25
“ให้ผมช่วยอะไรอีกมั้ย”
“ไม่ต้องแล้ว ส่งแค่นี้แหละฉาง”
ผมว่า เอ่ยบอกคนรักตัวเองหน้าห้องพักผู้ป่วยที่มีชื่อแม่ผมเขียนติดกำกับไว้ หลังจากแยกย้ายกับพวกเพื่อนๆ เราต่างนอนกอดกันในห้องที่คุ้นเคยไปจนเช้า เมื่อคืนทั้งผมทั้งฉางไม่มีใครได้หลับ ไม่มีเสียงใด มีแค่สัมผัสและไออุ่นของอ้อมกอดที่ทดแทนคำพูด
ฉางขอผมตามไปด้วย และผมไม่ห้าม เราเตรียมตัวกันตั้งแต่เช้า กอดปลอบกันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งทานข้าวเที่ยงเสร็จก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาล ฉางเดินมาส่งผมจนถึงห้องของแม่ และต่อจากนี้ไป จะเหลือแค่ผมเพียงคนเดียวที่จะจัดการเรื่องนี้ได้
ไม่ว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นยังไง...ผมมั่นใจว่าจะต้องผ่านมันไปให้ได้
ผมกอดกับมันอีกครั้งรวบรวมกำลังใจ ก่อนผละตัวออก เปิดประตูเข้าไปข้างใน
“ข้าวเหรอลูก...”
“ครับ”
เสียงแม่ดังขึ้นมาทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป ยังไม่ทันได้เห็นหน้าแม่เลย ราวกับแม่ผมรู้ว่าผมจะมายังไงอย่างนั้น
“มาหาแม่ทางนี้สิ”
ผมเดินไปนั่งข้างเตียง จ้องมองใบหน้าแม่เพียงคนเดียวของผม แม่ผอมลงจากเมื่อก่อนก็จริง แต่ยังไม่ถึงกับซูบเซียว ยังคงเหมือนกับวันนั้น วันที่ผมมาหาแม่แล้วสารภาพเรื่องราวบางอย่างออกไป
แม่ยังเหมือนเดิม...
“ทิ้งแม่ไว้ตั้งนาน ไม่ยอมฟังที่แม่พูดบ้างเลย เด็กคนนี้”
“ผมขอโทษ...”
แม่ยิ้ม ขยับตัวมาหาผม คว้ามือผมไปกุมไว้ ไออุ่นจากผู้เป็นแม่ทำเอาหัวใจผมแทบหมดแรง...นึกโทษตัวเอง พลันเกิดความคิด ผมกล้าบอกเรื่องอย่างนั้นไปได้อย่างไรกัน ถ้าผมปิดเป็นความลับไว้ตลอด แม่ก็คงไม่ต้องมาหนักใจเพราะเรื่องของผม ปล่อยให้แม่คิดว่าผมจะมีความสุขต่อไปก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ อาการขลาดกลัวของผมผุดขึ้นมาจนล้น
ทำไมผมถึงเลือกที่จะบอกแม่ออกมา ทำไมต้องเลือกทำร้ายแม่เพียงคนเดียวของตัวเอง ทำไม... เหตุผลที่ปรากฏบอกกับผมว่า เพราะผมรักฉาง...คนรักของผม ผมต้องการให้แม่รับรู้อย่างบริสุทธิ์ใจ เพียงเท่านั้นเอง
รอยยิ้มของแม่ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าสวย ลูบมือผมเบาๆ ราวกับต้องการปลอบประโยน
“แม่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ลูกคงมีเรื่องให้กังวลใจมากเลยสิท่า”
“นิดหน่อยครับ...”
“ตอนนี้คงจัดการได้แล้วรึเปล่า หรือหนักใจกว่าเดิม”
“...”
“ข้าว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่ก็เป็นแม่ข้าวนะ แม่อยากเป็นที่ปรึกษาให้ลูกได้ ไม่อยากให้ลูกต้องมากังวลเรื่องของแม่”
“แม่ครับ...ผม”
“เรื่องผู้ชายที่ข้าวคบใช่ไหม”
“...”
เพียงแต่ผมไม่รู้
“เขามาด้วยใช่มั้ย พาเข้ามาหน่อยสิ”
ว่าความรักของผม จะเป็นจริงได้ไหมในสายตาผู้เป็นแม่
XXV
ผมยืนรอหน้าห้องผู้ป่วย ดูพยาบาลเดินผ่านไปมาฆ่าเวลา หัวใจเต้นตุบตับอย่างผิดจังหวะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ข้างใน ผมอยากไปยืนข้างๆ ข้าวด้วยซ้ำ แต่ผมรู้ว่าข้าวไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น
อย่างไรก็มั่นใจว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ข้าวจะออกมาเจอผมตรงนี้
ทว่าประตูกลับเปิดออกอย่างไม่ทันตั้งตัว ข้าวออกมาเร็วกว่าที่ผมคิดไว้ ไม่ทันได้เอ่ยถาม ใบหน้าข้าวที่มองผมมาราวกับกำลังจะร้องไห้
“ข้าว...”
“แม่เรียก...ให้เข้าไปคุยด้วย”
ต้นข้าวของผมว่าเช่นนั้น ก่อนขยับตัวเปิดช่องว่างให้ผมได้เข้าไปข้างใน ผมไม่รู้ว่าแม่ข้าวรู้ได้อย่างไรว่าผมมาด้วย อาจจะเพราะสัญชาตญาณหรือลางสังหรณ์ ไม่ก็เป็นข้าวที่แสดงสีหน้าอะไรออกไป เพราะเขาตั้งใจว่าจะไม่บอกเรื่องที่ผมยืนรออยู่ข้างหน้าห้อง ข้าวบอกผมเช่นนั้น
ถึงจะสงสัยแต่ผมก็ยังก้าวเข้าไป ทันทีที่ประตูปิดลง บรรยากาศมวลประหลาดพลันครอบครองห้องทั้งห้อง ผมไม่รู้ว่าบรรยากาศแบบนี้หมายถึงอะไร เดาไม่ออกว่าจะจบลงตรงไหน
“มาหาแม่เร็ว ทั้งคู่เลย”
ผมทำตามที่ต้นเสียงเรียก กุมมือข้าวไว้ก่อนบีบเบาๆ แล้วคลายออกอย่างรวดเร็ว เราทั้งสองเดินมาอยู่ปลายเตียงด้วยกัน ผมยกมือไหว้ผู้หญิงที่เป็นแม่ของข้าว
“คนนี้เหรอข้าว”
“ใช่ครับ”
“...ชื่ออะไรน่ะเรา”
“ชื่อฉางครับ ยุ้งฉาง”
ผมตอบกลับไป แม่ข้าวไม่พูดอะไรต่อ ทำเพียงแค่ยิ้ม ก้มหน้ามองมือตัวเอง ผมหันไปมองข้าวที่น้ำตาคลอแต่ยังคงฝืนกลั้นมันไว้ไม้ให้ไหลออกมา จนกระทั่งเสียงของแม่ข้าวดังขึ้นมา
“...แม่รู้ว่าแม่อยู่ได้ไม่ถึงตอนที่จะได้อุ้มหลานหรอก”
“แม่...”
“แม่คิดเรื่องข้าวตลอดว่าข้าวจะเป็นยังไง จะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีแม่ แต่ข้าวของแม่เก่งอยู่แล้วใช่มั้ย”
คนถูกถามไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้อีก นอกจากน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง
“...แม่ไม่ได้อยากอุ้มหลาน แต่กังวลว่าถ้าข้าวแก่ไปใครจะดูแลข้าวแค่นั้นเอง”
“...”
“เอ๊ ไม่ร้องสิข้าว แม่ไม่ได้บอกว่าจะให้ลูกเลิกกันสักหน่อย”
“แม่...”
“มานี่สิ ขอแม่กอดหน่อย คนหล่อของแม่ผอมลงไปเยอะเลยนะหืม”
ต้นข้าวไม่ตอบ โน้มกายกอดผู้เป็นแม่ สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดนั้น
“เด็กดีของแม่ รู้ไหมว่าแม่ไม่ได้ต้องการอะไรเลยนอกจากอยากให้ข้าวมีความสุข ไม่ว่าจะทางไหน ถ้าเป็นความสุขของข้าว แม่ก็รับได้ทั้งนั้น”
“...ถึงแม้ว่าผมจะชอบผู้ชายน่ะเหรอ”
“ถึงแม้ว่าจะชอบใครก็ตาม แม่จะรักคนที่ทำให้ลูกมีความสุขเหมือนกับที่ลูกรัก เข้าใจแม่ไหม”
ข้าวพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดแม่ คิดว่าคงร้องไห้จนพูดไม่ออก เช่นเดียวกับผม ที่ก้อนสะอื้นดันมาจุกอยู่ที่คอจนพูดอะไรไม่ถูก ไม่ใช่เพราะกำลังเสียใจ แต่เพราะตื้นตันใจกับคำพูดคนเป็นแม่
“เอ... ฉางใช่มั้ย มาหาแม่หน่อย”
ผมทำตามคำพูดของแม่ข้าว เดินไปหาผู้หญิงบนเตียงนอนผู้ป่วย เอื้อมมือไปให้แม่ข้าวจับไว้ สัมผัสอบอุ่นและอ่อนโยนจากผู้เป็นแม่ ไม่ทำให้ผมสงสัยเลยว่าข้าวใจดีขนาดนี้เพราะใคร
“ดูแลกันดีๆ นะ แม่อยู่ดูแลข้าวได้ไม่นาน”
“แม่...อย่าพูดอย่างนั้นสิ”
“...ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ข้าวเสียใจครับ จะอยู่ดูแลข้าว จะเป็นกำลังสำคัญให้ข้าว จะทำให้ข้าวมีความสุขนับจากนี้จนตลอดไป”
“...ดีแล้ว แม่ฝากด้วยนะ ข้าวก็ด้วย อย่าดื้อมากล่ะเข้าใจมั้ย”
“...” ข้าวของผมร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไม่สามารถเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาได้ ได้แต่พยักหน้าอยู่ในอ้อมอกของผู้เป็นแม่ซ้ำๆ
“รักกันนานๆ นะลูก แม่ไม่ห้ามถ้าลูกจะรักใครชอบใคร แต่ข้าวต้องมีความสุขนะรู้มั้ย มีความสุขให้พ่อ และมีความสุขเผื่อแม่ให้มากๆ นะ”
“แม่...ผม...”
“ฉางเองก็ด้วยนะ”
“ผมรักข้าว และจะทำให้ข้าวมีความสุขครับ”
“ผม...ก็รัก...ฉาง... รักแม่...ด้วย”
“จ้า แม่รู้แล้ว ไม่ร้องไห้แล้วนะ แม่บอกว่าแม่อยู่ได้ไม่นานไม่ได้แปลว่าแม่จะตายวันนี้หรือวันพรุ่งนี้เสียหน่อย ลูกคนนี้นี่ แม่ยังอยู่ได้อีกไปเป็นปีๆ เลิกร้องได้แล้ว”
“ก็แม่อ่ะ...”
“ขี้แงจังเลยลูกใครเนี่ยหื้ม”
“ลูกแม่นั่นแหละ”
ทั้งคู่โผเข้ากอดกันอีกครั้ง จนข้าวหยุดร้องไห้แล้วจึงพูดคุยกันเรื่องเรื่อยเปื่อย เป็นอันจบเรื่องความกังวลของทั้งผมและข้าวในฉากสุดท้าย ทั้งดีใจทั้งโล่งอกที่แม่ข้าวสามารถยอมรับเรื่องของผมกับข้าวได้ เมื่อถึงเวลาพักผ่อนของแม่ สิ้นสุดการเยี่ยม ข้าวกลั้นน้ำตาก่อนจากแม่มาได้ ถึงอย่างนั้น คนข้างตัวผมกลับร้องไห้ไม่หยุดเมื่อออกจากโรงพยาบาลมา ข้าวเดินน้ำตาไหลปล่อยให้ผมจูงมือขึ้นรถโดยสาร จูงมือเดินไปตามระหว่างทาง แวะหยุดเช็ดน้ำตาให้คนขี้แงเป็นระยะ จนกระทั่งถึงห้องที่คุ้นเคย
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ข้าวโผกอดผมอย่างแรง ระเบิดน้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอดทางออกมา
“ข้าว...ร้องไห้แบบนี้ทำเอาผมอยากร้องไห้ไปด้วยเลยเนี่ย..”
คนร้องไห้ยังคงสะอื้นเป็นคำตอบ ผมขยับมือมาลูบหัวเขาไว้
“ไม่เป็นไรแล้ว เราผ่านมันมาได้แล้วนะข้าว ไม่ร้องแล้วสิคนดี”
“กู...กูรักมึง...รัก”
“...ผมก็รักข้าว”
“ฮึก...ต่อให้กูจะทิ้งให้มึงกังวลอยู่คนเดียวน่ะเหรอ...ต่อให้กูจะงี่เง่าขี้ขลาดเอาแต่หนีแบบนี้น่ะเหรอ”
“ต่อให้ข้าวจะเป็นอะไรก็ตาม”
จบประโยค คนในอ้อมกอดผมร้องไห้หนักกว่าเดิม ผมไม่อยากให้ข้าวร้องไห้ น้ำตาข้าวไม่ต่างจากการเอามีดมาฆ่าผมทั้งเป็น แต่ทำไงได้ ข้าวคงอดทนมานาน ผมปล่อยให้คนในอ้อมกอดระบายความทุกข์ใจออกมา ร้องออกมาให้หมดแล้วเดินไปด้วยกันต่อนะข้าว
ผมจะอยู่ข้างๆ ข้าวแบบนี้ จะไม่ปล่อยให้ข้าวต่อสู้คนเดียว จะเป็นคนที่ทำให้ข้าวมีความสุขที่สุดในโลก
เข้าใจไหมครับ หัวใจของผม
.
เป็นเวลาบ่ายสี่ครึ่ง ผมร้องไห้จนปวดตาไปหมด ทั้งผมทั้งฉางมาจบลงที่นอนแผ่อยู่บนเตียง ร้องจนหมดแรงจะร้อง ร้องจนหมดน้ำตาจะไหล ปล่อยทุกความทรมานที่ผ่านมาออกมาจนหมด หลังจากนี้ ก็เหลือแค่ต้องทำเพื่อตัวเอง ตั้งใจเรียนเพื่อพ่อ มีความสุขเพื่อแม่
และมีความรักให้ฉาง
ผมมองไปยังคนข้างๆ ที่นอนกอดผมไม่ปล่อย ฉางเอื้อมมือมาลูบใบหน้าผมเบาๆ เกลี่ยไล่น้ำตาที่เกาะอยู่ข้างแก้ม ไล่วนมาสัมผัสริมฝีปากของผม
ก่อนที่เราจะจูบกัน
สัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากเรียกพลังให้ผมกลับมามีชีวิตอีกครั้ง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กอดมัน นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้จูบ คิดถึงแทบบ้า
เมื่อจบทุกเรื่องราวแล้ว ต่อจากนี้ ผมจะใช้เวลากับมันให้ดีที่สุด
“ขอโทษนะ...ที่ไม่ได้บอกอะไรกับมึงเลยก่อนหน้านี้”
“...ผมไม่โกรธหรอก...”
“ขอโทษนะ...ที่ทิ้งให้มึงอยู่คนเดียว”
“ผมก็ทิ้งข้าวอยู่คนเดียวเหมือนกัน...”
“เพราะกูหนีมาต่างหาก ขอโทษนะ”
“ไม่ขอโทษแล้วได้มั้ย ผมไม่นึกโกรธเคืองอะไรข้าวเลย”
“กูรู้สึกผิด ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย”
“ผมเข้าใจ แต่ข้าวต้องเข้าใจผมด้วยนะ”
“...”
“ว่าความรักของผมไม่หายไปง่ายๆ หรอก”
ก่อนที่มันจะทำผมร้องไห้อีกครั้ง ผมพลิกตัวขึ้นทับมัน ก้มลงไปประกบจูบ ขบชิมริมฝีปากอย่างคิดถึง สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากมัน ไล่คว้านชิมน้ำหวาน รุกไล่พันลิ้นตัวเองเข้ากับลิ้นฉาง ตวัดลิ้นไล่เลียกันอย่างไม่ยอมแพ้ รสจูบครานี้มีแต่ความคิดถึงที่มอบให้แก่กัน
จากตอนแรกที่เป็นฝ่ายรุกเริ่ม กลับค่อยๆ ถูกคนใต้ร่างไล่ต้อนจนกระทั่งไอ้ฉางพลิกตัวกลับ ทับร่างผมไว้แทน สองมือมันลูบหัวผมอย่างแผ่วเบาไม่หยุด ส่งมอบรสจูบหอมหวานให้อย่างต่อเนื่อง
อ่อนโยน จนแทบจะล่องลอย
ทุกสัมผัสที่มันมอบให้มีแต่ความนุ่มนวลอบอุ่น ผมปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามจังหวะของหัวใจ
มือหยาบค่อยๆ ล้วงเข้าสาบเสื้อ ลูบผ่านแผ่นหน้าอกผมไปอย่างเชื่องช้า ผิวเนื้อร้อนขึ้นเมื่อโดนมันสัมผัส จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง ลากผ่านไปทั่วร่าง ทิ้งไว้เพียงแต่อุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้น ผมชันตัวลุกขึ้น ถอดเสื้อตัวเองออกช้าๆ พร้อมกับบรรจงปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตของคนตรงหน้าทีละเม็ด
จนครบทุกเม็ด ผมแหวกสาบเสื้อมันออก ก้มจูบลงที่ซอกคอ ขบเม้มให้เกิดรอย แสดงความเป็นเจ้าของของมัน ก่อนลากริมฝีปากเคลื่อนหาผิวเนื้อส่วนอื่นที่ต้องการแต่งแต้มสีสัน ไหปลาร้า หัวไหล่ ขบกัดเม้มชิมมาเรื่อยๆ จนถึงแผงอก ไอ้ฉางเองก็ใช่ว่าจะนิ่งเฉย สองมือมันขยับปัดป่ายไปทั่วตัวผม ก่อนหยุดวางมืออยู่ตรงสะโพก ออกแรงบีบเบาๆ คล้ายระบายอารมณ์เมื่อถูกผมขบเม้มร่างกายของมัน
จนเมื่อจังหวะหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน…
ผมปล่อยให้ฉางปลดตะขอกางเกงตัวเอง รูดผ้าเนื้อดีลงไปจนถึงหัวเข่า ไม่ได้ต่อว่าหรือขัดขืนอะไรเหมือนเช่นที่ผ่านมา เพราะผมเองก็งุ่นง่านอยู่กับการถอดเข็มขัดมันอยู่เหมือนกัน
ไอ้ฉางช้อนตัวผมมานั่งตัก ก่อนก้มลงไปควาญหาอะไรอยู่ใต้เตียง หยิบขึ้นมาเป็นเจลหล่อลื่นเมื่อครานั้น พร้อมกับซองถุงยาง...
มันจ้องหน้าผมเหมือนขออนุญาต จึงให้คำตอบมันโดยการซุกหน้าหนีลงกับไหล่แกร่ง ไอ้หมาโง่ เขินเป็นบ้า ไม่ต้องมาถามอะไรได้ไหมเล่า มาขนาดนี้แล้ว ยอมขนาดนี้แล้ว...
ไอ้ฉางเองก็เหมือนอ่านความคิดผมออก มันไม่พูดอะไรเพื่อให้ผมสำลักความเขินตาย มีแต่ลูบหัวผมเบาๆ กดจูบที่หัวไหล่ผมคล้ายปลอบประโยนให้ผ่อนคลาย แต่อีกมือมันกลับดึงกางเกงผมออกไปจนสำเร็จ ผมกลายมาเป็นชีเปลือยในท้ายสุด
ผมปล่อยให้มันทำตามใจชอบ เกร็งตัวเมื่อโดนมือมันสัมผัสเข้ากับท่อนเอ็นของตัวเอง จะกี่ครั้งก็ไม่ชินเลยให้ตายเถอะ มันค่อยๆ ขยับมือรูดรั้งส่วนกลางลำตัวของผม อารมณ์เสียวซ่านพุ่งไปทั่วทั้งร่าง ก่อนจะได้รับสัมผัสประหลาดจากช่องทางข้างหลัง
ผมสะดุ้งสุดตัว คว้าหลังไอ้ฉางก่อนกอดมันแน่น หวาดกลัวในสิ่งที่กำลังจะเกิดอีกครั้ง การกระทำที่ผมไม่เคยรู้จักทำให้ผมไม่สามารถผ่อนคลายได้ เพียงแค่ผมเองก็ไม่อยากหยุด จึงได้แต่ปล่อยให้มันเป็นฝ่ายนำ บังคับตัวเองให้ไม่ร้องห้ามหรือขัดขืนอะไร
ปลายนิ้วหนึ่งผลุบเข้าไปในช่องทางลับ ควานวนอยู่ข้างในตัวผม ความรู้สึกประหลาด ทั้งอึดอัด หวาดกลัว เสียวซ่านผสมปนกันมั่วจนแยกไม่ออก ปล่อยให้มันเพิ่มนิ้วเข้ามาตามใจชอบ
จนสุดท้าย ผมพ่ายแพ้ให้กับความชื้นแฉะของเจลหล่อลื่น และจังหวะนิ้วของมัน
“ไม่เกร็งนะ”
ฉางกระซิบ ก่อนผมจะรู้สึกได้ถึงความร้อนที่จ่ออยู่ตรงช่องทางเบื้องล่าง แม้จะยังรู้สึกกลัวไม่หาย เพียงแต่ไม่อยากปล่อยให้ความรู้สึกติดอยู่ค้างๆ คาๆ ผมอยากให้มันเป็นของผม พอๆ กับยินยอมที่จะเป็นของมัน
ผมหอบหายใจแรง ซบหน้าอยู่ที่ไหล่มันอยู่อย่างนั้น ขยับสะโพกขึ้นเพื่อรองรับท่อนเอ็นร้อน ปล่อยให้มันค่อยๆ ใส่เข้ามาพร้อมๆ กับค่อยๆ กดสะโพกตัวเองลงเพื่อสวมตัวตนของไอ้ฉางเข้าไปช้าๆ
ความอึดอัดในตัวเกิดขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ความหวาดกลัวได้หายไปแล้ว
ผมปรับลมหายใจ หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อขยับตัวกดลงไปจนสุด ความรู้สึกที่ได้เชื่อมต่อกับไอ้ฉางค้างอยู่ข้างในตัว มือหนึ่งของไอ้ฉางลูบหลังผมไว้ให้หายเกร็ง อีกมือกอดเอวผมไว้ไม่ให้หนีหายไป
“ข้าวโอเคมั้ย...”
มันถามเมื่อผมกดแช่ไว้อย่างนั้นไม่ยอมขยับ และไม่ยอมให้ไอ้ฉางมันขยับตัวเช่นกัน
จนเมื่อผมเริ่มคุ้นชินกับสัตว์ประหลาดที่อยู่ในตัวผมแล้ว จึงพยักหน้ารับ
ไอ้ฉางค่อยๆ โน้มตัว ผลักผมลงไปนอนกับเตียง ทันทีที่แผ่นหลังผมนาบกับผืนเตียงนุ่ม ผมพลันเห็นส่วนกลางลำตัวของไอ้ฉาง ที่สอดประสานเชื่อมต่อกับตัวผมไว้อย่างแนบสนิท
ตัดใจไม่มองเมื่อยิ่งเห็น หน้าตัวเองก็ยิ่งเห่อร้อน
ฉางเอื้อมมือมาสัมผัสส่วนร้อนกลางลำตัวผม ขยับรูดขึ้นลงช้าๆ ผมบิดตัวพยายามหนีความเสียวซ่านอย่างไร้ค่า นอนแอ่นสะโพกปล่อยให้มันกระทำอยู่อย่างนั้น หอบหายใจกอบโกยอากาศเข้าราวกับกลัวอากาศจะหมดโลก หายใจแทบไม่ทัน
พลันหวีดร้องแทบคลั่งเมื่อมันเริ่มขยับตัว ส่งสิ่งที่อยู่ในตัวผมกระแทกเข้ามาลึกกว่าเดิม ถอนออก แล้วส่งกลับเข้ามาใหม่ ปลายเท้าผมจิกลงกับผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่ หวังระบายอารมณ์ที่สุขสมแทบเสียสติ
ผมขยับสะโพกตามจังหวะของคนบนร่าง ส่งเสียงน่าอายออกมาเป็นระยะ ปะปนกับเสียงหอบของไอ้ฉางและเสียงกระทบกันของผิวเนื้อ ความรู้สึกสุขสมอัดแน่นจนทะลัก กลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตา
ก่อนทุกอย่างจะเป็นสีขาวโพลน
...ผมนอนหอบเกยอยู่กับร่างไอ้ฉาง หลบหนีความอายด้วยการฝังใบหน้าตัวเองซุกเข้าอ้อมกอดมันแน่น ไอ้ฉางไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ผมได้ยินเสียงหัวเราะจากลำคอมันเบาๆ ผมหดตัวมากกว่าเดิม
ทั้งเขินทั้งอาย ทั้งสุขสม เหมือนอารมณ์ที่ขมุกขมัวก่อนหน้านี้โดนปลดปล่อย ความรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้สัมผัสมาเสียนานครอบคลุมไปทั่วร่าง ผมผ่อนคลายจนเกิดเป็นความง่วงอย่างง่ายดาย
ผมบ่นพึมพำ “พรุ่งนี้มีเรียนเช้า...”
หวังเตือนตัวเองให้อย่าลืมตั้งนาฬิกาปลุก เพียงแต่ร่างกายในตอนนี้ไม่อาจฝืนตัวขยับไปทำอะไรไหว
“เดี๋ยวผมปลุกให้” ไอ้ฉางว่า ผมไม่ได้คาดหวังว่ามันจะทำได้จริงจัง ได้แต่ปล่อยให้ตัวเองนอนหลับตา เมื่อไม่ต้องใช้ความคิดเหมือนที่ผ่านมาแล้วก็พลันปิดเปลือกตา พร้อมที่จะพักผ่อนอย่างเต็มที่
เมื่อหมดเรื่องเลวร้าย ร่างกายที่ทนทรมานมานานในที่สุดก็ได้เป็นอิสระเสียที
ผมผล็อยหลับไปในที่สุด
และในเช้าวันจันทร์ที่ต้องไปเรียนนั้น ทั้งผมทั้งฉางไม่มีใครตื่นไปเรียนทั้งคู่…
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
จบแล้วว
หมายถึงดราม่า เย้
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 207854 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก