หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!...

[jajey9]

คิดถึงพี่พากท์

รออ่าน มาร์ชกับซัน นะคร้าบบบบ



ปล.ฝากความคิดถึงให้กูลิโกะด้วยคร้าบบบ

[ภพ]

มาต่อนะครับ ... อย่าหายไปนานอ่ะ
เป็นห่วงคนเขียน ... มีเรื่องอะไรอ๊ะเปล่าครับ

[ภพ]

รอ ... ด้วยความเป็นห่วง
แต่ ... ยังไม่มา
รอ ... ต่อไป ... ครับ

[MaryGoesRound]

คุณ Pa[R]K


แอบโผล่ขึ้นมา ..เผื่อ...มันจะมาแล้ว...

คิดถึง เหมือนเดิม เหมือนกัน

ตามนั้น...อิอิ

[Haney]

หลอก(ล่อ)4



โอยยยย ปวดหัวชะมัด… ผมล่ะเบื่อมาก  กับการที่ต้องมานั่งคุยงานในสถานการณ์อึดอัดแบบนี้  ไอ้คนที่นั่งตรงข้ามหน้านี่ยิ้มตลอด  แต่คำพูดคำจากลับแตกต่างไปจากทุกครั้ง…ไหนจะตาตี่ๆ ที่เชือดเฉือนคนที่นั่งข้างผมอีก… ใครอีกซะล่ะ  พี่แดนไงครับ


“จำเป็นด้วยเหรอครับที่ เอ่อ… ‘คุณแดนดนัย’ มาร่วมในการเจรจาครั้งนี้ด้วย”  พี่อาร์ทพูดขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศทะมึน…มองหน้าผมนิ่ง

“จำเป็น”   คนที่ตอบน่ะไม่ใช่ผมหรอก….เฮ้อออ

“ผมถามมาร์ช”

“มาร์ชกับ... ผมก็เหมือนคนๆ เดียวกัน”  เฮ้ออออออออออออออออออออออ…รู้นะ พี่แดนเกือบหลุดคำว่า ‘กู’ ออกมาแล้วด้วย 

“ม..หมายความว่าไง พวกคุณ…”  ไอ้พี่อาร์ทยกนิ้วขึ้นชี้สลับหน้าผมกับพี่แดน  ทำหน้าตาอึ้งๆ

“ไม่ใช่ครับ! ผมกับพี่แดนเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน!”  โอ๊ย! ปวดตับเว้ย! ผมรีบขึ้นเสียงแทรกการสนทนาของทั้งสองฝ่ายทันที 

“อ๋อ  อ่ะโธ่เอ้ย…หึหึ”   ถึงแม้จะไม่เป็นประโยค แต่น้ำเสียงนี่บ่งบอกถึงความเย้ยหยันอย่างเห็นได้ชัด








….ตึง!... 

เสียงพี่แดนลุกขึ้น สองมือทุบเสียงดังจนพนักงานในออฟฟิศหันมามองเป็นตาเดียว  ผมเองก็ยังสะดุ้งเฮือกไม่คิดว่าคนข้างๆ จะทำอะไรหุนหันพลันแล่นขนาดนี้  สีหน้านี่…เกินบรรยาย… น่ากลัวสุดๆ


สองคนนั้นมองหน้ากันนิ่ง  สายตาเกรี้ยวกราดของพี่แดนจ้องไปยังดวงตาเยาะเย้ยของตี๋หนุ่มตรงหน้าปะทะกัน  จนผมแอบเห็นเหมือนสายไฟคั่นระหว่างกลาง 














“…มาร์ช!”  ผมสะดุ้งตัวโยนอีกรอบ เหอๆ เรียกกูทำไม

“ค..ครับ?”

“มานี่”  อีกฝ่ายไม่พูดพร่ำทำเพลง  ดึงแขนผมให้ลุกตามทันที

“พี่แดน…ผม…” 

“คุณครับ ช่วยมีมารยาทด้วยนะ… นี่ผมกำลังคุยธุรกิจอยู่ ยังไงก็ให้เกียรติด้วย  แล้วที่สำคัญ มาร์ชเค้าไม่เต็มใจเห็นมั้ย”  ไอ้พี่อาร์ทแอ๊บทำตัวดี หรือดีจริงๆ อันนี้ผมก็ไม่รู้  แต่หน้าตานี่จริงจังมาก  แถมยังลุกขึ้นมองพวกผมสองคนรุนแรงไม่แพ้กัน

“เรื่องของผม” 



ว่าแล้วพี่แดนก็ฉุดกระชากลากดึงผมออกจากโต๊ะรับรองแขก....โอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย  ทำไมมันถึงได้วุ่นวายแบบนี้นะ  ผมหันไปทำหน้าขอโทษเจื่อนๆ กับพี่อาร์ทก่อนที่จะเดินตามพี่แดนออกมา  ขณะที่เดินก็มีเสียงบ่นไม่ขาดสายว่าไอ้หมอนี่มันเป็นใคร  มาจากไหน  ดูก็รู้แล้วว่ามันคิดไม่ซื่อ ตัดแม่งๆ ออกไปเลย  ไม่ต้องเอาแล้วลูกค้าแบบนี้  ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา…แก้ตัวไปก็เปล่าประโยชน์เพราะอารมณ์นี้ไม่ฟังใครแล้ว


หลังจากที่ทนฟังพี่แดนบ่นจนหูชา…ผมก็เริ่มเบื่อ เลยขอตัวมาเข้าห้องน้ำซักหน่อย  พี่แดนเองก็ปล่อยมาโดยที่ยังยืนคุมเชิงแถวๆ ด้านหน้าล็อบบี้ดูไอ้คุณพี่อาร์ทไว้ไม่ให้มันเข้ามาใกล้  เฮ้ออออ จะอะไรนักหนาเนี่ย…


ขณะที่ผมกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำอยู่นั้น…สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นห้องรับรองแขกด้านในสุดเปิดเอาไว้  ปกติถ้าไม่มีแขกจำเป็นก็ไม่ค่อยได้ใช้ห้องนี้เท่าไหร่หรอกครับ  แล้วปกติผมก็ไม่ชอบให้ใครมาใช้โดยไม่จำเป็นด้วย  จึงมักจะสั่งให้ทำความสะอาดและปิดไว้เสมอ  …นี่แสดงว่าจะต้องมีแขกคนสำคัญมาแน่ๆ


และอยู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยออกมาจากห้องนั้น…

“ซัน…” 

ก่อนที่จะได้เอ่ยทักไป… ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ คนของผมกำลังนั่ง…ที่เรียกได้ว่าแทบจะชิดติดกันกับหญิงสาวที่ไม่เคยเห็นหน้า  ทั้งสองเหมือนกำลังถือโบรชัวร์อะไรสักอย่างอยู่  ผมคิดในใจ…ลูกค้า  ลูกค้าแน่ๆ  ไม่งั้นคงไม่พามาที่ห้องนี้  แต่อีกใจก็แอบไหววูบไม่ได้  นานเท่าไหร่แล้วนะ  ที่ผมไม่ได้เห็นซันอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้  อาจจะเพราะที่ผ่านมามันไม่เคยทำให้ผมรู้สึกว่า….เหมือนกำลังมีคนอื่น


แต่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิด  ผมเองก็พยายามข่มและระงับความคิดของตัวเองให้อยู่กับตัวจริงๆ… ลูกค้า  จำไว้ไอ้มาร์ช ลูกค้า…


“ทำอะไรอยู่”  พี่แดนเดินเข้ามาทักจากข้างหลัง  ทำเอาผมสะดุ้ง ใจหายวาบ..

“เปล่าครับ….”

“อ่าว คุณปอแก้ว  นี่เป็นลูกค้าด้วยเหรอ?”  พี่แดนมองเข้าไปในห้องนั้น  ก่อนจะค่อยๆ ดึงประตูมาปิด

“…พี่แดนรู้จักเหรอครับ” 

“อืม…ลูกค้าพี่เหมือนกัน  ใจป้ำน่าดู  ตอนแรกเหมือนจะจีบด้วยนะ หึหึ  ผู้หญิงไฟแรงก็แบบนี้…” 


คำพูดของพี่แดนเหมือนมาช่วยตอกย้ำใจผมยังไงก็ไม่รู้…อย่างพี่แดนเค้ายังจีบ  แล้วกับซันล่ะ…


“รีบไปเคลียร์ๆ กับไอ้หมอนั่นไป  แม่ง…เห็นหน้าก็อารมณ์เสียละ หรือจะให้พี่เคลียร์ให้ ถนัดอยู่แล้วของแบบนี้”  พี่แดนรีบพูดดักหน้าเมื่อเห็นว่าผมทำท่าจะคิดเตลิดเปิดเปิง

“ไม่ต้องเลย…พี่เคลียร์ก็เป็นเรื่องน่ะสิ” 

“พี่ไม่ชอบหน้ามันเลยว่ะ  สัญญาก่อนนะว่าจะรีบพูด  แล้วอย่าไปยุ่งกับมันมาก…”  พี่แดนยังคงดักผมต่อ

“มันก็ขึ้นอยู่ว่าเค้าให้ความร่วมมือมากขนาดไหน…พี่อย่าบังคับผมสิ”

“เออๆ ไม่บังคับหรอก…แต่รู้ตัวใช่มั้ยว่ามันจีบเรา?” 


ผมไม่ตอบ  ได้แต่ถอนหายใจหลังจากโดนคาดคั้นมากมายจากอีกฝ่าย  แล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำ  จัดการธุระ…สะบัดหน้าสองสามทีเพื่อลืมเรื่องปั่นป่วนในสมองเมื่อกี้เสีย แล้วเดินออกมา  ตรงดิ่งไปยังล็อบบี้ด้านนอกโรงแรมที่ที่เป้าหมายนั่งรออยู่


เมื่อไปถึง  พี่แกก็ยิ้มให้ซะชนิดสาวๆ คงละลาย  แต่สิ่งที่ผมเห็นมีเพียงลูกตาที่โดนปิดซะมิด  กับรอยย่นตรงหางตา  เฮ้ออออ…ไม่ได้พิศวาสอะไรเล้ย 


ส่วนพี่แดน  ผมห้ามไว้  ให้นั่งข้างในแต่มันเป็นห้องกระจกที่เห็นหมด…เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง ไม่เข้าใจเลยจะตามห่วงมาหวงอะไรนักหนา  โตๆ กันแล้ว…ที่สำคัญ ไอ้คนที่เรียกพี่แดนมานะ อย่าให้รู้  น่าดู…





“ส่วนนี้ผมยังไม่แน่ใจ…ขอกลับไปพิจารณาก่อนแล้วค่อยบอกได้มั้ยครับ?”   อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นสบายๆ

“พี่อาร์ตมีอะไรไม่เข้าใจก็ถามผมเลยก็ได้นะครับ  ผมยินดีอธิบายให้  โปรเจ็คนี้ตัดสินใจเร็วเท่าไรยิ่งดี  เพราะเราจะได้เริ่มกันได้ทันที” 

“ครับ…ผมก็อยากให้เราเริ่มกันได้ทันทีเหมือนกัน”


เฮ้อออ…เก่งเนอะ  สามารถเอาคำพูดของคนอื่นไปแปลงเข้าข้างตัวเองได้  ผมเองก็เริ่มทำหน้าแบบเซ็งๆ นิดหน่อยแล้วซะด้วยสิ


“แต่เอาไว้เราไปคุยในที่ๆ บรรยากาศดีๆ สองคน  อย่างร้าน…. กันดีกว่ามั้ยครับ  นั่นคงช่วยให้ผมตัดสินใจได้ง่ายขึ้นกว่าตรงนี้” 


















“คงไม่ดีมั้งครับ  ท่านประธานของผมงานยุ่งชนิดสายตัวแทบขาดเลยทีเดียว…เอาไว้ถ้าต้องการคุยเรื่องนี้อีกที  ผมขออาสารับผิดชอบแทนละกัน  คุณอาร์ตคงไม่ว่า…ใช่มั้ย?”  เสียงคุ้นเคยดังขึ้นมาจากทางด้านหลังผม  สัมผัสอุ่นแม้จะมีผ้าเสื้อเชิ้ตบางๆ กั้นแต่กลับทำให้อุ่นใจอย่างประหลาด

“อ้าว  สวัสดีครับ คุณซัน” 

“สวัสดีครับ”  สองคนนั้นยิ้มให้กัน  แต่ทำไมผมรู้สึกมันเย็นๆ ชอบกล

“เรื่องที่คุณซันพูดผมเกรงว่าจะไม่ได้  เพราะผมคุยกับน้องมาร์ชไว้แล้ว  จะให้ต่อเนื่องและสมูธคงจะต้องสานต่อกันเองสองคน”  ไอ้พี่อาร์ตยังคงยิ้ม  มีการหันมาขิยบตาให้กรูด้วย  สาดดดด 

“เรื่องนั้นคงไม่เป็นปัญหา  เพราะผมจะศึกษาจากมาร์ชและไม่ยอมให้งานชิ้นนี้ไม่ราบรื่นแน่นอน  ใช่มั้ย…มาร์ช?”



คนที่กำลังโอบเอวหลวมๆ อยู่บีบมือแน่นยิ่งขึ้นจนผมต้องรีบตอบตกลงไปอย่างช่วยไม่ได้  พี่อาร์ตเองก็คงดูไม่ค่อยจะปลอดภัยกับตัวเองเท่าไหร่  เพราะเห็นไอ้ซันยืนกัดฟันกรอดๆ ด้วยรอยยิ้ม  และพี่แดนที่ตามไอ้ซันมาติดๆ ยืนกำหมัดแน่นดังกรอบอยู่ข้างๆ  สุดท้ายก็ต้องยอมกลับก่อน 







“ห่าเอ้ย  เชี้ยกว่าที่มึงเล่าอีก”  พี่แดนยืนท้าวสะเอวพูดเปรยขึ้นมาพร้อมกับถอยหายใจเฮือกใหญ่  เล่นเอาผมหูผึ่ง ตาโต

“บอกแล้ว…”  ไอ้คนข้างๆ ผมก็เออออตาม  ให้ตายเหอะ!

“เดี๋ยวๆ เฮ้ย…นี่มันอะไรกัน  ซัน  อย่าบอกนะว่ามึงเรียกพี่แดนมาน่ะ” 


ผมเดินไปดักหน้าคนตัวใหญ่ทั้งสอง…พี่แดนกับไอ้ซันมองหน้ากันแล้วทำท่าเหมือนโดนจับได้  อีกคนก็สอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงมองลงต่ำ  ส่วนอีกคนก็ประสานมือเข้าท้ายทอย  ถอนหายใจ  และหันมายิ้มให้ผมทำนองสำนึกผิด


“ปัดโธ่เว้ย! ก็ว่าแล้วพี่แดนมาทำอะไร  พี่สัญญาแล้วว่าจะไม่มายุ่งกับเรื่องของเรา  ทำไมยังทำแบบนี้!” ผมหันไปตะโกนเสียงดังใส่คนที่เริ่มหน้าเสีย 

“มาร์ช…ก็พี่เป็นห่วง”

“ไม่ต้องเลย  มึงก็เหมือนกันซัน  กูบอกว่ากูจัดการเองได้  ทำไมมึงต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ! ไม่ไว้ใจกูรึไง!”

“ไม่ใช่อย่างนั้น…”  อีกฝ่ายพยายามอธิบาย  ยื่นมือมาจับต้นแขนผม  แต่ก็โดนสะบัดออก

“เออ  ขอบคุณมาก  ทั้งคู่เลย”

ผมแหวกตัวหนีไอ้สองคนที่ยืนกั้น  แบไม้แบมืออธิบายเก้ๆ กังๆ อยู่  ให้ตายเถอะ! ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้ซันกับพี่แดนจะร่วมมือกัน  นี่ไปจัดแจงตอนไหนวะเนี่ย  บ้าชะมัด!



“เดี๋ยว….มาร์ช  มาร์ช!”  ยิ่งได้ยินเสียง  ผมก็ยิ่งเร่งฝีเท้าหนี  แต่ไอ้ลิฟท์เจ้ากรรมนี่สิทำไมยังไม่ลงมาอีกวะ  ห่าเอ้ย  ท่านประธานจะขึ้นเว้ยยย  รีบลงไม่ได้รึไงวะ  ปั๊ดไล่ออกแมร่งเลย ฮึ่ย -*-

“อย่าเพิ่งมายุ่งกับกรู”  ผมดึงแฟ้มของตัวเองที่โดนอีกฝ่ายแย่งไปถือกลับ

“ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยวะ”

“ถามมาได้…ทำไมมึงต้องเรียกพี่แดนมาด้วยล่ะ  ทำไม  คิดว่ากูทำด้วยตัวคนเดียวไม่ได้? กูไม่ใช่เด็กขนาดนั้นเลยนะเว้ยที่จะต้องมีผู้ปกครองมาตามติดตูดตลอดเวลา  งานหลายอย่างก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าบริษัทนี้ถ้าไม่มีกูก็เกิดขึ้นไม่ได้หรอก  ต่อให้ลูกค้ารายใหญ่ขนาดไหนกูก็รับมือได้  เข้าใจมั้ย!”  ผมเปลี่ยนจากส่งเสียงดังเป็นกระซิบเบาลงเมื่อคนรอบข้างหันมามองเรามากขึ้น

“เข้าใจ…เข้าใจสิ  ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงเก่งขนาดไหน  แต่ปัญหามันไม่ใช่เรื่องงาน”  ไอ้ซันยกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นเชิงว่ายอมแพ้  แต่กลับขยับเข้ามาประชิดตัวมากขึ้นจนขาเราเสียดสีกัน

“แล้วเรื่องอะไร?” 

“เรื่อง…เรา” 


ผมยักคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย…


“เอ่อ…จะขึ้นรึเปล่าครับ?”  เสียงคนในลิฟท์ถามแบบกล้าๆ กลัวๆ จนผมต้องยิ้มเจื่อนบอกว่าไม่เป็นไร  ขอบคุณครับไป  ส่วนไอ้ซันเห็นอย่างนั้นจึงลากผมเข้ามาหลบในมุมหลืบแถวหน้าห้องน้ำแทน 



“โอเค  กรูขอโทษด้วยที่เรียกพี่แดนมาคอยดูมึง…แต่ที่ทำแบบนั้นเพราะ..” 

“ห่วง…  เออกูรู้  มึงห่วงกูทุกเรื่องแหล่ะ  ออกจากบ้านล็อกประตูรึยัง  อย่าไปไหนตอนดึกๆ คนเดียว  อย่าใส่ของมีค่าไว้กับตัว  อย่ากินเผ็ด  อย่ากินเค็ม  อย่ากินเปรี้ยว  อย่ากินหวาน  ต่อไปคงอย่ากินข้าวล่ะมั้ง!?” ผมทำหน้าเครียด  แต่ไหงไอ้คนข้างหน้านี่กลับหัวเราะออกมาซะงั้น  -*-

“หึหึ  ทำได้ก็ดี…เริ่มเจ้าเนื้อแล้วนะเรา” 


ผมรีบยกมือผลักอกไอ้กวนตรีนนี่ออกอย่างอารมณ์เสีย  คิ้วนี่ย่นจนแทบจะไหลรวมมาเป็นเส้นเดียวแล้ว  โธ่เว้ย หงุดหงิดชิบ  คนเค้าจริงจังไม่เห็นรึไงวะ…  แต่ก่อนที่จะได้ก้าวขาหนี  อีกฝ่ายดันสอดแขนเข้ามาเกี่ยวเอว  และดึงเข้าไปกอดจากข้างหลังแทน


“ที่จริงคำตอบที่ถูกต้องเติมว่า ‘หวง’ เข้าไปด้วยนะ…กูหวงมึง เข้าใจมั้ยมาร์ช”  ไม่ได้พูดเปล่า…มันวางคางตัวเองไว้กับบ่าผม และก้มลงจูบตรงต้นคอเบาๆ

“หวงกูทำหอกอะไร  หมาที่ไหนมันอยากจะเอา  นอกจากไอ้หมาตัวนี้ห๊ะ”  เอ้อ…พูดเองก็แอบกระดากปากเองวุ้ย

“ไม่จริงอ่ะ   เห็นหมาตัวอื่นจ้องกันตามันวาว น้ำลายเยิ้มเป็นทางจนคนเข้ามาบริษัทลื่นหัวแตกไปหลายรายละ”  น้ำเสียงทะเล้นบวกกับมือที่กอดแน่นขึ้นทำให้ผมแทบไม่ต้องคาดเดาเลยว่าไอ้สีหน้าคนข้างหลังตอนนี้จะทะลึ่งขนาดไหน

“ปล่อยกูเลย”

“ไม่ปล่อย  จนกว่า…”  มันพูดพร้อมกับจูบลงหลังใบหูผมอีกรอบ

“อะไรอีกวะ  กูจะหมดความอดทนแล้วนะไอ้เชี้ย”  ที่บอกจะหมดความอดทนเนี่ย…เพราะตอนนี้แมร่งขนลุกซู่แล้ว  เลิกไซร้กรูซะทีจะได้มั้ย!

“จนกว่าจะบอกว่ายอมให้กูไปคุยงานนี้กับไอ้อาร์ทแทน  และจะไม่ใจอ่อนนัดไปเจอมันที่ไหนอีก”

“…ยังกะกูอยากจะเจองั้นแหล่ะ  แล้วที่สำคัญกูไม่ได้ไปนัดเจอกับมันที่ไหนด้วย  นี่ก็บริษัท… มันคงจะปล้ำกูกลางออฟฟิศอยู่หรอก”  ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย  มือก็ผลักหน้าไอ้หื่นให้ออกห่างจากต้นคอตัวเองซะที

“ดี  เพราะคนที่จะปล้ำมึงกลางออฟฟิศได้คือกูคนเดียว” 


คราวนี้ผมถึงกับเฮดบัดมันด้วยหลังหัวงามๆ ของตัวเองเลยทีเดียว  ไอ้ซันหน้าหงายร้องโอดโอยยกมือขึ้นกุมสันจมูกตัวเองเป็นการใหญ่…เออ หักไปซะบ้าง  โด่งนักนะมึง สมน้ำหน้า


อีกฝ่ายทำท่าจะเข้ามาดึงมือแต่ผมรีบหดกลับ  แล้วยกขึ้นชี้หน้าปนน้ำตาเล็ดของอีกฝ่าย


“ไม่ต้องมาทำดีใจ  ยังไม่หมดคดีนะมึง” 

“อะไรอีกคร้าบบบบ…อูยยย” 

“หาว่ากูอ้วน”  ผมกัดฟันกรอดๆ  แล้วหันหน้าหนีมันทันที

“ล้อเล่นนนนนนน…อ้วนบ้าไรล่ะ โอ๋ๆ แต่ช้าแต่  พุงแข็งเด๊ะอย่างงี้อ้วนที่ไหนคร้าบบบ”



ผมเดินหนีไอ้คนที่ร้องโวยวายยังกับหมาหอนออกมาด้านนอก…แมร่ง  ไม่มียางอายรึไงวะ  เสียการนับถือหมด  พอเดินผ่านหน้าห้องรับรองในสุดก็ชะงักขึ้นมากะทันหัน… มันเกิดอารมณ์อยากรู้ตะหงิดๆ ว่าผู้หญิงที่ไอ้ซันคุยด้วยยังอยู่รึเปล่า 

ไม่ได้หึงนะเว้ย  ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ด้วย…ก็แค่… แค่















“อ้ามมมมม  อร่อยมั้ยจ๊ะ?”

“อื้อ…” 



เฮ้ย!! นี่มันอะไรวะ!?  ผมยืนนิ่งหน้าประตู  สองเท้ามันหนักอึ้งเหมือนเป็นอัมพาตชั่วครู่ 


ข้างในเป็นโซฟาตัวยาวสองตัวที่หันหน้าเข้าหากัน…โซฟาด้านขวาคือคนที่ผมคุ้นเคยดี… พี่แดนกำลังนั่งไขว่ห้างเปิดหน้าหนังสือพิมพ์และอ่านด้วยความตั้งใจ  ส่วนโซฟาสีแดงอีกตัวเป็นผู้หญิงคนนั้น  คุณปอแก้ว…กำลังถือจานเค้กช็อกโกแลตสีน้ำตาลเข้ม  อีกมือถือช้อนสีเงินกดลงตัดชิ้นเค้กนั่น  และส่งมันเข้าปากคนที่กำลังนั่งหันหลังให้ผมอยู่


มิกกี้!?


“อิ่มยังเอ่ย?”  เธอถามเสียงหวาน  พร้อมกับยิ้มสวยเสียจนโลกแทบจะกลายเป็นสีชมพู

“หึ้”  ไอ้ลูกลิงส่ายหัวหงึกๆ  มือก็เล่นเกมส์ไปด้วย

“ดีจังนะวัยรุ่นเนี่ย…กินอะไรเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม  ไม่อ้วน  อ่ะๆ งั้นอีกคำจ๊ะเร้ว”  ไม่ทันขาดคำ  คุณปอแก้วก็ส่งเค้กพูนช้อนเข้าปากไอ้มิกกี้ไปอีกรอบ 








“มายืนอะไรตรงนี้?”  ผมสะดุ้ง  หันไปมองต้นเสียงที่ยืนเลิกคิ้วหน้าตากวนตีนอยู่ข้างหลัง  มันดันหลังผมให้เข้ามาในห้อง  จะต้านเอาไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“อ๊ะ  มาร์ช…คือพี่”  พี่แดนรีบพับหนังสือพิมพ์เก็บ  แต่ผมยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องพูดอะไร  อีกฝ่ายจึงนั่งลงอยู่กับที่

“คุณปอแก้วนี่มาร์ชครับ  มาร์ช คุณปอแก้ว” 

“สวัสดีครับ” ผมยิ้มเกร็งทักทาย

“สวัสดีค่ะ..ขอรบกวนนั่งรอเพื่อนอยู่ในนี้สักครู่นะคะมาร์ช  พอดีร้านกาแฟของนอกเค้าปิดเลยไม่รู้จะไปนั่งรอที่ไหน” 

“อ้อ  ช..เชิญตามสบายครับ”





“พี่มาร์ช! กินเค้กเปล่า?” เสียงไอ้มิกกี้ดังขึ้น  พร้อมกับมันที่ทิ้งตัวลงนอนบนตักคุณปอแก้วอย่างไม่เกรงใจ  แต่แทนที่จะปฏิเสธเธอกลับหัวเราะคิกคักชอบอกชอบใจ  ยกมือขึ้นลูบหัวนิ่มของเจ้าหนูอย่างเอ็นดู

“เอ่อ…ไม่ล่ะ  ตามสบายนะครับ คุณปอแก้ว  ผมขอตัวก่อน” 






ผมเดินออกมาจากห้องนั้นแบบงงๆ  นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ… ส่วนไอ้ซันที่เดินตามมาติดๆ ก็หัวเราะ นินทาไอ้มิกกี้ใหญ่ 

“กลับบ้านกัน”  มันกอดคอผม  ออกแรงเหนี่ยวให้ไปตามทางที่ต้องการจนตัวเซ

“กลับบ้าอะไรล่ะ  งานยังไม่เสร็จ”  ผมพยายามแกะมือมันออก  แต่ง้างเท่าไหร่ก็ยิ่งรัดแน่นกว่าเดิมมากเท่านั้น -*-

“เหลืออะไรอีกล่ะ?” 

“ต้องเตรียมเรื่องประชุมกับบริษัท…พรุ่งนี้  แล้วไหนจะเรื่องแพลนที่ยังแก้ไม่เสร็จอีก  เดดไลน์วันศุกร์แล้วนะเว้ย” 

“อืม….หนักเนอะ  แต่เดี๋ยวค่อยกลับมาทำก็ได้ กลับบ้านก่อนดีกว่า”  ท่าทางมันจะไม่ยอมเชื่อฟังผมเลยสักนิด  ดึงไปตามไปท่าเดียว  แขนแม่งก็ยังกับกล้ามปู   คอจะหักอยู่แล้วเฟ้ย!

“จะกลับก็กลับไปคนเดียวไป้” 

“เร็วมาร์ช…ก่อนที่กูจะปล้ำมึงกลางออฟฟิศจริงๆ” 



คำพูดของมันทำเอาผมอ้าปากค้าง…หยุดยืนนิ่งกับที่แล้วมองตาขวางใส่  ท่าทางมันเองจะรับรู้ถึงรังศีอำมหิตได้เลยรีบปล่อยมือ  ทำหน้าเจื่อนๆ หัวเราะแก้เก้อ  ว่าแล้วเลยได้ทีหันหลังกลับเดินไปหน้าลิฟท์ตัวเล็กอีกฝั่งของตึกทันที


“จะขึ้นไม่ขึ้น…ชักช้าไม่ทำนะเว้ย” 


ไอ้ซันยิ้มแผล่  วิ่งระริกระรี้ตามผมเข้ามาในลิฟท์  แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ไม่ทันใจเอาซะเลย…เพราะกลัวคนเห็นหรอกนะเลยต้องรีบกระชากเสื้อเชิ้ตมันจนกระดุมแทบขาดให้รีบเข้ามา  และผลักเข้ากับผนังซะ  โทษฐานไม่ได้ดั่งใจ  เดี๋ยวเถอะ  จับลงโทษซะให้เข็ด!







**TBC (ดีป่ะฟะ )
ยาวๆไถ่โทษแล้วนะ อย่าแค้นเคืองโกรธกันเลย 

[ДηοηγМ]

 

ตาฝาดป่าวเนี้ยยยยยยยยยยยยยยย

ตัวจริงเสียงจริงหรอค๊า ตะเองงงงงงงงงงงง

กรี๊ดดดดดดดดดด

จิ้มก่อน ค่อยอ่าน แหะๆๆ

[Salim021]

ฝันๆๆๆๆๆๆๆๆ ฝันไปใช่มั้ย 

[jannie]

หึงโหด....กันทั้งคู่ อิอิ

หมดเรื่องสงสัยของมาร์ชกะแดนไปเปลาะนึง แล้วก็มาสงสัยเรื่องมิกกี้ต่อ

[ДηοηγМ]

อ่านแล้วๆๆ
แหมมมมม ยาวอยู่หรอกนะฮ้า
แต่ว่าด้วนนนนนนน
ตัดกันฉับๆ เลยนะ
แง่งๆๆๆๆๆๆ

 

[ภพ]

มาให้ชื่นใจซะที ... คิดถึงอยู่หลายวันแล้ว
ไปไหนมาเหรอครับ ... เป็นห่วงนะครับ ... ห่วงกลัวไม่ได้อ่าน เอ๊ย! ห่วงว่าจะไม่สบายอ่ะ
สบายดี ก็ดีแล้วครับ
ขอบคุณที่กลับมาก ... ให้อภัยแล้วทุกอย่าง

[iiดาวพระสุขლii]

ขอขยี้ ขี้ตาสองที 



^^  ชอบเรื่องนี้มากมาย  ขอบคุณก๊าบบบ  ที่มาต่อให้

[kungyung]

ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่เชื่ออย่าลบหลู่เค้ามาต่อแว้วววววววววววว

อ๊ากกกกกกกก!!! ซันกะมาร์ชกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันเลยอ่ะ
อยู่ๆๆก็ตัดไปซะงั้นอ่ะ

แล้วน้องมิกกี้ไปสนิทกะคุณปอแก้วตั้งแต่เมื่อไหรหล่ะ

[|ψ|PEAT_ZA|ψ|℠]

ขอขยี้ ขี้ตาสองที 



^^  ชอบเรื่องนี้มากมาย  ขอบคุณก๊าบบบ  ที่มาต่อให้

^

^

เห็นด้วยอย่างยิ่ง  อิอิ

[mist]

นึกว่าตาฝาด ขยี้ตาตั้งหลายหนแน่ะ

[JX]

  ไม่รู้จะพูดไรดี แต่อยากทักอ่ะ

[kuraki]

ตาไม่ได้ฝาด แต่ชอคไปแล้วเรียบร้อย 5555

ดีจายๆๆ เอิงเอย ขอตัวไปอ่านก่อน  

------------------------------------------


อ่านจบแล้วววววววววว มิคกี้โผล่นิดเดียว ขี้อ้อนได้อีก  

TBC หลังจากเข้าไปในลิฟท์ด้วยนะคะ 555  

[jonathan2624]

นานๆมาทีนึง แต่ก็สนุกน่อ อิอิ   

[A-J.seiya*]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 

กอดพี่พากย์ แรงๆทีนึงค่าาาาา



น่ารักไปปปปป
ตกลงว่า "ทำ" ???
ก๊ากกกก
อ่อยยยยย
ลิฟท มีกล้องมั๊ย ???  อยากรู้

มิกกี้โผล่มาน่ารักแป๊ปเดียว

แล้วไอ่พี่อาร์ตนั่น ....  เจอดีซักทีก็ดีนะคะ

 

[pukpra]

กี๊ดสลบไป มาต่อแล้วววววว  
โดนว่าอ้วนด้วย มาร์คแอบมีงอล 5555
 :pig4:พี่พากษ์ค่า รอ ๆๆๆ ตอนต่อไปค่า

[pongsj]

5 เดือนเองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อิอิ ล้อเล่นนะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ

มีน้องมิกกี้มาด้วย อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยมาต่อด่วนเลยน่ะ

[♥a2k♥]

ไปขอดูกล้องวงจรปิดในลิฟท์ได้มั้ยค๊า  
พี่อาร์ทนี่ควรจัดการให้เด็ดขาด
ไม่หล่อแล้วยังมาม่ออีก  
มิกกี้ออกมานิดนึงก็น่ารักกกก
ไปนอนหนุนคุณปอแก้ว เฮียไม่หึงหรอเนี่ย

ขอบคุณพี่พากย์ค่า  
 

[Achoiceofhissho]

 

  555 เต้นฉลอง ตาไม่ได้ฝาดจริงๆ ด้วย พี่พากย์คัมแบ็คแล้ว เย้..เย้...เย้
ซัน-มาร์ชยังแสบสะใจเหมือนเดิม คนนึงก็หื่นไม่เลือก..ทุกที่ทุกเวลาเจงเจ๊ง
ส่วนอีกคนก็โหดซะ ..เอะอะก็ใช้กำลัง เล่นเฮดบัดกันเลยทีเดียว เดี๋ยวก็เลือดสาดกันพอดี


..ชอบตอนใหม่จังเลยมีเกสต์ข้ามมาแจมจากเรื่องโน้นด้วย...ยังน่าร้ากกกกเหมือนเดิมนะ เจ้าลิงน้อยมิ้กกี้
อย่างงี้จะแย่งซีน พระ-นายเอกเรื่องนี้มั้ยพี่พากย์?

[กว่าจะไร้เดียงสา]

ทิ้งไว้นาน....จนคิดว่าจะหมดอายุแล้วนะเนี่ย.....

 ......มาซ๊ากกกกกที

[MurasakiLove]

การี๊ดดดดดดดดด กรีดร้องด้วยฟามดีใจ ในที่สุดก็ได้เปิดโหลดองแว้ว 
เพิ่งจะมาเป็นแฟนตามอ่านตอนเรื่องนี้จบไปแล้ว แต่ก็เข้ามาคอยตอนต่อทุกครั้งที่เข้าเล้าและก็ตามไปอ่านเป็น fc อีกเรื่องนึงด้วย ชอบมากค่ะ

  อีกครั้งที่มาต่อจ้า

[loveorlike]

  ก่อนหน้านี้เป็นยังไงแล้วหว่า

 :fire:ต้องไปอ่านใหม่อีกแล้วม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 :a5:ยังมีหน้ามา ทูบีคอน อีกนะคนเรา เชอะๆๆ

เดี๋ยวแปะไว้ก่อนนะเรื่องเม้นต์ เข้ามาแบบแอบๆ

แล้วจากไปแบบเนียนๆ แอบหอมแก้มปะป๊า มะม๊า คนละสามทีก่อนจากปายยยยย

 :กอด1:รักมากมาย กิ้วๆๆๆ

[toonki]

ว่าแล้วเมื่อคืนนอนฝันแปลกๆๆๆ

ที่แท้เฮียมาต่อเรื่องนี้เองอ่ะ

เช้าตืนมายังนึกว่าฝันอยู่

อิอิ

[boboaje]

 
. .  .เฮียเรามาแว้ว วว ว ว ว ว คิดว่าฝันไป  .. . .ที่แท้ มีอยู่จริง

[kikipanda]

กรี๊ดดดดดดดดดด คุณพากย์มาแล้วๆๆๆๆ อย่างนี้ต้อง  พร้อม  แก้บน 555


ไม่มีมิตรแท้ และศัตรูถาวรจริงๆ ค่ะ ในที่สุดพี่แดนอริเก่า ก็กลายมาเป็นพันธมิตรกะน้องซันซะแล้ว ดีค่ะมาแทคทีมสร้างแนวป้องกันรังสีอำมหื่นของไอ้พี่อาร์ต


 :กอด1:คุณพากย์อีกซักที อย่าหายไปนานๆ อีกนะค่ะ ทุกคนคิดถึงงงงงงงงง 

[EunSung87]

ในที่สุดพี่พาร์กก็มาต่อ(สักที)


ไงนู้งกี้ถึงได้ไปนอนตักคุณปอแก้ว

หรือนู้งกี้ไม่รุว่านั่นคือคู่แข่ง


คุณซันหึงแล้วก็หื่น(จัดได้ในเวลาเดียวกัน)

ไม่คิดว่าคุณซันกะคุณแดนจะร่วมมือกันได้

โฮะๆ


มาอัพไวๆเน้อ

รอ

[LiuXin]

 
มาต่อแล้ว น่ารักที่สุด (มิกกี้อะ)
เป็นไงมาไง มิกกี้ไปอ้อนปอแก้วได้ไง
เราอ่านพลาดตรงไหนไปเปล่าเนี่ยะ เอิ๊กๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ อิอิ