หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!...

[SunLoveMoon]

ข้างนอกวุ่นวายมากมาย
แวะมาบอกว่า
ดูแลตัวเอง(และโก๊ะ)ดีๆเน้อ
รักพากย์นะครับ

[loveorlike]

 :fcuk:หมั่นไส้.......

มาเม้นต์แบบคนว่างงาน

เพราะว่าคนว่างงานกำลังจะไปต่อสุ้กับการทำสัมมนาแล้ว

ฮือออออออออออออออออ

 :impress:มาลงไว้ๆนะเพราะว่าสมาธิมันกระจายอยู่

 :serius2:คิดไม่ออกเว้ยยยยยทำเรื่องไรดีว่ะ

บลาๆ ยกทรงๆ(เลี่ยนแบบเขามา55+)


 :กอด1:พี่กูลิโกะ อ้ายหนี่...

[Manji+]

มาเป็นขาประจำเรื่องด้วยคน รู้จักเพราะตามเรื่องนี้มาแหล่ะคับ ชอบมาก อินดี:m2:
จะคอยติดตามต่อไปนะค้าบ เห็นคนกอดกันเยอะ ขอมั้งฮับ กอดใครก็ได้ 

[Bg LoVe NT]

^
^
^

  รีบน

[fulres]

ยังคงคำถามเดิม ....... แล้วคู่หมั้น ซันล่ะ ?

....





แต่ก็ช่างมันเถอะ 

[kuza]

 

พี่พาก.....

พี่พากจะทิ้งผู้อ่านลงได้อย่างไรกันนะครับพี่

ผมตั้งใจอ่านตั้งแต่เริ่มจนจบ จบภายในครึ่งวัน (จริงๆนะพี่)

ตั้งที่หน้าอ่ะ กระทู้เนี่ย อิอิ

มันเหมือน อารมณ์ค้าง แล้วหาที่ปลดปล่อยไม่ได้

อยากเจอซัน เจอมาร์ช อีกง่ะ ฮือๆๆๆ

ป.ล. ผู้ชายธรรมดา มาอ่านงานแนววายนี่ ... ผิดปกติไหมครับ

หรือว่า ผมจะผิดปกติไปแล้ว ??

แต่ยอมรับว่าเรื่องนี้เก๋าจริงๆ ผมแทบเคลิ้มไปว่ะฮะๆ   

[YO DEA]

^
^
^
อิอิ



 

[RealReal]

ไม่แปลกไม่ผิดปกติหรอก มันเป็นรสนิยมส่วนตัวอะคุณ kuza 

อือ ๆๆ เห็นเค้ากอดกันกอดด้วยดีก่า  กอดใครก้อได้ กอดคุณพาก กอดคุณกูลิโกะ กอดคนอ่าน สุดท้ายอย่าลืมกอดตัวเองด้วยเน่อ  

ทีแรกที่อ่านนะมันสะดุดที่ชื่อเรื่องอะ แต่พออ่านไปก้อไปสะดุดกะซันไลน์ แล้วต่อมาก้อสะดุดมาช-ชะ-เมนโล่ หงะ 

[kurugmin]

มานอนรอพี่ซัน  น้องมาร์ช

ป.ล. ผู้ชายธรรมดา มาอ่านงานแนววายนี่ ... ผิดปกติไหมครับ

หรือว่า ผมจะผิดปกติไปแล้ว ??

ผมก็ผู้ชายธรรมดา  ผ่านการฆ่าเชื้อแล้ว

ปกติดีครับ

[kuza]

 


แล้วเมื่อไหร่พี่พากย์จะมาอ่ะเนี่ย.....
ให้ตายเถอะ ทำไมทรมานยังงี้ง่ะ แง่ๆๆ
คนเค้าไม่เคยอ่านงานพวกนี้นี่ พอมาอ่านครั้งแรก ก้อเสือกติดซะงั้น แง่มๆๆๆ
ทำไงดีว้า ตอนนี้ไม่เป็นอันเรียนแล้ว ...ไปโรงเรียน ก็เพ้อแต่ ซัน มาร์ช ...

สงสารมารชอ่ะ ถ้าเป็นแฟนกะผมก้อคงดีกว่านี้ คึคึ

เอาวะ .. รอต่อไป... ไม่รอก็ 

ป.ล. ผมชื่อซ่าอ่ะ เพิ่งมาสมัครและคับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย
ป.ล. ฝากตัวนะ ไม่ได้ให้ไปเฉยๆ อิอิ 

[Haney]

^
^
จิ้มน้องซ่า ฮ่าๆๆ มาแล้ววววว

***


Part 5



ท่ามกลางสายลมเย็นของฤดูหนาว… เราสองคนเดินไปด้วยกันตามฟุตบาทข้างถนน…. มองดูแสงสียามค่ำคืนในช่วงเวลาใกล้ปีใหม่  ถึงจะดึกมากแค่ไหน  แต่ผู้คนก็ยังคงคึกคัก  ส่งเสียงเจี๊ยวจ้าว รื่นเริงไปกับเทศกาล


ผมดึงเสื้อตัวเองเข้าหาตัว…

‘หนาวเหรอ?’  อีกฝ่ายถามเสียงเบา… ผมส่ายหน้า  ถึงจะแอบหนาวจริงๆ ก็เถอะ  เพราะลมมันพัดแรง …สักพัก ก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นที่ฝ่ามือ

‘ไม่เอา…เดี๋ยวคนเห็น’  ผมรีบดึงมือออก… คนเยอะแยะ ถ้าเห็นขึ้นมาทำไง

‘ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่มีใครเค้ามองหรอก มืดขนาดนี้’

เลยต้องจำยอมให้อีกฝ่ายใช้มือที่ไม่มีผ้าพันแผลจับ…นิ้วทั้งห้าสอดประสานเข้าหากัน  …. ในใจรู้สึกอุ่นขึ่นมาอย่างประหลาด… ผมมองซ้ายมองขวา  ถึงผู้คนจะมากมาย  แต่ต่างฝ่ายก็สนแต่คนข้างกาย… ไม่มีใครมองพวกผมสักคนเดียว  ทำให้คิดได้ได้ว่า… แล้วเราจะสนคนอื่นทำไม  ในเมื่อคนตรงนี้… ที่ยืนข้างๆ กันนี้… ยังสนเพียงเรา

‘ซัน’ ผมเรียกอย่างแผ่วเบา

‘หืม?’

‘…ขอโทษนะ เรื่องตอนน้น’

‘ช่างมันเถอะ’

‘ซัน…’

‘ไม่เอา…ไม่พูดแล้ว  อย่ารื้อฟื้นเลย  เจ็บเปล่าๆ’  มันหันมายิ้มให้ผม…แล้วรัดมือแน่นขึ้น

‘ขอโทษ’  ผมก้มหน้านิ่ง

‘เฮ้ย  พูดคำอื่นไม่เป็นรึไง? เช่น มาร์ชรักซันมากเลยนะครับ  ซันหล่อที่สุดในโลกเลย สุดที่รักผมคนดีที่หนึ่ง หึหึ’

‘ไอ้บ้า-*-’  



แล้วมันก็หัวเราะชอบใจ  ออกแรงดึงมือผมให้เดินเร็วขึ้น  … เพราะคนตรงนี้เริ่มพลุกพล่าน  มันรู้…รู้ว่าผมไม่ชอบที่คนเยอะๆ  แม้ว่าจะในที่เที่ยวกลางคืน  ผมก็ต้องจองโต๊ะที่เป็นส่วนตัว  แล้วสังสรรค์กันในหมู่เพื่อนมากกว่า… ว่าแล้วเลยรีบเดินให้ทันแรงจูงของมัน  

‘ซัน…’

‘คร้าบ’  มันหันมาทำหน้าแบบล้อเลียนใส่  จนผมขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด

‘แต่งงานเถอะนะ…’









อีกฝ่ายหยุดกึก… จนผมเกือบจะเบรกไม่ทัน  มันยืนนิ่ง…

‘หมายความว่ายังไง’

‘…หมายความว่า แต่งงานเถอะ  กูไม่เป็นไรหรอก…’  ผมยิ่งรู้สึกถึงแรงบีบที่มือมากขึ้นจนเจ็บ

‘…กูจะไปคุยกับแม่พรุ่งนี้ เรื่องถอนหมั้น’

‘ซัน! มึงมีเหตุผลหน่อย  จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!’   ผมพยายามสะบัดมือมันออก  

‘แล้วเหตุผลของมึงล่ะคืออะไร?... ’

‘ห…เหตุผล…ก็  ทำแบบนั้นมันไม่ดี  คนอื่นเค้าจะว่าเอา… แล้วมันไม่ดีกับผู้หญิงด้วย’  

‘หึ แล้วกูล่ะ มึงเคยคิดถึงกูบ้างมั้ย  … ถึงกูจะบอกว่าไม่อยากรู้ว่าทำไมมึงถึงหนีกูไปคราวนั้น  แต่ตอนนี้ทำไม … ทำไมยังต้องมาผลักไสกูไปแต่งงานกับคนอื่นด้วย  กูรู้ว่ามึงรู้  ที่กูแต่งน่ะก็เพราะใคร  เพราะอยากลืมใคร…  แต่ถ้ามึงบอกแค่คำเดียว  คำเดียวว่าไม่อยากให้กูแต่ง  กูก็จะไม่แต่ง… ไม่ว่าพรุ่งนี้ หรือตอนนี้กูก็พร้อมที่จะบอกแนทว่ากูขอโทษ… กูไม่ได้รักเค้า…  กูรักมึงนะมาร์ช  รักมึงคนเดียว’


พอมันพูดจบ… ก็ปล่อยมือผมออก  หันหลัง  แล้วเดินลิ่วๆ ไปข้างหน้า โดยไม่รอ… ผมยังคงมึน ๆ กับเรื่องที่เกิดเมื่อกี้… ที่พูดไปก็ไม่ได้คิดอะไร  แต่แค่ไม่อยากให้ทุกอย่างมันล่มเพียงเพราะไอ้ผู้ชายที่ไม่มีค่าอะไรคนนี้คนเดียว…  นึกถึงงานหมั้นวันนั้น  ทั้งญาติผู้ใหญ่ เพื่อนที่มาร่วมงาน  หน้าตาทุกคนต่างเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข…โดยเฉพาะ… โดยเฉพาะหญิงชราคนนั้น  ผม…ผมทำร้ายเค้าไม่ได้


ผมเลยได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น…  พระเจ้า จะเอายังไงกับชีวิตผมเนี่ย  ผมควรทำยังไงดี… ควรทำยังไง  ถึงจะเจ็บปวดน้อยที่สุด  ผมเงยหน้าขึ้นมอง… อีกฝ่ายยังคงเดินต่อไป  ไม่ได้หันกลับมาดูผม.. โกรธรึเปล่านะ  แน่ล่ะ  ก็เล่นพูดไปซะขนาดนั้น  ไม่โกรธได้ไง  เฮ้อออ ยิ่งมองแผ่นหลังที่ค่อยๆ หายลิบจากไปไกลตรงหน้า ยิ่งรู้สึกไร้เรี่ยวแรง…  

‘…ซัน’  ผมเอ่ยเสียงเบา.. มันคงเบาเกินไปกว่าที่อีกฝ่ายจะได้ยิน   ผมเรียกซ้ำอีกครั้ง แต่ก็ไร้ท่าทีว่าคนๆ นั้นจะหันกลับมา  ไม่เอานะ  ไม่อยากให้มันเลิกแต่งงาน  แต่ก็ไม่อยากให้มันไปอยู่กับคนอื่น…  ไม่อยากให้เดินหนีไปแบบนี้  ไม่อยากมองแต่แผ่นหลัง  แต่ไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้…  ทำไมมันมืดจัง… ไม่เอา มองไม่เห็นแล้วนะ  มองรอบกายไม่เห็นอะไรเลย … ไม่เอา  อย่าหายไปนะ


‘ซัน!’  ผมตัดสินใจตะโกนเรียกสุดเสียง  ไม่สนแล้วว่าคนรอบข้างจะมองอย่างไร… ฝ่าเท้าอีกฝ่ายชะงัก  แต่ยังไม่หันกลับมา  

‘มาหากูเดี๋ยวนี้นะ!’   ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอด้วยน้ำตา… ทำไมยังไม่ยอมหันกลับมาอีก หันมาสิ

‘ไอ้เชี้ยซัน  กูบอกให้หันมา!’  



…เงียบ…


‘ไอ้บ้า!  เออ ก็ได้ …กูบอกว่าห้ามแต่ง! มึงห้ามแต่ง! เข้าใจมั้ย!’  

ทันทีที่ผมตะโกน… ก็ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วมาจากไกลๆ… ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน

‘หยุดหัวเราะด้วย!’  ผมโวยตอบด้วยความโมโห  ไอ้กวนตรีนนั่นมันหันกลับมาแล้วครับ  ยิ้มหน้าแป้นยิ่งกว่าอะไรดี…  

‘มานี่สิ’  มันพูดเบาๆ  ไม่เชิงตะโกน  แต่พอให้ได้ยิน…

‘ไม่เอา มึงแหล่ะมานี่  อย่ามาสั่งกู เลว’   ผมยืนขมวดคิ้วด้วยความโมโห  -*- น้ำตาซึ้งๆ เมื่อกี้มันเหือดไปหมด  มีแต่ความุข่นมัวกับอาการกวนๆ ของคนตรงหน้าเพราะมันยังหัวเราะไม่เลิก

‘เร็ว มาร์ช…’


คราวนี้มันพูดเสียงแข็ง ดังขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย  แต่หน้ายังยิ้มอยู่… พร้อมกับยื่นมือมาให้  โธ่เว้ยยย ผมสบถเบาๆ แม่ง… ไปก็ได้วะ  ผมเดินไปข้างหน้าอย่างอารมณ์เสีย  ก้าวจ้ำๆ ไปจนถึงตัวมัน  ห่าเอ้ย ยิ้มหาพ่อมึงเหรอ  ผมเลยจัดการเตะขามันไปทีนึง  แน่ะ… รู้อีก มันหลบทันจนผมกัดปาก กัดฟันกรอดๆ  

‘เออๆ’  มันยังทำท่าขอมืออยู่นั่นจนผมทนไม่ไหว  ยื่นเท้าไปให้มัน  

‘ไม่ช่ายยย ยื่นมือสิวะ เฮ้ออ’  

ผมหัวเราะแล้วถึงยื่นมือไปตีมือมันอย่างแรง… ไอ้ซันร้องโอ๊ยกุมมือตัวเอง  มันหันมาจ้องอย่างเคืองๆ ผมเลยยักคิ้วไปให้  เป็นไงล่ะ กวนได้คนเดียวรึไง อย่ามาเล่นกะกูขอร้อง   เราไม่เดินจูงมือกันแล้ว  แต่กลายมาเป็นเล่นหัวเกาะกันผลัดกันตบหัวไปมาแทน..  

‘มาร์ช’  อยู่ๆ มันก็เลิกเล่น แล้วมาคว้ามือผมไปกำแน่น

‘ฮ่าๆ อะไร’  แต่ผมยังติดลมบน  ใช้อีกมือนึงผลักมันออก

‘พรุ่งนี้… ไปหาแม่ด้วยกันนะ’

‘หา!?’

อึ้งสิครับ อยู่ๆ มาบอกแบบนี้.. ไปหาแม่เหรอ  ไม่เอา ไม่ไป ผมไม่ตอบ แต่ยืนส่ายหัวแทบหลุด.. ส่วนอีกฝ่ายก็เอาแต่ยืนยิ้ม แล้วหัวเราะเบาๆ

‘ไม่เอา ไปทำไม’  ปากผมยังอ้าค้างอยู่

‘ไปคุยเรื่องเรา… ’

‘เรื่องเรา??’  

‘อาฮะ  ถ้าไปบอกเรื่องถอนหมั้น  เดี๋ยวแม่ก็ถามว่าถอนทำไม  เลยไปเปิดตัวลูกสะใภ้ตัดปัญหาซะเลย’ ไอ้ซันหัวเราะหึหึ เวรเอ้ย -*-

‘สาดดดด ลูกสะใภ้ส้นติงมึงสิ … แล้วก็จะบ้ารึไง ขืนไปบอกแบบนั้น แม่มึงหัวใจวายตายกันพอดี’  ผมพูดอารมณ์เคืองๆ

‘ไม่เป็นไรหรอกน่า… เชื่อสิ  ถ้าเราคุยกันดีๆ เค้าต้องเข้าใจแน่’

‘ไม่เอา… กูไม่อยากทำร้ายแม่มึง’  ท้ายประโยคเสียงแผ่วเบาจนแทบเป็นกระซิบ…

‘หมายความว่าไง?’

‘ก็แม่มึงเป็นโรคหัวใจไม่ใช่รึไง  แล้วเค้าอยากเห็นมึงแต่งงานซะขนาดนั้น  ถ้ารู้ว่าลูกชายเอาผู้ชายเข้าบ้าน แนะนำว่าเป็นแฟน  แบบนี้ก็เหมือนฆ่าเค้าทางอ้อมชัดๆ’


ผมพูดไปตรงๆ ไม่ทันได้ประมวลคำพูดตัวเองก่อน… แล้วก็เดินตรงไปข้างหน้า คิ้วขมวดอย่างคนใช้ความคิด… เครียด เครียดโว้ย … หันมาหาคนข้างๆ กะจะดูว่ามีปฏิกิริยายังไง แต่ก็แปลกใจ  เพราะร่างนั้นกลับหายไปแล้ว… ผมตกใจรีบหันกลับไปดูข้างหลัง  ปรากฏว่ามันยังยืน  ทำหน้าดุ… ท..ทำอะไรผิดรึเปล่าวะกู?

‘เป็นอะไร?’ ผมถาม… หยุดรอมัน

‘รู้ได้ไงว่าแม่กูไม่สบาย’

‘หะ?’

‘รู้ได้ไงว่าแม่อยากให้กูแต่งงาน’



เอาแล้ววววว ไอ้โง่มาร์ชชชช…. ผมถึงกับไมเกรนจี๊ดเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอหลุดปากพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไป  สองเหตุผลนั่นคือสิ่งที่ผมไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้…เพราะมันคือเหตุผลที่ผมหนีมันไปวันนั้น  ไม่อยาก… ไม่อยากให้รู้เลย  สมองผมสับสน  เรียบเรียงอะไรไม่ถูก… ทำไงดี ใช่..ใช่ โกหก  หาเรื่องโกหกก่อน

‘อ่ะ…คือ… แก้วบอก  ใช่ แก้วบอก’  ผมกลืนน้ำดังเอื้อกหลังตอบไปอย่างตะกุกตะกัก

‘แก้วไม่เคยรู้ว่าแม่กูเป็นโรคหัวใจ’



วินาทีนั้นตัวผมชาไปหมด…  ตามองต่ำ  ได้แต่พยายามคิดหาข้อแก้ตัวใหม่… ทำไงดีวะ  ทำไงดี… และในชั่วขณะที่กำลังใช้ความคิดอย่างเคร่งเครียดอยู่นั้น  อยู่ๆ ก็รู้สึกถึงแรงดึงตรงแขนอย่างแรงจนตัวเซไปข้างหน้า  ผมเงยหน้าขึ้นไปมองให้คนต้นเหตุ….  น่ากลัว  มันทำหน้าน่ากลัวมากครับ… ตาสีเข้มฉายแววดุ  ฟันกัดกรอดจนสันกรามนูนเด่น… แรงที่บีบตรงแขนแน่นจนผมกระดิกหนีไม่ได้…

‘อ..อะไร’  ไม่ทันที่ผมจะได้ถามเสร็จ  ก็โดนดึงไปข้างหน้า  ไอ้ซันไม่หันมามองผมซักนิด… จนผมรู้สึกกลัวอีกฝ่ายขึ้นมาชั่ววูบ  

‘ซัน อะไร!? เดี๋ยว ปล่อย! มึงเป็นบ้าไรวะ!’ ผมยันตัวเองไว้ได้เพียงแป๊บเดียว  แต่ก็โดนดึงให้เดินไปข้างหน้าอีก

‘มึงบอกกูมาว่ารู้ได้ยังไง!’  อะไรวะ  แค่รู้แค่นี้ทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้ด้วย

‘ก็… ร..รู้แล้วกัน โอ๊ยยย จะอะไรนักหนาวะ!’  ผมโวยวาย เพราะมันยิ่งบีบแขนหนักขึ้น  ตอนนี้เลยกลายเป็นกึ่งลากกึ่งจูงผมแล้วครับ

‘ฮึ่ย! ให้ตายเถอะ’




ผมรู้ว่ายิ่งดิ้นมันยิ่งบีบผมหนัก  เพราะครั้งหนึ่งผมสะบัดจนหลุดจะเดินหนี  มันวิ่งเข้ามาดึงแขนผมทั้งสองข้างจนหน้าแทบคว่ำ  แล้วจับแขนผมล็อกไพล่ไปด้านหลัง  ดันให้เดินไปข้างหน้า  ผมจึงจำต้องเดินตามทิศทางที่อีกฝ่ายต้องการ… ทำไม  กูทำอะไรผิดเนี่ย!?


ไม่นานพวกเราก็มาถึงลานจอดรถ  ตอนนี้ดึกมากจึงไม่มีรถจอดอยู่ชั้นนั้นสักคัน…

‘บอกมา!’  ทันทีที่มันปล่อยผม ก็ตะคอกเสียงดังใส่ทันที

‘บอกอะไรวะ ไอ้เชี้ย! มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย!’  ผมขึ้นเสียงกลับบ้างด้วยความโมโห… พร้อมกับนวดแขนตัวเองไปด้วย  ปวดไปหมด

‘โธ่เว้ย! นี่ใช่มั้ย  นี่ใช่มั้ยหะเหตุผลที่มึงกลับเมกาฯ !?’   มันหันมาทำหน้าดุ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน… ส่วนผม ได้แต่อึ้ง…

‘ป..เปล่า  ไม่ใช่’

‘งั้นบอกกูมาว่าเพราะอะไร!’

‘พ…เพราะ..’  

‘หรือกูเข้าใจถูกแล้วว่ามึงทิ้งกูเพราะมึงเกลียดกู  ใช่มั้ยมาร์ช  ใช่มั้ย!’

‘ไม่ใช่! โอ๊ย! กูบอกว่าไม่รู้ ไม่มีเหตุผล เข้าใจมั้ย อย่าบังคับกู …’   ผมเม้มปากแน่น  จะให้กูทำยังไง

‘มันจะไม่มีเหตุผลได้ยังไง  ถ้างั้นที่มึงกลับมาก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกันงั้นเหรอ  มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรมาร์ช! คิดจะไปก็ไป คิดจะกลับมาหาก็มา!’

‘อึก… มันไม่ใช่อย่างนั้น  กู…’

‘ถ้าไม่ใช่อย่างงั้นก็บอกกูมา… บอกความจริงกูมา  ได้โปรดเถอะ ไม่ว่ายังไงกูก็รับได้ทั้งนั้น’  

ผมยกหลังมือขึ้นปิดปากตัวเอง… ในหัวมันปวดไปหมด… ฟันคมกัดริมฝีปากล่างจนเจ็บได้รสคาวเลือด…  เกลียด  เกลียดความกดดัน  เจอมาแล้วทั้งชีวิต… ทำไม ทำไมชอบกดดันกูจัง  ไอ้พวกบ้า ไอ้พวกเลว…ฮึก



‘เออ! กูทิ้งมึงไปเพราะกูรู้ว่าแม่มึงไม่สบาย  เค้าอยากเห็นมึงแต่งงาน  กูเลยยอมถอยออกมา  เพราะกูรู้  รู้ว่าถ้ากูอยู่กับมึงแล้วมันต้องเป็นแบบนี้ไงล่ะ!  แล้วกูก็ทายถูกด้วย… ฮึก กูไม่อยากทำร้ายแม่มึง  ไม่อยากให้มันเหมือนที่กูทำกับแม่กู… ที่กูไม่มีโอกาสทำอะไรให้เค้าเป็นครั้งสุดท้าย …  กูไม่อยากให้มึงเป็นแบบนั้น  ให้มึงต้องทำแบบนั้นเพื่อคนอย่างกู…  กูทำร้ายคนอื่นมาเยอะแล้ว  กูไม่อยากทำร้ายใครเพิ่มอีก… โดยเฉพาะมึง ซัน… ’

พอได้ปลดปล่อยแล้ว… ผมยิ่งรู้สึกอยากจะพูดมากขึ้น… สิ่งที่อดอั้นพรั่งพรูผ่านริมฝีปากสั่นสะอื้น…


‘กูรู้… ยังไงความสัมพันธ์แบบพวกเรามันก็เป็นไปไม่ได้  จะให้กูทำยังไง… คนอย่างมึง ซัน… หาผู้หญิงดีๆ ได้ไม่ยาก  มึงแต่งงาน  มีลูก  ดูแลลูก เมีย…แม่  คนอย่างกูมันอยู่นอกสารระบบอยู่แล้ว… กูเข้าไปพัวพันกับมึงก็มีแต่เรื่องแย่ๆ  ตั้งแต่ที่มึงรู้จักกูมา มีมั้ย… มีสักครั้งบ้างมั้ยมันจะมีความสุขน่ะ! กูมันตัวอับโชค  อยู่กับใครคนนั้นก็มีแต่เรื่องเลวๆ  … กูไม่อยากดึงมึงให้ลงมาตกต่ำไปมากกว่านี้…  กูไม่..  ’


ไม่ทันทีผมจะได้ระบายออกมาให้หมด  อยู่ๆ ก็ถูกคนตรงหน้าสวมกอดเข้ามาอย่างแน่นหนา… บีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก  น้ำตาผมไหลออกมาไม่หยุด… แต่ก็รู้ตัวดีว่าไม่มีแรงสะอื้น… น้ำ…มันแค่รินไหลออกมาเฉยๆ  

‘ไอ้โง่เอ้ย… โธ่เอ้ยๆๆๆ’  คนที่กอดผมอยู่ได้แต่ร้องแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา  …ผมปล่อยให้ทันกอดแบบนั้น… นานเท่าไหร่ไม่รู้  แต่เท่าที่รู้คือผมไม่ได้กอดกลับ  …  แทนที่จะรู้สึกสบายใจที่ได้ปลดปล่อยความรู้สึกแท้จริงของตัวเอง  แต่ทำไม… มันหลับปวดจนหัวแทบระเบิดแบบนี้นะ


‘กูเคยบอกรึไงว่ามึงเป็นภาระ…กูเคยบอกรึไงว่ากูอยากใช้ชีวิตแบบนั้น’  มันเงียบไป… แขนคลายอ้อมกอดลง  ส่วนมือก็เปลี่ยนมาลูบหัวผมเบาๆ  จนผมเริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

‘ตอบมา..’  มันถาม…

‘…ไม่’  

‘แล้วกูบอกมึงว่ายังไง’  มันยังคงลูบหัวผม

‘อะไร…’

‘จำไม่ได้แล้วเหรอ เฮ้อออ’  ผมส่ายหัวไปมาด้วยความงง  

‘โอเคๆ งั้นจากนี้จำใส่กบาลเอาไว้ด้วยครับคุณชาย…กูบอกมึงว่า  กูพร้อมที่จะช่วยมึงมาร์ช  และกูเต็มใจที่จะทำ  กู… เต็มใจ… ได้ยินชัดมั้ย  เพราะฉะนั้น อย่ามาคิดแทนกู ว่ากูอยากได้อะไร กูควรมีชีวิตแบบไหน  เพราะตอนนี้ และจากนี้ กูอยากได้มึง และกูอยากมีชีวิตร่วมกับมึง  เข้าใจรึเปล่า?’


คำพูดกับหน้าทะเล้นๆ กึ่งเอาจริงกึ่งเล่นของมันทำเอาผมปรับอารมณ์ตามแทบไม่ถูก…  จนกระทั่งมันย้ำมาอีกว่า เข้าใจมั้ย  ผมถึงพยักหน้าหงึกๆ แต่ก็ยังงงอยู่ดี… แถมมันยังทวนคำถามว่า ตอนนี้กูอยากได้อะไร … ผมก็อึ้ง  ยืนนิ่งเป็นเป่าสาก มันก็ถามอยู่นั่น แถมยังทำหน้าดุ… ผมเลยจำใจตอบไปว่า … กู?  มันยิ้ม  พยักหน้าลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน แล้วก็ถามอีกว่า  กูอยากใช้ชีวิตร่วมกับใคร… ตอนนั้นผมเริ่มตั้งสติได้แล้ว  หน้านี่ร้อนฉ่าไปถึงใบหู  ได้แต่ยกหลังมือขึ้นปิดปากตัวเอง  ก้มหน้าลงต่ำ… ให้ตายเถอะวะ เกิดมาไม่เคยรู้สึกอายได้ขนาดนี้มาก่อน… ไอ้สาดดด ไอ้เลววว ไอ้เชี้ยซันนน กูอายยยย…มันยังไม่เลิก ถามย้ำอยู่นั้น  มีการมาบอกให้พูดเร็วๆ อีก  ผมเลยตอบไปว่า  ก็เหมือนเมื่อกี้แหล่ะ โธ่เว้ยยย เลิกถามได้แล้ว!  มันถึงหยุดแกล้ง  แล้วยิ้มกว้างให้ผม…

‘ส่วนเรื่องแม่… ไม่ต้องคิดอะไรให้มาก  แม่กู… กูเข้าใจดีที่สุด และมีวิธีจัดการ  โอเค?’ผมพยักหน้า…

‘ไอ้ตัวแสบเอ้ย… เป็นคนเลวอยู่ดีๆ กลับอยากเป็นคนดีขึ้นมาซะงั้น หึหึ  คราวหลังไม่เอาแล้วนะ เป็นคนดีแบบนี้น่ะ… ไม่เอาแล้ว’

ผมงงมาก… งงจนไม่รู้ว่าโดนแอบด่าอยู่   สมองไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้นอีกแล้ว… มันเริ่มเบลอๆ มึนๆ … นี่กูฝันไปรึกำลังตื่นอยู่วะ  ใครก็ได้ช่วยตบหน้ากูแรงๆ ที

แต่สิ่งที่ได้รับกลับไม่ใช่ตบครับ… หรือตบ? แต่ตบด้วยริมฝีปากอุ่นๆ ของคนตรงหน้าแทน… เอาอีกแล้ว  ไอ้จอมฉวยโอกาส  มันอาศัยช่วงเผลอรีบประกบปากเข้ากับผมทันที  ไอ้เราก็ตกใจ อ้าปากจะด่ามัน… ไอ้เลวนั่นก็สอดลิ้นเข้ามาเฉย… มันดันผมเข้าไปติดกับรถ  แล้วกระหน่ำรัวจูบใส่ไม่ยั้งจนผมหายใจหอบ  ถ้าไม่ได้รถช่วยพิงไว้ มีหวังลงไปนอนกองกับพื้นแน่…  


‘คำถามสุดท้าย… ราคาหนึ่งล้านบาท’  หา… เกมส์บ้าไรวะ กูไม่ได้อยากเป็นเศรษฐี

มันละปากจากผม  เลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย… เซ็กซี่ชะมัด เฮ้ยยย นี่กูคิดว่ามันเซ็กซี่ได้ไง  ไอ้บ้า… อย่างมันเนี่ยเซ็กเสื่อมชัดๆ  

‘ทายสิครับว่า ตอนนี้ผมกำลังอยากได้อะไร?’  มันส่งสายตาหื่น โลมเลียไปทั่วผม

‘ม..ไม่รู้เว้ย!’

‘เร็วทายมา… ไม่งั้นอดได้รางวัลนะ’  นั่น…มันยังยิ้ม  ก้มหน้าลงมาจูบปากผมเป็นบางทีระหว่างรอคำตอบ  พร้อมกับไซร้ต่ำลงมาตามคอ

‘อ๊ะ.. ม… ไม่รู้’  ผมเริ่มสยิวๆ ตามรอยที่มันลากหนวดสากๆ ที่เพิ่งขึ้นจนขนลุกซู่

‘งั้นให้ตัวช่วย… นี่ใคร?’  มันเงยหน้าขึ้น  ชี้นิ้วมาทางตัวผม

‘กู?’

‘ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบ  ยินดีด้วยยยยย  เตรียมรับรางวัลได้เลย หึหึ’


ไอ้เจ้าเล่ห์ยิ้มร่า  แล้วก้มลงจูบผมอย่างหนักหน่วงไม่ทนรอฟังคำทัดทาน… ตัวมันแนบชิดเข้ากับผม  พร้อมทั้งสอดขายาวเข้ามาหว่างขา เบียดไปมา…ซี้ดด ไอ้เลว … กูยังไม่ได้ตอบซักหน่อย  เกมส์บ้าไรของมันเนี่ยยยย

แต่ก่อนที่ผมกับมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้  อยู่ๆ ก็มีแสงไฟหน้ารถสาดเข้ามาจากทางวนขึ้น… คาดว่าคงเป็นรถของลูกค้าคนอื่น  ไอ้ซันรีบผละตัวออกจากผม  เพราะถึงแม้ตอนนี้มันจะมืดยังไง  แต่ไฟในลานจอดรถก็ยังสว่างพอให้เห็นว่ามีใครกำลังทำอะไร… มันสบถเล็กน้อยก่อนที่จะปลดล็อกรถตัวเอง  มันเปิดประตูหลังแล้วผลักผมเข้าไป  โดยมีตัวมันตามเข้ามา …


***TBC


อยากพิมพ์ต่อนะ..แต่ไม่ไหวแล้ว ปวดหัวพอๆ กับมาร์ช 555+
เดี๋ยวมาต่อให้พรุ่งนี้นะครับ รักทุกคนนนน

สถานการณ์ที่ทำงานย่ำแยเพราะเหตุการณ์บางอย่าง...  
ช่วงนี้ออกไปไหนระวังตัวด้วยนะครับ  
รักและเป็นห่วง

[krappom]

 

ลองโดดเล่นๆ

ไ่ม่คิดว่าจะไปติดกลางหลังรีบน อิอิ


ฉากต่อไปในรถอีกแล้วใช่ป่ะ 

ลป.ปวดหัวก็กอดคนข้างๆ นะเฮีย จะได้หายปวด

[TARO]

^^
^^
^^







อ๊ากกกกกกกกกกกกกก  ไม่ทัน ช้าไป 31 วิ 


เอาเกมส์นี้ไปเล่นมั่งดีก่า   


ปล. ปวดหัวกินหนม (กูลิโกะ) ซิคับพี่พากย์ 

[Bg LoVe NT]

หง่ะ

ไม่ทัน

[k_aluvis]

ง่ะ มาไม่ทันน

จิ้มๆๆให้ทะลุถึงเพ่พากย์

  กอดพี่กุลิโก๊ะซิจ๊ะ จะได้หายปวดหัว

ฮ่าๆๆๆๆ (เกี่ยวกันไหม เหอๆๆ)

[phung]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

ไม่เคยทันเล้ยย

*------------------------------*

อ่านไป น้ำตากะลังจะแหมะ ดีนะ อ่านมาถึงตอน

พี่มาร์ชตะโกนเรียก น่ารักจัง

หมดฟอร์มแล้ววววววววววววววววววววววววววววว


แต่ พี่ซัน หื่นไปป้ะ

มีคนมา ไอเรานึกว่าจะขับรถไปที่อื่น

เปลี่ยนไปหลังรถซะงั้น


พี่พาก ประสบการตรงป่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยย

[kurugmin]

โหมดซึ้งงงงง..
แต่ก็กลัวๆ  ว่าแม่พี่ซันจะว่ายังไง



สุดท้ายยยย

จะเกิดอีกแล้วครับพี่น้อง
ในรถ..
อ๊ากกกกก...

[Ryze]

ธ่อ ธ่อ ตัดฉึบฉับ

 



ปวดหัวก็ อัพยา เอ้ย กินยาซะนาเฮีย

ด้วยร้ากและเราคพ

[[€]ŝĊörŦ]

เข้าใจกานแร้วววว

ความลับแตกแร้วมาร์ช ฮาๆ

แต่คงไม่เกิดอะไรแย่ๆ ตามมาอีกน๊า

       

[ranny]

เบาะหลัง

เบาะหลัง

เบาะหลัง

กีสสสสสสสสสสสส


รถผีสิง ภาคสองงงง


 

[zilveria]

 

[marchmenlo]

 

[yee]

น่ากลัวจิงๆๆสถานการอย่านี้

[สาวตัวกลม]

ในรถๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ChigoRita]

พี่ซัน พูดเหมือนขอมาร์ชแต่งงานเลยอ่ะ อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย กรี๊ดดดดด

ดันมาร์ช เข้าไปในรถ อย่าบอกนะว่าาาาาาา


...................

.......

[moonlight]

ในรถ...เบาะหลัง

ว่าแต่แม่ซันจะว่ายังไง

[ï_Kiss_U♥]

พรุ่งนี้ จริงๆนะ สัญญาแล้ว

[kuza]

อ๊าาา.....
ได้ปลดปล่อยซะที เฮือก
คืนนี้คงจะหลับได้แระ ฮ่าๆๆ
แต่.... พี่พากก้ออย่าลืมนะคับ ว่ายังไม่จบ...
หลังรถน่ะ.. หึหึๆๆ
มาร์ชเอ๋ย .... คงโดนจะน่าดู ฮะๆๆ

ป.ล. จิ้มๆ คือ ต้องจิ้ม.. ทำไมอ่ะงับ

[juuuno99]

ศิษย์พี่
ศิษย์น้องรอ

เทคนิควิชาปราบนารีในรถนะครับ

[cassper_W]

กิสสสสสสสสสส ค้างค่ะ  

ฉากพลักเข้ารถ   เข้าหลังเบาะหรือป่าวอ่ะ   หุหุ

พื้นที่กว้างกว่าหน้าเบาะเยอะน่ะ   เอิ๊กๆๆๆ


รอพรุ่งนี้น่ะ  อย่าตอกบัตรสายอ่ะ   เดษวจับไปอยู่สนามบินสุวรรณภูมิเลยย

อิอิ