[จบแล้ว]เมื่อผมถูกส่งไปขัดดอก YAOI ประกาศ (26/05/61)#หน้า14
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [จบแล้ว]เมื่อผมถูกส่งไปขัดดอก YAOI ประกาศ (26/05/61)#หน้า14  (อ่าน 69547 ครั้ง)

ออฟไลน์ WwW

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ




==========================================================


บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

สวัสดีค่า  เจอกันอีกเรื่องแล้ว  ชักจำไมไ่ด้แล้วสิว่าเป็นเรื่องที่เท่าไหร่ที่เอามาลงในเล้า 5555  หวังว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้จะชอบกันนะคะ  ขอฝากน้องไทม์กับท่านจักรวาลไว้ในอ้อมใจกันด้วยน้าาา


ตามมาเม้ามอยกันได้ที่เพจเลยนะคะ    https://www.facebook.com/bewjuliet/
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-05-2018 19:46:01 โดย WwW »

ออฟไลน์ WwW

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0


เมื่อผมถูกส่งไปขัดดอก
 
บทนำ
ความจนมันไม่เข้าใครออกใคร
 
“วันนี้ก็ข้าวกับเกลืออีกแล้วเหรอ”
เอ่ยถามเสียงเบาด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวเหลือจะเอ่ย  มองอาหารตรงหน้าที่ใช้คำว่าอาหารก็ดูจะหรูหราเกินไป  มันก็แค่ข้าวเปล่าๆโรยเกลือเท่านั้นเอง
“ทำไงได้ล่ะ  ก็บ้านเรามันจนนี่  มีเกลือโรยข้าวก็บุญแค่ไหนแล้ว”
พ่อบุญธรรมตอบกลับด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ
ผมเป็นเด็กกำพร้า  ได้พ่อกับแม่บุญธรรมนี่แหละที่ชุบเลี้ยงมา  ไม่งั้นคงนอนตายอยู่ข้างถนนที่ไหนสักที่  แต่ว่า…ก็ไม่ใช่ว่าผมจะโตมาในครอบครัวที่ดีหรือว่าสมบูรณ์แบบนักหรอกนะ  พวกเราอดมื้อกินมื้อกันแทบทุกวัน  ปากกัดตีนถีบและต่อสู้กับความจนมาอย่างยาวนานเหลือเกิน
เคยจนชนิดที่แทบจะขูดขี้ไคลตัวเองออกมากินด้วยซ้ำ!
“อดทนหน่อยนะไทม์  อีกไม่นานครอบครัวเราคงจะดีขึ้น”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมจะออกจากโรงเรียนแล้วมาช่วยทำงาน  แต่แม่ก็ไม่ยอม”
“หน้าที่ของลูกคือเรียนหนังสือต่างหากล่ะ  เรื่องอื่นไม่ต้องสนใจหรอกนะ”
แม่ย้ำคำเดิมๆอีกครั้ง
ผมทำได้แค่ถอนหายใจโดยไม่สามารถทำอะไรให้ดีกว่านี้ได้เลย  ไม่เข้าใจจริงๆ  ทั้งที่จนชนิดที่ขอทานยังยอมก้มกราบ  แล้วทำไมแม่ถึงยังอยากจะส่งเสียให้ผมเรียนอีก  ทั้งที่ถ้าให้ผมออกมาทำงานหาเงิน  พวกเราอาจจะพอลืมตาอ้าปากกันได้แท้ๆ
“ทำตามที่แม่แกพูดแล้วรีบๆไปนอนได้แล้ว  พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรือไง”
“เข้าใจแล้ว”
ว่าแล้วก็ลงมือจ้วงข้าวคลุกเกลือแสนอร่อยเหาะต่อไป
ผมน่ะ…สำนึกในบุญคุณที่พ่อกับแม่เลี้ยงดูผมมาอยู่เสมอ  แม้ว่าในบางครั้งจะอดน้อยใจชีวิตตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้  ผมไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ  ไม่เคยไปกินข้าวที่โรงอาหาร  มื้อกลางวันที่โรงเรียนอันแสนวิเศษที่สุดก็คือข้าวกับไข่ดาว   ลำบากหน่อยก็มีแค่ข้าวเปล่าๆไป
คงสงสัยล่ะสิว่าทำไมพวกเราถึงได้ลำบากนักทั้งที่ผมมีทั้งพ่อและแม่อยู่ครบ  นั่นก็เพราะพวกเรา…
“พี่จ๋า!!!  กินข้าวเสร็จหรือยัง  ไปเล่านิทานให้ฟังหน่อยสิ”
“พี่จ๋าๆๆ”
“พี่จ๋า”
“พี่จ๋าๆๆๆ”
“พี่จ๋า!!!”
ใช่แล้ว  นั่นก็เพราะ…
ครอบครัวเรามีกันทั้งหมดแปดคน  และผมยังมีน้องเล็กๆที่ต้องดูแลอีกตั้งห้าคนยังไงล่ะ!!!
 
ติ๊งต่อง….
“เฮ้อ  เรียนเสร็จสักที”
ทันทีที่ออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น  นักเรียนในห้องก็พากันเดินออกจากห้องไปราวกับรอเวลานี้มานาน
ผมไม่มีเพื่อนหรอก  ตะเพื่อนร่วมห้อง  ร่วมชั้น  หรือเพื่อนสนิทก็ไม่มีสักคน  เพราะว่าผมจนมาก  มากเกินไปจนไม่มีใครอยากจะคบค้าสมาคมด้วย  นักเรียนในโรงเรียนนี้ส่วนใหญ่จะเป็นพวกมีฐานะปานกลางไปจนถึงขั้นรวยเว่อร์  ถึงผมจะเรียนดีจนได้ทุน  แต่กิจกรรมหลายๆอย่างของโรงเรียนก็ต้องใช้เงินทำให้พ่อกับแม่ต้องทำงานหนักอยู่ดี  แต่ถึงอย่างนั้นค่าใช้จ่ายมันก็ไม่พอหรอก  คนหาเงินเข้าบ้านมีแค่สองคน  แต่คนรอใช้เงินรวมแล้วมีตั้งแปดคน
แบบนี้ให้ประหยัดแค่ไหนก็ไม่พออยู่ดีนั่นแหละ
เลิกคิดมากแล้วรีบกลับบ้านไปดูพวกน้องๆดีกว่า!
“ใครกันน่ะ   อะไรกัน  ว้าว…”
เสียงโหวกเหวกดังระงมมาจากนอกห้องเรียน  แต่ใครจะไปสนใจกันล่ะ  ยังไงก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผมอยู่แล้วล่ะ
ถ้าให้เปรียบตัวเองกับสิ่งมีชีวิตอย่างอื่นล่ะก็…ผมคงเป็นประเภทปรสิตที่ชอนไชอยู่ในส่วนลึกไร้ซึ่งคนมองเห็นนั่นแหละนะ
ตึก…
ขณะที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้อง  ก็มีร่างของใครบางคนมาดักเอาไว้ที่ประตูทางออกเสียก่อน  ผมชะงัก  ค่อยๆมองไล่จากปลายเท้าไปจนถึงศีรษะของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้
ผู้ชายในชุดสูทสีดำ  ใส่แว่นดำตัวโตมหึมาสองคนกำลังยืนจ้องหน้าผมอยู่  พะ…พวกนี้เป็นใครกันล่ะเนี่ย!!!
“เอ่อ…ชะ…ช่วยถอยหน่อยได้ไหมครับ  ผมจะ…”
“คนนี้เหรอ…”
ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค  เสียงจองใครบางคนก็ดังแทรกเข้ามาเสียก่อน
ชายชุดดำทั้งสองเบี่ยงตัวหลบเพื่อเปิดทางให้ผู้ชายคนหนึ่งได้ก้าวเข้ามาประชันหน้ากับผมแทน…
ผู้ชายผมสีดำสนิทยาวระต้นคอ  นัยน์ตาสีดำเรียบนิ่งเสียจนน่ากลัว ดูไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่  รูปร่างสูงโปร่งทำเอาผมตัวเตี้ยไปเลยเมื่อเทียบกับเขา
“คนนี้แหละครับบอส”
“อืม…ก็พอใช้ได้”
“เอ่อ  ขอโทษนะครับ  ผมไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร  แต่ว่า…ช่วยหลีกทางหน่อยได้ไหม  พอดีผมรีบน่ะ”
“…”
ยังคงไร้การตอบรับจากผู้ชายตรงหน้า  เขาเอาแต่ยืนสองมือล้วงกระเป๋าจ้องผมนิ่งอย่างพินิจพิจารณาไม่ยอมขยับไปไหน
ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่มายืนจ้องจนตาแทบจะถลนแบบนี้มันน่าอึดอัดนะเฟ้ย!
“เอายังไงดีครับบอส”
 
“หยิบหมอนี่มา  ถือเสียว่าขัดดอก”
 
“ได้ครับ”
หมับ! หมับ!
“ฮะ…เฮ้ย!  เดี๋ยวก่อน  พวกคุณเป็นใครกันเนี่ย  ปล่อยผมนะ!”
ร้องโวยวายเสียงดังเมื่อชายชุดดำทั้งสองตรงเข้ามาหิ้วปีกผมกันคนละข้างจนตัวลอยขึ้นจากพื้น  ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ผมฟังที!!!
 
 
บับเบิ้ลบิวชวนคุย :
มาเปิดบทนำทิ้งไว้ก่อนจ้า  ตอนเขียนรักนี้สีน้ำทะเล  รู้สึกว่าเขียนให้นายเอกจนมากแล้วนะ  พอมาเจอเรื่องนี้เข้าไป…จนได้อีก  จนยิ่งกว่าจน  จนจ๊นจนเลยล่ะ 5555+  เอาเป็นว่าขอฝากลูกชายในเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของนักอ่านทุกคนด้วยน้า  มาร่วมลุ้นไปกับความรักของพวกเขาในครั้งนี้กันเถอะ!!!



ออฟไลน์ WwW

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
ตอนที่ 1
ขัดดอก

“อ๊ากกกกก  ปล่อยผมนะ  ใครก็ได้ช่วยด้วย  ช่วยผมด้วยครับ  ผมถูกลักพาตัว  อ๊ากกกกกก!”
ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือสุดชีวิตเมื่อถูกหิ้วร่างออกมาจากห้องเรียนแบบไม่แคร์สายตาใคร
ทุกคนในโรงเรียนทำได้แค่ยืนมองตาปริบๆแล้วกระซิบกระซาบกันด้วยสีหน้าหวาดกลัวเท่านั้น  ไม่มีใครคิดจะเข้ามาช่วยผมเลยสักคนเหรอเนี่ย!!!
“นี่…ระวังอย่าให้บาดเจ็บนะ”
ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าบอสและเอาแต่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงตามหลังเอ่ยขึ้น  ดวงตาที่มองผมเป็นประกายราวกับว่าผมเป็นของหายากที่ต้องคอยดูแลและทะนุถนอม
“ครับบอส!”
“ก็บอกว่าให้ปล่อยไงเล่า  จะพาผมไปไหนเนี่ย  อ๊ากกกกก!”
ร้องจนคอหอยจะแหอยู่แล้วก็ยังไม่มีใครเข้ามาช่วยผมสักคน  ผมหันสายตาไปยังบรรดาคนที่ยืนมองอยู่  แต่พวกเขาก็ทำได้แค่มอง  พอเจอผมหันไปสบตาด้วยก็รีบหลบตากันเป็นแถว
ทำไมกันล่ะ…
ทั้งที่คนพวกนี้อาจจะอุ้มผมไปฆ่าก็ได้  แล้วทำไม…
ถึงยังยืนเฉยกันอยู่อีก
ไม่มีใครคิดที่จะแจ้งตำรวจเพื่อช่วยเหลือผมเลยสักคนหรือไง  หรือเพราะผมมันจน  เลยไม่มีใครเห็นว่าชีวิตของผมมันมีค่า
เพราะแบบนั้นสินะ…
“หยุดก่อน”
น้ำเสียงเรียบนิ่งของผู้ชายคนเดิมดังขึ้น  ไอ้ตัวโตสองคนที่กำลังหิ้วผมอยู่จึงหยุดเดินแล้วปล่อยผมลงกับพื้น  แต่ก็ยังคงล็อกแขนผมเอาไว้อย่างเหนียวแน่นกันหนี
“แก้มเลอะนะ”
อีกฝ่ายเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมแล้วก้มหน้าลงมาเล็กน้อยจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน  ก่อนจะใช้นิ้วโป้งของตัวเองเกลี่ยเข้าที่แก้มให้อย่างอ่อนโยน
“เรียบร้อย  ค่อยน่ารักหน่อย”
ว่าพลางใช้นิ้วเกาที่คางผมไปมาเบาๆ  เล่นเอาเกือบจะเคลิ้มหลับกันไปเลยทีเดียว  ทำไมไอ้วิธีปฏิบัติของหมอนี่มันคุ้นๆฟะ
เหมือน…
เวลาผมเกาคางไอ้ตูบหมาแถวบ้านเลยแฮะ
“ไปได้แล้วล่ะ”
ออกคำสั่งอีกครั้ง  ผมถูกหิ้วปีกอีกรอบ  คราวนี้มุ่งตรงยาวไปทางรถยนต์คันหรูหราที่ติดฟิลม์ดำมิดชิด  ยะ…อย่าบอกนะว่า
จะเอาผมไปยิงทิ้งในรถนั่นน่ะ!!!
“เชิญครับ”
แม้การพูดจาจะดูเหมือนให้เกยีรติและนอบน้อม  แต่เอาเข้าจริงพวกมันสองคนก็จับผมยัดเข้าไปในรถแบบไม่ใยดีอยู่ดี   สรุปว่าจะมีใครสักคนบอกผมได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น  ตอนนี้จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเลยเฟ้ยย!
หมับ!
“นอนสิ”
“ดะ…เดี๋ยว!”
ร่างสูงที่ตามขึ้นรถมานั่งข้างๆทีหลังไม่ฟังคำคัดค้านอะไร  เขาเอื้อมมือมาจับหัวผมแล้วกดให้นอนลงบนตักหน้าตาเฉย!
ทำอะไรของมันวะเนี่ยยย!
ลูบ…ลูบ…
เพราะไม่อาจสู้แรงอันมหาศาลของเขาได้  ผมเลยจำใจต้องนอนตักเขาต่อไปแบบนั้นก่อนที่มือหนาจะเริ่มลูบหัวผมเบาๆ
สัมผัสของเขาบางเบาจนความกลัวในตอนแรกค่อยๆจางหายไป…
“กลับบ้านเลยไหมครับบอส”
เจ้าตัวโตสองตัวที่ไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับหนึ่งคนและนั่งคู่คนขับอีกหนึ่งคนหันมาถาม  ผมเหลือบตามองเจ้าของตักที่หนุนอยู่ตอนนี้ว่าเขากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่  แต่ปรากฏว่า…
ไอ้สีหน้าเรียบนิ่งตายด้านเหมือนคนไม่มีความรู้สึกนี่มันอะไรกันฟะ!  เป็นตุ๊กตาหรือไง
“กลับเลย  คงหิวแล้วสินะ”
ประโยคที่สองเขาก้มลงมาพูดกับ  ทั้งที่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาฟังดูอ่อนโยนมากแท้ๆ  แต่ดวงตาของเขากลับเรียบนิ่งเป็นเส้นตรง  ราวกับคนที่ไม่มีอะไรสะท้อนออกมาจากในแววตาเลย
“เอ่อ  คือ…”
“นายจะได้รู้ทุกอย่างเมื่อไปถึงบ้านฉัน  ไม่ต้องกังวลหรอก”
เสมือนอ่านใจได้
เขาก้มลงมาตอบคำถามที่ผมยังไม่ทันจะได้ถามเสียด้วยซ้ำ  ฝ่ามือร้อนนั้นยังคงลูบหัวผมต่อไปคล้ายกับต้องการให้ผมคลายกังวลลง
ตกลงมันคือเรื่องอะไรกันแน่ก็ไม่รู้หรอกนะ  แต่…
โดนลูบหัวในรถที่มีแอร์เย็นเฉียบแบบนี้นี่มัน…
ง่วงแฮะ

ครืด…ครืด…
เอ๊ะ…?
เสียงอะไรน่ะ  เสียงเหมือนเหล็กหรืออะไรสักอย่างครูดไปกับพื้น  ยิ่งกว่านั้น…ทำไมรู้สึกแขนและขาทั้งสองข้างมันหนักจนยกไม่ขึ้นกันนะ
ทำไม…
“ตื่นแล้วเหรอ”
“!!!”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบลืมตาโพล่งขึ้นมาดูด้วยตกใจ  และยิ่งเห็นสภาพของตัวเองในตอนนี้ก็บอกเลยช็อกหนักเข้าไปอีก
นี่มันอะไรก๊านนนนน!
“คุณทำอะไรผม!”
“ก็แค่กันหนีน่ะ”
ตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
กันหนีบ้าบออะไรกันฟะถึงขั้นต้องล่ามโซ่ทั้งมือทั้งเท้าแบบนี้!!!  ใช่แล้ว  ไอ้เสียงครืดๆคราดๆที่ผมได้ยินมันคือเสียงโซ่ที่เขาเอามาล่ามแขนและขาผมไว้กับขาเตียงในห้องที่เหมือนห้องนอนนี้อีกทีจนขยับไปไหนไม่ได้
ทำไมในหัวมีละครเรื่องจำเลยรักแวบเข้ามา   ไม่นะ….
“ผมไม่เข้าใจ  คุณทำกับผมแบบนี้ทำไม  ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ  ไม่งั้นจะแจ้ง…”
“สิบล้าน”
“ฮะ?”
“พ่อกับแม่นายเป็นหนี้ฉันอยู่สิบล้าน”
“อะไรนะ!!!”
พ่อกับแม่เนี่ยนะจะเป็ฯหนี้สิบล้าน  ตั้งแต่เกิดมาเงินหมื่นยังไม่เคยจับเลยเถอะ  ถ้าพ่อแม่ไปกู้เงินมาสิบล้านจริงป่านนี้ผมได้กินข้าวกะเพราะไก่ไปแล้ว  ไม่มาทนกินข้าวคลุกเกลือหรอกโว้ยยยย!
“คุณโกหก!”
“ฉันพูดจริง  เมื่อเช้าพ่อกับแม่นายขี่มอเตอร์ไซค์มาเฉี่ยวกับรถของฉันจนสีถลอก  ค่าทำสีรถใหม่น่ะ…สิบล้าน”
“อะไรนะ!!!”
รถมึงหุ้มทองหรือว่าเหาะได้เหมือนไอรอนแมนหรือไง  แค่ค่าทาสีใหม่ทำไมตั้งสิบล้าน!!!
“มันคือรถนำเข้าที่ในโลกนี้มีเพียงสามคันเท่านั้น  และคันที่สามก็อยู่ที่ฉัน…”
“สะ…สามคันในโลก  ไม่จริง…”
เคราะห์จะซ้ำกรรมจะซัดอะไรนักหนา  ทุกวันนี้กูยังจนไม่พออีกหรือไง  ต้องจนถึงขั้นเอาใบตองมาห่มแทนเสื้อผ้าเลยไหมสวรรค์ถึงจะพอใจ!
โธ่เว้ยยย!
“เพราะงั้นพ่อกับแม่นายเลยเสนอให้ฉันเอาตัวนายมาขัดดอกไปก่อนเป็นเวลา 100 วัน  ระหว่างนี้ฉันจะไม่ทำอันตรายใดๆพ่อกับแม่ของนายทั้งสิ้น  และจอรอจนกว่าสองคนนั้นจะหาเงินสิบล้านเป็นค่าทำสีรถมาคืนฉัน”
เขาตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง  ไอ้ที่เคยบอกก่อนหน้านี้ว่าเขาดูอบอุ่นนั่นช่วยลืมไปทีเถอะนะ  เพราะความจริงแล้วเขามันโหดร้าย!
ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งของเขามันมีปิศาจซ่อนอยู่!!!
“ไม่!  ผมไม่เชื่อเรื่องนี้เด็ดขาด  หรือถึงมันจะเป็นเรื่องจริงผมก็ไม่ยอมมาเป็นตัวขัดดอกอะไรทั้งนั้น  ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!”
ตะโกนลั่นพลางพยายามดึงข้อมือของตัวเองออกมาจากโซ่ล่าม  แต่ทว่ามันก็แข็งเกินไป  และผมก็ไม่มีแรงมากพอที่จะกระชากโซ่ตรวนเหล็กเหล่านี้ให้ขาดเหมือนในหนังด้วย
“มันคือเรื่องจริง  ถ้านายไม่เชื่อเรื่องนั้นฉันมีข้อพิสูจน์  แต่ว่า…”
“แต่อะไร!”
“ฉันมีทางเลือกให้นายแค่สองทาง  หนึ่ง…นายต้องยอมมาเป็นตัวขัดดอก  และฉันจะได้เป็นเจ้าของนายหนึ่งร้อยวันจนกว่าพ่อกับแม่ของนายจะหาเงินมาใช้หนี้  กับสอง…”
“…”
“ฉันจะส่งน้องๆของนายทั้งห้าคนไปขายแรงงานที่ประเทศเพื่อนบ้าน   อย่างน้อยคงจะพอขัดดอกไปได้หนึ่งร้อยวัน”
“ไอ้เลว!!!”
ผมลุกพรวดจะพุ่งเข้าใส่เขาอย่างเหลืออด  ทว่าโซ่ที่ตรึงผมเอาไว้ทำให้ผมไม่สามารถทำอย่างที่ใจคิดได้
ร่างสูงเดินไปนั่งกอดอกที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเตียงด้วยใบหน้าที่นิ่งไร้ความเป็นมนุษย์!!!
“แล้ว…จะเอายังไงล่ะ  จะให้ฉันเอาน้องๆของนายมาขัดดอก  หรือ…”
“…”
“นายจะยอมเป็นตัวขัดดอกเสียเอง”


บับเบิ้ลบิวชวนคุย :
มาอัพตอนที่สองต่อแล้วจ้า  ไม่รู้จะลงเอยกันยังไงจริงๆนะคู่นี้  พระเอกของเราคิดอะไรอยู่ในหัวกันแน่ไม่มีใครสามารถเดาได้เลย  แถมเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย  มีหลากหลายอารมณ์อยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งไร้แววตานั่นอีก…  ท่าทางนายเอกเรื่องนี้จะเจอศึกหนักไม่น้อยเลย  มาเอาใจช่วยไทม์กันด้วยนะค้า *O*






ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3393
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
นี่จะไม่ให้เจอหรือถามพ่อแม่ก่อนซักคำเลยใช่ไหมว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าอ่ะ

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4198
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
เวลา 100 วัน กับเงิน 10 ล้านนี่จะหาได้จากไหน ถ้าหาได้จริงก็คงไม่ต้องกินข้าวกับเกลือมาตลอดหรอก

ออฟไลน์ cheezett

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 471
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
กินข้าวกับเกลือ มีน้องยั้วเยี้ยเต็มไปหมด เงิน10ล้านจะหามาได้ใน100วัน? พูดเหมือน100บาท

ออฟไลน์ Januarysky

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 507
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
100 วัน ก็สามเดือนฝ่าๆ แลก 10 ล้าน
ข้อเสนอค่อดคุ้ม ออกจะบ้าดีเดือดด้วยซ้ำ
รีเควสโลด พิซซ่ากะอาหารหรูๆ ทุกวัน
ชอบๆๆ
 :hao7:

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2938
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
จะหาเงินมาจากไหน ลำพังข้าวจะกินยังไม่พอยาไส้ o22

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
100 วันนิเผาเลยไหม้ 5555

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ยังไงๆ ทำสีถึง 10 ล้าน ไม่น่าใช่
จนกรอบกินข้าวกับเกลือ หาเงินที่ไหนได้
ซื้อล๊อตเตอรี่ถูกรางวัลที่หนึ่งก็ไม่พอ

บอส นี่เคยเจอไทม์ มาก่อนหรือเปล่า  o18
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ whistle

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 766
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4
แล้วจะหาทันหรอ สิบล้านภายใน 100 วันอ่ะ

ออฟไลน์ catka12

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 587
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
 :a5: 10ล้านใน 100วันนนน  :katai1:  :katai1:  :katai1:
แอบมาตามคะ...รอออ  :hao3:  o13

ออฟไลน์ WwW

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0




ตอนที่ 2

ความจริงที่ต้องยอมรับ

 

“เรื่องแบบนี้…”

“…”

“ใครมันจะไปยอมเชื่อง่ายๆกันเล่า!  ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้พวกเลว!”

ว่าแล้วก็แยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆใส่เขาอีกครั้ง  แต่คนที่นั่งกอดอยู่ไม่ได้มีทีท่าจะสะทกสะท้านแต่อย่างใด  ซ้ำยังตวัดขาขึ้นมานั่งไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ไปอีก

กูเกลียดมึง  ไอ้หน้ามึน!

“คิดถูกจริงๆที่ล่ามเอาไว้  ดุเหมือนกันนะเรา”

“เจอแบบนี้ใครจะไปสงบสติอารมณ์อยู่ได้ล่ะเฟ้ย  ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ  แน่จริงปล่อยสิวะ!”

“ฉันจะยอมปล่อยก็ต่อเมื่อนายกลงที่จะอยู่ที่นี่”

“ไม่!!!”

“เพราะ?”

“เพราะฉันจะกลับไปหาพ่อกับแม่แล้วก็น้องๆไงเล่า!!!”

แหกปากคุยกับมันจนคอหอยผมจะพังอยู่แล้วนะเนี่ย  ตกลงว่าวันนี้ผมจะได้กลับบ้านหรือเปล่านะ  พวกมันจับตัวผมมาทำไมกันแน่

ให้ตายสิ  จะร้องไห้แล้วนะโว้ยยย

“ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็…เสียใจด้วยนะ  นายไม่มีที่ให้กลับไปแล้วล่ะ”

“หมาย…หมายความว่ายังไง”

“…”

“แกทำอะไรกับพ่อแม่และน้องๆของฉัน!!!”

ผมเบิกตากว้างตะโกนลั่น  พุ่งตัวเข้าใส่มันแม้ว่าจะติดโซ่พวกนี้อยู่ก็ตาม  ข้อมือเริ่มแดงและเป็นรอยถลอกจากการออกแรงดึงของตัวเอง

“ฉันไม่ได้ทำ  แต่ดูเหมือนว่าพ่อกับแม่ของนายจะเคยไปกู้หนี้นอกระบบมา  และพวกนั้นก็เก็บดอกโหดมากด้วย  ถ้าวันไหนที่พ่อแม่ของนายไม่จ่ายเงินค่าดอกให้มัน  วันนั้น…ตาย”

“โกหก…”

ตึก…ตึก…ตึก…

ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาตรงมาหาผม  เขาค่อยๆย่อตัวนั่งชันเข่าอยู่ตรงหน้า  มือหนาเอื้อมมาจับที่ปลายคางผมไว้แล้วดันให้เงยขึ้น  แววตาว่างเปล่าไร้ซึ่งสิ่งสะท้อนใดๆจ้องมองผม…

“ถ้าคิดว่าฉันโกหกล่ะก็…ฉันจะสงเคราะห์พานายไปดูให้เห็นกับตาเอง  ว่านาย…ไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้ว”

 

“ไม่จริง…”

“…”

“นี่มัน…เกิดอะไรขึ้น”

“…”

“พ่อ! แม่!  หนึ่ง! สอง! สาม! สี่! ห้า!  อยู่ไหนน่ะ!  อย่าเล่นแบบนี้สิ!!!”

ผมวิ่งพล่านไปทั่วทั้งบ้าน  บ้านของผมเป็นบ้านชั้นเดียว  ทีมีพื้นที่หน้าบ้านเป็นทั้งห้องรับแขก  ห้องครัว  และห้องนอนของพ่อกับแม่  ส่วนผมและน้องๆอีกห้าคนจะนอนด้วยกันในห้องด้านในที่พื้นที่ขนาดหนึ่งเสื่อเท่านั้น  ส่วนห้องน้ำก็อยู่ด้านหลังสุด  แต่ว่าตอนนี้…

บ้านที่ถึงแม้จะเล็กแต่ก็เป็นบ้านที่เต็มไปด้วยความสุขของผมมัน…

เละ…

ทุกอย่างในบ้านพังพินาศหมดเลย  ข้าวของถูกรื้อทิ้ง  กระจกหน้าต่างของบ้านถูกทุบจนแตก  ประตูบ้านหลุดกระเด็น

ไม่เหลือแล้ว  ในบ้านผมไม่มีอะไรเหลือเลย!!!

“พ่อ  แม่  ออกมาเถอะ  ผมกลับมาแล้วนะ  ฮึก…”

ผมทรุดตัวนั่งลงกลางบ้าน  น้ำใสๆรื้นขึ้นรอบดวงตา  ทุกคนไปไหนกันหมด  น้องๆของผมล่ะ  พวกเขายังปลอดภัยดีหรือเปล่า

“เชื่อฉันหรือยังล่ะ”

“ทำไม…”

“…”

“ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย  ครอบครัวผมไปไหน  ครอบครัวของผมล่ะครับ  ฮือ…”

ผมเงยหน้ามองเขาที่มายืนอยู่ข้างๆทั้งน้ำตา  อีกฝ่ายเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายแบบนั้น

หมับ…

ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากเขา  นอกจากอ้อมแขนที่ดึงผมเข้าไปกอด   เขาลูบหลังและหัวผมเบาๆด้วยความอ่อนโยน

อะไรกันหมอนี่…

เป็นคนยังไงกันแน่นะ

“ครอบครัวของผม…พวกเขาปลอดภัยไหมครับ”

ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมถามเขาไปแบบนั้น  อย่างน้อยขอแค่ทุกคนยังมีชิวิตอยู่  ผมกำพร้อมที่จะออกตามหาและพาพวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

“พวกเขา…”

“…”

“ปลอดภัย”

“จริงเหรอครับ!!!”

ผมดันตัวเขาออกห่างแล้วมองหน้าอย่างดีใจ  ทุกคนปลอดภัยจริงๆเหรอ  พวกเขายังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้เหมือนผมใช่ไหม…

“ใช่  ตอนแรกที่พ่อกับแม่นายขับรถมาชนรถฉัน  พวกเขาขับหนีโดยไม่คิดจะรับผิดชอบ  ฉันก็เลยขับตามมา  พอมาถึง  ก็เจอพวกทวงหนี้กำลังพังบ้านของนายและพวกน้องๆของนายก็ถูกจับเอาไว้  พ่อแม่ของนายขอให้ฉันช่วยแลกกับจะยอมชดใช้ที่ทำสีรถฉันถลอกให้  หลังจากได้ฉันช่วยเอาไว้  พวกเขาก็ตกลงว่าจะชดใช้ค่าเสียหายให้  เพียงแต่พวกเขาไม่มีเงิน  ก็เลยจะขอเอาตัวลูกชายคนโตมาขัดดอกไว้ก่อน  จะให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น  ฉันดูจากสภาพพ่อแม่ของนายในตอนนั้นแล้วคงไม่มีเงินชดใช้ฉันในทันทีแน่ๆก็เลยตกลง  แล้วก็ไปรับตัวนายมาไงล่ะ”

“ถะ…ถ้าอย่างนั้น  แล้วตอนนี้…พ่อแม่กับน้องๆของผมอยู่ไหนล่ะ”

“ถ้าพ่อแม่นายล่ะก็ฉันไม่รู้หรอกนะ  คงจะไปพยายามหาเงินมาใช้หนี้อยู่ที่ไหนสักแห่ง  ส่วนน้องๆของนาย”

“…”

“ฉันพาไปเก็บไว้ในที่ปลอดภัยแล้วล่ะ”

เดี๋ยวนะ…

เก็บเหรอ  นี่เห็นน้องๆของผมเป็นตัวอะไรกันฟะ  ตั้งแต่ใช้คำว่าหยิบกับผมเมื่อตอนเย็นแล้วนะ!

“ที่ไหนครับ”

“ฉันบอกไม่ได้  พวกทวงหนี้พวกนั้นก็ถือเป็นกลุ่มแก๊งมาเฟียใหญ่ไม่ใช่น้อย  พวกมันอาจจะแค้นและส่งคนมาตามล่าตัวพ่อแม่กับน้องๆนายได้ทุกเมื่อ  ฉันจำเป็นต้องเก็บที่อยู่ของน้องๆนายไว้เป็นความลับ  แม้แต่ก็ให้รู้ไม่ได้”

“แต่ผมเป็นพี่ชายพวกเขานะ  ผมจะไปดูแลและปกป้องน้องๆของผมเอง!”

“ปกป้องงั้นเหรอ  หึ…อย่าพูดให้ขำหน่อยเลย  ตัวนายเอง…ลำพังแค่ปกป้องตัวเองยังทำไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ”

ริมฝีปากเย้ยหยันที่แสยะยิ้มออกมาอย่างดูถูกของเขากรีดหัวใจผมจนแทบคลั่ง  ใบหน้าเรียบนิ่งราวกับจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าของปิศาจขึ้นมา

“คนขี้ขลาดที่ไม่มีแม้แต่ความกล้าจะส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากคนในโรงเรียนแบบนาย  ปกป้องใครไม่ได้ทั้งนั้นแหละ”

“คุณ!”

“นายเป็นคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ในช่วงเวลาที่พวกทวงหนี้มันบุก  เท่ากับว่าพวกมันไม่รู้จักนาย  ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของนายยังมีลูกชายอีกคน  เพราะงั้นเป้าหมายของพวกมันตอนนี้   นอกจากพ่อแม่ของนายแล้วก็คือน้องๆทั้งห้าคนของนาย  เพื่อทำตามคำขอร้องของพ่อแม่ที่น่าสมเพชของนาย  ฉันถึงยอมช่วยพาเด็กพวกนั้นไปเก็บในที่ปลอดภัย  แต่ถ้านายยังยืนยันว่าจะไปเจอน้องๆของนายให้ได้  ฉันก็จะพาไป  และเมื่อถึงเวลานั้นหากเกิดอะไรขึ้น…”

“…”

“ไม่ว่าใครจะตายอยู่ตรงหน้า  ฉันก็จะไม่สน”

“ผม…”

เอายังไงดีล่ะ…   ผมควรตัดสินใจยังไงดี  ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันได้เลยว่าเรื่องที่เขาพูดคือเรื่องจริง  และครอบครัวของผมยังมีชีวิตอยู่จริงๆ

ผม…

ผม…

“ผมก็แค่…อยากรู้ว่าน้องๆของผมยังมีความสุข…”

[พี่จ๋า!]

“!!!”

[พี่จ๋ารีบกลับมาเร็วๆนะ  พวกเราคิดถึงพี่จ๋ามากเลย!]

“ห้า!”

ผมคว้าโทรศัพท์ในมือเขาที่ชูหันหน้าจอมาตรงหน้าเข้ามาถือไว้เอง  มันคอคลิปวิดีโอที่มีน้องๆทั้งห้าคนของผมอยู่ครบ

[วันนี้มีคนน่ากลัวบุกมาที่บ้านด้วย  สี่กลัวมากเลยค่ะ]

[สามก็กลัว]

[สองด้วย]

[หนึ่งก็กลัวครับ]

[แต่ว่า…พ่อกับแม่บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง  เพราะพี่ชายหน้าจิ้งจอกจะเป็นคนดูแลพวกเราเอง]

พี่ชายหน้าจิ้งจอก?

ผมเหลือบตาขึ้นมองเจ้าของโทรศัพท์ที่ยืนตีหน้านิ่งเหมือนเดิมเป๊ะๆก่อนที่ภาพของจิ้งจอกจะซ้อนทับอยู่กับใบหน้าของเขา

อ่า…

นาสินะ  พี่ชายหน้าจิ้งจอก…

ฮ่าๆๆๆๆๆ

[พี่ชายหน้าจิ้งจอกบอกว่าให้เป็นเด็กดีอยู่ที่นี่  ถ้าพวกเราอยู่ที่นี่จะไม่มีใครทำร้ายพวกเราได้  เขาบอกว่าพี่จ๋าต้องไปช่วยพ่อแม่ทำงาน  อาจไม่ได้เจอกันสักพักให้พวกเราอดทนรอ  พวกเราจะรอพี่จ๋านะ  จะเป็นเด็กดี  ไม่ดื้อไม่ซน  พี่จ๋าตั้งใจทำงานนะครับ]

“หนึ่ง…”

[ที่นี่มีของกินดีๆ  มีของเล่นเยอะแยะ  เตียงก็กว๊างกว้าง  สองชอบมากเลยค่ะ]

“สอง…”

[มีสระว่ายน้ำด้วยนะครับ  พี่สาวที่คอยดูแลบอกว่าจะสอนผมว่ายน้ำด้วยล่ะ]

“สาม…”

[ที่นี่เหมือนสวรรค์เลย  สี่อยากให้พี่จ๋ามาเห็นเร็วๆจังค่ะ]

“สี่…”

[พี่จ๋าไม่ต้องห่วงนะ  ถึงจะไม่มีพี่จ๋าคอยเล่านิทานให้ฟังก่อนนอน  แต่ว่า…พวกเราก็จะหลับให้ได้  ที่ผ่านมาพี่จ๋าคอยดูแลพวกเรามาเยอะแล้ว  จนกว่าพี่จ๋าและพ่อแม่จะกลับมา  พวกเราจะดูแลกันและกันอย่างดีที่สุด  พี่จ๋าไม่ต้องห่วงนะครับ]

“ห้า…ฮึก!”

[คุณหนูๆทั้งหลาย  ได้เวลาทานข้าวเย็นแล้วนะคะ  มาเถอะค่ะ]

เสียงหวานใสเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาก่อนที่พวกน้องๆจะร้องตะโกนกันอย่างดีใจที่จะได้กินข้าว

[รีบกลับมาไวๆนะพี่จ๋า  บ๊ายบาย]

กล้องขยับออกให้ผมได้เห็นพวกเขาทั้งห้าคนพร้อมกัน  น้องๆของผมโบกมือยิ้มแย้มอย่างสดใส  เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ

“ทุกคน…”

ผมเอาโทรศัพท์มากอดไว้แนบอก  ยังมีชีวิตอยู่จริงๆสินะ  แถมยัง…มีความสุขมากๆอีกด้วย

“คนที่ดูแลน้องๆของนายจะอัดคลิปเด็กๆส่งมาให้อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง  เพื่อให้นายได้ดูความเป็นไปของพวกเขาได้  ฉันช่วยนายได้แค่นี้แหละ”

น้ำเสียงนิ่งต่ำโทนเดียวตลอดเอ่ยขึ้น

ผมไม่ตอบรับ  ไม่มองหน้า  ได้แต่กอดโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้เอาไว้แล้วเปิดคลิปของน้องๆดูซ้ำไปซ้ำมา

อยากจะบอก…แต่ก็พูดไม่ออก…

ขอบคุณนะครับ

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพตอนที่สองต่อแล้วน้า  น้องไทม์เริ่มจะรู้สึกดีกับท่านจักรวาลหน้าจิ้งจอกของเราขึ้นมานิดๆแล้วรึเปล่านะ  อยากให้ถึงโมเม้นต์หวานหยดย้อยของคู่นี้เร็วๆจังเลย  แต่ว่า…ท่านจักรวาลดูมีลับลมคมนัยยังไงๆอยู่น้า  เบื้องหลังความจริงทั้งหมดของเรื่องนี้คืออะไรกันแน่  แลวน้องไทม์ของเราจะเป็นยังไงต่อไป  ฝากติดตามกันด้วยนะค้า ^^

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4198
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ Januarysky

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 507
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
ก็โออยู่นะ น้องๆ สุขสบายขนาดนี้
ต้องขอบคุณพี่หน้าจิ้งจอกหน่อยล่ะ
10 ล้านใน 100 วัน  ยอมขัดดอกไปก่อนละกัน
ไม่แน่ เกิดพี่หน้าจิ้งจอกเปลี่ยนใจ น้องอาจไม่ต้องใช้เงินคืนก็ได้
 :mew1:

ออฟไลน์ WwW

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์และทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องนี้นะคะ 

จะพยายามอัพบ่อยๆให้ได้อ่านกันแบบไม่ขาดตอนจ้า   จุ๊บๆๆๆ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
หน้านิ่งซะขนาดนี้ เด็กทำไมมองเป็นหน้าจิ้งจอกได้นะเนี่ย  :m20:

แต่หน้าจิ้งจอกทำดีนะเรื่องพาน้องๆไปอยู่ห่างไกลพวกมาเฟีย
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3393
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
ไม่ใช่นี่เป็นเรื่องที่ท่านจักรวาลกุขึ้นมาเพื่อที่จะดึงนายเอกของเรามาไว้ใกล้ๆ ตัวหรอกนะ

ออฟไลน์ whistle

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 766
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4
มีเบื่องหลังด้วยสินะ

ออฟไลน์ angel_Z4

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 784
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
ช่างสรรหาชื่อมาเรียกจริงๆเจ้าพวกเด็กน้อย

ออฟไลน์ weedear

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-4
น่าติดตาม

ออฟไลน์ WwW

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0


ตอนที่ 3

เจ้าหมาน้อย?

 

ตลอดทางบนรถเพื่อกลับไปยังคฤหาสน์ของคุณจักรวาล ( รู้ชื่อแล้ว ) ผมและเขาต่างก็ไม่มีใครพูดอะไร  อีกฝ่ายเอาแต่นั่งไขว่ห้างกอดอกมองไปนอกรถ  ส่วนผมก็กำลังคิดทบทวนเรื่องทั้งหมดอยู่ในหัว  สิ่งที่อยากรู้มากที่สุดในตอนนี้ก็คือ…

พ่อกับแม่ของผมอยู่ที่ไหนกันแน่

แล้วเวลาแค่หนึ่งร้อยวัน  พวกท่านจะไปเอาเงินสิบล้านมาจากไหน

“ถึงแล้วครับบอส”

ชายชุดดำทั้งสองคนที่ดูแล้วคงเป็นบอดี้การ์ดของเขาเอยขึ้นพร้อมกับลงมาเปิดประตูรถให้  คุณจักรวาลลงไปก่อน  ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูฝั่งตัวเอง หนึ่งในบอดี้การ์ดของเขาก็มาเปิดให้เสียก่อน

“เชิญครับ”

เอ่อ…ตัวขัดดอกอย่างผมทำไมได้รับการปฏิบัติที่ดีขนาดนี้นะ  ไม่เห็นจะเหมือนในละครที่เคยดูเลย

“ขะ…ขอบคุณครับ”

ไปไม่เป็นเลยกู

ต้องปฏิบัติตัวยังไงเวลาอยู่ที่นี่กันนะ

ใช่แล้ว  ผมตกลงจะยอมเป็นตัวขัดดอกอยู่ที่หนึ่งร้อยวันจนกว่าพ่อกับแม่จะกลับมา  หวังว่าคงไม่ได้โดนเขาไล่ให้ไปรีดไถหรือว่าฆ่าฟันใครตามประสาแก๊งมาเฟียหรอกนะ

“ไปเอาโซ่มาซิ  ฉันจะพาหมาไปเดินเล่น”

คุณจักรวาลออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดของตัวเอง  พวกเขารับคำสั่งเดินเข้าไปในบ้าน  ส่วนผมก็ได้แต่ยืนเกร็งตัวแข็งทื่อ  ไม่รู้จะทำอะไรต่อดี

“มาแล้วครับบอส”

โซ่สำหรับคล้องกับปลอกคอหมาถูกส่งถึงมือคุณจักรวาลก่อนที่เขาจะไล่บอดี้การ์ดทั้งสองคนให้ไปที่อื่น  ที่ตรงนี้จึงเหลือแค่ผมกับเขายืนกันอยู่สองคน

อ่า…แล้วไหนหมาที่เขาจะพาไปเดินเล่นล่ะ?

“มานี่…”

ส่งเสียงเรียกผม  ผมรีบวิ่งอ้อมรถไปหาเขาเพราะตอนแรกยืนกันคนละฝั่งฟากของรถ  ช่วงเวลาหนึ่งร้อยวันนี้  แค่ทำตัวดีๆอยู่ในโอวาทของเขาก็คงไม่มีอะไร  ผมจะพยายามช่วยงานเขาทุกอย่างเพื่อตอบแทนที่เขาช่วยน้องๆของผมไว้แล้วกัน

“หลับตา”

“ครับ?”

“หลับตา”

เขาย้ำคำเดิมอีกครั้งเมื่อผมวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าตามที่เขาสั่ง  ถึงจะกังวลว่าเขาคิดจะทำอะไร  แต่ผมก็ค่อยๆหลับตาลงตามคำสั่งที่ได้รับ

คะ…คงไม่ได้จะยิงผมทิ้งเพระเปลี่ยนใจหรอกนะ

กริ๊ง  กริ๊ง

เสียงบางอย่างคล้ายกับเสียงกระดิ่งดังขึ้น  ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างถูกสวมลงบนคอ  หลังจากนั้นก็เหมือนมีอะไรหนักๆมาถ่วงเอาไว้อีกที

อะ…อะไรกันวะเนี่ย!!!

“ลืมตาได้”

ทันทีที่ลืมตาเมื่อได้รับอนุญาต  ผมก็ตกใจจนแทบช็อกเพราะตอนนี้ผมกำลังถูกล่ามโซ่อีกแล้ว!!!

พูดให้ถูกก็คือผมถูกสวมปลอกคอสีดำสนิทและมีกระดิ่งห้อยอยู่ตรงกลางหนึ่งอันประหนึ่งสร้อยคอเลยทีเดียว  ส่วนตรงห่วงด้านหน้าก็ถูกสายโซ่ล็อกเอาไว้อีกที

นะ…นี่มัน…!

ดะ…เดี๋ยวนะ  พาหมาไปเดินเล่นแล้วไหงถึงเอาโซ่มาคล้องคอผมล่ะเว้ย!!!

อย่าบอกนะว่า…

“ไปเดินเล่นกัน  เจ้าหมาน้อย”

กู-ไม่-ใช่-หมา!!!

อยากจะตอบกลับไปแบบนั้น  ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายกระตุกโซ่และเดินนำไป  ผมจำใจต้องเดินตามเขาไปทางสวนหย่อมขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ที่มีไฟสีส้มติดประดับประดาอยู่ตามต้นไม้อย่างสวยงาม  ทุกอย่างจะดูดีกว่านี้ถ้าผมไมได้กำลังถูกจูงเหมือนหมาตัวหนึ่งแบบนี้!

“คุณจักรวาลครับ  คือว่า…ผมไม่ใช่…”

“นายเป็นหมา”

“ครับ?”

“หนึ่งร้อยวันที่ฉันจะได้เป็นเจ้าของนาย  นายต้องอยู่ที่นี่ในฐานะหมาน้อยของฉัน”

“อะไรนะ!!!”

“ทุกคนในนี้จะปฏิบัติกับนายอย่างดีเพราะนายคือหมาน้อยของฉัน  หน้าที่ของนายมีแค่จงรักภักดีกับฉันเท่านั้น  ห้ามไปเชื่องกับคนอื่นเด็ดขาดล่ะ”

เขาหยุดเดินและหันกลับมามองผมด้วยแววตาจริงจังตอนพูดประโยคนี้

ไม่เอาแบบนี้สิเว้ย!  จะให้ไปเป้ฯคนใช้ คนสวน คนขับรถหรืออะไรก็ได้  กูทำได้ทั้งนั้น  แต่ต้องไม่ใช่เป็นหมาสิฟะ!!! 

“ที่สำคัญ…ปลอกคอนั่นคอสิ่งเตือนใจว่านายมีเจ้าของแล้ว  ห้ามถอดออกและไปกระดิกหางใส่ใครเด็ดขาด  เข้าใจไหม”

“ไม่เข้าใจ!”

“…”

“คุณจักรวาล  ถึงคุณจะเป็นผู้มีพระคุณพ่วงด้วยเจ้าหนี้ก็ตาม  แต่คุณก็ไม่มีสิทธิมาทำกับผมมแบบนี้นะ  จู่ๆจะให้ผมมาเป็นหมางั้นเหรอ  ผมก็มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเหมือนกันนะ!!!”

ตะโกนใส่เขาอย่างเหลืออด

ขอทีเถอะ  ไอ้ท่าทางมึนๆเหมือนไมได้รับรู้ความรู้สึกของคนอื่นเขาเลยแบบนี้น่ะ!  ช่วยเลิกๆมันจะได้ไหม

“เป็นหมาของฉันไม่ดีตรงไหน  ฉันดูแลอย่างดีเลยนะ”

“ถึงจะดูแลอย่างดีก็เถอะ  แต่จะมี่คนสติดีๆที่ไหนเขาจะอยากเป็นหมากันบ้างล่ะครับ”

กระตุก!

“อ๊ะ!”

ผมร้องเสียงหลงเมื่อโซ่จูงถูกกระตุกอย่างแรงจนเซถลาเข้าหาคุณจักรวาล  เขาเอาโซ่ตวัดอ้อมวนไปด้านหลังผมเพื่อมัดตัวผมเอาไว้  ปลายโซ่ก็ม้วนเข้ากับมือของตัวเอง  ดึงผมเข้าหาจนแทบจะสิงร่างเขาอยู่รอมร่อ

“ฉันต้องการให้นายเป็นเจ้าหมาน้อย”

ร่างสูงก้มหน้าลงมาใกล้  ลมหายใจร้อนระอุของเขาเป่ารดแก้มจนเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา

“ก็บอกแล้วไงว่า…!”

เสียงถูกกลืนหายกลับลงไปในคอจนหมด  ผมยืนตัวแข็งเป็นหินสองตาเบิกกว้างเมื่อคุณจักรวาลยื่นหน้าเข้ามาจนปลายจมูกชนกัน  แถมเขายังกดมันลงมา  อีกเพียงนิดเดียวปากของพวกเราก็จะประกบกันแล้ว!

“อย่าพยศนักสิ  ขี้เกียจปราบนะ”

“อะ…ออกไปห่างๆได้ไหมครับ”

“เป็นหมาน่ะ  ต้องอ้อนเจ้านายรู้ไหม”

“ไม่มีทาง…!”

อ๊ากกกกก  จะเงยหน้าขึ้นตอบโต้แบบเสียงดังฟังชัดก็ไม่ได้  เพราะถ้าเงยขึ้นไปเมื่อไหร่มีจูบแน่ๆ  ใครจะอยากจูบกับผู้ชายกันเล่า!

“ไม่เป็นไร  ไว้ฉันอ้อนนายเองก็ได้”

พูดจบ  เขาก็เปลี่ยนทิศทางของจมูก  เอามาคลุกเคล้าคลอเคลียเกลี่ยแก้มผมไปมาแทน  เดี๋ยวนะเฮ้ย!  แบบนี้ใครกันแน่ที่สมควรจะเป็นหมา!

“ยะ…หยุดนะครับ”

พยายามเบี่ยงตัวหลบ  แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะร่างกายถูกโซ่รัดเอาไว้แน่น  ปลายจมูกของเขาเลื่อนต่ำมาซุกไซร้ที่ซอกคอแทน

ผะ…ผมจะไม่มีแรงยืนต่อแล้วนะเว้ย  ทำบ้าอะไรกันวะเนี่ย!

“ทีนี้…จะอ้อนฉันได้หรือยัง”

“ฮะ?”

“ถ้านายไม่เป็นคนอ้อนเอง  ฉันก็จะอ้อนต่อนะ”

เขาหยุดการกระทำอันอุกอาจของตัวเองเพื่อกระซิบที่ข้างหูผม  และเพราะมัวแต่อึ้ง ทึ่ง (เสียว) กับสิ่งที่เขาเพิ่งจะพ่นออกมาก็เลยไม่ได้ตอบกลับไปในทันที  ทำให้คุณจักรวาลเริ่มการกระทำอันรุกล้ำร่างกายของผมอีกครั้ง  เพียงแต่คราวนี้มันเลื่อนต่ำลงยิ่งกว่าเดิม!

จะ…จะถึงหน้าอกผมแล้ว!

“โอเคครับ!”

“…”

“ผะ…ผมจะยอมเป็นหมาน้อยให้คุณ  ผมจะอ้อนคุณเอง  เพราะงั้น…คุณเลิกอ้อนผมเถอะนะ”

มันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้  ในช่องท้องวูบหวามราวกับลำไส้ถูกวาร์ปหายไปที่อื่นเลย

หะ…หัวใจก็เต้นแรงอีกต่างหาก

“ก็แค่นี้”

คุณจักรวาลยอมผละตัวออกไปในที่สุด  เขาคลายโซ่ที่รัดตัวผมอยู่ออกให้แล้วจูงผมเดินเล่นในสวนต่อไปราวกับว่าผมเป็นหมาน้อยของเขาจริงๆ

เอาวะ  ก็ดีกว่าต้องมาโดนอ้อนแบบเมื่อกี้ละกัน  หัวใจผมจะวายเอา

“พรุ่งนี้ฉันจะให้คนขับรถไปส่งนายที่โรงเรียน  และตอนเย็นก็จะไปรับด้วยเหมือนกัน  นายห้ามไปที่อื่นก่อนได้รับอนุญาตจากฉัน  หลังเลิกเรียนต้องขึ้นรถที่ไปรับกลับบ้านทันที  เข้าใจหรือเปล่า”

“ครับๆ”

ตกลงผมเป็นหมาหรือเป็นลูกเขาเนี่ย  เฮ้อ!

“เข้าใจง่ายๆก็ดี”

คุณจักรวายหยุดเดินอีกครั้ง  เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดสนิท  ไม่มีดาวแม้สักดวง  แววตาที่เหมือนทอดมองไปยังที่ที่ไกลแสนไกลของเขาให้ความรู้สึกหนาวเย็นสุดขั้วหัวใจ

บางครั้งก็ดูอ่อนโยน  แต่บางครั้งก็ดูน่ากลัว

ผมไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่  และเหตุผลที่ทำไมเขาถึงดูแลลูกหนี้สิบล้านอย่างผมดีขนาดนี้…

ผมอยากจะเชื่อใจเขานะ  แต่ว่า…คงเพราะเราเพิ่งเจอกันวันนี้  ผมถึงยังรู้สึกระแวงเขาอยู่ตลอดเวลา

“นายคิดว่า…ฉันจะทำได้ไหม”

“ทำอะไรเหรอครับ?”

จู่ๆก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย  ใครมันจะไปเข้าใจฟะ

คนถามหยุดแหงนหน้ามองฟ้าแล้วหันกลับมามองผมแถม  นัยน์ตาว่างเปล่าจ้องผมนิ่ง  สีตาของเขาดำสนิทจนน่ากลัว…

“ปกป้องคนสำคัญน่ะ”

“…”

“คนอย่างฉัน  จะทำได้หรือเปล่า”

เอิ่ม…มันเป็นประโยคคำถามที่ต้องการคำตอบจริงเหรอ  มันคล้ายกับว่าเขากำลังตั้งคำถามกับตัวเองมากกว่า  ดูเหมือนคุณจักรวาลจะมีเรื่องกังวลอยู่ในใจไม่น้อยเลย

อะไรกันนะ

จะอะไรก็ไม่รู้หรอก  แต่ว่า…ตอนนี้ผมเป็นหมาของเขานี่นา  หมาที่ต้องจงรักภักดีกับเขาในข่วงเวลาหนึ่งร้อยวันนี้  เพราะงั้น…ผมจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด   อย่างน้อยก็เพื่อที่เขาจะได้ช่วยดูแลน้องๆของผมต่อไปจนกว่าพวกทวงหนี้พวกนั้นจะเลิกตามล่าเรา

หมับ…

“ทำได้สิครับ”

ผมจับมือหนาขึ้นมาแนบแก้ม  แผ่ฝ่ามือของเขาออกแล้วเอาหน้าถูไปถูมา  ก็เป็นหมานี่นะ  จะพูดอะไรมากก็คงไม่ได้

“อย่ากังวลไปเลย  เจ้านาย…”

“…”

“เพราะว่าบนโลกนี้น่ะ  จะไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่า…”

“…”

“จักรวาลอีกแล้วล่ะครับ”

ผมยิ้มจนตาหยี  ขณะที่อีกฝ่ายเบิกตากว้างมองผมตัวแข็งทื่อ

ไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองจะช่วยให้เขาคลายความกังวลได้บ้างหรือเปล่า  สิ่งที่ผมคิดตอนนี้มีเพียงแค่…

ทำให้ดีที่สุด  ในหนึ่งร้อยวันนับจากนี้

 

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาแล้วจ้า  ตามมาติดๆกับตอนที่สาม  ตอนนี้มีความละมุนสุดๆ  น้องหมากับเจ้านาย…ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าจักรวาลอีกแล้ว  โอ๊ยยยยยยย   น้องไทม์กำลังโปรยเสน่ห์ให้ท่านจักรวาลหรือเปล่าเนี่ย  อย่าดูถูกทาสหมาเชียวนะ  หลงรักคลั่งไคล้ขึ้นมาแล้วไม่มีทางปลอดให้รอดพ้นเงื้อมมือไปแน่นอน  เอาเป็นว่า  มาตามเอาใจช่วยน้องไทม์กันต่อไปนะค้า

ออฟไลน์ Laliat

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
น่ารักกันแบบมึนๆ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
พูดได้ดี
เจ้านายต้องปกป้องคนสำคัญได้อยู่แล้ว
“เพราะว่าบนโลกนี้น่ะ  จะไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่า…จักรวาล
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ little_munoi

  • ++ singular ++
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-3
รอติดตามต่อค่ะ
มีเส่น่ห์มาก ไทม์

ออฟไลน์ kunt

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 702
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-1
ดาเมจกันรุนแรงมาก โอ้ย ไม่ดีกับใจน้อยๆ

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด