28
“ข้าวพร้อมรึยัง”
“แป๊บๆ มึงว่ามันโอเครึยังอ่ะ”
“...ข้าวจะใส่ชุดไหนก็น่ารักอยู่ดี”
“ไม่ใช่สิ ครั้งนี้กูไปหาแม่มึงนะ”
“จะใส่แบบไหนแม่ผมก็ไม่ว่าหรอก ตัวนี้ก็น่ารักแล้วข้าว”
“อย่างน้อยก็ต้องดูดีสักหน่อยสิ โอเคแล้วจริงนะ กูต้องเซ็ตผมมั้ย”
ไอ้ฉางหัวเราะเบาๆ เมื่อผมพูดจบ นี่กูเครียดอยู่นะจะหัวเราะทำเพื่อ
วันนี้ผมมีนัดกับไอ้ฉางว่าจะไปบ้านมัน เพราะหลังจากผ่านเรื่องวุ่นวายคราวนั้นมาจนถึงช่วงสอบปลายภาคเสร็จ พวกผมถึงค่อยมีเวลาว่างพักหายใจกันจริงๆ จังๆ ฉางถึงได้ชวนผมไปพบกับแม่ของมันบ้าง อันที่จริง มันดูไม่ซีเรียสกับเรื่องนี้เท่าไหร่ ปล่อยเวลาผ่านไปจนกระทั่งมันมาบอกว่าแม่มันอยากเจอ
ถึงได้มาลงเอยเช่นนี้
ผมตื่นแต่เช้ามาเลือกชุดที่คิดว่าตัวเองใส่แล้วจะดูดีที่สุด เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนไอ้ฉางตื่นแล้วผมก็ยังเลือกไม่เสร็จ ทว่าใกล้ได้เวลาแล้ว...ผมคงต้องยินยอมพร้อมใจไปกับชุดที่ใส่ล่าชุดนี้ เสียแต่คนมันไม่มั่นใจ ทำอย่างไรมันก็ไม่มั่นใจไง
“ข้าวเป็นตัวของตัวเองเถอะ”
สิ้นเสียงไอ้ฉาง มันเอื้อมมือมาลูบหัวผม ขยี้จนทรงผมที่จัดไว้ก่อนหน้านี้เละไม่เป็นท่าจนนึกหงุดหงิด แต่เอาเถอะ...ผมไม่มั่นใจ แต่ถ้าไอ้ฉางโอเคผมก็โอเค
หลังกินข้าวเสร็จเรียบร้อย เราออกเดินทางกันในช่วงบ่าย
โดยมอเตอร์ไซค์ไอ้ฉางนั่นแหละ...อย่างที่มันเคยว่า บ้านมันอยู่ในเมือง ไม่ได้ไกลมากเกินกว่าจะขับไปไม่ไหว แต่ก็ใช้เวลาเล็กน้อย ผมเคยถามมันอยู่เหมือนกันว่าทำไมไม่ขับรถยนต์ แม้อาจจะต้องทนรถติด แต่น่าจะสะดวกกว่า มันจะได้ใช้รถขนพวกอุปกรณ์ตัดโมเดลอะไรของมันได้ด้วย
ไอ้ฉางตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ผมคาดไม่ถึง...คือมันให้ในรถเป็นสถานที่ที่ไม่มีคน และพอไม่มีคนถ้ามันง่วงมันจะหลับ... พอคิดว่ามีสิทธิ์เป็นไปได้สูงว่ามันจะหลับกลางสี่แยกก็เลยไม่คิดจะแนะนำรถยนต์ให้มันอีก...แต่ดูท่าผมคงต้องลองหัดขับรถสักวัน
ฉางขับเข้ามาในย่านที่อยู่อาศัย เลี้ยวเข้าซอยเล็กไปเรื่อยๆ บ้านคนเริ่มเรียงรายจนผมรับรู้ว่าคงใกล้ถึงที่หมายแล้ว จนกระทั่งไอ้ฉางหยุดรถพร้อมกับจับมือผมที่เกาะเอวมัน
ตอนนั้นผมถึงได้รู้ว่าผมเกร็งขนาดไหน
สองมือที่เกาะเอวมันของผมแทบจิกทะลุเสื้อมัน ไม่รู้ตัวเลยจนกระทั่งมันเอื้อมมือมาลูบเบาๆ นั่นแหละ
ถึงไอ้ฉางจะบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง แต่มันก็อดไม่ได้อยู่ดี ถ้าแม่ฉางไม่ชอบผมจะทำยังไง ถ้าคนในครอบครัวมันต้องผิดหวังในตัวมันเพราะผมจะทำยังไง ความคิดประมาณนี้วนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด
“ข้าว...ถึงแล้วนะ”
“อือ” ผมครางในลำคอรับรู้ รู้ตั้งแต่ไอ้ฉางจอดรถแล้ว มันจอดมอเตอร์ไซค์เทียบรั้วบ้านสีขาวหลังหนึ่งก่อนดับเครื่อง สัญญาณที่เกิดมากเพียงพอที่จะทำให้รู้ว่านี่คือบ้านได้ฉาง
ฉางขยับตัวมาถอดหมวกกันน็อคให้ผมระหว่างที่ตัวเองกำลังปล่อยเหม่อ ส่งยิ้มมาให้พร้อมกับเปิดประตูรั้วบ้าน เดินนำเอามอเตอร์ไซค์เข้าไปเก็บ ผมเดินตามมันไปเงียบๆ สอดส่องส่วนหน้าบ้านของมันไปพลาง
บ้านไอ้ฉางแม้ส่วนรั้วภายนอกจะดูเหมือนบ้านหลังอื่นๆ ทว่าตัวบ้านกลับดีไซน์จัด บ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์น ตัดเฉือนรูปทรงออกมาอย่างเฟี้ยวทว่าลงตัว ไม่ค่อยเห็นบ้านรูปทรงเช่นนี้เท่าไหร่ ลานจอดรถเป็นพื้นคอนกรีตเรียบขนาบข้างด้วยสนามหญ้าเล็กๆ และม้านั่งตั้งอยู่ พร้อมกับต้นไม้ขนาดกลางที่ผมดูไม่ออกว่าเป็นต้นอะไรอีกสองสามต้น ประดับด้วยพุ่มไม้และดอกไม้อย่างสวยงาม
ผมเหลือไปเห็นก้อนขนสีส้มที่นั่งขดตัวอยู่บนม้านั่งสไตล์โมเดิร์นในสวน...
อ่า...ไอ้แมวฉาง...
นี่ที่ประจำมันสินะ?
ดูเหมือนไอ้ฉางเองก็สังเกตเห็นแมวมันเหมือนกัน ไม่รอช้ามันเดินไปตามบล็อกหินที่ปูเป็นทางเดินบนสนามหญ้าสีเขียว ตรงไปทางแมวสุดรักก่อนหยิบมันขึ้นมาอุ้ม แล้วเดินกลับมาหาผม
“ไปยัง”
ผมพยักหน้าส่งให้เป็นเชิงบอกให้มันเดินนำไปเลย ฉางอมยิ้ม เอื้อมมือที่ไม่ได้อุ้มแมวไว้มาจับผม จูงเข้าไปยังตัวบ้าน...
จะว่าไงดี บ้านมันตกแต่งสวยจนรับรู้ได้ถึงความรสนิยมดีของคนในบ้านเลยอ่ะ ทุกอย่างในบ้านดูได้รับการคิดมาอย่างละเอียดอ่อน ขนาดเสา วัสดุปูพื้นผนัง ลูกเล่นดีเทลเล็กๆ ตามจุด รวมไปถึงการใช้สี โคตรน่าอยู่อ่ะบอกเลย
ระหว่างที่ชื่นชมความงามของบ้านมันอยู่ในใจไอ้ฉางก็พาผมเข้ามาถึงกลางบ้านเสียแล้ว ในบ้านเย็นกว่าที่คิด ไม่รู้เพราะเปิดหน้าต่างเพื่อให้ลมผ่านหรือเพราะพื้นหินอ่อนที่ช่วยเสริมความเย็นนี้กันแน่ ไม่ก็อาจจะทั้งคู่
มันพาผมมานั่งส่วนที่คิดว่าจะไว้ใช้รับรองแขก ผมนั่งบนโซฟาสีขาวตัวใหญ่ จ้องภายในบ้านไปรอบๆ อีกครั้ง ภายนอกว่าสวยแล้ว ภายในก็สวยไม่แพ้กัน ทุกอย่างดูลงตัวไปหมดจนผมรู้สึกดี อย่างกับอยู่ในบ้านตัวอย่าง พลันคิดว่า...ไอ้ฉางนี่คงรวยไม่เบา
“เดี๋ยวผมไปตามแม่มาแป๊บนึง ข้าวเล่นกับฉางไปก่อนนะ”
มันบอกขัดขึ้นมาก่อนจับแมวฉางให้มานอนข้างๆ ผม ไม่วายลอบหอมแก้มตอนที่ผมกำลังเผลอ ใช้จังหวะช่วงที่ผมจ้องมองแมวส้มช่วงชิงแก้มของผมไป ผมอยากจะด่ามันจริงๆ... ในบ้านมึงก็ไม่เว้นนะ
ในระหว่างที่ผมนั่งรอไม่กล้าลุกออกไปไหน ได้แต่มองไปรอบๆ ตัวอย่างชื่นชมในรสนิยมคนออกแบบ สลับกับลูบหัวแมวส้มที่ไม่ค่อยได้เจอมานาน แล้วไอ้ฉางก็กลับมาพร้อมกับผู้เป็นแม่
ผมลุกขึ้นยืนตัวตรงแทบทันที ยกมือไหว้แม่ของไอ้ฉางอย่างที่คิดว่าสวยที่สุดแล้วในชีวิต
“แม่ นี่ข้าว”
“สวัสดีค่ะ ขอโทษทีนะแม่ไม่ได้ออกไปต้อนรับ มัวแต่ยุ่งอยู่”
“ยุ่งอะไร แม่แค่ติดละครอ่ะ”
“แม่ทำงานค่ะ!”
“ก็เห็นอยู่ว่าดูทีวี”
“ก็ดูไปทำงานไปไง”
“เลยปล่อยให้ข้าวรอเลย”
“แม่ก็ขอโทษแล้วนี่ไง ไม่คิดว่าจะมากันเร็วขนาดนี้ ข้าวรอนานไหมคะ”
ผมมัวแต่มองไอ้ฉางกับแม่เถียงกันจนสะดุ้งเมื่อคำถามวกกลับเข้ามาที่ตัว
“ไม่นานเลยครับ เอ่อ...คือ...”
ผมพยายามที่จะต่อบทสนทนาต่อ แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี
“แล้วนี่ทานข้าวมากันหรือยังคะ"
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“อิ่มกันไหม แม่มีขนมเพียบเลยนะ เอามากินกันก็ได้”
“เอ่อ...คือ...”
ผมไม่รู้จะปฏิเสธดีไหม ตอนนี้ไม่ได้หิวแต่ก็ไม่ได้อิ่มจัด เพียงแต่คิดว่าไม่ควรปฏิเสธผู้ใหญ่เท่านั้นเอง
“งั้นเดี๋ยวผมพาข้าวไปดูขนมนะ”
“เชิญเลยลูก ตามสบายนะ ขอโทษนะข้าว แม่ชวนมาแท้ๆ แต่ดันมีงานเข้าซะนี่”
“ม...ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นฉางดูแลข้าวด้วยนะ ตอนเย็นอยู่ทานข้าวด้วยกันนะลูก เดี๋ยวแม่ต้องรีบไปทำงานต่อ”
“โฆษณาจบแล้วล่ะสิ”
“เอ๊ ลูกคนนี้นี่”
ฉางหัวเราะขำ เมื่อคุณแม่ของฉางเอ่ยบอกให้ไปพักผ่อนและขอตัวไปทำงานอย่างที่ว่า ไอ้ฉางก็เดินมาทางผม จับข้อมือให้ผมลุกขึ้น จูงผมไปยังอีกส่วนของบ้านที่คิดว่าคงเป็นโซนครัว มันเปิดตู้นู่นนี่อย่างคล่องแคล่ว หยิบเอาขนมมากองไว้บนโต๊ะกลาง
“ฉาง...กูกินไม่หมดหรอกนะ”
“งั้นเหรอ...งั้นข้าวเลือกเลยอยากกินอะไร อ๊ะ หิวน้ำมั้ย”
มันว่าพร้อมกุลีกุจอไปยังที่กดน้ำ หยิบแก้วน้ำข้างๆ ออกมาอย่างคล่องแคล่ว ก่อนยกแก้วน้ำมาเสิร์ฟผม โดยที่ตัวผมเองได้แต่ยืนเป็นง่อยอยู่อย่างนั้น ไม่ชินเอาเสียเลย
ผมรับน้ำมันมาดื่ม ก่อนชี้ถุงขนมบนโต๊ะแบบสุ่มๆ มาหนึ่งซอง โลโก้ขนมไม่ค่อยคุ้นตา ดูท่าจะเป็นของนอก
ไอ้ฉางรวบรวมขนมถุงที่เหลือเก็บเข้าตู้ ก่อนดื่มน้ำบ้าง
“ข้าวไปห้องผมมั้ย”
“...ให้กูเดินดูบ้านมึงด้วยได้มั้ย”
“ได้สิ งั้นเอาขนมไปไว้ห้องผมก่อนแล้วผมจะพาทัวร์นะ” มันว่าพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้าเหมือนเด็กอวดของเล่น บางครั้งผมก็คิดว่าไอ้ฉางมีความคิดที่บริสุทธิ์เสียเหลือเกิน แต่ก็ต้องปฏิเสธความคิดนั้นแทบทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องต่างๆ ที่มันเคยกระทำกับผมไว้... ถ้าเปรียบมันเป็นเด็กวัยซนๆ ใสๆ แล้วล่ะก็ อย่างไอ้ฉางน่าจะได้อยู่ในไทป์เด็กเปรต
เราทำตามแผนการของไอ้ฉาง มันพาขึ้นห้องนอนมันที่อยู่ชั้นสอง ห้องมันกว้างขวาง ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาล เฟอร์นิเจอร์โมเดิร์นทันสมัย มีหน้าต่างบานใหญ่หนึ่งบานฉายวิวข้างนอกที่เป็นต้นไม้ในสวน ทำให้แสงที่เข้ามาในห้องของมันผ่านผิวใบไม้ ตกกระทบลงมาเป็นเงาตามรูปร่างกิ่งก้านและใบอย่างสวยงาม อุณหภูมิห้องไม่ร้อนเกินไปเพราะมีต้นไม้คอยกั้นแสง ทั้งยังมีความส่วนตัวอีกด้วย เวลาทำงานที่ต้องใช้สายตาบ่อยๆ การได้หันออกไปนอกหน้าต่างคงช่วยได้ไม่น้อย ต้นไม้นี่ช่วยอะไรได้หลายอย่างจริงๆ
ห้องนอนไอ้ฉางมีห้องน้ำในตัว ห้องน้ำขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่ มีอุปกรณ์ครบครันทั้งฝักบัว อ่างล้างหน้า ชักโครก โถปัสสาวะรวมไปถึงอ่างอาบน้ำ ที่จัดสรรพื้นที่ข้างในได้อย่างลงตัว
มันพาเดินดูชั้นสองของบ้านอีกสักพัก ที่ประกอบด้วยห้องนอนของมัน ห้องนอนพ่อแม่ ห้องนอนแขก ห้องนั่งเล่นรวมเล็กๆ และห้องทำงานของพ่อ ลงมาชั้นล่างที่ประกอบไปด้วยห้องรับแขก ถัดจากห้องนั้นก็เป็นห้องนั่งเล่น ห้องทานข้าวที่อยู่ติดกับโซนครัว มีห้องทำงานของแม่อยู่ตรงข้ามห้องนั่งเล่น
ผมอยากจะสาธยายความงามของบ้านหลังนี้ให้หมดทุกมุมมาก แต่เกรงว่าจะเป็นการขายบ้านไปเสียมากกว่า
“บ้านมึงนี่สวยนะ”
“จริงหรือ ขอบคุณนะข้าว”
“อย่างกับบ้านในหนังหรือบ้านตัวอย่างขายเลย”
“ถ้านพได้ยินต้องดีใจมากแน่เลย”
“ใครคือนพ? คนออกแบบเหรอ”
“ใช่แล้ว พ่อผมเอง”
ผมแทบสำลักน้ำลาย ทำไมมึงเรียกชื่อพ่อมึงเฉยๆ อย่างนั้นกันวะ เลยเผลอเรียกตามไปด้วยเลยเนี่ย
“ทำไมมึงไม่เรียกว่าพ่อเล่า ไอ้บ้า”
“ก็นพก็คือนพนี่”
“ไม่ใช่พ่อแท้ๆ เหรอ?”
“พ่อแท้ๆ แค่ผมอยากเรียกว่านพ”
ผมจนปัญญาจะหาคำเถียงมันให้ปวดประสาทมากขึ้น จึงเปลี่ยนประเด็น “แล้วพ่อมึงเป็นสถาปนิกเหรอ”
“ใช่แล้ว บ้านหลังนี้นพก็รีโนเวทเอง”
“อ้อ...แล้วตอนนี้พ่อมึงอยู่ไหนแล้วล่ะ”
“ทำงานมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ค่อยได้เจอเท่าไหร่ บริษัทสถาปนิกทำโอทีหนักไม่ต่างจากตอนเรียนนักหรอก”
“...ฟังดูน่าสยองเป็นบ้า”
ผมนั่งคุยกับไอ้ฉางไปเรื่อยเปื่อยที่สวนหน้าบ้านมัน แมวฉางตอนนี้กระโดดขึ้นไปนั่งบนรั้วบ้านก่อนฝังตัวอยู่อย่างนั้นราวกับรูปปั้น วันนี้แดดไม่ร้อนเท่าไหร่ทำให้พวกผมนั่งรับลมกันได้อย่างสบายๆ
“ฉาง อยู่นี่เอง แม่นึกว่าไปอยู่บนห้อง มานั่งตรงนี้ไม่ร้อนกันเหรอ”
“ไม่เลย วันนี้แดดไม่ร้อน ลมเย็นด้วย”
“อ้อ แม่จะมาบอกว่าเดี๋ยวพ่อจะมาทานข้าวด้วยนะคะ”
“เอ๊ะ...งั้นเหรอ ลางานได้เหรอ”
“พอแม่บอกว่าฉางจะทำข้าวเย็น พ่อก็บอกจะมาเสียตอนนี้เลย”
“แม่ ผมไม่ได้บอกว่าจะทำสักหน่อย”
“หน่า ฉางก็รู้ว่าพ่อชอบข้าวฝีมือฉาง”
“แม่ไม่ถามผมเลย ผมอยากอยู่กับข้าวอ้ะ”
“งั้นให้ข้าวมามาช่วยด้วยสิคะ”
“ไม่เอาอ่ะ ผมเขิน”
“...”
ทั้งผมทั้งแม่มันต่างพูดไม่ออกกันชั่วครู่ จนสุดท้ายเป็นไอ้ฉางที่ยอมเอ่ยบอกว่าจะทำให้ก็ได้ แต่แม่ต้องเฝ้าดูแลผมดีๆ อย่าให้ใครมารังแก กูถามหน่อยเถอะ อยู่ในบ้านมึงนี่จะมีใครมารังแกได้อีก ยุงหรือไง
ตอนนี้เกือบบ่ายสี่แล้ว แม่ฉางบอกว่าทำงานเสร็จแล้วจึงมานั่งคุยกับผมได้ แต่ฉางขัดมาว่าเพราะละครจบแล้วหรอกแม่ถึงยอมมา ถึงจะขัดใจที่มันชอบจิกกัดแม่มัน แต่ผมว่ามันก็เป็นอะไรที่ดูสนิทสนมกันดีเหมือนกัน
พอสี่โมงครึ่ง ไอ้ฉางลุกออกไปทำข้าวเย็นอย่างที่ได้รับปากไว้ ส่วนผมก็นั่งคุยกับแม่ เริ่มไม่เกร็งแล้วเพราะแม่ฉางใจดี คุยง่าย นิสัยต่างจากไอ้ฉางลิบลับ แถมชวนคุยเก่ง แม่บอกว่ารู้เรื่องผมกับฉางนานแล้ว เพียงแต่ฉางไม่ยอมพามาโชว์ตัวแฟนคนแรกสักที กล่อมมาตั้งนานกว่าไอ้ฉางมันยอมพาผมมา...
ผมไม่รู้ว่าไอ้ฉางมีเหตุผลอะไรที่ต้องไม่อยากพาผมมาที่บ้านรึเปล่า
รู้แค่แม่แพรวชมผมว่าหล่อ...ผมก็พอใจแล้ว
ผมได้รู้อีกว่าแม่ฉางหรือแม่แพรวทำอาชีพเป็นแฟชั่นดีไซน์เนอร์ รับออกแบบเสื้อผ้า ตัดชุดต่างๆ จริงๆ มีแบรนด์ของตัวเองด้วยแต่ให้ลูกน้องจัดการหน้าร้านไป ส่วนตัวเองคอยทำงานใหญ่ๆ อยู่เบื้องหลัง แต่บางทีก็ต้องไปออกงานค้างคืนบ้างประมาณนี้ ส่วนพ่อนพทำงานเป็นสถาปนิกอย่างที่ว่า ครอบครัวไอ้ฉางนี่มันเป็นศิลปินกันทั้งบ้าน ผมว่ามันเจ๋งดี
ในระหว่างที่กำลังคุยกับแม่แพรวนั้น จู่ๆ ผู้ชายคนหนึ่งก็เข้ามา ผมคาดว่าคงหนีไม่พ้นพ่อนพ จึงรีบลุกยืนตัวตรงยกมือไหว้
“ไหนๆ ไอ้ฉางกลับบ้านเหรอ ไหนข้าวเย็น”
“นี่ไงข้าว”
แม่แพรวเป็นคนตอบก่อนชี้มาทางผม แม่...เล่นมุกนี้ก็ได้เหรอ
“โอ๊ะ ข้าว? แฟนฉางงั้นเหรอ”
“ใช่แล้วค่ะ”
“ยอมพามาสักทีนะ ทีแรกนึกว่าคุณอำผมเล่น ว่าไงข้าว หิวรึยัง ไปเร่งไอ้ฉางกัน”
ผมไอ้แต่ยิ้มแฮ่ๆ ให้พ่อฉางอย่างไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปดี จนสุดท้ายทุกคนตกลงกันว่าจะไปแอบดูไอ้ฉางในครัว ผมเลยต้องเดินตามมาอย่างช่วยไม่ได้
เสียแต่แอบยืนจ้องไอ้ฉางไม่ทันไรมันก็หันมาเจอ พอเห็นหน้าพ่อตัวเองไอ้ฉางก็โวยวายทันที
“ข้าว! ข้าวออกมาจากนพเลยนะ อย่าเข้าใกล้ แม่อ่ะผมบอกแล้วว่าให้ดูแลข้าวดีๆ”
“เอ๊ะ ไอ้นี่ กูยังไม่ได้ทำอะไรแฟนมึงเลย”
“แม่ๆ นพพูดไม่เพราะอ่ะ”
คุณแม่แพรวหัวเราะขำก่อนตีพ่อนพไปหนึ่งทีเบาๆ
“นพออกมาห่างๆ จากข้าวเลย ไม่งั้นผมไม่ให้นพกินนะ”
“โวะ อะไรวะ” พ่อมันบ่นอุบแต่ก็ยอมถอยห่างออกมาจากผมเล็กน้อย ผมยิ้มให้กับครอบครัวตรงหน้า คิดว่าเป็นครอบครัวที่ออกประหลาดนิดหน่อยแต่ก็อบอุ่นเป็นบ้า
พลันน้ำตาก็ตีรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
ผมรีบขอตัวออกไปข้างนอก อ้างว่าจะไปเอาแมวฉางเข้ามา วิ่งออกยังสวนหน้าบ้านก่อนหลบเข้าโรงจอดรถ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ผมปาดน้ำตาทิ้ง ไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น เพียงเพราะภาพครอบครัวตรงหน้าของไอ้ฉางกระตุกเรื่องในใจของผมมากเกินไป
ผมไม่มีพ่อแล้ว...บ้านหลังเดิมที่เคยอยู่ก็ไม่เหมือนเดิมเมื่อแม่ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ บรรยากาศครอบครัวพ่อแม่ลูกเมื่อครั้นยังเยาว์วัยตอกย้ำให้ผมคิดถึงจนแสนสาหัส
ผมคิดถึงพ่อ...
คิดถึงครอบครัวของผม ได้แต่คิดว่าถ้าได้กลับไปอยู่อย่างเมื่อก่อนได้ก็คงจะดี
บอกตัวเองอีกครั้งว่าคนเราย้อนอดีตไม่ได้ ผมปาดน้ำตาหยาดสุดท้ายออก ก่อนหมุนตัวกลับมา ตั้งใจจะรีบไปหาแมวฉางอย่างที่บอกไว้ กลัวว่าถ้าใช้เวลานานทุกคนอาจจะสงสัยเอา
ทว่าผมกลับหันไปเจอไอ้ฉางพร้อมไอ้ฉางในมือ
มันวางแมวฉางลงก่อนเดินมาหาผม ไม่ทันให้ผมได้เอ่ยอะไรออกไป อ้อมกอดอุ่นๆ ก็สวมทับเข้ามาเต็มอ้อมแขน
“ผมอยู่ตรงนี้...” มันกระซิบ กระตุกต่อมน้ำตาผมให้ไหลออกมาอีกครั้ง
“กู...”
“ไม่เป็นไรนะข้าว”
“กูคิดถึงพ่อ...” ผมบอกกับมันก่อนปล่อยให้ตัวเองร้องไห้สะอื้นตัวโยน ที่ผ่านมาหลังจากพ่อเสีย ผมไม่ได้สัมผัสคำว่าครอบครัวมานานจนเกินไป กลายมาเป็นความชินชาที่คิดว่าตัวเองต้องอยู่ได้ในสภาวะเช่นนี้ แต่พอมาเห็นภาพครอบครัวสุขสันต์ของไอ้ฉางตรงหน้าก็อดคิดถึงตัวเองขึ้นมาไม่ได้
ผมไม่มีพ่อแล้ว และกำลังจะเสียแม่ไป...
ต่อให้อยากมีความทรงจำร่วมกับครอบครัวเช่นนี้มากแค่ไหนก็ทำไม่ได้แล้ว จึงได้แต่คะนึงหาความทรงจำเก่าๆ ความคิดถึงและความเศร้าทั้งมวลกลั่นตัวออกมาเป็นน้ำตา ไอ้ฉางคอยกอดผมอยู่อย่างนั้นจนผมหยุดร้อง มันเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ ไม่ได้พูดปลอบใจหรือให้กำลังใจ เพียงแต่...ฝ่ามืออุ่นๆ จากมันที่คอยสัมผัสผมไม่ปล่อยก็มากพอแล้ว
“เข้าไปข้างในเถอะ...เดี๋ยวพ่อแม่มึงรอ”
“อื้ม คราวนี้ผมทำต้มข่าไก่ตามสัญญาแล้วนะ”
ผมยิ้มให้มัน ก่อนเข้าไปพบเจอผู้ใหญ่ทั้งสองท่านอีกครั้ง เอ่ยขอโทษที่ทำให้เสียเวลา แน่นอนไม่มีใครต่อว่าผมเลยสักนิด และหลังจากนั้นพวกเราก็เริ่มรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน
XXVIII
ผมตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ ข้าวก็ค่อยๆ แอบย่องหายไปอย่างนั้น รีบเอ่ยบอกให้แม่มาสานหน้าที่ต่อก่อนขอออกไปดูข้าว ข้าวคิดถึงพ่อ...และคงคิดถึงครอบครัวตัวเอง ผมเสียใจที่อาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้ข้าวร้องไห้ แต่ผมปลอบใจไม่เก่ง ได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ เขา หมายจะบอกว่านับแต่นี้ข้าวจะมีผมเป็นครอบครัว
ในระหว่างมื้อเย็น นพเอาแต่ถามซอกแซกเรื่องข้าว ผมอยากให้ข้าวไม่ต้องตอบมากเลย แต่ข้าวใจดี ยอมตอบคำถามนพหมดเลย ข้าวไม่รู้หรอกว่าผมกับนพมีรสนิยมคล้ายๆ กัน ถ้าผมชอบข้าว นพก็ต้องชอบข้าว
เพราะอย่างนั้นถึงไม่อยากให้มายุ่งเลย นพชอบใครแล้วชอบทำนิสัยแปลกๆ ใส่ ผมกลัวว่าข้าวจะรับมือไม่ได้
จนค่ำ แม่เอ่ยชวนให้ผมนอนค้างคืนเสียบ้าง ไหนๆ วันพรุ่งนี้พวกผมก็ไม่มีเรียนกันอยู่แล้ว ผมจึงถือโอกาสชวนข้าวค้างบ้านผมเสียเลย แม่บอกจะเตรียมห้องแขกไว้ให้แต่ผมปฏิเสธลั่น ข้าวต้องนอนกับผมสิ ถ้าต้องนอนแยกกับข้าวจะมีความหมายอะไร
และตอนนี้ ผมกำลังรอข้าวอาบน้ำอยู่...เตรียมชุดใส่นอนให้ข้าวอย่างที่ตัวเองคัดสรรมาดี ข้าวชอบนอนใส่กางเกงวอร์มขายาว แต่ครั้งนี้ผมเตรียมเสื้อตัวโคร่งให้พร้อมกับกางเกงสั้นที่เคยใส่สมัยมัธยม
เมื่อข้าวออกมาจากห้องน้ำ ผมแทบขาดใจ น่ารักกว่าที่คิดไว้อีก
ผมรีบจัดการทำธุระของตัวเองบ้าง อยากชวนข้าวอาบน้ำด้วยกันอีกแต่ข้าวปฏิเสธเสียงแข็ง อุตสาห์เอาอ่างอาบน้ำมาล่อข้าวก็ไม่ยอม แต่ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่งผมต้องกล่อมข้าวจนได้
เรานอนคุยกันสักพักก่อนจะปิดไฟเตรียมเข้านอนในช่วงเที่ยงคืนกว่าๆ ข้าวในชุดของผมน่ารักจนแทบจะทนไม่ไหว แน่นอนเมื่อห้องมืดสนิท ผมไม่รอช้าขยับตัวเข้ากอดคนตัวหอมพร้อมรุกล้ำเข้าอาณาเขตหวงห้าม
“ไอ้สัด...หยุดเลย นี่บ้านมึงนะ”
“บ้านผมเก็บเสียงดีกว่าที่หอข้าวอีกนะ”
“ไอ้เหี้ย จัญไรสัด ปล่อยเลยนะ มึงปล่อยเลย ทำอะไรเกรงใจพ่อแม่มึงบ้าง”
“เรื่องปกติออกข้าว” ผมว่าก่อนเลื่อนมือลงไปยังกางเกงขาสั้น ควาญเข้าไปในขากางเกง บีบขยำเนื้อแน่นพร้อมเลื่อนไปไล่หาต้นข้าวน้อย
“ฉางมึงหยุด! กูไม่ทำนะ จริงจังมากด้วย”
“...นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้โว้ย นี่มันที่ไหนไอ้บ้า หัดดูสถานที่ซะบ้าง”
“บ้านผมก็ออกจะส่วนตัว”
“แต่กูไม่ส่วนตัวกับมึงด้วยนี่...ปล่อยเลย”
“...นิดนึงนะข้าว...นะ”
ไม่ว่าเปล่า ผมเจอต้นข้าวน้อยแล้ว กอบกุมมันไว้ในอุ้งมือก่อนขยับรูดรั้ง รังแกมันซึ่งๆ หน้า
ข้าวเริ่มติดกับผมแล้ว...ผมรู้ว่าข้าวปฏิเสธผมไม่ได้หรอก ในเมื่อข้าวสัมผัสไวต่อมือผมขนาดนี้ ข้าวตัวอ่อนราวกับขี้ผึ้งรนไฟทุกทีเวลาผมจับส่วนโน้นส่วนนี้ แน่นอน...ผมใช้จุดอ่อนตรงนี้เป็นตัวคุมเกม
“นิดเดียวนะ...”
จนสุดท้ายข้าวก็ยอมจนได้...โดยที่ข้าวผู้น่าสงสารคงไม่รู้เลยว่า นิดเดียวของผมกับของเขามันต่างกัน...
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 208504 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก