>>ตอนที่ 40 [100%]<<
พอๆ ไม่คิดอะไรไม่ดีไม่งาม ผมลุก คว้าเอาความรักมากอดแล้วเดินนำออกมาก่อน ไม่ยอมสบตาซุกซนของพี่มะเดี่ยวหรอก แล้วก็จะไม่ยอมให้เห็นด้วยสามน้อยตุงน่ะ...ต๊ายยยย เสียงแม่ลอยเข้าหูกูเลย เคยแบบ แม่เข้ามาปลุกตอนเช้าแล้วเจอสามน้อยเคารพธงชาติอะ เสียงแม่แบบนี้เลย บอกแล้ว คนที่บ้านชอบแกล้งผมเป็นชีวิตจิตใจ แต่กับคนในครอบครัวผมก็ไม่อายอะ...อายทำไม มันเป็นเรื่อธรรมดา แต่พี่มะเดี่ยวไม่ใช่คนในครอบครัวนะ แถมเขาคือคนอันตรายที่พาเสี่ยงเสียตัว
ถึงอยากลอง...แต่ไม่หรอก ยังๆ รีบไม่ได้ ไม่ดี
พี่มะเดี่ยวเดินไปนั่งที่เดิม พร้อมกับตบที่ข้างๆ ให้ผมนั่งด้วย เขายังกินข้าวไม่หมดแล้วก็เพิ่งมาเริ่มกินต่อ อาหารเย็นชืดไปหมด พี่มะเดี่ยวชวนผมกิน ติดที่อิ่มแล้วไม่งั้นก็จะกินด้วยอยู่หรอก เรานั่งคุยนั่งเล่นกันอยู่จนกระทั่งพี่เขาอิ่ม ผมถึงได้ลุกเก็บขยะ เช็ดตงเช็ดโต๊ะ บอกแล้วไง...เจ้าของห้องคือเบ๊ของผู้มาเยี่ยมเยียนเสมอ
“แล้วพี่ต้องไปทำงานต่อเลยปะ”
“จริงๆ ก็ต้องนะ...แต่แคะหูให้หน่อยดิ มีไม้แคะปะ” ก็ต้องมีปะวะ ผมเดินไปเอาไม้แคะหูบนหลังตู้เย็นมานั่งที่เดิม
“อะพี่”
“บอกว่าแคะให้หน่อย” พี่มะเดี่ยวเอนตัวนอนหนุนตัก เขาจับความรักนอนอยู่บนอกตัวเอง
“จะดีอ๋อพี่ เกิดผมทำแรงพี่จะเจ็บนะ”
“สามก็ทำเบาๆ สิครับ เร็ว…คัน” พี่แกเอานิ้วใหญ่ๆ ยัดเข้าหูตัวเอง หมุนไปหมุนมาอยู่สักพัก
“เอาแต่ใจ”
“เอาแต่ใจกับแฟนไม่ได้ไงล่ะ” จบ...หมดคำเถียง
จับหัวพี่มะเดี่ยวให้เอียงเข้าหาพุงน้อยๆ ของตัวเองเพื่อจะได้แคะได้ถนัดๆ ก็ต้องค่อยๆ แหละครับ ไม่ใช่หูตัวเองจะได้แคะเหมือนเอารถเคนไปขุดดินน่ะนะ ด้วยความที่หน้าพี่เขาอยู่ตรงหน้าท้องผม ก็เลยไม่เห็นว่าทำสีหน้าอย่างไร แต่นอนนิ่งมากเลยนะ หลับหรือเปล่าวะเนี่ย
นอกจากแคะแล้วก็ยังปั่นหูเอาขลุยๆ ออกให้ด้วย พี่เขาท่าจะเพลินนะ นอนนิ่งเป็นท่อนไม้เลยเนี่ย ความรักเองมันก็นอนซบอกพี่เขานิ่งเหมือนกัน เพราะนี่มันก็เริ่มค่ำแล้วด้วย บรรยากาศเงียบๆ จะกล่อมความรักได้ดีครับ...หมูกินง่ายนอนง่าย เหมือนเด็กน้อยอยู่ตลอดเวลา ยกเว้นปริมาณอาหารที่กินในแต่ละช่วงวัย
“พี่ครับ...หลับปะเนี่ย” ทำเสร็จข้างหนึ่งก็เลยเรียก
“เกือบละ” พี่เขาขยับเปลี่ยนข้างให้อย่างรู้หน้าที่
ผมก็ทำเหมือนที่ทำกับข้างนั้น คราวนี้ได้เห็นหน้าพี่มะเดี่ยว เขานอนหลับตาพริ้มดูมีความสุข ผมก็ตั้งใจทำให้ กลัวเขาเจ็บ กลัวทำแล้วจะไปโดนจุดที่เปราะบางในหูอะ คือถ้าเป็นหูเรา เราจะรู้ว่าตรงไหนเราไม่เจ็บ ตรงไหนเราแคะแรงได้ไง แต่นี่ไม่ใช่...ระวังมากหน่อย
พอทุกอย่างเรียบร้อยผมก็เรียกพี่เขา แต่พี่มะเดี่ยวแกนิ่งไปแล้วครับ...หลับนั่นเอง เอาง่ายๆ ไม่ต้องตีความมากเลยล่ะ ผมลังเลว่าจะปลุกดีไหม งานมันก็สำคัญถ้าต้องรีบทำให้มันเสร็จเรียบร้อยเพื่อส่งให้ลูกค้า แต่สุขภาพพี่เขามันก็สำคัญเหมือนกันนะ
ตอนนี้สามทุ่มกว่า...ผมตัดสินใจเอนหลังพิงพนัก เดี๋ยวสักห้าทุ่มหรือสี่ทุ่มกว่าผมค่อยปลุกพี่มะเดี่ยวก็ได้ ให้พี่เขาพักผ่อนไปก่อน สมองจะได้โล่งและปลอดโปร่ง เวลาทำงานมันจะง่ายขึ้นเยอะเลยล่ะครับ
ระหว่างรอเวลาเดินหน้าไปเรื่อยๆ ผมก็เอามือถือตัวเองที่ยัดอยู่บนโต๊ะมาเข้าเกม ไม่ได้เล่นแค่ในคอมพ์เท่านั้นนะผม ในมือถือนี่ก็มีเกมที่หมั่นเล่นอยู่เรื่อยๆ หนึ่งถึงสองเกม แต่เห็นพี่มะเดี่ยวนอนหลับสบายใจเฉิบแบบนี้แล้วมันอดไม่ได้ ขอเก็บภาพเอาไว้เสียหน่อยเถอะ ผมถ่ายหน้าพี่มะเดี่ยวในมุมสูง ซึ่งมันมองเห็นหน้าขาของผม และย้ายไปถ่ายความรักที่มันหลับอยู่บนอกของพี่มะเดี่ยว
นั่งมองสองรูปที่ถ่ายเอาไว้ ยิ้มแม่งอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าอะครับ คือ...กำลังเลือกอยู่ว่าผมจะอัปรูปไหนลงเฟซดี ดูไปดูมา เอาแค่ความรักกับอกของพี่มะเดี่ยวก็พอแล้วมั้งครับ มือข้างหนึ่งของพี่เขาก็วางอยู่บนอกด้วย ผมเลือกรูปนั้นไปใส่ฟิวเตอร์ให้ดูสวยขึ้นก่อนจะอัปมันลงเฟซบุ๊กของผมเอง
‘ความรักของผม...’
ปกติภาพของความรักไม่เคยมีความหมายมากไปกว่าการโชว์หมูของตัวเอง หนนี้แตกต่างออกไปนิดหน่อย เพราะว่ามันมีความนัยแฝงอยู่ในนั้นด้วย ซึ่งผมไม่จำเป็นต้องอธิบายนะว่าความหมายที่ซ่อนอยู่นั้นคืออะไร บางอย่างก็ต้องปล่อยให้คนเขาคิดกันไปเองบ้าง นโนที่ปนกับความจริงมันมีสีสันดีนะครับ...
[เอ๋วิ่งดิเอ๋ : เฮ้ยๆ....นั่นใครกันน้า] ไอ้เชี่ยวิ่งทักไลน์อย่างไว
[ลูกพีชลูกนี้หวานเจี๊ยบ : ถามควายๆ พี่มะเดี่ยวไง จะใครล่ะ] แล้วพีชก็ส่งสติ้กเกอร์ฮาร์ตร็อกเกอร์รูปเก็กหล่อมาให้
[เดอะสามหน้าเหมือนหมู : หูย...เก่งกันขนาดนี้ มีลูกขอลูกไว้เลี้ยงเฝ้าบ้านสักตัวนะเพื่อน] ส่งแล้วก็ขำ
[เอ๋วิ่งดิเอ๋ : ไม่ใช่หมา! ว่าแต่...นี่ออกแนวประกาศเปิดตัวปะวะ พี่มะเดี่ยวคือของเดอะสามนะคร้าบบบบ] อ่าววิ่ง มึงไม่โง่หนิ คิดว่าโง่มาตลอดเลยะเอาจริงๆ
[ลูกพีชลูกนี้หวานเจี๊ยบ : เออวะ ความรักของผม...พี่มะเดี่ยวของผมหรือเปล่าน้า]
[เดอะสามหน้าเหมือนหมู : ก็ไม่รู้สินะ...] ฮ่าๆ ก็บอกแล้ว ตีความกันเอาเอง ของแบบนี้ให้เรื่องการมโนเป็นตัวทำงานบ้างเนอะ
[เอ๋วิ่งดิเอ๋ : มึงต้องทำหน้ากวนตีนอยู่แน่ๆ] พร้อมสติ้กเกอร์หมีโกรธจนไฟลุกท่วม
[เดอะสามหน้าเหมือนหมู : หูยยยยย รู้ดีกว่าตัวกูอีกอะ] ได้แดกไปอีกหนึ่งดอกกกก
[ลูกพีชลูกนี้หวานเจี๊ยบ : มันว่ามึงเสือกอะวิ่ง]
[เอ๋วิ่งดิเอ๋ : ไม่ต้องขยายความครับเพื่อน กูเข้าใจ แต่คิดไม่ถึงเลยนะว่าเดอะสามของเราจะขี้หวงแบบนี้...ประกาศเพื่อไม่ให้คนอื่นมายุ่งเหรอจ๊ะเพื่อน]
[ลูกพีชลูกนี้หวานเจี๊ยบ : คนมันจะจีบพี่มะเดี่ยวนะ ประกาศไปมันก็จีบ] พูดซะกูเห็นภาพเลยอะ...เหมือนพี่โซฮานไง รู้ว่าผมคบกับพี่มะเดี่ยวก็ยังจะสอดมือเข้ามา
[เดอะสามหน้าเหมือนหมู : ไม่ได้จะประกาศอะไรหรอก...ภาพมันสวย ก็แค่อยากแชร์] ตอบแบบเอาหล่อไว้ก่อน
[เอ๋วิ่งดิเอ๋ : เออ กูเชื่อ...เชื่อมากครับเพื่อน เชื่อแบบไม่เคยเชื่ออะไรเท่านี้มาก่อนเลยคร้าบบบบ] ประชดกันเข้าไปเถอะ ไม่ครณามือข้าหรอก ฮ่าๆ
ผมส่งสติ้กเกอร์กระต่ายกับแคร์รอตหัวเราะเฮาะๆ ไปให้ ละกดออกมาจากแชตไลน์ เข้าไปดูหน้าไทม์ไลน์ในเฟซบุ๊กบ้าง ก็มีวิ่งกับพีชเข้าไปแซ็วเป็นที่เรียบร้อย แล้วก็ยังมีคนอื่นเข้ามากดไลก์อีกหลายคน น้าบอยเป็นหนึ่งในคนที่แซ็วผม ผมก็แค่ส่งสติ้กเกอร์ตอบกลับทุกคนไปตามเรื่องตามราว อินบ็อกคุยกับน้าบอยบ้าง ส่องเฟซบุ๊กคนอื่นบ้าง
บังเอิญเห็นเฟซพี่มะเดี่ยวบนหน้าฟีดข่าว เป็นรูปการ์ตูนที่เขาวาดนั่นแหละครับ เสร็จไปอีกงาน...ประมาณนี้ แล้วก็มีคนนั้นคนนี้เข้ามาคอมนต์ในรูปภาพนักรบพร้อมดาบและเอฟเฟ็กตระกรานตา ผมสะดุดกับคอมเมนต์หนึ่งซึ่งน่าจะเป็นพี่โซฮาน ชื่อเฟซเขาเป็นชื่อจริงอะ รู้ว่าเป็นเขาเพราะเขาเมนต์ว่า...มึงอย่าทำงานมากสิวะ พักผ่อนเยอะๆ ด้วย ภาพนี้อัปเมื่อตอนเกือบเที่ยง และพี่โซฮานก็เมนต์เป็นคนแรก...ไวเนอะ
ผมแค่กดเลิฟโพสต์นั้นเฉยๆ แล้วก็จิ้มเข้าไปดูหน้าฟีดของพี่โซฮานด้วยความเสือกที่มีอยู่เต็มหัวใจ ดีที่เขาเปิดเฟซเป็นสาธารณะ ก็เลยสามารถดูโพสต์ต่างๆ ของพี่เขาได้เลยโดยไม่ต้องเป็นเพื่อน และโพสต์ล่าสุดก็คือ...เจ็บ สั้นๆ แค่คำเดียว แต่ผมที่รู้ดีถึงเหตุการณ์ที่พี่เขาเจอเข้าใจได้เลยว่า มันเป็นคำเดียวที่เต็มไปด้วยความหมายจริงๆ
ไม่อยากทำให้ใครเจ็บหรอกครับ ถ้าผมมาทีหลังในขณะที่เขากับพี่มะเดี่ยวคบกันอยู่ ผมก็ไม่ยุ่งหรอก ไม่มีทางเฉียดเข้าใกล้มากเกินกว่ารุ่นน้องในฟลอแน่ๆ แต่เผอิญว่าผมไม่ได้อยู่ในฐานะรุ่นน้องธรรมดาคนหนึ่ง เห็นใจน่ะเห็นใจครับ...ทว่าผมก็ต้องปกป้องตัวผมเองไหมล่ะ?
ผมสลัดความรู้สึกแย่ๆ ที่ทำให้คนๆ หนึ่งต้องช้ำใจออกจากหัว แล้วออกมาเลื่อนหน้าเฟซดูนั่นดูนี่ไปตามเรื่อง ถือว่าเป็นการฆ่าเวลาระหว่างรอพี่มะเดี่ยวแกนอนนั่นแหละนะ เล่นไปมองเสี้ยวหน้าแกไป ถึงวันนี้ผมจะไม่ได้ไปไล่ฆ่าเกรียนในเกมอย่างทุกวัน แต่มันก็มีความสุขดีเหมือนกันนะ...
“พี่มะเดี่ยวครับ...” โงหัวขึ้นอีกทีก็ปาไปห้าทุ่มเศษแล้ว ผมรีบปลุกพี่มะเดี่ยวที่ดูท่านะหลับสบายเกินไป ถึงได้นอนยาวไม่ยอมตื่นแบบนี้ ไม่หรอก...ที่จริงพี่เขาก็แค่เพลียเพราะเอาแต่ทำงานนั่นแหละนะ
“อืม...พี่หลับเหรอ” เออ พี่หลับ งีบเองแล้วยังมีหน่ามาถามผมอีกนะคนเรา
“ครับ ห้าทุ่มแล้ว พี่ต้องทำงานต่อไหม” พี่เขายังไม่ยอมลืมตา แต่ขยับหัวนิดหน่อย
“ทำครับ เฮ้อ...อยากนอนตักสามต่อจัง” เจ้าตัวลืมตามองหน้า ผมเลยยิ้มให้
“แต่พี่ต้องทำงานไง รีบทำจะได้รีบพักดีไหม”
“ไม่ได้พักง่ายหรอก หมดงานวาดก็มีงานเต้นอีก” แล้วก็บิดขี้เกียจเบาๆ หนึ่งทีด้วยความกลัวความรักตื่น
“นั่นสิ...งานพี่เต็มเลย”
“เบื่อปะละ คนบ้างานแบบนี้...” เบื่อดีไหมละ อันที่จริงผมก็บ้าเกมนะ
“คนเราบ้ากันไปคนละอย่างพี่ ส่วนรับความบ้านั้นได้มากแค่ไหนมันต้องรอดูกันไปนะ” มันไม่ใช่แค่พี่มันจะไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเพราะทำแต่งาน ซ้อมแต่เต้น แต่ผมเองก็มีเกม ในอนาคตก็จะมีเรื่องการสอนเด็กที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตผมอีก
“นั่นสิ หวังว่าเราจะรับพี่ได้นะ...”
“ไม่รู้...” ทิ้งเสียงกวนตีน คนด้านล่างเลยหมั่นไส้ กระตุกต้นคอผมอย่างแรงจนปากกระแทกกับปากเขา ดีนะ...ไม่โดนฟัน
“ทำพี่หมั่นเขี้ยวมากๆ ระวังไม่โดนแค่จูบปากนะ”
“จะโดนไรอีกอะ”
“โดนจูบทั้งตัว...” เรียวลิ้นแลบเลียริมฝีปาก เล่นเอาขนลุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ ต้องมีมวลสารพลังงานบางอย่างอยู่ในตัวพี่มะเดี่ยวเป็นแน่!
“โอเค ผมจะระวัง”
“ดี แต่พี่ว่ายาก...แค่นั่งเฉยๆ พี่ยังหมั่นเขี้ยวเลย” พูดเฉยๆ ไม่ต้องจูบปากผมอีกก็ได้ โอ้ย...โหยหิวมาจากไหน
“พอแล้ว...ปากเปื่อยหมดแล้วครับ”
“ยัง แดงกำลังดีเลย” มันแดงเพราะมันช้ำปะครับเพ่!!
“ไปทำงานก็ไปเลยครับ...”
“ฮ่าๆ ก็ได้…พี่ไปละ อาบน้ำอาบท่าแล้วนอนนะเรา”
“อื้อ” พี่มะเดี่ยวค่อยๆ ลุก ผมอุ้มความรักเอาไว้ด้วยสองแขน ถนอมไม่ให้มันตื่น
เดินไปส่งพี่มะเดี่ยวหน้าห้อง กลับมาวางความรักลงบนเตียงแล้วไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้า ที่จริงผมต้องอาบให้ความรักด้วย แต่เห็นมันหลับแล้วก็เลยก็ไม่อยากจะปลุกมันสักเท่าไหร่ ระหว่างเดินไปที่ห้องนอนก็เหลือบมองคอมพ์นิดหน่อย วันนี้ผมไม่ได้เข้าเกมเลย ไม่รู้ป่านนี้อริทั้งหลายในนั้นจะคิดถึงผมไหม ผมว่าพวกเขาต้องคิดถึงผมมาก เพราะผมมักป่วนพวกเขาทุกวัน พอไม่มีคนป่วนต้องเหงาแน่นอน
เอาวะ...ขอป่วนชาวบ้านเขาหน่อย ไม่โดนด่าแล้วนอนไม่หลับ ฮ่าๆ
ชื่อเสีย...ชื่อเสียครับ ไม่ผิด ในเกมของผมนั้นกระฉ่อนมาก ทุกคนไม่ชอบที่ผมไปไล่ฆ่าพวกเขาทั้งที่พวกเขาเก็บเลเวลกันอยู่อย่างสงบสุข เมื่อใดก็ตามที่ผมออนเกม เมื่อนั้นความปั่นป่วนในเกมจะเริ่มต้นขึ้น ฆ่าหนึ่งปาร์ตี้ก็จะโดนด่าสาดเสียเทเสีย ผมทำไงเหรอ ผมก็พิมพ์หน้ายิ้มให้พวกมันแล้วก็หัวเราะส่งท้าย ยังมีคนอีกจำนวนมากที่ต้องตายด้วยน้ำมือของสาม ไม่ต้องแปลกใจถ้าจะเห็นคำด่าสารพัดสัตว์ในหน้าจอของผม
สะดวกจะด่าก็ด่าไปเถอะ...พอดีผมสะดวกฆ่าคนน่ะ ฮี่ๆ
ไอ้เกรียนตัวนี้ ใครเล่าจะคิดว่านออกจอมันจะเจี๋ยมเจี๊ยมขนาดนี้กันนะ ผมไม่ได้กดดันจนต้องไประบายในเกมนะ ผมเป็นแบบนี้มานานแล้ว และก็เกรียนมันแต่เกมนี้แหละ ผมคุ้นชินอยู่เกมเดียว เทพมันอยู่เกมเดียวอีกต่างหาก พอก่อกวนชาวบ้านเขาจนหนำใจก็เผลอเห็นเวลาที่ปามาตีหนึ่งกว่า รีบปิดคอมพ์แล้วคว้าโทรศัพท์เข้าห้อง นอนดึกจะตื่นสายไหมตรู
แต่...ทั้งที่รู้ว่าการนอนดึกจะทำให้ตื่นสาย แต่ผมก็เสือกวีดีโอคลอหาพี่มะเดี่ยว คำแรกที่เขาบอกคือนึกว่าผมหลับไปแล้วเสียอีก พี่มะเดี่ยวคาดผมด้วยที่คาดสีดำ มีแสงแค่จากหน้าจอคอมพ์ของเขาเท่านั้น
ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากหรอกครับ พี่มะเดี่ยวถามเรื่องภาพในเฟซบุ๊กเท่านั้น ผมไม่อธิบายอะไรมากมาย แค่ทำมึนไม่รู้ไม่ชี้ ง่วงจังเลยแล้วก็หลับตาลง พี่มะเดี่ยวยังคงหยอกล้อเบาๆ ถือว่ามันเป็นเสียงกล่อมนอนที่ดีไม่ธรรมดา
ผมคว้าความรักมากอดเอาไว้บนอก ฟังเสียงพี่มะเดี่ยวที่เปลี่ยนจากล้อเป็นฮัมเพลง ผมไม่ค่อยคุ้นหูกับเพลงที่พี่เขาฮัมอยู่ มันเพราะดีนะ...แปลกหูดีด้วย อาจเพราะเรามันคนละสไตล์กัน เพลงพวกนั้นผมเลยไม่รู้จัก
สักเพลงที่สาม...เดอะสามก็ไม่สามารถตั้งสติให้ฟังเสียงหรือรับรู้สิ่งอื่นได้อีกแล้วนอกจากความมืดมิด ก็...หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะไม่ตื่นสายนะ
….100%….
เมื่อวานเน็ตบ้านมีปัญหาใช้การไม่ได้เลยไม่ได้มาอัป ต้องขออภัยที่ให้รอนะคะ ^^
หัวข้อ: ก๊อกๆ ขอโทษครับ เห็นความรักไหม? ❤️ตอนที่ 58 [จบบริบูรณ์]❤️ -8/1/61- (อ่าน 67723 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก