23
เขียนถึงข้าว
ผมกับข้าวเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ คบกันมาตั้งแต่ขึ้นมัธยม ไม่ว่าผมจะไปไหนจะมีข้าวไปด้วย และไม่ว่าข้าวจะอยู่ไหนจะมีผมอยู่ด้วยเช่นกัน มิตรภาพยาวนานเกือบเท่ากับอายุ เราสนิทกันเกินกว่าจะแยกออกจากกันได้ วันไหนไม่มีข้าว คงเป็นเรื่องประหลาดสำหรับผม
เวลาข้าวมีเรื่องกังวลใจ เป็นผมที่คอยช่วยเหลือ และเช่นเดียวกัน เวลาไหนผมมีปัญหา เป็นข้าวที่เข้ามาให้คำปรึกษาเสมอ ฝ่าร้อนฝ่าหนาวร่วมกันมาจนถึงทุกวันนี้
เราอยู่ด้วยกันมานาน
นานจนผมคิดว่าเราไม่ต้องมีเพื่อนคนอื่นก็ได้ เมื่อที่ผ่านมามีแค่เราสองคนก็ดีอยู่แล้ว
ถึงอย่างนั้น ผมไม่ชอบเวลาที่ข้าวต้องกังวลใจ คนแบบข้าวชอบเก็บปัญหาไว้คนเดียว ถ้าไม่คะยั้นคะยอหรือบังคับให้พูด ข้าวก็จะไม่บอก ทั้งเรื่องพ่อมันในครั้งนั้นและเรื่องฉาง
ไม่ชอบให้ข้าวกังวล อยากให้ข้าวมีความสุขเฉกเช่นคนปกติทั่วไป และมันเป็นแบบนั้นมาตลอดตั้งแต่เข้ามหาลัยมา ข้าวยิ้ม กลับมาสดใสร่าเริงได้เช่นเดิม ถึงแม้กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ ข้าวต้องแหลกสลายไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ผมปวดใจทุกครั้งที่เห็นข้าวร้องไห้
คราบน้ำตาของข้าวในวันที่เรื่องเลวร้ายเข้าถาโถมใส่มันยังติดอยู่ในใจ สัมผัสได้ถึงความชื้นที่หัวไหล่เสมอยามนึกถึง ข้าวที่ใกล้เคียงกับคำว่าแตกสลาย ทำให้ผมเสียใจไปตามๆ กัน ไม่มีใครรู้หรอกว่าตอนนั้นมันร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายแค่ไหน สภาพมันทรมานจิตใจคนปลอบอย่างผมแค่ไหน
ผมจะไม่ให้ข้าวต้องเป็นแบบนั้นอีก
ถึงได้เลือกตัดสินใจให้กับเส้นทางที่ไม่มั่นคงให้มัน วันนี้ข้าวอาจจะเจ็บหน่อย แต่ผมเชื่อว่าสักวันข้าวจะเข้าใจและยอมรับได้ในที่สุด...
ทว่าในตอนนี้ ผมเจอข้าวครั้งล่าสุดก็ตอนที่ข้าวมาส่งงาน เป็นอาทิตย์ต่อมาหลังจากที่ผมเอ่ยคำขาดเรื่องฉาง ข้าวไม่เข้าเรียนเป็นสัปดาห์ จนอีกสัปดาห์ต่อมามันมาแค่วิชาที่มีควิซหรือส่งงาน เสียแต่มันไม่เคยเปิดโอกาสให้ผมได้เข้าหา เลือกเวลาเข้าเรียนพร้อมกับอาจารย์ ย้ายไปนั่งแถวหน้าสุดเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเจอผม ผมไม่มีโอกาสได้คุยกับมันเลยสักครั้ง แม้แต่หน้าผม มันยังไม่ยอมมองเลย
ถึงอย่างนั้นผมสังเกตเห็นว่าข้าวผอมลงทุกครั้งที่เจอ เพื่อนซี้หน้าตาอิดโรย ขอบตาคล้ำ แก้มตอบ ร่างกายจากที่เคยมีเนื้อกำลังดีกลับผอมแห้ง ซูบซีดจนแทบไม่เชื่อว่าเป็น ไม่คิดว่าการที่ไม่ได้เจอมันไม่กี่อาทิตย์จะทำให้มันเป็นอย่างนี้ได้
มันรักฉางมากขนาดนั้นเลยหรือ? ถึงขั้นยอมปล่อยให้ตัวเองเป็นเช่นนี้เลยหรือ? ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้?
ผมเกิดความคิดเช่นนี้อยู่ในหัวนับครั้งไม่ถ้วน
ไอ้ฉางก็เหมือนกัน ขยันมาหาข้าวที่คณะทุกวี่ทุกวัน แม้มันจะไม่เจอแต่ก็ไม่ยอมไปไหน ทำอยู่เช่นนั้นจนผมนึกสมเพชและสมน้ำหน้า แม้จะเจอหน้ามันบ่อย แต่หลังจากวันนั้นทั้งผมทั้งมันไม่มีใครทักใครก่อนอีกเลย ผมทำเหมือนมันเป็นเศษฝุ่น มันก็เมินผมไม่ต่างจากมองอากาศ ถึงจะน่าหงุดหงิด แต่เพราะการที่ข้าวยอมไม่มาเจอมันตามคำพูดของผมทำให้ผมรู้สึกดีอยู่หน่อยๆ
มาวันนี้พอเจอข้าวอีกครั้ง ผมไม่รอช้า รีบเข้าไปหาข้าวทันที คิดว่ามันคงมาส่งงาน ทว่าพอเข้าใกล้มากขึ้น เพื่อนสนิทกลับเดินหนีราวกับรู้ตัว ผมไล่ตามข้าวไม่ทัน แต่เห็นว่ามันขึ้นรถของไอ้เต็มไป อย่างน้อยเมื่อรู้ว่าข้าวไปหลบอยู่ไหนผมก็เบาใจขึ้นมาหน่อย ที่ผ่านมาได้แต่กังวลกลัวว่าข้าวจะไปเที่ยวนอนกับคนไม่รู้จักอย่างที่ข้าวเคยทำ แม้ว่าไม่มีข่าวอะไรเกี่ยวกับข้าวว่าทำอย่างนั้นเลยก็ตาม แต่นั่นก็ทำให้ผมเป็นกังวลกว่าเก่าเมื่อไม่รู้ว่ามันไปอยู่ไหน พอวันนี้รู้ว่ามันไปอยู่กับเพื่อนที่ไว้ใจได้อย่างไอ้เต็มถึงได้โล่งใจ
พอๆ กับผิดหวัง...เมื่อเพื่อนที่ข้าวเลือกไม่ใช่ผมอีกต่อไปแล้ว...
ผมโทรหาไอ้เต็ม...ไม่นานมันก็รับสาย
“ฮัลโหล”
“ข้าวอยู่กับมึงใช่มั้ย”
“ใช่...”
“ดีแล้ว บอกข้าวว่าเดี๋ยวกูไปหา”
“...ข้าวฝากบอกว่าไม่ต้องมา”
“...ทำไม”
“มันไม่อยากเจอใครทั้งนั้นแหละ”
“มึงให้กูคุยกับข้าวหน่อย”
ผมร้องบอก เติมเต็มเงียบไปสักพักก่อนเอ่ยคำถามที่ไม่เกี่ยวกับคำร้องขอของผมเลยสักนิด “...ข้าวฝากถามว่า ถ้าไม่มีเรื่องแม่ มึงจะยังยอมให้มันคบกับฉางอยู่ไหม”
ผมชักจะฉุนแล้ว ทำไมทุกคนถึงไม่ยอมเข้าใจอะไรกันเสียเลย “แน่นอนว่าไม่ แหงอยู่แล้วสิ ยังไงเรื่องรักเพศเดียวกันก็เป็นไปไม่ได้ ต่อให้รักกันวันนี้ สุดท้ายก็ต้องเลิกกันอยู่ดี เจ็บตอนนี้เสียยังดีกว่า”
“เข้าใจแล้ว” ไอ้เต็มว่าแค่นั้นก่อนกดตัดสายอย่างไร้เหตุผล ไอ้บ้าเอ๊ย ผมหงุดหงิด รีบกดโทรหามันใหม่อีกครั้ง
แต่มันไม่รับ... ผมติดต่อข้าวไม่ได้มาสักพักแล้ว เมื่อผมขอยืมโทรศัพท์คนอื่นโทรไปหาข้าวก็ไม่ติด และเต็มก็ไม่รับสายเหมือนเดิม แม่งเอ๊ย
ผมอยากจะสมน้ำหน้าไอ้ฉางที่ไม่ได้เจอข้าว แต่ตัวเองเองก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เจอข้าวเช่นกันเมื่อผมไปหาเติมเต็มถึงหน้าหอ...
ยามไม่ให้เข้า ไอ้เต็มเองก็ไม่ให้เข้า
ปิดกั้นตัวตนของผมออกจากเพื่อนสนิทอย่างอาจหาญ กล้าดียังไงมาคิดว่าตัวเองสามารถตัดสินใจแทนข้าวได้ ผมโมโห เฝ้ายืนรอจนค่ำมืด ถึงได้เจอไอ้เต็มก็ตอนกำลังออกจากหอ ผมพุ่งเข้าไปหามันทันที ในตอนนั้นจึงได้รู้ว่าข้าวเป็นคนไม่อยากเจอผมเอง ไม่ใช่เพราะเติมเต็มไม่อยากให้มาเจออย่างที่คิด...
พอรู้ความจริง หัวใจผมเหมือนถูกบีบอย่างแรง
ข้าวจะไม่อยากเจอผมได้ยังไง ในเมื่อผมเป็นเพื่อนของมัน ไม่เคยคิดว่าข้าวจะหลบหน้าผม คิดเข้าข้างตัวเองกลบความจริงมาตลอดว่าข้าวแค่ต้องการเวลากับตัวเอง
“มึงโกหก”
“กูไม่ได้โกหก ข้าวบอกกูมาว่าอย่างนั้น”
“ถึงได้บอกว่ามึงโกหกไง! ข้าวจะไม่อยากเจอกูได้ยังไงในเมื่อกูเป็นเพื่อนมัน”
“แล้วมึงคิดว่าถ้าข้าวอยากเจอมึงมันจะทำอย่างนี้เหรอ”
“...”
“มึงควรรู้ตัวว่ามึงกำลังทำเพื่อนของมึงเสียใจจนไม่อยากเจอหน้า”
“อย่ามาพูดสั่วๆ ไอ้เต็ม มึงไม่เข้าใจอะไรเลยแท้ๆ”
“กูรู้ที่มึงบอกให้ข้าวเลิกกับฉาง เพราะมึงไม่ชอบใจเรื่องที่พวกมันเป็นผู้ชายด้วยกัน”
“แล้วยังไง มีปัจจัยหลายอย่างที่มึงไม่เข้าใจ เต็ม...การที่กูให้ทางเลือกที่เหมาะสมกับข้าว เป็นเรื่องที่สมควรแล้วไม่ใช่หรือไง”
“มึงจะบอกว่าการที่มึงทำให้ข้าวตกอยู่ในสภาพนั้น เรียกว่าเป็นเรื่องสมควรงั้นเหรอ”
“...ตอนนี้อาจจะเจ็บหน่อย แต่ก็ดีกว่าคบกันไปเรื่อยๆ แล้วเลิกกันทีหลัง”
“มึงจะบ้าเหรอเขียน! ไปตัดสินใจให้มันทำไม เรื่องของพวกมันสองคนก็ให้พวกมันตัดสินใจเองสิวะ”
“ก็เพราะกูเป็นเพื่อนมันไงล่ะวะ!...กูถึงอยากให้มันมีความสุขเหมือนคนทั่วไป”
“เพราะมึงเป็นเพื่อนมัน มึงควรอยู่ข้างมันไม่ว่ามันจะเลือกเส้นทางไหนสิวะ”
“แต่ถ้ามันเลือกเส้นทางที่ผิด เพื่อนก็ควรฉุดมาจากตรงนั้นไม่ใช่เหรอ”
“ที่ข้าวชอบไอ้ฉางไม่ใช่เรื่องผิด”
“มึงก็พูดได้สิเต็ม เพราะมึงไม่เข้าใจอะไรเลย”
“กูรู้แล้ว...เรื่องแม่ข้าว”
“!”
“เพราะงั้นกูถึงพูดได้ไงเขียน มันในตอนนี้กำลังพยายามอย่างหนักเรื่องไอ้ฉาง พยายามทำให้แม่มันเข้าใจไปพร้อมๆ กับพยายามทำให้มึงเปิดใจ”
“...”
“กูขอร้องล่ะเขียน ถ้ายังเห็นข้าวเป็นเพื่อนก็พอเถอะ เห็นสภาพข้าวแล้วไม่ใช่หรือ ไม่สงสารมันบ้างรึไง มันร้องจนไม่มีอะไรให้ร้องแล้ว ทุกข์ทรมานอยู่บนเส้นทางถูกๆ ที่มึงว่า แล้วยังไงวะ แค่ปล่อยให้พวกมันรักกัน เรื่องต่อจากนี้ยังไงก็ให้พวกมันเป็นคนตัดสิน ถ้ามันจะเลิกกัน ก็ให้มันเลิกกันเพราะความตั้งใจของพวกมันเองเถอะ”
“...ไม่ได้หรอก... ข้าว...ไม่เข้าใจหรอก มึงก็ไม่เข้าใจ...กูหวังดีทั้งนั้น...” ผมส่ายหน้า ไม่ยอมรับความจริง หัวใจที่เต้นมาอย่างสม่ำเสมอเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าข้าวกำลังพยายามเพื่อใคร ผมรู้ว่าตัวเองกำลังไม่ยอมรับกับเรื่องที่เกิด เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสมองหรือหัวใจที่กำลังสั่งการ
“มึงต่างหากที่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยเขียน ไม่เข้าใจกระทั่งความรู้สึกตัวเองด้วยซ้ำ”
“รู้สึก...อะไร?”
“เรื่องที่มึงชอบข้าว...มากกว่าเพื่อน”
คำพูดน้ำเสียงหนักแน่นของไอ้เต็มราวกับตบหน้าผม ทำเอาผมสะอึกไปสักพักก่อนตอบกลับเต็มน้ำเสียง
“กูไม่ได้ชอบ!”
“ถ้ามึงคิดกับข้าวแค่เพื่อน มึงจะไม่บอกกับข้าวให้เลิกคบมึง ความเป็นเพื่อนมันตัดกันไม่ได้ง่ายๆ เพราะเรื่องแฟนเพื่อนหรอกนะเขียน”
“...นั่นกู...”
“อีกอย่าง ต่อให้มึงเป็นห่วงข้าวเรื่องแม่ แต่ในเมื่อต่อให้ตัดเรื่องแม่ข้าวออก มึงก็ยังยืนกรานที่จะไม่ให้พวกมันคบกันอยู่ดี...กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงแม่ข้าว เป็นห่วงข้าวแต่มันเกินเพื่อนไปมั้ยวะ ”
“...” ไม่ใช่...แม่ข้าวรับไม่ได้หรอกถ้าลูกชายตัวเองจะคบกับผู้ชาย อย่างนั้นมีแต่จะทำให้อาการแย่ลงเปล่าๆ ผมคิด ความคิดแย้งจากคำพูดไอ้เต็มไหลออกมาพรั่งพรู เสียแต่ไม่มีแรงขยับปากเอื้อนเอ่ย
“และสุดท้าย สีหน้ามึงแสดงออกมากกว่าที่มึงคิดนะ กูสังเกตพวกมึงมานานแล้ว รู้ตัวมั้ยเขียน...การกระทำมึงแสดงออกชัดเจนว่ามึงคิดกับข้าวเกินเพื่อน และในตอนนี้มึงแค่กำลังหึง”
“!!! กูไม่ได้หึง!!”
“มึงแค่ยอมรับตัวเองไม่ได้ เขียน...กลับไปเถอะ กลับไปทำความเข้าใจตัวเองใหม่ กลับไปคิดดีๆ ว่าอยากปล่อยให้ข้าวเป็นอย่างนี้ต่อไปหรือจะตัดใจยอมรับ ข้าวมันเหนื่อยมามากพอแล้วมึงน่าจะรู้ ถ้าไม่ทำเพื่อข้าว ก็ทำเพื่อตัวเองเถอะ”
“...”
“ไปคิดดีๆ นะเขียน”
เต็มว่า ก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่กับความรู้สึกที่ประดังประเดถาโถมเข้ามาใส่อย่างไม่ทันตั้งตัว...
ในคืนนั้น ผมกลับห้องด้วยสภาพไร้วิญญาณ เก็บคำพูดของเติมเต็มมาคิดที่ห้องตัวเองอย่างหนัก ผมไม่คิดว่าตัวเองจะชอบข้าวในความหมายนั้น ไม่เลยสักนิด ไม่เคยหึงหวงเวลาข้าวคบกับใคร เพราะคิดว่าอย่างไรทั้งผมทั้งมันก็ต้องแต่งงานมีลูกกันไปอยู่ดี ไม่เคยอิจฉาผู้หญิงของมันที่ได้สัมผัสมัน
ขอแค่ข้าวมีผมเป็นเพื่อนอยู่แบบนี้ตลอดไปก็พอใจแล้ว
ผมยอมรับไม่ได้อยู่แล้วกับเรื่องการรักชอบเพศเดียวกัน ผมคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง พระเจ้าสรรค์สร้างมาให้เป็นเช่นนั้น เหมือนอย่างอดัมกับอีฟ จะไม่มีอดัมกับอดัม หรืออีฟกับอีฟ
เพราะคิดเช่นนั้นมาตลอดจนไอ้ฉางเข้ามา ความรู้สึกผมเปลี่ยนไป หงุดหงิดเวลาเห็นข้าวอยู่กับฉาง โมโหเมื่อรู้ว่ามันอยู่ด้วยกัน งุ่นง่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเวลาเห็นข้าวทำตัวติดกับมัน ผมไม่รู้ตัวว่าเพราะอะไร เพียงแค่คิดว่าผมเกลียดพวกรักร่วมเพศและไม่ต้องการให้ข้าวเป็นหนึ่งในนั้นก็เท่านั้น
ไม่เคยคิดถึงใจตัวเอง ว่าเพราะเหตุใดถึงคัดค้านเรื่องของมันกับฉางจะเป็นจะตาย
ผมดูแลข้าวมาตั้งนาน นิสัยทุกอย่างของมันผมมั่นใจว่าตัวเองรู้ดี มั่นใจว่าเป็นเพียงคนเดียวที่ได้สนิทกับมันมากขนาดนี้ ความสัมพันธ์ของผมกับมันแน่นแฟ้นมากกว่าเพื่อนคนไหนๆ ไม่เคยรู้เลยว่าที่ผมพยายามผูกความสัมพันธ์ขนาดนี้เพราะอะไร
เมื่อลองคิดแบบเอาเป็นเอาตายเช่นนี้ จู่ๆ ผมก็รู้สาเหตุ
เพราะผมไม่อยาก...ให้ข้าวอยู่กับผู้ชายคนไหนนอกจากผม...
ปิดกั้นความรู้สึกตัวเองด้วยการเอาเรื่องความแขยงในพวกรักร่วมเพศเข้ามากด พร่ำบอกตัวเองทุกวันว่าเกลียดพวกนี้ เที่ยวคบกับผู้หญิงเป็นว่าเล่น ทั้งที่ความจริงเป็นเพราะไม่ต้องการจะรับรู้ความรู้สึกตัวเอง...
ไอ้ฉางกำลังมาทับที่ของผม และนั่นเป็นสาเหตุที่ผมไม่พอใจ ข้าวที่เคยเป็นของผมมาคนเดียวตลอด ผมที่เป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่เคียงข้างมันเสมอมากลับโดนไอ้ฉางแย่งไป
หัวใจที่ถูกบีบรัดจนทรมานทำให้ผมรู้ว่าผมชอบข้าว...เกินคำว่าเพื่อนไปแล้วจริงๆ
เมื่อความจริงที่เก็บซ่อนไว้มาแสนนานปรากฏ ความทรมานก็กลั่นขึ้นมาจุกอยู่ที่อก รู้สึกตัวเมื่อสายไป ผมทำให้คนที่ผมรักเจ็บปวด คิดเช่นนั้น ใบหน้าข้าวที่แสนอ่อนแรงก็โผล่เข้ามา ผมทรมานมันมาโดยตลอด
พอรู้ใจ กลับกลายเป็นสับสนมากกว่าเก่า
ผมต้องทำอย่างไรกับช่วงเวลาที่รู้ว่ารักดันเป็นช่วงเวลาเดียวกับการที่ต้องผิดหวัง
ผมรู้ตัวว่าตกหลุมรักไปพร้อมๆ กับอกหักในเวลาเดียวกันเช่นนี้หรือ
สุดท้าย หยาดน้ำตาของตัวเองที่ไม่เคยเห็นมานานกลับไม่สามารถต้านทานแรงโน้มถ่วงของโลก หยดร่วงหล่นสู่ผืนดิน ทดแทนความรู้สึกทั้งหมดที่มี...
ผมปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ ทดแทนความเจ็บปวดที่มีรักรวมกับความเจ็บปวดเพราะต้องสูญเสียในรักซัดเข้ามาในช่วงที่ไม่ทันตั้งตัว เมื่อยิ่งร้อง ผมยิ่งรู้ถึงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อข้าว ความรู้สึกที่มีมายาวนานตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ จบลงไปพร้อมๆ กับวันที่รู้ใจตัวเอง
เพราะอยู่กับข้าวมานานเกินไป ไม่ทันได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง แค่คิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ต้องดูแล พยายามไม่คิดถึงเหตุผลอื่น เพราะทำใจยอมรับไม่ได้หากตนจะชอบผู้ชาย
และเพราะรู้นิสัยข้าว ถึงได้รู้ว่ามันไม่มีวันหันมาชอบคนอย่างผม สายตาข้าวที่มองมามีแต่คำว่าเพื่อนที่มอบให้ เป็นผมเองที่ผิดไป... เป็นผมเองที่ไม่เข้าใจอะไรเลย
สะอึกสะอื้นให้กับความน่าสมเพชของตัวเอง ไม่เคยคิดว่าตัวเองรู้สึกเกินเลยกับเพื่อนสนิท จวบจนเต็มเอาคำพูดมาตบหน้าถึงได้รู้สึกตัว ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้มาก่อน ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชอบข้าวมาก่อน รู้ตัวอีกทีก็ทำร้ายมันเข้าขั้นสาหัสไปเสียแล้ว เลยได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างไม่อาจห้ามความรู้สึกที่เคยซ่อนไว้มานาน
ฉับพลัน โทรศัพท์ผมส่งเสียงดังลั่น หน้าจอฉายถึงชื่อคนโทรมา ผมไม่อยู่ในอารมณ์จะรับสายใครทั้งนั้น จึงกดปิดเสียง ปล่อยมันสั่นแจ้งเตือนไปอย่างน่ารำคาญ จวบจนคนโทรมายังไม่เลิกกระหน่ำ ผมจึงกดตอบรับปลายสายไปอย่างรำคาญใจ
เป็นไอ้เต็มที่โทรมาพร้อมกับบอกว่าข้าวได้หายไปจากห้องมัน...
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
ปมในช่วงนี้เป็นตอนที่อยากเขียนที่สุดแต่ไม่มั่นใจที่สุด
เพราะรู้ว่าถ้าเขียนออกมาแล้วทุกคนต้องด่าเขียนแน่ๆ 5555
แต่ประเด็นที่อยากนำเสนอคือเรื่องการอคติ แค่นั้นจริงๆ ค่ะ
คิดว่าหลายๆ คนคงมีความอคติไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองหรือคนรอบๆตัว
อย่างอคติเชื้อชาติ ไม่ชอบคนจีน อคติสถานที่ ประเทศนี้ไม่ดี ประเทศนั้นดีกว่า อคติคน อคติสัตว์ อคติของกิน
หรือแม้กระทั่งการเหยียดสีผิว
ทุกอย่างพบเห็นได้ทั่วไปในสังคมเรา เป็นเรื่องปกติของความคิดคนที่ไม่มีทางเหมือนกันได้ทุกคน
เขียนไม่ได้มีปมอะไรกี่ยวกับเพศที่สาม แค่เป็นคนที่อคติชายรักชายเพราะเชื่อว่ามันผิดมาตลอดก็แค่นั้น
เชื่อมาตลอดว่าผู้ชายรักกันไม่ได้ ให้ความเชื่อเป็นใหญ่จนกลบฝังความรู้สึกที่แท้จริง
จะสาเหตุไหนก็แล้วแต่ เขียนเป็นแค่คนๆ นึงที่มีอคติด้านนี้ก็เท่านั้น
แต่เพราะมาอคติในหมู่คนที่เปิดใจรับเรื่องนี้ได้จึงไม่แปลกที่จะโดนหมั่นไส้...555
แต่ลองกลับกัน ถ้าเขียนไปอยู่ร่วมกับคนที่ยอมรับเรื่องรักร่วมเพศไม่ได้เหมือนกัน คนที่โดนรังเกียจจะเป็นฉางกับข้าวแทน
โลกมันก็โหดร้ายอย่างนี้ มีแค่เรื่องที่ฉันยอมรับได้กับฉันยอมรับไม่ได้
ไม่ได้บอกว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายถูก แค่อยากให้ทั้งสองฝ่ายเปิดรับความคิดของแต่ละฝ่ายให้มากๆ แค่นั้นเอง
อันที่จริงถ้าจะบอกว่า ให้ลองมองเขียนเป็นพ่อข้าวจริงๆ อาจจะมีคนเข้าใจมากกว่ารึเปล่า...
อารมณ์คนหัวโบราณ แต่ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ทำให้เป็นปมในใจ แค่ไม่ชอบไม่สนับสนุน และไม่ต้องการให้คนรู้จักต้องเป็นเช่นนั้น
เชื่อมั่นว่าการรักร่วมเพศไม่ยั่งยืนเหมือนกับรักของชายกับหญิง และต้องการให้คนสำคัญของตัวเองคิดเหมือนกัน
มีคนบอกว่าคนไทยเรายอมรับเรื่องเพศที่สามได้ ถ้าไม่เกิดขึ้นกับคนในครอบครัวตัวเอง...
จากตรงนี้ ลองยกตัวอย่างว่าถ้าเขียนเป็นคนในครอบครัวข้าวจริงๆ ก็คงจะเป็นแบบนั้น
มาถึงตรงนี้คิดว่าคงมีหลายคนที่ยังคงไม่พอใจกับเรื่องของเขียน
แต่เชื่อเถอะว่าถ้าไม่มีเขียน เรื่องนี้จะเป็นเรื่องสั้นสามตอนจบ...
ไม่ได้ขอให้ยอมรับเขียนหรือให้อภัย แต่แค่อยากให้ลองเปิดใจในหลายๆ แง่มุมดูเท่านั้นเองค่ะ
จริงๆ แล้วเขียนเป็นแค่คนน่าสงสารคนนึง ที่ปิดบังความรู้สึกตัวเองทั้งที่มีโอกาสมาตลอด และมารู้ใจตัวเองในวันที่สายไป
รู้ตัวว่าตกหลุมรัก ไปพร้อมๆ กับรู้ตัวว่าทำให้คนที่ตัวเองรักเจ็บปวด
และต้องอกหักตามในทันทีมาเมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองรักไม่เคยคิดมากกว่าเพื่อน
ขออภัยด้วยจริงๆ ถ้าทำให้ไม่พอใจ หรืองานเขียนเรายังส่งไปไม่ถึง
แต่อีกไม่นานก็จะหมดดราม่าแล้ว กลั้นใจเอาไว้อีกฮึบเดียว TTvTT
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 207951 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก