Part 17/1
ผมรีบผละออกจากร่างไอ้ซัน ยกมือขึ้นเช็ดปากตัวเอง…. เสหน้ามองไปอีกทาง
“มีอะไรแนท” ผมได้ยินเสียงซันเอ่ยถามแขกที่ไม่ได้รับเชิญในชั่วขณะนั้น
“ขอโทษค่ะ แนทแค่จะมาตาม....” เสียงเธอเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
ผมค่อยๆ หันหน้าไปมองหญิงสาวคนนั้น เธอเองก็มองผมอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยหลบตาไปมองไอ้ซัน
“จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
ซันตอบอีกฝ่าย มือไม้ก็ดูเกะกะไปทั่วเหมือนไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน สุดท้ายก็เลยเอามาเกาหัวแกรกๆ กับท้าวสะเอวไว้.... ส่วนผม ได้แต่ยืนกอดอกห่างออกมาไม่มาก แต่สายตาก็มองต่ำลง ตอนนี้เราสามคนยืนเหมือนสามเหลี่ยมอะไรสักอย่างที่ต่างฝ่ายต่างรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ไม่กล้ามองหรือสบตามากเท่าไรนัก
“แนทเข้าไปข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวผมตามไป” ไอ้ซันยังคงพูดต่อเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำอะไรไม่ถูก
“อะ...อืม” เธอขานรับ และทำท่าจะหันหลังกลับ
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น” เสียงนี้ดังขึ้น ส่งผลให้พวกเราทั้งสามหันขวับไปทางต้นเสียง......
แม่!!.... นั่นคือเสียงไอ้ซันที่ตามมาติดๆ ส่วนผม ตอนนี้ยืนแข็งเป็นท่อนไม้ไปแล้ว.....
“อยู่คุยกันตรงนี้นี่แหล่ะ” เธอยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ.....จนผมเสียวสันหลังวาบ
“แม่....เข้าไปคุยข้างในเถอะครับ ตรงนี้อากาศเย็นเดี๋ยวจะไม่สบาย” ลูกชายเอ่ยทัดทานผู้เป็นแม่ด้วยความใจเย็น พร้อมกับเดินเข้าไปประคองแขน
“ไม่ต้อง คุยมันตรงนี้ เคลียร์มันตรงนี้ ตอนนี้คงไม่มีอะไรทำให้แม่รู้สึกไม่สบายไปกว่านี้แล้ว”
เพียงคำพูดคำพูดเดียวทำใฟ้พวกเราสามคนอึ้งกันจนทำอะไรไม่ถูก..... แค่นั้นก็ทำให้ได้รู้ว่าแม่คงจะเห็นเหตุการณ์ไม่ระมัดระวังเนื้อตัวของพวกผมทั้งหมด และคงรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร....
ผมรู้สึกหายใจไม่ออกจนเจ็บไปทั้งหน้าอก มาถึงแล้วสินะ ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง.....
“แม่ครับ ผมขอโทษ... ความผิดผมเอง” ผมตัดสินใจพูดออกไปท่ามกลางความเงียบ เท้าทั้งสองก้าวออกมาจากข้างหลังไอ้ซัน ความผิดนี้...คนก่อต้องรับผิดชอบ
“อธิบายมาซิ” เธอยังนิ่ง..... ไม่มีอาการกรีดร้อง โวยวาย หรือเป็นลมล้มพับแบบในหนังไทย แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ผมใจไม่ดี
“มาร์ช....ถอยไป” คนที่อยู่ข้างๆ ผมกระซิบเสียงเบา พร้อมทั้งดึงต้นแขนผมให้ถอยหลังออกมา
“ไม่ กูจะจบเรื่องนี้เอง ปล่อย!” อยู่ๆ ความฮึดก็มาจากไหนไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะคิดว่านี่เป็นนาทีสุดท้ายที่จะตัดสินทุกอย่างแล้ว อีกทั้งเรื่องราวมันก็เกินเลยมาขนาดนี้ จะให้ถอยก็กระไรอยู่...เอาวะ ตายเป็นตาย ถึงผลมันจะมีแนวโน้มว่าตายมากกว่าเป็นก็เถอะ
“ซัน ลูกปล่อยให้เค้าพูดเถอะ” เพียงแค่นั้น ไอ้ซันจึงค่อยๆ คลายมือออกจากแขนผม แต่ไม่วายรั้งไว้นิดๆ เพื่อความอุ่นใจ
“แม่ครับ”
“ว่ามาลูก” เธอหันหน้ามาพูดกับผม ใบหน้านิ่ง
“ผมขอโทษครับ”
“ขอโทษเรื่อง....”
“สำหรับทุกๆ อย่าง”
“หมายความว่ายังไง?”
“ขอโทษ....ที่ผมมารบกวนในวันนี้ ขอโทษที่ทำให้แม่ไม่สบายใจ ขอโทษ.....ที่ผมรักลูกชายคุณแม่”
เพียงเท่านี้...ความเงียบก็บังเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมจ้องไปยังดวงตาสีหม่นของหญิงชราตรงหน้า เธอนิ่ง....นิ่งจนผมอดแปลกใจไม่ได้ แต่วูบหนึ่งผมสังเกตเห็นสีหน้าและแววตาที่ไหววูบของมารดา.... แต่มันสั้นมากจนจับไม่ได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร
ส่วนผมตอนนี้ ไม่ได้หวังว่าผลลัพธ์จากสิ่งที่พูดออกไปจะทำให้เกิดสิ่งที่ไม่ดีตามมา แค่ตอนนี้....นาทีนี้ วินาทีนี้ ผมอยากจะขอบคุณมืออุ่นที่กำลังบีบเบาๆ ที่มือผม.... แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“แม่ ผมก็รักมาร์ช....ผมขอโทษครับ แต่เรารักกัน”
และคำตอบนี้...
ใช่....แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
***TBC
ง่วง ฮ้าววว คร่อก...
หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!... (อ่าน 2642725 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก