Chapter 25 : กลองสะบัดชัยเมื่อถึงวันแห่ขบวนกระทงใหญ่ วันนี้คณะวิศวกรรมศาสตร์มีเรียนแค่ครึ่งวันเช้า เพื่อให้นักศึกษาได้ใช้ครึ่งวันบ่ายในการเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับขบวนกระทงใหญ่อันเป็นชื่อเสียงของคณะ หลังเลิกเรียนภูพิงค์ก็ไปซ้อมใหญ่กับเพื่อนๆ อีกรอบก่อน จากนั้นจึงไปอาบน้ำ เปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าสำหรับแสดงและมานั่งเป็นตุ๊กตาให้ช่างแต่งหน้าแต่งผมให้
“วันนี้น้องพิงค์ต้องหล่ออลัง หล่อที่สุดในเชียงใหม่ หล่อสะท้านไปทุกยอดดอย เชื่อมือเจ๊”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้ “สาธุครับเจ๊ แต่เอาแบบให้หล่อถึงเวลาตีกลองด้วยนะครับ ไม่ใช่พอถึงเวลาหน้าผมก็ละลายลงไปกองกับพื้นแล้วอะ”
“ว้าย ไม่ต้องห่วงค่า!” ช่างแต่งหน้าหญิงข้ามเพศรุ่นใหญ่ตบไหล่เด็กหนุ่มดังป้าบใหญ่ จนอีกฝ่ายเซไปเล็กน้อย
“เบาๆ ก็ได้พี่ เดี๋ยวไหล่ทรุด”
“นั่งค่ะ!”
“คร้าบ~” ภูพิงค์รีบนั่งลงตามคำสั่ง ก่อนเขาจะโดนตบอีกรอบ ขณะที่ช่างแต่งหน้าไปเขาก็ชะเง้อมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเป็นระยะๆ เพื่อดูว่าจะมีข้อความเข้ามาจากคนที่เขารอคอยอยู่หรือเปล่า
ฝ่ายรวินท์นั้น เมื่อรักษาคนไข้คนสุดท้ายเสร็จเขาก็ตรงไปที่โต๊ะของตนเองเพื่อเก็บของ เสร็จแล้วก็รีบรุดเดินออกจากห้องพักทันตแพทย์ไป หากก้าวออกนอกประตูไปได้ไม่กี่ก้าว เพื่อนสนิทก็วิ่งตามออกมา
“วิน!”
เจ้าของชื่อเรียกชะงัก จากนั้นจึงลดฝีเท้าลงนิดหน่อย “มีไรวะ”
“จะรีบไปไหนอะวิน กูว่าจะชวนมึงไป...”
“โทษที เย็นนี้กูมีนัดแล้วว่ะ” รวินท์หันไปตอบ ก่อนจะสาวเท้าเดินหนีอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากให้เตชิตซักไซ้อะไรมากนัก ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ถอยง่ายๆ
เตชิตเร่งฝีเท้าตาม “นัดกับใคร”
“เรื่องของกูน่ะ”
“มึงจะไปไหน กูไปด้วย”
รวินท์ชักสีหน้า เขาไม่เข้าใจว่าเตชิตจะมาเซ้าซี้เขาเพื่ออะไร ประกอบกับความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจมาสักระยะแล้ว พอเดินพ้นออกจากตึกมาได้เขาก็หยุดกึก แล้วหันไปประจันหน้ากับคนที่วิ่งตามมา “มึงเป็นเหี้ยอะไร เป็นลูกเหี้ยเพิ่งออกจากไข่เรอะถึงตามติดกูนัก! กูมีนัด! ไม่เกี่ยวกับมึง!”
เตชิตคว้าแขนเพื่อนรักไว้ “แต่กูจะไปด้วย!”
“กูไม่ให้ไป!”
“ทำไม!”
“ก็กูไม่อยากให้มึงไป!”
“มึงมีนัดกับไอ้เด็กพิงค์ใช่มั้ย บอกกูมา!”
“เรื่องของกู! กูจะมีนัดกับใครก็ไม่เกี่ยวกับมึงมั้ยวะ!” ทันตแพทย์หนุ่มดึงแขนตนเองออก แล้วเปลี่ยนจากเดินเร็วๆ เป็นวิ่ง เขาไม่อยากกลับห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแม่งละ ติดที่ต้องไปเอากุญแจรถนี่ล่ะ ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เขาคงจะเอาติดตัวมาด้วยแต่แรก
“มึงไม่นึกถึง ไม่ห่วงกูบ้างเหรอว่ากูจะไปไหน ทำอะไร เวลาที่มึงทิ้งให้กูอยู่คนเดียวนี่!” เตชิตพูดเสียงดัง น้ำเสียงของเขาแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดและน้อยใจ
รวินท์หยุดกึก เขาหันหลังกลับไปหาเตชิตช้าๆ
“เวลากูไม่อยู่ กูโทรหามึง นึกถึงมึงอยู่ตลอด แล้วกูล่ะ เคยอยู่ในสายตามึงสักนิดมั้ย”
“อยู่สิวะ” ดวงตาของรวินท์อ่อนแสงลง คำพูดของเพื่อนสนิททำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบในอก เขาทำให้ไอ้เต้มันน้อยใจเสียแล้ว “...กู... กูขอโทษ แต่กูนัดพิงค์ไว้ก่อนแล้ว”
เตชิตยิ้มเศร้า เสียงของเขาแหบแห้ง “มึงไม่เคยห่วง ไม่เคยสนใจว่ากูจะไปไหนทำอะไรอยู่แล้วนี่”
“ไม่...”
“หลายปีที่ผ่านมา เวลาที่ขวัญไม่ว่างไปไหนมาไหนกับมึง มึงเคยใส่ใจบ้างสักนิดหรือเปล่าว่าใครที่อยู่ข้างมึงมาตลอด วันลอยกระทงครั้งที่แล้ว ใครที่ยกเลิกนัดกับแฟนมาอยู่กับมึง จนโดนทิ้งซะเอง”
รวินท์พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เขาผิดเต็มๆ ที่ไม่นึกถึงใจเพื่อน ไม่ใส่ใจมันให้มากเท่าที่มันใส่ใจเขา
หากเพราะว่าเรื่องไอ้เต้กับขวัญเมื่อครั้งนั้นยังคงค้างคาอยู่ในใจ แม้จะรู้สึกผิด แต่แค่ยืนอยู่ด้วยกันตอนนี้เขายังรู้สึกอึดอัดเลย
“กูขอโทษ เอาไว้คราวหน้า...” เขาเลี่ยงที่จะไม่สบสายตากับเพื่อนรัก
เตชิตนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสียงขรึม “วิน กูถามจริงๆ เถอะ มึงชอบมันใช่มั้ย”
นัยน์ตาเรียวเบิกกว้าง ก่อนเขาจะหันไปประสานสายตากับอีกฝ่าย “ฮะ!?”
“มึงชอบไอ้เด็กพิงค์นั่น”
“พูดห่าอะไรของมึง!”
“มึงเป็นผู้ชาย ไอ้เด็กนั่นมันก็เป็นผู้ชายนะเว้ย มันไม่สนใจมึงหรอก มึงไม่มีทางสมหวังได้”
คำพูดเหล่านั้นราวกับมีดเสียดแทงเข้ามาในอก สะกิดให้ความรู้สึกที่ส่วนลึกในใจมันชัดเจนขึ้น ความรู้สึกที่ตนเองก็พยายามเลี่ยงไม่นึกถึง
“ที่มันเข้าหามึง เอาใจมึง ก็เพราะต้องการใช้หน้ามึงให้เป็นประโยชน์เท่านั้น รู้ตัวซะบ้างสิโว้ย! ปล่อยให้มันหลอกใช้อยู่ได้ มันก็เหมือนกับทุกๆ คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมึงนั่นแหละ”
“รวมทั้งมึงด้วยรึเปล่า!”
ครั้งนี้เตชิตชะงักไปบ้าง “.....”
“ใครจะคิดแต่เรื่องอกุศลเหมือนมึง! กูไม่ได้คิดอะไรกับพิงค์ แล้วพิงค์มันก็ไม่ได้คิดอะไรกับกูโว้ย! เราเป็นเพื่อนกัน เหมือนกับที่มึงกับกูเป็นเพื่อนกัน! ไม่มีทางเป็นอะไรมากไปกว่านี้!” รวินท์หันหลังขวับแล้วเดินต่อ ทว่าอีกฝ่ายเอื้อมมือมารั้งข้อมือเขาไว้
“วิน... ฟังกูหน่อยได้มั้ย... กูขอร้อง” น้ำเสียงของเตชิตอ่อนลงจนรู้สึกได้ แววตาของเขาสั่นไหว
รวินท์หันหลังกลับไปอีกครั้ง วินาทีที่สบสายตากับอีกฝ่ายหัวใจก็ร่วงวูบลงไปอยู่ใต้ฝ่าเท้า ร่างกายชาวาบ เขาดึงมือออกจากการเกาะกุมแล้วยกขึ้นปิดหู “หยุด! อย่าพูด! กูไม่อยากฟัง!” จากนั้นจึงวิ่งเข้าไปในตึก สาวเท้าขึ้นบันไดตรงไปห้องของตน เขาโยนข้าวของทั้งหมดลงบนพื้น พุ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเย็นเฉียบทั้งที่ยังไม่ทันได้ถอดเสื้อผ้าออก
คำพูดของเตชิตยังคงก้องอยู่ในศีรษะ เขายกมือขึ้นกุมใบหน้าแล้วถูแรงๆ บางครั้งก็รู้สึกเกลียดใบหน้านี้เสียจริงๆ
แล้วความรู้สึกเจ็บปวดในใจนี่มันคืออะไรวะ
ทันตแพทย์หนุ่มสะบัดหน้าไปมา ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกออกโยนกองไว้ แล้วอาบน้ำแบบลวกๆ จากนั้นก็รีบเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ พอคว้ากุญแจรถ โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ได้ก็พุ่งออกจากห้องทันที
ไม่ผิดจากที่คาดไว้ เตชิตยืนรอเขาอยู่ที่หน้าห้อง
“กูจะรีบไป”
“วิน... เมื่อกี้กูขอโทษ”
สองสายตาประสานกันนิ่งอยู่ชั่วครู่ รวินท์ไม่มีทางใจร้ายใจดำกับเพื่อนรักเพียงคนเดียว เพื่อนที่คบหากันมานานได้หรอก เขาถอนหายใจหนักๆ พลางเบือนหน้าไปอีกทาง “ลืมมันไปซะเหอะ”
“กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย ไปกลับดีๆ ล่ะ”
“เออ ขอบใจเว้ย มึงก็ไปหาอะไรแดกแล้วนอนพักผ่อนซะ ช่วงนี้ดูเครียดๆ... กูก็เป็นห่วงมึงเหมือนกัน”
“อือ” เตชิตยิ้มบาง หากเป็นรอยยิ้มที่ทำให้รวินท์รู้สึกเจ็บลึกลงไปอีก
เขารีบเดินลงจากตึก ตรงไปยังรถออดี้สปอร์ตที่จอดนิ่งอยู่ในที่จอดรถ จากนั้นจึงขับออกจากโรงพยาบาลไป
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนที่รถติดอยู่แถบชานเมือง เนื่องจากมีการปิดถนนและมีคนเดินทางเข้ามาร่วมงานกันมาก จึงทำให้รถติดตลอดทาง รวินท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะกดรับสาย
“อยู่ไหนแล้วอะพี่วิน รถติดใช่มะ”
“อือ แต่เกือบถึงละ”
“ทำไมเสียงเนือยๆ วะ โดนใครวางยาเบื่อมาเหรอ”
“ไม่ใช่เว้ย ผมแค่เหนื่อยนิดหน่อย เพิ่งเสร็จงานก็ออกมาเลย”
“มาถึงแล้วรีบโทรหาผมนะ ตอนนี้จะหล่อรอไปพลางๆ”
รวินท์หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ถ้าไปเจอแล้วไม่หล่ออย่างที่โม้ ผมจะขับรถกลับลำพูนเลยแม่ง”
“โห งั้นจอดรถแล้วเขวี้ยงกุญแจทิ้งได้เลยพี่ ตอนนี้หล่อมาก หล่อจนกลุ้มใจเล้ย~”
“ไปเอาความมั่นหน้ามาจากไหนนักวะเนี่ย!”
“พี่ช่างแต่งหน้าบอกอะ”
“เขาชมผลงานตัวเองเฉยๆ รึเปล่าวะ”
“พี่ๆ สโมฯ ก็บอกเว้ย อะ โดนเรียกไปถ่ายรูปว่ะพี่”
“เออ ไปเหอะ เดี๋ยวเจอกัน” ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มกว้าง หากเมื่ออีกฝ่ายวางสายไป รอยยิ้มนั้นก็จางลงไปทีละน้อย จนไม่หลงเหลืออยู่เลย
พอนั่งเงียบๆ คนเดียวก็ทำให้คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ เขาเอนหลังพิงพนักเบาะ พลางถอนหายใจหนักๆ
ไอ้เต้เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว มันเป็นคนสำคัญสำหรับเขา และเขาก็รับฟังความคิดเห็นของมันเสมอ แต่... ตอนนี้ไอ้เต้เองก็เปลี่ยนไป มันยังเป็นคนเดิมสำหรับเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขากลัวที่จะต้องยอมรับความเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ สายตาของมันตัดพ้อ น้ำเสียงของมันบอกว่าน้อยใจ... ก็นั่นสินะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของมันเลย เขานี่มันแย่ฉิบหาย
“กูขอโทษ” รวินท์พึมพำกับตัวเองเบาๆ จากนั้นจึงยกมือขึ้นคลึงขมับ
คำพูดของเตชิตยังคงชัดเจนอยู่ในความคิด
“ที่มันเข้าหามึง เอาใจมึง ก็เพราะต้องการใช้หน้ามึงให้เป็นประโยชน์เท่านั้น!”หัวใจเจ็บหน่วงแบบแปลกๆ ทั้งที่ก็มั่นใจว่าพิงค์เป็นเด็กดี ไอ้ที่ใช้ประโยชน์จากหน้าเขา ก็คงจะจริงนั่นล่ะ แต่นั่นก็เพื่อทำบุญ เพื่อช่วยเหลือคนอื่น อีกอย่างพิงค์ก็เคยช่วยเหลือเขาตั้งหลายเรื่อง และยังอยู่เป็นเพื่อนเขาในตอนที่...
เพื่อน... เป็นเพื่อนงั้นเหรอ
“มันไม่สนใจมึงหรอก! มึงไม่มีทางสมหวังได้!”“กูรู้โว้ย!” รวินท์ตะโกนลั่น เขาทุบมือลงบนพวงมาลัยหนักๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปกดเปิดเพลง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นเกมระหว่างที่รอรถติด เพื่อไม่ให้คิดฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้
กว่าจะไปถึงคลินิกได้ก็เย็นย่ำ ใกล้เวลาเคลื่อนขบวนกระทงใหญ่จากจุดพักขบวนไปยังจุดเริ่มต้นที่ประตูท่าแพซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนักเข้าไปทุกที ทันตแพทย์หนุ่มนัดกับแซนดี้ ตึ๋งและพี่นิ้งไว้ว่าจะไปดูงานด้วยกัน ซึ่งแต่ละคนก็รอกันจนเหนื่อย
โชคดีที่เมื่อไปถึง พี่นิ้งเตรียมซื้อข้าวไว้ให้กินรองท้อง รวินท์จึงรีบจ้วงๆ กินพออิ่มท้อง จากนั้นพวกเขาก็ขี่มอเตอร์ไซค์ไปหาภูพิงค์ที่จุดพักขบวนกันต่อ
เมื่อเดินเข้าไปตรงจุดที่นักแสดงรวมตัวกัน พวกเขามองเห็นเด็กหนุ่มได้แต่ไกล เพราะตัวสูงกว่าใครๆ และใบหน้าที่หล่อออร่ากระจายกว่าทุกวัน ชุดของเขาเหมือนกับชุดที่ใส่ตอนถ่ายคลิปโฆษณา กางเกงผ้าฝ้ายขายาวสีแดง เสื้อผ้าฝ้ายคอจีนสีครีมแขนกุด มีผ้าผูกเอวสีทอง และผ้าคาดศีรษะสีแดงเหมือนกับสีของกางเกง
รอบๆ ตัวภูพิงค์มีสาวๆ มากมายรุมล้อมขอถ่ายรูปด้วย ส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนๆ กับรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะนั่นล่ะ เด็กหนุ่มจึงยกแขนขึ้นโอบไหล่พวกเธออย่างเป็นกันเอง ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับตัวเขาและคนอื่นๆ ในคณะ
ทว่าในสายตาของคนนอกอย่างรวินท์ ท่าทางระริกระรี้ถ่ายรูปกับสาวๆ เช่นนั้นมันทำให้เขาคิ้วกระตุกรัวๆ
แล้วว่าเขาชอบอ่อย ไม่ดูตัวเองบ้างเลยว่ะคนเรา
รวินท์ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปถึงตัวเด็กหนุ่มก็มีเด็กสาวอีกคนเอากระดาษมาช่วยซับเหงื่อให้อีกฝ่าย เขาจึงหยุดยืนอยู่ห่างๆ อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ในขณะที่พี่นิ้ง แซนดี้และตึ๋งบุกฝ่าฝูงชนเข้าไปหาภูพิงค์แล้ว แต่พอยืนคนเดียวเขาก็กลายเป็นเป้าสายตาของสาวๆ ไปอีกคน
โดยเฉพาะ สาวๆ นักจิ้นทั้งหลาย
“พี่วินมาหาพี่พิงค์ใช่มั้ยคะ” พวกเธอถามขณะรุมกันเข้ามาประชิดซ้ายขวาหน้าหลัง แบบไม่ให้รวินท์ได้ทันตั้งตัว
“เอ่อ... จะว่าอย่างนั้นก็ได้”
“ว่าแล้วว่าพี่วินต้องมาแน่ๆ ขอถ่ายรูปแป๊บนึงนะคะ”
“เอาสิครับ ตามสบาย” รวินท์หันไปแจกยิ้มเพื่อการค้าตามแบบฉบับของเขา
แต่แป๊บที่ว่าก็ผ่านไปแล้วห้านาที สิบนาที สิบห้านาที... สาวๆ ที่มารุมล้อมก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ เขาฉีกยิ้มจนเมื่อย เหงือกเริ่มจะแห้งแล้วด้วย
“พี่วิน รับขนมหน่อยน้า”
พอได้ยินว่าเป็นของกิน ทันตแพทย์หนุ่มก็หูกระดิก เนื่องจากเมื่อกี้กินไปนิดเดียว ยิ้มห้านาทีก็เผาหลาญหมดแล้ว เขาก้าวเข้าไปหาเด็กสาวที่ถือถุงขนมอยู่ทันที
“พี่วินชิมก่อนได้เลย อร่อยสุดๆ จากร้านดังในเชียงใหม่เลยนะคะ” เด็กสาวนำเสนอพร้อมกับเปิดถุงขนมให้
ทันตแพทย์หนุ่มก้มลงมองแล้วหยิบใส่ปาก “อื้อ อร่อยจริงด้วย”
“ให้พี่วินทั้งถุงเลย แต่ขอถ่ายรูปกับพี่วินหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้สิ ขอบใจนะ” รวินท์ยิ้มรับ พอรับขนมมาและถ่ายรูปเสร็จ เบื้องหน้าเขาก็มีถุงขนมเปิดเรียงรอให้ชิมอีกนับสิบ ไหนๆ ก็ไหนๆ เขายืนยิ้มจนเหนื่อยแล้วก็ต้องได้อะไรกลับมาบ้าง ทันตแพทย์หนุ่มจึงค่อยๆ ชิมขนมทีละถุงตามคำเชื้อเชิญของสาวๆ สลับถ่ายรูปกับพวกเธอไปด้วย
แต่จู่ๆ วงล้อมก็แหวกออกเป็นสองฝั่งอย่างรวดเร็ว เพื่อหลีกทางให้ใครบางคนเดินเข้ามาหาทันตแพทย์หนุ่มได้อย่างสะดวก ตามมาด้วยเสียงชัตเตอร์รัวยิ่งกว่าปืนกลและเสียงหวีดร้องโหยหวนด้วยความฟิน
ภูพิงค์ก้าวฉับๆ เข้าไปโอบไหล่อีกฝ่าย “มาแล้วก็ไม่บอก มายืนอ่อยสาวอยู่ได้”
รวินท์หันขวับ “ใครกันแน่”
“ใครกันแน่อะไร ไปๆ ถ่ายรูปกัน ไอ้พี่ต่าย ตากล้องสโมฯ อะ มันให้มาชวนพี่ไปถ่ายรูปกับกระทงใหญ่” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับพาทันตแพทย์หนุ่มเดินออกไป
พอหลุดจากวงล้อมของบรรดาสาวๆ ไปได้ รวินท์ก็หันไปบอกกับอีกฝ่าย “ผมไม่อยากถ่าย ไม่ถ่ายได้มั้ยวะ”
“ทำไมอะ เมื่อกี้ยังถ่ายกับสาวๆ ได้เลยนี่หว่า ถ่ายกับผมบ้างไม่ได้เหรอ”
“คุณก็ถ่ายกับสาวๆ ได้นี่หว่า ทำไมต้องถ่ายกับผมด้วย”
“โอ๊ะ!” ภูพิงค์ทำหน้ากรุ้มกริ่ม “เห็นผมหล่อเลยไม่กล้าถ่ายด้วยอะดิ๊”
“เห็น? ผมเห็นตอนไหน”
“โห... พี่วินแม่งใจร้าย แต่งหน้าหนาเป็นศอกขนาดนี้ ชมกันสักนิดก็ไม่ได้”
“หนาเป็นศอกก็เว่อร์ไป”
“ที่จริงก็เป็นห่วงอยู่ว่าตอนกระโดดหมุนตัวสามตลบนี่จะเสียสมดุลย์จนหน้าทิ่มมั้ย หนักหน้าฉิบหาย ไม่รู้เอาซีเมนต์มาโบกหน้าผมแทนแป้งรึเปล่าเนี่ย”
ทันตแพทย์หนุ่มหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ผมจะรอดูไอ้ท่ากระโดดหมุนตัวสามตลบนี่นะ ถ้าหน้าหลุดจะเก็บไว้ให้”
พอเห็นสีหน้าอีกฝ่ายดูดีขึ้นและหัวเราะได้ ภูพิงค์จึงยิ้มออกมาบ้าง “ไปถ่ายรูปกันได้แล้วเนอะ โอเคใช่ป่ะ”
“เออ” รวินท์เออออไปอย่างเสียไม่ได้ เขาปฏิเสธไอ้เด็กนี่ไม่ได้จริงๆ นั่นล่ะ “เฮ้อ...”
“แค่ถ่ายรูปกับผมต้องถอนหายใจด้วยรึไง กลัวหล่อน้อยกว่ามากเลยเหรอวะ”
“ไม่ใช่เว้ย”
คนอ่อนวัยกว่ายื่นหน้าเข้าไปหา “งั้น... วันนี้ผมหล่อใช่ป่ะ”
“เออ”
“งั้นชมผมหน่อยดิ”
“เออๆ หล่อๆ”
“เอาแบบจริงใจหน่อยสิวะ”
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจ “ถ้าหุบๆ ปากไว้บ้างคุณจะหล่อกว่านี้”
“โห แรงอะ! นับวันปากคอยิ่งเราะร้าย”
“ก็ติดมาจากคุณน่ะแหละ!”
“ติดมาจากปากผมอ่อ ติดได้ไงอะ ยังไม่เคยโดนปากกันเลย”
“นี่ขนาดไม่เคยโดน ถ้าโดนเมื่อไหร่ ผมคงพ่นหมาออกจากปากได้”
เด็กหนุ่มหัวเราะ เขาเขย่าหัวไหล่ที่โอบอยู่ไปมาให้อีกฝ่ายหัวสั่นหัวคลอน “เดี๋ยวเอาของกินฝากอีแซนดี้ไว้ก่อนนะ ถือเต็มมือไปถ่ายรูป ดูตะกละชะมัด”
“เรื่องจริงต้องอายด้วยรึไง”
“เดี๋ยวมันแย่งความเด่นของผมไปหมด เฮ้ย อีแซนดี้ มาช่วยพี่วินถือของหน่อยโว้ย จะไปถ่ายรูปอะ”
“มาแล้วค่า~” แซนดี้วิ่งห้อแรดเข้ามาทันที เขาหยุดมองใบหน้าทันตแพทย์หนุ่มด้านซ้ายและขวา ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับหน้า และหยิบตลับแป้งขึ้นมาตบๆ บนใบหน้าอีกฝ่ายให้ “นิดนึง เดี๋ยวหล่อแพ้ไอ้พิงค์มันนะพี่หมอ”
“งั้นมีอะไรไปขนมาแต่งให้หมดเลย”
“เฮ้ย! จะให้ผมเป็นต่อสักวันไม่ได้เหรอวะ” ภูพิงค์โวยวาย
“เรื่องแบบนี้ยอมกันไม่ได้เว้ย” รวินท์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ช่างน่าแปลกที่พอเด็กหนุ่มเข้ามาอยู่ใกล้ๆ ก็ทำให้เขาลืมเรื่องที่กลัดกลุ้มใจไปเสียหมด จะว่าไป...ก็ทุกครั้งที่เขามีเรื่องกลุ้มใจเลยด้วยซ้ำ
“เอาล่ะ หล่อแล้วพี่หมอ มาๆ เซลฟี่กันสักรูปก่อน”
“ได้เลย” ทันตแพทย์หนุ่มรับโทรศัพท์มือถือต่อมาจากคนถามเพราะแขนเขายาวกว่า พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหาแซนดี้ ทว่าพอจะกดปุ่มถ่ายภาพ ภูพิงค์ก็ยื่นหน้าเข้ามาแจมด้วย
“อีหอยขมในตม! กูจะถ่ายกับพี่หมอโว้ย!”
“ก็ถ่ายกูด้วยเป็นไรไปวะ ไปๆ พี่วิน ไปถ่ายรูปกับกระทงกันเหอะ”
“ไอ้หมาหวงก้าง” แซนดี้พึมพำ
ที่ข้างหน้ากระทงใหญ่มีรั้วกั้นไว้โดยรอบ หากพอสองหนุ่มเดินไปถึง สตาฟฟ์ก็รีบเปิดทางให้ แล้วตะโกนเรียกตากล้องให้พร้อมสรรพ วันนี้ไม่ได้มีต่ายคนเดียว แต่มีทั้งตากล้องของคณะ ตากล้องสมัครเล่น และตากล้องของมหาวิทยาลัย พวกเขารุมรัวชัตเตอร์ ราวกับสองหนุ่มไปเดินพรมแดงเมืองคานส์ก็ไม่ปาน
หลังจากยืนให้ถ่าย เปลี่ยนมุมไปมากันสักพัก ภูพิงค์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบ้าง “เซลฟี่กับผมบ้างนะ”
“ไม่เอา” รวินท์ทำท่าจะเดินหนี แต่ถูกคนอ่อนวัยกว่าล็อกคอเข้าไปใกล้จนแก้มของพวกเขาสัมผัสกัน
“เอ้า ยิ้มเร็ว เดี๋ยวหล่อแพ้ผมนะเว้ย”
เรื่องนี้ยอมไม่ได้จริงๆ ทันตแพทย์หนุ่มจึงต้องรีบยิ้มกว้าง
“แล้วพี่ไม่ใช้มือถือพี่เซลฟี่กับผมบ้างอ่อ”
“เออๆ ใช้ก็ได้” รวินท์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายรูปบ้าง “พอใจยังวะน้องพิงค์สุดหล่อ”
“แหม ปลื้มว่ะพี่” คนอ่อนวัยกว่าหัวเราะ พลางยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา “ใกล้เวลาแล้วอะ อีกเดี๋ยวต้องย้ายไปจุดเริ่มขบวนละ ผมต้องยืนยิ้มโบกมือบนรถตลอดทางจนถึงลานแสดงอะ แม่ง อย่างกับประกวดเทพีกระทง ดีนะเนี่ยยังมีคนยืนเป็นเพื่อน” จากนั้นก็ส่งโทรศัพท์มือถือให้ทันตแพทย์หนุ่ม “ฝากไว้หน่อยนะ จะเหน็บเอวไว้ก็กลัวร่วง”
รวินท์รับโทรศัพท์มือถือของเด็กหนุ่มมาถือไว้ “ป่านนี้คนเต็มลานแสดงแล้ว ผมคงเห็นคุณตัวเท่าไข่มดแน่ เดี๋ยวรอดูไลฟ์เอาก็แล้วกัน ขี้เกียจไปชะเง้อมองอะ”
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “.....” คือเขาก็เข้าใจล่ะนะ จะหอบพี่วินไปพร้อมกันด้วยก็ไม่ได้ ยัดใส่ใต้รถไปก็คงไม่ไหว
“โห แค่ผมไปดูไม่ได้ เครียดเลยเหรอวะ” ทันตแพทย์หนุ่มพูดกึ่งเล่นกึ่งจริง
ทว่าคนอ่อนวัยกว่าพยักหน้ารับซื่อๆ “อือ อยากให้พี่มาดูใกล้ๆ”
“ผมก็เคยเห็นแล้วไง”
“แต่วันนี้วันจริงนะพี่”
ท่าทางที่เหมือนลูกสุนัขหูลู่หางตกนั้นทำให้รวินท์ยิ้มอย่างรู้สึกเอ็นดู เขายกมือขึ้นตบไหล่อีกฝ่ายหนักๆ “เออๆ เดี๋ยวให้แซนดี้ขี่มอไซค์พาไปดูก็ได้วะ อาจจะต้องยืนดูไกลๆ แต่ผมไปดูแน่นอน ไม่ต้องงอแงน่ะ”
คนอ่อนวัยกว่าพยักหน้าหงึกหงัก “โชว์เสร็จตามกำหนดน่าจะประมาณสามทุ่มอะพี่ แล้วไปเจอกันที่คณะนะ”
“อือ”
“ผมจะไปแล้วนะ”
“เออ” ทันตแพทย์หนุ่มตอบรับแล้ว หากอีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมเดินออกไป “มีอะไรอีก”
“อวยพรผมหน่อยดิ”
“ต้องเคาะกะโหลก เป่ากระหม่อมด้วยมะ”
“เร็วๆ อย่าลีลา”
“ขอให้อวยพรยังจะเสือกเร่งอีก” รวินท์ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “ขอให้โชว์ออกมาดีเลิศไปเลย เท่ไปสามคุ้งแม่น้ำ พอใจยัง”
“ขอบคุณคร้าบ” ภูพิงค์ยิ้มกว้าง “ผมไปนะ แล้วอย่าลืมที่สัญญานะเว้ย”
“เออๆ รู้แล้วโว้ย ไปได้แล้วไป๊ เดี๋ยวก็ต้องวิ่งตามหลังขบวนหรอก”
รวินท์มองตามเด็กหนุ่มไปจนกระทั่งอีกฝ่ายขึ้นไปยืนประจำที่บนรถในขบวนกระทงใหญ่ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นจึงเดินไปหาตรงที่แซนดี้ พี่นิ้งและตึ๋งยืนรวมกันอยู่
“พี่หมอ ไปๆ ไปรอดูที่ลานแสดงกัน”
“อือ”
แซนดี้ขี่มอเตอร์ไซค์ลัดเลาะพารวินท์ไปยังลานแสดงหน้าสำนักงานเทศบาล หากเมื่อไปถึงก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะจำนวนคนที่แน่นขนัดที่ในลานแสดงนั่น เสียงเพลงและเสียงของพิธีกรที่คอยบรรยายขบวนกระทงใหญ่ในงานดังก้องไปทั่ว
“เราคงได้แค่ยืนดูจากตรงนี้แหละพี่หมอ”
“อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวชัดๆ ค่อยไปดูในคลิปทีหลังก็ได้”
“ไม่มีพี่หมอไปยืนให้กำลังใจใกล้ๆ ไอ้พิงค์มันจะไหวมั้ยเนี่ย งานจะล่มรึเปล่าวะ” แซนดี้ยกมือขึ้นเกาศีรษะ
“เกี่ยวอะไรกับผม” รวินท์ยิ้มบาง “เขาซ้อมมาดีแล้วน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“โธ่ พี่หมออะ ว้าย!” แซนดี้ถูกกลุ่มเด็กสาวเบียดกระเด็นหน้าเกือบทิ่ม เขาหันไปหาพวกเธอทันที กะว่าจะด่าให้ไฝแห้ง แต่เมื่อเห็นปริมาณฝ่าเท้าแล้วก็จำใจต้องชะลอคำด่าไว้
พวกเด็กสาวโวยวายเสียงดัง “พี่วิน! พี่วินนี่นา! พี่วินมายืนทำอะไรตรงนี้ ไกลแบบนี้จะเห็นพี่พิงค์เหรอคะ ขบวนของวิดวะจะมาถึงแล้วนะคะ ไปๆ เข้าไปข้างในกันค้า~”
“ฮะ! เดี๋ยว!” ที่ถามกันนี่ จะไม่รอคำตอบกันหน่อยเร้อ~
ทันตแพทย์หนุ่มถูกบุกเข้าชาร์จ เขารีบหันไปทางแซนดี้เพื่อขอความช่วยเหลือ ทว่าไม่ทัน ตัวเขาถูกลากถูกจูงฝ่ากลุ่มคนแน่นเอี้ยดเข้าไปก่อนแล้ว “แซนดี้~ดี้~ดี้~ดี้~”
“แล้วผมจะทำบุญไปให้นะพี่หมอ!” แซนดี้ป้องปากตะโกนกลับไป
เมื่อถูกกลุ่มเด็กสาวพาฝ่าดงผู้คนเข้าไป โดนหน้าอกหน้าใจเบียดซ้ายขวาหน้าหลังจนเขาแทบจะร้องหามหาหิงค์มาทาสะดือ สักพักก็ไปโผล่กลางกลุ่มเด็กสาวอีกกลุ่มซึ่งอยู่แถวหน้าๆ ของบริเวณลานแสดงได้อย่างไรก็ไม่รู้
“เนี่ย พวกเรามาจองที่รอดูพี่พิงค์กันตั้งแต่เที่ยงเลยนะคะ พี่วินดื่มน้ำหน่อย อ่ะ เฮ้ย เอาพัดมาพัดพี่วินหน่อยเว้ย” พวกเธอประคบประหงมทันตแพทย์หนุ่มกันเป็นอย่างดี “ดีนะเนี่ย เมื่อกี้ออกไปซื้อน้ำกับของกินกัน เจอพี่วินพอดี อย่างกะถูกหวย”
รวินท์แจกยิ้มหวาน คิดว่าครั้งนี้เขาก็โชคดีจริงๆ นั่นละที่ได้พวกเธอช่วยพาเข้ามาดูภูพิงค์ใกล้ๆ “ขอบคุณมากนะครับ ทุกคนใจดีมากเลย”
“โหย พี่วินน่ารักอ่า ถ่ายรูปกันๆ” พวกเธอวุ่นถ่ายรูปกันอยู่ครู่ใหญ่ พิธีกรก็ประกาศว่าขบวนของคณะวิศวกรรมศาสตร์กำลังเคลื่อนเข้ามาในลานแล้ว ทุกคนจึงรีบหันกลับไปดู
เด็กหนุ่มในชุดพื้นเมืองทางเหนือนับสิบคนถือตุงก้าวเข้ามาในลานอย่างเชื่องช้า ตามมาด้วยขบวนนักแสดง และกระทงใหญ่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์
เหล่าเด็กสาวอยู่ในชุดพื้นเมือง ใบหน้าแต้มรอยยิ้มน่ารัก ผมเกล้าไว้สวยงาม พวกเธอทยอยเดินเข้าสู่ลานแสดงกัน ตามมาด้วยนักดนตรีที่ถือโหม่งและฉาบ ปิดท้ายขบวนนักแสดงด้วยรถเวทีที่ใช้ขนกลองสะบัดชัย
“พี่พิงค์จะเห็นพี่วินมั้ยน้า!” สาวๆ เป็นเดือดเป็นร้อนกันกว่าตัวเขาเสียอีก พวกเธอพร้อมใจกันตะโกนร้องเรียก ส่งเสียงดังแข่งกับเสียงพิธีกร เรียกกันอยู่สักพักก็เป็นผล ภูพิงค์หันมาตรงที่พวกเธอยืนอยู่ แล้วพอสบสายตากับรวินท์ เขาก็ยิ้มกว้าง ลืมตัวเรียกชื่ออีกฝ่ายทันที
“พี่วิน!”
เสื้อผ้าที่ภูพิงค์สวมใส่ไม่เหมือนกับอีกสองคนบนรถ และไม่เหมือนนักแสดงคนไหน งานนี้ก็เห็นได้ชัดๆ เลยว่าเด็กหนุ่มได้รับบทเด่นสุดๆ ไปเลยจริงๆ
ทันตแพทย์หนุ่มโบกมือให้ พลางพูดเสียงเบา “สู้ๆ นะ”
ภูพิงค์พยักหน้าหงึกหงัก
พวกเด็กสาวมองไปยังคนในขบวนที มองกลับมาที่ทันตแพทย์หนุ่มอีกที พวกเธอเปรยเบาๆ “โห อิจฉาพี่วินเลยอะ ฟินก็ฟิน อิจฉาก็อิจฉา”
รวินท์ยิ้มน้อยๆ “อิจฉาผมทำไมกัน”
“อิจฉาทั้งพี่วินพี่พิงค์น่ะแหละ!”
เสียงโหม่งดังขึ้นบอกจังหวะแล้ว เด็กหนุ่มสองคนบนหลังรถยกกลองสะบัดชัยขึ้นหาม ขณะที่ภูพิงค์วางไม้ตีกลองลงตรงหน้ากลองและนั่งคุกเข่าลง
สักพักบริเวณนั้นก็เงียบลงสนิท ทำให้เมื่อเครื่องดนตรีเริ่มบรรเลงเพลงเสียงก็ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งลาน ภูพิงค์รวบรวมสมาธิ พอไหว้ครูแล้วก็ฟ้อนไม้ตีกลองในมือ ก่อนจะตีลงไปตามจังหวะที่ฝึกฝนมา เสียงของกลองสะบัดชัยช่วยให้ผู้ฟังรู้สึกฮึกเหิมไปด้วย สีหน้าขรึมของเด็กหนุ่มในยามที่ตั้งใจตีกลองราวกับเป็นคนละคน ดูมีเสน่ห์จนสะกดทุกสายตาในที่นั้นไว้
จังหวะกลองเร่งเร็วขึ้น แต่เด็กหนุ่มยังตีกลองอย่างแข็งขัน ทุกจังหวะสอดคล้องกันได้ดีไม่มีที่ติ เด็กสาวรอบๆ ตัวรวินท์นิ่งอ้าปากค้าง ดูท่าจะหลงเสน่ห์หนุ่มเหนือกันแบบถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว
เมื่อการแสดงจบลง เสียงปรบมือก็ดังกึกก้องขึ้นแทบจะในทันที
ภูพิงค์ยกมือไหว้คนดูในแต่ละทิศ พลางหอบหายใจหนักๆ พอประสานสายตากับรวินท์ก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้ พร้อมกับทำปากถาม “เจ๋งป่ะ”
ทันตแพทย์หนุ่มกระตุกยิ้ม เขาพยักหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ ทว่าสาวๆ รอบตัวเขานี่สิ กรี๊ดกันแทบสลบ
“สวีตอ่ะ! หมั่นไส้คนรักกัน! เป็นแฟนกันก็บอก!”
รวินท์ส่ายหน้าไปมา “เพื่อนกันครับ”
“ค่า! เพื่อนค่า~ ไม่ต้องปฏิเสธแล้วพี่วิน ใครๆ เขาก็ดูรู้”
“ขนาดนั้นเลย” รวินท์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา จากนั้นจึงบอกลากับสาวๆ “ขอบคุณมากนะครับที่อุตส่าห์พาผมมาดูริงไซด์เลย แต่ผมต้องขอตัวก่อนล่ะ”
“มีนัดกับพี่พิงค์ต่อใช่มั้ยล่า”
ทันตแพทย์หนุ่มไม่ตอบ แค่ยิ้มเฉยๆ ซึ่งนั่นก็มากพอที่จะทำให้สาวๆ หวีดกันเสียงแหบเสียงแห้ง แล้วก็ค่อยๆ แทรกตัวเดินฝ่าฝูงชนออกไปช้าๆ
ขณะที่ก้มหน้าก้มตาเดิน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อเขาแว่วๆ เขาจึงเงยหน้าขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ หากก็ไม่พบใคร
อะไรวะ หูฝาดเหรอ?
*TBC*ไหนใครคิดถึงพี่หมอเต้บ้างค้าาา ยกมือหน่อยๆๆๆ เห็นถามถึงกันบ่อยๆ เลยน้า ฮัสกี้เลยพามาส่งเร้ววว 5555555 มาน้อยๆ แต่มาแรวงๆ นะคะ แล้วจะแรงขึ้นอีกเรื่อยๆ กันคิดถึง 55555555555
แต่แหม พี่หมอเต้แอบขโมยซีนคู่เอกไปเบาๆ เลยเนาะ ตอนนี้ต้องเป็นของน้องพิงค์สุดหล่อดิ!
อะไรหลายๆ อย่างก็เริ่มจะชัดเจนขึ้นแล้วนะคะ เดี๋ยวตอนหน้าเราตามไปแอบดูสองหนุ่มลอยโคมกันเนอะ จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกมั้ยน้าาา~
ขอบคุณคนอ่านทุกคนเลยค่า รักนะจุ๊บๆ 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613273 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก