หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!...

[ichwien]

มันจะเกินอะไรขึ้นเนี่ย เพลงเพราะมากๆๆครับบบ

[juuuno99]

ท่านรอง

ศิษย์ ท่านรอง อ่านตอนนี้ แล้วร้องอ่ะคับ


มันบอกว่า 

'ท่านอาจารย์ทำร้ายจิตใจมัน แต่งเศร้าได้ใจ  ดูดิเสียน้ำตาเลย    กับเรื่องนี้หลายครั้งแล้วนะ '



 


(ไม่รู้ว่ามันขอเป็นศิษย์ตั้งแต่เมื่อไร แต่มันแต่งตั้งตำแหน่งไว้ให้แล้ว

ท่านปรมจารย์เกียมัวตั๊กโย้ว(ลุงพากย์) แห่งสำนักลิ่มลี้ นรีเริงร่า   

ท่านปรมจารย์จู๋หื่นเหล่ย(เฮียโจ๊ก)  แห่งสำนักพยัควังสองบุพผา


ส่วน ศิษย์พี่มัน คือ อ้ายโต๋


มันจัดไว้หมดแล้ว  )



เข้ามาแก้ชื่อให้เฮียโจ๊ก มันตั้งใหม่แล้ว

[loveorlike]

 :z2:มาลั้นลาก่อนเข้านอน

ราตรีสวัสดิ์นะพี่พากย์ พี่กูลิโกะ

พี่กูลิโกะกอดหน่อยๆกอดพี่พากย์นะ...หึหึ

 :กอด1:รัดพี่กูลิโกะอีกที่ก่อนไปนอน

[akike]

 

[pongsj]

ทำร้ายจิตใจที่สุด

[Ryze]

ท่านรอง

ศิษย์ ท่านรอง อ่านตอนนี้ แล้วร้องอ่ะคับ


มันบอกว่า 

'ท่านอาจารย์ทำร้ายจิตใจมัน แต่งเศร้าได้ใจ  ดูดิเสียน้ำตาเลย    กับเรื่องนี้หลายครั้งแล้วนะ '



 


(ไม่รู้ว่ามันขอเป็นศิษย์ตั้งแต่เมื่อไร แต่มันแต่งตั้งตำแหน่งไว้ให้แล้ว

ท่านปรมาจารย์เกียมัวตักโย้ว(ลุงพากย์) แห่งสำนักลิ่มลี้ นรีเริงร่า   

ท่านปรมจารย์หื่นสู้สี(ศรี)เมีย(เฮียโจ๊ก)  แห่งสำนักพยัควังสองบุพผา


ส่วน ศิษย์พี่มัน คือ อ้ายโต๋


มันจัดไว้หมดแล้ว  )

กร๊ากกกก ขำชื่ออ่ะ คิดได้ไง

[lanlan]

ท่านปรมาจารย์เกียมัวตักโย้ว(ลุงพากย์) แห่งสำนักลิ่มลี้ นรีเริงร่า

 

 

[melody]

จะเมนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่เน็ตเน่า

นั้งอ่านไปร้องไห้ไป เมดก็เสือกสะดุ้งตื่นมาเห็นอีก

อายโคตรๆ มันถามร้องไห้ทำไม ตอบได้ไม่เต็มเสียงว่าอินจัด

กรูอ่านนิยายร้องไห้...ก็คนมันเศร้าอะ

เป็นกำลังใจให้คนเขียน...ให้ซัน...ให้มาร์ช...

[cassper_W]

สงสารซันอ่ะ  เพี้ยงๆๆๆ ให้มาร์ชกลับมาง้อเถอะ 

รู้ว่าเหมือนมีเบื้องหน้าเบื้องหลังง  แต่ก็เข้าข้างซันอยู่ดี   

[I_ARMS]

ทำไมตอนหลังๆเศร้าจิง

น้ำตาท่วมจอแว้วววววว

ลป.อ่านแล้วอินโคด 

[อิง]

เอ่อ..ขอสารภาพว่าเห็นตอนใหม่เมื่อคืน แต่เพิ่งมาอ่านวันนี้

เอ่อ..หาเนื้อเรื่องนานมากกว่าจะเจอเพราะเจอแต่คอมเม้นท์ เรื่องนี้เรทติ้งดีจริง ๆ

สงสารซัน สงสารมาร์ช เพราะทุกตัวละครก็ต่างต้องมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น

อย่างที่แก้วบอกกับซันนั่นแหล่ะ "สิ่งที่ได้เห็น อาจจะไม่ใช่อย่างที่เห็น"

อ่านจบพาร์ทนี้แล้วรู้สึกโหวง ๆ ในใจเนาะ คิดว่าเวลาคงจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดีขึ้นแหละ

อีกไม่นานซันกับมาร์ชก็ต้องเข้าใจกันแน่นอนอยู่แล้ว ><คนแต่งทำได้อยู่แล้ว



เป็นกำลังใจให้นะคะพี่พากย์ รอวันที่กลับมาฮาเฮ เหมือนเดิมนะคะ

ไม่ว่าอะไรก็ขอให้ผ่านมันไปให้ได้นะคะ  

[A-J.seiya*]

ทำได้ยังงัยอ่ะ

 




ฮืออ

เศร้า!!!!!!!!!!!!!!!!!



 

[loveorlike]

อะไรพอเขาตื่นก็เจอตอนจบภาคหนึ่งเหรอ

ตอนเดียวสามารถเน๊าะเปลี่ยนแปลงชื่อมันสามรอบ

รอภาคสองต่อนะจ้า


 :กอด1:กอดพี่กูลิโกะต้อนรับการตื่นใหม่

[Resonance]

จ้ากกกกกก ไหงงี้หล่ะ บ่ยอมเด๋ มาต่อให้ว่องเรย 

เปงกะลังใจให้พี่พากษ์ต่อไปเน้อ 

ปล. Park นี่ พากย์ หรือ พากษ์ อ่ะค๊าบบบบบบ

[jokirito]

เฮ้ย !!! อ่านไม่ผิดใช่มั้ย
 

จบภาค 1  


แล้วภาค 2 อ่ะ


ขอภาค 2 ด่วนๆเลยนะคุณพากษ์ขา~~~~

[aisen]

รับแซ่บ......เอ้ย รับทราบ

คร้าบ

[M@nfaNG]

จบภาค1 เหรอ เป็นกำลังใจให้ต่อในภาคต่อๆไปค่ะ อยากฟังเพลงอะไรบอกมานะค่ะจะหามาลงให้
ฝากเพลงนี้ให้มาร์ชด้วยค่ะ

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CGG7CEPB0&Autoplay=0

ปล.วิธีลงเพลงไปดูห้องทั่วไปกท.ของคุณเรย์นะค่ะพากย์ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63.0

[loveorlike]

 :กอด1:ยังไงก็อ่าน ....เพราะว่ายังไงก็รักนะ

เป็นอะไรหนุไม่รู้แต่ว่าขอให้มีความสุขมาต่อเรื่องทุกวันเป็นพอ5555555

รอภาคสองนะพี่พากย์ 

[jokirito]

โอย  เอาเพลงมาลงได้โดนใจสุด ๆ 

[[€]ŝĊörŦ]

มารอภาค 2 ด้วยเหมือนกันฮะ

    

[juuuno99]

ท่านรอง 


ไอ้เอรอภาคสองอยู่นะ



ท่านอาจารย์



ศิษย์รอภาคสองอย่างใจจดจ่อ

[Ryze]

จบภาคแรก O.O!!!

 

[nam-nueng]

เอิ่มมมมมมมมมมม

ครือ เรื่องนี้หลากอารมณ์มาก ตั้งแต่ หื่น โหด จนมาถึงเห้าห้อย (เศร้าสร้อย ทำไมต้องสร้อย แหวนได้มั้ย..)


มันบีบคั้นสะเทือนอารมณ์ ปวดตับ ลามไปถึงลำไส้ใหญ่ ถ้าตอนต่อไปยังเศร้า อาจลามไปถึงปอด เซี่ยงจี๋ หัวใจได้

สรุปคือ ก็ต้องรอภาคสองต่อไป

แต่...อยากให้พี่ซัน ไปจีบคนอื่นบ้าง การรักใครแล้วมันเจ็บปวดขนาดนี้ อยากรักดีกว่า มันคงมีคนอื่นที่เราควรจะรักและไม่ทำให้เราเสียใจเหลืออยู่บ้างล่ะนะ ว่าไม๊

[lanlan]

  เจอหัวข้อแอบงงยังไงขอรอภาค2ด้วยนะคะ

[dahlia]

จบภาคแรกแบบเคล้าน้ำตาอย่างมโหฬาร  ชื่อเรื่องตอนแรกมันไม่เศร้านี่ แล้วทำมาย  ฮือๆๆๆ  

[pupper]

รักแท้ไม่ได้เกิดง่ายๆและกว่าจะได้มาครอบครองมันยากและลำบาก
ที่จะต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมาย แต่มันจะอยู่กับเราตลอดไป
คิดว่ามาร์ชคงมีเหตุผลอะไรบางอย่าง
ในภาคที่ 2 ก็คงเป็นเหมือนบทพิสูจน์รักแท้ของทั้งสองคน
ที่จะต้องฝ่าฟันไปด้วยกัน ความห่างอาจจะทำให้เรารู้จักมันดีขึ้น
ว่าความจริงแล้วมันมีความสำคัญกับเรามากกว่าแค่ไหน
อ่านในบทสุดท้ายของภาคแรก ยอมรับเลยว่ากดดันอารมณ์จริงๆ

หวังว่าพี่พากย์ผู้แสนดี คงจะเอาภาค 2 มาลงไวไวนะครับ
ทิ้งระเบิดเอาไว้ สงสารคนคอยบ้างนะครับ ว่าเขาหวังกันไว้มากขนาดไหน

นึงถึงเพลง ลมหายใจของเมื่อวาน  ของ ลิปตา เลยครับ ตรงดี

เธอ เคยบอกเอาไว้ จะรักกันจนสิ้นลมหายใจ
จะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลง
แต่วันเวลาได้พาเปลี่ยนหัวใจ
ให้คำสัญญาต้องถูกลืมไปเหลือเพียงฉันอยู่ตรงนี้

เมื่อชีวิตของเธอเลือกอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้
แต่ชีวิตของฉันต้องอยู่ด้วยลมหายใจของเมื่อวาน

แต่ก่อนยังไงวันนี้ฉันยังคงเหมือนเดิม
ไม่มีใครมาเพิ่มเติม ทุกอย่างยังคงเหมือนอดีตในวันนั้น
และแม้วันนี้เธอนั้นจะไม่รักกัน
แต่หัวใจฉันคงยังไม่พร้อม ที่จะก้าวเดินต่อไป

เมื่อชีวิตของเธอเลือกอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้
แต่ชีวิตของฉันต้องอยู่ด้วยลมหายใจของเมื่อวาน

แต่ก่อนยังไงวันนี้ฉันยังคงเหมือนเดิม
ไม่มีใครมาเพิ่มเติม ทุกอย่างยังคงเหมือนอดีตในวันนั้น
และแม้วันนี้เธอนั้นจะไม่รักกัน
แต่หัวใจฉันคงยังไม่พร้อม ที่จะก้าวเดินต่อไป

แต่ก่อนยังไงวันนี้ฉันยังคงเหมือนเดิม
ไม่มีใครมาเพิ่มเติม ทุกอย่างยังคงเหมือนอดีตในวันนั้น
และแม้วันนี้เธอนั้นจะไม่รักกัน
แต่หัวใจฉันคงยังไม่พร้อม ที่จะก้าวเดินต่อไป

แต่ก่อนยังไงวันนี้ฉันยังคงเหมือนเดิม
ไม่มีใครมาเพิ่มเติม ไม่มีใครมาแทนที่เธอ
ทั้งใจของฉันอยู่กับอดีตในวันนั้น
และแม้วันนี้เธอนั้นจะไม่รักกัน
แต่หัวใจฉันคงยังไม่พร้อม (ชีวิตฉันยังไม่พร้อม)
ที่จะก้าวเดินต่อไป

[jobisuka]

replyที่ 3416 หุหุ
สุดยอด  อะ
อ่านแล้วปวดใจมากมาย
อยากอ่านภาค 2 เร็ว ๆ จัง เพราะจำได้ว่า คุณพากษ์เคยเอาตอนที่มาร์ชกลับจากต่างประเทศมาลงด้วย แสดงว่าสุดท้ายต้อง happy แน่
แต่อยากลุ้นจังว่าจะลงเอยกันยังไง
มาไว ๆ นะคร้า

[Dangerous_patz]

ง่าาาาาา



 



ไมจบเศร้า อย่างนี้ ไม่ไหวแล้ว   






เอา ภาค 2 มาเรวๆๆๆ น้าาาาา 

[kdds]

angst ดี สะเทือนอารมณ์มากมาย 
รอชมภาคสองอยู่นะจ๊ะ

[Haney]

INTRO.....Christmas time





หนาว….ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้น พ่นลมหายใจอุ่นๆ ลงไป  …มันช่วยบรรเทาได้เพียงครู่เดียว  แล้วก็กลับมาเย็นจนสั่นกึกๆ เหมือนเดิม  ในฤดูหนาวอากาศที่นี่ก็ยังคงหนาวเหมือนเดิม…แต่กลับมาครั้งนี้ทำไมมันถึงได้เย็นไปถึงขั้วหัวใจเลยนะ…หนาวจนรู้สึกเจ็บแปรบๆ  ตรงหน้าอก …


นานเท่าไหร่แล้วที่จากประเทศบ้านเกิดมา  สอง? ไม่สิ สามเดือนแล้ว  ทำไมรู้สึกมันนานจังนะกว่าจะผ่านไปได้วันๆ นึง…ราวกับจากมาเป็นปี  แต่สิ่งเดิมๆ  เหตุการณ์เดิมๆ ยังคงย้อนกลับมาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน…


สองมือกระชับเสื้อโค้ตให้แนบลำตัวแน่นกว่าเดิม …


หนาว…ไม่รู้ทำไม  แสงสีรอบตัวรายล้อมไปด้วยบรรยากาศที่ดูอบอุ่น  เสียงดนตรีและผู้คนพูดคุยรอบข้าง  พ่อแม่ลูกเดินเลือกซื้อของขวัญด้วยสีหน้าเป็นสุข  คู่รักชายหญิงคล้องแขนหยอกล้อกัน…เพื่อนมากมายรายล้อมซ้ายขวา   


แต่ไม่ว่าใคร…


ก็ไม่ทำให้หัวใจดวงนี้อุ่นขึ้นมาได้เลย…




ไม่อยากคิด….แต่ไม่รู้ทำไม  เผลอทีไร  กลับโหยหาสัมผัสหยาบๆ  ของฝ่ามือใหญ่…  อ้อมกอดที่เหมือนจะเป็นที่พักพิง  เสียงปลอบประโลมที่กระซิบเบาๆ ข้างหูตลอดเวลา  มันดังก้องวนไปวนมาเหมือนจงใจกลั่นแกล้ง 


ลืมสิ  ลืม  ลืมเถอะนะ  ….ขอร้องล่ะ  ลืมทีเถอะ


ขาก้าวเดินไปเรื่อย…จนกระทั่งไปหยุดอยู่หน้าร้านขายของขวัญเหมาะกับเทศกาลเขียวแดง  ผมเงยหน้าขึ้นมองตุ๊กตาหลากหลายที่เรียงกันในตู้กระจก  และแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่  สูงเกือบถึงเอว…มันมีขนสีน้ำตาลเข้ม  ใส่เสื้อกันหนาวไหมพรมสีขาวปนเทา   และดวงตาที่ดำขลับจ้องกลับมาที่ผม  ไม่รู้ว่ามันจ้องจริงหรือเปล่า  แต่ผมรู้สึกเหมือนเรากำลังจ้องตากันอยู่… ใบหน้านั้นยิ้มน้อยๆ


เกิดมาไม่เคยซื้อตุ๊กตา  และไม่เคยคิดที่จะมีไว้ในครอบครอง…แต่ตัวนี้  มันมีอะไรพิเศษ 


ผมเดินเข้าไปในร้าน  พนักงานผู้ชายสูงวัย  ผมสีเทา ตาสีฟ้าเดินเข้ามาที่ผม 

‘ตัวนี้เท่าไหร่ครับ’   ผมถาม  พร้อมกับชี้ไปที่เจ้าหมีตัวนั้น

‘400 ดอลล่าร์ครับ’ 





…กริ๊ง  กริ๊ง…

ผมเดินออกมาจากร้านนั้นพร้อมกับ  ตุ๊กตาหมีตัวโตในแขน  หญิงสาวที่เดินผ่านไปมองตาโตด้วยความอิจฉา … เด็กน้อยร้องบอกแม่พร้อมกับจูงมือให้เข้าไปในร้านนั้นบ้าง  …. ส่วนผมได้แต่ยิ้มให้ตนเอง 


ได้แล้ว  ของขวัญวันคริสต์มาสปีนี้…











ขาสองข้างก้าวขึ้นบันไดที่พักอย่างอ่อนแรง  ไขกุญแจเข้าห้อง…ทันทีประตูเปิดออก  ลมเย็นก็พัดผ่านเข้ามากระแทกใบหน้า  ลืมปิดหน้าต่างไว้นี่เอง…ผมควานหาสวิตช์ไฟ 


ถอดผ้าพันคอและเสื้อคลุมออกแขวนไว้หน้าประตู  แต่ในมือยังคงกอดเจ้าตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ไว้แน่น…


ล้มทิ้งตัวลงนั่นบนโซฟาตัวยาว  ผมวางเจ้าหมีไว้อีกฝั่ง แล้วนอนมองมัน  เอาเท้าเขี่ยที่ตัวมันไปมา…นิ่มแหะ…

‘ยิ้มทำไม ไอ้บ้า’ 

อยู่ๆ ก็รู้สึกหมั่นไส้ไอ้หมีอย่างประหลาด…จนต้องเผลอด่ามันออกมา  กับตุ๊กตายังคุยด้วยได้  ท่าทางเรานี่แหล่ะบ้า 


‘แพงนะแกน่ะ  หมีบ้าอะไร  ซื้อมาทำไมวะ’ 

ว่าแล้วเท้าก็ยังวนๆ อยู่ตรงหน้าอกมัน  ถีบหน้าไอ้หมีไปสองสามที  แต่มันก็ยังยิ้มให้อยู่  ฮะๆๆ ตลกดีว่ะ  … เลยลงมือเตะมันอีก  จนไอ้หมีล้มลงนอนตะแคง  ….


‘ยิ้มอยู่ได้…’

ถ้ากูทำร้ายมึงมากกว่านี้  มึงจะยังยิ้มอยู่มั้ย? 


เฮ้อออ คิดบ้าอะไรวะเนี่ยกู…อา  อยากกินชาดาร์จิลิงร้อนๆ บราวนี่อุ่นๆ ราดช็อกโกแลตเพิ่งออกจากเตา…  มานี่เลยไอ้หมี  ไปทำอะไรให้กินหน่อยเส่ะ  อ่าว เงียบๆ เดี๊ยะโดน  … ลุกเลย 


ผมถีบมันอีกที จนไอ้หมีตกโซฟา  …  เฮ้ย  ผมรีบดีดตัวลุกขึ้น  แล้วก้มลงไปเก็บมันมานั่งบนโซฟาอีกครั้ง… ทำไมต้องตกใจด้วยวะกู  มันก็แค่ตุ๊กตาหมี  ไม่เห็นเป็นไร 




ผมนั่งจ้องมันพักนึง  จึงตัดสินใจอุ้มมันไปในครัว … 

‘รอแป๊บ  หาไรกินก่อน  หิวชะมัด’ 

ว่าแล้วก็เดินไปในครัว  มีไรกินบ้างหว่า  อ๊ะ นี่ไง…ซุปที่ค้างจากเมื่อวาน  เอามาอุ่นก็คงกินแหล่ะมั้ง  ผมตั้งเตาต้มซุป  เคี่ยวมันซักพักก็เอาลงจากเตา  ตักใส่จาน…มานั่งตรงข้ามกับไอ้หมี 


‘อร่อย…’ 

ยิ่งเคี่ยวยิ่งอร่อยนะเออ…  อย่ามาดูถูกฝีมือ  ช้อนแล้วช้อนเล่าผ่านเข้าปากอย่างรวดเร็วด้วยความหิว  ผมมองไอ้หมีที่นั่งนิ่งตรงหน้า…


‘กินมะ…’ พร้อมกับยื่นช้อนเต็มด้วยซุปคำสุดท้ายไปทางมัน

หึหึ ใช้ได้ละไอ้มาร์ช   อีกหน่อยมึงโดนจิตบำบัดแน่ พอๆ…  ผมรีบกินแล้วลุกไปเก็บจาน   เข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน  แต่ไม่รู้ทำไมต้องชะโงกมามองไอ้หมีเป็นระยะๆ  …ยังนั่งอยู่ที่เดิม  แน่ล่ะ ไอ้บ้า








‘ฮ้าาาา  สบายจัง’

ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง  โดยที่เอาเจ้าหมีวางไว้ที่หัวเตียง…


‘นี่แน่ะ ฮ่าๆๆ’

รู้มั้ยไอ้หมีโดนอะไร  มันโดนนิ้วตรีนผมหนีบเข้าที่จมูกอย่างจัง  บิดไปบิดมา…นี่ถ้าเป็นใครบางคนคงร้องโอดโอย ทำหน้าตาเจ็บปวดยังกับโดนตั๊นหน้า  แล้วก็ตัดพ้อ  พอง้อหน่อยก็จะยิ้มกวนๆ  …


‘ไอ้หมีบ้า…ไอ้อ้วน  ไอ้โรคจิต  ไอ้…’

ผมยันตัวเองขึ้น…แล้วดึงเจ้าหมีเข้ามากอด


‘..ขอโทษนะ  จะไม่ด่าแล้ว  อย่าทำหน้าอย่างนั้นนะ…’

อยู่ๆ ผมก็เริ่มน้ำตาคลอ  เงยหน้ามามองไอ้หมีอย่างเบลอๆ เพราะโดนบังด้วยของเหลวสีใส  …มันก็ยังยิ้มนี่หว่า  นี่เราไปเผลอนึกถึงหน้าใครวะ…  ยิ้มสิ  ยิ้ม  ยิ้มต่อไป…  ยิ้มไปเรื่อยๆ นะ  ผมเอานิ้วจิ้มที่แก้มไอ้หมี…  จิ้มๆ อยู่แบบนั้นเหมือนจะทำให้มันเป็นหลุมลงไป…























ผมก้มหน้าลงที่หน้าอกของเจ้าหมี  ขนนุ่มๆ ของมันสัมผัสที่แก้ม  ข้างใบหู  …เงียบ….ไม่มีเสียงหัวใจเหมือนอ้อมกอดใครบางคน… 



‘แม่  หิมะตกแล้ว’


เสียงเด็กผู้ชายข้างนอกดังลอดเข้ามาจากหน้าต่าง…ผมจึงเหลือบตาไปมอง  ก้อนปุยเมฆแข็งๆ สีขาวใส  เริ่มหล่นโรยมาจากท้องฟ้าสีเข้ม….เสียงผู้คนโห่ร้องอย่างยินดี  แสงไฟส่องไปมา ด้วยความปลื้มระคนปิติ





ส่วนผม…ได้แต่ซุกหน้าลงกับอกเจ้าหมีตัวโต  แล้วดึงแขนที่ไร้ชีวิตทั้งสองข้างของมันขึ้นมาให้โอบกอดตัวเอง 


ทำไมล่ะ  มึงเกิดมากับความรู้สึกนี้อยู่แล้วนี่….ความเหงา ความเดียวดาย  ทำความคุ้นเคยกับมันได้แล้วนะ… ต้องไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น…ได้โปรดเถอะ  ทำให้ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่นี้มันด้านชาเสียที…




วินาทีที่หลับตาลง  กลับมีเสียงพึมพำที่ดังขึ้นมาจากส่วนลึกของจิตใจ…


…เหงาจัง…


http://www.ijigg.com/jiggplayer.swf?songID=V2AAA4DEP0&Autoplay=1



***TBC


   ขอบคุณทุกกำลังใจครับ  รักกันนะๆ