ตอนที่ 22
เปลี่ยนสถานะ
สุดท้ายผมก็ต้องปลุกเตโชกลางดึกเพื่อไปหาหมอจนได้
เพราะเขาเล่นนอนละเมอดิ้นซ้ายปัดขวาอาละวาดจนผมทนไม่ไหว ใช้มาตรการขู่บังคับจนเจ้าตัวยอมไปหาหมอคนเดิมเพิ่มเติมคือถูกฉีดยา ผมถึงกับหัวเราะก๊ากตอนเขาลูบแก้มก้นปอยๆ ด้วยสีหน้าเหมือนกินยาขมหลังเดินออกจากคลินิก
“ไม่ยักรู้ว่านายกลัวเข็ม” ผมอารมณ์ดีมาก เลยแกล้งแซ็วคนป่วยที่สีหน้าดีขึ้นจมหลังเจอยาแรง แต่คนหน้ามึนแสร้งเป็นไม่รู้สา เปลี่ยนหัวข้อด้วยการจูงมือผมข้างถนนเพื่อแวะกินข้าวต้มกุ๊ยริมฟุตบาท
เช้าตรู่แบบนี้ แถมยังเป็นช่วงหลังจัดงานคอนเสิร์ตใหญ่วันแรก คนเลยโหรงเหรงจนพัทยากลายเป็นเมืองร้างสุดเงียบเหงา ทั้งร้านมีแค่เราสองคนนั่งจ๋องโดยไม่คิดปลอมตัว
ผมเป็นคนสั่งอาหารเหมือนเดิมโดยไม่คิดถามความเห็นคนหน้ามึน แปลกดีเหมือนกัน เพราะตอนผมเป็นฝ่ายเข้าครัว เตโชจะคอยคนคิดเมนูตลอด แต่พอไปกินข้าวข้างนอกทีไร ผมมักสั่งตามใจปากตัวเองเสมอ
แล้วเราก็ไม่เคยทะเลาะกันเรื่องของกินด้วยนะ
เทียบกับเตโชที่อะไรก็ได้ขอแค่อร่อยเป็นพอแล้วผมจะจุกจิกกว่ามาก แต่ปัญหานั้นจะตกไปเมื่อผมเป็นคนทำ เพราะเลือกวัตถุดิบและใส่แต่สิ่งที่อยากกินได้เอง ฉะนั้นเราจึงไม่เคยมีปัญหาเรื่องนี้กันเลย
พอเห็นเขาสีหน้าดีขึ้นก็ครึ้มอกครึ้มใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนบรรยากาศแสนสุขจะถูกขัดด้วยเสียงโทรศัพท์
คราวนี้เป็นของผมเอง
“ว่าไงคมสัน” ผมรับสายโดยแทบไม่ดูชื่อคนโทรด้วยซ้ำ
(( คุณเตโชไม่สบายเหรอครับ ))
“ใช่ แต่ฉันเพิ่งพาไปฉีดยามานี่เอง จะคุยกับเขามั้ยล่ะ” พูดจบผมก็ส่งโทรศัพท์ให้เตโช อยากรู้ว่าเวลาจอมมารคุยกับจอมมึนจะเป็นยังไง แต่เตโชดันติดสายส่วนตัวซะนี่ เพราะผู้จัดการของเขาโทรมาสอบถามอาการ คาดว่าจะเห็นจากการแสดงเมื่อคืนที่ไอหนักจนรีบเดินลงเวที
(( ตอนนี้ทุกคนเป็นห่วงอาการเตโชมาก มีนักข่าวอยากขอสัมภาษณ์เรื่องนี้ด้วยครับ ))
“คนป่วยยังจะขอสัมภาษณ์อีก มีความเกรงใจบ้างรึเปล่า” ผมด่าเข้าให้ “นายไปตกลงกับค่ายเพลงของเตโชเอาแล้วกันว่าจะบอกนักข่าวยังไง แต่ฉันจะช่วยสรุปให้ว่าเขาไม่สบายเพราะเล่นทะเล ไข้ขึ้นตั้งแต่ตอนเช้าเมื่อวาน ก่อนจะยิ่งอาการหนักตอนขึ้นเวทีเพราะเสียงดังเกินไปจนได้อาการปวดหัวแถมมาด้วย เมื่อคืนก็อาละวาดเตะผ้าห่มไข้ขึ้นสูง จนฉันต้องลากมาฉีดยาเนี่ย”
(( ละเอียดยิบขนาดนี้คือสรุปแล้วเหรอครับ... ))
“ฉันวางสายล่ะนะ” ผมหมดอารมณ์จะคุยต่อทันควัน
(( เดี๋ยวก่อนคุณจิระ ค่ารักษาทั้งหมดอย่าลืมเอามาเบิกกับบริษัทของเตโชนะครับ เขามีประกันสุขภาพให้ศิลปิน คุณไม่จำเป็นต้องออกเองหรอก ))
“แย่ล่ะ เมื่อวานฉันลืมเก็บใบเสร็จ” ผมกัดฟันอย่างเจ็บใจ เรื่องเงินๆ ทองๆ ไม่เข้าใครออกใคร แม้ตอนแรกคิดจะช่วยจ่ายให้แต่ในเมื่อเบิกได้ใครจะยอมเสียฟรีกันล่ะ
(( แล้วอย่าลืมลงรูปเตโชในโซเชียลด้วยนะครับ อัพเดตว่าตอนนี้อาการดีขึ้นแล้ว กับนักข่าวน่ะผมจัดการได้ แต่กับแฟนคลับของเขานั้น... ))
“ฉันเข้าใจแล้ว” ผมกดวางสาย พอดีกับเตโชที่คุยกับผู้จัดการเสร็จพอดี
“จิระ ถ่ายรูปให้หน่อย”
สงสัยทางนั้นจะโทรมาด้วยจุดประสงค์เดียวกัน
ผมรับโทรศัพท์มาจากเตโชแล้วช่วยจัดท่าทางให้เขาถือถุงยาพร้อมชูสองนิ้ว ก่อนจะโพสว่าไปหาหมอมาแล้วทุกคนไม่ต้องห่วง
“ขนาดมาพักร้อนยังไม่พ้นเรื่องพวกนี้อีก” ผมบ่นอุบ ส่งโทรศัพท์คืนให้เตโช “แต่นายก็น่าทึ่งนะ ทั้งที่เวลาออกงานไม่เคยคุยอะไรกับใคร ไม่เคยแม้แต่จะโบกมือทักทายหรือฉีกยิ้มเลยแท้ๆ แต่ก็มีแฟนคลับที่เหนียวแน่นคอยเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้”
“ทำในสิ่งที่ชอบ ไม่ใช่ให้คนมาชอบ”
“คำพูดของนายมันทั้งน่าชื่นชมและน่าหมั่นไส้สุดๆ ” ผมเท้าค้างอย่างสุดเซ็งกับความเป็นของตัวเองอย่างสุดโต่งของเตโช แม้ผมจะเกลียดการเป็นดารา แต่เวลาออกงานก็ต้องปั้นหน้าฉีกยิ้มเพื่อสร้างสายสัมพันธ์อันดีแก่แฟนคลับและผู้หลักผู้ใหญ่
“นายมันบ้า” ผมด่าเขา “ยิ้มอะไร โดนด่าแล้วชอบใจเหรอ”
เตโชพยักหน้ารับ หมอนี่มันบ้าจริงๆ ด้วยแฮะ
ผมมองเขาด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะชะงักเมื่อจุดรวมสายตามาบรรจบกันตรงริมฝีปากคนหน้ามึน พลันภาพเมื่อวานปรากฏวาบ ระลึกได้ทันทีว่ามีสิ่งหนึ่งที่ต้องถามให้หายคาใจให้ได้!
“เตโช นายต้องตอบฉัน ห้ามบ่ายเบี่ยงเด็ดขาดนะ” ผมดักทางกันเขาแสร้งทำเป็นบื้อใบ้ “เมื่อวานทำไมถึง...”
“ข้าวต้มร้อนๆ มาแล้วจ้า!” โดนขัดด้วยเสียงของคุณป้าเจ้าของร้านซะงั้น สติผมกระเจิดกระเจิงไปไกลจนรีบหุบปากฉับ รอจนคุณป้าค่อยๆ เรียงชามบนโต๊ะเสร็จจึงค่อยๆ รวบรวมสมาธิกลับมาอีกครั้ง
“เตโช”
เจ้าของชื่อเอียงศีรษะเล็กน้อยอย่างรอฟัง
“สรุปเราเป็นอะไรกัน”
“เพื่อน”
คำตอบที่พูดทันทีโดยไม่ทันคิดนั้นทำให้ผมเกรี้ยวกราดจนได้
“เพื่อนบ้านใครเขาจูบกันวะ!”
“งั้นแฟน”
ผมชะงักค้างในท่าลุกขึ้นตบโต๊ะอย่างกรุ่นโกรธ
“แฟนเหรอ...” เผลอพึมพำออกมาเหมือนยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“อืม เป็นแฟน” เตโชพยักหน้าย้ำคำ ก่อนจะเริ่มกินข้าวต้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนผมชักไม่แน่ใจตัวเองว่าเมื่อกี้หูฝาดรึเปล่า
ไม่มีแม้แต่คำว่า ‘เป็นแฟนกันนะ’ หรือ ‘เป็นแฟนกับผมนะ’
คนหน้ามึนพูดออกมาทื่อๆ ด้วยประโยคบอกเล่าไม่ใช่ประโยคคำถาม
ไม่เปิดโอกาสให้ผมตอบรับหรือปฏิเสธสักนิดเดียว
รู้ตัวอีกที...สถานะก็เปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นแฟนด้วยความไวเสียง ณ ร้านข้าวต้มกุ้ยริมฟุตบาท
ผมค่อยๆ ทรุดตัวนั่งอย่างเชื่องช้าด้วยความมึนเบลอ
...จู่ๆ ก็มีแฟนเฉยเลยว่ะผมมาได้สติอีกทีก็ตอนที่พวกเรากลับมาถึงโรงแรม และกำลังนั่งเช็ดตัวให้เตโชในห้องน้ำ
เอ๊ะ สรุปเราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย
แล้วทำไมผมต้องแฟนกับเขาด้วยล่ะ
แล้วเขาอยากเป็นแฟนกับผมแน่เหรอ
คำถามมากมายผุดขึ้นอย่างกับดอกเห็ด ทวีมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมเผลอลงแรงถูแผ่นหลังขาวๆ นั้นประหนึ่งขัดกระเบื้อง ทำเอาคนหน้ามึนหลุดร้องโอดโอย
“โทษที” ผมรีบชุบน้ำใหม่แล้วเปลี่ยนมาเช็ดตัวด้านหน้า ไล่ตั้งแต่ลำคอมาที่ต้นแขน เดี๋ยวก่อน แล้วทำไมผมต้องเช็ดตัวให้เขาด้วยในเมื่อเจ้าตัวอาการดีขึ้นจนจ้องหน้าผมเอา จ้องหน้าผมเอาเนี่ย
“เช็ดเองเลย” ผมยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กให้คนหน้ามึนทันที
“ไม่เอา” เตโชส่ายศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะรีบทำหน้าเซื่องซึมเหมือนคนป่วยหนัก...มันทันมั้ยไอ้บ้านี่
เห็นความพยายามในการแสดงที่ห่วยแตกนั่นแล้วผมก็ยอมเช็ดต่อไปเพราะคร้านจะโต้เถียงในเมื่อมีเรื่องสำคัญกว่านั้น
“เตโช” ผมก้มหน้างุด จ้องอยู่กับแผ่นอกของเขาที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ “นายชอบฉันเหรอ”
“ชอบ” ตอบชัดถ้อยชัดคำไม่แม้แต่จะหยุดคิดสักเสี้ยวนาที
ผมขมวดคิ้ว ถามย้ำอีกครั้งด้วยความสับสันสุดขีด
“ชอบแบบไหน ชอบแบบชื่นชม ชอบแบบเพื่อน หรือชอบแบบคนรัก ฉันหมายถึง...นายอยากมีเซ็กซ์กับฉันเหรอ”
คุ้นๆ ชอบกลนะว่ามั้ย
ผมเคยถามด้วยประโยคใกล้เคียงกันนี้กับเขามาก่อน ตอนนั้นเตโชตอบทันทีว่าไม่ เขาอยากจะสะกิดไหล่ อยากให้ผมหยิกแก้ม อยากให้ผมด่ามากกว่า แต่เมื่อผ่านจุดนั้นมา ผ่านเหตุการณ์หลายๆ อย่างร่วมกันมา ความรู้สึกบางอย่างก็คล้ายจะพัฒนาขึ้น
ทั้งที่สนิทกับเขามากอยู่แล้ว แต่ผมเหมือนจะสนิทสนมกับเขามากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆ วัน จนทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ กังวลในเรื่องที่ไม่เคยคิด ห่วงใยอย่างที่ไม่เคยเป็น
เขาจะรู้สึกเหมือนกับผมรึเปล่านะ
“มีก็ได้ไม่มีก็ได้”
ผมปาผ้าเช็ดตัวลงพื้นทันที
“ไอ้เลว!” ก่อนจะด่ากราดด้วยความโกรธเกรี้ยวโกรธา “นายขอคนอื่นเป็นแฟนแล้วมาตอบคลุมเครือแบบนี้ไม่ได้ ทิ้งความคลุมเครือกับซีรีส์เช็กเมทก็พอแล้ว พูดมาให้ชัดๆ เอาให้เข้าใจตรงนี้เลยว่านายชอบฉันแบบไหนกันแน่ แล้วห้ามมาบอกแบบนี้ แบบนี้ แบบนี้อีกนะ!!”
ระบายออกไปหมดใจ...ผมก็เก็บกดกับเขามาเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
ปรากฏว่าเตโชนิ่งไปครู่ใหญ่อย่างครุ่นคิด
ก่อนจะตอบเสียงราบเรียบด้วยสีหน้ามึนอึนว่า “งั้นแบบไหนก็ได้”
ผมเตะเข้าเปรี้ยงเข้าให้เต็มฝ่าเท้า เห็นคนหน้ามึนหงายหลังหมดสภาพแล้วเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
...ซะที่ไหน!
เฮอะ เขาเห็นเรื่องการคบหาแบบคนรักเป็นการละเล่นอย่างหนึ่งรึไง!!
“แล้วจิระล่ะ” เตโชลูบอกปอยๆ ด้วยสายตาไม่ยักจะโกรธเคืองหรือตัดพ้อต่อว่า ออกไปทางงุนงงและชอบใจมากกว่าที่เห็นผมอาละวาดเป็นช้างตกมันอยู่ในห้องน้ำ
“ฉันทำไม”
“จิระรู้สึกแบบไหน” เตโชยันตัวขึ้นนั่งพลางหยิบผ้ามายัดใส่มือผม “แบบนี้ แบบนั้น หรือแบบโน้น”
“แล้วไอ้สารพัดแบบของนายมันคืออะไรล่ะ” ผมมองเขาด้วยความปวดหัวเป็นอย่างมาก
“ไม่รู้” เตโชตอบชัดถ้อยชัดคำ จนผมอยากจะซัดเปรี้ยงออกไปอีกครั้ง “รู้สึกทุกแบบ”
“...”
“กับจิระ รู้สึกทุกอย่าง อธิบายไม่ถูก แต่เป็นทุกอย่าง”
ผมเงยมองเขาเพื่อพิสูจน์ความจริงใจในประโยคนั้น
“เป็นคนที่ชื่นชม เป็นเพื่อน เป็นแฟน เป็นได้ทุกอย่างเลย”
“ฟังดูสาธารณะประโยชน์ดีเนอะ” ผมตอบเสียงเรียบ พยายามกัดปากไม่ให้หลุดยิ้ม มือก็ถือผ้าถูๆ ไถๆ บนตัวเขาแก้เก้อ...บ้าเอ๊ย จะหน้าแดงทำไมจิระ กับไอ้ประโยคที่ไม่เห็นจะโรแมนติกเลยสักนิด!
“อยากอยู่ด้วย...” เตโชจับมือผมให้หยุดประทุษร้ายร่างกายเขาสักที แต่การกระทำนั้นกลับทำให้ผมชะงัก คราวนี้แดงก่ำไปทั้งตัว รู้สึกร้อนๆ เหมือนจะเป็นไข้ตามรอยคนตรงหน้า “ตอนแรกชื่นชม ต่อมาชื่นชอบ อยากอยู่ด้วยทุกวัน จิระบอกไม่เป็นเพื่อน งั้นก็เป็นแฟน”
“เออ มักง่ายดี” ผมแอบด่า แม้จะก้มหน้างุดๆ จนเสียงเหมือนลูกแมวคำราม จะสลัดมือเขาก็ทำไม่ได้เพราะรู้สึกเรี่ยวแรงไม่ค่อยจะมี
พลันเตโชกระแอมไอเล็กน้อย ก่อนจะร้องเพลงออกมา
“ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครต้องการ”ทำนองที่เขาร้องต่างจากเดิมเหมือนคนละเพลง
“แต่เมื่อมีเธอเข้ามา ข้างกายฉันไม่เคยเงียบเหงา”เพราะมันเชื่องช้ากว่าเก่า
“อยากมีเธอแบบนี้ทุกวัน เพื่อให้ตัวฉันมีชีวิตในแบบที่ไม่เคยเป็น”แว่วหวานกว่าเก่า
“ฉันจะเข้าใจเธอ จะรับฟังเธอ จะต้องการเธอ”ใช้น้ำเสียงที่แผ่วเบาปานกำลังกระซิบบอกมากกว่าการขับร้อง
“จะไม่แยกจาก และเคียงกันตลอดไป”ค่อยๆ สลักลึกในใจเหมือนพยายามสื่อความหมายในแต่ละคำอย่างช้าชัดแต่มั่นคง
“จิระ” เพราะถูกเรียก ผมเลยยอมเงยหน้าขึ้นสบตา ปะทะเข้ากับรอยยิ้มจางของคนหน้ามึนเข้าอย่างจัง เป็นรอยยิ้มเดียวกับที่เขาเผยบนเวทีตอนร้องเพลงนี้ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข
“
เคียงใจกันนะ”
...และความรัก
ทั้งที่เคยฟังเพลงนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้งกลับให้ความรู้สึกต่างออกไป ครั้งแรกตอนเตโชร้องในมิวสิกวีดีโอเพลงหิวรัก ผมคิดว่าเป็นเพลงร้องจีบสาว ครั้งที่สองตอนเขาร้องช่วงเล่นทะเล ผมคิดว่าเป็นเพลงมิตรภาพยามเปิดใจ ครั้งที่สามตอนเขาร้องบนเวที ผมคิดว่าเขากำลังตกหลุมรักใครบางคน
และครั้งนี้...
“โอ๊ย พอแล้ว ฉันรู้แล้ว!”
เขากำลังร้องขอความรักจากคนคนนั้น
หนึ่งเพลง แต่กลับมีหลากหลายความหมายในแต่ละช่วงเวลา ทั้งที่เนื้อร้องแบบเดิม คนร้องคนเดิม แต่ทำไมถึงให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันมากขนาดนี้นะ
คงเหมือนกับผมและเขา เริ่มต้นจากความสม่ำเสมอ เหมือนเดิมในทุกๆ วัน แต่สิ่งที่มีให้กันนั้น กลับซึมลึกมากขึ้นทุกที
อยากอยู่ด้วยกันงั้นเหรอ
ผมเป็นคนบอกกับเขาเองว่าห้ามทิ้งแม้จะงี่เง่าขนาดไหน
อยากให้เข้าใจกันงั้นเหรอ
เตโชอ่านใจผมเก่งมาก ส่วนผมก็สำเร็จวิชาเตโชวิทยาไปแล้ว
อยากต้องการกันและกันงั้นเหรอ
ผม....
“แล้วจิระล่ะ”
“ฉันทำไมอีก” ผมถามเสียงเบายิ่งกว่าลูกแมวหิวนม เบาจนผมคิดว่าอาจจะกำลังลอยอยู่ก็ได้
“จิระรู้สึกแบบไหน”
“ฉัน...ไม่รู้” มันน่าตลกเมื่อผมกลายเป็นคนหน้ามึนไม่ต่างจากเขา เพราะพอลองถามตัวเองแล้วกลับหาคำตอบที่แน่ชัดไม่ได้ ผมเคยมีความรัก รู้จักดีว่าเป็นยังไง ผมรักเสี่ย จนเรียกได้ว่าหลง ถึงขนาดยอมเปลี่ยนตัวเอง ยอมทำอะไรลงไปมากมายจนกลายเป็นความผิดพลาด
ผมพูดได้เต็มปากเต็มคำจนถึงตอนนี้ ว่าผมเคยรักเสี่ย รักมาก
แต่สำหรับเตโช...
ความรู้สึกผมไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น ผมไม่ได้อยากทำอะไรเพื่อเขามากมายเท่าที่เคยทำให้เสี่ย ไม่ได้กลัวที่จะเสียอีกฝ่ายไปจนร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย แต่น่าแปลก เพราะสิ่งที่ทำให้เตโชในทุกวันนี้ก็ไม่เคยคิดจะทำให้เสี่ย ผมไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง พูดเท่าที่อยากพูด เกรี้ยวกราด หัวเราะ และร้องไห้อย่างเต็มที่ต่อหน้าใครเท่านี้มาก่อน
และนั่นทำให้ผมนึกภาพที่ไม่มีเตโชอยู่เคียงข้างกันไม่ออก
เพราะอย่างนั้นถึงได้กลัวว่าสักวันจะโดนทิ้ง
ถ้าเกิดขึ้นจริงผมคงใจหาย ไม่ได้เศร้าโศกเป็นบ้าเป็นบอ แต่คงซึมกระทือและรู้สึกวูบโหวงเหมือนขาดอะไรไป เพราะเท่ากับว่าผมจะไม่ใช่จิระ อย่างน้อยก็ไม่ใช่จิระอย่างที่เป็นในตอนนี้
เพียงนึกก็หน่วงหนึบจนพูดไม่ออก ผมกุมมือเตโชแน่นขึ้น ชักเข้าใจว่าทำไมถึงอธิบายไม่ได้ว่านี่คือรักหรือไม่ เพราะจะบอกว่าเพื่อนก็ไม่เต็มปาก จะบอกว่าคนรักก็แอบจั๊กจี้ยังไงชอบกล
แต่ผมไม่รังเกียจเขา ไม่สักนิดเดียว
วินาทีแรกที่เตโชบอกว่าเราเป็นแฟนกัน ผมอึ้ง ผมงง และสับสน แต่ไม่มีความคิดปฏิเสธเลย เหมือนว่าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทำนองคลองธรรม เขาพูดแบบนี้หลังจากจูบกันถือเป็นเรื่องยอมรับได้
‘จิระบอกไม่เป็นเพื่อน งั้นก็เป็นแฟน’
คำพูดสุดมักง่ายของเตโชกลับกลายเป็นคำตอบที่เข้าใจง่ายที่สุด
มาถึงขนาดนี้แล้ว ในเมื่อไม่ใช่เพื่อน งั้นเป็นแฟนกันนั่นแหละ ไม่งั้นจะให้เป็นอะไรได้อีก
เออ แล้วจะเป็นอะไรได้อีกล่ะวะพอคิดถึงตรงนี้ผมก็หลุดขำ หัวเราะดังลั่นใส่หน้าเตโช
“จิระ...”
“โอเค ฉันยอมแพ้” ผมโคลงศีรษะ เลิกซักไซ้คนหน้ามึนในเมื่อตัวเองยังหาคำจำกัดความดีๆ ไม่ได้เลย “ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือแฟน ฉันกับนายก็คงทำตัวเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่แล้...”
ผมชะงักค้างเมื่อจู่ๆ เตโชก็ก้มหน้าจูบปากแผ่วเบา
แนบนานกว่าเมื่อวานสิบวินาที แถมคนทำยังจ้องตาแป๋วเหมือนรอคำชม
แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากหลบตาพร้อมพูดอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง
“เอ่อ...เปลี่ยนนิดหน่อยก็ได้”
--------
อย่าคาดหวังกับฉากขอเป็นแฟนของพระเอกในนิยายชุดนี้ค่ะ
เสี่ยมโนยังไงเตโชก็มึนอย่างนั้น หนูจิทั้งสองต้องทำใจกับการมัดมือชกนะลูกนะ ของเสี่ยว่าพีคแล้วมาเจอไม้นี้บอกเลยว่าเนียนมาก! เนียนจนถ้าเผลออ่านข้ามขึ้นมาคงมองผ่านไปโดยไม่รู้ว่าเขาคบกันแล้ว 555
สำหรับฉากปรับความเข้าใจ ขอสารภาพเลยว่าเราไม่เคยแต่งอะไรแบบนี้ แต่ได้แรงบันดาลใจจากเพลง เพราะพอคิดให้พระเอกเป็นนักร้อง ก็ปิ๊งไอเดียอยากลองแต่งประมาณนี้ดูค่ะ ถ้าให้อธิบาย...ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เหมือนกับเพลงๆ หนึ่ง เนื้อเหมือนเดิม ทำนองเหมือนเดิม คนคนเดิม แต่กลับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เมื่อได้ฟัง ครั้งแรกฟังอาจจะไม่เพราะ ต่อมาอาจจะเริ่มชิน จากนั้นก็กลายเป็นติด รู้ตัวอีกทีก็ฟังบ่อยๆ จนกลายเป็นเพลงโปรดซะแล้ว
เอาเป็นว่าจูนสติกันทั้งหมด ทั้งจิระ เตโช คนเขียนและคนอ่านกันนะคะ สุดท้ายแล้วก็ได้แต่ให้บริบทเรื่องนำไปแล้วกันเนอะ 555 #จิระผู้เกรี้ยวกราด
เพจนักเขียนที่อยากป่าวประกาศว่าเขาคบกันแล้วเจ้าค่าเอ๊ย
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 174984 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก