ตอนที่ 12
ถ่ายทำนอกสถานที่
“จำคิวได้ใช่มั้ยจิระ”
“ได้ครับ”
“ดี งั้นมาลองซ้อมกันก่อน”
เมื่อวานหลังทำทอดมันคลายเครียดให้เตโช ผมก็เปิดเช็กเมทซีซันแรกเพื่อเก็บรายละเอียดมิสเตอร์เอส ก่อนรับเล่นซีรีส์เรื่องนี้ ผมเคยดูเช็กเมทมาราธอนหวังจับจุดและจดจำเอกลักษณ์ของตัวละครตัวนี้อยู่ก่อนแล้ว แต่เพราะหลังจากนั้นได้สร้างบทบาทของซีเคร็ทด้วยตัวเอง ผมเลยไม่กล้าย้อนกลับไปดูด้วยกลัวว่าจะรู้มากเกินไปในเมื่อซีเคร็ทความจำเสื่อม
อันที่จริงก่อนเข้ากองเมื่อวานผมก็นั่งทำการบ้านอย่างหนักหน่วง แต่ดันตีความผิด วิเคราะห์ระหว่างซีเคร็ทที่ความจำเสื่อม กับมิสเตอร์เอสของจิตรินด้วยการแสดงที่แตกต่างกัน อาจเพราะผมไม่ได้แสดงในซีซันแรก เลยกลัวว่าคนดูจะแยกแยะไม่ออกว่าผมเป็นซีเคร็ทหรือมิสเตอร์เอส ผลคือโดนผู้กำกับด่ายับ
แต่การเอามิสเตอร์เอสกับซีเคร็ทมาผสมรวมกันก็น่าปวดหัวเกินไป ผมจะแสดงเป็นมิสเตอร์เอสอย่างที่อิงจากจิตรินก็ถือว่าไม่ตอบโจทย์ จะเล่นเป็นซีเคร็ทในแบบตัวเองก็ไม่ใช่อีก สิ่งที่ผู้กำกับต้องการ คือการแสดงแบบให้คนดูตีความเองว่าตอนนี้ผมเป็นคนไหน คิดจะทรยศองค์กรหรือไม่ หรือคิดจะเข้าพวกกับอัครเดชรึเปล่า
ห้ามเจาะจง ห้ามชี้ชัด จงคลุมเครือ...และคลุมเครือ
เมื่อไม่สามารถอธิบายเป็นรูปธรรมได้ ผมเลยตัดสินใจเอาหนังสือจิตวิทยามาอ่าน เพราะการแสดงภายนอกของจิตรินนั้นศึกษาจนปรุโปร่งหมดแล้ว เหลือแต่ความคิดของมิสเตอร์เอสนั่นแหละ ความซวยอยู่ที่...บทบาทของมิสเตอร์เอสในซีซันแรกค่อนข้างไร้มิติ แถมการแสดงของจิตรินก็ไม่ได้แฝงอารมณ์ลึกซึ้งเพราะเขาไม่ใช่ดารา สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งจินตนาการเอาเองว่าฉากนี้ควรคิดอะไรอยู่ ฉากนั้นควรจะรู้สึกยังไง
อา...คลุมเครือ คลุมเครือ“ซ้อมคิวผ่านฉลุย งั้นมาลองถ่ายจริงเลยนะจิ!”
“ครับ”
กลับมาสู้กองถ่ายเช็กเมทกันก่อน
วันนี้ผมต้องเข้าฉากกับนักแสดงนำทั้งสามคน เมื่อเรื่องราวพลิกตลบเพราะองค์กรนำรูปของพายส่งให้ตำรวจ จนพายถูกประกาศจับเนื่องจากเคยมีคดีรับจ้างผิดกฎหมาย แถมเคยแฮกเข้าระบบของรัฐบาลอีกด้วย กลุ่มของอัครเดชในตอนนี้จึงถูกกดดันจากสามทาง หนึ่งคือองค์กร สองคือหน่วยงานรัฐ สามคือประชาชนที่หมายล่ารางวัลนำจับ
ทั้งสามหนุ่มระหกระเหินเปลี่ยนที่พักไปเรื่อยๆ แต่การแพร่ภาพของพายในที่สาธารณะทำให้การหลบหนีเป็นไปอย่างยากลำบาก จนในที่สุด องค์กรก็วางแผนไล่จับตามทันจนได้
มิสเตอร์เอสถูกเรียกให้ออกปฏิบัติภารกิจด้วยในครั้งนี้
นี่เป็นการเผชิญหน้าครั้งที่สามด้วยใบหน้าที่ไม่มีอะไรปกปิด ครั้งแรกคือตอนธนัทยิงแว่นในห้องทำงาน ครั้งที่สองคือตอนลักพาตัวซีเคร็ทเพื่อคืนความจำ ส่วนครั้งนี้...
“มิสเตอร์เอส!” ธนัทตะโกนอย่างดีใจเมื่อปลายทางที่หลบหนีนั้นมีชายหนุ่มสวมเสื้อตัวโคร่ง เดินหลังค่อมเล็กน้อยยืนขวางด้วยใบหน้าที่ก้มต่ำ นี่เป็นอีกการทดสอบความจงรักภักดีต่อองค์กร เพราะการส่งคนที่ไม่ได้เก่งกาจด้านการต่อสู้มาขวางผู้ชายสามคนนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย
มิสเตอร์เอสที่ต้องเป็นซีเคร็ท แต่เป็นซีเคร็ทที่ได้รับคำสั่งจากเบื้องบนทำทีเป็นมิสเตอร์เอสอีกครั้งเพื่อหลอกให้อีกฝ่ายตายใจค่อยๆ ยกปืนขึ้น ดวงตาสีอ่อนวูบไหวครู่หนึ่งเมื่อเล็งไปยังเป้าหมาย ก่อนจะลั่นไกอย่างไร้ความลังเล
กระสุนถากไปเมื่ออัครเดชกระชากแขนเพื่อนที่ยังตกตะลึงให้หลบทันฉิวเฉียด แต่มิสเตอร์เอสยังคงลั่นไกต่อเนื่องไม่เว้นช่วง อัครเดชกระโจนเข้าหามิสเตอร์เอสจนล้มลงทั้งคู่พร้อมปลดอาวุธ ตะโกนบอกให้ธนัทกับพายรีบหนี
ข้างหน้ามีคนขององค์กรดักอยู่ แต่เส้นสายของอัครเดชนั้นก็มีตำรวจใหญ่ในกรมที่ให้ความช่วยเหลือลับๆ เมื่อหน่วยงานรัฐยื่นมือเข้ามาคนขององค์กรจึงล่าถอย มิสเตอร์เอสพยายามสลัดอัครเดช แต่ทำได้เพียงดิ้นขลุกขลักกับพื้น
“ฉันรู้...ว่านายคือมิสเตอร์เอส” อัครเดชเอ่ยพลางจับจ้องใบหน้าของเพื่อนรักที่เก็บความรู้สึกได้ดีกว่าใคร “ก่อนจะยิงเขา...นายมองฉัน เหมือนส่งสัญญาณให้ฉันไปช่วย”
มิสเตอร์เอสไม่ตอบ
“กลับไปด้วยกันเถอะ”
สิ้นคำนั้น กระสุนปริศนาพลันยิงเข้าหาทั้งคู่ ราวกับว่าผู้ยิงไม่สนใจว่าจะโดนใคร อัครเดชรีบพลิกตัวหลบ ลากมิสเตอร์เอสติดมือมาด้วย เป็นโอกาสให้มิสเตอร์เอสสลัดหลุด แล้วรีบวิ่งหนีไปตามเส้นทางที่องค์กรตระเตรียมไว้แล้ว
อัครเดชไม่ไล่ตาม เพียงมองแผ่นหลังนั้นพร้อมกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ
ส่วนในมุมของมิสเตอร์เอสนั้นคือการรายงานต่อชายชุดดำซึ่งนั่งอยู่ในรถตู้ และได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านเครื่องดักฟังขนาดเล็กที่ติดไว้กับปกเสื้อ
“อย่าไปฟังพวกนั้น นายคือซีเคร็ท ไม่ใช่มิสเตอร์เอส”
“ครับ” เขาตอบเสียงเรียบ “เพราะอย่างนั้นผมถึงกลับมา ผมคือซีเคร็ท”
“แม้งานครั้งนี้จะล้มเหลว แต่ฉันจะช่วยรายงานให้หัวหน้าเข้าใจ รับรองว่าเธอจะไม่ถูกลงโทษ”
“ขอบคุณครับ”
เรื่องลงโทษนั้นโกหกทั้งเพ เพราะแผนการทั้งหมดเพื่อทดสอบตัวเขา องค์กรรู้ดีอยู่แล้วว่าอัครเดชมีเส้นสาย เลยไม่คาดหวังว่าจะตามจับได้ง่ายๆ อาศัยกับแค่สายลับผอมแห้งคนหนึ่ง
“คัต!”
พี่ช่างแต่งหน้ารีบเข้ามาถกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูว่าผมมีรอยถลอกตรงไหน ผลคือหลังกับแขนเป็นรอยแดงยาวเพราะถูกอัครเดชกระโดดทับสามรอบถึงจะเป็นที่พอใจของผู้กำกับ นับว่าการถ่ายทำวันนี้ค่อนข้างราบรื่น เพราะมีนักแสดงนำหลายคนช่วยส่งอารมณ์ให้ไม่ต้องแบกรับเรื่องคนเดียวเหมือนเมื่อวาน
“โธ่ จิระ ผิวสวยๆ แดงหมดเลย” พี่ช่างแต่งหน้ายกมือทาบอกคล้ายหัวใจสลาย
“เห็นแบบนี้แต่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ผิวผมแดงง่าย” ผมตอบพลางถกแขนเสื้อลงเพราะไม่อยากให้คนอื่นนินทาลับหลังว่าอ่อนแอซะเหลือเกิน วันนี้เรายกกองมาถ่ายทำในซอยร้างแห่งหนึ่ง ด้วยพื้นที่ที่จำกัดทำให้แม้จะมีแฟนคลับมุงดูอยู่ห่างๆ แต่ก็ทำได้เพียงชะโงกมองจากที่ไกลๆ
“เป็นไงบ้างจิ ได้ข่าวว่าเมื่อวานหนักเลยนี่”
“ไม่หนักเท่าตัวพี่อัคหรอกครับ” ผมตอบทีเล่นทีจริง ก็ตอนโดนกระโจนล้มต้องแบกรับน้ำหนักพี่แกทั้งตัว บอกเลย...นึกว่าโดนช้างทับ!
“หนักกล้ามเนื้อหรอก!” อัครเดชหัวเราะ ก่อนจะชี้นิ้วมาที่เงาดำจางข้างตัวผม ครับ...เตโชไงจะใครล่ะ “แฟน?”
“จะไปใช่ได้ไงล่ะครับ! เขาเป็นนักร้องที่แต่งเพลงให้ผมในโปรเจ็กต์จบซีซันสองต่างหาก พี่อัคก็รู้เรื่องนี้นี่”
“พี่รู้ รู้ว่าเขาเป็นใครตั้งแต่ดูรายการสัมภาษณ์แล้ว แต่นักแต่งเพลงของพี่ไม่เห็นจะตามติดแบบนี้บ้างเลย คู่จิ้นหรือคู่จริงกันแน่เนี่ย”
“นัทบอกให้พี่มาหลอกถามผมเหรอ”
“รู้ทันนี่เรา” อัครเดชฉีกยิ้มยอมรับเอาโต้งๆ จะไม่รู้ได้ไงล่ะในเมื่อธนัทเหลือบมองมาทางนี้พักใหญ่แล้วแต่ไม่กล้าเข้ามาสักที ส่อพิรุธอยู่ชัดๆ ว่ากำลังรอจังหวะและเวลาที่เหมาะสมให้อัครเดชเค้นคอผม
แต่โทษที เพราะผมกับเตโชไม่มีอะไรในกอไผ่!
“พายล่ะพี่” ผมถามระหว่างยื่นหน้าให้เตโชช่วยพัด เพราะผมเป็นคนขี้ร้อน ตอนนี้เลยเหงื่อแตกพลั่ก
“เดินไปหลบแดดทางนู้นน่ะ” อัครเดชชี้ให้ดูอีกฝั่งของถนน พายกำลังนั่งอ่านบทอยู่ท้ายรถตู้ เห็นแล้วก็อดนึกถึงวันถ่ายโฆษณาไม่ได้...วันนั้นพายอยากคุยอะไรด้วยนะ
“พี่ไม่สนิทกับพายเหรอ” พูดพลางเตะเตโชที่พัดใส่ตัวเองมากกว่าพัดให้ผม
กวนตีนอีกแล้วไอ้คนหน้ามึนนี่!
“ไม่ใช่ว่าไม่สนิท แต่พี่ให้เกียรติโดยการเว้นระยะจากเขา พายค่อนข้างเกร็งๆ หลังจากกลับมารับบทนำในซีซันสองน่ะ จิต้องเข้าใจ...พายเคยโดนถอดบทมาก่อน ตอนนั้นถ่ายตอนแรกของซีซันหนึ่งไปแล้วด้วย พอได้โอกาสมาเล่นเป็นมิสเตอร์เอสตัวปลอมก็ทำเรื่องไว้จนผู้กำกับและคนในกองไม่ค่อยชอบใจนัก” อัครเดชอธิบาย “เจอทีมงานชุดเดิม ในกองถ่ายกองเดิม ก็ไม่แปลกที่จะวางตัวลำบากและเข้าหน้าไม่ค่อยติด ชวนคุยมากๆ จะอึดอัดใจกันเปล่าๆ”
ผมพยักหน้ารับหงึกหงัก เพิ่งมาเข้าใจสถานการณ์ของพายเอาตอนใกล้จบซีรีส์
“แล้วจิรู้เรื่องเปิดกองรึยัง”
“ตอนที่ยี่สิบน่ะเหรอครับ คมสันบอกผมแล้ว”
อัครเดชทำหน้าเจื่อนเมื่อผมเรียกชื่อจริงคุณเลขาประจำบริษัทอย่างไม่กลัวเกรง
“หวังว่าครั้งนี้...จะราบรื่นนะ”
การเปิดกอง คือการให้สื่อมวลชนเข้ามาถ่ายรูปทำข่าวเป็นการโปรโมทซีรีส์ ซีซันแรกเองก็มีการเปิดกองในตอนสุดท้าย แต่โดนข่าวฉาวของจิระกลบมิดเพราะถูกตำรวจจับกลางกองข้อหาซื้อขายยาเสพติด นึกแล้วก็แอบปาดเหงื่อ เพราะไอ้ข่าวที่ว่านั่นก็ทำตัวเองล้วนๆ ผมไม่อยากให้จิตรินประสบความสำเร็จในร่างของผม เลยเตรียมแผนกะประจานให้อับอายขายหน้าแทบมุดแผ่นดินหนี
สุดท้ายแล้วคนที่อยากจะแทรกตัวหายไปกับพื้นปฐพีดันเป็นผมนี่!
“ราบรื่นสิ พวกเราเชื่อใจจินะ ข่าวครั้งก่อนก็ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าจิจะทำจริง”
ไม่เชื่อ...แต่ผลตอบรับของกระแสที่ตกลงช่วงหนึ่งของซีรีส์ก็คงไม่เป็นที่พอใจของนักแสดงและทีมงานคนอื่นๆ นัก
ผมพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้อัครเดชพร้อมภาวนาหมดหัวใจว่าอย่าได้มีอุปสรรคอะไรอีกเลย
“เตโช...นายจะพัดให้ตัวเองทำไม!” ก่อนจะทนไม่ไหวหันไปแย่งพัดมาถือเอง เตโชไม่หือไม่อือ หยิบพัดพับอีกอันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงหน้าตาเฉย ก่อนจะส่งให้อัครเดช
“อา...ขอบใจ” พระเอกคนดังรับมาเป็นมารยาท “งั้นจิตามสบายนะ เดี๋ยวพี่ไปดูคนอื่นก่อน”
“ครับพี่อัค”
เนื่องจากการถ่ายทำภาคเช้าเสร็จไวกว่ากำหนด เลยมีเวลาพักให้กับนักแสดงและทีมงานได้เตรียมตัวก่อนถ่ายฉากต่อไป ไหนๆ ก็ออกกองนอกสถานที่แล้ว เลยถือโอกาสเก็บคิวงานอื่นๆ ล่วงหน้าไปถึงตอนสิบเจ็ดด้วย
แล้วพรุ่งนี้ผมก็ต้องผจญกับการแบกเรื่องในสตูดิโอต่อ
...แค่นึกก็เหนื่อยแล้ว
ผมยัดพัดใส่มือเตโชเมื่อรู้สึกโรยแรงกะทันหัน ก่อนจะลองตบๆ กระเป๋ากางเกงเขาหาว่ามีขนมกินเล่นรึเปล่า
“ลวนลามต้องจับข้างหน้าสิ”
“อย่ามาพูดจาสัปดนทั้งหน้าตายๆ แบบนี้ได้มั้ย!” ผมชักมือกลับทันที ขนลุกไปทั้งตัว “แล้วนั่นจะไปไหน”
“ซื้อขนม”
“ซื้อที่ไหน”
เตโชไม่ตอบ แต่ชี้นิ้วไปข้างหน้าให้เห็นป้ายเซเว่นอีเลเว่นตรงปากซอย
“ให้คนอื่นไปซื้อแทนมั้ย นายจะฝ่าแฟนคลับได้เหรอ” ผมมองเขาอย่างเป็นห่วง ไม่ใช่อะไร ยังจำได้ว่าเตโชเคยมึนขนาดตามแฟนคลับเข้าโรงแรม แต่เดี๋ยวก่อน... “มานั่งนี่สิ” ผมตบเก้าอี้ข้างกาย “นายเคยตามแฟนคลับเข้าโรงแรมจริงรึเปล่า”
เตโชเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อถูกถามกะทันหัน ช่วยไม่ได้นี่หว่า พอนึกแล้วก็สงสัย แม้เขาจะดูมึนๆ แต่ผมไม่คิดว่าจะมึนขนาดตามผู้หญิงเข้าโรงแรมหรอกนะ
“เอามาจากไหน”
“ก็จากคม...สัน” เสียงผมเบาหวิว เพิ่งรู้ตัวตอนนี้ว่าโดนเล่นแล้วไงจิระ!
ผมกดโทรหาคุณเลขาจอมมารทันที
(( มีอะไรครับคุณจิระ ))
“นายโกหกฉันอีกแล้วนะคมสัน เตโชไม่ได้ตามแฟนคลับเข้าโรงแรมสักหน่อย!”
(( ...โทรมาเรื่องนี้เองเหรอครับ ))
คล้ายจะได้ยินเสียงถอนหายใจดังแทรกเฮือกหนึ่ง
(( ก่อนอื่นต้องอธิบายก่อนว่า...เตโชไม่ได้ตามแฟนคลับเข้าโรงแรม แต่เกือบถูกลากเข้าโรงแรมต่างหากครับ พูดผิดความหมายก็ผิดได้นะครับคุณจิระ ))
ผมหันไปถามคนหน้ามึนทันควัน
“นายเคยถูกลากเข้าโรงแรมเหรอ”
“เกือบ” เตโชแก้คำ ก่อนจะโคลงศีรษะเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจ “แต่ปฏิเสธไป”
ฟังคำตอบแล้วผมก็นิ่ง เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ และงงตัวเองมากว่าจะสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านทำไมเนี่ย อ้อ จุดเริ่มต้นคือผมห่วงเขาจะฝ่าแฟนคลับไปแล้วกลับกองไม่ถูกนี่หว่า
(( มีอะไรอีกมั้ยครับคุณจิระ ))
“ไม่มีแล้ว” ผมตอบคมสัน วางสาย ก่อนจะโบกมือให้เตโชไปซื้อขนมเพื่อพิสูจน์ว่าเขาเอาตัวรอดได้จริงรึเปล่า
ผลคือคนหน้ามึนหยิบหมวกมาสวม ก่อนจะเดินแทรกกลุ่มแฟนคลับอย่างสบายๆ ใบหน้ามองตรง มุ่งมั่นกับการไปเซเว่น
มุ่งมั่น...มาก
“ว้าย นั่นเตโชนี่”
“ขอลายเซ็นหน่อยค่ะเตโช!
“ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ”
“ไม่ได้ ต้องไปเซเว่น”
มาก...จนผมกุมขมับ
ความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าของเขาทำให้แฟนคลับพากันแหวกทางเพื่อให้คนหน้ามึนไปถึงจุดหมายอย่างสวัสดิภาพเหมือนมองส่งลูกน้อยไปโรงเรียน ไม่ถึงสิบนาที เตโชเดินกลับมาพร้อมถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยของขบเคี้ยวและขนมหวาน ทิ้งตัวนั่งข้างผมราวกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มเขาเบาๆ เตโชเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าแกะถุงขนมวางบนตักผม ปล่อยให้จับแก้มจนแทบยืดไม่คิดปัดออก
หลังใคร่ครวญอยู่นาน ผมก็เอ่ยออกมาด้วยความสงสารแฟนคลับของเตโชสุดหัวใจ
“นายนี่ดังได้เพราะหน้าตาและเพลงจริงๆ”
“อืม” เตโชพยักหน้ารับ “จิระก็ดังเพราะหน้าตากับการแสดงเหมือนกัน”
ทะ...แทงใจดำ!ผมปล่อยมือจากแก้มเตโชแล้วหยิบขนมใส่ปาก สรุปได้อย่างหนึ่งว่าคมสันไม่ได้โกหก เตโชดูแลตัวเองไม่เป็นจริงๆ เพราะจนถึงตอนนี้ห้องเขาก็ยังเป็นกองขยะ ถ้าวันไหนผมไม่บอกก่อนว่าติดธุระก็จะอดข้าวจนตัวแห้งเหี่ยว
ใช่ เขาดูแลตัวเองไม่เป็น แต่ดันดูแลผมดีมาก!
ย้อนแย้งแปลกๆ ชอบกลแฮะ
“เฮ้” ผมเอาไหล่สะกิดเตโช แบบว่ามือไม่ว่างไงเลยต้องใช้ไหล่สะกิดไหล่ “นายชอบฉันรึเปล่า”
“ชอบ”
“ไม่ใช่ชอบเพราะปลื้มมิสเตอร์เอสสิ ฉันหมายถึงชอบแบบคนรัก อยากจะมีสัมพันธ์กัน เอ่อ...แบบมีเซ็กซ์กันน่ะ”
เตโชมองหน้าผมนิ่ง จนกลายเป็นคนถามอย่างผมที่รู้สึกเขินอายขึ้นมาซะงั้น
“ตอบสิวะ” จิระเริ่มเกรี้ยวกราด
“ไม่” คนหน้ามึนเอ่ย “ชอบแบบนี้” ก่อนจะเอาไหล่สะกิดไหล่ผมกลับ
“แบบนี้อะไรของนาย” ผมขมวดคิ้ว บอกเลยว่าไม่สามารถตีความหมายของเขาได้ อยากสะกิดไหล่กันตลอดไป? จะบ้าเรอะ!!
“แบบนี้” เตโชช่วยขยายความเพิ่มด้วยการจับมือผมมาหยิกแก้มตัวเอง
“แบบไหนอีก”
“แบบนี้” เตโชหยิบพัดขึ้นมาพัดให้ผม แล้วก็พัดให้ตัวเอง พร้อมส่งสายตาให้ผมรีบด่าเขาไวๆ
แต่โทษเถอะ ตอนนี้พูดอะไรไม่ออกแล้วนอกจากส่งสายตาท้อแท้สิ้นหวังให้เขา!
ขอสรุปตรงนี้เลยแล้วกันว่า...นายเตโชคือคนโรคจิต!!
-----
มันก็จะแบบนี้ แบบนี้ และแบบนี้
ชอบมั้ยคะ น่ารักมั้ยเอ่ย แต่ไม่ว่าจะแบบนี้หรือแบบไหนเตโชก็โดนจิระมองเป็นคนโรคจิตไปแล้ว โธ่ๆๆ เอาน่าจิระ อย่าไปคาดหวังกับเตโชเลย มึนยังไงก็มึนยังงั้น มาเอาใจช่วยกับคู่นี้กันดีกว่าว่าจะไปพัฒนาความสัมพันธ์กันยังไง แต่เราชอบความสนิทสนมแบบวัยรุ่นหยอกเล่นกันไปมาของทั้งสองคนมากเลย เป็นความสดใหม่ที่เสี่ยทำให้ไม่ได้ เพราะเสี่ยแก่เกิน! 5555
#จิระผู้เกรี้ยวกราด
เพจนักเขียนที่ชอบชอตไหล่สะกิดไหล่มาก 
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 174991 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก