ตอนที่ 20
คนมึนก็ป่วยได้
เตโชป่วย
ผมเพิ่งตระหนักรู้เอาตอนเช้าตรู่ ช่วงที่กำลังนอนสบายแล้วพลิกตัวป่ายมือฟาดไปโดนเขาดังป้าบ เตโชเพียงขยับตัวเล็กน้อย ส่วนผมสะดุ้งเฮือก เพราะอุณหภูมิที่ผิดปกตินั้นบ่งบอกว่าคนข้างตัวกำลังป่วยหนัก
ทั้งที่วันนี้เตโชต้องร้องเพลง!
ผมผุดลุกขึ้นมานั่งบนเตียง กระชากแขนคนป่วยให้พลิกตัวนอนหงาย ก่อนจะทาบมือกับหน้าผากเขา ชัดเลย...ร้อนขนาดนี้ไม่ต่ำกว่า 38 องศาแน่ๆ ผมกลืนน้ำลาย นึกโทษตัวเองที่เป็นฝ่ายเริ่มผลักเตโชลงทะเล แถมยังบังคับให้สล็อตว่ายน้ำเล่นอยู่นาน
“เตโช”
ผมปลุกเขา คิดว่าควรจะพาไปหาหมอสักหน่อย
“ไหวมั้ย ลุกขึ้นมาเร็ว”
เตโชครางอืออาในลำคอ ปรือตาน้อยๆ ก่อนจะหลับลงไปใหม่
“ตื่น! ตื่นโว้ย!” อย่าหวังความเมตตาจากจิระ ผมตบแก้มเขาจนแดงก่ำ คนป่วยหนักถึงได้ฤกษ์ลืมตาด้วยความงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น
“นายป่วย” ผมอธิบายให้คนหน้ามึนฟังด้วยสองคำสุดตรงประเด็น ”ลุกขึ้นมาเร็ว ฉันจะให้พนักงานโรงแรมช่วยเรียกแท็กซี่พาไปหาหมอด่วน ไม่งั้นคืนนี้ร้องเพลงไม่ไหวแน่”
เตโชคล้ายจะเพิ่งตระหนักถึงความร้ายแรงที่เกิดขึ้น คนเอื่อยเฉื่อยไม่สนใจตัวเองแต่รักการร้องเพลงอย่างเขาถึงได้ยอมพาสารร่างเดินตามผมลงจากห้องแต่โดยดี พวกเราขึ้นแท็กซี่ไปคลินิกใกล้ๆ ภาพพระอาทิตย์ขึ้นฉาบแสงสีแดงขนานกับน้ำทะเลนั้นสวยจับใจ แต่ผมกลับกระวนกระวายอยู่ไม่สุขเพราะไม่ใช่เวลามาชื่นชมกับวิวทิวทัศน์
พอถึงหน้าคลินิกผมก็จูงมือเตโชผลักประตูเข้าไปทันที ช่วงเวลาเช้าตรู่แต่กลับมีคนไข้รอเข้าคิวจำนวนไม่น้อย ส่วนใหญ่เมาค้างไม่ก็มีเรื่องชกต่อยกัน ผมพาเตโชไปนั่งรอ หยิบบัตรประชาชนของเขาไปแจ้งพยาบาลพร้อมกรอกข้อมูลคนไข้
“รอเรียกคิวอีกเจ็ดท่านนะคะ”
ผมได้แต่พยักหน้าอย่างร้อนใจ กลับไปนั่งข้างเตโชพลางทาบมือกับหน้าผากเขาเป็นระยะเพราะกลัวอีกฝ่ายไข้ขึ้นหนัก จนสุดท้ายกลายเป็นคนหน้ามึนที่จับมือผมให้อยู่นิ่งๆ
“เป็นอะไร ปวดหัวเหรอ” ผมตีความท่าทางเขาไปอีกอย่างหนึ่ง
เตโชมองผมตาเยิ้มเพราะอาการป่วย พลางส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่ต้องห่วง แคกๆ”
แย่ล่ะ เขาเริ่มไอแล้ว!
“ไม่ห่วงได้ไง นายเป็นนักร้องนะ ไออย่างนี้จะขึ้นเวทีไหวได้ยังไง” ผมลุกพรวด ตั้งใจจะไปถามพยาบาลว่าเหลืออีกกี่คิวแล้ว แต่เตโชดันจับมือไม่ยอมปล่อย แถมยังรั้งน้อยๆ ให้กลับมานั่งเคียงข้างกัน
“ปล่อยสิเตโช ฉันจะ...”
ผมอ้าปากค้าง ตัวแข็งเกร็งขึ้นมาทันทีเพราะจู่ๆ คนหน้ามึนก็เอียงศีรษะพิงซบลงมาบนไหล่ อย่าลืมว่าผมไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องตัวแบบแนบชิด ขนาดถ่ายซีรีส์ในกองผมยังไม่ชินเลย แต่ถ้าผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนั้นไม่นับ ฉะนั้นอย่ายกเรื่องที่ผมเคยพิงเขา กอดเขาขึ้นมาถกเถียงเลยเชียว
ตรรกะของนายจิระก็ประหลาดอย่างนี้
สรุปแล้วผมนั่งตัวเกร็งจนกระทั่งพยาบาลเรียกชื่อเตโช เลยสะกิดเรียกเขาเบาๆ
“เตโช ถึงคิวนายแล้ว”
เจ้าของชื่อขยับตัวน้อยๆ ก่อนจะปรือตามองผมเหมือนถามความเห็นอะไรสักอย่าง ด้วยความที่สำเร็จวิชาเตโชวิทยา ผมเลยจูงมือเขาเดินเข้าห้องตรวจไปด้วยกันแม้ว่าจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย ญาติรึก็ไม่ใช่ เป็นแค่เพื่อนกันแท้ๆ
สรุปแล้วหมอนี่ไข้ขึ้น 39 องศา!
ผมถึงกับหยิบยาดมมาสูดเฮือกใหญ่เมื่อรู้ว่าคนข้างตัวอาการหนักขนาดไหน
“คือว่า...เขาต้องร้องเพลงคืนนี้ตอนสามทุ่ม คุณหมอคิดว่าเขาจะร้องไหวมั้ยครับ”
“ร้องทั้งหมดกี่เพลงเหรอครับ เพลงช้าหรือเพลงเร็ว”
“สามเพลงครับ เป็นเพลงช้าทั้งหมด”
“อ้อ...เจ้าของเพลงหิวรักใช่มั้ย ถึงว่าหน้าคุ้นๆ”
ขนาดคุณหมอวัยห้าสิบกว่าปียังรู้จัก ไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ไหนเลย!
“ใช่ครับ” ผมตอบเสียงเบาอย่างอับอายที่โดนมองด้วยสายตาเหมือนเพิ่งจำได้ว่าผมคือคนอกหักในมิวสิกวีดีโอสุดโด่งดัง
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวหมอจะให้ยาแรง กินแล้วก็นอนพักยาวไปถึงตอนกลางคืนเลยนะ แล้วหมั่นจิบน้ำอุ่นก่อนขึ้นเวที น่าจะพอขึ้นไหวอยู่ ถ้ากังวลหมอจะสั่งยาพ่นให้ด้วย ฉีดคอก่อนร้องเพลงจะได้ไม่ไอ”
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ”
“ไม่เป็นไร พอดีลูกสาวหมอกลับจากกรุงเทพมาพัทยาเพราะอยากดูเราเนี่ยแหละ”
ผมยิ้มเจื่อนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับรอยยิ้มมีเลศนัยของคุณหมอ
“กินข้าวก่อนกินยานะ ไม่งั้นจะกัดกระเพาะ”
“ครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
ผมจูงมือเตโชออกไปนั่งรอรับยา ค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมยินดีออกให้เพราะถือว่า
เป็นคนก่อเรื่อง นึกแล้วยังรู้สึกผิดไม่หาย เลยจับเตโชให้นอนพิงไหล่ คราวนี้ไม่นั่งเกร็งแล้วเพราะเป็นฝ่ายจับเขาซบลงมาเอง
ลมหายใจร้อนผ่าวรดต้นคอผมเป็นระยะทำเอานั่งเครียดถือยาดมจ่อจมูก
“ไม่ต้องห่ว...แคก”
“นายน่ะเงียบไปเลย!” ผมหันไปตบศีรษะเขาเบาๆ เพื่อให้นอนนิ่งอย่าหาเรื่องพูดมาก ไม่อย่างนั้นจิระจะเกรี้ยวกราดให้ดู
หลังจากนั้นไม่นานพยาบาลก็เรียกผมไปรับยา ตอนแรกกะให้เขานั่งรอจะได้ไม่ต้องฝืน ปรากฏว่าเตโชไม่ยอมปล่อยมือผมเลยต้องจูงติดมาด้วย จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยผมก็โทรเรียกแท็กซี่คันเดิมให้มารับกลับโรงแรม
ถึงห้องปุ๊บผมก็โทรสั่งข้าวต้มทันที ก่อนจะหาผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำเพื่อเช็ดตัวให้คนป่วยที่นอนขดบนเตียง เตโชปรือตามองผมเมื่อถูกดึงผ้าห่มออก ก่อนจะยิ่งขมวดคิ้วมุ่นเมื่อโดนจับแก้ผ้า
“จ้องอะไร อายรึไง”
เตโชไม่ตอบแต่ชี้กางเกงในที่ไม่ถูกแตะต้องเป็นเชิงถาม
“ตรงนั้นเช็ดเองสิวะ!” ผมปาผ้าใส่หน้าเขา ก่อนจะนึกได้ว่าไม่ควรทารุณกรรมคนป่วย โดยเฉพาะคนที่โดนผมกอดคอบังคับให้ลอยในทะเลอยู่นานสองนาน เลยหยิบมาเช็ดต่อพลางบ่นพึมพำไม่หยุดว่าป่วยแล้วยังไม่เจียมตัว หาเรื่องกวนกันอยู่ได้
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ข้าวต้มคงมาแล้ว ผมหยิบเสื้อชุดใหม่โยนให้เตโชสวมก่อนจะเดินไปรับถาดอาหารเข้ามาในห้อง พอดีกับคนหน้ามึนที่ลุกมานั่งบนเตียงพลางยื่นมือสองข้างมาข้างหน้าราวกับเด็กๆ
ทั้งที่เตโชไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางอะไรเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงคลับคล้ายว่าเขากำลังปั่นประสาทผมยังไงชอบกล
เอาเถอะ อย่าไปถือสาคนบ้า อย่าว่าคนป่วย
ผมช่วยฉุดเขาแต่โดยดี ก่อนจะจูงมือพามานั่งที่โต๊ะ นี่ผมกำลังเลี้ยงเด็กรึเปล่านะ คิดแล้วขำๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ผมนั่งกินข้าวต้มพลางจ้องจับผิดเตโชไปด้วยว่าจะงอแงอะไรรึเปล่า ยังดี...ที่เตโชกินหมดชาม และรับยาจากผมกลืนตามลงไปอย่างว่าง่าย
ก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นอีกครั้ง
“นายเป็นเด็กหรือไงเนี่ย” ผมทั้งฉุนทั้งขัน คราวนี้พอฉุดเขาขึ้นจากเก้าอี้ก็นึกพิเรนทร์แกล้งปล่อยมือ...ผลคือเตโชค่อยๆ ทรุดตัวลงไปนอนไหลกับพื้น นี่คนหรือของเหลวช่วยบอกที
“ลุกมาเดินดีๆ สิ” ผมเอ็ดเข้าให้ทั้งรอยยิ้มฉีกกว้าง ช่วยประคองของเหลวไปนอนบนเตียง ก่อนจะห่มผ้าให้เขา จับหมอนให้ดี ตรวจสอบทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วจึงยืนกอดอกถามกึ่งหาเรื่องด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท “จะเอาอะไรอีกมั้ยเด็กน้อยเตโช”
เด็กน้อยยื่นมือออกมาวางหงายนอกผ้าห่ม เดี๋ยวกำเดี๋ยวแบอย่างสื่อความหมาย
“ทำไมฉันต้องกุมมือนายจนหลับด้วย ไม่เอาหรอก ตัวก็ร้อน ถ้าฉันติดขึ้นมาจะทำยังไง”
เตโชไม่ตอบ แต่ทำตาปรอยใส่ผมอย่างน่าสงสาร
ผมกลั้นขำแทบแย่
“โอ๋ๆ เด็กน้อย ฉันจะดูแลนายเอง” ผมลูบหน้าผากปลอบโยน ก่อนจะยอมจับมือเขาแต่โดยดี ยังไงเตโชก็เด็กกว่าผมสองปี เรียกว่าเด็กน้อยก็ถูกแล้ว “นอนพักเยอะๆ แล้วหายไวๆ นะ เย็นนี้จะได้ร้องเพลงให้ฉันฟัง”
ผมนอนพิงหัวเตียงอยู่ข้างเขา ก้มบอกเสียงกระซิบ
“ฉันอยากเห็นนายขึ้นเวทีนะเตโช”
ผมเผลอหลับในสภาพนั่งคอหักอยู่ตรงหัวเตียง
แต่พอตื่นมาอีกทีไม่รู้ทำไมถึงกลายเป็นนอนห่มผ้าเรียบร้อยก็ไม่รู้ ผมส่ายศีรษะด้วยความมึนเบลอ มองหาคนป่วยที่ไม่รู้หายหัวไปไหน
“เตโช?”
เจ้าของชื่อโผล่หน้ามาจากห้องน้ำด้วยสภาพเปียกโชกไปทั้งตัว
“เฮ้ย! นายอาบน้ำเหรอ” ผมลุกพรวดไปกระชากประตูห้องน้ำทันที คนหน้ามึนสะดุ้งเฮือก รีบเอามือปิดของสงวนเพราะกำลังแก้ผ้าตัวเปล่าเปลือย “อาบน้ำทำไมเดี๋ยวไข้ก็ขึ้นอีกหรอก!”
ผมตวาดใส่เขาแล้วรีบเอามือทาบหน้าผากทันที ลืมซะสนิทว่าอีกฝ่ายอยู่ในสภาพไหนเพราะมัวแต่ห่วงคนไม่รู้จักดูแลตัวเองเนี่ย
“อ้าว...ไข้ลดแล้วเหรอ”
“เหงื่อออกเยอะ” เตโชอธิบาย เขาคงตั้งใจบอกว่านอนจนเหงื่อออก ไข้ลด ก็เลยอยากอาบน้ำให้สดชื่น
“ถึงยังไงก็ยังมีไข้อยู่นะ ไม่เอาฉันไม่ให้อาบ เช็ดตัวสิเช็ดตัว” ผมกระชากแขนเขาออกจากห้องน้ำทันที ไม่คิดจะฟังคำทักท้วงอะไรทั้งนั้น
“จิระ...” เตโชเรียกผมเสียงอ่อน
“อะไร จะเถียงฉันเหรอ ใครที่ปลุกนายไปหาหมอฮะ สำนึกกันบ้างสิ”
“...หนาว”
เตโชอาจไม่สำนึก แต่ผมสำนึกแล้ว
มองคนหน้ามึนที่โชว์ของลับก็เข้าใจ ผมอ้าปากพะงาบ พูดอะไรไม่ออก รีบปล่อยมือราวโดนของร้อน หันหลังหนีก่อนจะรีบปีนขึ้นเตียงมุดอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่วายเปิดช่องแง้มเล็กน้อยเพื่อตะโกนด่า
“ชีเปลือย!”
เตโชมองผมด้วยสายตาพราวระยับ
“ภาพติดตาฉันแล้ว อ๊าก ฉันจะเป็นตากุ้งยิงมั้ย!”
เตโชเดินเข้ามาใกล้ผม เผยของสงวนเด่นหราไร้ยางอาย
“จะเดินมาทางนี้ทำไม กลับเข้าห้องน้ำไป แล้วเช็ดตัวด้วยห้ามอาบน้ำ เข้าใจมั้ย! ถ้าเข้าใจก็ขานรับฉันด้วย!”
“เข้าใจ” เตโชตอบจนได้ ผมถอนหายใจเมื่อเห็นร่างชีเปลือยยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี ก่อนจะเอาหน้าซุกเตียง ไม่ได้ป่วยแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้หน้าร้อนขนาดนี้นะ ผู้ชายด้วยกันจะเขินอะไร...เอ้อ นั่นสิจะเขินอะไร ของของเขาก็เหมือนของของผมไม่ใช่เรอะ
แต่มันอุจาดตาไง!ผมให้เหตุผลกับตัวเอง
มันกะทันหันเกินไปด้วย เตรียมตัวเตรียมใจไม่ทัน!ผมลูบหน้าลูบอก กล่อมจิตใจให้สงบเยือกเย็น รอจนเตโชเดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยถึงค่อยเดินไปเตะหนึ่งทีอย่างระบายความเกรี้ยวราด เตโชไม่หลบ เขายอมให้ผมประทุษร้ายด้วยสายตาแฝงความขบขัน
เห็นแบบนี้แล้วยิ่งฉุนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ผมเตรียมจะตวาดด่า แต่ดันถูกเสียงเคาะประตูขัดจังหวะซะก่อน...ผมหันไปเลิกคิ้วถามเขา เตโชเลยเดินไปเปิดประตูพร้อมถือถาดอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะ
ที่แท้...เตโชก็ตื่นมาสั่งข้าวเที่ยงเพื่อกินยาตามเวลานี่เอง
ไม่น่าเชื่อ โลกกำลังจะแตกใช่มั้ยคนหน้ามึนถึงรู้จักรับผิดชอบตัวเองกินข้าวกินยาตรงเวลาโดยไม่ต้องออกคำสั่ง แต่พอนั่งเก้าอี้ ดูอาหารที่เจ้าตัวสั่งมาผมก็ถึงบางอ้อ...สตูเนื้อของโปรดผม ที่แท้เตโชไม่ได้ตื่นมาเพื่อดูแลตัวเอง แต่ตื่นมาเพราะกลัวผมอดข้าวเที่ยงต่างหาก
จะซาบซึ้งใจดีมั้ยเนี่ยผมถอนหายใจเฮือก ทิ้งตัวนั่งข้างเขาเพราะคนป่วยสั่งสตูเนื้อมาสองที่แทนที่จะสั่งอาหารย่อยง่ายกว่านี้สักหน่อย แต่จะว่าเขาก็พูดไม่ออกในเมื่อตัวเองดันนอนเพลินจนเกือบเลยเวลาอาหาร
ละเลยคนป่วยไม่พอยังให้เขามาดูแลตัวเองอีก รู้สึกผิดยังไงชอบกล
ผมเลยยอมยกโทษเรื่องชีเปลือยก็แล้วกัน
แม้ภาพจะยังติดตาจนขนลุกขนพองไปทั้งตัวก็เถอะ เฮ้อ!
“อร่อยแฮะ” คำแรกที่ตักสตูเนื้อเข้าปาก ผมก็หลับตาพริ้มกับรสชาติของเนื้อต้มเปื่อยจนแทบละลาย อาหารจานโปรดที่ไม่เคยทำเองเพราะต้องใช้เวลาในการเคี่ยวยาวนานหลายชั่วโมง คิดไม่ถึงว่าเตโชยังจำได้
ว่าแต่...เขาชอบกินอะไรกันนะ
ข้อสงสัยที่จู่ๆ ก็ผุดขึ้นมากะทันหัน ทั้งที่ไม่เคยคิดสังเกตมาก่อนแต่พอเห็นเขาใส่ใจกับทุกอย่างของผมก็อดอยากรู้ขึ้นมาไม่ได้
“นี่” ผมใช้เท้าสะกิดคนหน้ามึนผ่านใต้โต๊ะ “นายชอบกินอะ...”
ฟ้าฝนคงไม่เป็นใจให้จิระทำความดี เพราะพูดไม่ทันจบประโยคเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น วินาทีแรกคิดว่าเกิดเรื่องแล้ว เพราะคนเดียวที่โทรหาผมเป็นประจำคือคมสัน ซึ่งจอมมารผู้นั้นไม่เคยชักนำเรื่องดีๆ มาให้
ปรากฏว่าไม่ใช่ของผม
แต่เป็นของเตโช
คนหน้ามึนแอบตั้งริงโทนเสียงเดียวกับผมตั้งแต่เมื่อไหร่นะ...หรือไม่ก็เป็นผมเองที่เปลี่ยนเป็นเพลงหิวรัก ปากบอกว่าหลอนเหลือเกิน แต่มือดันตั้งเป็นริงโทนซะงั้น อย่าถามเชียวว่าคิดพิเรนทร์อะไร แค่ว่ามันติดหู ติดปาก ก็เลยตั้งส่งๆ ไปแค่นั้นเอง!
“ครับ”
ผมเหลือบมองเตโช คาดคะเนว่าปลายสายคือใคร เพราะถ้าเทียบกับผมที่มีแต่คมสันโทรหาแล้ว...เตโชก็เพื่อนน้อยพอกันนั่นแหละ! ถ้าไม่นับผู้จัดการโทรมาก็เป็นคนในบริษัทที่ติดต่อสอบถามความคืบหน้าเรื่องเพลง การคุยเล่นน่ะตัดไปได้เลย สนทนากับคนมึนคือสิ่งที่เหนื่อยที่สุดในชีวิต ไหนจะต้องตีความกับการพูดคำตอบคำ ไหนจะต้องอดทนกับเสียงเนือยๆ เหมือนไร้ความรู้สึกนั่นอีก แล้วยังจะ...
“ขอบคุณครับ”
เฮ้ย! วางสายเร็วไปแล้ว ผมยังนินทาไม่จบเลย!
“ใครน่ะ” ที่ถามเนี่ยไม่ได้อยากรู้หรอกนะ เชื่อผมสิ
“พี่สาว” เตโชตอบเสียงเบาพร้อมหลบตา แปลกมาก! ท่าทางส่อพิรุธแบบ
นี้กระตุ้นสัญชาตญาณนักสืบกันชัดๆ ผมคล้ายจะจับจุดอะไรบางอย่างได้ เลยนั่งเท้าคางพลางเหล่มองคนตรงหน้าไม่กะพริบ
“นายมีพี่น้องกี่คน บอกฉันได้รึเปล่า” ที่ถามแกมบังคับเนี่ยก็ไม่ได้สงสัยหรอกนะว่าเขาโตมาในครอบครัวแบบไหนกันแน่ ไม่ได้สงสัยเลยจริงๆ
คนหน้ามึนชะงักเล็กน้อย ดวงตาเผยความลำบากใจ แต่อย่าคิดว่าคนอย่างจิระจะถอยง่ายๆ เมื่อเดินหน้าแล้วก็ต้องไปต่อให้สุด!
“พี่ชายสองคน พี่สาวหนึ่งคน”
โอ้ เป็นน้องชายคนเล็กของบ้านซะด้วย!
“แล้วไม่มีใครมาดูนายขึ้นเวทีวันนี้เลยเหรอ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่นายจะได้ขึ้นเวทีใหญ่ร่วมกับศิลปินดังระดับประเทศน่ะ!”
เตโชส่ายหน้าเชื่องช้า ก้มกินสตูเนื้อด้วยท่วงท่าเอื่อยเฉื่อย สีหน้าขาดความมั่นใจอย่างประหลาด ผมไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อนเลย
“ครอบครัวนายไม่สนับสนุนการร้องเพลงใช่มั้ย” เลยพอจะเดาสาเหตุรางๆ ได้...ดูจากความขาวของเขา และดวงตาตี่เล็ก ผมว่าเขาคงจะเป็นลูกคนจีน
“ครอบครัวนายเข้มงวดมากเหรอ”
เตโชมองผมด้วยแววตาตกตะลึง แสดงว่าผมมาถูกทางแล้ว
“เพราะนายแต่งเพลงประหลาด ครอบครัวนายเห็นว่าไร้สาระก็เลยไม่สนับสนุน กลายเป็นลูกคนเล็กที่ไม่เอาอ่าวของบ้าน ไม่มีใครสนใจ อยากจะทำอะไรก็ทำ ผิดกับพี่ชายและพี่สาวของนายที่ทำตามความหวังของครอบครัวได้ใช่รึเปล่า”
“จิระ...” เตโชมองผมอย่างเลื่อมใสศรัทธา “สุดยอดเลย”
“ไม่ต้องมาชม ฉันกำลังเสือกเรื่องนายอยู่นะ” โอเค ผมยอมรับเต็มปากเต็มคำก็ได้ว่ากำลังสอดรู้สอดเห็นอยู่ มาถึงขั้นนี้แล้วจะมาทำเป็นเหนียมอายก็ใช่เรื่อง “แต่ตอนนี้นายดังแล้ว ไม่มีใครติดต่อมาแสดงความยินดีกับนายบ้างเหรอ”
“มีพี่สาว...” เตโชเอ่ยเสียงเบาปานกระซิบ ราววาดหวังว่าจะมีคนเห็นค่ามากกว่านี้
“ทุกคนคงคิดว่านายจะเป็นนักร้องได้ไม่นานล่ะสิ ประสบความสำเร็จตอนนี้ใช่ว่าจะเอาตัวรอดได้ตลอด วงการบันเทิงกับศิลปินน่ะคล้ายกัน มีขึ้นมีลงตลอดเวลา จะดับหรือร่วงตอนไหนก็ไม่รู้ ถ้ามองจากสายตาคนภายนอกแล้ว โดยเฉพาะกับครอบครัวที่เข้มงวด คงเห็นว่าเป็นอาชีพที่ไม่มั่นคง จะทำได้นานแค่ไหนกันเชียว แถมพอแก่ตัวไปก็หางานลำบาก สู้พนักงานกินเงินเดือนหรือข้าราชการที่มีเงินเกษียนก็ไม่ได้”
เตโชเบิกตากว้าง มองผมอย่างตื่นตะลึงอีกครั้ง
“เรียกฉันว่าท่านจิระผู้ยิ่งใหญ่เร็วเข้า”
“ท่านจิระผู้ยิ่งใหญ่”
“ดีมาก ในเมื่อฉันเป็นผู้ยิ่งใหญ่ นายก็ต้องยิ่งใหญ่ตามฉันมาด้วย เราสองคนจะดังระเบิด เป็นดาราและนักร้องที่มีชื่อเสียงแห่งยุค!” ผมตั้งปณิธานอย่างแรงกล้า สารภาพตามตรงว่าไอ้ที่เดาๆ ไปนั้นมาจากละครภาคค่ำที่เคยดูมาทั้งนั้น จับแพะผสมแกะแล้วดันออกมาตรงเผงเฉยเลย “นายพูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะสู้ด้วยกัน”
“อืม สู้ด้วยกัน ตายด้วยกัน”
“ฉันจะไม่สู้ถึงตาย แต่จะสู้กับนายแน่ๆ” ผมฉีกยิ้มให้เตโช “ฉะนั้นสิ่งแรกที่ควรทำคือกินสตูให้หมดแล้วรีบๆ กินยาได้แล้ว!”
เป็นอันจบการรำลึกความหลังสุดซาบซึ้งกินใจเพียงเท่านี้ จะว่าไปผมก็คาดไม่ถึง...ว่าเตโชจะมีความหลังอันน่าหดหู่ไม่น้อย แต่นิสัยไม่พูดไม่จา เป็นตัวของตัวเองสูง ไล่ตามความฝันไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอย่างเขา จะถูกตัดหางปล่อยวัดก็ไม่แปลก
ชักจะเห็นใจขึ้นมาตงิดๆ คราวนี้ผมเลยจูงมือเขาไปนอนบนเตียงอย่างตั้งอกตั้งใจไม่คิดกลั่นแกล้งเหมือนเคย ไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกด้วย เพราะคาดว่านั่งเฝ้าไปไม่นานคงได้เผลอหลับอีกแน่ ก็ไอ้มือที่จับไม่ปล่อยเนี่ยสิ ทำให้ผมทำอะไรอย่างอื่นฆ่าเวลานอกจากนอนไม่ได้เลย
“จิระ”
“อะไร”
“ร้องเพลงหน่อย”
เห็นใจดีก็หวังได้คืบจะเอาศอกเชียวนะ นอกจากจะเรียกร้องในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แล้วยังมองอย่างคาดหวังอย่างกับเด็กน้อยแสนซื่ออีกต่างหาก ผมเบะปาก อยากถามนักว่าคิดดีแล้วเหรอที่ให้จิระร้องเพลงเนี่ย
“ไม่เอา เอาอย่างอื่น”
เตโชที่หลับตาลงไปแล้วปรือขึ้นทันควันเมื่อได้ยินเสียงกึ่งเกรี้ยวกราดของผม
“ร้องเพลง”
“ไม่เอา” ผมเตรียมตัวชิ่งหนี แต่คนป่วยดันกุมมือแน่นอย่างกับคีมเหล็ก ไปเอาแรงฮึดมาจากไหนเนี่ย ป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ!
“ร้องเพลง”
“นายจะให้ฉันร้องให้ได้ใช่มั้ย” ผมถามกึ่งโอดครวญ กรีดร้องในใจเมื่อเตโชพยักหน้ารับช้าๆ ด้วยสีหน้ามุ่งมั่นตั้งใจไม่ให้หลบเลี่ยง เพราะเขาสังเกตเห็นแล้วว่าผมนั้นลนลานขนาดไหน...เหมือนกับที่ผมจับจุดเขาได้ เตโชก็รู้จุดอ่อนของผมแล้วเหมือนกัน!
มาถึงขั้นนี้บ่ายเบี่ยงไปก็ไร้ค่า
ผมยอมรับตรงๆ แบบแมนๆ เลยก็ได้ว่าคนที่หน้าตาดี ทำอาหารเก่ง การแสดงยอดนั้น...ร้องเพลงห่วยแตกสุดๆ!
ห่วยขนาดไหนน่ะเหรอ
“ดูสิ ดูดวงจันทร์น้านสิ~” ผมหลับตาร้องเพลง ส่วนเตโชถึงกับเอาหมอนปิดหน้าตัวเองด้วยตัวสั่นระริก ไอ้การหลุดขำอย่างมีมารยาทไม่อยากให้คนร้องเสียน้ำใจที่ชวนคิ้วกระตุกนี้คืออะไร มันน่าโมโหกว่าเดิมซะอีก!
“ฉันไม่ร้องแล้ว!” ผมสะบัดมือคนป่วยทิ้งทันที
เตโชรีบพลิกมือประสานนิ้วแนบแน่น กึ่งรั้งกึ่งบังคับไม่ให้หนีไปไหน
“ฉันก็ร้องเพลงห่วยพอๆ กับการแสดงของนายนั่นแหละ!” ผมตวาดใส่เขา แก้ตัวทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ทันวิจารณ์อะไรเลยแท้ๆ เอาน่า...ต่อให้ไม่พูดผมก็รู้ตัวเองดีว่ามันแย่เกินทานทน
“จิระ”
“ไม่ร้องเพลงแล้วนะ!” รีบสวนขึ้นทันที ไม่งั้นผมจะร้องไห้แทนแล้วเนี่ย
“ดีจังนะ”
“ดีตรงไหน ไม่เห็นจะดีเลย!” ผมเถียงเขาเสียงห้วน เกรี้ยวกราดแล้วเกรี้ยวกราดอีก
“ดีจัง...” เตโชไม่ตอบ ไม่ขยายความ แต่หลับตาลงเชื่องช้าก่อนจะหลับใหล คาดว่ายาแรงของคุณหมอจะออกฤทธิ์จึงฝืนทนต่อไม่รอด
โชคดีแล้วจิระ
ผมลูบอกตัวเองเมื่อรอดพ้นจากวิกฤตการณ์สุดสยองไปได้ ก่อนจะตั้งสติ พยายามตีความโดยอาศัยวิชาเตโชวิทยาที่ศึกษาอย่างแตกฉาน
ดีจังของเตโชคืออะไรนะ
ผมมองมือที่กุมแน่น มองใบหน้าผ่อนคลายที่กำลังหลับพริ้ม มองพวกเราสองคนที่อยู่บนเตียงเดียวกันแล้วคาดเดาว่าคงเป็นความรู้สึกเดียวกับตอนผมเจอพายหลอกวางยา
ดีจังที่มีคนอยู่เคียงข้างในวันที่เคยโดดเดี่ยว
ดีจังนะเตโช
--------------
แต่งคู่นี้แล้วจะมีฉากที่เดจาวูค่อนข้างเยอะค่ะ เพราะเราอยากให้สองคนนี้ค่อยๆ เรียนรู้กัน ค่อยๆ ผ่านเรื่องราวมาด้วยกัน เดี๋ยวเตโชผู้หิวโหย ก็เปลี่ยนเป็นจิระผู้หิวโหยบ้าง เตโชให้กำลังใจจิระ จิระก็มาให้กำลังใจเตโช มุ้งมิ้งเหลือเกินค่ะคู่นี้ แต่งไปก็ยิ้มไป ถ้าคนอ่านอ่านแล้วยิ้มไปด้วยลุ้นไปด้วยเราก็ดีใจค่ะ
#จิระผู้เกรี้ยวกราด #เกรี้ยวกราดแล้วเกรี้ยวกราดอีก
เพจนักเขียนที่อยากอัดเสียงจิระร้องเพลงปล.สำหรับเรื่องอาชีพอันนี้แอบอิงมาจากตัวเองด้วยค่ะ เขียนนิยายก็เป็นอีกหนึ่งอาชีพที่ผู้ใหญ่มักมองว่าไม่ใช่อาชีพ แต่เป็นงานอดิเรก เพราะไม่มั่นคง มีรายได้ไม่แน่นอน ไม่รู้จะทำได้นานแค่ไหน จะขายได้อีกนานเท่าไหร่ ฉะนั้นเราก็ต้องสู้ๆ เหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะทำให้ได้นานที่สุด!
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 174979 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก