หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!...

[sNow]

กลับมาแล้วฟิตจังนะคะพี่พาก์ย สองตอนรวด

พ่อมาร์ชกับมาร์ชนี่ธิฐิสูงด้วยกันทั้งคู่เลย


ตอนหน้าจะจบแล้วจริงๆหรอ

เอาให้แฮปปี้น้าาา อยากให้พ่อมาร์ชกับมาร์ชเข้าใจกัน

[aimaim]

  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่จริ๊ง ตอนจบอวสาน แงงงงงงงงงงงงงง

[aimaim]

พี่พากษ์ไหง ขึ้นหัวว่าอวสานแล้วอา อธิบายมาด่วน!!!

[MaryGoesRound]

จะอวสานจริงเหรอคะ


คงคิดถึง ซัน มาร์ช และ คุณ Pa[R]K  มาก  

ไม่เสียใจที่ได้รักตัวละครน่ารักๆ กะคนแต่งหื่นๆ ห่ามๆ จริงๆ ค่ะ


ขอบคุณจริงๆ
เขียนเก่ง เขียนมัน เขียนฮา เขียนหื่น เขียนโหด


แล้วจะไปเจอคนแบบนี้ได้ที่ไหนอีก...เหอ เหอ


เอาเป็นรักนะคะ  


เดี๋ยวมีร้องไห้ ถ้าจบจริง 555+

[akike]

จาจบตออนหน้าจิงๆๆหรอเนี่ย

โอ้

ขอแบบแฮปๆๆน๊า

[sodamini]

ชื่อเปี่ยนแล้ว....มานั่งรอป๋า

 


  ใจหายเหมือนกันนะเนี่ยถ้าจบจิงๆๆ


ขอบคุณป๊ะป๋ามากนะคะ 

สำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้ ชอบๆๆๆๆ

เป็นกำลังใจให้ป๋าเรื่องต่อๆไปค่ะ..............พี่แดนกับมิคกี้ 


   รักป๊ะป๋าพุงยุ้ยที่สุดเลย 

[Bg LoVe NT]

ที่รัก เอาจริงเหรอ

จบจริงๆเหรอ

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ

ไม่ยอมอ่ะ ทำไมไม่ยอมบอกเค้าก่อน

เค้าจะได้ทำใจ
 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

มา  รอตอนอวสานคราบ

พี่พาร์ก ขอจบ สวยๆน๊า

[SANDSEAME]

อย่าเพิ่งจบเลย
มันค้างคาใจนะ

พ่อลูกจะหันหลังให้กันตลอดชีวิตเหรอ

[NuPaTT]

รอคระ

[sNow]

เข้ามาอีรอบเพราะชื่อตอน


ขอจบดีๆนะคะ

[::Reflection::]

  คารวะ คุณพากย์ ค่ะ

ประเด็นคือจะโพสตอนจบแล้ว...

เราเพิ่งเม้นครั้งแรก...(เจริญจริง)

ขอให้จบด้วยราวดอฟ 3 รอบตามด้วยลังกาหลังอย่างสวยงามด้วยเถอะ....สาธุ๊

[maabbdo]

ง่า.......จบจริงเหรอ  จบเรื่องนี้แล้วจะมีเรื่องใหม่ไหม

 

[power**]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

เพ่พากย์ จะจบจิงจิงเหรอออออออ

ม่ายน้าาาาาาาาาาา

แต่ก็เข้ามารอ

จบสวย ๆ นะเพ่

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

คิดแล้วเส้าาาาาาาาาาา

[faire]

จะจบแล้วจริงๆเหรอ  

อย่าเพิ่งเลยท่านพี่ ยังไม่ค่อยได้สวีทกันเท่าไหร่เลยน้า  

[naja]

ไรฟะ งง

จบสวย ศพก้อสวย 

[onsk]

ตอนแรกๆไม่ชอบพ่อของมาร์ชอ่ะ

แต่พออ่านจนมาถึงตอนล่าสุด

ถึงเข้าใจในบางจุดที่พ่อของมาร์ชทำ

เศร้านะกับความสัมพันธ์พ่อลูก

เลยทำให้ความรักของซันกับมาร์ชที่เพิ่งจะเข้าใจกันทุกฝ่าย

ไม่ทำให้คนอ่านคนนี้  หยุดเศร้าได้เลย

เศร้าอ่ะ  เฮ่อออ

[SataRu]

  จะจบจริงเหรอครับ มันเศร้าใจยังงั้ยไม่รู้ แต่ขอบคุณมากมายน่ะครับที่มาลงเรื่องดีๆให้อ่าน
สนุกมากมายเลยครับ

[lovetaehee]

 

จะจบแล้ว ติดตามอ่านตลอด รู้สึกใจหายจังเลยค่ะ 

[Haney]

Part 21 (อวสาน)




ผมเดินออกมานอกห้อง…ถึงแม้ร่างกายจะได้รับอิสระที่ต้องการมาโดยตลอดแล้วก็ตาม  แต่ลึกๆ ในใจทำไมมันปวดแบบนี้นะ  ขาทั้งสองที่ก้าวฉับๆ ในตอนแรกเริ่มอ่อนล้า  มันหยุดเดินตอนไหนไม่รู้…รู้แต่เพียงมีสองแขนอบอุ่นนั้นที่ช่วยพยุงผมเอาไว้ไม่ให้ล้มลง


“กลับบ้านเรากันนะ”  


ผมพยักหน้าตอบกลับไปเบาๆ…  บ้านของเรา  ที่อยู่ใหม่ที่ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว… พ่อ  แม่  จบสิ้นกันเสียที  ผมเกาะตัวไอ้ซันแน่นราวกับใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยวสุดท้าย  มันช่วยพาร่างอ่อนเปลี้ยของผมไปที่ลิฟท์  ไม่อยากจะมองสารรูปตัวเองในตอนนี้เลย  มันคงทุเรศน่าดู…ผมคิดในใจ


“มาร์ช!”  ไม่ทันไรก็เสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้ผมต้องเหลียวหลังกลับไปมอง  

“อาทิพย์…”  ผมรีบปาดน้ำตาบนใบหน้าออก  หญิงสาวในชุดทำงานทะมัดทะแมงกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาพร้อมกับลูกชายในชุดสูทอีกคน  พวกเขาเข้ามาประชิดตัวผม  แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น  อาได้ยินมาว่า…”  

“ครับ  ผมคุยกับพ่อแล้ว…”   ผมยิ้มไปอย่างระโหยโรยแรงราวกับถูกสูบพลังงานไปหมด

“มาร์ช  ทำไมเธอทำอย่างนี้! เธอทำกับพ่อคนเดียวของเธอได้ลงคองั้นเหรอ!”  อาหญิงแสดงท่าทางกระสับกระส่ายให้ผมเห็นเป็นครั้งแรก  ปกติผู้หญิงคนนี้จะคงไว้ซึ่งมาดสุขุมนุ่มลึกและหยิ่งยะโสเสมอ  แต่ด้วยเรื่องที่เกี่ยวกับพี่ชาย…และธุรกิจของครอบครัว  ไม่แปลกเลยที่จะดูเดือดร้อนได้ถึงขนาดนี้

“หึหึ  แล้วทำไมอาไม่ถามเค้าบ้าง…ว่าทำไมทำกับลูกชายคนเดียวได้ลงคอ”  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอดทนที่ถึงขีดสุด หรือ เพราะไม่เหลืออะไรต้องสูญเสียอีกต่อไปแล้ว  ผมสามารถต่อล้อต่อคำกับอาของตัวเอง ทั้งๆ ที่ตลอดชีวิตไม่เคยทำ  และไม่เคยคิดจะทำ

“แม่…พอก่อน”  พี่แดน…ลูกชายเพียงคนเดียวของอาทิพย์เข้ามารั้งแขน ห้ามปรามผู้เป็นแม่เอาไว้

“แล้วแบบนี้จะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย ห๊ะ!”


เธอพ่นลมหายใจอย่างขัดใจ  ก่อนที่หันหน้ามามองผมและลูกชายตัวเองสลับกัน  พี่แดนเองก็ส่ายหน้าบอกแม่ตัวเองว่าอย่าเพิ่งทำอะไรเลย  เธอจึงได้แต่สะบัดสะบิ้งเล็กน้อย  ก่อนที่จะถอนหายใจยาว  ยืดตัวตรง  กลับมาสู่สภาพนักธุรกิจสาวมาดดีคนเดิม  เธอถามผมว่าพ่ออยู่ไหน… ผมตอบกลับเบาๆ เพียงแค่ ‘ในห้องทำงาน’  เธอก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดีเท่าไรนัก…



“ไม่เป็นไรนะ…”   พี่แดนเดินเข้ามาจับแขนผม  แล้วบีบเบาๆ  ทำให้ผมเงยหน้าขึ้น…น้ำตาคลออีกครั้ง

“…ครับ”  

“อยากให้พี่อยู่ด้วยมั้ย?”  หลังจากพี่แดนถามเสร็จ  ผมต้องถึงกับไปมองไอ้คนที่ยืนหัวโด่ทำหน้าเข้มอยู่ข้างหลัง  มันเองก็จับแขนผมอีกข้างอยู่เช่นกัน  ซึ่งค่อยๆ เลื่อนลงมาเป็นคว้ามือผมไปกุมแทน  

“ไม่เป็นไร…”  เหมือนพี่แดนเองก็จะรู้จากที่ผมหันไปสบตากับไอ้ซันพักนึง  สองคนนี้ไม่ว่าเวลาไหนก็เล่นแง่ไม่หยุด  จนผมต้องลอบถอนหายใจเบาๆ

“แน่ใจนะ?”

“ครับ”  ผมพยักหน้าอีกครั้ง  แล้วบีบมือซันแน่นขึ้น

“ก็ได้ เฮ้อออ…งั้นเดี๋ยวพี่ไปเคลียร์กับแม่เอง  ไม่ต้องห่วงนะ  กลับไปพักผ่อนเถอะ”  พี่แดนปล่อยแขนผม  แล้วหัวผมสองสามทีอย่างที่เคยทำสมัยเด็ก เพื่อปลอบใจเวลาผมทุกข์หรือร้องไห้

“ขอบคุณครับ…”  

“มึง…ดูแลน้องกูดีๆ ด้วย”  ไม่ทันไรพี่แดนก็ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าไอ้ซัน  คาดโทษไว้ล่วงหน้า..

“ไม่บอกก็ทำอยู่แล้ว”  ฝ่ายนี้ก็พอๆ กันครับ  



ก่อนที่จะเกิดศึกสงครามผมเลยรีบลากไอ้ซันออกมาห่างพี่แดนก่อน  พวกเราเดินหลบหลีกผู้คนมาทางสวนด้านนอกออฟฟิศ  แล้วลงบันไดหนีไฟไปที่จอดรถแทน  ตลอดทางผมเดินโงนเงนเหมือนไร้ชีวิต… เคยเป็นหรือเปล่าครับ  เวลาที่รู้สึกว่างเปล่าและโหวงเหวง  ไม่รู้จะทำยังไง  เดินไปทางไหน  มันดูมึนไปหมด…  ตอนนั้นผมรู้สึกแบบนี้จริงๆ



ไม่นานเราก็กลับมาถึงคอนโดไอ้ซัน… ผมไม่อยากกลับไปคอนโดตัวเองอีกแล้ว  ไม่เอาแล้ว… ที่นั่นไม่ใช่ที่ของผมอีกต่อไป  อีกฝ่ายพาผมมาบนห้อง  ผมยืนนิ่ง  เดินตามทุกที่ที่มันจูงไป…  มารู้ตัวอีกทีก็ยืนพิงเคาท์เตอร์ในครัวแล้ว


“หิวรึเปล่า?”  ไอ้ซันถามผม  มือก็ค้นของในตู้เย็นกุกกัก

“ซัน…”  ผมส่ายหน้า  แล้วเรียกคนที่ยืนหันหลังให้อยู่

“หืม?”  

“มานี่หน่อย…”  


ผมยืนนิ่ง ก้มหน้ามองดูเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  มันไม่พูดอะไร  ได้แต่เข้ามาแล้วอ้าแขนกอดผมไว้หลวมๆ  ผมเองแหล่ะ…ที่เป็นฝ่ายดึงตัวมันเข้ามากอดจนแน่น  หน้าขาวซบลงกับบ่ากว้างที่คอยช่วยเหลือและให้ที่พึ่งพิงเสมอมา


“มาร์ช…”  ซันเองก็กอดผมตอบเช่นกัน  เรายืนกอดกันอยู่แบบนั้นพักหนึ่งจนผมรู้สึกว่าอีกฝ่ายคงเมื่อยแน่ๆ  เพราะผมเล่นพิงเคาท์เตอร์แล้วเอนหลังไว้  มันเลยต้องทั้งกอดและดึงไม่ให้ผมหงายหลังไปด้วยในขณะเดียวกัน

“ยังรักกูอยู่มั้ย  กูไม่มีทั้งบ้าน ไม่มีเงิน  ไม่มีอะไรติดตัวสักอย่างแล้วนะ…”  ผมพูดเป็นเชิงติดตลกมากกว่าที่จะประชดน้อยใจ  และไอ้ซันเองก็คงเข้าใจด้วยเช่นกันเพราะมันหัวเราะออกมานิดหน่อย

“เมียคนเดียว  เรื่องหาเลี้ยงจิ๊บจ้อย”  

“อยากตายใช่มั้ย”  ผมกัดฟันกรอดๆ  แต่แล้วก็ต้องหัวเราะออกมา… ก็ไอ้ซันสิ  ดันทำหน้าทำตาพิลึกเหมือนกระดากปากเช่นเดียวกันที่พูดออกไปแบบนั้น



เราหัวเราะกันอยู่แค่แป๊บเดียวก็กลับมาเงียบอีกครั้ง..  ก็เพราะรู้…รู้ว่าไม่ว่าอย่างไรก็หนีความเป็นจริงตรงนี้ไปไม่ได้  ต่อจากนี้จะทำอย่างไร  ผมคงต้องย้ายของออกมาจากคอนโดตัวเองให้หมด  เรื่องเงิน  เรื่องงานอีก… ถึงแม้จะแน่ใจว่าคนตรงหน้านี้จะรับประกันเรื่องความเป็นอยู่ร้อยเปอร์เซ็นต์  แต่จะให้ผมเกาะมันกินไปตลอดก็ใช่เรื่อง  



“หยุดคิดได้แล้ว”  ผมสะดุ้ง…ตื่นจากภวังค์ และเงยหน้าขึ้นมอง  เหมือนทุกครั้งที่ผมคิดอะไรไป  ไอ้คนนี้มันจะรู้เท่าทันไปหมดเสียทุกทีจนอดแปลกใจไม่ได้

“…ไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย”  ก็คนมันปากแข็งนี่ครับ

“ไม่คิดได้ไง  คิ้วนี้ขมวดเงื่อนตายเชียว”  มันว่า  แล้วเอาหน้าผากมาชนกับผม…

“…เค้าคงเกลียดกูแล้ว”  

“ใคร?”

“พ่อ…”  ผมตอบเบาๆ  




อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไร  แต่กลับเลื่อนปากเข้ามาใกล้ใบหน้าผมแทน…ไล่แนบลงไปตั้งแต่หน้าผาก  ขมับ  เปลือกตาทั้งสอง  สันจมูก  แก้ม…และสุดท้าย  ที่ริมฝีปาก  ผมเผยออ้ารับด้วยความเคยชิน  มันไม่ได้เร่าร้อนรุนแรงและโหยหา  แต่เป็นเพียงสัมผัสเบาอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลม


ผมรู้ว่าซันเองก็มาถึงทางตัน… ทางตันในการหาคำพูดเพื่อทำให้ผมรู้สึกดี  ผมเองก็เข้าใจ  มันเป็นคนนอกและเพิ่งจะเข้าใจความสัมพันธ์ของผมกับพ่อ  ก็คงอึ้งและงุนงงไม่แพ้กัน  ที่สำคัญ…ต่อให้ซันมันชักจูงผมแค่ไหน  ก็คงไม่ช่วยประสานความสัมพันธ์พ่อลูกให้กลับมาเหมือนเดิมได้แล้ว  ตอนนี้…มีเพียงเวลาที่เป็นเครื่องช่วยเยียวยาทุกอย่าง


สองมืออุ่นนั้นยกขึ้นสัมผัสแก้มผม…  แม้จะหยาบ  แต่ผมขาดมันไม่ได้… ไม่ได้แม้แต่สักวินาทีเดียว  


“อย่าทิ้งกูไปนะ”  ผมเอ่ย…น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลลงมาตอนไหนไม่รู้ …ไม่มีเสียงสะอื้น  ไม่มีอาการสะท้าน  มันแค่ไหลออกมาเฉยๆ  ไหลออกมาเพื่อปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่าง…

“ไม่มีวัน”  



เพียงสามคำสั้นๆ กลับทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวพองโตได้อย่างน่าประหลาด  ผมยิ้ม…ยิ้มทั้งน้ำตา  ถึงแม้ชีวิตที่ผ่านมามันจะขมขื่น  ถึงแม้มันจะไม่น่าจดจำ  แต่อย่างน้อย…คำพูดที่เค้าว่า  ‘หลังฝนตก จะมีสายรุ้ง หลังพายุแรง ก็จะเจอฟ้าใส’ ท่าจะเป็นเรื่องจริง  


เพียงแต่สายรุ้งและฟ้าใสของผม… กลับเป็นพระอาทิตย์สาดแสงแทน  


“มาร์ชรักซันนะ”  เท่าที่จำได้…นี่เป็นการบอกรักครั้งแรกของผมกับมัน  

“ซันก็รักมาร์ชครับ… รักมาก  และจะรักตลอดไป”  คนตรงหน้ายืนยิ้มอย่างพึงพอใจและเป็นสุข



ทำไมนะ…แค่คำว่ารัก  มันยากที่จะพูดเหลือเกินเหรอ  ผมถึงไม่ยอมพูดมาตลอด…  ถ้ารู้ว่าพูดแล้วมันมีความสุขขนาดนี้คงกลั้นใจ  ลบล้างความอายและเอื้อนเอ่ยออกไปเสียแต่แรก…


เช่นเดียวกับใครบางคน… ถ้าเพียงเขาบอกว่า ‘รัก’ ผมสักครั้ง…  ก็คงจะไม่ต้องสูญเสียมากมายอย่างในวันนี้  ผมเองก็ยังจินตนาการไม่ออกว่าถ้ามันเป็นแบบนั้น  ชีวิตผมในวันนี้จะเป็นอย่างไร  เพราะฉะนั้น…ผมจะพยายามไม่คิดให้มันมากมาย  อดีตคืออดีต  อดีตคือตัวกำหนดอนาคต  แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือปัจจุบัน  …





แค่ตอนนี้…อยากจะขอบคุณอดีต… ที่ทำให้ผมได้เจอมัน  และ  ดีใจที่ได้มีกันและกัน









สองเท้าเปล่าของเราเกี่ยวพันกันไปมาบนเตียงกว้าง   สองร่างเปลือยเปล่ากอดก่ายกันไปมา…ผมหัวเราะ มันหัวเราะ  ผมเศร้า  มันเศร้า…นี่คือสิ่งที่เราแบ่งปันกันมาตลอด  


ถ้าถามผมว่าทำไมเลือกที่จะรักมัน… นี่คงเป็นปัญหาโลกแตกที่ไม่ว่าจะเค้นคำตอบอย่างไรผมก็คงบอกไม่ได้  ผมเองก็อยากจะถามนะ… ซัน  ทำไมเลือกกูล่ะ?  ทำไมวันนั้นไม่ทิ้งกูไป?  


และคำตอบที่ได้กลับมาคือ…ซันรักมาร์ชครับ…  คำตอบนี้ผมไม่รู้ว่าคุณพอใจหรือไม่  แต่เพียงเท่านี้  เพียงคนตรงหน้าคนนี้… ก็พอแล้วสำหรับผม


ผมผลักอีกฝ่ายลงไปนอนกับเตียง  แล้วขึ้นคร่อมร่างแกร่งของมัน… แรงสั่นสะเทือนของเตียงทำให้สองร่างแทบคลั่ง  เหงื่อสีใสหยาดหยดลงกระทบกันครั้งแล้วครั้งเล่า  ริมฝีปากสองคู่ที่แนบชิดซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น  สองมือร้อนป่ายสะเปะสะปะไปมาบนร่างของกันและกันยิ่งพาให้อารมณ์ถึงขีดสุด  


ผมรักมัน…ผมรักซัน  
















หลังจากนั้นทุกอย่างก็เข้าสู่เหตุการณ์ปกติ… วันต่อมาผมไปย้ายของที่คอนโดด้วยความช่วยเหลอของพี่แดนและคนงานสองสามคน  ของที่ขนไปก็ไม่มีอะไรมากครับ  แค่เสื้อผ้าที่จำเป็นและของใช้ส่วนตัวเท่านั้น  ส่วนเครื่องเรือนหรือเครื่องประดับห้องต่างๆ ก็ทิ้งเอาไว้อย่างนั้น… มันไม่จำเป็นอีกแล้ว


ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นขนกล่องสีน้ำตาลเข้าออกห้องอยู่นั้น  ผมยืนมองตู้โชว์ถ้วยรางวัลและใบประกาศมากมายที่ตั้งเรียงรายอวดความภาคภูมิใจบนชั้น…  แล้วย้อนกลับไปคิดถึงอดีต  


เมื่อวานอาทิพย์โทรมาบอกว่า ไม่ต้องย้ายของออกจากคอนโดก็ได้นะ  พ่อยกห้องนั้นให้เป็นของผมแล้ว…แต่ผมปฏิเสธไป  พร้อมกับกล่าวขอบคุณ  คงเพราะด้วยการกล่อมของพี่แดน อาทิพย์จึงดูไม่ติดใจเอาความกับผมมากนัก… ถึงมันจะน่าแปลก  เพราะถ้าพ่อและอาทิพย์ร่วมมือกันล่ะก็  การตามรังควานผมก็ไม่ใช่เรื่องยากหนักหนาอะไรเลย



“พวกในตู้นี้ขนไปด้วยมั้ยครับ?”  ชายในชุดหมีสีน้ำตาลคนหนึ่งทักผมขึ้น เมื่อเห็นว่าผมกำลังถือรูปถ่ายข้างๆ ถ้วยรางวัลสีทอง  

“…ไม่ครับ ทิ้งไว้แบบนี้แหล่ะ”  



ผมหันไปบอกคนข้างหลัง  เค้าพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปยกของต่อ…  ทุกอย่างในห้องพร่องลงไปมาก  ถึงจะบอกว่าขนไปนิดเดียวแต่ก็หลายกล่องอยู่ครับ  


“หมดรึยังครับ?”


เสียงตะโกนบอกเข้ามาข้างในบ่งบอกว่าทุกอย่างถูกขนออกไปที่รถหมดแล้ว… ผมหันไปข้างหลังเป็นไอ้ซันและพี่แดนที่ยืนรออยู่หน้าห้อง  ทั้งสองคนยิ้มมาให้ผม… ส่วนผม  ก็ได้แต่หันกลับมามองห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำนี้เป็นครั้งสุดท้าย  


และจึงยิ้ม… ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดนะ  







ของต่างๆ ถูกจัดแจงวางลงในคอนโดไอ้ซัน  โดยที่มีเจ้าของห้องกับกำเองทุกอย่าง  ผมทะเลาะกับมันบ้างเล็กน้อยเรื่องวางของ  มันจะให้เอาเสื้อผ้าผมไปรวมกับของมัน…แต่ผมไม่ชอบใช้ปะปนกับใครนี่  แถมไซส์ผมกับมันก็ใกล้เคียงกันที่ไหน  เวลาหยิบหาวุ่นวายตาย…


แต่มันก็ให้เหตุผลกลับมาที่ทำให้ผมอึ้งไปสามวิ…


“ก็อยากให้พวกเรามีกลิ่นเดียวกันนี่”  แถมยังทำหน้างอนๆ ใส่อีก  ผมล่ะขำมันจริงๆ…ซักผ้าน้ำยาเดียวกัน  มันจะไปมีคนละกลิ่นได้ไงล่ะไอ้บ้า  

“คนละกลิ่นสิ…ไม่เคยสังเกตรึไง  กลิ่นเสื้อของแต่ละคนจะเป็นเอกลักษณ์ของคนที่ใส่คนนั้น  และกูก็อยากให้เสื้อทุกตัวของกูมีแต่กลิ่นมึง”  


ผมได้แต่ยืนอึ้ง… หน้าร้อนฉ่าเหมือนถูกเตารีดทับ  และก็เสร็จไอ้ซันมันจนได้แหล่ะครับ… หลังๆ มานี่ผมเถียงอะไรมันไม่เคยชนะสักที  สงสัยจะแพ้ทางมันจริงๆ น่ะแหล่ะ


แต่ที่สำคัญ…. ผมแพ้ใจมันนี่สิ  (อย่าเพิ่งอ้วกกันนะ)








วันเวลาผ่านไป  แก้วก็รู้เรื่อง…เธอตกใจพอสมควรเพราะช่วงที่เกิดเรื่องนั้นเธอบินไปสิงคโปร์ครับ  และก็ทำให้เราได้รู้ว่าเธอแอบมีแฟนเป็นคนที่นั่น  ข่าวของเราทั้งคู่เล่นเอาเอาตกใจไปทั้งสองฝ่าย  แต่แก้วเองก็ดูเป็นกังวลกับเรื่องผมและพ่อมากกว่า  ผมเลยได้แต่บอกไปว่า เรื่องมันผ่านมาแล้ว… ให้มันผ่านไปเถอะ


เธอเองก็ดูจะเข้าใจ…  เราเลยตัดสินไม่พูดเรื่องนี้กันอีก  



หลังจากนั้นผมก็วนๆ เวียนๆ ไปเที่ยวบ้านไอ้ซันบ่อยๆ  ก็สัญญากับแม่ไว้แล้วนี่นาว่าจะไปเยี่ยมท่าน  ผมก็เลยทำตัวเป็นลูกเขยที่ดีเสียหน่อย (เน้น…ว่าลูกเขย)  ท่านเองก็ต้อนรับขับสู้ผมเป็นอย่างดี  


ดีใจ… ที่อย่างน้อยผมก็ยังมีครอบครัวตรงนี้   มีคนที่รักผม… และคนที่ผมรัก



ส่วนเรื่องพ่อ… ผมลองไปรูดบัตรเครดิตครับ ปรากฏว่ายังใช้ได้อยู่  แต่ผมไม่เคยแตะต้องเงินในนั้นซักแดงเดียว   และก็มารู้เรื่องทีหลังจากพี่แดนว่าพ่อตัดสินใจยกสิทธิ์ของบริษัทให้กับญาติฝ่ายแม่  เล่นเอาผมแปลกไปเหมือนกัน  เพราะพ่อแทบจะไม่สนิทกับญาติฝั่งนั้นเลยน่ะสิ  ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พ่อทำ…คือ ความต้องการลบล้างความรู้สึกผิดของตัวเองหรือเปล่า


พี่แดนบอกว่า…  พ่อสบายดี  แต่ซูบลงไปบ้าง  ผมได้แต่พยักหน้า อือๆ  พี่แดนเองก็แนะนำว่าให้ไปหาพ่อบ้าง… ผมเลยตอบกลับไปว่า  ทำใจได้เมื่อไหร่จะไปแน่นอน


จนทุกวันนี้…ผมก็ยังไม่ได้ไปหาเขาครับ  แต่เราส่งการ์ดให้กันและกันทุกๆ เทศกาลหรือสิ้นปี … แค่นี้ผมก็คิดว่าเป็นสัญญาณที่ดีแล้ว  


หลังจากนั้นผมก็เริ่มกลับมาศึกษาความรู้เก่าเรื่องการบริหารธุรกิจ… ไอ้ซันตัดสินใจลงทุนลงแรงกับบริษัทที่เซ็นในนามของเราสองคน… แต่ก็อย่างว่าแหล่ะครับ  มันเอ่ยปากขอเป็นเบื้องหลัง  และบังคับให้ผมเป็นเบื้องหน้า


“นักธุรกิจหนุ่ม รูปหล่อไฟแรงแซงโค้ง ฮ่าๆ”  มันหัวเราะตอนที่ไปหาซื้อตัดสูทใหม่ด้วยกัน  ดูสิ…บ้าไม่บ้า

“เออ แหกโค้งหน้า ตายสองศพเลยดีมั้ย”  ผมหันไปตีเข่าใส่ไอ้คนที่ส่องกระจกแล้วทำหน้าภูมิใจในหุ่นแมนๆ หน้าหล่อๆ ของตัวเองเหลือเกิน  หมั่นไส้!

“ก็ดี… แล้วเราไปจึ๊กๆ กันบนสวรรค์ต่อนะ”  


ดูสิครับ… ยังมีอารมณ์หื่นได้ตลอดเวลา  ทำไงได้ล่ะ… มีแฟนหื่นต้องทำใจ  ใช่ว่าไม่ชอบ มันอายเข้าใจมั้ย! คนขายมองพวกเราด้วยสายตาแปลกๆ ผมเลยได้แต่ยิ้มแหยกลับไป  แต่ไอ้ตัวการนี่สิ เดินผิวปากไปรูดบัตรอารมณ์ดี  มีการหันมายักคิ้วให้ผมสองทีด้วยนะ… กลับไปโดนแน่














ทุกวันนี้มีความสุขดีครับ…   สุขจนผมกลัว







“ไม่หนาวรึไง?”  ไอ้ตัวยุ่งมันเดินเข้ามาหาผมที่ยืนพิงขอบปูนบนดาดฟ้าที่ทำงาน… สองมือโอบเอวเข้าแนบชิด  ผมส่ายหน้าเบาๆ  แล้วมองขึ้นฟ้า…  ตอนเย็นๆ แบบนี้ผืนฟ้าสีเหลืองตัดกับขอบฟ้าสีแดงดูยิ่งทำให้บรรยากาศดูเย็นตา…   ผมตัดสินใจแกะสองมือที่แปะบนเอวออก  แล้วปืนขอบปูนขึ้นไปยืนเต็มกำลัง

“ซัน…”  ผมเอ่ยเสียงเบา






“ถ้า…”    



ผมกลืนน้ำลาย  แล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีสวย  ลมเย็นแรงที่ปะทะเข้ามาทำให้ทรงตัวแทบไม่อยู่  แต่ก็ไม่อยากที่จะกลับลงไปยืนข้างล่าง  แขนสองข้างกางออกช้าๆ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่ใส่คลุมทับอยู่ถูกพัดปลิวไปด้านหลัง… มองไกลๆ ดูคล้ายปีกสีอ่อนกำลังโบกสะบัดไปมาตามแรงลม  








ผมหันไปมองคนด้านหลังที่ยังยืนนิ่ง…   แล้วขยับปลายเท้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ  







“ถ้ากูหนีมึงไปตอนนี้…”

























































“….กูก็จะตามไป”  



ผมยิ้มให้กับรอยยิ้มของคนตรงหน้า…  ให้ตายเถอะ  กูเสร็จมึงจริงๆ  ไอ้หล่อของผม…

----- FIN ------

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2F4BAPAD&Autoplay=0


ก็ไม่รู้ว่าอะไร ทำให้เราได้พบกัน
ทั้งที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้
เธอก็มีโลกของเธอ ต่างกับฉันมากมาย
เหมือนไม่มีอะไรเลยที่คล้ายกัน

(แต่)ถามว่าชอบเธอไหม
สบตาแล้วถูกใจไหม
ก็ตอบว่าใช่เป็นอย่างนั้น
จะเป็นลิขิตจากฟ้า หรือว่าปาฏิหารย์
อะไรยังไงก็คงไม่สำคัญ
เท่ากับวันนี้ฉันมีเธอ

เธอไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด
เธอไม่ใช่คนที่ฉันฝัน
แต่เธอเป็นมากกว่านั้น
เธอคือคนที่ฉันรัก

ก็ไม่รู้ว่าอะไร ทำให้เราได้พบกัน
ทั้งที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้
เธอก็มีโลกของเธอ ต่างกับฉันมากมาย
เหมือนไม่มีอะไรเลยที่คล้ายกัน

แต่ถามว่าชอบเธอไหม
สบตาแล้วถูกใจไหม
ก็ตอบว่าใช่เป็นอย่างนั้น
จะเป็นลิขิตจากฟ้า หรือว่าปาฏิหารย์
ฉันเองก็ไม่เคยเข้าใจ

(แต่)ถามว่าชอบเธอไหม
สบตาแล้วถูกใจไหม
ก็ตอบว่าใช่เป็นอย่างนั้น
จะเป็นลิขิตจากฟ้า หรือว่าปาฏิหารย์
อะไรยังไงก็คงไม่สำคัญ
เท่ากับวันนี้ฉันมีเธอ

เท่ากับวันนี้ฉันมีเธอ
และจะขอมีเธอ อยู่อย่างนี้

[Haney]

ช่วงพูดคุย


ขอบคุณสำหรับทุกแรงใจที่ตามอ่าน ตามเม้นต์ ตามเชียร์มาจนถึงวันนี้ได้ครับ  บางคนอาจแปลกใจ งง หรืออึ้ง ทึ่ง แต่ยังไม่เสียวว่าทำไมผมถึงตัดสินใจจบนิยายเรื่องนี้ไว้เท่านี้  (ทั้งๆ ที่จะยืดมันออกไปก็ได้ กร๊าก)  ก็เพราะผมว่าทุกอย่างมันเริ่มลงตัวแล้ว 


เรื่องพ่อมาร์ช… สิ่งที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่เด็ก  จนถึงปัจจุบัน  อย่างที่ผมบอก…มันคงประสานรอยร้าวนี้ได้ยาก  ไม่ว่าจะด้วยน้ำมือใครก็ตาม  จะให้หันหน้าเข้าหากันโดยที่หันหลังให้กันมาทั้งชีวิตมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ  เพราะฉะนั้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงค่อยเป็นค่อยไปเหมือนแรกรักของเด็กน้อย  (เปรียบไปได้กรู)  แต่ไม่ต้องห่วงครับ  ยังไงเสีย  พ่อลูกก็ตัดกันไม่ขาดหรอก  อย่างที่เห็นว่าพ่อมาร์ชเองก็ยังไม่ตัดบัตรเครดิตของลูก  และมาร์ชเองก็เป็นฝ่ายเริ่มส่งการ์ดอวยพรไปให้พ่อ 


เริ่มพูดเหมือนตัวละครมีจริงเข้าไปทุกทีละ 5555 เอาเป็นว่า ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนมาตลอดนะครับ  ผมว่าผมตัดจบได้ลงตัวแล้ว (มั้ง)  ต่อไปนี้ นานๆ ทีคงมีตอนพิเศษมาให้เชยชมกันเล่นๆ ก็อย่าลืมแวะเวียนมาดูมาเยี่ยมเยียนบ้านหลัวนี้กันบ้าง


กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่เปิดเข้ามาดู  ทุกตัวอักษร ทุกการสื่อสาร และทุกอารมณ์ผมจดจำได้ดี  และจะจดจำตลอดไป  ทุกคนคือเพื่อน ครอบครัว และแรงใจให้ผมดำเนินเรื่องมาจนถึงจุดจบได้  ขอบคุณอีกครั้งครับ


ส่วนต่อจากนี้ผมคงจะทุ่มให้ผมงานซุ่ม (รึเปล่า?) อีกเรื่อง  ถ้าใครหาเจอก็ช่วยบอกด้วยนะ กร๊ากก มีความสุขกับเล้าและนิยายต่อไปนะครับ  ซักวัน…ขอให้ความสุขที่ผมได้รับในวันนี้ ส่งกลับคืนไปสู่ทุกคน



ขอบคุณ

Pa[R]K

[Yura]

จะจบแล้วเหรอครับ

ยังไม่อยากให้จบเลยย

ไงๆ ก็รอตอบจบนะครับ

แล้วก็รอเรื่องต่อไปด้วยนะครับ 

[sodamini]

ป๊ะป๋า

ซัน-มาร์ช หวานส่งท้ายเรื่องจิงๆๆ 


ขอบคุณป๊ะป๋ามากๆๆๆๆค่ะ


ส่วนเรื่องที่ป๋าบอกว่าแอบแต่งไว้ มีคนไม่รู้ด้วยหรอว่าเรื่องไหน   

 
  ร้ากคนแต่งจังเลย

[Bg LoVe NT]

จบแล้วจริงๆ

ยังอึ้ง พูดรัยไม่ออก เดี๋ยวค่อยมาอ่าน

จะได้รู้สึกว่ายังไม่จบ

 




รักนะ

[Namehoto]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ อีกเรื่องค่ะ

บางที การเว้นระยะห่างกัน (ของมาร์ชกับพ่อ) ก็เป็นไปในแนวโน้มที่ดีจริงๆ น่ะนะ เพราะไม่มีเรื่องอะไรจะบริบูรณ์ไปทุกอย่างหรอกในชีวิตของคน



จบแบบนี้ สวยแล้วค่ะ



ประทับใจมาก กับ สองคำพูดสุดท้าย ของทั้งซันและมาร์ช


แล้วถ้ามีตอนพิเศษ จะมาติดตามใหม่นะคะ

[zeazaiz]

 


รอ ตอนพิเศษ และ งานซุ่ม ต่อปาย


ขอบคุณค่ะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

ขอบคุณพี่พาร์กมากๆคราบ สำหรับเรื่องราวดีๆนี้

นั่งอ่านตั้งกะตอนแรกยันหน้านี้มะรู้ว่าอ่านมาได้ไง

แต่บอกได้คำเดียวว่าเรื่องนี้จะอยู่ในใจ เรื่องนึงเลยคราบ

[unnoname]

              จบแล้ววววT_______________T  ใจหายเลยค่ะ  คงคิดถึงซันกับมาร์ชมากๆเลย

                                        ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้ค่ะ  พี่พากย์


                          แล้วจะแวะมารออ่านตอนพิเศษนะค่ะ (รอเรื่องใหม่ด้วยคะ^^  )


                                                       

                                                     

[lovetaehee]

อึ้ง พิมพ์ไม่ออก นอกจากจะบอกว่า

จบได้อย่างสมบูรณ์แบบจริงๆค่ะ  


จะติดตามผลงานอีกนะคะ
(อีกเรื่องก็ชอบมากมาย คิคิ)

   

[r.anddy]

กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่เปิดเข้ามาดู  ทุกตัวอักษร ทุกการสื่อสาร และทุกอารมณ์ผมจดจำได้ดี  และจะจดจำตลอดไป  ทุกคนคือเพื่อน ครอบครัว และแรงใจให้ผมดำเนินเรื่องมาจนถึงจุดจบได้  ขอบคุณอีกครั้งครับ

คงต้องบอกเช่นเดียวกันนะครับ ว่ามีความสุข(เรียกน้ำตาบ้าง) แต่ว่ามันก้อจบแบบสมเหตุสมผลนะครับ

ส่วนต่อจากนี้ผมคงจะทุ่มให้ผมงานซุ่ม (รึเปล่า?) อีกเรื่อง อย่างไรก็ตามเป็นกำลังใจครับ  

ขอบคุณ สำหรับเรื่องราวดีดีเช่นกันครับ