หัวข้อ: พรพระจันทร์ (กระต่าย เต่าตุ๊ )(กระทู้เก่าหาย) ตอนที่ 19 -23 (จบแล้วค่ะ)

[mumii009]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

ผลงานของข้าพเจ้าเอง
- นายโย่งววุ่นวายกับหนุ่มม้ายลูกติด (ชื่อใสใสมากกก ฮ่าๆ)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38922.msg2462296#msg2462296

- เรื่อผู้จัดการฝ่ายหัวใจ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38446.0

[mumii009]

เกริ่นให้ฟังจ้า



ตุ๊น้อยเป็นกระต่ายตัวผู้วัยเริ่มโตกำลังเข้าสู่วัยรุ่น ตุ๊น้อยถูกเลี้ยงโดยผู้ชายคนนึง
ตุ๊น้อยไม่รู้ว่าตอนเกิดตุ๊ชื่ออะไรเพราะไม่มีใครเรียกตุ๊ว่าตุ๊เลย
จนมาเจอกับผู้ชายคนนี้
ในวันหนึ่งกลางฤดูฝนตุ๊น้อยที่อาศัยอยู่ที่สวนสาธารณะกลางเมืองติดรถไฟฟ้ากระโดดร่าเริง
อยู่ท่ามกลางฝน ตรงนั้นมีสายตาของเจ้าตะกวดร่างเปรียวจับจ้องอยู่
"กระต่ายน้อยกรุบๆกรอบๆ" ตะกวดหนุ่มจับจ้องแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวเร้นกายเข้าในพุ่มไม้เพื่อหา
โอกาสจับกระต่ายน้อย
ตุ๊น้อยในตอนนั้นยังคงระรื่น(?) วิ่งเล่นอย่างไม่รู้เรื่องราว
จนกระทั่ง
"พรึ่บ" เจ้าตะกวดตัวนั้นก็โผล่พรวดออกจากที่ซ่อนวิ่งถลาเข้าหาตุ๊น้อย
"เอ้ย..." ตุ๊น้อยวิ่งหนีด้วยแรงทั้งหมดที่มี ตะกวดหน้าตาหล่อเหลา(?) ต้อนตุ๊น้อยจนจนมุม
"เป็นของเราซะดีๆ..." ตุ๊น้อยจ้องมองตะกวดหนุ่มอย่างตระหนก
"ไอ้หน้าแหลม...เอาหน้าออกไปห่างๆนะ" ตุ๊น้อยตะโกนใส่
ตะกวดหนุ่มทำเพียงยิ้มใส่ แล้วซุกหน้าเข้าที่ลำคอ
"ถ้าเป็นของเรานะ...เราจะให้ผลไม้อร่อยๆเจ้าทุกวันเลย" ตะกวดหนุ่มหว่านล้อม
"ไม่เอา..." ตุ๊น้อยดิ้นรนหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
ทันใดนั้นเอง...
"ปั้ก.." เสียงก้อนหินขนาดไม่เล็กกระแทกเข้ากลางลำตัวของตะกวดหนุ่มทำให้มันวิ่งหนีหาย
ไปในเงามืดของต้นไม้
"ตายรึยังนี่" มือใหญ่ๆโอบตัวตุ๊น้อยเอาไว้
"เรายังไม่ตาย...ขอบใจมากนะ" ตุ๊น้อยในตอนนั้นทำได้เพียงส่งคำขอบคุณมาทางสายตา
มนุษย์ผู้ชายคนนั้นยิ้มอ่อนโยนแล้วรำพึงว่า
"โชคดีที่ไม่ตายนะ" รอยยิ้มมุมปากนั้นทำเอาตุ๊น้อยรู้สึกใจเต้นแรง
"กลับไปด้วยกันมั๊ย...อยู่ที่นี่ต้องโดนหม่ำเอาสักวันแน่" เขามองตุ๊น้อย
"..." ตุ๊น้อยเอาสองมือแปะลงที่นิ้วโป่งของชายหนุ่มแล้วซุกตัวเข้ากับฝ่ามือใหญ่ๆนั้น
ตุ๊น้อยวันนั้นไม่ได้ใจง่ายนะ...ตุ๊น้อยแค่ตกหลุมรักรอยยิ้มนั้น...
วันนี้ตุ๊น้อยมานอนผึ่งแดดยามบ่ายที่ระเบียง
นอนเหยียดตัวไปมา พลางคิดทบทวนไปด้วยว่าช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี่ตุ๊น้อยสุขสบาย
เพียงใด
ตุ๊น้อยได้นอนในกรงที่มีผ้านุ่มๆปูเอาไว้ มีแครอทสีส้ม มีผลไม้แห้งอร่อยๆกิน บางทีก็มีของ
เล่นอย่างพวกหญ้าแห้งแล้วก็ลูกบอลเด้งๆด้วย
"เฮ้อ..."ทั้งที่ตุ๊น้อยสบายใจมากๆ แต่ตุ๊น้อยก็ยังคงคิดอยู่ตลอดเวลาเรื่องความลับของตุ๊น้อย

ถูกใจยังไงก็แสดงความเห็น หรือ + เป็ดได้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ

[mumii009]

บทที่ 1 ตุ๊น้อย
ตุ๊น้อยกระโดดไปมาตรงระเบียง ตอนนี้พระจันทร์ขึ้นแล้วนะ...วันนี้มนุษย์คนนั้นยังไม่กลับมา
อีก มองไปรอบๆมีถาดแครอทกับ อาหารแห้งวางอยู่ ตุ๊น้อยได้แต่หยิบแครอทเข้าปาก
"สงสัยจะงานยุ่ง" เสียงเปิดประตูด้านนอกทำให้ตุ๊น้อยมุดลอดผ้าม่านมาแอบมอง
วันนี้เขาดูอ่อนล้ากว่าทุกวัน เขาเดินรูดเนคไทออกจากคอแล้วเดินมาเปิดประตู
"ว่าไงเต่าตุ๊" นั้นแหละชื่อเต็มๆของตุ๊น้อย
"วันนี้กลับช้าจังเลยนะ" ตุ๊น้อยเคี้ยวแครอทในปากทำเป็นเมินๆใส่เขา
"ดูกินเข้าสิ...อร่อยสินะ พรุ่งนี้จะให้กินองุ่นนะ"
"องุ่นเหรอ..." เม็ดกลมๆสีม่วงๆอ่ะเหรอ ตุ๊น้อยตาวาว มองหน้าเขาแล้วแปะมือลงบนมือเขา
"สัญญาเลยนะ" ตุ๊น้อยทำท่าขึงขัง
"เอ้า...กินซะให้อิ่มเร็วๆเขา จะพาเข้าบ้าน" เขาวางตุ๊น้อยลงปล่อยให้ได้แทะจนอิ่มก่อนจะช้อน
ตัวเข้าในอ้อมกอด กอดตุ๊น้อยจนตุ๊น้อยเริ่มจะเขิน
"นี่ๆ...จะกอดให้ตัวแบนเลยรึไง" ตุ๊น้อยว่าหน้าแดงๆไม่กล้าสบตา
"วันนี้ผึ่งแดดทั้งวันเลยสินะ" เขาชอบจิมจมูกตุ๊น้อย มันเขินนะเขาคงไม่เขาใจ
"อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ  มันเขินนะ" ตุ๊น้อยทำเป็นเลียขนตัวเองแก้เขิน
"เป็นกระต่ายนี่ดีจังน้า..." เขาว่าแล้วลูบหัวตุ๊น้อย
"ทำไมอีกละ...เป็นกระต่ายบางทีก็ไม่ดีนะ...เจ้าหน้าแหลมมันชอบมาไล่จับ" ตุ๊น้อยนึกถึงเจ้า
หน้าแหลมแล้วก็คิดว่าถ้าเขาไม่มาช่วยตุ๊น้อยคงโดนกินไปแล้ว(?)
เสียงโทรศัพท์ดังเขาก็รับเหมือนไม่ค่อยเต็มใจนัก
"ครับ...อ่อ ก็ไม่ได้ทำอะไรครับ" เขาเดินไปที่ตู้เย็นเปิดน้ำกินทำหน้าเหมือนหนักใจ
"ผมว่ามันไม่เร็วไปเหรอครับ" เท่านั้นตุ๊เห็นเขาเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู ทางโน่นคงว่าง
สายแล้ว
เขาส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบของเตรียมอาบน้ำ
"ห้ามซนนะ เดี๋ยวออกมาเล่นด้วย"
"เล่นเหรอ..." ตุ๊น้อยแทบทนไม่ไหว รีบวิ่งไปตรงกรงตัวเองแล้วมองลูกบอลเอาไว้
เล่นๆๆๆ เล่นกัน
เพราะกลางวันตุ๊น้อยนอนมากแล้ว กลางคืนนี่ตุ๊น้อยไม่ง่วงเลย แทบไม่รู้สึก
คืนนี้พระจันทร์สว่างกว่าทุกคืน
ตุ๊น้อยกังวลใจแปลกๆ เวลาพระจันทร์เต็มดวงทีไรได้เรื่องทุกทีเลย เพระางั้นเวลาพระจันทร์
เต็มดวงทีไรตุ๊เลยเอาแต่นอนอยู่ในพุ่มไม้ไม่กล้าออกมาวิ่งเล่น
เจ้าหน้าแหลมก็เป็นเหมือนตุ๊น้อยนะ...ตุ๊น้อยเคยเห็นเจ้าหน้าแหลมมันเปลี่ยนร่าง
ตุ๊เองก็เปลี่ยนร่างเหมือนกัน นอกจากทั้งคู่ก็มีคุณป้าเต่า ก็ลุงนกกระจิบ
ใช่แล้วตุ๊น้อยเป็นพวกอาบแสงจันทร์ สัตว์ที่อาบแสงจันทร์จะมีพลังพิเศษที่สามารถเปลี่ยน
ร่างเป็นคน ทุกตัวที่เปลี่ยนร่างกจะได้รับพรจากพระจันทร์ เพราะเก็บสะสมพลังพระจันทร์เอา
ไว้ เลยไม่ต้องรอให้จันทร์เต็มดวงก็สามารถเปลี่ยนร่างเป็นคนได้เหมือนกัน
แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยอยากจะเปลี่ยนกันนัก เพราะพวกเขาก็ยังคงชอบที่จะเป็นสัตว์
ลุงนกกระจิบบอกว่าเป็นคนบินไม่ได้
ป้าเต่าบอกว่าเป็นคนมันดูเร่งรีบเกินไป
ส่วนเจ้าแหลมบอกว่าเป็นคนก็ได้เป็นสัตว์ก็ได้ ตามแต่ตุ๊น้อยจะเป็นเพราะถ้าตุ๊เป็นอะไรมันก็
เป็นเหมือนตุ๊ ซึ่งตุ๊น้อยรำคาญ
คืนนี้เขานอนหลับอยู่เตียง...ส่วนตุ๊น้อยแอบปีบกรงออกมาแอบกระโดดหยองแหยงไปในห้องน้ำ
ปวดตัวจังแหะ... อาจเพราะไม่ยอมเปลี่ยนร่างเลยรึเปล่านะ ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมาตุ๊น้อย
ไม่ยอมเปลี่ยนร่างเลย เพราะรำคาญเจ้าแหลม ก็เวลาตุ๊น้อยเปลี่ยนร่างนะ มันชอบมากอดรัด
ทำหน้าทำสายตาแปลกๆใส่ ตุ๊น้อยเลยชอบหลบอยู่ตามพุ่มไม้ในร่างสัตว์ของตัวเองให้มันไล่
จับกินเสียยังดีกว่า
"อื้มมม" ตุ๊น้อยหลับตาลงช้าๆ ร่างกระต่ายสีเทาแซมขาวค่อยกลายเป็นร่างเด็กหนุ่ม
โอย... แปลกๆแหะ... ตุ๊น้อยค่อยๆ ยืนขึ้น เงาในกระจอสะท้อนเด็กหนุ่มร่างกายผอมบาง ตาสี
น้ำตาลเข้ม ผมสีเทา ใบหน้าไร้เดียงสา
"โฮ่ะ..." ตุ๊น้อยเอียงซ้ายขวาไปมา บิดตัวไล่ความเมื่อย
ตุ๊น้อยคว้าผ้าขนหนูสีขาวที่พาดอยู่ใกล้มาคลุมตัวเอาไว้ ก่อนค่อยๆย่องออกมา
แสงจันทร์สาดแสงเข้ามาตรงระเบียงพาดผ่านมาถึงคนบนเตียงเลยด้วยซ้ำ
ตุ๊น้อยมายืนใกล้เตียงมองเขาเงียบๆ
เวลานอนเขามักจะนอนขมวดคิ้วตลอดเหมือนมีเรื่องให้คิดเยอะแยะ
เอ...หรือจะต้องคิดเยอะจริงๆ
อยู่กันมาจะเดือนนี่ ตุ๊น้อยไม่เห็นเขาจะทำอย่างอื่น กลับมาถึงบ้านกินข้าวอาบน้ำ เล่นกับตุ๊น้อยแล้วก็เปิดคอมพิวเตอร์หน้าเครียดๆตลอดเลย
"นี่ๆ...อย่าเครียดมานะ...ตุ๊น้อยเป็นห่วงนะ" ตุ๊น้อยเอื้อมมือไปแตะที่แก้มสากๆของเขา เขาขยับตัวเบาๆมาทางตุ๊น้อย ตุ๊น้อยตกใจทรุดหมอบลงกับพื้นข้างเตียง
"เต่าตุ๊..." ตุ๊น้อยตกใจยิ่งกว่าเก่าเมื่อเขาเปล่งเสียงเรียกชื่อ
"อย่าซนนะรู้มั๊ย" แล้วทุกอย่างก็เงียบไป ตุ๊น้อยเอามือปิดทั้งปากและจมูกกลัวว่าเสียงลมหายใจ
ของตัวเองจะทำให้เขาจับได้
"..." ตุ๊น้อยค่อยๆชะโงกหน้าขึ้นมาดู
โธ่ แค่ละเมอ... ตุ๊น้อยโล่งใจและในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย
ที่เขายังคิดถึงตุ๊น้อยแม้แต่ตอนที่เขาหลับ ตุ๊น้อยรู้สึกมีค่าและรู้สึกเหมือนกับว่าเขารักตุ๊น้อยมาก
เหลือเกิน
 
 

[mumii009]

บทที่2
ตุ๊น้อยกระโดดไปมาอยู่ในกรง วันนี้เขาไม่ไปทำงานตุ๊น้อยเห็นเขานอนนิ่งๆท่าทางเหมือนจะ
ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่
ทั้งที่ตุ๊น้อยก็ขยับผ้าห่มให้เขาแล้วเมื่อคืน การห่มผ้าให้เขาดูจะเป็นเรื่องเคยชินซะแล้วสำหรับ
ตุ๊น้อย เพราะทุกครั้งที่เปลี่ยนร่างตุ๊น้อยจะคอยนั่งมองเขาอยู่ข้างๆเตียง คอยห่มผ้าให้
แต่เมื่อคืนก่อนเขานอนดึกมากส่วนเมื่อคืนก็กลับมาดึกจนพระจันทร์เกือบจะหายไป
ตุ๊น้อยนั่งรอเขาอยู่ที่ระเบียง...น้ำค้างแรงมาก ตุ๊น้อยก็หนาวนะ แต่โชคดีที่มีผ้าวางอยู่ตรง
ระเบียงด้วย ตุ๊น้อยเลยนั่งเล่น นอนเล่นบนผ้านั้น
จวนเที่ยงแล้ว เขายังไม่มีทีทางจะตื่น ตุ๊น้อยตัดสินใจกระโดดออกจากกรงแล้วเปลี่ยนร่าง
ตุ๊ไม่เคยเปลี่ยนร่างตอนกลางวันเลย รู้สึกเขินๆ หันไปเห็นเสื้อยืดของเขาหล่นใกล้ๆตะกร้าเลย
คว้ามาใส่ก่อน
"นี่ๆ..." ตุ๊สะกิดเขา แต่ท่าทางจะไม่มีสติ พอเห็นท่าไม่ดีเลยเอามืออัง ไอร้อนผ่าวทำเอาตุ๊ตกใจ
"ร้อนยังกะไฟแน่ะ..." ตุ๊คิดๆๆๆ ทำยังไงดีหว่า
พอไปยืนตรงระเบียบเห็นนกกระจอกเกาะอยู่หลายตัว ส่งเสียงคุยกันจอแจ
 
"นี่..." ตุ๊น้อยส่งเสียงทัก
"..." เสียงจอแจเงียบกริบทันทที
"เราเป็นกระต่ายที่ชอบนอนผึ่งแดดตรงนี้ไง" ตุ๊น้อยขยายความ
"...เป็นพวกได้รับพรสินะ" กระจิบสาวนางหนึ่งเหล่มอง
"มนุษย์ในห้องกำลังป่วย...ต้องทำยังไง"
"เป็นห่วงเป็นไยมนุษย์เหรอ...พวกนั้นจ้องจะทำร้ายเรา" นกกระจอกหนุ่มบินมาเกาะที่ราว
ระเบียง
"เขาเป็นคนให้อาหารเรานะ"
"ก็เลยสงสารเขางั้นสิ"
"ช่วยบอกทีเถอะ...ว่าต้องทำยังไง"
"เคยเห็นพวกมนุษย์ทำความสะอาดให้กัน เอาผ้าเช็ดร่างกายให้อีกฝ่าย"
"เช็ดเหรอ" ตุ๊น้อยวิ่งไปหยิบผ้ามาเช็ดร่างกายเขาอยู่ครู่หนึ่ง
ถูๆไปมาตรงแขนและขา
"เจ้าต้องเอาผ้าที่เปียกน้ำสิ..." ตุ๊น้อยเลยจุ่มผ้าลงในน้ำแล้วเช็ดเขา โชคดีที่ผ้าไม่ได้ชุ่มโชกเท่า
ไหร่ ไม่อย่างนั้นเขาอาจป่วยหนักกว่าเดิม
"อย่างนี้แล้วยังไงต่อ" ตุ๊น้อยหันไปถามกระจอกสาว
"กอด แล้วก็จุมพิตที่หัวของเขาด้วย" ตุ๊น้อยพยักหน้าแล้วหันมาซบลงบนอกอย่างรวดเร็วและ
จุมพิตแผ่วที่หน้าผากของเขา ตุ๊น้อยไม่ค่อยได้มองเขาในระยะใกล้ๆเท่าไหร่นักแต่ครั้งนี้มัน
ใกล้เหลือเกิน
"..." เขาดูน่าดึงดูดแปลก ตุ๊น้อยสัมผัสริมฝีปากลงบนปากของเขาอย่างเผลอไผล
"อ่ะ..." ตุ๊น้อยตกใจกับการกระทำของตัวเอง พวกนกกระจอกทั้งหมดต่างเงียบเสียงลงอย่างน่า
ประหลาด
"กระต่ายข้าบอกให้จุมพิตที่หัวอย่างเดียว..." นกกระจอกสาวบอกก่อนจะบินจากไป
"ไม่เป็นไรนะ ข้าเห็นตึกฝั่งโน้นก็จุมพิตกันที่ปาก อ่อ...ทั้งที่เป็ฯตัวผู้เหมือนกันเสียด้วย เจ้าไม่
ต้องคิดมากนะ" กระจอกหนุ่มและฝูงบินออกไปจากระเบียงแล้ว...
ตุ๊น้อยรู้สึกเหมือนจะไม่สบายขึ้นมาบ้างแล้วสิ...
"ทำไมร้อนอย่างนี้นะ" ตุ๊น้อยยืนขึ้นก่อนจะหันมามองเขาอีกที
"หายไว้ๆนะ" ตุ๊น้อยถอดเสื้อโยนกลับที่เดิมแล้วก็เปลี่ยนร่างกลับเป็นกระต่าย
บางทีตุ๊น้อยคงจะง่วงเลยตัดสินใจกระโดดหลบไปนอนตรงหน้าระเบียง
ลมโชยเบาๆทำเอาตุ๊น้อยเคลิ้มอย่างบอกไม่ถูก...
หลับสักตื่นนะตุ๊น้อน...
 
 
เหมือนฝันไปยังไงไม่รู้
ผมชื่อต้องทำงานออฟฟิสเป็นเจ้าหน้าบัญชีในบริษัทแห่งหนึ่งแถวๆย่านอโศก
ทำงานอยู่ในเมืองใหญ่คนเดียวส่วนพ่อก็เพิ่งเสียไปเมื่อปีก่อน ตอนนี้เหลือแต่แม่ที่อาศัยอยู่กับ
พี่สาวที่ขอนแก่น ผมเองรักความเป็นส่วนตัวพอสมควรเลยตัดสินมาทำงานที่กรุงเทพฯ ซื้อ
คอนโดฯใกล้ๆกับสวนสาธารณะ ใกล้รถไฟฟ้าเดินทางสะดวก
เมื่อเดือนก่อนผมเห็นกระต่ายตัวเล็กกำลังจะถูกตะกวดกินเลยช่วยเอาไว้ ตอนนี้ก็เลี้ยงเอาไว้เป็น
เพื่อน จะบอกว่าแก้เหงาก็ไม่เชิงหรอกครับ เพราะปกติผมก็ไม่ได้เหงาอะไรมากมาย
เมื่อวานผมประชุมทั้งวัน เพราะใกล้จะมีออดิเตอร์มาตรวจแล้ว กลับมาก็หนักๆหัวเมื่อไข้หวัด
จะเล่นงาน อยากจะหลับแต่พอเปิดประตูมาแล้วเห็นเต่าตุ๊ทที่มุดม่านมามองเหมือนรอคอยผม
แล้วมันก็อดจะเล่นด้วยไม่ได้
"ทำไมแกรีบกลีบจังวะไม่ไปสังสรรค์กับพวกข้าก่อนอ่ะ" เจ้าพจน์เป็นเพื่อนที่อยู่ฝ่ายบริหาร
ตำแหน่งสูงกว่าผมที่เป็นเจ้าหน้าที่บัญชีแต่มันไม่ค่อยสนใจหรอกครับ มันไม่เคยแคร์คนอื่น
ที่รู้จักกันเพราะมันเรียนม.ปลายที่เดียวกับผมแถมอยู่กลุ่มเดียวกันมาตลอด
"เลี้ยงกระต่ายไว้หว่ะ...ต้องรีบกลับไปให้อาหาร" ไม่รู้ทำไมเวลาพูดถึงเจ้าตัวเล็กผมละอมยิ้ม
ตลอดเลย
เจ้ากระต่ายตัวน้อยนั่นเหมือนฟังภาษาคนรู้เรื่อง
เวลาบอกว่าอย่าทำก็ไม่ทำ บอกให้หยุดก็หยุด ยิ่งเวลาที่เอามือมาแตะนิ้วผมเหมือนกับว่าตั้งใจ
นะ รับรู้นะ ผมว่าถ้าเป็นคนต้องน่ารักมากแน่ๆ
ว่าแต่เจ้าตัวเล็กนี่เป็นตัวผู้หรือตัวเมีย
 
ผมตื่นนอนมาอาการปวดหัวพอสมควร เหมือนจะฝันว่ามีเด็กผู้ชายวัยรุ่นมาเช็ดตัวให้
ภาพในฝันมันเลือนลางจนผมแทบไม่ได้เห็นหน้าเขาอย่างชัดเจน
เพียงแต่ในฝันเสียงนกกระจอกดังเจี๊ยวจ๊าวน่ารำคาญที่สุด
 
"เต่าตุ๊..." ผมชะโงกหน้ามองหาเจ้าตัวน้อย เห็นว่านอนผึ่งแดดสบายใจอยู่ที่ระเบียง
"หึ..."ลุกขึ้นทั้งที่ยังโงนเงนอยู่ เดินไปนั่งแปะอยู่ข้างๆ
เต่าตุ๊นอนหลับพริ้ม ข้างๆมีแครอทแหว่งๆวางอยู่สงสัยจะกินอิ่มแล้วเผลอหลับไปแน่ๆ
"นี่...หลับไม่รู้เรื่องเลยนะ...ตื่นมาเล่นกันหน่อยเร็ว" ผมเขี่ยหูเบาๆ เต่าตุ๊ทำท่าทางขี้เกียจ
เหยียดยาวพลิกมามองผมนิดนึงก่อนจะลุกมานั่งเอียงคอมอง
"นี่ๆ...ทำตัวเหมือนหมาเชียวนะ กินอิ่มแล้วอ่ะดิ่ มานี่มา เล่นบอลกันมั๊ย" ผมทำท่าจะลุกไป
หยิบลูกบอลเด้งมา แต่เต่าตุ๊กลับกระโดดมาพาดอยู่ที่ขาผม แต่ดูท่าจะติดพุงกลมของเจ้าตัวเลย
ต้องปีนๆมานั่งให้เข้าที่
"เอ้า จะไปหยิบบอลยังไงละ" ทั้งที่เขาคงตอบผมมาไม่ได้ แต่แววตาที่มองมามันเหมือนจะ
บอกว่าให้นั่งอยู่เฉยๆ
ลมโชยเย็นๆทำเอาผมอยากนอนอีกรอบเลยตัดสินใจทิ้งตัวลงพิงประตูนั่งเพลินๆอีกหน่อย
 
 
เขาหลับไปแล้ว...ดีใจที่ลุกขึ้นมาจากเตียงสักที
ตุ๊น้อยกำลังหลับอยู่ก็มาแกล้งกวนใจจนตื่น พอตื่นมาก็ชวนเล่น นี่ไม่ได้ดูสังขารเลยสินะ หน้า
ตาซีดๆ กับผมชี้น่ะ ตุ๊น้อยเลยกระโดดทับเสียเลย เอาให้ไปไหนไม่ได้ จะได้นั่งเฉยๆเสียบ้าง
เฮ้อ...ตรงนี้สบายจัง ตุ๊น้อยก็เผลองีบไปอีกหน่อย
 
 
"กระต่ายที่ได้พรน่ะ...นอนหลับกับเจ้ามนุษย์นั่นอย่างนั้น ท่าทางมีความสุขดีนะ" กระจอก
หนุ่มที่บินผ่านมาได้แต่มองแล้วคิดในใจ
 

[sirin_chadada]

ยกมือ! จำได้ว่าเคยอ่านอยู่นะคะ แต่จำไม่ได้ว่าจบหรือยัง ตอนนั้นส่วนของตุ๊น้อยน่าจะจบแล้ว แต่ส่วนของพระจันทร์น่าจะเป็นปริศนาอยู่มั้ง ดีใจจังที่คนเขียนมาอัพใหม่ค่ะ

[mumii009]

บทที่ 3

ตุ๊น้อยคิดถึง สวนสาธารณะจังเลย...

กลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็ซึมไป...เขาหันมามองตุ๊น้อยนิดนึงแล้วเดินออกจากโต๊ะทำงานมายืนอยู่

ใกล้ๆ

"เป็นอะไรตัวเล็ก" เอานิ้วยาวๆนั้นมาเขี่ยข้างตัวตุ๊น้อยเลานอีกต่างหาก แต่วันนี้ตุ๊น้อยคิดถึง

สวน คิดถึงลุงกระจิบกับป้าเต่า ตุ๊น้อยไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วยหรอกนะ ตุ๊น้อยเลยขยับตัวหนีไป

อีกทาง

"อ้าว เป็นอะไรนี่" เขาเลยนั่งลงจิ้มๆตุ๊น้อยอย่างเอาจริงเอาจัง

จะเป็นก็ตอนเขาจิ้มๆนี่แหละ

ตุ๊น้อยเหล่เขาที่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยผิดวิธีไปสักหน่อย

"นี่ๆ อยากไปเที่ยวที่สวนมากเลย คิดถึงสวน" ส่งสายตาเว้าวอน

"หิวเหรอเดี๋ยวนะ" เขารีบลุกไปเปิดตู้หยิบองุ่นมาให้หกเจ็ดลูก

"นี่ๆ ตุ๊น้อยคิดถึงสวน" กระโดดดึ๋งดั๋งไปหา เอาสองมือวางแปะกับเท้าเขา

"เอ..." เขาขมวดคิ้ว

"เป็นตัวผู้เหรอนี่" เขาจับตุ๊น้อยมาช้อนดูก้นกับไข่

"อ้ายยยยย ทำบ้าอะไรของเจ้าเนี่ย" ตุ๊น้อยดิ้นสุดแรง

"ปล่อยแล้วๆ" เขาวางตุ๊น้อยลงกับพื้น ตุ๊น้อยรีบกระโดดไปมุมห้องทันทีก้มลงเลียขนตัว

เองอย่างอารมณ์เสีย

"คนบ้า...เจ้ามาเปิดก้นข้าดูได้ยังไง ใจมนุษย์วิปริต" ทั้งโกรธทั้งอายกระมังที่ตีกันปนเปไปหมด

"คอยดูถ้าเจ้าป่วยอีกข้าจะปล่อยให้เจ้านอนซมเสียให้เข็ด" ตุ๊น้อยเหลียวตัวหันมามองเขาอย่าง

แค้นเคือง คอยดูนะคราวหน้า ตุ๊น้อยจะเปิดดูบ้างทั้งตูดทั้งไข่เลย

 

เพราะความคิดถึงบ้านทำให้ตุ๊น้อยกินได้น้อยลง (น้อยในที่นี่คือใส่เท่าไหร่ก็หมดเหมือนเดิม)

และก็เล่นน้อยลงด้วย (ในกรณีที่ไม่ใช่ลูกบอลเด้งจะไม่สนใจ) ตุ๊น้อยนอนผึ่งตัวที่ระเบียงที่เก่า

ช่วงนี้มีเพื่อนใหม่อย่างฝูงนกกระจอกมาคุยด้วยบ้างก็โอเคขึ้น

เพราะฝูงกระจอกต่างมีเรื่องมากมาย ทั้งเรื่องมนุษย์ เรื่องสัตว์ต่างที่อยู่ละแวกใกล้ๆ ทั้งแมว

เหมียวที่อยู่ชั้นถัดขึ้นไป เจ้าหมาที่ร้านขายของข้างล่าง

ตุ๊น้อยสนุกกับเรื่องเล่าพวกนั้น

"นี่ๆ ถ้าเจ้าบินผ่านไปแถวๆสวนสาธารณะ... ก็บอกป้าเต่า ลุงนกกระจิบแล้วก็เจ้าแหลมด้วยนะ

ว่าตุ๊น้อยคิดถึงมากๆ" ตุ๊น้อยบอกกับเจ้านกกระจอก ทางนั้นก็พยักเพยิดรับคำ

"ถ้าตุ๊น้อยกลับไปนะจะกอดทุกคนเลย..." รวมทั้งเจ้าแหลมด้วยก็ได้ ถึงจะเกเรตุ๊น้อยไปบ้างแต่

เจ้าแหลมก็เป็นเพื่อนตุ๊น้อยนี่นา

 

เสียงแกร๊กที่ประตูทำให้ตุ๊น้อยโผล่หน้ามุดม่านดู

"ห้องมันรกนิดหน่อยนะ" เขาพูดกับใคร ตุ๊น้อยเอียงคอสงสัย

ตุ๊น้อยมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ ผู้หญิงในชุดสั้นๆคนนั้นตุ๊น้อยขนลุกทั้งเลย

เกิดอะไรขึ้นนะ รู้สึกเหมือนมีอันตรายแปลกๆ

"ดีใจจังค่ะที่ได้เยี่ยมห้องพี่ต้อง" เสียงอ่อนหวานบีบเล็กฟังดูน่าขนลุกแปลกๆ

"พี่ไม่เคยพาใครมาห้องเลย" เคยสิตุ๊น้อยเถียงขาดใจ นี่ไง ตุ๊น้อยนี่ไงละที่เขาพามาห้อง

"ห้องน่าอยู่ดีนะคะ" ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงบนโซฟาสายตามองหาเหมือนหาอะไรสักอย่าง

"นั่น...ตัวอะไรคะ" หล่อนทำท่าตกใจเหมือนเห็นตัวอะไรที่น่าเกียจ

ตุ๊น้อยฉุนกึก อยากจะเอาฟันหน้ากัดหล่อนให้ได้เลือด

"เต่าตุ๊ครับ เจ้าตัวเล็กของผมเอง" เขาเดินมาเปิดประตูอุ้มตุ๊น้อยเข้าไป

คราวนี้ตุ๊น้อยรู้แล้วว่าเจ้าหล่อนไม่ใช่คน ก็ไอจางๆในห้องนี้นอกจากไอของตุ๊น้อยแล้ว มีไอกลิ่น

แปลกๆกระจายออกจากตัวหล่อนด้วย

"น่ารักจังค่ะ" เธอขยับตัวเข้ามาหาเกือบจะทันที ตุ๊น้อยดิ้นหนีมองขาวๆนั้นเป็นพันลวัน

"น่าหม่ำ เอ้ย น่ารักจังเลยค่ะ" ตุ๊น้อยตาตื่น เจ้าหล่อนพูดว่าน่าหม่ำ ตายๆๆๆๆ

"แมว!!!!!!!!!!!" ตุ๊น้อยระเกียดตะกายแต่มือขาวๆนั่นบีบที่ขาจนเจ็บ

ตุ๊น้อยเลยกัดเข้าที่มือนั้น ชัดเลยหล่อนเป็นแมวกลิ่นแมวชัดอย่างกับมีแมวเป็นสิบตัวอยู่ตรงนี้

"โอ๊ย..." จงใจเปล่งเสียงใช่มั๊ย ตุ๊น้อยถูกปล่อยตุ๊บลงบนพื้น

"..." ตุ๊น้อยกัดฟันกระโดดหลบไปทางอื่น เขาก็เอาแต่ยืนงงเพราะตกใจ

"เป็นอะไรมากมั๊ยครับ" เขาถามเจ้าหล่อน ทำท่าเหมือนตุ๊น้อยเป็นก็อตซิล่ากัดแขนแม่นั่นจน

แขนขาดกระจุย

"เจ็บค่ะ" ตุ๊น้อยก้มเลียขาตัวเอง แม่นั่นจิกเล็บลงบนเนื้ออ่อนข้างในเสียเจ็บไปหมด

"ยัยนั่นตัวอันตราย" ตุ๊น้อยแทบอยากจะตะโกนใส่หน้าเขา

หล่อนทำท่าออดเซาะ แล้วก็ร้องไห้ปริ่มว่าเจ็บเหลือจะทน ตุ๊น้อยทนแทบไม่ได้ พอกระโดดออก

มาตาเท้าลงบนพื้นดังตุ๊บๆ พยายามพอขนขึ้น และจ้องหล่อนตาไม่กระพริบ ทำท่าจะกระโจน

เข้าใส่

"อย่าเกเรนะเต่าตุ๊!" เขาดุตุ๊น้อยด้วยเสียงที่ดังจนตุ๊น้อยสะดุ้ง

ตุ๊น้อยช้อนตาขึ้นมองเขาผู้ที่ตุ๊น้อยคิดว่าเขาดีกับตุ๊น้อยมาตลอด เหลือบไปข้างๆยัยปีศาจนั้นยิ้ม

อมยิ้มอยู่ข้างๆ

"ตุ๊น้อยน้อยโกรธต้องจริงๆแล้ว...โกรธจริงๆ" ตุ๊น้อยกระโดดหลบไปอยู่หลังม่านไม่โผล่หน้าออก

มาอีกเลย

 

 

ทำไมเหมือนทำอะไรผิดก็ไม่รู้

วันนี้พาญาติของเพื่อนมาที่ห้องเพราะเพื่อนตัวดีบอกว่าขอฝากไว้สักสองชม. แล้ววันนี้ผมก็

เสร็จงานเร็วเลยรับปากไป

สาวน้อยข้างๆนี่ชื่อแคทไม่ได้วุ่นวายเท่าไหร่ เคยเจอกันเมื่อสองปีก่อน มาเจอวันนี้ก็ไม่ได้

เปลี่ยนไปจากเดิมเลย

แต่ไม่รู้ทำไมทั้งที่แคทก็ดูชอบเต่าตุ๊แท้ๆ แต่เจ้าตัวเล็กกลับทำท่าไม่ชอบใจแคทเสียอย่างนั้น

แถมยังขู่แคทอีก ไอ้ท่าตบเท้านั่นผมเคยเห็นในสารคดี

พอเกิดเรื่องผมเลยทำแผลแล้วพาน้องออกมาข้างนอกโดยไม่ได้หันไปสนใจเต่าตุ๊อีกเลย

ขากลับพอเดินผ่านซุปเปอร์มันก็เผลอตัวเดินเข้าไปแถวๆผักผลไม้

คว้าแตงกว่ามาแพ็คนึง แครอทอีกสองสามหัว เดินมาอีกหน่อยเจอผักกาดหอมก็หยินติดมือมา

"แค่นี้คงพอละมั้ง" ผมอดนึกถึงแววตาที่เต่าตุ๊มองผมก่อนที่จะหนีเข้าผ้าม่านไปไม่ได้

มันเหมือนกับตกใจ เสียใจ ผิดหวัง

พยายามที่จะไม่คิดว่าแววตานั้นเหมือนกับคนที่มองต้ดพ้อ

ผมส่ายหัวกับตัวเองก่อนจะเดินไปไขกุญแจเข้าห้อง

"เต่าตุ๊" ผมส่งเสียงเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมเลยเดินไปที่ระเบียง ก็ไม่มี ผมเลยเลิกผ้า

ม่านขึ้นมองหาทั้งสองฝั่งก็ไม่มี

"เต่าตุ๊" ผมเรียกอีกครั้งแต่ก็ยังเงียบอยู่

หรือแมวจากชั้นบนมากินมันไปแล้วนะ ผมใจหายวาบ

"ตุ๊น้อย" ผมเสียงมันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

ผมเริ่มเหนื่อย เลยเดินมานั่งลงที่โซฟา พยายามมองหาแทน แว่วๆเหมือนเสียงสะอื้นดัง

แผ่วๆจากในห้องน้ำ ผมเลยตัดสินใจเดินย่องเข้าไปดู หรือจะมีขโมยเข้าห้องผม

แต่ขโมยที่ไหนมันจะมานั่งร้องไห้ หรือมันกลัวผมจับได้ โดนดีแน่เจ้าขโมยขี้ขลาด

เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ ผมกลับเห็นกองเสื้อของผมกองอยู่ ในกองเสื้อนั้นมีการ

เคลื่อนไหวไปมา ผมอมยิ้มกับตัวเองทันที

"เต่าตุ๊" เสียงของผมอ่อนลงอย่างประหลาด เจ้าตัวน้อยเจ้าของชื่อหยุดเคลื่อนไหวทันที

"โกรธใช่มั๊ยละ" ผมเปิดเสื้ออกแล้วช้อนตัวมันขึ้นมากอดแนบอก

"ขอโทษจริงๆ ก็เรามันดื้อนี่นา" ผมจิ้มลงบนจมูกของเต่าตุ๊เบาๆ

 

 

"ไม่ต้องมาขอโทษเราเลยนะ" ตุ๊น้อยโกรธจริงๆนะ

"ขอโทษจริงๆก็เรามันดื้อ" ตุ๊น้อยเอียงหน้าหลบมือเขา

"ตุ๊น้อยไม่ได้ดื้อนะ เจ้านั่นแหละที่ดื้อ พาแมวเข้ามาในห้องทำไม" ตุ๊น้อยสะบัดหน้ากลับมา

"เจ้าน่ะ ยอมให้แมวสาวตัวนั่นอุ้นเรา นางจิ๊กเล็บตรงนี้ๆ เจ้าดูสิ เจ็บนะ เจ็บจริงๆ เจ็บมากๆ

ด้วย" ตุ๊น้อยดิ้นดุ๊กดิ๊กพยายามจะให้เขาดูขาตรงที่เจ็บ

"มากินผักกาดกันมั๊ย สีเขียวๆน่ะ" เขาเอ่ยปากชวน

"นี่ๆ ยังไม่หายโมโหเลยนะ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเซ่"

"มีแตงกว่าฉ่ำๆด้วยนะตุ๊ นี่เพิ่งซื้อมาเลยนะ หรือจะเอาแช่เย็นก่อนดี"

"แต่งกว่าเหรอ ฉ่ำๆเลยใช่มั๊ย" ตุ๊น้อยถูกปล่อยตัวลงบนพื้นห้อง แล้วกระโดดตามเขาไปอย่าง

ตื่นเต้น

"ตุ๊น้อยชอบแตงกวาที่สุดในโลกเลย"

 

ค่ำวันนั้นตุ๊น้อยซัดแตงกวาฉ่ำๆเสียหลายลูกอย่างสุขใจ

 

"บอกไว้ก่อนเลยนะ นี่ยังไม่หายโกรธนะเฟร้ย"ตุ๊น้อยวางแตงกวาที่เหลือในมือลง

"ตุ๊เล่นบอลกันมั๊ย" เขาชูบอลเด้งโชว์

"เล่นนนนนน" ตุ๊น้อยกระโดดเข้าหาเขาอย่างดีใจ

 

 

 

 

เพราะนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่จินตนาการขึ้น

แบบจินตนาการล้วนจริงๆ

เลยอยากได้รับคำติชมค่ะ ถ้าชอบตุ๊น้อยก็กดบวกเป็ดให้ด้วยนะคะ

[mumii009]

บทที่ 4

วันนี้ตุ๊น้อยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ลุงนกกระจิบบินมาหาถึงที่ระเบียง

"ว่าไงตุ๊น้อย" ลุงนกกระจิบส่งเสียงทักตอนที่ตุ๊น้อยกำลังปีนกรงลงไปตะกุยเล็บและลับฟัน

"อ้าาาาา ลุงงงง" เพราะดีใจที่ลุงมาหาถึงที่ ตุ๊น้อยเลยพลาดตกตุ๊บลงไปในกรง ดีที่มีผ้านุ่มๆรองเอาไว้

"เห้ยๆ ใจเย็น" ลุงกระจิบหัวเราะ

"ลุงกระจิบดีใจๆ" ตุ๊น้อยกระโดดอยู่ในกรง

"สบายดีมั๊ย เจ้าของใจดีใช่มั๊ย"

"ใจดี" ตุ๊น้อยตอบ

"ทางโน่น ทั้งป้าเต่าแล้วก็เจ้าแหลมคิดถึงเจ้าน่าดู"

"เหรอ..." ตุ๊น้อยคิดถึงสวนที่นั่นม๊ากมาก

"ตุ๊น้อยก็คิคถึง"

"แล้วอยากกลับสวนของเรามั๊ย?"ลุงกระจิบถามแล้วตุ๊น้อยก็ก้มหน้าลง

"ไม่รู้อ่ะลุง"

"ยังไงวะ ไม่รู้"

ตุ๊น้อยนิ่ง พาลคิดถึงหน้าเขาขึ้นมา คนคนนั้นจะดีใจเวลาตุ๊น้อยมุดม่านไปดู แล้วก็จะยิ้มอ่อนโยนให้ กอดตุ๊น้อยไว้ที่อกด้วย

"ก็ต้อง...เขามีตุ๊น้อยอยู่ที่นี่ เขาดีใจ เขามีความสุขนะ"

"ลุงไม่อยากรู้หรอกว่าเขาของเอ็งจะมีความสุข แต่ถ้าเอ็งมีความสุขลุงจะได้ไปบอกทุกคนให้สบายใจ" ลุงกระจิบบินมาเกาะที่กรงมองลงไปสบตาตุ๊น้อย

"ถ้าไม่มีความสุขก็บอกเจ้านกกระจอกนะ ให้ไปบอกลุง ลุงจะรีบมาทันทีเลยเข้าใจมั๊ยตุ๊น้อย" ตุ๊น้อยรักลุงกระจิบจังเลย

"ชื่อของเจ้าน่ารักสมตัวเจ้าดีแท้ๆ น่ารักๆ"ลุงกระจิบพึมพำ

"เอ้อ...ไปละเดี๋ยวต้องไปเยี่ยมเพื่อน เอาไว้ลุงมาใหม่นะ" ตุ๊น้อยเงยหน้ามองตามลุงกระจิบที่บินจากไป

เขากลับมาตอนเย็นพร้อมองุ่นเม็ดโต

"ของโปรดของใครน้า" เป็นครั้งแรกที่ตุ๊น้อยไม่สนใจองุ่น

"ต้องงงงง ตุ๊น้อยอิ่มแล้ว" ตุ๊น้อยสบตาก่อนโดดหนี

"เอ้า..." โดดมาอยู่หน้าระเบียง พระจันทร์ส่องแสงมาเต็มๆ

"เต่าตุ๊" เขาร้องมากกว่าจะเปล่งเสียงเรียก

"อะไรเหรอ"

ตุ๊น้อยเห็นเขาทำหน้าตกใจ

ผมเหนื่อยงานมากไปหรือไงกัน

ผมเห็นกระต่ายที่เลี้ยงเอาไว้เป็นคน

เด็กหนุ่มผมเทายาวประบ่า หันมาสบตากับผม

ดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋วเหมือนลูกแก้ว สบมาคล้ายสงสัย

ผมเบิกตากว้าง มันตกใจจนองุ่นในมือแทบร่วง

แต่พอขยี้ตา เต่าตุ๊ก็นั่งชมจันทร์เหมือนเดิมแถมกระโดด

มาหาผมด้วย

"สงสัยจะเหนื่อยเกินไป" ผมเอาองุ่นวางไว้ที่ถาดอาหาร ก่อนจะล้างถาดอึ น่าแปลกนะ เต่าตุ๊จะอึจะฉี่เป็นที่เป็นทาง คือเวลาจะอึจะมาอึในถาดตลอดไม่มีปล่อยเรี่ยราด เหมือนกับว่ามันจะรู้เรื่องกว่าหมาเสียอีก

พออาบน้ำเก็บเต่าตุ๊เข้ากรงผมก็เอนตัวลงนอน พระจันทร์สวยนะคืนนี้ ผมนอนมองพระจันทร์จนพล็อยหลับไป

คืนนั้นผมฝันครับ ฝันว่ามีเด็กหนุ่มคนนั้นมากอดผม แล้วห่มผ้าให้ ก่อนที่เขาจะหายไป

เขากระซิบบอกว่าฝันดี

ผมเลยคว้ามือเขาเอาไว้ เหมือนเรื่องจริงเหลือเกิน ผมดึงเขาเอาไว้ กอดรัดเขาไว้บนเตียง ซุกหน้ากับไหล่ของเขา แล้วก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

ในฝันนั้น ผมมีความสุขมากจริงๆ

ตุ๊น้อยขยับตัวลงจากเตียงเมื่อคนที่ซุกอยู่บนอกตัวเองหลับไป ใจเต้นโครมๆ โอย ตุ๊น้อยหัวใจจะหยุดเต้นเสียตรงนั้น ก็เขาจับตัวตุ๊น้อยมากดกับที่นอน แล้วซุกกอดเข้ามาแบบนั้น ตุ๊น้อยบอกกับตัวเองว่ามีความสุขมากๆแล้วกับการห่มผ้าให้แล้วบอกฝันดีกับเขา แต่คืนนี้มันไม่ใช่เลย มันยิ่งกว่ามีความสุขเสียอีก ตอนที่เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขามันรินรดริมฝีปากจนเหมือนโดนเขาจุมพิตไปแล้วด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่ได้ทำ ตุ๊น้อยรู้สึกอายที่ตัวเองเผลอคิดแบบนั้นออกไป พอเอามือสองข้างประกบเข้ากับแก้มก็รู้เลนว่าเหมือนใครจุดไฟเอาไว้ในแก้ม ตุ๊น้อย

พยายามหายใจเข้าลึกๆ บอกกับตัวเอง

ให้ใจเย็นๆ

เช้านี้เขาเดินไปเดินมาอยู่ในห้องตุ๊น้อยก็นั่งมองเขา เขาเดินมาจับหูของตุ๊น้อยลูบเบาๆ เลยมาถึงตรงหัว รู้สึกดีจังเลย ตุ๊น้อยนอนให้เขาลูบไปเรื่อยๆ

"เมื่อคือฝันว่าเรากลายเป็นคน เป็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นผมสีเดียวกับขนนี่เลย" แล้วเขาก็หัวเราะ เหมือนกับว่าพูดเรื่องตลกนักหนา

"มันจะเป็นไปได้ยังไงละเจ้าตัวเล็ก สงสัยจะทำงานหนักเกินละ" เขาก้มมาจุมพิตที่ใบหูเรียวๆของตุ๊น้อย

"วันนี้กลับไวๆนะ"ตุ๊น้อยกระซิบเมื่อเขาเขามาใกล้ๆ

"ไปทำงานละนะ" เขาเดินออกจากห้องไป ตุ๊น้อยถึงกับทิ้งตัวลงนอนเหยียด

"สงสัยจะหลงรักต้อง" ตุ๊น้อยถอนใจ หันไปแทะแครอทเข้าปาก

เพราะตุ๊น้อยมีเรื่องครุ่นคิดตลอดทั้งวัน คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก

ตุ๊น้อยเป็นกระต่ายนะ ต้องน่ะเป็นคนนะ รักกันจะดีเหรอ คิดๆ คิดแล้วปวดหัว ตุ๊น้อยถอนหายใจ จนนกกระจอกหนุ่มหันมามอง

"เป็นอะไรอีกละ"

"ตุ๊น้อยปีนี้ก็อายุยี่สิบปีแล้วนะ นับตั้งแต่วันที่ได้รับพรนั้นมาก็เกือบสิบเก้าปีแล้ว ทำไมตุ๊น้อยไม่รู้สึกเข้าใจโลกบ้างละ ตุ๊น้อยยังเหมือนเยาว์วัยตลอกเวลา"

"คือข้าก็ไม่อยากจะว่าหรอกนะ นางฟ้าจากพระจันทร์ที่ให้พรเจ้าน่ะ หยุดทั้งร่างกายของเจ้าและความคิดของเจ้าให้เยาว์วัยตลอดกาลรึไง" กระจอกหนุ่มเกาะขอบกรงมองตุ๊น้อย

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ตกหลุมรัก"

"ฮ้า เจ้าตกหลุมรักงั้นเหรอ"

"ก็ป้าเต่าบอกว่าถ้าเข้าใกล้ใครแล้วหัวใจสั่นไหว ค่อยห่วงหาอาทรว่าเขาเป็นอย่างไร เจ็บหัวใจเวลาเขาหมางเมิน มันเป็นแบบนี้ ตอนที่อยูากับเขา"

"โถๆ กระต่าย เจ้าน่ะอ่อนเดียงสา ข้าว่าความรักมันยุ่งยากยืดเยื้อ ข้าว่าเจ้าทำใจร่มๆก่อน เอาไว้เจ้าเปลี่ยนร่างให้เขาเห็นก่อน ถ้าเขาไม่ไล่เจ้าออกจากที่นี่เจ้าค่อยรักเขาก็ยังไม่สายนะ"

ตุ๊น้อนนั่งแทะหญ้าแห้งพลางคิดไปว่า

ถ้าเปลี่ยนร่างตุ๊น้อยจะกลายเป็นมนุษย์เหมือนเขา

คิดอยู่อย่างนั้นก็เลยเปลี่ยนร่าง

ร่างกายมนุษย์ของตุ๊น้อยเปล่าเปลือย ตุ๊น้อยมองทุกอย่างบนร่างตัวเอง

"เหมือนกัน" ตุ๊น้อยคิด

แต่จะเหมือนกันอย่างไรเล่า ก็ตุ๊น้อยเป็นกระต่ายที่ได้รับพร เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ก็ไม่ถาวรเกิดฟ้าปิดไร้แสงจันทร์อย่างคืนเดือนมืดก็จะไม่มีพลังพอจะเปลี่ยนร่างแน่ๆ

ใบหน้านั้นเศร้าหมองลงทันที

งั้นกลับร่างเราอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขแล้วนี่นาเหมือนเวลาที่เจ้าแหลมเคยพูดบ่อยๆว่า

"ถ้าเราเห็นคนที่เรารักมีความสุขเราก็จะมีความสุขเหมือนกัน"

 

[sirin_chadada]

ตุ๊น้อยน่ารักน่าบีบ น่าจับมาฟัดมากเลยยยย

[mumii009]

บทที่ 5

ช่วงเวลากลางคืนผมมักจะฝันเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กผู้ชายวัยรุ่นผมสีเทาที่มักจะใส่เสื้อยืดของผม ยืนอยู่ตรงระเบียงที่มีแสงจันทร์สาดส่อง เส้นผมสีเทาที่สะท้อนแสงจันทร์คล้ายมีประกายเงินๆวิบวับ ใบหน้านั้นเหมือนเหม่อลอยไปไกล ในห้วงความคิดตัวเอง

บางครั้งเขาก็นั่งอยู่ที่ข้างๆเตียงจ้องมองผมด้วยแววหาที่ผมคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

เขาจะห่มผ้าและจูบหน้าผากของผม บอกฝันดีผม วนเวียนอย่างนี้บ่อยๆแทบทุกคืน

"ใครกันนะ" ผมถามตัวเองซ้ำไปมา เพราะแววตานั้นที่เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง

พยายามคิดแทบตายก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี

 

 

วันนี้ฝนลงแต่เช้า ตุ๊น้อยนั่งแทะแครอทอยู่หน้าทีวี

"วันนี้มีฝนตกร้อยละ 60 ของพื้นที่ของกรุงเทพมหานครและปริมณฑล..."

"เฮ้อ...ฝนตกนะตุ๊วันนี้อยู่ในกรงนะ ออกไประเบียงไม่ได้" เขาบอกตุ๊น้อยที่อยู่บนพรมอุ่นๆ

"รู้แล้วน่า ใครจะออกไปตากฝนข้างนอกกันเล่า"

ตุ๊น้อยบ่น เฮ้อ...อดผึ่งแดดอุ่นๆเลย

ในทีวีก็บอกอีกว่าจะมีฝนอย่างนี้ไปอีกหลายวัน อาจจะเลยไปถึงสัปดาห์หน้า

"อดผึ่งแดดเลย" เขาเดินมานั่งยองๆเขี่ยๆตัวตุ๊น้อย

"อย่ามามัวเล่นน่า ไปทำงานได้แล้วชิ่วๆ" ตุ๊น้อยพยักหน้าไปทางประตูไล่เขา

เขาเพียงอมยิ้มน้อยๆ แล้วก้มมาจุมพิตที่หัวตุ๊น้อย

เหมือนโลกหมุนคว้างเลย แครอทล่วงจากมือเสียดื้อๆ

"นั่นๆ กินระวังๆสิเต่าตุ๊" เขาลูบหัวอีกสองสามทีแล้วก็เดินจากไป

"เจ้าบ้าไปแล้ว..." ตุ๊น้อยมองตามหลังเขาไป

 

ข้างนอกฝนยังตกอยู่เลยตุ๊น้อยนั่งมองฝนตกอยู่ในห้องเงียบๆ

"อ่า เบื่อจังเลย" ตุ๊น้อยค่อยๆเปลี่ยนร่างเป็นคน

ร่างผอมบางนั้นนั่งห่อตัวอยู่ริมหน้าต่าง

"เป็นคนแล้วนะ" ตุ๊น้อยบอกกับตัวเอง กอดเข่านั่งนิ่งๆสักพักก็ลุกมาคว้าเสื้อที่อยู่ในตระกร้ามาใส่ เสื้อยืดเขาตัวใหญ่แท้ ใส่ทียาวมาถึงหน้าขาตุ๊น้อย

"เดินสองขาๆ" ตุ๊น้อยเดินไปมาในห้อง เป็นครั้งแรกที่ตุ๊น้อยรู้สึกตื่นเต้นกับห้องห้องนี้นอกจากวันแรก

ห้องนี้ไม่มีข้าวของของคนอื่นเลย มีแต่ข้าวของของเขา ตุ๊น้อยมานั่งลงตรงข้างเตียง เอาหน้าแนบลงกับหมอนสูดกลิ่นของเขาเบาๆ

"คิดถึงแฮะ" ตุ๊น้อยกลิ้งไปมาบนเตียง

"ฮ้า...ตุ๊น้อยคิดถึงเจ้าจังเลย"

แกร๊ก เสียงเปิดประตูทำเอาตุ๊น้อยสะดุ้งตกใจ

"ทำไงดี!!!!!!!!!!!!!!!" ตุ๊น้อยได้แต่หันรีหันขวาง

โอ๊ยๆๆๆ ทำอะไรไม่ถูก ตุ๊น้อยตัดสินใจเปลี่ยนร่างเป็นกระต่ายแล้วมุดตัวเข้าไปในเสื้อนอนนิ่งแอบมองลอดผ่านช่องเล็กแทน

ตุ๊น้อยเห็นเขาเดินกลับเข้ามาในห้อง

 

 

"เฮ้อ...ไฟดับทั้งตึกเลย" เขาบ่นๆตุ๊น้อยก็นอนนิ่งเกร็งไปทั้งตัว

"หยุดงานวันฝนตกอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน" เขาพึมพำแล้วหันกลับมา

"เสื้อทำไมมาวางตรงนี้ เมื่อเช้าโยนใส่ตะกร้าไปแล้วนี่หว่า" เขาดึงเสื้ออย่างแรงและตุ๊น้อยก็หล่นอั๊กมาบนที่นอนพอดี

"เต่าตุ๊ ขอโทษๆ นี่ซนขนาดเอาเสื้อมาเล่นบนเตียงเลยเหรอ" เขาพูดแล้วก็ชะงักไป

เตียงเขาเป็นเตียงยกจากพื้น มองๆดูก็ไม่น่าจะขึ้นมาได้ง่ายๆ

"ตุ๊น้อยกระโดดขึ้นมาไง นี่ๆเดี๋ยวจะกระโดดให้ดูนะ" ตุ๊น้อยกระโดดลงจากเตียงไปแล้วกระโดดขึ้นมาใหม่ แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง การกระโดดครั้งนี้ตุ๊น้อยชนเขากับขอบเตียงพอดี

"โป๊ก!"

"เอ้า...เต่าตุ๊ทำอะไรเนี่ย" ตุ๊น้อยมึนหัวเลยทีเดียว ไม่ใช่ว่าแกล้งแต่พุ่งเต็มแรงเลยนี่นา

"อ่อย... มึนเลย" ตุ๊น้อยเห็นเขารีบมาดู เขาคงลืมเรื่องนั้นแล้วละมั้ง

 

 

ผมอาบน้ำไปใจก็คิดไป เสื้อของผมน่ะปกติแล้วหลังใส่เสร็จผมจะโยนลงตะกร้าเลยไม่มีวางเกะกะตรงอื่นเพราะผมก็เจ้าระเบียบพอตัวแต่ ครั้งที่แล้วก็ตกอยู่ในห้องน้ำ ครั้งนี้ก็อยู่บนเตียง

อื้มจะว่าตัวเองฟุ้งซ่านก็ได้นะ แต่ครั้งนี้มันข้องใจจริงๆ

ผมทำทุกอย่างให้ปกติที่สุด ก็กินข้าวดูทีวีเล่นกับเต่าตุ๊ตามปกติ

เต่าตุ๊ก็ยังเล่นกับผมปกติดี

"นี่ๆ...ถ้าเป็นคนจริงๆก็ดีนะ" ผมลูบเขาเบาๆ เต่าตุ๊หันมาสบตาเขาแบ้วเหมือนกับว่าเขาจะรู้

 

 

"นี่ๆ...ถ้าเป็นคนจริงๆก็ดีนะ" ตุ๊น้อยใจเต้นตึกตักเลย เขาพูดไปยิ้มไป นี่พูดแบบหยอกเล่นงั้นเหรอ

"ตุ๊เป็นคนได้นะ เจ้าจะดีใจมั๊ยถ้าตุ๊เป็นคน" ตุ๊น้อยหยุดทุกอย่างแล้วนั้งจ้องหน้าเขา

เขาก็คงสงสัยที่อยู่ๆตุ๊น้อยหันมานั่งจ้องเขาอย่างนี้

"ก็เราน่ะ น่ารักดี ถึงจะดื้อไปหน่อยก็เถอะ ยังไงก็ดีใจมากนะที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้" เขาเป็นอะไรเนี่ย มาพูดถ้อยคำที่ทำให้ตุ๊น้อยหัวใจเต้นแรงแบบนี้

"ตุ๊น้อยก็ดีใจนะ ที่เจ้ามีความสุขที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้น่ะ ตุ๊น้อยมีความสุขที่สุดเวลาอยู่กับเจ้านะ" ตุ๊น้อยกระโดดไปบนตักเขาแล้วยืดตัวยืนขึ้นจุมพิตที่คางเขาเบาๆ

"แต่ตุ๊น้อยเป็นกระต่าย...มันยากแล้วก็ไม่มีวันที่จะสมหวังในสิ่งที่ต้องการเลย" เขาก้มหน้ามามองตุ๊น้อยและจุมพิตที่ใบหูเรียวยาวนั้นเบาๆ

"..." ไม่มีคำพูดใดๆจากเขา

ตุ๊น้อยซุกหน้าลงกับเสื้อที่อก

"ตุ๊น้อยขอโทษนะ ตุ๊น้อยไม่อยากเปลี่ยนร่างอีกแล้ว ไม่อยากเปลี่ยนร่างมากวนใจให้เจ้าคิดมากอีก"

 

 

ผมนอนไม่หลับทั้งคืนนั้นแม้จะเกือบเที่ยงคืนแล้วก็เถอะ

ผมลุกขึ้นมานั่ง ตุ๊น้อยกระโดดเล่นไปมาอยู่ตรงหน้าต่าง  เล่นๆไปสักพักก็หยุดวิ่งแล้วก็นั่งมองพระจันทร์ค้างอยู่อย่างนั้น ผมเองก็นั่งอยู่ตรงนี้แต่มันเหมือนภาพเก่าที่เคยเห็นในฝันมันซ้อนทับกัน เหมือนเต่าตุ๊กำลังขอพรจากพระจันทร์ยังไงไม่รู้

"เต่าตุ๊" ผมเรียกเขาหันมาแล้วกระโดมาหาที่หน้าเตียง

"นอนด้วยกันมั๊ย" ผมเอื้อมมือไปช้อนตัวเขาขึ้นมาวางบนที่นอน

 

"นอนด้วยกันมั๊ย" เขาอุ้มตุ๊น้อยขึ้นมาวางบนที่นอน

"ถ้านอนทับละก็ดิ้นสุดแรงเลยนะ" เขาหัวเราะ แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้ตุ๊น้อยประหนึ่งว่าตุ๊น้อยเป็นคนเหมือนเขา

"เจ้าจะดีเกินไปแล้วนะ ตุ๊น้อยคงรักเจ้าเข้าแล้วจริงๆ" เขาปิดเปลือกตาลงแล้วค่อยๆหลับไป

"ตุ๊น้อยรักเจ้าจังเลย เจ้าจะรู้มั๊ย ยิ่งเจ้ามาทำดีกับตุ๊น้อยมากๆแบบนี้" ตุ๊น้อยมองเขาที่หลับตานิ่ง

"ถ้าเจ้ารู้ว่าตุ๊น้อยเปลี่ยนร่างได้ เจ้าก็จะรังเกียจและหาว่าตุ๊น้อยเป็นปีศาจแน่ๆ"

เมื่อเขาหลับลึกมากพอที่ตุ๊น้อยจะเคลื่อนไหวแล้วร่งกระต่ายก็กลายเป็นคนอีกครั้ง

"จะนอนกอดให้เจ้าหลับฝันดีละกันนะ....ต้อง" ตุ๊น้อยปิดเปลือกตาลง

 

.

.

.

ตุ๊น้อยลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าระยะประชิดของเขา นี่ตุ๊น้อยหลับไปหรือนี้แปลกจังปกติตุ๊น้อยไม่เคยเผลอหลับแบบนี้เลยนี้นา ต้องรีบเปลี่ยนร่างกลับก่อนที่เขาจะตื่น

"อื้มมมม" เขากอดเอวตุ๊น้อยเอาไว้เหมือนหมอนข้างอย่างนี้ ตุ๊น้อยค่อยขยับออก แล้วมายืนข้างเตียง นี่ตุ๊น้อยไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยนะ ต้องรีบกลับไปเป็นกระต่าย

"ฮึ๊บ!" ตุ๊น้อยย่อตัวลงนั่ง หลับตาปี๋แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

ร่างก็ยังเป็นร่างของคนอยู่ดี ตุ๊น้อยตกใจมากจนแทบหยุดหายใจเมื่อมันไม่การเปลี่ยนแปลง

"ไม่นะ...เป็นไปไม่ได้สิ" ตุ๊น้อยกระวนกระวายใจ พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นแล้วเขาก็ต้องตื่นแล้วจะให้เห็นตุ๊น้อยแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด ความแตกแน่ๆ

จะทำยังไงดีตุ๊น้อยคิดๆๆๆๆๆ

ผ้าม่านไง ไปแอบในผ้าม่านสิ ตุ๊น้อยรีบวิ่งไปขดตัวอยู่หลังผ้าม่าน

โธ่เอ้ย ตอนเป็นกระต่ายตัวมันก็เล็กแอบได้ แต่นี่เป็นคนนะ ร่างมนุษย์ใหญ่กว่าตั้งแยอะจะไปแอบยังไงมิดละ ตุ๊น้อยคร่ำครวญในหัวใจ

"ทำยังไงดี" ตุ๊น้อยคลานๆเข้าห้องน้ำมายืนตัวสั่น ในตู้เสื้อผ้าไง

พอเดินกลับมาที่ตู้เสื้อผ้าก็คิดขึ้นมาว่าเขาก็ต้องใส่เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าจากตู้นี้ เขาก็ต้องเปิดตู้แแน่ๆ

"แย่แล้ว" ตุ๊น้อยตกใจ กังวล และหวาดกลัว

หันไปหันมาน้ำตาก็ไหล กลัวเขาไล่ออกจากที่นี่จับใจ

"นั่นใคร?"

 

[sirin_chadada]

ต้องจะเจอตุ๊น้อยตอนเป็นคนแล้ว 

[mumii009]

บทที่ 6

 

ตุ๊น้อยหันไปมอง ต้องยืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำสีหน้าเขาคล้ายคนเจอผี

"เอ่อ...ตุ๊...เอ่อ"

"นายเป็นใคร...เข้ามาที่นี่ได้ยังไง" ตุ๊น้อยไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้เลย

เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่เหมือนก่อน

"เจ้า..." ตุ๊น้อยถอยหนีอยากตื่นกลัว

"ระวัง" เขาร้องบอกก่อนจะคว้าเอวตุ๊น้อยที่กำลังจะหงายท้องเอาไว้

"มาเดินแก้ผ้าในห้องของคนอื่นอย่างนี้ได้ยังไง" เสียงกระซิบข้างหูทำเอาตุ๊น้อยจั๊กจี้บอกไม่ถูก

"ตุ๊น้อย..." ตุ๊น้อยยืนอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งตกใจทั้งอายเมื่อถูกทักเรื่องล้อนจ้อน

"เอ้าคลุมเอาไว้เดี๋ยวจะหาเสื้อให้ใส่" เขาโยนผ้าขนหนูมาคลุมให้

ตุ๊น้อยเลยรีบคลุมตัวเองเพราะเขามองตุ๊น้อยด้วยสายตาแปลก มันชวนให้ร้านผ่าวยังไงไม่รู้

 

 

 

คุณว่าผมจะตกใจมั๊ยละ ได้ยินเสียงคนเดินไปมาให้ห้องจนกระทั้งตื่น พอเดินตามเสียงนั้นเข้ามาในห้องน้ำก็แทบหยุดหายใจ

คนที่ยืนตรงนั้นคือเด็กในฝันของผม ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตา ตาโตๆนั่นทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวละมั้ง ผมได้แต่ถามว่าเขาเป็นใคร พอเดินจะเข้าไปหาก็ถอยหลังจนเกือบหงายท้อง ดีที่ผมคว้าเอาไว้ทัน ร่างกายเขาผอมบางและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ผมที่ประมาที่ใบหน้าผมมันอ่อนนุ่มมาก ผมรู้สึกแปลกตอนที่เห็นร่างนี่ไร้เสื้อผ้า ใจมันเต้นแรงจนไม่เชื่อ สัมผัสถึงอะไรบ้างอย่างในร่างกายที่มันกำลังตื่นตัว

"มาเดินแก้ผ้าในห้องของคนอื่นอย่างนี้ได้ยังไง" ผมรู้ว่าเขาเกร็งตัวทันทีที่โดนทักเรื่องนี้

ผมคว้าผ้าขนหนูโยนให้ก่อนจะหมุนตัวเดินนำออกมาก่อนที่ร่างกายผมมันจะประจานตัวผมเอง

"นายเป็นใคร"

"ตุ๊...เอ่อ เราปีนเข้ามาทางนี้" ตุ๊

น้อยเดินมาตรงหน้าเขาแล้วชี้ที่หน้าต่าง

"มาบ่อยเหรอ" ตุ๊น้อยไม่อยากโกหกเลย ว่าไม่ได้มาบ่อยอะไรหรอกแค่อยู่ที่นี่มาจะสามเดือนแล้วก็เท่านั้นเอง แต่ก็ทำได้แค่ส่ายหัว

"โกหกโดนจับส่งตำรวจนะ" เขาขู่ ตุ๊น้อยรู้ว่าเขาขู่

"...ถ้าบอกเรื่องจริงจะเชื่อมั๊ยละ" ตุ๊น้อยช้อนตามองเขาที่ยืนอยู่ทำไมสูงอย่างนี้เนี่ย

"ต้องฟังก่อนว่าน่าเชื่อมั๊ย" เขาว่า ตุ๊น้อยหน้างอแล้วส่ายหน้า

"งั้นก็ไม่เล่าแล้ว" ตุ๊น้อยทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา

"ไม่ไปทำงานรึไง" ตุ๊น้อยถามเขา ซึ่งเขาก็ชะงักไปก่อนจะมามอง

"รู้ได้ไงว่าฉันต้องไปทำงานตอนไหน"

"ก็... คนปกติเขาต้องไปทำงานไง"

"แล้วเราละ ไม่ปกติเลยไม่ไปทำงาน ที่สำคัญตอบมาว่าเดินอยู่ในห้องฉันได้ยังไง"

"..." ตุ๊น้อยเงียบก้มหน้าไม่สบตาด้วย

ในสมองก็คิดไปว่าควรจะตอบว่าอย่างไร

"ให้เวลาเราคิดก่อนก็ได้ แต่ถ้าตอบไม่ได้ละก็ไปคุยกับตำรวจ" ตุ๊น้อยเห็นเขาเดินหายไปอีกทาง

"โอยทำไงดีว้า..." ตุ๊น้อยหลับตาลงอย่างเซ็งๆ

ลองดูอีกทีดีมั๊ย... ลองเปลี่ยนร่างดูอีกสักที เมื่อกี้มันคงมีอะไรผิดพลาดแน่ๆเขาเดินกลับมาแล้วพร้อมเชือกที่มือ

"ต้องผูกเอาไว้ก่อนทั้งสองมือเลย" ตุ๊น้อยชักมือกลับแต่ไม่ทันเสียแล้วเขาผูกอย่างรวดเร็วแถมแน่นเสียด้วยสิ มือสองข้างถูกผูกเอาไว้ด้วยกันเสียแล้ว

"เจ้าจะบ้าเหรอต้อง..." ตุ๊น้อยร้องโวยวาย

"เรียกฉันว่าอะไรนะ" ตุ๊น้อยหุบปากฉับแต่ก็ยังยื้อยุดมืออยู่

"..." เผลอเรียกเขาไปเสียยเต็มปาก ตวัดสายตามองเขาก็จ้องอยู่ใกล้จนแทบหายใจรดกัน

"สารภาพว่าเราคือใคร"

"..."

"เงียบได้เงียบไปเดี๋ยวค่อยออกมาจัดการ" แล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป

"เหอๆๆๆๆ เจ้า...เจ้ามนุษย์บ้า" ตุ๊น้อยค้อนลมค้อนฟ้าถามตัวเองว่าไปหลงรักคนแบบนี้ได้อย่างไร

"ถ้ากลับร่างได้นะจะไม่เล่นด้วยเลย" ตุ๊น้อยบอกกับเขาที่ไม่ได้ยิน

 

หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ

เอาละ เอาใหม่นะ ตุ๊น้อยค่อยๆหลับตาลงแล้วทำสมาธิ

ร่างกายก็ค่อยๆกลับไปเป็นกระต่ายเหมือนเดิม

ทั้งผ้าทั้งเชือกร่วงอยู่ใกล้ๆที่นั่งตุ๊น้อยไม่รอช้ากระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งเข้าหลังม่านทันที

 

 

ผมเดินออกจากห้องน้ำมาก็ไม่เห็นเจ้าเด็กนั้นแล้ว

มองหาก็ไม่เจอ เห็นก็แต่ ผ้าขนหนู กับเชื้อตกอยู่บนโต๊ะ ด้วยความสงสัยผมเลยเดินมาหยิบดู

เชือที่หล่นอยู่ไม่ได้มีการปลดปมเลย ผมได้เกาหัวงงๆ

"...แซ่กๆ" เสียงตรงผ้าม่านไหวทำให้ผมต้องเปิดดู

"เต่าตุ๊" เหมือนเจ้าตัวเล็กของผมจะสะดุ้งน้อยๆ

"โอ๋ๆ...ตกใจงั้นเหรอ" ผมอุ้มเขาขึ้นมา เจ้าตัวน้อยทำท่าเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง

"เป็นอะไร" ผมมองหาเด็กคนนั้นทั่วห้องจนเดินไปตรงระเบียงเผื่อว่าเขาจะปีนหนีไปทางไหนรึเปล่า แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงา

"เต่าตุ๊ เห็นเด็กผู้ชาายผมสีเทารึเปล่า..." เต่าตุ๊ทำปากขมุบขมิบแล้วจ้องหน้าผม

"เคี้ยวอะไรตุ้ยๆอีกละ" ผมหัวเราะเบาๆ

 

[mumii009]

บทที่ 7

ผมถามกับเจ้าหน้าที่ประจำคอนโดฯว่ามีเด็กผู้ชายอายุประมาณสิบห้าผมสีเทาๆอยู่ที่นี่บ้างมั๊ย

เจ้าหน้าที่ส่ายหน้ากับผมตอบว่าเท่าที่จำได้ไม่มีใครที่นี่ผมสีเทามีผมสีขาว

ผมยืนมองสวนสาธารณะที่ผมเจอเต่าตุ๊จากรถไฟฟ้าที่ผมนั่งทุกวัน

รู้แล้วว่าเคยเจอเจ้าเด็กนั้นที่ไหน

 

วันนั้นผมไปงานเลี้ยงที่บริษัทกว่าจะกลับก็ค่ำแล้วเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับมา

ผมมองเห็นว่าพระจันทร์มันสวยดีเลยว่าจะเดินเลียบสวนไป เพราะเพราะดึกมาแล้วสวนก็ปิดแล้ว

ผมเองก็ได้แต่เดินเลาะไปเรื่อยๆ

เมื่อมองเข้าไปในสวน ผมเห็นเด็กหนุ่มร่างกายเก้งก้าง ยืนอยู่ในสวน ร่างนั้นไม่ได้สวมเสื้อผ้า แต่

เวลาที่แสงจันทร์มันต้องร่างนั้น เหมือนกับว่ามันเปล่งแสงออกมาจากร่างผมสีเทานั้นก็เหมือนทอ

ประกาย ภาพวันนั้นซ้อนทับกับทุกคำค่ะคืนที่ผมฝันเห็น

มันเหมือนกับว่าผมลืมเรื่องคืนนั้นที่ผมเห็นเขาในสวนไปสนิท

 

ถ้าผมเล่าให้ใครฟงเขาจะเชื่อผมมั๊ยว่าผมเห็นอะไร เจออะไร ครุ่นคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเจ้าเด็กคน

นั้นจะปีนตึกสูงมาหาที่ชั้นแปดได้ยังไง แล้วสิ่งที่ทำนี่ทำเพื่ออะไร ข้าวของผมไม่มีหาย มีแค่เสื้อที่จะ

วางกองผิดที่เท่านั้น

ผมเจอผีเหรอ... แต่เมื่อเช้ามันสว่างแล้วนะ คงไม่น่าจะใช่ผี

 

 

 

ตุ๊น้อยนั่งมองท้องฟ้าข้างนอก พวกนกกระจอกก็มาเกาะแถวๆระเบียง

"ไงกระต่ายนั่งเอ๋อเชียว" นกกระจอกสาวทักทาย

"มีเรื่องต้องคิด"

"คิดอะไรเยอะแยะ เป็นกระต่ายนั่งกินนอนกินสบายใจออก"

"นี่...มีคู่รึยัง" ตุ๊น้อยถามแม่นกกระจอกสาวตวัดค้อนใส่ทันที

"เจ้ากระต่ายหยาบคายถามอะไรของเจ้า"

"เอ้า ก็ถามว่าเจ้ามีคู่รึยัง"

"ถึงข้าจะมีคู่แต่ข้าก็ไม่มีคิดจะเอาเจ้ามาเป็นคู่ของข้าหรอกนะ"

"เฮ้อ ข้าไม่ได้จะอยากมีเจ้าเป็นคู่"

"เอ้า แล้วถามข้าแบบนี้ทำไม"

"ก็ข้าแค่ถาม หากถ้าเจ้ามีคู่เจ้าก็จะรู้จักความรัก"

"ผิดแล้วเจ้ากระต่าย คู่ที่เจ้าหมายถึงคงหมายถึงคู่รักคู่ชีวิต แต่สำหรับนกกระจอกที่วันๆบินไปบินมา

อย่างพวกนั้นมันไม่เหมือนกัน"

"เจ้าก็เป็นนกกระจอกข้าไม่ใช่เหมือนพวกนั้น" ไม่รู้ทำไมตุ๊น้อยถึงสบตากับกระจอกสาวตัวนี้แล้วรู้สึก

แปลกๆ

"หึ...ไปดีกว่าคุยกับกระต่ายที่หลงรักมนุษย์อย่างเจ้าแล้วข้าไหวหวั่น"

ตุ๊น้อยได้แต่เอียงคอมองตามไปอย่างสงสัย

"แล้วตุ๊จะถามใครดี"

 

 

เขากลับมาตอนเย็นก็โยนบอลเด้งเล่นกัน

เขาน่ะดูน่าจะยังข้องใจเรื่องเด็กหนุ่มหัวเทาส่วนตุ๊น้อยเองก็ยังมึนตังเรื่องที่เขาจับตัวเองในร่างคน

ผูกมือเมื่อเช้า

ทั้งสองเลยเล่นกันแบบหยังทีกันมา

"ป๊อก" ลูกบอลเด็งกระแทกหัวตุ๊น้อยพอดี ร่างกลมกลิ้งไปอีกทาง

"ปัดโธ่...เจ็บนะต้อง" ตุ๊น้อยกระโดดหนีไปในม่าน

"ออกมาเถอะเต่าตุ๊ ตะกี้ไม่ได้ตั้งใจ"

"เชอะ..."ตุ๊น้อยไม่ออกไปหรอก

"เต่าตุ๊...เด็กผู้ชายคนนั้นเข้ามาห้องเราได้ยังไงกัน เราเห็นบ้างมั๊ย" เขาถามตุ๊น้อย

"ตุ๊น้อยเองแหละต้อง ขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวาย"

"ถ้าเขาปีนเข้ามาทางระเบียง มันยากมากเลยนะนี่มันสูงมากนะ ตกลงไปมีหวังตายแหงๆ"

"จะบ้านเหรอสูงขนาดนี้ ตุ๊แค่มองลงไปหัวใจยังจะวายเลย"

"จะงัดห้องเข้ามาเหรอไม่มีรอยสักนิด เรื่องที่ฉันจะลืมล็อคห้องละก็ไม่มีทาง"

"ขอรับท่าน ไม่มีทาง" ตุ๊น้อยพยักหน้าหงึกหงักตาม

"ตุ๊รู้นะว่าต้องสงสัยแต่ต้องเลิกคิดได้แล้ว เอาอย่างนี้นะ ต่อไปนี้ตุ๊จะไม่เปลี่ยนร่างอีก" ตุ๊น้อยกระโดดมา

เกาะขา เงยหน้ามองเขา

"จริงๆนะ สัญญาเลยก็ได้"

"อะไรกันทำหน้าอย่างนั้นหิวเหรอ แครอทมั๊ย" เขายิ้มอ่อนโยนย่อมาลูบตุ๊น้อยเบาๆ

"เอา" ตุ๊น้อยคิดถึงสีส้มๆของแครอทอีกแล้ว

 

 

 

คืนนั้นตุ๊น้อยแอบอยู่หลังม่านไม่ยอมโดนแสงจันทร์

"ตุ๊น้อยไม่อยากเปลี่ยนร่างแล้ว..."

"ตุ๊น้อยไม่อยากให้ต้องใจร้ายใส่อีก" ภาพที่เขาทำสายตาเหมือนกับว่าเป็นคนแปลกหน้าตอนที่ผูกมือ

ตุ๊น้อย

"พระจันทร์ขอร้องเถอะนะ..." ตุ๊น้อยได้แต่เว้าวอน

กระต่ายน้อยตัวสั่นระริก ปวดร่างกายไปหมด เปมือนร่างกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ

"โอ๊ย..." ตุ๊น้อยหลับตาแน่น พยายามเหลือเกิน อาจจะเป็นอย่างที่ป้าเต่าเคยบอกว่าเมื่อพลังจากพระ

จันทร์ที่สะสมมีมากเกินกว่าร่างกระต่ายจะรับไหวทำให้ร่างต้องเปลี่ยนไปเป็นร่างมนุษย์เพื่อถ่ายเท

และระบายพลังงานออกไปบ้าง

 

 

ผมหลับไปแล้วแต่ก็มีเสียงเหมือนอะไรสั่น

"..." เสียงนั่นยังดังอยู่ ผมลุกขึ้นนั่งมองไปที่ต้นเสียง

แรงสั่นไหวหลังม่านทำให้ผมต้องลุกออกจากเตียงไปดู

"เต่าตุ๊" ผมเรียกเจ้าตัวเล็ก เล่นอะไรอยู่นะ

"เต่า..." ผมเปิดม่านออกดูเห็นเต่าตุ๊นอนขดตัวสั่นอยู่ พออุ้มมาที่โซฟาเอาวางบนตักเจ้าตัวเล็กกลับ

ิดตัวไปมาเหมือนกับว่าเจ็บปวดอะไร

"เต่าตุ๊เป็นอะไร...ไปหาหมอกันมั๊ย" ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกเพราะเจ้าตัวเล็กสั่นรุนแรงมากขึ้น

เพียงเสี้ยวนาทีที่เขาพยายามจะลืมตา

ร่างเล็กๆนั่นค่อยๆเปลี่ยนไป ร่างกระต่ายค่อยๆขยายขึ้นมือเท้าเริ่มเปลี่ยนรูปร่างส่วนใบหูค่อยๆหดลง

.

.

.

ร่างเด็กผู้ชายผมเทาคนนั้นอยู่บนตักผม เขาเหงื่อชุมตัวและเหมือนกับว่าเขาหมดสติไปแล้ว

ผมได้นิ่งงันมองคนตรงหน้า เขาคือเต่าตุ๊ เต่าตุ๊คือเขา

รู้สึกสับสนแปลกๆอยากจะรู้อะไรให้มากกว่านี้

ในอินเตอร์เน็ตมันจะมีข้อมูลมั๊ย ไอ้พวกกระต่ายที่กลายร่างเป็นคนอะไรพวกนี้น่ะ

ผมอุ้มร่างที่ดูเก้งก้างนี่ไปวางไว้บนเตียง

วางเขาลงอย่างเบามือห่มผ้าปิดบังร่างกายเขาเอาไว้เพราะกลัวว่าเขาอาจจะหนาว

ผมหาเสื้อผ้าตัวที่เขาพอจะใส่ได้มาสวมให้ก่อนจะเดินไปนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องที่เจอเมื่อกี้

 

 

เช้าแล้วเหรอ ตุ๊น้อยนอนอยู่ในทุ่งหญ้าใช่มั๊ย เมื่อคืนนี้ปวดในร่างกายทุรนทุรายจนตายเลยสินะ

พลังของพระจันทร์ทำร้ายตุ๊น้อยทำไมกัน ตุ๊น้อยแค่ตั้งใจจะเป็นกระต่ายของต้องไปเรื่อยๆ

พระจันทร์ลงโทษตุ๊น้อยสินะ

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงนุ่มของใครกันคุ้นหูจังเลย

"เป็นยังไงบ้าง" ตุ๊น้อยส่ายหัวเบาๆ

"เมื่อคืนตุ๊ตายแล้วงั้นสินะ ที่นี่คงเป็นสวรรค์" ตุ๊น้อยถูกดึงเบาๆให้ลุกขึ้นนั่ง

"ลืมตาสิ" เสียงเหมือนต้องเลยนะ

"ต้องจะมาอยู่อะไรบนสวรรค์ต้องยังไม่ตายสักหน่อย"

"ก็ยังไม่มีใครรตายไง" ตุ๊น้อยได้ยินชัดแจ๋วเลย ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ

"ต้อง" คนตรงหน้าพยักหน้าปราศจากรอยยิ้มให้

"ตุ๊น้อยเป็นกระต่าย...เป็นกระต่ายสิ" ตุ๊น้อยหลับตาปี๋ พยายามควบคุมตัวเองเผื่อว่าร่างนี้จะกายเป็น

กระต่ายแล้วเรื่อวที่กำงเกิดอยู่ตอนนี้เป็นฝันไป

"ตุ๊...ลืมตา" คราวนี้ต้องลืมตาจริงๆแล้วตุ๊น้อยถอนใจ

"ตุ๊น้อยขอโทษ" ตุ๊น้อยก้มหน้าคางชิดหน้าอก ไม่กล้าสบตาเขาเลยด้วยซ้ำ

"ตุ๊ไม่อยากออกไปจากห้องนี้ ไม่อยากให้ต้องไล่ตุ๊" น้ำเสียงนั้นแม้จะบังคับไม่ให้สั่นเท่าไหร่ก็ยิ่งสั่น

เท่านั้น

"จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง มันไม่ปกตินะ เป็นกระต่ายผีสิงหรือเปล่าก็ไมไรู้" เขาพูด

"ไม่ๆ เราไม่ใช่ผีจริงๆนะ เราเป็นสัตว์ที่ได้รับพร เราได้รับพลังจากพระจันทร์" ตุ๊น้อยเผลอจับมือของ

เขาอย่างลืมตัว

"จะเชื่อได้ยังไง" สิ่งเดียวละมั้งที่ตุ๊น้อยบอกกับตัวเองบ่อยๆเท่ากับที่ระลึกได้ว่าตัวเองรักเขา

"เชื่อหรือไม่เชื่อเราบังคับเจ้าไม่ได้ เราแค่..." จะบอกว่ารักเขามันจะกลายเป็นว่าตุ๊น้อยโกหก หรือถ้าดี

ไม่ดีจะกลายเป็นแย่ไปกว่าเดิม

"ฉันชอบนายมากเลยนะ... ถ้ายังไงก็อยู่ด้วยกันไปก่อน แต่ถ้าทำเรื่องเดือดร้อนละก็นายต้องออกไปนะ"

เขาบอกแบบนั้นก่อนจะลูบหัวตุ๊น้อยเบาๆ

"ตุ๊น้อย..." รักเจ้ามากเลยต้อง

"หื้ม.." เขาก้มหน้าเข้ามาหาอาจเพราะเสียงพูดแผ่วๆ

"ขอบคุณนะ"

"อื้ม..." เขาพยักหน้าก่อนจะลุกจากเตียงไป

[sirin_chadada]

ทำไมต้องขู่เต่าตุ๊ด้วยล่ะต้อง

[mumii009]

บทที่ 8

 

ตุ๊น้อยยังอยู่ในร่างคนและนอนผึ่งแดดอยู่ตรงระเบียง

"กระต่ายน้อย" วันนี้กระจอกหนุ่มโแบมาเกาะที่หัวไหล่

"ทำไมเป็นคนละวันนี้"

"กลับร่างกระต่ายไม่ได้ ไม่รู้ทำไม" ตุ๊น้อยส่ายหน้าแล้วหย่อนแครอทเข้าปาก

"แล้วมนุษย์คนนั้นก็รู้ความลับของเจ้าแล้วสิ"

"อื้ม...ต้องรู้แล้ว แต่ก็จะเลี้ยงตุ๊ต่อไป" ตุ๊น้อยหยิบแตงกวาใกล้ตัวมากัดดังกร๊อบ

"ดูเจ้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลยเนอะ" กระจอกหนุ่มจิกแต่งกวาที่ตุ๊น้อยยกให้

"ก็ต้องว่าอยู่ด้วยกันไปเรื่องยก็ได้ แค่อย่าทำตัววุ่นวายก็พอ"

"อ่อ" นกกระจิบหนุ่มก็เออออไปด้วย

"ตุ๊น้อยสบายใจละ แค่นี้ก็ได้อยู่กับต้องนานๆ" ตุ๊น้อยยิ้มระรื่นสดใส

 

 

"ไปสวนสาธารณะกันมั๊ย" เขาถามในเย็นวันนึง

"ไปสิ ไปที่ที่ต้องตุ๊มานะ" ตุ๊น้อยในชุดเอี๊ยมน่ารักที่ต้องซื้อมาฝากเมื่อวันก่อนกระโดดมาจับมือต้อง

"อ่อ..ได้ๆ" ต้องพยักหน้ามองตุ๊น้อยแปลกๆ แต่ที่แน่ๆตุ๊น้อยรู้ว่ามันไม่ใช่เพราะความกลัวหรือรังเกียจ

แน่นอน

"น่ารักที่สุด" เรื่องที่ตุ๊น้อยอยากทำตั้งแต่มาอยู่ด้วยที่สุดก็คือการกระโดดกอดต้องนี่แหละวันนี้ได้ทำละ

ดีใจจัง

"..." ต้องเองก็คงชอบเพราะดูท่าทางไม่ได้แสดงอาการอะไร

 

"แต่ก่อนตุ๊น้อยอยู่ตรงนี้... ชอบมาเล่นตรงนี้กับเจ้าแหลม" ตุ๊น้อยชีๆตรงริมสระ

"แล้วก็มานั่งเล่นกับป้าเต่าตรงนี้ บางทีป้าเต่าให้ตุ๊น้อยนั่งบนหลังไปถึงฝั่งโน้นเลย"

"แล้วก็นี่ๆ ลุงนกกระจิบเคยเอาขนมจากพวกมนุษย์มาแอบให้ตุ๊น้อยนั่งกินในพุ่มไมเตรงนี้"

ตุ๊น้อยที่แสนสดใสร่าเริงวิ่งไปรอบๆตัวเขา

รอยยอ้มของตุ๊น้ยทำให้ต้องเผลอยิ้มตาม

"แล้วเวลานอนละ" ต้องถามตุ๊น้อย

"ก็นอนในพุ่มไม้ บางทีก็นอนในโพรงดิน"

"ไม่หนาวเหรอ" เขาถามอย่างสงสัย

"ตุ๊น้อยมีขนไม่ค่อยหนาวหรอก แต่เจ้าแหลมไม่มีขนเลยชอบมากอดตุ๊นอยเวลานอน"

"เจ้าแหลม?" แม้จะสงสัยอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

"เท่าที่ฟังนี่เจ้าแหลมคงต้องชอบแกล้งเรามากเลยสินะ"

"ช่าย...เคยทำตุ๊น้อยเลือดออกครั้งนึงด้วย" ตุ๊น้อยเปิดเสื้อให้ดูรอยแผลจางๆตรงท้อง

"แต่ก็โกรธเจ้าแหลมไม่ลงหรอก เจ้าแหลมไม่ได้ตั้งใจนี่นา"

"งั้นเหรอ" รู้สึกตงิดๆในใจกับชื่อ"เจ้าแหลม"นี่แปลกๆ

"อ่าาาาาา สดชื่นเนอะต้อง"

"อื้ม...สดใสมากๆด้วย" ต้องมองตาตุ๊น้อยแล้วยิ้มกว้าง

 

 

เกือบสองสัปดาห์แล้วที่เต่าตุ๊กลายเป็นคน ผมเองก็พลอยต้องเปลี่ยนไปด้วย

เริ่มต้องซื้อเสื้อผ้าให้ เวลาผ่านร้านเสื้อผ้าก็ต้องคอยดูให้เขาสักสองสามชุด เพรนาะเสื้อผ้าที่ผมมีเขา

ใส่ไม่ได้ มันหลวมโพรกไปหมด

เวลาอยู่ในร้านเสื้อผ้าพวกคนขายจะชอบถามว่าซื้อให้น้องเหรอ ซื้อให้หลานเหรอ

ผมมาคิดๆดูแล้วเต่าตุ๊นี่อายุคงประมาณแค่สิบห้าสิบหกเองมั้งเป็นลูกเป็นหลานผมได้เลยนะ

เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมกังวลเรื่ออายุตัวเอง

ปีนี้ผมอายุสามสิบห้าแล้วนะ เต่าตุ๊น้อยอายุเพิ่งสิบห้าสิบหก

ห่างกันเกือบยี่สิบปีเลยนะ

 

 

ต้องสอนเต่าตุ๊ใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ทุกอย่างเลย ทั้งการเข้าห้องน้ำขับถ่าย อาบน้ำ แต่งตัวและใส่

รองเท้าซึ่งตุ๊น้อย ยอมรับนะว่ามันยุ่งยากกว่าตอนที่เป็นกระต่ายเยอะเลย ตอนนี้ดีขึ้นอีกหน่อย ต้อง

สอนให้รู้จักล็อกห้อง ไขกุญแจ แตะคีย์การ์ด ลงลิฟท์ แล้วพามาบอกกับคนที่ล็อบบี้ข้างล่างว่าเป็น

หลานของต้อง บางทีก็อนุญาติให้ลงมานั่งรอที่ข้างล่างได้

 

ตุ๊น้อยเดินมาเอียงคอมองน้ำตกข้างหน้าทางเข้า

"ดีจังๆ" แอบเอามือจุ่มน้ำเล่นด้วย

"เปียกๆๆๆๆ" ตุ๊น้อยหักห้ามตัวเองกบความสนุกแบบนี้ไม่ได้เลย

"ว้าวๆ" น้ำพุพุ่งออกมาจากพื้นน้ำ สวยงามแปลกตา และตื่นใจ

ลืมตัว ลืมไปหมดเลยว่าต้องบอกว่าห้ามซน

"ฮ่าๆ ดีจังๆ" ตุ๊น้อยแทบอยากจะกระโจนตัวลงไปในบ่อนี่ใจจะขาด

"ทำอะไรน่ะตุ๊" สะดุ้งสุดตัวเลยแหละ เพราะเพลินจนลืมมองประตูว่าต้องเดินมาแล้ว

"ต้องกลับมาแล้วๆ" สองมือที่เปียกชุ่มตะปบป้าบเข้าที่แขนเสื้อของเขาเต็มๆ

"..." ไม่ต้องบอกว่าจะโดนดุมั๊ยมันชัวร์แหงมๆ

"อยากเล่นน้ำเหรอตุ๊"  ทั้งที่ย่นคอรอโดนดุอยู่แท้กลับเป็นมืออุ่นๆลูบที่ผมแทน

"เดี๋ยวจะให้เล่นน้ำเอามั๊ย" ตุ๊น้อยตาเป็นประกายเลยเวลาพูดถึงน้ำน่ะ

"เอาสิ" ตุ๊น้อยยิ้มร่าเริงเดินคู่ไปกับเขา ดีจังๆต้องไม่ดุแถมจะให้เล่นน้ำด้วย

 

 

ผมเห็นตั้งแต่ตุ๊น้อยเริ่มเอามือจุ่มน้ำแล้วครับ

ผมเห็นเขามีความสุขแล้วก็มีรอยยิ้มที่น่ามองจนบางทีผมก็ไม่อยากให้เขาไปทำแบบนี้ที่ไหนเลย

อยากให้เขามีรอยยิ้มแบบให้กับผมคนเดียว

เหมือนผมจะมีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นตลอดเกือบเดือนที่ผ่านมาเขาไม่ได้กลายเป็นกระต่ายเลย

เขาเหมือนคนทุกอย่างเหมือนเด็กที่ไม่รู้ประสา เขาเชื่อฟังและสนใจผมคนเดียว

ผมที่เคยเหงาก็ไม่เหงาแล้ว

เหมือนกับว่าเวลาเลิกงานการกลับถึงบ้านแล้วเห็นหน้าเจ้าตัวเล็กคือความสุขอย่างนึงของผม

"หิวรึยัง" ผมถามเขา

"กินแตงกวาในตู้ไปแล้ว" เขานั่งมองการ์ตูนในโทรศัทน์ตาแป๋ว

"ล้างก่อนรึเปล่า"

"ล้างสามทีเลย" ตอบแบบไม่หันมามองด้วยครับ เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ เดินไปใกล้ๆอีก

"ตอนกลางวันกินอะไรมั้ง"

"องุ่น" ยังไม่หันมาตายังจ้องการ์ตูนเป๋ง

"อะไรอีก" ผมเอาหน้าไปใกล้ๆ

"แครอท" เขาก็ยังไหันกลับมา

"ตุ๊" ผมเรียกก่อนจะกดจมูกลงไปบนแก้มเพราะความเผลอของหัวใจ

"..." เต่าตุ๊หันมามองผมหน้าตื่นๆ

"ไปเล่นน้ำกันเถอะ" เพราะลูกแก้วใสๆคู่นี้รึเปล่านะที่ทำให้ผมตกอยู่ในความรู้สึกที่ก่ำกึ่งแบบนี้

 

 

ในห้องน้ำผมรองน้ำใส่อ่างอาบน้ำเอาไว้ ในขณะที่ผมกำลังหันหลังเตรียมน้ำ เจ้าตัวเล็กก็วิ่งเข้า

มากอด

"ต้องอาบด้วยๆๆๆๆ" เขาร้องเป็นเพลง

ผมเลยหันไปมองเจ้าตัวเล็กแก้ผ้าเสียเรียบร้อย ตามคำสอนที่ว่า เวลาอาบน้ำต้องแก้ผ้าให้หมด

"เอ่อ..." ผมเงียบพยายามไม่มองร่างกายที่เตี้ยกว่าผมตรงหน้านี่

"ต้องๆถอดชุดๆ" เขาปลดกระดุมของผมออกอย่างตั้งใจ แพขนตายาวๆนี่มันยาวแล้วทำให้ตาใสๆนี่

ดูหวานขึ้นเป็นเท่าตัวเลยแฮะ ปากสีแดงๆนั้นก็เม้มแน่นเพราะต้องพยายามสุดความสามารถ

เต่าตุ๊เกลียดการปลดกระดุมเสื้อ หรือติดกระดุมเสื้อมากๆ

"จะถอดได้มั๊ยนี่" ผมแกล้งถ้าเขาเล่นๆ เจ้าตัวดันช้อนตามอง

"ถ้าถอดไม่ได้จะไม่ได้อาบน้ำด้วยกันเหรอ" เต่าตุ๊มองผมอ้อนๆ ในระยะประชิดขนาดนี้ใจผมงี้เต้นรัว

สมองเหมือนสั่งการอะไรไม่ออกเลย

"อาบสิ" ผมไม่รู้ว่าหน้าเราใกล้กันขนาดนี้มันเมหือนกับว่าผมกำลังจะจูบเขาเลย

 

 

 

ผมตัดสินใจให้ตุ๊ไปใส่กางเกงในครับ แม้ว่าจะอิดออดนิดหน่อยแต่พอขู่ว่าจะไม่เล่นน้ำด้วยก็รีบวิ่งไป

ใส่เลย ผมเองก็พยายามหายใจเข้าลึกๆหายใจออกช้าๆ บอกกับตัวเองว่านี่คือเต่าตุ๊นะ ห้ามคิดอะไร

ลามกเด็ดขาด ถึงจะห่างหายเรื่องพวกนี้ไปนานแต่ก็ใช่ว่าจะคิดเรื่องแบบนี้กับเขาได้นะ

เต่าตุ๊น่ารักแล้วก็บริสุทะจนผมไม่อยากคิดเรื่องพวกนั้นด้วยเลย

เจ้าาตัวเล็กของผมเหมาะกับความน่ารักสดใสไม่ใช่เรื่องพวกนั้น

ผมนั่งดูเขาเล่นสักครู่ก็เริ่มคิดว่า ผมต้องหาเวลาไปทำธุระส่วนตัวบ้างแล้วส่งสัยต้องโทรนัดวันบ้าง

ผมเองคงต้องปลดปล่อยบ้างมัวแต่ทำงานจนลืมวันเวลา พักหลังๆนี่ก็เอาเวลาทั้งหมดให้กับเจ้าตัว

เล็กที่นั่งเล่นฟองสบู่อยู่นี่

"นี่ๆ วันนี้ตอนที่ตุ๊ลงไปรอต้องน่ะ" เต่าตุ๊เริ่มเจื้อยแจ้ว

"มนุษย์ที่ชั้นล่างบอกว่าตุ๊เป็นหลานของต้องเหรอ"

"แล้วตุ๊ตอบว่าไง"

"ตุ๊ตอบว่าครับ" เจ้าตัวเล็กพยักหน้าประกอบด้วย

"แล้วตุ๊ก็ยิ้มแบบนี้" เจ้าตัวยังยิ้มโชว์ด้วย เขาสุขใจอย่างบอกไม่ถูกที่มีเต่าตุ๊อยู่ใกล้ๆ อันที่จริงตั้งแต่

เก็บมาแล้ว ต้องถูกชะตากับเต่าตุ๊อย่างบอกไม่ถูก ทั้งท่าทางและแววตา

"ตุ๊...มีความสุขมั๊ย"

"ตุ๊มีความสุขที่สุดเลยต้อง"

 

 

[mumii009]

บทที่ 9

 

 

วันนี้ต้องบอกว่าจะกลับช้ามากๆ ให้อยู่แต่ในห้องห้ามลงไปนั่งรอ

กินอาหารในตู้เย็นแล้ว ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลย ดูการ์ตูนก็ได้แต่ห้ามซนห้ามทำห้องรก

เต่าตุ๊นั่งๆนอนๆอยู่ในห้องจนเบื่อช่วงเย็นๆเลยแอบลงไปเดินเล่น จำทางไปสวนได่อยู่ว่าต้องไปทางไหน อาศัยถามนกกระจอกริมางไปเรื่องก็ไปถึงในที่สุด

"ฮ้าาาา" ตุ๊น้อยยืนสูดอากาศสดชื่นเข้าปอด

"เจ้ากระต่าย" เสียงคุ้นหูทำให้ตุ๊น้อยหันไปมอง

"เจ้าแหลม" ชายหนุ่มตัวสูงหน้าเรียวได้รูปในชุดสูทราคาแพงยืนโบกมือให้

"คิดถึงมากกกกกกกกกกก" ตุ๊น้อยกระโดดเข้าสู่อ้อมกอดเพื่อนเก่าอย่างง่ายดาย

"คิดถึงเจ้ามากๆเลย" เจ้าแหลมลูบผมสีเทาของตุ๊น้อยแล้วจุมพิตหน้าผากอย่างทนไม่ไหว

"ทำไมถึงเป็นร่างนี้ละ" ตุ๊น้อยมองหน้าเจ้าแหลม

"ช่วงนี้ไอพลังพระจันทร์แรงมากๆเลยกลับร่างเดิมไม่ได้ ป้าเต่าบอกว่าจะเป็นแบบอีกหลายเดือนเลย"

"งั้นเหรอ...มิน่า..." ตุ๊น้อยเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมตัวเองถึงเปลี่ยนร่าวไม่ได้

"แล้วนี้ทำไมแต่งตัวแบบนี้ละ" ทั้งที่ตัวเองก็แต่งตัวแปลกไปเหมือนกันแท้ๆแต่ตุ๊น้อยก็ถาม

"เจ้ากระต่ายขี้สงสัย เพราะข้าไปเจอพวกคนขี้เหงามาน่ะ ก็เลยอาศัยอยู่ด้วยได้ แบบฟรีๆเลย"

"ฟรีๆ?" เพราะเจ้าแหลมพูดจาแปลกๆ

"ก็แบบอยู่แบบไม่ต้องตอบแทนอะไรอย่างนี้"

"อ่อ...เข้าใจๆ" ตุ๊น้อยหัวเราะแก้เก้อ

"แล้วลุงกับป้าละ"

"ก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นน่ะ ชวนให้ไปอยู่ด้วยกันแล้วแต่ก็ไม่ยอมไป ป้าเต่านี่ไปถือศีลละมั้ง ส่วนลุงกระจิบเห็นว่าไปพักกับเพื่อนเก่าน่ะ"

"เหรอดีจังเลยนะ" ทุกคนดูมีที่ไปของตัวเอง เจ้าแหลมจับหน้าตุ๊น้อยให้เงยขึ้นแล้วจ้องตาตุ๊น้อย

"นี่...ทำไมเจ้าดูมีความสุขขนาดนี้ละ ทั้งที่ข้าคิดว่าเจ้าถูกกักขังแท้ๆ"

"ก็ไม่ได้กักขังหรอก เจ้าก็พูดเกินไป" มันเรียกว่ากักขังรึเปล่านะ ที่ไม่ให้ออกไปไหนแบบนี้น่ะ

"แต่ตุ๊น้อยมีความสุขดีนะ" เจ้าแหลมคลายมือออก

"ตุ๊น้อย?"

"ชื่อที่ต้องตั้งให้น่ะ"

"ต้อง?"

"คนที่ช่วยเราไว้วันนั้นไงละ"

"อ่ะ...เจ้ามนุษย์จอมจุ้นนั่นน่ะเหรอ" ตุ๊น้อยรู้สึกโกรธขึ้นมาเฉยๆเมื่อเจ้าแหลมพูดถึงต้องแบบนั้น

"ต้องไม่ใช่มนุษย์จอมจุ้นนะ"

"เออ เห็นคนอื่นดีกว่าพวกเราด้วยกันแล้วสินะ" ตุ๊น้อยชะงักเมื่อเจ้าแหลมพูดจาตัดพ้อออกมา

"ตอนที่เจ้าหายไปพวกเราก็ตามหากันเสียแทบแย่ พวกนกกระจอกก็ค่อยมาบอกว่าเจ้าสุขสบายจนลืมที่นี่ไปหมดแล้ว แต่ข้าก็ไม่เชื่อ เพราะข้ากลัวว่ามนุษย์นั่นจะทำร้ายเจ้าจนลุงไปเจอเจ้าที่นั่น ที่รังของมนุษย์นั่น เจ้า...ลืมทุกอย่างที่นี่ไปหมดแล้วจริงๆสินะ" เจ้าแหลมถอยออกห่างจากตุ๊น้อยหนึ่งก้าวแต่ตุ๊น้อยรู้สึกเหมือนเจ้าแหลมถอยห่างไปแสนไกลยังไงไม่รู้

"เราไม่ได้คิดแบบนั้น" ช้าไปแล้วกว่าตุ๊น้อยจะหาเสียงตัวเองเพื่อนที่แสนดีก็เดินห่างออกไป

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วตุ๊น้อยรู้สึกหม่นในหัวใจเหลือเกิน

"..." ตุ๊น้อยกลับมาที่ห้องและทิ้งตัวลงนั่งตรงระเบียง ลมหนาวเริ่มโชยมาแล้ว อากาศที่เริ่มเย็นคงทำให้กลางคืนดูยืดยาวออกไป

วันนี้ไม่มีเสียงเปิดประตู ทุกอย่างในห้องเงียบสงัด

 

ผมกลับมาถึงห้องตอนตีสามทุกอย่างเงียบสงบไปก็ไม่ได้ถูกเปิดเอาไว้เต่าตุ๊ก็ไม่ได้อยู่ตรงระเบียง

น่าแปลกที่ผมสัมผัสได้ว่าเต่าตุ๊น้อยของผมดูแปลกไป

เขานั่งอยู่บนโซฟามองออกไปที่ระเบียง

"ยังไม่นอนอีกเหรอ"

"ต้อง..." เสียงเรียกกลับมาเหมือนตุ๊น้อยร้องไห้

"ตุ๊ไม่อยากให้เจ้าแหลมโกรธตุ๊เลย" เพราะอะไรกันนะพอได้ยินชื่อเจ้าแหลมอะไรนี้แล้วหงุดหงิดแปลกๆ

"..."  ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเดินไปนั่งข้างๆเขาแล้วโอบไหล่เขามากอด กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาเบาๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดึงดูด

"ตุ๊อยากให้เจ้าแหลมเข้าใจ..." ผมไม่อยากได้ยินชื่อเจ้าแหลมๆอะไรนี่เลย อีกอย่างแววตาของตุ๊มันเศร้ามากเสียจนผมอยากจะปลอบโยนให้คลายเศร้า

ริมฝีปากของผมประกบลงบนปากสีสดของเต่าตุ๊อย่างแผ่วเบา

 

 

 

ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วตุ๊น้อยก็ยังกลับร่างกระต่ายไม่ได้

ตุ๊น้อยก็ยังคงวนเวียนใช้ชีวิตกับต้องแบบไม่มีอะไรวุ่นวาย ผิดก็แต่วันนี้  ตอนที่ทั้งคู่นั่งดูทีวีด้วยกัน

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ต้องเลยเดินไปเปิดประตู

พบว่าเป็นเพื่อนของต้องมาเยี่ยมแต่ที่น่าตกใจก็คือ

 

 

"หวัดดี" ตอนที่เขาทักทายกันมันเท่าไหร่หรอก เพียงแต่เพื่อนของต้องพาใครบางคนเดินเข้ามาด้วย

"นี่เป็น...พ่อบ้านบ้านฉันเอง" เขาเอ่ยแนะนำคนที่ตุ๊น้อยไม่คาดฝันว่าจะมาเจอกันในสภาพนี้

"ลุง" ตุ๊น้อยเห็นลุงเบิกตากว้างน้อยๆ

"อ้าว ตุ๊น้อย"

"สองคนรู้จักกันเหรอ" เพื่อนของต้องถาม

 

 

เพื่อนเก่าของลุงกระจิบคือคุณพจน์เพื่อนของต้อง

"รู้จักกันตั้งแต่พจน์ยังเด็กอยู่เลย สมัยนั้นเจ้านั้นขี้แงสุดๆ เอะอะร้องไห้ ลุงก็แค่คอยอยู่ใกล้ๆก็เท่านั้น"

"แล้วลุงไปอยู่ที่สวนไม่ได้อยู่กับเขานี่นา" ตุ๊นอยนั่งมองลุงที่มองไปที่คุณพจน์

"พจน์โตขึ้นเรื่อยๆ ลุงก็แอบไปดูบ้างพจน์เติบโตขึ้นเรื่อยๆแล้ววันนึงก็หายไป...จนเมื่อครึ่งปีก่อนลุงเห็นเขามาวิ่งที่สวนเลยบินตามไป ตอนแรกก็คิดว่าแค่คล้ายแต่พอดูไปเรื่อยๆพจน์คนนั้นก็กลับมาแล้ว"

"อื้มโชคดีจังเลยลุง" ลุงกระจิบไม่ได้แก่อย่างที่ทุกคนคิดนะ ลุงกระจิบเป็นชายวันสี่สิบหน้าตาหล่อแต่ตัวเล็กแค่นั้นเอง ท่าทางภายนอกดูกระฉับกระเฉงแข็งแรง

"เขารู้มั๊ยลุงเรื่องที่เรา..." ไม่หรอก เขาไม่รู้ว่าลุงเป็นนกกระจิบตัวนั้น บางทีเข้าอาจจะลืมไปแล้วก็ได้"

"ลุง..." ตุ๊น้อยเห็นลุงยิ้มเศร้าๆ

"ตอนนี้ลุงเป็นพ่อบ้านน่ะ พอดีว่าพอจะพูดภาษาของพวกมนุษย์ได้หลายภาษาเลยได้ทำงานใกล้ๆพจน์มากหน่อย" ลุงยิ้มให้เต่าตุ๊ก่อนจะลูบหัวเบาๆ

"ลุงแบบนี้เขาเรียกความรักอย่างที่ป้าเต่าพูดรึเปล่า"

"อื้ม...คงใช่หล่ะมั้ง"

[PAtxxkMxxn]

สนุก รอนะ

[mumii009]

บทที่ 10

 

เช้านี้ผมเดินออกจากห้องมาเจ้าตัวเล็กนั่งกินแครอทอยู่ตรงระเบียง

เมื่อคืนพจน์มาหาผมที่ห้องพร้อมกับพ่อบ้านใหม่ที่รู้จักเต่าตุ๊ของผม

แต่ดูท่าทางพจน์จะไม่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนปกติ ผมเองก็ไม่ได้คิดจะบอกพจน์เพราะคิดว่าถ้าเกิดว่าคนคนนั้นอยากจะบอกก็คงจะบอกเองเหมือนกับที่เต่าตุ๊อาจจะพยายามบอกผม

วันที่ผมนัดกับวันไปเจอกันเพื่อปลดปล่อยผมเกิดความรู้สึกที่แปลกประหลาด

อันที่จริงมันไม่ได้แปลกประหลาดอะไรหรอก

แค่ผมเห็นแต่หน้าของเต่าตุ๊ลอยไปลอยมา  จนเกือบจะเผลอเรียกชื่อออกไปด้วยซ้ำ

ผมเองพยายามหักห้ามตัวเองแล้ว แต่เหมือนความรู้สึกแบบนั้นกับเจ้าตัวเล็กมันจะมากขึ้นทุกวัน

ปกติผมกับเต่าตุ๊นอนเตียงเดียวกันเจ้าตัวเล็กจะใส่ชุดนอนที่ผมซื้อให้นอนแต่เมื่อหลายวันก่อนเพราะจับเขาสระผมแล้วให้ออกมาแต่งตัวเองที่ไหนได้ เขาดันหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้สวมชุดนอนเลย

ถึงผมจะอดทนแค่ไหนแต่ความรู้สึกที่มันมายมันเก็บกักไว้ยากนะครับ

ผมใส่เสื้อผ้าให้เขาแต่ก็แอบกอดแอบหอมบ้าง

เจ้าตัวก็หลับไม่รู้เรื่องจนผมแต่งตัวให้เขาจนเสร็จ พอห่มผ้าให้ก็ผงกหัวมาจุ๊บปากผมแล้วก็พลิกตัวไปนอนต่อ

ปล่อยให้ผมได้แต่นั่งมองแล้วก็ทบทวนตัวเอง

"ทำไมน่ารักอย่างนี้หื้ม..." ผมกดจูบลงบนหน้าผากของเขา

"เราน่ารักแบบนี้แล้วฉันจะอดทนได้นานแค่ไหน"

 

ตุ๊น้อยเดินมาที่สวนคนเดียว

นั่งลงตรงเก้าอี้ริมสระน้ำ มองไปรอบๆหวังแค่จะเจอเจ้าแหลมอีก

"มาคนเดียวแบบนี้เจ้ามนุษย์จอมจุ้นนั่นไม่ว่าเอารึไง" เจ้าแหลมในชุดธรรมดาๆแต่ดูโดดเด่นเมื่อยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนตรงเข้ามาหาตุ๊น้อย

"เจ้าแหลมโกรธเรางั้นเหรอ" ตุ๊น้อยดีใจที่เจ้าแหลมเดินเข้ามาหา

"มาถามว่าโกรธมั๊ยตอนนี้...เราก็ไม่ได้โกรธแล้ว" เจ้าแหลมมองเมินไปอีกทาง

"ดีจัง ว่าแล้วเชียวว่าเจ้าคงโกรธเราไม่ลง"

"ก็เจ้าน่ารักเราก็รักเจ้าด้วยจะโกรธเจ้าได้นานสักเท่าไหร่เชียว"

"แล้วเพื่อนมนุษย์ของเจ้าอยู่ไหนละ"

"เจ้านั้นไม่ออกมาตอนกลางวันหรอก เจ้านั่นเกลียดแสงสว่าง"

"งั้นเหรอ แล้วเจ้าออกมาแบบนี้เขาไม่..."

"เจ้านั่นกำลังหลับอยู่ข้าเลยเดินออกมาข้างนอก เพื่อว่าเจออะไรอร่อยๆก็จะได้ซื้อไปฝาก"

"เหรอๆดีจัง นี่ตุ๊ลองชิมไอติมแล้วนะ อร่อยมากๆเลยแหละ"

"งั้นเหรอ มีร้านที่รู้จักอยู่นะ ไปด้วยกันมั๊ยละ เดินไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว"

"ไป" ตุ๊น้อยเป็นตุ๊น้อยจอมตะกละไปเสียแล้ว

 

ไอศครีมของเจ้าแหลมไม่เหมือนที่ต้องซื้อให้กินเลย

ของตั้งจะใส่กล่องสีน้ำตาลจะหวานๆขมๆอร่อยดี

แต่นี่เป็นไอศครีมสีขาวนวลในถ้วยกรอมๆที่ถือกินได้ ตุ๊น้อยได้กลินหวานๆตลอดเวลาที่กินเลย

"โฮ...ชอบจังเลย หวานๆเย็นๆ"

"นอกจากไอติมแล้วกินอะไรอีก"

"ก็พวกขนมปัง แล้วก็เค้กกกกกก" ตุ๊น้อยลากเสียงยาวเพราะชอบมากที่สุด

เค้กสีขาวมีสตอเบอรรี่ลูกโตๆที่พจน์ซื้อมาวันที่มาเยี่ยมต้อง

"เค้กเหรอ อื้มๆ ตรงนั้นมีนะกินมั๊ยละ"

"ต้องบอกว่ามันต้องใช้เงินซื้อ เงินน่ะๆๆๆ" เต่าตุ๊ทำมือแบๆตรงหน้า

"มีสิ" เจ้าแหลมยิ้ม เพราะเจ้าแหลมดูดีละมั้ง คนรอบๆเลยมอง

"ทำไมคนมองเจ้าเยอะจังเลย"

"เพราะข้าหล่อไง" เจ้าแหลมยิ้มมุมปาก

"มนุษย์ชอบกันที่รูปร่างภายนอก ไมได้มองจากนิสัยความคิดของในหรอก"

ตุ๊น้อยพยักหน้าจะว่าเข้าใจก็ไม่เชิงแต่ก็พอจะรู้บ้างว่าเพราะรู้ร่างที่น่าเกลียดของเจ้าแหลมทำให้บ่อยครั้งเจ้าแหลมถูกมนุษย์ที่มาเดินในสวนขับไล่

"เจ้าแหลม...เจ้าหล่อมากนะไม่ว่าจะอยู่ในร่างนี้หรือร่างเดิม" ตุ๊น้อยโอบแขนรอบตัวเจ้าแหลมแล้วซบที่ไหล่

"เจ้าน่ะก็น่ารักทั้งร่างนี้แล้วก็ร่างเดิมเหมือนกัน"

 

 

 

ตอนเย็นต้องกลับมาพร้อมกับสลัดผักถุงใหญ่

"เต่าตุ๊..." เป็นความเคยชินของต้องไปแล้วที่ต้องเรียกชื่อเจ้าตัวน้อยเวลาที่เปิดประตูเข้าห้องมา

อันที่จริงก่อนจะถอดรองเท้าด้วยซ้ำ

ซึ่งช่วงหลังเต่าตุ๊น้อยจะวิ่งถลาเข้ามาหาแล้วกอดเอว

"..." เงียบ ไฟก็ปิดมืด รู้สึกแปลกๆเดินหาทั่วห้องก็ไม่เจอรู้สึกใจหายแปลกๆ

"เต่าตุ๊..." เสียงเริ่มดุขึ้นเพราะเริ่มหาทั่วแล้วยังไม่เจอตั้งท่าจะลงไปหาที่ชั้นล่าง

"ตุ๊อยู่นี่..." ร่างเจ้าตัวเล็กที่เปิดประตูเข้ามาทำให้เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

"...ไปไหนมา" เขาเดินเขามาใกล้แล้วถามเสียงเรียบ

"ไปสวนมา..." ตุ๊น้อยรู้สึกผิดเพราะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไกลขนาดนั้น

"แล้วทำไมเพิ่งกลับ" ทั้งที่พยายามจะมีน้ำโหแล้วแท้ๆแต่เสียงกลับดุขึ้น

"...ตุ๊ขอโทษนะ" ตุ๊น้อยก้มหน้าแล้วไม่ทันรู้ตัวร่างเล็กๆก็ถูกรัดเข้าไปในอ้อมกอด

"อย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้อีก...ได้มั๊ย"ทำไมนะตุ๊น้อยรู้สึกใจสั่นกับประโยคนี้ที่ข้างหู

"อื้ม"

 

 

ไม่มีการซักถามใดๆจากต้องอีกเลยตุ๊น้อยที่ถูกสั่งให้อาบน้ำเสร็จก็มานั่งกินสลัดผักที่ต้องซื้อมาฝากเงียบๆ

ต้องเองก็กินข้าวของตัวไปเงียบๆแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอ่านอะรเงียบคนเดียว

"ต้อง..."

"ว่า"ต้องไม่ได้หันมามองตุ๊น้อยที่หน้าจ๋อยสนิท

"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง" ทั้งที่พยายามไม่ร้องไห้แล้วแท้ๆ แต่ไม่ชอบเวลาต้องเงียบแบบนี้เลย

"อื้ม" เขาก็ยังคงไม่สนใจตุ๊น้อย

"ต้อง เจ้าอย่าเงียบแบบนี้" ตุ๊น้อยเริ่มน้ำตาไหล

"ไปพักเถอะ ไปเที่ยวมาทั้งวันคงเหนื่อย" แล้วต้องก็ขยับแขนที่ตุ๊น้อยจับอยู่หลบไปอีกทาง

เท่านั้นเองสิ่งที่ต้องไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น

"ทำไมต้องโกรธตุ๊น้อยละ" เสียงดังเชียว แต่เป็นเสียงสะอื้นนะที่ดัง

"ฮึกๆๆ ไม่ยอมคุยกับตุ๊เลย ต้องเกลียดตุ๊แล้วใช่มั๊ยละ"

"เดี๋ยวๆ ตัวเล็ก" ต้องถึงกับทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ รู้อยู่ว่าเต่าตุ๊ของเขายังเด็กแล้วขี้อ้อนมากแต่ก็ไม่เคยเจอเว่อร์ชั่นขี้แยมาก่อนนี่หว่า

"อย่าร้องๆ" ต้องรวบตัวเต่าตุ๊มาอุ้มขึ้นแล้วเดินมาที่โซฟา

"ต้องไม่ยอมคุย ฮึกๆ" พูดไปสะอื้นไป น้ำตางี้ไหลพรากเป็นทาง

"คุยสิครับ" โยกตัวเจ้าตัวเล็กทีนั่งอยู่บนตักทั้งลูบหลังทั้งกอด

"ก็เมื่อกี้นี้..ฮึกๆ" นั่นๆทำท่าจะร้องอีกรอบคราวนี้ต้องเลยต้องชิงบอกก่อน

"ต้องอ่าานรายงานอยู่ครับ เลยต้องใช้สมาธิเลยไม่ได้คุยกับเราไง"

"ระ...เหรอ" แม้ว่าเริ่มสะอื้นน้อยลงแล้วแต่ก็ยังมีหยาดน้ำตาอยู่บนใบหน้า

"อื้มจริงๆนะ ไม่ร้องนะ" ต้องเช็ดน้ำตาให้เต่าตุ๊น้อยอย่างเบามือ

"วันนี้ตุ๊น้อยทำผิดตุ๊น้อยขอโทษต้องนะ" ต้องได้แต่ยิ้มรับไม่ได้ว่าอะไร

"จะเล่าให้ฟังว่าไปไหนมาบ้างแต่ต้องก็ไม่ยอมคุยด้วยเลย" เจ้าตัวพูดไปหน้าก็หงอยเสียจนต้องอดก้มลงไปจูบที่แก้มไม่ได้

 

"งั้นไปเล่าที่เตียงมั๊ยเผื่อว่าง่วงจะได้หลับเลย" เต่าตุ๊พยักหน้าคนฟังเองที่เสนอไปเพราะรู้ว่าท่าทางเจ้าตัวเล็กของเขาจะต้องเล่ายาวแน่ๆ

[sirin_chadada]

แหม ทำไมรู้สึกว่าต้องแอบเจ้าเล่ห์

[mumii009]

บทที่ 11

 

"ไปเที่ยวต่างจังหวัดๆๆๆ" ตุ๊น้อยสารภาพกับต้องว่าทั้งชีวิตไม่รู้จักทะเล

"งั้นก็ไปทะเลกัน" เพราะเป็นวันหยุดยาวพอดีแท้ๆ ต้องเลยตัดสินใจพาตุ๊น้อยไปเที่ยวทะเล

"ไปทะเลๆๆๆ" ตุ๊น้อยดีใจที่สุด

แต่ก็แค่ดีใจเพราะตุ๊น้อยไม่รู้ว่าต้องต้องจัดของจัดกระเป๋าให้

 

วันไปตุน้อยนอนไม่ไหลับ

"ต้องๆนอนไม่หลับอ่ะ"

"นอนก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้อดเล่นน้ำทะเลนะ" พอต้องพูดแบบนั้นก็เลยจำใจหลับตาลง แต่ใจสมองมในก็นึกภาพ

ตัวเองเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน แล้วก็เลยลืมตามาจ้องหน้าต้อง

"ต้องนอนไม่หลับจริงๆนะ"

"...เต่าตุ๊" แม้ว่าต้องจะรู้สึกอยากขย้ำเจ้าตัวเล็กใจจะขาดแต่ความอดทนทำให้เขาลืมตาขึ้นสบตาใสๆนั่น

"เรานอนไม่ได้เลยอ่ะ พอหลับตาปุ๊บเราก็มีภาพต้องกับตุ๊น้อยเล่นน้ำทะเลเหมือนในทีวีอ่ะ มันน่าสนุกมากๆๆๆ

เลย แล้วใจมันก็เต้นตึกตัก" ไม่ว่าเปล่าคว้าเอามือไปวางแปะบนอกแบนๆนั้นเสียด้วย

"ถ้าไม่นอนก็ไม่ต้องนอน" ต้องขยับตัวพลิกหนีไปอีกทางนึง

"ต้องอ่ะ..." ตุ๊น้อยกอดเอวต้องเขย่าๆ

"อยากไปแล้วๆ"

"มันดึกแล้วนะ" ต้องลืมตากดโทรศัพท์ดูเวลา

"เหรอ..แต่ทำยังไงละ"

 

 

 

สรุปว่าต้องเดินจูงตุ๊น้อยลงมาที่ลานจอดรถตอนตีสอง

ขึ้นรถขับออกจากคอนโดไปหัวหิน

"ต้องๆไม่มีคนเลย"

"แหงละยังเช้าอยู่เลยนี่นา" ต้องมองเจ้าาตัวยุ่งข้างๆแล้วอดยิ้มไม่ได้

"หิวรึยัง" ตุ๊น้อยส่ายหน้า แล้วยิ้มกว้าง

"ตุ๊น้อยเล่นน้ำเลยได้มั๊ย" สายตาอ้อนๆของตุ๊น้อยทำเอาต้องเผลอตามใจเสียทุกที

"ก็ได้แต่ต้องหาอะไรกินรองท้องก่อนโอเคมั๊ย"

"โอเคคคคคคคคคคคค" ตุ๊น้อยรับคำแล้วเอาหูซุกเข้าหาต้องอย่างดีใจ

เฮ้อ... ต้องแพ้แล้วจริงๆ

 

 

หลังจากกินสลัดเสร็จแล้วคนก็เริ่มทยอยกัยมาบ้าง ตุ๊น้อยที่เอาแต่มองทะเลตลอดเวลากินก็เริ่มวิ่งถลาเข้าหา

น้ำที่ซัดเข้าหาฝั่ง

"ใจเย็นตัวเล็ก" ต้องคว้าเอวตุ๊น้อยไว้แทบไม่ทัน เพราะเจ้าตัวเร็วปรู๊ด แถเข้าหาอย่างไม่ระวัง

"มานี่มา..."  ต้องจับตุ๊น้อยมาไว้ข้างหลังแล้วเอาแขนเล็กมากคล้องคอก่อนจะยกตัวขึ้น

ตุ๊น้อยกำลังขี่คอต้อง หน้าเจ้าตัวเล็กของต้องซุกเข้ากับหลังคอต้อง

"ต้องน่ารัก" ตุ๊น้อยกระซิบข้างๆหู

"ก็เรามันซนนี่นา...ต้องเอามาอยู่แบบนี้แหละ เดี๋ยวจะพาเดินลงไปเอง" ต้องพูดโดยที่ตู๊น้อยก็พยักหน้าหงึก

หงักมองน้ำที่ค่อยๆสูงขึ้นตามก้าวที่เดินของต้อง

"รู้สึกว่า ความสุขมันเพิ่มขึ้นตามระดับน้ำยังไงไม่รู้สิ" ตุ๊น้อยบอกกับตัวเอง

 

"ป้าเต่าเคยเล่าน้ำทะเลเค็ม น้ำจืดจะจืด ใต้ทะเลมีทราย  ใต้แม่น้ำจะมีดิน"

"แล้วในทะเลมีตัวอะไรบ้างละ มีนางเงือกมั๊ย" ต้องถามกลับ

"มีสิ แต่ต้องดำลงปลึกมากๆเลย ป้าเต่าเคยถูกน้ำวนดูดลงไปแล้วพวกนางเงือกมาช่วย"

"นึกว่ามีแต่ในนิทานเสียอีก"

"เหรอ...นิทานมันเล่าว่าไงมั้งอ่ะ"

"เอาไว้กลับไปจะเล่าให้ฟังนะ"

สองคนเล่นน้ำอยู่ในทะเลจนเกือบจะเที่ยง คนอื่นมองมาจะเห็นพี่น้อง เอ... หรือจะเป็นอาหลานดีนะ

ขี่คอหัวเราะร่าเริงกันอย่างมีความสุข

 

พอเล่นเหนื่อยก็ขึ้นมานั่งกินข้าวกินผัก(?)กันจนอิ่ม ต้องบอกว่าน่าจะพอไดแล้วเจ้าตัวเล็กของเขาเริ่มจะแก้มแดงเพราะแดดบ่มแล้ว

"แต่ตุ๊น้อยอยากเล่นต่ออีก"

"เล่นทรายมั๊ยละ" ต้องมองชี้ให้ดูพวกเด็กๆที่นั่งก่อปราสาทกันสุกสนาน

"ไม่มีไอ้สีๆนั่นอ่ะ" ตุ๊น้อยจอมต่อรองบอกอ้อนๆ

"ได้ๆไปนั่งรอเลยเดี๋ยวเดินไปซื้อมาให้" ต้องขยี้หัวตุ๊น้อยอย่างหมั่นเขี้ยว

"เย้"

 

เพราะตุ๊น้อยน่ารัก มันเหมือนกับว่าความน่ารักนั่นทำให้มีคนมากมายจับจ้อง

"มาคนเดียวเหรอ" เขานั่งลงตรงหน้าตุ๊น้อยเลย

"มากับต้อง" ตุ๊น้อยฉีกยิ้มกว้าง คนมองยังเผลอยิ้มตามเลย

"ต้อง?"

"อื้มต้อง" ตุ๊น้อยค่อยๆเอาทรายมากองๆรอบๆตัว

"จะเล่นอะไรน่ะ"

"ปราสาทไง..." ตุ๊น้อยเงยหน้าขึ้นมาตาใสแจ๋วทำเอาคนมองถึงกับนิ่งยังกับโดนสะกด

"น่ารัก" ถึงกับเพ้ออกมาลอยๆ ตุ๊น้อยยิ้มน้อยๆอีกคนเลยตีความว่าเขิน

"เขินเหรอดูสิหน้าแดงเลย" ถือวิสาสะเอื้อมมือมาแต้มแก้มนิ่มๆด้วย

"แก้มนิ่มจังเลย" ตุ๊น้อยชอบเวลาต้อมสัมผัสตัวนะ แต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกไม่ค่อยดีเวลาคนตรงหน้าที่แตะต้อง

"ตุ๊ไม่อยากคุยด้วย ไปที่อื่นได้มั๊ย" ตุ๊น้อยพูดซื่อๆแต่มันคือการฉีกหน้าอีกคน

"ทำไมทำเป็นหยิ่งละ เมื่อกี้ยังชอบใจอยู่เลยนี่" เขาดูโมโหนิดๆ เริ่มจับต่นแขนตุ๊น้อยแล้วบีบแรงขึ้น

"เจ็บนะ" ตุ๊น้อยมองหน้าเขา

"คนไม่ดีปล่อยตุ๊นะ"

"ไม่ปล่อยจะทำไม..." ตุ๊น้อยมองไปรอบๆคนไม่ค่อยมีตรงนี้ก็เป็นมุมโขดหนด้วย

"จะบอกต้อง...ปล่อยนะ"

"ไหนละต้องไม่มีใครมาช่วยหรอก" เขากระชากตุ๊น้อยจนเจ็บแขน เพราะเขาตัวใหญ่มากกว่า

"ทำอะไร" ต้องกระชากไหล่คนไม่ดีแล้วต่อยเข้าที่หน้าเต็มแรง

"ฝากไว้ก่อน" เขาบอกก่อนจะวิ่งหายไป

"ตัวเล็ก" เสียงต้องที่เรียกชื่อตุ๊น้อยมันทำให้รู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

"ไม่เป็นไรนะ" ตุ๊น้อยถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดของต้อง ตุ๊น้อยไม่ได้ร้องไห้แต่ว่าถ้าถามว่ากลัวมั๊ยตุ๊น้อยกลัวแต่ก็ตัวใจว่าจะสู้ให้ถึงที่สุด

"ตุ๊น้อยคิดว่าต้องจะมาไม่ทันแล้ว"

"ถ้ามาไม่ทันนะแย่แน่ๆ ขอโทษนะที่ปล่อยเอาไว้คนเดียวเมื่อกี้"

"อื้ม..." ตุ๊น้อยพยักหน้า

"เราตั้งใจจะกัดเจ้านั้นให้เลือดออกเลยถ้าต้องไม่มานะ จะกัดๆๆๆๆมัน" ตุ๊น้อยยังอวดอยู่แต่พอมองหน้าต้องแล้วใจมันอุ่นแปลกๆ

"แล้วตัวแค่นี้จะสู้มันไหวเหรอ"

"แต่ตุ๊รู้นะว่าต้องจะมาทันแน่ๆ" ไม่รู้ทำไมต้องกอดตุ๊น้อยอีกครั้งกอดนี้ไม่ใช่กอดปลอบใจ แต่มันคล้ายกับว่าเป็นการกอดขอบคุณที่ตุ๊น้อยไว้ใจและเชื่อใจว่ายังไงต้องก็จะกลับมาทัน

 

 

ต้องเอาผ้าขนหนูคลุมตัวเจ้าตัวเล็กเอาไว้จาแทบมิดโผล่มาแค่หน้าใสๆที่แดงระเรื่อ

"เดี๋ยวเราจะเข้าปที่โรงแรม แล้วอาบน้ำนอนสักตื่นนะ" ต้องอธิบายเสร็จก็จอดรถพอดี

โรงแรมเล็กที่มีไม่กี่ห้องนอน ที่เพื่อนเขาแนะนำมา อยู่เลียบชายหาด ดูเงียบสงบแต่ก็มีร้านอาหารชื่อดังอยู่หลายร้าน

เจ้าตัวเล็กตื่นเต้นกับห้องน้ำกลางแจ้ง

"ไม่มีอ่างน้ำ ไม่มีที่ปิดเลยต้อง" ตุ๊น้อยโผล่หน้ามาบอกต้อง

"ไหนๆ" เขาเดินเข้าไปดูหันหลังไปเดินดูแปบเดียวเจ้าตัวเล็กแก้ผ้าล่อนจ้อนยืนอยู่ใต้ฝักบัว

เจ้าตัวเล็กไม่รู้หรอกว่าภาพที่ยืนใต้ฝักบัวปล่อยให้น้ำไหลไปตามร่างกายผอมๆของตัวเองมันทำให้ต้องรู้สึกยังไง

"ต้องๆมาอาบด้วยกันเร็วๆ" เต่าตุ๊น้อยของเขาจับมือของเขาเอาไว้

"อาบไปก่อนเถอะ" เขาเลือกที่จะเดินเลี่ยงแต่เจ้าตัวยุ่งมายืนขว้างเอาไว้

"อาบด้วยกันนะ" นับวันต้องจะยิ่งแพ้ดวงตาใสๆนี่

"รู้มั๊ยว่าถ้าแบบนี้บ่อยๆฉันอาจจะ..." เต่าตุ๊ไม่รู้

ไม่รู้ว่าไม่ควรเอานิ้วเล็กๆนั่นมาแตะที่ริมฝีปากของเขา

ไม่รู้ว่ามือน้อยนั่นไม่ควรปลดกระดุมเสื้อเขาอย่างอ้อยอิงกับการช้อนตามองมันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง

"รู้มั๊ยว่ากำลังทำอะไรอยู่" ต้องรั้งเอวตุ๊น้อยเข้าหาตัว

"ก็อาบน้ำกัน" ตุ๊น้อยตอบซื่อๆ

"..." ต้องเลยเลือกที่จะเงียบ

"ตุ๊อยากจูบต้อง" ต้องสบตาเจ้าตัวเล็กอย่างสงสัย

"ในทีวีบอกว่าคนรักกันต้องจูบกัน" ไม่ว่าเปล่าเอาสองมือประคองหน้าค้องแล้วเขย่งจูบเองเสียด้วย

เหมือนมีเสียอะไรในสองและหัวใจของต้องมันขาดผึงออก

[mumii009]

บทที่ 12

 

เต่าตุ๊หลับไปแล้วในอ้อมกอดของผม

"ในทีวีบอกว่าคนรักกันต้องจูบกัน" ผมต้องนอนกอดร่างผอมๆนี่เอาไว้แน่นๆ

เจ้าตัวเล็กของผมดูจะแก่แดดแก่ลมเพราะทีวี

 

 

ในห้องน้ำผมจูบเต่าตุ๊ เจ้าตัวอาจจะงงๆ เพราะตลอดมาจูบของเต่าตุ๊คือการสัมผัสปากเบาๆ

แต่ผมเองก็หักห้ามใจไม่ได้ก็เลยจูบจริงๆอย่างที่เขาควรจะรู้สักทีว่าจูบของผมนั้นเป็นอย่างไร

จากตอนแรกที่เขายืนกอดผม ผมเลยเปลี่ยนที่ไปจูบตรงเคานเตอร์จับเข้านั่งบนเคานเตอร์แล้วลงปากจูบเขา

จริงๆจังจนเขาต้องร้องห้าม

สัมผัสอ่อนนุ่มนั่นมันหวานเกินกว่าที่ผมจะคิด ความไม่ประสาแต่ว่าคล้อยตามมันก็ทำให้ผมอยากจะขยี้

ความไร้เดียงสาของเขาให้พัง เจ้าตัวเล็กเหมือนแหล่งน้ำกลางทะเลของผม เหมือนกับแรงดึงดูดมาก

มายมหาศาลจากโลกใบนี้ที่ทำให้ผมยังยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้

"ต้อง..." แค่เสียงเรียกแผ่วของเขามันก็ทำให้ผมตื่นตัวอย่างที่สุด

"อาบน้ำไหวมั๊ย" เขารีบพยักหน้ารัวเร็ว ใบหัวแดงจัด

"ให้ต้องอาบดัวยมั๊ย" เขาไม่ตอบรับแต่ผลักอกผมกลายๆ

"งั้นต้องไปรข้างนอกนะ" เขากอดผมแน่นๆอีกหนึ่งครั้งก่อนจะเดินไปอาบน้ำเองโดยที่ไม่มีเสียงงอแงให้ผม

อาบด้วยอีก

 

ผมเดินเช็ดหัวออกจากห้องน้ำมาเต่าตุ๊ก็นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงแล้ว

ทั้งที่พยายามจะไม่เผลอใจแต่พอทิ้งตัวลงนอนเขาก็พลิกตัวมากอดผมเอาไว้

ผมนิ่มๆของเต่าตุ๊น่าลูบเหลือเกินพอผมลูบหัวเขาเขาจะซุกตัวเข้าหาแล้วกอดผมเอาไว้ ใบหน้าใสๆก็น่าจูบไป

เสียทุกส่วน ผมสารภาพกับตัวเองเลยว่าผมเผลอใจไปแล้ว ทั้งที่คิดว่าไม่ไม่ทางที่เราจะลงเอยกันเพราะเขาก็

ไม่รู้ว่าจะหายไปตอนไหน ผมรู้สึกว่าความรู้สึกของผมมันมากมาย และเพิ่มขึ้นทุกที

 

 

 

ช่วงเย็นจนถึงหัวค่ำผมกับเต่าตุ๊นอนกอดกันไปมาอยู่บนเตียง

ตอนนี้เจ้าตัวเล็กตาปรือ หน้าแดงก่ำ ปากเจ่อนิดๆ ผมฟูน่ารักน่าจับขย้ำที่สุด

"ต้อง..." เขาเรียกชื่อผมครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนกับว่าาละเมอออกมา

"ว่าไง"

"ตุ๊น้อยรักต้องนะ"

"ต้องก็รักตุ๊น้อย" เวลาผมบอกรัก เขาจะอมยิ้มเขินแล้วซูกหน้ากับอกของผม มันมีความสุขมากจริงๆ

 

 

ผมจูบเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก มันเหมือนกับไม่พอ เต่าตุ๊ของผมก็ไม่ได้ขัดอะไร จะขัดอย่างเดียวกคงจะขัดเขินละมั้ง

ครับ ผมเผลอกอดเขาแรงขึ้นอีกนิด เจ้าตัวเล็กประท้วงด้วยการจูบตอบผมกลับมา

ผมควบคุมตัวเองให้หยุดอยู่ที่จูบ แต่ร่างกายมันไม่ฟังผมเอาซธเลย

"ต้องอะไรโดนขา"

"หื้ม..." ขาเต่าตุ๊อยู่ใกล้ๆตรงนั้นเวลาที่ขยับตัวมันก็มีโดนบ้าง แต่เจ้าตัวเล็กช่างสงสัยไม่มีปล่อยผ่านครับ

"นี่ไง..." ถ้ามาแต่เสียงไม่มีมือนี่จะไม่กระไรเลย นี่ทั้งมือคว้าหมับเข้าเต็มๆ

"ตัวเล็กปล่อยเถอะ"

 

 

"ตัวเล็กปล่อยเถอะ" ต้องทำเสียงแปลกทำไม

"ต้องเป็นอะไรทำไมทำเสียงแปลกๆ" ตุ๊น้อยแค่สงสัยก็มันโดนขาตุ๊น้อยหลายทีแล้วเนี่ย

"คือ...อ่ะ" ตุ๊น้อยก็แค่อยากรู้ เลยมุดเข้าไปในผ้าห่ม

"เอ๋..." มันเคยเล็กกว่านี้นี่นา

"ต้องๆ มันใหญ่ขึ้นได้ยังไงอ่ะ" ตรงนั้นของต้องน่ะมันเหมือนบวมขึ้นเลยแต่มันแข็งๆแฮะ

"ตุ๊ปล่อย" เสียงต้องสั่นจังเลย

"ต้องไม่สบายเหรอ" ตุ๊น้อยคลานขึ้นมาบนตัวต้องแตะหน้าผากเขา

"สนุกมากมั๊ย" ตุ๊น้อยขมวดคิ้วแน่น

"อื้อออออออออ" ต้องจูบตุ๊น้อยอีกแล้วคราวนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆเลย

แววตาที่ต้องมองเหมือนกับว่าจะดุอยู่ในที

"เอามืออกแล้วก็ไปรอที่โต๊ะที่โต๊ะกินข้าว"

"งื้ออออออ" ตุ๊น้อยออกเสียงอย่างขัดใจ

"ไม่"

"ทำไมดื้อ"

"ว่าตุ๊ดื้อใช่มั๊ย" ตุ๊น้อยจับที่ส่วนนั้นอีกครั้งคราวนี้แอบเพิ่มแรงด้วย

"บอกมาว่าเป็นอะไร"

"เตือนแล้วนะตุ๊"

"ว้ากกกกก"

 

 

ตุ๊น้อยแทบจะลืมหายใจ เพราะต้องกดจูบอย่างรุนแรงี่สุด ตุ๊พยายามจะหายใจแล้วแต่บอกได้เลยว่าหายใจ

ลำบาก

ต้องจับตุ๊น้อยถอเสื้อทั้งหมดออกแล้วเจ้าตัวก็ไซร้ไปตามลำคอ

ตุ๊เองก็รู้สึกดีแปลกๆบอกไม่ถูกว่าทำไมมันรู้สึกดีจนไม่อยากห้ามเลย

"ต้อง" ตุ๊น้อยเอาแต่เรียกชื่อต้องเสียงกระเส่า

ต้องเองก็ได้แต่พรมจูมไปตามตัวจนถึงตรงกลางลำตัวที่มันดูน่ารักสมตัว

"อ๊าาาา" ตุ๊น้อยเสียววาบตรงปลายเพราะต้องรับมันเข้าไปในปากแล้วพอกำลังเคลิ้มๆเพราะทั้งมือทั้งปากของ

ต้องมันก็ทำเอาตุ๊แทบลอย

"เจ็บหน่อยนะ" ต้องกอดตุ๊น้อยที่ตาฉ่ำปรือขึ้นมอง

"ตุ๊ทนได้ต้อง..." จูบต้องตอบเป็นการยืนยันว่าทนได้จริงๆ

ต้องละปากจูบเรื่อยไปจนถึงปากทางที่ค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป นิ้วแรงเจ้าตัวเล็กก็ผวามาจิกไหล่เขาเอาไว้

"เจ็บ..." น้ำตาหยาดน้อยๆไหลรินออกจากหางตา ต้องใจอ่อนยวบ

"หยุดมั๊ย" ตุ๊น้อยสบตาต้องแล้วส่ายหน้าจนผมสีเทายุ่งไปหมด

"ไม่ควรหยุดหรอก ..." ตุ๊น้อยซบกับไหล่กว้าง

"ถ้าต้องหยุดตุ๊น้อยอาจจะต้องเสียไปตลอดกาล" ตุ๊น้อยขยับตัวผ่อนให้นิ้วของต้องสอดได้ง่ายขึ้น

"อ่ะ" เหมือนว่าจะเจอจุดตุ๊น้อยครางเสียงดังทั้งที่ใส่ไปแค่นิ้วเดียวแท้ๆ

จนสุดทาง ก้อนเมฆแสนเบาเสียงหวีดสุดท้ายประกอบกับจิ๊กหลังต้องลากยาวเต็มที่

"ต้อง" ต้องได้มองร่างเล็กที่ร่ำร้องเขา บอกกับตัวเองว่าวันนี้ตุ๊น้อยยังไม่พร้อม

เจ้าตัวเล็กของต้องยิ้มอ่อนๆ ยกมือมาลูบใบหน้าเขา

"ต้องมันยังใหญ่อยู่เลย"

.

.

[sirin_chadada]

เจ้ากระต่ายน้อยโดนกินเสียแล้วสิ

[mumii009]

บทที่ 13

 

ตุ๊น้อยนอนหลับไปแล้ว หลังจากเราไปเที่ยวกันมา

ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับเจ้าตัวเล็กนี่หรอกครับ

"ต้องมันยังใหญ่อยู่เลย"  ทั้งที่เจ้าตัวจุ้นนี่พยายามจะเอื้อมมือลงไปจับมันอีก

แต่ผมเองรู้ดีว่าถ้าผมทนไม่ไหวผมต้องทำให้เต่าตุ๊เจ็บตัวแน่ๆ เพราะอย่างนั้นผมเลยจูบเขาที่หน้าผากเบาๆ

"ไปเล่นน้ำกันมั๊ย" แม้ว่ามองกลับมาอย่างไม่เข้าใจเท่าไรแต่เต่าตุ๊น้อยของผมก็ยังเป็นเจ้าตัวเล็กที่น่ารักของผม

ก็ลุกขึ้นตาแรงฉุด

 

"ต้อง..." เห็นเจ้าตัวเล็กมายืนหน้าจ๋อยๆอยู่ข้างๆไม่ยอมลงน้ำแล้วผมก็อดสงสารไม่ได้

"มีความสุขมั๊ย" เต่าตุ๊พยักหน้าเอาเอาหน้ามาซบกับหลังผม

"มาก" เขาตอบอู้อี้

"แต่ต้องไม่มีความสุขใช่มั๊ยละ"

"รู้ได้ไง...ถ้าไม่มีความสุขจะยิ้มอยู่อย่างนี้เหรอ" ผมยิ้มอย่างมีความสุขจริงๆนะครับ

แค่เห็นเจ้าตัวเล็กข้างๆนี่มีความสุขมันก็เหมือนชีวิตถูกเติมเต็มแล้วละ

สรุปว่าเราทำเพียงนั่งเล่นตรงชายหาดมองพระอาทิตย์ตกดิน สั่งข้าวมากินแล้วนอนกอดกันจนหลับไป

แต่เป็นเต่าตุ๊คนเดียวที่หลับสนิท

 

ส่วนผมต้องลุกมาเข้าห้องน้ำเพื่อระบายอะไรที่มันค้างคาออกไป

 

 

แดดวันนี้กำลังดี เต่าตุ๊ออกมาเดินเล่นที่สวนช่วงสายๆหลังจากที่ต้องออกไปทำงาน

ก่อนออกไปต้องกำชับว่าห้ามไปไกลกว่าสวนเด็ดขาดถึงแม้ว่าจะมีเจ้าแหลมไปด้วยก็ตาม แต่ว่ามันอันตราย

แล้วต้องก็เป็นห่วงเต่าตุ๊มากๆด้วย และขอร้องว่าอย่าไปเที่ยวไกลๆ

ดังนั้นเต่าตุ๊เลยเดินเล่นอยู่แต่ในสวน

อาหารกลางวัน ต้องเตรียมขนมปังธัญพืชกับแครอทแล้วก็องุ่นใส่กล่องมาให้ด้วย เพราะต้องบอกว่าห้ามรับ

ของกินจากคนแปลกหน้า ส่วนในกระเป๋าเอี๊ยมวันนี้ต้องใส่ ชื่อที่อยู่เบอรืโทรศัพท์ เอาไว้เพื่อว่าถ้าเกิดหลง

ขึ้นมาหรือว่าเกิดเรื่อง แล้วก็ๆ ต้องซื้อโทรศัพท์มือถือให้ด้วย ในเครื่องมีเบอร์โทรของต้องเมมเอาไว้

ต้องบอกว่าโทรหาได้ตลอดเลย แต่ตุ๊น้อยคิดว่าต้องอาจจะไม่ว่างเท่าไหร่ เลยเอาเก็บใส่กระเป๋าเอาไว้ก่อน

แล้วก็ๆๆ ทะด่า!!! ต้องให้กระดาษใบสีแดงๆกับเขียวๆเอาไว้ด้วย บอกว่าเอาไว้ซื้อขนม แต่ถ้าให้ดีรอต้องมาพา

ไปดีกว่า

 

 

วันนี้ทั้งวันตุ๊น้อยไม่เห็นเจ้าแหลมแม้แต่เงา จนกระทั่งเย็นเลยเดินกลับไปที่บ้านดีกว่า

กลับมาถึงบ้านทีหลังต้องอีกแล้ว ประตูไม่ได้ล็อค ตุ๊น้อยเลยเดินเข้ามาในห้อง นั่งลงถอดรองเท้าที่หน้าประตู

"ต้องๆ วันนี้ไม้เห็นเจ้าแหลมจะมาเลย" ร้องบอกคนในห้อง เสียงเดินไม่คุ้นเดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง

"เธอเป็นใคร"

 

วันนี้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ไม่ใช่เพราะงานเยอะ เพราะมันเยอะทุกวัน แต่เพราะสังหรณ์ใจแปลกๆ

ผมเดินไปเดินมา โทรหาเต่าตุ๊ไปเมื่อบ่าย เสียงเจ้าตัวเล็กบ่นๆว่าไม่เจอเพื่อน เลยกำชับว่าให้กลับบ้านก่อนที่

ผมจะถึงบ้านแต่จนเย็นแล้วงานก็ยังเต็มโต๊ะอยู่

เลยตัดสินใจโทรไปบอกสักหน่อยว่าติดงาน จะได้บอกให้หาอะไรในตู้เย็นกินไปก่อน

"ฮัลโหล..." เสียงรอสายดังอยู่สองสามครั้ง เจ้าตัวเล็กของผมก็รับสาย

"ว่าไง วันนี้ต้องกลับบ้านช้านะ"

"เหรอ...งานยุ่งเหรอ" รู้สึกอุ่นใจแปลกๆที่ได้ยินเสียงเต่าตุ๊

ไม่ได้รู้สึกแบบนี้นานมากแล้ว นานจนคิดว่าโลกนี้ผมอยู่ตัวคนเดียว

"อื้ม..หิวรึเปล่า"

"ไม่อ่ะ วันนี้คุณแม่ของต้องมาที่ห้องนะ ตอนนี้กำลังดูละครอยู่"

"แม่งั้นเหรอ...ขอคุยหน่อย" เสียงฝีเท้ากับเสียงจากทีวี

"คุณแม่ครับต้องจะคุยด้วย"

"ว่าไง" เสียงที่ผมไม่ได้ยินมาเกือบสามปีทักผมกลับมา

"มาทำไมครับ" ถึงจะเป็นการเสียมารยาทกับแม่ตัวเองแต่มันก็จำเป็นนะครับ

"ก็มาให้รู้ว่ายังไม่ตาย แล้วก็สบายดี" เสียงกลั้วหัวเราะเหมือนอารมณ์ดีเต็มที่

"เอาเรื่องจริงสิครับ" รู้หรอกว่ามันไม่ใช่แค่นั้นแน่ๆ

"รีบๆกลับมา ตุ๊น้อยรอแกอยู่" เสียงสัญญาณตัดไปแล้ว

 

 

"เธอเป็นใคร" ตอนแรกตุ๊น้อยตกใจแทบแย่ พอหันมาเห็นเป็นผู้หญิงกลางคนยืนมองอยู่

"ตุ๊เป็น..." อะไรบ้างอย่างในแววตาของคนคนนี้ทำให้ตุ๊น้อยรู้ว่าเป็นใคร กลิ่นอายที่เหมือนต้อง

 

"เป็นลูกเต้าเหล่าใครกันเรา" แม้ว่าคนตรงหน้าจะวางทางทีอยู่บ้างแต่ก็ดูไม่ได้ใจร้ายนัก

"ตุ๊ไม่มีพ่อกับแม่ครับ ต้องเก็บตุ๊น้อยมาจากสวนสาธารณะ" คำตอบของตุ๊น้อยทำเอาแววตานั้นค่อยอ่อนลง

"เป็นคนจรจัดเหรอ" โดยไม่รู้ตัวเธอมองมาอย่างอาทร

"ไม่รู้ครับ คงจะต้องเรียกว่าแบบนั้น" ตุ๊น้อยก้มหน้าลง

"ไหนมานั่งตรงนี้" ตบที่ข้างๆตัว ตุ๊น้อยเลยค่อยๆขยับตัวไป

"เงยหน้าขึ้นสิ" มือนุ่มๆกลิ่นหอมๆเหมือนต้องเลย ตุ๊น้อยเงยหน้าช้อนตาขึ้นมอง

"หน้าตาสะอาดสะอ้าน ผิวพรรณก็ดี" มือนั้นเชยคางตุ๊น้อยพินิจซ้ายขวา

"ชื่ออะไรนะเรา"

"ชื่อเต่าตุ๊ครับ ต้องตั้งให้"

"ชื่อตลก..." เธอส่ายหัวเบาๆ ยิ้มอย่างนึกเอ็นดูลูกชายที่ตั้งชื่อแปลกๆให้เด็กชายคนนี้

"เรียกว่าตุ๊น้อยก็ได้ครับ" ตุ๊น้อยบอกกับเธอ

"ตุ๊น้อย" เสียงเรียกของเธออบอุ่นอย่างประหลาด

"เรียกว่าแม่ก็ได้นะ ที่บ้านไม่มีเด็กผู้ชายมานานแล้ว" ตุ๊น้อยตาเป็นประกายมองสบตาคุณแม่แล้วยิ้มรับ

"ครับ คุณแม่"

 

ผมตาลีตาเหลือกวิ่งลงจากแท็กซี่

"คุณต้องคะ คุณแม่มาค่ะ" เสียงเจ้าหน้าที่ข้างล่างร้องบอก โอยๆ คุณแม่อาจจะจับเต่าตุ๊โยนออกไปนอกห้อง

หรือไม่ก็อาจจะกำลังเก็บข้าวของเต่าตุ๊เตรียมจะไล่แห่อยู่ก็ได้

ผมไม่เคยรีบขนาดนี้มาก่อน

มันทั้งรีบทั้งร้อนใจ

"แม่" ผมเรียกทันทีที่เปิดประตูเข้าห้องมา

"ต้อง..." เต่าตุ๊ที่กำลังกินสลัดเงยหน้าขึ้นมามองผม

"ว่าไง" แม่พยักหน้าให้ ผมเลยได้แค่ยกมือไหว้

"กินข้าวกันเถอะ" เจ้าตัวเล็กยิ้มหวานอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว ที่ข้างหน้ามีสลัดจานใหญ่วางอยู่

"ดีนะที่แม่ซื้อผักมาเยอะ ไม่งั้นตุ๊น้อยคงกินไม่อิ่มแน่ๆ"

"ครับ" เจ้าตัวน้อยของผมตอบรับเสียงสดใส

"แม่มาทำไมครับ" ผมยิงคำถามใส่อีกครั้ง

"มาเที่ยว"

"แม่ครับ..." ผมลากเสียง แม่ถอนใจก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้

"ฉันเหงา"

 

 

พอเสร็จจากทานข้างแล้วแม็มานั่งดูทีวีกับเต่าตุ๊

"เต่าตุ๊น่ารักดีนะ" แม่บอกกับผม

"อื้ม..." ผมมองเจ้าตัวเล็กแล้วหันกลับมามองแม่

"มีอะไรรึเปล่าที่ขอนแก่นน่ะ"

"เปล่าติเขางานยุ่งมากน่ะ แม่อยู่บ้านก็เบื่อๆ"

"แม่"

"ต้องก็ไม่ยอมกลับบ้านสักทีจะเอาเรื่องเก่ามานั่งคิดทำไมนัก แม่ก็ลืมๆเรื่องเก่าไปหมดแล้ว"

"ผมไปดูเต่าตุ๊ดีกว่าครับ" ผมเดินเลี่ยงออกมาเมื่อแม่เริ่มพูดเรื่องเก่าๆ

ใช่ผมมีปัญหากับแม่และพี่สาว ตอนนั้นเราทะเลาะกัน และแม่เลือกจะเข้าพี่สาวของผม

 

"ต้องน้องนอนที่ไหน" แม่ถามผมตอนที่ผมเดินปิดไฟ

"เต่าตุ๊นอนกับผม" ผมปิดไปในครัวแล้วเดินมานั่งที่โซฟา

"น่ารักดีนะเด็กคนนั้น"

"ครับ"

"ดูสดใสน่ากมาก น่าสงสารมากเสียด้วย ไปเอามาจากไหนละ" แม่ถาม

"เจอที่สวนตอนนั้นโดนรังแกอยู่" นึกย้อนถึงวันที่อุ้มเขากลับมาที่นี่แล้วอมยิ้มกับตัวเอง

"งั้นเหรอ..." แม่เอื้อมมือมาวางไว้บนมือของผม

"ต้องเหงาใช่มั๊ย...แม่กับติทำให้ต้องมาอยู่ที่นี่คนเดียวใช่มั๊ย แม่ขอโทษนะ"

"ช่างเถอะครับ ต้องอยู่ได้ครับ" เหมือนวินาทีที่แม่พูดคำว่าขอโทษกับผม ผมกลับไปเป็นต้องอายุสิบเก้าในวัน

นั้น

"ตุ๊น่ารัก แต่เขาไม่เรียนหนังสือเหรอ"

"ตุ๊น้อยไม่ได้เรียน"

"ให้แม่พาตุ๊ไปได้มั๊ย...แม่จะให้เขาเรียนหนังสือ"

"..." ผมได้แต่มองหน้าแม่ จะให้ผมบอกได้ยังไงว่าเด็กผู้ชายคนนั้นที่แม่ชมว่าน่ารักเขาเป็นกระต่าย

 

[mumii009]

บทที่ 14

 

"คุณแม่" เรียกคุณแม่ที่กำลังเดินมองหาผักสำหรับสลัดมื้อเย็นของตุ๊น้อย

"ตุ๊...ทานแต่สลัดเบื่อแย่" คุณแม่ลูบหัวตุ๊น้อยอย่างเอ็นดู

"คุณแม่สลัดอร่อย" ตุ๊น้อยยิ้มหวานให้

"น่ารักจริง" คุณแม่จูบแก้มเบาๆ

"ไปอยู่กับแม่มั๊ยลูก" ตุ๊น้อยหุบยิ้มก่อนส่ายหน้า

"ตุ๊น้อยอยู่กับต้องดีแล้วครับ ต้องไม่มีคนอยู่ด้วย"

"โถ..." แม่กอดตุ๊น้อยแน่ๆ

"แม่ก็อยู่คนเดียวนะเวลาตอนกลางวันพี่สาวต้องไม่อยู่ ตุ๊น้อยไปอยู่กับแม่ก็ได้นะ"

"คุณแม่โทรมาหาก็ได้ครับ ตุ๊น้อยมีมือถือ" ควักออกมาโชว์ บางทีตุ๊น้อยก็รู้สึกว่าคุณแม่เหงา น่าสงสาร

"คุณแม่ครับ ตุ๊รักคุณแม่นะครับ ต้องเองก็รักคุณแม่มากครับ" อย่างน้อยตุ๊ก็เห็นต้องยืนมองภาพถ่ายตรงหัวนอนทีละนานๆ

ตุ๊น้อยเห็นคุณแม่ก้มหน้าลงนิดๆแล้วเสไปมองของต่อ

 

"ตุ๊น้อย นี่ๆชุดน่ารักมากเลยลูก" คุณแม่จับชุดทาบกับตัวตุ๊น้อย

"โอ๊ย เด็กคนนี้นี่ใส่อะไรก็น่ารัก" แม่ยิ้มกว้างดูมีความสุข

ตุ๊น้อยมองใบหน้าอวบอิ่มนั้นแล้วก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

 

ต้องเดินเข้ามาในห้องมองเสื้อผ้าที่กองอยู่ตรงโซฟา

"ต้องๆ น้องใส่ชุดนี้น่ารักมั๊ย" ต้องหันมามองแล้วยิ้ม

"น่ารักครับ" ไม่รู้สิต้อง...ตุ๊น้อยเขินแปลกๆ

"อื้มๆ" ตุ๊ได้แต่พยักหน้า ต้องมองตุ๊น้อยไม่วางวตา

"แม่ซื้อมาเยอะแยะเลยต้อง เอ้อ แม่ซื้อข้าวหน้าเป็ดเจ้าอร่อยมาด้วย แต่ตุ๊ไม่กินเนื้อสัตว์แม่ทำสลัดไว้ละ"

"ครับ" สองเสียงทั้งต้องทั้งตุ๊ประสานตอบแล้วเผลอมองหน้ากัน

"/////" ร้อนไปทั้งหน้าเลย

"ผมไปล้างมือก่อนนะครับ"

 

 

"ต้องๆ คุณแม่ชวนตุ๊ไปอยู่ด้วย" เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของผมพูดในขณะที่ผมกำลังจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ

"..." ผมสบตาเขาที่จ้องผมอยู่

"ตุ๊น้อยจากต้องไปไหนไม่ได้หรอก" เขาแตะมือเล้กๆเอาไว้ที่แก้มทั้งสองข้างของผม

"ตุ๊น้อยรักต้อง" บางทีผมก็สงสัยว่าทำไมตุ๊น้อยถึงน่ารักมากขนาดนี้ เจ้ากระต่ายน่ารักของผม

"ต้องก็รักตุ๊น้อยนะ" ผมจูบริมฝีปากสีแดงๆนั่น ขบเม้มเบาๆเจ้าตัวเล็กก็ครางออกมา

"..." เหมือนกับไร้สรรพเสียงใดๆ เพียงแค่มองตาก็เข้าใจกันทุกอย่าง

"นอนเถอะ" ถึงผมจะพูดอย่างนั้นก็ตามแต่ใจของผมกลับเต้นแรงขึ้นเพราะแววตาอ้อนๆของเขา

"ต้อง...ทำไมเวลาที่เราทำแบบนี้ต้องชอบเปลี่ยนเรื่อง" เอาละสิ เจ้าตัวเล็กเริ่มถามคำถามอีกแล้ว

"เรายังเด็กอยู่เลยนะ ต้องพักผ่อนเยอะๆ"

"ตุ๊อายุยี่สิบแล้วนะ" หน้าใสๆนั้นงอง้ำ แถมยังเอามือมารั้งคอผมลงไปจนเกือยจะชิด

"วันก่อนดูทีวี..." อีกละ ทีวีอีกละ

"เขาบอกว่าอายุสิบแปดก็โตแล้ว นี่ตุ๊อายุยี่สิบแล้วก็เยอะกว่าโตกว่า"

"เหรอ..."

"ช่าย...คุณแม่ถามว่าตุ๊มีแฟนรึยัง ตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ พอคุณแม่พูดว่าคนรักตุ๊น้อยก็เข้าใจเลย"

"แล้วใครเป็นคนรักของเรา...หื้ม" พอเห็นเขาเจื้อยแจ้วแล้วอดกดจมูกกับแก้มใสๆสูดกลิ่นแก้มไม่ได้

"ไม่ได้บอกหรอก..." เขาเอียงคอหลบเมื่อผมเริ่มซุกไซร้ไปตามลำคอ

"ต้องอยากรู้ว่าแล้วจริงๆใครเป็นคนรักของ..." จุ๊บ เขาจุ๊บปากของผมแล้วยิ้มหวาน

"ตุ๊รักต้อง...ต้องยังไม่เข้าใจเหรอ" สายตาเขินๆของเต่าตุ๊มันทำให้ผมอดไม่ได้จริงๆที่จะจูบเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

"..." เขาหลับไปแล้วในอ้อมกอดของผม

 

แม่ตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้ผม

เต่าตุ๊เองก็ทานแครอทอยู่ข้างๆ

"ตุ๊นี่ทานแต่ผักตัวเลยเล็กแบบนี้ ต้อน้องไม่กินอย่างอื่นเลยหรอต้อง"

"น้องทานเนื้อสัตว์ไม่ได้ครับ กระเพาะย่อยลำบากทำให้ท้องผกแล้วก็จะไม่สบาย"

"ตายจริง โถ...ลูก" แม่ลูบหัวเต่าตุ๊เบาๆแล้วหันมาหาผม

"แล้วขนมละ"

"พวกเค้กอะไรอย่างนี้ได้บ้างครับ แตจ่ส่วนใหญ่ต้องจะพยายามเลือกเค้กที่ไม่หนักมา พวกชีสเค้กนี่ตัดไปได้เลย พยายามไม่ให้กิน กลัวถ่ายท้อง" ผมก็อธิบายให้แม่ฟัง

"ต้องรู้เยอะจังเลย" เต่าตุ๊หันมายิ้มให้ผม

"แน่นอน" ผมยิ้มให้เขา แม่เหล่มองผมแล้วยิ้มบ้าง

"ดีจังต้องยิ้มเยอะกว่าที่แม่คิดอีก" แม่พูดแล้วผมก็ได้แต่ยิ้มเขินๆ

"แม่ดีใจนะที่ต้องยิ้มได้แบบนี้ ตุ๊น้อยนี่น่ารักจัง ทำให้ต้องยิ้มได้ เก่งมากๆเลย" แม่หอมแก้มเต่าตุ๊โดยที่อีกฝ่ายเอียงแก้มให้หอมแต่โดยดี

 

 

"คุณแม่ครับพี่สาวของต้องไม่มาด้วยเหรอครับ"

"เอ่อ..ไม่มาจ้ะ เขาไม่ค่อยว่างน่ะ" แม่กดเปลี่ยนช่องทีวี

"แต่เดี๋ยวแม่ก็ต้องกลับขอนแก่นแล้ว อีกนานเลยกว่าจะเจอ หรืออาจจะไม่เจอเลยก็ได้นะ" แม่หันมามองหน้าตุ๊น้อย

ไม่รู้ทำไมเหมือนใบหน้าของแม่ดูอิดโรยลงเกือบจะทันที

 

 

อีกสามวันถัดมาแม่ก็กลับบ้าน

รติพี่สาวของผมเป็นคนมารับ

"มารับแม่"

"อื้ม" ผมแค่พยักหน้า แม่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง เจ้าตัวเล็กก็ยืนจับมือแม่อยู่

"ตินี่เต่าตุ๊...น้องน่ารักมั๊ย"

"อื้ม...น่ารักเหมือนที่แม่เล่าให้ฟัง" ผมทำได้แค่มอง เพราะก็ไม่รู้ว่าแม่เล่าเรื่องของเราให้รติฟังมากน้อยแค่ไหน

"ตอนที่ผมเดินถือกระเป๋านำมา รติที่เดินข้างๆก็พูดขึ้นมา

"แม่คุยอะไรบ้าง"

"เรื่องทั่วไป"

"อื้ม...หาเวลาไปเยี่ยมแม่ที่บ้านบ้าง แม่อยากให้แกกลับบ้าน"

"..." ผมไม่ได้ตอบอะไรคนขับรถที่ยืนรออยู่เดินมารับกระเป๋าจากผม

ก่อนจะกลับแม่กอดเต่าตุ๊ หอมทั้งซ้ายและขวา ก่อนจะเดินมากอดผม

"ดูน้องด้วยนะต้อง"

"ครับแม่"

ผมมองรถตู้ที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปเหมือนตาฝาดว่ารติโบกมือแล้วยิ้มให้

 

คืนนั้นผมฝันถึงเรื่องเดิมๆ

ฝันถึงวันที่ผมอายุครบสิบแปดได้ดี

"พ่อดูต้องสิ..." รติเป็นพี่สาวที่เอาแต่ใจ อาจะเพราะถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กด้วยมั้ง แล้วผมเองก็รักพี่สาวมากพอที่จะยอมแทบทุกอย่าง

"ก็ติงี่เง่าไม่เข้าเรื่อง ต้องจะไปทำการบ้าน"

"ต้องว่าติงี่เง่าทำไม วันนี้วันเกิดต้องก็เป็นวันเกิดของติ แล้วต้องไม่ยอมไปกับติเพื่อนๆติอยากเห็นต้องกันทุกคน"

รติเป็นผู้หญิงสวยเก่ง แต่เอาแต่ใจ เธอมีทุกอย่างที่พร้อม พ่อกับแม่เอาใจใส่รติมากกว่าผมที่เป็นน้อง รู้อะไรมั๊ยครับบางครั้ง แม่ก็ทำเหมือนกับว่าผมไม่ใช่ลูกชาย พอเวลารติอาละวาดแม่จะเข้าไปกอดปลอบใจเหมือนกับว่ารติเป็นเด็กๆตลอดเวลา พ่อเองก็พยายามจะไม่ดุรติให้เคืองใจ  รติป่วยมานานแล้วตอนเด็กๆเพราะเธอประสบอุบัติเหตุทางน้ำทำให้เกือบเป็นเจ้าหญิงนิทราตอนหกขวบ ตอนนั้นผมห้าขวบ จำภาพทที่นติกำลังจะจมลงไปในน้ำได้ดี ทั้งที่ผมเป็นน้องอยากจะร้องให้คนอื่นมาช่วยแต่มันไม่มีเสียงร้องออกจากปากผมเลย พี่เลี้ยงที่วิ่งมาหาเรา ลงไปช่วยรติเอาไว้ ภาพรติที่ใบหน้าซีดเขียวมันยังอยู่ในสมองของผม ทุกครั้งที่เธอทะเลาะกับผม มันทำให้ผมยอมเธอ

"ต้อง...พรุ่งนี้ไปกินข้าวกับพวกเพื่อนๆพี่นะ"

"ไม่เอา"

"ต้องพี่สั่งไง" รติใช้คำว่าสั่งกับผมจนติดปาก ถ้าพูดว่าพี่สั่งผมจะทำแม้ว่าอึดอัดขนาดไหนก็ตาม

ในห้องนอนของผมมีคริสตัสใสๆหลายต่อหลายอัน มันเหมือนของสะสม ของรักของหวง ผมไม่เคยให้รติจับมันเลย แต่วันนั้น รติเดินก้าวเข้ามาในห้อง

"ต้องพี่สั่งไง"

"สั่งใคร ติจะสั่งคนนั้นคนนี้อีกนานมั๊ย ติคิดว่าติจะเอาเรื่องที่ติจะเป็นจะตายตอนเด็กๆมาบังคับให้ต้องกับพ่อกับแม่ทำตามใจได้อีกนานแค่ไหน" ผมไม่รู้ว่าวันนั้นที่ระเบิดอารมณ์ออกไปมันเป็นเพราะอะไร

"ติจะฟ้องแม่"

"เออ...ไปฟ้องเลยไป"

บ่อยที่พอติฟ้องแม่แล้วแม่จะตีผมต่อหน้าติ บ่อยครั้งที่ผมเองก็ไม่เข้าใจนักว่าเพราะอะไรเราถึงต้องเอาใจติขนาดนี้

"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" รติแหกปากกรีดร้อง ผมเดินผ่านหน้ารติออกไป

"แม่ลูกสาวแม่ผีเข้า" ผมมองติอย่างรำคาญ

"ต้อง...ทำไมพูดแบบนั้น" แม่วิ่งเข้ามาหน้าห้องมองติที่ยืนสั่นอยู่ในห้องของผม

""ติ..."

"แม่ไล่มันออกไป..."ติหันมาตวาดแว้ดเสียงดังลั่น

"ติปัญญาอ่อนรึไง แม่ไม่ไล่ต้องหรอก ตินั่นแหละออกไปจากห้องตั้งเดี๋ยวนี้เลย"

"แม่ติบอกให้ไล่มันออกไป" แม่หันไปมองติแล้วชะงัก

"ติ.."

"ไล่มันสิแม่" ผมหันไปมองหน้าแม่

"ต้องออกไปก่อนนะลูก"

"ทำไมละแม่"

"ต้องออกไปก่อน"

"ไม่...แม่ต้องไล่มันออกจากบ้านไปเดี๋ยวนี้"

"ติ..."

"ออกไปแกมันไม่ใช่ลูกบ้านนี้ แกมาเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ทำไม"

"อะไรของติ สติแตกจนพูดบ้าอะไร"

"ต้องไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่นะ ตกใจมั๊ย ถ้ารู้แล้วก็ออกไปเลยสิ"

"แม่ติพูดอะไร"

"ต้องเดี๋ยว..."

"อยากเห็นใบเกิด ใบรับรองบุตรมั๊ยละ"

"แม่ติพูดอะไร"

"ต้อง" พ่อที่กลับมาจากข้างนอกเดินเข้ามาหาเราทั้งสามคน

"เพี๊ยะ" พ่อเดินตรงไปตบหน้าติจนหน้าหัน

"ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้ติ"

"ไม่ มันเป็นเรื่องจริง ต้องไม่ใช่น้องของติ ไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ พ่อต้องตบมันสิ"

ติชี้มาที่ผมเธอหันไปมองตู้แล้วติก็กวาดคริสตัลทุกอย่างในตูของผมร่วงกราวลงบนพื้น

"ออกไปไอ้กาฝาก"

 

 

"ต้องๆ" เสียงใสๆนั่นเรียกชื่อของผม

"หื้ม..." ผมลืมตาขึ้นมามองข้างตัว เต่าตุ๊นั่งจ้องผมด้วยความเป็นห่วง

"ฝันร้ายเหรอ"

"อื้ม" ผมตอบรับในลำคอ

"ไม่เป็นไรนะต้อง...ตุ๊อยู่ตรงนี้" แค่ประโยคนั้นประโยคเดียวกับสัมผัสที่แตะลงบนหน้าผากมันอบอุ่นจนผมต้องโอบกอดเขาเอาไว้

"อย่าหนีหายไปไหนนะตัวเล็ก"

[mumii009]

บทที่ 15

 

ตุ๊น้อยนั่งอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว มองต้องเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง

"ต้องจะไปทำงานรึยัง"

"อื้มๆ..เดี๋ยวเตรียมของอีกแปบ" ต้องบอกแล้วก็เดินลิ่วๆเข้าไปอีกห้อง

ตุ๊น้อยเลยนั่งมองเขาเดินไปเดินมา

"...." พอเห็นต้องเดินมาขยี้หัวแล้วเตรยมสวมรองเท้าออกนอกห้องเท่านั้นตุ๊น้อยก็วิ่งปรู๊ดมาเกาะเอว

"หื้ม" ต้องเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ

"มีอะไรจะบอก"

"ว่า"

"รักต้องนะ" พอพูดจบตุ๊น้อยก็เขย่งจุ๊บแก้มต้องเร็วๆหนึ่งทีก่อนจะวิ่งแจ้นไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวเหมือนเดิม ต้องเลยเดินออกจากห้องไปพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

 

วันนี้อากาศแจ่มใสมาก(อีกแล้ว)

ตุ๊น้อยเดินสะพายกระเป่ากระต่ายสีเทาที่คุณแม่ของต้องซื้อให้ก่อนกลับเดินมาที่สวนเหมือนเดิม

(ในกระเป๋ามี โทรศัพท์ กล่องอาหารกลางวัน) ชุดเอี๋ยมสีฟ้าอ่อนน่ารักที่ต้องชมว่าดุดี

ในมือถือสมุดวาดรูป พัฒนาการล่าสุดที่เพิ่มเข้ามาเพราะคุณแม่สอนว่าภาพวาดจะทำให้เราจำอะไรได้เร็วขึ้น

ตุ๊น้อยเลยตั้งใจจะเอามาอวดเจ้าแหลม

ไม่เจอกันหลายวันคิดถึงอยู่เหมือนกัน เดินลับโค้งแรกเห็นเจ้าแหลมยืนคุยกับใครอีกคน

"ไม่สบายแล้วยังจะออกมาอีก"

"ก็ไม่อยากนอนอยู่บ้านคนเดียวนี่นา"

"เจ้ามันดื้อ" ตุ๊น้อยเห็นเจ้าแหลมทำท่าเหมือนจะตีแล้วก็ไม่ตีกลับเอามือวางแปะลงบนหัวอีกคนแล้วขยีเบาๆเหมือนเวลาที่ต้องทำกับตุ๊น้อย

"กลับกันเถอะ" เจ้าแหลมคว้ามือคนข้างๆแล้วเดินจากไป

"เจ้าแหลม..."

 

 

"ฮัลโหล..." เสียงต้องทักมาตามสาย

"ฮัลโหลลลลลล" ตุ๊น้อยส่งเสียงงุงิไปตามสาย

"กลางวันกินอะไรรึยัง"

"เรียบโร้ยยยยย" ลากเสียงยาวๆ

"ฮ่าๆ...แล้วนี่อยู่ที่ห้องหรืออยู่ที่สวน"

"ห้องงงงงงงง" ตอบแล้วก็ทิ้งตัวนอนกับโซฟา

"ทำอะไรอยู่เหรอ"

"ดูทีวี...วันนี้มีโทมินจุน" วันเสาร์ที่แสนสดชื่นของตุ๊น้อยคือการได้ดูซีรี่ย์เกาหลีช่วงสาย

"เหรอ"

พอวางสายไปแล้วตุ๊น้อยก็นอนดูทีวีต่ออย่างสบายใจ

"ต้องน่ารัก...ต้องน่ารักจังเลย...ต้องน่ารักที่สุดเลย"

 

 

ผมกดวางสายไปแล้ว แต่ก็ยังยิ้มค้างอยู่เจ้าตัวเล็กของผมน่ารักอย่างนี้ผมแทบอยากจะนั่งรถกลับบ้านไปซะเดี๋ยวนี้เลย

"พี่ต้องยิ้มอะไรอยู่ค่ะ"น้อยนุ้ยเด็กในแผนกเดินเข้ามาพอดี

"ไม่มีอะไรหรอก" แค่มีความสุขมากๆก็เท่านั้น

"พี่ต้องน่ะชอบพูดว่าไม่มีอะไรเรื่อยเลย" นุ้ยเอียงคอหน้าอกคัพซีของเธอดันเสื้อเชิ้ตแทบจะปริ

"ไปนะ" ผมเดินออกจากห้องถ่ายเอกสาร เธอชายตามองผมเหมือนกับเชิญชวนกลายๆแต่เสียดายที่ผมไม่นิยมการยุ่งกับเด็กในปกครอง แต่มันก็มีบ้างกับบางคนที่พอจะได้ ที่ไม่พูดมากหรือร่ำร้องจนน่ารำคาญ

 

เดินออกมาส่วนกับวัน

"พี่ต้อง" วันทักผม

"ว่าไง" วันยิ้มก่อนะเหล่มองทางอื่น

"ผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ"

"งั้น...ช่วงเย็นหลังเลิกงานละกันนะ"ผมบอกเขา

"ครับ" วันยิ้มกว้างก่อนจะเดินจากไป

นี่ไงคนที่ไม่พูดมากและร่ำร้อง

 

"ว่ายังไง" ผมเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์

"พี่จะมาหาผมอีกเมื่อไหร่ครับ" ผมเลิกคิ้วกับคำถามของเขา ปกติเขาจะไม่ถามนอกจากผมจะนัดเอง

"มีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ผมมองเขา วันมองมาที่ผมแววตาซื่อๆของเขาทำให้ผมดุเขาไม่ลง

และยังคงไม่ทิ้งไป

"ผม..."

"มีปัญหาเรื่องเงินเหรอ" ผมหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาเตรียมจะควัก

"พี่ต้อง...ผมไม่ได้อยากได้เงิน" ผมได้แต่ลุกขึ้นเดินไปยืนอิงโต๊ะทำงานข้างๆเขา

"แล้วต้องการอะไร"...อีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าผมเลยได้แค่ถอนใจเบาๆ

"วันเราคุยกันแล้วนะ..."

"ครับ" ผมเอื้อมมือไปจับผมนิ่มนั่น

"วันกลับบ้านดีๆ" เขามองหน้าผมแล้วพยักหน้า

 

 

ความรู้สึกของผมที่มีต่อวันมันฉาบฉวย

เขาแลกเซ็กซ์กับเงิน ผมเองก็พอใจแบบนั้นเราเจอกันเป็นครั้งคราว ผมเองก็ไม่ได้คิดว่าจะสานต่ออย่างจริงเลยสักครั้ง จะบอกว่าเห็นแก่ตัวก็ได้แต่ผมโสดนะ และผมก็คิดมาตลอดว่าผมตัวคนเดียว จนวันนี้ที่ผมเจอเต่าตุ๊ผมเหมือนถูกเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไป

"ต้องกลับมาแล้วเหรอ" เจ้าตัวเล็กที่นั่งวาดภาพอยู่หน้าโซฟาหันมาแล้ววิ่งเข้ามาหา

"กลับมาแล้วครับ"

 

วันนี้ต้องกลับมาบ้านช้านิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไรตุ๊น้อยรอได้

"ต้องวันนี้สระผมกัน" ต้องพยักหน้าเป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะสระผมให้กัน

ตุ๊น้อยนั่งรอต้องอยู่ในห้องน้ำ แต่ว่าต้องก็ไม่เดินมาสักที

"ต้อง..."

"มีธุระอะไรรึเปล่า..." เสียงต้อง สงสัยจะคุยโทรศัพท์อยู่

"ต้อง..." ตุ๊น้อยสะกิดแล้วเรียกเบาๆ

"แปบนึงนะ"

"ตุ๊รอแปบนะ คุยธุระแปบนึง"

"มีอะไรอีกมั๊ย" ต้องพูดเสียงนิ่งๆกับคนในสายแล้วกดวาง

"ไปสระผมกัน" ตุ๊น้อยวิ่งนำไปโดยที่ไม่เห็นสักนิดว่าต้องหันกลับไปมองมือถือด้วยสายตาแบบไหน

 

 

พอวางสายจากพี่ต้องแล้ววันได้แต่ยืนมองมือถือของตัวเอง

เพราะคนคนนั้นไม่ได้ใจร้ายใส่อย่างคนอื่นเลยเผลอคิดไปว่าเขาจะใจดีกับตัวเอง

เพราะโดนทำร้ายมามากเหลือเกินเลยหลงคิดไปว่าความอ่อนโยนนี้ไม่มีวันทำร้ายกัน

คิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดสินะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความรัก

เปล่าเลยสักนิดเขาสงสารถึงได้ให้

เขาแค่แลกเปลี่ยนเศษเงินของเขากับการแก้เหงาบนเตียง

"หึ...หึๆๆๆๆ" วันซบหน้าลงกับแขนตัวเองแล้วหัวเราะทั้งน้ำตา

"ก็วันรักพี่ต้องนี่นา"

.

.

.

"นอนกับใครมาบ้าง" คำถามที่เขาถามวันก่อนที่เขาจะพาวันไปโรงแรม

"กับแฟนที่เพิ่งเลิกไปครับ" วันตอบเขา เสี้ยวหน้าเขาดูหยิ่งๆ วันเป็นเด็กที่มาเที่ยวครั้งแรกกับพวกรุ่นพี่

แต่เพราะอะไรไม่รู้พอเดินออกมาจากร้านแล้วเห็นเขาที่ยืนอยู๋ทำให้วันไม่สามารถละสายตาได้อีก

"ขายเหรอ"ประโยคแรกที่เขาทัก

"เอ่อ...ขึ้นรถสิ" เขาพูดแบบนั้น แต่วันก็ขึ้นรถของเขามา

"โกหกก็ไม่เป็นไรหรอกนะ แต่ถ้าขายก็ให้ระวังตัวหน่อย ฉันใช้ถุงยางทุกครั้งเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง แล้วก็ฉันก็จ่ายเต็มที่"

วันไม่ได้ตอบรู้แค่เขาไม่ได้รุนแรงกับวันเลย

"ผมชื่อวัน...ผมไม่ได้ขาย"

"รู้แล้ว..."

"ผม..."

"ยังเรียนไม่จบสินะ" วันเงยหน้ามองเขา

"ถ้าลำบากก็โทรมาได้" วันมองคนที่วางนามบัตรเอาไว้ให้

ตั้งแต่วันนั้นวันไม่ได้คิดจะโทรหาเขาเลยด้วยซ้ำ แต่วันก็วนเวียนกับความทรงจำในคืนนั้นไม่หาย

จนวันนึงวันต้องใช้เงินเพื่อส่งให้แม่เพื่อไปรักษาตัววันตัดสินไปโทรหาเขา

"สวัสดีครับ" วันกล้าๆกลัวๆทั้งที่บอกตัวเองว่ามันจำเป็น

"ครับ..." เสียงตอบรับกลับมามันดูเหินห่าง

"ผมวันเองครับ...พี่จำผมได้มั๊ย" เขาเงียบไปพักใหญ่จนวันใจเสีย

"ตอนเย็นไปเจอกันที่ร้าน....ตรงเอกมัย...รู้จักใช่มั๊ย" วันตอบรับเขาแม้ใจจะรู้สึกแปลกๆก็เถอะ

 

เขาเดินเข้ามาที่โต๊ะ วันไม่เคยเห็นใครที่หน้านิ่งขนาดนี้มาก่อน ใบหน้าที่ดูหยิ่งๆของเขามันทำให้วันใจเต้นไปหมด

"ว่าไง"เขาถาม วันก้มหน้าแล้วเอ่ยประโยคที่เขาไม่เคยคิดจะพูดมาก่อน

"ผมต้องใช้เงิน ผมจะขายบริการให้คุณ" พอจบประโยคนั้นเขาก็สบตาวัน

"ตรงดีนี่นา...เท่าไหร่ละ"

"สองหมื่นครับ" วันห่อไหล่

"อื้มไม่เท่าที่คิด"

"ครับ?"

"เธอเรียนคณะอะไร"

"บัญชีครับ..."

"เกรดเฉลี่ยละ"

"สามจุดห้าครับ" วันเงยหน้า เขายิ้มที่มุมปากมันดูดีมากจริงๆ

"วัน...ต่อไปนี้นายไม่ต้องขายให้ใคร เอาตัวแล้วก็มันสมองของนายมาขายให้ฉัน"

เขายิ้มให้เหมือนกับวันนั้น แล้วเงินห้าหมื่นก็ถูกส่งมาให้

"ต่อไปถ้ามีอะไรจะเรียกหาเองนะ ส่วนเรื่องเงินถ้าขาดก็บอก แล้วถ้าเรียนจบให้มาทำงานกับฉัน"

"พี่ต้อง"

"ว่าไง"

"ขอบคุณครับ" วัยจำได้ว่ายกมือขึ้นมาไหว้เขา

"ไม่ต้องขอบคุณเพราะนายต้องทำงานให้คุ้มกับค่าเงินเข้าใจใช่มั๊ย"

 

วันค่อยๆรับรู้ว่าการทำงานให้คุ้มเงินคือ เขาจะนัดไปหา แล้วก็ทำเรื่องบนเตียงบ้าง ทุกครั้งที่ทำเรื่องแบบนั้นเขาก็ไม่เคยบังคับ วันเสียอีกที่รู้สึกว่าเขาให้มากเสียเหลือเกิน

ครั้งสุดท้ายที่นอนด้วยกัน

เขาดูต่างจากเดิม

 

 

"ต้องๆมีคนมา" ตุ๊น้อยเดินมาบอกเขาในครัว ต้องเลยเดินออกไปเปิดประตู

"สวัสดีครับ" ต้องชะงักไปกับคนที่เยี่ยมเยียน

"...ใครเหรอต้อง" ตุ๊น้อยมองแขกทีหน้าประตู

เขาสบตาต้องเพียงนิดเดียวแล้วหันมายิ้มให้ตุ๊น้อย

"ผมชื่อวันเป็นน้องที่ทำงานพี่ต้องครับ"

 

[Nattharikan]

ปักธงเรื่องนี้ค่ะ ปกติไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไหร่ สะดุดชื่อเรื่องน่ารักดีค่ะ

เพิ่งอ่านได้สองตอนเอง ไม่ค่อยได้มีเวลาอ่านเท่าไหร่ ถ้ามีเวลาจะพยายามตามอ่านนะคะ

คนอะไรตั้งชื่อกระต่ายว่า เต่าตุ๊ ฮ่าๆๆๆๆ 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ มาต่ออีกนะคะ 

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[mumii009]

บทที่ 16

 

ผมเห็นคนที่มาหาแล้วได้กุมขมับ

วันเป็นคนที่ไม่เคยทำเกินจากที่ผมสั่ง

ไม่เคยขัดคำสั่งผมเลยสักครั้ง

"น้องน่ารักจังเลยนะครับ" ผมมองหน้าเขาที่จ้องผมอยู่ เต่าตุ๊ยังนอนเล่นที่โซฟา

"อื้ม"

"มาทำไม" เพราะเขาไม่เคยได้รับอนุญาตให้มาที่นี่

"ห้องพี่ต้องน่าอยู่จังเลยนะครับ ผมเห็นช่วงนี้พี่รีบกลับบ้านมาเลย เลยอยากจะรู้บ้างว่าบ้านพี่มี

อะไรดี พอมาถึงได้รู้ว่ามีของน่ารักๆอยู่ที่นี่" เขายิ้มอ่อนโยนอย่างเคยแต่ผมไม่ชอบคำพูดเขาเท่า

ไหร่

"ตู๊มาเอาสลัดไปที่โต๊ะ" เจ้าตัวเล็กทำท่าจะลุกขึ้น

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เอาไปวางให้ตุ๊เล่นไปเถอะ" วันดูปกติจนผมเหมือนคิดกังวลไปเอง

 

"ต้องงงงง อยากกินองุ่น" เต่าตุ๊เอาหน้ามาถูที่ไหล่ผมประจบ ผมเองก็เผลอจับจมูกเจ้าตัววุ่นไป

แต่พอเหล่มองวัน เขาก็เอาแต่อ่านนิตยสารในมือ

"วัน..." ผมเรียกเขา

"ครับพี่" เขาเงยหน้ามามองผมงงๆ

"กินองุ่นมั๊ย"

"ก้ดีครับ" ผมเลยลุกไปหยิบองุ่นในตู้เย็นมาให้

ผมอาจจะระแวงไปเองก็ได้ แต่ก็พยายามหาสาเหตุนะว่าเพราะอะไรที่วันจะมาที่นี่

ระยะเวลาหลายปีมานี่เขาไม่เคยแม้แต่จะมาที่นี่สักครั้ง ผมเองก็ไม่เคยให้เขามา

ช่วงนี้ตั้งแต่มีเต่าตุ๊ผมก็ไม่ค่อยได้นัดเจอวันเท่าไหร่นอกจากจะเจอบ้างที่ทำงาน

 

 

"ต้องพี่วันจะกลับแล้ว" ตุ๊น้อยร้องบอก เพราะเห็นต้องหายเข้าไปในห้อง

"เดี๋ยวออกไป" ต้องหยิบซองเงินออกมาหนึ่งซอง

"เดี๋ยวลงไปส่งวันแปบนึงนะ" ตุ๊น้อยได้แต่ยืนมอง

"สวัสดีครับ" ตุ๊น้อยยกมือไหว้อย่างที่คุณแม่สอน แล้วโบกมือบ๊ายบายด้วยรอบยิ้ม

"น่ารักดีนะครับ"

"อื้ม" วันพูดกับต้องตอนที่อยู่ในลิฟต์

"คนนี้สินะครับ" วันถามกับต้อง

"ใช่ คนนี้แหละ" วันยิ้มให้ต้อง

"ดีใจด้วยนะครับ"

"นี่เป็นน้ำใจจากพี่นะ ต่อไปพี่คงไม่เรียกหาวันด้วยเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว แต่ถ้าวันมีเรื่องอะไรให้

ช่วย แล้วพี่ช่วยได้ พี่เต็มใจช่วยนะ" ซองทึบถูกยัดใส่มือวันก่อนที่วันนจะขึ้นแท็กซี่ไป

"ถึงหอแล้วก็โทรมาบอกหน่อยนะ" ประโยคอ่อนโยนที่วันอยากได้ยินมาตลอด

รอยยิ้มที่วันรู้ตัวว่าไม่เคยได้รับ วันนี้ต้องยิ้มให้เด็กคนนั้น

"พี่ต้องครับ..." ก่อนที่จะแยกกันวันคว้ามือต้องเอาไว้

"ผม..." วันอ้ำอึ้งแล้วยิ้มให้ต้องอีกครั้ง

"กลับเถอะเดี๋ยวจะถึงหอดึกนะ" วันมองหน้าต้องอีกครั้ง สัมผัสที่หัวทำให้วันรู้ตัวว่าเขาจะไม่มี

ทางได้อ้อมกอดจากต้องอีกแล้ว

 

 

"ต้อง...กับคนที่มาวันนี้น่ะ" ตุ๊น้อยเงยหน้ามองคนที่กอดตัวเองอยู่ทุกคืนตลอดหลายเดือนมานี่

"หื้ม..."ต้องกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก เจ้าตัวยุ่งเลยขยับนิดหน่อย

"ตุ๊รู้ว่าเขารักต้อง..." ต้องลืมตามองร่างเล็กๆที่อ้อมแขนที่แสงจันทร์ส่องมากระทบผมสีเงินของ

เขา

"เขามองต้องด้วยสายเดียวกันอย่างที่ตุ๊มอง..." ต้องเงียบๆ ตุ๊น้อยเลยเอาสองมือประคองใบหน้า

หยิ่งๆนั้นเอาไว้

"ตุ๊..." ตุ๊น้อยแตะเบาๆที่ริมฝีปาก

"ต่อให้ใครรักเจ้ามนุษย์คนนี้ หรือเจ้ามนุษย์คนนี้จะรักใคร กระต่ายอย่างเราก็จะอยู่กับเจ้าจนกว่า

เจ้าจะไล่เราไป..." ประโยคที่คล้ายจะสัญญาและจุมพิตที่หวานหอม มันกำลังบอกกับต้องว่านี่คือ

สัตย์จริง เต่าตุ๊น้อยของเขาบริสุทธิ์และซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง

 

วันนี้ต้องถามตัวเองอีกครั้งว่าทำไมวันถึงโผล่มายืนหน้าประตูห้องของเขาในเช้าวันอาทิตย์

ทั้งต้องและตุ๊น้อยที่เพิ่งออกไปวิ่งที่สวนมาได้แต่มองอย่างแปลกใจ

"พี่วันมาหาต้องหรือครับ"

"ครับ มาหาทั้งพี่ต้องแล้วก็ตุ๊น้อยด้วย" วันยิ้มแล้วสบตาต้องก่อนจะหลบให้ให้ต้องที่มองมาเปิด

ประตูให้

"วันนี้มีโทมินจุนนี่นา" ตุ๊น้อยวิ่งเข้าไปในห้องทิ้งให้สองคนยืนสบตากัน

 

ทั้งที่บนโต๊ะก็มีเสียงพูดคุยกันอบู่บ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นตุ๊น้อยที่เจรจาระหว่างพวกเขาสามคน

เพราะอีกสองคนดูจะหลักเลี่ยงการคุยกันตรงๆอยู่

"แล้วตุ๊น้อยก็วิ่งจี๋แซงต้องไปเลย5555555" วันเงยหน้ามองน้องที่กำลังเล่าเรื่องที่ไปวิ่งเมื่อครู่มา

แล้วอดคิดไม่ได้ว่าเด็กคนนี้สดใสและมองโลกในแง่ดีเหลือเกิน

"ดีจังเลย" วันเผลอพูดออกมา

"เอาไว้วันหลังพี่วันไปกับตุ๊น้อยก็ได้นะ ไปด้วยกันเยอะๆสนุกดี" ทั้งที่ตุ๊น้อยเป็นคนพูดแบบนั้น

แท้แต่วันกลับมองอีกคน

"วันเขาก็ทำงานนะ คงไม่ค่อยว่างหรอก"

"ถ้าว่างจะมานะ"

"อื้มๆ..." ตุ๊น้อยนั่งกินสลัดต่อ

ใจสองคนที่นั่งโต๊ะเดียวกันต่างมองกันไปม อีกคนที่ไม่ได้สนใจยังคงแย้มยิ้มคล้ายไม่รู้เรื่องราว

 

"ตุ๊น้อยรักต้องนะ..." วินาทีที่ได้ยินคำบอกรักซื่อๆนั่น ผมกลับมาย้อนถามตัวเองว่าผมเคยพูด

แบบนั้นมั๊ย ไม่เลยผมไม่เคยบอกี่ต้องเลยว่าผมรักเขามากขนาดไหน

"ผมรักพี่ต้อง" เก็บเอาไง้ในใจท่ตลอดเพราะกล้า กลัวว่าถ้าพูดออกไปต้องอาจจะเขี่ยเขาทิ้งสักวัน

"อื้ม...รักเหมือนกันเจ้าตัวยุ่ง" เสียงของพี่ต้องที่ตอบรับนั้นมันเหมือนกรีดลงบนใจผม

เขารักกัน เด็กคนนั้นน่ารักมากจริงๆ วันยอมรับ แต่วันเชื่อว่าระหว่างทั้งคู่มันยังไม่น่าจะเกิน

เลยสักเท่าไหร่ และเท่าที่ผ่านมาต้องก็เรียกหาแสดงว่ายังไม่ได้มีอะไรกัน

เต่าตุ๊น่าทนุถนอม ดูบอบบางและสดใส ผมเปรียบเทียบกับตัวเองแล้วมันปวดใจพิกล ผมแพ้ทั้ง

หมด

และสิ่งที่ยืนยันความพ่ายแพ้ของผมคือสายตาของพี่ต้องที่มองเขา

"ผมกลับก่อนนะ" ผมเลือกจะเดินจากมาเงียบๆ พี่ต้องเพียงแค่พยักหน้าให้ ตุ๊น้อยก็หันมาวิ่งเข้า

มาจับมือแกว่งไปมา

"ไปส่งมั๊ยครับ" ผมมองดวงตาเด็กคนนั้น

ผมเคยมีวันที่สดใสแบบนี้รึเปล่า

ทำไมอยู่รู้สึกอิจฉาความร่ารเงนี้ขนาดนี้ อยากจะให้พังพินาศทั้งความสดใสนี้และความรักทั้ง

หมดของทั้งสองคน

"พี่กลับเองดีกว่าครับไม่เป็นไร"

"ต้องไปส่งพี่วันสิ" เขาเงยหน้ามองผม เด็กคนนั้นบอกเขาแต่เขาก็ยังนิ่งมองไปอีกทาง สายตาที่

มองมาเหมือนจะบอกดีแล้วจะจากไป

"พี่ต้องไปธุระ ไปก่อนนะ" ผมเดินเร็วๆออกจากห้องนั้นมา

 

 

คืนนี้แสงจันทร์ไม่มีเลย รู้สึกร้อนๆบอกไม่ถูกแต่เต่าตุ๊ก็ไม่ได้บอกต้อง

"...." ต้องหลับไปแล้วเต่าตุ๊ขยับตัวเบาๆเดินเขาไปในห้องน้ำนั่งลงแล้วเปิดน้ำให้ไหลอผ่านตัว

"ร้อนจังวันนี้" เหล่มองทางประตูนิดๆ กลัวคนที่หลับไปแล้วจะตื่นมาเห็น

"โอ๊ย" เสียงร้องจากความร้อนในร่างกายที่เหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อคิดได้ว่าหรือวันที่จะกลับเป็นกระต่ายมาถึงแล้ว

"อย่าเพิ่งเลยนะ...ตุ๊น้อยยังอยากอยู่แบบนี้" บอกกับตัวเองทั้งที่สติกำลังจะดับไปเหมือนร่างกาย

มันมีไฟลุกยู่

"ต้อง..." ทุกอย่างกลายเป็นสีดำ...

 

 

"ต้อง..." ผมฝันเห็นเต่าตุ๊ทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ปากเขาเรียกหาผม

"ตุ๊" ผมตื่นขึ้นมามองหาร่างที่กอดเมื่อคืนแต่ก็ไม่มี

"อยู่นี่ต้อง" เต่าตุ๊โผล่หน้าพ้นฌซฟาขึ้นมา

"ทำไมมาอยู่ตรงนี้ละ" ผมแปลกใจแต่พอเดินไปถึงตัวก็รวบเจ้าตัวยุ่งมาไว้ในอ้อมแขนกอดแน่น

จนเขาประท้วง

"เจ็บนะต้อง" ผมกอดจูบลงบนแก้มเขาหลายที

"ฝันไม่ดีเลย..." ผมบอก

"โอ๋ๆ..." เจ้าตัวเล็กลูบหลังผมเบาๆ

"ฝันว่าอะไรเหรอ"

"ฝันเราเจ็บปวดร้องเรียกหาแต่ว่าช่วยอะไรไม่ได้เลย" ผมบอกลูบใบหน้านั้นอย่างเบามือ

"โธ่...ไม่หรอกต้องตุ๊น้อยสบายดี"

 

แค่แว่บเดียวที่ต้องเดินกลับเข้าไปในห้องขาสองข้างของตุ๊น้อยก็เหมือนหมดแรงเอาดื้อๆ

อยู่ๆก็วูบไป คิดว่าจะต้องตื่นมาในร่างกระต่ายเสียแล้ว พอตื่นมาก็รู้สึกปวดไปทั้งตัว แถมเหมือน

ไม่มีแรงเลยลากตัวเองมานอนที่

โซฟาเพราะถ้าไปนอนโอดครวญข้างๆต้องคงไม่ดีแน่ๆ

"..." ความกังวลผสมปนเปไปกับความกลัว

"ทำไมไม่อยากเป็นกระต่ายแล้วงั้นเหรอ..." ตุ๊น้อยถามตัวเอง

เป็นกระต่ายเหมือนก่อนหน้านี้ไงละ

 

 

พอประตูห้องปิดปุ๊บตุ๊น้อนก็ทิ้งตัวลงนอนขดกับพื้นทันที

"โอ๊ย...ปวด" ทั้งปวดทั้งร้อนวูบวาบไปหมด

ทรมานมากๆ ทรมานจนน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง นอนดิ้นพล่านบิดตัวไปมาอยู่ตรงหน้าประตู

"ขอร้องละ ตุ๊น้อยอยากอยู่แบบนี้อีกนิดนึง..." เหมือนคำร้องขอจะไม่มีผลร่างค่อยๆเปลี่ยนเป็น

กระต่าย

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[oaw_eang]

ลงเยอะมาก 555

[mild-dy]

มาเยอะจนจุใจ