ตอนที่ 24
หมดเวลาพัก
แล้วผมก็ป่วยจนได้
ทั้งที่นอนเต็มอิ่มตลอดสองวัน พักผ่อนหย่อนใจแสนสบายท่ามกลางท้องฟ้า สายลม แสงแดดและน้ำทะเล แต่โดนจับกินวันเดียว...สามมื้อรวดติดต่อกัน ผมก็นอนพังพาบ ไข้ขึ้นหมดสภาพบนเตียงให้เตโชประคบประหงม
“นายมันหมาป่า” ผมชี้นิ้วด่าเขา พอยกมือก็พลอยเห็นรอยจ้ำแดงที่ไล่ตามแขนหายเข้าในตัวเสื้อ บอกเลย...โดนกินทุกตารางนิ้วและหนักกว่าที่หลายคนคาดคิด “ไอ้หมาป่า หมาบ้า หมาคลั่ง”
เตโชงับนิ้วผมเข้าให้ ทำหน้ามึนเป็นผู้บริสุทธิ์ถูกกล่าวหา
“หมาตะกละ” ผมชักนิ้วกลับแล้วเปลี่ยนเป็นตบหัวเขาอย่างไม่ออมแรง “ไหนบอกมีเซ็กซ์หรือไม่มีก็ได้ไง แล้วทำไมเมื่อคืนกินเอาๆ ไม่ยั้ง ฉันบอกให้หยุดก็จะกินอยู่ได้”
“จิระอร่อย”
“คนนะไม่ใช่อาหาร!” มอบมะเหงกให้อีกลูก ก่อนจะหันหลังหนีเตโชมาซบยาดมลูกรักด้วยความโศกสลด โลกนี้ไม่มีใครดีกับผมแล้วนอกจากนาย...ยาดมเอ๋ย
ปรากฏเตโชลงทุนเดินอ้อมเตียง ก่อนจะหันหลังแล้วถกเสื้อขึ้นให้ผมเห็นอะไรบางอย่าง
เห็น...รอยเล็บที่ข่วนเต็มหลังอย่างน่าสยองจนเลือดซิบ!
ผมรีบวางลูกรักกับหัวเตียง แล้วค่อยๆ ถอดเสื้อเตโชเพื่อมองแผลให้ชัด
อืม...ใครหนักกว่ากันชักไม่แน่ใจ“ทำไมไม่ทายา” ผมลูบรอยแดงแผ่วเบาด้วยกลัวว่าเขาจะเจ็บ
“ทาไม่ถึง”
“แล้วทำไมไม่บอก” ผมเอ็ด ชี้นิ้วสั่งให้เตโชไปหยิบยา เพราะเมื่อเช้าตอนผมนอนป่วยพะงาบๆ เตโชก็รีบลงไปซื้อยามาให้กิน ก็ยังดี...ที่ผมไม่อาการหนักถึงขั้นต้องหาหมอ ไม่งั้นอายตายชัก
“นั่งดีๆ สิจะสะดุ้งทำไม” ผมว่าเพราะพอแตะนิ้วบนแผลทีเตโชก็สะดุ้งโหยงที
“แสบ”
...อันที่จริงผมก็ยังแสบแถวช่องทาง แต่หลังนอนพักแล้วใช้งานเขาไม่ยอมหยุด ตอนนี้ก็ขอยกยอดให้เตโชอาการหนักกว่าแล้วกัน
เล่นด่าไปเยอะว่าหมาบ้า หมาคลั่ง แล้วอย่างผมล่ะควรจะเรียกว่าอะไร
สงบปากสงบคำดีกว่าเดี๋ยวเข้าตัว
บรรยากาศดำเนินไปด้วยความเงียบ เพราะปกติก็มีแต่ผมนั่นแหละที่โวยวายอยู่คนเดียวโดยมีเตโชเป็นลูกคู่ถามตอบเป็นระยะ พอคนจ้อนิ่ง ทุกอย่างเลยสงบ หลังทายาเสร็จเตโชก็สวมเสื้อ จับผมนอนดีๆ แล้วก้มหน้าจุ๊บเหม่ง จบท้ายด้วยแนบริมฝีปากแผ่วเบาประมาณสามวินาที
...กลับมาเป็นคนหน้ามึนไม่หิวโหยแล้ว
ผมกลอกตา รู้สึกเหมือนได้เพื่อน ได้หมา และได้แฟนในเวลาเดียวกัน
“พรุ่งนี้ต้องกลับกรุงเทพแล้วสินะ”
“อืม” เตโชจับมือผม ประสานนิ้วทีละนิ้วอย่างบรรจง
“ไม่อยากกลับเลย...”
เวลาพักร้อนของผมจบลงแล้ว
แม้จะไม่มีงานใหม่รอจ่อ แต่ผมยังต้องกลับไปถ่ายทำมิวสิกวีดีโอเพลงประจำตัวของมิสเตอร์เอสเพื่อเตรียมตัวโปรโมททันทีหลังซีรีส์เช็กเมทฉายจบ
และนั่นจะเป็นครั้งสุดท้าย...ที่เราได้ร่วมงานกันในโปรเจ็กต์นี้
ทันทีที่กลับมากรุงเทพ ข่าวคราวทั้งหลายที่ผมพยายามเลี่ยงมาตลอดก็โหมเข้าใส่ เพราะมีคนจับภาพผมเมาแอ๋อยู่กับเตโชที่ร้านอาหาร อาละวาดให้เอาเหล้ามาอีก กลายเป็นไอ้ขี้เมาอารมณ์ร้อน ขณะที่เตโชกลายเป็นดาวพระศุกร์ ต้องยอมเป็นม้าให้ขี่หลังกลับโรงแรมอย่างน่าสงสาร
ผมกุมขมับ คำเหน็บแนมการแสดงในซีรีส์เช็กเมทถูกแทนที่ด้วยคำถามว่าผมแอบหนีไปหาเตโชเพื่อจิกหัวทรมานเขาใช่มั้ย ที่เตโชไม่สบายก่อนขึ้นแสดงมีส่วนเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวของผมรึเปล่า เตโชซื่อขนาดไหนจะตามเกมเด็กเลี้ยงแกะอย่างผมทันหรือ
เอ่อ...ยอมรับว่าเรื่องไม่สบายน่ะใช่ แต่ไอ้ดาวพระศุกร์ข้างบนน่ะไม่! คนที่โดนกินตลอดตัวอย่างผมต่างหากที่ถูกทารุณน่าสงสาร!!
“สรุปคุณจิระคบกับเตโชแล้ว?”
รู้ข่าวทั้งหมดปุ๊บผมก็รีบมาเจอคมสันที่บริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ ก่อนหน้านี้น่ะเป็นแค่คู่จิ้น จะปฏิเสธ จะให้สัมภาษณ์ยังไงก็ค่อนไปทางทีเล่นทีจริง แต่ในเมื่อกลายเป็นคู่จริงขึ้นมาผมก็ต้องปรึกษากับผู้จัดการส่วนตัว
“ใช่” ผมยอมรับ ลอบสังเกตสีหน้าของคมสันว่าเขาจะด่ารึเปล่า อยู่ดีไม่ว่าดีดันหาเรื่องปวดหัวเพิ่ม ข่าวฉาวเก่ายังไม่ทันเงียบก็มีข่าวใหม่ซะแล้ว
“ยินดีด้วยครับคุณจิระ”
“นายไม่ด่าฉันเหรอ” ผมมองคมสันอึ้งๆ
“ผมจะด่าทำไม ผมสนับสนุนคุณด้วยซ้ำ ไม่งั้นจะให้เตโชเดินเข้าเดินออกกองถ่ายตามใจชอบเหรอครับ”
“นายจับคู่จิตรินกับเสี่ยแล้วยังคิดจะจับคู่ฉันกับเตโชอีกรึไง คู่นั้นน่ะช่างเถอะ แต่คู่ฉันเนี่ยนายเสียประโยชน์ไม่ใช่เหรอ คู่จิ้นเกาะกระแสยังว่าไปอย่าง แต่ถ้าคบกัน
จริงๆ ขึ้นมาพวกแอนตี้แฟนคงเล่นงานฉันกับหมอนั่นพอดี”
“ผมไม่เคยจับคู่ใคร จริงอยู่ว่ากรณีเสี่ยกับจิตรินผมช่วยให้พวกเขาสองคนเจอหน้ากันบ่อยขึ้น สนิทสนมกันมากขึ้น แต่สุดท้ายพวกเขาสองคนต่างตัดสินใจจะคบหากันด้วยตัวเอง” คมสันพูดอย่างตรงไปตรงมา “กรณีของคุณเองก็เช่นกัน ผมไม่สามารถบังคับจิตใจใครได้นะครับ แต่เห็นว่าด้วยนิสัยที่เป็นปัญหาของคุณจิระ ถ้ามีเพื่อนบ้านพูดน้อย ชื่นชอบในบทบาทมิสเตอร์เอสก็คงจะดี”
“แล้วที่บอกว่าฉันชอบกินสตูเนื้อ งานอดิเรกฉันคืออะไรเหมือนโฆษณาขายของนั่นล่ะ” ผมมองคมสันตาเขียว
“ผมแค่เสนอแนะ แต่ถ้าเตโชไม่คิดสนใจคำพูดนั้นของผมก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ”
“นายจะบอกว่าเตโชชอบฉัน?”
“อย่างน้อยเขาก็สนใจคุณ เตโชเป็นคนยังไงคุณจิระก็เห็น ถ้าไม่ใช่เรื่องเพลงแล้วอะไรก็ไม่เอา ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายติดต่อผม อยากให้คุณเล่นเป็นพระเอกเอ็มวี แล้วยังเชื่อฟังผม ไปลองชิมอาหารฝีมือคุณจนติดใจแถมติดแจ และคุณจิระเองก็ไม่รังเกียจ ผมที่เป็นคนนอกก็ได้แต่เฝ้ามองห่างๆ อย่างห่วงๆ ครับ”
ไอ้คำว่า ‘เฝ้ามองห่างๆ อย่างห่วงๆ’ ของคมสันเนี่ยแหละที่น่าผวาที่สุด!
“ช่างเรื่องนั้นเถอะ สรุปว่านายจะให้ฉันทำยังไง จะให้โกหกว่าเป็นแค่คู่จิ้น หรือจะให้สารภาพออกมาว่าเป็นคู่จริง”
“ถ้าเป็นคุณเมื่อก่อนคงไม่ถามผมแบบนี้แน่”
“ก็ฉันเป็นคนใหม่ไฉไลกว่าเดิมอย่างที่นายอยากให้เป็นแล้วไม่ใช่รึไง เรื่องนี้มีผลต่อภาพลักษณ์การทำงาน ฉันก็ต้องเคารพการตัดสินใจของทางบริษัทก่อนอยู่แล้ว” ผมถลึงตามองเขา คำพูดเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลานยังไงก็ฟังไม่ชิน อย่างคมสันน่ะต้องชั่วช้าให้มากถึงจะถูก
“ตั้งแต่อยู่กับเตโชคุณใจเย็นขึ้นเยอะ”
“เข้าเรื่องได้แล้ว!” ผมตบโต๊ะอย่างทนไม่ไหว คมสันจงใจหาเรื่องให้ผมอาละวาดใช่มั้ย เขากับเตโชเป็นพวกชอบเห็นผมโวยวายถึงจะชอบใจสินะ
“คุณอยากตอบว่าอะไรล่ะครับ”
“ก็ต้องพูดความจริงสิ กับแค่การคบกันมันผิดตรงไหน นี่มันยุคไหนแล้ว คนอื่นก็เดินจับมือกันเยอะแยะไป แค่เพราะฉันเป็นดาราเลยห้ามมีแฟนเป็นผู้ชายเหรอ ต้องคู่กับคนที่เอื้อประโยชน์อย่างเดียวรึไง ฉันเองก็มีชีวิตของฉันเหมือนกัน ทำไมต้องปวดหัวว่าคนอื่นจะคิดยังไงด้วย แค่เรื่องตัวเองก็เหนื่อยจะแย่แล้ว!”
คมสันรับฟังอย่างสงบ แต่อาจคิดนินทาในใจว่าถามประโยคเดียว ดันสวนกลับมาเกือบสิบประโยค
“งั้นก็ตอบตามนั้นไป”
“แต่...”
“ความสัมพันธ์ของคุณกับเตโช จะปิดยังไงก็ปิดไม่ได้หรอกครับ อย่าลืมว่าต่อให้คุณโกหกได้ แต่เตโชน่ะโกหกไม่ได้”
...ลืมเรื่องนี้ซะสนิท
“ตอนนี้คุณเตโชก็ถูกเรียกตัวเข้าบริษัทสินะครับ”
“ใช่ คงจะคุยเรื่องเดียวกับที่ฉันคุยกับนายนั่นแหละ”
“แล้วคุณคิดว่าถ้าทางนั้นบอกให้เขาเลิกติดต่อคุณ เลิกคบกับคุณ บอกว่าเป็นแค่คู่จิ้น เขาจะตอบยังไง”
“ไม่ตอบอะไรเลยแล้วเดินออกมา” ผมเอ่ยเสียงกึ่งละเมอ เพราะรู้สึกรันทดกับแฟนตัวเองที่ช่างเป็นตัวของตัวเองได้ดีจนน่าปวดหัว วงการบันเทิงวุ่นวายขนาดไหนก็ช่าง สนใจแต่ในสิ่งที่ชอบ มุ่งมั่นแต่ในสิ่งที่ต้องการ แน่วแน่จนน่าอิจฉาแต่ถึงอย่างนั้นก็ชวนเหนื่อยใจ
หมายถึงคนรอบข้างนะที่เหนื่อย
“คนที่แต่งเพลงเอง ทำเพลงเองได้อย่างเขา ต่อให้ไม่มีสังกัดก็โด่งดังได้ไม่ยาก ที่สำคัญเขามีกลุ่มแฟนคลับที่เหนียวแน่นมาก ทุกคนต่างเข้าใจนิสัยของคุณเตโชดีอยู่แล้ว ถ้าจู่ๆ จะบอกว่าคบกับผู้ชาย ลาออกจากค่ายเพลง แล้วไปดีดกีตาร์อยู่ข้างทางก็ไม่มีใครประหลาดใจสักนิด แถมยังช่วยสนับสนุนอีกด้วย คนมีพรสวรรค์อย่างนี้จะไปที่ไหนก็มีแต่คนอ้าแขนเปิดรับ เพราะไม่มีใครกล้าปฏิเสธว่าเสียงของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเหมือนมนตร์สะกดจริงๆ”
“นั่นน่ะสิ” ผมมองเหม่อ แอบคิดในใจว่าฟ้าช่างไม่ยุติธรรมกันเลย เพราะถ้าเป็นผมที่พูดว่าคบผู้ชาย ลาออกจากบริษัท วินาทีนั้นคงกลายเป็นคนหมดค่า มีแต่คนพร้อมใจกันเหยียบย่ำซ้ำเติมก่นด่าไม่มีชิ้นดี แสดงเก่งแค่ไหน ทุ่มเทมากเท่าไหร่ ก็ไม่วายถูกอคติบดบังเพราะฉาวแล้วฉาวอีก
ลองไล่เรียงมาแต่ละข่าว...ทั้งปาดหน้าเค้กคนอื่น โดนจับข้อหายาเสพติด เป็นเด็กเลี้ยงแกะ ใช้เส้นมาร่วมแสดงในซีซันสอง เบี้ยวนัดไม่มากองในวันสำคัญ มีคลิปหลุด แล้วยังไปเมาเละอยู่ที่พัทยาอีก...โคตรสิ้นหวังเลย
“ต้องมีสักวันที่มีคนเห็นความสามารถของคุณครับ”
“ไม่ต้องมาปลอบหรอกน่า” ผมลอบเช็ดหางตา ทำไมหนทางข้างหน้ามันริบหรี่จังวะ ใครจะบ้าเลือกดาราที่มีแต่เรื่องเสียหายไปร่วมแสดงด้วยอีก
พลันคมสันยื่นแฟ้มเอกสารมาตรงหน้า
“อะไรน่ะ” ผมมองเขาอย่างหวาดระแวง
“บทหนังเรื่องใหม่ครับ”
“นายใช้เส้นให้ฉันอีกแล้วเหรอ ยังไม่เข็ดอีกรึไง”
“ผมไม่เคยเข็ดกับคุณหรอกครับ เพราะผมเป็นคนเห็นพรสวรรค์ของคุณ ถึงได้อยากให้มาเป็นดาราแต่แรก และไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่เห็นความจริงข้อนั้น เพราะครั้งนี้ผมไม่ได้ใช้เส้น แต่มีคนระบุตัวคุณอยากให้แสดงหนังจริงๆ”
“หนัง...หมายถึง...ภาพยนตร์น่ะเหรอ” เป็นตัวประกอบในซีรีส์อยู่ดีๆ ก็โดดไปเป็นพระเอกภาพยนตร์ ออกจะเหลือเชื่อไปหน่อยมั้ย
“ลองเปิดดูชื่อคนเขียนบทสิครับ”
ผมทำตามคำนั้น ทันทีที่เห็นชื่อคุ้นเคยปรากฏ ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดทันที
“จิตริน ทองคำดี...เขาได้เขียนบทภาพยนตร์แล้วเหรอ!”
จากเด็กฝึกมาเป็นคนเขียนบท ก้าวกระโดดไปหน่อยมั้ยแม้ว่าเขาจะเก่งเรื่องการจินตนาการมากก็ตาม จิตรินชอบคิดในสิ่งที่คนอื่นไม่ทันฉุกใจ อย่างการนำมิสเตอร์เอสกลับมาแสดงเป็นบทตัวร้าย เป็นศัตรูกับพระเอกก็เป็นไอเดียของเขา
แต่สำนวนน้ำท่วมทุ่งอันเป็นอภิมหาจุดอ่อนนั้น...
“นี่เป็นการร่วมเขียนบทกับทีมงานของบริษัทเราครับ คุณจิตรินเป็นหัวหอกสำคัญ แต่งพลอตเรื่องทั้งหมดโดยมีคนอื่นช่วยเกลาอีกต่อ ถือเป็นโปรเจ็กต์ใหญ่ เพราะนานครั้งทางเอ็มเอ็ชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนตร์จะลงทุนกับภาพยนตร์ ฉะนั้นเราต้องคำนวณต้นทุนและกำไรให้ดีว่าคุ้มหรือไม่”
“แล้วจะเปิดกองเมื่อไหร่”
“อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ทางเราติดต่อนักแสดงคนอื่นหมดแล้ว เหลือแต่คุณจิระที่คุณจิตรินไม่ยอมให้ปฏิเสธครับ”
พอได้ยินชื่อนั้นผมก็ใจอ่อนยวบ จะกล้าบอกปัดได้ยังไงกันล่ะ
“ฉันตกลง”
“ดีครับ งั้นมาคุยตารางงานหลังจากนี้กันต่อ การถ่ายทำมิวสิกวีดีโอของมิสเตอร์เอสจะเริ่มในอีกห้าวันข้างหน้า เพราะต้องรอคิวของอัครเดช ระหว่างนี้คุณนำบทกลับไปศึกษาก่อน ถ้ามีอะไรสงสัยสอบถามผมได้ทุกเมื่อ ส่วนเรื่องการเปิดตัวคุณกับเตโช...ผมติดต่อรายการสัมภาษณ์ไว้แล้ว หากคุณพร้อมก็สามารถขอคิวถ่ายบันทึกเทปได้ทันที ยิ่งเร็วยิ่งดี เพราะตอนนี้กำลังมีกระแส หากตัดต่อเสร็จสามารถแทรกคิวฉายได้ภายในอาทิตย์นี้เลย”
“รายการเดิมใช่มั้ย”
“กระแสของคุณกับเตโชเกิดที่นั่น ก็ต้องเปิดตัวที่นั่นอยู่แล้วสิครับ”
“แล้วค่ายเพลงของเตโชล่ะ”
“ก่อนพวกคุณจะกลับมา ผมเจรจากับทางนั้นแล้ว ด้วยโปรเจ็กต์ภาพยนตร์ที่มีคุณแสดงนำ ทำให้ทางนั้นยอมตกลงเพราะอย่างน้อยคุณก็ไม่ใช่ดาราตกอับเกาะศิลปินของทางนั้นกิน”
พูดซะเจ็บแสบเชียวนะคมสัน
“มีคำถามอะไรอีกมั้ยครับ”
“มี” พูดจบผมก็ชี้นิ้วลงบนเอกสารที่ระบุรายชื่อบุคคลสำคัญต่างๆ ตั้งแต่ทีมงานยันนักแสดง “ชื่อของบุคลากรพิเศษคนนี้ฉันคุ้นๆ ชอบกล กิจภัทรเนี่ยใครเหรอ ฉันรู้จักเขาใช่มั้ย เขาคือใครน่ะ”
คมสันดันแว่นก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสุดชาชิน
“...คือเสี่ยไงครับ”
-------------
จิระ หนูเคยเป็นเด็กเสี่ย หนูจะลืมชื่อเสี่ยตามรอยคนอื่นไม่ได้นะคะลูก 5555555555
อะแฮ่ม กลับมาสู่ช่วงท้ายเรื่องกันค่ะ เส้นทางการแสดงของจิระจะเป็นยังไง การร่วมงานกับจิตรินจะบันเทิงขนาดไหน เสี่ยจะมาเดินเต๊ะจุ๊ยด้วยหรือไม่...ยังเป็นเรื่องราวในอนาคต มารอดูเอ็มวีของมิสเตอร์เอสกับรายการสัมภาษณ์กันก่อนนะคะ!
เพจนักเขียนที่เพิ่งจำชื่อเสี่ยได้
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 174941 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก