หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!...

[bixzz]

  ดีใจด้วยนะครับคุณพากย์ที่หายเศร้าแล้ว...
งั้นตอนหน้าเรื่องก็ไม่ค่อยเศร้าแล้วสิครับ จะรออ่านต่อนะครับ

[Salim021]

เอ่อ กระทู้นี้คึกคักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



แหม่ เห็นใจคนอ่านหน่อยน้า


ถ้าหลุดจากคืนนี้ไปไม่ได้อ่านยาวเลยอะ อย่างต่ำก็ 2-3 วัน


เก็บเอาไปฝันแหง


รอนะคะ เฮ้อ เศร้า

[itachi-bell]

อ่า ดีดี คับพี่พากย์ มาต่อไวๆนะคับ "ขอโอกาส" อิอิ

[BiGgYDrIb]

ไหงมันหักมาเป็นยาขมได้ขนาดนี้ฟะ???

อ่านแล้วบั่บว่าอิน เพราะเคยได้ยินเรื่องทำนองนี้มาเหมือนกัน
คิดว่าเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ในชีวิตจริง

แต่หวังว่ามันจะไม่เกิดกับข้าพเจ้า 

[ดัษบดินทร์ กษิดิษฐ์]

ไอ่พากย์นะพอมันทะเลาะกะกูลิโกะ.....ทำรัยเขาไม่ได้ก็มาลงกะไอ้มารช์ไอ้ซัน
กูรู้ทันนะมึง
พอวันหยุดเสาร์-อาทิตย์  ง้อกูลิโกะได้
ไอ้พากย์หายเงียบ
ดีกะเมียแล้วนี่.....
ชิส์
ให้ว่องให้ว่อง น้องรัก เห็นไอ้ตัวนี้แลวนึกถึงเอ็งว่ะน้องรัก
มันน่าถีบดีจริงๆ

[Haney]

^

^

จุ๊ๆ เงียบไว้....


***


ลิงค์ตอนแรกๆ ของภาคสองครับ คลิกโลด...

Intro  1  Christmas Time
Intro  2  หมั้น
Part  1  When I'm feeling blue




Part 2 ....  ขอโอกาสอีกครั้ง (เปิดเพลงตามด้วยพี่น้อง)


กรุงเทพก็ยังคงคึกคักและขวักไขว่ไปด้วยผู้คน  แต่ท้องฟ้ากลับดูสงบนิ่ง  เหนือสิ่งวุ่นวายเบื้องล่าง  …  สองวันที่ผ่านมานี้ไม่ได้จับต้องทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง  ได้แต่นอนบนเก้าอี้เปลมองดูท้องฟ้าตรงระเบียงห้อง  และจมปลักกับความคิดตัวเอง….สลับกับใบหน้าใครบางคน


ผมหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ  แล้วจึงวางลงที่พื้นข้างล่าง… ไม่รู้คิดยังไง  มือว่างอีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง  หยิบรูปๆ หนึ่งขึ้นมาดู…  รูปที่โดนยัดเยียดคืนกลับมาเมื่อวันนั้น…  ผมก้มลงมองดูรูป  แล้วหลุดหัวเราะออกมาเล็กๆ


‘หน้าตาพิลึกว่ะ…  ถ่ายยังไงของมัน ห่วยจริงๆ’  ผมยิ้ม…นี่ตอนนั้นกูทำหน้าอย่างนี้เหรอ  แปลกชะมัด


ผมยังคงจ้องดูรูปไม่หยุด…ลมเย็นๆ และเสียงเพลงแจ๊สเบาๆ จากข้างในห้องทำให้ผมเคลิ้ม  หลับตาลงอีกครั้ง  พยายามใช้จินตนาการนึกถึงคนอีกคนในตอนนั้น 

….อา  ใช่แล้ว  มันกำลังยืน…  แก้ผ้าด้วย  น่าเกลียดชะมัด  เอ…แต่เราก็แก้ผ้าเหมือนกันนี่นา  เอาเถอะ  ยังไงมันก็น่าเกลียดกว่า  ไอ้บ้า ขี้เก๊ก ยืนทำตัวโตเบ้อเริ่มเทิ่มแก้ผ้าโทงๆ อยู่ได้…ผมแย่งกล้องจากในมือมันมา   แล้วแนบเข้ากับตาตัวเอง  มองอีกฝ่ายผ่านเลนส์ใส…  ภายในกรอบดำนั่น  มีผู้ชายคนหนึ่ง…ที่กำลังยิ้ม…  พร้อมกับสายตาคู่นั้น  ที่จ้องมองกลับมา  ….กลับมาที่ตัวเรา


อยากได้…  อยากได้รอยยิ้มและดวงตานี่เก็บไว้จัง


ผมลืมตาขึ้น…  ยังไงเสีย ความจริง ก็คือความจริง…รูปในมือ ก็ยังคงเป็นเพียงคนๆ เดียว  … ความทรงจำเดียว 


มันไม่มีอีกแล้ว…ไม่มี

ไม่มีเธออีกแล้ว….ข้างกาย

มันไม่มีอีกแล้ววันนั้น   ไม่ว่าจะหลับ ฝัน หรือตื่น…














ความเห็นแก่ตัวของผม  ทำให้ต้องโทรหาแก้วอีกครั้ง…และได้สิ่งที่ต้องการมาในที่สุด  หลังจากที่รู้ว่า  ไอ้คนๆ นั้นมันย้ายออกจากคอนโดไปแล้ว  และไปอยู่กับที่บ้านแทน  …. ผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่คุ้นเคย  จ้องในมือที่กำลังถือกุญแจสีเงิน…  มาถึงขนาดนี้แล้ว…  เข้าไปเถอะไอ้มาร์ช


ผมยืนกำลูกกุญแจแน่น… ไม่เอานะ  อย่านะ  อย่าคิด … อย่า

‘หยิบกุญแจให้หน่อย’

‘มานี่…เดี๋ยวถือของให้  แล้วหยิบกุญแจเอง’

‘ไม่เอา  หยิบกุญแจให้หน่อย  ในกระเป๋า..เร็วๆ’

‘เออๆ  ’
 
‘หึๆ’ 

เสียงหัวเราะที่ชวนให้อารมณ์ขุ่นมัว…กับอาการชอบแกล้งของมันกลับมาชัดเจนขึ้นทีละนิด…ทีละนิด  วินาทีที่ถูกผลักเข้ากับประตู  และริมฝีปากที่โดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว… มันฉายกลับมาอีกครั้ง  วนไปวนมา 






…กริ๊ก… 

อากาศนิ่ง…ห้องมืดและอับ…  เฟอร์นิเจอร์บางอย่างคลุมไว้ด้วยผ้าสีขาว  จากคำบอกเล่าของแก้ว  ซันไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย  … ผ้าพวกนี้คงสั่งให้คนมาดูแล  ถึงอย่างนั้นของทุกอย่าง โต๊ะ เก้าอี้ โซฟา เครื่องสเตอริโอ  ถูกจัดวางไว้ใกล้เคียงกับครั้งล่าสุดที่ผมมาเยือนห้องนี้  … 


ผมยืนจังงัง…เหมือนโดนมนต์สะกดอยู่แบบนั้น  นานเท่าไหร่ไม่รู้  แต่รู้ตัวอีกทีเมื่อประตูปิดดังปัง! …เฮ้ย  อะไร…  อ๋อ ลมพัดล่ะมั้ง  นั่นทำให้สติผมกลับมา…  เดินเบาๆ ไปรอบห้อง 


ปลายเท้า กับขายาวๆ พาผมเข้ามาในห้องที่ตั้งใจไว้…  ห้องกว้าง  หน้าต่างถูกปิดหมด  ม่านสีขาวรูดปิดไว้ครึ่งหนึ่ง  แสงอาทิตย์ภายนอกจึงสาดส่องเข้ามากระทบพื้นและผนังสีขาวภายใน….  เตียงกว้างสีขาวยังคงตั้งอยู่ที่เดิม  โต๊ะทำงานเล็กๆ ที่รกอย่างไร  ก็ยังรกอยู่อย่างนั้น…  สายตาผมเหลือบไปที่ผนังตรงปลายเท้าเตียงทันที…


ทุกอย่างยังคงอยู่เหมือนเดิมจริงๆ…ผมเดินเข้าไปใกล้  แตะปลายนิ้วลงบนรูปต่างๆ บนผนัง…  ไล่ไปเรื่อย  จนมาถึงตรงกลาง  ยังอยู่…  รูปของมัน  ใบหน้าขาวๆ ยิ้มแป้น จนแก้มเป็นรอยบุ๋ม…  รูปที่ถูกแขวนอยู่ใบเดียว


‘ทิ้งไว้แบบนี้เลยสินะ’


แน่ล่ะ… ก็โดนทิ้งไปก่อนนี่  ไอ้คนเลวที่ทิ้งมันไปก่อน… อีกฝ่ายเลยเลือกที่จะทิ้งความทรงจำห่วยๆ ไว้ที่นี่   แล้วเดินก้าวไปข้างหน้า  กับอนาคตอันสดใส…  ก็มีแต่มึงแหล่ะไอ้มาร์ช  ทิ้งเค้าเอง  กลับเสียใจเอง  แล้วก็จมปลักอยู่กับอดีตที่ตัวเองทำเป็นบ้าเป็นหลัง  …  บ้าถึงขนาดต้องแอบเข้ามาขโมยของเป็นครั้งแรกในชีวิต


สิ่งของ….ที่แม้ว่าจะใช้เงินมากเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้


ผมรีบแกะรูปใบนั้น  แล้วใส่ลงกระเป๋า…  แอบได้ยินเสียง กึงๆ อยู่แว๊บนึง  ใจผมหายวูบ…  ขาแข็ง ยืนเงียบเงี่ยหูฟังอยู่แบบนั้นจนแน่ใจว่าเป็นเพียงเสียงลม  ผมมองซ้ายมองขวาเหมือนเด็กน้อย  แอบหนีแม่เข้ามาทำความผิด… พอคิดได้แบบนั้นเลยเผลอหัวเราะออกมา… แต่เสียงมันแค่นๆ ชอบกล  …  เหมือนหัวเราะให้กับความโง่ของตัวเอง  …. ไอ้โง่….




เมื่อแน่ใจว่าในที่นี้มีผมเพียงคนเดียว …จึงเดินไปนั่งลงบนเตียงกว้างที่ถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีขาว  ฝุ่นเปรอะเล็กน้อย  แต่ผมก็ไม่รังเกียจที่จะล้มตัวลงนอนลงไป  ขาสองข้างห้อยอยู่ปลายเตียง  เงยหน้ามองเพดาน…  มือเย็นล้วงรูปถ่ายที่เพิ่งขโมยเมื่อกี้ออกมา  ส่วนอีกข้างก็ล้วงอีกกระเป๋า…รูปอีกใบ


ผมยกมันขึ้นมาคู่กัน… แล้วยิ้มอยู่คนเดียว   

‘ครบแล้ว…’ 

สองความจำ… ครบแล้ว   ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่รูปถ่ายในอดีต  แต่มันกลับทำให้หัวใจอิ่มเอิบอย่างบอกไม่ถูก  … เหมือนคนบ้าที่มานอนเพ้อถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้… ไม่ได้ตั้งใจจะมาขโมยนะ  ผมบอกใครบางคนในใจ…  แต่อย่างน้อย  ตอนนี้  เวลานี้… ที่ไม่มีใครอีกแล้ว   ขอสองสิ่งนี้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ … ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต  ก็เคยมีใครคนนี้เข้ามา… 





ไม่รู้ทำไม…  น้ำตาถึงรินไหลทั้งๆ ที่ยิ้ม….  อะไรวะ  กูยิ้มอยู่นะ  ไม่เป็นไรซักหน่อย… ไอ้น้ำบ้าที่ไหลออกมาจนแสบไปหมด   จะไหลออกมาหาพ่อมึงเหรอ  …แม่ง…  งี่เง่าว่ะ  ไอ้ร่างกายงี่เง่า  ไอ้หัวใจบ้าๆ  กูสั่งให้มึงหยุด… กูบอกให้หยุด…


‘ไม่เห็นได้ผลเลย…’  ผมพึมพำเสียงเครือกับตัวเอง

‘แม่…มันไม่เห็นได้ผลเลย’


ยิ่งนาน…ก็ยิ่งขยับสองรูปนั่นเข้ามาใกล้กัน  แล้วแนบไว้ตรงหน้าอก… น้ำตาและน้ำมูกมันเอ่อล้นออกมาจนหายใจไม่ออก  ต้องเปลี่ยนมานอนตะแคงหันหน้าไปทางหน้าต่าง…บริเวณที่แสงอาทิตย์ภายนอกสาดส่องเข้ามาพอดี…อุ่น…


‘ความรักคือการเสียสละ…เสียสละแล้วเราจะมีความสุข’

‘มาร์ชไม่เห็นมีความสุขเลยแม่…ทำไมมันเจ็บแบบนี้  ทำไม’


ถ้าความรักคือสิ่งนี้… สู้ไม่มีมันเลยดีกว่า   เพราะต่อให้พยายามลืมแค่ไหน… ต่อให้พยายามบอกตัวเองว่าต้องมีความสุขบ่อยแค่ไหน… และแม้จะแสร้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  และยิ้มเริงร่าเท่าไหร่ก็ตาม   แต่สุดท้าย  เมื่อหลับตาลง  สิ่งเดียวที่พรั่งพรูเข้ามาคือ เจ็บ…   ทำไม…ผมต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน  ต้องทนกับสิ่งนี้อีกนานมั้ย….กว่าความทรมานนี้จะลดลงและเลือนหาย  … 



หรือผมควรจะไปอยู่กับแม่ดี…


ที่นั่นดีมั้ยครับ…  แม่มีความสุขมั้ย  มันไม่เจ็บไม่ปวด ไม่ทรมาน…


ที่สำคัญ…   แม่ครับ…  ที่นั่นอุ่นมั้ย?


เพราะที่นี่….ตอนนี้…. ผมหนาวเหลือเกิน





‘ไม่มีอีกแล้ว….พระอาทิตย์ไม่อยู่แล้ว…’






มันจะยังทันอยู่มั้ย…  ถ้าบอกตอนนี้มันยังทันอยู่มั้ย



‘ซัน…มันยังทันอยู่มั้ย  ช่วยบอกที  ให้โอกาสอีกครั้งได้มั้ย’





http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2AAEED0PB0&Autoplay=0











ไม่มีหรอกไอ้โง่….ผมตอบตัวเองในใจ



















แต่ในวินาทีนั้น …ผมกลับรู้สึกอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด…






***TBC


ดีนะที่เขียนไว้  แหะๆ
อ่านดีๆ มีโค้ดลับ 555

[juuuno99]

พี่พากย์ขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา



ค้างคับ



เหรอว่าซันมา    


มารช์ถึงได้รู้สึกอบอุ่น 

[benxine]

พี่พากกกก....ซินร้องไห้แล้วนะ

[Haney]

^
^

โอ๋ๆ...

[FOAM]

‘ความรักคือการเสียสละ…เสียสละแล้วเราจะมีความสุข’

‘มาร์ชไม่เห็นมีความสุขเลยแม่…ทำไมมันเจ็บแบบนี้  ทำไม’


++++++++++++++++++++++++++++++++++

เศร้า
เหงา
สงสารมาร์ชอ่ะ

[juuuno99]

เข้ามาอ่านอีกรอบ


แล้วก็


 


อีกหน


เศร้าได้อีก  เอามาอีก  เอามาเลย  เอามาแบบเศร้าสุดๆ  เอาให้ไอ้เอมันจมน้ำตาตายไปเลย 

[Haney]

^
^

โอ๋ๆ... มามา  มาให้กอดมา..  (แอบๆ นะ  เดี๋ยว นาย จ. นามสมมติมาฆ่า)

[white coat]

ช่วงนี้ อยู่เวรห้องคลอด ติด กันหลายวัน

 โหเห็น พี่ พาร์ก มา อัพ แทบ กรี๊ด กลาง ห้องคลอด 

 อ่านไป แล้ว    แถม ค้างอีก  

 เซง รมเสีย ให้ พยาบาลเลย

   เศร้า แล้ว วีน คนอื่น 

    

[โมชิ]

  สงสารมาร์ชจัง อีกแล้ว  

นายซันคงได้แต่ทำตามความต้องการของคนที่เป็นแม่ ร่างกายจะเป็นของใครก้อชั่ง..แต่ใจนั้นมีเพียงคนเดียวที่รัก...มาร์ช...




(...พี่เองนะกลับมาแล้ว ล็อคอินโดนใครบางคนมานเปลื่อนรหัสผ่าน...อันนี้ของมาน จำได้ไหมว่าใคร...เพ่...)

[yee]

ไม่มีหรอกไอ้โง่….ผมตอบตัวเองในใจ



















แต่ในวินาทีนั้น …ผมกลับรู้สึกอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด…





...............................................................

นี้ป่าวโค้ดลับอิอิ

เศร้าใจจะขาดร่อนๆๆ
*แต่ในวินาทีนั้น …ผมกลับรู้สึกอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด…(ไฟไหม้แน่เลยอิอิ)

[panpan]

ซันต้องอยู่ในห้องด้วยแน่เลย  ใช่เหอะ

[white coat]

คืนนี้ จะมาอีกปะเนี่ย

 อยากให้ซันอยู่ในห้องจังเลย


 อ่านอีกรอบ เศร้าอีกรอบ     

[aimaim]

  พี่พากษ์ทำไมเศร้าเยี่ยงนี้ แง~~~~   วิ่งหนีไปร้องไห้ดีกว่า ซิกๆๆ

[alive]

 

 

   ขอให้เสียงที่มาร์ชได้ยินเป็นเสียงของซันนะ

[jokirito]

  แง เอาอีก ป๋าขา เอาอีก

เฉลยซะทีเถอะ

[A-J.seiya*]

 

พี่พากย์ใจร้ายยยยย



สงสารมาร์ชอ่ะ!!!




ความอบอุ่นที่ว่า ...เป็นซันได้มั๊ยคะ?

 

[RAKDEK_KA]

  สงสาร มาร์ช เหมือนกันนะ แต่ก็สะจาย แต่ก็อยากให้สมหวังง่ะ 

[zandwizz]

เศร้าได้อีกนะเนี่ย

[va_yu]

ไม่รู้จะเอาอิโมตัวไหนแทนอารมณ์ดี

มาร์ชมานี่มะ  

[Ugly-TheBeast]

อ่านตอนแรกก็เศร้านิดๆ
เปิดเพลงแล้วอ่านใหม่อีกรอบ......

[M@nfaNG]

น่าสงสารมาร์ช

[anna1234]

 

[pickki_a]

ทันซักที ตั้งแต่หน้า 106
 
แอบเศร้ามาตลอดตั้งแต่ภาค 2
พี่พากษ์จะทำร้ายจิตใจไปถึงไหน 

[minkking]

พี่พาก ให้ไว



วงป้อกเด้งรอ!!!!



มาเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[boboaje]

  ..... พี่พากษ์กลายเป็นไอ้ กือ อ่ะ   ............................. ก๊อ หลายขาจัง .........