หัวข้อ: ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ต้นสน - ภาคี

[minkking]

นี่เป็นอีกหนึ่งเรื่องในซีรี่ย์ ปรัชญาช่างกลฯ ของคุณเท็น  อยากบอกว่า เป็นเรื่องที่ประทับใจสุด ๆ
คนบ้าอะไรไม่ค่อยจะพูดกันแต่ดั๊นนน เข้าใจกันไปซะหมด ยังกับมีโทรจิต!!!!!

แต่ว่าลงถึงตอนนี้ก็ค้าง ๆ นะคะ อิอิ

ฉากต่อไปสำคัญด้วย 5555+

ว่าแร้นก้ไปขุดหามาอ่านจากบอร์ดเก่าของท่านเท็น

กรี๊ดดดดดดดดดดดด คิดถึงท่านภาคี อยากได้ผู้ชายแบบนี้จริงๆๆ

ปล. + 1 ให้แร้นนะเคอะ

[LEO]

เอ่อ..ลุง...นอนเร็วไปป่าวครับ


มาต่ออีกหน่อยน๊า


+1 ให้แล้วกัน

[PoP~Pu]

เค้าขอกันอย่างนี้หรอ ผัดกระเพราปลาหมึก555

ช่างเปรียบเทียบดีจริงๆ น่าร้ากกกกก
ทฤษฎีจบต่อไปเก๊าะภาคปฏิบัติซินะ

[aspirinkub]

มารอภาคปฏิบัติคร้าบบบบบบบ

 

[Haney]

อยากกินกระเพราะปลาหมึก

[LEO]

^
^
^

แต่ผมอยากกินผัดกระเพราปลา..บึก  มากกว่าง่ะ

เจอ :เตะ1: :เตะ1:ของพี่โจ๊กเต็มๆ...

[G-NaF]

ลุงคร๊าบ บ บ

นอนเร็วไปมั้ย


อยากได้ภาคปฏิบัติอ่า
แหะๆ

[WEERACHOT]

 >>>อยากบอกว่าน่ารักครับ

ชอบอ่ะ..ขอบคุณน่ะครับที่เอาลงให้อ่าน

[benxine]

ปฏิบัติ ซะที่ดิ๊



5555


รออยุ่


 

[TARO]

 

ล่วงหน้า

 

[SataRu]

ลุงสิงห์ค้างอ่ะครับ มาต่อไวๆๆน่ะครับ 

[เมฆาสีน้ำเงิน]

 .....ลุงครับ ฝันดีน่ะ

ขอบคุณมาก ที่มาต่อให้เรื่อย ๆ

หนุกหนานจริง ๆๆ

[singsayam]

เรื่องอย่างนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย ไม่ต้องเขินอายให้มากนักหรอกน่ะไอ้สนเอ๋ย
ต้นสนพยายามปลอบใจตัวเองและท่องเอาไว้ในใจว่าไม่มีอะไร ไม่มีอะไร
เรื่องนี้มันก็เรื่องธรรมดา
มันก็เหมือนกับกินข้าวอาบน้ำนั่นแหละ
ยังไงซะก็ต้องเรียนรู้เรื่องอย่างนี้เอาไว้ มันเป็นเรื่องปกติธรรมดา ตามที่ธรรมชาติสร้างไว้ให้กับร่างกายมนุษย์
ต้องทำให้ได้ ต้องทำให้ดี เพราะอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
เรื่องแบบนี้มันก็เหมือนศักศรี
ถ้าลีลาไม่ดี ก็ถูกอีกฝ่ายข่มเอาได้ ต้นสนพยายามท่องคำพูดไว้ในใจซ้ำไปซ้ำมา


แต่เมื่อถูกสายตาคม ๆ ของอีกฝ่ายทอดมอง ก็ทำให้เริ่มคิดอย่างนั้นไม่ได้
ลมหายใจเริ่มติดขัด มือไม้พาลจะพันกันยุ่งไปหมด

ภาคีดึงมือเล็ก ๆ ที่เริ่มยุกยิก ไพล่กันไปไพล่กันมา นำมากุมเอาไว้
ก่อนจะยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเองจูบประทับอย่างแผ่วเบา

และเริ่มไล้เลียปลายลิ้นไปมาตาม นิ้วเรียวของร่างบาง
เริ่มดูดดุนด้วยปลายลิ้น
ตั้งแต่นิ้วหัวแม่มือไล่ระเรื่อยไป
จนถึงนิ้วก้อย

ต้นสนยิ่งอายหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อเผลอไปสบตากับร่างตรงหน้าที่กำลังปฏิบัติบางอย่างอยู่

และเมื่อภาคียื่นมือมาแตะที่ริมฝีปากของร่างบางให้ปฏิบัติตาม

ต้นสนก็เริ่มลังเลใจ
ก่อนจะค่อยไล้ปลายลิ้นตามอย่างที่ภาคีทำ
ลิ้นเล็กร้อนรุ่มไล้เรื่อยไปตามข้อนิ้วแข็งแกร่ง
ทั้งที่เขินอายแต่ก็อดยินดีไม่ได้ เมื่อได้รับ การอ้อนวอนด้วยการที่ร่างสูงนั้นทอดสายลงมาออดอ้อน

ในขณะที่ปลายลิ้นเล็ก ๆ ไล้เลียไปที่ปลายนิ้วของร่างสูง
ภาคีก็ค่อย รุกไล่สัมผัสไปที่ข้อมือบาง
ขบกัดไม่แรงนักแต่ทำให้เกิดร่องรอยได้ไม่ยาก

"โอ้ย.." ต้นสนถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกกัดเข้าที่ข้อมือ
และทำท่าจะดึงแขนกลับ
แต่ร่างสูงก็ตามมาประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากแดงสดของร่างบางแทน
มือเล็ก ๆสองข้าง กำแน่นอยู่ระหว่างอก
และฝ่ามือแกร่งร้อนนั้นก็ดึงให้เปลี่ยนทิศทางให้กอดรัดที่เอวแกร่งเอาไว้

ผ่อนกายของร่างบางลงนอน

และเริ่มสัมผัสรุกไล่ไปที่ข้างแก้มเนียนใสและหน้าผากมน
นเวียนซ้ำกลับมาที่เรียวปากอิ่มงาม
เริ่มสอดปลายลิ้นเข้าหา

แม้ไม่เคยได้รู้ว่าการจูบต้องทำยังไง
แต่เมื่อร่างสูงสอนให้
ต้นสนก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งภาคีรุกไล้ปลายลิ้นดูดดุนพัวพัน
ร่างบางนั้นก็พยายามเรียนรู้การกระทำของอีกฝ่าย และปฏิบัติตาม

ส่วนแข็งขืนของสองร่างเสียดสีกัน
และเริ่มตื่นตัวขึ้นจนต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกได้

"อ๊ะ.." ต้นสนอุทานเสียงเบา เมื่อช่วงขาเรียวจับสัมผัสที่ตื่นตัวของอีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็ว

ริมฝีปากร้อนรุ่ม ผละออกทันที
ร่างสูงยิ้มยั่วใส่ตาร่างบางเบื้องล่าง

บ่งบอกให้รู้ถึงความต้องการและความปรารถนาที่เพิ่มขึ้นทุกที

ความเงียบงันเข้าครอบคลุม
จนแทบได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน

ฝ่ามือแกร่งลูบไล้เข้าหาผิวกายของร่างบางปลดเสื้อนอนออกให้
และปลดของตัวเองออกตาม

ต้นสนต้องรีบเบือนหน้าหนี
เมื่อสายตาประทะกับร่างแกร่งหนาตรงหน้า
และภาคีก็เข้าใจ ยิ่งต้นสนเขินอายเขาก็ยิ่งปรารถนาจะครอบครอง

ใบหน้าคมโน้มเข้าหาร่างกายของอีกฝ่ายอีกครั้ง
เริ่มระเรื่อยริมฝีปากไปตามซอกคอเนียน ฝากสัมผัสเอาไว้
และกลับไปหยุดที่เรียวปากอิ่มงามอีกครั้ง

ในขณะที่มือลากไล้ปลดพันธนาการเบื้องล่างของร่างบางออกจนหมด
และเริ่มกอบกุมส่วนกลางร่างกายที่แข็งขืนของร่างเล็กเอาไว้ในมือ

วนเวียนปลายนิ้วเข้าหา รับรู้ถึงแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นของต้นสนที่มีต่อเขาไม่ต่างกัน

"อื้อ..." ทั้งที่ริมฝีปากถูกประกบปิดไว้อย่างแนบแน่น
แต่เสียงหวาน ๆ เริ่มครางเครือเนื่องจากอารมณ์ความรู้สึกกำลังประทุขึ้นตามอารมณ์
ที่ร่างสูงปลุกปั่น

บรรยากาศช่างแสนเงียบสงบ ไม่มีเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น
นอกจากเสียงของการดึงรั้งร่างกายที่ฝ่ามือแกร่งร้อนมอบให้กับร่างบาง
ไม่น่าเชื่อ ทำไม ทำไม มันถึงดังชัดเจน ได้ยินไปถึงไหนแล้ว
เสียงการเสียดสีระหว่างฝ่ามือของร่างสูงกับร่างกายของต้นสน

ใบหน้าเนียนขาว แดงซ่าน
ทุกสิ่งทุกอย่างได้ยินชัดเจนไปเสียหมด
ไม่ว่าจะเป็นการแนบชิดกันระหว่างริมฝีปาก
และการกระทำต่อร่างกายเบื้องล่าง

ทำไมถึงได้น่าอายอย่างนี้

ไม่ต้องให้พูดอะไรออกมา
ภาคีก็รู้ว่าต้นสนพร้อมที่จะปฎิบัติในขั้นต่อไปแล้ว
เขาเอื้อมหยิบบางอย่างที่หัวเตียงเทชโลมลงบนฝ่ามือ
ก่อนจะเริ่มต้นการปฏิบัติอีกครั้ง

[singsayam]

แม้จะไม่รู้อะไร แต่ต้นสนก็ลืมตาขึ้นมอง
นั่นคือของที่ว่า....สินะ
แล้ว...แล้วนั่นก็กำลังจะ...จะทำ...ทำ
โอ้ยยยยยยย ไม่อยากจะคิด แค่คิดก็อายจะตายแล้ววววววว

ภาคีเหลือบเห็นตากลมโตที่หรี่ขึ้นมอง และก็รีบเอามือปิดหน้าด้วยความอาย
ร่างสูงก็ยิ้มอย่างชอบใจ น่ารักดีนะ ต้นสนเป็นแบบนี้

แต่จะน่ารักกว่านี้ ถ้ายอมส่งเสียงออกมา ไม่ใช่เอาแต่กลั้นเสียงไว้แบบนี้

ร่างสูงแทรกสอดปลายนิ้วเข้าหาช่องทางเบื้องล่าง อย่างเชื่องช้า
คงไม่ดีแน่ ถ้าจะสุ่มสี่สุ่มห้าสอดแทรกร่างกายเข้าไป
เหมือนคราวก่อน

ก็มีเพียงวิธีนี้ ที่ต้องทำ
เขาไม่อยากให้ต้นสนต้องร้องว่าเจ็บ ว่าไม่ หรืออย่า
เพราะเขากลัว....กลัวว่าจะยิ่งหยุดตัวเองไม่ได้

และก็ยิ่งทำให้ต้นสนต้องทรมาน
เรื่องอย่างนี้ถ้าไม่ทำต่อให้เรียบร้อยให้มีความรู้สึกดีที่สุดทั้งสองฝ่ายเห็นท่าจะไม่ดี

เรียวขาเนียนถูกถึงให้พาดอยู่ที่บ่าของร่างสูง
และช่องทางคับแคบเบื้องล่างกำลังถูกแทรกสอดด้วยปลายนิ้วแกร่ง

แม้จะไม่เจ็บมากนัก เหมือนคราวก่อน แต่มันก็ยังนับว่าเจ็บอยู่ดี
สำหรับต้นสนแล้ว เรื่องอย่างนี้ ร่างกายคงยังปรับตามสภาพให้เคยชินได้ยาก

"งือ..อืมมม" ร่างบางสะกดกลั้นเสียงร้องอย่างสุดความสามารถเมื่อร่างกายเบื้องล่างเริ่มรู้สึก
มันไม่เจ็บปวดอีกแล้ว
แต่กลายเป็นความรู้สึกที่น่าอาย เข้ามาแทนที่เมื่อปลายนิ้วแกร่ง ถูกแทรกเพิ่มขึ้น
วนเวียนจนทั่วภายในให้เปิดทางรับบางสิ่งที่กำลังจะถูกเปลี่ยนเข้าไปแทนที่
อย่างรวดเร็ว

"ง้าาา อ๊ะ.." ร่างบางแอ่นกายขึ้นเมื่อเริ่มถูกรุกล้ำแทรกสอด
ปรือตาขึ้นมองการกระทำของร่างสูงเต็มตา

และก็ได้เห็น แม้ไม่ชัดนัก

ส่วนนั้นของภาคีกำลังจมหายเข้าไปในร่างกายของตัวเอง

ได้ไง......เข้าไปแล้ว.....เข้าไปได้ยังไง....แต่มันเข้าไปแล้ว

โอ้ยยยยยยยย อาย ชะมัด นี่ต้นสนกลายเป็นผู้หญิงของภาคีไปแล้วหรือไง

ดวงตาคมสบกับดวงตากลมโตที่เหลือบมองเรื่องเหลือเชื่อนั้น
แล้วต้นสนก็เอนกายลงอีกครั้ง

อายจนไม่กล้ามองได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงแทรกกายเข้าออกอย่างเชื่องช้า
พร้อมกับความรู้สึกต่าง ๆ
ที่เริ่มโถมกระหน่ำเข้ามา
ภาคีนิ่งเงียบ กัดฟันแน่น เมื่อได้รับสัมผัสลึกล้ำจากร่างเล็กที่เกร็งกายแน่นอยู่เบื้องล่าง

ต้นสนไม่ยอมส่งเสียงออกมาให้เขาได้ยินเลยสักนิด
แขนสองข้างถูกไขว้กันปิดบังใบหน้าของร่างบางจนหมด
เหลือเพียงริมฝีปากที่ขบแน่นและภาคีพอจะเห็นได้

ต้นสนคงไม่อยากให้เขาได้เห็นใบหน้าที่แสดงความรู้สึกออกมาจนหมดนั้น

แต่ถ้าไม่เห็นก็คงไม่ดี
เขาก็อยากเห็นใบหน้าสวยหวานของร่างที่กำลังครอบครองนี้แสดงความรู้สึกออกมาเหมือนกันนี่นา

ร่างสูงโน้มกายลง และช้อนแผ่นหลังเนียนขาวให้ตามขึ้นมาด้วย

"อ๊ะ...." เรียวแขนเล็กบาง เปลี่ยนมาโอบรอบคอร่างสูงอย่างอัตโนมัติ
และร่างกายก็ลอยขึ้นมาทาบทับร่างกายของอีกฝ่ายไว้แล้ว

ส่วนล่างตึงแน่นครอบครอบร่างสูงไว้จนหมด
ลึกล้ำมากกว่าเก่า

และภาคีก็ได้เห็นอย่างที่อยากเห็นจริง ๆ

ใบหน้าหวานซึ้ง ที่แดงซ่านและขบริมฝีปากระงับความรู้สึกซาบซ่านที่เขามอบให้
ทำให้ร่างสูงยิ่งนึกเอ็นดู
น่ารักจริง ๆ ต้นสนของพี่คี

จะกลั้นเสียงไปถึงไหนกัน
ร้องออกมาบ้างไม่ได้หรือไง หือ...

เสียงเนื้อกระทบกันจากการกระแทกกระทั้นร่างกายเข้าหากันด้วยความปราถนาของสองร่าง
ยิ่งสร้างความอายให้กับต้นสนเพิ่มขึ้น
เมื่อร่างสูงเร่งเร้าการแทรกกายขึ้น
และความรู้สึกเสียวซ่านก็ซึมอยู่ทุกอณูขุมขน
แม้จะพยายามกลั้นเสียงเอาไว้แค่ไหนแต่ก็เริ่มไม่เป็นผล
เนื่องจากต้นสนใกล้จะถึงที่สุดของความอดทนแล้ว

แทบจะกลั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไปถ้าไม่ได้รับการกระทำที่ร้อนแรงมากขึ้น

"พี่คี......อื้ออออออ" แม้ร่างกายเบื้องล่างจะปฏิบัติหน้าที่แทรกสอดอย่างชำนาญการณ์
แต่ร่างสูงนั้นกลับกระซิบด้วยน้ำเสียงแตกพร่าตามแรงอารมณ์ให้ร่างบางได้รับรู้

และเอ่ยซ้ำอีกครั้ง

"เรียกพี่คีหน่อย...ได้มั้ย..." เพราะต้นสนเอาแต่สะกดกลั้นความรู้สึกไว้อย่างนี้
เขาก็มีวิธีนี้วิธีเดียวให้ต้นสนเรียกชื่อเขาให้ได้

ด้วยการพูดชื่อตัวเอง ซ้ำ ๆ ย้ำ ๆ อยู่กับใบหูเล็ก ของร่างบางที่เอาแต่กัดปากแน่น
แม้ว่าเขาจะแทรกสอดรุนแรงลึกล้ำขึ้นเพียงใด แต่ต้นสนก็ไม่ยอมร้องออกมา

ไม่เอา...ไม่เอา..ไม่อยากทำเรื่องน่าอายอย่างนี้
แต่ร่างสูงนั้นก็ยิ่งกลั่นแกล้ง
เมื่ออารมณ์ความรู้สึกใกล้จะถึงที่สุด

ภาคีกลับหยุดการกระทำไปดื้อ ๆ
จนต้นสนแทบทนไม่ไหว

และเมื่อเสียงกระซิบแตกพร่านั้นเอ่ยย้ำซ้ำอีกครั้ง
"พี่คี...ครับ...ช่วยสนไหนได้มั้ย..." ร่างสูงเอ่ยนำแกล้งให้อีกฝ่ายที่หอบหายใจหนัก
ใกล้ปลดปล่อยได้ทำอย่างใจ

"พี่คีครับ....ช่วยสนหน่อยได้ไหมครับ..." ภาคีเอ่ยซ้ำและหยัดกายขึ้นให้กระแทกเข้าที่ช่องทางคับแคบบีบรัดนั้นอีกครั้ง

จนร่างบางสุดที่จะทานทนอีกต่อไปแล้ว

"พี่........คี.ครับ...ช่วย...ช่วย..ด้วย...ช่วยสนด้วย...สนไม่..ไม่อยากหยุดแล้ว..ฮะ..อ่ะ อึก" ร่างบางสะอื้นไห้ออกมา
หากภาคีหยุดตอนนี้
คงต้องตายแน่ ๆ
หากไม่ทำต่อต้องตายแน่ ๆ ร่างบางซบหน้าลงกับไหล่กว้างพร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความปรารถนา
หลั่งริน

นั่นทำให้ภาคีไม่อยากกลั่นแกล้งคนรักอีกต่อไป

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[benxine]

ขอบคุณค๊าบบบบ

[/color]

[singsayam]

เริ่มจังหวะการแทรกสอดกายครั้งใหม่ ที่รุนแรงกว่า
และร่างเล็กเบื้องบนก็กดร่างทาบทับลงมา ตอบสนองได้อย่างรุนแรงมากขึ้น

"อ้า...อืออออออออ งะ อ๊า...อ่ะ..." ต้นสนไม่ได้กลั้นเสียงเอาไว้อีกต่อไปแล้ว

ความรู้สึกลึกล้ำถูกถ่ายทอดมากแค่ไหน
ร่างบางก็ครวญครางร้องขอได้มากเท่านั้น

ต้นสนไม่อยากได้รับความทุกข์ทรมานแสนหวานนี้อีกแล้ว
อยากจะปลดปล่อยเต็มทน

และเมื่อฝ่ามือแกร่งยกสะโพกมนให้ลอยสูงขึ้น
ถอนกายออกจนสุด

และปล่อยสะโพกเนียนขาวนั้นกระแทกซ้ำลงมาอีกครั้ง
จนจมหายในคราวเดียว
เมื่อต่างฝ่ายต่างเดินทางมาถึงจุดสุดท้ายของอารมณ์
ปลดปล่อยหยาดหยดที่ร่างกายกลั่นกรองออกมาจนหลั่งรินรดท่วมท้น
ไหลเอ่อปะปนกันไปหมด
ระหว่างสิ่งที่ร่างกายของร่างบางหลั่งทะลัก
และของร่างสูงที่เปรอะเปื้อนไปตามหน้าขาและท้องน้อย

ต่างคนต่างปลดปล่อยร่างกายออกมาไม่มีเหลือ

และซุกซบกันอยู่อย่างนั้น

มีเพียงเสียงหายใจหนัก ๆ ของสองร่าง
ที่หอบแข่งกัน
ทั้งมีความสุขอย่างลึกล้ำ
และทั้งอ่อนเพลียในเวลาเดียวกัน

ร่างบางเห็นจะแย่กว่าร่างสูงมากนัก
ซบหน้าลงกับไหล่กว้าง
หลับตานิ่ง
ยังหอบหายใจหนัก ๆ อยู่ เป็นนานกว่าจะปรับลมหายใจได้
"เรียกพี่คีนะ....ต่อไปนี้...เรียกพี่ว่าพี่คี...รู้มั้ย...ต้นสน" ร่างสูงกระซิบกับข้างหูของร่างบางเสียงแผ่วหวาน
และร่างบางก็พยักหน้ารับทั้งที่หลับตาอยู่

แม้ไม่ได้พูดกันสักคำในระหว่างการปฏิบัติเรื่องนั้น

แต่ความรู้สึกของสองร่างก็ถูกถ่ายทอดไปถึงกันได้
ร่างสูงผ่อนกายร่างบางลงนอน
และค่อยถอนกายออกอย่างเชื่องช้า

"อ่ะ...อือ.." เมื่อรู้ว่าสิ่งที่รุกล้ำได้ถูกถอนออกไปแล้ว
ร่างบางก็นิ่วหน้า

ริมฝีปากอุ่นร้อนแตะริมฝีปากเข้าหาเรียวปากอิ่มงามของร่างบางอีกครั้ง
และต้นสนก็ตอบสนองรับ

ทั้งที่ยังอ่อนเพลียจนแทบลืมตาไม่ขึ้น

และก็ต้องเบิ่งตากว้างทันที
เมื่อร่างสูงช้อนร่างกายโปร่งบางขึ้นไว้ในอ้อมแขนและอุ้มขึ้น

"ฮ่ะ...ไปไหน..ไม่เอา..ไม่เอาแล้วนะ" ร่างบางดิ้นรนจะลงเดินให้ได้
เมื่อร่างสูงแกร่งหน้านั้นพาเดินเข้าห้องน้ำ

"นอนไม่ได้รู้มั้ยต้นสน....คืนนี้ห้ามนอน" ใบหน้าคมยั่วเย้ากลั่นแกล้ง

และร่างโปร่งบางก็เบิ่งตากว้าง

"ทำไม..ไม่เอาแล้ว..ไม่เอา...ทำไมไม่ให้นอน..." ต้นสนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
แค่รอบเดียวก็เล่นเอาแทบลุกไม่ขึ้น แล้วนี่ยัง ยังจะ

"พี่ขอสั่งผัดกระเพราปลาหมึกจานที่สองแล้วกัน...จานเดียวไม่อิ่ม..พี่เป็นคนกินจุ" ภาคีเอ่ยยิ้ม ๆ
และไม่รอช้าให้ร่างบางต้องต่อล้อต่อเถียงอีก

เมื่อวางร่างเล็กให้ยืนได้ ก็เริ่มการ......กิน.......ผัดกระเพราปลาหมึกจานใหม่ทันที

*************************

[singsayam]

“ต้นสน....ต้นสน...ต้นสน..ต้นสน...ต้นสน...” ภาคีเรียกต้นสนซ้ำ ๆ กัน

จนอีกคนมองหน้า

“เป็นไร...เรียกอยู่ได้” มันก็ผ่านมานานแล้วนะที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
แต่ภาคีนับวันจะต๊องหนักขึ้นทุกวัน
แล้วนี่ก็มานั่งเรียกชื่อเขาซ้ำ ๆ แล้วก็มองหน้า ทำตาหวานซึ้งแบบนี้จะเอาอะไรล่ะเนี่ย

“อยากกินผัดกระเพราปลาหมึก...” ภาคีบอกกับร่างโปร่งบางและยิ้มกริ่ม

เมื่อหลายปีมาแล้ว
เขาเคยเล่นกับต้นสนด้วยประโยคบ้า ๆ พวกนี้
แล้วต้นสนก็จะอายทุกครั้ง ที่เขาพูด

หลายคนก็สงสัยว่าทำไม เขาเป็นคนไม่ช่างพูดช่างคุย แต่กับต้นสน กลับพูดได้พูดดีไม่มีหยุด

“บ้า.....” ต้นสนหลบหน้ามองไปอีกทาง

ก็ไม่เพราะไอ้เรื่องผัดกระเพราปลาหมึกนี่หรือไง ที่ทำให้เขาต้องเรียกภาคีว่าพี่คี
แล้วก็ไม่เพราะไอ้ผัดกระเพราปลาหมึกนี่หรือไง
ที่ทำให้เขาต้องทำเรื่องน่าอายขนาดนั้นไป จนท้ายที่สุด ก็มาได้มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับภาคีเนี่ย

แต่ก็ดีแล้ว....มันทำให้เขาและภาคีได้มีรหัสลับของกันและกัน
แค่คิดมันก็ตลกแล้วล่ะ

“อือ....อยากกินผัดกระเพราปลาหมึกจริง ๆ นะ...”

ภาคีเอนหัวซบกับไหล่ของคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
วันนี้ต้นสนไม่ต้องไปดูแลร้าน
และสัญญาว่าวันนี้จะอยู่ด้วยกัน
หลังจากที่เขากลับจากไซด์งานที่อยุธยา
จะไปกินข้าวรำลึกความหลังกันที่ร้านข้าวต้มร้านเดิม

“อาบน้ำแล้วก็ไปได้เลย...อยากกินก็ไป..เร็ว ๆ” ต้นสนลุกขึ้นยืน ดึงให้อีกคนลุกตาม

“ไม่เอาแล้ว...กินกระเพราปลาหมึกจานนี้หมดก่อน...แล้วค่อยไป...” ภาคีดึงมือเล็ก ๆ ของต้นสนเอาไว้

ไม่ยอมให้ออกเดิน

“บ้าแล้ว....พอเลย...จะไปไม่ไปล่ะ...อุตส่าห์หยุดงานนะ...ร้านตั้งสอง ร้านเงินทองหายหมด...ยังจะอ้อนอีก...จะกินมั้ย...ไม่กินจะได้ไปนอน..”

ก็ทำขู่ไปอย่างนั้นแหละต้นสนน่ะ
อันที่จริงก็รู้อยู่หรอก ว่าห่างเหินเรื่องอย่างนี้ไปนาน
หลังจากที่ต่างคนต่างยุ่ง แทบไม่มีเวลาได้เจอกัน
เรื่องอย่างนั้นลืมไปได้สนิทใจ ......

ภาคีทำหน้าเศร้า เดินตามต้นสนมาอย่างว่าง่าย
เฮ่อ.....

ต้นสนคงจะเหนื่อยล่ะนะ
ถึงไม่ค่อยอยากทำ ช่างมันเถอะ
ก็เขาน่ะ....ทำทีไรไม่เคยหยุดได้ง่าย ๆ สักที เล่นกันยันเช้า แล้วต้นสนก็มานั่งบ่นนั่นบ่นนี่
ว่าเสียเวลาทำงาน เงินทองหายหมด แล้วเขาจะทำยังไงได้ล่ะ
มีแฟนเป็นคนบ้างานนี่นะ ก็ต้องทำใจแหละงานนี้

น่านนนนนนนนนนน ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว พี่คี
ไม่รู้บ้างเล้ย
ว่าก็อยากทำเหมือนกัน แต่ว่า ขอกินข้าวให้อิ่มก่อนไม่ได้หรือไงกัน
ก็ทำทีมันถึงขนาดสว่างคาตาเลยนี่น่ะ
อย่างน้อยขอกินข้าวให้อิ่มจะได้มีแรงทำให้เยอะ ๆ ทำให้นาน ๆ สมกับที่ห่างเหินกันไม่ดีหรือไง

“งอนนะ...มีงอน..” ต้นสนพูดออกมายิ้ม ๆ เอ่ยแซวร่างสูงที่หยิบกุญแจรถแล้วเดินนำหน้า
แถมยังทำหน้าเศร้าอีก

“กินข้าวเสร็จก่อน...แล้วให้กิน......อย่างอื่น อีกหลาย ๆ จาน...เสริฟของหวานด้วย..จะเอาหรือเปล่า”
ต้นสนเอ่ยเสียงดัง
มองหน้าอีกคนอย่างท้าทาย

แค่ได้ยินภาคีก็ยิ้มได้ ของหวานเป็นต้นสนงั้นเหรอ.....
อ้าว..อย่างนี้เห็นต้องรีบกินข้าวให้อิ่มซะแล้ว

“ไปกันเร็วต้นสน...” ภาคีลากข้อมือเล็ก ๆ นั้นให้เดินลิ่วตาม

“อะไรเนี่ย...” ต้นสนตะโกนเสียงดัง เข้ามาอยู่ในรถกับภาคีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พี่อยากกินของหวาน.....เร็ว ๆ” ภาคีกระซิบบอกกับร่างบางเสียงเบาแล้วก็หัวเราะออกมา

“โหยยยยยยย ไรว้า” ต้นสนก็ทำเป็นบ่นไปอย่างนั้นเอง

รู้อยู่หรอกว่างานนี้ ไม่มีรอดแน่ แต่ก็ยอมแล้วนี่ ทำไงได้ล่ะ

นอกจากต้องไปกินข้าวให้อิ่ม
แล้วก็มาให้อีกคนกินเป็นของหวานต่อ

เฮ่ออออออออออ
หยุดงานทั้งที เงินทองหายหมด
แต่ก็ต้องทำใจล่ะนะ เรื่องแบบนี้
ช่วยไม่ได้นี่ ก็รักไปแล้วอ่ะ
เนอะ..

*************************

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[benxine]

รักสุดๆอ่ะ

[mhewkowron]

น่าร๊ากกกสุดๆ เยย 

[life_fracture]

 

[IZE]

จะน่ารักกันไปไหนคับ

[juuuno99]

น่ารักได้ใจป๋มจริงๆ

[boboaje]

   อ่านกี่ทีก้อ


ชอบค่ะ  ขอบคุณลุงสิงห์ค่า

[TARO]

  

น่าร้ากกกกกกกกกกกกก

 

[three]

+2ให้คุณลุงสิงห์เลยครับผมอ่านแล้วยิ้มแก้มป่องเลย

[oaw_eang]

เข้ามาทักทายและยืนยันว่าเรื่องนี้สนุกดีจริงๆ

[singsayam]

ว้า...เม้นต์มีน้อยจัง

ไม่ได้ตามเป้าที่ลุงคาดไว้เลยอ่ะ

รอค่ำๆ ก็แล้วกันนะหลานๆ

[benxine]

มาอ่อยแล้วก็จากไปปปปปปปป