หัวข้อ: ❀❀❀คุณชาย2017❀❀❀ ระเบียบที่ 20 : ห้าม...เลิกนะ ขอร้องงง p.12 [14-03-20]

[jaevin]

[ต่อจากหน้าที่เเล้วค่ะ]



                วันนี้ผมมีเรียนแค่ตอนเช้าเลยมีเวลานั่งกินชาบูกับเพื่อนๆ ค่อนข้างนาน ส่วนคุณชายเห็นบอกว่านัดเพื่อนทำพรีเซ้นท์ตอนบ่ายที่ใต้คณะอักษรฯ รู้แบบนั้นแล้วปฏิบัติการบอกชอบใครให้พูดตรงๆ ก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้ผมเตรียมซ้อมทำมินิฮาร์ทมาอย่างดี ไม่พลาดแน่นอน



                หลังจากที่แยกย้ายกับเพื่อนแล้ว ผมก็แบกกีตาร์ไปด้อมๆ มองๆ ที่ใต้ตึกคณะอักษร เอ...ไม่เห็นมีคุณชายหรือกลุ่มเพื่อนๆ ของพี่ท่านเลย



                “อุ๊ยยย เด็กดุริยางค์มาอีกคนแล้วว่ะ”



                “เท่ว่ะมึง แบกกีตาร์มาเหมือนกันด้วย แต่คนนี้กีตาร์ยาวเท่าตัวเค้าเลยอะ”



                “อีบ้า ตัวเล็กแต่เท่ให้อภัยได้”



                เดี๋ยวนะ พวกมึงเปงใครรรร มึงด่ากูว่าเตี้ยเถอะสังคมมม ผมพูดในใจแต่ก็ยิ้มแหะๆ ออกไป ทำไงได้...ใต้ตึกนี้มีแค่ผมที่แบกกีตาร์นี่ครับ แถมยังแต่งตัวไม่เหมือนชาวบ้านเค้าอีก พอเห็นท่าไม่ดี ไอ้เขาแห่งดุริยางค์เลยต้องขอหลบไปก่อน



                ผมเดินเลาะมาทางสวนหลังคณะเพื่อมาหาที่นั่งระหว่างรอคุณชาย เท้าก้าวไปข้างหน้า ปากก็ยิ้มด้วย ก็ผมดีใจนี่ นึกถึงหน้าพี่ตาณทีไรแล้วอยากยิ้มทุกทีเลย บ้าบอแน่ๆ เลยไอ้เขาเอ๊ยยย



                ตู้หูววว แค่เห็นทางเข้าก็ร้องโหแล้ว บรรยากาศคณะอักษรนี้โคตรดีเลยครับ ตรงกลางลานมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขามาก มันคงผลัดใบเพราะตรงพื้นนี้มองไปทางไหนก็เห็นใบไม้สีเหลืองเต็มไปหมด



                เอ๊ะ เสียงกีตาร์มาจากไหน



                ผมกระดิกหูตามเสียงกีตาร์ไป เรื่องดนตรีนี่อย่าให้บอก ผมหูเทพ



                “เฮ้ย ไอ้ปั๊ม!”



                “พี่เขา!”



                “มึงมาทำไรที่นี่วะเนี่ย”



                ผมมองไปรอบๆ แล้วก็พบว่าที่นี่ไม่มีคนมากนัก มีสองสามคนที่นั่งคุยเล่นกันอยู่ตรงโน้น นอกนั้นก็มีไอ้เด็กดุริยางค์รุ่นน้องที่นั่งกอดกีตาร์อยู่ตรงนี้อีกคนนึง



                “พี่ขาววววว....พี่หายไปไหนทุกวันนน ผมรอพี่ที่ห้องกิจฯ ตลอดเลย”



                “ไอ้เชี่ยมึงจะร้องทำไมวะ” แล้วก็พูดเหมือนกูเป็นพี่มาก พระโขยง เอ๊ย พระโขนง ผมตบกบาลมันก่อนจะนั่งลง วางลูกรักไว้บนโต๊ะหินอ่อนอย่างเบามือ เมื่อกี้ทำโขกกับเสาไปทีนึง ต้องระวังหน่อย



                “ก็พี่แม่งโกหกผม ไหนบอกจะช่วยผมซ้อม นี่มันก็ใกล้เข้ามาแล้วนะเว้ย”



                “เฮ้ยๆๆ อย่ามาซบกู๊ววว ว่าแต่มึงมาหาที่ซ้อมไกลถึงขนาดนี้เลยหรอวะ”



                “ก็ใช่ดิ ห้องกิจฯ โดนสวรรค์รำไรยึดไป ผมเลยต้องหาที่ซ้อมใหม่ เพื่อนผมที่เรียนอักษรมันเลยเสนอที่นี่มา เงียบไม่มีคน”



                “เออจริง วังเวงอีกต่างหาก”



                “แล้วพี่อะ มาทำไร”



                “กูหรอ...มาหาคุณชาย” พูดถึงแล้วก็ต้องอมยิ้มเบาๆ เขิงเวอะ...



                “คุณชาย?”



                “แฮ่ม ก็คุณชายไง ไม่รู้ป่านนี้ไปไหน” ว่าแล้วผมก็ชะเง้อคอมองด้วย ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่โทร อ๋อ ผมไม่เติมตังค์โทรศัพท์ครับ เดี๋ยวนี้มันยังมีบริการออกให้ก่อนรึเปล่าก็ไม่รู้นะ



                “พี่”



                “เฮ้ย” ผมตกใจเมื่อไอ้ปั๊มมันทำหน้าบึ้ง แถมยังจับคางที่ผมหันไปมามามองที่มันอีกด้วย “จับไมเนี่ย” ผมปัดมือมันออก



                “พี่คุยกับผมก็มองแต่ผมสิ” ทำไมวันนี้มันเคร่งขรึมเเปลกๆ



                “อะไรของมึงวะ เออ เอาเถอะ ตกลงมึงจะเล่นเพลงอะไร”



                “พี่ ผมว่าจะเปลี่ยนเพลงอะ เห็นหน้าพี่แล้วอยากเล่นเพลงนี้เลย”



                “ไอ้เชี่ยปั๊ม อย่าเล่นเพลงธรณีกรรแสง มุกเก่าสัด”



                “รู้ได้ไงวะ ล้อเล่น! ผมไม่เล่นเว้ยพี่ อะ...เพลงนี้ตั้งใจฟัง” ไอ้ปั๊มทำเสียงเข้ม พร้อมกับสีหน้าจริงจัง นิ้วมือมันจับคอร์ดอย่างชำนาญเหมือนกับว่าเพลงนี้เป็นเพลงถนัด



                โน้ตเพลงที่เป็นเอกลักษณ์ของเพลงนี้ปล่อยออกมาช้าๆ มันเป็นความคุ้นเคยที่เด็กวัยรุ่นหลายๆ คนคงจะร้องตามกันได้ ไอ้ปั๊มเล่นโดนไม่มองคอร์ดแต่สายตามันมองมาที่ผมแทน ผมมองมันอย่างแปลกใจเช่นกันเมื่อได้ยินเสียงทุ้มคลอมาตามเสียงกีตาร์ ก็ไม่คิดว่ามันจะร้องเพลงหรอก...มันเหมือนๆ กับผมที่ถนัดแค่กีตาร์แต่เรื่องร้องนั้นไม่เอาไหน



                “คิดอยู่ ว่าต้องทนไว้

                จะทุกข์จะทนเท่าไร ความรักจะพาหัวใจไป

                คิดเอง ว่าต้องทนไว้

                แต่ยิ่งทุกข์ยิ่งทนเท่าไร ความรักที่มียิ่งหายไป”



                ทำไมมึงถึงต้องจ้องกูขนาดนี้วะเนี่ย ไอ้ผมก็เริ่มทำตัวไม่ถูกเลยได้แต่ผงกหัวตามทำนองไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ในใจ กลับคิดว่าที่หน้าผมมีอะไรติดหรอวะ จ้องจัง



                “จะโทษดิน จะโทษน้ำ จะโทษเดือนและดาว

                กับเรื่องราว ที่ปวดร้าว ที่เธอมาทำแล้วหนีไป

                 ฟ้า ถ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ

                บอกกันซักคำเป็นไร...”



                “อ้าวน้องเขา...” จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง ผมรีบหันขวับไปทันที และเป็นเวลาเดียวกับที่เสียงของไอ้ปั๊มแผ่วลงจนเงียบไป



                “เอ่อ...”



                “มาเล่นกีตาร์ที่คณะพี่เลยหรอครับน้องงง”



                “หวัดดีครับพี่...” ผมยกมือไหว้แต่ไอ้ปั๊มหน้านิ่ง ดูเหมือนมันจะมองคนมาใหม่ตาขวาง คนที่ยืนค้ำหัวพวกเราสองคนเป็นเพื่อนคุณชายครับ แต่ผมจำชื่อไม่ค่อยได้... อันที่จริงเเล้วหน้าตาไม่หล่อเลยไม่อยากจำ



                “พี่ชื่อบิ๊กไง ที่เราเจอกันใต้ตึกเมื่อวันนั้น”



                “อ๋อออออ พี่นั่นเอง....พอดีผมมารอพี่ตาณอะครับ เห็นบอกว่ามาทำงานกับพวกพี่”



                “ตาณ อ๋อ ไอ้คุณชายอะนะ มันเดินไปข้างตึกนู่นอะ ทำงานเสร็จเมื่อกี้เอง ไปไหนไม่รู้มัน ลองไปตามหามันดู”



                พี่บิ๊กเลิกคิ้วเมื่อเห็นสายตาไม่พอใจส่งมาจากไอ้ปั๊ม ก่อนจะหันมาสลับกับผม



                “นี่น้องผมเองครับ” แนะนำซะหน่อยเดี๋ยวเสียมารยาท



                “อ๋อ น้องงงงง” พี่บิ๊กลากเสียงยาว ไม่รู้ว่าผมหูฝาดไปรึเปล่า เพราะได้ยินเสียงจิ๊ปากมาจากไอ้ปั๊ม ไอ้เด็กนี่วันนี้มันเป็นอะไรวะเนี่ย



                “น้องเขา พี่ไปก่อนนะกลับล่ะ ง่วงว่ะ รีบไปหาไอ้คุณชายของเขาล่ะ เผื่อมันตามหา”



                “ครับพี่”



                พอได้ยินแบบนั้น ผมก็ใจเต้นแรงขึ้นมาอีกระลอก ผมรีบสะพายกระเป๋ากีตาร์แล้วบอกลาไอ้ปั๊มทันที



                “ปั๊ม ไว้กูมาฟังมึงซ้อมใหม่”



                “ไปไหนอะพี่! พี่เขา พี่จะกลับมามั้ย!”



                “คงไม่กลับแล้วว่ะ ไว้เจอกัน!”

 





                ผมรีบเดินไปตามทางที่พี่บิ๊กชี้เมื่อกี้ ใจเต้นตึกตักไม่รู้ว่าเพราะรีบวิ่งมาหรือเพราะพี่ตาณก็ไม่รู้ แต่คิดว่าคงจะสองอย่างนั่นแหละ ผมชะลอฝีเท้าพร้อมกับลองทำท่ามินิฮาร์ทอีกครั้ง อือหือ สวยใช้ได้ ครั้งนี้แหละไม่พลาดแน่!



                นั่นไง ข้างตึกนั้นไม่มีใครเลย อาจจะเป็นเพราะอยู่ในมุมอับเลยไม่มีใครผ่านมาทางนี้ ผมเห็นแผ่นหลังพี่ตาณแล้ว มือข้างขวาของคุณชายกำลังถือโทรศัพท์แนบหูอยู่ ผมควานหาโทรศัพท์ตัวเองทันทีแล้วพบว่าไม่เห็นมีสายเข้าเลย



                “พี่!”



                คุณชายชะงักพร้อมกับหันหลังมา มือขวาที่กำโทรศัพท์ลดลงช้าๆ



                “มอมแมม”



                ตึก ตึก ตึก



                “บอกให้รอพี่คณะไม่ใช่หรอ” พี่ตาณทำเสียงดุอย่างไม่จริงจัง ผมเลยได้แต่หัวเราะแหะๆ กลับไป



                “ผมมีเรื่องอยากจะบอกพี่...เลยอยากมาหาพี่เอง”



                “หืม เมื่อเช้าหายงอแงแล้วหรอเราอะ”



                “หายแล้วครับ” ผมเม้มปากก้มหน้ามองพื้น ความร้อนพวยพุ่งเต็มพวงแก้ม



                “แล้วจะบอกอะไรถึงได้รีบมาที่นี่” คุณชายขยับตัวมาใกล้ ใบหน้าหล่อเหลานั้นก้มมองผม รู้ตัวเลยว่าสั่นไปหมด แบบที่ไม่เป็นตัวเองเลย ปลายเท้าผมจิกพื้นรองเท้าแน่น ส่วนมือก็กำขากางเกงไว้



                ไอ้เขาตัดสินใจแล้ว วินาทีนั้นเองเสียงไอ้หมูก็ลอยเข้ามาในหัว



            “นี่แหละมินิฮาร์ท ไม่ต้องซื้อแต่แสดงความรักได้ดีที่สุด อันที่จริงแค่มึงชูนี่นะ เค้าก็เข้าใจแล้ว”



            ผมขยับนิ้วจากจีบหงายให้กลายเป็นมินิฮาร์ทช้าๆ ก่อนจะยืดแขนจนเหยียดตึงไปด้านหน้าทั้งๆ ที่ก้มหน้าอยู่แบบนั้น



                “นี่ผมให้พี่…”



                “หึหึ มอมแมมเอ๊ย...” เสียงหัวเราะคุณชายดังมาแว่วๆ พร้อมกับฝ่ามือที่วางบนหัวผม



                “พี่...ผม...” ผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงใครคนหนึ่งที่มาพร้อมกับเสียงฝีเท้า



                “คุณชายคะ!...ฮือออออ”



                ร่างบางของเธอคนที่มาใหม่นั้นเบียดผมจนเซ มินิฮาร์ทที่มือค่อยๆ หลุดออกจากกันช้าๆ



                “เรนนี่” พี่ตาณดูจะตกใจที่เธอคนนั้นวิ่งเข้ามากอดตัวเองพร้อมกับร้องไห้ “เป็นอะไร”



                “ฮืออออออ”



                พี่เรนนี่ที่ผมเคยเห็นไกลๆ ในวันนั้นยืนกอดพี่ตาณอยู่ตรงนี้



                แล้วผมล่ะ...อยู่ตรงไหน?



                “เค้าใจร้ายกับเรนอีกแล้ว”



                “ใจเย็นๆ นะ” พี่ตาณยกมือมาลูบหลังเธอเบาๆ ผมมองตามแล้วเหมือนจะหายใจไม่ออก สายตาเศร้าของคุณชายมองคนในอ้อมกอด ก่อนจะหันมามองผมด้วยสายตาขอร้อง ในเเววตานั้นมีความกังวลพาดผ่านมาให้ผมเห็นเเวบหนึ่ง



                “ไปนั่งตรงนู้นรอก่อนนะ”



                ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่หมุนตัวกลับไปทางเดิมที่เข้ามา หางตาเห็นพี่ตาณทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างกับผมแต่เพราะความปวดหนึบในใจมันโจมตีผมอย่างแรงกล้า ผมบังคับสายตาให้มองแค่ทางเดิน ท่าทางดูเหมือนไม่เป็นอะไรแต่ในใจนั้น...



                เฮียติวววววววว เขาอกหักอีกแล้ว เขาอยากหาพ่ออออออ



                ฮือ ไอ้ภูเขาคนโง่อกหักอีกครั้ง แล้วดูเหมือนว่าจส.100 คงจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมพอนึกถึงหน้าเศร้าๆ ของคุณชายก่อนจากมาแล้วผมเจ็บหัวใจมากกว่าเดิม



                ไม่อยากให้พี่เศร้าเลย



___________
ไม่รู้จะพูดยังไงดีกับการหายไปครั้งนี้
ขอเรียกมันว่า การปรับตัวเเล้วกันเนอะ
ทำงานที่ใหม่เเล้ววิถีทุกอย่างมันไม่เหมือนกับที่เคยทำ
ดังนั้นเเล้วเลยจะเเจ้งว่าจะช้าหน่อยนะคะ
ขอบคุณมากเลยที่รอกัน เรานึกถึงคนอ่านเลยฮึดขึ้นมาได้อีก
เเต่เนื่องจากอะไรหลายๆ อย่าง ก็เลยต้องขอโทษทุกคนล่วงหน้าเลย

ส่วนตอนนี้พบคนอกหักสองอัตรา โดยเฉพาะเขาเด็กบ้าที่อกหักได้น่าเอ็นดู
ปล.เรื่องนี้ยังเป็นนิยายขบขันเหมือนเดิมนะ5555
เเล้วพบกันใหม่ค่ะ #คุณชาย2017

ลืมไปคราวที่เเล้วมีคนเดาถูกว่ามันจะต้องพูดตรงๆ 55 เราก็คงจะเล่นต่อไป

[loveview]

คือน้องเขานี่ก็เพี้ยนได้โล่มากอ่า แอบสงสารคุณชาย

[maemix]

มีคนเข้าใจผิดแน่ๆ

[no.fourth]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เขา ไม่ใช่ว่าตอนหน้าแกจะพูดกับคุณชายว่า "ตรงๆ" หรอก ใช่ไหม 55555

แม่นมากกกกกกกกกก ถูกหวยไปเลย ๓๐ ล้าน

เรื่องนี้ ขำจริงๆ อ่านไปหัวเราะไป

แต่พอตอนท้ายน้ำตาซึมเลย
โธ่เขา..............เขลาจริงๆ พูดไปได้  "ผม......ตรงๆ พี่ครับ!!!”
มันไม่เข้ากับเรื่องที่จะบอกชอบเลย     
พูดเป็นล้านครั้ง ใครก็ไม่เข้าใจ
ก็คราย มันจะไปรู้ล่ะ...♬｡ ♫♫~♬ ♫~ ......ก็ครายมันจะไปเข้าจาย.....♬ ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ 

ท่าทางเขาจะอกหักจริงๆ
อาจหลบลี้ หนีหน้าคุณชายไปเลย   
พี่ตาณ  ภูเขา   
       
 

[Dee^daY]

ไม่รู้จะสงสารใครดี

[Pe_no]

โอ๊ยโดนขัด    คิดถึงเรื่องนี้

[pui]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย นุงเขาลูก หนูจะพูดแต่ตรงๆไม่ได้

[colorofthewind21]

โอ้ยยย นุ้งเขาของพี่ โอ๋ๆนะลูกนะ

[iceman555]

 

[utamon]

โถ เอ็นดูน้องเขานะ

[ANIKI.]

ไม่รู้จะนิยามตัวเขาออกมายังไงอะ... จริงๆนะ คือมัน.. หาคำมาบัญญัติตัวเขาไม่ได้จริงๆ 555555555

[Jintajam]

ว่าแล้วมุกนี้ต้องมาา แล้วเมิ่อไหร่จะได้คบกัน หะ นังเขานังเด็กซื่อ 

[yasperjer]

ว่าแล้วเขามันต้องพูดว่าตรงๆ ฮือเครียดเลย ปวดหัวแทนคุณชายในอนาคตเลยค่ะ
ใจเย็นๆนะเขา เชื่อเราว่าคุณฃายกับเรนนี่ไม่มีอะไรกัน อย่าเศร้าไปปปป

[panpang]

 

[SiHong]

โอ๊ยยย เขาาาาา

[areenart1984]

เอาน่า เขา อกหัก 2 ครั้ง  มันเป็นภูมิต้านทานความรักอย่างดีเชียวนะ คราวหน้ารอสารภาพรักใหม่นะ 

[่patsaporn]

ใครจะไปเข้าใจตรงๆ ของภูเขา หืมๆๆ เอ้าเรนนี่มาไม คาน
ขอบคุณค่ะ

[net. net_n2537]

น้องเขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[มะเขือม่วง]

โอ้ยยยยย นุ้งเขาาาา ซื่อไปอีกก 

[PharS]

น้องเขาลูกกกกกกกกกกกก

[tawanna]

 :jul3:ปวดใจไปกับน้องเขา จริงๆ

[papapajimin]

ฮาความเขาอ่ะ ไปบอกเขาว่าตรงๆ ชาตินี้ก็ไม่เข้าใจหรอก แอบสงสารคุณชายเบาๆ

ตอนหน้าจะมีมาม่าป่าวเนี้ยยยย

[TachibanaRain]

ขอสักดอกนะ "อิเขา อิโง่วววว!!!!" โอ้ยยย คุณพ่อควรซื้ออะไรมาบำรุงสมองลูกบ้างนะคะ นี่ไม่ได้เรียกซื่อแล้วมันเข้าขั้นบื้อแล้วค่ะ รำคาญ!!! ส่วนคุณชายตาณอะไรยังไงคะ สายตาเศร้านี่หมายความว่าไง แอบรักเพื่อนเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นคุณชายควรเคลียร์ตัวเองก่อนเนอะแล้วค่อยมาเคลียร์กับนังเขาต่อ

ปล.เอฟซีเฮียทิวค่ะ อยากได้เฮีย ฮ่าๆๆๆ

[DrSlump]

 

[janamanza]

อิเขาาาาาาา อิบร้าาาา   ฉันว่าเฮียทิวควรซื้อน้ำมันปลามาให้แกกินจริงๆจังๆแล้วล่ะ   บอกตรงๆ  ตรงๆๆ  อิบร้าาา  ขรรมอ่ะ  ใจบางเป็นหมูสไลด์

[yewlyz]

ปวดหัวกับเขาโคตรรรร เขาโว้ยยยยยย 

[DrSlump]

 

[kaokorn]

 

[Pe_no]

คิดถึงเรื่องนี้