หัวข้อ: #Holler...เรียกฉันสิที่รัก#...ตอนที่ 71 (17/11/19) P.37 -END-

[o4u0n7]

  ค่อยๆ สอนอย่างใจเย็น ...อ่าาา

[Ginny Jinny]

 

[mild-dy]

 

[utamon]

สอนกันยาวๆไปเลยค่ะคุณขาาา

[areenart1984]

ตาย ๆ ๆ ยาอมใต้ลิ้นของคนแก่อยู่ไหน ขอหาก่อน รอบหน้าเจอกัน 

[weedear]

 

[kimjuy_o]

สวัสดีค่ะ ถึงเวลามาอัพตอนต่อไป  ตอนที่แล้วค้างกันใช่ไหมคะ ตอนนี้ก็มาอ่านต่อเนอะ พิธานจะรุนแรงกับพระพายไหม หรือว่าเหมาะแล้วที่จะต้องโดน ฮ่าๆ บอกตรงๆค่ะพอแต่งมาถึงฉากนี้ทีไรหวั่นใจทุกที ฮ่าๆ ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมได้นะคะ บอกกันหน่อยจะได้รู้ว่าโอเคกับฉากนี้รึเปล่า และเช่นเคย ผิดพลาดตรงไหนอะไรยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ เอาล่ะค่ะ ไปอ่านโลดดด อ่อ อย่าลืมเม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ  รัก



++++++++++++++++++++++++++++++
Holler…เรียกฉันสิที่รัก
ตอนที่ 14 The body say

You can touch me with slow hands
คุณสามารถสัมผัสฉันด้วยมือช้าๆได้นะ
Speed it up, baby, make me sweat
แล้วเร่งขึ้นอีก ที่รัก ทำให้ฉันเหงื่อไหลสิ
Dreamland, take me there cause I want your sex
พาฉันไปดินแดนแห่งความฝันที เพราะฉันต้องการเซ็กส์จากคุณ
If my body had a say, I wouldn’t turn away
หากร่างกายของฉันพูดได้ จะคงไม่ไปไหน
Touch, make love, taste you
สัมผัสสิ รักกัน ลิ้มรสคุณ
If my body told the truth, baby I would do
หากร่างกายของฉันพูดความจริงได้ ที่รัก โปรดทำเถอะ
Just what I want to
แค่อะไรที่ฉันต้องการ
   

        พระพายที่นอนหงายนั้นเริ่มซึมซับความรู้สึกที่พิธานกำลังจะมอบให้ โพรงปากที่เข้าครอบครองนั้นช่างอุ่นและให้ความรู้สึกนุ่มหยุ่นแปลกๆยามเมื่อพิธานขยับขึ้นลงนั้นมันช่างรู้สึกกระสันจนพระพายอยากขยับตัวตามไปด้วย และที่พระพายรู้สึกได้ชัดเจนคือริมฝีปากของพิธานครอบครองลำกลางตัวของพระพายไว้ได้เกือบหมด รู้สึกอายขึ้นมาทันทีเพราะขนาดที่ไม่ได้ใหญ่โตจนสามารถเข้าไปในปากได้หมดได้ช่างแตกต่างกับของพิธานอย่างสิ้นเชิง

        การขยับนั้นทำเอาพระพายสติเริ่มเลือนหาย ลิ้นนั้นแลบเลียส่วนปลายตรงรูเล็กๆที่ทำให้พระพายถึงกับเด้งเอวขึ้นเพราะความเสียวซ่าน พิธานนั้นช่ำชองและรู้ทุกจุดเป็นอย่างดี จากนั้นพิธานละริมฝีปากออกและโลมเลียตรงถุงบอลทั้งสอง ปลายลิ้นแหลมลากผ่านช้าๆพระพายตัวสั่นเทิ้มไปทั้งกาย รู้สึกถึงความกระสันมากกว่าโดนมือสัมผัสครั้งที่แล้วเสียอีกหรือเป็นเพราะห่วงรัดโคนก็ไม่ทราบที่ทำให้รู้สึกยิ่งกว่าเดิม

        พิธานทำอย่างช้าๆให้พระพายได้ซึมซับและเรียนรู้อย่างง่าย เพียงไม่นานนักพิธานก็ผละออกโดยที่พระพายได้แต่อารมณ์ค้างอยู่อย่างนั้น

“ถึงตานายแล้ว” พิธานว่าแล้วลุกขึ้นยืน พระพายอยากจะจัดการตัวเองต่อแต่การที่ปล่อยให้ตนเองค้างคาเช่นนี้ก็รู้สึกดีไม่น้อยเหมือนกัน เป็นการทรมานตัวเองที่รู้สึกสุขสมพอสมควรเลยทีเดียว


        พระพายนั่งลงตรงปลายเตียงพลางนึกถึงสิ่งที่พิธานเพิ่งจะทำให้ ความรู้สึกจังหวะลิ้นและการขยับริมฝีปาก พระพายค่อยๆเข้าครอบครองส่วนนั้นของพิธานและไม่ได้แตกต่างจากครั้งแรกมากนัก คือขนาดยังคงเท่าเดิมไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด แต่ครั้งนี้พระพายกลับรู้จังหวะที่จะขยับมากขึ้น

        กลิ่นความเป็นชายยังคงรุนแรงไม่ต่างจากครั้งแรก พระพายพยายามไม่ให้โดนฟัน ห่อปากให้เล็กที่สุดเท่าที่ทำได้กดหน้าเข้าออกช้าๆ มือนั้นก็จับรูดส่วนโคน ลิ้นก็ขยับหมุนวนไปด้วย จากนั้นก็ผละออกและแลบเลียตรงถุงบอลของพิธานที่กำลังตึงแน่นอยู่ พระพายลากลิ้นตรงเส้นกึ่งกลางระหว่างถุงกลมๆสองใบ ลิ้นเล็กๆของพระพายนั้นสร้างความพอใจให้พิธานไม่น้อยถึงกับส่งเสียงในลำคอเบาๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้นพระพายก็รู้สึกว่าทำได้ถูกต้องและสร้างความพอใจให้พิธานได้

        ยิ่งได้ยินเสียงของพิธานครางในลำคอมากขึ้นเท่าไหร่ พระพายยิ่งได้ใจขยับปากเข้าออกด้วยความเร็วยิ่งขึ้น สลับกับใช้มือหมุนรอบเข้าไปด้วย พิธานลูบผมของพระพายอย่างนุ่มนวลและมีบ้างที่กดศีรษะของพระพายให้เข้าไปให้ลึกกว่าเดิม

        ยิ่งทำมากไปเท่าไหร่พระพายยิ่งรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งมากขึ้นเท่านั้นและพาลนึกไปถึงตอนที่พิธานใช้ปากให้ ยิ่งทำให้แกนกลางของร่างกายเริ่มแข็งขึ้นที่ละนิดแอบคิดอยากจะใช้มือทำให้ตัวเองแต่ตอนนี้ไม่มีมือที่ว่างจะไปจัดการส่วนนั้นของตัวเองได้

“เยี่ยมมาก” พิธานเอ่ยชมก่อนที่จะพระพายหยุดทำ และผละออกเพราะรู้สึกเมื่อยปากและกรามพอสมควรแต่ก็แอบอมยิ้มที่ได้ยินพิธานเอ่ยชมเช่นนั้น


        พิธานเอื้อมมือไปหยิบสายหนังซึ่งเป็นเข็มขัดสองเส้น จากนั้นพระพายถูกดันตัวให้นอนลง พิธานดันเข่าของพระพายให้ชิดกับหน้าอกและใช้เข็มขัดหนังนั้นรัดโคนขาและหน้าแข้งของพระพายทั้งสองข้าง ทำให้พระพายหุบขาลงไม่ได้ต้องอ้าขาชันเข่าอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาและดูเหมือนจะเปิดให้ช่องทางด้านหลังอ้าซ่ากว่าเดิมด้วย นี่คือคงเป็นคุณสมบัติของเข็มขัดหนังสองเส้นนี้อย่างแน่นอน

“เดี๋ยวๆ แบบนี้มันขยับลำบากนะ” พระพายร้องบอกพลางพยามขยับขาแต่ก็ไม่สามารถขยับได้

“รู้ไหมทำไมวันนี้ถึงมัดท่านี้?” พิธานถามกลับ

“ยังโกรธเรื่องของเก้าอยู่รึไง?” พระพายคิดถึงเรื่องที่เพิ่งจะทะเลาะกันก่อนหน้านี้

“ไม่ใช่เรื่องนั้นแต่เรื่องที่แอบไปเที่ยวอาบอบนวด เรื่องนี้สิที่ต้องพูดถึง”


        พระพายตาโตขึ้นอย่างตกใจ ไม่คิดว่าพิธานจะรู้เรื่องนี้และรู้ได้อย่างไรกันว่าเขาแอบไปสถานที่อย่างนั้น พระพายพยายามจะอ้าปากอธิบายแต่พิธานกลับรัดเข็มขัดให้แน่นขึ้นไปอีก

“ความผิดสองกระทงเลยนะ จะต้องลงโทษยังไงให้จำว่าอย่าทำแบบนั้นอีก”


        พิธานพลางใช้สายตากวาดมองไปทั้งร่าง ก่อนที่จะใช้นิ้วแตะตรงส่วนปลายของพระพายอย่างกลั่นแกล้งจนพระพายสะดุ้งโหยง เพราะตอนนี้ห่วงรัดเริ่มตึงแน่นมากว่าขึ้นเมื่อครู่แล้ว

        หลังจากแกล้งพระพายจนพอใจแล้วพิธานเริ่มสวมถุงยางอนามัยที่นิ้วและส่วนนั้นของตนเอง การสอดใส่นิ้วของพิธานในครั้งนี้รู้สึกว่าจะรุนแรงกว่าครั้งที่แล้ว นิ้วมือหมุนควานเข้าออกรวดเร็วจนพระพายต้องผวากายตามจังหวะการเข้าออก เจลใสที่พิธานใช้นั้นอุ่นจนรู้สึกวูบโหวงในช่องท้อง บวกกับขาที่อ้ากว้างอยู่อย่างนั้นยิ่งทำให้ทุกอย่างดูง่ายดายมากยิ่งขึ้น

        พิธานก้มมองช่องทางที่เบิกไว้ดูกว้างมากขึ้นและดูท่าจะรับสิ่งอื่นที่ใหญ่กว่านิ้วได้แล้ว สายตากรุ้มกริ่มยามที่สบตาพระพายทำเอาหัวใจเต้นถี่ ชักอยากได้ผ้าปิดตามาปิดเสียแล้วยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจจะเต้นออกมานอกอก พิธานจัดการสวมถุงยางอนามัยให้ตนเองเพื่อความพร้อม ความใหญ่โตนั้นชูชันราวกับกำลังดีใจที่จะได้เข้าไปในช่องทางของพระพายเสียที

“จะเข้าไปละนะ”

        พระพายแอบด่าพิธานในใจว่าไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ ยิ่งได้ยินเสียงยิ่งเห็นภาพก็ยิ่งอาย ยามที่ร่างกายส่วนแข็งแกร่งของพิธานสอดใส่เข้ามา เป็นภาพที่ดูชวนลามกจนไม่อาจจะทนดูต่อไปได้แล้ว ทั้งสีหน้าทั้งท่าทางร่างกายที่ค่อยๆขยับเข้ามา ความรู้สึกอึดอัดเหมือนมีของแข็งและแปลกปลอมเข้ามาในร่างกาย ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ทำให้พระพายรู้สึกอับอายทั้งสิ้น

        การขยับของพิธานนั้นไม่ได้เนิบนาบไม่ได้กลั่นแกล้งพระพายเหมือนทุกๆครั้ง รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ยังคงโมโหแบบกรุ่นๆ บทลงโทษที่พระพายคิดอยู่แล้วว่าจะต้องมีและในที่สุดก็มาถึง แรงกระแทกนั้นรุนแรงจนพระพายสะดุ้งตัวไปหลายครั้ง

“อึก...” พระพายร้องออกมา รู้สึกจุกไม่เบาเมื่อพิธานใส่แรงมาแต่ละที

"เจ็บเหรอ?” พิธานถาม ทั้งๆที่ยังคงขยับเข้าออกอยู่อย่างนั้น

“อืม..อะ” เสียงร้องที่เหมือนจะอึดอัดไม่ได้สุขสมเหมือนครั้งที่แล้ว

“ทำผิดก็ต้องลงโทษกันหน่อยจะได้จำ”


        เสียงนั้นราวกับจะกระซิบแต่รู้สึกได้ยินอย่างชัดเจนในความคิดของพระพาย มันชัดเจนถึงความรู้สึกที่ไม่พอใจของพิธาน แม้ว่าเจ้าตัวจะเป็นคนยอมขอโทษและอยากให้เรื่องนี้จบแต่ลึกๆยังคงไม่พอใจอยู่ดี จึงใช้วิธีนี้มาลงโทษพระพายอย่างเช่นตอนนี้

        พระพายเริ่มจะไม่ไหวรู้สึกชาที่ต้นขามากขึ้นเพราะเข็มขัดที่มัดต้นขาดันขาให้ค้างอยู่ท่านี้ตลอด มันเป็นความอึดอัดแปลกๆจะว่าทรมานก็ไม่ใช่ จะว่าสุขสมก็ไม่เชิงหรือเพราะคนที่ข้างบนตอนนี้กำลังอารมณ์ขุ่นมัวจึงไมได้รู้สึกดีอย่างเช่นทุกครั้ง

“ขอ...ขอโทษ” จู่ๆพระพายก็พูดขึ้นมา พิธานเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ขอโทษ..เรื่องอะไร?”

“ก็ทุก อะ เรื่อง” พระพายว่า

“จะขอโทษทำไม?”

“ไม่รู้เหมือนกัน..แค่อยากพูด”

“แล้วยังไงต่อ?”

“จะ..จะไม่ทำแบบนั้นอีก..แล้ว” พิธานที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงัก สีหน้าที่ดูนิ่งๆเริ่มจะมีรอยยิ้มที่มุมปากเกิดขึ้น

“กำลังง้อฉันเหรอ?” พิธานถาม

“ไม่รู้สิ” พระพายเบือนหน้าไม่อยากสบสายตาของพิธานที่ดูแวววาวอย่างคนกำลังสนุก ไม่อยากให้พิธานอ่านสายตาตอนนี้ได้ว่าตนกำลังรู้สึกอย่างไร

“ได้ยินแบบนี้ก็ค่อยรู้สึกดีหน่อย”


        พิธานว่าเช่นนั้นก่อนที่จะถอนตัวเองออกมาแล้วนั่งลงข้างๆพระพายที่กำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้นพิธานก็จัดการยกพระพายให้ขึ้นมานั่งบนขาของพิธานที่ตอนนี้ดันหลังของตัวเองให้พิงหัวเตียง

“อยากไถ่โทษไหม?” พิธานถาม พระพายขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“ไถ่โทษอะไร?”

“ก็เรื่องที่ทำให้ฉันหงุดหงิดไง ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยไปแล้ว แต่พอนึกๆแล้วก็โมโหขึ้นมา มันไม่ยอมหายเลยต้องไปลงที่นายแบบนั้นไง”

“แล้วจะให้ทำอะไร?”

“ขึ้นข้างบนแล้วลองทำด้วยตัวเองดู”


        พระพายนั่งอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจ จะให้เป็นคนทำเองอยู่ข้างบน นี่คงเป็นเรื่องที่บ้าที่สุดที่พระพายเคยได้ยิน จะขึ้นไปนั่งทำได้อย่างไร ไม่เคยรู้ว่าต้องทำอย่างไรแล้วไหนจะโดนมัดขาอยู่อย่างนี้แค่นึกก็รู้สึกว่ามันยากลำบากเกินกว่าจะทำได้แล้ว
 
“คิดว่าคงไม่ไหว” พระพายส่ายหน้าทันที

“ลองก่อนสิ ไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก”

“แต่..ยังไงก็นึกภาพไม่ออก”

“ลองดู อาจจะชอบก็ได้ใครจะไปรู้” พิธานบอก


        พระพายได้แต่เม้มริมฝีปากอย่างไม่รู้จะปฏิเสธพิธานอย่างไรดี แต่ก็รู้อยู่แล้วว่าจะอย่างไรก็ต้องทำอย่างที่พิธานต้องการอยู่ดี พระพายที่นั่งคุกเข่าทับขาของพิธานค่อยๆดันตัวเองขึ้นมาอย่างทุลักทุเล แต่พิธานก็ไม่ได้มองอย่างนิ่งดูดาย ช่วยพระพายให้ขึ้นมาพร้อมยังจับส่วนแข็งขืนของตนเองจ่อที่ช่องทางของพระพายอีกด้วย

        พระพายยกสะโพกขึ้นโดยกดเข่าทั้งสองข้างแนบข้างลำตัวของพิธาน กดสะโพกลงรับแท่งอุ่นนั้นเข้ามาไว้ในสะโพก พระพายก้มลงมองช่องทางของตนเองกลืนกินเข้าไปช้าๆ รู้สึกร้อนวาบเมื่อส่วนนั้นค่อยๆเข้ามาภายในร่างกาย ใบหน้าแดงซ่านเพราะไม่เคยเห็นใกล้ๆและชัดเจนถึงขนาดนี้มาก่อน มองเห็นถึงเส้นเอ็นที่โปนขึ้นมาตรงส่วนนั้นของพิธาน ช่องทางจีบเนื้อที่แหวกออกดูดกลืนส่วนนั้นเข้าไป

        ในที่สุดพระพายก็รับส่วนนั้นเข้าไปจนหมด แช่นิ่งมันไว้อย่างนั้นเพราะยังไม่เคยชิน รู้สึกถึงส่วนนั้นของพิธานที่เข้ามาลึกกว่าครั้งไหนๆ ความคับแน่นที่ทำเอาพระพายโกยลมหายใจเข้าออกลึกๆยาวๆ

“อย่าแช่นานสิ” พิธานว่า ในมือนั้นถือแผ่นไม้สีดำที่หยิบออกมาจากกล่องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ


        พระพายพยายามขยับสะโพกขึ้นลงแต่มันก็ยากเหลือเกินเพราะขาที่ถูกมัดอยู่อย่างนี้ พระพายกำลังครุ่นคิดว่าต้องทำอย่างไรดี พิธานเองก็จ้องมองพระพายเช่นกันว่าพระพายจะทำอย่างไรต่อไป สายตานั้นวิบวับอย่างคนขี้เล่นที่เห็นเรื่องสนุกกำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า พระพายพยายามขยับท่าทางแต่ก็ไร้ผลอยู่ดี จนในที่สุดพิธานก็เอยขึ้นมา

“ลองเขย่งเท้าดูสิ”


        คำแนะนำสั้นๆของพิธานนั้นทำให้พระพายนิ่งไป พลางนึกว่าเขย่งเท้านั้นต้องทำท่าทางอย่างไร  พระพายก้มมองเข่าตัวเองที่กำลังคุกเข่าจึงพอจะเข้าใจแล้วว่าต้องทำอย่างไร พระพายใช้มือยกเข่าของตนเองขึ้นมาให้เป็นท่านั่งยอง ก่อนที่เขย่งเท้าทิ้งน้ำหนักลงที่ปลายเท้า ยกสะโพกขึ้นก่อนที่จะค่อยๆกดลง พบว่ามันไม่ได้ยากอย่างที่คิด

“เก่งมาก” คำชมของพิธานทำเอาพระพายรู้สึกอาย เหมือนเด็กน้อยที่ทำดีแล้วได้รับคำชมก็ไม่ผิดนัก


        ขยับตัวขึ้นลงเป็นจังหวะ รู้สึกเสียวซ่านไม่น้อยที่เป็นคนคุมเองทุกอย่าง อีกทั้งได้เห็นสีหน้าของพิธานที่กำลังพออกพอใจหลับตาลงอย่างเคลิบเคลิ้มยิ่งทำให้พระพายขยับเร็วขึ้นเพราะอยากเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของพิธาน


        ซึ่งมันก็ได้ผล ยามที่พระพายขยับแรงขึ้นและเร็วขึ้น พิธานถึงกับส่งเสียงอื้ออึงในลำคอพลางเด้งเอวสวนขึ้นมาแต่พระพายกลับลืมคิดไปเรื่องหนึ่ง เมื่อพิธานสวนกลับขึ้นมายิ่งกระแทกเข้าไปลึกกว่าเดิมและทำเอาพระพายเสียวซ่านขึ้นกว่าเดิม ยิ่งขยับขึ้นลงมากเท่าไหร่พระพายยิ่งรู้สึกเมามันจนวาบหวิวไปทั้งตัว

“อ๊ะ...” พระพายแหงนหน้าขึ้นพลางส่งเสียงครางออกมา มือนั้นกดหน้าท้องที่เป็นลอนของพิธานเป็นจุดยึดเหนี่ยวไม่ให้ร่างกายเซ


        พระพายไม่ได้มองเลยว่าตอนนี้พิธานกำลังรู้สึกอย่างไรเพราะยิ่งขยับมากเท่าไหร่ตนเองก็ยิ่งรู้สึกดีมากขึ้นไปเท่านั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้พิธานเริ่มใช้แผ่นไม้ลูบไล้สะโพกของเขาแล้วก่อนที่จะง้างมือตีลงบนสะโพกนั้นเบาๆ

“เพี๊ยะ!!”

“อ๊ะ!!”

         พระพายร้องออกมาอย่างตกใจและรู้สึกเจ็บแบบแน่นๆเหมือนโดนแผ่นไม้ฟาดลงบนสะโพก ความเจ็บแตกต่างจากไรดิ้งครอปที่ให้ความรู้สึกเจ็บแสบ แต่อุปกรณ์ชิ้นนี้รู้สึกถึงความเจ็บแบบกว้างกว่าและเต็มสะโพกมากกว่าเป็นจุดเล็กๆแบบไรดิ้งครอป

“นิสัยไม่ดี ต้องโดนตี” พิธานว่า


        พิธานทิ้งช่วงไม่กี่วินาทีก่อนที่จะตีแผ่นไม้นั้นลงไปอีกครั้ง คราวนี้แรงขึ้นและง้างมันสูงขึ้นความเจ็บจึงมากขึ้นกว่าเมื่อครู่นี้ พระพายกลืนน้ำลายลงคอ สูดปากเพราะความเสียวซ่านที่มากขึ้นตามความแรงที่พิธานตี ความเจ็บปวดแผ่ไปทั่วสะโพก รู้สึกดีเหลือเกินยิ่งทำให้อยากขยับตัวแรงขึ้นและเร็วขึ้นเพื่อให้พิธานรู้สึกถึงความเสียวซ่านที่ตอนนี้พระพายกำลังเผชิญอยู่


        หัวเข่านั้นเหน็บชา ข้อเท้าก็เมื่อยเกินกว่าจะรู้สึกอะไรได้แล้วแต่ความต้องการกลับพุ่งสูงขึ้นจนลืมเรื่องนั้นไป ลืมว่าชาจนไร้ความรู้สึกและท่าทางที่กำลังนั่งยองๆขย่มตัวของพิธานอยู่ในขณะนี้ พิธานกัดริมฝีปากพลางมองพระพายที่กำลังร่อนกายอยู่ เป็นภาพที่สวยงามจนบอกไม่ถูก ยิ่งนอนกันมากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกว่ารู้ใจและความต้องการของกันและกันมากขึ้น


        และแล้วพระพายก็เริ่มจะไม่ไหวเพราะแข้งขาสั่นพับเนื่องจากความเสียวซ่านที่มีมากเกินไป มากจนอยากจะขึ้นสู่จุดสุดยอดแล้ว พิธานเห็นเช่นนั้นจึงยกตัวพระพายออกแล้วให้นอนหงายลง ฉีกขาของพระพายให้กว้างขึ้นกว่าเดิมจากนั้นก็สอดใส่ด้วยความรวดเร็ว ไม่ใช่แค่พระพายที่รู้สึกคนเดียวแต่พิธานเองก็กำลังจะไม่ไหวเช่นเดียวกัน


        พิธานสอดกายเข้าออกช้าบ้างเร็วบ้างตามแต่ความอยากแกล้งพระพายที่เริ่มส่งเสียงครวญครางอออกมาพลางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร มือที่ใส่กุญแจมือนั้นจำกัดอิสระพระพายไม่รู้จะทำอย่างไรจึงดันตัวขึ้นแล้วยกแขนคล้องคอของพิธานให้โน้มลงมาและจัดการจูบอย่างดูดดื่มเพื่อต้องการระบายอารมณ์ที่กำลังสูงสุดโต่ง

        จูบที่พระพายเป็นคนเริ่มนั้นทำเอาพิธานสมาธิกระเจิดกระเจิงแต่ก็จูบตอบกลับไปเช่นเดียวกัน ริมฝีปากที่โต้ตอบกันอย่าดุเดือดไม่แพ้ช่วงล่างของร่างกายที่ขยับเข้าออกและหมุนคว้านอย่างเผ็ดร้อน กระแทกเข้าจุดกระสันของพระพายครั้งแล้วครั้งเล่า

“อ๊ะ...จะออก..อะ แล้ว”


        พิธานเองก็ขยับถี่ขึ้นๆ แต่พระพายกลับยิ่งรู้สึกว่าร่างกายจะระเบิด เพราะห่วงรัดโคนเริ่มรัดแน่นมากยิ่งขึ้นเมื่อส่วนนั้นของพระพายทำท่าจะปล่อย พิธานยิ้มกริ่มเมื่อเห็นท่าทีทรมานของพระพาย ความอัดแน่นไหลรวมมาจุกกันจนพระพายแทบจะกรีดร้อง

“อื้อ..ไม่..ไหว อ๊า”


             พระพายร้องออกมาอย่างสุดจะทน ยิ่งเห็นเช่นนั้นพิธานยิ่งอยากทำให้พระพายทนไม่ไหวมากยิ่งขึ้นยิ่งขยับกายเข้าออกให้เร็วขึ้นจนเสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นเรื่อย อีกทั้งยื่นมือไปแตะส่วนปลายที่สั่นระริก ยิ่งทำให้พระพายทุรนทุรายมากยิ่งกว่าเดิม

“ขอร้อง...อ๊า ช่วยที” พระพายเอ่ยปากขอร้องจนเสียงสั่น

“เรียกชื่อสิ..เพราะๆด้วย” พิธานแกล้งหนักกว่าเดิม และตอนนี้พระพายไม่อาจจะมีความเขินอายใดๆแล้ว

“พิ....ธาน...อะ ครับ ช่วยที”

“จะให้ช่วยใคร?” พิธานยังคงแกล้งต่อไปทั้งๆที่ตนเองก็เริ่มจะกลั้นไม่ไหวแล้ว

“ชะ..ช่วย พาย...หน่อย”


        ได้ยินเช่นนั้นก็พิธานก็เลือกจะช่วยตามคำขอร้อง ขยับกายเข้าออกรวดเร็วและรุนแรงจนพระพายตัวคลอนด้วยความแรง ความรัดแน่นตรงที่ถูกห่วงรัดไว้ไม่สามารถกลั้นความต้องการที่พากันทะลักออกมา แม้จะถูกรัดตรงส่วนนั้นแต่ก็ยังพากันไกลปริ่มออกมามากมาย พอๆกับความรู้สึกพุ่งสูงสุดที่มากมายเช่นกัน

              ในที่สุดพระพายก็ถึงจุดสุดยอดโดยที่พิธานทำแค่เพียงข้างหลังเท่านั้น เสียวซ่านและสุขสมจนตาพร่าน้ำตาไหลซึมหางตา หัวสมองเบลอขาวจนตั้งสติแทบไม่ทัน พิธานพรูลมหายใจออกอย่างรู้สึกพอใจเช่นกัน ยิ่งทำกับพระพายเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกว่าโหยหาและมีความต้องการมากกว่าเดิม

        พิธานถอนกายออกจากนั้นก็ถอดถุงยางออกและนำไปทิ้งในทั้งขยะ สภาพของพระพายตอนนี้กำลังหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เหงื่อพราวไปทั้งใบหน้าและร่างกายยิ่งกระตุ้นให้พิธานรู้สึกอย่าทำมากขึ้นไปอีก

        เมื่อจัดการตัวเองเสร็จ พิธานจึงปลดเข็มขัดหนังที่มัดต้นขาทั้งสองออก พระพายอ้าขากว้างนอนเหยียดอยู่อย่างนั้นโดยลืมความอายที่พิธานยืนมองอยู่ ส่วนกลางของพระพายค่อยๆลดขนาดลง พิธานจึงยอดถอดห่วงรัดอออกให้ ยอมรับว่าห่วงรัดนั้นทำให้พระพายถึงจุดสุดยอดรุนแรงพอสมควรเลยทีเดียว อีกทั้งความเหน็บชาจากการถูกมัดเริ่มกระจายทั่วขา สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้กับพระพายนิ่งนัก รู้สึกดีไปอีกแบบ รู้สึกซ่าๆและแอบวาบหวิวเบาๆ จนเริ่มมีความต้องการขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย

“อีกรอบไหม?” พิธานที่ยืนมองอยู่เอยถาม เมื่อเห็นพระพายเริ่มแตะต้องส่วนกลางของตัวเองอย่างลืมตัว

“ไม่...” พระพายตอบอย่างคนปากแข็ง แต่ใจจริงกลับรูสึกอยากทำอีกรอบ พิธานไม่ได้ฟังคำพูดนั้นแต่อย่างใด กลับคร่อมกายของพระพายไว้ก่อนที่จะก้มลงจูบอีกแล้ว

“อย่าหวังจะได้นอนเลย โทษฐานทำฉันโมโห”


        และนั่นทำให้พระพายหลับตาลงและเริ่มบรรเลงอีกรอบ คราวนี้พิธานจึงหยิบไรดิ้งครอ-ปออกมา พระพายแอบยิ้มในใจ ว่าคืนนี้ได้ลองของใหม่อีกทั้งยังได้ลองชิ้นเก่าที่รู้สึกติดอกติดใจตั้งแต่ครั้งที่แล้ว คืนนี้พระพายคงจะสุขสมและร่ำร้องเสียงแห้งจนกว่าพิธานจะหายโกรธเลยทีเดียว..


*Lyrics : Body say By Demi Lovato.
   

[why yyy]

ขอบคุณ

[ammchun]

โอ๊ยยยยยยยยยยพายยยยยยยยเป็นมาโซจริงแท้แน่นอน55555. พิธานนี่มีแค่ความรู้สึกหวงใช่มั้ย รักบ้างรึยัง. พระพายนี่ชอบแค่เซ็กส์รเปล่า.     สนุกมากค่า คุณกิมไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ

[bulldog17]

กลัวพายโดนทิ้งไว้กลางทางอ่ะ ไม่เอาน้าาา

[B52]

พระพายเจอทางสายใหม่แล้ว

[Ginny Jinny]

 

[Altasia]

อ่านไปเสียวหัวใจไป สุดยอดค่ะ

[utamon]

มันจะเกิดเป็นความรักบ้างหรือยังน้าา

[areenart1984]

ยาอมใต้ลิ้นไม่ได้ผลแฮะ รอบนี้ ของเป็นเลือด 2 ถุงแล้วกัน 

[｡Atlas]

ขุ่นพระ ติดใจสำนวนการเขียนของคุณกิมจากกวินเอย
พอมาตามอ่านเรื่องนี้แล้วแบบ อมกก แซ่บมากก คนละฟีลกับกวินเอยเลยค่ะ

ดีงามพระรามแปด ก๊าวหัวใจยิ่งนัก เป็น NC ที่ไม่มากไม่น้อยเกินไป 

เหมือนพิธานจะหลงพระพายหนักมากก ในขณะที่พระพายนี่เรายังเดาใจไม่ออก ว่าเริ่มชอบเค้า หรือชอบเซ็กส์ของเค้าเฉย ๆ กันแน่ 

[FeaRes]

 

[netich]

 

[klaew]

ถ้าไม่รักก็คงไม่หวง
คิดแบบนี้ได้ไหมนะ

[maicy]

คุณกิมไม่ทําให้ผิดหวังเลยค่ะ. เรื่องนี้ร้อนแรงผิดกับรักใสๆของกวินกับน้องเอยเลย. เป็นกําลังใจให้นะคะรออ่านทุกสัปดาห์ค่ะ

[appattap]

ลุ้นกว่าพระพายก็คือคนอ่านว่าครั้งนี้จะโดนอะไร ตอนโดนฟาด แซ่บมากเว้ออออ
 เป็น sm ที่อ่านละดูซอฟท์ไม่รุนแรง ชอบมากกค่าาา

[malula]

พระพายถูกแบล็คเมล์แน่เหรอหนู คือแบบหนูยิ่งกว่าเต็มใจนะลูก เพราะพิธานหล่อและแซ่บสินะ

[kimjuy_o]

มาต่อแล้วค่า  :katai5:มาช้ามากมาย ทั้งที่คิดจะอัพตอนเช้า แต่งานเข้าเยอะแยะ เลยมาเอาบ่ายแล้ว ขออภัยนะคะ  ตอนที่แล้วเสียงตอบรับดีจังเลยค่ะ ขอบคุณที่ชอบกันนะคะ มาตอนนี้...อ่านชื่อตอนคงจะเก็ทกันเนอะ ว่าพระพายคิดยังไง ลองไปอ่านกันเลยค่ะ และเหมือนทุกๆครั้ง คือหากมีคำผิดหรือข้อผิดพลาดอะไรก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยนะคะ เชิญอ่านเลยค่ะ อ่อ...ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ รัก...


++++++++++++++++++++++++
Holler…เรียกฉันสิที่รัก
ตอนที่ 15 Into you.

I’m so into you, I can barely breathe
ฉันหลงใหลคุณเหลือเกิน จนหายใจแทบไม่ออก
And all I wanna do is to fall in deep
และสิ่งที่ฉันต้องการคือตกหลุมรักคุณให้ลึกลงไปจนสุด
But close ain’t close enough ’til we cross the line
แต่แค่ใกล้กันมันก็ยังไม่พอ จนกว่าเราจะก้าวข้ามเส้นนั้นได้
So name a game to play, and I’ll role the dice
ตั้งชื่อเกมที่คุณอยากเล่นสิ แล้วฉันจะเป็นคนทอยลูกเต๋าเอง

        กว่าจะได้หลับเมื่อคืนนั้นก็ปาไปเกือบรุ่งสาง พระพายแทบจะไม่มีแรงลุกอาบน้ำ พิธานนั้นดูคึกจัดจนทำไปหลายต่อหลายครั้งและพระพายเลือกที่จะไม่นับ ลืมตาตื่นขึ้นมามองนาฬิกาพบว่าตอนนี้บ่ายโมงแล้ว ร่างกายเหมือนถูกใครทับมาก็ไม่ผิดเพราะแทบจะกระดิกตัวไม่ได้เลย พระพายนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น เหนื่อยและเพลียแม้จะนอนเยอะแต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่พออยู่ดี แต่เพราะร่างกายที่อึดของพระพายนั้นทำให้รอดพ้นความเหนื่อยล้าที่ถ้าหากคนอื่นเจอคงหลับไม่ตื่นเป็นวันๆแน่

             สายตาเหลือบไปมองพิธานที่ยังคงหลับอุตุอยู่อย่างนั้น ใบหน้ายามหลับนั้นดูสงบ ไม่ร้ายและไม่เย็นชาเหมือนที่เจ้าตัวชอบแสดงออก พระพายมองใบหน้านั้นก่อนที่จะคิดพิเรนทร์ใช้นิ้วแตะตรงเปลือกตาของพิธาน แต่พิธานก็ยังคงหลับต่ออย่างไม่รู้สึกอะไรใดๆทั้งสิ้น คราวนี้พระพายจึงเล่นอีก ใช้นิ้วแตะตรงปลายจมูกสะกิดเบาๆตรงรูจมูกแต่พิธานก็ยังคงไม่เคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น

        พระพายเริ่มเห็นว่าไม่สนุกแล้วจึงพลิกตัวหันหลังและจะดันตัวลุกขึ้นไปยังห้องน้ำ แต่แล้วพระพายก็ร้องเสียงหลงเมื่อพิธานคว้าเอวพระพายไว้แล้วเหวี่ยงพระพายมานอนทับตัวเองแทน

“เล่นอะไรแต่เช้า” พิธานถามด้วยน้ำเสียงแหบๆ

“นี่ไม่เช้าแล้ว บ่ายโมงแล้ว” พระพายบอก

“อ้าวเหรอ”

“ปล่อยสิ” พระพายว่าเมื่อพิธานยังคงกอดรัดพระพายอยู่อย่างนั้น

“สักรอบไหมล้างหน้าไก่ไง” พิธานพูดพลางหัวเราะเบาๆอย่างถูกใจในคำพูดของตัวเอง

“ล้างหน้าไก่มันตอนเช้า นี่มันบ่าย มุกฝืดชะมัด” พระพายว่า

“ตื่นเวลาไหนตอนนั้นก็คือตอนเช้า”

“ปล่อย จะเข้าห้องน้ำ” พระพายพยายามเบี่ยงตัวให้พิธานปล่อย

“ไม่” พิธานก็ไม่ยอม

“ถ้าอย่างนั้นจะฉี่ตรงนี้ละนะ” พระพายว่า

“ไปเถอะ” ในที่สุดพระพายก็ชนะ


        พระพายลุกออกจากเตียงโดยมีผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่ใกล้ๆมาใช้ เมื่อถึงห้องน้ำพระพายที่ก็มองหน้าตัวเองในกระจกที่แดงก่ำ รู้ตัวในทันทีว่ากำลังเขินอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ การแสดงออกที่เหมือนคนรักเล่นกันในยามเช้า ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอาย ทำตัวเหมือนสาวน้อยแรกแย้มก็ไม่มีผิด

        คิดไปก็ยิ่งรู้สึกว้าวุ่น พระพายจึงรีบอาบน้ำทันที แปรงสีฟันอันใหม่ที่ใช้ครั้งที่แล้วยังวางอยู่ที่เดิม พระพายจัดการอาบน้ำแปรงฟันทำธุระทุกอย่างเสร็จสรรพ จากนั้นก็ออกจากห้องน้ำ เห็นพิธานกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่ก็ไม่ได้ยินอะไรมากนักเพราะเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งนาทีพิธานก็วางสาย

“หิวไหม?” พิธานถาม

“ก็หิว” พระพายรู้สึกหิวมากจนตอนนี้เหมือนคนท้องไส้หายไปหมดแล้ว

“โทรสั่งอาหารแล้ว รอหน่อย เดี๋ยวก็มา” พิธานว่าก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ คำพูดเมื่อครู่นั้นเหมือนกำลังใส่ใจกันก็ไม่มีผิด

        พิธานเป็นคนเข้าห้องน้ำนานกว่าพระพาย ระหว่างนี้พระพายจึงนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นไปเรื่อยๆ ดูการ์ตูนเด็กในช่องเคเบิ้ลทีวีฆ่าเวลารอพิธานออกมาจากห้องน้ำและรออาหารที่กำลังจะมา

        เสียงกดกริ่งหน้าห้องดังขึ้น คืออาหารที่สั่งไว้ถูกนำมาส่งให้ พระพายเปิดประตูให้พนักงานนำอาหารที่มีหลายจานเข้าไปวางให้ที่โต๊ะในห้องครัวก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณ พร้อมๆกับที่พิธานออกมาจากห้องน้ำพอดี

“รอหน่อย เดี๋ยวกินพร้อมกัน”

        พระพายเลยนั่งรอพิธานอยู่เพียงครู่หนึ่งก่อนที่พิธานจะเดินออกมาพร้อมสวมชุดลำลองสบายๆ อาการที่พิธานสั่งเป็นพวกกับข้าวต่างๆพร้อมข้าวสวยสองจาน ทั้งสองนั่งทานกันอย่างเงียบๆเพราะต่างคนก็ต่างหิวไม่แพ้กัน

        ใช้เวลาไม่นานมากนัก อาหารตรงหน้าก็หมดเกลี้ยงพระพายลุกขึ้นไปหยิบน้ำดื่มสองขวดมาให้ตัวเองและเผื่อพิธานด้วย พิธานรับน้ำดื่มไป

“วันนี้จะไปไหนไหม?” พิธานถามขึ้น พระพายนึกสิ่งที่ตัวเองจะทำวันนี้ว่ามีหรือไม่

“ก็ไม่นะ ทำไมเหรอ?” 

“จะชวนไปเที่ยวสักหน่อย” พิธานว่า

“ไปเที่ยวเหรอ” พระพายเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อหูตัวเองที่ได้ยินว่าพิธานจะพาไปเที่ยว

“ก็แค่เดินห้างเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ”

“ก็ได้อยู่หรอก ว่าแต่มีของที่จะซื้อเหรอ?” พระพายถาม

“ก็...ไม่มี”

“คิดว่ามีของที่จะซื้อเสียอีก” พระพายว่า

“แค่..อยากพาไปดูหนัง”


        พระพายเลิกคิ้วพลางจ้องมองพิธานที่ตอนนี้หันหน้าไปทางอื่นราวกับจะหลบหน้า คำชวนไปเที่ยวของพิธานเหมือนกำลังชวนไปเดทไม่มีผิด ยิ่งเห็นท่าทาของพิธานที่ดูเหมือนจะไม่เป็นตัวของตัวเองยิ่งเป็นการยืนยันความคิดให้ถูกต้องมากยิ่งขึ้น
 
“ก็ได้นะ” พระพายตอบรับคำชวนก่อนที่จะเก็บจานทั้งหมดลงบนถาดที่ที่พนักงานเอามาส่งเมื่อครู่นี้

“โอเค ถ้าอย่างนั้นขอเวลาไปแต่งตัวหน่อย แล้วนายจะใส่ชุดนี้ไปเหรอ?” พิธานมองชุดที่พระพายสวมซึ่งเป็นชุดของเมื่อคืน

“ก็ใช่ไง”

“เปลี่ยนเสื้อหน่อยก็ดีนะ” พิธานว่าแล้วเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวจากนั้นก็เดินออกมาพร้อมเสื้อยืดตัวหนึ่งซึ่งมองจากขนาดแล้วน่าใช่ของพิธาน

“ใส่ตัวนี้ก็แล้วกัน” พิธานยื่นเสื้อตัวนั้นให้

“มีไซส์แบบนี้ด้วยเหรอ?” พระพายถามอย่างแปลกใจ

“ซื้อมาผิด” พิธานบอกแค่นั้น พระพายยักไหล่อย่างเข้าใจจากนั้นก็รับมาแล้วเปลี่ยนตรงนั้นเลย

“เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนชุด นั่งรอก่อน”


        พิธานไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใช้เวลาไม่นานนักพิธานก็เดินออกมาพร้อมการแต่งตัวสบายๆแต่เท่จนต้องเหลียวหลัง พระพายมองตัวเองที่ดูจะหม่นหมองไร้ซึ่งราศีเลยทีเดียวหากไปเทียบกับพิธาน

“ไปกันเถอะ”

        ทั้งสองคนออกจากคอนโด พิธานมุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมืองเพื่อไปดูหนังตามที่เจ้าตัวบอก พิธานขับรถไปฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี โดยที่พระพายได้แต่มองเป็นระยะๆรู้สึกว่าวันนี้พิธานดูร่าเริงกว่าวันไหนๆ ผิดวิสัยนิ่งเฉยเย็นชาเป็นที่สุด

“ไปโดนตัวไหนมา?” พระพายถาม

“หมายถึงอะไร?” พิธานหันมาถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ดูอารมณ์ดีเกินเหตุ เลยต้องถามว่าไปโดนตัวไหนมา” พระพายว่า

“ก็โดนตัวเมื่อคืนไง” พิธานว่าพระพายรีบหันหน้าไปมองข้างทางทันที คำพูดเช่นนั้นฟังก็รู้ว่าพูดถึงการมีอะไรกันเมื่อคืนนี้

“ถึงกับอายเลยรึไง” พิธานถาม

“เปล่าซะหน่อย” พระพายปฏิเสธทันควัน

“ปากแข็ง” พิธานว่า พระพายรู้สึกหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ


        ใช้เวลาไปพอสมควรกว่าจะมาถึง พิธานจอดรถในส่วนที่จอดรถพิเศษสำหรับซุปเปอร์คาร์เท่านั้น จากนั้นทั้งสองคนก็กดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่มีโรงหนังตั้งอยู่

        วันนี้เป็นวันหยุด ผู้คนจึงเยอะแยะมากมายซึ่งเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว พิธานเดินไปซื้อตั๋ว สายตาของคนแถวนั้นพากันจ้องมองร่างสูงที่เดินแหวกผู้คน ดูโดดเด่นและชวนมองเพราะหน้าตาที่หล่อเหลา พระพายยิ่งรู้สึกว่าถ้าหากเดินด้วยกันจะยิ่งโดนเปรียบเทียบแน่นอน

        พิธานเดินกลับมาพร้อมตั๋ว วันนี้พิธานดูกระตือรือร้นจนรู้สึกว่ามากกว่าปกติ แม้ใบหน้าจะไม่ได้ยิ้มแย้มแต่แววตานั้นดูเป็นประกาย เพราะพิธานที่พระพายรู้จักนั้นไม่ได้เป็นคนแบบนี้ พิธานที่เห็นก่อนหน้านี่เป็นคนเย็นชากับทุกสิ่งทุกอย่างรวมไปถึงคนรอบข้าง ไม่ได้เป็นคนมีความสุขได้ง่ายๆกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ นั่นคือพิธานที่พระพายรู้จักและรู้สึกจากการเจอหน้ากันเมื่อก่อนหน้านี้

“เป็นอะไรไป?” พิธานถามพระพายที่ตอนนี้นิ่งค้างราวกับกำลังเหม่อลอยถึงเรื่องอะไรสักอย่าง

“อ่อ...เปล่า”

“เห็นเหม่อ คิดว่ากำลังนึกถึงคนอื่น”

“แล้วถ้านึกถึงคนอื่นไม่ได้รึยังไง?”

“ไม่ได้ ตอนนี้นายอยู่กับฉันต้องคิดแค่เรื่องฉัน”


        พระพายอมยิ้ม ยังไงพิธานก็ยังคงเป็นพิธานที่ชอบออกคำสั่งและเอาแต่ใจเหมือนเดิม แต่ในคำพูดนั้นทำให้พระพายรู้สึกอะไรบางอย่าง เป็นคำพูดที่ดูจะต้องการให้พระพายคิดถึงแต่พิธาน เป็นคำพูดผูกขาดยังไงชอบกล

        ทั้งสองคนไม่ได้ซื้อข้าวโพดคั่วหรือน้ำอัดลมอย่างคนอื่นเขา เพราะเพิ่งจะทานข้าวมาอิ่มๆคงไม่อยากจะหาอะไรใส่เข้าไปในท้องให้เต็มไปมากกว่านี้แล้ว

        พิธานเลือกภาพยนตร์แอคชั่นฟอร์มยักษ์แห่งปีซึ่งคนเนืองแน่นรอซื้อตั๋วกันเยอะมากดูจากคนที่นั่งรอด้วยกัน พิธานเลือกเวลาที่ใกล้ที่สุดซึ่งเป็นเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง

“ไปเดินเล่นฆ่าเวลาไหม?” พิธานถาม

“ก็ได้”


        ทั้งสองคนจึงเดินไปดูข้าวของเรื่อยๆ เข้าร้านนั้นออกร้านนี้โดยไม่มีจุดหมายว่าจะซื้ออะไร แต่แล้วพิธานก็มาหยุดที่ร้านยี่ห้อดังร้านหนึ่งซึ่งราคาแพงหูดับตับไหม้ เป็นเสื้อยืดสีขาวมีลายกราฟฟิกเป็นชื่อยี่ห้อของร้าน แต่เมื่อพระพายพลิกดูป้ายราคานั้นทำเอาพระพายสะดุ้งตัว

“แค่เสื้อยืดตัวตั้งสองพัน” พระพายบ่นเบาๆ

“เนื้อผ้าดี ใส่ได้นาน ราคานี้ก็ไม่แปลก” พิธานแย้ง

“ยังไงก็แพงอยู่ดี”

“ขี้บ่น” พิธานว่าก่อนที่จะหยิบเสื้อแบบนั้นมาสองตัวสองขนาด พิธานจ่ายเงินเรียบร้อยและยื่นหนึ่งถุงให้พระพาย

“จะให้ช่วยถือเหรอ?”

“เปล่า ซื้อให้” พิธานว่า

“เอาไปคืนเลย ไม่เอา” พระพายส่ายหน้า

“เอาไป นี่คือคำสั่ง” พิธานบังคับ

“แต่ไม่อยากได้”

“ก็ซื้อมาแล้ว ยังไงก็ต้องรับ”


        พระพายจะเอาอะไรไปเถียงกับพิธานผู้ซึ่งถือตัวเองเป็นใหญ่ สุดท้ายพระพายก็ต้องรับมันไปอย่างไม่สามารถจะปฏิเสธใดๆได้อีก รับถุงนั้นมาถือไว้โดยที่พิธานมองมันอย่างพออกพอใจ

“ไปกันเถอะ หนังใกล้จะฉายแล้ว”

        ทั้งสองคนเดินกลับไปยังโรงที่ฉายภาพยนตร์อีกครั้ง แต่คราวพิธานพาเดินขึ้นบันไดเลื่อนและพาไปยังเลานจ์ ยื่นตั๋วให้พนักงานฉีกตั๋ว ซึ่งที่นี่สถานที่รองรับกว้างขวางและดูเงียบ พระพายแอบมองราคาบนตั๋วตอนพิธานยื่นให้พนักงาน ซึ่งราคาสูงไม่ใช่เล่น

             ที่นี่มีบริการเครื่องดื่มฟรีหนึ่งแก้วแต่พิธานเลือกที่จะไม่รับและเดินเข้าไปยังโรงฉายแทน นี้เป็นที่นั่งแบบโซฟาทุกตัวและสามารถปรับนอนลงได้ราวกับกำลังนอนดูหนังที่อยู่บ้านไม่มีผิด มีทั้งหมอน ผ้าห่มให้ครบ อีกทั้งแบ่งความเป็นส่วนตัวโดยมีที่กั้นทุกคู่ที่นั่ง ทั้งสองนั่งดูโฆษณาของหนังไปหลายเรื่องและลุกขึ้นยืนทำความเคารพในเพลงสรรเสริญพระบารมี จากนั้นก็เริ่มเข้าสู่ช่วงที่ภาพยนตร์กำลังจะฉายแล้ว

        เริ่มหรี่ไฟลงจนมืด มีเพียงแสงสว่างจากจอภาพยนตร์เท่านั้น พิธานปรับเบาะต่ำจนเกือบราบและปรับให้พระพายด้วยเช่นกัน

        สมกับเป็นภาพยนตร์ที่ทุกคนรอคอย ฉากแอคชั่นบู๊กันสนุกสนาน ฉากสวยงามตระการตา พระพายตั้งอกตั้งใจดูอย่างที่สุดเพราะรู้สึกสนุกสนานไปกับเนื้อเรื่องที่กำลังโลดแล่นอยู่บนจอ

        เข้าฉากกำลังต่อมุกตลกระหว่างพระเอกและเพื่อนๆ จู่ๆมือของพิธานก็เอื้อมมาจับมือของพระพาย แม้จะมีพนักเก้าอี้สั้นแต่ก็ไม่ได้ขวางทางเท่าไหร่นัก พระพายหันไปมองพิธานที่ทำหน้าเฉยเมยเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่สำหรับพระพายแล้วนั่นหัวใจเต้นถี่แรงจนรู้สึกได้ รู้สึกถึงความตื่นเต้นและหวิวๆในใจ เหมือนมีอะไรฟูพองในใจก็ไม่ผิดนัก

        มือนั้นกระชับขึ้นมากเรื่อยๆพร้อมกับศีรษะของพิธานที่เริ่มเอนมาใกล้มากขึ้น ระยะศีรษะของพระพายนั้นอยู่ต่ำกว่าพิธาน กลายเป็นว่าตอนนี้พิธานซบเข้ากลุ่มผมของพระพายและกลายเป็นพระพายกำลังซบไหล่พิธานอยู่

        ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงสว่างเป็นช่วงๆจากจอฉายภาพยนตร์ พระพายไม่อาจจะมองเห็นถึงสีหน้าของพิธานได้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไร แต่หากพิธานเห็นสีหน้าของพระพายตอนนี้คงจะเกิดความไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอมยิ้มและใบหน้าแดงก่ำได้ขนาดนี้ เหมือนผู้หญิงที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งรักกับแฟนหนุ่มที่เพิ่งคบกันหมาดๆ ดูหวานละมุนและลึกซึ้งเกินกว่าจะคาดคิดได้

        พระพายเริ่มจะเข้าใจตัวเองแล้วว่าตอนนี้รู้สึกเช่นไร คำว่าตกหลุมรักคำนี้คงจะไม่ผิดนัก ไม่อาจจะหลอกตัวองได้ต่อไปว่าตอนนี้พระพายกำลังหลงใหลพิธานเข้าอย่างจัง เกมที่คิดจะเล่นตั้งแต่แรกดูท่าจะเป็นผู้แพ้อย่างเต็มตัว สิ่งที่เคยบอกกับตนเองว่าจะไม่ถลำลึกลงไปดูท่าจะยากเสียแล้ว พระพายตกลงไปในหลุมของพิธานจนทำท่าจะขึ้นมาไม่ได้แล้ว

        ยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งอยากเข้าไปใกล้มากขึ้นเท่านั้นและพิธานเองก็เหมือนจะไม่วิ่งหนีมีแต่จะเข้ามาใกล้และใกล้ขึ้นจะพระพายอยากจะลองเข้าไปดูสักครั้ง อยากจะรู้ว่าพิธานจะทำอย่างไรหากพระพายอยากจะทำให้เกมนี้มันผิดเพี้ยนไป จะเป็นอย่างไรหากเกมนี้ไม่สิ้นสุดอย่างที่คิดไว้ตอนแรก พระพายจะเดินหน้าต่อหรือจะหยุดแค่เพียงเท่านี้ดี พระพายเอาแต่คิดว่าจะทำอย่างไรดีหากความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้ว

        คิดจนลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้กำลังดูภาพยนตร์ที่ดำเนินมาถึงตอนจบแล้ว พิธานเป็นคนผละอออกมาและลุกขึ้นพร้อมๆกับแสงสว่างที่เริ่มมีขึ้นมา เครดิตภาพยนตร์ฉายขึ้นเป็นตัวหนังสือสีขาว พระพายได้แต่งุนงงกว่ามันจบไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“หลับไปเหรอ?” พิธานเอ่ยถามเมื่อเห็นพระพายดูตื่นกับแสงไฟที่สว่างขึ้น

“เกือบน่ะ” พระพายตอบไปเช่นนั้น

“หิวไหม?” พิธานถาม พลางมองนาฬิกาข้อมือซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาค่ำแล้ว

“อยากกินขนม”

“อืม”

        ทั้งสองคนไปยังร้านขายไอศกรีทที่มีสาขาหลายต่อหลายสาขาในห้างสรรพสินค้าทั่วไป พิธานเป็นคนสั่งโดยถามถึงรสไอศกรีมที่พระพายอยากทานเป็น นั่งเรื่อยเปื่อยได้ไม่นานไอศกรีมก็มาถึง ทั้งสองนั่งทานกันเงียบๆไม่ค่อยพูดจากันเท่าไหร่นะ

        ใช้เวลาไม่นานพระพายก็อิ่มเหลือเพียงรสรัมเรซิ่นที่อยากลองสั่งมาทานแต่ก็ไม่ถูกปากเท่าไหร่ ด้านพิธานยังคงนั่งทานไปเรื่อยๆจนหมดเกลี้ยง

“ทำไมกินไม่หมด” พิธานถาม

“ก็อิ่มแล้ว”

“ไม่ชอบรสนี้เหรอ?”

“ก็ใช่ มันไม่ค่อยอร่อย ชอบวานิลลามากกว่า” พระพายตอบ

“วานิลลาสินะ...จะได้จำไว้ว่าชอบแบบไหน” พิธานว่า อีกแล้วกับคำพูดที่ดูเอาใจใส่เช่นนี้ ถามถึงความชอบและไม่ชอบ ยิ่งทำให้รู้สึกชัดเจนมากยิ่งขึ้นว่าความคิดและความรู้สึกที่มีต่อพิธานมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

“อยากไปไหนต่อไหม” พิธานถามหลังจากทีเดินไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์

“ไม่ดีกว่า ป่านนี้แล้วคงต้องกลับห้อง” พระพายว่า

“ให้ไปส่งไหม?” พิธานถาม

“ไม่ต้องก็ได้ แยกกันตรงนี้เลย”

“จะให้ไปส่งก็ได้นะ” พิธานถามอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร” พระพายยืนยัน ทำให้ทั้งสองแยกกันตรงหน้าร้านไอศกรีม

“ไปนะ เดี๋ยวจะโทรหา รับสายด้วย” พิธานว่า

“อะ..อืม” พระพายพยักหน้า


        ก่อนกลับพิธานจ้องมองพระพายชั่วครู่ก่อนที่จะยกมือขึ้นและขยี้ผมพระพายเบาๆและเดินหันหลังกลับไป ทิ้งให้พระพายยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ท่าทางเมื่อครู่นั้นทำให้พระพายหัวใจพองโตได้ในทันที จะทำอย่างไรต่อไปกับความรู้สึกนี้พระพายจะจัดการมันได้อย่างไรในเมื่ออีกฝ่ายเป็นพิธาน ซึ่งเดาอะไรได้ยากมาก แต่หากพระพายจะคิดเข้าข้างตัวเองจะได้ไหมว่าพิธานเองก็รู้สึกอะไรขึ้นมานิดหน่อยมากกว่าแค่ความสัมพันธ์ฉันท์คู่นอน

        ระหว่างทางกลับห้อง พระพายมีหลากหลายความคิดและรวมไปถึงต้องบอกเก้า หากบอกเก้า เก้าคงจะเครียดแน่ๆเมื่อรู้ว่าพระพายนั้นคิดอะไรมากกว่าที่สมควรจะคิด แต่พระพายก็คิดจะบอกเก้าอยู่ดีเพราะเก้าเป็นเพียงคนเดียวที่คุยเรื่องพวกนี้ได้และมั่นใจว่าเก้าจะต้องปวดหัวกับเรื่องพวกนี้แน่ แค่คิดก็อดสงสารเก้าขึ้นมาไม่ได้ พระพายช่างเป็นเพื่อนนิสัยแย่ที่สร้างแต่ปัญหาและเรื่องปวดหัวให้เพื่อนอย่างเก้าจริงๆ... 


Lyrics : Into you By Ariana Grande.
      
++++++++++++++++++++++++++++    

 
 

[Dealta]

คุณพิธานเขาใส่ใจพระพายมาก แอบอยากรู้ว่าคุณพิธานต้องรู้จักกับพระพายก่อนหน้านี้หรือเปล่า  อาจจะเป็นฝ่านพิธานที่รู้จักกับพระพายอะไรอย่างนี้ เพราะดูคุณพิธานจะหลงไหลได้ปลื้มพระพายมาก

 ชอบคุณพิธานตอนนี้มาก เพราะเฮียแกเล่นแทชแท็กใจพระพายแบบรัวๆเลยค้า ตั้งเเต่หยอกล้อบนเตียงยันขยี้ผมเบาๆส่งท้ายก่อนเเยกกลับบ้าน แหมมม เฮียยย อาการชัดเวอร์ พระพายน่ารักใช่มั๊ยล่ะ อิอิ

  พระพายเองก็หวั่นไหวกับการกระทำที่โคตรจะใส่ใจของเฮีย ถ้าจะหลงรัก มันก็ไม่เเปลกหรอกพระพาย เพราะเฮียแกเซอร์วิชดีขนาดนี้
  ชอบบบบอ่ะ   
   
   

 

[B52]

 

[Ginny Jinny]

 

[Al2iskiren]

ไม่ใช่แค่พระพายที่หวั่นไหว คนอ่านเองก็แอบหวั่นไหวค่ะ 

[utamon]

ฮื่อออ แพ้มุมมอ่อนโยนของคุณพิธาน

[why yyy]

ขอบคุณ

[PharS]

คุณพิธานนนนน