Intro 1 Christmas TimeIntro 2 หมั้นPart 1... ผมรู้สึกจุก….จุก เหมือนหายใจไม่ออก ถึงแม้จะรู้อยู่แล้ว…รู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง รู้ดีที่สุด ถึงได้ยอมก้าวออกมาจากตรงนั้น จากจุดนั้น แต่ทำไมต้องส่งมาตอกย้ำกันด้วย เพราะกูทำร้ายมึงใช่มั้ย… ผมหยิบการ์ดขึ้นมาดูอีกครั้ง กุมมันแน่น แล้วหลับตาลง…
การนั่งนานถึง 12 ชั่วโมงทำให้มันดูน่าเบื่อ แต่สำหรับผมแล้ว ตอนนี้…กลับอยากให้มันนานกว่านี้…ไม่อยากจะกลับไปแตะพื้นดินที่นั่นอีกเลย …
‘ชั้นขอร้องแกเป็นครั้งสุดท้าย… อย่ายุ่งกับนายสหรัฐ’
ทำไม…
‘ต่อจากนี้ชั้นจะเลิก ไม่ยุ่งอะไรกับแกอีกแล้ว แกจะมีชีวิตอะไรก็แล้วแต่แก… แต่มีเรื่องเดียว เลิกคบกับนายสหรัฐซะ’
ผมขอเหตุผล…
‘แม่ของนายสหรัฐ… เป็นลูกค้าคนสำคัญของชั้น และเค้าก็พอรู้เรื่องที่แกไปสุงสิงกับลูกชายเค้า’
แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย… เรา…เป็นเพื่อนกัน
‘เค้าหาคู่หมั้นไว้ให้ลูกชายเค้าแล้ว แต่ลูกชายกลับบอกว่ามีคนรักแล้ว และคนนั้นคือแก… จริงรึเปล่า’
อ…อะไร
‘เรื่องจริงรึเปล่า’
….
‘เอาล่ะ ชั้นไม่อยากคาดคั้นจากแก… ความผิดชั้นเองที่ส่งให้แกไปเรียนนอก คงได้รสนิยมแบบนั้นมาจากที่นั่น’
….มันไม่ใช่อย่างนั้น! คุณไม่เคยจะเข้าใจอะไรเลย!
‘ความจริงชั้นก็ไม่อยากจะมายุ่งเรื่องอะไรของแกอีก เอ้านี่…’ เค้ายื่นสมุดสีเข้มเล่มเล็กให้ผม…ผมรับมาดู
ไม่! ผมไม่ต้องการ! คุณก็เอามันไปสิ อยากได้ไม่ใช่เหรอ เห็นมันแล้วมีความสุขไม่ใช่รึไง!
ผมโยนสมุดบัญชีที่มีตัวเลขมากกว่า 9 หลักอยู่ข้างในใส่ตัวคนข้างหน้า…
‘แกต้องเอาไป และไปซะ’
ทำไมผมต้องเชื่อคุณด้วย! ต่อไปนี้ผมจะทำตามที่ตัวเองต้องการ…ลาก่อน
ผมกำลังจะก้าวขาออกจากห้องนั้น แต่ก็ต้องหยุดเมื่ออีกฝ่ายพูดแทรกขึ้นมา…
‘แกควรจะทำ…เพื่อตัวนายสหรัฐและแม่ของเค้า’
…หมายความว่าไง
‘แม่ของนายสหรัฐกำลังจะตาย…แกเป็นโรค และเค้าต้องการเห็นลูกชายแต่งงาน..ก่อนสิ้นใจ’
ต..ตาย?
‘ใช่… ’
ท..ทำไม
‘อยากรู้อะไรเพิ่ม ก็ไปถามเจ้าตัวเอาเองละกัน’ พ่อก้มลงเก็บสมุดบัญชี แล้ววางไว้บนโต๊ะข้างๆ และเปิดประตูออกไป
มึงจะให้กูทำยังไงซัน…. กูควรทำยังไง กูไม่รู้จริงๆ…
“…ทำไมทำกับกูแบบนี้” …ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ...
“ได้โปรดเถอะ มึงจะฆ่ากูเหรอมาร์ช…มึงเกลียดกูมากเลยใช่มั้ย ถึงทำกับกูแบบนี้” …ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ…
“ต่อให้ฉันจะรักเธอมากเท่าไหร่ แต่ก็รู้ว่าเธอ คงจะไม่สนใจ
แต่ยังฝันไกล และยังคงหวังเอาไว้ข้างในจิตใจ ว่าซักวันเธอจะมีฉัน
แต่ก็รู้เป็นไปไม่ได้ เมื่อเธอคิดว่าฉันไม่ใช่
แต่ไม่เป็นไร อยากจะขอมีเธอเรื่อยไปในใจไปอีกแสนนาน
และแม้สิ่งที่ฉันทำวันนี้ มันอาจไม่ทำให้เธอได้รู้สึกดี
สิ่งที่ใจเธอพอจะมีก็เพียงแต่ความรำคาญ
แต่อยากจะขอให้เธอได้ฟังเอาไว้ บทเพลงสุดท้ายที่ฉันตั้งใจจะมอบให้ไป
ที่กลั่นออกมาจากใจและมีให้เธอผู้เดียวเท่านั้น”
“จะรักเธอไปตลอดกาล….”
รู้บ้างมั้ย…ว่ากูต้องพยายามกลั้นน้ำตาไว้ขนาดไหน เล็บจิกกันจนแดงชา…
รู้บ้างมั้ย…ว่ายิ่งมึงทำหน้าแบบนั้น ยิ่งทรมานมากเท่าไหร่…กูเองก็ทรมานไม่แพ้กัน
เพราะฉะนั้น ลืมเถอะ… ลืมเถอะ ได้โปรด ลืมคนเลวๆ คนนี้เถอะ
“ยินดีด้วย…ขอให้มีความสุขนะ”
ท่องเข้าไว้…ท่องไว้ ถ้าเกิดได้เจอหน้ากันขึ้นมา ท่องคำนี้ไว้ แล้วทำหน้าให้นิ่งที่สุดนะไอ้มาร์ช โอเค สูดหายใจเข้าลึกๆ …เอาล่ะ ใจเย็นๆ…
‘มาร์ช..มาอยู่นี่เอง มาเถอะ มานั่งทานอาหารด้วยกัน’
ม…ไม่ล่ะ
‘อ่าว แล้วจะมาทำไม ถ้าไม่มาร่วมแสดงความยินดี มาเถอะนะ ไม่งั้นเสียมารยาทแย่’
ก..แก้ว
‘หืม?’
…มันรู้มั้ยว่าเรามา
‘แก้วไม่ได้บอกหรอก… อยากให้แก้วบอกมั้ยล่ะ’
ไม่… อย่าเลย อย่าไปบอกนะ แบบนี้แหล่ะดีแล้ว
‘…จ๊ะ’
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะหลังสุด ร่วมกับบรรดาญาติ หลายคนคงงงเล็กน้อยว่าผมเป็นใคร แต่แก้วก็เข้ามาแนะนำให้รู้จัก…กระอักกระอ่วนไม่ใช่น้อย แต่ก็ต้องจำใจ คนข้างๆ ก็ชวนคุยบ้า คุยบออยู่ได้.. ผมทำได้แค่ยิ้มแหยงๆ และพยักหน้ากลับเพื่อมีส่วนร่วมในบทสนทนา
เสียงปรบมือเกรียวกราว…เมื่อคู่หมั้นทั้งสองเดินออกมาต้อนรับแขกเหรื่อ…เสียงแซวและโห่ร้องด้วยความปิติยินดี ทุกคนยืนขึ้นปรบมือ ผลัดกันเข้าไปทักทายคู่ตุนาหงันของงาน …ส่วนผม ได้แต่นั่ง นั่งมองแก้วเปล่าสีใสที่วางอยู่ข้างหน้า ไม่กล้าแม่แต่จะเงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ…
ไม่นานว่าที่เจ้าบ่าวและว่าที่เจ้าสาวก็เดินทักทายมาเรื่อยๆ … ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ … ใจเย็นๆ ไอ้มาร์ช นั่งนี่แหล่ะ ทำตัวลีบเข้าไว้ ไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก …มัน…ไม่เห็นหรอก….
‘ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ’
เสียงที่คุ้นเคยดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนผมอดใจแอบชายตาขึ้นมองไม่ได้…
ทันทีที่สายตาปะทะกับร่างตรงหน้า… ผมก็ต้องรีบหลับตา แล้วก้มเบือนหน้าหนีกั้นหยาดน้ำใสทันที ลมหายใจหยุดราวกับถูกปลิดไปชั่วขณะ หัวใจ…แทบหยุดเต้น ถึงจะทำใจมามากเท่าไหร่ก็ตาม แต่ …อย่ายิ้มแบบนั้นได้ไหม ขอร้อง… ไม่สิ มึงไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งสิ้นแล้วไอ้มาร์ช พอเถอะ เจียมตัวบ้างเถอะ…
ผมก้มหน้าอยู่แบบนั้น …จนกระทั่งคู่ว่าที่บ่าวสาวเดินผ่านโต๊ะเราไปในที่สุด ผมลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก คาดว่าเจ้าตัวคงไม่ทันสังเกตเห็นเงาดำๆ ตรงนี้… คราวนี้ผมจึงมีโอกาสได้มองทั้งคู่เต็มตาอีกครั้ง เหมาะ…เหมาะกันมาก ว่าที่เจ้าสาวเป็นคนขาว ผอมสูง ผมยาวประบ่า ใบหน้าขาวผ่อง รอยยิ้มนั่นอีก…สวยมากจริงๆ ครับ ส่วนผู้ชายข้างๆ …ใบหน้าเกลี้ยงเกลา แววตาคม จมูกโด่ง รอยลักยิ้มเล็กๆ ที่แก้ม… ในชุดสูททีขาวเรียบร้อย ดูแปลกตา แต่ดูดี …ไม่ว่ามองมุมไหน คู่นี้เค้าก็เหมาะกันเหลือเกิน…
ไม่ไหวแล้ว….เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม มันกำลังทำให้ผมคลื่นเหียนจนอยากอาเจียน…จึงค่อยๆ แอบเดินออกมาข้างนอกที่ล็อบบี้…สูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่ ค่อยยังชั่วขึ้นหน่อย… ผมยืนมองจากประตู หญิงชราที่นั่งอยู่บนรถเข็นเอื้อมมือขึ้นกอดลูกชายตัวเองจนตัวลอย… สีหน้าแช่มชื่นและเป็นสุข เปี่ยมไปด้วยน้ำตาแห่งความตื้นตัน แล้วจึงดึงฝ่ายหญิงเข้าไปกอดด้วยความสนิทสนมรักใคร่…
นี่สิครอบครัว… ครอบครัวที่อบอุ่น
ความรู้สึกที่กูไม่เคยได้สัมผัส… กูมอบให้มึงนะ ซัน
ผมยิ้ม…ยิ้มให้กับภาพตรงหน้า ดูแลแม่ดีๆ นะซัน …แล้วก็มีความสุขมากๆ มีความสุข…เผื่อคนๆ นี้ด้วย
ขอบคุณนะ กับทุกสิ่งที่ทำเพื่อกันมาตลอด…
ตอนนี้ถึงคราว ที่กูต้องทำเพื่อมึงบ้างแล้ว…
ลาก่อน…http://www.ijigg.com/jiggplayer.swf?songID=V24GG00PB0&Autoplay=1คืนที่มันเหงาใจ ฉันยัง ต้องการ อ้อมกอดนั้น
มือที่เคยสัมผัส สายตา ของเธอที่มองฉัน จดจำขึ้นใจ
กี่ความเจ็บช้ำ กี่คำเพรียกหา กี่หยดน้ำตา ก็คือเธอ
แต่คนอย่างฉัน ไม่มีค่าพอ ไม่มีแล้ว
เราจบกันทุกอย่าง พอเข้าใจทุกอย่าง
เพียงแต่ยังรู้สึก รักเธอ รักเธอ เกินกว่ารับไหว
ยังอ่อนแอเหมือนเก่า ทุกวัน ทุกคืน คิดถึงเธออยู่ มากมาย
ไม่เคยลบเลือน so many words so many tears
so many prays ฉันทำเพื่อเธอ
กี่หมื่นความคิด กี่หมื่นความฝัน มีแด่เธอเท่านั้น
มันจะนานเท่าไหร่ ใจก็ยังรักอยู่
วันที่ยังเหลืออยู่ ขอเพียง ครั้งนึง ฉันขอโอกาสซักครั้ง
เพียงได้เจอหน้าเธอ ได้ไหม ซักครั้งขอเธอโอบกอดฉันไว้
ขอเพียงแค่รู้สึก ไออุ่นกายของเธอ When I'm Feeling Blue
***TBC
ใจเย็นๆ นะ...
หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!... (อ่าน 2641370 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก