17
ปลัด.
ตั้งแต่มีชีวิตมาผมผ่านการมีแฟนมาหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เป็น ‘เจ้ามือ’ ของใครสักคน
ผมชายตามองก้อนคุณที่นั่งกินมาม่าขำละครเอิ๊กอ๊ากอยู่บนโซฟา มันเป็นบุคคลที่เข้าใจยากลำดับต้นๆในชีวิตผม ตอนแรกก็งงอยู่หรอกว่าอะไรคือสถานะเจ้ามือมันวะ เล่นไพ่หรอ พอมันอธิบายว่าไปกินนู่นกินนี่ ไปเที่ยวด้วยกัน
…อ๋อ
มึงหมายถึงเสี่ยเลี้ยงชัดๆไม่ใช่หรอ
“พี่ปลัดมานั่งนี่ๆ” อิหนูของผมตบโซฟาแปะๆ ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของห้องขึ้นไปทุกที
จากเหตุการณ์เมื่อกี้ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ หลังจากไม่ได้เจอหน้าโง่ๆของมันมาหลายวัน จะเรียกว่าทะเลาะได้หรือเปล่า จริงๆแล้วผมแค่เปิดโอกาสให้มันตัดสินใจ ถ้ามันโกรธ มันรับไม่ได้อยากจะออกห่างผมหลังจากที่โดนจูบไปครั้งนั้นผมก็ต้องยอมรับความจริงว่าน้องมันไม่ชอบ ผมเองก็ทำใจไว้เผื่อบ้างอยู่แล้ว
จริงๆถึงขนาดตอนนี้คุณเองก็ยังสับสนอยู่ ไม่แปลกเท่าไหร่ ผมคิดว่าสถานการณ์มันยากเกินกว่าที่สมองน้อยๆของมันจะประมวลผลทัน ปล่อยให้งงๆไปเนี่ยดีแล้ว ถ้าคนอื่นรู้อาจจะมองว่าผมฉวยโอกาสที่น้องมันไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ ก็คงใช่แหละครับ เพราะถ้าต้องรอให้มันเข้าใจเกรงมันจะหลุดมือไปก่อน
“พี่ว่าคดีนี้ใครเป็นผู้ร้าย” ตาใสแป๋วของมันจ้องทีวีที่เปิดโคนันอยู่อย่างจริงจัง คุณอยู่ในชุดนอนแล้วแต่ผมเนี่ยยังเต็มยศด้วยเสื้อเชิ้ตกางเกงแสลคเพราะเรียนเสร็จก็ต้องเข้าประชุมต่อที่บริษัท หลายปัญหาที่รุมเร้าในช่วงนี้เล่นเอาผมปวดหัวไปทั้งวันทั้งคืน
“เอามากินหน่อย”
“พี่ยังไม่ได้กินข้าวอ่อ” มันหันหน้าเด๋อด๋ามาหาผม
“อือ ไม่มีเวลาเลย”
“สงสารว่ะ มาอ้ามมมม” มันทำหน้าหงอยๆแล้วยกมาม่าขึ้นป้อนผม เอาจริงๆแล้วคือผมกินข้าวกล่องมาจากที่บริษัทแล้วแหล่ะ แต่อยากกินมาม่าชามเดียวกับมันเฉยๆ ส่วนที่มันยกขึ้นป้อนนี่เรียกกำไรชีวิต
…ว่าแต่มึงเล่นมุกอ้ามกับผู้ชายตัวเท่าหมีอายุเนี่ยนะ แล้วกูก็ดันอ้ามไปตามมันอีก
“อร่อยจัง”
“เพราะผมทำเองอ่ะ” มันยืดอกทำหน้าพราวด์มั่นหน้ากับการต้มมาม่ารสต้มยำกุ้งซึ่งมันมีส่วนร่วมแค่การเทน้ำและเอาเข้าไมโครเวฟ
ในหัวผมรันคำพูดน้ำเน่ามาหนึ่งประโยคแต่ตัดใจไม่พูดดีกว่า ดูจากพริกที่ติดอยู่มุมปากมันบรรยากาศก็ดูไม่เหมาะขึ้นมาทันที ผมยกมือขึ้นปาดพริกที่ติดมุมปากมันมาเช็ดกับขากางเกง
“ไม่เจอกันสองอาทิตย์ ทำไมมึงดูเด๋อเหมือนเดิม”
“แค่สองอาทิตย์นะไม่ใช่สองปี พี่แม่งเวอร์” มันยู่หน้ายู่ตาขมวดคิ้วเป็นโบว์แล้วหันมาส่งสายตาค้อนๆใส่ผม
“ตั้งสองอาทิตย์แหน่ะ…”
ผมแค่นหัวเราะในใจ ตั้งสองอาทิตย์ที่ไม่เจอกัน คิดถึงหน้าโง่ๆของมันทุกวัน ผมรู้มาบ้างจากไอ้ทิดว่าคุณมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่หน้าห้องทำพร้อมทำหน้าเป็นหมาวัดที่โดนสั่งงดอาหารเม็ดเพื่อลดความอ้วน ซึ้งแท้จริงผมไม่ได้ไปไหนแค่ขึ้นมานอนห้องไอ้ทิดที่ขึ้นลิฟต์มาอีกชั้นก็เจอ แต่ขืนพูดไปตอนนี้ไอ้คุณต้องงอนสะบัดตูดกลับห้องแน่ๆ
“อือพี่ ตกลงเรื่องดราม่าเป็นไงบ้างอ่ะ”
“ผู้ใหญ่เขาคุยกันอยู่ คิดว่าเรื่องจะซาในห้าหกวันแต่มันดันติดกระแสนานกว่าที่คิด เดี๋ยวคงต้องออกแถลงอะไรสักอย่างเร็วๆนี้แหล่ะ” พูดจบไอ้คุณก็ทำหน้าหงอยๆมาซบไหล่ผม กลิ่นแชมพูแบบฟอร์เมนลอยมาสัมผัสจมูก มันเป็นกลิ่นเย็นๆที่ทำให้ต้องแอบซุกจมูกลงไปหอมเบาๆ
“ผมเหนื่อยใจแทนพี่เลยว่ะ”
“ไม่มีอะไรน่าเหนื่อยใจเท่าไม่เจอหน้ามึงแล้ว”
เนี่ย…
ว่าจะไม่น้ำเน่าก็อดไม่ได้
“เอิ่กกกกกก… ขอโทษทีพี่ แป๊ปซี่มันตี เมื่อกี้ว่าไงนะ” ไอ้คุณที่เพิ่งเรอออกมาเงยหน้าขึ้นถามผม ทุเรศจริงๆไอ้หน้าแป้น บรรยากาศมาทีไรแม่งฆ่าทิ้งตลอด
“กูบอกว่าไม่มีอะไรน่าเหนื่อยใจเท่าเกิดเป็นมึงแล้ว” ผมผลักหัวมันออกจากไหล่ ไอ้เด็กเวร เรอมาได้เสียงดังลั่นห้อง อยากจะยกรางวัลเหรียญทองมู้ดคิลเลอร์ให้มันจริงๆ
“เอ้า!!”
“เอ้าเอิ้วอะไร กินไปเลย จะไปอาบน้ำแล้ว” ผมลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินไปอาบน้ำ ปล่อยให้ไอ้คุณนั่งกินมาม่าดูโคนันต่อไปอย่างเหนื่อยใจ ทั้งๆที่เหมือนเราจะปรับความเข้าใจกันได้ ถ้าเป็นหนังคงตัดเข้าโคมไฟแล้วมีที่ไหนที่มานั่งเรอใส่หน้ากันแบบนี้ แต่คิดไปคิดมาก็ดูเป็นไอ้คุณดี ถ้าเป็นอะไรที่ปกติธรรมดาก็คงไม่ใช่มันเสียเท่าไหร่ ไอ้คุณนี่เหมือนมันใช้ชีวิตกับคำว่าปกติโลกไม่จำเลยต้องทำตัวไม่ปกติ
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมากับชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขาสั้นพร้อมกับผ้าเช็ดหัวผืนเล็ก มองไปที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่ค้นพบก้อนต้องสงสัยที่ควรจะนั่งกินมาม่าแล้วเหลือแต่ชามเปล่าๆ คาดเดาเอาว่าอาจจะมีมวลท้องแล้วกลับห้องไปเอาออก ที่บอกเลยว่าเดาในแบบที่ควรจะเป็นมันที่สุดแล้ว
แต่เมื่อผมเปิดประตูห้องมาก็ทำให้รู้ว่าผมคิดผิด...
เพราะไอ้ก้อนต้องสงสัยตอนนี้กลายสภาพเป็นแท่งต้องสงสัยนอนตรงดิ๊กหลับตาปี๋อย่างมีพิรุธสุดๆอยู่ในห้องนอนที่ปิดไฟเรียบร้อยแทน ถึงอย่างนั้นแสงไฟที่ทอดผ่านหน้าต่างก็ยังพอให้เห็นว่ามันแกล้งหลับ เอาแบบมองมาจากดวงจันทร์ยังรู้ว่าแกล้ง อยากจะหัวเราะดังๆในความเด๋อด๋า
“หลับแล้วหรอคุณ” ผมแอบแกล้งถาม
“อื้อ”
“อ่อ ตอบด้วย”
“ระบบตอบรับอัตโนมัติ” แหน่ะ มีเปิดโหมดสลีป ผมส่ายหัวให้กับความเด๋อของมันพร้อมกับเช็ดหัวตัวเองไปด้วย ไม่กล้าใช้ไดร์ กลัวไปทำลายแผนไอ้คนแกล้งหลับ
เดาเอานะครับ ผมคิดว่ามันคงกลัวผมทำอะไรสักอย่างดูจากการห่มผ้าอย่างมิดชิดเป็นซูชิ พยายามชิงหลับก่อนแต่ดันนอนไม่หลับเลยต้องแกล้งทำเป็นหลับแล้ว ใช้ชีวิตกับมันนี่เหมือนต้องเดาทุกอย่างให้ออก คนที่ควรจะดูโคนันเนี่ยมันควรจะเป็นผมมากกว่ามันอีก
ผมเช็ดหัวพอให้หมาดก่อนจะค่อยๆสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม ทันทีทันใดไอ้ร่างมัมมี่แกล้งตายก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที ผมเท้าหัวมองไอ้ก้อนคุณที่ค่อยๆทำเป็นนอนหันข้างหนีผมแต่สุดท้ายก็รีบตวัดหันกลับมาพร้อมกับเอาหมอนข้างปิดตูดตัวเองไปด้วย รออยู่สักพักมันก็แอบค่อยๆลืมตาขึ้นมอง พอเห็นว่าผมนอนจ้องอยู่ก็รีบหลับตาปี๋ลงไปอีกรอบ
“ไอ้คุณ”
“ฮือ”
“มีใครเคยบอกไหมว่ามึงหน่ะโกหกไม่เนียน”
“…”
“ลืมตาเถอะ ไม่ทำอะไรหรอก”
“…” มันไม่เชื่อ ตายังหลับปี๋อยู่
“เพิ่งมาสำนึกได้ว่าต้องกลัวกูหรือไง ถ้าจะปล้ำกูจับรวบหูรวบหางปล้ำไปนานแล้ว” เหมือนได้ยินคำว่า ’เออว่ะจริงด้วย’ ดังมาจากหน้าของไอ้คุณ ตาที่หลับปี๋แน่นค่อยๆคลายลืมขึ้น น่ารักจนต้องยิ้มให้กับความเด๋อของมัน
“รวบหูรวบหางอะไร นี่คนนะไม่ใช่งูหางกระดิ่ง” มันขมวดคิ้วแล้วพูดต่อ “ไม่ทำจริงนะ ถ้าหลอกขอให้เป็นหมา”
“มึงเพิ่งบอกสถานะกูเป็นหมากีวี่ไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนะ”
“เออว่ะ จริงด้วย งั้นขอให้เป็นหมาวัดแทนก็ได้” น่ากลัวมากมั้งคำขู่ ผมยื่นมือไปผลักหัวมัน ที่งี้มาทำกลัว ต้องรอให้โดนปล้ำก่อนถึงจะรู้สึกกลัวอะไรขึ้นมาได้
“ที่งี้มากลัวนักกลัวหนา ไอ้หลายเดือนก่อนที่มาวิ่งเล่นนอนเล่นในห้องกูไม่เห็นกลัว”
“ก็มันไม่เหมือนกันป่ะ”
“ไม่เหมือนยังไง”
“ก็ตอนนั้นเราเป็นพี่น้องกันอ่ะ” มันพูดปากงุบงิบๆ
“แล้วตอนนี้หล่ะ”
“เป็นอะไรไม่รู้ที่จูบได้ แสดงว่ามันอาจจะฟันได้ด้วยถูกป่ะ”
นึกขอบคุณที่มันปิดไฟ ไม่งั้นมันคงเห็นแน่ๆว่าผมยิ้มกว้างจนแก้มแทบฉีกขนาดไหน ให้ตายเถอะ เป็นแค่ไอ้คุณแท้ๆแต่พูดจาได้โคตรน่าฟัดให้แก้มช้ำเลย ผมเอื้อมมือไปดีดหน้าผากมันซึ่งก็ได้คำตอบเป็นเสียงโวยวายลั่นห้องตามคาด
“หึ กระเถิบมานี่มา แค่นอนกอดเฉยๆ”
“ไปหลอกเด็กมัธยมไปพี่ นอนจับมือกันงี้หรอ”
“มึงมันลามก กูไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย” ไม่ได้คิดว่ามันจะมานอนด้วยซ้ำ ห้องอยู่แค่ตรงข้ามแค่นี้เอง
“ไม่รู้แล้ว จะนอนๆๆ”
“ไอ้คุณ กระเถิบมา”
“ไม่เอา”
“ไอ้คุณ”
“...”
“คุณ”
“....”
“นิชคุณ”
“ครับผม” ที่งี้เสือกตอบรับหน้าแป้น
“...กอดหน่อย”
“ฮื่อ”
“มึงลีลาอ่ะ ตอนแรกกูว่าจะแค่กอด พอเล่นตัวชักอยากฟัดขึ้นมาจริงๆแล้ว”
“กอดก็กอดจ้ะพี่จ๋า เอ้ย แต่ถ้าเกินกว่ากอดผมถีบจริงๆนะ!!! ถีบจริงด้วย!!!” มันโวยวายเสียงดังแต่ก็ยอมกระเถิบตัวเข้ามาหาผม น่าเอ็นดูจนต้องหัวเราะในลำคอแล้วก้มลงหอมหัวแชมพูฟอร์เมนของมันอีกหนึ่งรอบ ไอ้เด็กบ้า เรียกชื่อไม่ยอม ต้องรอให้เรียกนิชคุณถึงจะยอม
ท่ามกลางบรรยากาศที่มืดมิดมีเพียงแสงจากดวงจันทร์ที่พาดผ่านลงมา ผมกระชับอ้อมกอดที่มีไอ้คุณอยู่ให้แน่นขึ้นหลังจากที่รับรู้ว่ามันหลับสนิทไปแล้วทั้งที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังขัดขืนขู่จะถีบอยู่เสียงดังลั่นห้อง
ความอบอุ่นในอ้อมกอดคืนนี้ก็ทำให้ผมได้รู้แล้วว่า...
“คร่อกกกกกกกกกกก ฟรี้ คร่อกกกกกกกกก”
...แม่งนอนกรน
มู้ดคิลเลอร์ฉิบหาย ไอ้เด็กเวร
น้องคุณ
เช้าวันนี้แตกต่างจากที่เคย ปกติไม่ตื่นมาเจอหัวนมไอ้แทนก็ต้องเป็นตีนไอ้มิตรแต่ไหงวันนี้ถึงเป็นเสื้อกล้ามสี่เทากับอกแน่นๆ ใช้เวลาตั้งสติอยู่เกือบนาทีก่อนจะพบว่า
เชี่ย...
นมพี่ปลัด!!!
แม่เจ้าโว้ยแน่นจริงอะไรจริง!!!
อยากจะลองบีบดูว่าแน่นจริงหรอหลอก แต่เดี๋ยวก่อน ก่อนที่เราจะโดนหลอกด้วยนมแน่นๆ ผมค่อยแอบยกมือขึ้นคลำไปที่ตูดตัวเอง ลองบีบดูสักปี้ปสองปี้ป
...ไม่เจ็บแหะ เออๆค่อยโอเคหน่อย แสดงว่าพี่ปลัดมันไม่ได้นึกคึกลักหลับไอ้คุณตัวน้อยๆ ดีมากป้อมลูกพ่อ อย่าให้ข้าศึกมันบุกมาตีได้นะลูก!!
วางใจจากข้าศึกได้ ผมก็ค่อยย้ายตามาพิจารณาหน้าไอ้พี่ปลัดในขณะที่พี่มันหลับปุ๋ยอยู่ บอกจริงๆนะครับว่าพี่มันหล่อ หล่อแบบหล่อเลยอ่ะ ผิวดีมากๆใส่กิ๊งเหมือนฝ่าเท้าผม อันนี้ไม่ได้หลอกด่านะแต่ฝ่าเท้าผมใสกิ๊งจริงๆ คิ้วเข้มธรรมชาติเข้าได้ดีกับตาดุๆของพี่มัน ยิ่งจมูกนี่ยิ่งน่าอิจฉาครับ โด่งเหมือนทำมาแต่ถามแล้วพี่มันบอกธรรมชาติ ยิ่งมองยิ่งรู้สึก...
ไม่เป็นธรรมโว้ย!!!
นี่ผมเกิดมาชั้นตายังไม่เท่ากันเลยอ่ะ ตาข้างซ้ายบางวันก็มีสองชั้นบางวันก็มีสามชั้นเหมือนแบ่งวันคู่วันคี่ว่าวันนี้ตาจะมีกี่ชั้น ส่วนคิ้วผมก็บางได้แม่ จมูกบีบทุกวันไม่เห็นจะโด่ง เซ็งเป็ด นี่ขนาดทอมที่มหาลัยยังได้ขึ้นเพจคิ้วท์บอย ผมชายแท้เป็นได้แค่ประกอบฉากให้หมากีวี่ เศร้าไม่เศร้า!!!
“หล่อจังว้า” ผมยกมือขึ้นจิ้มแก้มพี่ปลัด พี่มันขมวดคิ้วขู่ในลำคอเหมือนลูกหมาโดนขัดใจ พอเห็นพี่มันหงุดหงิดผมยิ่งสนุก จิ้มแม่งทั่วหน้า รูจมูกยังว่างก็เอาเล็บไปเขี่ยๆ สนุกจังโว้ย
“จิ้มหน้ากูอีกที กูจิ้มกลับอย่ามางอแงนะคุณ”
อุ๊ย...
ชะงักเลย ยิ่งสายตาพี่มันที่จ้องมามันแอบกลัวว่าส่วนที่จิ้มอาจจะไม่ใช่แก้ม กลัวแล้วววว
“แหะๆ”
“ซน” ดุเสร็จก็เอาจมูกมาชนหัวผมดังปั้ก นี่หัวคนนะไม่ใช่หัวหิน เอาจมูกมาทิ่มแล้วก็จากไป
“อื้อ ผมรีบกลับห้องดีกว่า ป่านนี้พวกไอ้แทนต้องอยากรู้อยากเห็นแล้วแน่ๆ”
“หึ มึงหายมาทั้งคืน เพื่อนมึงก็คงพอจะเดาได้” พี่ปลัดตวัดแขนขึ้นโอบเอวผมพร้อมครางงึมงำในลำคอ
เดาอะไรวะ?
นี่เพื่อนไงไม่ใช่อัปดุล ไมพี่ปลัดมันคาดหวังว่าเพื่อนผมจะฉลาดขนาดนั้นวะ
“ไม่หรอกพี่ เพื่อนผมไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น”
“กูหล่ะเหนื่อยใจกับมึง” พี่ปลัดแสดงความเหนื่อยใจด้วยการซุกหน้าลงกับไหล่ผม วู้ ตัวเท่าหมีมาทำเป็นอ้อน
“ไม่ยักรู้ว่าพี่ขี้อ้อน” จริงๆนะครับ สภาพร่างพี่ปลัดไม่ได้ดูเป็นคนขี้อ้อนอะไรเลย แต่ไหงถึงงุ้งงิ้งกับผมจังวะ ทั้งเอาจมูกมาทิ่มหัวไม่เลิกตั้งแต่เมื่อคืน แถมยังมาซุกๆเบียดๆผมตอนเช้าอีก หรือนี่คืออาการงอแงเวลาเพิ่งตื่นนอนของพี่มัน
“มึงไม่รู้อะไรอีกเยอะ”
“เช่นอะไรบ้าง ผมอยากรู้เหมือนกันเผื่อไปแบล็กเมลล์พี่คืนแม่ง”
“หึ อยากรู้อะไรบ้างหล่ะ”
“อะไรก็ได้ที่พี่คิดว่าผมไม่รู้ อย่างของผม ผมชอบสั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำแต่ผมไม่ชอบซดน้ำซุป” ปัญหาโลกแตกครับ คือผมเนี่ยชอบกินก๋วยเตี๋ยวมากเลยนะแต่ไม่ชอบซดน้ำ ซึ่งถ้าจะให้สั่งแบบแห้งก็ไม่เอา กินก๋วยเตี๋ยวก็ต้องกินแบบเปียกๆสิ!!!
“อืม กูหรอ...” พี่ปลัดเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆซุกจมูกเข้ามาหาไหล่ผมมากขึ้น
“...” ใจเต้นรอเลยครับ ไหนดูสิพี่มันจะมีอะไรที่ผมไม่รู้ เผื่อสารภาพมีหัวนมสองคู่นี่ได้อีกหนึ่งฮา พี่ปลัดเอาจมูกซุกๆอยู่สักพักก็ผละออกมาจ้องหน้าผม
“กูเป็นคนขี้หึง”
“...”
“จริงๆก็ไม่ได้ขี้หึงอะไรมากขนาดนั้น”
“เอ๊า…” ย้อนแย้งอีกแล้ว
“แต่แนะนำว่าอย่าซนให้มาก ไม่อยากโดนพักการเรียนก่อนรับปริญญา”
“เวลาพี่หึงพี่ติดเอฟหรอ?” โอ้โห แสดงว่าต้องเป็นคนหึงจนเรียนอะไรไม่รู้เรื่องแหง
“…” พี่ปลัดมองหน้าผมแล้วถอนหายใจด้วยหน้าตาสิ้นหวังก่อนจะสะบัดมือไล่ให้ผมกลับห้อง งงใจกับพี่มัน แต่ผมก็เชื่อฟังครับ เพราะไม่ได้แปรงฟันก่อนนอนด้วย กังวลกลิ่นปากจะเหมือนกลิ่นตดเลยรีบลุกขึ้นบิดขี้เกียจเตรียมเดินกลับห้องตรงข้าม พี่ปลัดเองก็ลุกขึ้นเดินตามมาส่งถึงหน้าประตู ผมกำลังจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดแต่พี่ปลัดก็ทาบมือลงมาดันให้ประตูปิดตามเดิมเสียก่อน
“จั๊กจี้ว่ะพี่” พี่ปลัดยังซุกจมูกลงมาที่ไหล่ผมจากด้านหลัง แหน่ะ พี่มันยังคงเดินหน้าอ้อนเป็นเด็กขาดความอบอุ่นไม่หยุดจนต้องเอื้อมมือไปโอ๋ๆ
“ที่พูดไม่ได้ล้อเล่นนะคุณ”
“เรื่องที่ขี้หึงอ่ะหรอ”
“เรื่องนั้นก็ใช่…”
“…”
“…เรื่องที่ขอเป็นแฟนก็ด้วย” สัมผัสอุ่นแนบลงมาบริเวณหลังคอแล้วผละออกพร้อมบิดลูกบิดเปิดประตูให้ผม บอกเลยครับว่า
วี้หว่อ!!
อะ อันตราย!!!
ยังไม่ทันเป็นแฟนพี่มันถึงเนื้อถึงตัวจนถ้าเป็นผู้หญิงนี่ท้องไปแล้วโว้ย ได้แต่ฮึดฮัดกระแทกเท้าแก้เขิน รีบๆหมุนลูกบิดประตูห้องตัวเองเพื่อไปพบกับ...
อะไรวะนั่น...
“พวกมึงทำอะไรกันอ่ะ” ผมถามไอ้พวกเมทสามตัวที่นั่งถือเอ็มร้อยกระดกกันอยู่หน้าโซฟา ซอมบี้ทั้งสามค่อยๆหันหัวมาหาผมเยี่ยงหนังผี
“มึงมันสารชั่วไอ้คุณ”
“ทะ ทำไมวะ”
“มึงคิดว่าพวกกูเป็นวงกลมที่โยนบอลใส่มึงแค่ไหน”
“อะไรวะมิตร”
“เป็นห่วง”
เนี่ยแหล่ะชาวสามช่าที่แท้จริง ถึงกายหยาบจะเป็นซอมบี้แต่จิตใจเป็นสันทนาการ บรรยากาศจะเป็นยังไงก็ยังต้องตบมุก นับถือใจมึงจริงๆเลยว่ะไอ้มิตรเพื่อนรัก
“พวกมึงเป็นห่วงกูขนาดนั้นเลยวะ” ฮือออออ ซึ้งใจจนน้ำตาคลอ
“กูขอถามแค่คำเดียวไอ้คุณ แค่คำเดียว!!!”
“ถามมาเลยเพื่อน”
“กูซีเรียสนะคุณ”
“มึงถามมาเลย”
“ฟินไหม”
“ที่เป็นสารเสพติดอ่ะหรอ”
“นั่นฝิ่น แอ่แฮ่!!”
ป้าป!!!
“แฮ่พ่อมึงไอ้สันขวานมิตร กูเพิ่งบอกว่าให้จริงจัง” ลูกตบเทวดาจากไอ้แทน หัวไอ้มิตรทิ่มพื้นไปแล้วเรียบร้อยครับ เป็นไงหล่ะมึงอยากติดตลกไม่ดูเวลา
วะ วะ ว่าแต่ไหงมองตากันขวางประหนึ่งพ่อที่เพิ่งจับได้ว่าลูกชายแอบใช้กิ๊บสีชมพูหล่ะครับเพื่อน
“แหะๆ”
“มึงนั่งลง”
“จ้า” ไม่ต้องดุขนาดนั้นก็ได้จ้า แค่นี้ก็เยี่ยวหดแล้ว ฮือๆ ผมนั่งลงบนเข่าเยี่ยงนักโทษ แอบชายตามองเหล่าผู้คุมทั้งสามที่ถือเอ็มร้อยเป็นเครื่องยืนยันว่าพวกมันยังไม่ได้นอนเพื่อรอผมกลับมา
“มึงเล่ามาตั้งแต่ต้นที่มึงเหยียบห้องนั้นเดี๋ยวนี้เลยไอ้คุณ”
“อะ อะ เอาแบบละเอียดมากไหมอ่ะ”
“เอาคร่าวๆ”
“คร่าวกล้องหรือคร่าวสวย”
“ขอเป็นคร่าวจากเหนือ”
“อะไรวะมิตร”
“คร่าวเจ้าเป็นสาวเจียงใหม่”
“คร่าวตายของพวกมึงถ้ายังไม่หยุดเล่นมุกเนี่ยแหล่ะ” แง้ ทำไมดุ ผมยิ้มแห้งเป็นปลาดอลลี่ตากแห้ง ชายตามองเพื่อนๆทั้งสามที่นั่งมองผมตาแข็ง อยากรู้ก็ส่วนหนึ่งแต่พวกมันคงเป็นห่วงผมด้วยมากกว่า ไม่งั้นคงไม่อดนอนกันขนาดนี้หรอก แต่ดูจากหน้าแล้วความขี้เสือกก็ค่อนข้างจะ80% เห็นได้ชัดประหนึ่งเขียนด้วยฟ้อนต์คอร์เดียนิวขนาดสามร้อย
“ก็... คืนดีกันแล้วมั้ง” ผมเกาแก้มแกรกๆ
“หายไปทั้งคืนนี่คืนดีกันแบบไหน”
“อ๋อ กูนอนกับพี่ปลัด”
“ห๊ะ!!!” ตกใจกันเบอร์แรง วางขวดเอ็มร้อยกันแทบไม่ทัน
“มะ มึงนอนกับพี่ปลัด? เชี่ย กูแค่ล้อมึงเล่น นี่มึงนอนกับพี่มันจริงหรอ” ไอ้มิตรเสียงสั่นถามผมแบบไม่เชื่อสายตา รัชดาลัยไม่มีใครเกิน
“ช่าย”
“มึงเอ่อ มึงโอเคป่ะวะ”
“หมายถึงนอนกับพี่ปลัดอ่ะหรอ ก็โอเคนะ อุ่นดี” จริงนะครับ ผ้าห่มห้องพี่ปลัดเนี่ยไม่รู้ว่าขนอะไรแต่ขอเดาว่าขนเป็ดเพราะถ้าเป็นผ้าห่มขนอูฐอาจจะไม่อุ่นขนาดนี้ อ้อ แถมยังมีออฟชั่นเสริมเป็นอุณหภูมิตัวของพี่ปลัดอีกต่างหาก คิดแล้วเขินจังวุ้ย
“พีคสัดดดด ออมอกออออออ ละ แล้วมึงนอนกับพี่มันท่าไหนวะ” แล้วเป็นเหี้ยอะไรถึงต้องอยากรู้ยันท่านอน ผมขมวดคิ้วมองหน้าไอ้มิก
“ก็ท่าธรรมดานะ”
“เชี่ย มาตรฐานสากลก็มา เชี่ยๆๆ กูเขินว่ะมิตร ลูกกูเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว ฮือออ”
“แล้วพะ พี่มันรุนแรงป่ะวะ มะ มึง มึง เอ่อ เจ็บมากป่ะ” นอนรุนแรงนี่คือยังไงวะ นอนไปด้วยยกดัมเบลไปด้วยหรอ ไอ้มิกนี่ก็ถามแปลกๆ
“ไม่นะมึง พี่มันก็อ่อนโยนนะ” ผมคิดภาพย้อนไป อ่อนโยนจริงไม่ติงนัง นอกจากอ่อนโยนแล้วยังขี้อ้อนอีกต่างหาก
“โอ๊ยใจกู แต่เดี๋ยว คำถามที่คาใจกู ตกลงมึงกับพี่มันใครบนใครล่างวะ” อะไรบ่นล่างวะ โพสิชั่นนอนหรือหวยใต้ดิน ผมมองหน้าไอ้มิตรงงๆ ย้อนภาพกลับไปเมื่อวานอีกรอบ
อืม... จะเรียกว่าผมอยู่บนไหมวะ เพราะผมนอนทับแขนไอ้พี่ปลัดอ่ะ แสดงว่าผมอยู่บนถูกมะ ใช่แหล่ะ
“อ๋อ กูอยู่บน”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“กูบอกแล้วว่าส่วนสูงไม่มีผลในแนวระนาบไอ้สัด” ไอ้มิตรหันไปตบหัวไอ้แทนดังปั้ก
“ทำไมไม่อ่อนโยนนนน คิดว่าส่งลูกไปเป็นเจ้าสาวเสือกได้เป็นเจ้าบ่าว โอมายก็อดดดด” ไอ้มิกทำหน้าปลื้มปริ่มประหนึ่งได้ส่งลูกสาวเข้าเรือนหอ อะไรของพวกมันวะ
“เชี่ยกูเดาผิดได้ไงวะ แม่ง แยกไอ้สัดแยก กูง่วง” ไอ้แทนส่ายหัวรัวๆ ซอมบี้ขี้เสือกทั้งสามลุกขึ้ส่ายหัวยิ้มๆกันก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ส่วนผมก็แอบได้ยินเสียงฮัดชิ่วดังลั่นมาจากฝั่งห้องพี่ปลัด สงสัยพี่มันจะไม่สบาย แต่เดี๋ยวค่อยไปถามอาการแล้วกัน ตอนนี้ชักเริ่มง่วง ไปนอนต่อกับพวกมันดีกว่า วู้ฮูววว
----
น้องคุณเป็นรุกนะครับ!
รุกก่ายกุ๊กๆๆ
หัวข้อ: ░ ผมอยากเป็นคิ้วท์บอย ❤️░ ll ตอนที่ 25 บทส่งท้าย [14/06/18] p.23 (อ่าน 250927 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก