#เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: #เสี่ยกับเน่ (shotacon) -จบ- :: เสี่ยกับเน่มีอีบุ๊คแล้วจ้า!!! 15 เม.ย.62  (อ่าน 73647 ครั้ง)

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
 :julข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ




*****


ติดตามชีวิตของเสี่ยอเนก กับเด็กน้อยเนเน่
คนสองคนที่แตกต่างกันมากๆ จะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างไรนะ


เรื่องนี้เป็นแนว one short เสียมาก และช่วงแรกๆเน่ยังอายุไม่ถึง 18 เราจึงขอใส่ shotacon
Genre : slice of life, shotacon
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-04-2019 14:15:11 โดย mukmaoY »

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
Re: #เสี่ยกับเน่ ตอนที่1 'พบ' 3/8/60
«ตอบ #1 เมื่อ03-08-2017 19:42:00 »


Chapter 1 พบ





"เป็นเด็กดีนะเนเน่"

"อย่าดื้อกับเสี่ยเขานะ แล้วหนูจะสบาย รู้ไหมเน่?"

"อืม รู้ ...ไปได้แล้ว รถตู้มาแล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก"







"เสี่ยครับ เด็กที่ว่ามาถึงแล้วครับ ตอนนี้รออยู่ชั้นล่าง ส่วนพ่อกับแม่ของเด็กเดินทางไปสาขาฮ่องกงของเราแล้วครับ"

"พาเข้ามา"







เด็กกำลังโตวัยเพียง 14 ปี จำต้องถูกขายให้กับเสี่ยใหญ่วัยกลางคนที่มีอายุห่างกันถึง 21 ปี

เนเน่ ไม่ใช่เด็กซื่อ ไม่ใช่เด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลก
เขารู้ว่าตัวเองมาในบ้านไม้สักหลังนี้ในฐานะอะไร และมีหน้าที่อย่างไรเพื่อต่อชีวิตครอบครัวพิชิตกุล

เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง มีพี่บอดี้การ์ดที่เนเน่ตั้งชื่อในใจว่า 'พี่หมี' ตามรูปร่างสัณฐาน
พี่หมีหยุดยืนหน้าห้องๆหนึ่งที่มีประตูแกะสลักลวดลายมังกรสองตัวเกี่ยวกระหวัดรัดพันกัน

"เข้าไปทักทายเสี่ยก่อน"

"แล้วต้องทำอะไรมั้ยพี่หมี"

"พี่ชื่อไท"

"ก็อยากเรียก"

"เออๆ เข้าไปข้างในน่ะทำตัวดีๆแล้วกัน อย่ากวนตีน เสร็จแล้วจะพาชมบ้าน"

"ไม่มีบอดี้การ์ดคนอื่นรึไง"
บ่นงึมงำ แล้วกระแทกลูกบิดประตูเข้าไป

น่ารำคาญ

เนเน่คิดอย่างนั้น
ดูก็รู้ว่าพี่หมีไม่ใช่คนรักเด็ก และถูกส่งมาเพื่อกำราบเขา แต่เนเน่ไม่กลัว ไม่มีใครไม่ตามใจเนเน่ ด้วยหน้าตาน่ารัก ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีแต่คนมอง

มันทำให้เนเน่ภูมิใจ

เนเน่เชื่อว่าอีกเดี๋ยวพี่หมีก็จะเอ็นดูเขา เหมือนกับเสี่ยลูกครึ่งตรงหน้า

เสี่ยอเนก ฟอนเดอร์เป็นเจ้าของโรงสีขาวถึงสองแห่งในจังหวัดสุพรรณบุรีจากมรดกของแม่ ส่วนกิจการที่เสี่ยลงทุนเองเห็นจะมีแต่โรงงานผลิตอาหารสัตว์จำพวกไส้กรอกชิ้นเล็กๆ
นอกจากนี้แล้ว เนเน่ก็ไม่ยักรู้นัก

แน่นอนว่าลูกครึ่งส่วนใหญ่นั้นรูปหล่อ และเสี่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น
นัยน์ตาของเสี่ยเป็นสีฟ้าขุ่นเข้ม ดวงตาเรียว ปลายหางตาเชิดนิดๆคล้ายแมว แต่โครงหน้าชัดเจนของเสี่ยทำให้ภาพโดยรวมน่ากลัว
เนเน่ยืนยิ่งๆมองเจ้าของบ้านที่กำลังนอนเหยียดอ่านหนังสือบนเตียงขนาดคิงไซส์โดยไม่สนใจเด็กอย่างเขา
แต่เนเน่เชื่อ เชื่อว่าในบรรดาอีหนูของเสี่ย ไม่มีใครน่ารักเท่า
และอีกไม่นาน
อีกไม่นาน...เขาจะสบาย

"ไม่รู้จักการเคาะประตู?"
เสี่ยมองลอดแว่นเลนส์เล็ก ใช้น้ำเสียงเรียบนิ่ง
เนเน่ขมวดคิ้ว
"ก็พี่คนเมื่อกี๊กวนเน่ เลยโมโหรีบเปิด"

"มานี่ซิ"
เสี่ยกระดิกนิ้วเรียกให้เข้าไปใกล้ขึ้น แต่เนเน่ไม่รู้ว่าต้องใกล้แค่ไหน จึงขยับไปหนึ่งก้าว

"มาอีก"
คนบนเตียงเริ่มกดเสียงต่ำ แต่เนเน่ก็ยังไม่เข้าใจ

"ขึ้นมาบนเตียง!"

ร่างเล็กสะดุ้งโหยง รีบกระโดดขึ้นเตียงยักษ์ ไปนั่งอยู่ปลายเท้าเจ้าของ

"พ่อแม่เคยสอนอะไรบ้าง"
เข้าใจว่าเป็นเรื่องบนเตียง จึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"แต่ชอบอ่านคู่สร้างคู่สม"

"หึ!..." เสี่ยยิ้มร้าย
"เรื่องมารยาท...เขาสอนอะไรเธอบ้าง"

"ม..ไม่รู้"
ไม่เข้าใจ ...ที่ทำอยู่นี่ก็มีมารยาทสำหรับเนเน่แล้ว

"เดี๋ยวให้ไทสอนให้แล้วกัน อยู่ที่นี่ต้องรู้จักมารยาท จะได้อยู่ร่วมกับคนอื่นได้"

"กับเด็กคนอื่นของเสี่ยเหรอ?"

"ไม่ใช่"

"แล้วต้องอยู่กับใคร"

"กับฉันนี่ไง!"
เสี่ยขึ้นเสียง
เด็กน้อยงงงัน เขาทำอะไรให้เสี่ยไม่พอใจหรือ?

"และทุกวันเสาร์ น้องแป้งจะมาบ้านนี้ ช่วยทำตัวดีๆ ให้ฉันชื่นใจหน่อยนะ"

"อื้อ"

"เฮ้อ!....ไหนถอดเสื้อผ้าซิ อยากรู้จริงๆว่าไอ้ที่อ่านมา กล้าทำจริงหรือเปล่า"

ก็เตรียมใจมาอยู่แล้ว ทำไมจะไม่กล้า

เนเน่ถอดเสื้อผ้าออก เหลือเพียงกางเกงตัวจิ๋วแนบเนื้อ
อากาศ22องศาเซลเซียส ทำให้ขนลุกชัน เขาจึงกอดตัวเองคลายหนาว

"มาใกล้ๆฉันสิ"
ร่างเล็กขยับตัวจนพอดีกับเสี่ย
เสี่ยลุกนั่งตัวตรง มองสำรวจเน่เล็กน้อย ก่อนจะรั้งร่างเล็กดั่งลูกนกแนบอก

ใบหน้าเรียวรูปไข่แนบติดหน้าอกแน่นของผู้ชายรุ่นพ่อ หัวใจเนเน่เต้นตุบตับ ยิ่งแรงขึ้นเมื่อมืออุ่นของเสี่ยวางอยู่ที่แก้มก้น

"ใช้ได้"
เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเอง ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในแล้วรั้งลงมา

เนเน่ตัวสั่น

ความเงียบ ลมหายใจ
ทำให้เด็กน้อยหดตัวเล็กลง เล็กลง
 
เนเน่ลอบมองอวัยวะซ่อนเร้นของตัวเอง ที่มีเพียงแม่กับอดีตพี่เลี้ยงเท่านั้นที่เคยเห็น

สายตาของเสี่ยฉายแววแปลกประหลาด จุดยิ้มมุมปากนั่นก็ด้วย

"เธอกลัว?"

เด็กน้อยส่ายหน้า

"รูดซิปให้ทีซิ"
นิ้วยาวชี้ไปที่ซิปกางเกงสแล็คของตน
เนเน่เพิ่งเห็นว่าตัวเองสั่นก็ตอนที่ปลายนิ้วแตะไปยังซิป ดึงลงจนสุด แต่คุณภาพของกางเกงกลับทำให้มันยังดูเหมือนไม่ได้รูด

"หึ.."
เสี่ยขำในลำคอ ก่อนจะเป็นฝ่าย 'ปลด' สิ่งกีดขวางด้านหน้าออกเอง

"นี่...เคยเห็นของจริงมั้ย"

รีบส่ายหน้า

"เธอจะต้องเห็นเจ้านี่ทุกวันๆ คงรับได้ใช่มั้ย?"
คำถามเสี่ยจริงจัง เนเน่เหลือบตามอง'งู'ตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ที่นอนนิ่งสงบ
ไม่ค่อยเข้าใจเสี่ยนัก เรื่องรับได้หรือไม่ได้ ยังไงเนเน่ก็ต้องเป็นเด็กของเสี่ย พ่อแม่บอกว่าเพื่อความสบาย เนเน่ต้องยอมเสี่ยทุกอย่างอยู่แล้ว

เด็กน้อยคิดไตร่ตรองสักพัก จึงพยักหน้า

"ฉันไม่อยากสร้างฝันร้ายให้เด็กคนหนึ่งหรอกนะ"

"แล้วเด็กคนอื่นล่ะ"

"ไม่รู้หรือไง"

"อะไร?"

"ฉันเลี้ยงครั้งละคนเท่านั้นแหละ ยิ่งมากคนก็มากความ ขี้รำคาญน่ะ"
ถึงจะตอบกันคนละเรื่อง แต่เสี่ยดูเป็นกันเองมากขึ้น เนเน่จึงอมยิ้มโดยไม่ฝืน

"เธอเคยเห็นตอนมันแข็งตัวหรือยัง? อ้อ...ของเธอน่ะ ช่วยตัวเองบ่อยมั้ย"
เสี่ยวกกลับมาเรื่องเก่า

"เอ่อ..."

"ตอบมาเถอะ"

"บ..บ่อย"

"ดี"

แล้วไงต่อ

"ทำให้มันแข็งสิ"

ด้วยมือ หรือ ...ปาก?
เนเน่เผลอกัดริมฝีปาก ก่อนจะใช้มือเล็กๆข้างขวาแตะอาวุธประจำกายของเสี่ย

อุณหภูมิร้อนผะผ่าวส่งมายังปลายนิ้ว เด็กน้อยทำอย่างที่ทำกับของตัวเองจนเห็นว่าสิ่งนั้นเริ่มแข็งตัวขึ้น ...แต่มัน..มันยังไม่ใช่!
ลอบมองหน้าเสี่ย ปรากฏว่ารอยยิ้มเจ้าเล่ห์นี้กำลังแกล้งเขาอยู่  เนเน่จึงดึงมือออก นั่งงงๆ

"อะไร? เลิกแล้วเหรอ?"

"ทำไม...มันยังไม่แข็ง"
หรือว่าเสี่ยเป็นพวกนกเขาไม่ขันกันนะ

"เธอแค่เอามือแตะๆ มันจะไปแข็งอะไรมากมาย"

"ต้องใช้ปากเหรอ..."
ถึงรู้ ถึงเคยเห็น แต่จะให้ทำจริงๆ มันก็แปลกๆ ผสมกับ...ขนลุก

"แล้วแต่เธอ ฉันไม่ได้บังคับ ก็บอกอยู่ว่าไม่อยากสร้างฝันร้ายให้เด็ก"

"ไม่เอา จะทำ!"

"ตามใจสิ"

ถ้าเนเน่ไม่เอาใจเสี่ย เสี่ยก็จะไปหาเด็กคนอื่นน่ะสิ เรื่องอะไรจะยอมล่ะ ยอมฝืนใจกับครั้งแรกแค่แป๊บเดี๋ยว เดี๋ยวครั้งต่อไปก็ชินเองแหละ
พอคิดถึงความสบายในภายภาคหน้าที่คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม เนเน่จึงห่อปากเป็นวงกลม ก่อนจะครอบเจ้าแท่งเนื้อที่ใหญ่คับปากเข้าไป แต่ด้วยความใหญ่ตามขนาดตัวของเสี่ยลูกครึ่ง ทำให้เด็กน้อยไม่สามารถรับเข้าไปได้หมด เขาอมได้แค่ส่วนหัวที่อวบอูมที่สุด ความเงอะงะของครั้งแรก ทำให้เนเน่เผลอไถฟันตัวเองลงไปด้วย

"ใช้ลิ้นสิ"
เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก เถียงในใจว่ารู้วิธีทำ แค่...ยังไม่อยากรับรู้รสชาติปะแล่มๆนี่

ยกปากออกมาเพราะเริ่มเมื่อย ลองจำใจใช้ลิ้นแตะส่วนปลายที่เริ่มมีน้ำใสๆปริ่มออกมา
รสชาติเหรอ...ไม่แย่แต่ก็ไม่ใช่อะไรที่อร่อย เนเน่ยังสงสัยเลยว่านางเอกหนังโป๊เขากล้ากินด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อยอย่างนั้นได้อย่างไร ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

"เอาล่ะ พอก่อน"
เสี่ยดันหัวเนเน่ออกห่าง ทั้งๆที่ตรงนั้นแข็งปั๋ง ขนาดของมันเมื่อมองไกลออกมานั้นใหญ่กว่าที่เห็นตอนแรกอยู่มาก

"คงอีกนานกว่าเธอจะทำเสร็จ"

"ทำไมล่ะ"

"ฉันมีงานต่อ ออกไปได้แล้ว ป่านนี้ไทคงยืนรอจนเมื่อย"

"งั้นเสี่ยก็ทำตรงก้นสิ จะได้ไวๆ"

"หึ...ไม่กลัว?"

"ไม่"

"เธอนี่นะ..."

สีหน้าอ่อนใจถ่ายทอดออกมา

"ออกไปได้แล้ว"

"...ก็ได้"
เสียงจริงจังแบบนั้น เนเน่จึงไม่กล้าตื๊อ
"เสี่ยไม่มีเด็กคนอื่นใช่มั้ย"

คนฟังขมวดคิ้วสงสัยเจ้าเด็กน้อย
พ่อแม่สอนมายังไง?
กับน้องแป้ง เสี่ยยังไม่เคยใส่ความคิดแก่แดดลงไปมากขนาดนี้

"เสี่ยตอบสิ"
น้ำเสียงเริ่มสั่น

"จะมีได้ไงล่ะ ก็บอกว่ามีทีละคน"

"แล้วคนเก่าๆล่ะ"

"ไปถามไทนู่นไป"

"..."

"ไปล้างหน้าล้างตาซะ แก้มเลอะหมดแล้ว"
เสี่ยบีบแก้มป่องนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
ตัดบทสนทนาโดยการเดินนำเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการปลดกระสุนออกจากปืนกลางตัว  พลางคิดหาวิธีรับมือกับเด็กแก่แดด
...ท่าทางต้องสอนอีกมาก



( ˘ω˘ )

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4
 :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ catka12

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 587
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
 :hao3: น้องท่าจะแรง....... ชอบค่ะ ...รอ  :katai3:

ออฟไลน์ Pa'veaw

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1305
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +98/-1
มารอติดตามชมค่ะ

มาให้กำลังใจน้องเนเน่

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
Chapter 2
โรงเรียนใหม่





แต่ก่อนเนเน่เรียนอยู่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งใกล้บ้าน มีรถรับ-ส่งทุกวัน มีพี่เลี้ยงสาวแสนสวยคอยประคบประหงม แต่แล้วชีวิตของเขาก็กลับตาลปัตร เนเน่เพิ่งรู้ว่าตัวเองจะไม่ได้ไปโรงเรียนนั้นก็เช้าวันนี้นี่เอง

"แล้วเพื่อนเน่ล่ะ!"
เด็กน้อยโวยวาย
กล้า เพราะในรถมีแค่เขากับพี่หมี

"ไม่มีมือถือหรือไง ติดต่อหากันสิ"

"ก็เสี่ยบอกว่าให้ทิ้ง จะซื้อเครื่องใหม่ให้"

"แล้วอินเตอร์เน็ตล่ะ ติดต่อกับเพื่อนไม่ได้หรือไง"

"....มันไม่มีเน็ตเล่น แม่ยกเลิกมาหลายเดือนแล้ว"
ตอบเสียงอ่อย
ตอนนั้นแม่เริ่มเกริ่นเรื่องเงินในบ้าน และขอให้เน่เลิกเล่นอินเตอร์เน็ตกับยกเลิกค่าโทรแบบรายเดือน

"แสดงว่าแทบไม่ได้คุยกับเพื่อนเลย?"

"เงินในมือถือหมด เลยไม่ได้คุยแล้ว ...พี่หมีบอกเสี่ยให้ติดเน็ตที่ห้องให้หน่อยสิ"

"ไม่ รอก่อน"

"บอก!"

"ไม่!"

"ไอ้แก่ใจร้าย!"

"ถ้าพูดอีกคำนะ"

".....ฟืด"
พันไทชะงักกึก ลอบมองเด็กดื้อผ่านกระจก เห็นว่าเจ้าตัวนอนคุดคู้อยู่บนเบาะ ร่างเล็กสั่นเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรถโยก หรือเพราะร้องไห้กันแน่

แต่ก็สงสารนะ...
เนเน่ตื่นแต่เช้า แต่งชุดโรงเรียนเก่าสีเขียวมิ้นต์สดใส ก่อนจะวิ่งขึ้นรถจนเกือบลืมไหว้เสี่ยตามที่สอน

"เอาล่ะๆ เดี๋ยวค่อยคุยกัน ลงมาก่อน"

พันไทลงจากรถก่อน ยืนรอเด็กน้อยจัดการตัวเองชั่วครู่ ร่างเล็กนั่นถึงออกมา

เนเน่มองไปรอบๆ
โรงเรียนรัฐบาลที่เด็กผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตคอปกสีขาว กางเกงสีกากี
...ไม่น่ารักเลย
นี่เสี่ยจะให้เขามาเรียนที่นี่จริงๆเหรอ?

"ตามพี่มา"
ถอนหายใจ ยกมือกอดอก
จำใจเดินตามพี่หมีไปยังอาคารธุรการ ทุกคนในนั้นยกมือไหว้พี่หมี และถามถึงเสี่ย พี่ทำหมีเพียงพยักหน้าหงึกหงักโดยไร้คำตอบ
จนถึงชั้นสอง หน้าห้องเขียนว่า 'ผู้อำนวยการ'

พี่หมีเคาะประตูสามครั้ง บอกชื่อตัวเอง พอได้ยินเสียงตอบรับจากด้านใน พี่หมีจึงค่อยเปิดประตู
นั่นเป็นมารยาทข้อแรกๆที่สอนให้เนเน่ทำเสมอ โดยเฉพาะกับเสี่ย

"สวัสดีครับครู นี่น้องสิราครับ"

"สวัสดีค่ะ นั่งๆก่อน เดี๋ยวครูให้เด็กเอาน้ำเอาขนมมาต้อนรับนะ แล้วค่อยคุยกัน"

โรงเรียนรัฐฯมีบริการแบบนี้ด้วยเหรอ
ดีจัง

เด็กน้อยนั่งลงบนโซฟาหนานุ่ม ยกขาไขว่ห้างอย่างผู้ใหญ่ สีหน้าเริ่มผ่อนคลายแบบนั้นทำเอาพันไทถอนใจ

"เมื่อกี๊ยังร้องไห้อยู่แท้ๆ"

"ไม่ได้ร้อง"

พันไทยิ้มแห้งให้ผู้อำนวยการ เชิงว่า 'ดูเอาเองแล้วกัน'

"น้องจะมาอยู่ชั้นม.3 ใช่ไหมคะ"
ผู้อำนวยการมีชื่อแสนเชยอย่าง'สุดารัตน์'เริ่มเข้าเรื่อง เมื่อขนมนมเนยถูกจัดวางตรงหน้าอดีตคุณหนู

"ใช่ครับ ...จริงๆแล้วเสี่ยน่าจะคุยรายละเอียดหมดแล้ว ที่มาวันนี้ก็แค่อยากให้น้องได้มาเห็นโรงเรียนก่อน"

"แล้วน้องมีเพื่อนใกล้บ้านบ้างหรือยังคะ"

พันไทหันไปถามเนเน่ด้วยสายตา แต่เนเน่ทำเป็นไม่เห็น

"นิสัยแบบนี้ คงไม่มีหรอกครับ"

"ม..แหม คุณไทก็พูดไป คงเพราะบ้านเสี่ยกว้างใหญ่ไพศาลขนาดนั้น รอบๆก็มีแต่ทุ่งนา คงหาเพื่อนยากพอดู แต่จริงๆแล้วดิฉันอยากให้น้องมีเพื่อนใกล้ๆบ้านด้วย เวลาเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา จะได้ถามไถ่กันได้"

"ไม่เป็นไรนะครับ โทรมาหาผมก็ได้"

"โอ๊ย มันก็สะดวกค่ะ แต่ถ้าให้น้องมีเพื่อนวัยเดียวกัน ก็จะดีกว่า"

"เอางี้สิครับ ท่านผอ.ก็ให้น้องไปอยู่ห้องที่มีเด็กอยู่แถวๆบ้านเสี่ย เด็กๆน่ะเป็นเพื่อนกันง่าย ยิ่งกับเด็กที่นี่แล้วด้วย"

"เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ"

"ไม่ถามคนมาเรียน คุยกันเองอยู่ได้"
เสียงติดรำคาญดังแทรกขึ้นมา
ผู้ใหญ่สองคนทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนคุยธุระต่อ
เนเน่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร
น้อยใจ
น้อยใจทุกคน

"ขอออกไปข้างนอกได้ป่ะ"

"พูดดีๆสิเน่"

"ผมขอออกไปข้างนอกได้ป่ะ..ครับ"

พันไทอยากให้ไปอยู่หรอก แต่วันนี้มีแค่เขาคนเดียวที่อยู่ดูแล จึงอึกอัก

"ให้ครูนงนุชพาชมก็ได้ค่ะ"

ดูสิ ผอ.ยังคิดเป็น
เนเน่ชักสีหน้าใส่พี่หมี
เดินกระแทกเท้าตุบๆออกไปกับครูนงนุชสอนคอมฯ

"ชมอะไรก่อนดีคะลูก"
เนเน่เป็นเด็กดีนะ ถ้ามีคนพูดดีด้วย เน่ก็จะพูดดีตอบ

"ห้องม.3"

"จ้า ห้องม.3 จะอยู่ชั้นสามของอาคารสี่ทั้งหมดเลย"

"มีลิฟต์มั้ยครู"

"ไม่มีจ้ะ มีแค่สามชั้น เลยไม่ต้องมีลิฟต์เนอะ"
ครูนงนุชพาร่างกระฉับกระเฉง สมเป็นสาวไอทีไปยังชั้นสามของอาคารสี่ เสียงเอะอะมะเทิ่งดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ซนจริงๆ"
ครูบ่น
แกเท้าสะเอวหน้าห้องสามทับห้า เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
"เงียบๆหน่อย! ไม่มีเรียนกันหรือไง"

เด็กแว่นผิวคล้ำ ตัวสูงชะลูดวิ่งรับหน้าก่อนใคร
คงจะเป็นหัวหน้าห้อง
"ครูวินัยตัดผมเด็กผิดระเบียบอยู่ที่ห้องปกครองครับ"

"แล้วไม่กลัวอาจารย์ห้องอื่นหรือไง เขาสอนกันอยู่เนี่ย"

"เขาปิดห้องสอนกันหมด จะได้ยินได้ไงอ่ะ'จารย์"
ไอ้นี่ตัวกวนตีนประจำห้องแน่ ไว้ผมหน้ายาวผิดระเบียบ แถมเสื้อออกนอกกางเกงอีกต่างหาก

"หูยย นั่นใครอ่ะ ใส่ชุดเซนต์วิลเลียมด้วย!"
เท่านั้นแหละ เพื่อนๆในห้องกรูกันออกมาดูหน้าเด็กนานาชาติทันที
เสียงอื้ออึงน่ารำคาญ
เนเน่จึงเดินหนีจากตรงนั้น พาให้ครูนงนุชวิ่งตามมาด้วย

"เสร็จแล้วเหรอ เป็นไง ชอบมั้ย?"
พี่หมียืนรออยู่ด้านล่าง ในมือมีถุงใส่ชุดนักเรียน

"รู้ห้องที่ตัวเองต้องอยู่หรือยัง?"

"อย่าเป็นสามทับห้านะ"

"เออ ห้องนั้นแหละ"

"เฮ้อ!"

"อยู่ๆไปเถอะน่า อยากสบายไม่ใช่เหรอ"

"เมื่อกี๊เจอเพื่อนวุ่นวาย อาจจะตกใจน่ะค่ะ"
ครูนงนุชเสริม

"น่ารำคาญ"

"เอาน่า....ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับครู"

"ค่ะ สวัสดีค่ะคุณพันไท"

"ไหว้ครูเขาสิเน่"

"ไปละนะอาจารย์"


ได้ยินเสียงถอนหายใจอีกครั้งจากผู้ดูแลที่น่าเบื่อที่สุดในโลก
เด็กน้อยเดินลากขาเหมือนคนไม่มีแรงขึ้นเบาะหลัง รถยุโรปสีดำเรียกร้องความสนใจจากทุกคนบริเวณนั้น พี่หมีจึงรีบขับออกมาด้วยไม่อยากตกเป็นเป้าสายตา

อยากร้องไห้อีกแล้ว
ความร้อนกระจุกตัวที่ปลายจมูก เหมือนกลุ่มเมฆฝนตั้งเค้า
เนเน่ล้มตัวนอนขดเป็นกุ้ง หันหน้าเข้าหาเบาะ

เนเน่รู้ว่าเสี่ยส่งลูกสาวเรียนโรงเรียนนานาชาติ แต่ก็ไม่เคยเจอกัน
พอเสี่ยรับภาระอย่างเขามาอีกคน เลยให้ได้แค่โรงเรียนรัฐบาล

เสี่ยใจร้าย

อีกนานไหมกว่าเสี่ยจะรักเน่
อีกนานไหมกว่าเน่จะสบาย


สองวันแล้ว ...ที่มาอยู่บ้าน
เสี่ยให้นอนอีกห้อง เจอกันแค่ตอนกินข้าว
แล้วเสี่ยก็ไปทำงาน
ถึงเสี่ยจะบอกว่าไปเล่นในโรงงานได้ แต่แม่เคยสอนว่าอย่าไปเล่นเพ่นพ่าน เพราะโรงสีมันอันตราย แถมสกปรก
เนเน่ไม่ชอบความสกปรก

แล้วต้องทำยังไง

ถึงจะได้อยู่ใกล้เสี่ย




( ;  ; )


-ขอบพระคุณกำลังใจที่ส่งให้ จะตั้งใจแต่งออกมาให้ดีๆ
-เรื่องนี้ตัวร้ายคือพี่ไท55555
-แรกๆ ขอปูเรื่องก่อนนะคะ ยังไม่ค่อยมีเหตุการณ์ฮาๆ

ออฟไลน์ FiZZ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
ดูเป็นเด็กแข็งนอกอ่อนใน แอบน่าเอ็นดู  :ruready

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
Chapter 3
น้องแป้ง







เสี่ยอเนกเป็นที่โจษจันของชาวบ้านในละแวกนั้นว่าเป็นชายเจ้าชู้ เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วถึงสองหน กับอีหนูอีกตั้งไม่รู้เท่าไหร่
แต่เสี่ยก็ยังมีอีกสิ่งที่น่านับถือนั่นคือความรักลูก
น้องแป้งเป็นลูกแท้ๆเพียงคนเดียวที่เกิดจากภรรยาคนที่สอง
อายุ 9 ปี แก่แดดแก่ลม แต่ต้องพ่ายตำแหน่งเด็กแก่แดดอันดับ1 ไป เมื่อเสี่ยได้เจอกับเนเน่

ทุกๆวันเสาร์ คุณวดี แม่ของน้องแป้งจะมาส่งลูกสาวให้อยู่กับพ่อแต่เช้า
คุณวดีเห็นเด็กใหม่ของเสี่ยแล้ว แกว่าเด็กไป เหมือนเสี่ยเลี้ยงลูกอีกคนมากกว่า เลยลองพูดแซะอดีตสามี แต่เสี่ยก็ไม่ได้ตอบโต้
คิดว่าคงจะเปลี่ยนแนวมาชอบแบบนี้จริงๆ

เนเน่หาวหวอดๆอยู่ท่ามกลางวงสนทนา ตั้งแต่อยู่กับเสี่ยมา ปกติวันธรรมดา พี่หมีจะปลุกตอนเก้าโมงเช้า แต่วันนี้เป็นวันเสาร์ และเป็นเสาร์แรกที่เด็กใหม่ควรตื่นมาทำความรู้จักสายเลือดของเสี่ย พี่หมีจึงปลุกตั้งแต่หกโมง
เนเน่ชอบกลิ่นน้ำค้างกับกลิ่นหมอกจางๆแบบนี้นะ ทว่าการโดนปลุกจากคนที่ไม่ถูกชะตาด้วย ทำให้เช้านี้ไม่สดใสเอาซะเลย

เด็กรับใช้รินน้ำส้มใส่แก้ว เด็กน้อยยกขึ้นดื่ม ปราศจากคำขอบคุณ แต่ได้ยินเสียงกระแอมเบาๆจากเสี่ย เลยเกรงขึ้นมา

"...ขอบคุณ"

เสี่ยยิ้ม...
ยิ้มมุมปาก ไม่มอง แต่เนเน่ก็ดีใจ


"พี่เน่อายุเท่าไหร่อ่ะคะ"
ไม่นึกว่าประโยคแรกที่คุยจริงจังจะเป็นเรื่องอายุ

"สิบสี่"

สายตาดุมาอีกแล้ว

"สิบสี่...ครับ"

"เหรอ แล้วพี่เรียนที่ไหนคะ"

"ปัญญาเจริญ"
เนเน่ไม่เคยมีน้อง ไม่เคยมีหลาน จึงเข้ากับเด็กไม่เก่ง

"รู้จักเซนต์วิลเลียมป่ะ หนูเรียนที่นั่นนะ"

"รู้จักสิ เราก็เคยเรียนที่นั่น"

"ไม่เคยเห็นพี่เนเน่เลยค่ะ"

"ก็เรียนคนละแผนก เราเรียนมัธยม"

"อ๋อออ...คุณพ่อคะ ทำไมไม่ให้พี่เนเน่เรียนที่เดิมล่ะ"

"พี่เน่เขาเก่งแล้วครับลูก เรียนที่ไหนก็ได้"

"แล้วพ่อแม่พี่เน่จะมารับพี่เน่เมื่อไหร่อ่า"

"คงอีกนานครับ"

"งั้นดีเลย หนูจะได้ให้พี่เน่เป็นพี่ชายหนู---พี่เนเน่คะ เป็นพี่ชายหนูนะ"
น้องแป้งส่งสายตาวิ้งๆออดอ้อน เด็กเสี่ยยิ้มแห้ง ตอบส่งๆไป
"ได้...ครับ"

"ดีจังเลยน้าน้องแป้ง อยู่ๆก็มีพี่ชายสุดหล่อ แม่ล่ะอิจฉาจริงๆ"
คุณวดีบีบแก้มลูกสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว น้องแป้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ท่าทางภูมิใจกับหน้าตาของพี่ชายหนักหนา
เนเน่แอบบึนปากเกิดมายังไม่เคยมีน้อง ไม่รู้ว่าหน้าที่ของพี่ชายจะหนักไหมนะ







น้องแป้งเล่นทำสวนอยู่ข้างนอกกับลุงทอง พ่อพี่หมี  เนเน่ไม่ชอบอากาศร้อน จึงผละออกมาตั้งแต่ทานข้าวเสร็จ ส่วนพี่หมีสุดน่ารำคาญ ยืนจีบแม่ครัวอยู่เรือนครัวยังไม่โผล่ออกมา

บนเรือนใหญ่จึงมีเพียงเนเน่กับเสี่ย

ถึงภายนอกจะมีลักษณะแบบบ้านไม้สักทรงไทยก็จริง แต่ภายในก็เป็นห้องโถงธรรมดาอยู่แถบซ้าย แถบขวาเป็นห้องนอนเรียงกัน มีห้องน้ำในตัว ความแพงอยู่ที่ของตกแต่ง ซึ่งเนเน่ยังไม่กล้าแตะ

เสี่ยนอนเอนหลังพิงหมอนสามเหลี่ยมอยู่เงียบๆ กลางห้องโถง
เนเน่ที่ไม่มีอะไรทำจึงนึกขึ้นได้

"เสี่ยๆ"

"หือ?"

"เมื่อยมั้ย เน่นวดให้นะ...ครับ"

"...เคยดูหนัง ดูละครมั้ย"

เบื่อเสี่ยเวลาเปลี่ยนเรื่องคุยจริงๆ

"ไม่ชอบดู..ครับ"

"แล้วปกติทำอะไร"

"ดูตลก จี้เส้นคอนเสิร์ต ตลกคาเฟ่ แล้วก็ชอบดูหนังโป๊"

เสี่ยอเนกแทบเอาเท้าก่ายหน้าผาก
พ่อแม่ของเนเน่คงไม่เคยสอนลูกเลย ปล่อยให้อยู่แต่กับเพื่อน กับพี่เลี้ยง

"เธอนี่นะ...ไม่อายเหรอ ที่บอกว่าชอบดูหนังโป๊"

"ไม่อาย" ส่ายหัว "เสี่ยจะได้รู้ว่าเน่ก็ทำเป็น"

"แค่เคยดูน่ะ มันเทียบกับของจริงไม่ได้หรอก"

"ก็เสี่ยไม่ทำสักที"

"หาเพื่อนใหม่ให้ได้ก่อนสิ ได้ข่าวว่าพอติดเน็ตให้ ก็เอาแต่แชตกับเพื่อนเก่า แถมไม่ยอมคุยกับเพื่อนใหม่ด้วย"

"ก็พวกนั้นไม่น่าคบ ชอบทำตัวสกปรก คุยเสียงดัง น่ารำคาญ ..เน่ก็ชอบคุยนะ แต่ไม่ชอบเสียงดัง ตึงตัง"

"มันต้องมีสักคนแหละน่า ที่เข้ากับเราได้ อย่างโรงเรียนเก่าน่ะ เธอคบกับทุกคนหรือไง?"

"เปล่า"

"เห็นมั้ยล่ะ ลองๆเปิดใจ มองหาคนที่น่าจะเข้ากันได้ดู ไม่ยากหรอก เธอยังเด็ก อย่าเพิ่งทำตัวเป็นผู้ใหญ่เลย"

"ต้องเป็นผู้ใหญ่สิ เน่เป็นของเสี่ยนี่นา"

"เฮ้อ....!"
เสี่ยถอนใจเสียงดัง
เด็กน้อยบุ้ยปากด้วยกำลังเถียงในใจ

 "นี่...ที่ถามเรื่องดูละคร ก็เพราะพระเอกในนั้นชอบพูดเพราะกัน เธอก็ลองหัดพูดตามบ้าง เอ้า! มานวดขาให้หน่อย"

"นึกว่าจะไม่ให้นวดซะแล้ว"

ร่างเล็กขยับดุ๊กดิ๊กขึ้นนั่งทับปลายเท้าแข็ง ส่งแรงที่แทบไม่มีลงบนต้นขาก่อน จากนั้นจึงขยับขึ้นมาเรื่อยๆอย่างจงใจ
มีหรือเสี่ยจะไม่รู้ แค่รอเวลาให้มือนั่นสัมผัสส่วนอ่อนไหวเท่านั้น เสี่ยจึงลุกขึ้นนั่งโดยที่เน่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้หน้าผากชนคางเสี่ย

"เจ็บ"

"เธออยากลองขนาดนั้นเลยเหรอ"
เสียงทุ้มกระซิบเบาๆข้างหู

"เน่สิบสี่จะสิบห้าแล้วนะ ปีหน้าก็ขึ้นม.ปลายแล้วด้วย"
อายุที่โตขึ้นคือความภาคภูมิใจล่ะ

"ถ้างั้น...ทำแบบเมื่อวันนั้นสิ ที่เราเจอกันครั้งแรก"

"ใช้ปากเหรอ"
เนเน่คิด
ใช้ปาก...มันก็ดีนะ พอทำไปเรื่อยๆก็เพลินดี  แต่รสชาติของไอ้นั่นไม่อร่อย
"ลองทำอย่างอื่นไม่ได้เหรอเสี่ย?"

"No"

"แล้วเน่จะรู้เรื่องอื่นได้ไงอ่ะ"
น้ำเสียงงอนเรียกรอยยิ้มจากคนแก่ เสี่ยโอบเอวคนบนตัก ก่อนหอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่

"เดี๋ยวบอก"
เขินนะ
นึกถึงพ่อที่ชอบหอมแก้มเลย กลิ่นตัวเสี่ยก็หอมเหมือนพ่อ
แต่มีอย่างหนึ่งที่แตกต่าง นั่นคือเวลาพ่อหอมแก้ม เนเน่ไม่ใจสั่นแบบนี้หรอก

เด็กน้อยเลื่อนตัวลง เพื่อให้เห็นส่วนกลางลำตัวของเสี่ย มือเล็กของเด็กกำลังโตยื่นออกไปรูดซิป กางเกงสแลคสีดำยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้เซ็กซี่
เสี่ยเอนตัวนอน สองมือประสานกันวางไว้บนหน้าท้อง มองดูเด็กแก่แดดจัดการกับน้องชายตัวเอง

"ดีขึ้นนี่"

"อ้ออ่านใอเอ็ดเอา"
เสียงอู้อี้เพราะท่อนเนื้อคับปาก
รู้สึกว่าครั้งนี้อร่อยขึ้น เลยดูดเอา ดูดเอา

"ใช้ลิ้นบ้างสิ"

แผล่บ
เลียส่วนปลายตามคำสั่งประกาศิต ยิ่งเลียร่องตรงกลางที่ปริ่มน้ำเอ่อ เสียงลมหายใจติดๆขัดๆก็ยิ่งชัดขึ้น
ทีนี้เด็กน้อยเลยได้ใจ จงใจเม้มตรงนั้นแรงๆ ให้เสี่ยร้องให้ตายเลย

"พอก่อน"

เนเน่ผงกหัวขึ้นมา ส่งสายตาถาม

"น้องแป้งอยู่ข้างล่าง มันไม่ดี"

"แล้วทีเมื่อกี๊..."

"เอาน่า"

"แต่เสี่ยยังไม่ถึงเลยนะ ครั้งก่อนก็ด้วย"

เสี่ยกลอกตาไปมา ท่าทางเครียดมาก

"ไปห้องมะเสี่ย"

"นะๆ"
ของๆเน่ก็แข็งแล้ว เริ่มมีน้ำซึมออกมา ไม่อ้อนอย่างไรไหว

ร่างสูงชั่งใจชั่วครู่ ก่อนลุกขึ้นนำเด็ก ตรงนั้นไม่ชี้โด่เด่ เพราะเก็บเข้าที่เดิมแล้ว

ห้องนอนของเสี่ย เนเน่ได้เข้ามาเป็นครั้งที่สอง คราวนี้กลิ่นของผู้ใหญ่เข้มข้นขึ้น เด็กน้อยชอบมาก

กระโดดดึ๋งๆขึ้นเตียง แถมยังถอดเสื้อผ้าตัวเองโดยที่เสี่ยยังไม่ทันสั่ง

"บอกแล้วนะว่าให้หาเพื่อนใหม่ ถึงจะทำ"

"โธ่เสี่ย ทำตอนนี้ก็เหมือนกันแหละ"

"เธอยังต้องผ่อนคลายตรงนั้นอีกมากนะ หุนหันทำเลย  มีแต่จะร้องไห้เปล่าๆ แล้วไทได้สอนหรือยัง?"

"ไม่บอก"

"อย่ากวน!"

"แล้วเสี่ยจะผลัดไปอีกถึงเมื่อไหร่"

"ฉันเอ็นดูเธอนะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่รัก"

"เสี่ย...~"
ไม่น่าเชื่อว่าเสี่ยจะพูดแบบนี้ออกมา
เนเน่พลิกตัวไปมาอย่างกับคนบ้าแน่ะ จนตัวใหญ่ๆโถมกอดถึงได้หยุด
ตัวเน่เล็กมาก พอเป็นที่ราบแบบนี้ ปากเน่อยู่แค่คอเสี่ยเอง ได้กลิ่นน้ำหอมผู้ใหญ่ แล้วก็ได้กลิ่นเหงื่อ

"กลัวเหรอ"
พอเห็นหน้าตาตกใจ ก็อดมีศีลธรรมไม่ได้
เนเน่เป็นเด็กที่อายุน้อยที่สุด เท่าที่เคย 'ดูแล' มา

"ไม่ได้กลัว เสี่ยทำต่อสิ"


"พูดแล้วนะ"
ทำเสียงน่ากลัวไปอย่างนั้น ทั้งๆที่จริงไม่คิดจะทำชุดใหญ่อยู่แล้ว

จัดการเอาน้องชายออกมาเผชิญโลกอีกครั้ง ทำให้ตัวเปลือยเปล่าใต้ร่างสัมผัสกับแท่งร้อนขึงขัง

หัวใจ...สั่นหวิว
ขาสองข้างถูกจับแยกออกจากกัน เสี่ยแทรกตัวตรงกลาง ไม่ยุติธรรมตรงที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ มีเพียงเจ้าสิ่งนั้นที่ยื่นออกมาทักทายขาอ่อน
เด็กน้อยเกาะไหล่หนาของอีกฝ่ายเอาไว้เป็นหลักยึด เมื่อเสี่ยขยับตัวให้แก่นกลางทักทายกัน เนเน่ก็ร้องอู้อี้

ด้วยความที่เนเน่ตัวเล็กเหลือเกิน เสี่ยจึงอุ้มเด็กดื้อขึ้นนั่งตัก  ให้ชายใหญ่กับชายกลางประกบจูบกัน แล้วใช้มือกำรอบ รูดขึ้นลง

"อืออ--ส..เสี่ย"

เสี่ยไม่ใช่เด็กกระดูกอ่อน เขาใช้อีกมือปาดเอาน้ำจากด้านหน้า ป้ายไปยังด้านหลังของเด็ก แล้วค่อยๆแทรกนิ้วชี้เข้าไปยังกลีบเนื้อสีชมพูเข้ม

"จะบอกได้หรือยังว่าเคยไหม"

"เคยอะไรอ่ะ"
ไม่ได้กวนนะ เน่ลืมจริงๆ

"ที่ไทสอน ได้ลองทำบ้างหรือยัง...กับตรงนี้"

เนเน่พยักหน้าเบาๆ

"ดีแล้ว"

นิ้วหนาเรียวยาวที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนกดลงบนเนินอูมที่อยู่ภายใน ไม่ลึกมาก ไม่ตื้นมาก
พี่ไทบอกว่ามันคือต่อมลูกหมาก เป็นจุดที่ให้ความรู้สึกดี และเนเน่ก็เคยลองทำด้วยตัวเองแล้ว จึงไม่ตกใจ เพียงแต่สัมผัสจากเสี่ยมันวิเศษกว่าครั้งไหน
เพราะว่าเหงาหรือเปล่า?
...ก็มีส่วน

ลองให้เสี่ยเป็นคนใจร้ายสิ ความสุขอย่างนี้คงไม่เกิดขึ้นแน่

"อื้อ...เน่ว่า..เน่จะ..."
ความเสียวซ่านทั้งด้านหน้าและด้านหลังทำให้เด็กน้อยตาลาย

"ปล่อยออกมาเลย"

"เสี่ยเร่งอีกนะ ..นะเสี่ยนะ"

"ไปพร้อมกัน"

เสี่ยขยับข้อมือทั้งสองข้างไม่หยุด เร็วขึ้น เร็วขึ้น

จนในที่สุด บรรดาลูกๆทั้งหลายก็ออกมาข้างนอก

"แฮ่ก..."
เสียงหอบจากคนแก่ยังพอเข้าใจได้ แต่เด็กวัยกำลังโตนี่สิ
เด็กน้อยนอนหอบ หน้าอกยกขึ้นลงเหมือนปลาขาดน้ำ แถมตายังปรืออีกต่างหาก

"เดี๋ยวน้องแป้งต้องล้อแน่"
เสี่ยนอนลงบ้าง

"...ล้อเรื่องอะไรเหรอ"
ดวงตาหยาดเยิ้มเงยขึ้นมองผู้ปกครองชั่วคราว

"คอยดูสิ"


ก๊อก...ก๊อก....ก๊อก

เสียงเคาะประตูเบาๆ ฟังก็รู้ว่าไม่ใช่แรงของผู้ใหญ่
เจ้าของห้องแต่งตัวเสียใหม่ พร้อมกับโยนผ้าห่มใส่เน่ ก่อนลุกขึ้นเปิดประตู แล้วเจอกับลูกลิงตัวกระเปี๊ยกกระโดดกอดขา

"รู้เวลานะเรา"

"ก็อาไทบอกนี่คะ----พี่เน่เหนื่อยมั้ย?"
น้องแป้งกระโดดขึ้นเตียง  จ้องมองเด็กใหม่ตาไม่กะพริบ

"พี่เน่น่ารักจัง คุณพ่อจะเลิกกับพี่เน่มั้ย"

"อะไรกันลูกคนนี้"
คุณพ่อแสนดี แต่เปลี่ยนแฟนใหม่อยู่เรื่อย
น้องแป้งนะจำจนลืมไปหมดแล้ว

"ก็แป้งชอบพี่เน่ พี่เน่ใจดี"

เนเน่เลิกคิ้ว
เขาไปแสดงความใจดีให้เด็กคนนี้ตอนไหน

"พี่เน่คงอยู่ที่นี่อีกนานครับ พ่อแม่เขาอยู่ไกล"

พ่อกับแม่ต้องทำงานใช้หนี้ให้เสี่ย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นงานอะไรในฮ่องกง รู้แค่ว่าถ้าเน่ไปด้วย มีแต่จะเป็นภาระ

"พี่เน่แก้ผ้าเหรอคะ?"
เห็บแว่บๆนะว่าไม่ได้ใส่เสื้อ
น้องแป้งเป็นเด็กฉลาด แต่ก็ยังฉลาดไม่เท่าพ่อ

"พี่เน่ไม่ค่อยสบายครับ พ่อเลยให้ความอบอุ่น"

"คุณพ่อน่ารักจังเลย สมแล้วที่เป็นแฟนกัน"

คนนอนฟังบนเตียงเขินจนหน้าแดง

'ทำไมเด็กคนนี้มันเหมือนเราจังนะ...'

แน่นอน เด็กแก่แดดเหมือนกัน ก็ต้องคิดอะไรที่เกินเด็กเหมือนกัน
...ซึ่งเนเน่ไม่น่าจะรู้ตัว

"นี่ๆ คืนนี้พี่เน่ไปเล่นกับหนูที่ห้องก่อนได้ไหมคะ พ่อด้วย...นะๆ"
คนเป็นพ่อ แค่เจอลูกไม้ตื้นๆก็ยอมจำนน ขณะที่เนเน่ที่ยังรับมือกับเด็กไม่เป็นทำหน้าลังเล

"ได้ครับ แต่ตอนนี้หนูออกไปเล่นข้างนอกแป๊บนึงนะ พี่เน่เขาต้องแต่งตัว ขืนให้สาวๆมาเห็นล่ะอายแย่"

"ได้ค่า~ เร็วๆนะ อยากให้พี่เน่เล่นตุ๊กตาด้วย"

ว่าจบก็วิ่งตุบๆออกไป พร้อมทำท่าเครื่องบินกางปีกเหมือนหนูน้อยอาราเล่

เสี่ยล็อคประตูกลับตามเดิม แกกอดอก ยิ่มหึๆ ก่อนหันมาหาคนที่นอนคลุมโปงบนเตียง

"ถ้าเป็นไปได้...ก็อย่าชวนทำอะไรในวันเสาร์ เห็นแล้วนี่ ...ตัวขัดจังหวะเลยล่ะ"
เอ่ยติดตลก ทั้งรักทั้งหมั่นเขี้ยวลูกสาว

พอมานึกๆดู เนเน่ถือว่าโชคดีมากที่น้องแป้งชอบ เพราะที่ผ่านๆมา ไม่มีเด็กเสี่ยคนไหนถูกใจน้องแป้งเลยสักคน
บางคนก็แรงไป บ้างเสแสร้ง บ้างฟุ่มเฟือย ซึ่งเสี่ยดูออก แต่ด้วยความเอ็นดู ณ ตอนนั้นมากกว่า ถึงคบด้วย

ก็ไม่รู้ว่าเนเน่จะอยู่ได้นานแค่ไหน ไม่รู้ว่าเสี่ยจะสนใจเด็กใหม่ๆหรือเปล่า  เพราะเสี่ยก็ไม่สามารถบังคับอารมณ์ตัวเองได้หรอก ที่เลิกกับภรรยาคนแรกก็เพราะแอบเลี้ยงเด็ก ส่วนคุณวดี ภรรยาคนที่สอง เป็นการแต่งงานการเมือง จึงไม่ได้บาดหมางอะไรกัน ต่างคนต่างจากกันด้วยดี

แต่ที่แน่ๆ ความสัมพันธ์ที่ไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก ...มักหยุดเสี่ยไม่ได้


・:*+.\(( °ω° ))/.:+


-ชื่อตอนน้องแป้ง แต่บทน้อยเชียวลูกกกก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
Chapter 4
'เขาว่าโหดนะ เสี่ยน่ะ'





จากปัญหาเข้ากับคนอื่นไม่ได้เมื่อหลายวันก่อน ดูเหมือนว่าเนเน่จะได้เพื่อนรู้ใจมาสองคน ไม่น่าเชื่อว่าคนหนึ่งเป็นเด็กที่เนเน่ไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรก ส่วนอีกคนก็เพื่อนมันนั่นแหละ
เอ็ม...ภายนอก เป็นเด็กพูดมาก กวนตีน แต่จริงๆแล้วตั้งใจเรียนมาก เวลาเรียนจะไม่ค่อยคุย แต่พอเจออะไรขำๆ หรือเกิดอยากแซวอาจารย์ ก็จะหลุดออกมาบ้าง โดยรวมแล้วถือว่าน่าเอ็นดู และเป็นที่รักของเพื่อนๆ
ส่วนอีกคนชื่อ มิค เป็นเพื่อนเอ็ม แต่คนนี้จะเงียบกว่าหน่อย และชอบอยู่เป็นเพื่อนเนเน่ เวลาที่ไอ้เอ็มมันเมาท์กับคนอื่น

สองคนนี้ดูพึ่งพาได้ที่สุดในสายตา คนอื่นในห้องไม่ค่อยตั้งใจเรียน แถมยังขี้นินทา เขาเคยแอบได้ยินเพื่อนผู้หญิงนินทาถึงเรื่องที่เขาเป็นเด็กเสี่ย หาว่าแรด ชอบเงิน ป่านนี้คงพรุนเพราะมอบกายให้เสี่ย

ซึ่งมันไม่จริง!

เนเน่ไม่ชอบให้คนนินทาเสียๆหายๆ
เสี่ยยังไม่เคยทำอะไรเลยนอกจากวันนั้นและเขาเป็นเด็กเสี่ยเพราะตัวเองกับพ่อแม่จะได้สบายหรอก!

พอถูกนินทาอย่างนี้เข้า เขาจึงขว้างไม้กวาดหลังห้องใส่พวกนั้นจนวงแตก

"อย่าเสือก!"

นั่นเป็นสองคำที่เนเน่ตะโกนออกไป และเป็นคำที่ทำให้เพื่อนในห้องรู้ว่า ...อย่ามีเรื่องกับเด็กเสี่ย







วันนี้เสี่ยบอกว่าจะมารับไปซื้อของ ซึ่งเด็กน้อยก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไร ของๆเขาก็เอามาจากที่บ้านหมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีสิ่งที่อยากได้เลย นอกจากใจเสี่ยนั่นแหละ

"เสี่ยมึงขับรถยี่ห้ออะไรวะ"
เอ็มถาม เผื่อจะได้ช่วยดูให้ ตอนนี้สามหนุ่มออกมานั่งรอเสี่ยอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน

"บีเอ็มมั้ง ไม่รู้อ่ะ มีสองคัน"

"ที่เป็นรถเสี่ยเหรอ?!"

"อื้อ...รถส่วนตัวมีสองคัน อีกคันเปิดหลังคาได้ ส่วนอีกคันก็บีเอ็มธรรมดาๆ"

"แล้วไอ้คันที่มาส่งมึงล่ะ"

"อ๋อ...รถตู้อันนั้นเอาไว้รับ-ส่งเรา แล้วก็คนอื่น  เสี่ยใจดีนะ ถ้าลูกน้องคนไหนมีธุระที่สำคัญมากๆ ก็จะให้รถตู้ไปส่ง อย่างอาทิตย์ก่อน มีพี่คนหนึ่งปวดท้อง ก็เอารถตู้เสี่ยไปส่ง"

เอ็มกับมิคทำตาลุกวาว
"เสี่ยมึงไม่เหมือนที่แม่กูบอกเลยว่ะ"

"แล้วเสี่ยเป็นไงอ่ะ?"
เนเน่ถาม

"ดุ แล้วก็โหดเหมือนเสือ ใครทำอะไรให้ไม่พอใจ ก็จะฆ่าทิ้ง"

"ห๊ะ!?"

"จริงๆนะเว่ย แล้วก็เจ้าชู้ด้วย เปลี่ยนแฟนบ่อย"

"อันนี้พอรู้บ้างนะ แต่เรื่องฆ่าคน พ่อแม่ไม่เห็นบอกเลย"
น้ำเสียงแอบสั่นจนเจ้าตัวเองยังตกใจ
เสี่ยอเนกเป็นลูกครึ่งเชียวนะ คงมีหัวสมัยใหม่บ้าง น่าจะมีเหตุผล ไม่น่าขี้โมโห

"นี่แหละเสี่ยอเนก เสือหนุ่มแห่งลุ่มน้ำท่าจีน"
 มันจะไม่น่าเชื่อก็ตรงนี้แหละ ไอ้นี่มันดูละครมาก เลยถูกเพื่อนมิคตบหัวไปหนึ่งที

"กูว่าเน่จะเทพวกเราก็เพราะมึงอ่ะ"

"ใช่ๆ ถ้าเอ็มพูดมาก เราก็ไม่อยากคบด้วยเท่าไหร่"

"โอ้โห! พูดตรงไปป่ะ สมแล้วที่เป็นเด็กเสี่ยเหนก"
มือหยาบตบหลังบางแปะๆด้วยความภาคภูมิใจ นี่ถ้าไม่มีเขา เนเน่ก็คงไม่มีเพื่อนคบ
เพื่อนผู้หญิงก็กลัว เพื่อนผู้ชายก็ไม่กล้า

'เรานี่มันประเสริฐจริงๆ'

เนเน่กลอกตารอบทิศ ด้วยรู้ความคิดเพื่อนที่สุดจะติ๊งต๊อง

"เฮ่ยๆ ใช่ป่ะวะ"
มิคยื่นนิ้วชี้อูมน่ารักไปที่รถคันหนึ่ง

"ใช่มั้ง ไม่รู้อ่ะ"
ไม่รู้จริงๆ
ทะเบียนก็จำไม่ได้

รถยุโรปสีดำวาว ติดฟิล์มมืดทึบ พร้อมป้ายทะเบียนประมูลราคาหลายล้าน จอดเทียบฟุตบาทด้านหน้าเนเน่ กระจกลดลง เสี่ยใส่แว่นดำอยู่ฝั่งคนขับ

"ขึ้นฝั่งไหนครับ"
ต้องนั่งข้างคนขับ หรือว่านั่งข้างหลัง?

"มานั่งข้างฉัน---แล้วสองคนนั่นจะไปไหน"
น้ำเสียงเหี้ยมจนเพื่อนใหม่สองคนสะดุ้ง แต่เอ็มก็ถูกมิคกระทุ้งศอกใส่

"อ..เอ่อ...กลับบ้านครับ!"

"ที่ไหน"

"แถวๆบ้านเสี่ยครับ!"
อย่างกับฝึกทหาร
เอ็มกลัวตัวสั่น นี่แค่คุยกัน เสี่ยยังไม่มองหน้า
จะว่าเก๊กก็เก๊ก จะว่าน่ากลัวก็น่ากลัว

"ไปเที่ยวกับเน่มั้ยล่ะ ฉันจะไปห้างสักหน่อย"

เสียงร้องอื้ออึงดังขึ้นทันที ไอ้พวกเด็กเกรียนถึงได้รู้ว่าบรรดาเด็กคนอื่นก็แอบฟังอยู่เหมือนกัน
ประโยคส่วนใหญ่ที่กระซิบกระซาบเห็นเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจาก 'เสี่ยจะพาไปฆ่า'

"ขึ้นมาเร็วๆ"
เสี่ยอายุแค่สามสิบห้า หูยังไม่ตึงขนาดที่จะไม่ได้ยินคนนินทา
แกทำเสียงดุ กึ่งบังคับให้เด็กสองคนนั่นขึ้นมา เพื่อจะดูพฤติกรรมเพื่อนใหม่ของเด็กน้อย

"ขึ้นมาเถอะ เสี่ยไม่ทำอะไรหรอก"
เริ่มจะรำคาญ เนเน่เปิดประตูขึ้นนั่งก่อน ตัวแสบอีกสองคนถึงกล้าเปิดประตูหลังเข้าไปนั่ง
เอ็มกับมิคตัวสั่นกึก จริงๆแล้วสั่นด้วยความตื่นเต้นที่ได้นั่งรถหรูมากกว่า

ก็เด็กนี่นะ ลืมง่าย






เสี่ยพาเด็กแสบสามคนมาห้างสรรพสินค้าชื่อดังในตัวเมือง
แกเอ่ยชวนเด็กๆกินไอศกรีมก่อนเลือกซื้อของ ซึ่งเน่ก็ตกลง

"เราสองคนกินด้วยกันก็ได้นะครับ"
เอ็มเอ่ยดักทาง ก่อนที่เสี่ยจะเลี้ยงไปมากกว่านี้

"ไม่เป็นไร เธอเป็นเพื่อนเน่ ฉันก็อยากเลี้ยงให้เต็มที่"

"แต่ว่ามันแพงนะครับ"

"สั่งซะ"
ไม่ได้ตั้งใจบังคับ แต่สองหนุ่มก็คิดแบบนั้นไปแล้ว





"น่ากินจัง"
ไอศกรีมขนาดปานกลางสามถ้วยถูกยกมาเสิร์ฟพร้อมกัน ทั้งสามเป็นช็อคโกแลต ต่างกันที่ท็อปปิ้ง

"เสี่ยกินมั้ย?"
ตักคำแรกให้เสี่ยก่อน คนแก่อมยิ้มเอ็นดูให้กับความมีน้ำใจของเด็ก

"เธอกินเถอะ"

"ไม่เอา คนเลี้ยงก็กินเปิดก่อนสิ"
เสี่ยจำใจกินคำแรก เผลอลูบหัวคนนั่งข้างด้วยความเอ็นดู

"อร่อยดี"

"เสี่ยเพิ่งเคยกินรึไง"

"พูดดีๆ"

"เสี่ยไม่เคยกินเหรอครับ"

"เคย แต่ใครจะมานั่งกินคนเดียวล่ะ"

"คงพาเด็กเก่ามากินบ่อยสิท่า"

เสี่ยไม่ตอบคำพูดประชดประชันนั้น
เนเน่เลยจ้วงเอาจ้วงเอา

แน่นอนบรรยากาศหวานแหววที่จู่ๆก็กลายเป็นขมนั้นอยู่ในสายตาเอ็มกับมิคมาตลอด  ก็งงนะว่าเน่มันรักเสี่ยมากเลยหรือ ถึงได้ขี้หึงปานนั้น 
แต่เนเน่พอจะรู้ตัว เขาหวงเสี่ยต่างหาก ถ้าหากเสี่ยยังมีใจให้ใคร เขาได้ตายพอดี


เสี่ยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
เด็กน้อยจึงเกาะกลุ่มอยู่กับเพื่อน เดินตามหลังร่างสูง แม้เพื่อนจะปลอบใจเขาบ้าง แต่ก็ทำหน้าบึ้งอย่างเอาแต่ใจ

คนข้างหน้าเลี้ยวเข้าร้านเสื้อผ้าสไตล์สตรีทร้านหนึ่ง ส่วนใหญ่เน้นกลุ่มวัยรุ่น ยิ่งช่วงนี้เป็นหน้าร้อน โทนสีสันของเสื้อจึงสดใส เหมาะกับผู้ชายแสบๆ

เสี่ยเลือกเสื้อผ้าอยู่คนเดียว ส่วนอีกสามหนุ่มยืนมองเจ้าภาพ กระทั่งแกหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน มีลายสีขาวคล้ายก้อนเมฆจางๆประดับขึ้นมาทาบตัวเนเน่

"ชอบมั้ย"

เด็กน้อยพยักหน้า

"ไปลองกัน--เธอสองคนรออยู่นี่นะ จะเลือกอะไรก็ตามสบาย"

ดูเหมือนว่าจะปุบปับไปหน่อย แต่ด้วยสัญชาตญาณที่ไม่ได้เดายากของคนสองคนก็ทำให้เนเน่ไม่ขัดขืน
พนักงานเฝ้าห้องลองเสื้อคงจำเสี่ยได้ ยิ้มให้เล็กน้อยแล้วเชิญคนสองคนให้เข้าไป 'ลอง' เสื้อที่ห้องในสุด

"ลองใส่ซิ"
แขวนเสื้อไว้ที่ราว ก่อนจะแกะกระดุมเสื้อนักเรียนออกอย่างรวดเร็ว
เป็นครั้งแรก ที่เนเน่รู้สึก...ถูกคนแก่ลวนลาม

"เข้ากับเธอดีนี่"

"ไม่เอาหรอก"

"ทำไมล่ะ? อยู่กับฉัน อย่ามีนิสัยจู้จี้ขี้บ่น คิดเล็กคิดน้อย ปากไม่มีหูรูด คิดจะพูดอะไรก็พูด ...มันไม่น่ารัก"

นี่แอบด่าอยู่แน่ๆ
เด็กน้อยบุ้ยปาก
"ถ้าเธออยากอยู่กับฉันอย่างมีความสุข ก็ควรทำตัวดีๆ พูดแต่เรื่องดีๆ ไม่อย่างนั้นจะส่งไปอยู่เรือนเล็กท้ายสุด ติดกับป่า เอามั้ย?"

ตาแก่ไบโพล่า

เสี่ยใช้คำข่มขู่ได้น่ากลัว แต่ดวงตาว่างเปล่า ซึ่งน่ากลัวกว่าพวกที่ถลึงตากระแทกเสียงเสียอีก
เนเน่จึงพยักหน้ารับทราบ ด้วยไม่อยากมีเรื่องมีราว แล้วเขาก็พูดมากจริงๆนั่นแหละ
ไปสอใส่เกือกเรื่องเด็กเก่าเขาเองนี่นา ทั้งๆที่เคยถามเซ้าซี้ไปคราวก่อนแล้ว

"ตกลงเอาตัวนี้นะ"

"อื้อ..ค--ครับ ...แต่ว่าขอไซส์พอดีตัวกว่านี้ได้มั้ย ตัวนี้มันใหญ่ไป"

"ไม่เอา...เอาตัวนี้แหละ"

เด็กๆก็ต้องใส่เสื้อผ้าหลวมๆ นั่นเป็นเทรนด์ไม่ใช่หรือไง

ไม่รู้ว่าแอร์ในนี้หนาวไปหรือรังสีอำมหิตจากร่างสูงกันแน่ เด็กน้อยถึงได้ตัวสั่นหงึกๆ  จำยอมเลือกไซส์ที่เสี่ยคิดว่าดี


ถ้าออกมาแล้วต้องเจอกับสายตาล้อเลียน เนเน่ขอนอนในห้องลองเสื้อยันตายเลยดีกว่า

"ลองนานเนอะ"
ไม่ต้องยิ้มกรุ้มกริ่มได้มั้ย

"ลองบ้าอะไร โดนด่าอ่ะดิ"

"ยังดีนะที่แค่โดนด่า เสี่ยไม่ฆ่าก็บุญแล้ว"

"เพ้อเจ้อ เสี่ยเขาไม่ฆ่าใครหรอก"

"เป็นงั้นก็ดีดิ"

"แล้วนี่ได้อะไรมั้ย"

"ใครจะมีปัญญาจ่าย ตัวละพันทั้งนั้น หรือมึงจะเอาวะไอ้มิค"

"พ่อมึงสิ"

"เออๆ พ่อมึงมาแล้วว่ะ"

พ่อที่ว่า ก็คือพ่อทูนหัวเนเน่ แกเดินมาหาเด็กๆหลังจ่ายเงินเสร็จ
อ้อ--อย่าคาดหวังว่าเสี่ยจะใจป้ำ ซื้อเสื้อให้เพื่อนเน่ เพราะนอกจากจะดุแล้ว แกยังขี้งกด้วย



••

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ กบกระชายไทยนิยม

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 502
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1
เห็นน้องเน่แล้ว... น่าจะอีกนานเลยนะเสี่ย... ยังเหนื่อยอีกนาน

ออฟไลน์ แม้วธวัลหทัย

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
เด็กเน่ต้องเข้าครอส
อบรมมารยาททางสังคมอีกเยอะเลย
เด็กเน่เป็นผลผลิตจากพ่อแม่รังแกฉัน

สงสารเด็กแบบนี้

ขอบคุณสำหรับนิยายจ้ะ

ออฟไลน์ ดวงตะวัน

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 276
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
เสี่ยน่าจะเหนื่อยหน่อยนะงานนี้


ออฟไลน์ little_munoi

  • ++ singular ++
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-3
เนเน่นี่ต้องดูยาวๆ

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
Chapter 5
กลัวที่ไหน(1)





เสียงฝ่าเท้าเบาราวปุยนุ่น ขัดกับเสียงคุยหงุงหงิงที่ดังออกมาจากห้องนอนเด็กใหม่
คนเจ้าระเบียบและขี้หงุดหงิดไม่ลังเลที่จะเคาะประตูตามมารยาท แล้วเปิดเข้าไปดูตัวปัญหาทันที


"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว"

ทักเหมือนแม่ขี้บ่น
เนเน่ยังไม่ทันตอบว่าเที่ยงคืน ร่างโตๆของเสี่ยก็ปรี่เข้ามาอย่างกับเสือจ้องตะครุบเหยื่อ

"คุยกับพ่อแม่อยู่"
วันนี้ยังไม่พร้อมนะ

"คุยดึกไปไหม"

"พรุ่งนี้วันแม่ไง"

"รู้แล้ว วางสายหรือยัง?"
พยักหน้าไปทางโทรศัพท์มือถือที่เน่คว่ำหน้าไว้

"ยังฮะ"

"วางได้แล้ว"

"ก็คุยไม่ได้เหรอ"

"มันดึก หนวกหู"

"เสี่ยก็กลับห้องเสี่ยไปสิ จะได้ไม่หนวกหู"

"เอางั้นเหรอ?"
ประโยคคำถาม ที่ไม่ต้องการคำตอบ เพราะเสี่ยแกเล่นอุ้มร่างเล็กขึ้น แกล้งเหวี่ยงสองสามทีให้ตกใจ ก่อนจะพาเข้าห้องสีทึมๆแก่ๆของแก

"จะทำอะไรเนี่ย!!"

ใจเนเน่ชักหวั่นๆ วันนี้ไม่มีความคิดเรื่องพรรค์นั้นในสมอง เลยไม่ได้เตรียมกายเตรียมใจ ถ้าเสี่ยเกิดมีอารมณ์ขึ้นมา ก็เท่ากับถูกข่มขืน!

เสี่ยเหวี่ยงร่างเน่ลงบนเตียง จิ๊ปากขัดใจตอนที่เห็นว่าในมือเด็กยังกำมือถือไว้อยู่

"วางสายหรือยัง"

"วางแล่ว"

"คิดถึงมากมั้ย"
รู้สึกเหมือนอีหนูที่กำลังงอนป๋าก็ตอนที่เสี่ยยื่นแขนมาโอบ แต่ตีหน้านิ่งโมโนโทนเหมือนเดิม

"คิดถึงใครครับ"

"พ่อกับแม่"
เสี่ยก็มีลูก จึงเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดี


"คิดถึงสิ"
เนเน่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ ชีวิตไม่เคยขาดตกบกพร่องในเรื่องใดเลย ถึงจะพูดไม่เพราะกับท่าน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รัก

"งั้นวันนี้นอนนี่นะ"

"ทำไมอ่ะ"

"ฉันง่วง"
เหตุผลอะไรของเสี่ย?

"เหงาอ่ะดิเสี่ย แม่ไม่โทรมาหาเหรอ"
ความปากไวกว่าสมอง
เสี่ย 'แกล้ง' โมโห และแสดงความไม่พอใจนั้นด้วยการกดเน่ลงกับเตียง

ชุดนอนผ้าแพรร่นจนเกือบเห็นหน้าอก
เด็กน้อยพยายามขืนตัว แต่ยิ่งฝืน ก็ยิ่งโป๊ มาคิดได้เอาตอนที่รู้สึกว่าช่วงล่างมันโล่งๆ

"ก็เหงาพอตัว"
เสียงกระเส่าริมกกหู พร้อมสัมผัสจากปลายนิ้วบริเวณขาอ่อนอันเปล่าเปลือย

ไม่รู้ว่าเสี่ยโด๊ปอะไรมาก่อนไปหา ชุดที่แกใส่ก็ชุดนอนเต็มยศ ผมก็ฟูไม่เป็นทรง
ดูๆแล้ว เหมือนละเมอตื่นอย่างไรอย่างนั้น

ขณะที่เนเน่พยายามสรรหาเหตุผลมารองรับความหื่น เสี่ยก็ถอดกางเกงตัวเอง งัดเจ้างูเอ๋ยออกมาทักทาย
แกซุกไซ้ร่างหอมกรุ่นของเด็กวัยขบเผาะ ส่วนช่วงล่างก็ถูไถเหมือนอย่างเคยทำ

ผ่านมาสามเดือนแล้ว โคแก่ยังคงไม่ยอมกินหญ้าอ่อน ทำเพียงเคี้ยวเอาความหวานมันจากมัน พยายามข่มกลั้นไม่กลืน เพียงเพื่อรอรสชาติที่อร่อยที่สุดเมื่อถึงเวลาอันสมควร

เนเน่รู้แล้วว่าเสี่ยออกมาเดินข้างนอกทำไมดึกๆดื่นๆ
คงไม่พ้นความเงี่_นนั่นแหละ
เฮอะ! ทำไงได้ล่ะ ก็เสี่ยเขาชอบอย่างนี้ อีกอย่างเมื่อก่อนแกก็มีเด็กมาให้รับใช้ตลอดไม่ขาดตกบกพร่อง

ถ้าถูกปฏิบัติพิเศษกว่าคนสิถึงจะเรียกว่าแปลก

แต่เด็กน้อยก็ลืมคิดไปนิดนะ ว่าเสี่ยคงไม่ปล่อยให้ดอกไม้อยู่บนต้นนานสองนานแบบนี้หรอก เสี่ยตัวจริงน่ะต้องใช้เข็มเพื่อดูดน้ำหวานไปนานแล้ว





ห้องของเสี่ยวัยฉกรรจ์ค่อนข้างหนาว ด้วยบ้านที่เป็นไม้ บวกกับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศที่ 22 องศา เนเน่จึงพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเสี่ย
ร่างเด็กน้อยเปล่าเปลือย ต่างจากเสี่ยที่ใส่ชุดนอนสไตล์แก เห็นๆอยู่ว่าไม่ยุติธรรม เลยแอบจิกแขนที่กอดตัวเองไปที

"เมื่อไหร่จะเป็นเด็กดี หืม?"

ไม่ได้กินเหล้าเมายา แค่นี้ยังไม่ดีหรือไง
เน่ไม่เข้าใจผู้ใหญ่เลยจริงๆ

"ไปอาบน้ำไป วันนี้จะพาไปทำบุญ"

"วัดเหรอ? ไม่เอาอ่ะ ร้อน"

"เล่นมุก?"

"หือ??"
คนไม่ได้เล่นมุกนอนงง
"อากาศมันร้อนนะ เสี่ยหมายถึงอะไรอ่ะ"

"เออๆ ช่างมันเถอะ"
ตอนแรกเสี่ยก็ทึ่งนะที่อดีตเด็กอินเตอร์อย่างเนเน่พูดไทยชัดแจ๋ว แถมยังไม่หลุดภาษาอังกฤษ ต่างจากลูกสาว ที่ตอนนี้เริ่มหลุดไทยคำอังกฤษคำแล้ว
แล้วดูสิ ในที่สุดเนเน่ก็ทำให้เสี่ยเชื่อได้สักทีว่าเรียนอินเตอร์มา กับอีแค่มุกห้าบาทสิบบาท เด็กเสี่ยยังไม่รู้จักเลย

"ไม่ไปได้มั้ย~"
หางเสียงอ้อนโดยไม่รู้ตัว แต่คนฟังน่ะชอบตามประสาโคแก่

"ไม่ได้ไปวัด ไปบริจาคของให้หมาแมว"

"อ้อ--งั้นไกลมั้ย"

"อีกอำเภอนึง อย่าถามเยอะน่ะ ไปอาบน้ำเลยไป"
เสี่ยตบก้นเด้งๆไปทีด้วยความหมั่นเขี้ยว เนเน่จึงค่อยลงจากเตียงทั้งๆเปลือยอย่างนั้น เด็กน้อยหยิบกางเกงมาใส่ ก่อนจะกลับมาห้องตัวเองที่ปิดไฟปิดแอร์เรียบร้อย
ระหว่างที่สงสัยอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นร่างสูงอย่างกับเปรตของพี่หมีดุเดินออกมาจากห้องพระ

คงไปขโมยพระล่ะมั้ง

เนเน่จอมอคติยักคิ้วใส่คู่กัด

"มีปัญหาอะไร? ก้มมองสภาพตัวเองก่อนเถอะไอ้หนู"

เมื่อไหร่จะสู้พี่หมีได้สักทีนะ!
เนเน่กระทืบเท้าเข้าห้องตัวเอง ปิดประตูแรงจนได้ยินกันทั้งบ้าน

 ทั้งๆที่ไม่ควรทำอย่างนั้นเลย....เพราะถูกเสี่ยทำโทษไม่ให้กินข้าวสักเม็ดจนกว่าจะถึงบ้านยายจันทร์เลี้ยงหมา

บ้านที่ว่าไม่ใช่มูลนิธิ เป็นเพียงเพิงไม้สร้างอย่างง่าย ไว้ให้ป้าจันทร์ผู้เป็นเจ้าของบ้านนอนและกิน ส่วนบริเวณรอบๆเป็นเสาตั้งสูง มีหลังคาสังกะสีคลุม ส่วนด้านข้างใช้ลวดแบบแผ่นมีรูขึงโดยรอบ
ป้าจันทร์เป็นหญิงแก่หน้าตาใจดี แล้วก็พูดเพราะมากๆ แกเก็บหมาแมวจรจัดมาเลี้ยงไว้ที่นี่ให้เป็นระเบียบ โชคดีที่บ้านแกอยู่กลางนา ซึ่งเป็นพื้นที่ของแกเอง จึงไม่รบกวนชาวบ้านนัก อีกทั้งความน่ารักของแกด้วย ทุกคนถึงไม่ว่าอะไร

แต่ก็เป็นเรื่องปกตินะ พอมีคนดี ก็มักมีคนเลว ชาวบ้านบางคนนิสัยเห็นแก่ตัวก็ชอบมาทิ้งหมาแมวไว้ให้เป็นภาระที่แกไม่ได้ยินยอมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนต้องขอร้องคนใจบุญช่วยบริจาคนี่แหละ
โชคดีที่เจอเสี่ยอเนก
เสี่ยรู้จักบ้านหลังนี้ตอนมาดูที่นา และถือโอกาสช่วยเหลือมาตลอดหลายปี

"ไปช่วยพี่ๆเขายกของไป"

"อ่าว...แล้วเสี่ยล่ะ?"

"จะคุยกับป้าเขา"

"โห กินแรงนี่หว่า"
บ่นงึมงำกับตัวเอง แต่ก็เดินไปช่วยหยิบของเล็กๆน้อยๆ เช่นน้ำยาทำความสะอาด สเปรย์กำจัดกลิ่น ยาหยอดเห็บหมัด รวมๆแล้วไม่เกินสามกิโล เนเน่ก็นั่งเหนื่อยอยู่บนแคร่แล้ว

"เหนื่อยแล้วเหรอ เอาน้ำมั้ย"
พี่คนนี้ใจดี เอาจริงๆก็ใจดีทุกคนยกเว้นพี่หมี

"หิวข้าวอ่ะพี่ มีอะไรให้กินมั้ย"

"อ้าว ไม่บอกเสี่ยล่ะ แกคงลืมแล้วมั้ง"

"พี่บอกเสี่ยให้หน่อยสิ เน่ไม่กล้าหรอกฮะ"

"งั้นรอพี่แป๊บนะ"

พี่บอดี้การ์ดเดินไปคุยกับเสี่ยให้ไม่กี่ประโยค เสี่ยมองมาทางนี้ ทำให้เด็กน้อยหลบสายตา กลัวว่าจะทำหน้าหิวให้เสี่ยเห็น

เป็นเสี่ยที่เดินมาให้คำตอบ
"กินข้าวของป้าแกนะ กินได้หรือเปล่า"

เฮ้อ! ลองตอบว่ากินไม่ได้สิ

"ตามมา"

เนเน่เดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ ยกมือไหว้เจ้าของบ้าน

"มาๆ ป้าทำปลาราดพริกไว้ กินได้ใช่ไหมลูก"

"ได้ครับ"

"โทษทีนะมีน้อย เสียงหมาก็ดัง แล้วเหม็นมั้ย"

เน่ส่ายหัว พลางลูบหัวแมวสามสีที่เดินมาคลอเคลีย
พอเข้ามาข้างในบ้าน ถึงได้เห็นแมวกว่าสิบตัวเดินเพ่นพ่านอย่างกับสวนสัตว์

ป้าจันทร์ยกถาดข้าวมาให้ ในนั้นมีปลานิลตัวเล็กราดพริก กับน้ำพริกอะไรสักอย่าง ซึ่งเน่ไม่สนอยู่แล้ว เด็กน้อยตักแต่ปลากินเรื่อยๆด้วยความหิว

"อร่อยมั้ย?"
มือใหญ่ลูบวนอยู่ตรงไหล่บาง

"ก็ดี"

"ตอบให้มันดีหน่อย อยากโดนทำโทษอีกหรือไง"

"ดีครับ"

"อืม--เรื่องทำบ้านให้หมาน่ะครับป้า ผมว่าเปลี่ยนทั้งผนัง ทั้งหลังคาเลยดีกว่า ลำบากป้าต้องคอยเอาผ้าใบกันสาดลงเวลาฝนตก"

"แต่มันก็ยังไม่พังนะ ป้าเสียดาย"

"ผมบอกแล้วว่าจะออกให้ แค่ก่อกำแพงขึ้นมาสักหน่อย ไม่ได้ใช้เงินเยอะเลย"

"โอย ไม่เอาหรอก มันไม่ถ่ายเทน่ะสิ แบบนี้แหละดีแล้ว"

"แล้วหลังคาสังกะสีล่ะครับ เพิ่งปลิวไปกับพายุสองแผ่นไม่ใช่เหรอ"

"เดี๋ยวป้าหาผ้าใบมาปะเอง"

"โหป้า อย่าทำเลย อันตรายเปล่าๆ --เอางี้--ถ้าป้าไม่เอากำแพงปูน ผมก็ขอทำหลังคาให้ใหม่แล้วกัน สังกะสีมันเก่าแถมอันตราย ยิ่งฝนตก หมามันยิ่งตกใจเสียงฝนอีก"

"อย่าเล้ย"

"ไม่ลำบากอะไรผมหรอก"

"หมามันก็อยู่มาตั้งนาน มันอยู่ได้น่า"

"ป้าจะขัดศรัทธาผมเหรอครับ? ผมตั้งใจที่จะทำบุญจริงๆ"

"เอางั้นเหรอ"
ใครๆก็แพ้สายตาพราวเสน่ห์คู่นี้ และป้าจันทร์ก็พลาดมองมันเสียได้
"เออๆ ป้ายอมให้ทำหลังคาก็ได้"





เมื่อเก็บของเข้าโกดังเสร็จหมดแล้ว เน่กับเสี่ยก็มานั่งบนแคร่ใต้ต้นสะเดาด้วยกัน ส่วนบอดี้การ์ดคนอื่นๆนั้น ต่างช่วยกันทำความสะอาดกรงหมาบ้าง เล่นกับหมาแมวบ้าง พูดง่ายๆคือเน่กับเสี่ยกินแรงเพื่อน

"ทำไมเสี่ยชอบที่นี่ล่ะ?"

"ก็ดูสิ ลมเย็นจะตาย"

"กำลังกล่อมให้ป้าเขาขายที่ให้เหรอ?"
เด็กน้อยกระซิบสุดชีวิต

"ไม่ใช่สักหน่อย" เสี่ยหัวเราะ "จริงๆแล้วฉันชอบหมานะ แต่ไม่มีเวลาเลี้ยง แถมโรงงานก็ไม่ใช่ที่ๆหมาจะวิ่งเล่นได้"

"ไม่ลงทุนเลยอ่ะ เสี่ยก็ออกจะรวยนี่นา ทำที่ไว้ให้หมาๆอยู่ก็ได้ หลังบ้านนั่นไง"

"ไม่มีเวลาเล่นกับมันหรอก รู้มั้ยว่าการเลี้ยงหมามันไม่ใช่เรื่องง่าย แค่ให้ข้าวให้น้ำอย่างเดียว มันไม่พอหรอกนะ"

"ถ้าเสี่ยจะเลี้ยง เสี่ยก็หาเวลาได้อยู่แล้วแหละ --เอางี้ๆ ให้เน่เลี้ยงนะ"
เข้าจุดประสงค์เขาล่ะ
"เน่อยากได้คอกแมวสามสีอ่ะ มันเชื่องดี แถมมีลูกอีกตั้งห้าตัว สงสารป้าเขา"

"แล้วหมา?"

"อยากได้เหมือนกัน แต่มันไม่มีตัวเล็กๆเลย"

"อยากเลี้ยงจริงนะ?"

"อื้อ" พยักหน้าแรงๆ
"ยังไงก็มีเวลามากกว่าเสี่ย"
อยู่บ้านมันเหงานี่นา เน่ก็อยากได้เพื่อนเล่นบ้าง

"ไปลองหาดูไป ป้าจันทร์น่าจะรู้ แต่ระวังบางตัวมันกัดล่ะ"

"เสี่ยจะให้เลี้ยงป้ะ"

"ก็ถ้าทำตัวดีๆ"

"ก็ได้ๆ จะไม่ปิดประตูเสียงดังแล้ว"

"และพูดเพราะๆด้วย"

"จ๊ะๆ พูดเพราะๆ มีครับด้วย"

"อืม ไปได้แล้วไป"
โคแก่อมยิ้มด้วยความเอ็นดูเด็ก
กระชุ่มกระชวยจริงๆเวลาเห็นเด็กมันร่าเริงใส่ ถึงจะไม่ได้ชอบมาแต่แรก แต่ขึ้นชื่อว่าเด็กกว่า เสี่ยก็แพ้ทางอยู่ดี



"โอ๊ย!!"
หายไปไม่ถึงนาที เจ้าเด็กซนก็ก่อเรื่องแล้วไหมล่ะ
ร่างสูงตามเสียงร้องครวญคราง จนไปเจอเนเน่ที่นั่งพิงเสา เจ้าตัวกุมมือข้างที่อาบเลือด มีพี่หมีพยายามช่วยพยุง แต่เน่ก็ไม่ยอมลุก

"มีอะไร"

"น้องโดนหมากัดครับ"

"หมาแม่ลูกอ่อนน่ะ เพิ่งเก็บมันมา มันเลยยังกลัวคนอยู่จ๊ะ"
ป้าจันทร์ให้เหตุผล

"มานี่มา" เด็กน้อยขวัญหาย ลุกช้าๆมาหาเสี่ย

ผู้ปกครองคนสำคัญรับร่างน้อยเข้ามาไว้ในอก พลางกล่าวเตือน แต่เน่ก็ไม่ได้ฟังหรอก สติยังไม่เข้าที่เลย

"ขอโทษทีนะครับป้า เดี๋ยวทำแผลเสร็จแล้ว เราจะมาดูอีกที--ออกรถเลยไท"





"ไม่อยากเลี้ยงหมาแล้ว...กลัวมันกัด"
เสียงซึมเศร้าน่าสงสาร เสี่ยส่ายหัวน้อยๆ พลางรับถุงยาจากโรงพยาบาล

"เธอคุยกับป้าเขาไว้แล้ว จะยกเลิกไม่ได้นะ"

"เอาแต่แมวได้มั้ยครับ"

"ทำอย่างนี้ ป้าเขามีความหวังนะรู้ไหม? กลับไปเลือกลูกมันสักตัว ยังไงหมาก็เป็นเพื่อนเล่นได้ดีกว่าแมวอยู่แล้ว"

"ก็แม่มันดุ"
กระเง้ากระงอด ไม่ยอมอย่างเดียว

"งั้นเธอเลี้ยงแมว ส่วนฉันเลี้ยงหมา"

"ไหนบอกไม่มีเวลาไง"

"เดี๋ยวฝากไท"

"อย่าเลย พี่หมีคงตีมันตาย"

"เธอก็เอาไปเลี้ยงสิ"

"อ..อื้อ รับฝากแค่ตอนนี้นะ ถ้ามันโต จะไม่เลี้ยง"

"โอเคๆ แล้วเจ็บไหม?"

"หนึบๆครับ ฤทธิ์ยาด้วยมั้ง"
เนเน่มองมือขวาข้างถนัดของตัวเองแล้วเศร้าใจยิ่งกว่าเดิม จะทำงานยังไง จะอาบน้ำยังไง ...ลำบากชะมัด


...

โปรดติดตามตอนต่อไป

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4
เนเน่น่ารัก  :mew1: :mew1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ whistle

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 766
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4
เนเน่น่ารัก.....

ออฟไลน์ oki

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 300
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
ปกติไม่อ่านโชตะเลย แต่ติดเรื่องนี้เเล้วอ่ะ :-[

ออฟไลน์ R.michi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 82
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
รอโคชรากินหญ้าเนเน่~

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
Chapter 6
กลัวที่ไหน (2)





เปรี้ยว หวาน เผ็ด เค็ม จืด
ไม่ใช่รสชาติอาหารแต่อย่างไร มันคือชื่อน้องแมวน้อยสามสีจำนวนห้าตัวของเนเน่ต่างหาก แถมหมาพันทางสีน้ำตาลหน้าย่นที่ชื่อ 'แซ่บ' ไปอีกตัว ก็จะได้ความวุ่นวายของโลกใบนี้เข้าสู่บ้านเสี่ยอเนก ฟอนเดอร์

นี่ยังขาดแม่ของแมวน้อยไปอีกตัว รายนั้นไม่ยอมขึ้นรถท่าเดียว ป้าจันทร์จึงต้องขอไว้



หนุ่มน้อยวัยกำลังโตนอนราบไปกับพื้นไม้กลางบ้านทรงไทย แล้วจับลูกแมววัยหย่านมขึ้นมาบนหน้าอก เพื่ออะไรก็ไม่รู้ แค่คิดว่ามันสนุกดี
เสี่ยเอนหลังมองไอ้ตัวแสบอย่างเพลิดเพลิน  ก็ถ้ามีให้ดูอีก เขาคงดูได้ทั้งวันแหละ

"ถ้าหมาไม่มีเห็บแล้ว ก็ช่วยเล่นกับมันเหมือนอย่างนี้ด้วยล่ะ"

"จ้าๆ"

"ระวังแผลด้วย"

"ระวังทำไม หมอเขาแปะไว้อย่างดี"

"ต้องมีเรื่องให้ว่าทุกวันสินะ"
เอาแล้วๆ เสียงเริ่มเข้มขึ้น ทำเอาเนเน่เงียบ
อยากจะตบปากตัวเองสักร้อยครั้ง ที่ไม่จดไม่จำสักที ชอบขัดหูเสี่ยอยู่เรื่อย

"ช่างมันเถอะ  วานเธอไปเอาน้ำเย็นๆมาให้หน่อย กับขนมในตู้เย็น เดี๋ยวฉันดูแมวเอง"

ยิ้มแหยๆยอมรับโดยดุษฎี  เกิดเป็นเน่ต้องอดทน เสี่ยใช้ ยังดีกว่าเสี่ยด่า

จริงๆเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ รู้สึกว่าตัวเองมีความอดทนมากขึ้น มีความคิดมากขึ้น ติดแต่ว่าไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ บ้านเสี่ยน่ะมีแต่คนแก่ ยังไงเน่ก็เหงา

"มาเอาขนมให้เสี่ยฮะ"
บอกพี่สาวคนสวยที่ไม่ถูกชะตานัก เพราะไอ้พี่หมีมันจีบอยู่ เด็กน้อยคิดว่าตัวเองไม่น่ามองคนผิดนะ พี่คนนี้น่ะเพิ่งมาใหม่แล้วก็แปลกๆ ชอบเดินไปเดินมา แล้วก็คุยกับบอดี้การ์ดทุกคนแบบถึงเนื้อถึงตัว เนเน่เลยอดตะขิดตะขวงใจไม่ได้

"ทองหยิบทองหยอดเหรอ อยู่ในตู้เย็น ไปเอาเองเลย"

"จ้า" หยิบเองได้ เน่ไม่ได้แขนด้วนอยู่แล้ว

"แล้วพี่แพรทำอะไรเหรอครับ"

"ตะไบเล็บอยู่ไม่เห็นเหรอ"

"เดี๋ยวก็เป็นฝุ่นเกาะเครื่องครัวหรอก"

"พี่ล้างได้ เน่ไม่ต้องห่วง"
ทำเป็นกระแทกเสียง

เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับน้องเน่
เด็กน้อยคาดโทษเอาไว้ในใจ รอคอยวันเวลาที่เจ๊แกพลาด
เสี่ยนะเสี่ย มัวแต่สอนเน่ ไม่เคยมองลูกจ้างบ้างเลยว่ามีคนนิสัยไม่ดีอยู่

เอ...หรือว่าเป็นเด็กเส้นพี่หมี?

ดีดนิ้วเปาะด้วยความถูกใจว่าใช่แน่

ว่าแล้วก็ยกขนมไปให้เสี่ย ก่อนที่จะโดนด่าอีกรอบ




"วางไว้นั่นแหละ--มานั่งใกล้ๆฉัน"
สั่งอย่างเดียว

เนเน่นั่งท่าเทพบุตรอยู่ระดับท้องของร่างเจ้าของบ้านที่นอนหนุนหมอนสามเหลี่ยม แกจับมือข้างที่โดนหมากัดไปดูว่าผ้าก็อตปิดแผลยังดูดีอยู่ไหม เด็กน้อยหน้านิ่วเพราะความเจ็บระบม ไม่อยากนึกสภาพคนที่ถูกกัดเต็มเขี้ยวจะเป็นอย่างไร ไม่แน่มืออาจจะใช้การไม่ได้อีกเลยก็ได้ น่ากลัวชะมัด

"นี่!"

"ฮะ--ครับ?"

"คิดอะไรอยู่"

"เปล่าครับ มันเจ็บเฉยๆ"

"แล้วตรงที่ฉีดยาล่ะ"

"นิดนึง"

"วันนี้มานอนกับฉันนะ นอนจนกว่าจะหายนั่นแหละ"

"ไม่เป็นไร เน่นอนคนเดียวได้"

"ไม่ได้!"
ทำไมต้องเสียงดัง
เด็กเสี่ยทำหน้าฉงน ก่อนจะเอนตัวนอนลงบ้างอย่างไม่รู้เหตุผล บางทีอาจจะเมื่อยที่ต้องก้มหน้าคุยกับอีกฝ่ายอยู่นานสองนาน

หนุ่มใหญ่ได้ที คว้าเอาเด็กเข้ามากอด ท่าทางขลุกขลักดูไม่หวานนัก แต่เสี่ยก็ทำเพราะอยากปลอบเด็กดื้อ

"วันนี้เจอเรื่องเยอะนะ"

"ยังไม่ได้โทรบอกแม่เลยอ่ะ"

"ค่อยบอก"

"แล้วเสี่ยไม่ไหว้แม่เหรอ วันแม่ทั้งที"

"จะให้ไหว้ที่ไหนล่ะ"

"ห้องพระไง"

"เดี๋ยวทำ ตอนนี้เหนื่อย"
พูดจบเสี่ยก็ลุกขึ้นไปหยิบถาดขนมกลับมายังจุดรากงอกของตน เนเน่เลยต้องเปลี่ยนมานั่งตาม มองดูแกกินขนมไทยรสหวานบาดลิ้นด้วยความทึ่ง

"กินสิ"

"ไม่ชอบอ่ะ ชอบอีกอันมากกว่า"

"ไม่ชอบของหวานเหรอ"

"ชอบ แต่ไม่ชอบอันนี้ ชอบอันที่มันมันๆ เหมือนมีไส้ถั่วบ้างใน"

"เขาเรียกเม็ดขนุน"

"อ๋อออ ว่าแต่เม็ดขนุนจริงๆมันกินได้มั้ยอ่ะเสี่ย เห็นไอ้มิคมันเล่าให้ฟังว่าป้าข้างบ้านกินเม็ดขนุนติดคอตาย"
ไม่ใช่คนเสียมารยาทนะ แต่เสี่ยหลุดขำจริงๆ

"กินได้ แต่ต้องต้มให้มันอ่อนๆ"

"รสชาติเป็นไงอ่ะ"

"มันๆ แบบขนมเม็ดขนุนนั่นแหละ อยากลองกินไหมล่ะ"

"ไม่อ่ะครับ ไว้ก่อนดีกว่า ---ฮ้าว ง่วงจัง"
เสี่ยไม่แปลกใจเลย ก็เด็กที่มันชอบยั่วชอบกวนมันหายไปตั้งแต่โดนหมากัด นี่คงเพลียมาก ไม่รู้เพราะฤทธิ์ยาด้วยหรือเปล่า เสี่ยเลยให้นอนหนุนหมอนอยู่ใกล้ๆ
เสียงเนเน่ยังคงพึมพำ คาดว่ายังพูดเรื่องขนมไม่จบ จนเสี่ยจัดการทองหยอดหมดจานนั่นแหละ ถึงเงียบไป







"เสี่ยครับ"
"เสี่ย ...เย็นแล้วครับ"

เสียงบอดี้การ์ดคนสนิทปลุกให้เสี่ยตื่นจากการหลับใหล
ไทอมยิ้มตั้งแต่เห็นคนแก่ตัวโตๆนอนกอดเด็กคราวลูกจนต่างคนต่างเหงื่อแตก แต่ก็ไม่มีใครปล่อย

"มื้อเย็นจะกินที่ไหนครับเสี่ย"

"....ยกมาไว้ที่นี่เลย"

"กลัวเด็กเดินเหนื่อยหรือครับ"
ขอแซ็วหน่อยเถอะ

"พูดมาก"

"งั้นผมไปก่อนนะ"
ถ้าไม่ไป ก็ต้องแลกด้วยแรงเตะมหาศาลน่ะสิ



เสี่ยปลุกเน่ให้ไปล้างหน้าล้างตา แล้วพอเน่ลุก บรรดาแมวๆก็เดินตามเป็นกระพรวนอย่างกับแม่เป็ดลูกเป็ด เสี่ยมองไปยิ้มไปจนบางทีก็อดคิดไม่ได้ว่านี่เราหลงเด็กง่ายไปหรือเปล่า หรืออาจเพราะเน่อายุรุ่นลูก จึงเอ็นดูเป็นพิเศษ




"อย่าให้มันกินอาหารคน"
ตีมือเด็กน้อยเป็นการเตือน เมื่อเน่ตักเนื้อปลาให้แมวๆ

"นิดเดียวเอง"

"เดี๋ยวมันเคยตัว แล้วอาหารคนมันก็ไม่เหมาะกับหมาแมวด้วย อยากเห็นมันป่วยหรือไง"

"ไม่ครับ"

"กินเสร็จแล้วค่อยเอาอาหารแมวให้มัน อย่าลืมให้เจ้าแซ่บด้วยล่ะ"

"ครับ"

ตอบแค่ 'ครับ' อย่างเดียว เสี่ยเลยขยี้หัวด้วยความหมั่นเขี้ยว หัวเกรียนๆตามระเบียบโรงเรียนรัฐไม่เข้ากับหน้าตาน่ารักแบบนี้เอาซะเลย เขาว่าจะไปคุยกับอาจารย์สักหน่อย ให้อนุโลมเนเน่ไว้ เดี๋ยวต้องนึกเหตุผลไปบอกสักอย่าง จะได้ดูไม่น่าเกลียดเกินไป
เอาเป็น...เนเน่มีปัญหาหนังศีรษะ อย่างสังคังก็ไม่เลวนะ



ตกดึกไม่ทันไร เด็กน้อยก็ง่วงนอนแล้ว
เจ้าของห้องจึงพาไปอาบน้ำถูตัวเสียเต็มคราบ ตรงไหนดูคล้ำหมอง ก็ช่วยขัดๆถูๆจนแดงเถือก ไหนจะก้นกลมๆสองก้อนที่เริ่มด้านเพราะไม่ได้นั่งบนเบาะนิ่มๆสบายๆเหมือนเมื่อก่อน เสี่ยเลยเอาออยล์มาทาทั้งตัวให้ผิวเน่เนียนนุ่มน่าสัมผัส

"อ๊ะ!"
ไม่น่าหันไปเลย...
เนเน่บอกกับตัวเองอย่างนั้น แต่พอเห็นแล้ว ภาพมันก็ติดตาอ่ะนะ
มังกรลูกเสี่ยมันผงาดอะไรจะขนาดนั้น เสี่ยนะเสี่ย ตื่นได้ตลอดแหละ เน่อยากจะรู้นักว่าตอนหกสิบ พี่แกยังจะคึกคักแบบนี้ไหม

"ไม่ต้องเกร็งน่า มือเธอเจ็บ ฉันไม่ทำอะไรหรอก"

"แต่อีกข้างไม่เจ็บนะ"

"ถนัดเหรอข้างซ้าย"

"ไม่ค่อยหรอกครับ"

"เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไปล้างตัวไป เสร็จแล้ว"

ตกลงดั่งต้องมนต์
เน่ล้างตัวจนสะอาด ลอบมองเสี่ยที่ยืนอยู่อีกฝั่งห้องน้ำ ก็พบว่าแกกำลังเอาฟองน้ำถูตัวอยู่ โดยไม่สนใจน้องชายที่กำลังงอแงเลย ไอ้ความผ่อนคลายเมื่อครู่จึงกลายเป็นความสงสารขึ้นมา
ก็ถ้าปณิธานของเน่คือการทำให้เสี่ยรักเสี่ยหลง แล้วทำไมไม่เอาใจเสียตอนนี้ โอกาสกำลังดีเลย เพราะวันนี้เสี่ยอุตส่าห์ดูแลเขาทั้งวัน
เด็กน้อยจึงเปลี่ยนใจไม่ออกจากห้องน้ำ แล้วเดินไปหาเสี่ย

"เน่ช่วยนะ"
ร่างเล็กนั่งลงคุกเข่า เสี่ยจึงนั่งบนขอบอ่างอาบน้ำเพื่อให้ปากเน่พอดีกัน
เดี๋ยวนี้เด็กน้อยเก่งแล้ว ไม่ต้องใช้มือช่วยอะไรมาก แค่ปากอย่างเดียวก็ทำเอาเสี่ยแทบคลั่ง

"เป็นเด็กดีอย่างนี้สิ" ...เสี่ยรักตายเลย



........

ออฟไลน์ onlyplease

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
งือออ เสี่ยหลงเด็กยังงงงง :mew2: :mew2:

ออฟไลน์ oilzaza001

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 619
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1

ออฟไลน์ 1O019_

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
วิธีการช่วยเสี่ยของน้องเน่นี่นะ ต๊ายยยยยยยย

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ whistle

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 766
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4
เสี่ยเริ่มหลงเน่แล้ววว......

ออฟไลน์ oki

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 300
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
น้องเน่สู้ๆ :hao7:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด