• 13 •
-อาร์ต-
หลังจากผมแกล้งสีฝุ่นจนอายม้วนและหนีไปแล้ว ผมก็ออกไปทำงานโดยได้ขนมปังจากน้าศิลป์เป็นข้าวเช้าพร้อมบ่นฝุ่นอย่างขำๆให้ผมฟัง นั่งว่างๆคุยกับหวานอยู่ก็เห็นแจ้งเตือนว่าฝุ่นถูกเพื่อนแท็กในรูปว่าอยู่กับเพื่อนที่ห้าง ผมจึงทักอีกฝ่ายทางไลน์ไป เมื่อฝุ่นยืนยันว่าอยู่ที่นั่งจริงผมก็ทิ้งงานให้หวานกันหมอเวรอีกคน ก่อนบึ่งลูกรักออกไปหาฝุ่นทันที
พอถึงตัวห้าง ผมก็มัวแต่คิดว่าจะได้เจอฝุ่นโดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนกำลังเกิดเข้ามาหาผม
“หมอคะ” เสียงแหลมดังขึ้น ทำให้ผมหันไปมองต้นเสียงที่อยู่ในชุดเดรสสั้น
“คุณฝน?”
“ฝนเองค่ะ คิดว่าใครคะ?” ยิ้มหวานถูกส่งให้ อุตส่าหลบหน้าได้ตั้งนาน แม่ง...
“สวัสดีครับ ขอตัวก่อนครับผมมีธุระ” หลังจากทักทายพอเป็นพิธีเสร็จ ผมก็ก้าวขาเดินต่อทันที สิบนาทีก่อนน้องบอกว่าอยู่เอ็มเค ถ้าอิ่มกันแล้วคงยังไปไม่ไกลมาก แต่มือของหญิงสาวก็คว้าเข้าที่แขนผม
“หมอทานข้าวมาหรือยังคะ”
“...........” ผมส่ายหน้าปฏิเสธทันที แต่อีกคนก็ยังไม่ปล่อย ผมเลยแกะมือนั่นออก มือคนรึหลาหมึกวะ เหนียวซะ
“แหม บังเอิญเจอกันทั้งที ไปทานข้าวกันหน่อยไหมคะ”
“ไม่ครับ”
“ใจร้ายจังนะคะหมอ” เธอว่าอย่างตัดพ้อ ถ้าใครได้ยินเข้าคงคิดว่าเป็นแฟนทะเลาะกันแน่ๆ
“ผมว่าผมบอกคุณชัดแล้วนะครับ”
“ใครแคร์คะ? ในเมื่อหมอก็ยังจีบเขาไม่ติด ยังไงฝนก็ยังมีโอกาสจีบหมอนี่คะ”
ผมถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนหยุดฝีเท้าแล้วหันหน้าคุยกับอีกคน
“ไม่มีครับ”
“หรือถ้าอย่างนั้น............” ฝนเข้ามาเหมือนจะกระซิบอะไร แต่กลายเป็นว่าริมฝีปากที่ฉาบลิปสติกสีสดจะประทับลงแก้มผมแทน
“คุณหยุ---------”
“เฮ้ยฝุ่น! จะไปไหนวะ!!”
ไม่ทันที่ผมจะได้พูดโต้ตอบอะไรออกไปก็มีเสียงโวยวายแทรกขึ้น ชื่อที่ได้ยินนั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว พอหันไปมองก็เห็นว่าเจ้าของชื่อกำลังเดินมาทางนี้เสียแล้ว
“ฝุ่น...พี่” คนตัวเล็กเดินเข้ามาแทรกระหว่างผมกับฝน น้องยืนหันมาทางผม และยกแขนขึ้นสูง ผมเบิกตาค้าง
ก่อนที่จะ
.
.
.
แปะ
รับรู้ถึงสัมผัสของเนื้อของกระดาษบาง ที่ถูกยกขึ้นเช็ดคราบลิปสติกที่ติดอยู่กับแก้มผม...
น้องตั้งหน้าตั้งตาเช็ดมากครับ คิ้วขมวดจนเป็นปมเชียว
“ฝุ่น!” เสียงแหลมแหวดชื่อน้องจนผมแสบแก้วหู
“ครับ?” น้องหยุดเช็ดแล้วหันไปหาอีกคน
“ฝุ่นทำอะ---”
“ฝนรู้อะไรไหม” น้องแทรกขึ้น ก่อนพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย “ตอนที่เราคบกัน มีหลายคนมาบอกเราว่าฝนไม่ได้เป็นตอนแบบที่เราอยู่ด้วย แต่ตอนนั้นเราไม่เชื่อเพราะเวลาที่อยู่ด้วยกันฝนแสร้งทำเป็นใสซื่อ น่ารัก”
น้องหยุดพูด มองคู่สนทนาที่เม้มปากแน่น
“เวลาอยู่กับเราฝนก็เป็นอีกแบบ พอลับหลังเราฝนก็เป็นอีกแบบ แล้วเราก็รู้นะว่าฝนไม่ได้มีแค่เรา เพื่อนเราส่งรูปเวลาฝนอยู่กับคนอื่นตลอด แต่ฝนบอกว่าเป็นแค่เพื่อนบ้าง รุ่นพี่รุ่นน้องบ้าง เราเชื่อ ไม่คิดมากเพราะฝนบอกว่าเป็นแค่นั้น” น้องยิ้มขื่น “พอเลิกกันแล้วถึงรู้ว่าเราโง่จริงๆที่ดันเชื่อฝนทุกคำพูด”
“สีฝุ่น” ผมแตะแขนน้อง เมื่อเห็นว่าผู้หญิงตรงหน้าโกรธจนหน้าดำหน้าแดง แต่น้องกลับปัดผมมือทิ้ง
“จะไม่แก้ตัวหน่อยหรอครับ? คนตรงหน้านี้ไม่ใช่คนที่ฝนตามจับอยู่หรอ? ให้มารับรู้เรื่องแบบนี้จะดีหรอ”
เพียะ
ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวตบลงบนในหน้าสีฝุ่นเต็มแรง แต่น้องกลับหัวเราะ...
“จริงอยู่ที่เราไม่เชื่อตั้งแต่ที่มีคนเตือนครั้งแรกเพราะชอบจนไม่ฟังอะไร จนกระทั่งเลิกกันเราก็ยังเชื่อว่าฝนไม่ใช่คนแบบนั้น แต่พอมาคิดดูอีกทีเราแม่งเป็นควายให้ฝนจูงนานแค่ไหนวะ?”
“สีฝุ่น!!” ฝนตวาดชื่อคนตรงหน้า แต่น้องกลับถอยมาชิดผม ก่อนจะพูดขึ้นว่า.....
“แล้วก็นะ
.
.
.
คนนี้ของเรา”
จบประโยค สีฝุ่นก็กระชากแขนผม ออกแรงดึงให้ไปจากตรงนั้นทันที โดยไม่สนใจอีกคนที่ยืนตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่อย่างนั้น
“ฝุ่นครับ” ผมเรียกชื่อน้องเมื่อเห็นว่าพ้นจากตรงนั้นมาไกลพอสมควร แต่น้องก็ยังไม่หยุดเดิน
“สีฝุ่น”
“.....”
“ที่รักครับ”
กึก น้องหยุดได้ผลแฮะ
“ใครที่รักพี่วะ!” น้องหันมาตวาดผม โชคดีที่โซนนี้ไม่ค่อยมีคน
“ก็ฝุ่นไง”
“ฝุ่นตกลงตอนไหน!”
“ก็ฝุ่นบอกว่า... คนนี้ของเรา ไม่ใช่หรอครับ” น้องชะงัก แก้มขาวของน้องที่ข้างหนึ่งแดงเป็นรอยมือก็เริ่มขึ้นสีเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
“ฝุ่น...คือ เอ่อ”
ผมยกยิ้มเมื่อเห็นอาการรนของน้อง อดไม่ได้ที่จะรวบตัวมากอดแล้วกดจมูกลงกับกลุ่มผม
“พี่อาร์ต! นี่มันกลางห้างนะ!” น้องโวย
“เมื่อกี้หึงพี่?”
“ไม่---”
“เอาความจริงครับ”
“ก็...ไม่ชอบ” ผมยิ้ม ส่วนน้องก็เงยเอากระดาษมาเช็ดรอบลิปสติกที่แก้มผมต่อ “ก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพี่ มันหงุดหงิด”
“แต่นั่นแฟนเก่าเรานะ?”
“หวานเล่าให้ฟังแล้ว ตั้งแต่ที่เขามาหาพี่ตอนเขายังไม่เลิกกับผม... ผมโง่ไปชอบคนแบบนั้นได้ไงตั้งนานวะ ซี๊ด เจ็บ” น้องผละออกจากผม ก่อนกุมแก้มข้างที่โดนฝ่ามือฟาดมา
“ไหน ขอพี่ดูหน่อยครับ”
ดีที่น้องให้ความร่วมมือในการดูแผล นอกจากรอบแดงบนแก้มนิ่มกับรอยแผลที่มุมปากแล้วก็ไม่มีอะไรมาก
“กลับไปก็ใส่ยานะครับ”
“อื้อ”
“เด็กดี จุ๊บ” ก้มจูบมุมปากเบาๆ
“พี่---”
“ฝุ่น! เฮ้ย! เอ่อ... ไม่เห็นครับ เราไม่เห็นอะไรเลยครับ” เสียงเพื่อนทั้งสองของสีฝุ่นที่ตามมาดังขึ้นขัดจังหวะ เมื่อมองดูก็เห็นสองคนนั้นเอามือปิดตา...แต่ถ่างนิ้วไว้
“ไอ้เอ๋อ! ไอ้เกอร์!”
“แฮะๆ ต่อเลยครับ ต่อเลย” เด็กที่ตัวพอๆกับฝุ่นพูดขึ้น
“ต่อเหี้ยไรวะ เอ่อ...นี่เพื่อนฝุ่น เอ๋กับเกอร์” น้องแนะนำเพื่อนทั้งสอง “แล้วนี่พี่อาร์ตเป็น---”
“แฟนฝุ่นสินะครับ” เกอร์แสยะยิ้มให้ฝุ่น
“ไม่ใช่เว้ย! นี่พี่ข้างบ้าน!” ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเหมือนเดิม
“ยังไม่ใช่ครับ เพื่อนน้องไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่เลยครับ”
“เล่นตัวว่ะมึง”
“โคตรเล่นตัว แต่เมื่อกี้เขากอดเขาหอมก็ไม่มีโวยวายนะครับคนเรา” แซวหนักกว่าคนที่บ้านก็คงเพื่อนน้องมันแหละครับ...
“เรื่องของกูไหม ไปหมอกลับบ้าน! พอ!! ไม่ต้องมาเนียนหอม!” น้องยกมือดันหน้าผมทันทีเมื่อเห็นผมจะก้มไปหอมแก้มใส
“ไม่หอมก็ได้ จุ๊บ” ไม่ได้แก้ม ปากก็ว่างนี่ครับ
“หูย คนจริง”
“กลับบ้านไปเลยไป๊!!!”
พอโดนฝุ่นไล่กลับบ้าน ผมแยกตัวมาจากน้องทันทีเพราะเห็นว่าใกล้จะเกินเวลาพักของผมแล้ว เลยฝากฝังเพื่อนน้องให้พาไปทำแผลที่ปากแทน เมื่อผมถึงโรงบาลเท่านั้นแหละครับหวานก็ออกมาแซวผมทันที แหม คนมีความสุขจะให้หน้าบึ้งหรือไง~
———————————————————————————————————————
-สีฝุ่น-
อย่างที่บอก ผมรู้ทุกเรื่องที่ฝนทำลับหลังแต่ผมไม่เคยเชื่อ เพราะเวลาที่อยู่ต่อหน้าผมเขาเป็นอีกอย่างนึง แล้วคงเพราะความรักบังตาด้วยมั้งครับ เชื่อแต่ที่เห็นไม่เชื่อคำชาวบ้าน พอเลิกกันแล้วมานั่งคิดตามคำพูดคนอื่นแล้วถึงนึกได้ว่าผมแม่งโง่จริงๆยอมมีเขาบนหัวตั้งนาน อันที่จริงแล้วผมก็ไม่ได้อะไรกับเธอนะครับเรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไป แต่นี้พอเห็นว่าเธอมากับพี่มันแล้วหลุด อืมมม ว่าไงดี ฟิวส์ขาด? มั้งครับ...
แล้วคนนี้ของเราอะไรกัน... กูพูดอะไรออกไป๊! !
“มึงหึง”
“กูไม่ได้--- ไอ้เอ๋กูเจ็บ! จิ้มหาพ่อง!”
ตอนนี้ผมโดนเพื่อนลากมาปักหลักที่ศูนย์อาหารครับ มีเอ๋นั่งเอายาทาแผลมุมปากให้ผม ส่วนเกอร์มันนั่งไถจอโทรศัพท์มันมาสักพักแล้ว
“โดนสาวทิ้งทีเปลี่ยนรสนิยมเลยนะเพื่อน”
“เปลี่ยนเชี่ยไร กูยังชอบผู้หญิง”
“แต่เมื่อกี้มึงหึงพี่คนนั้นจนไม่ไว้หน้าแฟนเก่ามึงเลยนะครับ”
“กูแค่-! ไอ้เอ๋มึงเบามือดิ๊!” ไม่ทันได้เถียงมันครับ แม่งกดสำลีเต็มๆมุมปากผม แสบจี๊ดเลย
“นี่ใช่พี่เขาไหมวะฝุ่น”
“ไหน?” สมาทโฟนเครื่องบางของเกอร์ถูกยื่นมาให้ หน้าจอเป็นแอพนกสีฟ้าที่มีภาพผู้ชายผมยาวรวบมวยยิ้มกับลูกหมาในมือ ดูยังไงๆก็พี่มันก่อนตัดผมชัดๆ
“ก็ใช่ ทำไม?”
“ไม่มีไร แค่บังเอิญไปเจอในแฮทแท็กหมอหล่อบอกต่อด้วย” มันยักไหล่ด้วยท่าทางชิวๆ ก่อนคว้าโทรศัพท์คืนไป
แฮทแท็กอะไรวะ...
ผมอยู่กับไอ้สองคนนั่นจนเกือบถึงเวลาเด็กเลิกเรียนพวกเราจึงแยกย้ายกัน แต่ไอ๋เอ๋ไม่วายแซวผมทิ้งท้ายให้ผมหงุดหงิดเล่น พอถึงบ้านก็โดนแม่ถามถึงรอยบนหน้าอีก จะไม่เล่าก็ไม่ได้ ขื่นไม่วันนี้ยังไงๆแม่ต้องถามวันหน้า สู้เล่าๆให้จบไปเลยดีกว่า
“ถือว่าหมดเวรหมดกรรมนะลูกนะ”
“อื้อ”
“แล้วสรุปกับตาอาร์ตนี่ คบกันแล้ว?”
“ไม่ใช่!”
“โถ่ลูกครับ หึงเขาออกหน้าออกตาแบบนั้นยังปากแข็งอีก คบตาอาร์ตก็ดีนะเทคแคร์เราดี ไม่เช้าชู้ ขยันทำงา----”
“เดี๋ยวแม่เดี๋ยว ทำไมอวยพี่มันจัง!” ผมโวยวายเมื่อแม่เริ่มชมหมอออกนอกหน้านอกตาลูกชายไปละ
“อ้าวหรอ แม่แค่พูดความจริง” แม่ยิ้มก่อนลุกขึ้นยืน “พี่มันมองเรานานแล้วรู้ไหม”
“.......”
แม่ทิ้งไว้แค่นั้นก่อนเดินออกจากห้องไป
จบมื้อเย็น ผมก็ขึ้นมานอนเลื่อนหน้าเฟสบุ๊คไปเลื่อย โล่งใจเบาๆเมื่อเห็นว่าไม่มีใครถ่ายเหตุการณ์วันนี้ไว้ ไม่รู้อะไรดลใจให้กดค้นหาชื่อเฟสของฝนแต่ก็ตามคาด โดนบล็อกเรียบร้อยครับ
ก็อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมวางโทรศัพท์ลงกับที่นอนก่อนลุกไปเปิดประตู นาฬิกายังไม่ห้าทุ่มดี คงจะเป็นใครสักคนในบ้านมาเคาะ
“คร้าบบบ อ๊ะ”
ผมผงะ เมื่อเปิดประตูไปแล้วพบกับ...ตุ๊กตาแมวน้ำสีขาวตัวใหญ่ที่ถูกยกพอดีกับระดับสายตาผมพอดี
“เอ่อ...”
“ให้ครับ” คนที่อยู่หลังตุ๊กตาพูดขึ้น แล้วยัดตุ๊กตาแมวน้ำตัวเขื่องใส่มือผม
“มา...ทำไม”
“มาขอคำตอบครับ”
“คำตอบอะไร?” ผมถาม ยังประติดประต่อเรื่องไม่ได้
“ที่พี่ถามไว้วันก่อนไงครับ”
“......”
“จำได้ไหม พี่ขออะไรไว้”
ผมก้มซ่อนใบหน้ากับตุ๊กตาตัวยักษ์ ก่อนจะส่ายหัวออกมาเบาๆ
ไม่ใช่จำไม่ได้...
“ฝุ่นครับ”
“อื้อ...”
“วันนี้หึงพี่ใช่ไหมครับ”
ผมยังคงก้มหน้ากับตุ๊กตาตัวนั้น ไม่กล้าเงยสบตากับคนตรงหน้า
ยอมรับว่าไม่อยากให้พี่มันเข้าใกล้คนอื่น...
ยอมรับว่าไม่พอใจที่เห็นคนอื่นแตะตัวพี่มัน...
ฝ่ามืออุ่นของคนตรงหน้าแนบลงมาที่แก้ม ก่อนประคองให้เงยสบตา
“ฝุ่นครับ...คบกับพี่ได้ไหมครับ”
.
.
.
.
.
“.....ครับ”
Tbc.
———————————————————————————————————————
กลิ่นกาวพิเศษ
สีฝุ่น : ทำไมต้องเป็นตุ๊กตาแมวน้ำครับ ตัวโคตรใหญ่ /จับพลิกไปมา/
อาร์ต : ก็...พี่เห็นแล้วนึกถึงฝุ่นนี่ครับ เหมือนกันดี
สีฝุ่น : เหมือนตรงไหนวะ /ขมวดคิ้วแล้วจับก้อนขาวๆในมือยืด/
อาร์ต : ตรงนี้ไง ยืดเหมือนกันเลย /จับแก้มคนน้องแล้วยืดแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว/
สีฝุ่น : เจ็บ!! ดึงอีกข้างสิวะไอ้หมอบ้า!!!
อาร์ต : เรียกหมออีกพี่ทำมากกว่าจูบนะ
สีฝุ่น : ยะ อย่าเข้ามานะไอ้พี่บ้า!! /หน้าแดงก่ำ โยนแมวน้ำตัวเขื่องใส่อีกฝ่ายที่นั่งหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง/
จบเถ๊อะ
———————————————————————————————————————
เอ๋ ดราม่าคืออะไรคะ หึๆ
จริงๆวางเรื่องไว้แบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว หนูฝุ่นไม่เดินหนีค่ะ นางเข้าไปบวกแทน 555555555เราเชื่อว่าหลายคนต้องมีความรู้สึกที่หลงมากจนไม่เชื่อคำพูดชาวบ้านที่เตือนเรา หนูฝุ่นของเราก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ ความรักทำให้คนตาบอดจริมๆ LOL
///หลังจากตอนนี้สต็อกเริ่มหมดแล้ว เหลือแต่พล็อตคร่าวๆที่พิมพ์ไว้ ช่วงหลังอาจจะมาช้าหน่อยนะคะ พยายามจะไม่หายไปนานแน่ๆค่ะ
รักทุกคนอ่าน❤
#กลิ่นสีและกาวน์หมอ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
