หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!...

[RN]

^
^
^
^


จิ้มทะลุหมด

ถึง พี่พากย์ พี่ดาว ยาย พี่ตาล



กร๊ากกกกกกกกกก

ตบกันมั้ยยยยยย ริววววว

ตบมั้ยๆๆ

[ไอ้หัวแห้ว]

^
^
^
^



ยายยยยยยยยย


ออนเอ็มเด้


 

[loveorlike]

 :freeze:หนาวไม่ไหวแล้ววววว

 :mc1:ลักพาตัวพี่กูลิโกะมากอดดีกว่า

ปล.ข้างบนเขาดูดุเดือดกันจังเลยนะ

 

[SheRbEt]

^
^

^
^

ช่วงนี้promotion จิ้มกานหรอคะ

จิ้มกานจนพรุนไปหมดแล้ว 

[lanlan]

อ่านทันซักที แต่เฮียก็ไม่มาต่อ

อ่านนิยายรวมกะอ่านคอมเม้นเพิ่งรู้ว่าเฮีย เกียมัว....มีคนยกย่องให้เป็นหัวหน้าทีมเกียมัวซะด้วย

แต่ๆ ใครว่าเฮียกลัวเนอะ ไม่มี๊แถวนี้ไม่มี๊ใช่มะ มาสิเตะให้ดิ้นเลย มาเลยๆไม่กลัวหรอก





























แต่ต่อหน้า หวัดดีครับแม่ทูนหัว(ยกมือไหว้เหนือหัว)

ปล. อยู่นอกบ้านเราใหญ่    อยู่ในบ้านเค้าใหญ่ก็แค่ทำความเคารพแค่นั้นเองไม่มีไรมากใช่มะ

[dokjarn]

 

เพิ่งจะเข้ามาอ่านเรื่องที่ ท่าทางจะทำให้ติดเป็นกาวตราช้าง

เพราะพอเริ่มอ่านแล้ว  ไม่ต้องทำไรเลย  :pighaun:นั่งเกร็งเกือบตลอด

ได้ข่าวว่า หื่นติดอันดับ ก๊าก ...ก๊าก.. ประชากรหลงใหล

ตัวพระ ตัวนายกันทั้งเมือง 555.... 

เดี๋ยวขอไปตามอย่าง หื่นเลย มานกำลังเข้ม  เลือดกระฉูดไปแล้วมั๊ยนี่

ก่อนไป กด +1 ให้เป็น 279 ในฐานะที่เข้ามาเสพสุขกะเรื่องนี้

เข้าใจว่ายังต้องใช้ความพยายาม อย่างมีความสุขอีกนาน กว่าจะตามทัน

ขอบคุณมาก ที่เขียนเรื่อง ดี ดี มัน มัน หื่นทุกอริยาบทแบบนี้ให้ได้อ่านกัน

ไม่รู้ข้างหน้าจะเป็นแบบใหน อยากรู้เหมือนกัน เลยต้องรีบกลับไปอ่านต่อ

ขอบคุณคร้าบบบบบ

 

[Haney]

Round 24...




หลังจากที่เราสองคนอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายและปลุกปล้ำมันในห้องน้ำไปอีกรอบ  ไอ้มาร์ชก็หมดแรงนอนแผ่บนเตียงกว้าง  โดยมีผมล้มลงนอนข้างๆ  หมดแรงพอกันครับ …ผมพลิกตัวไปนอนทับมัน  แต่ก็โดนปัดออกแบบรำคาญ

“กอดหน่อยๆ หนาวอ่ะ”  ผมอ้อน…เนื้อเหี่ยวหมดแล้ว ก็เล่นแช่น้ำในห้องน้ำตั้งนาน แหะๆ

“ไม่เอา ร้อน”

ถึงจะว่างั้นมันก็ไม่ขัดขืนเท่าไหร่ ผมจึงรีบดึงผ้าห่มผืนใหญ่ขึ้นมาคลุมตัวเราสอง  แล้วหันหน้าไปกอดมันจากทางด้านหลัง ซุกลงสูดกลิ่นหอมสบู่อ่อนๆ ตรงซอกคออีกฝ่าย  พร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น…ไม่ว่าจะแฟนคนไหนผมก็ชอบนอนกอดกันท่านี้ครับ  เพราะตรงซอกคอจะมีกลิ่น ที่เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของแต่ละคน  มันทำให้ผมนึกถึงคนๆ นั้นเวลาที่อยู่ห่างกัน…แต่กับไอ้มาร์ช  มันต่างกันไป  ปกติผู้หญิงจะเป็นกลิ่นหอมหวานๆ แต่สงสัยเพราะมันเป็นผู้ชาย กลิ่นจึงไม่หวานเท่า….แต่กลับมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างประหลาด

“อย่า…จั๊กจี้”  มันเอามือมาปิดต้นคอ แล้วหัวเราะน้อยๆ

“หอมอ่ะ  ชอบ” 

“ก็กลิ่นเดียวกัน สบู่เดียวกัน มาหอมอะไร” 

“ไม่ใช่…หมายถึงกลิ่นตัว  …หอมดี”

“เหรอ กลิ่นยังไงอ่ะ เหม็นป่ะ?”  น้ำเสียงมันเริ่มถามด้วยความกังวล  กลัวมีกลิ่นตัวมั้ง 5555

“ก็บอกอยู่แหม่บๆ ว่าหอม มาเหม็นอะไรล่ะ  ตั้งแต่เจอกันมายังไม่เห็นตัวเหม็นซักที”

“จริงอ่ะ  ไม่เหม็นจริงนะ”  แน๊ะ…ดูมัน ยังจะย้ำ 

“ไม่เชื่อ  เดี๋ยวหอมโชว์เลย มานี่!”


ว่าแล้วผมก็ยันตัวเองขึ้น ดึงไอ้มาร์ชให้หันหน้าตรง แล้วกดจมูกตัวเองละเลงลงบนใบหน้ามันทันที  คนข้างใต้ทำหน้าตกใจปนหัวเราะ  ได้แต่เอามือดันหัวผมออก ส่ายหน้าหนีจมูกและริมฝีปากที่กระหน่ำรัวลงบนตัวเอง 


“เชื่อแล้วๆ! พออออ ไอ้บ้า! ฮ่าๆๆ”  มันหัวเราะเสียงดัง ดิ้นเหมือนคนบ้าจี้

“แกล้งพูดให้หยุดใช่มั้ย …หืม”  ไอ้ผมก็บ้า  หอมมันอยู่อย่างนั้น คอบ้าง แขนบ้าง แกล้งกัดให้เป็นรอยจนโดนมะเหงกลงหัวหลายที

“ป่าววววววววววววววว….ไม่เอาๆ พอแล้วววว”  ไอ้มาร์ชดิ้นเหมือนคนโดนไฟช็อตโดยเฉพาะเมื่อผมหอมไปโดนจุดอ่อนมัน…เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหมดเรี่ยวแรง เลยหยุด เงยหน้าขึ้นมานอนทับแล้วยิ้ม…จ้องหน้ามันแทน

“หึหึ”

“โอย…ไอ้บ้า บ้าของแท้…เกิดมาไม่เคยเจอใครบ้าเท่ามึง…” 

ไอ้ตัวแสบนอนหอบ แต่ปากยังไม่หยุดด่าผมครับ ผมกลับมานอนกอดมันจากข้างหลังเหมือนเดิม  หัวเราะในลำคอและยิ้มไม่หยุด…


“ดีจัง อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป…” 


ผมพูดขึ้นเบาๆ ในขณะที่กระชับอ้อมกอดอีกฝ่ายให้แน่นยิ่งขึ้น  หวัง…ลึกๆ ในใจ ให้อีกฝ่ายตอบว่า ใช่…อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป เช่นกัน


“….”


แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ  และอาการที่สงบลงทันทีของคนในอ้อมแขน  มันนิ่งนานมากจนผมอดแปลกใจไม่ได้  เงยหน้าขึ้นไปมองมันที่หันหน้าไปอีกทาง  สีหน้าขุ่นมัว คิ้วขมวด  เหมือนกำลังคุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง 


“เป็นอะไร?”  ผมถาม…ด้วยใจหวั่นๆ

“เปล่า”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?” 

“ไม่มีอะไร เหนื่อยนิดหน่อย ปวดหัวด้วย” 

ผมตกใจ ลืมว่ามันเหมือนจะไม่สบาย ดันล่อซะขนาดนั้นแถมยังแกล้งมันต่างๆ นานาอีก เลยรีบขอโทษ  แล้วรีบจัดแจงให้มันนอนสบายๆ  ห่มผ้าซะมิดจนแทบปิดหน้าปิดตา  มันบอกหิวน้ำ  ก็เดินไปรินน้ำอุ่นมาให้  โดนมันด่าเล็กน้อยว่าอยากกินน้ำเย็น แต่ผมไม่ยอมครับ …


“นอนซะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องทำอะไรบ้าง”  ผมถาม พร้อมกับกอดมันแน่น จูบลงบนขมับหอมๆ นั่น

“ไป ร.พ. แล้วก็ไปวัด”  มันพูด ขมวดคิ้ว ข่มตาให้หลับ…

“อืม…”

เข้าใจแล้ว อันดับแรกก็ต้องไปรับศพแม่มันที่โรงพยาบาล แล้วจึงพาไปที่วัด  พิธีทุกอย่างจัดที่วัดหมดครับ ตามแบบพิธีกรรมของพุทธ  เพราะแม่มันระบุไว้ในพินัยกรรมอย่างชัดเจนว่าให้เป็นไปตามพุทธศาสนาและเรียบง่าย  ไอ้มาร์ชเลยกะว่าจะทำอย่างเรียบง่ายมากที่สุด และมันก็คงอยากให้เสร็จสิ้นไปเร็วๆ  เพราะถ้ายังคงเป็นแบบนี้ต่อไป  มีหวังตัดใจไม่ขาด ร้องไห้ตาบวมทุกวันแน่ๆ

ผมนอนรอให้มันหลับ  หลับคือหลับจริงๆ ไม่ใช่หลับแต่ตายังยุกยิกไปมา  …ผมลูบแขนมันไปเรื่อยๆ นานพอดูจนกระทั่งได้ยินเสียงกรนเบาๆ และเสียงหายใจโรยรินเป็นจังหวะมั่นคง  จึงหลับตาลง และจมไปในห้วงนิทราตาม…









เช้าวันต่อมา  ผมกับมันตื่นพร้อมกันเพราะเสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือ  แล้วจึงอาบน้ำทานอะไรเล็กน้อย เตรียมไปโรงพยาบาล…ไอ้มาร์ชเองก็คุยโทรศัพท์ไม่หยุดตั้งแต่ในรถจนกระทั่งถึงที่นัดหมาย  สั่งการเรื่องจำนวนดอกไม้จัน  ของที่ระลึกให้แขก เจ้าภาพวันต่างๆ   ….จนกระทั่งเรามาถึงหน้าห้องดับจิต มันถึงวางโทรศัพท์  ที่นั่นมีผู้ชายสองคนมาอยู่ก่อนแล้ว  เป็นเหมือนลูกน้องของพ่อไอ้มาร์ช  มาคอยดูและช่วยเหลือการขนย้ายศพ


ไม่นานนัก  ศพของแม่มาร์ชถูกนำออกมาจากห้องดับจิต  ตอนแรกผมคิดว่ามันจะต้องแย่แน่ๆ ถ้าเห็นแม่ในสภาพนี้…เนื้อตัวซีดและเย็นชืด  หน้าตาไร้ซึ่งสัญญาณของชีวิต…จมูก ปาก และหูถูกอุดด้วยสำลี…  แต่กลับตรงกันข้าม  มันจัดการทุกอย่างได้ดี…คุยกับหมอ  คุยกับคนจัดงานศพ  ดำเนินการให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่แม่ต้องการและบันทึกไว้ในพินัยกรรม  มันเข้มแข็งมากครับ  คงคิดว่านี่คือสิ่งสุดท้ายในฐานะลูกที่มันจะสามารถทำให้แม่ได้…มันจึงตั้งใจอย่างเต็มที่


งานศพจัดตามประเพณีไทยครับ…ไม่มีอะไรหวือหวา…เพราะแม่มาร์ชระบุไว้อย่างชัดเจน  ผมมารู้ทีหลังว่า  ก่อนที่แม่มาร์ชจะมีสภาพเหมือนเจ้าหญิงนิทรารอวันตายนั้น  ท่านยังมีสติอยู่  มีสติพอที่จะเขียนพินัยกรรมด้วยตนเอง    ท่านบอกว่า…ไม่ต้องการให้ทุกคน วุ่นวาย และ สิ้นเปลือง…อีกทั้งยังมีการระบุไว้ด้วยว่า อย่าเสียใจ…กับการจากไปของเธอ  เพราะตอนนี้เธอมีความสุขและไม่ต้องทรมานแล้ว…ขอให้ทุกคนจงมีความสุข 


คนนี้สิเข้มแข็งของจริง…ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ  จะมีความกล้ามากมายขนาดที่เขียนลงในพินัยกรรมตัวเอง  เผื่อถึงวันตาย…ได้อย่างรื่นรมย์และยิ้มรับกับ ‘ความตาย’ ได้ดีขนาดนี้


ศพถูกลำเลียงไปยังวัดด้วยความระมัดระวัง   ผม ไอ้มาร์ชและลูกน้องอีกสองคนขึ้นรถพยาบาลไปยังโรงพยาบาล  ผมมองดูไอ้มาร์ชที่มองหน้าแม่ตัวเอง…แม้ร่างกายนี้จะเย็นยะเยือก ไร้ซึ่งชีวิต…แต่รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าขาวซีดนั่นกลับทำให้ผมรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก  มาร์ชเองถึงตอนแรกจะขอบตาร้อนผ่าวมีรอยรื้นของน้ำใสเล็กน้อย  แต่ก็อดกลั้นได้ดีในฐานะที่ตอนนี้เป็นเหมือนคนควบคุมงานทุกอย่าง  มือสั่นๆ นั่นกุมมือเย็นเฉียบของแม่มาตลอดทาง


เมื่อมาถึงวัดศพก็ถูกนำไปยังศาลา  วางลงบนเตียงยาวที่ตกแต่งด้วยดอกไม้งดงาม…เพื่อไว้รดน้ำศพ  ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อย  ในที่สุดผมก็ได้เห็นบรรดาญาติๆ ของไอ้มาร์ชโผล่หัวกันออกมาเสียที…พ่อของมันกำลังต้อนรับแขกเหรื่อที่ทยอยมารดน้ำศพ รวมทั้งอาทิพย์  ส่วนอีกคนนึงที่ผมเตรียมพร้อมมาเคลียร์กับมันเต็มที่….ไอ้พี่แดน


ไอ้พี่แดนมันยืนกอดอก  จมูกมีผ้าพันแผลปิดไว้  คาดว่าคงได้แผลใหญ่ไปจากหมัดผมเหมือนกัน  ตอนแรกไม่คิดว่ามันจะเป็นหนักถึงขนาดนี้นะเนี่ย…แต่ผมก็ไม่ถอยครับ  มันยืนจ้องผมที่ยืนอยู่คนเดียว  ส่วนมาร์ชเองก็กำลังวุ่นกับการดูแลศพแม่ตัวเอง…

มันเดินเข้ามาหาผม


“เรื่องของมึงกับกูยังไม่จบแค่นี้แน่…”  โหหห มึงท่องสคริปต์มาจากช่องเจ็ดป่ะวะ?

“อาฮะ”  ผมเชยตามองแบบกวนๆ กอดอกบ้าง

“…แผลนี่มึงต้องชดใช้”  นั่น ใครเขียนบทให้มันวะ  ช่างตัวร้ายดีจริงๆ

“อาฮะ” 

“แล้วก็อย่าคิดว่ามาร์ชเข้าข้างมึงด้วย”

“อาฮะ จบยัง?”


มันเงียบไป คงจะอึ้งๆ งงๆ กับปฏิกิริยาอันเฉยเมยของผม…เอาวะ  ผมไม่สนใจ จึงคิดว่าจะเดินไปถามมาร์ชว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย  แต่ก็โดนแรงกระชากที่คอเสื้อจนตัวโยน หันหลังกลับมาอีกครั้ง

“มึงอย่ามากวนส้นตีนกับกู! คิดว่าแน่มาจากไหนหะ!” ไอ้พี่แดนเริ่มขึ้นเสียง มือกำคอเสื้อเชิ้ตดำผมแน่น…จนคนรอบข้างหันมามองแล้วซุบซิบๆ

“เฮ้! นี่มันงานศพนะ  อย่างน้อยคุณก็ควรให้ความเคารพผู้ตายบ้าง…กรุณาปล่อยมือด้วย...” ผมหรี่เสียงลงเบาๆ ให้ได้ยินกันเพียงสองคน  แล้วกระชากเสื้อตัวเองออก

“กูรู้!...อย่าแส่มาสอนกู”  มันยังไม่เลิก  ถึงจะเบาเสียงลงเพราะเห็นอาการกระอักกระอ่วนของคนรอบข้าง  แต่มันก็ยังดังอยู่ดี



“เดี๋ยวๆ นี่เป็นอะไรกัน” 

น้ำเสียงหญิงสาวที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวเล็กที่เข้ามาห้ามทัพระหว่างผมกับไอ้พี่แดน  ส่งผลให้อีกง่ายที่กำลังโมโหละมือจากผมอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก…

“เป็นอะไรกันนักหนาหะ…เจอกันกี่ทีก็กัดกันอย่างกับหมาบ้า  นี่มันงานอะไรให้มันรู้กาลเทศะบ้าง”  คำเตือนของเธอทำให้ไอ้พี่แดนยิ่งโมโห แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้  เดินจากไปอย่างหงุดหงิด

“แก้ว…”

“เอาล่ะ  พอเลย ไม่ต้องแก้ตัว”

“แก้ว ซันไม่ได้หาเรื่องเลยนะ…”

“พอๆ…จบเรื่องนี้” 

หญิงสาวทำหน้ามุ่ย แล้วยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ผมเงียบ…ผมถอนหายใจเสียงดัง  แล้วหันไปเจอหญิงสาวและชายวัยกลางคนที่เดินมากับแก้ว 

“สวัสดีครับ คุณน้า”  ผมยกมือไหว้ท่านทั้งสอง บิดาและมารดาของแก้ว

“สวัสดีจ๊ะ ซัน ไม่เจอกันนานเลยนะ”  น้าเอยตอบกลับ  พร้อมกับน้าพลที่ยิ้มให้ผมอย่างใจดี

“ครับ…ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณน้าเลย” 

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ว่าแต่ เรารู้จักกับบ้านนี้ด้วยเหรอ” ท่านคงแปลกใจที่เห็นผมมางานศพแม่ของไอ้มาร์ชด้วย…

“เอ่อ..ครับ ผมเป็นเพื่อนกับมาร์ชน่ะ”

“อ่าวเหรอ ตายจริง โลกกลมจังเลยนะ  แต่ก็คงไม่แปลกเพราะมาร์ชเองก็เป็นเพื่อนกับยัยหนูแก้ว…แล้วพ่อพลน่ะ เป็นเพื่อนกับพ่อมาร์ช  ซันรู้แล้วใช่มั้ยจ๊ะ” 

“ครับ ทราบแล้วครับ แก้วเคยบอก…”  ผมตอบอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว



ผมยืนคุยทักทายถามสารทุกข์สุขดิบของพ่อและแม่แก้วสักพัก  อยู่ๆ ท่านทั้งสองก็เอ่ยถึงพ่อและแม่ไอ้มาร์ชขึ้นมา

“ในที่สุดก็มีวันนี้นะ…ไม่น่าเชื่อว่าเจ้ามาร์ชจะทำใจได้”  น้าพลพูดขึ้นเหมือนพำพึมกับตัวเอง

“นั่นสิ…ไม่ว่าใครขอร้องก็ไม่ยอมลูกเดียว ไอ้เรื่องถอดสายออกซิเจนเนี่ย…”  น้าเอยสมทบ…ส่วนผมได้แต่ยืนเงียบ ไม่กล้าออกความคิดเห็น

“ไอ้เทพก็เหลือทน! ทั้งๆ ที่มันรักน้อยจะตาย  แต่ก็ต้องทำแบบนั้น เพื่อ…” 

“คุณ”  น้าเอยรีบขัดเมื่อน้าพลเหมือนจะพูดอะไรขึ้นมาสักอย่าง…ทั้งสองมองไอ้มาร์ชที่กำลังเดินมาหา

“อ่า…โทษที  เฮ้ออ ให้ตายสิไอ้ครอบครัวนี้” 



การสนทนาจบเพียงแค่นั้น…ท่านทั้งสองและแก้วถูกเชิญเข้าไปในงานเพื่อรดน้ำศพ  มาร์ชหันหน้ามาหาผมครู่นึง  ผมยิ้มให้กำลังใจ  แล้วมันก็หันไปดูแลพ่อและแม่แก้ว  รวมทั้งแขกท่านอื่นต่อ…

แต่คำพูดของพ่อแก้ว ยังคาอยู่ในใจผม…พ่อไอ้มาร์ชทำแบบนั้นเพื่อ…เพืออะไร?   




งานศพดำเนินไปเรื่อย…ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อยและราบรื่น  แม้งานศพครั้งนี้จะเชิญเพียงคนสนิทเท่านั้น  แต่ข่าวก็สะพัดไปอย่างรวดเร็ว  บวกกับที่แม่มาร์ชเป็นที่รักของคนมากมาย  ผู้มาร่วมงานจึงหนาแน่น  นั่นหมายความว่าไอ้มาร์ชต้องเหนื่อยเพิ่มอีกหลายเท่า  เพื่อรองรับจำนวนแขกที่พรั่งพรูมาไม่ขาดสาย  วันๆ นึงมันจึงแทบไม่ได้นอน  นอนทีก็ต้องไปนอนที่บ้านเพื่อความสะดวกในการมางานและจัดเตรียมอะไรหลายๆ อย่าง  ทำให้โอกาสที่ผมได้เข้าไปคุยกับมันน้อยลงเรื่อยๆ  ในงานต่างฝ่ายก็ต่างยุ่ง  แค่ตอนจะเดินผ่าน มองหน้ากันยังแทบไม่มี….อีกทั้งผมยังเห็นไอ้พี่แดนนั่นประกบมาร์ชตลอดเวลา  คอยประคบประหงม ‘เหนื่อยมั้ย’ ไม่ก็ ‘เดี๋ยวพี่ดูแลตรงนี้เอง มาร์ชไปพักเถอะ’ …กรูก็อยากพูดประโยคนั้นนะสาดดดด แต่เหมือนไอ้เชี้ยพี่แดน (คำขยายสรรพนามเริ่มมากขึ้น) พยายามกีดกันผมอยู่เรื่อย




จนในที่สุดก็มาถึงวันเผา…วันนี้เป็นวันสำคัญ  แขกจึงยิ่งเยอะมาก…ทุกคนเดินกันขาแทบขวิด  ผมมองดูไอ้มาร์ช หน้ามันซีดเหมือนคนไม่สบาย  ผมพยายามหาจังหวะเข้าไปหามัน  แล้วก็ได้…เมื่อถึงเวลาพระสวด

“ไหวรึเปล่า”  ผมคลานคุกเข่าเข้าไปนั่งข้างๆ มัน  แตะเบาๆ ลงบนมือเย็นนั่น

“..อ๊ะ”  มันตกใจเล็กน้อย  แต่ก็คลายลงเมื่อเห็นเป็นผม

“ก็โออยู่”  ไอ้มาร์ชตอบ  แต่หน้ามันไม่บอกว่าโอเลยสักนิด

“พักก่อน…อีกชั่วโมงนึงกว่าจะถึงกำหนดการ”  เราทั้งสองรู้ดีว่ามันคือ เวลาเผา…

“อือ ไม่เป็นไร” 


ผมไม่ตอบ…ได้แต่ยื่นมือไปกำมือมืออีกฝ่ายเบาๆ  แต่ไอ้มาร์ชกลับดันมือผมออก…เข้าใจ เพราะที่นี่มันสาธารณะ แถมยังต่อหน้าญาติและคนรู้จักมากมาย  ผมคงทำตัวไม่ถูกกาลเทศะเอง  จึงยอมให้อีกฝ่ายดึงมือกลับ…

“ไปนั่งข้างหลังเถอะ”

“ไม่เป็นไร นั่งนี่แหล่ะ จะได้คอยดูด้วย เผื่อเป็นอะไรขึ้นมา…”

“ไม่ต้อง”

“มาร์ช…”

“ไปนั่งข้างหลัง”

ไอ้มาร์ชพูดเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ แต่กลับดุดันและปฏิเสธอย่างแข็งขันจนผมใจหาย ตอนแรกผมกะว่าจะมานั่งเป็นเพื่อนมันจนพระสวดเสร็จ…แต่เมื่อโดนอีกฝ่ายพูดขนาดนี้  จึงได้แต่เก็บความคับข้องใจไว้ในอก  คลานเข่าออกไปนั่งข้างหลังแทน





ศพค่อยๆ ถูกนำขึ้นเมรุ  ผู้คนต่างทยอยขึ้นไปวางดอกไม้จันข้างใต้โลงจนครบ  แขกเหรื่อแยกย้ายกันกลับบ้านตน  จนตอนนี้เหลือเพียงบรรดาญาติและคนสนิทเท่านั้นที่เฝ้ารอวาระสุดท้ายของร่างกายนี้ …


มาร์ช…เดินเข้าไปที่โลง  น้ำตาสีใสรินไหลข้างแก้มราวกับว่ามันจะไม่มีวันเหือดแห้ง…โลงถูกเปิดออก  ศพถูกเก็บมาหลายวันแล้ว  กลิ่นศพและฟอร์มาลีนจึงลอยฟุ้งกระจายจนน่าคลื่นเหียน  ผมไม่เข้าไปใกล้  ได้แต่ยืนอยู่ห่างๆ  แต่ก็เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน


ภาพที่ไอ้ตัวแสบของผม  ยืนเกาะโลงแม่อย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนเด็กน้อย  ร้องห่มร้องไห้ออกมาดังอย่างไม่อายใคร  ราวกับว่ากำลังยื้อแย่งของรักของหวง…กลัวว่าจะโดนขโมยไป  ของรัก…ที่ถ้าโดนแย่งไปแล้ว  จะไม่มีวันได้กลับคืนมาอีกเลย…

ปากสีแดงสดนั่นพร่ำแต่ว่า  แม่ แม่…ผมไม่อยากอยู่คนเดียว  แม่  อย่าทิ้งผมไป…ทั้งๆ ที่ผมคิดว่ามันทำใจได้แล้ว  แต่อย่างไรเสีย ถ้าต้องเห็นแม่ตัวเองถูกเผาไปต่อหน้าต่อตา  เป็นใคร ใครก็ย่อมทำใจได้ยากเช่นเดียวกัน  …


อยาก…อยากเข้าไปกอด  ปลอบประโลมร่างที่ค่อยๆ ถูกดึงห่างออกมาจากโลงสีขาว  แต่ผมก็ไม่ได้ทำ  เพราะรู้ว่ามันไม่เหมาะสม…อาทิพย์กอดไอ้มาร์ชที่ร้องไห้จนตัวโยน ลูบหัว ลูบหลังอยู่แบบนั้นจนมันสงบลง…มันถูกพาออกมาก่อนที่ร่างของแม่จะถูกไฟเผามอดไหม้…


ผมเดินตามไอ้มาร์ชที่ถูกอาทิพย์พยุง พร้อมกับไอ้พี่แดนที่เดินประกบอีกข้างไปที่ศาลา…ทั้งสองคนพยายามปลอบไอ้มาร์ช  ซึ่งผมก็เห็นว่าดีแล้ว…ในเวลานี้ มันคงต้องการทั้งกำลังใจและความอบอุ่นจากคนใกล้ตัว  ผมได้ยืนมองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล…ส่งกำลังใจไปให้   พร้อมกับกระซิบเบาๆ ‘ไม่เป็นไรนะ คนเก่ง’


***TBC


กำลังปั่นอีกตอน คาดว่าถ้าไม่มีอะไรกวนก็คืนนี้...จุ๊บๆ คนอ่านนะครับ
เศร้ากว่านี้ไม่มีแล้วววววว หึหึ

[aisen]

อุ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อแล้ว

[Bg LoVe NT]

^
^
กระซวกทะลุถึงเพ่พากย์

กระซวกก่อน เด๋วมาอ่าน


เหอออ ยาวววว นะเนี่ย แถมคืนนี้อาจจะเบิ้ลอีก

เครๆ คืนนี้เค้าไม่กวนนะ รีบๆปั่นเข้า



เด๋วไปกวนกูลิโกะแทน




หง่ะ ใจร้ายยยยยยยย  ก็ตะเองบอกไม่ให้กวนอ่ะ

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ วิ่งไปซบกูลิโกะ


v
v
v
v

[Haney]

^

^

  ปรับ 2,000 คืนนี้เบี้ยวงาน....

[nonzkung]

สงสารมาร์ช จัง

TT^TT

[SunLoveMoon]

เอ่อ
ดูจากลักษณะ
พากย์น่าจะไปกวนกูลิโกะ
มากกว่าเขาจะมากวนพากย์นะ
อิอิ

เศร้าจัง
แต่รู้ว่า
ทุกอย่าง
มันจะดีขึ้นใช่ไหม
เป็นกำลังใจ ซันมาร์ช
พากย์ กูลิโกะ 

[||WiTHOuT_YoU||]

 

[Bg LoVe NT]

โอ๋ๆๆๆๆ

มาร์ช คนเก่ง ไม่เป็นรัยๆ อย่าร้องน๊าาา

[♥a2k♥]

เศร้า ฮึกก  

อยากรู้ว่าพ่อมาร์ชทำไปเพื่ออะไร ทั้งๆที่รัก ฮึกกก

ไม่ชอบมาร์ชตอนไล่ซันเลยอ่า  

บอกกันดีๆก็ได้ คนเค้ารักนะ เชอะ งอนมาร์ชหนึ่งนาที

 


 :กอด1:พี่โก๊ะแอนด์พี่พากย์

[ตั๊กแตนปาทังก้า]

 

เฮ้อออออออออออออ

เป็นไรเนี่ย ช้านนนนนนนนนน

วันนี้มีแต่เรื่องเศร้าๆๆ แล้วจะนอนได้ม้ายยยย



ว่าแต่คืนนี้มีอีกตอนใช่ปะ



รอ (ก็แค่นั้น)





หึหึ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Millet]

มาอีกทีเหรอ


"อาฮะ"!!!!

[min_min]

 

 

เศร้า  ........

[andyus1]

เง้อ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีใช่ไหมพี่พากย์

เส้าเลย เส้ายิ่งกว่า พี่ซันช่วยมาร์ชไม่ได้เท่าไหร่ เพราะเปนแค่คนนอก

เอาเหอะ รออ่านตอนต่อไปครับ คืนนี้นะ:impress3:
ไม่มาขอหั้ย....................

[[€]ŝĊörŦ]

เศร้าขนาด...

ไม่ชอบเลยที่จะเห็นงานศพ

บรรยายซ๊ะทำให้นึกถึงวันเผาศพคุณตาเมื่อนานมาแล้วเลยอะพี่พากย์

       

[NT llSJs]

^
^
^

ป้า Bg พรุ่งนี้ไปเดินแบบกะเค้าป่ะ

เข้ามาอ่านอย่างปวดตับ
ทำไมอะไรๆ มันดูอึมครึมเยี่ยงเน้
สงสารมาร์ช สงสารซัน

ขอบคุณพี่พากย์ที่มาลงต่ออย่างว่อง
ขอให้กูลิโกะรักพี่พากย์มากขึ้นๆๆๆๆๆๆๆ ทุกวินาที

(พี่พากย์กะกูลิโกะ สนใจไปเที่ยวทะเลกันมั๊ยเอ่ย?)
(ไปที่ๆ มีหาดทราย สายลม พวกเรา กับเขาสองคน)
(นี่ชวนจริงๆ นะ ไม่ล้อเล่น...)

ป ตร
เมื่อวาน....
ขอโทษยายด้วยนะค้าบ ไม่ได้ตั้งใจลบหลู่ แต่เข้าใจผิดไปเยอะอยู่
ขอโทษจากใจจริงๆ

[ไอ้หัวแห้ว]

สงสารมาร์ช




อิพี่แดนกวนตรีนสัด!






 

[GajonG]

  เข้มแข็งไว้เน้อมาร์ช
-น่ากลัวจัง ความสูญเสียเนี่ย ไม่มีใครอยากเจอ แต่มันหลีกเลี่ยงไม่ได้-

---------------------------------
(เพ่พาร์ก กินยา กินข้าว พักผ่อนให้เพียงพอนะจ๊ะ ไม่สบายแบบนี้ใครจะดูแลพี่กุลิโกะ )

[moonlight]

 
 เป็นกำลังใจให้พี่พากษ์

 กูลิโกะ

[TARO]

 

ตอนนี้มันทำให้ผมเข้มแข็งขึ้น

[M@nfaNG]

การจากลาเป็นเรื่องที่ไม่มีใครเคยต้องการ สงสารมาร์ชจัง

[Bg LoVe NT]

^

ป้า Bg พรุ่งนี้ไปเดินแบบกะเค้าป่ะ

อ๊ะ ถามแปลก ถ้าSupermodel อย่างชั้นไม่ไป  งานเค้าก็กร่อยแย่ดิ 

[krappom]

มาร์ชน่าสงสารจังอ่ะ

ไอ้พี่แดนก็กวนจริงๆ

ต้องคิดไม่ซื่อกับมาร์ชอยู่แน่ๆ เลย

[The Living River Ping]

แหงะ แล้วทำมาว่าแต่เรื่องของเค้าว่าเศร้า