Cr.Pic [Pinterest]
ติดแฮชแท็ก
#พี่ควอตซ์น้องเหนือ ในทวิตเตอร์
“แด๊ดดี๊~ มัมมี๊~” เสียงของฝาแฝดดังลั่นมาก่อนที่เจ้าตัวแสบจะเดินมาถึงเสียอีก ควอตซ์กับน้ำเหนือได้แต่หันไปมองตรงประตูห้องนั่งเล่นก่อนจะเห็นแฝดเดินถือถาดอะไรสักอย่างเข้ามา
ค่อยๆ เดินค่อยๆ ย่อง อย่างกลัวว่าของที่ถือมาจะตกหล่นไปเสียก่อน พอมาใกล้พวกเขาถึงได้เห็นว่าเป็นเครื่องดื่ม ทั้งพี่ฮาร์ทและน้องเดียร์วางถาดที่ถือมาลงบนโต๊ะหน้าโซฟาที่น้ำเหนือกับควอตซ์นั่งอยู่ก่อนที่ทั้งสองคนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกันเมื่อวางถาดลงได้แล้วเสียงรอยยิ้มขำจากแด๊ดดี๊แล้วก็มัมมี๊ได้เป็นอย่างดี รวมไปถึงคนที่เดินตามเข้ามาอย่างป้ายุพินแล้วก็คุณหญิงมรกตด้วย
“อะไรครับเนี่ย” น้ำเหนือถาม
“หมุนไพๆ ย่ายุพิง ย่าหยิงบอกให้มัมๆ บำรุง จะได้มีน้องๆ ครับ” น้องเดียร์เงยหน้าขึ้นมาตอบ
“ใช่ๆ ให้แด๊ดๆ ด้วย บำรุงๆ กินเลยๆ คุณย่าบอก” พี่ฮาร์ทพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะถือแก้วยื่นส่งให้ควอตซ์ แบบที่น้องเดียร์ก็ทำตามบ้าง
“อ่า...” น้ำเหนือชะงักเงยหน้ามองป้ายุพินและคุณหญิงมรกตที่ยืนหัวเราะคิกคักชอบใจ จะไม่ยื่นมือไปรับแก้วจากน้องเดียร์ก็ไม่ได้เพราะถ้าทำแบบนั้นเจ้าตัวเล็กต้องน้อยใจแน่นอน
“มัมๆ กินๆ สิ น้องเดียร์จะได้มีน้อง” น้องเดียร์ทำหน้าจริงจังตอนที่ยื่นแก้วน้ำให้มัมมี๊
“ครับๆ” ได้แต่รับน้ำสมุนไพรมาดื่ม แอบได้ยินคนที่นั่งข้างๆ หัวเราะด้วย เลยหันไปตีที่ขาหนึ่งทีเพราะหมั่นไส้
“มัมได้ยาบำรุงดีขนาดนี้ อีกไม่นานต้องมีน้องให้แฝดแน่นอนเลย” ควอตซ์พูดพลางอุ้มพี่ฮาร์ทกับน้องเดียร์ขึ้นมานั่งบนโซฟา ส่วนป้ายุพินกับคุณหญิงมรกตเองก็เดินมานั่งร่วมวงสนทนาด้วย
“เย่ๆ น้อง มีน้อง” ทั้งพี่ฮาร์ททั้งน้องเดียร์ชูมือขึ้นร้องเย่อย่างดีใจ พร้อมกับเด้งตัวดึ๋งๆ อยู่บนโซฟาไปด้วย
“มีน้องๆ มัมๆ จะมีน้อง” หันมาเกาะแขนมัมมี๊แล้วร้องวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น
“อ่า... ครับๆ แล้วนี่ไม่มีการบ้านกันหรือยังไงหือ...” น้ำเหนือได้แต่พยักหน้ารับก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
สองแฝดทำตาโตอย่างตกใจก่อนจะพากันลื่นตัวลงจากโซฟาแล้ววิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไป ไม่นานก็กลับเข้ามาอีกรอบพร้อมกระเป๋าที่สะพายไปเรียน หยิบเอาสมุดการบ้านออกมานั่งทำอยู่ใกล้ๆ
“ตรงไหนไม่เข้าใจถามแด๊ดกับมัมได้นะครับ” น้ำเหนือหันไปมอง ซึ่งทั้งสองคนก็หันมารับคำเสียงดังก่อนจะหันกลับไปทำการบ้านกันต่อ
“จริงสิลูก คุณธรจะย้ายเข้ามาตอนไหนล่ะ ตกลงจะอยู่บ้านนี้หรือจะไปอยู่บ้านแม่” คุณหญิงมรกตถามน้ำเหนือ
“น่าจะเดือนหน้าครับ พ่อบอกว่าอยากจะจัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อนครับ” น้ำเหนือตอบ “ส่วนบ้านก็คงอยู่ที่นี่แหละครับ”
“อ้าว... แล้วนอนห้องไหนล่ะลูก”
“ข้างล่างครับ พ่อสินธรไม่อยากเดินขึ้นชั้นสองเลยบอกจะอยู่ข้างล่าง ผมก็เลยว่าจะเอาห้องนอนแขกนั่นแหละครับให้พ่อสินธรอยู่เพราะห้องนั้นก็มีห้องน้ำในตัวอยู่แล้ว” ควอตซ์เป็นคนตอบ
“อ่อ... ก็ดีแล้วล่ะ อยู่ข้างล่างก็ดีนะ นี่แม่ว่าแม่เดินขึ้นลงชั้นสองก็ชักจะเมื่อยๆ แล้วเหมือนกัน ยิ่งอายุเยอะขึ้นก็ยิ่งต้องระวังไปหมด”
“อีกหน่อยคงต้องปรับปรุงบ้านใหม่มั้งครับคุณแม่ทำเป็นห้องนอนข้างล่างแทนเอา” ควอตซ์ตอบกลับไป ก่อนที่ทั้งคู่จะคุยกันเรื่องปรับปรุงบ้าน
ส่วนน้ำเหนือกับป้ายุพินก็คอยสอนการบ้านให้กับฝาแฝดที่หันมาถามเป็นระยะจนกระทั่งทำเสร็จเรียบร้อยถึงได้เอามาให้น้ำเหนือตรวจให้
“น้ำเหนือลูก เย็นนี้ชวนคุณธรมาทานข้าวที่บ้านสิจ๊ะ นี่คุณพ่อเขาก็ถามถึงอยู่คงอยากจะชวนคุณธรไปออกรอบจะแย่แล้ว” คุณหญิงมรกตหันมาบอกกับน้ำเหนือ
“จริงด้วยครับ เดี๋ยวผมลองไปโทรหาพ่อก่อนดีกว่า” น้ำเหนือยิ้มกว้างก่อนจะลุกไปโทรศัพท์ข้างนอก
“ว่าแต่ว่าคุยกับน้าหมอเขาว่ายังไงบ้างล่ะพี่ควอตซ์ น้องยังมีลูกได้ใช่ไหม” คุณหญิงหันมาถามกับลูกชาย
“ครับคุณแม่ แต่ก็ต้องระวังเรื่องสุขภาพเยอะหน่อยแล้วก็โอกาสยากหน่อยแต่ไม่ใช่ว่าจะท้องไม่ได้เลย” ควอตซ์ตอบ สีหน้าของเจ้าตัวดูเคร่งเครียดขึ้น “เรื่องน้องจะมีลูกอีกคนหรือเปล่าผมก็ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้นหรอกครับ แต่ผมห่วงสุขภาพน้องมากกว่ากลัวว่าจะรับไม่ไหว”
คุณหญิงมรกตพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยกับสิ่งที่ลูกชายพูด “ก็จริงของลูกนะ ยังไงสุขภาพน้องก็สำคัญกว่า ก็เอาไว้เป็นเรื่องของบุญสาวนาแล้วกันลูก ถ้าดวงลูกจะมีลูกอีกคนก็ให้มี หรือถ้าไม่มีก็ไม่เป็นอะไร แม่ก็แซ็วพวกลูกไปอย่างนั้นแหละ มีแค่เจ้าแฝดก็พอแล้ว”
“ฮับ! / ฮะ!” ฝาแฝดที่ได้ยินก็นึกว่าคุณย่าเรียกต่างก็หันมารับครับเสียงดังทันที
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรคุณย่าไม่ได้เรียกหนูลูก”
“คุงย่าเรียกแฝด เรียกพี่ฮาร์ท เรียกน้องเดียร์” พี่ฮาร์ทบอกชี้นิ้วไปที่ตัวเองกับน้องเดียร์เป็นการบอกว่าเรียกพวกเขาทั้งสองคน
“ไม่ใช่ครับ คุณย่าไม่ได้เรียกนะ คุณย่าแค่พูดถึงเฉยๆ เอง”
“เรียกซี่ เรียกๆ เนอะพี่ฮาดก็ได้ยินเนอะ” น้องเดียร์ยืนยันหันไปหาพี่ชายฝาแฝดเพื่อขอคำยืนยันด้วย
“ได้ยินๆ พี่ฮาร์ทได้ยิน”
เมื่อสองแฝดยืนยันแบบนั้นคุณหญิงมรกตก็ไม่อยากจะขัดใจหลานชายสุดที่รักเลยต้องพยักหน้ายอมรับไปว่าเรียกฝาแฝดจริงๆ ก่อนจะเรียกทั้งสองคนไปกอดแล้วก็หอมแก้มอย่างมั่นเขี้ยวกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของฝาแฝด
“เป็นยังไงครับ โทรหาพ่อเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ควอตซ์หันไปถามคนรักที่เดินกลับเข้ามาในห้อง
น้ำเหนือส่ายหน้าไปมาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ “พ่อไม่รับสายเลยครับ ผมโทรไปตั้งหลายสาย ปกติพ่อก็จะรับสายผมตลอดเลยนะครับ”
“พ่อคงเอาโทรศัพท์วางทิ้งไว้ตรงไหนหรือเปล่าเลยไม่ได้ยิน คงกำลังทำอะไรอยู่นั่นแหละ” ควอตซ์บอกลูบผมน้ำเหนือเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของคนรัก “เดี๋ยวพ่อก็คงโทรกลับมานั่นแหละนะ”
ยังไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์มือถือของน้ำเหนือก็ดังขึ้นเป็นชื่อของพ่อสินธร น้ำเหนือเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาทันทีเขาค่อนข้างกังวลที่พ่อไม่รับสายเพราะปกติแล้วพ่อไม่เคยไม่รับสายเขา แม้แต่โทรไปตอนประชุมอยู่พ่อก็จะรับสายและให้เขาได้ยินเสียงรอบๆ เพื่อให้รู้ว่าประชุมอยู่ก่อนจะกดวางสายไป แต่คราวนี้โทรหลายรอบมากพ่อก็ไม่รับเขาจึงเป็นกังวล
“พ่อครับ” น้ำเหนือกดรับสาย เจ้าตัวนิ่งไปก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจ “อ อะไรนะครับ!”
“มีอะไรน้ำเหนือ” ควอตซ์ถามด้วยความเป็นห่วง
น้ำเหนือหันมามองดวงตาทั้งสองข้างคลอไปด้วยน้ำตาพูดเสียงสั่นจนแทบจะจับใจความไม่ได้ “พ พ่อ... ย อยู่โรงพยาบาล พ่อ พ่อ... พ่อหมดสติ”
“เดี๋ยวพี่คุยเองครับ” ควอตซ์ว่าหยิบโทรศัพท์มาจากน้ำเหนือเพื่อคุยกับปลายสายให้เข้าใจเพราะดูเหมือนว่าน้ำเหนือจะช็อคจนฟังอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว
ระหว่างที่คุยกับปลายสายสีหน้าของควอตซ์ก็เคร่งเครียดจนน้ำเหนือกังวลหนักกว่าเดิม ควอตซ์เลยต้องเอื้อมมือมาจับมือของน้ำเหนือเอาไว้ระหว่างที่คุยโทรศัพท์ ไม่นานเขาก็วางสายไป
“ว่าไงลูก / พ่อเป็นยังไงครับ” ทั้งคุณหญิงมรกตและน้ำเหนือถามออกมาพร้อมกัน
“ทางโรงพยาบาลโทรมาครับบอกว่าพ่อถูกพาส่งโรงพยาบาลเพราะเจอหมดสติอยู่ในห้องน้ำ น่าจะลื่นล้มจนหมดสติไป แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับสมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไร มีแผลถลอกตามตัว หนักสุดก็คือแขนซ้นครับคงเพราะตอนล้มพ่อใช้แขนรับน้ำหนักตัว” ควอตซ์ตอบ
พอได้ยินแบบนั้นคนที่ตั้งท่าจะร้องไห้ก็ปล่อยโฮทันทีทั้งเป็นห่วงทั้งโล่งใจที่พ่อสินธรไม่ได้เป็นอะไรมากจนควอตซ์ต้องดึงมากอดปลอบ
“คุณแม่ครับ ผมฝากพาแฝดออกไปข้างนอกก่อนนะครับ เดี๋ยวเห็นมัมเขาร้องไห้แบบนี้ได้งอแงแน่นอนเลย” ควอตซ์หันมาบอกกับคุณหญิงมรกต
“จ๊ะ ดูน้องนะลูกถ้าน้องโอเคแล้วเดี๋ยวพาไปหาคุณธรเขา จะออกไปแล้วไปบอกแม่ด้วยนะเดี๋ยวแม่ออกไปด้วย” คุณหญิงมรกตพูดก่อนจะเดินไปเรียกฝาแฝดที่นั่งเล่นกันอยู่ชักชวนให้ไปที่บ้านใหญ่
เพราะทั้งสองคนยังเล่นสนุกอยู่เลยไม่ทันมองมัมมี๊ของตัวเอง ถ้าเห็นว่ามัมมี๊ร้องไห้แบบนี้คงได้พากันงอแงไม่หยุดแน่นอน
“ชู่... นิ่งนะเด็กดี พ่อไม่เป็นอะไรแล้วไม่ร้องไห้นะครับ” ควอตซ์ก้มลงปลอบคนที่นั่งร้องไห้อยู่กับอกของเขา
“พ พ่อ... อึก พ่อ...”
“พ่อไม่เป็นอะไรแล้วครับ พ่อปลอดภัยแล้วนะ นิ่งก่อนเร็วคนเก่ง ไม่ร้องไห้แล้วนะเดี๋ยวจะได้ไปหาพ่อกันไงครับ” ดันคนที่กำลังร้องไห้อยู่ออกก่อนจะเช็ดน้ำตาให้
ร้องไห้ขนาดนี้เดี๋ยวได้ตาแดง แสบตาแน่นอนเลยเด็กดื้อของเขา...
“ฮึบก่อนเร็วคนเก่ง ฮึบ!”
น้ำเหนือที่พยายามจะหยุดร้องไห้หลุดยิ้มออกมา ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง “ผ ผมไม่ใช่แฝดนะ จ จะมาฮึบอะไรละครับ”
“แต่ก็หยุดร้องไห้แล้วนะ” ควอตซ์ยิ้มเกลี่ยคราบน้ำตาบนหน้าของน้ำเหนือออก “ไปล้างหน้าไปครับ เดี๋ยวจะได้ไปหาพ่อสินธรกันนะ”
“ครับ” น้ำเหนือรับคำก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง
เจ้าตัวยกมือจับขอบประตูเพื่อประคองตัวเอง อยู่ๆ ก็รู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม น้ำเหนือเดินไปนั่งที่โซฟาปลายเตียงเพื่อให้อาการหน้ามืดนั้นทุเลาลงก่อนจะลุกไปล้างหน้าล้างตาเตรียมไปหาพ่อสินธรที่โรงพยาบาล
รถตู้คันใหญ่ของครอบครัวบริสตัสขับออกจากรั้วบ้าน ฝาแฝดนั่งอยู่กับคุณหญิงมรกตที่แถวหน้าสุดส่วนควอตซ์นั่งคู่น้ำเหนือที่เบาะหลัง ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล พวกเขาทั้งหมดรีบไปติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามห้องพักฟื้นของสินธรก่อนจะรีบขึ้นลิฟต์ไปทันที
น้ำเหนือก้าวไปยืนชิดเตียงผู้ป่วย พ่อสินธรยังคงนอนหลับอยู่ ดูจากภายนอกแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงยกเว้นแขนข้างที่ซ้น พอเห็นแบบนั้นน้ำเหนือก็โล่งอกแต่ก้ยังไม่คลายความกังวลลงได้ทั้งหมดถ้ายังไม่ได้คุยกับพ่อก่อน เจ้าตัวลงนั่งข้างเตียง ปักหลักอยู่ตรงนี้จะไม่ไปไหนจนกว่าพ่อจะตื่น
“แด๊ดๆ คุณตาทำไมอยู่อย่างนั้น” พี่ฮาร์ทกระตุกแขนเสื้อของคนเป็นพ่อแล้วร้องถาม
“คุณตาไม่สบายครับเลยต้องนอนแบบนั้น” ควอตซ์ก้มลงบอก
“มีแหลมๆ ทิ่มคุณตาไหม คุงตาจะเจ็บไหม พี่ฮาร์ทเคยโดน เจ็บมากเยย”
“น้องเดียกะเคย เจ็บๆ เยย” น้องเดียร์พูด
“ครับ มีเข็มทิ่มหลังมือคุณตาอยู่เหมือนตอนที่พวกหนูมานอนที่นี่ยังไงล่ะครับ” ควอตซ์ลูบผมฝาแฝด
ตอนยังเล็กกว่านี้แฝดป่วยบ่อยและเคยต้องเข้าแอดมิดที่โรงพยาบาลเพราะไข้ขึ้นสูงจนเพ้อ
“คุงตาจะหายตอนไหนคับ”
“เดี๋ยวพอคุณตาตื่นก็หายแล้วครับ ตอนนี้คุณตาหลับอยู่” คุณหญิงมรกตพูด “พวกหนูต้องเป็นเด็กดีไม่ส่งเสียงดังรบกวนคุณตานะครับ เข้าใจไหม”
ฝาแฝดพยักหน้ารับทันที “เข้าใจครับ!”
“เก่งมากครับ”
ควอตซ์ฝากฝาแฝดเอาไว้กับคุณหญิงมรกตก่อนจะเดินมาหาน้ำเหนือที่นั่งจับมือพ่อสินธรอยู่ข้างเตียง ยกมือลูบผมคนรักเบาๆ
“รู้สึกดีขึ้นไหม”
“ก็... ครับ อย่างน้อยก็โล่งไปหน่อยที่เห็นพ่อไม่เป็นอะไรมาก แต่คงไม่ทั้งหมดถ้าผมยังไม่ได้คุยกับพ่อให้รู้แน่ชัดก่อนว่าพ่อไม่เป็นอะไรจริงๆ น่ะครับ” น้ำเหนือเงยหน้าขึ้นไปตอบ “พี่ควอตซ์ครับ...”
“หือ ว่าไง”
“ถ้าพ่อออกจากโรงพยาบาลแล้ว เราพาพ่อไปอยู่ที่บ้านเลยนะครับ ผมไม่อยากให้พ่ออยู่คนเดียวอีกแล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าล้มหมดสติไปได้ยังไง ผมเป็นห่วง... อย่างน้อยอยู่บ้านเราก็ยังมีคนเยอะ”
“พี่ก็ตั้งใจแบบนั้นเหมือนกัน” ควอตซ์ตอบลูบผมน้ำเหนือไปเรื่อยๆ อย่างต้องการจะปลอบให้คลายความกลัวความกังวลลง
เกือบชั่วโมงต่อมาคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงก็ขยับตัวตื่น น้ำเหนือรีบผลุดลุกขึ้นยืนทันทีมือบีบมือบีบแขนของพ่อสินธรข้างที่ไม่ได้เจ็บ ใช้เวลาสักพักพ่อสินธรก็ลืมตาขึ้นมา
“น้ำเหนือ...” เรียกชื่อลูกชายด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
“พ่อกินน้ำก่อนนะ” น้ำเหนือหันไปรินน้ำใส่แก้วมาให้ เอาหลอดจ่อที่ปากของสินธรให้อีกฝ่ายดูดได้ถนัดขึ้น “ดีขึ้นไหมครับ”
“อือ... ว่าแต่ว่า... นี่มันอะไรกัน”
“ผมสิครับต้องถามพ่อ” น้ำเหนือขมวดคิ้ว “ผมตกใจมากเลยตอนที่โรงพยาบาลโทรไปหาผมแล้วบอกว่าพ่อล้มหมดสติตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”
“แล้วทำไมพ่อถึงล้มได้ล่ะครับ” ควอตซ์ถาม
“อ่า... เหมือนว่าพ่อจะหน้ามืดน่ะ ไม่ทันระวังเลยลื่นล้ม ตอนนั้นก็ตกใจมากเอาแขนยันตัวเองเอาไว้แล้วก็จำอะไรไม่ได้แล้ว” พ่อสินธรตอบยกมือลูบแขนข้างที่เจ็บเบาๆ “ขอโทษด้วยนะ ทำลูกเป็นห่วงแย่เลยสิ”
น้ำเหนือพยักหน้ารับ “เป็นห่วงสิครับ ตอนนี้พ่อรู้สึกอะไรบ้างไหม เจ็บตรงไหนไหม ปวดหัวไหมครับ”
“แค่แขนน่ะ ตรงอื่นก็ไม่เจ็บไม่ปวดอะไรเท่าไหร่”
น้ำเหนือเอื้อมมือไปจับมือของพ่อสินธรก่อนจะแนบแก้มตัวเองลงฝ่ามือหยาบกร้านแต่อบอุ่นเหลือเกิน “พอออกจากโรงพยาบาลพ่อไปอยู่กับผมที่บ้านเลยนะครับ ผมเป็นห่วงไม่อยากให้พ่ออยู่คนเดียวอีกแล้ว”
“พ่อไม่เป็นอะไรหรอก”
ส่ายหน้าไปมาอยู่กับฝ่ามือของพ่อ “ไม่เอาครับ ผมไม่ยอมหรอก ผมมีพ่อแค่คนเดียวนะครับ ผมเป็นห่วงพ่ออยากดูแลพ่อ พ่อไปอยู่กับผมเลยนะ”
“ใช่ครับ ผมก็เป็นห่วงอยู่คนเดียวอันตราย” ควอตซ์เองก็ยืนยันอีกคน
“นะครับพ่อ... นะ...”
พอเจอลูกอ้อนของลูกชาย พ่อสินธรก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็ยอมพยักหน้าตกลง “ก็ได้ พ่อจะไปอยู่ด้วย”
“ดีที่สุดเลยครับ!” น้ำเหนือยิ้มกว้าง อยากจะโน้มตัวไปกอดพ่อแต่ก็กลัวพ่อจะเจ็บเลยได้แต่ซบหน้ากับมือของพ่อสินธรแค่นั้น
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ”
“ไม่เป็นอะไรครับ แค่หลังจากนี้พ่อจะดูแลตัวเองเยอะๆ ก็พอครับ...”
❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈
งุ้ย... หายไปนานเลย แฮ่... ขอโทษด้วยนะคะ ช่วงนี้ยุ่งเหมือนเดิมค่ะ (เอาจริงบอกว่าช่วงนี้ไม่ได้เพราะมันยุ่งตั้งแต่เปิดปีใหม่มาเลยยังไม่หายยุ่งเลย) แล้วก็พยายามที่อยากจะเร่งแต่งนิยายให้ได้เยอะๆ (แต่ก็ยังทำไม่ได้เลย เฮ้อ...) ยังไงก็รอกันหน่อยนะคะ ฟางไม่ทิ้งการแต่งนิยายไปไหนแน่นอนค่า คนอ่านก็อย่าทิ้งฟางกันนะ แม้จะมาไม่บ่อย แต่จะไม่หายไปไหนนะคะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่ควอตซ์น้องเหนือน้อยใจแย่เลย รักพี่ควอตซ์เมนต์ รักน้องเหนือเมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ❤... อุ้มรัก ' S ...❤ #Mpreg [Yaoi , Boy's Love] ► ตรวจสอบสถานะการโอนเงิน l P.45 (อ่าน 242412 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก