หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END]

[PrimYJ]

น้องพิงค์ช่วยมาดามใจพี่เค้าหน่อยสิ

[huskyhund]

Chapter 7 : เกิดมาเป็นคนใจดี


“เฮ้อ... ปวดฟันก็ปวด กูหนอกู ทำไมถึงได้เกิดมาเป็นคนดีแบบนี้วะเนี่ย” ภูพิงค์ผ่อนลมหายใจออกยาว ขณะที่เอนศีรษะลงบนหมอน เขาพยายามเลี่ยงไม่หันหน้าไปหาอีกฝ่าย เพราะใบหน้าอยู่ใกล้ชิดเสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

ภายในห้องเงียบกริบหลังจากที่ขิงกลับออกไป ส่วนคนที่หลับอยู่บนตัวเขาก็หลับอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อความวุ่นวายจบสิ้นลง เขาก็กลับมาปวดฟันหนึบๆ อีกแล้ว จะขยับตัวก็ไม่ได้ ส่วนไอ้พี่วินนี่ก็ตัวหนักเหมือนกัน

แต่จะว่าไป ตั้งแต่ตอนที่เขาเข้าห้องมายังไม่ทันได้เปิดพัดลมหรือเครื่องปรับอากาศเลย ทำไมรู้สึกเย็นๆ

“เฮ้ย เสื้อพี่วิน! ลืมไปเลย!”

เอาไงดีวะ?

ปล่อยไว้แบบนี้จะเป็นไรไหม? คือไม่ได้ห่วงเขา แต่กูเนี่ย จะเป็นไรไหม? ถ้าทิ้งไว้จนเช้าราจะขึ้นหัวนมรึเปล่า?

“พี่วิน เสื้อพี่มันเปียกน้ำอะ เปียกมาถึงเสื้อผมแล้วเนี่ย” เขาบ่นไปอย่างนั้นแหละ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้เรื่องหรอก เมาหนักขนาดนี้ แดกไปขนาดไหนวะเนี่ย

ทว่าผิดคาด จู่ๆ คนบนร่างก็ลุกขึ้น ประสานสายตากับเด็กหนุ่ม

“เอ้อ ตื่นแล้วก็ดี ขยับออกไปหน่อยพี่ หนักอ่ะ”

รวินท์ถอดเสื้อที่เปียกชื้นตรงลำคอและแผ่นอกออก สายตาจับจ้องคนใต้ร่างนิ่ง ก่อนจะกดหัวไหล่ของเด็กหนุ่มทั้งสองข้างลงกับเตียง

“เฮ้ย! พี่จะทำไรผมวะ! ผมยังเรียนไม่จบ มีพ่อมีแม่มีน้องสาวมีปลาเป็นฝูงต้องดูแลนะ!”

ทันตแพทย์หนุ่มโน้มใบหน้าลงมา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนภูพิงค์ต้องกลั้นหายใจ

“ถ้าพี่จะปล้ำผม ไปขอผมกับพ่อแม่ก่อนสิวะ~” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง

แต่แล้วรวินท์ก็ทิ้งตัวลงทาบทับอีกฝ่ายเช่นเดิม

ภูพิงค์กะพริบตาปริบๆ แล้วผงกศีรษะขึ้น “อ้าว ไอ้พี่วิน เมื่อกี้ละเมอเหรอวะ แล้วทำไมไม่ขยับออกไปด้วย”


“ฮือ... ขวัญข้าว”


“ฮะ? หิวข้าวเหรอพี่?”

ทันตแพทย์หนุ่มซุกใบหน้าลงบนหมอน สองมือขยุ้มเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้แน่น เขาสะอึกสะอื้นไห้เบาๆ “กูมาทำอะไรอยู่ที่นี่วะ... ทั้งที่ยอมลำบากทุกอย่าง ปรับปรุงตัวเองก็แล้ว พยายามเป็นหมอที่ดีก็แล้ว ทำไมขวัญไม่เห็นความพยายามของกู”

“ลำบากทุกอย่างนี่อะไรลำบากมั่งวะพี่”

ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตอบ ภูพิงค์จึงบ่นต่อไปตามเรื่อง

“ปรับปรุงตัวเองก็ได้ประโยชน์เองด้วยไม่ใช่เหรอวะ แล้วพยายามเป็นหมอที่ดีอะไร เมาเป็นหมามาตรวจฟันกูเนี่ย” พอคิดไปเด็กหนุ่มก็อยากจะร้องไห้บ้างแล้ว ไม่ใช่เพราะสงสารอีกฝ่าย แต่สงสารตัวเอง

หากเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของคนบนร่างแล้วก็รู้สึกหดหู่ไปด้วย จะว่าไปก็ไม่น่าเชื่อ หน้าตาดีขนาดนี้ยังถูกทิ้งได้ แล้วอย่างเขานี่จะเหลือหรือ ชาตินี้อย่าคิดมีเมียกับเขาเลย

ภูพิงค์ยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังทันตแพทย์หนุ่มให้เพื่อปลอบโยน พอทำให้คนบนร่างสงบลงไปได้บ้าง จากนั้นจึงโอบกอดไว้หลวมๆ “ไม่เป็นไรน่ะพี่ ปรับตัวใหม่ให้ดีขึ้นอีก เอาให้เขาน้ำตาตกเพราะเสียดายพี่ไปเลยนะ โอ๋ๆ”

ครั้งนี้ได้ผลชะงัด รวินท์เงียบไปแล้ว พอเด็กหนุ่มชำเลืองมองด้วยหางตาก็เห็นว่าดวงตาปิดสนิท หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ คงจะหลับไปได้สักที

“ปวดฟันว่ะแม่ง” ภูพิงค์พึมพำ ก่อนจะข่มตา พยายามหลับๆ ไปสักที อยากให้คืนนี้มันผ่านไปเร็วๆ เหลือเกินแล้ว


เช้าของวันใหม่ รวินท์ตื่นขึ้นมาก่อนเสียงปลุกจากโทรศัพท์มือถือที่เขาตั้งไว้จะดังขึ้นเสียอีก เขาลืมตา ผงกศีรษะขึ้นมองคนที่ให้เขานอนทับมาได้ตลอดทั้งคืน อีกฝ่ายยังคงหลับสนิทเป็นตาย ถ้าหากไม่ส่งเสียงกรนคร่อกๆ เขาก็คงคิดว่าตายจริงๆ แล้วแหละ

ไอ้เด็กนี่ก็บ้าว่ะ ปล่อยให้เขานอนทับอยู่ได้

ทันตแพทย์หนุ่มพลิกตัวออกช้าๆ จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง เขาก้มลงหยิบเสื้อที่ถอดทิ้งไว้เมื่อคืน เอาไปเก็บใส่กระเป๋าเป้ไว้แล้วหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมา ก่อนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำไปอาบน้ำเตรียมตัวทำงาน

ที่จริงเมื่อคืนพอขึ้นมาถึงห้องแล้วเขาก็พอรู้สึกตัวแหละ ก็ไอ้เด็กเวรเล่นเขย่าเขาซะตับไตไส้พุงแทบจะรวมกันเป็นชิ้นเดียว แต่เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว อยากมีใครอยู่ฟังตัวเขาฟูมฟาย ถึงได้พยายามรั้งเด็กหนุ่มไว้

นึกๆ ไปแล้วก็... กูนี่หนอ ไม่ได้อายเด็กมันเลย เสียฟอร์มฉิบหาย

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ รวินท์เดินออกมาจากห้องน้ำไปหยุดยืนอยู่ที่ข้างเตียง คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง เขาจึงนั่งลงตรงที่ว่างแล้วเขย่าแก้แค้น

“พิงค์ ตื่นๆ ตื่นนนน... ตื่นได้แล้วโว้ย”

ภูพิงค์ลืมตาขึ้นมองคนเรียก จากนั้นจึงกระเด้งตัวลุกขึ้นทำหน้าเหมือนเจอผี

รวินท์โยนแปรงสีฟันกับยาสีฟันให้ “เอ้า ไปล้างหน้าแปรงฟันซะ เดี๋ยวออกไปหาอะไรกินกัน แล้วผมจะดูฟันคุณให้อีกที”

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเกาศีรษะ “เออ ผมปวดฟันจนหลับไปเลย” ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ สอดมือเข้าไปเกาพุงต่อพลางหมุนตัวมองไปรอบๆ

“นู่น ห้องน้ำอยู่ตรงนู้น”

“ขอบคุณครับ” เมื่อเข้าห้องน้ำไปก็ก้มลงล้างหน้าแปรงฟันไปอย่างงงๆ เขาคิดว่าตัวเองจะตื่นก่อนคนเมาเสียอีก ดันนอนเพลินซะได้ ภาพในจินตนาการว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาแล้วตกใจที่โป๊ไม่ได้ใส่เสื้อแบบในละครหลังข่าวมลายหายไปสิ้น ไอ้พี่วินไม่ได้เหลือคราบคนเมางอแงเมื่อคืนเลย แม่ง...

พอภูพิงค์เดินโงนเงนออกมาจากห้องน้ำ ทันตแพทย์หนุ่มก็เก็บที่นอนเสร็จพอดี

“กินไรดี ปวดฟันอยู่กินโจ๊กดีมั้ย”

“มันก็ไม่ได้ปวดขนาดนั้นหรอกพี่ แค่ปวดตุ๊บๆ หนึบๆ หน่วงๆ กินอะไรก็ได้”

รวินท์เดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มพลางยกมือขึ้นจับคางอีกฝ่ายไว้ “ไหนอ้าปากซิ”

เนื่องจากถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว ภูพิงค์จึงอ้าปากกว้างตามที่ทันตแพทย์หนุ่มสั่ง

“อืม... เดี๋ยวกินข้าวแล้วผมจะตรวจให้ละเอียดอีกทีนะ เพราะงั้นอยากกินอะไรก็กินตุนไว้เลย เผื่อกินไม่ได้อีก”

“ฮะ!?” ภูพิงค์หน้าซีดเผือด “เอาจริงดิพี่!”

ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะ ปกติแล้วรวินท์ไม่พูดกับคนไข้แบบนี้หรอก แต่พอเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหวอแล้วขำชะมัด “ไปกินโจ๊กนั่นล่ะ ไปร้านไหนดี เจ้าถิ่นแนะนำหน่อยดิ”

“ร้านอร่อยที่ผมกินบ่อยๆ ก็ตรงประตูวิดวะน่ะแหละ แต่เดินไกลนิดนึงนะ ผมไม่ได้เอามอไซค์มา ไม่งั้นจะพาไป”

“ประตูอยู่ไกลมั้ยอะ ผมมีนัดคนไข้เก้าโมง”

“โหย นี่มันยังไม่แปดโมงเลยนะพี่ มหาลัยก็อยู่แค่เนี้ยะ พี่คิดว่าประตูวิดวะอยู่บนเขาอีกลูกเหรอ”

“ตอบดีๆ ไม่ต้องกวนก็ได้มั้ยวะ แล้วมีที่จอดรถมั้ย”

“ถ้าต้องวนหาที่จอดรถ ผมว่าเราเดินไปดีกว่าว่ะ”

รวินท์ขมวดคิ้ว ขี้เกียจเดินก็ขี้เกียจ แดดก็น่าจะร้อนแล้วด้วย แต่ถ้าขืนพูดออกไป เขาต้องโดนไอ้เด็กนี้แซะแน่นอน “เออ เดินก็เดิน”

“โหย คิดนานยังกะจะไปซื้อที่ แค่ไปกินโจ๊กมั้ยวะเนี่ย” ภูพิงค์พูดพลางเดินนำออกไป

ดูมัน ยังหาเรื่องกัดเขาจนได้สิน่ะ!

“ปากแบบนี้มันน่ารื้อฟันออกให้หมดจริงๆ จะได้ไม่กัดไปทั่ว” ทันตแพทย์หนุ่มพึมพำ

“เย็บปากเลยง่ายกว่ามั้งพี่”

“นี่คุณปวดฟันจริงๆ เหรอวะ”

“พี่เป็นหมอ ดูไม่ออกรึไงล่ะ”

“เออ ผมว่าเย็บปากเลยก็คงดีกว่าจริงๆ แหละ”

สองหนุ่มเดินเคียงคู่กันไปก็เถียงกันไป ไม่ได้สนใจรอบๆ ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
ยังเถียงกันไม่ทันเสร็จก็ถึงร้านโจ๊กซะแล้ว พวกเขาสั่งโจ๊กก่อนจะนั่งลงข้างกัน

ภูพิงค์เลิกคิ้วขึ้น ทำหน้าแบบแปลกใจสุดๆ “หือ? พี่ไม่กินเครื่องในเหรอเนี่ย”

“หน้าผมเหมือนชอบกินตับไตไส้พุงรึไงล่ะ ชอบกินก็กินไปคนเดียวสิวะ”

“เปล่า ผมก็ไม่กิน”

“แล้วจะพูดทำไมเนี่ย!”

“ชวนคุยเฉยๆ”

นี่มันเรียกชวนคุยเรอะ! แถวบ้านเขาเรียกกวนตีน!

“เออ พี่วินเห็นรูปยัง”

“เห็น”

“เป็นไง”

“อืม ก็น่ากินดี”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “รูปอะไรวะ”

“รูปโจ๊ก” รวินท์ชี้ไปที่รูปโจ๊กที่ติดไว้กับรถเข็น

“ผมไม่ได้หมายถึงรูปโจ๊กรึเปล่าวะ ผมหมายถึงรูปในเพจวิดวะเชิงดอยโว้ย”

“เอ้า ก็ถามว่าเห็นรูปมั้ยไง แล้วไอ้นั่นคุณเรียกว่าอะไร”

“เรียกรถเข็น”

สายตาของทั้งคู่ที่จ้องมองกันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตายราวกับมีไฟช็อตลั่นเปรี๊ยะๆ ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป ภูพิงค์คิดว่าวันนี้เขากับไอ้พี่วินคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ

“เรามาสงบศึกกันชั่วคราวเหอะพี่ เพื่อความสุขในการกิน”

“เออ ไหนล่ะ รูปอะไร”

เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรูปให้อีกฝ่ายดู “นี่ไง เพจลงไว้สองรูป”

รวินท์มองดูรูปในโทรศัพท์มือถือไปด้วยสีหน้านิ่งๆ หากก็คิดว่าคนถ่ายเลือกมุมได้ดีจริงๆ แม่งเหมือนนั่งจีบกันอยู่เลย


“พี่วินครับ”


จู่ๆ คนอ่อนวัยกว่าก็พูดดีด้วย เล่นเอาทันตแพทย์หนุ่มขนลุกซู่ เขาหันไปมองคนอ่อนวัยกว่าอย่างหวาดๆ “อะไร”

“พี่ไม่ยอมรับแอ๊ดผมในเฟซอ่ะ”

“แอ๊ดมาเหรอ”

“เออ แอ๊ดไปตั้งหลายวันแล้ว”

“โทษที ผมไม่เห็น ไม่ได้เข้าเฟซเลยน่ะ” รวินท์หยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมากดดูบ้าง “โอ้โห คนแอ๊ดมาเพียบเลย พิงค์...พิงค์...พิงค์... อยู่ไหนวะ” เขาพึมพำไปขณะมองหาชื่อ

“ภูพิงค์ครับ” เจ้าของชื่อชะโงกหน้าไปช่วยดู “นี่ไง”

“กดรับแล้ว พอใจยัง”

“ยังครับพี่” ภูพิงค์พูดเสียงอ่อย “คือผมมีเรื่องอยากให้พี่ช่วยนิดหน่อยอ่ะครับ เกี่ยวกับคณะผม”

ดวงตาเรียวจับจ้องท่าทางของเด็กหนุ่ม ซึ่งทำให้เขาอดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ พอถึงเวลามีเรื่องขอร้องเขางี้ พูดซะเพราะ ทำหน้าหงอเชียวนะ ไอ้เด็กผี มารยาสาไถโคตรๆ “ช่วยอะไร”

“คือ... สโมฯ อ่ะ อยากสัมภาษณ์ความคิดเห็นพี่เรื่องขึ้นดอยไง ไหนๆ พี่ก็อยู่ที่นั่นด้วย อยากรู้ว่าในสายตาคนนอกมองเข้ามาเป็นยังไง มีคำถามนิดๆ หน่อยอะไรอย่างเงี้ย จะขอเอาไปลงเพจคณะกับรูปพี่อะครับ”

รวินท์หยุดคิด เรื่องแค่นี้เขาก็ช่วยได้แหละ เพราะยังไงพิงค์ก็อุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนเขาตอนเมาเมื่อคืน

“คณะผมอ่ะ ใช้ระบบโซตัสไง พี่ก็คงได้ยินว่ามีคนแอนตี้เยอะ ผมก็เข้าใจนะถ้ารุ่นพี่ห่วยๆ ระบบมันก็แย่กับรุ่นน้องจริงๆ แต่ผมมั่นใจเลยว่าคณะผมไม่ใช่แน่ พวกผมอยากให้คนนอกเข้าใจเราบ้าง อยากให้มองคณะผมดีขึ้น”

“โห พูดอย่างกะจะไปหาเสียงที่ไหน”

“แหม เห็นแบบนี้ผมก็เป็นพี่ว้ากนะพี่ พ่วงตำแหน่งประธานรุ่นด้วย”

“เออ ก็ได้ จะถามอะไรก็เอาไว้ถามทีหลังละกัน”

ภูพิงค์ยิ้มกว้าง “เย้ ขอบคุณครับ”   

“แต่จะลงรูปไหนบ้าง เอามาดูก่อนนะเว้ย เดี๋ยวทำหน้าเหวอๆ อายเขาตาย”

“ใครเขาจะลงรูปหน้าเหวอๆ ของคนให้สัมภาษณ์วะพี่”

“ไม่รู้ล่ะ เอามาให้ดูก่อน”

“หน้าอย่างนี้ยังกลัวมีมุมไหนไม่หล่ออีกเหรอวะ” เด็กหนุ่มแอบต่อว่าเบาๆ

หากรวินท์หันไปยิ้มแล้วผงกศีรษะลงเล็กน้อย “ขอบใจที่ชม”

เมื่อคนขายนำโจ๊กมาเสิร์ฟ การปะทะคารมกันก็ถูกหยุดไว้ชั่วครู่ พวกเขานั่งกินกันไปเงียบๆ ด้วยความหิว เดี๋ยวมีแรงแล้วค่อยหาเรื่องกันต่อ

หลังจากกินเสร็จ ภูพิงค์ก็เรียกคนขายมาเก็บเงิน แต่ยังไม่ทันจ่ายคนที่นั่งข้างกันก็ชิงส่งเงินให้คนขายไปก่อน

“ผมเลี้ยงเอง”

“ขอบคุณครับ แหม เปย์เด็กบ่อยอะดิ เงินเดือนเยอะมากเหรอพี่” หากก็ไม่วายหาเรื่องแซะอีกฝ่ายจนได้

“ผมเป็นหมอฟันใช้ทุน คิดว่าจะรวยมั้ยล่ะ ต้องถ่อจากลำพูนมาทำคลินิกที่เชียงใหม่เนี่ย”

สองหนุ่มเดินเคียงกันกลับไปที่คลินิก ระหว่างทางก็คุยกันต่อไปเรื่อยๆ

“พี่เป็นหมอฟันที่ลำพูนเหรอ ไกลมากมั้ยอ่ะ”

“ไม่ไกลหรอก โรงบาลลำพูนอะ ถ้ารถไม่ติดก็ขับรถประมาณชั่วโมง”

“โห ชีวิตต้องสู้เนอะ ทำงานทุกวันไม่มีพักเลย”

“จริงๆ ก็มีแหละ ปกติผมจะทำคลินิกสลับกับเพื่อน แต่ช่วงนี้มันไม่ว่าง ผมเลยต้องทำแทนมัน”


พอกลับไปถึงคลินิก ทันตแพทย์หนุ่มก็ไล่ให้อีกฝ่ายไปแปรงฟันแล้วมาขึ้นเขียงให้เขาตรวจดูอีกรอบ

ภูพิงค์อิดออดตามระเบียบ แต่เพราะโดนขู่ว่าจะไม่ให้สัมภาษณ์ เขาจึงต้องจำใจยอมทำตามโดยดี กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิด ก็สายไปแล้ว

หลังจากเอ็กซเรย์ฟันเสร็จ เด็กหนุ่มก็เดินมึนเข้าไปห้องตรวจ คราวนี้ในห้องมีผู้ช่วยทันตแพทย์อยู่ด้วย ส่วนพี่วินน่ะ ใส่กาวน์กับผ้าปิดปากพร้อมรอเขาอยู่แล้ว เขารู้สึกใจหวิวๆ หน้ามืดคล้ายจะเป็นลม พอนั่งลงบนเก้าอี้ทำฟันก็รู้สึกเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง และพอเขาอ้าปากเท่านั้น อีกฝ่ายก็ลงมือแบบไม่เกรงใจกันเลย

“อื้อ! อื้อ!”

“จะร้องทำไมนักเล่า แค่ขูดหินปูนนิดๆ หน่อยๆ ผมแค่จะดูว่ามีตรงไหนผุบ้างเท่านั้น” รวินท์พูดเสียงดุ พลางง้างมือตบกบาลไปอีกหนึ่งที

หมออะไรวะ! ตบกบาลคนไข้เนี่ย! โอ๊ย! เจ็บโว้ย! ภูพิงค์จิกมือลงบนขาตัวเองอย่างแรง ถึงจะไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย หากเสียงเครื่องกรอฟันที่ฟังดูหวีดหวิวราวกับเสียงไซเรนช่างบาดหู เป็นผลให้เสียวจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจ เขารู้สึกถึงน้ำลายตัวเองที่มันไหลออกจากมุมปากลงไปยังลำคอ ขนาดมีเครื่องดูดน้ำลายแล้วด้วยนะ โอ้โห สภาพ... น่าทุเรศอย่าบอกใคร

ภูพิงค์ได้ยินทันตแพทย์หนุ่มพูดกับผู้ช่วยฯ ด้วยคำศัพท์ที่เขาไม่รู้จัก แต่ฟังดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดี เขาอยากจะหนี อยากจะร้องไห้ อยากจะ...

“เอ้า ลุกขึ้นมาบ้วนปากหน่อย”

เสียงนั้นราวกับเป็นเสียงจากสวรรค์ เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวด หากพอบ้วนปากออกมาเป็นสีเลือดข้นๆ ก็ทำให้ปอดแหกหนักไปอีก “พี่จะฆ่าผมใช่มั้ยเนี่ย!”

“เก่งสารพัด หัวใจเท่ามดลูกปลาซิว” รวินท์ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “เอ้า นอนต่อ”

“ยังมีต่ออีกเรอะ!”

“อีกนิดเดียวน่ะ”

“พอแล้วไม่ได้เหรอพี่”

“ไม่ได้!” ทันตแพทย์หนุ่มกดไหล่ของภูพิงค์ลงแนบพนักเก้าอี้ กดหน้าผากเด็กหนุ่มไว้ แล้วพูดเสียงดุ “อ้าปากไวๆ ไม่เจ็บแล้วน่ะ!”

“นิดเดียวจริงๆ นะเว้ย”

“เออๆ”

หลังจากต่อรองกันจนเหนื่อย ภูพิงค์ก็ยอมเปิดปากให้อีกฝ่ายจัดการกับตัวเองต่อ ครั้งนี้แป๊บเดียวอย่างที่พี่วินว่าจริงๆ ไม่นานก็ได้ลุกขึ้นมาบ้วนปากมองดูเลือดตัวเองอีกหน

“ทำไมเลือดออกเยอะขนาดนี้วะเนี่ย”

“ก็เอาเลือดไม่ดีออกบ้าง จะได้หายปากเสียไง” ทันตแพทย์หนุ่มเอื้อมมือไปหยิบแผ่นกระดาษที่มีรูปฟันมาจากผู้ช่วยฯ แล้วส่งให้เด็กหนุ่มดู “ดูนะ คุณมีฟันผุนิดหน่อย ตรงนี้กับตรงนี้ โตจนป่านนี้ยังแปรงฟันไม่เกลี้ยงอีก”

โห ได้ทีด่าใหญ่

“ส่วนฟันคุด มีคุดสี่ซี่เลย ดีใจด้วยนะ แต่ซี่นี้ควรต้องผ่าก่อน ที่มันปวดก็เพราะเหงือกอักเสบ ผมจะให้ยาคุณไปกินก่อนนะ” รวินท์ชี้ไปที่ภาพเอ็กซเรย์บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ “ระหว่างนี้ก็ไปให้ที่คณะทันตะเขาเอ็กซเรย์อีกรอบ แล้วรอนัดวันผ่า อาจจะต้องรอคิวนานสักหน่อย หรือถ้าไม่อยากรอนานก็มาหาผมได้ แต่ควรจะรีบผ่าเอาออก เข้าใจมั้ย”

ภูพิงค์ไม่เข้าใจหรอก แต่พยักหน้าไปงั้น ไอ้พี่วินจะได้หยุดพูดเรื่องเสียวไส้ซะที

“เอ้า ออกไปนั่งรอเอายาข้างนอก เดี๋ยวจะได้เวลานัดคนไข้แล้ว”

“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มลุกขึ้น สภาพไร้เรี่ยวแรงเหมือนโดนรุมโทรมมาหมาดๆ ใจอยากออกไปให้ไกลจากเก้าอี้ทำฟันให้เร็วที่สุด แต่เดินไปได้สองสามก้าวก็นึกขึ้นได้ เขารีบหันกลับไปทวง อุตส่าห์ยอมเอาตัวเข้าแลกขนาดนี้แล้ว “แล้วสัมฯ ผมล่ะพี่”

“เดี๋ยวตอนบ่ายๆ ค่อยมาสัมฯ ละกัน วันนี้ผมเลิกสี่โมง ระหว่างวันคนไข้เยอะคงไม่ว่างอ่ะ แล้วนี่จะกลับไง”

“ผมโทรเรียกเพื่อนให้เอามอไซค์มารับได้พี่ งั้นเดี๋ยวสี่โมงเจอกัน ผมจะได้กลับไปพรินต์คำถามไว้ด้วย”

“เออๆ”

“ขอบคุณคร้าบพี่หมอวิน~” ภูพิงค์ยกมือไหว้ จากนั้นก็เดินลัลลาออกไปยังเคานท์เตอร์ข้างหน้าเพื่อรอรับยา สวนกับคนไข้ที่เพิ่งมาถึงพอดี เขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าเคาทน์เตอร์พลางโน้มใบหน้าลงไปถามคนที่นั่งอยู่ “เท่าไหร่ครับ”

ผู้ช่วยทันตแพทย์ส่งถุงยาให้ “หมอไม่คิดตังค์ค่า เดี๋ยวน้องกินยาได้เลยนะ กินให้ครบแผงด้วย แล้วอย่าลืมไปติดต่อที่คณะทันตะตามที่คุณหมอสั่งรู้มั้ย”

“ไม่คิดตังค์เหรอ” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น หากพอจะวิ่งกลับไปยังห้องตรวจ คนไข้ก็เดินเข้าไปแล้ว เขาได้ยินเสียงพี่วินคุยกับคนไข้แว่วมาเบาๆ “อ่า ขอบคุณนะครับ”

ภูพิงค์เดินไปกดน้ำในตู้น้ำที่คลินิกมีไว้บริการใส่แก้ว โยนยาใส่ปากแล้วโทรศัพท์ไปเรียกเพื่อนรัก สักพักขิงซึ่งเป็นตัวแทนของทุกคนก็ขี่มอเตอร์ไซค์มารับกลับไปยังบ้านเช่าด้วยกัน


เมื่อกลับไปถึงบ้านเช่า อีกสองหนุ่มในบ้านก็ถลาเข้ามาโอบกอด

“มึงยังมีชีวิตอยู่ด้วย ไอ้พิงค์ คิดถึงมึงโคตรๆ”

“อย่ามาตอแหล แล้วนี่อีแซนดี้ล่ะ”

“ไปกับเด็กมันตั้งกะเมื่อคืนยังไม่กลับ”

“เด็กมันเอาไปฝังข้างรากต้นลิ้นจี่แล้วป่ะวะเนี่ย” ภูพิงค์เอ่ยถึงด้วยความเป็นห่วง

“แล้วฟันมึงเป็นไงบ้างวะ”

“เออ พวกมึงมีฟันคุดกันมั้ยวะ หมอว่ากูควรไปผ่าออก” เด็กหนุ่มย้อนถาม

ซันเป็นคนเดียวที่เคยผ่านประสบการณ์โหดร้ายนี้มาก่อน เขารีบเสนอหน้าก่อนใคร “ของกูเอาออกไปแล้วทั้งสี่ซี่เลยเว้ย”

“เป็นไงบ้างวะ”

“โหย มึงเอ๊ย คือปกติเขาต้องผ่าทีละข้างใช่มะ ปากแม่งบวมเหมือนอมเงาะอยู่ข้างเดียวอะ แดกอะไรไม่ได้ไปหลายวัน”

ขิงเบ้ปากใส่ “มึงอย่าเว่อร์”

“กูไม่ได้เว่อร์เว้ย นี่เรื่องจริง กูถึงผ่าตอนปิดเทอมไง พวกมึงจะได้ไม่เห็น”

“แล้วเจ็บมั้ยวะ”

“ไอ้ตอนผ่าอะ ใช้ยาชาไง ไม่เจ็บหรอก แต่หลังจากนั้นสิมึ้งงง~ เจ็บปวดรวดร้าวยิ่งกว่าตอนเรียนแคลฯ กับจารย์จี๊ดเลยมึง”

ภูพิงค์ฟังแล้วเสียววาบ แต่ตอนนี้เขาไม่เจ็บไม่ปวดแล้ว รอทำใจอีกสักพักคงไม่เป็นไรมั้ง “เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน” จากนั้นก็รีบสาวเท้าขึ้นห้องไป


*TBC*


พี่วินแอ๊ดเฟซแล้วน้าาาา ความสัมพันธ์คืบหน้าใช่มั้ยล่า 55555555

แถมมีนัดกันต่อด้วย น้องพิงค์ของเราเก่งจิมๆ สมแล้วที่เอาตัวเข้าแลก /โดนน้องพิงค์เตะ

ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ ติดตามตอนหน้าน้าาาา~

[MayA@TK]

เขาเถียงทันกันดีเนาะ

 

[Bradly]

อยากให้อยู่ด้วยนี่เรียกอ่อยมั้ยอะ 

[aiyuki]

น้องพิ้งเอ้ยยย เอาตัวเข้าแลก เอาฟันเข้าแลกเลยทีเดียว 5555

[JokerGirl]

เข้าใจพิงเลยกลัวไปหาหมอฟันเหมือนกัน เหมือนจะโดนเชือดอ่ะ นี่ค่อยๆคืบหน้าแล้วนะพี่เค้าแอดเฟรนด์แร่ะ - - ถ้าจะให้คืบหน้าเร็วๆ กว่านี้ต้องมาผ่าฟันคุดกับพี่วิน 4 ซี่เลย555555

[พัดลม]

  น่ารักจังคู่นี้

[route rover]

เค้าเถียงกันน่ารักขนาดนี้ นี่ก็ยังไม่รู้เลยใครเป็นเมะ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ฟื้นคืนชีพแล้ว
วิน ก็เป็นหมอฟันที่น่าเชื่อถือ

ภูพิงค์ กับหมอวิน ก็ปากเก่งพอกันและ
รอพิงค์ สัมภาษณ์พี่วิน
       
 

[ommanymontra]

 

[wanirahot]

เด่วน้องภูพิงค์ได้มีเจ็บปวดจากฟันคุดแน่ ดูแล้วจะไม่ยอมหาหมอจนกว่าจะปวดขึ้นมาอ่ะ พี่หมอรอช่วยเลยนะค่าาาา

[TIKA_n]

ฮื่ออออออ   อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์ดีจัง   
น้องพิงค์ อะไรคือถ้าจะปล้ำให้ไปขอพ่อแม่ก่อน คือไม่ได้กลัวถูกปล้ำ
แต่ก่อนปล้ำ ต้องทำให้ถูกต้องตามประเพณีงี้เหรอ 555 พิงค์เอ้ย
พี่วินเศร้า แต่เราฮาน้องพิงค์มากกว่าอ่ะ ปากดีจริง ๆ โทษทีนะพี่วิน
แต่ถึงจะปากเสีย ดูเฮฮาบ้าบอ แต่น้องพิงค์นี่เป็นคนมีความคิดดีมากนะ ชอบ
คิดว่าพี่วิน ตื่นมาจะจำอะไรไม่ได้ซะอีก จริง ๆ คือมีสติดีอยู่แล้วด้วย แหม
แถมพอวันใหม่ ก็สามารถเข้มแข็งได้เร็วเลย คำปลอบน้องพิงค์นี่ได้ผลชะงัดสินะ
ชอบความออดอ้อนของน้องพิงค์อ่ะ ถึงจะดูน่าหมั่นไส้ แต่ก็ยังน่ารักนะ ฮาาา
พอพูดเรื่องฟันคุดแล้วกลัวอ่ะ เข้าใจน้องพิงค์ นี่ก็ไม่กล้าผ่าเหมือนกัน ฮืออ T^T
นิสัยเดียวกันเลย พอไม่ปวดก็ไม่ไปผ่า แต่น้องพิงค์คงรอดยากอ่ะนะ พี่วินตามจิกแน่
นี่ยังคงเชียร์น้องพิงค์เป็นเคะน้อย ๆ อยู่เหมือนเดิม ชอบนายเอกเด๋อด๋าปากจัดอ่ะ น่ารัก
รอตอนต่อไปน้า ขอบคุณคนเขียนมากค่า 

[ซีเนียร์]

 

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

ชอบอะ น่ารักดีเอาอีกค่าเอาอีก

[PrimYJ]

โอ้ยยยย ขำน้องพิงค์ 5555555

[Snowermyhae]

ได้สานสัมพันธ์กันยาวล่ะทีนี้ ขอบคุณฟันคุดสี่ซี่จ้า   

[Jibbubu]

มัวแต่กลัวเดี๋ยวก็ได้ปวดฟันคุดหรอกน้องพิงค์

[ป้าแก่]

ชอบบรรยากาศ ระหว่างหมอวินกับพิงค์จัง


อ่านมาจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าใครจะกดใคร อิอิอิ


 

[iceman555]

 

[utamon]

ผ่าฟันคุดปากระบมแน่น้องพิงค์ 55555

[mild-dy]

 

[malula]

ผ่านคืนวันอันเจ็บปวดมาด้วยกัน ก็เลยสนิทกันเร็วอะเนอะ

[LadySaiKim]

 

[songte]

กวนกันไปกันมาช่างน่ารัก พิงค์ไปต้องไปคณะทันตะหรอก มาผ่ากับพี่วินนี่แหล่ะ เจอหน้าหมอจะได้มีกำลังใจผ่านพ้นการผ่าฟันอันโหดร้ายไปได้

[papapajimin]

ชอบตอนพวกเขาเถียงกันอ่ะ น่าร้ากกกก
อยากอ่านอีกกกก อยากอ่านตอนพวกเขาอยู่ด้วยกันอีกจางงง

[hardened-boy]

  อย่างงี้ เพื่อนเต้ก็แห้วอะดิ  น่าสงสาร

[Mod40]

ลงชื่อติดตามฮะ 

[เป็ดอนุบาล]

      พี่หมอค่าาน้องอุส่าห์เอาตัวเข้าแลกแล้วนะค่าาา
อิอิรอบหน้าจัสัมภาษณ์อะไรกันนะค่ะ

[พัดลม]

จะเป็นไปได้ไหมน้อว่าพรุ่งนี้ คนเขียนจะมาต่อตอนที่8

แค่ถามเฉยๆ นะ แหะๆ อยากอ่านต่อนะ 

[about]