:
BN 8 / KAM: KAMPAENG PHET / กำแพงเพชร
: WHUT x FUSE- - - - -
"ลูกจ๊ะ ถ้าป้าจะต่อรถไปขนส่งหมอชิตใหม่นี้ป้าต้องไปตรงไหน" เสียงจากคุณป้าท่านหนึ่งที่เอ่ยถามผมระหว่างที่กำลังเดินออกจากสถานี
"เดี๋ยวป้าข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามจะมีป้ายหน้าตึกสีเทาๆแดงๆ รถเมล์ขึ้นได้ทุกสายครับ"
"ขอบใจจ่ะ ตอนซื้อตั๋วเจ้าหน้าที่บอกว่าลงกำแพงเพชรคือใกล้สุด แต่ป้าไม่เคยมาแถวนี้เลยงงนิดนึง"
ผมบอกทางให้กับคุณป้าและคณะเสร็จ ก่อนที่จะเดินย้อนกลับไปทางของตัวเองต่อ
"แม่ ฟิวส์มาแล้ว"
"เอ้า มาแล้วหรอลูก"
ผมเดินเข้าไปหาแม่ที่กำลังจัดวางต้นไม้อยู่พอดี ในช่วงวันกลางสัปดาห์สำหรับตลาดนัดกลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดของกรุงเทพมหานครแห่งนี้ จะถูกเนรมิตไปด้วยต้นไม้นานาชนิดของพ่อค้าแม่ค้าต่างๆ ที่มีให้เลือกซื้อกันมากมาย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือแผงของคุณแม่ผมนั่นเอง
คุณแม่ผมเป็นผู้ค้าของตลาดนัดจตุจักรมานานแล้วเหมือนกันตั้งแต่ผมจำความได้ โดยช่วงวันกลางสัปดาห์ก็จะมาขายต้นไม้ซึ่งจะเป็นพวกไม้ประดับกระถางขนาดย่อมๆ ส่วนวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ก็จะเปลี่ยนไปขายของเบล็ดเตล็ดอื่นๆให้กับบรรดานักท่องเที่ยว
ส่วนตัวผมนั้น ถ้าวันไหนว่างเว้นจากการเรียนก็จะมาช่วงดูแผงเหมือนกันอย่างเช่นวันนี้
"แม่ไปหาของกินก่อนนะลูก ฝากร้านด้วยล่ะ" แม่บอกกับผมก่อนจะเดินไปหาอะไรทาน
อากาศที่ค่อนข้างร้อนแรงตามแสงแดดเท่าให้ผมต้องคอยพรมน้ำให้ความชุ่มชื้นกับต้นไม้ต่างๆ
"ว่าไงเซฟทีคัท"
"เชี่ยนี่ กูบอกกี่ครั้งแล้วว่ากูชื่อฟิวส์"
"ฟิวส์บ้านกูเรียกเซฟทีคัท"
"เออ แล้วแต่บ้านมึงละกัน"
"แล้วน้าต้อยไปไหนละ?"
"ไปกินข้าวอยู่"
"แล้วมึงไม่มีเรียนหรอ?"
"ถ้ามีแล้วจะเห็นกูนั่งอยู่นี่มั้ยล่ะ?"
"เออว่ะ ลืม ฮ่าๆๆ"
"เอาเวลาล้อกูไปดูแผงก่อนไป ลูกค้ามึงมาแล้วโน่นน..."
คนที่ต่อร้องต่อเถียงกับผมบ่อยๆจนแทบจะเป็นปกตินั้นไม่ใช่ใครที่ไหน มันก็เป็นคนขายต้นไม้เหมือนกันกับผมนี่ล่ะ ตั้งแผงอยู่ตรงข้ามกันนี่เอง
"แม่มาละลูก" เสียงของแม่ทำให้ผมเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมา
"อะไรในมือน่ะแม่" ผมทักหลังจากเห็นแม่หิ้วถุงอะไรบางอย่างมา
"เมื่อกี้แม่แวะไปคุยกับวุฒิมานิดหน่อย วุฒิไปสระบุรีมาเลยซื้อกะหรี่ปั๊บมาฝาก"
"แหม ปากแบบนี้ยังใจดีกับเขาด้วยนะเนี่ย" ผมนึกพร้อมกับโยนกะหรี่ปั๊บเข้าปากตัวเอง
วุฒิอายุมากกว่าผมน่าจะสัก 1-2 ปี เพราะรายนั้นเรียนจบแล้วส่วนผมยังเรียนอยู่ปี 4 ที่เรารู้จักกันได้ย้อนกลับไปสมัยที่ผมเรียน ม.ปลาย ล็อกตรงข้ามเป็นแม่ค้าขายของที่รู้จักกันดีกับแม่ บอกว่าจะขยับขยายมาขายต้นไม้ด้วยเหมือนกัน และจะมีญาติมาขายซึ่งก็คือมันนั่นเอง
.
.
.
สัปดาห์หนึ่งผ่านไปก็เช่นเคยสำหรับการขายพรรณไม้ต่างๆ แต่อาจจะแตกต่างตรงที่ว่าวันนี้แม่ผมติดธุระ ผมก็เลยได้รับหน้าที่เป็นพ่อค้าเต็มตัว สำหรับผมแล้วก็พอทำได้นะถึงแม้อาจจะดูตะกุกตะกักไปบ้างหน่อยๆ
แต่วันนี้คนดูเบาบางลงจากวันอื่นๆ อาจเป็นเพราะว่าฟ้าฝนดูแปลกๆก็เป็นได้
"ว่าไง พ่อค้าฝึกหัด" เสียงที่คุ้นหูทักผมเช่นเคย
"อือ"
"อ่านอะไรอยู่วะ"
"โดราเอมอน" ผมบอกโดยที่กำลังก้มอ่านหนังสือการ์ตูน
"เดินมาแผงกู ไม่กลัวมีคนไปจกเงินที่แผงมึงรึไง" ผมถามมัน
"กลัวทำไม กูนั่งอยู่แผงมึงก็เห็นแผงกูแล้วมั้ยล่ะ"
"ครื้มทั้งวัน คนหายหมด" มันบ่นขึ้นมา
"แหมบ่นไปได้ พ่อค้ามืออาชีพไม่ใช่รึไงมึงอ่ะ" ผมแซะมันบ้าง
"กูก็บ่นเพื่อให้คู่แข่งอย่างมึงตายใจไงล่ะ ฮ่าๆๆ"
"เออจ่ะ กลยุทธ์สู้งสูง"
"เรียนคณะอะไรนะมึง" มันถามผมต่อ
"วิทยาศาสตร์"
"ดีเลย กูจะได้มีที่ปรึกษาเรื่องต้นไม้ส่วนตัวด้วยเลย"
"ไปเอาที่ไหนมาว่ากูปรึกษาได้ กูเรียนสาขาเคมีโว้ย"
ผมแอบขำในใจกับหน้าเหวอๆของมัน เพราะนานๆทีผมจะทำมันหน้าแตกได้บ้าง
ครืน...
เสียงฟ้าร้อง ซึ่งเป็นสัญญาณว่าวันนี้ฟ้าไม่ได้ครึ้มแบบแกล้งๆแน่นอน
เหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้าต่างเริ่มทยอยเก็บแผงกัน ซึ่งแน่นอนว่ารวมถึงทั้งผมและวุฒิด้วย
"กลับไปเก็บแผงมึงก่อนไป เดี๋ยวฝนก็เทพอดี" ผมบอกกับวุฒิที่กำลังช่วยผมย้ายของ
"มึงเก็บคนเดียวไม่ทันฝนหรอก มาเดี๋ยวกูช่วย"
วุฒิช่วยผมเก็บแผงเสร็จ ก่อนจะกลับไปที่แผงของมันเองซึ่งแน่นอนว่าผมก็ตามไปช่วยมันเก็บ ตอนแรกมันก็บอกว่าไม่ต้อง แต่แหงล่ะมัวแต่มาช่วยผมเก็บ ให้มันกลับไปเก็บแผงมันคนเดียวไม่ทันฝนแน่ๆ
ซ่าาา ...
ฝนตกลงมาค่อนข้างหนักมาก เหลืออีกนิดเดียวจะเสร็จละเชียวดันเทลงมาซะได้ เปียกกันจนได้งานนี้ โดยเฉพาะผมที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกทีเย็นถึงเนื้อใน
"โถ่เอ้ย อีกนิดเดียวก็จะเสร็จละเทลงมาซะได้ เปียกหมดเลยกู" ผมบ่นพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหัวตัวเอง
"ฮ่าๆๆ แต่ยังไงก็ขอบคุณละกันที่มาช่วยกู" มันบอกกับผม
"กูต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณมึงก่อน ไม่งั้นแผงกูก็คงเก็บไม่เสร็จด้วย"
"ว่าแต่ต้นไม้มึงก็มีเยอะเหมือนกันนะ" ผมถามมันต่อ
ปกติเท่าที่ดูแล้ว เหมือนแผงของวุฒิจะมีต้นไม้มากกว่าแผงของผมอยู่หน่อยๆ แต่ก็ไม่เป็นปัญหาอะไร เพราะเราทั้งสองขายต้นไม้ไม่เหมือนกันเท่าไหร่อยู่แล้ว
"ที่บ้านกูมีเยอะกว่านี้อีกนะ สวยๆทั้งนั้น" มันตอบผม
"หรอ"
"จริง ไม่เชื่อลองมาดูได้เลย บ้านเลขที่ .... ลาดพร้าวซอย 64 แยก 16 แขวงวังทองหลาง เขตวังทองหลาง"
"พูดละเอียดอย่างกับกูจะไปงั้นแหละนะ" ผมดักคอมัน
"ก็ไม่รู้สินะ"
"พูดมากอยู่นั่น เอาผ้าไปเช็ดหัวมึงได้แล้ว หวัดกินขึ้นมาไม่ต้องขายของเอาเงินพอดี" ผมพูดพร้อมกับโยน
ผ้าเช็ดใส่มันไป
จะว่าไปแล้วผมเองก็นั่งฟังมันโม้แบบนี้มาเป็นปีๆ จนเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไปแล้วล่ะมั้ง
.
.
.
อาทิตย์ต่อมา ผมไม่เห็นวุฒิมาเปิดแผงขายต้นไม้เลยตลอดทั้ง 3 วันที่เป็นช่วงขายต้นไม้ของแต่ละสัปดาห์ แม่ผมเองก็ถามหามันเหมือนกัน สงสัยมันคงไม่ว่างล่ะมั้ง
จวบจนผ่านมาอีกอาทิตย์หนึ่ง วันนี้วันอังคารที่เป็นวันแรกของการวางแผงขาย ผมก็ยังไม่เห็นมันอีกเช่นเคย จนผมเริ่มแอบสงสัยแล้วเหมือนกันว่าหายไปไหน
ผมนั่งดูแผงกับแม่ไปสักพักใหญ่ๆ ก็มีคนมาหาแม่พอดีซึ่งก็คือน้าแอน ญาติของไอ้วุฒินี่ล่ะ ซึ่งน้าแอนก็แวะเวียนมาคุยกับแม่ตามประสาผู้หญิงทั่วไปบ้างอะไรบ้าง
"ว่าแต่พี่สงสัยว่าช่วงนี้วุฒิไปไหนทำไมไม่เห็นเลย ฟิวส์เหงาจะแย่อยู่ละ" แม่ผมถามน้าแอน
"แม่ก็พูดไปเรื่อยน่า" ผมพูดตัดบทไป
"วุฒิน่ะหรอ เห็นบอกว่าไม่สบายนี่ล่ะ" น้าแอนบอกกับแม่ผม
มันไม่สบายหรอ แต่หายไปเป็นอาทิตย์ขนาดนี้อาการน่าจะหนักน่าดู
แต่ว่าคนอย่างมันไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง เดี๋ยวมันก็หายมาโม้นู่นนี่นั่นให้ฟังต่อล่ะน่า ไม่ต้องห่วงอะไรหรอก
- - - - -
"สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้น้อง M จะมาแนะนำวิธีการใช้ระบบรถไฟฟ้า MRT อย่างถูกวิธีกันนะครับ"ไม่ได้เป็นห่วงมันเลยจริงจริ๊งงงงงง ถึงขั้นลงรถไฟฟ้ามาเรียบร้อย
แต่น่าแปลกตรงที่ว่า ผมกลับจำที่อยู่มันที่เคยบอกไว้เล่นๆได้ จนตอนนี้ผมมายืนอยู่ที่หน้าบ้านมันแล้ว
ผมกดกริ่งก่อนที่จะตัวประตูรั้วจะปลดล็อกด้วยตัวเอง ซึ่งผมคิดไว้แล้วว่ามันคงรู้ว่าผมมาหา
ผมเดินไปตามทางเข้าบ้าน ที่ตกแต่งเหมือนเรือกสวนเล็กๆและมีต้นไม้อยู่ตามมุมต่างๆ ให้ความร่มรื่นอยู่ไม่น้อย พร้อมกับกระถางใส่พันธุ์ไม้เล็กๆเอาไว้ เรียงกันเป็นชั้นอย่างสวยงาม ก่อนที่ผมจะหยิบกระถางหนึ่งขึ้นมาดู
"ขโมยหรอ ยอมให้จับซะดีๆ"
"ขโมยเชี่ยอะไร ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ !!"
ผมพยายามดิ้น หลังจากที่อยู่ๆวุฒิก็โผล่มาล็อกตัวผมจากด้านหลัง
"ฮ่าๆ ล้อเล่นเองน่า ว่าแต่ลมอะไรพัดมึงมาหากูถึงบ้านได้"
"ก็เห็นเคยบอกว่าต้นไม้สวย เลยอยากมาดูบ้าง"
"หรอ อุตส่าห์ดีใจนึกว่ามีคนเป็นห่วงหลังจากไม่ไปขายของซะอีก"
หารู้ไม่ จริงๆแล้วเหตุผลก็คืออย่างหลังที่มันพูดนี่ล่ะ
"ท่าทางไม่เหมือนคนที่ไม่สบายหนักเป็นอาทิตย์เลยนะมึงอ่ะ"
"ใครบอกว่ากูไม่สบายเป็นอาทิตย์"
"ก็อาทิตย์ก่อนมึงหายไปเป็นอาทิตย์ไม่บอกไม่กล่าว พอวันนี้กูเจอน้าแอนถึงได้รู้ว่ามึงไม่สบายไง"
ผมพูดจบก่อนที่มันจะหัวเราะออกมา หัวเราะทำไมของมัน
"อาทิตย์ก่อนน่ะกูติดธุระต่างจังหวัด ส่วนไม่สบายเพิ่งเป็น 2-3 วันก่อนนี้เอง"
"ถึงว่า ถ้าไม่สบายเป็นอาทิตย์ขนาดนั้น มึงก็คงอยู่โรงพยาบาลแล้วล่ะ"
"จะว่าไปต้นนี้สวยดีเหมือนกันนะ" ผมพูดพร้อมกับหยิบกระถางที่เคยหยิบก่อนหน้านี้ขึ้นมา ซึ่งเป็นไม้ดอกเล็กๆสีสันสวยงาม
"นั่นแหละ กระถางนี้เป็นกระถางที่พิเศษสำหรับกูเลยล่ะ"
"อ่อๆ ว่าแต่มึงจะเอาไปลงแผงตอนไหนวะ"
"ใครบอกว่ากูจะเอาไปลงแผงขาย"
"เอ้าหรอ เห็นสวยๆแบบนี้นึกว่าจะเอาไปลงแผง" ผมบอกแบบงงๆ เออแปลกดีเหมือนกัน
"เพราะกูจะเอาให้มึงต่างหากล่ะ"
"หา? กูเนี่ยนะ เอาให้กูทำไม"
วุฒิไม่ตอบผม พร้อมกับเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ จนผมถอยหลังไปชนติดกับเสาไม้ข้างหลัง
"เพราะกูรักมึงไงล่ะ""เฮ้ย เดี๋ยวดิ" ผมรีบบอกออกไปแบบงงๆ
"ฟิวส์ กูแอบรักมึงมานานแล้วนะ""ไม้ในกระถางนี้กูเตรียมไว้สำหรับรอสารภาพความในใจกับมึง ซึ่งวันนี้มึงมาที่บ้านพอดีกูเลยถือโอกาสสารภาพรักกับมึงด้วยเลย""ว่ายังไง รับรักกูไหม" วุฒิยื่นกระถางในมือมาให้ผม ก่อนที่ผมจะรับมาแบบงงๆ
"ขอกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอวะ" ผมถามมันออกไป
"ก็เออดิ จะขอความรักกันไม่ต้องมีพิธีเยอะหรอก"
"ว่ายังไง บอกกูได้รึยัง" มันถามผมต่อ
"เดี๋ยวกูขอคิดก่อนสิ" ผมพูดตัดบทไป เพราะอยู่ๆก็มาสารภาพแล้วขอคำตอบจากผมเลยเนี่ย ให้เวลาผมหน่อยเถอะ
"เดี๋ยว นี่มึงจะทำอะไรกูเนี่ย" ผมร้องออกมาหลังจากที่วุฒิมันจับผมอุ้มขึ้นมา
"ช่วยมึงคิดไง"
"ช่วยอะไรกูคิดเองได้ ปล่อยโว้ยย" ก่อนที่มันจะอุ้มผมเข้าบ้านไป
- - - - -
วันต่อมา
เป็นยังไงล่ะเมื่อวานแผลงฤทธิ์แถมอุ้มผมที่ตัวหนักเกือบเท่าๆมันได้ ปรากฏว่าวันนี้มันไข้ขึ้นเรียบร้อย
เรื่องของเรื่องคือเมื่อวานที่วุฒิอุ้มผมเข้าบ้านไป ก่อนจะเอาผมไปวางบนโซฟาพร้อมขึ้นคร่อมกะว่าจะจูบผม แต่พอผมทักว่ามันไม่สบายอยู่ เดี๋ยวผมติดไข้ขึ้นมาจะทำยังไง เท่านั้นล่ะอด
"ป้อนข้าวกูหน่อยสิ" เจ้าตัวดีที่ว่าตอนนี้ที่กำลังนอนบนเตียง พร้อมกับผมที่ถือถ้วยข้าวในมือ
"ลุกกินเองได้มั้ง ฟอร์มจัดจริงนะมึงเนี่ย" ผมพูดพร้อมกับค่อยๆป้อนข้าวต้มให้มัน
"สรุปแล้วให้คำตอบกับกูได้รึยัง ตกลงไหม" มันถามผม
"ถ้าไม่ตกลง กูคงไม่มานั่งป้อนข้าวให้มึงอยู่ตรงนี้หรอก""ฮ่าๆ ดีใจจัง"
"ดีใจอะไรวะ" ผมถามมัน
"ในที่สุดก็มีคนมาดูแลตอนกูไม่สบายแล้ว ชักอยากจะไม่สบายไปเรื่อยๆซะแล้วสิ"
"เจ๊ง ไม่ต้องขายของกันพอดีแผงมึงอ่ะ" ผมบอก
"ไม่เป็นไร กูก็รวมแผงไปนั่งขายกับน้าต้อยและมึงก็ได้นี่"
"แผนสูงจริงนะมึง เลิกพูดและกินต่อได้ละ"
จะว่าไปแล้วมันก็คืออุบัติรักแบบงงๆสำหรับเราสองคนเหมือนกัน ขอกันแบบงงๆ แล้วก็ลงเอยกันแบบงงๆซะอย่างนั้น
- - - - - - - - - -
สถานีต่อไป... สถานีสวนจตุจักร ท่านสามารถเปลี่ยนเส้นทางไปบีทีเอสได้ที่สถานีนี้
Next Station... Chatuchak Park , Passenger can connect to BTS from this station.
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) Love Rapid ระบบขนส่งความรัก / UP: กำแพงเพชร [28DEC] (อ่าน 1749 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก