27
ฉางมาส่งผมเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ก่อนมันจะไปคณะตัวเอง จะเป็นแบบนี้ก็แค่ตอนที่มันมีเรียนใกล้ๆ ช่วงเวลาเดียวกับผม เวลานอกเหนือจากนั้นผมก็ปล่อยให้มันนอน เดินมาคณะเองเหมือนปกติ
ชีวิตประจำวันของผมกลับมาสงบสุขอีกครั้ง
มีพวกแว่นถามอย่างตกใจถึงสาเหตุที่ผมขาดเรียน เพียงแต่ผมตอบปัดไปว่ามีเรื่องนิดหน่อย พวกมันก็เข้าใจไม่ถามต่อ เอาเลคเชอร์ ชีทแบบฝึกหัดและงานต่างๆ มาให้ผม บอกให้ลองขออาจารย์ส่งย้อนหลังดู ช่วงนั้นผมขาดเรียนไปเยอะและบางวิชามันมีงานต้องส่งในคาบเท่านั้นผมก็ชวดไป
เอาจริงตอนแรกก็กะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว คิดว่าคงขอส่งย้อนหลังไม่ได้ ถึงได้มันก็ไม่แฟร์กับคนที่มาเข้าเรียน แต่ผมไม่คิดว่าไอ้เขียนจะเป็นคนส่งงานให้ผมแทบทุกคาบ...
มันริบแบบฝึกหัดที่พวกไอ้แว่นส่งมาให้ผม บอกไม่จำเป็น เพราะมันทำแทนและเขียนชื่อผมส่งไปให้แล้ว ไปพร้อมๆ กับงานของมัน
บางวิชาเป็นการตอบคำถามในชั้นเรียนที่ต้องเขียนคำตอบส่ง เท่ากับว่าไอ้เขียนทำไปสองชุด ก็รู้ว่ามันหัวดี แต่ไม่คิดว่ามันจะเอาความหัวดีของมันมาช่วยเหลือผม ปกติมันไม่ทุ่มเทขนาดนี้ ทั้งยังมีเรื่องงานกลุ่มที่ไอ้เขียนใส่ชื่อผมลงไปในรายงาน คอยทำในส่วนของผมแทนอีก แสนดีจริงๆ
“ก็กูรู้ว่าที่มึงขาดเรียนไปเพราะกูเป็นสาเหตุนี่...”
“เลยอยากไถ่บาปว่างั้น”
“เออ”
มันบอก คำตอบมันทำให้ผมยิ้มร่า ถึงจะย้ำกับมันเป็นร้อยๆ หนแล้วว่าไม่ต้องมาดูแลผมดีเหมือนสมัยมัธยม แต่มันก็ยังทำ ดีใจที่มีมันเป็นเพื่อนจริงๆ
“แล้วตอนนี้...กับไอ้ฉางก็คบกันดี?”
“อือ ยังคบกันดีไม่ต้องห่วง”
“เหอะ”
มันส่งเสียงคล้ายไม่พอใจก่อนเบือนหน้าหนี ผมไม่ว่ามันหรอก แค่มันยอมรับเรื่องนี้ได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว อาจจะต้องใช้เวลาเพื่อให้คุ้นชินกับความสัมพันธ์ของผมกับฉาง เพราะงั้น กะอีแค่มันหงุดหงิดแค่นี้เป็นเรื่องเล็กน้อย
ถึงอย่างนั้นผมได้ยินมันบอกเสียงเบา
“มึงโอเคก็ดีแล้วข้าว”
“อืม ขอบใจมึงมากนะ เพื่อนอย่างมึงกูก็ไม่รู้จะหาจากไหนได้อีกแล้ว”
“กูขอโทษนะ...ที่ทำมึงเสียใจ”
“อย่าคิดมากหน่า”
“มึงมันก็อย่างนี้ตลอด...”
“ก็กูไม่ติดใจอะไรจริงๆ นี่”
“...รักมันมากขนาดนั้นเลยหรือ...คนเราจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่เราคบอยู่คือคนที่ใช่จริงๆ”
“ไม่รู้สิ เพราะอย่างนั้นคนเราถึงต้องมีหัวใจเพื่อบอกความรู้สึกนั้นล่ะมั้ง กูว่าเดี๋ยวสักวันมึงก็จะหาเจอเองแหละ เขียน”
“เฮ้อ...ถ้ากูชอบผู้ชาย กูอาจจะชอบมึงก็ได้นะ”
ไอ้เขียนหันหน้ามาพูดกับผมสีหน้าจริงจังจนผมหลุดขำ
“ฮะๆ อย่าเลย ให้ไอ้ฉางเป็นผู้ชายคนเดียวที่ชอบกูก็ปวดหัวพอละ”
“...”
“มึง ไปกินข้าวกัน กูเลี้ยง”
“เลี้ยงทำเหี้ยไร เก็บตังไว้เลี้ยงผัวมึงเหอะ”
“โหยจิตใจ เดี๋ยวนี้นะ เป็นคนงี้นะ ปากคอเราะร้าย”
“เออ”
“หน่าเขียน ขอกูเลี้ยงมึงหน่อย ขอบคุณที่ช่วยส่งงานให้ก็ได้เอ้า”
เหมือนว่าผมน่าจะติดเชื้อไอ้ฉางมา เพราะสุดท้ายไอ้เขียนก็ขัดอะไรผมไม่ได้ ทำตามใจผมแต่โดยดี
ผมพาไอ้เขียนไปกินข้าว กลับมาเข้าเรียนต่อจนถึงเวลาเลิกเรียน ผมรอไอ้ฉางตรวจแบบ บางทีมันตรวจเร็วก็เลิกเร็ว บางทีเจออาจารย์ร่างคลั่งก็เลิกช้าหน่อย ในวันนี้ ผมเลิกเรียนก่อนมันตรวจแบบเสร็จ เมื่อแยกย้ายกับไอ้เขียนแล้ว ผมจึงตัดสินใจเดินไปรอมันที่คณะอย่างกล้าหาญ...
อย่างที่รู้ว่าคณะมันคนนอกคณะไม่ค่อยมาย่างกราย แต่ผมไม่รู้จะไปไหนเลยมาหามันถึงที่ คิดว่าถ้านั่งหลบมุมตรงซอกม้าหินอ่อนที่พวกฉางชอบไปนั่งน่าจะหลบพ้นสายตาคนได้อยู่
ผมทำตามความคิด
ไลน์หามันบอกพิกัดของตัวเองก่อนจะนั่งเล่นไปเรื่อยๆ คณะมันช่วงเวลานี้เห็นนักศึกษาเดินไปมาอยู่บ้าง ถึงปริมาณจะไม่หนาแน่นเท่าคณะผม แต่ก็ยังดีที่อย่างน้อยคณะก็ไม่ได้ร้างคนอย่างที่คิดไว้เล่นๆ
ผมนั่งเหม่อ ไถโทรศัพท์เล่นรอไอ้ฉางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง
“แฮ่!”
ตกใจจนสะดุ้งตัวโยน ไม่คิดว่าจะมีใครมาทักผมนี่ ไม่คิดว่าจะมีใครเห็นด้วย ผมหันขวับไปยังต้นเสียงทันที ภาพปรากฏเป็นเพียวที่ยืนยิ้มร่าอยู่พร้อมกับฟิวเจอร์ข้างหลัง
“เพียว...ตกใจหมด”
“ดีแล้ว ก็เราตั้งใจให้ข้าวตกใจ” เจ้าตัวว่าก่อนเดินมานั่งข้างๆ ผม ฟิวเจอร์เองก็ไม่รอช้า นั่งลงข้างเพียวอีกที
“ข้าวมารอฉางเหรอ”
“อืม”
เพียวกดยิ้ม ไม่ตอบแต่เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนผมต้องหดคอหนี ใกล้ไปมั้ง...จมูกจะชนอยู่แล้วเพียว ฮือ ผมเม้มปากสนิท จ้องตาคนตรงหน้า พลันหัวใจก็เต้นผิดจังหวะอีกครา ผมถอนหายใจ... หน้าเพียวนี่สเปคผมมากจริงๆ นะ
“เพียว ใกล้ไปแล้ว...”
“ข้าวดูสดใสขึ้นนะ” คนหน้าสวยว่าก่อนผละออกไป คิดว่าคงจงใจแกล้งผมอีกตามเคย “ไม่เจอแปบเดียว อ้วนขึ้นด้วย” ไม่ว่าเปล่า เพียวจับข้อมือผมขึ้นมาพลิกดู
ช่วงก่อนหน้านี้ผมน้ำหนักลดลงก็จริง แต่พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทางผมก็กินอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งไอ้ฉางชอบกลับบ้านไปทำอาหารมาให้ผมกินอีก ผมแทบจะเลียหม้ออยู่แล้ว
“ไม่ดีหรือ” ผมถามเพียว หรือว่าสารร่างผมตอนผอมกะหร่องจะดูดีกว่าปกติ?
“เปล่า ดีแล้ว...เอ้อ จะว่าไป ฝากนี่คืนให้ฉางหน่อย”
เจ้าของใบหน้าสวยว่าก่อนยื่นสมุดสเก็ตช์สีดำรูปร่างคุ้นตามาให้ผม
“ของฉางน่ะ มีรูปข้าวเต็มเลย ดูสิ”
“หา”
ไม่ทันจะได้ถามอะไรต่อ เพียวก็เอื้อมมือไปเปิดพลิกสมุดสเก็ตช์ไปยังหน้าต่างๆ เผยให้ผมเห็นถึงรูปวาดข้างในที่ยิ่งเห็น ยิ่งทำให้ผมอาย... ไอ้ฉางมันวาดผมเยอะอะไรขนาดนี้
“เนี่ย ตอนข้าวไม่อยู่ ฉางไปหาก็ไม่เจอเลยได้แต่นั่งวาดรูปข้าวในสมุดเต็มไปหมดเลย”
“...”
“วิธีแก้อาการหงุดหงิดของฉางน่ะ น่ารักเนอะ”
ผมหน้าแดง ไม่ตอบเพียว ไม่คิดว่าไอ้ฉางมันจะเป็นมากขนาดนี้ ผมนั่งไล่ดูรูปวาดแต่ละหน้าไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางความเงียบของเพียวและฟิวเจอร์
เพียวไม่พูดอะไรต่อ พลิกแขนผมข้างที่ไม่ได้ถือสมุดไปมาเงียบๆ อยู่อย่างนั้น สายตาก็เอาแต่จ้องข้อมือผม ไม่ชินเลยกับการที่เพียวไม่พูดไม่จาเนี่ย คนๆ นี้ปกติแล้วชอบวางท่าเหมือนเป็นงูพิษ ไม่ใช้คำพูดก็ท่าทางที่ดูคล้ายจะล่อลวงกันให้ตาย จนผมเปิดดูรูปจนหมด ปิดหน้าสมุด ทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายเอ่ยตัดความเงียบนี้
“เรื่องวันนั้นขอโทษนะ”
“หือ...”
“ที่หายไป ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะ”
“ข้าวขอโทษไปแล้ว ลืมเหรอ”
“เปล่าหรอก อยากขอโทษอีกที ไม่ได้ตั้งใจทำให้ทุกคนวุ่นวายจริงๆ ต้องมาเสียเวลากับอะไรไม่รู้เนี่ย ฮะๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมากเลย ไม่มีใครถูกบังคับให้ทำหรอกนะ”
“...”
“เรารู้นะว่ามันลำบาก แต่ข้าวผ่านจุดนั้นไปได้แล้ว รักษามันไว้ให้ดีๆ นะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองเขา เพียวลอบยิ้มบางเบา คล้ายกับจะร้องไห้
“ครอบครัวข้าวยอมรับแล้ว เพื่อนข้าวก็โอเคแล้ว ต่อจากนี้เหลือแค่ข้าวกับฉาง เราอยากให้ทั้งคู่มีความสุขด้วยกันไปนานๆ”
“เพียว...ทำไมพูดแปลกๆ”
“ฮ่าๆ ก็ว่างั้นเหมือนกัน แต่เราเป็นห่วงมากจริงๆ นะข้าว อยากให้ข้าวกับฉางอยู่ด้วยกันตลอดไป”
เพียวพูดเหมือนจะอวยพร แต่น้ำเสียงกลับเศร้าอย่างน่าประหลาด
“ทำไมล่ะ” ผมถามขึ้น
“ก็หวังดีไง เห็นเพื่อนใจตรงกันแล้วอยากให้มีความสุข อย่างน้อยก็มีความสุขเผื่อเรา...”
“...หืม...เพียว ทำไมหรือ”
“เปล่าหรอก”
“แล้ว...เพียวอยู่กับฟิวเจอร์ไม่มีความสุขเหรอ”
“มีสิ แค่ตอนนี้น่ะนะ”
“? ทำไมล่ะ”
คำตอบของเพียวคือรอยยิ้มแสนเศร้า ฟิวเจอร์เองก็ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา ผมไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรออกไปอีก จึงได้แต่พูดโดยรวม
“เราก็อยากให้เพียวมีความสุขนะ...”
“ขอบใจ ข้าวนี่น่ารักจริงๆ ขอแบ่งกับฉางคนละวันได้มั้ยเนี่ยหืม”
ไม่ว่าเปล่า แขนเรียวตวัดมาโอบรอบคอมผม โน้มให้ร่างกายแนบสนิท กลิ่นหอมจากคนข้างตัวลอยโชยมาทำเอาใจสั่นอีกครั้ง ก่อนที่หัวใจจะเต้นแรงไปมากกว่านี้ คนข้างตัวผมกลับถูกกระชากไปอีกทาง ร่างหอมผละจากไป ผมหันไปมองตามแรงที่กระชากเพียว
ทว่ากลับต้องช็อคเมื่อเจอภาพที่ฟิวเจอร์ก้มลงมาประกบปากกับเพียวแนบแน่น... ผมแทบลืมหายใจเมื่อเห็นคนจูบกันตรงหน้าจังๆ ใบหน้าขึ้นสีมากกว่าเก่าเมื่อฟิวเจอร์ผละออกพร้อมแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง ส่วนเพียวทำเพียงโยกหัวน้อยๆ ก่อนหันมายิ้มหวานใส่ผม...
ผม...ไม่รู้จะพูดยังไงดี... ถึงจะพอรู้ว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา คงไม่ต่างจากผมกับฉาง แต่เล่นเจอหนังสดต่อหน้าแบบนี้จึงได้แต่แสดงท่าทีเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะวางสายตาไปทางไหน มือไม้เกะกะไปหมด หรือว่าผมควรลุกหนีจากตรงนี้ไปดี
ไม่ทันได้สรุปความคิด เพียวยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมถอยหนีไม่ทัน
จุ๊บ
“อ่ะ”
ผมเบิกตาโพลงให้กับสัมผัสนุ่มๆ ที่เกิดขึ้นข้างแก้ม เพียวหอมแก้มผม!! ทำไปทำไม ทำไปเพื่อใคร ทำไปเพื่ออะไร หัวใจผมสั่นอย่างรุนแรงมากขึ้นในพฤติกรรมประหลาดของคนข้างตัว รู้สึกว่าใบหน้าเริ่มเห่อร้อน ผมขยับตัวหนีเขาทันที
“ให้คิดเสียว่าเป็นเรื่องปกติเนอะข้าว”
เรื่องปกติ? หมายถึงเรื่องอะไร เรื่องที่เขาจู่ๆ ก็หอมแก้มผมหรือเรื่องที่จู่ๆ ฟิวเจอร์กับเพียวก็จูบกัน? เรื่องไหนกันแน่ ในระหว่างที่ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนผมไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“เพียว คุณรังแกข้าวอีกแล้วเหรอ!”
เป็นไอ้ฉางที่เข้ามาช่วยชีวิตได้ทัน ผมหันหน้าไปหามัน ขอความช่วยเหลือ
“เพียวคุณแกล้งอะไรข้าว ข้าวหน้าแดงทำไม”
“ผมเปล่านะฉาง” เสียงหวานเอ่ย แม้จะไม่ได้เห็นหน้า แต่คิดว่าเพียวต้องกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มเหมือนทุกทีแน่ๆ
“ผมเห็นนะว่าคุณลวนลามข้าวอ่ะ ต่อจากนี้ผมขอสั่งแบนคุณ ห้ามเข้าใกล้ข้าวเกินสิบเมตร” ไม่ว่าเปล่า มันดึงผมให้ลุกขึ้นก่อนบอกสองคนนั้นอีกครั้ง “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาจูบกันในคณะ”
พร้อมลากผมออกไป
ผมยังคงจับใจความอะไรไม่ได้ เดินตามแรงจูงไอ้ฉางต้อยๆ จนมาถึงลานจอดรถ สติกลับมาอีกครั้ง ผมนึกขึ้นได้เรื่องสมุดที่เพียวฝากมาคืน จึงยื่นให้ฉาง
“ของผมเหรอ”
“อือ เพียวฝากมาให้”
“เพียว...” ฉางว่าก่อนมุ่นคิ้ว หันไปเปิดกระเป๋าตัวเองแล้วกัดปากแน่น รีบคว้าสมุดในมือผมไปใส่กระเป๋า เอ่ยถามผมเสียงเบา
“ข้าวเปิดดูไปรึยัง”
“...เปิดแล้ว” อันที่จริง...เพียวเปิดให้ดู อา...ผมว่าแล้วว่านี่ต้องเป็นแผนของคนร้ายกาจอย่างเพียวอีกแน่
“เพียว ทำกันอย่างนี้นะ...” มันว่าพึมพำ ผมไม่ทันได้พูดอะไรต่อมันก็สวมหมวกกันน็อกให้ หันหลังขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์ไม่พูดไม่จา แต่เพราะเห็นใบหูมันขึ้นสีแดงจึงรู้ว่าไอ้ฉางกำลังเขินแน่ๆ
น่ารักว่ะ
ผมอมยิ้ม ขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์มันตรงไปทางกลับหอเงียบๆ
ไอ้ฉางแวะจอดหน้าซอยเข้าหอ คนตรงหน้าบิดกุญแจรถเพื่อดับเครื่อง คงกะแวะทานข้าว ผมลงจากรถ เดินตรงเข้าร้านประจำอย่างรู้ใจมัน เมื่อได้นั่งพร้อมกับสั่งอาหารเสร็จสรรพ เดาจากหน้ามันตอนนี้น่าจะเลิกเขินแล้วและผมก็ไม่คิดจะไปทำให้มันเขินอีก ผมเอ่ยคำถามที่ค้างในหัวแทน
“เพียวกับฟิวเจอร์...ปกติก็ทำแบบนั้นเหรอ”
“ปกติทำมากกว่านั้นอีก ฟิวเจอร์คงเกรงใจข้าวเลยไม่ทำให้เห็น ครั้งนี้ไม่รู้เพียวไปทำอะไรให้ฟิวเจอร์ตบะแตก”
“...”
“ไปทำตัวน่ารักใส่เพียวอีกล่ะสิข้าว”
“กูไม่ได้ทำโว้ย”
ฉางไม่ตอบผม ทำเพียงอมยิ้มคล้ายกับยิ้มให้แมวฉาง ก่อนเอื้อมมือมาหมายจะลูบหัวผม...เสียใจด้วย กูหลบทัน
“อ้าว ข้าว” ไม่ทันที่ผมกับไอ้คนตรงข้ามจะได้แยกเขี้ยวกันต่อ ก็มีเสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นมา หันไปตามต้นเสียงก็เจอกับเติมเต็ม
วันนี้มันวันรวมญาติเหรอวะ
“ไง...มากินข้าวเหรอ”
“อือ ว่าจะซื้อกลับ”
“ไม่นั่งกินด้วยกันล่ะ”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวไอ้ฉางแดกหัวกูตาย อีกอย่าง...เดี๋ยวฟุ้งรอ”
“หืม?”
ผมส่งเสียงสงสัย ฟุ้งที่มันว่า...ใช่ฟุ้งเดียวกับที่ผมคิดมั้ย...ฟุ้งที่เป็นพี่ชายข้างบ้านมันที่มันแอบชอบน่ะ...
“อ้าว ไม่รู้เหรอ กูกับฟุ้งคบกันนานแล้วนะ”
“หา!!”
“ตั้งแต่ขึ้นปีสองแล้ว ไอ้ฉางก็รู้ กูไม่ได้บอกมึงเหรอ”
“มึงไม่เคยบอก!”
ไอ้เต็มเกาหางคิ้วตัวเองแกร่กๆ เหลือบตามองบนอย่างไม่ใส่ใจก่อนตอบ “สงสัยลืม งั้นบอกตรงนี้ละกัน”
“เชี่ย ไหนเคยบอกว่าไม่มีวันสมหวังไง”
“เออ ก็ใครมันจะไปคิดวะว่าจะจีบติด ฟุ้งแม่งใจแข็งชิบหาย”
“แล้วทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย ไอ้ฉางมึงก็ไม่เคยบอกอ่ะ”
“...ผมจะไปรู้หรือว่าข้าวยังไม่รู้เรื่องนี้ อีกอย่างข้าวไม่ค่อยพูดถึงเติมเต็มด้วยซ้ำ จะให้ผมหาโอกาสไหนบอกล่ะ”
เมื่อเถียงคำพูดที่จริงทุกประการของไอ้ฉางไม่ได้ ผมหันไปบ่นใส่ไอ้เต็มแทน “ไอ้เต็ม เล่ามาเลยนะ”
“ฮ่าๆ ถ้าจะเล่าคงนาน เดี๋ยวฟุ้งรอ ไว้ไปแดกเหล้ากัน กูจะอธิบายให้หมดตั้งแต่เริ่มเลย”
“พูดแล้วนะ”
“เออ”
ผมยังช็อคไม่หาย ไม่เคยคิดว่าพี่ฟุ้งจะยอมรับไอ้เต็มได้ เห็นเจอหน้ากันก็มีแต่ด่า อยากรู้จริงๆ ว่าไอ้เต็มไปทำอีท่าไหนให้คนอย่างพี่ฟุ้งยอมใจอ่อน ดูท่าเจอมันอีกทีต้องเค้นให้หนัก
ไอ้เต็มนั่งคุยกับผมกับฉางเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งอาหารที่มันสั่งได้แล้วมันก็บอกลาก่อนออกไป ส่วนผมกับฉางก็ได้เวลาก้มหน้ากินข้าวเสียที
ชีวิตประจำวันกลับสู่วงจรปกติและสงบสุข ผมไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้ว
XXVII
“ฉางปล่อยโว้ย!”
ผมจับข้าวอุ้มทันทีที่ถึงห้อง ทำโทษทีเขาไปทำตัวน่ารักต่อหน้าเพียว เมื่อไหร่จะรู้ตัวนะว่าตัวเองน่ารักน่าแกล้งขนาดนี้ ข้าวตีหลังผมป้าบๆ แต่ผมไม่ปล่อยหรอก จนวางเขาลงกับเตียงได้นี่แหละ
“จะ...จะทำอะไร” ข้าวทำตาโต หวาดผวาอย่างน่ารัก ตอนแรกก็ว่าจะไม่ทำอยู่หรอก แต่ข้าวทำตัวน่ารักแบบนี้ผมชักอยากจะเปลี่ยนใจแล้ว
จุ๊บ
“ทำโทษข้าว”
“ทำโทษเชี่ยอะ...”
จุ๊บ
“ร...ไร อื๊อ”
“ข้าวชอบเพียวล่ะสิ ผมรู้นะ”
“หา กูไม่ได้ช...”
จุ๊บ
“เพียวชอบบอกผมว่า เวลาเข้าใกล้ข้าวแล้วได้ยินเสียงหัวใจข้าว เต้นดังมาก”
“...น...นั่นมัน”
“วันนี้ผมถึงได้เห็น ข้าวใจเต้นกับเพียวจริงๆ ด้วย”
“นั่นกู...”
ไม่ปฏิเสธอีกนะข้าว ชอบเพียวจริงๆ ด้วย ผมจะจัดการให้เข็ด
“ก็...มึงไม่คิดเหรอว่าเพียวหน้าสวย”
“คิด...แต่ผมไม่ได้ใจเต้นด้วยนี่” ว่าพร้อมจูบปลายคางมน
“ก...กูแค่ชอบหน้าเพียวเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นเลย”
จุ๊บ...จุ๊บ
“ฮื่อ ฉาง เชื่อกูเถอะนะ อารมณ์เจอดารานั่นแหละ...แค่นั้น”
จุ๊บ
“...เพียวทำให้กูใจเต้นแรง แต่มึงเป็นคนที่ทำให้หัวใจกูเต้นได้ทุกวันนะ...”
ผมว่าจะหยุดแล้ว ข้าวเล่นพูดแบบนี้...แล้วผมจะทนไหวได้ยังไงกันล่ะ
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
นกตัวจริงชื่อว่าเขียน... ส่วนคนกินข้าวจนอิ่มก็ชื่อว่าฉาง...
ไม่เป็นไรนะเขียน พอเป็นเรื่องความรัก ใครๆ ก็โง่ได้ทั้งนั้นแหละเนอะ
: )
หัวข้อ: ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ |สามสิบ| - 7.6.2017 p.24 |จบ|-รายละเอียดหนังสือ (อ่าน 207912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก