ตอนที่ 10
เพลงแห่งมิตรภาพ (เหรอ?)
เมื่อเพลงหิวรักขึ้นอันดับหนึ่งทุกชาร์ต มีหรือผมจะรอดพ้น
ใช่ครับ ผมกับเตโชถูกติดต่อให้ออกรายการร่วมกันอีกแล้ว!
แถมยังเป็นรายการสัมภาษณ์เจ้าเก่าเวลาเดิม งวดก่อนยังเก็บเศษหน้ากลับมาไม่ครบแล้วมีหรือผมจะไประเบิดตัวเองตายในคราวนี้ หึหึหึ คมสันเอ๋ย คิดว่าใช้มุกเดิมเล่นงานผมได้รึไง คราวนี้เบอร์พร้อม โทรปฏิเสธง่ายดายสบายอุรา ผมกระหยิ่มยิ้มย่องก่อนจะกดโทรศัพท์เตรียมต่อสาย ถ้าไม่ติดว่า...เตโชสะกิดให้ผมตื่นจากฝันแล้วส่งโทรศัพท์ของเขาให้ดู
บนจอคือเพจของบริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ที่มีการโปรโมทงานของดาราในสังกัตอย่างต่อเนื่อง และตอนนี้...โพสปักหมุดก็คือรายการสัมภาษณ์ที่เปิดเผยรายชื่อผมกับเตโช พร้อมประกาศรับสมัครแฟนคลับมาเข้าร่วมการถ่ายทำด้วยกันในวันศุกร์หน้า!!
ผมมองเตโชด้วยสายตาว่างเปล่า
คนหน้ามึนมองผมตอบไม่หือไม่อือ แต่ตบบ่าเบาๆ พร้อมหยิบโทรศัพท์ในมือผมมาถือเพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“อ๊าก!”
จิระเกรี้ยวกราดแล้ว!
ผมขว้างหมอนบนโซฟาออกไปสุดแรง ได้ยินแรงตกกระทบกับกำแพงดังปุ แต่ครั้งเดียวไม่สาแก่ใจเอาซะเลย ผมมองหาของโชคร้ายชิ้นต่อไป ก่อนจะชะงักเมื่อเตโชเดินไปหยิบหมอนใบนั้นมาแล้วส่งให้ผมด้วยสีหน้าไร้อารมณ์...
ผมหยิบหมอนมาฆาตกรรมเป็นครั้งที่สอง คราวนี้ยืนมองเตโชเดินเอื่อยๆ ไปก้มเก็บด้วยความรู้สึกพิลึกพิลั่นอย่างประหลาด พอเขาส่งให้อีกครั้งก็จับหมอนเขวี้ยงออกไปทันทีโดยไม่ออมแรง ครั้งที่สี่ ที่ห้า...เหมือนจะลืมจุดประสงค์ยังไงชอบกล อารมณ์คุกรุ่นหายไปแล้ว เหลือเพียงความสงสัยว่าเขาจะตามเก็บได้นานแค่ไหน
สิบครั้งผ่านไป ผมยืนหอบ ส่วนเตโชถือหมอนส่งให้ไม่รู้สา พอมองหน้าเขาพลันรู้สึกคันยุบยิบในใจขึ้นมา
“ขอมือหน่อย”
คักยุบยิบเพราะคิดว่าเขาเป็นหม--- เอาเป็นว่าเตโชไม่ได้ทำตามคำนั้น แต่ยื่นหมอนให้ก่อนจะยืนเพ่งพิจารณา จนมั่นใจว่าผมไม่คิดจะเล่นขว้างลูกบอล เอ๊ย ขว้างหมอนต่อนั่นแหละ ถึงได้เดินไปหยิบไม้ถูพื้นมาปฏิบัติการทำความสะอาดห้องต่อตามประสาคนใช้แรงงานแลกอาหารประทังชีพ
ผมทิ้งตัวนอนเอนกับโซฟาพลางยกขาไขว้บนที่เท้าแขน อดยอมรับไม่ได้ว่าพักหลังมานี้ยามอยู่กับเตโชยาดมคู่ใจไม่ค่อยได้ออกโรงนัก เพราะเขามีวิธีระบายความกรุ่นโกรธของผมให้ลดเลือนลงอย่างน่าอัศจรรย์
“เตโช” หลังรอจนเขาถูพื้นเสร็จ ผมก็รีบเรียกเจ้าตูบก่อนที่เขาจะหนีไปขัดห้องน้ำ เตโชเป็นโรคจิตชอบขัดห้องน้ำ วันดีคืนดีจะฮัมเพลงออกมาด้วย คงเพราะห้องน้ำเสียงก้อง เวลาขัดพื้นก็มีจังหวะจะโคนเสริมสร้างจินตนาการในการแต่งเพลงดีเยี่ยม “มานี่ก่อน มาคุยกับฉันก่อน”
เตโชเดินเอื่อยๆ มาแทรกตัวบนโซฟาโดยที่ผมยังนอนเอกเขนกอย่างขี้เกียจและอ่อนเพลีย ต้องเข้ากองเกือบทุกวัน บางวันรับอีเวนต์วิ่งวุ่นชุลมุน พอมีโอกาสได้พักเลยนอนตัวเหลวไม่แคร์สายตาใคร
“ถ้าเดาไม่ผิด รายการต้องเชิญพวกเราไปพูดเรื่องเอ็มวีหิวรักแน่ๆ คมสันเก่งเรื่องการโปรโมทอยู่แล้ว ไม่ว่าจะให้ทำอะไร นายต้องมองหน้าฉันก่อนค่อยเออออไปกับเขานะ เพราะพิธีกรคงชงคู่เราสุดๆ สร้างกระแสระหว่างที่นายยังไม่มีเพลงใหม่”
“มีนะ”
“หืม นายกำลังทำเพลงเช็กเมทอยู่ไม่ใช่เหรอ อันนั้นต้องเก็บเป็นความลับสิ!”
เตโชไม่ตอบแต่มองซ้ายมองขวาหากีต้าร์คู่ใจ น่าเสียดายที่เป็นห้องของผมเลยเจอแต่ไม้ถูพื้นคู่บุญเท่านั้น
พลันเขากระแอมไอ ก่อนจะร้องออกมาสดๆ โดยไม่มีดนตรีคลอ
เมื่อมีเธอเข้ามา ข้างกายฉันไม่เคยเงียบเหงา
อยากมีเธอแบบนี้ทุกวัน เพื่อให้ตัวฉันมีชีวิตในแบบที่ไม่เคยเป็น“นั่นมันเพลงที่นายร้องตอนถ่ายเอ็มวีหิวรักนี่ จะเอามาแต่งต่อเป็นเพลงใหม่เหรอ”
เตโชพยักหน้า ไม่อยากจะชมให้เขาได้ใจเลยว่าเวลาร้องโดยไม่มีดนตรีอย่างนี้ก็เพราะสะท้านทรวงทะลวงไส้ไปอีกแบบ โดยเฉพาะตอนร้องต่อหน้าผม อยู่บนโซฟานั่งเบียดอยู่ด้วยกันอย่างนี้ ผมได้ยินเสียงเขาชัดแจ๋วเหมือนมาร้องอยู่ข้างหูเลยทีเดียว
“จะโฆษณาในรายการเลยเหรอ” ผมลูบแก้มตัวเองกลบเกลื่อนเลือดที่สูบฉีดผิดปกติ
เตโชพยักหน้ารับ คล้ายจะเห็นหูหางกระดิกรางๆ เมื่อผลตอบรับจากผมออกมาดีกว่าที่คาดหวัง
“แล้วชื่อเพลงอะไร”
“มิตรภาพตราบฟ้าดินสลายมลายสิ้นทั้งอินทรีย์”
...ประโยคที่พูดยาวสุดในรอบเดือน ฟังจบสิ่งแรกที่ทำคือการปาหมอนใส่หน้าเตโช เขาช่วยให้ผมระบายความเครียดได้ก็จริง แต่ก็เป็นคนหนึ่งที่จุดชนวนอารมณ์ได้ดีเยี่ยม!
เตโชก้มเก็บหมอนที่ร่วงตกโซฟาส่งให้ผม ก่อนจะยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก
“เคียงใจ”
“อะไร”
“ชื่อเพลง”
ผมนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตระหนักได้ว่านั่นคือชื่อเพลงจริงๆ ส่วนไอ้ก่อนหน้านี้คือมุก
...คนหน้ามึนคิดจะเล่นตลกช่างดูยากเสียนี่กระไร
“แล้วจะเริ่มอัดตอนไหน ฉันได้เป็นพระเอกเอ็มวีอีกรึเปล่า”
“ยังแต่งไม่จบ” เตโชตอบ “ทำเช็กเมทก่อน”
“แล้วเรื่องพระเอกเอ็มวีล่ะ” ผมถามย้ำ แต่คนหน้ามึนกลับลุกจากโซฟาแล้วเดินไปขัดห้องน้ำซะงั้น ผมตามเขาต้อยๆ หมายจะเค้นคอ อารมณ์พร้อมปะทุเต็มที่ ก่อนจะถูกเสียงฮัมเพลงเบาๆ นั้นสูบหายไปอย่างรวดเร็ว
ฉันจะเข้าใจเธอ จะรับฟังเธอ จะต้องการเธอ
จะไม่แยกจาก และเคียงกันตลอดไป
“และแล้วก็มาพบกับสองหนุ่มอีกครั้ง ขอเสียงปรบมือต้อนรับให้จิระกับเตโชด้วยค่า!”
รายการเดิม คนเดิม แต่ผลตอบรับไม่เหมือนเดิม
ผมถึงกับยืนเหม่อเมื่อเห็นป้ายชื่อ ‘จิระ’ เป็นครั้งแรก ตอนอัดรายการคราวก่อนมีแต่แฟนคลับของเตโช ถ้าจะมีชื่อผม ก็มักเป็นป้ายไฟแบบจับคู่จิ้นมากกว่า ฉะนั้นแวบแรกที่เห็น ผมเลยรู้สึกเต็มตื้นไปหมดทั้งใจ เพราะนี่คือชื่อของผม...ตัวตนของผม ไม่ใช่จิตรินในร่างของผม
“จิระ”
ผมสะดุ้ง รีบเดินต่อเมื่อเตโชเอ่ยเรียกพร้อมจูงมือเดินนำเหมือนคราก่อน แต่ที่ผิดไปจากเดิมคือเขาเป็นฝ่ายเข้าหาผม เอื้อมมือจับอย่างแผ่วเบา แม้ไม่ประสานนิ้วแต่กำชับแน่นอย่างเป็นธรรมชาติไม่ใช่การสร้างภาพ
“คู่นี้ยังหวานกันเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ย เอ๊ะ หรือยิ่งกว่าเดิมเอ่ย”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละครับ” ผมบอกปัดตามธรรมเนียมขณะตบหลังมือเตโชเบาๆ เป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไรและให้ปล่อยได้แล้ว พวกเรานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน แยกคนละฝั่งเช่นเดิมแต่ไม่ได้เว้นช่องว่างมากนัก
“งั้นเราเปิดประเดิมรายการด้วยหัวข้อที่คนกำลังให้ความสนใจกันดีกว่า...เอ็มวีเพลงหิวรักเรียกได้ว่าพลิกคาแรคเตอร์ของจิระมากๆ ตอนเตโชบอกว่าจะแต่งเพลงเกี่ยวกับอาหาร พวกเรายังไม่ตกใจเท่าตอนเห็นจิระในเอ็มวี ตอนเห็นบทเป็นยังไงบ้างคะ ตกใจมั้ย”
“เอาตรงๆ มั้ยครับ ผมตกใจตั้งแต่ฟังเพลงแล้ว” ผมพูดติดตลก ลอบมองเตโชเคืองๆ มิวสิกวีดีโอเพลงหิวรักถือเป็นตราบาป จนถึงวันนี้ผมยังไม่กล้าเปิดดูเลย
“หลังจากนั้นก็กลายเป็นปลงตก แสดงอะไรออกไปจำไม่ได้แล้วครับ”
ผมนวดขมับเบาๆ เป็นเชิงว่าเพลงนี้ทำปวดหัวขนาดไหน เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากคนดู
“แต่ครั้งนี้มีเตโชร่วมแสดงด้วยนี่นา ในเอ็มวีเตโชดูอบอุ่นมากจนสาวๆ ใจละลายเลยล่ะค่ะ ใช่มั้ยคะ!”
“ใช่ค่า!”
สาวๆ ในสตูดิโอพร้อมใจตอบพร้อมชูป้ายไฟชื่อเตโชโบกไปมา
“เห็นว่ากว่าจะออกมาเป็นแบบนี้ได้เล่นเอาผู้กำกับหัวร้อนเลยทีเดียว จิระพอจะเผาเตโชให้พวกเราฟังได้มั้ยเอ่ย”
“แน่นอนสิครับ” ผมกระตือรือร้นทันที ขอแค่อย่าวกมาเผาตัวเองเป็นพอ ไอ้เรื่องการแสดงในมิวสิกวีดีโอเนี่ยขอล่ะอย่าได้เอื้อนได้เอ่ยอีกเลย “บทเดิมของเตโชคือต้องเดินควงแขนกับดาราสาวตัดหน้าผมที่ออกมาหาอะไรกินพอดี แต่เขากลับเทคเกือบยี่สิบครั้ง! ทุกครั้งเดินยังไม่ถึงสามก้าว!”
“เข้าใจแล้วทำไมผู้กำกับถึงหัวร้อน”
ทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะขบขันกับท่าทางจริงจังของพิธีกร
“สุดท้ายผมเลยถูกเรียกให้ไปถ่ายก่อนทั้งที่ฉากของเตโชมีอยู่ในเอ็มวีไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ ดูหน้าเขาสิครับ ไม่มีอารมณ์ร่วมแม้แต่น้อย เห็นอย่างนั้นผมก็กังวลจนไม่มีสมาธิจะถ่ายส่วนของตัวเองเลย”
“จิระเป็นห่วงเตโชสินะคะ”
“ห่วงตัวเองกลัวเจ้าของเพลงทำพังครับ!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เจ้าของเพลงที่ว่าร่วมวงอมยิ้มกับเขาด้วย ผมเลยถองศอกใส่เตโช นึกแล้วยังเคืองไม่หายที่เขาเสนอตัวมาเล่นมิวสิกวีดีโออย่างไม่เจียมสังขาร
“ยิ้มอะไร นายทำฉันลำบากมากไม่รู้เหรอ”
เตโชไม่ตอบแต่วางมือบนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ คล้ายมันเขี้ยว
คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงหัวเราะแล้ว มาเป็นเสียงกรี๊ดเลย
ผมปัดมือเขา ชี้นิ้วคาดโทษเพราะแอบสะดุ้งอยู่เหมือนกัน ไม่คิดว่าเตโชจะมาไม้นี้ เฮอะ สล็อตขยันติดเขี้ยวเล็บมากขึ้นนะเนี่ย รู้ด้วยว่าทำยังไงจะสร้างกระแสคู่จิ้นได้ดี น่าเหลือเชื่อชะมัด
“แล้วสุดท้ายจิระได้ถ่ายก่อนรึเปล่าคะ”
“เปล่าครับ” ผมตอบพิธีกร “ผมหยิบกีต้าร์ในห้องแต่งตัวแล้วยัดใส่มือเตโช กับคนหน้ามึนคนนี้ถ้าไม่ได้ร้องเพลงก็ไม่แสดงความรู้สึกออกมาหรอก แต่หมอนี่ดันมีแต่เพลงอกหัก ร้องแล้วก็อินไปกับเพลงด้วย ตอนร้องเพลงหิวรักออกมาเล่นเอาผู้กำกับหน้าเขียวเลย”
“พูดซะเห็นภาพเลยจิระ”
เห็นบรรยากาศในห้องอัดค่อนข้างครื้นเครงผมก็เริ่มคึก ไม่ใช่อะไร กำลังมันปากได้เผาเตโช
“จากนั้นผมก็เดินไปตบหัวเขา แล้วบังคับให้ร้องเพลงรักครับ”
“ทั้งคู่สนิทกันจริงๆ นะคะเนี่ย” พิธีกรสบโอกาสชงพวกผมทันที “ทั้งตบหัว ลูบหัว เดี๋ยวศอกใส่ เดี๋ยวจับมือ ปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วหรือกะเอาใจแฟนคลับเอ่ย”
ผมยิ้มไม่ตอบคำ ของแบบนี้ต้องให้คิดกันเอาเอง
“พูดถึงเพลงรัก เตโชแต่งเพลงรักด้วยเหรอคะ”
เตโชพยักหน้ารับเมื่อพิธีกรเปลี่ยนหัวข้อเพื่อไม่ให้มีช่วงเซอร์วิสนานเกินไป
“ร้องให้พวกเราฟังได้มั้ย เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่จะได้ยินเตโชร้องเพลงอื่นนอกจากอกหัก ต้องอบอุ่นหัวใจมากแน่เลย เพราะขนาดเห็นในเอ็มวียังใจสั่น”
“ไม่ได้ครับ”
ทั้งผมทั้งพิธีกรหันขวับมองเตโชแทบไม่ทัน เขาตั้งใจมาโฆษณาผลงานใหม่ แต่ดันไม่ร้องโชว์เนี่ยนะ
“ยังแต่งไม่เสร็จ” เตโชหันมาตอบผมราวรู้ว่าคิดอะไรอยู่
“แต่งไม่เสร็จก็ร้องแค่ท่อนฮุคก็ได้”
“ไม่เอา” เตโชส่ายหน้า “ไม่เอาผลงานไม่สมบูรณ์...สู่ที่สาธารณะ”
“แล้วทีร้องให้ฉันฟังล่ะ”
“ตอนนั้นอยู่กันสองคน”
“ว้ายๆๆ ทั้งคู่คะ หันมาทางนี้หน่อย ตรงนี้ยังมีหญิงสาวที่โสดและไร้คู่นั่งหัวโด่อยู่นะคะ!” พิธีกรดีดนิ้วดึงสติผมกับเตโชที่เริ่มออกนอกเรื่องไปไกล ผมลูบแก้มแก้เก้อ ส่วนเตโชทำหน้ามึนอึนไม่รู้สา
“เพลงใหม่เตโชไม่ร้อง เราไม่บังคับ แต่เรื่องอยู่กันสองคนอันนี้ต้องตอบค่ะ ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆ ด้วย!”
แฟนคลับตะโกนสนับสนุนทันที
“ผมพูดผิดครับ ผมหมายถึง...ตอนร้องให้ฟังช่วงที่ถ่ายเอ็มวีต่างหาก”
“เราไม่ได้ถามจิระค่ะ แต่เราถามเตโชต่างหาก!” พิธีกรมุ่งมั่นกับการรีดเค้นข้อมูลจากตัวสล็อตที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาซะเลย ซวยล่ะสิ...ผมไม่เคยเห็นเตโชโกหกมาก่อน และคาดว่าทุกคนในห้องอัดก็รู้ข้อนี้ดีว่าแม้เขาจะพูดน้อย แต่ไม่มีเรื่องปดสักนิดเดียว!
“เตโชคะ ช่วยขยายความเรื่องร้องเพลงให้ฟังสองคนหน่อยสิคะ”
ผมแอบเหยียบเท้าเตโชเป็นสัญญาณว่าห้ามหลุดปากเด็ดขาด แต่ยังช้ากว่าคนหน้ามึนที่ตอบออกไปทันทีด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ทุกข์ร้อน
“จิระพูดเรื่องรายการ บอกว่าจะมีเพลงใหม่...”
“แล้วไงต่อคะ!”
“จิระถามว่าเพลงอะไร เลยร้องให้ฟัง”
“ใช่ครับ นั่นเป็นตอนที่ผมบอกกับเขาเรื่องได้รับการติดต่อจากรายการ ตอนนั้นพวกเราคุยโทรศัพท์กัน ก็เลยได้ยินกันแค่สองคน” ผมรีบแก้ตัว ไม่อยากให้เรื่องที่เตโชเป็นเพื่อนบ้านแตกตอนนี้ด้วยกลัวว่ากระแสจะยิ่งเทไปไกลเกินควบคุม ผมยังไม่อยากโดนมองว่าเป็นรักร่วมเพศอย่างที่แอนตี้แฟนเคยหยิบยกมาโจมตีหรอกนะ
“ว้า ไม่สนุกเลย” พิธีกรพูดอย่างเสียดาย ยอมล่าถอยแต่โดยดี “ถ้าอย่างนั้นเพลงใหม่ชื่ออะไรคะ”
ผมแอบลุ้นว่าเขาจะเล่นมุกกลางรายการรึเปล่า แต่เตโชกลับมองหน้าผมซะอย่างนั้น
“อะไร”
“บอกชื่อเพลงไปแล้ว...ตอบแทนให้หน่อย”
“แหม มีอ้อนกันซะด้วย”
ผมแทบปั้นหน้าไม่ถูกเมื่อเจอมุมที่คาดไม่ถึงของเตโชอีกครั้ง เลยแอบกระทืบเท้าแก้แค้นหนึ่งทีก่อนจะตอบออกมา...
“เคียงใจครับ เพลงใหม่ของเตโชชื่อเคียงใจ”
“ชื่อโรแมนติกมากๆ แต่งให้ใครเป็นพิเศษรึเปล่าคะนี่”
“อันนี้ผมตอบแทนไม่ได้หรอกนะ” ผมรีบพูดดักเมื่อเตโชหันมามองหน้าอีกครั้ง สงสัยจะโดนทำร้ายร่างกายบ่อยจนชินที่เหยียบไปเลยไม่รู้สึก “เตโช”
เจ้าตัวหันมามองกล้องอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าหนึ่งที
ทุกคนพากันงงไปหมดว่าเขาต้องการสื่ออะไร
“...ครับ”
“อะไรนะคะ”
“อยากเข้าห้องน้ำ...ครับ”
ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม รายการถูกเบรกกะทันหันเพราะเตโชปวดเบา ซึ่งผมไม่คิดว่าเขาปวดเบาจริงหรอก แต่หาวิธีพูดเลี่ยงไม่ได้ก็เลยชิ่งหนีต่างหาก!
เห็นหน้ามึนๆ อึนๆ อย่างนี้แต่เตโชก็เป็นมนุษย์มีความรู้สึก แม้จะแฝงอยู่ลึกมากๆ ก็ตาม ฉะนั้นไอ้ลูกเล่นแบบนี้ตบตาผมไม่ได้หรอก!!
“เรื่องน่ารู้ประจำวันนี้คือ แม้ในเอ็มวีเพลงหัวรักจิระจะทำอาหารไม่ได้เรื่อง แต่ในความเป็นจริงแล้วจิระชอบทำอาหารมาก ใช่มั้ยคะ”
“ใช่แล้วครับ”
เข้าสู่เบรกที่สอง ผมซึ่งสวมผ้ากันเปื้อนลูกไม้สกรีนโลโก้ของรายการตอบอย่างมุ่งมั่น วันนี้แหละจะมาคลายความเข้าใจผิดให้ได้! เพราะภาพลักษณ์ในมิวสิกวีดีโอทำให้ทุกคนพาลคิดว่าผมเป็นไอ้ห่วยด้านการเข้าครัวไปโดยปริยาย ฉะนั้นตอนรายการติดต่อมาว่าอยากทำอะไรเป็นพิเศษมั้ย ผมเลยตอบทันทีว่าอยากโชว์การทำอาหาร
“แล้ววันนี้จิระจะทำอะไรให้พวกเราชิมคะ”
“ตามเพลงเลยครับ แกงส้มชะอมไข่”
“งั้นต้องเบิกตัวผู้ช่วยมาแล้วค่ะ ขอเสียงปรบมือให้กับผู้ช่วยเชฟ เตโชค่า!”
เสียงปรบมือดังยิ่งกว่าตอนผมเดินออกจากฉากสองเท่า แต่ผมไม่เคืองสักนิดเพราะมัวแต่หัวเราะใส่เสาไฟฟ้าหน้ามึนที่สวมผ้ากันเปื้อนลูกไม้ได้ไม่เข้ากันอย่างร้ายกาจ
แต่เตโชยังเป็นเตโช จะโดนล้อโดนขำแค่ไหนก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เดินมาหยุดข้างผม มองวัตถุดิบอาหาร หลับตาดมกลิ่น ก่อนจะเดาเมนูได้ทันที
“แกงส้ม เย้”
เป็นเย้ที่โคตรเนือย
“มาช่วยทำอาหารหรือมารอกิน” ผมถามพลาง ‘หยิบ’ หลังมือเขาออกห่างจากครัว นี่คืออาณาเขตของผมนะ!
“รอกิน เย้”
ผมมองเขาด้วยสายตาเอือมระอาสุดขีด แม้ว่าจะแอบกลั้นยิ้มก็เถอะ
“ยู้ฮู้ สนใจทางนี้บ้างค่ะหนุ่มๆ ปล่อยให้อยู่สองต่อสองไม่ได้เลยนะเนี่ย” พิธีกรรีบเข้ามาแทรกกลางด้วยสีหน้ากัดฟันอย่างอิจฉาตาร้อน “มามา มาเริ่มทำอาหารกันดีกว่า แกงส้มชะอมไข่ต้องเตรียมอะไรบ้างคะจิระ”
“ก่อนอื่นก็ต้องมีพริกแกงของแกงส้มครับ” ผมหยิบพริกแกงสำเร็จรูปเพราะรายการมีเวลาจำกัด จึงไม่สามารถแสดงฝีมือตั้งแต่ขั้นแรกได้ “และแน่นอนว่าต้องมีชะอม ไข่ไก่ กุ้งสด มะนาว มะขาม น้ำปลา...”
ผมพูดไปหยิบวัตถุดิบไป ส่วนเตโชเดินวนไปวนมา เหมือนจะสื่อให้ผมเร่งตั้งเตาเร็วๆ
“ขอโทษครับ ผมขอให้เบิกตัวเตโชออกไปก่อนได้รึเปล่า ผมกลัวเขาหยิบกุ้งสดกินก่อนทำเสร็จ”
ทุกคนหัวเราะออกมาทันที เพราะเสาไฟฟ้าที่ลุกลี้ลุกลนนั้นช่างเป็นส่วนเกินจริงๆ เตโชก้มเงยอยู่รอบหม้อด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่แฝงความหิวโหย เพราะเอาแต่จ้องน้ำต้มเดือดด้วยสายตาที่พร้อมจะเสกให้ออกมาเป็นแกงส้มภายในเวลาสิบวินาที
“จิระขอมาแบบนี้ก็ต้องจัดให้ค่ะ”
พิธีกรเรียกทีมงานให้ช่วยยกโต๊ะและเก้าอี้สำหรับเตโชโดยเฉพาะ โดยจัดให้ห่างออกไปจากผมเล็กน้อย บนนั้นมีผ้ารองจาน จานเปล่า ช้อนและส้อม พอเขานั่งลงจนเห็นผ้ากันเปื้อนแค่ครึ่งตัว ก็คลับคล้ายจะเป็นเด็กโข่งที่ผูกผ้าเช็ดปากรอกินอาหารอย่างใจจดใจจ่อ
พอตัวป่วนโดนกำจัด ผมก็เริ่มตั้งสมาธิกับการทำอาหารอย่างเต็มที่ มือขยับ ปากอธิบาย โดยเริ่มจากนำพริกแกงมาคนในหม้อจนเป็นสีส้มแสด ปรุงรสเล็กน้อย เติมความเปรี้ยวจากมะขามอีกหน่อย จากนั้นจึงปิดฝาเพื่อรอเดือด
“ต่อไปมาทำชะอมไข่ทอดกันนะครับ” ผมพูดอย่างเริงร่า อา...ฟังเสียงตีไข่นั่นสิ ช่างเสนาะหูเสียนี่กระไร ผมค่อยๆ แกะใบชะอมมาคลุกกับไข่ ก่อนจะหลุดยิ้มเมื่อเททั้งสองอย่างใส่กระทะแล้วได้ยินเสียงดังซู่
พอเห็นไข่เริ่มฟู หัวใจของผมก็ฟูตาม
“จิระดูเพลินกับการทำอาหารมากเลยนะคะเนี่ย”
“ผมชอบทำอาหาร” ผมตอบด้วยรอยยิ้มกว้างเมื่อทอดออกมาสีสวยน่ากิน คล้ายจะได้ยินเสียงกลืนน้ำลายจากเตโชดังไกลมาถึงนี่ ผมเลยยักคิ้วยั่วเขาขณะตัดไข่ชะอมเป็นก้อนสี่เหลี่ยมเล็กๆ เมื่อหันไปเปิดฝา ก็เจอกับน้ำเดือดปุดกำลังได้ที่เลยทีเดียว
พลันเตโชฮัมเพลงหิวรักออกมา
ทุกคนในห้องอัดก็พร้อมใจกันร้องคลอตามเขา
ผมอมยิ้ม เผลอโยกศีรษะตามทำนองเพลงอย่างเพลิดเพลิน ระหว่างนั้นก็ใส่กุ้งสดลงไป ตามด้วยไข่ชะอม ปรุงรสอีกเล็กน้อยเป็นอันพร้อมเสิร์ฟ!
ผมกอดอกมองผลงานตัวเองอย่างพอใจสุดขีด
“เสร็จแล้วครับ แกงส้มชะอมไข่!”
นักดนตรีตีกลองเป็นจังหวะถี่รัวเหมือนงานประกาศรางวัล พร้อมกันนั้นแสงสปอร์ตไลท์พลันสาดส่องไปยังเตโชซึ่งทันทีที่ได้กลิ่นหอม ก็ลุกจากที่นั่งปานต้องมนตร์สะกด เดินหน้าเหม่อลอยมายังหม้อต้มของผมพร้อมสวาปาม
“เตโชใจเย็นๆ ค่ะ อย่ายกไปทั้งหม้อ เราต้องแบ่งให้แฟนคลับลองชิมด้วยนะ!”
พิธีกรพยายามขัดขวางการโจมตีของซอมบี้เตโช ผมเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิง จะไปดึงแขนฉุดกระชากคนหน้ามึนก็ไม่เหมาะ เลยรีบไปขัดตาทัพยืนกางแขนเอาตัวบัง พร้อมตะโกนบอกให้พิธีกรรีบตักแกงส้มใส่ถ้วยแบ่งขนาดเล็กวางเรียงบนถาดให้เร็วที่สุด
“เร็วเข้า ผมจะต้านไม่ไหวแล้ว!”
ความจริงแล้วเตโชไม่ได้คลุ้มคลั่งจนหน้ามืดขนาดนั้น ผมว่าเขาคงจะแกล้งเล่นมากกว่า หมาน้อยผู้หิวโหยมีมุมขี้เล่นเล็กๆ ที่บางทีชวนเข้าใจผิดว่าเอาจริงเพราะหน้าตาไร้ความรู้สึกเกินไป กว่าผมจะเข้าใจนิสัยข้อนี้ก็ใช้เวลาอยู่นานโข
พิธีกรเห็นผมเร่งก็หลงคิดว่าเตโชจะอาละวาด รีบเรียกทีมงานมาช่วยตักแบ่งทันที แกงส้มถูกแจกจ่ายให้แฟนคลับในสตูดิโอเกินครึ่งหม้อ เมื่อเห็นว่าสถานการณ์สงบแล้วผมจึงลดแขนปล่อยเตโชไปยังที่ชอบๆ
ทันทีที่เห็นของโปรดเหลือเพียงเศษหนึ่งส่วนสี่ เตโชก็ไหล่ตก เงยมองผมอย่างตัดพ้อ
“เอาน่า ไว้ทำให้กินอีก”
ผมตบไหล่เขาเบาๆ เตโชถึงได้ยอมยกหม้อไปประจำที่นั่งอย่างหวงแหน ขนาดคนทำยังไม่ได้ชิมสักคำ!
“เดี๋ยวนะคะ เมื่อกี้ฉันหูฝาดรึเปล่า จิระบอกว่าจะทำให้กินอีก แสดงว่าเตโชเคยกินแกงส้มชะอมไข่ฝีมือจิระมาก่อน แล้วก็ชอบถึงขนาดแต่งเป็นเพลงใช่มั้ยคะ!”
ผมยิ้มค้าง
“ถ้าอย่างนั้น... ปลาทูทอด น้ำพริกกะปิ ข้าวผัดหมู ไก่ทอด ไข่เจียว ต้มยำกุ้ง แกงจืด กะหล่ำปลีทอดน้ำปลาในเพลงก็...”
คุณพิธีกรช่างเก็บตกครบทุกเม็ดจริงๆ ผมยังคงยืนค้าง สมองคิดหาทางรอด
“แกงส้มอร่อยมั้ยครับ”
โดยการหันไปคุยกับแฟนคลับแทน!
แต่ไม่มีใครตอบผมเลย ราวกับว่าแกงส้มสุดอร่อยของผมนั้นเป็นแค่เรื่องรอง ส่วนข้อสงสัยนั้นเป็นเรื่องหลัก!
“อย่าเปลี่ยนเรื่องเลยค่ะจิระ” พิธีกรไล่บี้ผม อาจเพราะเห็นว่าเตโชมัวแต่ซดน้ำแกงไม่สนใจใครราวกับว่าเขาไม่ใช่แขกรับเชิญ “ตอบมาซะดีๆ ว่าใช่ หรือไม่ใช่”
“ผม...” ผมกลอกตา พอมองหน้าเตโชก็เกิดไอเดีย “ผม...ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ ขอบคุณครับ!”
ใช้มุกเดิมกับเขาซะเลย ไม่ได้จดลิขสิทธิ์สักหน่อย ไม่ผิดหรอกเนอะ!!
------------
เป็นอันเฉลยนิสัยติงต๊องของเตโชในตอนนี้
สรุปว่าตั้งแต่เริ่มเรื่องที่เตโชโอเวอร์เอคติ้ง โซไปเซมาเกาะประตู โหยหวนคลุ้มคลั่ง แย่งขึ้นรถแกล้งขัดห้องน้ำนาน ทั้งหมดเป็นนิสัยกวนๆ ของฮีค่ะ เพียงแต่ไม่แสดงออกทางสีหน้าจนชวนเข้าใจผิดไปสักนิดดดดด ( แต่บางทีก็มึนจริงนะ )
เพจนักเขียนที่อยากกินมือ เอ๊ย ฝีมือจิระบ้าง!#จิระผู้เกรี้ยวกราด
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 174960 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก