวอนถูกส่งมา พร้อมกับมือที่ช้อนใบหน้าผมให้หันมาสบตา

"บอกอะไร"

"เป็นอะไร"

"เปล่านี่"

"โกหก"

"มั่วว่ะ"

"งั้นหลบตากูทำไม"

"ผม....อุ๊ปป" ไม่ทันตั้งตัวปากหนาก็ชกลงมา สัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของริมฝีปากที่แตะกัน ลุงเม้มตามกลีบปากผมจนทั่ว และพยายามทำให้ผมอ้าปาก ความรู้สึกแปลกใหม่จู่โจมทันที นี่ไม่ใช่จูบแรกของผม แต่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าจูบครั้งนี้ทำให้รู้สึกแพ้

"เป็นอะไร" ผละออกเล็กน้อยเพื่อให้ผมหายใจ ก่อนจะจู่โจมเข้ามาอีกครั้ง เรื่อยๆ ย้ำซ้ำๆ และพูดประโยคคำถามเดิมๆ ไม่หยุด

"ล..ลุง..พอก่อน" จังหวะที่ถอยริมฝีปากออกต้องรีบพูดก่อนที่เราจะจูบกันไม่จบไม่สิ้นครับ

"บอกได้รึยัง หืมมม"

"อื้ออออ พอแล้ว" ไม่ไหวครับ แพ้เป็นรูปแบบจริงๆ ลุงจึงหยุดการกระทำดังกล่าวลง แต่ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดที่รัดตัวผมเอาไว้ ว่าแต่ ทำไมกูมาชิดอยู่ที่กำแพงได้วะ โอ้ยยย ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยยย

"เจ็ทเป็นอะไรครับ บอกพี่ทีได้ไหม"

">/////<"

"จะไม่บอกจริงหรอ" ยื่นหน้าเข้ามาอีกทำม้ายยยยยย โอ้ยยยย

"พอแล้ววว" รีบผลักหน้าลุงออกไปไวๆ เลยครับ แค่นี่ก็ตกเป็รเบี้ยล่างมันแล้วเนี้ย หันซ้ายหันขวาก็มีแขนมันกั้นอยู่ ข้างหลังก็กำแพง ข้างหน้าก็หน้าลุงไงครัชช หมดทางหนีโดยสมบูรณ์แบบจ้า

"ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไรไง"

"แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทำไมไม่ตอบแชท"

"ก็ปาร์ตี้อยู่อ่า" อย่ากดดันสิ

"ถึงเช้า?"

".."

"ว่าไงครับ"

"ง่าา อย่ายื่นหน้าเข้ามานะ" ดิ้นขลุกขลักๆ ก็สะบัดตาลุงนี่ไม่หลึดเลยครับ

"งั้นก็บอกมาสิครับ"

"ก็...."

"..."

"พี่เบลล์" เหล่สายตามองลุงเล็กน้อยตอนที่พูดชื่อบุคคลที่สาม ก่อนจะเห็นความงงบนใบหน้าอีกฝ่าย งงอะไรเล่า ก็พี่เบลล์ไง โว๊ะ

"หืมม เบลล์ทำไม?"

"ก็คิดว่าเหมาะกันดี"

"กู เบลล์ ?"

"โอ้ยยยย!!" โดนมะเหงกลุงนี่แหละครับ เต็มกะบาลเล้ยยย อะไรวะ ทำไมต้องทำร้ายกันด้วยเล่า เดี๋ยวกระโดดกัดคอเลยหนิ

"กูกับเบลล์เป็นเพื่อนกัน เขามาช่วยกูทำโปรเจคเท่านั้นเอง" ใครจะไปรู้เล่าก็เห็นช่วงนี้ตัวติดกันตลอดอ่ะ

"แต่วันนั้นสองแฝดเห็นไปเดินห้างด้วยกันอ่ะ แถมมีลูบหัวถือของด้วย" หลักฐานก็มี เดี๋ยวหามาให้ดูเลยก็ได้ โด่วววว

"วันที่กูบอกพาเพื่อนไปซื้อของอะนะ ไปซื้อของจริง ก็ไปหาของทำโปรเจคไง เพื่อนกูก็ไป แต่แยกกันซื้อ จะได้เร็ว ก็อยากรีบกลับไปหามึง แต่รถแม่งติดไง กว่าจะฝ่าดงตรงนั้นมาได้ หัวเสียโคตร"

"แล้วทำไมต้องลูบหัว"

"หืมมม" ลุงขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะทำท่าเหมือนนึกออก "กระดาษทิชชูติดหัว กูเลยหยิบออกให้ ถ้าคนอื่นจะมองเป็นลูบหัวน่ะนะ"

"แล้วทำช่วงนี้หายไปบ่อย ไม่ตอบแชท ไม่มาหาที่ร้านด้วย" ลุงมองหน้าผมก่อนยกมือขึ้นมาลูบหัวเบาๆ "ขอโทษ กูอยากให้โปรเจคเสร็จไวๆ"

"..."

"ความจริงก็ว่าจะรอให้โปรเจคเสร็จก่อนละนะ แต่ดูท่าเด็กแถวนี้จะงอแงแฮะ" ใครงอแงว่ะ น่าตีจริงๆเล้ยยย เหอะ!

ลุงเดินไปหยิบโทรศัพท์ผมที่ยังไม่ได้กดล็อคหน้าจอ ทำให้ยังคงขึ้นแอพพลิเคชั่นสีเขียวที่มีข้อความหลั่งไหลเขามามากมาย เพื่อนผมแม่งไม่หลับไม่นอนกันหรือไงวะ ดึกดื่นป่านนี้แม่งยังส่งมาชวนเล่นเกมส์กันอยู่ได้ โดนเฉพาะไอ้พวกฝ่ายฉาก ที่ยังเห็นแม่งส่งข้อความคุยกันในไลน์กลุ่มไม่หยุด

เห็นลุงกดเข้าหน้าต่างแชทของใครซักคนก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งไป รอเวลาไม่นานอีกฝ่ายก็ส่งข้อความกลับมา คุยอะไรกันวะ แล้วทำไมไอ้คุณลุงต้องให้ไลน์ผม โทรศัพท์มึงไม่ใช่เล่า

อ่อ ลืมไป แบตมันหมดตั้งแต่ในร้านเมื่อกี้นี่หว่า

"คุยกับใครง่ะ" ด้วยความขี้เสือกในกมลสันดานนั้น ทำให้ผมอยากรู้เป็นกิจเลยล่ะครับ

"พี่โจ้"

"ห้ะ"

"เสาร์อาทิตย์นี้เตรียมตัวเดินทางด้วยนะ"

"ห้ะ"

"กูต้องรีบจองตั๋วใช่ไหมเนี้ย ยืมคอมแปป" ว่าเสร็จก็วางโทรศัพท์ผมลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปเปิดโน้ตบุคสุดที่รักของผมมาเปิด

"เดี๋ยวลุง ตั๋วอะไร ไปไหน" ลุงหันมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสนใจหน้าจอตรงหน้าต่อ "เชียงใหม่"

"..."

"ไปสวัสดีพ่อแม่มึงหน่อยไง"

อะไรวะเนี้ยยยยยยยย!!!

...................................................

"อย่าลืมของฝากหยานะพี่ที เจ็ท"

"ขอบคุณที่มาส่งนะหยา หยิม"

ส่งทำไม ส่งไปไหนน่ะหรอครับ ตอนนี้เราอยู่กันที่สนามบินไงครับ จากวันนั้นจนวันนี้ไวเหมือนโกหก รู้ตัวอีกที ไอ้เจ็มคนนี้ก็มายืนอยู่หน้าเกตสนามบินเป็นที่เรียบร้อย พร้อมด้วยเช็คอินโหลดกระเป๋าลงใต้เครื่องไปแล้วด้วย ถามว่าไปสองวันมึงแบกอะไรไปเยอะขนาดนั้นน่ะหรอ

ก็หลังจากวันนั้นที่ลุงแม่งจองตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่อย่างกระทันหัน พร้อมลางานกับพี่โจ้ให้ผมเรียบร้อย โดยมีข้อแม้ว่าจะชื่อแคปหมูน้ำพร้กหนุ่มมาเซ่นโทษฐานที่ทำให้ผมต้องลางานกะทันหัน ไอ้พี่โจ้ที่รักและเคารพก็เซย์เยสทันที ผมที่ยังงงงวยอยู่ก็ถูกบังคับให้ต่อสายไปยังพ่อแม่ว่าจะกลับบ้าน ยัยน้องสาวตัวดีรู้ข่าวปุ๊บรีบโทรกลับมาฝากซื้อทุกอย่างที่คิดได้ พร้อมบอกว่ายังไงก็ต้องแบกมาให้ได้ มีกล้องผมที่เชียงใหม่เป็นตัวประกัน

นั่นคือที่มาที่ว่า แบกเหี้ยไรนักหนาไงล่ะครับ

"ถึงเวลาแล้ว พวกพี่ไปก่อนนะ" ว่าเสร็จก็แตะศอกให้ผมเดินตามเข้าเกตทันที ยังไม่หายงงครับ กูมาสนามบินยังไงยังไม่รู้เลยดีกว่า 55555555555555

"หิวป่ะ"

"หึ"

"แต่กูว่ากินไรรองท้องหน่อยดีกว่า กว่าจะถึง เดี๋ยวปวดท้อง"

"อ่าาา"

"ลืมใส่ถ่านหรอมึงน่ะ" เพราะตั้งแต่มาที่นี่ผมยังไม่พูดประโยคอะไรไปมากกว่า หึ อือ อ่า งืม ผิดวิสัยไอ้เจ็ทสุดๆ ไปเลยครัขช

"...."

"หรือบางทีกูควรไปซื้อถ่านดีวะ" ลุงบ่นงึมงำๆ คนเดียว ก่อนจะเดินนำไปยังร้านอาหารในสนามบิน

เราเดินทางกันตอนกลางคืนวันศุกร์ครับ เพราะเห็นว่าจะได้มีเวลาเที่ยวกันนานหน่อย ไม่งั้นกว่าจะถึง กว่าจะเที่ยว ก็สิ้นเปลืองเวลาเดินทางไปแล้วหลายชั่วโมง ไปวันศุกร์กลับเย็นวันอาทิตย์จึงเป็นทางเลือกที่ลุงเห็นว่าเหมาะสม และไม่เสียการเรียนของเราทั้งสองคน

หลังจากรองท้องด้วยอาหารที่ลุงเป็นคนจ่ายเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่องพอดี นั่งรอไม่นานเครื่องบินก็ตรงดิ่งมาถึงสนามบินเชียงใหม่ พร้อมกับที่ผมมึนหัวแทบตาย เมาเครื่องบินครับ ไม่ว่าขึ้นกี่ครั้งก็ไม่เคยหาย

"ไหวแน่นะ"

"งื้อออ"

"ทนอีกนิด เดี๋ยวออกไปนั่งพักข้างนอก"

"ง่าาา" ลุงขมวดคิ้วเล็กน้อยก็จะตั้งใจมองหากระเป๋าของผมที่โหลดใต้เครื่องมา

"ไปเถอะ" เดินออกมาจากเกตสนามบินก็มองหน้าบุพการีก่อนเลยครับ พ่อบอกว่าจะขับรถมารับที่สนามบิน จะได้ไม่ต้องหารถออกไปกันเอง เงี้ยแหละ ลูกพ่อรัก ทำอะไรพ่อก็ห่วงไปหมด ฮิฮิ

"ภูมิ!!" ผู้ชายคนนั้นหน้าตาคุ้นเหลือเกินครับ หล่อเหลาไม่แพ้ผมเลยด้วย เสียดาย ริ้วรอยบนหน้าเยอะไปหน่อย 555555 ใช่แล้ว พ่อผมเองง

"พ่อออออออออออ" ต้องเป็นภาพที่อุบาทแค่ไหนกับการที่ผู้ชายตัวเท่าโข่งวิ่งไปกอดผู้ชายอีกคนที่หน้าตาคล้ายคลึงกัน ระหว่างคนทั้งคู่มีตะแกรงเหล็กกั้นไว้ ทำให้การกอดครั้งนี้ไม่แนบสนิทอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนกูเพิ่งออกมาจากคุกแล้วเจอหน้าพ่อครั้งแรกเลยโว้ยย

"ไง เมาเครื่องบินอีกสิ" พ่อโบกหัวผมเบาๆ ก่อนจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

"ง่าา คิดถึงง่ะ" อ้อนโว้ยยย ขออ้อนหน่อย

"ฮ่าๆ แม่ทำกับข้าวไว้เต็มโต๊ะ ได้แดกน้ำพริกสมใจแกแน่ๆ" พูดถึงน้ำพริกแล้วน้ำลายหกเลยครับ แม่ค่อผู้หญิงที่ทำกับข้าวได้อร่อยที่สุดในโลก ไม่ว่าผมจะไปกินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าแม่ผมเลยล่ะครับ นี่ไม่ได้อวยแม่คัวเองนะเอ้อออ

"ว่าแต่ พ่อหนุ่มนั่นใครล่ะ" อ้าว ลืมไปเลยว่ามีคนมาด้วย 5555 หันกลับไปเห็นลุงกำลังยืนนิ่ง ข้างตัวมีกระเป๋าเดินทางของผมอยู่ ส่วนของลุงอยู่บนบ่าลุงนั่นแหละครับ

"สวัสดีครับ ผมชื่อที เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยเจ็มน่ะครับ"

"เจ็ท?" อ้าว ลืมเลยย นั่นชื่อในวงการกูนี่หว่า หันไปกระซิบใส่หูพ่อเบาๆ ก่อนพ่อจะหัวเราะออกมาดังลั่นสบายบิน แง่วววว อายเขาไหมล่ะพ่อ

"นี่แกเปลี่ยนชื่อตัวเองจริงๆ หรอวะ โอ้ยยย ลูกกูแม่งฮา"

"แง่งงง พอเลยพ่อ หิวแล้ว เดี๋ยวแม่รอ" ดึงแขนพ่อเบาๆ ให้เดินไปที่รถ ปล่อยให้ลุงลากกระเป๋าผมเดินตาม

หวังว่าการมาเชียงใหม่ครั้งนี้มันคงไม่วุ่นวายนักหรอกนะ แง่งงงง!!!

.................................
เค้ามาแล้ววววว มาช้าไปไหมเธอออ แต่ยังคงคอนเซปสั้นเหมือนเดิม แงงงง
แต่เค้าจะได้กลับบ้านพรุ่งนี้แล้วน้าาา จะได้คอมมาใช้แล้ว มันจะต้องมายาวกว่านี้แน่นอน
วันหยุดนี้จะพยายาใแต่งสะสมเป็นสต็อคเอาไว้นะคะะ!

ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านเหมือนเดิม
สัญญาว่าตอนหน้าลุงจะรุกหนักกว่านี้แน่นอนนน 555555

[mild-dy]

 

[YounIn]

เอ้า ชื่อในวงการ 55555555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ ไรท์มา 

ว้าว........ในที่สุดพี่ทีก็ง้อเจ็ท สำเร็จ
ตกลงไม่มีอะไรใกอไผ่ ระหว่างพี่ที พี่เบลล์
พี่ที มีความอดทนสูงมาก
แอ๊ะ.......เจ็ทถูกพี่ทีกอด จูบด้วย 
นี่แหล่ะไม้เด็ด ง้อเจ็ทได้

พี่ที ไม่รอช้าแล้ว ทำเรื่องชอบเจ็ท ให้ชัดเจนซะเลย
รีบให้เจ็ทพามาทำความรู้จักกับว่าที่พ่อตาแม่ยาย 
       
 

[yowyow]

 

[crazydoii]

ชื่อภูมิ??
มีชื่อในวงการซะด้วย

[areenart1984]

ชื่อในวงการ  วงการอะไรหว่า 

[lizzii]

ง้อได้ดีมากพี่ที 5555

[KARMI]

 

[SaJung13]

พี่ทีนี้เจ๋งได้ใจจริงๆ