สวัสดีค่ะ ขออภัยนะคะที่มาต่อล่าช้าจนเกินไป พอดียกโน้ตบุคไปซ่อมนิดหน่อยค่ะ มาต่อกันแล้วเนอะ อ่านให้สนุกนะคะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยให้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ สุดท้ายท้ายสุด อย่าลืมให้กำลังใจกันด้วยนะคะ รัก 
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Holler…เรียกฉันสิที่รัก
ตอนที่ 24 I need it
I need this space.
ฉันต้องการพื้นที่นี้
Just like you need air.
เหมือนที่เธอเองก็ต้องการหายใจ
I need this time.
ฉันต้องการช่วงเวลานี้
Time to clear up my mind.
ช่วงเวลาที่ต้องการลบล้างความคิดของฉัน
วันนี้เป็นวันที่เก้านัดเที่ยวต่างจังหวัด พระพายเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าสะพายเป็นที่เรียบร้อย โดยเก้านัดให้ไปเจอที่ป้ายรถเมล์แถวๆจุดหนึ่ง ซึ่งเป็นจุดกลางระหว่างทางที่ทำงานของพระพายและของเก้าเช่นกัน
พระพายเองก็ลืมถามเสียสนิทว่าใครไปบ้าง เผื่อเก้าจะชวนเพื่อนที่ทำงานหรือคนอื่นๆสมัยเรียน แต่ดูจากสภาพน่าจะไปกันแค่สองคน ซึ่งนั่นมันก็ดีสำหรับพระพายเหมือนกันที่จะหลีกหนีความวุ่นวายจากในเมืองออกไปยังเขาใหญ่ ไปพักผ่อนหย่อนใจต่างจังหวัดบ้าง เผื่อสมองจะได้ปลอดโปร่งเลิกคิดถึงพิธานที่หายเงียบไปอีกครั้งหลังจากวันนั้น แม้จะเพียงไม่กี่วันแต่พระพายกลับรู้สึกกระวนกระวายพอตัว นั่นยิ่งแสดงให้เห็นว่าพิธานมีอิทธิพลต่อหัวใจมากมายขนาดไหน ต้องหาหนทางในการหยุดความรู้สึกนี้ให้ได้สักทีแล้ว
พระพายทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจและต้องการให้เสร็จเร็วที่สุดเพราะไม่อยากให้มีงานค้างในช่วงวันหยุดในวันพรุ่งนี้จะได้เที่ยวอย่างสบายใจไม่ต้องมีอะไรมากังวล
“พาย วันหยุดไปบ้านพี่ไหม ไปกินปิ้งย่างกันอีก” พี่กล้วยถามขึ้น ตอนนี้ทั้งแผนกกำลังนั่งทานอาหารเที่ยงพร้อมกัน
“ผมมีนัดแล้วพี่” พระพายบอก
“อะไรวะ นัดกับสาวที่ไหนแน่เลยมึงน่ะ” พี่กล้วยว่า
“สาวที่ไหน ไม่มีหรอก นี่ก็ไปกับเพื่อน”
“เออๆ เดี๋ยวค่อยไปรอบหน้าก็ได้” พี่กล้วยว่า
“แต่จริงอย่างที่กล้วยมันพูดนะ เดี๋ยวนี่ดูเหม่อๆที่แท้ก็มีสาวอยู่นี่เอง” พี่ปีเอ่ยขึ้นมาอย่างเห็นด้วยกับความคิดพี่กล้วย
“ผมก็คิดนั่นนี่ไปเรื่อยแหละพี่ปี” พระพายตอบแบบปัดๆ
“จะจริงเหรอ?” พี่กล้วยว่าเสียงสูง
“พวกพี่นี่ชอบจับผิดผมจัง” พระพายเริ่มถูกต้องจนลน
“แล้วไอ้ที่โพสต์ลงเมื่อวันก่อนล่ะ เพลงของคนแอบรักแบบนั้น คิดว่ากูไม่รู้รึไง” พี่กล้วยบอก
“ก็เพลงมันเพราะ ก็แค่นั้นเอง” พระพายเริ่มทำท่าจะอิ่ม เลยยกแก้วดื่มน้ำทันที
“มีความลับกับพี่ๆเหรอ จับได้เมื่อไหร่พ่อจะล้อให้อายจนแทรกแผ่นดินหนีเลย” พี่กล้วยหัวเราะอย่างชั่วร้าย
“มึงก็แกล้งแต่พาย” พี่ปีว่า
“มันน่าแกล้งจะตายชัก” พี่ปีหัวเราะอีกครั้ง
“พี่มันโรคจิต” พระพายว่าก่อนที่จะลุกออกอย่างรวดเร็วเพราะไม่อย่างนั้นโดนพี่กล้วยตบกะโหลกแน่นอน
กลับมาทำงานอีกครั้งในเวลาบ่ายโมง แม้สายตาจะเหลือบมองไปยังโทรศัพท์มือถือเป็นครั้งคราวเพราะแอบรอคอยใครคนนั้นที่อย่างน้อยน่าจะมีข้อความเข้ามาบ้าง แต่เปล่าเลยมีแต่ความเงียบสนิทเท่านั้น พระพายถอนหายใจออกมาก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป
กว่าจะมาถึงเวลาเลิกงานก็รู้สึกว่ายาวนานไม่น้อย ตอนนี้พระพายตอกบัตรออกจากที่ทำงานและนั่งวินมอเตอร์ไซค์ตรงไปยังที่พักของตนเอง โชคดีที่เมื่อคืนนั้นเก็บกระเป๋าไว้แล้ว สิ่งเดียวที่ต้องทำตอนนี้คืออาบน้ำด้วยความไวแสง แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสบายๆจากนั้นก็สะพายกระเป๋าเป้ที่หลังและเรียกวินมอเตอร์ไซค์อีกรอบเพื่อไปยังป้ายรถเมล์ที่เก้านัดเจอ
ใช้เวลาไม่นานนักพระพายก็มายืนรอยังจุดนัดซึ่งตอนนี้เป็นเวลาหกโมงครึ่งแล้ว สิ่งแรกที่นึกถึงคือพิธานอีกแล้ว เจ้าตัวหายไปไม่คิดติดต่อมาเลย ทำให้พระพายไม่มีโอกาสที่จะบอกว่าวันหยุดนี้จะไปเที่ยวกับเก้า แต่เจ้าตัวคงไม่สนใจเพราะถ้าหากสนใจจริงก็คงติดต่อมาแล้ว อารมณ์น้อยใจปะทุขึ้นมาชั่วครู่แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ และยิ่งไปกว่านั้นจะหาโอกาสไหนบอกความรู้สึกที่แท้จริงอย่างที่เก้าต้องการให้บอก เจอหน้าก็ไม่ได้เจอ ข้อความสักคำก็ไม่มี สุดท้ายก็กลายเป็นมานั่งรออย่างไม่มีจุดหมายปลายทางอยู่เช่นนี้
รออยู่ได้สักพักก็มีรถคนหนึ่งมาเทียบจอด เป็นรถครอบครัวคันสีขาวดูสะอาดตา พระพายไม่ได้สนใจเท่าไหร่นักเพราะตอนนี้กำลังรอเก้าที่ยังไม่มาเสียที แต่แล้วกระจกของรถคันนั้นก็เลื่อนลงพบเป็นเก้านั่งอยู่ในรถแล้ว
“เฮ้ย ไอ้เก้า” พระพายร้องขึ้น
“ขึ้นรถๆ” เก้าบอกเท่านั้น พระพายจึงเปิดประตูรถอย่างงงๆ
ขึ้นรถไปสิ่งแรกที่เห็นคือเก้านั่งอยู่เบาะหลังคนขับและไคเป็นคนขับ แค่เห็นไคก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที อย่างไคหรือที่จะมาเที่ยวด้วยกันกับเก้า ทั้งสองคนที่เจอหน้ากันทีไรมีแต่เรื่องกันตลอด
“สวัสดีครับคุณไค” พระพายทักทายจากนั้นก็ปิดประตูทันที
“รัดเข็มขัดด้วยนะพระพาย” ไคบอกด้วยรอยยิ้ม
แต่ใครอีกคนที่นั่งข้างคนขับนั้นพระพายมองไม่เห็นถนัดนัก แต่เมื่อนั่งลงบนเบาะและขยับท่าทางให้ดีๆพอเงยหน้าเอี้ยวตัวขึ้นไปกลับเป็นคนที่พระพายคาดไม่ถึงว่าจะนั่งอยู่ตรงนี้
“คุณ..” พระพายพูดได้เพียงเท่านั้น พิธานหันหลับมามองพระพายที่อ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อที่เห็นพิธานนั่งอยู่ตรงนี้
“ทักทายแต่ไคได้ไง” เสียงนั้นออกจะหงุดหงิดนิดๆ
“ก็....ก็ไม่เห็น”
ณ เวลานี้มีแต่ความแปลกใจและคำถามเต็มไปหมดแต่ก็ไม่อาจจะพูดหรือถามอะไรออกไปได้ในตอนนี้ พระพายหันหน้าไปมองเก้าที่ข้างๆ ซึ่งรายนั้นก็หันหน้าหนีนิดๆราวกับจะหลบเลี่ยงก็ไม่ผิดนัก พระพายใช้สายตาคาดโทษเก้า ก่อนที่จะต้องหันมองไปยังทางข้างหน้าที่ตอนนี้กำลังมุ่งออกไปยังเส้นทางนอกเมืองแล้ว
“นี่เราไปเขาใหญ่กันใช่ไหม?” พระพายย้ำถึงจุดหมายที่เก้าบอกว่าจะไป
“ใช่ ไปเขาใหญ่กัน” เก้าตอบแทน
“ก็คิดว่าจะเปลี่ยนใจ”
พระพายว่าอย่างนั้นก่อนที่จะเอนหลังแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พิมพ์ข้อความหาเก้าที่นั่งอยู่ข้างๆ เก้าสะดุ้งก่อนที่จะหยิบมาเปิดอ่านพลางมองหน้าพระพาย สิ่งที่พระพายถามคือ ทำไมไม่บอกว่าพิธานมาด้วยและเก้าก็บอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยกัน พระพายจึงเก็บโทรศัพท์มือถือลง โดยที่ได้แต่จ้องมองเบาะของคนที่นั่งข้างหน้า แม้เจอกันมาก็หลายครั้งนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ออกไปต่างจังหวัดด้วยกัน เหมือนจะรู้จักกันดีแต่อีกนัยหนึ่งก็ไม่ใช่ ในระยะเวลาเดือนนิดๆนั้นเหมือนจะยาวนานแต่แท้จริงแล้วกลับสั้นเสียจนคิดว่าเวลามันผ่านไปเร็วเช่นนี้เลยหรือ
ไคขับรถไปชวนทุกคนคุยเป็นระยะๆ และเปิดเพลงสนุกสนานให้ครื้นเครงในรถ แต่ดูเหมือนพิธานจะเฉยเมยรวมถึงพระพายที่นั่งเงียบๆ กลายเป็นว่าบนรถนั้นมีแต่ไคและเก้าที่คุยกัน จะมีแค่บางครั้งที่พิธานรับโทรศัพท์ซึ่งน่าจะเป็นทางโรงแรมที่โทรมาสอบถามเป็นระยะๆว่าถึงไหนแล้วและขับผิดเส้นทางหรือไม่ เท่านั้นที่พิธานจะพูดในระหว่างที่อยู่บนรถ นอกนั้นพิธานไม่พูดคุยอะไรเลย
ใช้เวลาขับรถมายังเขาใหญ่ถึงจุดหมายปลายทางก็ติดพลบค่ำพอดี ไคขับรถมายังโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่บนที่สูงติดแนวภูเขา ทั้งหมดพากันลงจากรถและเดินขึ้นบันไดขึ้นไปยังล็อบบี้ของโรงแรมที่ตั้งอยู่บนที่สูงซึ่งน่าจะไม่ต่างจากห้องพักเช่นกัน
พิธานกับไคเป็นคนไปเช็คอิน โดยที่พระพายและเก้านั้นนั่งรออยู่ที่โซฟา พลางดื่มน้ำสมุนไพรเย็นๆสดชื่นที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ ระหว่างนั่งรอพระพายจึงใช้โอกาสนี้รีบถามเก้าถึงเรื่องที่ชวนทั้งไคทั้งพิธานมาเที่ยวในครั้งนี้
“เก้า มึงตอบกูมา ทำไมเราถึงมาเที่ยวกับสองคนนี้ได้” พระพายเริ่มคำถามด้วยน้ำเสียงเบาที่สุดเพราะเกรงว่าพิธานและไคจะได้ยินเอา
“ก็ไปเจอกับไอ้ไคมา มันชวนเที่ยวก็เท่านั้นแหละ” เก้าว่า
“แค่นั้นจริงๆเหรอวะ แล้ว เอ่อ พิธานมาได้ไง”
“ก็ไคเป็นคนชวน กูเองก็เพิ่งมารู้เอาวันนี้นี่แหละ” เก้าโกหกคำโต
“มึงก็น่าจะรู้นะ ว่าสองคนนั่นเป็นเพื่อนกัน ยังไงก็ต้องมาด้วยกันอยู่แล้ว” พระพายว่า
“ช่างมันเถอะมึง เรามาเที่ยว เรามาพักผ่อน คิดเท่านั้นก็พอ”
“นั่นสินะ” พระพายนิ่งไป
“ส่วนเรื่องที่กูบอกมึงก่อนหน้านี้ที่จะให้มึงบอกความรู้สึกน่ะ มึงไม่ต้องคิดเยอะ ทุกอย่างแล้วแต่มึง แต่กูแค่จะบอกมึงเพียงอย่างเดียว”
“อะไร?” พระพายเลิกคิ้วสงสัย
“มึงเวลาไม่มากแล้ว โอกาสก็เช่นกัน อะไรทำได้ก็รีบทำ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง” เก้าว่า พระพายเงียบไปพลางคิด
ถูกของเก้า คนเราใช่ว่าจะมีโอกาสให้คว้าได้เสมอไป และถ้าโอกาสนั้นมาถึงเราก็ต้องรีบคว้า ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรก็ช่างมันแต่อย่างน้อยก็ได้ทำไปแล้ว ได้ใช้โอกาสที่คว้ามาได้เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
“แล้วถ้าโอกาสนั้นจะทำกูเสียใจล่ะ?” พระพายถามเก้าหลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง
“กูบอกแล้วไง ว่าจะกินเหล้าเป็นเพื่อนมึงสามวันสามคืนเลย” เก้าว่าพลางตบไหล่พระพายในขณะที่พิธานและไคเดินมาหาทั้งสองพอดี
“ไปเก็บกระเป๋าก่อนแล้วนั่งรอในห้อง เดี๋ยวจะได้ไปกินข้าวกัน สั่งอาหารไว้แล้ว นานหน่อย” ไคเป็นคนบอก พิธานนั้นหน้าตายังคงนิ่งเฉย
“เออไปๆ”
ทั้งสี่คนเดินตามพนักงานไปยังห้องพัก ซึ่งห้องนี้เป็นห้องพูลวิลล่า แน่นอนว่าพระพายเดินตัวติดกับเก้าและเมื่อพนักงานแนะนำห้องหมายเลขสี่ เก้าก็เดินนำเข้าไป พระพายเองก็เดินตามเข้าไปทันทีแต่แล้วกลับมีมือหนึ่งดึงพระพายจากข้างหลัง
“อะไร!!” พระพายร้องขึ้น เก้าหันหลังไปมอง พบว่าพิธานเป็นคนดึงพระพายเอาไว้นั่นเอง
“เดี๋ยวๆ พายมันนอนกับกู” เก้าร้องขึ้น แต่พิธานไม่ได้สนใจเสียงนั่นเลยสักนิด กลับลากพระพายไปอย่างง่ายดายและเดินตามพนักงานไปอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ห่างกันพอสมควร โดยที่พระพายไม่อาจจะพูดห้ามหรืออะไรได้เลย
“ไอ้พิธาน” เก้าร้องขึ้น ไครีบใช้จังหวะนี้ดันเก้าเข้าห้องและปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว
“ทำอะไรของมึงวะไค กูจะนอนกับพาย” เก้าร้องโวยวายอย่างไม่ยอม
“ลืมแผนเราไปแล้วรึไง” ไคว่าขึ้น
“กูรู้เรื่องแผน แต่ทำไมกูต้องนอนห้องเดียวกับมึงวะ?” เก้าไม่ยอมอย่างเด็ดขาด
“คิดว่าพิธานจะยอมให้นายนอนกับพระพายรึไง” ไคพูด
“สองคนนั่นนอนกันกูก็เข้าใจอยู่หรอก แต่จะให้กูมานอนกับมึงนี่กูไม่เอา เปิดอีกห้องให้กูเลย”
“ตอนนี้ห้องเต็มหมดแล้ว กว่าจะจองห้องที่นี่ได้ยากมากรู้ไหม” ไคว่า
“โอ๊ย!! ทำไมกูต้องซวยขนาดนี้ด้วย” เก้าร้องขึ้น
“นอนห้องเดียวกันไม่ได้ซวยขนาดนั้นหรอก” ไคพูด
เก้ายืนนิ่งๆและพยายามปรับอารมณ์ที่โวยวายก่อนหน้านี้ให้คงที่ คงต้องยอมรับชะตากรรม สายตาหันไปเห็นเตียงนอนซึ่งเป็นเตียงใหญ่ ห้องดูสวยงามโทนสีขาวและบรรยากาศหวานๆเหมาะกับพวกคู่รักหรือมาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์เป็นที่สุด ยิ่งเห็นยิ่งอยากจะบ้าตาย คืนนี้ต้องนอนร่วมเตียงกับไคจริงๆหรือ
“ไค กูขอนอนที่โซฟาข้างเตียงล่ะกัน” เก้าว่า ซึ่งตรงผนังห่างจากเตียงนอนไปเป็นโซฟาติดผนังซึ่งไม่ได้กว้างมากมายเท่าไหร่นัก
“นอนด้วยกันนี่แหละ” ไคว่า
“ไม่เอา” เก้ายังยืนยันเสียงแข็ง
“กลัวอะไร?” ไคถามขึ้นพลางวางกระเป๋าในตู้เสื้อผ้าและนั่งลงบนโซฟานั้น
“กูไม่ได้กลัว” ไคเสียงแข็งเมื่อถูกสบประมาท
“ถ้าไม่กลัวก็นอนด้วยกัน” ไคว่า
“แต่กู....” เก้าทำท่าจะแย้ง
“กลัวจริงๆสินะ” ไคแอบยิ้มนิดๆ เก้ายิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่
“เออ นอนก็นอน คนอย่างกูกลัวเสียที่ไหน” เก้าว่าก่อนที่จะโยนกระเป๋าลงใกล้ๆกับของไค
“ถ้าอย่างนั้นก็มาฟังแผนวันพรุ่งนี้” ไคว่า เก้าทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาซึ่งทิ้งระยะห่างจากไคเยอะพอสมควร
“ถ้าตื่นเช้ากูไม่เอาหรอกนะ กูมาเพื่อพักผ่อน” เก้ารีบดักก่อน
“เราจะไปไร่องุ่นที่อยู่ใกล้ๆนี่แหละ ไปหลังกินข้าวเที่ยง ไปเดินเล่นแล้วก็ซื้อไวน์กลับมาดื่มกันตอนมื้อเย็นเพราะจะกินบาร์บีคิวกัน จองไว้กับทางโรงแรมแล้ว” ไคบอกแผนการเที่ยวที่สั้นมาก
“แค่นี่เองเหรอ?”
“ใช่ พิธานไม่ชอบอากาศร้อนและคนเยอะๆเลยไม่ชอบเที่ยวเท่าไหร่ อีกอย่างเที่ยวหลายที่เหนื่อยเปล่าๆ” ไคว่า
“เออ พ่อคุณพิธาน พ่อคุณชาย” เก้าประชดไปหนึ่งดอก
“จะออกไปดูข้างนอกไหม?” ไคตัดบทชวนเก้าออกไปดูนอกห้อง ซึ่งมีสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วย
“แตะไม่ได้เลยนะเพื่อนมึงเนี่ยะ” เก้าว่า
“ไม่พอใจเหรอ ที่เห็นเพื่อนดีกว่า” ไคถาม
“ไม่พอใจอะไร มึงก็ต้องเห็นเพื่อนมึงดีกว่าอยู่แล้ว”
“ก็เดี๋ยวพอเป็นแฟนกันแล้วกลัวจะน้อยใจ” ไคบอกพลางยิ้ม
“แฟนอะไรของมึง อย่ามาพูดมั่ว” เก้าว่าก่อนที่จะรีบลุกขึ้นออกไปดูนอกห้อง ท่าทางกลบเกลื่อนของเก้านั้นทำเอาไคหัวเราะเบาๆออกมา ก่อนที่จะเดินตามเก้าออกไป
นั่งเถียงนั่งเล่นเรื่อยเปื่อยกันอยู่นานพอสมควรก่อนที่จะมีโทรศัพท์จากทางร้านอาหารของโรงแรมโทรมาแจ้งว่าอาหารพร้อมเสิร์ฟแล้ว ไคจึงโทรหาพิธานเพื่อให้ออกไปทานมื้อค่ำด้วยกัน นานกว่าพิธานจะรับสาย
“ว่าไง” พิธานกรอกเสียง ฟังแล้วเหมือนกำลังหงุดหงิดอะไรสักอย่าง
“ไปกินข้าว” ไคบอกเท่านั้น
“อืม”
พิธานวางสายไปแล้ว ไคกับเก้าจึงออกมารอหน้าห้องเพื่อรอพิธานกับพระพายมา เพียงไม่นานนักทั้งสองคนก็เดินออกมา พระพายเดินก้มหน้าลง พิธานนั้นยังคงนิ่งเฉยแต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้คือตัวของพิธานดูอารมณ์แปลกๆจนไคต้องเอ่ยถาม
“หงุดหงิดอะไรรึเปล่า?” ไคถาม ในขณะที่ทั้งสี่คนเดินไปยังห้องอาหารของโรงแรม
“เปล่า” พิธานปฏิเสธ
“แล้วเป็นอะไร” ไคถาม ตอนนี้พระพายและเก้าเดินนำหน้าไปลิ่วๆราวกับอยากจะทิ้งระยะห่างเพื่อคุยกัน
“โดนขัดจังหวะ” พิธานตอบ
“โทษที ไว้ต่อหลังกินข้าวล่ะกันนะ” ไคว่า
“โทรมาเหมือนรู้จังหวะ” พิธานเหล่มองไค ที่หัวเราะเมื่อได้ยินเพื่อนพูดเช่นนั้น
“บังเอิญหรอก” ไคว่าพลางยิ้มกริ่ม ด้านพระพายกับเก้าที่เดินนำไปนั้นก็แอบคุยกันด้วยเสียงเบาๆเพราะกลัวสองคนที่อยู่ห่างๆข้างหลังจะได้ยิน
“มึงจะเดินก้มหน้าทำไม?” เก้าถาม
“ก็...ก็” พระพายพูดจาอ้ำอึ้ง
“อย่าบอกนะว่ากำลงจะ...” เก้าพูดอย่างรู้ได้ในทันที
“เกือบไป” พระพายบอก
“ไอ้พิธานนี่จะรีบอะไรนักหนา” เก้าว่า
“เอาเถอะ หิวแล้ว” พระพายอยากจะจบบทสนทนาเพราะกลัวพิธานจะได้ยินเข้า
พระพายและเก้านั่งลงก่อนที่พิธานและไคจะมานั่งสมทบ อาหารวางอยู่บนโต๊ะตามที่พนักงานได้เตรียมเอาไว้ให้ ทั้งสี่คนเริ่มลงมือทานอาหารกัน อาหารรสชาติพอใช้ บางเมนูก็อร่อยแต่บางเมนูรสชาติธรรมดา แต่เพราะความหิวนั้นทำให้ทั้งสี่คนทานอาหารตรงหน้าหมดเกลี้ยง มีพูดคุยกันบ้างเล็กน้อยระหว่างที่ทานแต่เพียงแค่นิดหน่อยเท่านั้น และสิ่งที่พระพายสังเกตได้คือไคนั้นดูใส่ใจเก้าอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆที่พิธานที่เป็นเพื่อนแท้ๆยังไม่ได้รับการดูแลเช่นเก้าเลยสักนิด ส่วนเก้านั้นปากบอกไม่ๆ แต่ก็ทานอาหารที่ไคตักให้จนหมด
“อิ่ม..”
เก้าพูดออกมาพลางลูบท้องเพราะความตึงแน่นและตอนนี้กำลังดูพระพายที่นั่งทานเค้กชิ้นเล็กๆที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้เป็นพิเศษ พระพายนั่งทานอย่างอร่อยจนเก้าต้องเอ่ยขึ้นมา
“เรื่องของหวานนี่ไม่พลาดเลยนะมึง” เก้าว่า
“อร่อย อยากลองไหม?” พระพายถาม
“หวานมากไหมวะ?” เก้าถามกลับ
“กำลังดีนะ”
“ตักมาคำนึง” เก้าว่า พระพายจึงตักเค้กแล้วป้อนให้เก้าด้วยความรวดเร็ว ภาพนั้นทำเอาพิธานหน้าตึงส่วนไคนั้นแอบยิ้มมุมปากนิด
“เออ อร่อยดีว่ะ” เก้าว่า
“บอกแล้วว่าอร่อย” พระพายว่าก่อนที่จะทานต่อไปจนถึงคำสุดท้ายโดยที่ไม่รู้ว่ามีครีมสีขาวเลอะตรงริมฝีปาก
“ไอ้พาย ปากมึง...”
เก้าพูดยังไม่ทันจบ มือของพิธานกลับเอื้อมไปป้ายครีมนั้นออกก่อนที่จะเอามาเลียอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้านิ่งๆอย่างที่เจ้าตัวชอบทำ พระพายที่ตั้งสติไม่ทันถึงกับหน้าเหรอหราก่อนที่จะค่อยๆประมวลผลแล้วใบหน้าก็เริ่มแดงขึ้นทีละนิด จนเก้าที่เห็นภาพนั้นเองก็อ้าปากหวอเพราะมันช่างดูเป็นละครเกาหลีที่สาวๆในออฟฟิศติดกันงอมแงมเลยทีเดียว
“อิ่มแล้วก็กลับกันเถอะ” ไคเป็นคนพูดแหวกอากาศขึ้นมา จากนั้นก็เรียกพนักงานให้เก็บเงิน เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้วก็พร้อมใจกันออกจากห้องอาหารทันที
เก้าเดินเหม่อๆตามไคไปยังห้องเพราะยังติดตาตรึงใจกับฉากหวานๆเมื่อครู่นี้ ส่วนพระพายได้แต่รีบเดินกลับไปยังห้องเพราะอายทั้งไคและเก้าที่เห็นภาพเมื่อครู่นี้ แต่คนทำอย่างพิธานกลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“พรุ่งนี้จะตื่นกี่โมงก็ได้แต่ห้ามเกินเที่ยงนะ อ่อ รวมกินข้าวเที่ยงด้วย” ไคบอกพิธานในขณะที่ไคและเก้าถึงห้องแล้ว”
“ได้ เจอกัน” พิธานบอกเท่านั้นก่อนที่จะเดินไปยังห้องโดยที่มีพระพายเดินตามติดๆ
“ไอ้พาย เจอกันพรุ่งนี้นะ” เก้าพูดได้เพียงเท่านั้น
“เออ” พระพายตอบสั้นๆ
จากนั้นก็แยกกลับไปห้องพักของตัวเองเพราะความรู้สึกอายๆที่ทั้งพระพายและเก้ากำลังรู้สึกอยู่และความคิดอีกหนึ่งที่เก้ากำลังคิดหนัก..การค้างคืนครั้งแรกของเขาและไคจะเป็นเช่นไร แค่คิดก็เริ่มจะหวั่นๆแล้ว...
Lyrics: I need this by Jessie J.
หัวข้อ: #Holler...เรียกฉันสิที่รัก#...ตอนที่ 71 (17/11/19) P.37 -END- (อ่าน 224186 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก