29
“ฉาง มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย อย่าบอกว่ายังไม่ตื่นนะ”
“...ผมตื่นแล้วข้าว หาที่จอดรถอยู่”
“หืม...”
“แป๊บนึงนะๆ ข้าวอยู่ตรงไหนเดี๋ยวผมไปหา”
“หน้าโรงหนังแล้วเนี่ย”
“ครับๆ”
มันว่าก่อนตัดสายไป ทิ้งให้ผมยืนเคว้งคว้างท่ามกลางผู้คนอีกครั้ง ปิดใหญ่เทอมแล้ว ทั้งผมทั้งไอ้ฉางต่างต้องกลับไปนอนบ้าน ตกลงกันไว้ว่าเราจะอยู่บ้านกันเดือนนึงแล้วกลับมาอยู่หออีกสองเดือน รอเปิดเรียน อันที่จริง ผมตัดสินใจคนเดียว เพราะบ้านในตอนนี้ไม่เหมือนเดิม ผมยิ่งอยู่ยิ่งมีแต่คิดถึงความทรงจำเก่าๆ แต่ก็ไม่อยากให้น้าเป็นห่วง จึงกลับมาอยู่บ้านให้คนในครอบครัวเห็นหน้าบ้าง
ส่วนไอ้ฉาง...พอผมบอกจะไม่อยู่หอเดือนนึงมันก็งอแงใหญ่ บอกให้ผมไปนอนบ้านมันบ้างล่ะ ขอไปนอนด้วยบ้างล่ะ จนผมต้องเอ่ยคำขาดให้มันทำตามที่ว่า
หนึ่งเดือน...ไม่ใช่ระยะเวลาที่มากไปหรือน้อยไป ถึงอย่างนั้นเราเลยตกลงออกมาเจอกันบ้าง อย่างเช่นวันนี้ ที่ผมชวนมันมาห้าง มาดูหนังทานข้าวอย่างที่คู่รักปกติเขาทำกัน เพราะก่อนหน้านี้ตลอดช่วงเปิดเทอมผมก็เอาแต่อ่านหนังสือ ไอ้ฉางก็เอาแต่ปั่นโปรเจค เราทานข้าวแถวหอหรือที่คณะมันสลับกันไป แต่ไม่เคยออกไปไหนด้วยกันจริงๆ จังๆ เลยสักครั้ง
เสียแต่ผมรอมันอยู่ไม่นานมันก็โผล่หัวมาเสียที
“ตื่นสายหรือไง”
“เปล่านะ แม่ผมปลุกตรงเวลาแล้ว แต่รถติดมากเลยข้าว”
“เอ้อ...ที่มึงบอกว่าเอารถไปจอดนี่คือเอารถมาเหรอ”
“ใช่แล้ว”
“ไหนว่าไม่ชอบขับรถไง” มันเคยบอกว่ามันกลัวหลับในรถ และผมก็เพิ่งรู้ว่ามันขับรถยนต์ได้ด้วย
“ก็ข้าวบอกอยากลองทำอะไรใหม่ๆ ดู”
“แล้ว...มึงก็เลยลองขับรถมาเนี่ยเหรอ”
“อื้ม เดี๋ยวให้ข้าวนั่งด้วยนะ”
ผมเกลียดน้ำเสียงแบบนี้ของมัน เหมือนเด็กตัวเล็กๆ อวดรถของเล่น ท่าทางดีใจออกนอกหน้าที่จะให้ผมนั่งรถข้างๆ ราวกับผมไม่เคยนั่งรถยนต์มาก่อนเนี่ย น่าหมั่นไส้เป็นบ้า
ผมเปลี่ยนเรื่อง ชวนให้ไปซื้อตั๋วหนังเรื่องที่ตกลงกันแล้วว่าจะดู พร้อมป็อปคอร์นและน้ำหนึ่งแก้ว เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเราก็เข้าโรงหนังไปพร้อมกัน พร้อมกับการดูหนังในโรงครั้งแรกของเรา...
“กินอะไรดี”
เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็น หนังจบแล้ว เนื้อหาของหนังสนุกดีอย่างที่คาด ไอ้ฉางมากวนผมเป็นพักๆ แต่ไม่ได้น่ารำคาญอะไร ถ้าดูที่บ้านมันหรือที่หอมันจะกวนจนผมดูหนังไม่ได้มากกว่านี้
“กินข้าว”
“...หยุดเล่นมุกนี้สักทีเถอะ”
ผมบอกไอ้ฉาง
“ผมไม่ได้เล่นมุกสักหน่อย ข้าวอยากทำไรที่เราไม่เคยทำกันมาก่อนใช่ไหม เอางี้ ไปกินข้าวที่โรงแรมกัน ผมรู้จักอยู่ที่นึง รสชาติดี รับรองข้าวต้องชอบแน่ๆ ยังไงเราก็ไม่เคยไปกินข้าวที่โรงแรมกันจริงไหม”
“...นี่มึงกำลังหลอกกูเข้าโรงแรมเหรอ”
“ใช่แล้ว”
ไอ้หน้าไม่อาย!
“ไม่เอาโว้ย! อะไรที่กูไม่เคยทำก็ขอให้เป็นเรื่องปกติได้มั้ยล่ะ กินข้าวในห้างเราก็ไม่เคยกิน ไม่ต้องถ่อไปถึงโรงแรมอะไรนั่นหรอก เปลืองตังค์ ไกลด้วย แถมกินที่ห้างเสร็จเผื่ออยากแวะดูอะไรก็ได้อีก”
...
ใช่...ผมเถียงมันแทบตาย เหตุผลทุกอย่างดีกว่าเห็นๆ ถ้าได้ลองแข่งโต้วาทีกัน ผมชนะขาดแบบไม่ต้องสืบ แต่ผลลัพธ์ในความเป็นจริงคือ...ผมมายืนจังก้าอยู่หน้าโรงแรมห้าดาว...
กูไม่ได้ตกลงว่าจะให้มันเป็นอย่างนี้เสียหน่อย!
“ป๊ะ ข้าว เข้าไปข้างในกัน”
มันบอกหลังจากที่พาผมลงจากรถหน้าจุดดรอปออฟ ยื่นกุญแจรถให้พนักงานที่โรงแรมเสร็จสรรพ บอกเลยว่าชีวิตไม่เคยสัมผัสอะไรอย่างนี้ ผมเป็นปถุชนเดินดินฐานะปานกลางทั่วไปที่ไม่คิดจะใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แต่ทุกอย่างโดนพังทลายด้วยตรรกะความฉาง
“มึง ช่วยดูสารร่างกูด้วย กูแต่งตัวโคตรกระจอก โอ๊ย ไม่เอาแล้วจะกลับ”
“ไปห้องอาหารครับ” มันไม่สนใจผม บอกกับพนักงานต้อนรับข้างในก่อนเขาจะเดินนำพาพวกผมไปยังลิฟท์แก้วแสนหรูกลางโถงโอ่อ่า พนักงานกดลิฟท์ให้เสร็จสรรพก่อนเชิญให้พวกผมเข้าไปในตัวลิฟท์ ไอ้ฉางจูงมือผมเข้าไปแบบไม่สนใจความสมัครใจของผมอีกแล้ว
จวบจนกระทั่งลิฟท์เคลื่อนที่มาถึงห้องอาหารชั้นบนสุด...
เมื่อพนักงานต้อนรับเชิญให้พวกผมออกจากลิฟท์เพื่อไปยังห้องอาหารตรงหน้า ก่อนจะแยกตัวหายไป ผมโวยใส่ไอ้ฉางทันที
“กูบอกว่าไม่ได้อยากมาไง โรงแรมหรูขนาดนี้เอาตังที่ไหนจ่ายวะ สิ้นเปลืองมากเลยรู้ไหม เงินของมึงของกูก็เงินพ่อแม่ทั้งนั้น เอามาผลาญแบบนี้ใช่ได้หรือไง กูไม่ได้ต้องการมากินหรูขนาดนี้ แค่อยากลองใช้ชีวิตปกติเหมือนคู่อื่นดูบ้าง ทำแบบนี้มันเกินไป”
พล่ามความในใจจบ ไอ้ฉางหูลู่หางตกทันที ถึงจะพูดไปตามความจริง แต่ก็ไม่อยากเห็นมันเสียใจ...แต่คิดว่าเรื่องแบบนี้ถ้าไม่บอก ไอ้ฉางก็คงไม่รู้
“...ก็ข้าวบอกว่าอยากลองทำอะไรที่ไม่เคย เรื่องที่คู่รักเขาทำกันที่ผมนึกออกก็มากินข้าวอะไรแบบนี้กันนี่ นพกับแม่ผมก็มาที่นี่กันบ่อย... ส่วนเรื่องเงิน ผมตั้งใจเลี้ยงข้าวอยู่แล้ว...เงินที่มีตอนนี้ก็ได้จากประกวดแบบทั้งนั้น...ผมอยากทำอะไรให้ข้าวบ้างนี่...แต่ถ้าข้าวไม่ชอบเรากลับก็ได้นะ”
มันว่าเสียจ๋อย หน้าเจื่อนเจือความผิดหวัง ผมปฏิเสธมันไม่ได้อีกแล้ว...
“ไม่ได้ไม่ชอบ...แค่ไม่ชิน...กูไม่เคยมาที่แบบนี้ คิดว่ามันสิ้นเปลืองเกินไป...กินข้าวตามห้างปกติไม่ต้องมากมายกูก็พอใจแล้ว”
“ถ้าข้าวอึดอัดเรากลับก็ได้นะ ผมไม่เป็นไร”
ผมถอนหายใจ ไอ้หมาหงอยตรงหน้าบอกว่าไม่เป็นไรแต่เล่นทำหน้าผิดหวังเสียขนาดนี้ ผมหันซ้ายหันขวาเช็คคนรอบๆ พอมั่นใจแล้วว่าปลอดคนจึงขยับตัวเข้าไปประกบจูบมันเบาๆ ใจจริงอยากวาดแขนโอบรอบตัวมันด้วยซ้ำ ไม่อยากเห็นมันเสียใจ ไอ้ฉางหวังดีนั่นแหละ เพียงแต่มันมากกว่าที่ผมคิดไว้เท่านั้นเอง
“หิวแล้ว เข้าไปข้างในกัน”
ผมกระซิบบอกมันเบาๆ พลันใบหน้าจ๋อยๆ ก้ฉีกยิ้มกว้าง จับมือผมก่อนพาเข้าไปในห้องอาหารสุดหรู
ห้องอาหารตกแต่งภายในได้ราวกับอยู่ในพระราชวังหรือคฤหาสน์อย่างไรอย่างนั้น ทั้งโคมไฟแชนเดอเรีย แสงไฟสีส้มนวล โคมระย้าอะไรไม่รู้อีกระยิบระยับแพรวพราวไปหมด ผู้คนส่วนใหญ่ก็ดูเป็นคุณหนูคุณนาย ไฮโซกันทั้งนั้น แล้วดูสภาพของผม อย่างกะเด็กกะโปโล...พนักงานยังดูดีกว่าเลย...
ห้องอาหารที่ไอ้ฉางเลือกเป็นดินเนอร์บุฟเฟต์ สามารถไปตักกินได้ตามใจชอบ โดยอาหารแบ่งเป็นหลากหลายชนชาติ ทางฝั่งเอเชียมีอาหารไทย จีน ญี่ปุ่นเป็นชาติหลัก มีอาหารเวียดนาม เกาหลี อินโดนีเซีย อินเดียที่เป็นเมนูของแต่ละวัน ฝั่งยุโรปก็มีอาหารอังกฤษ อิตาลี ฝรั่งเศส และอีกมากมายที่ผมนับแทบไม่หวาดไม่ไหว
แน่นอน...ผมตักอาหารทุกชนชาติ เนื่องจากเป็นคนทานง่าย ไม่เหมือนไอ้ฉางที่จงใจหลีกเลี่ยงอาหารที่มีผัก รสชาติอาหารอร่อยสมคำเอ่ยอ้างของไอ้ฉาง อร่อยมากจริงๆ แต่คิดๆ ดู...โรงแรมห้าดาวเช่นนี้ ก็คงต้องเป็นประมาณนี้ ผมทานไปชมไป มีไอ้ฉางหน้าบาน คอยตักอาหารที่มันยืนยันว่าอร่อยที่สุดมาให้ผม เห็นมันมีความสุขผมก็ดีใจ
ถึงแม้จะมารู้ทีหลังว่าราคาอาหารมื้อนี้รวมแล้วราคาครึ่งหมื่น...
เสียดายที่กระเพาะอาหารผมไม่ได้มีสี่กระเพาะ ผมทานอาหารแต่ละอย่างได้นิดๆ หน่อยๆ ก็อิ่มเพราะมีให้เลือกเยอะเหลือเกิน ไอ้ผมก็อยากลองกินมันทุกอย่าง แต่สุดท้ายก็ยังกินได้ไม่ครบทุกชนชาติแต่กลับอิ่มจนจะไม่ไหว มวลอาหารทั้งหลายแหล่ในตอนนี้ล้นกระเพาะผมมาจนถึงคอแล้ว แต่ทางโรงแรมไม่ได้มีกำหนดเวลาต่อคน พวกผมถึงนั่งคุยกันรออาหารย่อย
ผมคิดว่าการได้ลองสัมผัสวิถีชีวิตคนรวยในวันนี้จะจบแล้ว ทว่าไอ้ฉางกลับบอกให้วันนี้เราค้างที่โรงแรมนี้กันดู
อยากจะพ่นน้ำย่อยใส่หน้ามัน แน่นอน ผมไม่ยอม เป็นบ้าหรือไงบ้านก็อยู่ในเมืองเดียวกันแท้ๆ ยังจะไปนอนโรงแรมทำไมให้เสียตังค์ เถียงแทบตายสุดท้ายก็สู้มันไม่ได้อีกแล้ว เงินจากการประกวดแบบของมันอะไรจะได้เยอะขนาดนี้วะ แค่มื้ออาหารก็น่าจะหมดตัวแล้ว แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อไอ้ฉางยืนยันว่ามันประกวดแบบหลายที่ ได้รางวัลมาหลายรางวัล จำนวนเงินแค่นี้ไม่คณามือมันหรอก หมั่นไส้มันแทบตาย
“ถือว่าเป็นของขวัญที่ผมขยันมาตลอดเทอมไง นะข้าวนะ อยู่กับผมนะ”
ของขวัญตอบแทนที่ทำให้มึงกลายเป็นศพมาตลอดเทอมล่ะสิไม่ว่า ผมถอนหายใจ ยอมคล้อยตามมันอีกครั้ง
ผมไม่ได้อยู่ฟังตอนไอ้ฉางขอเช็คอินเข้าห้อง ไม่รู้ว่ามันจะเลือกห้องแบบไหนจนกระทั่งได้มาเจอกับตัวเอง...
“ผมอยากจองห้องดีลักซ์เหมือนกันนะ แต่เขาบอกว่าเต็มแล้ว...เลยได้ห้องพรีเมี่ยมมาแทน”
“...มึงจองห้องแม่บ้านให้กูนอนกูก็ไม่โกรธหรอก...นี่มันเกินไปด้วยซ้ำ”
ผมเชื่อว่าถ้ามีห้องพักแม่บ้านก็คงหรูกว่าห้องนอนที่บ้านหรือที่หอผมแน่ๆ ดูจากสภาพห้องตอนนี้แล้ว... ตัวห้องแบ่งเป็นสองโซนคือโซนห้องนอนและโซนนั่งเล่น มีหน้าต่างเปิดกว้างสูงตั้งแต่พื้นห้องจรดเพดาน ตกแต่งอย่างหรูหราจนละอายที่จะเอาตัวเองเข้าไปเป็นเสนียด ห้องนอนเป็นเตียงเดี่ยวขนาดคิงไซส์ มีทั้งตู้เสื้อผ้า โต๊ะทำงาน โทรทัศน์ที่ผมไม่เข้าว่าจะมีทำไมสองเครื่องทั้งในห้องนอนและห้องนั่งเล่น
แต่ที่ทำผมช็อกที่สุดคือห้องน้ำ...ที่ไม่มีประตู แถมยังเป็นกระจกใสเห็นถึงห้องนอนอีก เวร!
มึงจงใจใช่มั้ย!
“ทำไมมึงต้องทำขนาดนี้วะ พากูมากินข้าวหรูๆ นอนโรงแรมหรูๆ เนี่ย”
มันไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มก่อนเดิมเข้ามาสวมกอด นานกว่าจะยอมเอ่ย
“ผมอยากให้ข้าวมีความสุข”
“กูมีความสุขอยู่แล้วทุกวัน”
“...ผมอยากให้ข้าวมีความสุขมากขึ้นไปอีก ผมดีใจนะที่ข้าวบอกอยากลองทำอะไรใหม่ๆ ด้วยกัน วางแผนตั้งนานว่าจะพาข้าวไปไหนดี จนมาจบที่นี่”
“แค่กินข้าวดูหนังกูก็พอใจแล้วจริงๆ ฉาง”
“แต่ผมยังไม่พอใจนี่ ข้าวเป็นฝ่ายให้ผมมาตลอดลเยรู้มั้ย ผมอยากให้ข้าวเป็นฝ่ายรับอะไรดีๆ จากผมบ้าง”
“...งั้นก็เปย์กูให้มันได้ตลอดละกัน”
“...ขอปีละครั้งนะ”
มันว่า ผมหัวเราะลั่น ก่อนหันไปจูบมันเบาๆ ที่คาง ไอ้ฉางไม่พอใจแค่นั้นเมื่อมันจับผมเงยหน้าก่อนบรรจงมอบรสจูบแสนหวานให้ เราจูบกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีเสียงกริ่งดังขึ้นมา
“ผมสั่งรูมเซอร์วิสไว้ แป๊บนึงนะ”
มึงยังจะสั่งอะไรอีก!!
ไอ้ฉางออกไปเปิดประตู ส่วนผมทำตัวลีบที่สุด หลบมุมอยู่ในห้อง จนมันเรียบร้อยก็เดินมาหาผมพร้อมถุงแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดัง
“อะไรอีกล่ะนั่น...”
“เสื้อผ้าเปลี่ยนวันพรุ่งนี้ไง ตอนเช็คอินผมขอให้พนักงานเอาเสื้อผ้าที่รถผมมาให้ที่ห้อง เอาไว้ใส่วันพรุ่งนี้นะ”
“มึงไปซื้อตอนไหนอีก หา”
“ตอนก่อนข้าวจะมาไง แต่เลือกนานไปหน่อยข้าวเลยต้องรอ...” มันว่า เอ่ยคำสารภาพออกมา อ๋อ ที่แท้ก็วางแผนไว้อยู่แล้วสินะ ไอ้แม่งเอ๊ย กูต้องตกหลุมมันอีกกี่ครั้งวะ ที่มันมาตามนัดช้าไม่ใช่เพราะรถติดอย่างที่มันอ้าง แต่เพราะมัวแต่เลือกซื้อเสื้อผ้าให้เนี่ยนะ
“ผมซื้อมาครบเซตเลย มีเสื้อ กางเกง เข็มขัด กางเกงในด้วย แต่ไม่ได้ซื้อรองเท้านะ ผมกลัวข้าวใส่ไม่ได้”
“โอยยย มึงเลิกเถอะไอ้ฉาง กูไม่ใช่ผู้หญิงนะ ไม่ต้องซื้อของหรือทำอะไรเยอะขนาดนี้ให้กูหรอก”
“ผมพอใจนี่...อีกอย่าง ปีละครั้งนะ”
ผมถอนหายใจ จนใจจะเถียงเป็นรอบที่ล้าน เลยเออออตามคำมันไป
“ข้าวเหนียวตัวรึยัง”
จนกระทั่งไอ้ฉางเอ่ยถามขึ้นมา ผมตวัดมองหน้ามัน จ้องมันเขม็ง รู้ว่ามันต้องคิดอะไรหื่นกามอยู่แน่ๆ ผมบอกเสียงแข็ง
“กูจะไม่อาบน้ำ!”
แล้วคิดว่าผมจะได้ทำตามที่ตัวเองยืนยันนั่นไหม...เมื่อสุดท้ายแล้ว ไอ้ฉางจับผมทำอะไรต่ออะไรที่พึงทำเมื่ออยู่ในโรงแรมสองต่อสอง...
XXIV
ข้าวในชุดคลุมอาบน้ำหลับอยู่ในอ้อมกอดผม คิดถูกแล้วที่วางแผนให้ข้าวติดกับ ผมตั้งใจอยากให้ข้าวเป็นฝ่ายรับบ้างจริงๆ แต่ที่ข้าวไม่รู้คือ ไหนๆ ข้าวก็บอกผมว่าอยากลองทำอะไรที่ไม่เคยทำดูแล้ว ผมก็คิดว่าเรายังไม่เคยมีอะไรกันที่โรงแรมเลย คิดได้ดังนั้น โรงแรมเกรดห้าดาวที่นพเป็นหนึ่งในทีมออกแบบจึงเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับผมกับข้าว
แน่นอน ผมไม่ได้จ่ายราคาเต็มหรอก ได้อานิสงค์จากนพมาเล็กน้อย แต่ก็กระอักเลือดอยู่เหมือนกัน ถึงอย่างนั้น เงินในวันนี้ที่ผมออกก็เป็นเงินเก็บที่ได้จากการประกวดแบบจริงๆ นั่นแหละ
ผมชอบประกวดออกแบบ ชอบประชันความคิดกับหลายๆ คน มีงานเดี่ยวบ้างกลุ่มบ้าง ชนะบ้าง แพ้บ้าง แต่ผมไม่ได้สนใจ ผมชอบช่วงเวลาที่ได้คิดอะไรใหม่ๆ ออกมาแข่งกับคนอื่นก็เท่านั้น เพราะฉะนั้นเงินที่ได้จากการประกวดแต่ละที่จึงไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับผม ผมเก็บมันไว้ตามที่แม่บอก เก็บไว้อยู่อย่างนั้นตั้งแต่เริ่มเรียนสถาปัตย์มา จนกระทั่งมีข้าวเข้ามาในชีวิต ผมถึงได้รู้ว่าผมควรเอาเงินรางวัลที่ผมได้ไปทำอะไร
ผมอยากทำให้ข้าวมีความสุข
ได้นอนในห้องนอนในโรงแรมหรูเช่นนี้คงเป็นประสบการณ์ที่ดีไม่น้อย แน่นอน...ผมใช้บริการของทุกตารางนิ้วในห้องในการร่วมรักกับข้าว จากที่แต่ก่อนข้าวเสร็จรอบเดียวก็หลับแล้ว ครานี้มีพัฒนาการอย่างเห็นได้ชัดเมื่อผมไม่หยุดแค่รอบเดียว ปลุกเขาอยู่ซ้ำๆ จนกว่าจะพอใจ ข้าวเองก็อดทนได้ถึงขนาดนี้ ไม่ชิงหลับเร็วเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผมภูมิใจจริงๆ
ผมสูดกลิ่นข้าวจากเส้นผมของเขาอีกครั้งก่อนมองวิวยามดึก มองแสงดาวบนดินที่ยังแข่งกันส่องสว่าง ข้าวคงไม่ยอมพลาดมื้อเช้าที่โรงแรมจัดให้ เพราะฉะนั้นผมต้องรีบนอนแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยากทานอาหารเช้าเท่าไหร่นัก แต่ข้าวคงไม่ยอม เพราะข้าวไม่ได้อิ่มเหมือนที่ผมได้กินข้าวจนหมดเปลือกเช่นนี้นี่นา
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
นังชูชกฉาง
กินข้าวไม่รู้จักอิ่ม แงงง
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ : )
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 208472 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก