ตอนพิเศษ ฉลองวัน...พุธ?????????? 
เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของฝูงชนมากมายในฮอลล์กว้างตกแต่งอย่างหรูหราสวยงามดังกวนอยู่ในโสตผม ชายหญิงมากหน้าหลายตาแต่งตัวด้วยชุดพิธีการ สูทและราตรีชุดยาวสีสดละลานตาเต็มไปหมด ผมก้มลงมองตัวเองในชุดสูท…ไม่ว่าจะใส่กี่ครั้งก็ยังไม่ชินเสียที…เฮ้อออ
ว่าแล้วสายตาก็มองหาร่างที่คุ้นเคย วันนี้มัน “หล่อ” มากครับ…หล่อกว่าทุกๆ วันที่ผมเห็นเสียอีก เสื้อเชิ้ตสีขาวลายทาง เนคไทสีน้ำเงินเข้มและสูทสีดำพอดีตัว แถมยังผมที่ถูกเซ็ทอย่างดี ดูมีระดับส่งให้มันดูโดดเด่นกว่าชายอื่นในงาน ไม่ว่าเพศไหนเมื่อเดินผ่านมัน แทบจะต้องเหลียวหลังกันทุกราย…
ผมแอบลอบมองปฏิกิริยาของแต่ละคนที่เดินผ่านมัน และหลายๆ คนที่พยายามเข้าไปทำความรู้จักทักทายไอ้หล่อของผม แต่ละคนก็มีท่าทีต่างกันไป จนผมอดขำไม่ได้…ส่วนตัวไอ้มาร์ชเอง ตอนแรกตัวก็ดูเกร็งๆ แต่สักพักก็ไหลลื่นจนแอบน่าหมั่นไส้
งานเปิดตัวนักธุรกิจหนุ่มหน้าใหม่นี่เป็นโอกาสให้คนหนุ่มสาวที่มีความสนใจในธุรกิจได้มาพบปะพูดคุย และยังเป็นการออกงานครั้งแรกของไอ้คนๆ นั้นซะด้วย…ไอ้เราก็อุตส่าห์ช่วยเครียด เมื่อคืนนี่ช่วยมันเตรียมสุนทราพจน์ซะเกือบ ตี 3 ตัวผมน่ะไม่เป็นไรหรอกครับ แต่เป็นห่วงไอ้คนข้างหน้ามากกว่า มันได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง
นั่น…ส่งสายตามาให้ผม แล้วทำปากพะงาบๆ เหมือนจะบอกอะไรซักอย่าง อะฮะๆๆ แสรดดด มึงเห็นเรดาร์เอเลี่ยนบนหัวกูมะ ถ้าไม่มีแสดงว่ากูแปลไม่ออก…ผมเลยยักไหล่ให้มันไปทีนึง แล้วยกไวน์ในมือกระดกต่อ …ซี้ดดด กล่อมว่ะ…
นั่น…ว่าแล้ววววว มันทำหน้างอไปแป๊บนึง แล้วก็หันไปคุยกับชายและหญิง 2-3 คนที่ท่าทางกระตือรือร้นในการชวนไอ้แสบของผมคุยเหลือเกิน…
“สวัสดีครับ” มันทุบกำปั้นลงบนแขนผมหลังจากที่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักมัน
“กวนตีน” คำเดียวกระจ่างแท้แน่ชัด เหอๆ …มันแย่งแก้วไวน์ไปจากมือผม แล้วกระดกทีเดียวรวด ก่อนจะถอนหายใจดังเฮ้อออ ออกมา
“เหนื่อยมั้ยครับ” ผมลูบหัวมันทีนึง ยิ้มอย่างเห็นใจ…ก็ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในงาน ผมยังไม่เห็นมันหยุดเลย ทั้งโดนทัก ทั้งไปทักทายผู้ใหญ่ เพราะมันเป็นมารยาททางสังคมและเทคนิกในการทำธุรกิจน่ะครับ
“อือ นิดหน่อย”
“จะขึ้นพูดตอนไหน”
“เดี๋ยวก็ขึ้นแล้ว อีกพักนึง”
“ไหวป่ะ”
“จิ๊บๆ” พูดไป…จิ๊บๆ…เมื่อคืนนี้ยังนั่งนอยด์แตกอยู่กับกู กลัวพูดไม่ได้ กลัวงู้น กลัวงี้ เหอๆ…แบบนี้แหล่ะครับ คนที่โดนคาดหวังมาเยอะ มันก็เลยเกิดความกดดันมากกว่าคนอื่น แถมยังถูกจับจ้องและแน่นอน…ตกเป็นเป้าสายหรือขี้ปากชาวบ้านได้ง่ายด้วย
“แน่ใจนะ อยากกินอะไรมั้ยก่อนมั้ย อึดอัดรึเปล่า”
ผมพยายามทำให้มันผ่อนคลาย มันก็ยิ้มๆ ให้ แบบว่าไม่ต้องหรอก ขอให้อยู่ข้างๆ ก็พอ (น่านนน ไหนบอกไม่มีเรดาร์เอเลี่ยน ไหงกูแปลได้เข้าข้างตัวเองเยี่ยงนี้) แต่แล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว มันพยักหน้าแบบตื่นเต้นเล็กน้อย แล้วหันมาทางผมเหมือนขอกำลังใจ …ผมก็พยักหน้ากลับ ไปเถอะ…มือยกขึ้นจัดสูทและเนคไทให้มัน ก่อนที่จะตบบ่าเบาๆ มันหันมามองผมอีกครั้งก่อนจะเดินตามชายคนนั้นไปแถวเวที
ผมยืนกอดอกพิงผนังไกลสุดจากเวที ดูมันคุยอยู่แถวๆ หน้าเวที แล้วพิธีกรงานก็ประกาศ…หนุ่มสาวทั้งหลายเริ่มเดินกันไปมุงแถวหน้าเวที ตบมือเกรียวกราว…
ผมจ้องมันที่เดินขึ้นเวทีอย่างสง่างามและมั่นใจ…ส่งสายตาทักทายผู้คน และคำพูดที่บ่งบอกถึงความฉลาดเฉลียว ชายคนนี้…แทบจะไม่เน่าเชื่อว่าเป็นคนเดียวกับไอ้ตัวแสบที่ปากจัด หาเรื่องชาวบ้านได้ตลอดเวลาคนนั้นเลย…
มันมองหาผมแว่บนึง ผมโบกมือให้มัน แล้วมันก็ค่อยหันไปทำ eye contact พูดต่อ…
อืมมมม แค่นี้ก็พอใจละ
ผมเดินออกมาที่ระเบียง เมื่อคืนฟังมันพูดเป็นร้อยรอบแล้ว แถมพอมาดูมันเมื่อกี้ก็มั่นใจแล้วว่ามันต้องผ่านมันไปได้ดีแน่นอน ….
บรรยากาศข้างนอกมืดมิด แต่ก็สว่างไสวไปด้วยโคมไฟบางจุด…ลมโชยเย็นๆ ทำให้ผมหลุดพ้นจากความแอดอัดและความไม่คุ้นเคยภายใน…ผมยืนเกาะราวระเบียง วางแก้วไวน์ลง ปลดกระดุมสูทและเนคไทตัวเอง แล้วยืนรับลมเย็นอย่างสบายใจ
“สวัสดีค่ะ” ผมหันไปตามเสียงที่ขัดจังหวะความสุข
“…สวัสดีครับ” สาวสวยในชุดราตรีเกาะอกยาวสีฟ้าเดินมาทางผม ผมที่รัดตึงและใบหน้าที่สะอาดใส บวกกับแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อย ทำให้เธอยิ่งดูสง่าและงดงามราวกับเจ้าหญิง…ผมนึกแปลกใจที่เธอเดินเข้ามาทัก…คนอย่างผม
“ข้างนอกอากาศดีจังนะคะ”
“ครับ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี และรู้ทันทีว่าเธอต่างกับผู้หญิงที่ผมพบเจอทั่วไป…ไม่ง่าย และไม่ใช่คนที่จะเล่นด้วยได้
“คุณมาจากบริษัทอะไรเหรอคะ” เธอหันมาถามผม
“เอ่อ…คือ…” เอาสิวะไอ้ซัน มาจากบริษัทอะไรวะ …บอกว่าเกาะเมียมาได้ป่ะ
“ผมมาให้กำลังใจเพื่อนน่ะครับ” ผมยิ้มเจื่อนๆ เหอๆ
“เอ…เพื่อนหรือแฟนคะ”
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะครับ”
“ก็…ฉันเห็นคุณมองเข้าไปข้างในบ่อยๆ…สายตาดูไม่เหมือนคนคอยห่วงเพื่อนเลยนะ” เธอคนนั้นยิ้มกรุ้มกริ่ม…ผมแอบเคืองเล็กน้อย นี่เราสนิทกันขนาดนั้นแล้วเหรอถึงขนาดก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว แต่ก็นะ..ถ้าไม่สวยไม่อภัยนะเนี่ย ฮ่าๆ
“อืมมม ก็ทำนองนั้นครับ แหะๆ” ผมเกาหัวอย่างเขินๆ ทำหน้าไม่ถูกว่ะ
เธอหัวเราะคิกคัก แล้วเราสองคนก็ยืนคุยกันอีกหลายเรื่องครับ ได้ความว่าเธอชื่อ บุษบา หรือ บุษ…เป็นลูกสาวของธุรกิจอาหารกระป๋องชื่อดังยี่ห้อหนึ่ง เธอเองก็ตกอยู่ภายใต้ความคาดหวังและความกดดันจากครอบครัวเช่นกัน ผมเลยบอกไปว่าแฟนผมก็เหมือนกัน เราคุยกันอย่างถูกคอเพราะเหมือนได้เจอจุดร่วม…ปัญหาของเธอช่างเหมือนกับไอ้มาร์ชจริงๆ ครับ…ลูกคนรวยนี่เป็นแบบนี้กันหมดเลยป่ะ?? แถมตอนคุย เธอก็พยายามถามว่าแฟนผมคือคนไหน แต่ไอ้ผมจะบอกได้ไงล่ะ เหอๆ ไม่งั้นตาย…เลยทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนไปเสียทุกครั้ง
ในขณะที่กำลังคุยกันอย่างมันส์เมา (ทำไมใช้คำนี้น่ะเหรอ ก็เพราะเธอกำลังนินทาคนใหญ่คนโตของวงการนี้ให้ผมฟังน่ะสิ)…ก็มีเสียงจากนรกแทรกเข้ามา
“อะฮึ่ม” ใครวะมากระแอมแถวนี้ ปั๊ด…เหนี่ยว….อ่ะเจ้ยยย
“สวัสดีครับ” มันทักเสียงเย็น ส่งสายตาโหดมาทางผมทีนึง แล้วหันไปยิ้มให้บุษ
“สวัสดีค่ะมาร์ช” เชี้ยยยยยยยย รู้จักกันอีก ตายแน่ๆ กู…ผมเริ่มเหงื่อแตกแบบไม่มีสาเหตุ ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อยไอ้ซัน…ใจเย็นๆ ลูก
“มาอยู่นี่เองนะ” มันหันมาทางผม แววตาแฝงความโหด เหอๆ
“อืม…”
“อ่าว รู้จักกันเหรอคะ” บุษทำตาโต ปิดปากทำท่าประหลาดใจแลดูน่ารักน่าชังที่สุด
“ครับ…” มันพูด…ผมเงียบ
“เค้ามากับผมเอง”
คำนี้บ่งบอกได้หลายอย่าง…จนผมแอบสะอึก บุษหันไปทางไอ้มาร์ชทีนึง ผมทีนึง แล้วก็ยิ้มออกมา
“เหรอคะ…งั้น บุษไม่กวนแล้วละกัน ขอตัวก่อนนะคะ” เธอหัวเราะคิกคัก ก่อนที่จะเดินมาทางผม จับมือกระซิบบอกว่า ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วเธอก็เดินไปที่มาร์ช ยิ้มให้หวานหยด…เดินจากไป
ผมกับมันยืนจ้องกันอยู่อย่างงั้น…ไร้คำพูด…จนกระทั่ง…
“เผลอหน่อยไม่ได้เลยนะ” มันยืนหันหน้าออกไปนอกระเบียง
“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย คุยเฉยๆ” ผมหันหน้าไปอีกทาง แต่ในใจกลับแอบยิ้ม
“อ๋อเหรอ กูมองหาอยู่ตั้งนาน…แล้วก็มามีความสุขคุยอี๋อ๋อกับสาวอยู่งั้นสิ”
“…มาร์ช”
“มีความสุขมั้ยล่ะ”
“ไม่เอาน่า” เอาแล้วสิ…ไม่รู้ฤทธิ์ขี้หึงไอ้มาร์ชซะแล้วท่านผู้ชม สุดๆ อ่ะรายนี้ … ผมหันหน้าไปคว้าเอวมันมาใกล้ๆ แต่ก็โดนสะบัดออก พร้อมกับสายตาดุๆ
“ไม่เอานะครับ นะ นะ นะ อย่างอนนะ” ผมยังดื้อ มองเข้าไปข้างในฮอลล์ คนให้ความสนใจกับพิธีกรและนักธุรกิจหนุ่มคนอื่นบนเวทีมากกว่าที่จะมองมาทางระเบียงมืดๆ ที่พวกผมยืนกันอยู่ เลยคว้าตัวมันเข้ามากอด แล้วขโมยจูบที่แก้มทันที
“ซัน! ทำไรวะ! เดี๋ยวคนเห็น” มันเอามือดันตัวผมออก ท่าทางลุกลี้ลุกลน
“ไม่มีใครเห็นหรอก มืดจะตาย มองแล้วน่า”
มันไม่เถียงแต่ทำหน้ามุ่ย มือยังดันตัวผมไม่เลิก
“ไม่มีอะไรจริงๆ นะ…บุษน่ะ” พอผมพูดเรื่องนี้ มันก็ค่อยๆ ลดมือลง
“ถึงคิดก็แห้วอยู่ดี บุษเค้ามีคู่หมั้นแล้วเหอะ”
“ก็บอกไม่ได้คิดๆ จะหลอกถามใช่มั้ยเนี่ย” ผมหัวเราะเบาๆ
“เปล่า ก็สงสาร เดี๋ยวมีคนแห้ว เลยบอกไว้ก่อน”
“อืมมม…งั้นบอกว่าอะไรดีล่ะ 'ว้า เสียดายจัง ว่าจะจีบซักหน่อย' แบบนี้ดีป่ะ” ผมแกล้งเย้ามันเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยว…
“นี่ขนาดบอกว่ามีแฟนแล้วนะ ยังขนาดนี้ ถ้ายังไม่มีแฟนจะขนาดไหน”
“ก็จีบดิ หึหึหึ”
“…จริงป่ะ” มันทำหน้าเศร้าไปครู่หนึ่งจนผมแอบใจหล่นวูบ เฮ้ย..
“ล้อเล่นคร้าบบบบบบ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ใครจะกล้าไปจีบล่ะ มีแฟนอยู่แล้วทั้งคน” ผมรีบดึงมันเข้ากอด ลูบหัวลูบหาง(!?) กลัวว่ามันจะน้อยใจจริงๆ
“หึหึหึ”
ท่านผู้ชม... รู้ม้ยครับว่ามันทำอะไร!? มันกระชากหัวผมออกมาให้สายตาเราสบกัน ยิ้มของมันโคตรโหด…ยิ่งดวงตานั่นนะ …บรึ๋ยยยย
“แน่ละ ลองมองคนอื่นดูสิ” มันพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ…โหดจังวะแฟนกรู ฮือออ
“รู้เอาไว้ ตามึง…มีไว้มองกูคนเดียว”
ผมอึ้งไปสามวิ…แล้วจึงคลี่ยิ้มออกมา
“หึหึหึ รับทราบ”
ปากแดงบางๆ บ่งบอกความมั่นใจนั่นดูน่าจูบเสียจนผมอดที่จะยื่นปากตัวเองลงไปบดขยี้ไม่ได้ ผมหันหลังให้กับประตู เพื่อให้ตัวเองบังไอ้มาร์ชจนมิด แล้วบรรเลงจูบกับมันอย่างรุนแรงเร่าร้อน อีกฝ่ายเองก็เหมือนจะรู้จึงละมือจากไหล่และคอผมเป็นเกาะที่ปกเสื้อด้านหน้าแทนเพื่อไม่ให้เห็นว่าตรงระเบียงมีคนสองคนยืนอยู่ มันสอดมือเข้าไปในเสื้อสูทที่ถูกปลดไว้ของผม ลูบไล้ไปทั่วแผงอก มันรู้สึกดีจนอดครางออกมาไม่ได้…โอยยย กูอยากปล้ำ!
“เมื่อไหร่จะเสร็จ” ผมกระซิบบอกมัน ท่ามกลางเสียงปรบมือลอดออกมาจากข้างใน
“เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” ไอ้มาร์ชเองก็หอบเบาๆ เช่นกัน ตาเยิ้ม..หน้าหื่นกามสุดๆ ห่าเอ้ย…คนเดียวกับไอ้คนบนเวทีเมื่อกี้จริงน่ะ ไม่อยากจะเชื่อ…
“นานเท่าไหร่” ผมถาม
“ชั่วโมงนึงมั้ง”
“ไม่ไหว”
“งั้น 40 นาที”
“ช้าไป”
“….แล้วจะเอายังไง”
ผมมองลงไปข้างล่าง…ไกลออกไปเป็นลานจอดรถที่ดูห่างไกลผู้คน มืด…และเปลี่ยว
“ย้อนความหลังหน่อยเป็นไง”
ไอ้มาร์ชหันไปดูตามสายตาผม…แล้วก็ยิ้ม
แถม…
“โอยย…มันแคบ…” เสียงไอ้ตัวแสบที่ตอนนี้เหงื่อแตกพลั่กบ่นไม่ขาดสายขณะกำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะหวนความหลังบนยานพาหนะคู่ใจ
“อือ…แคบจริงๆ ด้วย ทั้งแคบทั้งคับ”
“อ…ไอ้เลว!...กูหมายถึงรถ...ซี้ดด”
มันเอามือทุบท้องผมทีนึง แต่มันจะเจ็บอะไรล่ะครับ ในเมื่อมันหมดเรี่ยวแรงซะขนาดนั้น ฮ่าๆ เอิ้กๆ กร๊ากๆ <<บ้า- -
***
ร๊ากกก รักทุกคน รักทุกคนไปหมดเลย
หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!... (อ่าน 2640306 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก