Round 11 ครึ่งหลัง .....ทำแบบนี้ทำไม
“ทำไมมึงไม่กินผัก”
“ไรวะ กูกินนะ แต่กินเป็นบางอย่าง อย่างกระเฉดก็เหม็น คะน้าก็กินแต่ยอดอ่อน แล้วมะระนี่ก็ขม กูไม่กิน” มันสาธยายยืดยาวพร้อมกับชี้จานกับข้าวตรงหน้า ยำกระเฉด คะน้าหมูกรอบ และมะระผัดหมูตามลำดับ(ที่ตอนนี้เหลือแต่ผัก)
“แล้วมึงจะสั่งมาให้ป๊ะมึงกินเรอะ” อารมณ์เริ่มขุ่นอีกแล้วครับ เห็นแล้วมันโมโหพวกกินทิ้งกินขว้าง ไม่ชอบแล้วจะสั่งมาให้เสียของทำไม
“งั้นมึงก็ป๊ะกูอ่ะดิ สาดดดด กูสั่งมาให้มึงกินแหล่ะ ปัดโธ่เว้ย” มันก้มหน้าลงเขี่ยหมูชิ้นสุดท้ายในจานเข้าปากต่อ
“สั่งมาทำไมให้เปลือง กูก็กินแบบเดียวกับที่มึงกินก็ได้ แถมยังไม่คิดจะถามก่อนสั่งอีกต่างหากนะมึง” ผมบ่นไม่หยุดแล้วก็หันไปเขี่ยเศษผักที่เหลืออยู่ในจาน ตักเข้าปากให้หมดมั่ง
“ไม่เอา เดี๋ยวมึงแย่งกู”
ผมถึงกับขำพรื่ดออกมากับปฏิกิริยาแบบเด็กๆ ของมัน อายุเท่านี้แล้วยังมีการหวงของกินอีกครับท่านผู้ชม มันยังมีท่าประกอบโดยการดึงจานผัดหอยลายน้ำพริกเผากับปลาหมึกผัดไข่เค็มของโปรดเข้าไปใกล้ถ้วยข้าวต้มตัวเอง เงยหน้าขึ้นมามองผม แปลเป็นนัยๆ ได้ว่า ‘อย่าแย่งนะ อย่าแย่งนะ ของเค้า’ (แปลน่ารักไปป่าววะ ความจริงคงเป็น ‘อย่ามาแย่งของกูนะสาดดด’ มากกว่าน่ะครับ -*-)
“ไม่แย่งหรอกน่า เอ้า กินๆ เข้าไปเหอะ อย่าเลือกกินให้มาก วันไหนไม่มีกินแล้วจะรู้สึก”
ว่าแล้วผมก็ตักผักกระเฉดใส่ชามข้าวต้มมัน ไอ้มาร์ชทำหน้าหวอเลื่อนถ้วยหนี แต่ผมคว้าข้อมือที่ถือถ้วยของมันไว้ก่อนแล้วเทกระเฉดใส่ถ้วยมันทันที
“ไม่อ๊าวววววว” ไม่ร้องแล้ววางถ้วยลงกับโต๊ะ พยายามเขี่ยกระเฉดออกราวกับเห็นแมลงสาบโดดลงไปในถ้วยมัน -*-
“กิน! กินเดี๋ยวนี้!” ผมเอาช้อนเขี่ยกระเฉดกลับเข้าที่เก่า
“เรื่องงงงงงง”
“กินสิโว้ยยยยยย”
ตอนนี้เกิดศึกฟาดฟันช้อนโดยมีกรรมการเป็นกระเฉดหนึ่งก้าน ตอนนี้กรรมการโดนผู้ท้าชิงและแชมป์เก่ายำเละจนสภาพไม่ค่อยเหมือนกระเฉดเท่าไหร่แล้ว เดี๋ยวตักเข้า เดี๋ยวัตกออก ไม่ก็เอาช้อนกดเอาไว้ไม่ให้เขยื้อน แชมป์เก่าซันไลน์ เอ้ย ซันชาย(เค้าว่างั้น)ได้โอกาสตักกระเฉดขึ้นแล้วยื่นไปหมายจะยัดเข้าปากผู้ท้าชิงมาร์ชเมลโล่ แต่ด้วยความไวปานวอก ผู้ท้าชิงหงายหลังหลบแบบท่าแมทริกซ์ ซ้ายทีขวาทีจนแชมป์เก่าถอนหายใจ
“กลัวอะไรวะ กะอีแค่ผักเนี่ย ทีเมื่อกี้ทำซ่า กระทืบไอ้ควายนั่นซะจมดิน”
“อย่ามาดูถูกผักนะเว้ย โดยเฉพาะกระเฉดเนี่ย แข็งก็แข็ง เหม็นก็เหม็น แค่เอามาแตะปากก็คลื่นไส้แทบอ้วกแล้ว กินเข้าไปกูไม่เป็นผื่นขึ้น แพ้จนตายเลยเรอะ คนมันกินไม่เป็น เข้าใจบ้างมั้ย” มันเอาช้อนชี้หน้าผม พยายามอธิบายด้วยเหตุผลข้างๆคูๆ เหมือนเด็กน้อย
“เหตุผลฟังไม่ขึ้นเลยไอ้เปี๊ยกเอ้ย…ที่บอกกันว่ากินไม่เป็นน่ะไม่ใช่เพราะกินไม่เป็นหรอก แต่ไม่พยายามจะกินต่างหาก ก็แค่เอาเข้าปากแล้วเคี้ยวๆ กลืนลงคอ มันจะกินไม่เป็นได้ไงวะ หา” ผมลุกขึ้น มือข้างนึงถือช้อนใส่กระเฉด
“กูไม่ได้เปี๊ยกนะ ใครจะไปสูงเป็นเปรตแบบมึงกัน…ละ..แล้วมึงลุกทำไม” มันพูดพร้อมกับลุกขึ้นบ้าง ทำท่าระแวงเหมือนกลัวอะไรซักอย่าง
“อ้าปาก”
“หะ”
“บอกให้อ้าปาก”
“ไม่”
“จะอ้าดีๆ มั้ย”
“ทำมะๆ จะทำมะ” นั่นๆ มียักคิ้วท้าทาย
ผมเดินอ้อมโต๊ะเข้าไปหาตัวมัน ไอ้มาร์ชรีบเดินวนโต๊ะหนีอีกฝั่งนึง แล้วเราสองคนก็เดินหยั่งเชิงวนรอบโต๊ะตามเข็มนาฬิกากันอยู่แบบนั้นแหล่ะครับ โชคดีที่โต๊ะอยู่มุมในสุดและมืด คนก็น้อย เลยไม่มีใครเห็นเราสองคนกำลังเล่นเป็นเด็กกันอยู่ ไอ้มาร์ชก็ท่าทางจะชอบ มันเดินแล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ ผมเห็นว่ามันเผลอเลยหยุดเท้าแล้วพลิกตัวหมุนทวนกลับด้านทำให้วนไปถึงตัวมันพอดี มันไม่ทันระวัง ทำตาโตตกใจจะวนหนีอีกทิศก็ไม่ทันซะแล้ว ผมล็อกคอมันอย่างรวดเร็วจนลำตัวเข้ามากระแทกกัน มันอ้าปากเหวอมองหน้าผม นี่เลยจังหวะเหมาะ ผมยกช้อนขึ้นแล้วยัด…เน้นว่ายัดเข้าไปในปากมัน แล้วจับมือปิดปากเมื่อมันทำท่าจะขย้อนออกมา
“เคี้ยวซะ ค่อยๆ…” มันส่ายหน้า ถลึงตาใส่ผม
“เร็วเคี้ยว…รีบเคี้ยว รีบกลืน อมไว้ยิ่งทรมานนะ”
ไอ้มาร์ชพยายามยกมือขึ้นมาเปิดปากตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้ อย่าลืมสิครับว่าผมล็อกคอมันอยู่ แถมมือยังแข็งยังกับคีม(แบบที่มันบอกไว้) เลยจำใจค่อยเคี้ยวๆ ทำหน้าแหยงๆ กลืนลงคอดังเอื้อก ท่าทางจะคำใหญ่ไม่ใช่ย่อย
“ฮ้าาาาา” มันสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่หลังจากที่ผมปล่อยมือออกจากปาก
“เห็นมั้ย ก็กินได้ ใครบอกกินไม่เป็นกัน” ผมยิ้มโดยที่มือยังล็อกคอ ลำตัวแนบกับมันอยู่
“แหวะ จะอ้วก” มันยี๋ปาก มือนึงเกาะชายเสื้อผม อีกมือนึงยกขึ้นมาถูปากตัวเองไปมา
“หึหึหึ เก่งมาก ให้รางวัล” ผมก้มลงจุ๊บปากมันทีนึง ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไปทำไม แค่รู้สึกว่ามันน่ารักดี
“เชี้ย จูบกูไม”
“อย่าถาม”
“กูมีสิทธิ์จะถาม จูบกูทำไม”
“…ถ้า…กูตอบว่าไม่รู้ล่ะ”
“…..แล้ว…ทำไมไม่รู้”
“ไม่รู้ก็ไม่รู้ อย่าถามมากได้มั้ย”
ตอนนั้นมันเหมือนหัวสมองว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก ในหัวมีแต่รูปปากสีแดงสดที่เหมือนเผยอรออยู่ข้างหน้า ผมโน้มคอลงไปจนลมหายใจของเราสองรดริน ปลายจมูกสัมผัสปลายจมูก รู้สึกถึงมืออีกฝ่ายกำลังกำเสื้อด้านหลังผมแน่น ริมฝีปากเราทั้งคู่เกือบจะแนบชิดสนิทกันอีกครั้ง ผมกลั้นหายใจ แล้วตัดสินใจ…
“อ้าว พวกเอ็งอิ่มกันแล้วเรอะ” เสียงอาแปะดังขึ้นมาทำให้พวกผมผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ…ครับ คิดเงินเลยครับ” ผมยืนเกาหัวตอบอาแปะแกไป ส่วนไอ้มาร์ชก็เดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้พลาสติก เสตามองไปอีกทาง จนแปะแกเดินมาเก็บเงิน แล้วเดินจากไปพวกผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ
ผมเดินนำไปที่รถ สักพักไอ้มาร์ชก็เดินตามหลังมา ต่างฝ่ายต่างขึ้นรถไม่พูดไม่จา ผมเปิดแอร์แต่ยังไม่ได้ออกรถ
“ซี้ดดดด” ไอ้มาร์ชร้องทำเอาผมหันขวับไปมองมัน
“เป็นอะไร”
“เมื่อกี้เผลอกัดปากตัวเอง เจ็บชิบ….โหย เลือดออกอีกละ” มันเอานิ้วล้วงเข้าไปในปากตัวเอง แล้วเอาออกมาดู
“ไหนดูซิ” ผมเอื้อมมือไปจับแก้มมันให้หันหน้ามาทางผม อีกมือนึงก็กดเปิดไฟในรถให้สว่างจะได้เห็นได้ชัด
“เนี่ย” มันชี้ให้ดูตรงที่ปากแตก กระพุ้งแก้มด้านในมันแดงเป็นแผลแตกเต็มไปหมดเลยครับ แต่ดูทุเลาลงแล้วยกเว้นจุดนึงที่เปนรอยฟัน มีเลือดซึมๆ
“แผลเต็มเลย เดี๋ยวกลับไปเอายาทาให้…นะ”
“อืม…”
ตอนนี้ผมละสายตาจากปากมันมาเป็นจมูกโด่งๆ…แก้มสีขาวอมชมพูนิดๆ จากฤทธิ์เหล้า…และปิดท้ายด้วยการจ้องดวงตาใสที่กำลังมองทุกการกระทำของผมอยู่อย่างใคร่รู้ …โว้ยยยย อย่ามองอย่างงั้นได้มั้น ช่วยทำอะไรสักอย่างสิ ตบ ต่อย แบบที่ทำกับเจ้าพวกนั้น...ไม่ก็ด่า ว่าสาดเสียเทเสียแบบที่เคยทำ ช่วยทำอะไรสักอย่างได้มั้ย...ไม่อย่างนั้น...จะทนไม่ไหวแล้วนะ
…ไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านหรือตอบรับจากอีกฝ่ายเมื่อผมก้มลงประทับจูบกับริมฝีปากบางเบาๆ …
ผมเงยหน้าขึ้น มือหยาบร้อนลูบแก้มขาวนั่นไปมา ไอ้มาร์ชยังคงลืมตาจ้องผมเขม็ง ไม่ได้เป็นเชิงต่อว่าหรืออ้ำอึ้ง แต่กลับฉายแววงุนงงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“…ทำไม”
“อะไรทำไม” ผมตอบโดยที่ริมฝีปากยังคลอเคลียอยู่กับปากมัน
“ทำแบบนี้กับกูทำไม …” มันเริ่มเม้มปากแน่น
“…แล้วทำไมมึงไม่ต่อยกูล่ะ ต่อยกูสิ ด่ากูก็ได้ กูจูบมึงอยู่นะ” ผมจับมือมันขึ้นมา แล้วทาบนิ้วทับลงไปให้เป็นกำปั้น นาบเข้ากับข้างแก้มตัวเอง แต่ปากผมก็ยังพูดอยู่กับปากมัน..แค่รู้สึกเสียดายที่จะต้องละออกมาเท่านั้น
…มันไม่พูดแต่ผลักหน้าผมออกแทน
“กลับเถอะ ไปส่งที่โรมแรมหน่อย…”
ผมหันกลับมานั่งตัวตรงที่เบาะตัวเองแล้วออกรถ แอบเหลือบไปมองไอ้มาร์ช…มันเองก็หันหน้าออกทางหน้าต่าง เงียบ ไม่พูดกับผมเลยตลอดทาง
***TBC
คู่นี้เค้าจะ(หวาด)เสียวได้แทบทุกตอนแหล่ะครับ เอิ้กๆ
โทษที มาลงช้าไปหน่อย ไปทำหน้าที่แฟนที่ดีมา 
กลายเป็นวันใหม่ซะงั้น ไม่ว่ากันน้า
หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!... (อ่าน 2639369 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก