Chapter 12 : ห้องที่เริ่มเป็นบ้านในตอนเช้าของวันพุธ อากาศสดชื่นแจ่มใส ท้องฟ้าสีน้ำเงินมีปุยเมฆขาวลอยประปราย แซนดี้ขับรถหรูของเจ้าหล่อนออกไปรับเด็กในคอนโทรลแต่เช้าเพราะมีนัดไปกินข้าวกับต้มเลือดหมูด้วยกัน เด็กหนุ่มสี่คนจึงโดนลอยเพ ต้องหามื้อเช้ากินกันเอง พวกเขาขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามหาวิทยาลัยกันไปอย่างรีบเร่ง ท้องร้องโครกครากตลอดทาง
วันนี้ที่ข้างหน้าตึกเรียนของเขามีคนเดินผ่านไปผ่านมาเยอะกว่าปกติอยู่สักหน่อย แต่ภูพิงค์ก็ไม่ได้ใส่ใจ พอจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ในที่จอดแล้วก็เดินฉับๆ ไปยังโรงอาหารของคณะพร้อมกับเพื่อนอีกสามชีวิต
เด็กหนุ่มซื้อข้าวราดแกงสองอย่างมานั่งกิน ครึ่งเช้านี้เขาต้องเรียนสองวิชาจึงต้องใช้พลังงานมากอยู่สักหน่อย ขณะที่จ้วงข้าวใส่ปากไปก็หยิบหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดขึ้นมาพลิกดูวันที่ต้องคืน เขากะว่าถ้าต้องคืนวันนี้ก็จะได้รีบเอาไปคืนตอนเที่ยง เพราะเลิกเรียนต้องซิ่งไปหาไอ้พี่วินถึงโรงพยาบาลลำพูน
ทว่านั่งไปสักพักก็เริ่มเอะใจ เนื่องจากวันนี้ในโรงอาหารเสียงดังผิดปกติ
ภูพิงค์เงยหน้าขึ้นพรวด เป็นผลให้โต๊ะอื่นที่ในกำลังมองมาทางเขาส่งเสียงวี้ดว้ายเบาๆ บางคนก็ยังถือโทรศัพท์มือถือคาอยู่ในมือ
แต่เดี๋ยว... ทำไมวันนี้ผู้หญิงเยอะจังวะ ไม่ใช่คนในคณะเขาด้วย
เด็กหนุ่มกวาดสายตามองไปโดยรอบช้าๆ พลางกลืนข้าวลงคอ หรือว่า...
ซันยื่นใบหน้าเข้าไปกระซิบ “มึงเห็นยอดวิวคลิปสัมฯ กับยอดไลค์ยอดแชร์ในเพจรึยังไอ้พิงค์”
“ยัง”
“โธ่ กูก็นึกว่ามึงเห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว บอกให้สั้นๆ ว่ายอดไลค์จากปกติมากสุดร้อยสองร้อย ตอนนี้พุ่งขึ้นมาถึงสามสี่หมื่น สาวๆ หวีดกันให้ลึ่ม! มึงดังแล้วไอ้พิงค์”
“พี่วินรึเปล่าวะที่ดัง กูเกี่ยวไรด้วย”
“เอ๊า ก็เขาจิ้นมึงกับพี่หมอกันไง มึงลองไปอ่านคอมเม้นต์ในเพจสิวะ โหย ถามถึงมึงกับพี่หมอกันกระจาย”
ดิวกับขิงโผล่หน้าเข้ามาร่วมวงด้วย “กูว่าพวกผู้หญิงน่าจะมารอดู เผื่อจะเจอมึงกับพี่หมอ”
“พี่วินจะมาที่นี่ทำไมวะ คอยเก้อไปเหอะ” เด็กหนุ่มหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้าไปมา “รีบๆ แดก รีบๆ ไปเหอะ กูรู้สึกเหมือนหลินปิงเข้าไปทุกที”
ภูพิงค์คิดว่าในเมื่อเขากับพี่วินไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ และก็คงไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ต่อหน้าคนอื่น ไม่นานไอ้ที่เขาจิ้นๆ กันก็คงสร่างซาไปเองนั่นล่ะ เพราะงั้นเขาจะเฉยๆ ไว้ อยากจิ้นก็จิ้นกันไป อย่างน้อยงานวิ่งมาราธอนก็ได้โฆษณาไปด้วยแล้วล่ะวะ
เด็กหนุ่มใช้ช้อนเขี่ยข้าวในจานไปมา ก่อนจะถอนหายใจยืดยาว
“เฮ้อ...”
อิ่มบุญจนแดกข้าวต่อไม่ลงเลยกู
หลังจากเลิกงานตอนบ่าย ทันตแพทย์หนุ่มรีบวิ่งกลับมาที่หอพักทันที ในมือถือโทรศัพท์มือถือบอกทางกับพนักงานกลุ่มแรกที่นำตู้เย็นมาส่งให้ด้วย พอมาถึงหอก็หอบแฮ่กๆ เขาผงกศีรษะทักทายแม่บ้านประจำหอที่กำลังยืนรีดผ้าอยู่ จากนั้นจึงเดินนำพนักงานไปยังลิฟต์โดยสาร
เมื่อขึ้นไปถึงห้องแล้ว รวินท์ก็ไปยืนดูพนักงานสองคนนำตู้เย็นไปตั้งวางให้ในครัวด้วยความตื่นเต้น บ่ายนี้จะมีพนักงานนำของทั้งสามอย่างมาส่ง และร้านแก๊สก็จะมาเอาถังแก๊สคืนด้วย เขานัดทั้งหมดไว้ภายในบ่ายเดียวเพราะถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากลากิจบ่อยนัก
พอพนักงานชุดแรกติดตั้งเสร็จก็ถอยกลับกันไป รวินท์ยังไม่ทันได้ชื่นชมตู้เย็นใหม่ พนักงานส่งของอีกกลุ่มก็ตามมาติดๆ ครั้งนี้คงจะอยู่นานหน่อยเพราะติดเครื่องปรับอากาศและเครื่องทำน้ำอุ่นด้วย
ป้าพิมยกถาดใส่แก้วน้ำกระดาษเข้ามาเสิร์ฟน้ำให้พนักงานในห้องทันตแพทย์หนุ่ม เธอแวะมาช่วยเขาจัดการกับของใหม่ที่นำมาส่ง เพราะคิดว่าเขาคงจะไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่
“โอ้โห ซื้อของใหม่เพียบเลย แต่ตู้เย็นน่ะ หมอต้องเช็ดทำความสะอาดสักหน่อย เปิดทิ้งไว้ให้เย็นแล้วค่อยเอาอะไรเข้าไปแช่นะคะ”
รวินท์พยักหน้าหงึกหงัก “อ่อ ครับๆ ขอบคุณนะครับ”
“งั้นป้าไปนะคะ มีอะไรให้ช่วยก็โทรไปตามป้านะ”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มกว้าง ตั้งแต่วันนั้นป้าพิมก็พูดคุยกับเขามากขึ้น คอยช่วยเหลือเขาอยู่บ่อยๆ เป็นผลให้ป้าไข่กับป้าสร้อยสบสายตาเขาเวลาเดินเข้ามาในตึก ทักทายเรียกชื่ออย่างเป็นกันเองและก็ยิ้มให้บ่อยขึ้นด้วย
ขณะที่เช็ดตู้เย็นไป รอช่างติดตั้งเครื่องปรับอากาศและเครื่องทำน้ำอุ่นไปด้วย ท้องของรวินท์ก็ร้องโครกคราก เขายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย เพราะทำฟันให้คนไข้เลตไปจนถึงบ่าย แล้วพอออกจากโรงพยาบาลมาพนักงานก็นำของมาส่งพอดี ไอ้ตอนนี้จะเดินไปทอดไข่กินก็เกรงใจพนักงานที่เดินไปเดินมากันอยู่
ชายหนุ่มหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ซึ่งบนหน้าจอบอกว่าเพิ่งจะบ่ายสามโมงกว่าๆ พิงค์คงเพิ่งจะออกจากมหาวิทยาลัย เขาเอนหลังพิงกับผนังห้อง หิวจนไม่อยากทำอะไร
จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น รวินท์หันไปมองแล้วคว้าขึ้นมากดรับสาย “ว่าไง ถึงไหนแล้ว”
“ถึงแล้วพี่ หอพี่นี่อยู่ตรงไหนวะ”
“เฮ้ย ทำไมถึงเร็ว! ตึกสูงหกชั้นฝั่งติดถนนอ่ะ จอดมอไซค์ไว้ใต้หอเลย เดี๋ยวผมโทรไปบอกข้างล่างไว้ให้ ตอนนี้ช่างอยู่ในห้องพอดี”
“โอเค โทรเลยนะพี่ ผมอยู่ใต้หอละ”
ทันตแพทย์หนุ่มรีบโทรศัพท์ไปบอกป้าพิมทันที นั่งรอไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังแว่ว เขาจึงรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู แล้วยิ้มกว้างเมื่อห็นภูพิงค์กับป้าพิมเดินตรงเข้ามาหา
เด็กหนุ่มอยู่ในเสื้อชอปสีน้ำเงินกับกางเกงยีน สะพายเป้ใหญ่มาด้วย พอเห็นอีกฝ่ายออกมายิ้มหน้าบานต้อนรับ เขาก็เผลอยิ้มตอบ
ป้าพิมมองสองหนุ่มไปมา จะว่าไปหน้าตาก็ไม่ได้มีส่วนคล้ายกัน หากเด็กหนุ่มบอกว่าเป็นน้อง เธอก็เออออไปล่ะวะ
“งั้นป้าไปละนะคะ ข้างล่างไม่มีคนอยู่”
ภูพิงค์หันไปยกมือไหว้ ทันตแพทย์หนุ่มจึงรีบยกมือขึ้นไหว้ตาม “ขอบคุณป้ามากครับ”
ป้าพิมยิ้มกว้างรับ พลางตบแขนเด็กหนุ่มเบาๆ “จ้า ช่วยพี่หมอเขาดูงานหน่อยนะลูก” จากนั้นจึงเดินฉับๆ ออกไป
“โอ้โห ใครๆ ก็รู้สินะว่าพี่วินไม่ค่อยได้เรื่อง”
“มาถึงก็ปล่อยสัตว์เลี้ยงวิ่งพล่านเลยนะ”
ภูพิงค์หัวเราะร่วน ที่จริงถ้าให้เขาเดินหาห้องของพี่วินเอง เขาก็เดาถูกล่ะว่าห้องไหน เพราะห้องอื่นๆ จะมีต้นไม้จัดวางประดับหน้าห้องบ้าง พอดูเป็นห้องที่มีคนอยู่อาศัย แต่มีอยู่ห้องเดียวนี่ล่ะที่โล่งสนิท
“เข้าห้องสิ ยืนทำอะไรวะ”
เด็กหนุ่มถอดรองเท้า พอก้าวเข้าไปในห้องเท่านั้น เขาก็แทบจะล้มลงหัวเราะให้ตายไปเลย
“หัวเราะอะไรนักวะ!” รวินท์รู้สึกเสียหน้าชอบกล
“โห พี่วินแม่ง ขนาดผมคิดไว้แล้วว่าห้องพี่ต้องโล่ง แต่นึกไม่ถึงว่าจะโล่งขนาดนี้ว่ะ ดีนะเนี่ยยังมีกำแพง” ภูพิงค์พูดไปหัวเราะไป “ตู้ยามในมหาลัยยังมีข้าวของมากกว่าที่นี่เลยอ่ะ แม่ง ผ้าม่านยังไม่มี อยู่มาได้ไงวะเนี่ย ตอนเช้าแดดไม่แยงตาเหรอ”
“ยังไงก็ต้องตื่นเช้าอยู่แล้วนี่หว่า” ทันตแพทย์หนุ่มพึมพำ
“นี่ช่างทำงานอยู่เหรอ ติดตั้งอะไรไปแล้วบ้าง”
“ตู้เย็นอ่ะ ส่วนแอร์กับเครื่องทำน้ำอุ่นกำลังติดตั้ง ไปดูไหม”
“อือ” เด็กหนุ่มเดินตามเจ้าของห้องไป พอเข้าไปในครัวเขาก็เดินเข้าไปตรวจตู้เย็น “อืม ติดสายดินให้เรียบร้อย ตู้เย็นเริ่มเย็นละ” จากนั้นก็เดินไปคุยกับช่างในห้องน้ำ กับช่างแอร์ในห้องนอน สักพักก็เดินกลับออกมานั่งลงข้างเจ้าของห้อง
“ช่างเขาว่าไงอ่ะ”
“ใกล้เสร็จละพี่ ห้องน้ำเสร็จละ ผมเช็กน้ำอุ่นกับสายดินให้แล้วนะ เออ แล้วเตาแก๊สอ่ะ”
“นัดร้านแก๊สให้มาเอาถังแก๊สกลับบ่ายนี้แหละ แต่ยังไม่มาสักที”
“เดี๋ยวผมดูให้ ขอกินก่อน” ภูพิงค์หยิบเป้มาเปิดออก หยิบเอาขนมปังออกมากัดหงับ “ตอนเที่ยงกินไปนิดเดียว หิวฉิบ...หาย” เขาชะงักเมื่ออีกฝ่ายดึงมือที่ถือขนมปังอยู่เข้าหาตัวแล้วกัดคำโต
“เฮ้ย แย่งกันกินแบบนี้เลยเรอะ”
“อยากกินให้เห็นเองนี่หว่า หิวจะตายอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมพี่ไม่กินอะไรก่อนล่ะวะ”
“จะกินได้ไงวะ เลิกงานก็มานั่งเฝ้าตลอดเนี่ย” รวินท์เถียงพลางกัดขนมปังในมือเด็กหนุ่มอีกคำใหญ่
เด็กหนุ่มรีบดึงมือกลับมากัดบ้าง ก่อนที่จะโดนแย่งกินเสียหมด “งั้นเดี๋ยวผมเฝ้าให้ก่อน พี่ลงไปหาอะไรกินก่อนไป เดี๋ยวเป็นลม ลำบากผมต้องหามส่งโรงบาลอีก”
“อือ ก็ดี งั้นเดี๋ยวผมมา ฝากหน่อยนะ” ทันตแพทย์หนุ่มรีบรุดออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ส่วนภูพิงค์นั้น หลังกินขนมปังที่เหลือหมดก็ลุกไปดูช่างแอร์ต่อ
ไม่นานพวกช่างก็ติดตั้งเครื่องปรับอากาศเรียบร้อย ขณะที่พวกเขาเปิดทดลองความเย็นกัน รวินท์ก็วิ่งเหงื่อตกกลับมาที่ห้อง
“อ้าว มาเร็วจังว่ะพี่ แอร์เสร็จแล้ว มาๆ ตากแอร์กัน”
หลังจากนั้นพนักงานก็ทยอยกันกลับไป เหลือให้สองหนุ่มยืนตากแอร์กันอยู่ในห้องตามลำพัง
รวินท์ค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งตรงขอบเตียง พลางเงยหน้าขึ้นรับลมเย็น “โห อย่างฟิน เสียงเงียบดีด้วย”
“เจ๋งไปเลยใช่มะ” ภูพิงค์ทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน ก่อนจะเสียหลักหงายท้องผลึง ไหลลงไปตามรอยยุบของเตียง “เฮ้ย! เตียงพี่มันจะกินผมแล้ว” เด็กหนุ่มร้องลั่น พร้อมกับคว้าเสื้อทันตแพทย์หนุ่มไว้แล้วดึงให้ล้มไปพร้อมกันด้วย แต่เพราะน้ำหนักตัวของทั้งสองคน ที่นอนที่เก่ามากแล้วจึงยิ่งยุบตัวลงไปอีก เป็นผลให้พวกเขาล้มลงไปนอนกองรวมกันอยู่ตรงรอยยุบกลางเตียง
“เตียงอะไรของพี่วะเนี่ย!”
“คุณตัวหนักอะ! เตียงผมเลยยุบ มันระบบเซนส์สิถีพเว้ย!”
“ยุบขนาดนี้เรียกว่าธรณีสูบเถอะว่ะพี่!”
สองหนุ่มกระเสือกกระสนออกมาจากหลุมยุบนั้นอย่างทุลักทุเล ก่อนทั้งคู่จะลุกขึ้นมายืนมองสภาพของหลุมยุบกลางเตียง
“พี่นอนไปได้ยังไงวะ! อยู่มากี่เดือนแล้วเนี่ย!”
รวินท์ยกมือขึ้นเกาปลายจมูก “ปกติก็ไม่ยุบเยอะขนาดนี้หรอก แล้วผมก็นอนเลี่ยงๆ ตรงหลุมด้วย แต่บางทีผมก็เอาที่นอนปิกนิกมานอนพื้นเอาน่ะ”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นคลึงขมับ “เดี๋ยวไปซื้อที่นอนมาเปลี่ยนด้วยเลย ให้ที่ร้านรีบเอามาส่ง”
“เออๆ ก็ไม่รู้ซื้อที่ไหนนี่หว่า เดี๋ยวคุณก็ช่วยผมดูหน่อยละกัน”
“เดี๋ยวลองกูเกิลหาร้านดู” ภูพิงค์ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ แล้วหันไปมองตู้เสื้อผ้าพลาสติกสีแดงลายแองกรี้เบิร์ด กับอีกตู้ที่เปิดอ้าซ่าทิ้งไว้อย่างสุดจะเพลีย
“คุณยังหิวอยู่รึเปล่า”
“หิว เออ แล้วทำไมกลับมาเร็ว ไปกินอะไรมาวะเนี่ยพี่”
“ยังไม่ได้กิน ผมซื้อขึ้นมากินด้วยกัน”
“ซื้อไรมาอ่ะ”
“ข้าวเหนียวหมูทอด ไปๆ กินกันก่อนดีกว่า”
สองหนุ่มนั่งลงบนพื้นแล้วจกข้าวเหนียวหมูทอดกินกัน ถึงแม้รวินท์จะซื้อมาถุงใหญ่เบ้อเริ่ม แต่ก็หมดได้ในพริบตา
“เฮ้อ...” ภูพิงค์เอนหลังลงนอนแผ่หลาบนพื้นห้อง พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากูเกิลหาร้านที่นอนใกล้ๆ “มีร้านนึง น่าจะโออยู่”
ทันตแพทย์หนุ่มยื่นขาออกไปเขี่ยขาอีกฝ่ายเบาๆ “เดี๋ยวไปซื้อที่นอน ไปซื้อของแล้วค่อยหาอะไรกินข้างนอกต่อละกัน”
เด็กหนุ่มผงกศีรษะขึ้น “แล้วไอ้ที่พี่ว่าจะซื้อของเข้าห้องเนี่ย นึกไว้บ้างหรือยังว่าอยากได้อะไรบ้างอ่ะ”
“อยากได้โต๊ะกับเก้าอี้ไว้นั่งกินข้าว”
“โว้ะ ดีนะเนี่ยยังพอรู้ว่าอยากได้อะไร ซื้อม่านเพิ่มก็ดีนะพี่ แล้วก็ชั้นวางของในครัว” คนอ่อนวัยกว่าค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง “ห้องนี้ถ้าจะเอาไว้นั่งพื้นก็ซื้อโต๊ะเตี้ยๆ กับเบาะรองนั่ง”
“ดีๆ”
“ตู้เสื้อผ้า... ซื้อใหม่มั้ยอะ ใช้เป็นตู้ไม้น่าจะดูดีกว่านิดนึง”
“อือ ก็ดีเหมือนกัน”
“จริงสิ ผมว่าตู้เย็นพี่เย็นแล้วแหละ เอาของใส่ได้แล้วนะ”
“ของมีซะที่ไหน ก็รอจะออกไปซื้อด้วยกันนี่ไง ร้านแก๊สก็ไม่มาสักที”
เด็กหนุ่มเริ่มจะปลง “เออๆ งั้นเดี๋ยวผมเอาถังแก๊สออกให้ แล้วเอาลงไปฝากข้างล่างไว้ละกัน จะได้ไม่ต้องรอ”
“ดีๆ คุณนี่มีประโยชน์ดีชะมัด”
“พี่ก็ยังดีนะที่ทำฟันเป็น”
รวินท์คิ้วกระตุก หมายความว่านอกเหนือจากทำฟันเป็นนี่เขาไม่มีประโยชน์เลยหรือไงวะ! เขาอยากจะเถียง แต่ตอนนี้ต้องง้อภูพิงค์ไว้ใช้งาน เขาจะรอก่อนก็ได้
ภูพิงค์ยิ้มกริ่มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจนมุมเถียงไม่ออก “เออ ลืมบอกพี่ไปเลย สัมฯ คลิปกับรูปพี่โพสต์ลงเพจละนะ ผมจะเอาให้ดูทีหลังละกัน แต่ตอนนี้ไปจัดการกับเตาแก๊สกันก่อน”
“งั้นรอแป๊บ” ทันตแพทย์หนุ่มลุกเดินเข้าห้องไปหยิบเสื้อเชิ้ตมาส่งให้ “เอ้า เปลี่ยนเสื้อหน่อย เดี๋ยวเสื้อคุณเลอะหมด อีกอย่างออกไปข้างนอกแบบนี้เดี๋ยวโดนดักตีหัวด้วย”
“โห ตัวนี้ไม่เอาอ่ะ เสื้อพี่แม่งแพง เอาตัวที่ซื้อบิ๊กซีได้มะ”
“ตอนนี้มีแต่เสื้อกล้ามอ่ะ”
“งั้นเอาเสื้อกล้ามมาก่อนก็ได้ เอามาใส่แบกถังแก๊สก่อน”
หลังจากต่อรองกันเสร็จ ภูพิงค์ก็เปลี่ยนใส่เสื้อกล้าม เดินอาดๆ เข้าไปในห้องครัวโดยมีเจ้าของห้องตามไปติดๆ เขาย่อตัวลงสำรวจถังแก๊สขนาดเล็ก ตัวถังและวาล์วปิดยังอยู่ในสภาพดีเมื่อเทียบกับเตาแก๊สข้างบน “โห เจ้าของคนเก่าเคยทำความสะอาดบ้างป่ะวะเนี่ย คราบน้ำมันเหลืองจนดำ ขึ้นราเป็นร้อยรอบละมั้ง” เขาชำเลืองมองคนที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ด้านหลัง “อีกหน่อยกระทะไฟฟ้าพี่คงเป็นแบบนี้แหละ ดูไว้นะ”
“หมายความว่าไงวะ เมื่อเช้าผมล้างสะอาดแล้วนะ”
“เออ ทอดได้แค่ไข่เจียวน้ำมันก็คงไม่กระเด็นเลอะเทอะมากหรอก”
“แค่ไข่เจียวแต่ก็เจียวหลายทีแล้วเว้ย”
“เอาไว้ทำเมนูล้ำๆ ได้ค่อยอวดเหอะพี่ เด็กอนุบาลแถวบ้านเช่ายังทำได้หลายอย่างกว่าพี่เล้ย” เด็กหนุ่มพูดไปพลางค่อยๆ ถอดหัวต่อถังแก๊สออก
รวินท์อยากจะจับคออีกฝ่ายเขย่านัก นี่ถ้าไม่เห็นว่ายุ่งกับถังแก๊สอยู่ เขาจะยกหม้อหุงข้าวทุ่มใส่
ภูพิงค์ลองยกถังแก๊สขึ้นดู “อือ พอยกมือเดียวไหว พี่ยกเตานี่กับผมคนละข้างละกัน”
“ได้ๆ” ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปใต้เตาแก๊สเพื่อจะยกขึ้น แต่แล้วก็ชะงัก หน้าเสียทันควันเพราะความรู้สึกที่ทั้งเหนียว แหยะๆ หนึบๆ จนต้องรีบดึงมือออก “โอย... ทำไมมันเหนียวขนาดนี้วะ”
เด็กหนุ่มหัวเราะ เขาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเศษกระดาษขึ้นมารองมือ “ก็เออดิ ทำไมไม่ใช้กระดาษรองมือก่อนล่ะพี่”
“คุณควรจะบอกผมก่อนจะลองยกเปล่าวะ!”
“เอ๊า ไม่ลองก็ไม่รู้ไง คราวหน้าจะได้ฉลาดขึ้น”
“คุณนี่แม่ง!” รวินท์เอื้อมมือไปจะเอามือที่จับเตาแก๊สเมื่อครู่ป้ายหน้าอีกฝ่าย หากเด็กหนุ่มคว้าข้อมือเขาไว้แล้วร้องลั่น
“เฮ้ยๆ เป็นหมอเล่นอะไรสกปรกไม่ดีนะพี่”
ทันตแพทย์หนุ่มเอื้อมมืออีกข้างไปรูดเตาแก๊ส ก่อนจะย้ายไปบีบจมูกเด็กหนุ่ม “ให้ถูไม่ออกไปจนตายเลย!”
“โอ๊ย! ไอ้หมอโหด!”
สองหนุ่มมัวแต่โวยวายใส่กันจนไม่ทันได้ยินเสียงอีกคนที่เพิ่งเลิกงานและตามเข้ามาสมทบ เตชิตยืนอยู่ที่หน้าห้อง ได้ยินเสียงโวยวายจึงเดินเข้ามาดู แล้วพบว่า... เพื่อนรักกำลังจะฆ่าใคร? เขาจึงถลาเข้าไปคว้าแขนรวินท์ไว้
“ไอ้วิน! เกิดอะไรขึ้นวะ! ถึงกับต้องฆ่ากันเลยเรอะ!”
“อ้าว เลิกงานแล้วเหรอไอ้เต้” คนพูดดึงมือออกแล้วชี้ไปที่เด็กหนุ่ม “นี่พิงค์ รู้จักกันแล้วนี่”
“โห พี่เต้มาทันพอดี ผมเกือบตายกลายเป็นผีเฝ้าห้องแล้วเนี่ย หวัดดีครับพี่” ภูพิงค์ยกมือไหว้
รวินท์เดินไปล้างมือพลางหันหน้ากลับมาบ่น “มึงมาก็ดีแล้ว ช่วยกูยกเตาแก๊สลงไปข้างล่างที ให้กูยกกับพิงค์ กูต้องตีกับแม่งตายระหว่างทางแน่ๆ”
“ใช่ ไม่งั้นผมต้องกลายเป็นผีเฝ้าถังแก๊สอยู่ในห้องโล่งๆ นี่แหงๆ เหงาตายห่า”
“คุณต้องเป็นผีถังแก๊สที่รั่วตลอดเวลาด้วยอีกต่างหาก”
“ผมจะหลอกจนเจ้าของถังแม่งทำได้แต่ไข่เจียวเลย เอ๊ะ แต่กับพี่วินนี่ หลอกหรือไม่หลอกก็มีค่าเท่ากันป่ะวะ ไม่คุ้มเลยอ่ะ”
“เดี๋ยวๆ หยุดก่อนทั้งสองคนเลย” เตชิตยกมือขึ้นกุมขมับ “เออ ว่าแต่คุณพิงค์มายังไงเนี่ย ไม่มีเรียนเหรอ”
“เรียนสิพี่ แต่วันนี้เลิกเรียนแล้ว พี่วินอะดิ จิกใช้ผมให้มาถึงนี่อ่ะ”
เตชิตหันขวับไปถามเพื่อนรัก “มึงจิกใช้น้องข้ามจังหวัดเลยเนี่ยนะ”
“จิกที่ไหนวะ เรียกดีๆ หรอก” รวินท์เถียงทันควัน “เขาเรียกยื่นหมูยื่นหมาเว้ย กูช่วยน้องมัน น้องมันก็ช่วยกูไง เนอะพิงค์เนอะ”
“อยากให้ผมพูดความจริงป่ะ”
“ไม่ต้องพูดอะไรเลยดีสุด”
“แล้วจะถามผมทำไมวะ”
“ไม่ได้ถามเว้ย แค่ต้องการให้พยักหน้าเออออเฉยๆ”
“เอ้าๆ ไปๆ ยกเตาลงข้างล่างกัน” เตชิตรีบขัดจังหวะ เพราะรวินท์กับเด็กหนุ่มที่กัดกันอย่างกับหมา ชวนให้เขารู้สึกปวดหัวฉิบหาย เขาเดาไม่ออกเลยว่าไอ้สองคนนี้โคจรมาเจอกันได้อย่างไร
“เดี๋ยวผมกับไอ้เต้ยกเตาแก๊ส คุณยกถังไปนะ”
“โอเค งั้นไปเลยนะ” ภูพิงค์ยกถังแก๊สเดินนำลิ่ว
“กดลิฟต์รอด้วย” รวินท์ตะโกนไล่หลัง เขาหันไปหยิบทิชชูส่งให้เพื่อนรัก จากนั้นก็ช่วยกันยกเตาออกมา
“ดีนะที่มึงตัดสินใจทิ้งไอ้เตานี่สักที กูก็นึกว่าจะเก็บไว้เป็นอนุสรณ์”
“ก็ไม่รู้จะเอาออกยังไงนี่หว่า นี่ตอนแรกรอร้านแก๊สมาถอดให้ แต่แม่งก็ไม่มาสักที พิงค์เลยจัดการถอดให้”
“แล้วนี่เรียกน้องมันมาเพื่อถอดถังแก๊สเนี่ยนะ”
“เปล่าเว้ย เรียกมาช่วยดูของ จะซื้อของเข้าห้องไง”
“ทำไมต้องให้น้องมันดูด้วยวะ”
“ก็พิงค์แม่งเก่งไง ทั้งกระทะไฟฟ้า หม้อหุงข้าว แอร์ ตู้เย็น ที่ซื้อมานี่ก็ได้น้องมันช่วยให้คำปรึกษากูทั้งนั้น น้องแม่งเรียนวิดวะไฟฟ้าไง”
“อ่อ... เข้าใจละ” เตชิตพยักหน้าหงึกหงัก วิศวะไฟฟ้าเกี่ยวอะไรกับการเลือกซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้า เขาเองก็ยังงงๆ แต่มีคำว่าไฟฟ้าเหมือนกัน น่าจะพอเชื่อมโยงกันได้
“เดี๋ยวกูกับพิงค์จะไปบิ๊กซี มึงไปมะ”
ถ้าในยามปกติ เตชิตคงจะตอบตกลง หากวันนี้ทำงานมาเหนื่อย เดี๋ยวต้องโทรกลับบ้านไปคุยกับพ่อกับไอ้เตยอีก แล้วถ้าไปกับไอ้สองคนนี้ ต้องทนฟังทั้งคู่ปล่อยหมาออกมากัดกันตลอดทางก็คงปวดหัวแย่ อีกอย่าง รวินท์ไปกับภูพิงค์เขาก็คงไม่ต้องห่วงอะไรมาก เพราะหน้าตาของเด็กหนุ่มที่ดูเผินๆ ก็เหมือนจะดุแบบนั้นคงไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้มากนัก พอจะเป็นบอดี้การ์ดให้ไอ้วินเพื่อนเขาได้
“จะซื้อของเยอะเปล่าวะ เอารถกูไปมะ”
“เฮ้ย เอา!”
“เออ งั้นเดี๋ยวไปเอากุญแจที่ห้อง”
หลังจากจัดการกับเตาแก๊สผีสิงเรียบร้อยแล้ว สามหนุ่มจึงขึ้นลิฟต์ตรงไปที่ห้องของเตชิตก่อนเพื่อไปเอากุญแจรถ ขณะที่เจ้าของห้องเดินเข้าห้องไป ภูพิงค์ก็หันมองไปรอบๆ ห้องแล้วเปรยกับคนข้างกัน
“ห้องเพื่อนก็มีไม่ดูเป็นตัวอย่างวะพี่”
“ก็ดูแล้วเว้ย แต่ไอ้เต้มันรวย ผมไม่มีปัญญาซื้อของเต็มห้องเหมือนมันหรอก”
“โห พูดซะรันทด” ภูพิงค์ส่ายหน้าไปมา “เอาจริงๆ ม่านคงเป็นอย่างแรกๆ ที่ผมจะซื้อมาติดก่อนเลยนะ ผมกลัวมองออกจากห้องไปเจอของดีอะดิ แบบมาแต่หัว ไม่มีตัวมีแต่ไส้ไรงี้”
“เย้ย! จะมาเจออะไรในเขตโรงบาลวะ”
“โรงบาลนี่แหละตัวดี โรงบาลไม่ใช่วัดนะเว้ยพี่”
“วันนี้คุณต้องช่วยผมหาม่านมาติดให้ได้นะเว้ย”
“พี่ก็ทนมาได้หลายเดือนแล้ว ทำไมเพิ่งมากลัววะ!”
เตชิตก้าวเข้ามาขวาง “เฮ้ยๆ ต้องเอาน้ำร้อนสาดมั้ยวะเนี่ย เงียบๆ กันหน่อย หมอห้องข้างๆ มีลูกอ่อนนะเว้ย เดี๋ยวเขาก็เอาผ้าอ้อมออกมาไล่ฟาดหรอก เอ้า นี่กุญแจ”
“ขอบใจเว้ย แล้วมึงจะแดกไร รอไหวป่ะวะ”
“ไหวๆ อะไรก็ได้ เดี๋ยวกูว่าจะนอนแป๊บก่อนค่อยโทรหาพ่อ”
“โอเค งั้นกูไปนะ พักผ่อนเว้ยมึง” รวินท์ตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ
“อย่ากัดกันตลอดทางนะเว้ย สงสารชาวบ้านบ้าง” เตชิตพูดไล่หลังแล้วเดินโซเซเข้าห้องไป
รวินท์พาคนอ่อนวัยกว่าไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องก่อน เสร็จแล้วก็พากันเดินลงไปชั้นล่าง
ไม่นานรถ Honda cr-v ก็เคลื่อนออกจากโรงพยาบาล สองหนุ่มแวะร้านขายที่นอนระหว่างทาง โชคดีที่ร้านเปิดและมีรถว่างสำหรับขนส่ง พวกเขาจึงซื้อที่นอนแล้วบอกให้เอาไปส่งไว้กับป้าผู้ดูแลหอ ก่อนจะตรงไปยังบิ๊กซีที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก ขณะที่ขับรถไป สองหนุ่มก็พูดคุยปรึกษากันต่อว่าจะซื้ออะไรบ้าง สักพักก็ไปถึงลานจอดรถเรียบร้อย
พวกเขาเลือกซื้อผ้าม่านสำเร็จรูป โต๊ะกินข้าว แก้วน้ำ มีด เขียง เก้าอี้แบบพับได้ โต๊ะญี่ปุ่น เบาะรองนั่ง โคมไฟสำหรับห้องนอน ตู้เสื้อผ้าแบบเอามาประกอบเอง ราวสำหรับตากผ้าเช็ดตัว ซื้อไปซื้อมาก็เต็มรถเหมือนกัน ดีที่วันนี้รวินท์เอารถของเตชิตมา ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องขับไปขับมาหลายรอบ
“ไปซื้อของกินกันบ้างดีกว่า”
“ซื้อน้ำผลไม้ไว้ดื่มเวลาซมซานกลับจากทำงานด้วยก็ดีนะพี่ ได้ดื่มน้ำอร่อยๆ ตอนเหนื่อยๆ ฟินดีนะ”
“เออ ความคิดดี แต่งานผมก็ไม่ได้เหนื่อยขนาดต้องซมซานกลับห้องหรอกน่ะ”
“แหม ไอ้ผมก็นึกว่าพี่ทำไร่อ้อย เห็นชอบแจกอ้อยเหลือเกิ๊น”
“ส่วนน้องพิงค์ก็คงกินอ้อยในไร่ผมไปสินะครับเนี่ย กินของหวานๆ ถึงได้เห่าไม่หยุดแบบนี้น่ะ”
ภูพิงค์หัวเราะชอบใจ “พี่วินแม่งกวนตีน”
“น้องพิงค์ไม่กวนเลยนะ”
เด็กหนุ่มเข็นรถเข็นไปแถบตู้แช่เย็น “ไส้กรอก เบคอน หมูยอดีมั้ยพี่ ทอดง่ายๆ เอาไว้โม้ได้ว่าทำอาหารได้หลายอย่าง”
“ดีๆ เอาไว้กินตอนเช้า เออ...” รวินท์ยกมือขึ้นเกาจมูก “คุณว่าผมควรซื้ออะไรไปให้ป้าพิมบ้างมั้ยอ่ะ”
“ป้าที่พาผมไปหาพี่อะเหรอ สนิทกันมั้ยล่ะ ถ้าเขาช่วยเหลือพี่บ่อยๆ ก็ซื้อขนมเล็กๆ น้อยๆ ไปให้เขาสิ เป็นสินน้ำใจไง”
“อือ... ขนมเล็กๆ น้อยๆ เหรอ ผมซื้อผลไม้ได้มั้ยอะ เห็นป้านั่งกินส้มกับแตงโมอยู่บ่อยๆ น่าจะชอบมั้ง”
“เอาดิ งั้นเดี๋ยวไปตรงผลไม้กัน” ภูพิงค์เดินเข้าไปกระแซะไหล่ทันตแพทย์หนุ่ม “เดี๋ยวนี้สังเกตคนรอบข้างเยอะขึ้นแล้วเนอะ ใช้ได้นะเนี่ย”
รวินท์อมยิ้ม “ตอนที่ป้าพิมเห็นผมซื้อของเข้าครัว เขาบอกว่าดีใจ... เพราะตอนแรกคิดว่าจะอยู่ที่โรงบาลไม่นาน”
“ก็ท่าทางของพี่ก็เหมือนจะไม่อยู่นานจริงๆ นั่นล่ะ ดูห้องตัวเองซะก่อน โรงแรมที่คนมาค้างรายคืนยังมีของเยอะกว่าเลย”
“คุณพูดถูกนะ พอทำห้องให้เป็นเหมือนบ้าน มันให้ความรู้สึกแตกต่างกันเยอะเลย”
ภูพิงค์พยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก เขาหันไปประสานสายตากับทันตแพทย์หนุ่ม “ผมดีใจที่พี่ไม่คิดมากแล้ว”
รวินท์เบือนหน้าหลบ “คิดมากเรื่องอะไรวะ ไร้สาระ”
“เอ๊... ใครน้า ไม่ยอมปล่อยผมกลับห้อง...”
“เฮ้ย! หยุดเลย” ทันตแพทย์หนุ่มยกขาเตะตูดอีกฝ่ายไปเบาๆ “รีบซื้อแล้วไปตลาดโต้รุ่งกันดีกว่า”
หลังออกจากบิ๊กซี สองหนุ่มก็ไปกว้านซื้ออาหารมากมายจากตลาดโต้รุ่ง ซื้ออย่างไม่รู้ไปตายอดตายอยากกันมาจากไหน ซื้อเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้ซื้อ ภูพิงค์ระริกระรี้เพราะได้กินฟรี เขาต้องกินให้คุ้มที่ขี่มอเตอร์ไซค์ข้ามจังหวัดมาเป็นข้ารับใช้ ส่วนทันตแพทย์หนุ่มก็สายแดกเพียวๆ อยู่แล้ว พวกเขาจึงซื้อกันจนสี่มือหิ้วถุงเต็มไปหมด
*TBC*
ค่ำคืนนี้ของสองหนุ่มยังอีกยาวไกลลลล~ แค่เจอกันก็ตีกันได้อีกแล้ว สงสารห้องข้างๆ เขานะคะ 
แต่ห้องของพี่วินก็เริ่มเป็นห้องหอขึ้นมาแย้วล่ะ น้องพิงค์น่าร้ากกก ที่สุดเลย /มองเบลอๆ ผ่านหนวดเคราไป
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 612292 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก