เขียนไปเขียนมา กลายเป็นดราม่าซะตอนไหนวะ
***
Round 15... ผมเดินวนไปวนมา ตาจ้องมองนาฬิกาเรือนกลมประดับบนผนังสีขาวสลับกับมองผ่านทะลุกระจกบานใสบานเล็กบนประตูเพื่อดูว่าข้างในเกิดอะไรขึ้นบ้าง เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีข่าวคราวจากคนข้างใน ครั้นจะเปิดเข้าไปดูก็ใช่เรื่อง...ก็รู้จักมักจี่กับเค้าที่ไหนล่ะ...หน้ายังไม่ด้านพอว่ะ...
“อ่าว ซัน...มาทำอะไรที่นี่” ผมหันหน้าไปตามเสียงหวานที่เรียก
“แก้ว....” ผมละมือที่กุมท้ายทอยตัวเองออกมามองอย่างอึ้งๆ งงๆ ไม่รู้จะเอาวางไว้ตรงไหนเลยจับมันยัดใส่กระเป๋ากางเกงซะ
“มากับมาร์ชเหรอ”
“อืม...แล้วแก้ว...”
“แก้วได้ข่าวว่าอาการคุณน้าทรุดหนัก เลยรีบมาดู...แล้วมาร์ชล่ะ” เธอทำท่าร้อนรน คิ้วสวยๆ ชนกันแทบจะเป็นเส้นเดียว ผมไม่ตอบแต่ยกมือขึ้น ชี้นิ้วโป้งไปทางประตู แก้วรีบเดินไป เธอกำลังจะเปิดประตู แต่แล้วก็หันมามองหน้าผมพักนึง...
“จะเข้ามาด้วยมั้ย” แก้วถาม
“เอ่อ...ไม่ดีมั้ง รอข้างนอกดีกว่า” ผมยิ้มตอบให้
ทันทีที่แก้วเปิดประตู เสียงดังก็ลอดออกมา...
“ไอ้ลูกเวร!! แกยังมีหน้ามาเถียงคำไม่ตกฟากแบบนี้อีกเรอะ!!” เสียงทุ้มดังแฝงด้วยอำนาจเปล่งก้องกังวานไปทั่วห้อง
“ก็เพราะใครล่ะ! ทั้งหมดมันเพราะใครล่ะ!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นพอๆ กัน ดังจนแทบจะเป็นตะโกน
“หุบปากไปเลย ไอ้ทรพี! กูไม่ได้ทุ่มเงินเป็นล้านเลี้ยงมึงให้เป็นตัวเหี้ยอะไรแบบนี้!! การงานห่าเหวอะไรไม่ทำ นั่งแดกเหล้า มั่วอีตัวไปวันๆ!”
ผมเดินออกมาห่างจากประตูเล็กน้อยเพราะแก้วเองก็ชะงักกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันตรงหน้าเช่นกัน ทำให้ผมเห็นทุกอย่างข้างในค่อนข้างชัดเจน...ชายวัยกลางคนหน้าตารูปร่างยังคงสมส่วนและดูดี ใส่สูทสีน้ำเงินดูภูมิฐานกำลังยกมือขึ้นจัดปกเสื้อตัวเอง แล้วพยายามทำหน้าตาให้เป็นปกติที่สุดหลังจากหันมาสบตากับแก้ว...ส่วนอีกคนก็ยืนตัวสั่นกำหมัดแน่น...
“แก้ว เข้ามาสิ” ชายคนนั้นที่ได้ชื่อว่าเป็น “พ่อ” กล่าวเชื้อเชิญหลานสาวคนสนิทเข้าไปข้างใน พร้อมกับเหลือบหางตามามองผมอย่างดูแคลน
“แล้วนั่นใคร”
“เพื่อนแก้วเองค่ะ เพื่อนมาร์ชด้วย ขอให้เค้าเข้ามานะคะ” แก้วพูดขึ้นก่อนที่ผมจะทันทัดทานอะไร ได้แต่จับแขนเธอไว้แล้วส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ แต่แก้วก็พยักเพยิดให้เข้ามาจนได้
แล้วชายคนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกนอกจากพยักหน้าอนุญาต ผมจึงเดินตามแก้วเข้าไป...จนเข้ามาใกล้เจ้าตัวแสบ ใกล้จนเห็นว่ามันกัดฟันกรอดจนสันกรามนูนเด่น...ใบหน้ายุ่ง คิ้วขมวด หายใจเข้าออกแรงราวกับพยายามข่มโทสะไว้ภายใน...ผมยกมือขึ้นแปะที่บ่ามัน มันสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันหน้ามามองผมตาเขียวปั๊ด สักพักก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
ผมกวาดตามองหลายชีวิตในห้องสีขาว...นอกจากคนที่เป็น “พ่อ” ของไอ้มาร์ชแล้วก็มีอาทิพย์ อาสาวที่ผมเจอที่คอนโด...ชายอายุพอๆ กันอีกหนึ่งคาดว่าน่าจะเป็นสามี ข้างๆ กันนั้นก็เป็นผู้ชาย น่าจะอายุประมาณ 27-28 ..หน้าตาจัดว่าดูดีเลยล่ะครับ คิ้วเข้ม หน้าคม นายนั่นมองผมแปลกๆ แต่ทำไงได้ ก็ในเมื่อไม่รู้จักสักคน เลยได้แต่ยกมือขึ้นไหว้ ผงกหัวหงึกๆ ให้ทีละคน ...จนสายตาไปสะดุดเข้ากับร่างที่นอนนิ่งบนเตียงใหญ่ พร้อมกับสายระโยงระยางไปมาเกือบทั่วทั้งตัว...ใบหน้าซีดนั้นถึงแม้จะดูโทรมแต่ก็ยังคงความสวยแบบวัยกลางคนไว้ได้ไม่เสื่อม...คนนี้มัน...ผมไม่กล้าจ้องนานกลัวเสียมารยาทเลยรีบละสายตาออกมา แกล้งทำเป็นมองที่อื่น
“ดูเถอะ จะคบเพื่อนก็แทนที่จะคบให้ดีหน่อย พากันไปซัดกับหมาที่ไหนมาล่ะ หน้าตาเขียวช้ำกันทั้งคู่” ชายที่ขึ้นชื่อว่า “พ่อ” ตำหนิลูกตัวเอง พาลมาถึงผม ทั้งๆ ที่เราไม่รู้จักกันแม้แต่น้อย เล่นเอาฉุนกึกขึ้นมาหน่อยๆ
“ที่พูดนี่เป็นห่วง...กลัวว่าลูกชายคนเดียวจะไปทำให้เสียชื่อล่ะสิ” ไอ้มาร์ชพูดเบาๆ กับตัวเอง แต่ก็ดังพอที่จะให้ได้ยินกันทั่วทั้งห้อง
“แกอย่ามาเห่าอะไรแถวนี้ ชั้นรำคาญเต็มทนที่จะต้องมาคอยเก็บขี้เก็บเยี่ยวที่แก้ทิ้งกองเอาไว้ ถ้าไม่นับที่ลงทุนลงแรงกับแกไปมาก ชั้นเฉดหัวแกให้ไปเป็นขอทานข้างถนนนานแล้ว” พ่อไอ้มาร์ชพูดอย่างอารมณ์เสีย หายใจฟึดฟัดจนบรรยากาศภายในห้องอึมครึม
“หึหึหึ” นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ลูกชายตอบโต้ หัวเราะ...
“แกหยุดทำเสียงน่ารังเกียจแบบนั้นได้แล้ว!”
“ทำไม...เพราะมันเหมือนตัวเองงั้นสิ” มันยิ้มเยาะ เอ่ยวาจาถากถางแบบไม่เกรงกลัวจนผมยังแปลกใจ
“แกหุบปากไปเลย! พูดมากมีแต่รังจะให้เสียเรื่อง!”
“เสียเรื่องงั้นเหรอ...คนที่ทำให้เรื่องทั้งหมดมันเสียก็คือพ่อไม่ใช่เรอะไง! ทั้งเรื่องบ้าน เรื่องเงิน เรื่องทุกอย่างๆ...แล้วก็เรื่องแม่ด้วย....ทำมาเป็นวางมาด วางฟอร์มใหญ่โต...ร้องห่มร้องไห้ต่อหน้ากล้อง...ลับหลังคงนั่งดื่มไวน์ หัวเราะกับชัยชนะตัวเองสินะ หึหึ...
สุดท้ายคุณมันก็คือไอ้ฆาตกรดีๆ นั่นแหล่ะ!”
“แก!”
“พี่คะ ใจเย็นๆ ก่อน” ก่อนที่เรื่องจะเลยเถิด อาทิพย์ก็เข้ามาเกาะแขนพ่อของไอ้มาร์ชเอาไว้ ลูบเบาๆ จนอีกฝ่ายจิ๊จ๊ะในปากอย่างขัดใจ และยอมเลิกรา..ส่วนอาผู้ชายท่าทางจะไม่กล้าออกเสียง ได้แต่ยืนทำหน้าจ๋อยอยู่ข้างๆ ภรรยา....และชายหนุ่มอีกคนนั้น ยังคงจ้องผมและมาร์ชไม่วางตา
“เออ ถ้าไม่มีอะไรก็ไสหัวออกไปได้แล้ว ชั้นแค่จะให้แกมารับรู้เป็นพยานในพินัยกรรมเท่านั้นแหล่ะ หมดธุระแล้วจะไปมั่วอะไรอีกก็เชิญ!”
…ถุย!...
เอาแล้ว...ไอ้มาร์ชมันพ่นน้ำลายเต็มๆ เสื้อสูทราคาแพงของพ่อมันเต็มๆ แบบเดียวกับที่ทำผมตอนนั้น...พ่อมันทำตาโตกัดฟัน ง้างมือขึ้นแล้วฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าลูกชายอย่างจัง จนมันเซไปชนผนังเสียงดังตึง...
“ไอ้จัญไร!” เข้าทำท่าจะลงมือซ้ำสองแต่แก้วเข้ามาบังหน้ายกมือห้ามไว้ ส่วนผมก็รี่เข้าไปพยุงไอ้มาร์ชที่ตอนนี้ล้มลงทรุดกับพื้น ยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเองอย่างอนาถ
“ซัน พามาร์ชออกไปก่อน” แก้วตะโกนบอกผม แล้วเธอก็หันไปเจรจากับพ่อ ท่าทางเครียดน่าดู ผมก็ปล่อยให้เป็นอย่างนั้นเพราะเค้ารู้จักกันมากกว่า น่าจะมีวิธีไกล่เกลี่ยกันได้
ผมสอดแขนข้างหนึ่งคว้าหมับเข้าที่เอวไอ้มาร์ชแล้วพยุงมันลุกขึ้น พาออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว มันก็ทำตามอย่างว่าง่าย ตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรงผมพาไปไหนก็ไปตาม...เลยพามันออกมาตรงระเบียงที่มีสวนหย่อมเล็กๆ ...เผื่อว่าสูดรับอากาศบริสุทธิ์แล้วจะรู้สึกดีขึ้น...พวกเราหย่อนตัวลงนั่งบนม้านั่งสีน้ำตาลตัวยาว ไอ้มาร์ชพอนั่งปุ๊ปก็ เอาศอกตั้งกับขาตัวเอง ยกมือสองข้างขึ้นกุมหน้ากุมตา
ผมคิดในใจ เฮ้ออออออ....นี่กูเข้ามาพัวพันกับเรื่องยุ่งยากแล้วสิเนี่ย....ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ อย่างที่คิด
เวลาผ่านไปสักพัก...มาร์ชก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา โดนมีน้ำตานองหน้า มันร้องไห้ โดยที่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น...
“น่าสมเพชมั้ยล่ะ” มันพึมพำเสียงเบา เหมือนไม่ค่อยอยากให้ผมได้ยินเท่าไหร่
“......” ผมไม่ตอบ
“กูถามว่าน่าสมเพชมั้ยล่ะ! เนี่ยแหล่ะครอบครัวกู...ภาพลักษณ์ภายนอกที่มึงเคยได้ยินมาน่ะ มันโกหกทั้งเพ ครอบครัวแสนสุข...มีครบทุกสิ่ง ทั้งเงิน ความสะดวกสบาย ใช่...กูได้มาง่ายทุกอย่าง...แค่กระดิกนิ้ว ทุกอย่างที่ต้องการก็มากองอยู่ตรงหน้า...ง่ายเนอะ กูไม่เคยรู้เลยว่าการมีชีวิตมันง่ายขนาดนี้”
มันเริ่มสะอื้น..น้ำตาคลอหน่วยอีกครั้ง
“แต่มึงรู้มั้ย สำหรับกู กูรู้แค่การมีชีวิตอยู่ต้องทำยังไง ด้วยนี่ไง...” มันหยิบกระเป๋าตังค์ แล้วหยิบแบงค์กับการ์ดทั้งหลายทั้งแหล่ออกมาชูให้ดู แล้วเขวี้ยงลงกับพื้นกระจัดกระจาย
“ด้วยนี่ไง...แผ่นพลาสติกแข็งๆ ไม่กี่ใบกับกระดาษไม่กี่แผ่น...ที่กูมีมากจนใช้ทั้งชีวิตก็ไม่หมด!” ผมไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่อึ้งปนเสียใจกับคำพูดของคนตรงหน้า พยายามเข้าไปบอกให้มันใจเย็น แต่มันก็สะบัดมือผมออกอย่างไม่ใยดี
“กูเคยแต่ดูทีวี ดูครอบครัวคนอื่น เค้ากินข้าวเย็นพร้อมกัน หัวเราะอย่างมีความสุข แต่สำหรับกู ทุกครั้งที่กลับมาบ้านก็เจอแต่ความว่างเปล่า กับอาหารอุ่นๆ หรูเลิศวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ...บนโต๊ะที่มีกูนั่งอยู่คนเดียว…ทำไม...กูทำอะไรผิด...กูพยายามแล้ว พยายามทุกอย่าง ทุกอย่างที่เค้าอยากให้กูเป็น...กูเองก้ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่อดทนมาตลอด 20 กว่าปี อดทนเพื่อทุกคน... แต่ทำไม ทำไมเค้าต้องทำกับแม่แบบนี้ด้วย เค้าต้องการอะไร ทุกอย่างมันยังเลวร้ายไม่พอรึไง...”
“แม่ครับ ผมพยายามแล้ว...ผมขอโทษ...” มันทรุดตัวลงกับเข่าตัวเองอีกครั้ง...หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมา แล้วล้วงนิ้วเข้าไปหยิบรูปใบเก่าที่ซ่อนเอาไว้ในช่องซิป...ผมมองดู...เป็นรูปผู้หญิงวัยสาวหน้าตาสะอาดสะอ้านสวยงามไม่ผิดจากไอ้มาร์ชตอนปัจจุบันนี่เลย เธอกำลังยิ้มกว้างแสดงถึงความสุขอย่างชัดเจน ในมืออุ้มเด็กผู้ชายที่กำลังเอามือปัดป่ายใบหน้าของผู้ที่น่าจะเป็น
“แม่” เอาไว้... มันกุมรูปแน่น แล้วซบหน้าลงกับรูปใบนั้น สะอื้นร้องไห้หนักจนหลังสะท้าน...
สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้มีเพียงแค่ยกมือขึ้นลูบหลังไอ้คนที่นั่งเครียดอยู่นี่เบาๆ...มันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ครับ ผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้...แล้วยิ่งความสัมพันธ์ผมกับมันก็คลุมเครือจะเพื่อนก็ไม่ใช่ จะ....ก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ จะให้ทำยังไง พูดปลอบก็ไม่รู้จะพูดอะไร กลัวจะยิ่งทำให้เสียใจหนักกว่าเก่า ...ว่าแล้วก็ลูบหลังมันต่อไปเรื่อยๆ หวังให้มันรับรู้บ้างว่า คนๆ นี้เป็นห่วงนะ...สักนิดก็ยังดี
สักพักไอ้มาร์ชก็ลุกขึ้น เก็บรูปลงกระเป๋าอย่างทนุถนอมดังเดิม
“หึ...ทำไมกูต้องมานั่งฟูมฟายเป็นคนบ้า เล่าเรื่องเชี้ยๆ ให้มึงฟังด้วยนะ” มันยิ้ม...ยิ้มแบบเศร้าๆ
“กูยินดีรับฟัง” นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมคิดออกตอนนี้
มันหันมายิ้มให้ผมอีกทีนึง....แล้วหันกลับ...สายตามองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย...ผมมองตามมัน
...ท้องฟ้ากว้างสีคราม...“ซัน...”
“หืม?”
“มึงรู้มั้ย สิ่งที่กูต้องการที่สุดคืออะไร” มันพูดพร้อมกับรอยยิ้มเปื้อนคราบน้ำตา
“คือ...?”
“...
ปีก…” มันพูดพร้อมกับยืนขึ้น แล้วปีนขึ้นขอบปูนเตี้ยๆ ที่กั้นระหว่างตัวตึกกับท้องฟ้าเอาไว้ มันลุกขึ้นหยัดตัวเต็มกำลัง อ้าแขนสองข้างออก ยื่นมือทั้งคู่ออกไปยังท้องฟ้ากว้าง...ราวกับกำลังไขว่คว้าอะไรบ้างอย่างที่มองไม่เห็น แล้วหลับตา ยิ้มให้กับสายลมเอื่อยที่พัดมาปะทะใบหน้า...
ชั่วครู่หนึ่ง ผมรีบเข้าไปกอดเอวมันแล้วดึงลงมากับพื้นราบ....
ชั่วครู่หนึ่ง ที่ผมคิดว่ามันจะกระโดดลงไปจริงๆ“กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ” มันยอมลงมาตามที่ขอ....ผมกอดเอวมันไว้หลวมๆ เดินนำ.. แล้วพามันกลับเข้ามาข้างในตัวตึก...มันเดินเหมือนคนไม่มีแรง ขณะที่ผมก้มหน้าก้มตามองดูมันที่เดินตัวเซพิงผมมาตลอด ...แล้วผมก็เห็นเท้าคู่หนึ่งที่มาหยุดตรงหน้าผม จึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง...
“มาร์ชครับ” ผู้ชายคนนั้นในห้องผู้ป่วยครับ มันจ้องหน้าผมเขม็ง แล้วเอื้อมมือเข้ามาดึงตัวไอ้มาร์ช แต่ผมออกแรงกอดเอวมันแน่นกว่าเดิม เบี้ยงตัวหลบเล็กน้อย
“คุณเป็นใคร” พอมันเห็นผมไม่ยอมส่งมาร์ชให้ ก็เริ่มเสียงแข็ง
“...เพื่อน” พวกเราจ้องตากันอย่างไม่ลดละ
“ผมเป็นญาติเค้า ช่วยส่งมาร์ชมาให้ผมด้วย” ถึงคำพูดจะดูดี แต่น้ำเสียงกลับดูแข็งยะเยือก
ผมลังเลว่าจะทำยังไงดี เลยพยุงตัวไอ้มาร์ชให้เงยหน้าขึ้น...ทันทีที่มันเห็นหน้า “ญาติ” รูปหล่อของมันเท่านั้นแหล่ะ มันกระโจนเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที
“พี่แดน….ฮึก...” มันยกมือขึ้นโอบรอบคออีกฝ่ายเอาไว้ แล้วร้องไห้ราวกับเด็กน้อย ส่วนผมได้แต่ตาค้างอ้าปากเหวอกับการกระทำของมัน
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะครับ...เดี๋ยวพี่พากลับบ้านนะ กลับบ้านใหญ่นะ” ไอ้พี่แดนมันกระซิบที่ข้างหูไอ้มาร์ชอย่างอ่อนโยน ผมเห็นว่ามันแอบจูบลงบนที่ใบหูอีกฝ่ายด้วย แถมยังหันมาจ้องหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ...ผมมารู้ตัวอีกทีก็เมื่อฟันตัวเองกระทบกันจนเจ็บ ส่วนมือก็กำแน่นจนเนื้อแทบฉีก...อยากตะโดนถามว่า ห่านี่เป็นใคร แต่พอสติเริ่มกลับมาก็รู้ตัวดี...รู้ว่าเรามันเป็นแค่คนนอก
“ไม่เอา...ไม่กลับบ้านใหญ่” ไอ้มาร์ชพูดอู้อี้บนแผ่นอกพี่ชาย
“งั้นไปบ้านพี่นะครับ” มันก้มลงกระซิบ ไร้เสียงตอบ มีเพียงอากัปพยักหัวหงึกๆ ของคนที่ตัวเล็กกว่า...
“ขอบคุณที่ช่วยดูแลมาร์ช” ชายคนนั้นพูดส่งท้ายกับผมก่อนที่จะพาตัวไอ้มาร์ช...ไกลออกไป
“แม่งเอ้ย!” ผมบีบกระป๋องเบียร์จนยุบ โวยวายหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียวในห้อง...โกรธ....โกรธตัวเอง ทำไมถึงต้องคอยคิดวนเวียนเรื่องของไอ้นั่นด้วยวะ!?...นี่เรื่องก็ผ่านมา 4 วันแล้ว...นี่กูถึงกับนับวันเลยเหรอฟะ?? เออ เอาเข้าไป ลืมๆ มันไปได้แล้วไอ้ซันเอ้ย จบๆ กันไปก็ดีแล้วไม่ใช่เรอะไง...กูไม่ได้ชอบมัน ไม่ได้ชอบมัน ท่องไว้ ก็แค่เห็นใจ...เอาน่ะ ครอบครัวแบบนั้นน่าก็สงสารจะตาย แต่ก็เอาเถอะ มันมีคนดูแลแล้วนี่...ไอ้พี่แดนห่าไร่นั่น ท่าทางจะหวงไม่ใช่น้อย มองกูซะโหด กูไม่ทำไรน้องมึงหรอก สาดดดดดเอ้ย กับผู้ชายจะทำอะไรด้วยกันลงวะ แม่ง...แถมมันยังไม่ติดต่อมาเลยสักแอะ เออ แหงล่ะ ใครจะโทรหามึงวะ เล่นไปขู่ ทำเรื่องเหี้ยๆ กับเค้าไว้ซะขนาดนั้น...แล้วเรื่องอะไรกูจะโทรไปหา ไม่ใช่เรื่อง...
ลืม...ลืม...ลืม... ว่าแล้วก็คว้าไปเปิดกระป๋องใหม่ ขึ้นดื่มอึกๆ ...ฮ่า....สบายใจ โล่งโว้ยยย เมื่อก่อนก็ชอบนั่งดื่มเบียร์คนเดียว นอนดูบอล ไม่ก็ดูหนังอะไรไปเรื่อยเปื่อย เปิดแอร์เย็นฉ่ำ...มีความสุข
“ทำไมไม่มีอะไรดูเลยวะ” ผมบ่นหลังจากที่เปิดไล่ดูทีวีแทบร้อยช่องก็ไม่พบรายการอะไรที่น่าสนใจเลยแม้แต่น้อย เลยลุกขึ้นไปเปิดชั้นวางดีวีดีหนัง เอานิ้วไล่ดูสันปกว่ามีเรื่องอะไรบ้าง...ดูมันหมดแล้วทุกเรื่องว่ะ ให้ตายสิ เซ็งโว้ยยยย
ผมกดเบอร์โทรไล่โทรหาเพื่อนๆ เพื่อนัดออกไปสังสรรค์...บ้างก็ไม่ว่าง บ้างก็ด่ากลับมาว่ามึงไม่ทำงานทำการเหรอวะ ...ก็กูไม่มีอารมณ์ -*- ทำไมพวกมึงต้องมาไม่ว่างพร้อมกันด้วยฟะ เซ็งขั้นสุดเว้ยยย...อยากทำอะไรก็ได้ที่ให้ลืมๆ ไอ้บ้านั่นซะ อารมณ์เสียว่ะ..คิดอยู่ได้ อยากเอาหัวโขกกำแพงให้ตายไปเลย..เฮ้ออออ
ผมลุกมาเปิดคอม กะว่าจะเล่นเน็ต เข้าเว็บ เช็กหุ้นให้หายเครียด แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเจอโฟลเดอร์หนึ่งที่ตั้งไว้บน Desktop ... ผมคลิ๊กเข้าไปเปิดดู...ปรากฏว่าเป็นประวัติของไอ้มาร์ชแหล่ะครับที่ผมวานไอ้เป้ไปจัดการหามา...ผมเปิดดูไล่ๆ อีกรอบหนึ่ง แล้วก็ต้องถอนหายใจดังเฮ้อออออ เอื้อมมือไปปิดคอมทันที
เดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง พยายามหากิจกรรมให้ตัวเองทำ....แต่แล้วไอ้ตาเจ้ากรรมก็ดันเสือกไปเห็นกล้องสีดำตัวเล็กวางอยู่บนโต๊ะทำงาน... ใจหนึ่งก็อยากหยิบ แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยาก เพราะรู้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างในมันคืออะไร
“เออ ยังไม่ได้ดูรูปที่ต้องส่งไปให้ลูกค้าเลย” ผมคิดในใจ รูปมันอยู่ต้นๆ ของกล้องครับ..ผมยังไม่ได้เอาลงเครื่องเลย
ผมกดเปิดกล้อง...รอให้มันโหลดจนเสร็จ แล้วจึงค่อยๆ เลื่อนดูรูปสินค้าต่างๆ...ไปเรื่อยๆ ในใจก็รู้แล้วล่ะว่ามันจะจบลงตรงไหน และรูปต่อไปคืออะไร กดนิ้วแช่เอาไว้อย่างนั้น...ยังไม่ทันคิดอะไรเลยด้วยซ้ำ ที่เค้าว่าส่วนลึกของสมองสั่งการยังไง ร่างกายมักไปไวกว่าสามัญสำนึก...คงจะเป็นจริงครับ เพราะตอนนี้รูปที่ผมกำลังจ้องอยู่ คือ ใบหน้าขาวท่ามกลางแสงแดดสดใส ยิ้มร่าท่าทางมีความสุข...ต่างจากครั้งล่าสุดที่เจอโดยสิ้นเชิง
ยิ่งดูยิ่งเหมือยาเสพติด เพราะผมไม่สามารถหยุดนิ้วตัวเองที่เลื่อนรูปไปเรื่อยๆ ได้....ตลกว่ะ ...ผมหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นรูปที่ถ่ายกันหน้าบ้านผีสิง ไอ้มาร์ชทำท่าเหมือนโดนรูปปั้นแดร็กคิวล่ากิน ทำไรไม่เข้ากับตัวเล้ยยย...
แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเจอกับรูปที่ถ่ายกันบนกระเช้า....ผมบังคับให้มันถ่ายเองแหล่ะ เพราะรูปแรกมันทำหน้างอ มองอย่างหาเรื่อง
“เอาน่า ไหนๆ ก็ขึ้นมาแล้ว ถ่ายไว้หน่อยเป็นที่ระลึก” ผมโอบตัวมันเข้ามาใกล้ แล้วยื่นมือไปสุดแขน หันกล้องเข้าหาตัว
“เดี๋ยวได้เป็นที่ระทึกแน่ ตอนที่กูถีบมึงตกกระเช้านี่แหล่ะ” มันหันมาแหวใส่ผม...ตั้งท่ายกเท้าขึ้นมาหมายจะถีบจริงๆ
“เฮ้ย ไรวะ แค่ถ่ายรูปเอง กูปล้ำมึงเมื่อไหร่ค่อยถีบกูละกัน”
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย”
แล้วผมก็กดแชะ... ภาพแรกเป็นไอ้มาร์ชทำหน้างอ อ้าปากกำลังด่าตัวเงินตัวทองใส่หน้าผมเต็มๆ
“เร็วๆ ทำดีๆ” ผมเร่งมันเมื่อพร้อมที่จะถ่ายรูปที่สอง
“กูไม่ถ่าย เอากล้องออกไปเลยสาดดดดดดดด” รูปที่สองเป็นรูปมันอามือปิดกล้องไปซะครึ่งหนึ่ง
แล้วผมก็หยอกมันไปเรื่อย...สนุกดีครับ มันก็ทำท่าทำทางตลกๆ ของมัน บอกว่า ถ้าจะถ่ายก็ถ่ายแต่กูนี่...ถ่ายกับมึง เดี๋ยวความหล่อกูลด ผมเลยถามว่า เพราะกูหล่อกว่าใช่มั้ย มันตอบ เปล่า...เดี๋ยวมึงจะฉุดเปอร์เซ็นต์ค่าความหล่อกูต่ำลง เพราะมึงเหียกกว่ากูเยอะ แล้วมันก็หัวเราะร่า ส่วนผมก็ยกเท้าทำท่าจะถีบมันแทน
แล้วผมก็เลื่อนมาจนถึงรูปสุดท้าย...เป็นรูปที่ดีที่สุดของวัน เพราะทั้งผมและมันหันมามองกล้อง ยิ้มเก๊กแข่งกันหล่อ...ผมท้ามันว่า งั้นลองถ่ายรูปแล้วมาดูว่าใครหล่อกว่ากัน...มันถึงยอมถ่ายดีๆ...หึหึ ไอ้เด็กน้อยเอ้ย หลอกง่ายชะมัด...
ผมยืนยิ้มอยู่คนเดียว แล้วก็ต้องหุบยิ้มลง คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน...
“ห่าเอ้ย มึงจะทำกูยุ่งยากไปถึงไหนวะ”
ผมลุกขึ้นโยนกล้องลงกับโซฟา ถอดกางเกง เปลี่ยนเสื้อ หยิบโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ใส่กางเกง คว้ากุญแจรถบนโต๊ะ แล้วรีบเดินไปเปิดประตู.......
แต่ร่างตรงหน้าก็ทำให้ผมช็อก
“มาร์ช....”**TBC
ตอนหน้า.... เตือนว่าห้ามใช้ อีโมนี้ 
เพราะเปลืองทรัพยากรเว็บ 
ต่อไปใครใช้อีโมเกิน 3 ตัวต่อรีพลาย
จะจับโบกให้หมด
เอิ้กกก
หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!... (อ่าน 2641634 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก