ตอนที่ 18
หนีตามกัน(!?)
แม้กระแสทางบวกจะเริ่มมา แต่แอนตี้แฟนยังคงอยู่
เพราะแม้จะแก้ต่างเรื่องเตโชได้ แต่เหล่าคนที่ตามมาจากซีรีส์เช็กเมท โดยเฉพาะแฟนคลับกลุ่มแรกของผมซึ่งเคยช้ำใจกับการเปิดกองในซีซันหนึ่งนั้นยังโหนกระแสด่าทอไม่ลดละ ผมทำได้เพียงปิดหูปิดตาเลิกสนใจโซเชียลทุกอย่าง เพราะบางคอมเม้นท์ยิ่งพูดยิ่งเลยเถิดสนุกปากกันเหลือเกิน ถึงขั้นบอกว่าผมกับเตโชรวมหัวกันล่มงานเช็กเมท เอ่อ...ผมไม่ออกความเห็นใดๆ หันมาตั้งใจกับงานดีกว่า เพราะวันนี้เป็นการเข้ากองวันสุดท้ายของผมแล้ว
“ขอบคุณนะจิระ”
“ขอบคุณสำหรับการพยายามตลอดสองเดือนนะจิ”
“ขอบคุณที่แสดงเป็นมิสเตอร์เอสที่ยอดเยี่ยมนะ”
วันนี้เป็นการถ่ายเก็บรายละเอียดของผมจากตอนอื่นๆ ที่ฝ่ายตัดต่อขอเพิ่มเติมเป็นพิเศษ หลังเสร็จสิ้นเรียบร้อยดีผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณทีมงาน ผู้กำกับ คนเขียนบท และโปรดิวเซอร์ตามธรรมเนียม แม้บางคนจะขุ่นเคืองที่ผมเบี้ยวนัดวันเปิดกอง แต่เมื่องานออกมาสมบูรณ์แบบ เสียงตอบรับค่อนไปทางบวก จึงยิ้มส่งผมอย่างเป็นมิตร
แม้บทบาทของมิสเตอร์เอสจะจบลงแล้ว แต่ผมยืนมองผู้กำกับที่เริ่มถ่ายต่อจากเมื่อวันก่อน เหตุการณ์หลังจากบุกถล่มองค์กร จับตัวประกัน เค้นข้อมูลหมายสืบค้นถึงหัวหน้า เป็นไปด้วยความยินดีระคนหน่วงหนึบ เพราะชัยชนะนั้นแลกมากับความสูญเสีย แม้ฝ่ายตำรวจจะได้หน้า ได้ชื่อเสียง แต่ตัวพระเอกอย่างอัครเดชกลับเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ขอมีส่วนได้ส่วนเสียในเรื่องนี้แต่อย่างใด เป็นเพียงคนเบื้องหลังภายใต้ความสำเร็จ และพยายามไล่ตามสมาชิกในองค์กรที่หลบหนีไปอย่างหักโหม ทุกวันเขาแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน จนพวกพ้องอย่างธนัทและพายนั้นอดกังวลไม่ได้
“ฉันรู้ว่านายเสียใจเรื่องมิสเตอร์เอส แต่ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้เถอะนะ”
ธนัทเอ่ยอย่างเป็นห่วง กลัววันใดวันหนึ่งตัวพระเอกจะล้มป่วยเพราะยังทำใจกับการจากไปของเพื่อนสนิทไม่ได้ อัครเดชยอมฟังคำนั้น เพราะเขาไม่สามารถตายก่อนเป้าหมายจะบรรลุ
แม้จะกินอิ่ม นอนหลับ แต่ทุกคืนในช่วงที่ธนัทและพายนอนหลับแล้ว อัครเดชจะลุกขึ้นมานั่งอยู่หน้ากระดานหมากรุก ค่อยๆ เดินหมากอย่างเชื่องช้า จับจ้องขุนฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาแฝงความนัย
ราวเฝ้ารอที่จะเผด็จศึก
เฝ้ารอที่จะ ‘เช็กเมท’
“คัต!”
การถ่ายทำซีรีส์เช็กเมทในซีซันสองถือว่าสิ้นสุดแล้ว
เหลือเพียงฉากเก็บตกของแต่ละตัวละครยกเว้นผมซึ่งรีบมาเข้ากองแต่เช้าตรู่เพราะว่างงานผิดกับนักแสดงคนอื่นๆ เฮ้อ...แม้รู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ในอกมันวูบโหวงชอบกล ใจหาย ใจหวิว ทั้งเสียดายและคิดถึง อย่างน้อยผมก็ผูกพันกับเช็กเมท แม้จะเพิ่งเข้ามาแทรกในตอนเจ็ด มีบทจริงจังในตอนที่สิบเป็นต้นไปก็ตาม
“จิ ขอคุยด้วยได้มั้ย” ธนัทเดินตามผมเข้ามาในห้องแต่งตัว
“ได้สิ” ผมตอบรับอย่างว่าง่าย ขนาดธนัทยังอึ้งทึ่ง
“ไม่หลบหน้ากันแล้วเหรอ”
“ก็...วันสุดท้ายแล้วนี่” ผมยักไหล่ แม้ตลอดการถ่ายทำธนัทจะตามจีบผม เทียวไล้เทียวขื่อคอยตีสนิทจนนึกรำคาญในบ้างครั้ง แอบสลัดทิ้งในบางที แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจเขาหรอกนะ เทียบกันแล้วดีกว่าประเภทหลบหน้าหลบตา...คิดลับหลังอย่างพายเป็นไหนๆ
“นั่นสิ วันสุดท้ายแล้ว ฉันเลยต้องคุยกับนายให้ได้”
จะสารภาพรัก?ผมกำหมัดแน่น เตรียมรับมือเต็มที่หากเกิดเหตุไม่คาดฝัน
“นายเปลี่ยนไปนะจิ” ธนัทมองผมในท่าป้องกันตัวเองแล้วลอบยิ้มขัน “แต่ก็ไม่ใช่ในทางที่แย่หรอกนะ เมื่อวานที่ฉันชมนาย เชียร์นายให้ได้รางวัลนักแสดงสมทบนั่นน่ะ...ฉันพูดจริง”
“ขอบใจ” ผมหรี่ตาจ้องเขาอย่างระวังภัย
“ฉันเคยชอบนาย” ธนัทหัวเราะอย่างสบายใจที่ได้พูดความในใจออกมาสักที แต่เดี๋ยวนะ...’เคย’ ชอบ? “ฉันเคยชอบนาย แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความรู้สึกนั้นเปลี่ยนไป ฉันชื่นชมนาย จิ”
ผมนิ่งไปครู่ใหญ่ เพ่งพิศพิจารณาธนัทเต็มตาครั้งแรก เพิ่งสังเกตเอาก็ตอนนี้เองว่าสายตาที่เคยมองมาอย่างเสน่หานั้นกลายเป็นนับถือชื่นชมไปแล้ว
“พอนายอกหักก็ทุ่มเทกับการแสดงเต็มที่ ฉันถึงบอกว่าแม้นายจะเปลี่ยนไป แต่ก็ไม่ใช่ในทางที่เลวร้าย” ธนัทยังคงพูดต่อ “แม้ฉันจะรู้สึกเหงาๆ เพราะนายไม่ค่อยพูดก็เถอะ”
ผมยิ้มเจื่อน ให้จิระคนนี้ทำอะไรก็ทำได้ แต่อย่าให้ได้ฝอยอย่างจิตริน ทักษะจ้อน้ำไหลไฟดับนั้นมิอาจเอื้อมจริงๆ
“หวังว่าจะได้ร่วมงานกับนายอีกนะ” ธนัทเอ่ยทิ้งท้ายพร้อมยื่นมือมาข้างหน้า
“อืม...หวังว่าจะได้ร่วมงานกันอีก” ผมจับมือตอบพร้อมบีบเบาๆ ได้คุยอย่างเปิดอกแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ ไม่มีอะไรต้องค้างคากัน แม้ปากจะคันยิบๆ อยากบอกธนัทเหลือเกินว่าอย่าประหลาดใจที่เลิกชอบง่ายเกินเหตุ เพราะคนที่เขาปลื้มน่ะคือจิตริน ไม่ใช่จิระสักหน่อย!
ตอนเดินออกจากห้องแต่งตัว ผมเจอกับอัครเดชซึ่งกำลังเตรียมตัวถ่ายทำฉากเก็บตกต่อยกนิ้วโป้งให้ เลยหันไปส่งยิ้ม พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะมองซ้ายมองขวา หาคู่อริที่ยืนหลบมุม กอดอกปลีกวิเวกห่างจากห้องแต่งตัวหลายสิบก้าวเหมือนไม่อยากยุ่งเกี่ยวแกมกลัวความผิด
พายคงนอนหลับไม่เต็มตื่นนับตั้งแต่วันที่กลับบ้านไปแล้วไม่เจอผม ยิ่งรู้ว่าคนที่ช่วยผมออกมาคือคมสัน คาดว่าคงจะผวาทุกลมหายใจเข้าออก กลัววันใดวันหนึ่งจอมมารจะมาปลิดชีพ
ถ้าเป็นจิระคนเก่าคงสะใจมาก ไม่รอช้าจะเข้าไปทับถมเหยียบย่ำให้จมดิน แต่สำหรับผมในตอนนี้...ที่พอแล้ว...พอใจกับเช็กเมท ยินดีกับตัวเองที่เดินออกจากกองถ่ายอย่างภาคภูมิใจด้วยฉากสุดท้ายแสนตราตรึง เลือกเดินเข้าไปทักก่อนอย่างไม่ถือทิฐิใดๆ
“นี่...” ผมเริ่มเกริ่นแบบตะกุกตะกัก เพราะไม่รู้วิธีสานสัมพันธ์ฉันท์มิตร ผลคือ...พายแนบตัวชิดกำแพง พยายามถอยห่าง มองผมคล้ายสัตว์บาดเจ็บสุดก้าวร้าว “ฉันไม่เอาเรื่องนายหรอกน่า คมสันเองก็ด้วย”
พายทำหน้าไม่เชื่อถือสักนิด
“ฉันไม่อยากให้เช็กเมทเสีย คมสันก็ไม่อยากให้เงินลงทุนต้องมาจมกับข่าวฉาวๆ ของนักแสดง เช็กเมททุนสร้างตั้งเท่าไหร่นายก็รู้”
“นายได้บทเด่นก็พูดได้สิ นับจากนี้ไปทุกคนจะพูดถึงแต่มิสเตอร์เอส นักข่าวก็มองนายด้วยสายตาเปลี่ยนไป พลิกวิกฤตเป็นโอกาสอย่างนี้นายก็ต้องไม่อยากให้เช็กเมทเสียอยู่แล้ว”
“เออ ก็จริง” ผมยอมรับหน้าด้านๆ
“แต่ฉากสุดท้ายนั่น...ดีมากจริงๆ”
ผมเลิกคิ้วเมื่อพายเอ่ยเสียงเบายิ่งกว่ากระซิบซะอีก
“ขอบใจ” ผมโคลงศีรษะ “เอาเป็นว่าไม่ต้องระแวงฉัน ไม่ต้องคิดมาก แล้วฝากเช็กเมทซีซันสามด้วย ไม่ต้องห่วง ต่อให้คมสันเอาช้างมาลากฉันก็ไม่กลับมากองนี้อีกแน่ แต่ถ้าครั้งหน้านายก่อเรื่องอีกฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของชีวิตหรอกนะ เพราะคมสันน่ะ...”
ผมเว้นช่วงให้ลุ้นระทึก ก่อนจะตบบ่าพายเบาๆ อย่างเห็นอกเห็นใจเล่นเอาอีกฝ่ายหน้าซีด
นึกแล้วก็น่าขัน ตอนรู้ว่ามิสเตอร์เอสต้องตาย ผมทั้งไม่ยอมรับและคัดค้าน อยากจะไปกระชากคอเสื้อคนเขียนบทให้แก้ใหม่ด้วยซ้ำ แต่มาตอนนี้ เมื่อยุติการแสดงด้วยการบทบาทสุดตราตรึงที่ทุ่มลงไปสุดตัว ผมกลับรู้สึกภาคภูมิใจยิ่งกว่าใคร
“โชคดี”
ผมเดินออกจากสตูดิโอ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหนักแน่นไม่เสียดาย แม้จะใจหายแต่ผมก็โล่งใจ
ลาก่อน...เช็กเมทหลังออกจากสตูดิโอผมมีนัดคุยกับคมสันที่ร้านกาแฟ คุณเลขาค่อนข้างโล่งอกเมื่อผมเล่าเรื่องธนัทกับพาย
“คุณจิระทำดีแล้วครับ ถ้าเป็นคุณจิตรินก็คงทำแบบนั้น”
“ฉันทำดีแบบจิตรินไม่ได้หรอก แต่ก็ดีสุดเท่าที่จะทำได้แล้ว” ผมถอนหายใจเฮือก เงยมองจอมมารที่จิบกาแฟสบายใจเฉิบแล้วคิ้วกระตุกเล็กๆ เชื่อสิว่าจุดจบของมิสเตอร์เอสนั้นคมสันต้องเป็นคนเสนอ เพราะคนเขียนบทต้องนำมาบอกกล่าวผู้ลงทุนก่อนอยู่แล้ว น่าสงสัยชะมัดว่าคนที่ใช้เส้นยัดผมเข้ากองอย่างเขา ทำไมถึงเลือกที่จะเขี่ยผมออกไป แม้สุดท้ายจะส่งผลดี แต่ตอนนั้น...พายยังไม่ก่อเรื่องสักหน่อย หรือคนคนนี้จะเห็นอนาคต!
...ทำไมถึงเผลอคิดว่าเป็นไปได้ขึ้นมานะ แม้คมสันจะจิตใจโหดเหี้ยมปานจอมมาร แต่เขายังเป็นมนุษย์!
จะไปเห็นอนาคตได้ยังไงจะบ้าเรอะ!
“ถามจริงเถอะ ทำไมนายถึงให้มิสเตอร์เอสตายตอนจบล่ะ”
คมสันเลิกคิ้ว วางแก้วกาแฟ ก่อนจะประสานบนมือโต๊ะอย่างสุภาพ อันเป็นท่าทางก่อนเริ่มเทศน์
“เพราะคุณไงครับ” คุณเลขาเอ่ย “ผมให้คุณจิระมาแสดงเช็กเมท ก็เพื่อให้คุณปรับตัวกับกองถ่ายละคร ทีมงานกองนี้มีความรู้สึกดีๆ ตั้งแต่ตอนคุณกับคุณจิตรินสลับร่างกัน ต่อให้คุณจะทำตัวประหลาด ปากร้ายอารมณ์เสียขนาดไหน ก็ไม่ค่อยเป็นปัญหาเพราะทุกคนต่างเป็นมืออาชีพ มีภาพลักษณ์ดีๆ สมัยซีซันแรกช่วยหนุน แต่การทำงานในกองถ่ายนี้เป็นเวลานานก็ไม่ใช่เรื่องดี เพราะสุดท้ายคุณกับคุณจิตรินก็เป็นคนละคนกัน ซีเคร็ทต้องกลับกลายเป็นมิสเตอร์เอส และผมคิดว่าคุณคงไม่ชอบใจที่ต้องแสดงบทนั้น”
ถูกต้องตรงเผง
ต้องยอมรับว่าความยากลำบากในการเข้ากองครั้งนี้ของผมคือการแสดงเป็นมิสเตอร์เอสจริงๆ แม้ช่วงหลังจะพอเนียนผ่านไปได้ แต่นั่นเป็นเพราะมิสเตอร์เอสกำลังสวมหน้ากากเป็นซีเคร็ท บทซ้อนบท และเผยอารมณ์ในแบบที่ไม่เคยเป็น หากมิสเตอร์เอสไม่ตายในซีซันสอง คงไม่แคล้วกลับไปหาพวกพระเอก กลายเป็นแฮกเกอร์แสนเอื่อยเฉื่อย เดินหลังค่อม ลอยไปลอยมา ถึงจะแสดงง่ายกว่าเป็นไหนๆ แต่ยังไงซะผมก็ไม่ใช่จิตริน ไม่มีทางแสดงเป็นมิสเตอร์เอสในแบบของเขาได้
“ผมหวังให้เรื่องเช็กเมทเป็นจุดเริ่มต้นในการเข้าวงการของคุณ ให้คุณได้ปรับตัว และเป็นพื้นที่ให้คุณได้เปล่งประกาย”
“ขอบคุณนะ” ผมเอ่ยเสียงเบาหวิว ก้มหน้างุดๆ รู้ดีอยู่แล้วว่าคนฉลาดอย่างคมสันนั้นเมื่อทำอะไรไปย่อมมีจุดประสงค์ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะเห็นแก่ผมมากมายขนาดนี้
“สนุกกับเช็กเมทมั้ยครับ”
“สนุกสิ”
“แล้วเหนื่อยมั้ยครับ”
“...ก็เหนื่อยหน่อยๆ”
“งั้นผมจะให้รางวัลเป็นการพักร้อน ตอนนี้คุณกลายเป็นคนว่างงานชั่วคราวครับคุณจิระ”
“ให้รางวัล หรืออยากให้ฉันเก็บเนื้อเก็บตัว กระแสข่าวจะได้ซาลงกันแน่” ผมเหน็บอย่างรู้ทัน
“เอาเป็นว่าผมจะให้เวลาคุณพักร้อนสองอาทิตย์ โชคดีครับคุณจิระ” คมสันวางเงินบนโต๊ะ ผู้อาวุโสกว่าย่อมเลี้ยงผู้น้อยเป็นเรื่องปกติ แถมยังมีเงินเหลือให้ผมเป็นค่าขนมอีกต่างหาก
ผมย่นคิ้ว นั่งคิดอย่างจริงจังว่าจะทำอะไรต่อไปเมื่อตารางที่แน่นขนัดตลอดสองเดือนว่างโล่งโจ้ง
แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกอ่ะ!
แล้วคนว่างงานก็ก้มหน้างุดๆ เดินเข้าบริษัทของเตโช
แม้จะเคยผ่านทางนี้เพื่อแวะหย่อนเขาหลายครั้งเวลาออกจากคอนโดพร้อมกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามาในค่ายเพลงของเตโช ความรู้สึกก็จะ...ขัดเขินนิดหน่อย ขนาดผมใส่หมวกใส่แว่นปลอมตัว ก็มีหลายคนจำได้ว่านี่คือจิระเจ้าของข่าวฉาวที่กำลังโด่งดังจากคลิปหลุด แล้วยังเป็นจิระ คนที่บอกเล่าเก้าสิบถึงชีวิตประจำวันกับนักร้องหนุ่มนามเตโชได้อย่างไม่อายปากจนสาวๆ ในโซเชียลฟินไปถึงไหนต่อไหน
“มารอเตโชเหรอคะ”
และหนึ่งในสาวที่ว่านั้นก็บังเอิญทำงานที่บริษัทนี้ซะด้วยสิ
“ครับ” ผมตอบเสียงเบาหวิว ไม่รู้ว่าทำไมถึงอายขึ้นมาดื้อๆ เมื่อถูกจับได้ แค่มาหาเพื่อนมันผิดตรงไหน เลิกหน้าแดงเดี๋ยวนี้นะจิระ!
“ทางนี้เลยค่ะ เตโชอัดเพลงอยู่ชั้นสาม ปกติไม่ให้คนนอกเข้าไปดูหรอกนะคะ แต่ถ้าเป็นจิระเนี่ย...เตโชคงดีใจ”
ผมไม่ตอบคำนอกจากจับปีกหมวกปิดบังใบหน้าตัวเองให้มากที่สุดเพราะสาวเจ้าเล่นจ้องเอาๆ ด้วยสายตาปลาบปลื้มเหมือนเห็นคู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามันยังไงยังงั้น จะแก้ตัวก็ไม่อยากให้กระแสที่ดีเพียงหนึ่งเดียวตอนนี้หดหาย จึงได้แต่เอาความเงียบเข้าสู้
“ขออนุญาตนะคะ”
“อ้าว ใครน่ะ”
ผมประดักประเดิดทำอะไรไม่ถูกเมื่อผู้ชายแปลกหน้าสองคนในห้องอัดเสียงมองมาเป็นตาเดียวอย่างฉงนสงสัย
“แฟนเตโชไงคะ”
“อ้อ...คนที่เป็นข่าวเหรอ”
“เดี๋ยวๆ ผมไม่ใช่แฟนเตโช” อันนี้ไม่แก้คำไม่ได้แล้ว ผมรีบพูดขัดก่อนจะชะงักเมื่อคนหน้ามึนเดินออกมาจากห้องอัดซึ่งกั้นกระจกใส ทำให้เห็นว่ามีใครบุกรุกเข้ามาระหว่างการทำงาน
“จิระ” เตโชหยุดยืนหน้าผมด้วยสายตามึนงง
“งงอะไร ฉันมารอรับกลับด้วยกันมันแปลกเหรอ”
ผมคิดว่าแปลก แต่เตโชดันไม่ตอบว่าแปลก เพราะเขาเพียงลูบท้องพลางบอกผมเสียงเบาหวิวว่า...
“หิว”
ผมที่ตัวเกร็งนับตั้งแต่ก้าวเข้ามาในบริษัทพลันหลุดหัวเราะพรวด
“เดี๋ยววันนี้จะทำพะแนงหมู นายอยากกินมาตั้งแต่วันก่อนแล้วนี่”
“ผักบุ้งหมูกรอบด้วย”
“หมูกรอบหมด เอาหมูสับแทนแล้วกัน ทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อคืนล่ะ”
“เพิ่งนึกได้”
“งั้นก็อดไปสิ” ผมยักคิ้วใส่เขา ก่อนจะมองซ้ายมองขวา หาที่ทางให้ตัวเอง “แล้วฉันมารอในห้องได้รึเปล่า จะรบกวนมั้ยเนี่ย”
เตโชจูงมือผมมานั่งตรงโซฟารับแขกด้านใน แม้จะห่างจากเครื่องปรับจูนเสียงเหมือนปลีกวิเวกเป็นส่วนตัว แต่ตำแหน่งหันหน้าตรงเข้าหากระจกพอดี หาที่นั่งให้ผมเรียบร้อยแล้วคนหน้ามึนก็เดินไปเปิดกระเป๋าเป้ ก่อนจะหยิบถุงขนมวางแหมะบนตักผม
“ซื้อมากินเองเหรอ” ปากถาม แต่มือแกะพร้อมรับประทานแล้ว
“ของแฟนคลับ”
“อ้าว แล้วฉันกินได้เหรอ” ผมชะงักในท่ากำลังจะกิน
“งั้นถามก่อน” เตโชพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพผมลงทวิตพร้อมแคปชั่น #ให้จิระกินได้มั้ยครับ
“ไอ้บ้า ลบทิ้งเลยนะ” ผมแย่งมากดลบ ดีนะยังไม่ค่อยมีคนเห็น...ซะที่ไหนล่ะ คาตากันสามคนสามคู่เลยเนี่ย ผมค่อยๆ ยกมือมาเกาแก้มอย่างเก้อกระดาก เพิ่งรู้ตัวเอาตอนนี้ว่ามัวแต่คุยกับเตโชจนลืมคนอื่นไปซะสนิท
“อืม รักกันดีนะ” หนึ่งในนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้มฝืนแกมเอือมระอา ขณะที่ตัวหญิงสาวกุมอกทำท่าเหมือนจะกระอักเลือดไปหลายตลบ ผมน่ะยังดีที่รู้ตัวแล้ว แต่เตโชที่พยายามจะถามแฟนคลับอีกครั้งอย่างไม่สนใจใครเนี่ยสมควรถูกตบกะโหลกสักที
“ทำงานได้แล้ว” ผมยั้งมือไม่ให้ประทุษร้ายศิลปินต่อหน้าต่อตาทีมงาน เปลี่ยนเป้าหมายเป็นแย่งโทรศัพท์เขามาถือเพื่อยุติการต่อล้อต่อเถียงอันไร้สิ้นสุด
“ขนม”
“รู้แล้วน่า กินก็กิน ไปทำงานเถอะ”
เตโชไม่ตอบแต่มองผมไม่ขยับ จนกระทั่งยอมหยิบขนมใส่ปากนั่นแหละเขาถึงได้พยักหน้าอย่างพอใจแล้วเดินเข้าห้องกระจกแต่โดยดี
“แฟนมาให้กำลังใจถึงที่อย่าทำให้เขาผิดหวังล่ะเตโช”
“ผมไม่ใ...”
“ครับ”
ผมถลึงตาใส่คนตีเนียนที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่ทันได้ตวาดด่าก็เป็นอันต้องปิดปากเงียบเพราะเตโชเริ่มทำสมาธิก้มมองเนื้อเพลงพลางขยับปากคล้ายทบทวนทำนองให้ถูกต้อง ภาพสุดแสนจะหาได้ยากนั้นทำเอาผมจ้องตาไม่กะพริบ
และเมื่อเริ่มอัดเสียง ผมก็คล้ายถูกเขาพาจมลงไปในเนื้อเพลง
แม้ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังทำสีหน้ายังไง แต่คิดว่าคงไม่ต่างกับภาพใส่กรอบในห้องของเตโชที่ได้จากรายการสัมภาษณ์ละมั้ง
‘สาวๆ คะวันนี้เจ๊จะขอเม้าถึงเบื้องหลังการอัพทวิตและลบไปของเตโชในวันนี้
อย่างที่รู้ๆ กันว่าเจ๊เป็นหนึ่งในทีมงานของค่ายเพลง xxx เลยได้เห็นกับตาว่าจิระมาให้กำลังใจเตโชถึงห้องอัด! แถมสองคนนั้นก็คุยกันกระหนุงกระหนิง จูงมือพากันไปนั่งเหมือนโลกนี้มีเพียงเราสอง เตโชเป็นคนเอาขนมวางบนตักจิระ แต่จิระไม่กล้ากินเพราะกลัวแฟนคลับเสียใจ เตโชถึงได้โพสถามเอาดื้อๆ จากนั้นทั้งคู่ก็แย่งโทรศัพท์กันเดี๋ยวลบเดี๋ยวโพสค่ะ! แค่คำพูดคงไม่พอ แต่เจ๊มีภาพมาพิสูจน์ อาจจะเบลอๆ หน่อยนะคะเพราะตอนถ่ายสติเจ๊ปลิวแล้ว’
‘โอ๊ย น่ารักมากเลยค่ะ’
‘อี๋ พวกกินกันเองเพราะกระแส’
‘ข้างบนถ้าไม่ชอบก็กดปิดนะคะ ไม่มีใครบังคับคุณมาอ่านค่ะ’
‘ผมก็ไม่ได้อยากจะอ่าน แต่มันเด้งขึ้นมา’
‘งั้นก็อยู่เงียบๆ นะคะ’
‘ชอบไปได้ยังไงผู้ชายรักกัน’
‘โอ๊ย ควายหลงมาค่ะ ใครก็ได้พาไปเก็บที!’
ผมกดปิดเฟซบุ้คก่อนจะหันไปตบกะโหลกเตโชที่เดินเอื่อยๆ ถือไม้ถูกพื้นผ่านหน้ามาพอดี คนหน้ามึนมองมาอย่างไม่เข้าใจ แน่นอนว่าผมไม่คิดอธิบาย ชี้นิ้วสั่งให้เขาทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อยขณะนอนเอกเขนกบนโซฟาตัวโปรด
หงุดหงิดชะมัด ผมไม่ชอบให้คนเอาเรื่องผมกับเตโชไปเล่า ถ้าอยากรู้สู้มาถามผมเองกับปากยังจะสบายใจกว่าอีก อย่างน้อยเวลาโดนด่าก็ยังพอเตรียมตัวเตรียมใจ แต่ในเมื่อระบายลงกับตัวต้นเรื่องอย่างเตโชแล้ว ผมก็หันมากลุ้มใจกับตัวเอง...ว่าหลังจากนี้จะทำอะไรดี
ให้นอนกลิ้งเล่นตลอดสองอาทิตย์ก็ไม่น่าไหวนะจิระ
“เตโช อาทิตย์นี้นายติดทำเพลงใช่มั้ย แล้วอาทิตย์หลังจากนั้นมีงานต่อรึเปล่า”
คนหน้ามึนพยักหน้ารับ ผมคงบ้าที่คิดว่าเขาจะนั่งว่างเป็นเพื่อน
“แล้วนายจะไปไหน ตอนนายเข้าบริษัทฉันยังพอไปนั่งดูได้ แต่ถ้าเกิด...”
พลันโปสเตอร์ใบหนึ่งถูกหย่อนมาตรงหน้า
“หือ อะไร” ผมรับมาอ่านอย่างสงสัย พบว่ามันคืองานดนตรีที่พัทยา กินเวลาสามวันเต็ม มีศิลปินรับเชิญหลายสิบกว่าชีวิต และหนึ่งในนั้นก็คือนายเตโช
“ฉันไปด้วยได้เหรอ” ผมลุกพรวดพราดขึ้นมานั่งดีๆ บนโซฟา เงยหน้าถามเตโชที่พยักหน้ารับเชื่องช้า “ไหนมาบอกให้ชัดๆ สิว่าอยากให้ฉันไปด้วย”
ผมฉีกยิ้มยียวนตั้งใจแกล้งเขาเล่น แต่คนหน้ามึนที่มีไม้ถูพื้นเป็นอาวุธกลับก้มหน้ามากระซิบแผ่วข้างหู พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มแสนเรียบเฉยแต่แฝงความออดอ้อนในทีว่า...
“ไปด้วยกันนะ”
รู้ตัวอีกผมก็เผลอขยำโปสเตอร์จนกลายเป็นก้อนขยะ ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดลำคอแทบแตก
“เออ!”
--------
จบจริงๆ แล้วกับเช็กเมทและกองถ่ายกองนี้ค่ะ แม้มิสเตอร์เอสจะตายแล้ว แต่ซีรีส์ยังต้องดำเนินต่อไป ซีซันสามจิระคงไม่ได้ร่วมแสดงแล้วอย่างที่ประกาศกร้าวว่าเอาช้างมาฉุดก็ไม่มา ปล่อยให้มิสเตอร์เอสกลายเป็นตำนานจากการร่วมแสดงของทั้งสองคนจากสองซีซัน จิตรินและจิระ ลูกรักที่สุดในนิยายชุดนี้นะคะ
ว่าแล้วก็ขอโม้...เหม็นความรักจังเลยค่ะ ทำไมบรรยากาศสีชมพูมันฟุ้งๆ ไม่รู้ทำไมสองคนนั้นชอบคุยกันเองไม่สนใจคนอื่น เพราะเราไม่สำคัญหรือเพราะเขารักกันแต่ไม่ยอมรับค่ะ #กัดหมอน
แต่ไม่ต้องห่วง ออกต่างจังหวัดงวดนี้ไม่คืบหน้าไม่ได้แล้ว ถ้ายังไม่คืบหน้า จะเกรี้ยวกราดตามจิระแล้วค่ะ
#จิระผู้เกรี้ยวกราด
เพจนักเขียนที่พร้อมส่งลูกน้อยออกเรือน
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 174951 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก