มาแล้วค่า 
คลานเข้ามาช้าๆ พร้อมกับคำขอโทษที่มาสายนะคะ เพราะคิดว่าตัวเองหยิบไดรฟ์มาแล้ว แต่ที่ไหนได้ยังอยู่ที่เดิม ฮ่าๆ และอีกอย่างมีการผ่าตัดกะทันหันค่ะ ที่หัวไหล่พบก้อนเนื้อแปลกๆ ตอนนี้ใช้ชีวิตลำบากเพราะโดนน้ำไม่ได้ ฮ่าๆ และเดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะไปฟังผลก้อนเนื้อค่ะ ว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่า ภาวนาอย่าให้เป็นอะไรเลยค่ะ 
ตอนนี้เลยอัพปกติแล้ว ส่วนตอนหน้า อาจจะมาช้าหรือยังไงจะแจ้งบอกอีกทีนะคะ แต่รับประกันค่ะว่าไม่หายไปแน่นอน จะต้องแต่งและลงจนจบ สัญญาเลยค่ะ มีฉุกละหุกบ้าง อันนี้ต้องอภัยค่ะ เช่นเคยนะคะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยตรงนี้นะคะ อ่านให้สนุกน๊า ให้กำลังใจกันด้วยค่ะ รัก ไว้เจอกันนะคะ 
Holler…เรียกฉันสิที่รัก
ตอนที่ 23 Crush.
I feel a little rush
ฉันรู้สึกร้อนรนนิดหน่อย
I think I’ve got a little crush on you
ฉันคิดว่าฉันตกหลุมรักคุณหน่อยนึงแล้วล่ะ
I hope it’s not too much
ฉันหวังว่ามันจะไม่มากไปหรอกนะ
But babe when I’m with you, I hear it
แต่ที่รัก เวลาฉันอยู่กับคุณ ฉันได้ยินเสียงมันนะ
My heart singing
เสียงหัวใจของฉันมันร้องว่า
La, la, la, la, la, la, la, la-la
ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา-ลา
วันนี้เป็นวันศุกร์ซึ่งเป็นวันทำงานอีกวันก่อนถึงวันสุดท้ายคือวันเสาร์ เพราะมีวันหยุดนักขัตฤกษ์ในวันจันทร์ ทำให้พนักงานหลายๆคนได้วันหยุดสองวันติดซึ่งหาได้ยากหากไม่ใช่วันหยุดปีใหม่หรือวันสงกรานต์
เก้ามาทำงานอย่างขี้เกียจ โดยเช้าระหว่างที่กำลังเดินทางมาทำงานนั้น ไคได้ส่งข้อความมาทวงสัญญาเรื่องเดทของทั้งสองคน เก้าก็ต้องยอมรับในข้อเสนอนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ นั่นทำให้เย็นนี้หลังเลิกงาน เก้าจะไปเจอไคที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมื่อ เพื่อทำการเดทตามสัญญาให้มันจบๆไป
วันนี้เก้าทำอย่างหัวฟูยุ่งวุ่นวายเพราะมีงานเข้าตลอดเกือบทั้งวัน กว่าจะจัดการงานเสร็จก็ล่วงเลยเวลาเลิกงานไปแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะหกโมง มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เก้าที่กำลังจัดการงานชิ้นสุดท้ายที่ใกล้จะเสร็จจึงรีบรับสายโดยไม่ทันมองว่าใครเป็นคนโทรมา
“สวัสดีครับ” เก้ากรอกเสียง หูนั้นหนีบโทรศัพท์มือถือเอาไว้ โดยที่มือทั้งสองข้างก็ง่วนกับการพิมพ์งาน
“นายอยู่ไหน?” เสียงนั้นเอ่ยถาม เพียงแค่ได้ยินเสียงเก้าก็รู้ได้ว่าใครเป็นคนโทรมา
“โทษทีว่ะ วันนี้งานเข้าทั้งวันเลย กูอาจจะไปสายหน่อย” เก้าพูด เสียงนิ้วมือกระทบแป้นพิมพ์ดังอยู่ต่อเนื่อง
“ถ้าอย่างนั้นคงเดทกันไม่ได้แล้วล่ะ” ไคว่า
“เออๆ แล้วแต่มึงเลย”
“แต่เราต้องมาเจอกันนะ เพราะจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน จำที่บอกได้ใช่ไหม?”
“เออ จริงด้วย ช่วงนี้งานยุ่งจนกูลืมไปเลยว่ามึงนัดไปเที่ยว ยุ่งยากจริง” เก้าบ่นกระปอดกระแปด
“จะช่วยพระพายไม่ใช่รึไง ลืมไปแล้วเหรอ?” ไคย้ำความทรงจำให้
“เอาน่า รู้แล้วๆ สรุปวันนี้ไม่เดท แต่ไปคุยเรื่องสองคนนั้นแทนใช่ไหม” เก้าถามกลับ
“ใช่ เสร็จงานก็มาเจอกันที่ห้างเดิมที่นัดกันนั่นแหละ”
“เออๆ เดี๋ยวไป” เก้าวางสายจากนั้นก็รีบปั่นงานที่คั่งค้างอยู่ให้เสร็จให้เร็วที่สุด
ใช้เวลาไม่นานนักเก้าก็ทำงานเสร็จ ตอนนี้ทุกคนในแผนกเริ่มจะลุกกลับบ้านกันแล้ว เก้าก็เป็นอีกคนที่ส่งงานเสร็จแล้วและต้องเดินทางไปยังจุดนัดหมายที่ตอนนี้ไคกำลังรออยู่
ช่วงเวลาเย็นนั้นเป็นช่วงรถติดชนิดเห็นแล้วได้แต่ถอนหายใจ เก้าเลยเลือกจะนั่งวินมอเตอร์ไซค์เพื่อความรวดเร็วและราคาถูกกว่าแท็กซี่อยู่มาก คนขับพาลัดเลาะจนในที่สุดก็ถึงปลายทาง
เก้ารีบส่งข้อความถามว่าตอนนี้ไคอยู่ไหน ไคตอบกลับมาว่าอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เก้าจึงรีบขึ้นบันไดเลื่อนไปยังร้านอาหารที่ว่านั้นทันที เป็นร้านขายอาหารไทยประยุกต์ชื่อดัง
“โทษที” คำแรกที่เก้าเอ่ยเมื่อนั่งลงตรงข้ามกับไคที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่
“งานยุ่งเหรอ?” ไคถามอย่างเป็นห่วง
“เออสิ สงสัยจะใกล้วันหยุด ยัดงานกูอย่างเยอะแล้วไหนจะแก้ปัญหารายวัน” เก้าถือโอกาสตอบและระบายไปด้วย
“เอาน่า มันก็เรื่องปกติของคนทำงาน มันก็ต้องมีปัญหาให้แก้” ไครับฟังและพูดให้เก้ายอมรับและเข้าใจ
“เออๆ กูรู้หรอก แต่ก็เบื่อไง” เก้าว่า
“หิวแล้วใช่ไหม?” ไคถามอีก
“เดี๋ยวนะ นี่มากินข้าวก็เท่ากับเดทนะสิวะ” เก้าร้องขึ้น
“เดทมันต้องมากกว่านี้สิ อันนี้เรียกมาคุยกันเฉยๆ”
“กูรู้สึกเสียเปรียบชอบกล” เก้าหรี่ตามองไค
“เอาน่า คิดมากไปได้ สั่งอาหารไว้ให้แล้ว ไม่รู้ว่าชอบอะไรบ้างเลยสั่งมั่วๆไป”
“กูกินได้ทั้งนั้นแหละ ว่าแต่จะเริ่มเรื่องเลยไหม?” เก้าเปิดประเด็นก่อน
“วันหยุดมะรืน ถูกต้องไหม?”
“ใช่ วันอาทิตย์กับวันจันทร์ ตกลงจะไปไหน มีเวลาแค่สองวันเอง”
“ไปเขาใหญ่” ไคตอบ
“ก็ได้อยู่ ไม่ไกลด้วยแล้วจะไปกันยังไง”
“ก็ขับรถไปกันเองสิ ไปด้วยกันสี่คนเลย ขับรถไปตั้งแต่คืนวันเสาร์พรุ่งนี้เลย”
“มึงชวนพิธานแล้วเหรอ?” เก้าถาม ตอนนี้อาหารที่สั่งไว้เริ่มทยอยมาแล้ว
“ชวนแล้ว ตกลงแล้วว่ามา” ไคตอบ
“ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” เก้าถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ยากตรงไหน ก็บอกไปตรงๆว่าอยากเที่ยวแล้วก็ชวนนายไป แล้วนายก็ชวนพระพาย”
“เพื่อนมึงไม่สงสัยรึไงว่าทำไมมึงถึงชวนกู?”
“ก็ถามนะ ว่าสนิทกันตอนไหน ก็บอกไปว่ากำลังจีบ” ไคคนตรงที่ทำเอาเก้าสะดุ้งโหยงในคำพูดนั้น แทบอยากจะวิ่งออกจากร้านเพราะพนักงานที่เดินผ่านไปนั้นได้ยินเข้าเต็มๆ
“มึงมันบ้า” เก้าไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแล้ว
“พิธานอวยพรด้วยนะ ว่าขอให้จีบติด” ไคยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงคำพูดของพิธาน
“มึงแม่งบ้ากันทั้งสองคน” เก้าได้แต่ส่ายหน้าก่อนที่จะทานอาหารเพราะความหิวโหยที่กำลังกู่ร้องอยู่ในกะเพราะอาหาร
เก้าทานอาหารทุกอย่างด้วยความเอร็ดอร่อย ทั้งหิวบวกทั้งรสชาติอาหารที่ถูกปาก เก้าจึงทานอย่างตั้งอกตั้งใจโดยที่ไม่สนสายตาของไคที่นั่งอมยิ้มและมองโดยที่ไม่แตะอาหารเลยสักนิด เก้าที่ทานไปเรื่อยๆจึงเริ่มสังเกตถึงสายตาที่มองมา
“มึงไม่กินรึไง?” เก้าถามขึ้น
“ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ กินไปเถอะ” ไคว่าพลางดันจานอาหารให้เก้า
“ถ้าไม่หิวก็เลิกดูกูกินได้แล้ว” เก้าว่า
“ทำไมล่ะ ดูไม่ได้เหรอ?” ไคถามพลางยิ้ม
“จะเริ่มกินไม่ลงเพราะมึงเอาแต่จ้องนี่แหละ” เก้าบ่นทั้งที่ยังแทะปีกไก่ทอดอยู่
“ก็น่าดูนี่นา” ไคว่า แม้จะอาหารเต็มปากแต่เก้าก็รู้สึกจุกขึ้นมาดื้อๆเมื่อได้ยินคำพูดของไค
“เรื่องของมึงล่ะกัน”
เก้าตัดบทก่อนที่จะทานอาหารต่อไปจนเกือบจะหมดทุกจาน โดยที่ไคแตะไปได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น เก้านั่งลูบท้องบ่งบอกว่าอิ่มจนท้องตึงไปเสียแล้ว ไคมองเก้าด้วยสายตาหลากหลายจาเก้าต้องถามขึ้นมาอีกครั้ง
“จะจ้องอะไรนักหนา” เก้าว่าพลางเบือนหน้าไปอีกทางเพราะสายตาของไคทำเอารู้สึกแปลกๆ
“กำลังคิดว่าตอนไปเที่ยวจะเป็นยังไง” ไคว่า
“กูว่าคงวุ่นวายจนน่าปวดหัว” เก้าตอบ
“ไม่หรอก มันต้องสนุกแน่ๆ” ไคแย้งอย่างไม่เห็นด้วย
“นี่กูยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงกับสองคนนั่น” เก้าพูดพลางคิดหนัก ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะให้พระพายบอกความรู้สึกรวมถึงพิธานที่ยากเย็นยิ่งกว่าเพราะไม่รู้ว่าคิดอะไรกันแน่
“ก็แค่หาโอกาสให้พวกเขาอยู่กันสองคน” ไคเสนอ
“แล้วมันจะได้ผลเหรอ กูหมายถึงเพื่อนกูจะกล้าบอกรึเปล่า ในขณะที่เพื่อนมึงอาจจะไม่คิดเหมือนกันก็ได้” เก้าว่าอย่างเป็นห่วงพระพาย
“อันนั้นต้องสุดแล้วแต่ทั้งสองคน มันเป็นเรื่องของพวกเขา และช่วยสร้างสถานการณ์ก็พอ” ไคว่า
“แล้วจะสร้างยังไง?” เก้าถาม
“ขอเวลาคิดสักคืน เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนพักเที่ยงจะโทรไปบอก” ไคว่า
“ขอให้ช่วยไอ้พายได้กูก็ดีใจแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นกลับกันเถอะ” ไคบอก ก่อนที่จะเรียกพนักงานให้คิดเงิน
เมื่อจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนจึงเดินออกมาจากร้าน เก้านั้นตั้งใจจะกลับเลย แต่ไคไม่ยอมขอเดินเล่นสักพักแล้วค่อยกลับ
“แต่กูง่วงแล้ว” เก้าบอก
“เดินย่อยก่อนสิ เดี๋ยวค่อยกลับ” ไคว่า
“ตามใจมึงล่ะกัน เห็นว่าเลี้ยงข้าวกูหรอกนะ”
“ให้เลี้ยงตลอดชีวิตก็ยังไหว” ไคบอก เก้าชะงักทันที
“มุกจีบของมึงเหรอ?” เก้าถาม
“ไม่ได้จีบ แต่พูดจริง” ไคยิ้มเก้าส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ
ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆจนไปเจอร้านเสื้อผ้ายี่ห้อดังของวัยรุ่นซึ่งราคาก็ถือว่าสูงพอสมควร ไม่รอช้าไครีบลากเก้าเข้าไปทันทีโดนที่ไม่ได้ไถ่ถามเก้าเลยสักนิด
“เดี๋ยวๆ” เก้าร้องขึ้นมาทั้งๆที่ถูกลากเข้าไปในร้าน
“สวัสดีค่ะ สนใจตัวไหนคะ?” พนักงานหญิงเข้ามาถามไคที่จับเสื้อยืดตัวหนึ่งขึ้นมา เป็นเสื้อยืดลายลิงยิ้มกว้างพร้อมลายกราฟฟิกสีสันสดใส
“ตัวนี้มี่กี่ตัวครับ?” ไคถาม
“ตอนนี้เหลือสองตัวสองขนาดค่ะ ลูกค้าทั้งสองคนน่าจะใส่ได้พอดีค่ะ” พนักงานเดินไปหยิบเสื้อลายเดียวกันที่มีอีกหนึ่งตัว
“ไม่เอา!!” เก้าร้องออกมาทันทีที่ไคยืนเสื้อตัวที่ที่ขนาดเล็กกว่าของตนหนึ่งเบอร์ทาบลงบนตัวเก้า
“เอาเถอะ” ไคบอกพร้อมส่งสายตาขอร้อง
“กูไม่อยากได้” เก้ายังยืนยันเช่นเดิม
“แต่อยากซื้อให้ จะได้ใส่ด้วยกัน” ไคว่า
“ให้ใส่คู่กับมึงน่ะเหรอ ตลกแล้ว” เก้าว่า แต่ไคไม่สนใจ
“เอาสองตัวนี้ครับ” ไคบอกพลางยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน
“มึงฟังที่กูพูดบ้างสิไค” เก้าว่า
“ก็ฟังนะ แต่อยากให้ จะได้ใส่ด้วยกัน” ไคบอก
“มึงกับกูใช่แฟนกันที่ไหนที่จะมาใส่เสื้อคู่กันน่ะ” เก้าแย้ง
“ก็ใส่ในฐานะเพื่อนก็ได้” ไคพูด
“แปลว่ามึงไม่ได้อยากจีบกูแล้วใช่ไหม?” เก้าพูดออกมาอย่างลืมตัว
“เดี๋ยวนะ พูดอะไร?” ไคถามในขณะที่รับบัตรกลับพร้อมของและเซ็นลายเซ็นลงบนบิล
“เปล่าสักหน่อย” เก้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคำพูดที่หลุดออกไปมันชวนน่าเข้าใจผิดไม่น้อย ราวกับจะถามว่าไคไม่อยากจีบตนต่อแล้วหรือ
ทั้งสองคนออกมาจากร้านพร้อมเสื้อที่อยู่ในถุง เก้าเริ่มทำหน้าเบื่อๆทั้งๆที่ไคยังคงยิ้ม นั่นทำให้เก้ายิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก
“ยิ้มอะไรของมึง?” เก้าถาม ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ลนลิฟต์เพื่อที่จะลงไปยังลานจอดรถชั้นล่างสุด
“ที่พูดมา ได้ยินนะ” ไคว่า
“พูดอะไร เรื่องอะไร?” เก้าทำไขสือ
“ไม่ต้องห่วง จีบต่อนั่นแหละ แต่ไม่อยากให้คิดอะไรเยอะอย่างเช่นเป็นแฟนกันถึงต้องใส่เสื้อคู่ได้ เพื่อนกันก็ใส่ได้” ไคว่า
ตอนนี้ลิฟต์เลื่อนลงมายังที่หมาย ไคและเก้าจึงเดินออกมาและตรงไปยังรถของไคที่จอดอยู่ เก้าที่ได้ยินคำพูดนั้นของไคก็เงียบไป รู้สึกอายไม่น้อยที่ไคจับความรู้สึกที่หลุดออกไปได้ ช่างน่าอายจริงๆ
“กูมาส่งมึงแค่นี่แหละ กูจะกลับแล้ว” เก้าว่า
“เดี๋ยวไปส่ง” ไคบอก
“ไม่ต้อง กูกลับเองได้”
“เถอะน่า ขึ้นรถเถอะ ไม่ใช่ไม่รู้สักหน่อยว่านายอยู่ไหน ไม่ต้องเปลืองค่ารถอีกด้วย ไม่สนใจเหรอ?” ไคหาเหตุผลสารพัดหว่านล้อมให้เก้าขึ้นรถ
“เออๆ ไม่ต้องพล่ามแล้ว กูขึ้นรถก็ได้” เก้ายอมในที่สุด
เก้าขึ้นรถคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย ไคจึงออกรถขับไปยังทางกลับห้องของเก้า ซึ่งรถติดพอสมควรทำให้การเดินทางล่าช้า เก้าที่ไม่รู้จะทำอะไรดีระหว่างรอรถเคลื่อนตัว จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พลางเลื่อนดูข่าวต่างๆในแอพพลิเคชั่นยอดฮิตอย่างเฟซบุ๊ค เมื่อเข้าไปดูหน้าของพระพาย ซึ่งเพิ่งแชร์วิดีโอเพลงเนื้อหาทำนองคนแอบรักพร้อมประโยคในเพลงที่บอก ‘ฉันจะพูดคุยยังไง ที่จะไม่ทำให้ใจของเธอนั้นพบว่าฉันแอบรักอยู่’ ซึ่งเก้าถึงกับหัวเราะออกมา
“มีอะไร?” ไคถามขึ้นอย่างสงสัย
“ก็ไอ้พายมันลงเพลงคนแอบรัก ตลกชะมัด” เก้าว่า
“เข้าใจพระพายนะ การแอบรักมันเหมือนจะสุขแต่ก็หน่วงเหมือนกัน” ไคพูด
“คนอย่างมึงเคยแอบรักใครด้วยเหรอ?” เก้าถามอย่างสงสัย
“เคยสิ ตอนนี้ก็เป็นอยู่” ไคบอก
“แล้วมึงจะมาจีบกูทำไม ในเมื่อมึงแอบรักคนอื่นอยู่” เก้าว่า รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“เข้าใจผิดแล้ว” ไคว่า ตอนนี้เริ่มขับมาใกล้จะถึงแถวห้องพักของเก้าแล้ว
“เข้าใจผิดยังไง?” เก้าถาม แม้จะหงุดหงิดแต่ก็ยังอยากรู้อยู่ดี
“ก็แอบรักนายนั่นแหละ” ไคบอก ทันทีที่จบประโยคนั้น เก้ารู้สึกว่าความร้อนเริ่มกระจายตรงแถวๆหน้า ทั้งๆที่เครื่องปรับอากาศในรถนั้นเย็นพอสมควรแต่ทำไมถึงหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาได้
“พะ..พูดบ้าอะไร” เก้าโพล่งพูดออกมา เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากไค
“อ้อ...ลืมไป ไม่ได้เรียกว่าแอบรัก เพราะบอกไปแล้ว” ไคว่า ยิ่งพูดเช่นนั้นเก้ายิ่งเริ่มทำตัวไม่ถูก
“เงียบไปเลยไอ้ลูกฝรั่งกวนตีน” เก้าด่าไคทันที
“เขินแล้วด่าเหรอ แปลกใหม่ดีนะ” ไคว่าอย่างอารมณ์ดี
“ไอ้ไค ไอ้ชั่ว” เก้าว่า ยิ่งพูดก็ยิ่งลนลานมากขึ้น
“นายนี่น่ารักเป็นบ้า” ไคยิ้มกว้างพลางหันมามองเก้าด้วยหางตาเพราะกำลังขับรถจึงต้องจำเป็นมองทาง
“พอได้แล้วโว้ย!!!” เก้าได้แต่ร้องออกมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ไคถึงกับหัวเราะ
ในที่สุดก็มาถึงหน้าที่พักของเก้าเสียที กว่าจะมาถึงก็เสียพลังงานในการด่าไคไปเสียเยอะ เพราะไคเอาแต่หัวเราะทั้งๆที่เก้าทำตัวไม่ถูกจึงต้องด่ากลบเกลื่อนแทน บทจะรุกหนักก็รุกจนไม่ทันหายใจหายคอ ทำเอาไปไม่ถูกเลยทีเดียว
“ถึงแล้ว” ไคบอกพลางจอดรถ
“กูไม่ให้ขึ้นไปห้องกูหรอกนะ” เก้ารีบดักทางทันที
“เบื่อคนรู้ทัน” ไคว่า
“มึงมันหัวหมอไง”
“ไม่ใช่คนแบบนั้นเสียหน่อย” ไคแย้งกลับ
“ไม่รู้แหละ ขอบใจก็แล้วกันที่เลี้ยงข้าวและก็มาส่ง” เก้าว่าก่อนที่จะปลดที่คาดนิภัยแต่ไคห้ามกลับจับมือห้ามไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิ ถ้าไม่ให้ขึ้นห้องก็นั่งคุยกันสักนิดก็ยังดี” ไคบอก
“วันนี้กูกับมึงคุยกันมาเยอะแล้ว”
“ไม่หรอก นิดเดียวเองมันไม่พอ” ไคว่า สายตาที่จ้องมานั้นเริ่มจริงจังและมองตรงจนเก้าเริ่มไม่แน่ใจว่าไคกำลังอยู่ในโหมดไหน
“อะไรของมึง บอกว่าเยอะแล้วไง” เก้าว่า แต่เสียงนั้นไม่ได้ดังเหมือนอย่างที่เคยพูดแบบปกติ เพราะรู้สึกถึงความจริงจังไม่ได้เป็นเล่นของไคในตอนนี้
“อยู่ด้วยกันก่อนได้ไหม?” ไคพูดพลางสบสายตาของเก้าที่นิ่งไปทันควันเพียงเพราะไคจ้องมองเข้ามา
“ได้ไหม?” ไคพูดเสียงเบา ขอร้องอย่างจริงจัง
“ก็...ก็ได้” เก้าตกลง รู้สึกหมู่นี้จะยอมไคมากเกินไปแล้ว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนี้เลยแท้ๆ
ไคยิ้มออกมานิดๆก่อนที่จะหันไปเปิดเพลง เสียงเพลงไทยสากลที่ดังขึ้นเบาๆ เป็นเพลงที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ในตอนนี้ อีกทั้งมันช่างเข้ากับบรรยากาศตอนนี้ บรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เก้านั่งนิ่งพลางมองไปข้างหน้า บางครั้งก็เหลือบมามองเก้าที่นั่งฮัมเพลงเบาๆ
“มึงฟังเพลงไทยด้วยเหรอ?” เก้าถาม
“ฟังสิ เพลงชาติไหนก็ตามถ้าเพราะก็จะฟัง” ไคตอบ
“แล้ว..ที่ให้อยู่นี่เพื่ออะไร? ให้กูมานั่งมึงดูมึงฟังเพลงเหรอ?” เก้าถาม
“อยากให้นั่งข้างๆ นั่งอยู่แบบนี้แหละ”
“มึงนี่บ้า” เก้าว่าเท่านั้นก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูแต่ไคกลับใช้มือดันลงจากนั้นก็โน้มตัวไปหาเก้าใกล้ๆ ใกล้จนเก้าต้องเบิกตาอย่างตกใจ
“มึงจะทำอะไร?” เก้าถาม พยายามทำท่าว่าไม่ได้กลัวไคที่บุกประชิดตัวขนาดนี้
“ขอจูบได้ไหม?” ไคถาม สายตายนั้นมองไปยังริมฝีปากของเก้า
“อะไรของมึง ไม่ให้” เก้าปฏิเสธทันที
“ได้ไหม?” ไคยังคงขอ
สายตานั้นหันมาสบตาเก้าในระยะใกล้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เก้ากลับนิ่งไป นิ่งเพราะสายตาที่สะกดมอง นิ่งเพราะท่าทีของไคที่เหมือนจะบังคับแต่ปากกลับขอร้องให้ยอม มันช่างดูสับสนจนเก้าถึงกับนิ่ง
“ได้ใช่ไหม?” ไคถามอีกครั้ง เก้ายังคงเงียบ แต่สายตานั้นจ้องมองไคกลับ ไคถือว่านั่นคือคำอนุญาตแล้ว
ไคขยับตัวเข้าไปอีกนิดก่อนที่จะแตะริมฝีปากเก้าด้วยริมฝีปากของตัวเอง แตะอย่างแผ่วเบาจนเก้าเริ่มใจคอไม่ได้ รู้สึกอ่อนยวบยาบไปทั้งตัว ทั้งที่เคยผ่านเรื่องอย่างว่าและจูบผู้หญิงมาอย่างโชกโชนแล้วแต่กลับพ่ายแพ้ต่อความอ่อนโยนที่กำลังเผชิญ ความนุ่มนวลที่ไคกำลังทำอยู่นี่ช่างเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย รู้แค่เพียงว่า...ใจอ่อนไปเสียแล้ว เผลอให้ไคเข้ามาในหัวใจเสียแล้ว เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆตอนนี้ราวกับดังชัดเจนอยู่ในอกของเก้าก็ไม่มีผิดนัก
ไคจูบเบาๆก่อนที่จะผละออก เก้ารู้สึกแน่ชัดว่าตอนนี้ตัวเองก็หน้าแดงเพราะความร้อนกระจายไปทั้งใบหน้า รอยยิ้มเล็กๆของไคที่ปรากฏขึ้นหมายถึงความพึงพอใจของเจ้าตัวในขณะนี้
“เสื้อตัวนี้..อยากให้ใส่ตอนไปเที่ยวกันได้ไหม?” ไคว่าพลางหยิบถึงเสื้อยืดที่ซื้อมาก่อนหน้านี้
“ไม่รับปาก” เก้าว่าเท่านั้นก่อนที่จะรีบปลดที่คาดนิรภัยและทำท่าจะรีบออกจากรถ
“ฝันดีนะ พรุ่งนี้ตอนเลิกงานเดี๋ยวจะมารับ อย่าลืมเก็บกระเป๋าด้วย” ไคว่า
“รู้น่า” เก้าพูดแค่นั้นก่อนที่จะออกจากรถและรีบจ้ำอ้าวเดินเข้าห้องด้วยความรวดเร็ว ไคได้แต่ยิ้มก่อนที่จะขับรถออกไป
เก้ารีบเดินเข้าห้องก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำทันที จากนั้นก็ออกมาเก็บของที่จะพาไปเที่ยวใส่กระเป๋าเป้ สายตาเหลือบไปมองถุงเสื้อยืดที่ไคซื้อให้ ลังเลสองจิตสองใจว่าจะทำตามที่ไคขอหรือไม่
“กูไม่ใส่กับมึงหรอก” เก้าว่าเท่านั้นก่อนที่จะละสายตาจากถุงใบนั้นและเก็บของยัดใส่กระเป๋าเป้ต่อไป
เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เก้าก็สวมกางเกงนอนเพื่อจะรีบหลับ เพราะพรุ่งนี้ต้องทำงานอีกทั้งเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อไปเที่ยว แต่จนแล้วจนรอดก็นอนไม่หลับเสียที เพราะจิตใจที่ว้าวุ่นจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ถามตัวเองว่าทำไมถึงยอม การที่ยอมให้ไคจูบแต่โดยดีและไม่ขัดขืนนั้นบ่งบอกอะไรได้มาก บอกถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนไป หรือกำลังใจอ่อน หรือเริ่มจะตกหลุมที่ไคขุดเข้าให้แล้ว...สุดท้ายหินก็กร่อนเพราะน้ำที่หยดใส่ทุกวันอย่างนั้นหรือ
“เก้า..มึงนะมึง” เก้าด่าตัวเองและพยายามหาวิธีให้ตัวเองนอนหลับให้ได้ในค่ำคืนนี้...
Lyrics: Crush by Yuna ft. Usher
หัวข้อ: #Holler...เรียกฉันสิที่รัก#...ตอนที่ 71 (17/11/19) P.37 -END- (อ่าน 224257 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก