ระเบียบที่ 9: ห้ามคนงอนไม่ได้หรอก
“เช้าวันอาทิตย์ที่แสนสดใส” เสียงทุ้มมีเสน่ห์ดังขึ้นจากประตูบ้าน ผมหันไปมองคนที่มาเยือนและตอบออกไปอย่างรวดเร็ว
“งานที่รักรอเราอยู่”
“มุแซนชิ”
งั้นผมก็เป็น... “ควายจิโร่”
“พวกเราสองคนคือแกงค์ร็อคเก็ตแห่งจักรวาล”
“ไวท์ฮอล พรุ่งนี้ที่สดใสรออยู่”
“ส่วนกูก็พ่อมึงไง!”
ผลัวะ! ผลัวะ!
“โอ๊ย เฮียทิวววว ทำลายชื่อเสียงของแกงค์ร็อคเก็ตหมดแล้ว” ผมหันไปมองหน้างอพลางลูบหัวป้อยๆ พี่แซนเห็นดังนั้นก็มาลูบหัวลูบหางของผมอีกคน เราสบตากันนิ่งโดยมีเฮียทิวใส่กางเกงตัวเดียวมองมาด้วยความรำคาญ
“น้องรักกกกกกก พี่มาหาแล้วววว”
“พี่รักกกกกก น้องรอแล้วววว”
“กูล่ะเบื่อพวกมึงสองตัว เช้าที่ไหนตะวันแยงตูดขนาดนี้ แล้วทำไม มองหน้ากูทำไมไอ้แซน หรือมึงเป็นลูกกูอีกคน”
เฮียทิวนิ่วหน้าเหมือนมีใครไปเหยียบนิ้วเท้า ก่อนจะหันหน้าไปหาเรื่องเฮียแซนที่กำลังกอดผมตัวกลม เอ่อ ไม่ได้หมายความว่าตัวผมกลมนะ และผมก็ไม่ได้อ้วนด้วย
“อาจจะใช่ก็ได้ เฮียทิวไปไข่ไว้ที่ไหนรึเปล่า”
“กูไม่ใช่ปลา”
“ผมหมายถึงกบ!”
“อ้าวหรอ เออๆ พวกมึงจะไปทำไรก็ไป”
“โอเคคร้าบ เฮียทิวสุดหล่อ ผมจะพาน้องรักไปเมคมันนี่ แล้วจะกลับมาส่งอย่างปลอดภัย”
“ทำไมมึงไปทำงานที่อ่างทองรึไง”
“เปล่าครับหมู่บ้านข้างๆ นี่เอง”
เฮียทิวส่ายหน้าก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินขึ้นชั้นสองไปอาบน้ำ เห็นดังนั้นผมที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามย้วยเกินเบอร์กับบ๊อกเซอร์ลายไข่ขี้เกียจเลยดึงมือพี่แซนมาที่โซฟาซึ่งมีชุดสูทวางพาดอยู่
“พี่แซนดูชุดผมดิ โอเคป้ะ”
“เออๆ ไหนมาดูดีๆ ดิ๊” พี่แซนคนเพี้ยน(กล้าว่าคนอื่นนะมะรึง)เพ่งตาพินิจพิจารณาชุดของคุณภูเขาในวันนี้
“โห ชุดน้องกูหรอเนี่ย” ปากสีแดงเข้มเพราะสูบบุหรี่จัดอ้ากว้างเหมือนถ้ำในหุบเขา ผมหูกระดิก เกาะแขนพี่แซนแน่น
“หล่อใช่มั้ย”
“ทุเรศลูกตามาก ชุดสูทมึงยาวไปไหนเนี่ย”
“อะไรอะ...เดี๋ยวพับเอาก็ได้ ผมอะสูงมาตรฐานแล้วนะแต่ร้านเช่าแม่งมีแต่ไซส์ฝรั่ง”
“ฝรั่งหน้ามึงดิ มึงไปเช่าสูทที่อเมริกาหรอ นี่ไทยแลนด์แดนออฟสมายมันก็ต้องมีแต่ไซส์ชายไทย มึงแหละเตี้ย ต้นถั่วงอกยังสูงกว่ามึงเลย”
“ไม่เตี้ยโว้ยยยยยย” จากหูกระดิก ผมจะกลายเป็นหมาบ้าแล้ว ล้อเล่นกับความสูงแม่งไม่คูล กูสูงกว่าต้นถั่วงอกด้วย! ไอ้พี่แซนหัวเราะคิกคัก วันนี้พี่มันก็หล่อดีนะ ชมแค่นี้พอ โกรธ พอหายโกรธแล้วผมเปลี่ยนเรื่อง แน่นอนว่าผมเริ่มแต่งตัวกลางบ้านเลย เสื้อสูทยังไม่ต้อง ค่อยใส่ตอนงานเริ่มอีกหลายชั่วโมง
“แล้วนี่คนอื่นไม่เข้ามารอในบ้านก่อนหรอ”
“ไม่ๆ มันไปรอที่งานหมดแล้ว”
“พี่รักมารับผมคนเดียวเลย ตื้นตันใจจังกระเบย ผมไปอยู่ที่งานก็ไม่รู้จักใคร” พี่แซนมีเพื่อนหลายสาขามาก สาขาทองหล่อ อโศก สุขุมวิท พอ! หมายถึงว่าพี่แซนมีเพื่อนเยอะบางทีคนที่มาช่วยงานผมก็ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน ยกเว้นพวกหัวหน้าฝ่าย นั่นจะอยู่นานหน่อย พี่แซนไม่ค่อยเปลี่ยนหัวหน้า ไม่ใช่อะไร มีกันอยู่แค่นั้น
“หึหึ ไม่ต้องห่วง เพื่อนเยอะงานนี้อะ”
“หือ ทำไมอะ” พอผมถาม คำตอบก็ลอยมาทันที
“แท้แด้นนนนนนนน พวกกูมาแว้ววว”
“เซอร์ไพร์สสสสส”
“บ้าบอออออออออออออ”
“เชี่ยหมู! เฮียดุก! อีแจ็ค! มาได้ไงเนี่ย”
“กูไปซ่อนตัวตั้งนาน พี่แซนไม่เรียกซักทีเลยไปกินข้าวบ้านแจ็ค เป็ดพะโล้อร่อยโพด” ไอ้หมูตอบพร้อมกับลากแขนเฮียดุกที่ซดน้ำมะพร้าวขวดอึกๆ เข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ส่วนกูเดินมาบ้านกูอยู่ข้างๆ นี้เอง” อีแจ็คตอบพร้อมกับเดินนวยนาดมาที่โซฟาเป็นคนแรก ก่อนจะถึงโซฟามันก็แกล้งสะดุดขี้ฝุ่นล้มตัวมานั่งตักพี่แซนทันที
“อุ๊ย สะดุดรัก”
มึงเห็นมั้ยเพื่อน ตาดำกูมองรอบบ้านแล้วเนี่ย “พี่รัก ให้มันนั่งไปเถอะพี่ สงเคราะห์คนไม่มีผัว”
“จ้า อีดอกกกกกก คนที่กำลังจะมีผัวมันหน้าตาเป็นยังไง หน้าตาโง่ๆ อ๊องๆ แบบมึงหรอ” อีแจ็คซบหน้ากับคอพี่แซนแต่หันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผม
“กูไม่ได้จะมีผัว!”
“ไม่มีได้ไง กูรู้กูเห็นทุกอย่าง”
“นี่พวกมึงพูดเรื่องอะไรกัน มาๆ ไอ้หมู ไอ้ดุก มานั่ง” กำลังจะอ้าปากเถียงแต่พี่แซนก็ยกมือห้ามซะก่อน แล้วจู่ๆ พี่แกก็ลุกพรวดขึ้นทั้งๆ ที่อีแจ็คนั่งอยู่บนตักก็ร่วงลงมาทันที
“ว้ายยยยยยยยย”
ตุ้บ!
“อ้าวเฮ้ย! กูขอโทษ ลืมแจ็คไปเลยนะเนี่ย เห็นไอ้หมูกับไอ้ดุกไม่มีที่นั่งเลยจะลุกให้” พี่แซนทำหน้าเหรอหรา แต่มือนี่ปัดเสื้อปั่บๆ นี่มึงรังเกียจหรือกลัวเสื้อยับกันแน่ครับพี่
“ฮือ!” อีแจ็คนี่เล่นใหญ่ไม่ลุกมาซักทีส่งเสียงร้องมาทีเดียว
“ร้องแค่เนี้ย” เฮียดุกถามหลังจากที่นั่งลงถัดจากผมและไอ้หมูแล้ว
“ไม่ต้องยุ่งกับกูเลยเฮียดุก”
“เอ้างอนเก่ง”
“งอนพี่แซน! ชิตังเมแล้ว”
“อะไรวะชิตังเม” ไอ้หมูถามอีแจ็คต่อ
“ชิตังเม...โป้ง!”
“...” แดกจุดกันเลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆๆ” พี่แซนหัวเราะออกมาคนแรกพร้อมกับฉุดแขนแจ็คให้ลุกขึ้น แหน่ะ ฮาพี่เค้าแหละ ส่วนสามหนุ่มสามมุมแกงค์ผมก็ได้แต่มองหน้ากันเงียบๆ
“กูจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้”
“ดีเอสไอจับมึง กูไม่ส่งโอเลี้ยงนะบอกก่อน”
“คิดนานมั้ยเนี่ยอีแจ็ค”
“อะแฮ่ม” ผมกระแอมเพื่อหยุดเรื่องราวไร้สาระแล้วหันไปถามพี่แซนที่เหมือนจะงานเข้าเพราะกดมือถือยิกๆ “พี่รักจ้างเพื่อนผมหรอ”
“ไม่ได้จ้าง วันนี้ดุกกับหมูมาช่วยงานฟรี”
“ทำไมอะ”
เฮียดุกเม้มปากแน่นก่อนจับมือผมกับหมูมาวางทับกัน “กูทนเห็นเพื่อนทำงานงกๆ คนเดียวไม่ได้ เพราะฉะนั้นกูกับไอ้หมูเลยไปขอร้องพี่แซน วันนี้พวกกูจะเป็นลูกมือมึงเอง”
“กูต้องซึ้งมั้ย”
“สุดๆ” ไอ้หมูตอบ คลึงนิ้วโป้งบนมือผมเบาๆ หน้าไอ้หมูยิ้มแบบน่ากลัวมาก กูว่าชักผิดประเด็นละ ผมสะบัดมือออกแล้วถามต่อ
“แล้วอีแจ็คมันมีเจือกอะไรด้วย หือ?”
“แจ็คแค่สัมภเวสีที่อยากมาส่องผู้ชายในบ้านมึงเฉยๆ”
“เอ๊ะ เสียงอีแจ็คเงียบจัง พี่แซน อีแจ็คล่ะไปไหน....” เงยหน้าขึ้นก็ต้องพบกับ...อีแจ็ค มันกำลังเลื้อยตัวไปมา เฮ้ย เอาตัวไปถูไถเฮียทิวของผมที่ใส่กางเกงเลตัวเดียว บนบ่าพาดผ้าขนหนูสีเหลืองอ่อนไว้ โธ่ พ่อผม ลงมาก็เจอผีสิงซะแล้ว
“เฮียทิวขา วันนี้ไอ้เขาไม่อยู่บ้าน เดี๋ยวแจ็คกี้ปาปีเยเย่จะดูแลปาก....” แล้วมันก็มองปาก “จะดูแลท้อง....เฮียทิวเองค่ะ” แล้วมันก็มองข้างล่างพร้อมกับแลบลิ้นแผล่บๆ เฮียทิวทำท่าสยองเอามือดันหัวมันออกก่อนจะปรายตามองมันนิ่งๆ
“จตุพร กูลุงมึงนะ...”
ผม พี่แซน เฮียดุก และไอ้หมู ทิ้งอีแจ็คไว้เบื้องหลัง แล้วรถฮอนด้าแจ็สสีเขียวก็ออกเดินทางมายังสถานที่ทำงานในเวลาเกือบเที่ยง คิดแล้วก็ตื่นเต้นผมอยากดีดกีตาร์จนมือสั่น เบื่อหน้าคุณชายจะแย่ ขนาดเมื่อวานวันเสาร์คุณชายยังลากผมออกจากบ้านตั้งแต่เช้าให้ผมมาปีนเก้าอี้ติดไฟ ตัวเองตัวสูงอย่างกับเสาไฟฟ้าก็ไม่ติดเอง พูดแล้วขึ้น เอ๊ะ แล้วผมจะพูดถึงพี่มันทำไมครับ ไม่ๆๆ วันนี้ผมจะดีดกีตาร์ให้ลืมความเจ็บปวด
“มีไอ้หมูมาก็ดีเหมือนกัน จะได้มาตีคาฮองให้ไอ้เขาสร้างบรรยากาศ” พี่แซนเอ่ยขึ้นมา ไอ้หมูเลยโชว์สเต็ปการตีกลองคาฮองด้วยการทำเสียง เชี่ย น้ำลายจะโดนหน้ากู
“แล้วเฮียดุกทำไรอะพี่” ผมปาดน้ำลายแล้วยื่นหน้าไประหว่างเบาะ
“พี่แซนบอกให้กูคุมซาวน์กับไมค์” เฮียดุกทำท่าจัดเสื้อสองสามที
“อ้าว พี่บีไปไหน” พี่แซนมักจะบรีพงานผมในส่วนที่ผมต้องทำ ส่วนกำหนดการของงานแกก็จะบอกคร่าวๆ
“ไม่ได้ไปไหนหรอก เหี้ยบีมันคุมโปรเจคเตอร์ จริงๆ มันวิ่งสองอย่าง ซาวน์กับโปรเจคนี่แหละ แต่มีไอ้ดุกมาก็โปรเจคเตอร์อย่างเดียวเลย”
“โหหหห กูไม่เชื่อล่ะว่ามึงจะมาทำให้ฟรี”
“เหี้ยเขา นี่เพื่อนนะครับ ชุดกูก็เตรียมเอง บอกเลยว่าเพื่อนมาดี ทำดี พูดดี”
“สัดหมูตอแหล เอ๊ะ ที่จัดงานอยู่หมู่บ้านอะไรนะพี่” ผมหันไปมองวิวด้านนอก ทุกอย่างแม่งดูคุ้นๆ เพราะตลอดอาทิตย์นี้ผมไปมาบนเส้นทางเดอะสตาร์นี้ทุกวัน ขับมาเรื่อยๆ มันก็ชักจะยังไง
“รัน...ไรวะ เออ รันจกุลไรเนี่ย จะถึงแล้ว”
เห...ไม่จริงน่า...
“ว่าแต่มึงเหอะน้องรัก ดีดให้เนี้ยบนะสัด กูเสียสละลูกรักให้มึงใช้วันนึงเลย เจ้าของงานไม่พอใจมึงอดทิป”
“รู้แล้วล่ะ....น่า”
ทันทีที่รถเลี้ยวขวาเข้าหมู่บ้าน ไอ้เขาก็อ้าปากหวอ พี่แซนยื่นบัตรอะไรซักอย่างให้ยาม สมองน้อยๆ ของผมก็หมุนเร็วจี๋ ยามหน้าตาคุ้นๆ สบตากับผมแวบนึงก่อนจะส่งยิ้มให้ และเมื่อรถจอดสนิทเทียบฟุตปาธ บ้านทรงไทยโมเดิร์นที่มีคนคึกคักก็ปรากฏในสายตาผม
ผลัวะ!
“เหม่อไรเนี่ย ไอ้เขาถึงแล้ว” เฮียดุกนั่นเองที่ทำฟาดมือลงบนกบาลของผม
“เชี่ย!”
“ลง! ถึงแล้วเตรียมบัตรด้วย”
ไอ้เขาพูดไม่ออก รั้วสีขาวแบบนี้ ศาลาแบบนี้ ตัวบ้านแบบนี้
ผมบรรลุในวินาทีนั้น บ้านคุณชาย รันจกุลที่ผมมาใช้หนี้ด้วยการช่วยเตรียมงานวันเกิดคุณน้าวันอาทิตย์นั้นคืองานเดียวกับที่ผมต้องมาดีดกีตาร์หาเงินใช้หนี้ในวันนี้
จะด่าตัวเองว่าโง่ก็สงสารพ่อ
แงงงงงงงงงงงงงง
มัวแต่ทึ้งหัวตัวเองอยู่ ไม่ได้ดูว่าคณะเดินทางเดินเข้าไปด้านในหมดแล้ว ผมยืนเด๋ออยู่ตรงทางเข้าบ้าน แล้วจากนั้นเสียงคนคุยกันก็ดังหึ่งๆ ผ่านหัวผมไป
“ทีมงานคุณแซนนะครับ ขอตรวจบัตรด้วยครับ” พี่ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนเอ่ยขึ้น ผมสะดุ้งเล็กน้อย กลับเข้ามาสู่โลกแห่งความจริงที่หลีกหนีไม่ได้
“ครับ” ผมเม้มปากก้มหาบัตรที่ขอจากคุณชายเมื่อวันก่อน ถึงว่าให้บัตรกูง่ายจัง แล้วแม่ง อยู่ไหนวะ กูจะมุดกระเป๋าอยู่แล้วนะ
“คนนี้ผมตรวจเอง”
“เอ่อ ครับ”
กึก กึก เสียงเดินมั่นคงขยับมาข้างหน้าสองสามก้าว ขณะเดียวกันผมก็หาบัตรเจอพอดี ผมยื่นบัตรให้แบบไม่มองหน้า ก่อนจะก้มตัวลงเก็บเศษกระดาษ(ขยะ)และพวกสลิปที่หล่นออกจากกระเป๋า
“หน้าไม่เหมือนในบัตร ไม่ให้เข้า!”
เอ๊ะ...อะไรวะ
“ไม่เหมือนได้ไง ผมนี่แหละตัวจริง....” ผมเงยหน้าขึ้นตั้งใจจะโวยเต็มที่ แต่พอเห็นหน้าคนตรวจบัตรในชุดสุดเนี้ยบเท่านั้นแหละ
“เฮ้ยพี่!...”
“ไง โคน้อยในโคลนตม”
“....ไม่ต้องมายิ้ม แกล้งผมหรอ ไม่บอกผมซักคำ ปล่อยให้ผมโง่เป็นควา...กระบืออยู่แบบนี้” ผมหน้าร้อน คิดว่าเป็นเพราะความอายที่มาจากความโง่ของตัวเอง
“หึหึ”
“บอกว่าอย่ายิ้มไงเล่า”
“ทำไมล่ะ” คุณชายเอียงคอเล็กน้อย แน่นอนว่ามันกวนล้วนๆ ผมเม้มปากเดินกระแทกเท้าเข้าไปในงาน
มันหล่อไง เข้าใจมั้ย!
พวกเราเตรียมงานตลอดทั้งบ่าย ดีหน่อยที่วันนี้อากาศไม่ร้อน พวกผมที่แต่งตัวมาเต็มก็เลยไม่หงุดหงิดเท่าไหร่ แถมนมแจ่มยังดูแลเรื่องอาหารของทีมงานแบบดีสุดๆ ไปเลย พี่แซนขอบคุณไม่หยุดปาก
“สรุป...มึงกับคุณชายอยู่ในขั้นไหนกันแล้ว”
“เฮี๊ยดุก พูดไรวะ...” ผมปิดปากเฮียดุกพลางมองซ้ายมองขวา
“เอ้า ก็จริงอะ ข่าวลือแม่งจริงสัดๆ แถมมึงซ้อมกีตาร์ได้ไม่กี่รอบก็วิ่งแจ้นไปยกถาดอาหารมั่งล่ะ ไปจัดโต๊ะมั่งล่ะ”
“ก็ ก็กูคนดีไง ช่วยได้ก็ต้องช่วย” เห็นผมโผล่มาพร้อมกับคุณชาย นมแจ่มก็ร้องเรียกหาแล้วครับ นมคงไม่คิดว่าไอ้เขาที่เล่นใหญ่ลางานหนึ่งวันจะกลับมาทำงานเหมือนเดิม ดีนะที่สถานที่จัดงานอยู่หลังบ้าน ไม่งั้นเพื่อนผมต้องมาเห็นไอ้เขาร้องโอดโอยเพราะโดนนนมแจ่มบิดหูอยู่แน่ๆ
“คนดีไปอีกกก” ไอ้หมูลากเสียงยาว ผมเลยโฟกัสที่หน้ามันอีกครั้ง “แล้วเค้าจะมาเดินวนเวียนแถวเวทีบ่อยทำไมขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะมึงอยู่ตรงนี้”
“เฮ้ยๆๆๆ ไม่ใช่เพราะกูไอ้เชี่ยหมู พี่แกก็ต้องมาคุมงานดิ เจ้าของงานนะเว้ยเเถมยังเนี้ยบเรียกพ่ออีก นี่พวกมึงโดนอีแจ็คล้างสมองรึไง”
“แอ๊ะ แอ๊ะ” ไอ้หมูกุ้งแห้งหรี่ตามองผม “ให้มันจริงงงงง กิ๊กกั๊กดึ๊กดั๊กอะไรกัน เอ๊ะหรือว่ามึงกำลังปฏิบัติการลับพาคุณชายไปร้องเพลง” ไอ้หมูตบเข่าดังฉาด ชี้หน้ามึง พร้อมกับเบิกตากว้าง เชี่ยยยย กูลืมไปแล้วนะเนี่ยสาดดด
“อะ...เออ! ใช่!” ผมพูดเสียงดังจนพี่แซนที่ยืนคุมเรื่องการตกแต่งทางนู้นหันมาทำตาขวางใส่
“เนี่ยเพื่อวงเลยนะเนี่ย มึงก็รู้คุณชายเค้าไม่ใช่คนที่จะมาร้องเพลงให้เราง่ายๆ” ผมลดเสียงกระซิบข้างหูไอ้หมู แล้วจู่ๆ เฮียดุกก็อยากมีส่วนร่วมด้วยการยื่นนิ้วก้อยงอๆ มาสะกิดไหล่ ทันทีที่ผมหันไป คุณชายก็เดินตรงดิ่งเข้ามาแล้วเอ่ยปากทันที...
“มอมแม..”
“ครับพี่!” ถึงจะตอบไปทันควันแต่ผมก็ส่งสายตาดุๆ ไปให้คุณชาย คิดไม่ออกว่าทำไมถึงกล้านัก กูเนี่ยไม่กลัวตายไง๊ ก็ใครใช้ให้มาเรียกมอมมงมอมแมมแถวนี้ ไอ้พวกนี้ยิ่งหูไวตาไวเหมือนร็อตไวเซอร์ ห๊ะ ไวเลอร์
“มีอะไรครับ” ผมดีดตัวออกห่างไอ้หมู ยืนตัวตรง หลังตรง มองคุณชายที่เอ่อ...รู้สึกว่าจะไม่สบอารมณ์กับอะไรบางอย่าง
“นมเรียก” แถมเสียงยังแข็งด้วย
“หือ...เมื่อกี้ผมพึ่งไปหา...”
“นมเรียก” ย้ำอีกด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยน
“มึงไปเหอะไอ้เขา เดี๋ยวจะไม่มีแค่นมที่เรียก” เฮียดุกบอกอีก ก่อนจะชวนไอ้หมูไปเทสต์ไมค์ ที่มึงเทสต์แล้วสองรอบ
ผมเกาหางคิ้วงงๆ “เอ่อ เดี๋ยวผมตามไปครับ”
“มาสิ เดี๋ยวพาไป นายไปห้องครัวไม่ถูกหรอก”
ว่าแล้วคุณชายก็เดินนำผมไป คุณชายนี่เล่นละครเก่งเหมือนกันนะเนี่ย เหมือนกับว่าผมพึ่งมาบ้านนี้ครั้งแรก ผมลงจากเวทีที่ยกสูงจากพื้นไม่มาก เดินผ่านบรรดาโต๊ะเก้าอี้สีขาวที่ประดับประดาไปด้วยดอกไม้ แล้วก็ไฟประดับ ตอนมืดคงจะสวยมากแน่ๆ งานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดคุณน้าจะเริ่มประมาณห้าโมงเย็นครับ อาหารจะเริ่มเสิร์ฟตอนหกโมงเย็นและจะเป่าเค้กประมาณหนึ่งทุ่มจากนั้นก็พูดคุยกันตามอัธยาศัย
“พี่ ถึงห้องครัวแล้ว”
ผมทักเมื่อคุณชายผ่านห้องครัวเเล้วเดินเข้าไปที่ประตูบ้าน นมแจ่มยังง่วนอยู่กับการตกแต่งขนมไทยให้สวย ให้น่ากินและมีระดับที่สุด งานนี้มีลูกมือจากร้านอาหารมาช่วยสองสามคน ดูเหมือนว่านมก็ยังทำเองทุกอย่างอยู่ดี
แล้วคุณชายทำไมไม่หยุดเดินซักที
“พี่!” ไม่ฟังอะไรกันเล้ย “พาผมเข้าบ้านทำไมเนี่ย ไหนบอกว่านมเรียกไง”
“รอตรงนี้” พูดเสียงเรียบแล้วก็เดินเข้าไปในห้องซักรีด ไม่นานคุณชายก็ออกมาพร้อมกับกางเกงแสล็คและเสื้อเชิ้ตตัวใหม่
“อะไรอะพี่ แล้วคุณแม่พี่ไปไหน” ผมชะเง้อดูในบ้านก็เงียบสนิท
“คุณแม่ไปร้านทำผม นายเอาไปเปลี่ยนซะ” ยัดใส่มือผมแล้วก็ดันหลังให้ผมเข้าห้องน้ำ
“ชุดพี่หรอ” ผมเห็นตรงอกเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนปักตัวอักษร T สีทอง
“ชุดเก่า” เก่าที่ไหนเนี่ย โคตรใหม่เลย
“ให้ผมเปลี่ยนทำไมอะพี่ ชุดนี้ไม่ดีหรอ” ผมขืนตัวไว้ ยกเสื้อผ้าค้างไว้แบบนั้น
คุณชายส่ายหน้า เป็นครั้งแรกที่ไม่มีคำร้ายๆ ออกมาจากปาก ผมมองอึ้งๆ แล้วจากนั้นก็มีมือใหญ่มาวางแปะบนหัว คุณชายสบตาผมแล้วพูดด้วยเสียงจริงจัง
“เปลี่ยนเถอะ สงสารตอม่อ”
“เออ! เตี้ยก็เตี้ย แล้วจะกดทำไมอะ มันก็เตี้ยกว่าเดิมดิ” ผมสะบัดตัวให้หลุดจากมือหนักๆ นั่นแล้วเดินเข้าห้องน้ำ แม่งงงงงงงง ตั้งแต่รู้จักกันมาพี่มึงว่าผมเป็นอะไรบ้างนะ วานร สุกร โค กระบือ รากดิน(รู้ทีหลังว่าคือไส้เดือน) เป็นตัวมอมแมม เป็นตัวสกปรก นี่จะให้กูเป็นตอม่ออีกหรอ #เป็นทุกอย่างให้เธอแล้วแต่ไม่เคยเป็นไอ้เขาเลย
พอผมออกจากห้องน้ำมาก็พบว่าชุดที่ใส่อยู่มันพอดีตัวโคตรๆ ถ้าคุณชายไม่บอกว่าชุดเก่าผมก็ไม่เชื่อนะเนี่ย แถมดีกว่าตัวเดิมเป็นไหนๆ ตัวเก่ามันยาวทำอะไรก็ไม่ถนัด ตอนซ้อมดีดกีตาร์ก็ต้องพับขึ้นแล้วขึ้นอีก วิ่งไปหยิบถาดขนมก็แทบสะดุด
“ดีมั้ย?” คนที่รออยู่หน้าห้องน้ำถามขึ้น
“...” ผมไม่ตอบถึงแม้ว่ามันจะดีมากๆ ก็เถอะ ไอ้เขาเคือง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน คนอื่นว่าเตี้ยยังไม่เท่ากับคุณชายว่า มันคันยิบๆ อยู่ในใจ คุณชายที่ดูเหมือนว่าวันนี้ยิ้มเยอะเหลือเกินยื่นมือข้างหน้าพร้อมกับหวีขนาดกลาง
“ผมไม่หายโกรธหรอกนะ ถ้าจะมาง้อด้วยชุดกับหวีแค่เนี้ย” ผมจ้องหน้าคุณชาย เราสบตากันนิ่งแล้วท่านก็ทำในสิ่งที่น่าแปลกใจ นั่นคือคุณชายหวีผมที่กระเซอะกระเซิงให้ผมอย่างเบามือ ผมเม้มปากแน่นแต่เหมือนมุมปากจะพยายามแหกกฎการกลั้นยิ้ม ท่ามกลางบ้านที่เงียบสนิทนี้ผมก็ได้ยินเสียงแมลงดังตึกตักอยู่ในอก
“ทำขนาดนี้แล้วหายโกรธยัง?”
“....”
“ว่าไง?”
“...หายนิดนึงก็ได้!”
“หึหึ ตัวมอมแมมขี้งอนเอ๊ย”
--------------
น้อมรับความผิดมาช้ามากๆ
หวังว่าอ่านเรื่องนี้เเล้วคลายเครียดได้บ้างนะคะ
หรือว่าเครียดกว่าเดิม55
ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่ะ
ฝากเรื่องสั้น
my sexy J ตอนเดียวจบไว้ไปอ่านเล่นกันนะคะ เลิฟ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
