Chapter 11 : เกิดมาเป็นคนใจบุญรถมอเตอร์ไซค์แบบบิ๊กไบค์สี่คันเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถ ก่อนเด็กหนุ่มหนึ่งในสี่เจ้าของรถจะก้มหน้าก้มตาเดินฉับๆ ตรงไปยังตึกเรียน
“ไอ้พิงค์ๆ”
“อะไรวะ เร็วๆ เข้ามึง จะสายแล้ว”
“มึงว่ามีคนจ้องมาที่มึงเยอะผิดปกติมั้ยวะ”
ภูพิงค์หันไปยักคิ้วให้เพื่อนรัก “เขาก็มองคนหล่อกัน ผิดตรงไหน”
“เออ กูไม่สงสัยแล้วก็ได้ ฟังมึงตอบแล้วจะอ้วก” ขิงไม่เพียงแค่พูด แต่ทำท่าประกอบด้วย
“โดนไอ้ดิวทำท้องเหรอ กูบอกแล้วให้แดกยาคุม”
“ไอ้เหี้ยพิงค์! มึงจะไม่กวนส้นตีนสักห้านาทีเนี่ย ตายห่ามั้ยวะ”
เจ้าของชื่อเรียกหัวเราะ ระหว่างที่สาวเท้าออกไป ครั้งนี้ตัวเขาก็เริ่มสังเกตเห็นบ้างละ พวกรุ่นน้องผู้หญิงมองมาแล้วอมยิ้ม รุ่นพี่ก็ยักคิ้วให้แบบแปลกๆ
เกิดอะไรขึ้นกับกูวะเนี่ย
เด็กหนุ่มหยุดกึกพลางก้มลงมองเป้ากางเกงก่อนเป็นอย่างแรก “ซิปก็รูดดีนี่หว่า”
ไม่นานก็มีคนใจดีเดินมาเฉลยให้ ซึ่งก็คือหนึ่งในรุ่นพี่สโมฯ นั่นเอง
“เฮ้ย ไอ้พิงค์ แหม เสน่ห์แรงเนอะ อย่าลืมเข้าเฟซไปกดไลค์ให้เขาล่ะ” รุ่นพี่สโมฯ ปีสี่เดินมาตบไหล่เด็กหนุ่มหนักๆ รีบสั่งแล้วรีบสะบัดตูดไปเรียน “เฮียอ่านสัมฯ กับดูคลิปของมึงแล้วนะ เดี๋ยวเลิกเรียนพุ่งมาห้องประชุมสโมฯ ด่วนๆ”
“ไลค์อะไรในเฟซวะ” ภูพิงค์เปรยอย่างงงๆ
“ขึ้นห้องก่อนเถอะมึง เดี๋ยวสายจารย์ล็อกห้องเว้ย”
สี่หนุ่มวิ่งพรวดๆ ขึ้นบันไดตรงไปยังห้องเล็กเชอร์ พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็ได้รับการต้อนรับเป็นเสียงโห่สลับผิวปากวี้ดวิ้ว
ภูพิงค์ชักเสียวสันหลังชอบกล แต่ขอให้ได้ด่าไว้ก่อน “พ่อพวกมึงเป็นพญาครุฑเรอะ!” เด็กหนุ่มนั่งลงแล้วคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูในเฟซบุ๊กทันที และสิ่งแรกที่เขาเห็นบนไทม์ไลน์ก็คือข้าวไข่เจียว
“พวกมึงอยากแดกนักก็รอเที่ยงมะ!” เขาหันไปตวาดใส่เพื่อนพ้องในห้อง
“แหม มันก็คงไม่น่ากินเหมือนไข่พี่เขาป่ะว้า~”
“พี่?” ภูพิงค์ก้มหน้าลงมองในจอโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง “ไอ้พี่วินทอดไข่เจียวมาอวด แค่เนี้ยะ”
“ไข่รูปหัวใจด้วยนะมึง~” เสียงแซวจากเพื่อนสาวในห้องดังแว่ว เป็นผลให้คนถูกแซวต้องก้มลงมองไข่อีกครั้ง
“มันเป็นรูปหัวใจตรงไหนวะ!”
“มึงต้องใช้จินตนาการหน่อยสิวะ นี่พี่เขาคงบอกมึงแบบอ้อมๆ”
กูว่าไม่ใช่... ถ้าพี่วินจะบอกอะไรกู ไข่นี่คงเป็นรูปตีนมากกว่า
ภูพิงค์อยากจะร้องไห้กับความเพ้อเจ้อของเพื่อนๆ ไอ้พี่วินก็แค่โพสต์รูปเฉยๆ แถมยังแท็กตั้งหลายคน ไอ้พวกเวรมันจะเจาะจงว่าส่งหัวใจให้เขาเนี่ยนะ จินตนาการระดับพระกาฬเกินไปแล้วโว้ย
โชคดีที่เด็กหนุ่มไม่ต้องลุกขึ้นเถียงให้เปลืองพลัง เนื่องจากอาจารย์ผู้สอนเดินดุ่มๆ เข้ามาในห้องแล้วเริ่มต้นการสอนทันที เสียงดังฮือฮาอื้ออึงจึงเงียบกริบไป ช่วยให้เขาได้หายใจหายคอคล่องขึ้น
เมื่อถึงเวลาพัก ภูพิงค์ยังเก็บของไม่ทันเสร็จ ไอ้ซันเพื่อนรักก็เข้ามาลากเขาออกไป พร้อมกับสั่งเพื่อนที่เหลือว่าให้เก็บของออกไปให้ด้วย
“ไอ้ซัน! มึงจะรีบไปไหนวะ สโมฯ ไม่ใช่พ่องส์นะ”
“ก็กูหิวอะ รีบไปคุยแล้วจะได้รีบไปแดก”
จะว่าไปไอ้เพื่อนรักก็มีเหตุผล คราวนี้เขาออกตัววิ่งล้ำหน้ามันไปอีก “เร็วโว้ย~”
แต่ผิดคาดไปนิด เมื่อไปถึงห้องประชุมสโมฯ วันนี้รุ่นพี่ใจดีซื้อข้าวไว้เลี้ยงพวกเขาด้วย ถึงภูพิงค์จะคิดว่ามันแปลกๆ ชอบกลก็เถอะ แต่ด้วยความหิวเขาจึงจ้วงใส่ปากไปเรื่อยๆ
“เอาล่ะ ไอ้พิงค์ เรามาคุยเรื่องสำคัญกัน กินไปฟังไปละกันนะ คือว่า ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าน่าจะเอาคลิปที่มึงอัดมาลงเพจด้วย”
เด็กหนุ่มพ่นข้าวพรวดออกจากปาก “เย้ย ไหงงี้ล่ะพี่! รูปก็ตั้งเยอะแล้วป่ะวะ พี่วินเขาก็ยอมให้ลงรูปก็น่าจะพอแล้ว จะลงคลิปไปหานรกสวรรค์ทำไมอีกอะ”
“เฮ้ย คลิปมันเป็นหลักฐานว่าพี่เขาพูดจริงป่ะวะ ไอ้เขียนนี่ ใครๆ ก็เขียนได้ พี่เขาอุตส่าห์พูดไว้ดีขนาดนี้เลยนะเว้ย”
ภูพิงค์อึกอัก “แต่พี่วินเขาบอกไม่อยากให้ลงคลิปนะพี่”
“แน่ะๆ พี่วิน~ พี่วินอย่างนั้นพี่วินอย่างนี้ สนิทกันเว้ยเฮ้ย” ทีมลูกไล่นายกสโมฯ ผิวปากวี้ดวิ้ว
“สนิทกะผี แค่รู้จักกันเว้ย!”
“อย่าไปเชื่อมันพี่ มันไปค้างกับพี่เขามาตั้งสองคืนติด”
ภูพิงค์หันไปชี้หน้าไอ้เพื่อนตัวดี “ไอ้ซัน! ไอ้... ไอ้... แม่งเย...” หากยังไม่ทันด่าออกไป เขาก็ถูกรุ่นพี่เอามือบีบปากไว้ก่อน
“ขอเชิญไอ้ต่าย ตากล้องสโมฯ ผู้มีประสบกามขึ้นแถลงครับ” รองนายกสโมฯ เอ่ยขึ้นพลางผายมือออกไป
“คือว่านะไอ้พิงค์ มึงก็เห็นว่าสาวๆ เขาชอบรูปมึงกับพี่หมอมากแค่ไหน แต่คลิปเนี้ยะ จะสร้างปรากฏกามคู่จิ้นให้ถล่มทลายยิ่งขึ้น เพราะองค์ประกอบสุดจะเวิร์ค ทั้งแสงสีและเสียง แถมพวกมึงยังนั่งชิดกันคุยกันมุ้งมิ้งอยู่สองคน ถือเป็น material ระดับ A++” รุ่นพี่ตากล้องกระแอมเบาๆ “ผลจากการวิจัยตอนเดินตลาดหน้ามหาลัยสรุปว่า เมื่อคนรู้จักมึงเยอะขึ้นก็จะสนใจเข้ามาติดตามเรื่องของมึง ทำให้คนอื่น รู้จักคณะเราโดยผ่านทางมึงมากขึ้นไปด้วย ไหนๆ มึงก็สนิทกับพี่เขาแล้ว ก็ควรใช้ให้เป็นประโยชน์ต่อคณะเราสิวะ ไปขอร้องพี่เขาให้หน่อย ส่วนไอ้เรื่องจิ้นน่ะ ยังไงมันก็แค่จิ้นเว้ย โอเค พี่เขาอาจจะเสียหายนิดหน่อย ที่ถูกจิ้นกับไอ้ซกมกอย่างมึง ตรงนี้เราก็เงียบๆ ไว้ อย่ากระโตกกระตากไปให้พี่เขารู้ได้”
“อื้อ!” ปรากฏกามพ่องส์! แล้วจิ้นกับกูนี่มันเสียหายตรงไหนวะ!
ภูพิงค์อยากจะเถียง แต่ไอ้รุ่นพี่ยังล็อกคอบีบปากไว้ไม่ปล่อย เขาจึงทำได้แค่ส่งนิ้วกลางให้รัวๆ
คราวนี้เหรัญญิกสโมฯ จึงรับไม้ผลัดต่อ เขาขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมาเกลี้ยกล่อมบ้าง “เรายังมีงานต้องโปรโมตอีกหลายงาน ไหนจะงานไนท์ งานกีฬา งานเปิดร้านขายของ ถ้ามึงสามารถทำให้มีกระแสคู่จิ้นมึงกับพี่เขาได้ คนก็จะสนใจมาอ่านข่าว มาติดตามการเคลื่อนไหวของมึง ผลที่ได้ตามมา นอกจากได้กระจายข่าว ได้โปรโมตงานแล้ว ยังมีคนสนใจมาจับจ่าย มาเข้าร่วมกิจกรรมให้เงินสะพัดมากมาย” รุ่นพี่หยุดกระแอมเล็กน้อย พลางหันไปกดเปิดภาพจากแล็ปท็อปให้ขึ้นฉายบนจอใหญ่ แล้วยังกดเปิดเพลงบรรเลงคลอไปด้วยเบาๆ
ภาพกิจกรรมต่างๆ ของคณะวิศวกรรมศาสตร์หลายๆ ปีที่ผ่านมาปรากฏขึ้นบนจอ ขณะที่เหรัญญิกหนุ่มบรรยาย “เงินที่ได้มาก็เพื่อนำไปทำประโยชน์คืนสู่สังคม ทำโครงการเพื่อน้องๆ ในถิ่นทุรกันดาร ซื้อข้าวของเครื่องใช้เพื่อการศึกษาสำหรับน้องๆ บนดอย หยูกยาเพื่อชาวบ้าน เสื้อผ้าและผ้าห่มหน้าหนาว ร่มและเสื้อกันฝนในหน้าฝน เราต้องใช้เงินทุนจำนวนมากเป็นประจำทุกปี แต่ก็ไม่เคยกระจายความช่วยเหลือไปได้ครบทุกโรงเรียนในจังหวัดเลย แล้วตอนนี้ ในเมื่อโอกาสมาถึงมือแบบนี้แล้ว มึงจะพยายาม จะเสียสละเพื่อคณะ เพื่อน้องๆ และชาวบ้านยากจนบนดอยหน่อยไม่ได้เลยเหรอวะ ดูหน้าน้องๆ สิ ดูรอยยิ้ม แล้วบอกกู ว่ามึงจะใจจืดใจดำได้ลงคอ” รุ่นพี่เอื้อมมือไปเปลี่ยนจากเพลงบรรเลง เป็นเพลงดอกไม้จะบานแทน
‘ชีวิต อุทิศยอมตน ฝ่าความสับสน เพื่อผลประชา~’กดฟังเพลงไปพร้อมกับน้องพิงค์กันค่ะภูพิงค์หยุดดิ้นเพราะจำยอมด้วยเหตุผล เขาหลุบตาลงต่ำพลางถอนหายใจ “เออ ผมจะไปขอร้องพี่วินให้ละกัน แต่ผมบอกเลยนะ ไอ้เรื่องคู่จิ้นอะไรนี่ ผมไม่ยุ่ง ผมไม่เล่นด้วยนะเว้ย”
“เออ มึงก็เฉยๆ ไปนั่นล่ะ สาวๆ เขาจิ้นเขาชงเองได้น่ะ”
“หมดเรื่องจะคุยยังเนี่ย”
“หมดก็ได้ เชิญแดกต่อครับ”
“แดกไม่ลงแล้วเว้ย” เด็กหนุ่มทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่ เขาลุกขึ้นพรวดแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องไป โดยมีไอ้ซันเพื่อนรักวิ่งตามไปติดๆ
ทว่าก่อนจะพุ่งออกจากห้องไป ซันก็หันไปสบสายตากับทุกคนในห้องประชุมแล้วขยิบตาให้ เป็นการตอบรับว่าเขาจะช่วยจัดการกล่อมไอ้พิงค์ต่อให้เอง
“ไอ้พิงค์~ รอกูด้วย~”
ภูพิงค์หันไปหาคนเรียกพลางทำตาขวาง เขาอยากจะบีบคอมันนัก
“มึงจะโกรธเกรี้ยวอะไรขนาดนี้วะ ก็เมื่อวานยังเห็นเห็นหน้าบานไปหาพี่เขาหลัดๆ”
“ถ้าทุกคนจิ้นกันโปมๆ แล้วกูจะมองหน้าพี่เขายังไงวะไอ้เหี้ย”
“โธ่ พี่เขาก็เป็นคนดังจากมหาลัยเขาป่ะวะ ต้องเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาบ้างล่ะ มึงอย่าเพิ่งคิดแทนพี่เขาดิ พี่เขาอาจจะโนสนโนแคร์ก็ได้”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว จะว่าไป... ก็มีโอกาสมากๆ ที่พี่วินจะโนสนโนแคร์ เพราะเป็นนิสัยของอีกฝ่าย แก่ปูนนี้แล้วก็ไม่น่าจะแก้หายได้ง่ายๆ ด้วย เขาจึงค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลง
“ถึงพี่เขาจะไม่รู้ตัว แต่ก็ได้บุญไปด้วย ไม่ต้องทำอะไรอีกต่างหาก มึงก็ชิลๆ ไปเถอะ คุยกับพี่เขาเหมือนเดิม แต่อย่าลืมไปไลค์แล้วเม้นรูปไข่พี่เขาด้วยนะ”
“ทำไมต้องไลค์ต้องเม้นด้วยวะ”
“เฮ้ย ไอ้ห่า ก็มารยาทป่ะวะ เขาแท็กชื่อมึงมา มึงควรมีปฏิกิริยาโต้ตอบ สมบัติผู้ดีนี่ไม่ได้เรียนมาบ้างเลยเหรอ เม้นเบิกทางไว้ก่อน แล้วเย็นๆ ค่อยโทรไปคุยกับพี่เขาเรื่องคลิป”
ภูพิงค์พาซื่อ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดแอปพลิเคชั่น เห็นยอดไลค์กับยอดแชร์แล้วก็ตกใจนิดหน่อย เขากดไลค์ไปก่อน หากพอลังเลว่าจะพิมพ์อะไรลงไปดี ไอ้เพื่อนรักก็ใช้ข้อศอกถองเร่งเขาถี่ๆ
“พิมพ์ๆ ไปเหอะน่า แค่สั้นๆ ตามมารยาท คิดไรมากว้า”
เด็กหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน คิดอยู่สักพักก็พิมพ์ข้อความที่คิดสุภาพที่สุดลงไป “กินได้มั้ย” จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง แล้วเดินดุ่มๆ ออกไป “ไปหาไอ้พวกนั้นดีกว่า”
เมื่อเสร็จงาน รวินท์ลุกขึ้นเก็บข้าวของเช่นเคย เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี ใจลอยไปถึงกระทะไฟฟ้าที่ในครัวเรียบร้อยแล้ว “เฮ้ย ไอ้เต้ เย็นนี้มาแดกข้าวห้องกู”
“ฮะ!? ไม่ออกไปหาไรกินอ่อ”
“ไม่ต้องเว้ย มื้อเย็นนี่กูจะโชว์ฝีมือ”
เสียงวี้ดว้ายของเหล่าพยาบาลสาวดังแว่วมาจากหน้าห้องทำงานทันตแพทย์
“ให้ไข่มุก โบว์ แก้มไปด้วยสิค้าหมอวินขา”
รวินท์หันไปยิ้มรับ ครั้งนี้ไม่รอให้ไอ้เต้ได้ขัดขา เขาชิงพูดก่อนทันควัน “มาสิครับ ถือเป็นการขอโทษที่วืดครั้งที่แล้ว ครั้งนี้ผมเลี้ยงทุกคนเอง แต่ห้องผมอาจจะโล่งไปหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรค่า เดี๋ยวพวกเราไปนั่งก็เต็มเอง”
“ไอ้...” เตชิตอ้าปากจะโวย หากโดนรวินท์ดึงตัวเข้าไปล็อกคอไว้เสียก่อน “ไปเว้ย ไอ้เต้ มื้อนี้มึงจะต้องทึ่ง”
สามสาวพยาบาลเดินหัวเราะคิกคักตามหลังสองหมอหนุ่ม ตรงไปยังหอพักแพทย์ชั้นสามห้องริมสุดซึ่งเป็นที่ตั้งห้องของรวินท์
ทันตแพทย์หนุ่มเปิดประตูห้องแล้วกล่าวเชื้อเชิญ “เชิญเลยครับทุกคน เดี๋ยวนั่งรอก่อนนะ ผมจะรีบหุงข้าว”
แวบแรกที่ก้าวเข้ามาในห้อง สามสาวก็ถึงกับผงะ เพราะพวกเธอพบกับห้องโล่งๆ ที่ไม่มีแม้แต่ม่าน ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆ ไม่มีแม้กระทั่งโต๊ะอาหาร สิ่งเดียวที่มีอยู่คือที่นอนพับบนพื้น
เตชิตเห็นสีหน้าของพยาบาลสาวแล้วก็อยากจะหัวเราะให้ไส้ไหล เขาเดินไปคลี่ที่นอนพับออก แล้วตบลงบนเบาะเบาๆ “เชิญครับ เชิญๆ นั่งกัน” ส่วนตัวเองเสียสละนั่งพื้นให้
พวกเธอยิ้มแห้งๆ ก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งพับเพียบ “ห้องหมอวินนี่... โล่งดีจังนะคะ รู้สึกลมโกรกดี”
“หูย นี่ดีแล้ว เมื่อก่อนโล่งกว่านี้ ลมพัดทีตัวผมเองยังแทบปลิว”
“ยังโล่งกว่านี้ได้อีกเหรอคะ!” หนึ่งในพยาบาลสาวอุทานอย่างลืมตัว
สักพักรวินท์ก็เดินมาร่วมวงด้วย เขานั่งยองๆ ลงข้างเพื่อนรัก
“ไอ้หมอวินครับ ไม่หาน้ำให้แขกหน่อยวะ”
“ไม่มีแก้วอ่ะ แต่มีจานช้อนส้อมนะ ผมซื้อมาเป็นโหลเลย เพราะงั้นเดี๋ยวกินข้าวที่นี่แล้วกลับไปดื่มน้ำที่ห้องกันนะครับ” ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มพิมพ์ใจแจกให้ทุกคน
เตชิตอยากจะล้มลงไปนอนหัวเราะให้สะเทือนไปทั้งตึก หากก็ยังพยายามช่วยรักษาหน้าเพื่อนรักไว้ “ว่าแต่หมอวินจะทำอะไร เดี๋ยวผมช่วย...”
“เฮ้ยไม่ต้อง วันนี้หมอเต้เป็นแขก คุณมึงนั่งคุยกับคุณมุก คุณแก้ม คุณโบว์ไปก่อนนะ”
“เออๆ”
สี่ชีวิตมองตามหลังทันตแพทย์หนุ่มเจ้าของห้องไปอย่างระแวง แต่ก็นั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยๆ ไม่นานก็ได้กลิ่นหอมลอยมาเตะปลายจมูก
แต่กลิ่นคุ้นๆ ชอบกล
สักพักรวินท์ก็ยกจานมาวางลงตรงหน้าผู้มาเยือนทั้งสี่คน ในจานมีข้าว โปะไข่เจียวไว้พร้อมกับราดซอสพริกบนไข่เป็นชื่อแขกทั้งสี่ที่มาร่วมกินด้วยเสร็จสรรพ จากนั้นเจ้าภาพจึงนั่งลงร่วมวงด้วยกัน
“เชิญครับ ผมทำสุดฝีมือเลยนะ”
เตชิตยกจานขึ้นมาดมพร้อมกับพิจารณาสิ่งที่อยู่ในจานไปด้วย “...ไอ้หมอวิน ทำเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“เมื่อเช้า ป้าพิมสอนให้”
“เออ เก่งว่ะ ไม่น่าเชื่อ” เพื่อนรักลงมือตักกินเป็นคนแรก สำหรับเขาก็รู้ดีว่าไอ้วินมันพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ “อือๆ อร่อยดี”
“จริงเหรอ เฮ้ย กูรักมึงว่ะไอ้เต้” รวินท์หันไปโอบกอดเพื่อนรักด้วยความดีใจ
พยาบาลทั้งสามอ้ำอึ้งกับท่าทางของสองหมอนิดหน่อย เพราะแค่ไข่เจียวจะต้องทำท่าดีใจเว่อร์วังขนาดนี้เชียวหรือ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ เล่นตามน้ำไปก็แล้วกัน
“อร่อยค่ะหมอวิน” แต่นั่งพับเพียบกินนี่ทรมานฉิบหาย อาหารไหลลงทางเดินอาหารได้ไม่ค่อยจะคล่อง พยาบาลสาวคิดในใจ
หากเมื่อชมไปแล้ว ใบหน้าที่แสดงออกถึงความดีอกดีใจอย่างซื่อๆ ของทันตแพทย์หนุ่มที่พวกเธอได้เห็นก็ทำให้รู้สึกว่าคุ้มกับความทรมานอยู่ไม่น้อย แต่คราวหน้านอกจากต้องพกแก้วน้ำมาเองแล้ว พวกเธอคงต้องพกเก้าอี้มาเองด้วย ให้นั่งพับเพียบกินบนพื้นแบบนี้ ทรมานลำไส้เหลือเกิน
หลังจากกินเสร็จ พยาบาลสาวก็ขอตัวกลับกันไปก่อนเพราะรู้สึกเมื่อย ทว่าเตชิตยังอยู่ พอเหล่าพยาบาลออกจากห้องไปเขาก็เอนหลังลงนอน “เดี๋ยวนี้ไอ้วินเก่งแล้ว ได้อวดที่บ้านยังวะ”
“เมื่อเช้าโพสต์รูปลงเฟซไปแล้ว แท็กมึงไปด้วย เสือกไม่ดู”
“จะเอาเวลาที่ไหนดูวะ ตื่นมาก็ต้องซิ่งไปโรงบาลละ” เตชิตมักจะกินมื้อเช้าแค่ขนมปังกับกาแฟ เหตุเพราะตื่นสายมันทุกวัน จึงต้องรีบกินรีบไปทำงาน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชั่น มองหารูปไข่เจียวที่รวินท์พูดถึง ไม่นานก็เจอ “อีกคนที่มึงแท็กหานี่ใครวะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เพราะยอดไลค์ยอดแชร์เยอะผิดปกติ แค่รูปไข่เจียวเนี่ยนะ
“ไอ้น้องพิงค์ไง แม่งสบประมาทกูไว้เยอะ กูเลยต้องแท็กไปอวด”
เตชิตกดไล่ดูคอมเมนต์ แล้วเอ่ยขึ้น “น้องมันถามว่ากินได้มั้ยอะมึง”
“เดี๋ยวกูว่างค่อยปะทะคารมกับแม่ง เก็บจานไปล้างก่อน”
เมื่อเพื่อนรักคล้อยหลังไป เตชิตก็จัดการกดเข้าไปในเฟซบุ๊กภูพิงค์ทันที ทว่าอีกฝ่ายไม่ค่อยเปิดอะไรไว้เป็นสาธารณะ เขาไม่ได้เป็นเพื่อนกับเด็กหนุ่มไว้จึงไม่เห็นอะไร แม้กระทั่งรูปโฟรไฟล์ อีกฝ่ายก็ใช้รูปจุกหางม้าเป็นรูปโฟรไฟล์เท่านั้น
“ไอ้เต้ มึงนั่งเล่นไปก่อนนะ กูอาบน้ำล่ะ”
“เออ งั้นกูกลับห้องละ เดี๋ยวจะโทรไปหาป๊ากับไอ้เตยด้วย” เตชิตตอบกลับ
“โอเค พรุ่งนี้เจอกันเว้ย”
ภายในห้องนอนในบ้านเช่าของสองหนุ่มวิศวะภูพิงค์พยายามจะนอนหนีปัญหามาตั้งแต่สามทุ่มแล้ว หากไม่เป็นผล เขาไม่น่าจับคู่ห้องนอนกับไอ้ซันมันเลยจริงๆ มันเซ้าซี้บอกให้เขาโทรศัพท์ไปหาพี่วินมาตั้งแต่เย็น พอเขาเฉยมันก็เปิดเพลงดอกไม้จะบานกรอกหูเขา เปิดวนไปวนมาเป็นสิบรอบ จนเขาเริ่มหลอน
“ไอ้ซัน! มึงพอที! กูร้องได้แล้วโว้ย!”
“มึงก็โทรไปหาพี่เขาสักทีสิวะ!”
เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ จากนั้นจึงหันไปตวาด “เออ กูรู้แล้วโว้ย! โทรเดี๋ยวนี้แหละ!”
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เขารออยู่พักใหญ่จนปลายสายตัดเข้าบริการรับฝากข้อความอัตโนมัติจึงกดวางสายไป “พี่วินไม่รับสาย”
ทำไมไม่รับโทรศัพท์กูวะ!
ภูพิงค์โยนโทรศัพท์ลงข้างหมอนพลางเอนตัวลงนอน ไอ้พี่วินนี่แม่ง ช่างขยันทำให้เขาเสียเซลฟ์ชะมัด เพราะอย่างนี้เขาถึงได้ไม่อยากเป็นฝ่ายติดต่อไปก่อน ไหนบอกว่าถ้าเป็นเขาโทรไปหา จะรับสายไงวะ
“อาจจะไม่ว่าง มึงก็รออีกนิดค่อยโทรไป”
“สี่ทุ่มแล้วนะมึง ใครจะไม่ว่างตอนสี่ทุ่มวะ” เด็กหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน
แต่ก็ไม่แน่แฮะ ถึงเมืองลำพูนจะเป็นเมืองเงียบๆ แต่ยังมีตลาดโต้รุ่งนะ ไอ้พี่วินสายแดกซะด้วย บางทีอาจจะกำลังถล่มแดกร้านไหนอยู่ก็ได้
ขณะที่รวินท์กำลังกระโดดหยองแหยงภายใต้น้ำเย็นในห้องอาบน้ำ เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น มันดังอยู่สักพักก็เงียบไป เพราะทันตแพทย์หนุ่มไม่อยากวิ่งออกไปรับสายแล้วกลับมาทำใจเผชิญกับน้ำเย็นอีกครั้ง เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาดู
คนที่โทรมาคือภูพิงค์ ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะโทรกลับไป
คนที่ปลายสายตอบรับแทบจะในทันที “เมื่อกี้ทำไมพี่ไม่รับโทรศัพท์ผมอ่า ไปถล่มตลาดโต้รุ่งอยู่เหรอวะ”
“อาบน้ำเว้ย ผมนั่งว่างอยู่ตั้งนานไม่โทรมาล่ะ”
“จะโทรก่อนหน้านี้ก็เกรงใจอะครับ เลยต้องเลือกเวลาดีๆ กลัวพี่วินไม่สะดวก”
“แหม เกรงใจ...” ทันตแพทย์หนุ่มพูดไปแล้วก็ชะงัก รีบถามต่อ “พูดจาแบบนี้จะให้ทำอะไรอีกแน่ๆ เลยว่ะ”
“โห แสนรู้โคตร! คือแบบ... พี่วินจ๋า...”
“หยุดเลย ขนลุกเว้ย! จะขออะไรก็ว่ามา”
“คลิปที่ผมอัดอ่ะ เอาให้สโมฯ ดูแล้วแม่ง... เสือกชอบกัน จะเอาไปลงเพจให้ได้ซะงั้น”
“ก็เลยจะมาขอผมงั้นสิ ไม่เอาเว้ย”
“โธ่ อย่างกเด๊... แค่คลิปเองอ่ะ”
“หน้าแม่งทั้งโทรมทั้งเมือก เห็นใจผมบ้างสิวะ อายเขา”
“โห อย่ามาๆ เมือกอะไร พี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จอะตอนนั้น แล้วอีกอย่างถ้าพี่เรียกว่านั่นทั้งโทรมทั้งเมือก คนในคณะผมนี่ก็เป็นลูกครึ่งหอยทากกับปลาไหลกันหมดแล้วป่ะวะ”
รวินท์ถอนหายใจยาว “ทำไมจำเป็นจะต้องเอาทั้งรูปทั้งคลิปทั้งสัมฯ ด้วยวะ ไม่เอารูปปั้นผมไปตั้งหน้าคณะด้วยเลยล่ะ”
“เฮ้ย ได้เหรอพี่ ขอบคุณครับ”
“ไอ้เด็กเวร! ไม่ได้โว้ย!”
“คือ...” ภูพิงค์หยุดคิดเรียบเรียงหาเหตุผล เขาจำได้ว่าไอ้พี่วินแพ้การกล่อม ถ้างั้นเลียนแบบคำพูดของเหรัญญิกสโมฯ ท่าจะดี แบบที่เขาโดนมาเมื่อตอนกลางวัน จนถึงตอนนี้ยังสะเทือนใจไม่หาย “คืองี้เว้ยพี่ เพจคณะผมอ่ะ ตั้งแต่ลงรูปที่มีพี่ติดไปด้วยครั้งนั้นก็มีคนเข้ามาสนใจคณะเพิ่มมากขึ้น แล้วพี่ๆ สโมฯ เขาเตรียมการโปรโมตกิจกรรมของปีนี้ไว้อีกหลายกิจกรรม เขาเลยคิดว่าถ้าดึงคนเข้าเพจได้เยอะๆ เรื่อยๆ กิจกรรมของคณะก็จะมีคนมาสนใจเยอะขึ้นด้วย จะได้ใช้ประโยชน์ตอนระดมทุนไปช่วยน้องๆ กับชาวบ้านที่ยากจนบนดอยอะพี่ คือมันเป็นกิจกรรมที่คณะผมทำทุกปีไง”
“สรุปง่ายๆ ก็คือจะเอาผมไปช่วยเรียกแขก ทั้งที่ผมไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคณะคุณเลยเนี่ยนะ”
“โธ่ เกี่ยวสิพี่ ก็พี่เคยขึ้นดอยกับพวกผมแล้ว เราก็เหมือนพี่น้องกันไง”
“โหย ไอ้ปลาไหลทาน้ำมัน!” ต่อว่าไปเช่นนั้น หากรวินท์ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“น่านะ เป็นพี่น้องกันก็ช่วยกันหน่อยนะ ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วยผมก็จะช่วยด้วยความเต็มใจเลย”
ระหว่างที่คุยกันรวินท์ก้าวออกมาจากในห้องพอดี กะว่าจะหาน้ำดื่มสักหน่อย หากก็มาหยุดกึกที่คำพูดของเด็กหนุ่ม เขามองไปที่ห้องนั่งเล่นแสนว่างเปล่าของตน แล้วก็มองไปรอบๆ ตัว
ที่จริง... ถ้าหากทำให้ห้องเป็นเหมือนบ้านมากขึ้นอีกนิดได้ก็คงดี อีกอย่างเขาพอมีเงินเหลือ เพราะพิงค์ช่วยเขาเลือกซื้อของ ช่วยตัดสินใจ
“ก็ได้”
“เย้!”
“แต่มีข้อแม้นะ”
“ข้อแม้อะไรอีกคร้าบพี่วิน~” เด็กหนุ่มที่ปลายสายร้องเสียงหลง
“วันพุธนี้คุณว่างกี่โมง มาหาผมหน่อยดิ”
“ฮะ!?”
“เขาจะเอาตู้เย็น เครื่องทำน้ำอุ่นกับแอร์มาติดตั้ง ผมลางานช่วงบ่ายไว้แล้วล่ะ แต่อยากไปซื้อของเพิ่มสักหน่อยอ่ะ”
“ซื้อวันเสาร์อาทิตย์ไม่ได้เหรอวะพี่ ผมขี้เกียจถ่อไปอ่ะ” ภูพิงค์ต่อรอง พอชำเลืองมองไปที่ซันเพื่อนรัก อีกฝ่ายก็ยกโทรศัพท์มือถือเตรียมกดเปิดเพลงดอกไม้จะบานกรอกหูเขาอีกแล้ว
“ไม่ได้อ่ะ เพราะผมอยากให้คุณมาดูห้องผมก่อนว่ามันขาดอะไรบ้าง”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดังเพียะ “เวรกรรม”
“ไหนว่าพี่น้องต้องช่วยกันไงวะ”
คนอ่อนวัยกว่าก็ต้องจนใจจำยอมด้วยคำพูดของตัวเอง ไอ้พี่วินนี่แม่ง... “เออ ไปก็ไป ผมเลิกเรียนบ่ายสามนะ แล้วจะซิ่งมอไซค์ไปเลย”
“รู้จักโรงบาลลำพูนใช่มั้ย มาถึงแล้วก็โทรเข้ามาละกัน จะเดินไปรอรับ”
“ครับๆ”
หลังจากกดวางสายไป ภูพิงค์ก็หันขวับไปทางเพื่อนรักซึ่งกำลังจ้องตนเองอยู่เขม็ง “มองหาพ่องส์ เก็บโทรศัพท์กับเพลงมึงไปด้วย”
ซันยิ้มระริกระรี้ ยอมเก็บโทรศัพท์ไปตามที่ภูพิงค์ขอ “แหม ตอนแรกบอกไม่อยากโทร แล้วเป็นไง คุยกันกระหนุงกระหนิงเชียวนะมึง”
“มึงฟังยังไงว่าหนุงหนิงวะ ดูซิ แลกกับคลิปที่พวกมึงจะเอา กูต้องถ่อไปถึงโรงบาลลำพูนเลยนะเว้ย”
“โหย เนี่ย มึงได้บุญเยอะเลยนะ เพื่อน้องๆ เว้ย ท่องไว้” ซันพูดกลั้วหัวเราะ “ว่าแต่ไปทำไมวะ”
“ไปช่วยซื้อของ พี่แม่งเห็นกูเป็นเบ๊ไปแล้ว”
“แต่พี่เขาคงไว้ใจมึงมากเลยนะเว้ย คนอย่างพี่หมอน่าจะมีคนเข้าหาเยอะจะตาย แต่พี่เขากลับเลือกจิกใช้มึงเนี่ย แปลว่ามึงโคตรพิเศษ รู้งาน แสนรู้”
“นี่มึงชมหรือด่ากูวะ”
ซันทำเป็นไม่สนใจ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความเข้าไปในห้องแชตรวมของสมาชิกสโมฯ “เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าโพสต์สัมฯ รูปกับคลิป พร้อมโฆษณาเชิญชวนเข้าร่วมงานวิ่งมาราธอนของมหาลัยหลังสอบมิดเทอม งานนี้จะรวมเงินไปให้โรงบาลบนดอยเว้ย มึงคอยดูจำนวนคนเข้ามาดูนะ ต้องมากสุดเป็นประวัติการณ์”
“เออๆ กูอิ่มบุญจัง” ภูพิงค์เรอเอิ๊กใหญ่ เขายื่นเท้าไปเขี่ยเพื่อนรัก “ปิดไฟด้วยเว้ย กูจะนอนแล้ว”
“ครับๆ ไอ้คุณพิงค์”
เด็กหนุ่มพลิกตัวหันหน้าเข้าหากำแพง เขาเองก็สงสัยเหมือนกันว่าไอ้วิธีของสโมฯ นี่มันจะได้ผลจริงเหรอวะ แต่ก็นะ ไอ้พี่วินเป็นคนดัง ต้องมีคนกดเข้ามาดูบ้างล่ะ แล้วอย่างน้อยก็คงมีคนเห็นประกาศงานมาราธอนด้วย ถ้าได้ทุนไปให้โรงพยาบาลได้เยอะๆ จริงๆ เขาจะยอมให้ไอ้พี่วินจิกหัวใช้ได้ตลอดเลยก็ได้เว้ย
*TBC*มีใครคิดถึงน้องพิงค์กับหมอวินบ้างงงง~
หมอวินป๋ามั้ยล่ะคะ มีชวนทุกคนมาเลี้ยงข้าวที่ห้องด้วย 
แบบไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลย /ภาษาท้องถิ่นเรียกว่าโคตรไม่เจียม
ส่วนน้องพิงค์ก็... ฟังเพลงดอกไม้จะบานต่อไปนะหนู ยังไงหนูก็คงจะต้องทนฟังไปอีกนาน 555555
ด้วยความวุ่นวายต่างๆ นาๆ พี่วินก็กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของคณะน้องพิงค์ไปแบบงงๆ จะมีแฟนเป็นเด็กวิดวะก็คราวนี้ ฮิ้วววว~ /แซวเองก็ได้
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ อ้อนขอกำลังใจเย้อๆๆๆๆ 
ขอบคุณที่ช่วยทักคำผิดด้วยนะคะ บางทีฮัสกี้ก็มึนไปหน่อย แหะแหะ
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613111 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก