ตอนที่ 17
ฉากสุดท้าย
ไม่รู้ว่าเพราะเมื่อวานนอนไปเต็มอิ่มรึเปล่า วันนี้ผมเลยเข้ากองถ่ายด้วยสีหน้าสดใส ทั้งที่ไม่ควรจะแย้มยิ้มเริงร่าออกมาในสถานการณ์แบบนี้เลยสักนิด
“สวัสดีครับทุกคน ขอโทษเมื่อวานที่ทำให้ลำบาก ผมไม่ขอแก้ตัว แต่จะตั้งใจแสดงให้ดีที่สุด!”
ไม่มีทีมงานคนไหนขานรับ บรรยากาศค่อนไปทางกระอักกระอ่วน ซึ่งผมเตรียมใจไว้อยู่แล้ว หลังพูดความในใจเสร็จก็เตรียมตัวซ้อมบทกับอัครเดช ยังดีที่พระเอกคนดังผู้มีอัธยาศัยดีคนนี้ไม่ใช่คนปากมากช่างสงสัย และค่อนข้างให้เกียรติคนอื่น เมื่อเห็นผมตั้งอกตั้งใจมากจึงมุ่งมั่นกับการต่อบทจนกลายเป็นคร่ำเคร่ง
ธนัทเห็นอัครเดชปรับตัวได้เร็วก็เข้ามาร่วมวงซ้อมด้วย พายนั้นยังมองผมด้วยสายตาประหลาด แต่พอเห็นผมโบกมือยิ้มหน้าบานเหมือนคนบ้าไปแล้ว ก็จำใจต้องเข้าฉากเพราะนี่คือตอนสุดท้ายของซีรีส์เช็กเมท
สิบโมงตรง สื่อมวลชนค่อยๆ มารวมตัวตามเวลานัดหมาย
หลายคนกระเหี้ยนกระหือรืออยากขอสัมภาษณ์ผมซะเดี๋ยวนี้ แต่ถูกเส้นเหลืองกางกั้นห้ามส่งเสียงเพราะนักแสดงทุกคนกำลังทำสมาธิ การเก็บภาพและให้สัมภาษณ์นั้นจะเริ่มหลังจากถ่ายทำฉากนี้เสร็จ
ฉากสุดท้าย...ของมิสเตอร์เอส
“แอคชั่น!”
สิ่งที่มิสเตอร์เอสคาดเดาถูกต้องแล้ว
เพราะหลังยึดฐานทัพไม่นาน อัครเดชก็พาพรรคพวกบุกองค์กรทันที หน่วยงานรัฐที่ตอนแรกตามล่าพายก็เลือกที่จะสนับสนุนเพราะโอกาสตามจับผู้ก่อการร้ายถึงถิ่นมีไม่มาก ในไฟล์ที่มิสเตอร์เอสส่งให้ มีรายชื่อและใบหน้าสมาชิกเกือบทั้งหมด นับเป็นการเปิดโปงครั้งใหญ่ น่าเสียดาย...เพราะไม่มีส่วนของสมาชิกระดับสูง แต่ถึงอย่างนั้นก็นับเป็นผลงานที่ถ้าสำเร็จคงได้เลื่อนขั้นไม่รู้ต่อกี่ขั้น
ในตอนยี่สิบ มุมมองจะสลับระหว่างพระเอกและมิสเตอร์เอส แฮกเกอร์ซึ่งขังตัวเองในห้องควบคุมพร้อมศพที่เริ่มส่งกลิ่นเหม็นนั้นจับจ้องกล้องวงจรปิดไม่กะพริบ พร้อมอำนวยความสะดวก เพราะหลังแบ่งกลุ่มสำรวจรอบอาคาร ไม่ว่าใครจะเดินไปทางไหน ไฟที่ดับอยู่จะติดพรึ่บ ประตูที่ถูกล็อกจะเปิดออก เป็นโอกาสให้จับกุมตัวสมาชิกในองค์กรซึ่งถูกขังอยู่แล้วอย่างง่ายดาย แม้มีเสียงปืนดังขึ้นเป็นระยะ แต่แทบไม่มีใครบาดเจ็บจากการบุกรุกครั้งนี้เลย
การกระทำของมิสเตอร์เอสทำให้เหล่าตำรวจต่างอึ้งทึ่ง ราวกับว่ากำลังเดินในสวนดอกไม้มากกว่าองค์กรใต้ดินที่ก่อเหตุร้ายแรงมาหลายสิบปี เพียงเขาพรมนิ้วมือบนคีย์บอร์ดก็ไม่ต่างกับการบังคับฟ้าบังคับฝน ราวกับพ่อมดผู้มีเวทมนตร์ สามารถควบคุมทุกสิ่งได้ดังใจ
ยกตัวอย่างเช่นตอนที่ฝ่ายอัครเดชกำลังพลาดท่า เพราะมีสมาชิกกลุ่มหนึ่งใช้ทางลับลอบจู่โจม จู่ๆ กลับมีสัญญาณไฟไหม้ดังลั่น พร้อมสปริงเกอร์ฉีดน้ำสาดลงมาเฉพาะตำแหน่งของสมาชิกองค์กร กระสุนจึงเบี่ยงเบนจากเป้าหมาย กลายเป็นฝ่ายถูกโจมตีกลับไม่เหลือสภาพ
บางครั้งบางที เมื่อมีระเบิดถูกโยนออกมา จู่ๆ ประตูเหล็กหนาสำหรับป้องกันภัยก็เลื่อนลงมาตัดกลางซะอย่างนั้น ขวางระหว่างผู้ขว้างกับตำรวจ เมื่อประตูถูกเลื่อนขึ้น ภาพของสมาชิกในองค์กรที่ถูกระเบิดตัวแหลกเหลวแต่ฝ่ายเดียวก็ปรากฏ ช่างเป็นการต่อสู้ที่มีแต่ได้เปรียบโดยแท้!
ความมั่นใจเพิ่มพูนมากขึ้น เหล่าตำรวจฮึกเหิม จับตัวประกันได้มาก แต่ก็มีบางส่วนที่ชิงฆ่าตัวตายเสียก่อน ส่วนตัวผู้นำขององค์กรที่หลบหนีไปได้นั้นมิสเตอร์เอสเองก็จนปัญญา เพราะในฐานข้อมูลไม่มีการเชื่อมโยงใดๆ ถึงคนคนนั้นเลย สมาชิกระดับสูงบางรายก็ปิดเป็นความลับ ขนาดห้องพักอยู่ตรงไหนยังไม่มีในแผนผัง ราวกับว่าลบหายจากระบบไปดื้อๆ แต่ยังไงก็ตาม...การลงมือครั้งนี้นับว่าประสบความสำเร็จ เพราะองค์กรแห่งนี้คงไม่สามารถผงาดขึ้นมาได้อีกหลายปี
เสียงปืนเริ่มเงียบลงเมื่อการตรวจค้นมาถึงจุดสิ้นสุด อัครเดชหยุดยืนหน้าห้องควบคุม โบกไม้โบกมือบอกให้มิสเตอร์เอสเปิดประตูมาเจอกันด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เพื่อนสนิทไม่ได้ทรยศอย่างที่คาด
มิสเตอร์เอสเผยยิ้มบาง
เป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความอัดอั้นและขมขื่นมากกว่ายินดี
จบแล้วหรือ...
ในที่สุดก็ถึงตอนจบแล้วหรือมิสเตอร์เอสมองเหม่อข้อมูลเบื้องหน้า เขาจนปัญญากับการตามตัวระดับสูงขององค์กรอย่างไร ตอนนี้ก็รู้สึกหมดหวังเช่นนั้น บนหน้าจอคือรายละเอียดของเครื่องติดตามตัวที่ฝังในร่างกาย ในที่สุด...มิสเตอร์เอสก็รู้แล้วว่าทำไมองค์กรถึงยอมให้อิสระเขาอีกครั้ง ยอมให้ปฏิบัติภารกิจนอกสถานที่ครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งที่นับเป็นบุคคลอันตราย
เพราะเครื่องติดตามตัวนั้นมีลูกเล่นน่าละอายอย่างที่เคยคาดการณ์ มันถูกฝังในหน้าอก ข้างหัวใจ เป็นอุปกรณ์ที่สามารถควบคุมผ่านรีโมต จับสัญญาณผ่านการเต้นของหัวใจ
และสาเหตุที่มิสเตอร์เอสยังคงมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ ก็เพราะนอกจากประตูของห้องควบคุมจะเก็บเสียง แข็งแกร่ง และยากทำลายแล้ว ยังปิดกั้นทุกสัญญาณจากภายนอกเว้นแต่จะส่งออกจากภายใน สมแล้วที่นับสถานที่ปลอดภัยอันดับหนึ่งในองค์กร
ใช่ หากออกไป มิสเตอร์เอสจะต้องตาย
หัวหน้าองค์กรไม่มีวันปล่อยเขา เครื่องติดตามตัวนั้นบ่งบอกตำแหน่งตลอดเวลา ทันทีที่ประตูเปิดออก รีโมตจะจับสัญญาณพร้อมทำงานได้ทันที เพียงกดปุ่ม เครื่องที่ฝังในร่างก็จะปล่อยกระแสไฟฟ้าเพื่อหยุดการทำงานของหัวใจ
แต่ถ้าไม่ออกไป เขาก็อดตาย หรืออาจจะติดเชื้อจากศพตายอยู่ดี
อัครเดชยังคงโบกมือผ่านกล้องวงจรปิดหน้าประตู ปากขยับโวยวายเรียกชื่อสหาย แม้จะไม่ได้ยินเสียง แต่มิสเตอร์เอสกลับหลุดยิ้ม ก่อนจะลุกขื้นช้าๆ
เขาเปิดประตู
“มิสเตอร์เอส!”
อัครเดชอ้าแขน แย้มยิ้มกว้าง เฝ้ารอให้สหายเดินเข้าไปใกล้ มิสเตอร์เอสทำตามประสงค์ เข้าไปหาเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันในฐานะสหายมาเนิ่นนาน ซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดนั้น
ก่อนจะนิ่วหน้า
นิ้วเรียวบางขยำเสื้อตำแหน่งหน้าอกข้างซ้าย ร่างกายกระตุกเบาๆ หนึ่งที
“มิสเตอร์เอส?”
ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างที่ค่อยๆ ทรุดลงอย่างเชื่องช้า
“มิสเตอร์เอส!!”
ท่ามกลางความยินดี และสายตาชื่นชมจากกลุ่มตำรวจที่มองมิสเตอร์เอสไม่ต่างจากพ่อมดแห่งวงการแฮกเกอร์ กลับกลายเป็นความตกตะลึงเมื่ออัครเดชตะโกนลั่น ธนัทและพายซึ่งเพิ่งมารวมกลุ่มรีบวิ่งเข้าหา เผยสีหน้าร้อนรนและไม่อยากเชื่อ
“ทำไม...”
ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะตอนนี้มิสเตอร์เอสไม่ได้ยินเสียงแม้อัครเดชจะเรียกชื่อไม่ยอมหยุด
เขาได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นช้าลง...ช้าลง...
ท่ามกลางความแตกตื่น มีเพียงมิสเตอร์เอสที่สงบอย่างประหลาด
และเผยยิ้มอย่างภูมิใจในการตัดสินใจครั้งนี้
เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น อัครเดชก็เข้าใจ
เลิกเรียกชื่ออย่างบ้าคลั่ง แต่ค่อยๆ โอบประคองร่างนั้นอย่างถนอม ก้มกระซิบเสียงแผ่วเบาเจือสะอื้น
“หลับให้สบายนะ ‘____’ ”
ภาพถูกฉายให้เห็นริมฝีปากที่ขยับทว่าไร้เสียง ปกปิดชื่อจริงของมิสเตอร์เอสแม้ในนาทีสุดท้าย
“คัต!”
เสียงของผู้กำกับชำแรกทุกโสตประสาทของทุกคนที่จับจ้องฉากทรงพลังเบื้องหน้า ก่อนเสียงปรบมือจะค่อยๆ ดังขึ้นจนกลายเป็นกึกก้องในสตูดิโอ โดยเฉพาะสื่อมวลชนที่ถูกเชิญมาเก็บภาพเป็นครั้งที่สอง แม้จะเพิ่งโดนเบี้ยวมาหมาดๆ แต่เมื่อถูกเชิญอีกครั้ง นักข่าวที่กระหายข่าวฉาวย่อมยินดีกระโจนเข้ามาเก็บเกี่ยวหวังเห็นภาพลักษณ์แย่ๆ ของจิระ แต่สิ่งที่ปรากฏตอนนี้ คือมิสเตอร์เอสที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อช่วยพวกพ้อง ช่วยชีวิตคนมากมายที่ถูกองค์กรคร่าไปอย่างไม่เต็มธรรม ร่างที่ค่อยๆ ทรุดลงโดยไม่ปริปากถึงความจริงอันเจ็บช้ำนั้นช่างสะเทือนอารมณ์จนบางคนถึงกับหลั่งน้ำตา ลืมเสียสนิทว่ามาวันนี้เพราะตั้งใจสัมภาษณ์เรื่องคลิปหลุด ไม่ใช่ชื่นชมยินดีกับการแสดงอันน่าทึ่ง
“สุดยอดเลยจิระ ฉันเหมือนถูกช็อตหัวใจไปด้วยเลยตอนคุณกระตุกตัวเบาๆ” นักข่าวประจำช่องของบริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ที่ได้ประชิดตัวนักแสดงก่อนช่องอื่นๆ รีบปราดเข้าหาจิระทั้งน้ำตา “เทคเดียวผ่าน ไม่มีถ่ายแก้ไม่มีถ่ายซ่อม ฝีมือล้วนๆ เลยนะคะเนี่ย”
และคาดว่าคงโดนคมสันกำชับให้พูดถึงคุณงามความดีมากกว่าเรื่องเสื่อมเสีย
ผมเผยยิ้มบาง ดวงตาแฝงความขมขื่นเพราะยังจมกับอารมณ์ของมิสเตอร์เอส เมื่อครู่ทุ่มเทแสดงไปสุดตัวจนลืมไปว่าอยู่ท่ามกลางนักข่าวและสายตานับร้อยคู่ พอถูกถามถึงเพิ่งได้สติ จะปรับให้ฉีกยิ้มสดใสก็ทำไม่ทันแล้ว
ไม่รู้ว่าจะขอบคุณพายดีมั้ย เพราะตอนแรกผมกังวลกับการเปิดกองมาก กลัวทุกอย่างสารพัดจนเรียกได้ว่าตีตนไปก่อนไข้ แต่พอเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไป ความกังวลทั้งหลายถูกสลัดทิ้ง สามารถตั้งสมาธิกับการถ่ายทำได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เคยทำงานมา
“โอ๊ย ดูเปราะบางจนไม่กล้าแตะเลยค่ะ ถ้าแตะแล้วจะแตกสลายมั้ย”
ผมหลุดหัวเราะ เริ่มกลับเป็นนายจิระคนเดิม เพิ่มเติมคือไม่เกรี้ยวกราด
“ไม่แตกหรอกครับ” ผมตอบ ก่อนจะหันไปมองอัครเดชที่รีบเช็ดน้ำตาเพื่อโผล่หน้ามาร่วมวงสัมภาษณ์ด้วย
“เห็นเด็กใหม่ดีกว่าผมตลอดเลยนะ” อัครเดชเอ่ยกึ่งงอน เพราะค่อนข้างสนิทสนมกับนักข่าวสายบันเทิงประจำช่องคนนี้ “ไม่ชมกันบ้างเลย”
“โธ่ อัครเดชน่ะดีอยู่แล้ว เนอะจิ เนอะนัท”
“ใช่ครับ พี่อัคแสดงดีมาก ตะโกนจนหูผมแทบแตก” ธนัทเดินตบบ้องหูเข้ามาร่วมวง “เสียดายมากเลยที่ฉากสุดท้ายเน้นที่ตัวพระเอกกับมิสเตอร์เอส ผมเองก็ยืนน้ำตาคลอเหมือนกันนะ แต่ไม่มีใครเห็นเลยล่ะสิ คนนอกสายตาก็แบบนี้”
“โธ่ นัทจ๋า อย่าน้อยใจไปเลยนะ” นักข่าวสาวรีบประจบทันที “เทียบกันแล้ว ระหว่างอัคร้องไห้ กับนัทร้องไห้ ภาพนัทร้องไห้ก็ต้องน่าดูกว่าอยู่แล้ว”
“อ้าว จู่ๆ ก็กลายเป็นคนนอกสายตาแทนนัทซะงั้น” อัครเดชพูดติดตลก
“เห็นทั้งสามคนยังสนิทกันแล้วดีงามเหลือเกิน ทำงานด้วยกันมาถึงซีซันสองแล้วรู้สึกยังไงบ้าง โดยเฉพาะกับจิระ ตอนซีซันหนึ่งทั้งคู่ชมไว้เยอะเลย ตอนนี้มีเปลี่ยนความคิดบ้างมั้ยคะ”
“มีสิครับ” อัครเดชทำหน้าจริงจัง “เพราะคงไม่มีใครกล้าปฏิเสธว่าจิแสดงเก่งขึ้นมาก”
“เขาเป็นนักแสดงยอดฝีมือครับ” ธนัทกล่าวเสริม “บทนักแสดงสมทบชายปีนี้ต้องเป็นของเขาแน่”
“อ้าว แล้วนัทไม่อยากได้เหรอคะ”
“ผมยอมให้เขาตั้งแต่ตอนทรุดตัวแล้ว แค่เห็นสีหน้านั้นน้ำตาร่วงก็ออกมาเองไม่ต้องบังคับเลย” ธนัทคล้องคอผม ก่อนจะยกนิ้วให้ “สุดยอดเลยจิ”
“ขอบคุณนะ” ผมพูดทั้งที่ยังตัวเกร็ง ไม่ชินเลยจริงๆ กับการถูกเนื้อต้องตัวแบบโจ่งครึ้มเนี่ย
“แล้วพายล่ะคะ”
“เขาไปเข้าห้องน้ำตั้งแต่ผู้กำกับสั่งคัตน่ะ นั่นไง มาแล้ว พาย!” ธนัทโบกมือเรียกนักแสดงหลักอีกคนให้มารวมกลุ่มเพื่อถ่ายภาพเป็นที่ระลึก
“เหมือนพายจะไม่ค่อยสนิทกับทุกคนเท่าไหร่เลยนะคะเนี่ย”
“พายโลกส่วนตัวสูงน่ะครับ เราไม่สนิทกัน แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันนะ” ธนัทอธิบาย
“แต่พายกับจิระคงสนิทกันใช่มั้ยคะ เพราะได้ถ่ายโฆษณาด้วยกันตั้งสองครั้ง แถมยังเคยไปงานมีตติ้งกันด้วย”
“ไม่รู้สิครับ ผมอยากสนิทกับเขานะ แต่คงต้องถามพายแล้วล่ะว่าเขาอยากสนิทกับผมมั้ย” ผมโยนขี้ให้คนที่ทำตัวลีบเหมือนดาวพระศุกร์ผู้ถูกกลั่นแกล้งรังแก
“ผมไม่กล้าตีสนิทจิระหรอกครับ ก็เขาเป็นคนของ...ขอโทษครับ เรื่องนั้นผมไม่ควรพูด”
แถมยังพยายามจะลากเข้าเรื่องใช้เส้นให้ได้
“จิเป็นของทุกคนไง” ธนัทช่วยกลบเกลื่อน “เนอะ”
“ไม่ใช่!” นักข่าวสาวคัดค้านสุดเสียงด้วยจริตเกินจริง “จิระ มิสเตอร์เอส และซีเคร็ท เป็นของฉันคนเดียวต่างหาก!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางบรรยากาศที่ควรเต็มไปด้วยความเครียดขึงโกรธเคือง ผมกลับหัวเราะออกมาสุดเสียง
เพียงเท่านี้ก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
หลังนักข่าวประจำบริษัทเก็บภาพของสี่นักแสดง ก็ถึงคิวของสื่อมวลชื่อช่องอื่นรุมสัมภาษณ์ อัครเดช ธนัท และพายพากันเว้นที่ให้อย่างรู้ดีอยู่แล้วว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น สองคนแรกมองผมอย่างเป็นห่วง ส่วนคนหลังมองผมอย่างชอบใจ
คราวนี้ผมเลือกที่จะหุบยิ้ม เผยใบหน้าหม่นเศร้าทันทีที่ไมค์จำนวนมากจ่อปากจนแทบจะยัดรูจมูก
“เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมจิระถึงไม่มากอง”
“ผมอาหารเป็นพิษครับ” ผมตอบตามที่ตระเตรียมกับคมสัน
“แล้วคลิปหลุดหมายความว่ายังไงเหรอคะ”
พลันไหล่ผมสั่น เลียนแบบพายที่ทำทีเหมือนถูกกลั่นแกล้ง
“เรื่องนั้น...” เปลือกตาผมสั่นระริก “เป็นเสียงของผมจริงๆ ครับ” ผมเอ่ยพลางห่อไหล่อย่างไม่มั่นใจว่าควรจะพูดดีรึเปล่า ท่าทางราวคนถูกรังแกนั้นทำให้เหล่านักข่าวยิ่งสาดคำถามไม่ยอมหยุด
“ผมไม่ขอเอ่ยถึงว่าทำไมถึงพูดประโยคพวกนั้นออกมา เพราะค่อนข้างซับซ้อน พวกคุณคงไม่คิดว่าผมจะพูดโพล่งออกมาดื้อๆ โดยไม่มีมูลเหตุใช่มั้ยล่ะครับ แต่ผมขอจบเรื่องตรงนั้นดีกว่า ผมไม่อยากพาดพิงใคร เอาเป็นว่าผมขอใช้พื้นที่ตรงนี้อธิบายความจริงทั้งหมด”
ผมสูดหายใจเฮือก ก่อนจะเงยหน้าขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงติดสั่นเป็นระยะ
“ผมโดนบังคับจริงๆ พวกคุณก็รู้...ตอนซีซันแรกผมทำเรื่องไว้ยังไง ผมไม่กล้ากลับมารับงานในกองนี้อีกหรอกครับ ผมไม่อยาก...ให้ทุกคนถูกมองไม่ดี แต่ในเมื่อคนใหญ่คนโตเห็นว่าเหมาะสม และคนเขียนบทก็วางพลอตเรื่องมาแล้ว ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ การเดินเข้ากองทั้งที่เคยสร้างชื่อไว้เนี่ยไม่ใช่เรื่องน่าดีใจหรอกนะครับ”
ผมฝืนหัวเราะด้วยดวงตาหม่นเศร้า
“แต่ถึงอย่างนั้นผมก็พยายามทำให้ดีที่สุด ผมตั้งใจกว่าเดิมหลายเท่า ไม่อยากให้ทุกคนต้องผิดหวัง ไม่อยากให้ผู้ใหญ่และคนเขียนบทที่ให้โอกาสผมต้องเสียใจ ผมทุ่มเทกับการแสดงเป็นมิสเตอร์เอสและซีเคร็ทมากจริงๆ”
ไม่มีใครกล้าปฏิเสธในเมื่อภาพเมื่อครู่ยังติดตา
มิสเตอร์เอสที่น่าสงสารซ้อนทับกับจิระที่ดูเปราะบางเหลือทน
“แล้วคลิปหลุดเรื่องเตโชละคะ”
“เรื่องนั้น...” ผมเว้นช่วงเล็กน้อย ทำให้นักข่าวต่างลุ้นว่าจะแก้ตัวยังไง แต่ผมไม่คิดจะพูดถึงเนื้อหาในคลิปหรอก ผมแค่บอกเล่าความสัมพันธ์ทั้งหมดอย่างจริงใจก็เท่านั้น “ผมรู้จักกับเขาตั้งแต่ตอนถ่ายเอ็มวีเพลงเวลา เขามาขอลายเซ็นผม หลังจากนั้นก็เจอหน้ากันตลอด พวกเราอยู่ห้องติดกันครับ เตโชเป็นเพื่อนข้างห้องผม เขามักจะมาฝากท้องบ่อยๆ เพราะมัวแต่แต่งเพลงจนลืมกินข้าว ผมไม่อยากให้เขาหิวตายก็เลยต้องจำใจทำ แลกกับเงินแค่สองพันบาทต่อเดือน”
สิ่งที่ปกปิดมาตลอดถูกเอ่ยออกมาง่ายดาย โดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครคิดเห็นอย่างไร โดยเฉพาะกับเจ้าบ้าเตโชที่มีนาฬิกาก็เหมือนไม่มี เวลาเขาจดจ่อจะทำอะไรแล้วจะนั่งทำลืมวันลืมคืน นอนก็ไม่ยอมนอน ข้าวก็ไม่ยอมกิน
“ไม่คุ้มเลยใช่มั้ยครับ ผมต้องซื้อวัตถุดิบ ทำอาหารให้เขาสามมื้อต่อวัน ถ้าวันไหนมีงานแล้วเขาอยู่ห้อง ก็ต้องทำเผื่อใส่ปิ่นโตไปแขวนไว้กับกลอนประตู ช่วงหลังมานี้เตโชกินจุมาก เขากินข้าวสองจานทุกครั้ง ทำให้รายจ่ายผมยิ่งมากไปใหญ่ ก็ยังดี ที่เขาเสนอตัวช่วยทำความสะอาดห้อง ล้างจาน ล้างห้องน้ำให้ผมเป็นการตอบแทน เตโชทำงานบ้านเนี้ยบมากนะครับ แต่ห้องตัวเองรกอย่างกับขยะ เศษกระดาษงี้เต็มไปหมด ผมเคยบอกให้เขาเก็บกวาดหลายครั้ง แต่เก็บได้ไม่นานก็กลับมารกใหม่ มันคงเป็นสไตล์ของเขา ผมเลยเลิกบ่นแล้ว” ใบหน้าที่เพิ่งสลดซึม ค่อยๆ เผยยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อบอกเล่าทุกอย่างแบบหมดเปลือก “เตโชชอบมิสเตอร์เอสมาก พวกเราเลยนั่งดูเช็กเมทด้วยกันทุกเสาร์-อาทิตย์ เพราะอย่างนี้เขาถึงไม่รับงานในช่วงวันหยุดตอนเย็นเลย จะไปก็ต่อเมื่อหลังสี่ทุ่ม”
ราวกับว่าการกล่าวถึงเรื่องราวเหล่านี้คือความสุขของผม ความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ กิจกรรมที่ทำร่วมกัน เพียงนึกถึงดวงตาของผมก็เปล่งประกาย
“อันที่จริงแล้วเพลงหิวรักก็เป็นเพลงที่เขาร้องตัดพ้อผมเพราะมัวแต่แต่งเพลงจนไม่ได้ยินเสียงกริ่ง ตอนนั้นผมนึกว่าเขาไม่อยู่ห้องเลยนั่งกินข้าวคนเดียว เล่นเอาเตโชเกือบชวดแกงส้มชะอมไข่ ปลาทูทอด น้ำพริกกะปิ ผมขำแทบตายตอนเขาร้องเพลงนี้เพราะนึกว่าจะอดกิน แต่ความจริงแล้วผมกินคนเดียวไม่หมดหรอก สุดท้ายเลยต้องไปอุ่นให้เขาใหม่ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ เขาถึงเอามาแต่งเป็นเพลงยาวแถมยังลากผมไปเป็นพระเอกเอ็มวีด้วย”
นักข่าวบางคนหลุดหัวเราะ เพราะจนถึงปัจจุบันเพลงหิวรักก็ไม่ต่างจากไวรัสระบาด ถูกเอามาร้องแปลงเนื้อสนุกสนานตามร้านอาหาร เป็นที่ติดหูไม่ว่าใครก็ร้องตามได้ พอรู้ความเป็นมาบรรยากาศเครียดขึงกลับกลายเป็นสบายๆ เหมือนมาบอกเล่าเรื่องราวในชีวิตประจำวันสุดแสนธรรมดา
“ผมว่า...เท่านี้น่าจะเพียงพอสำหรับการอธิบายแล้วนะครับ”
ไม่มีนักข่าวคนไหนกล้าถามเพิ่มเติม เพราะสิ่งที่เล่าออกมาทั้งหมด ไม่ได้เกี่ยวกับว่าผมจะแย่งแฟนคลับของเขา ไม่ได้เกี่ยวว่าผมจะเกาะเตโชดังเลยสักนิด มันคือเรื่องราวของเราสองคนที่คบหากันอย่างบริสุทธิ์ใจ
หลังตอบนักข่าวครบทุกคน ผมก็เดินไปหาคนหน้ามึนที่เพิ่งเข้ามาในสตูดิโอ วันนี้เขาต้องยื่นเนื้อเพลงฉบับเสร็จสมบูรณ์กับคมสันเป็นครั้งสุดท้าย
“ผ่านมั้ย” ผมถามอย่างกังวล เพราะเตโชดูเหม่อๆ เหมือนสติไม่ค่อยอยู่กับตัว
“ผ่าน”
“ผ่านแล้วทำไมตาลอยอย่างนี้ โดนว่าอะไรมาเหรอ”
“เปล่า” เตโชมองผม มองฉาก ก่อนจะยิ่งทำตาละห้อย “เสียใจอดเห็นจิระแสดง”
“ไว้ไปดูตอนฉายจริงสิ”
“อยากเห็น”
“อดใจไว้เจ้าตูบ”
“อยากเห็น”
“โว๊ะ ก็บอกว่าไว้รอดูด้วยกันไง!”
ไอ้บ้านี่ต้องเป็นโรคจิตแน่ มีที่ไหนกัน เห็นผมหัวเสียแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“กลับกัน”
“ยังกลับไม่ได้ เดี๋ยวมีถ่ายภาพรวม กับถ่ายฉากเก็บตกอีกนิด”
“รอดู เย้”
“หึ ไม่ได้ถ่ายเก็บฉากนั้นหรอก อย่าดีใจหน่อยเลย”
เตโชคอตก ผมเลยลูบหัวเขาอย่างปลอบแกมหยอก ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันทำให้ผมต้องเงยหน้าขณะที่เตโชก้มหัว พวกเราเลยสบตากันทั้งรอยยิ้มขบขัน
มารู้ตัวหลังจากนั้นก็ตอนรูปผมลูบหัวเตโชถูกเผยแพร่ในโซเชียล ไม่รู้ว่านักข่าวเจ้าไหนแอบถ่ายไว้ ด้วยข้อตกลงกับทางกองถ่าย ทำให้รายละเอียดเกี่ยวกับเช็กเมทถูกเก็บเป็นความลับ เผยแต่บทสัมภาษณ์บางส่วนของวันนี้
‘แฟนคลับ #เตโชจิระ ทั้งหลายคะ เดี๊ยนขอเตือนเลยว่าอย่าเชื่อกระแส อย่าหลงกลคลิปหลุด จงอ่านบทสัมภาษณ์แล้วกรีดร้องด้วยทั่วกัน!’
...ผมไม่ขอบอกว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เอาเป็นว่ากระแสคู่จิ้นกำลังจะถูกกลบด้วยคู่จริง เดี๋ยว! ทุกคนโปรดใจเย็นก่อน ผมกับเตโชไม่ได้คบในแง่นั้นสักหน่อย พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันเฉยๆ เพื่อนสนิทกันน่ะเข้าใจมั้ย!!!
--------
เช็กเมทยังมีต่ออีกนิดหน่อย แต่ก็ถือว่าใกล้ส่งท้ายกันแล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามซีรีส์เรื่องนี้ เราดีใจมากที่มีหลายคนชอบและติดเช็กเมทเหมือนกัน แต่ถึงซีรีส์จะจบ เรื่องราวของจิระยังมีต่อค่ะ มาเอาใจช่วยคู่มึนกันด้วยนะคะ!
เพจนักเขียนที่ปลื้มใจกับการเติบโตของจิระมาก ปล.เห็นหลายคนยังไม่ค่อยพอใจที่ปล่อยพายไป แต่เราเห็นว่า...เรื่องนี้ก็ผิดกันหลายฝ่าย และถ้าให้เอาคืนทวงความยุติธรรมให้จิระ ก็ต้องย้อนดูว่าพายเป็นคนโดนตัดหน้าไม่ได้รับความยุติธรรมก่อน และทุกอย่างจะไม่แย่ขนาดนี้ถ้าจิระไม่สร้างเรื่องตั้งแต่ซีซันแรก เรียกว่าปัจจัยหลายอย่างมารวมกันค่ะ เมื่อเป็นแบบนี้ เราเลยคิดว่าจะเอาคืนกันไปกันมาก็คงไม่ต่างกับที่พายทำ สะใจแต่เสียกันหมด เพราะแค่นี้เช็กเมทก็โดนมองว่าเอาเด็กเส้นมาเล่น มีปัญหากับนักแสดงแล้ว และถ้านักแสดงมีปัญหากันเอง จะเป็นอย่างคมสันบอกค่ะ คือแฉได้แต่เรตติ้งตกแน่ จิระเลยไม่เลือกแฉ แต่หันมาพยายามให้เต็มที่ แสดงความสามารถออกมาแม้จะยืดอกยอมรับว่าเป็นเด็กเส้น ทำในสิ่งที่พายทำไม่ได้ ตอกหน้านักข่าวด้วยฉากทิ้งทวนของมิสเตอร์เอส...เราว่านี่เป็นการเอาคืนอีกทางหนึ่งที่ดีกับทุกคนและตัวจิระเองค่ะ รวมทั้งเป็นหลักฐานว่าจิระได้เติบโตแล้วจริงๆ นะ ^ ^
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 174992 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก