ตอนที่ 30
จมดิ่ง
หลังย้ายมาอยู่ด้วยกัน ผมก็ตัวติดกับเตโชหนึบเป็นตังเม ถ้าไม่นับเรื่องนี้แล้วก็ถือว่าไม่มีปัญหา เพราะพวกเราต่างค่อยๆ ปรับตัวเข้าหากันอยู่แล้วนับตั้งแต่กลับจากพัทยา อารมณ์คล้ายกับตอนเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนเป็นแฟน คือทุกอย่างคงเดิม เพิ่มเติมคือใกล้ชิดกันมากขึ้น
อย่างตอนนี้ ตอนที่ผมนอนเอกเขนกกับโซฟาโดยมีถุงชาประคบตา เตโชก็นั่งเล่นกีตาร์เบาๆ อยู่กับพื้นพลางเอนตัวพิงเข้าหา วิธีแก้สภาพจิตใจจมดิ่งของผมหลังถ่ายหนังเสร็จที่ดีที่สุดตอนนี้คือดนตรี ซึ่งการอยู่ด้วยกันครั้งนี้ก็มีโอกาสได้ฟังเตโชเล่นกีตาร์มากขึ้นเพราะเขาขนลูกรักมากองไว้ในห้องผมหมด
กีตาร์สามตัววางเรียงอยู่ตรงกระจกริมระเบียง ข้างๆ กันนั้นคือขยะกระดาษที่เขาขยำส่งๆ เดี๋ยวคลี่มาแก้ เดี๋ยวก็โยนทิ้ง วางกองเป็นภูเขาขนาดย่อม ไม่กระจัดกระจายตามพื้นอย่างที่ตกลงกันไว้
ห้องซึ่งตกแต่งอย่างเรียบง่ายก็มีของประดับมากขึ้น ทั้งโปสเตอร์ ทั้งรูปภาพของผม เครื่องเรือนที่เพิ่มขึ้นมาคือชั้นหนังสือและตู้เสื้อผ้าของเตโช ทำให้ดูคับแคบขึ้นมาทันที
แต่ก็อบอุ่นใจไม่น้อย
ผมนอนหลับอย่างแสนสบายเคลิ้มไปกับเสียงเพลงของเตโช ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อมีสายเข้ากะทันหัน
“พี่ฌาน โทรมาอะไรตอนดึกๆ ดื่นๆ เนี่ย”
(( พี่คบกับดาวแล้ว! ))
เสียงตะโกนอย่างดีใจเล่นเอาหูแทบแตก ผมกดเปิดลำโพงเพื่อให้เตโชฟังด้วยกันจะได้ไม่ต้องมานั่งอธิบายหลังคุยเสร็จว่าทำไมนักแสดงชายถึงโทรหาผมเอาตอนห้าทุ่ม
(( ดาวเพิ่งตกลงคบกับพี่เมื่อกี้เอง คิดถูกจริงๆ ที่พามาดินเนอร์ใต้แสงเทียน...ท่ามกลางวิวกรุงเทพยามดึกที่ตึกใบหยก พี่ขอคบด้วยการเขียนบนหน้าเค้กแล้วให้พนักงานยกมาเซอร์ไพรส์ ตอนเห็นดาวถึงกับยิ้มกว้างเลยล่ะ ))
“ไม่ต้องเล่าละเอียดมากก็ได้พี่ฌาน” ผมนวดขมับเพราะถูกปลุกกะทันหันตอนกำลังหลับสบาย เตโชเห็นอย่างนั้นเลยส่งยาดมให้อย่างรู้ใจ “ยินดีด้วยแล้วกัน คบกันให้นานๆ อย่าโดนหักอกอีกนะพี่”
(( ปากเสียนะจิ ))
นิฌานเอ็ดอย่างไม่จริงจังนัก คาดว่าเขากำลังมีความสุขมากฟังจากน้ำเสียงที่เริงร่าซะเหลือเกิน
(( ที่พี่โทรมาไม่ใช่แค่ให้เราแสดงความยินดีอย่างเดียวหรอกนะ แต่พี่อยากให้เราปิดเป็นความลับด้วย ดาวยังไม่อยากเปิดตัว จิก็รู้ใช่มั้ยว่าชื่อเสียงพี่ไม่ค่อยดี และดาวก็ยังเด็ก มีอนาคตไกล ถ้าเกิดไปกันไม่รอดก็จบลงที่คนสองคน แต่ถ้าเป็นข่าวขึ้นมาแล้วเลิกกัน...คนที่ถูกมองไม่ดีน่ะคือดาว ))
“ผมเข้าใจ ดาวไม่อยากเปิดตัวเพราะกลัวข่าวเจ้าชู้ของพี่น่ะสิ”
(( เฮ้อ...พี่ก็ต้องพยายามต่อไป จนกว่าดาวจะยอมรับและยอมเปิดตัวว่าคบกัน พี่จริงจังนะจิ พี่อายุก็มากแล้ว ทำงานวงการมานับยี่สิบปี พี่อยากเจอคนที่จริงใจ คนที่จะก้าวไปด้วยกันเหมือนจิกับเตโช ))
ผมสบตากับคนหน้ามึนพร้อมส่งยิ้มให้กัน
“ของอย่างนี้อยู่ที่บุญและวาสนา”
(( เอาเถอะ พี่ไม่กวนเราแล้ว เอาเป็นว่าอย่ากระโตกกระตาก แล้วอย่าบอกดาวว่าเรารู้ด้วยล่ะ ที่พี่บอกเพราะอยากอวด แต่ดาวเขาอยากปิด เข้าใจใช่มั้ย ))
“เข้าใจน่าพี่ฌาน ไม่ต้องย้ำมากหรอก”
(( ดีมากน้องรัก แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่กองนะจิ ))
“ครับ แล้วเจอกัน” ผมวางสายก่อนจะขยับตัวให้เตโชขึ้นมานั่งบนโซฟา “พรุ่งนี้นายไม่ไปด้วยจริงๆ เหรอ”
“ปฏิเสธผู้จัดการไม่ได้”
“อืม...ฉันรู้” ผมเอียงตัวซบไหล่เขา รู้สึกจุกหน่วงอย่างบอกไม่ถูกเมื่อหลังจากนี้เตโชต้องเตรียมเดินทางโปรโมตอัลบั้มหลังปล่อยซิงเกิ้ลมาหลายเพลง โดยมีเพลงเคียงใจเป็นซิงเกิ้ลสุดท้าย และจะเผยมิวสิกวีดีโอพร้อมประกาศข่าวดีในวันพรุ่งนี้
ผมรั้งเขาอยู่กับตัวเองทุกวันไม่ได้ เพราะพวกเราต่างมีความฝันที่ต้องทำให้สำเร็จ แต่ถึงอย่างนั้นก็ใจหวิวแปลกๆ ในเมื่อยิ่งถ่ายทำ บทบาทของกันย์ก็ยิ่งชอกช้ำหนักขึ้นทุกที
สู้สิจิระ สู้โว้ย! “ดาว คบกับพี่เถอะนะ”
“ดาวยังไม่พร้อมค่ะ ดาวยัง...ลืมกันย์ไม่ได้”
“พี่ไม่ได้บอกให้เราลืมกันย์ เพราะพี่รู้ว่ากันย์จะเป็นรักแรกของดาวตลอดไป แต่พี่อยากเป็นรักสุดท้ายของเรา ให้โอกาสพี่เถอะนะดาว”
ตลอดหนึ่งเดือนภายใต้การดูแลอย่างใกล้ชิดของตุลย์ ทำให้ดาวเริ่มยิ้มมากขึ้น หัวเราะมากขึ้น กล้าออกไปข้างนอก ไปดูหนัง กินข้าว ฟังเพลงอย่างที่เคยเป็น แต่ตุลย์ต้องกลับไปทำงานที่ขอลาไว้ ไม่สามารถดูแลหญิงสาวตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงได้อีกต่อไป เพราะอย่างนั้นถึงต้องการความมั่นใจ ขอดาวคบเป็นแฟนหลังได้รับความเห็นชอบจากกันย์
“กันย์...กันย์ยังอยู่ตรงนี้ใช่มั้ยคะตุลย์”
“ครับ กันย์อยู่ตรงนี้ มองเราสองคนเสมอ เขายิ้มไปกับดาว หัวเราะไปกับดาว และเขาก็เป็นคนให้พี่ขอดาวคบด้วย ฉะนั้นดาวไม่ต้องรู้สึกผิด คิดว่าการคบกับพี่เป็นการทรยศกันย์หรอกนะ” ตุลย์มองวิญญาณที่ยืนตรงกลางระหว่างพวกเขาด้วยคำขอบคุณที่คอยแนะนำหลายๆ อย่างว่าควรเข้าหาหญิงสาวอย่างไรให้เธอเปิดใจ “ถ้าดาวมีความสุข กันย์ก็จะมีความสุขด้วยนะ”
“ใช่แล้วดาว ตอบรับไปเถอะ ไม่ต้องห่วงผม” ผมเอ่ยแม้รู้ดีว่าคนรักจะไม่ได้ยิน ก่อนจะเผยยิ้มสดใส กระตุ้นให้ตุลย์บอกรักดาว “คุณก็ชักช้าอยู่ได้ พูดคำนั้นออกไปสักทีสิ!”
“พี่โดนกันย์เอ็ดเข้าแล้ว” ตุลย์หัวเราะ “ดาว พี่รักดาวนะ ไม่ใช่ว่าสงสารหรือเห็นใจ ถ้าความรู้สึกแค่นั้นพี่คงไม่ยอมทิ้งงานเพื่อมาอยู่กับดาว ถ้าสิ่งนั้นทำให้ดาวไม่มั่นใจ นึกระแวงพี่ พี่ก็จะบอกตรงนี้ว่าพี่รักดาว”
“ให้มันได้แบบนี้ถึงจะเป็นลูกผู้ชาย” ผมยกนิ้วอย่างชอบใจ
“คบกับพี่นะครับ”
ดาวลังเลเล็กน้อย มองความว่างเปล่าข้างตัวที่ผมยืนอยู่ตรงนั้น
“ผมรู้ว่าดาวรักผม และรู้ว่าดาวรักตุลย์...” ผมเอ่ยกับคนรักทั้งรอยยิ้มสดใสแกมซุกซน “ฉะนั้นดาวอย่าฝืนใจตัวเองเลย ผมน่ะเป็นผีไปแล้วนะ ดาวยังจะคิดมากอะไรอีก วู้!”
ตุลย์หลุดหัวเราะกับความพยายามของวิญญาณที่ลุ้นกับเหตุการณ์ตรงหน้ายิ่งกว่าใคร
“กันย์เอ็ดคุณแทนแล้วนะดาว เขาบอกว่าคุณคิดมากเกินไป”
“กันย์...” ดาวยิ้มบางเมื่อนึกถึงคนรักเก่า “ดาวขอโทษนะ”
“ขอโทษผมทำไม ดาวเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองก็ถูกต้องแล้ว โดยเฉพาะเมื่อสิ่งที่ดีที่สุดของดาวผมเป็นคนคัดเองกับมือ” ผมยังพูดติดตลก แม้เปลือกตาจะสั่นไหวเมื่อรู้ว่าจะอะไรเกิดขึ้น
“ดาวตกลงคบกับคุณค่ะตุลย์”
“จริงๆ นะครับ”
“จริงค่ะ”
“เย้!” ผู้ชายวัยยี่สิบตอนปลายชูมืออย่างดีใจก่อนจะรีบกอดหญิงสาวด้วยความรักและหวงแหน “กันย์ นายเห็นมั้ย ฉันกับดาวคบกันแล้วนะ”
“เห็นสิวะ โอ๊ย เหม็นความรัก” ผมยกมือปัดๆ ตรงหน้าเหมือนปัดแมลงวัน “ไม่ขัดจังหวะคู่รักใหม่แล้ว ดูแลดาวให้ดีด้วยล่ะ ไม่งั้นฉันจะมาหลอกนายให้หัวโกร๋นเลยคอยดู”
“ฉันสัญญา ฉันจะดูแลดาวให้ดีที่สุด”
“ดี!” ผมพยักหน้ารับหงึกหงัก ก่อนจะรีบลอยหนี เมื่อพ้นสายตาของตุลย์กับดาวแล้วถึงค่อยๆ ทรุดตัวนั่ง ซบหน้ากับเข่าของตัวเอง
“ดีแล้วดาว...”
เสียงนั้นสั่นเครือ เต็มไปด้วยความสุขและความทุกข์ปะปนกันไป
“ดีแล้ว...”
“คัต!”
ผมรีบปาดน้ำตาทันที วันนี้ไม่ได้จมจ่อกับอารมณ์นานเหมือนทุกวัน เพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ
“จิ ทำอะไรน่ะ!” นิฌานวิ่งตามเยาะๆ เมื่อผมรีบถลาไปหยิบโทรศัพท์ที่ฝากกับทีมงานขึ้นมาเปิดอย่างเร่งร้อน
“วันนี้เอ็มวีเคียงใจออก!” พูดจบผมก็รีบหามิวสิกวีดีโอของเตโชทันที พบว่าแม้จะเพิ่งอัพลงยูทูปแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ยอดวิวขึ้นหลักแสนอย่างรวดเร็ว อยากรู้ชะมัดว่าเขาแสดงเก่งขึ้นหรือแย่ลงถึงได้ผลตอบรับดีขนาดนี้
นิฌานร่วมด้วยช่วยกันมุง แสงดาวเองก็ทนความสงสัยไม่ได้จับกลุ่มดูด้วย
“ว้าย...” เพียงเริ่มมิวสิกวีดีโอไม่ถึงหนึ่งนาที แสงดาวก็ยกมือปิดปากอุทานด้วยน้ำเสียงเขินอาย...ส่วนผมนั้นหน้าแดงก่ำ จะกดปิดก็ไม่ทันแล้วในเมื่อสองนักแสดงนำประกบซ้ายขวา
ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครต้องการ
มิวสิกวีดีโอนี้เขาแสดงนำจริงๆ แต่เป็นการร้องเพลงในห้องดำมืด ที่ค่อยๆ มีแสงสว่างส่องเข้ามา คล้ายกับว่าโลกของเขาถูกรุกรานด้วยใครบางคน
แต่เมื่อมีเธอเข้ามา ข้างกายฉันไม่เคยเงียบเหงา
และคนคนนั้นก็คือผม ...ตัวผมที่เป็นตุ๊กตายัดนุ่นตัวกลมบ็อกขนาดเท่าครึ่งหนึ่งของคนปกติตกแหมะอยู่ตรงหน้าเตโชพอดิบพอดี แม้จะดูออกอยากเพราะไม่เหมือนตัวจริงมากนัก แต่สำหรับแฟนคลับของเขา หรือคนที่ตามข่าวจิระ จะรู้ทันทีว่าตุ๊กตานั้นคือใคร
เป็นมิวสิกวีดีโอที่ติงต๊องชะมัด!
ผมพูดอะไรไม่ออกเมื่อดูจบ เพราะเตโชนั่งร้องเพลงให้ตุ๊กตาฟังทั้งเพลง โดยเฉพาะในช่วงครึ่งหลัง ที่เตโชลงทุนลุกขึ้นมาเดินวนรอบตุ๊กตาด้วยสีหน้าจริงจังเหมือนกำลังขอความรักจากสิ่งไม่มีชีวิต บางทีก็คุกเข่า บางทีก็เข้าไปนั่งเบียดจนตุ๊กตาล้มกลิ้งขลุกๆ รีบวิ่งตามไปจับตั้งแทบไม่ทัน
ภาพที่ตัดสลับไปมาระหว่างหน้าตุ๊กตาฉบับซูม กับสีหน้ามึนอึนของเขานั้นก็ทั้งตลกทั้งน่ารัก ในตอนสุดท้ายที่เตโชหลับใหลอย่างผ่อนคลายแสนสบายไปพร้อมกับตุ๊กตาตัวนั้น ก็เป็นภาพแสนอบอุ่นจนคนดูอดยิ้มตามไม่ได้
มิน่าล่ะยอดวิวถึงพุ่งเอาๆ ขนาดนี้!
อย่าว่าแต่ใครเลย ขนาดผมเองยังอึ้งกับการทุ่มเทสุดตัวของคนหน้ามึนที่ไม่เคยออกอาการบ้าบอหนักท่ามกลางสาธารณะชนขนาดนี้ ตอนทำไปจะนึกเขินบ้างมั้ยนะ เพราะตอนนี้ผมทั้งเขินทั้งอายแดงก่ำไปถึงหู
“เตโชกับจิระเวลาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักมากเลยนะ” แสงดาวออกความเห็น “ขนาดเป็นจิระเวอร์ชั่นตุ๊กตา ยังน่ารักมากๆ เลย”
“นั่นสิ รักกันมากจนน่าอิจฉาเลยนะเนี่ย”
“ก็บอกแล้วว่าของแบบนี้ขึ้นอยู่กับวาสนาด้วย...” ผมเผลอปากไวกับคำค่อนแคะแบบทีเล่นทีจริงของนิฌาน ก่อนจะแอบเหล่ตามองเขากับแสงดาวด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย
“เดี๋ยวเถอะจิ” นิฌานรู้ทัน รีบขยิบตาบอกให้ผมอย่าพูด
“อะไรกันเนี่ยสองคนนี้” แสงดาวมองพวกเราทั้งคู่อย่างงุนงง
“ไม่มีอะไรหรอกดาว” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกเมื่อหันมาเห็นภาพเตโชในมิวสิกวีดีโอแล้วอดคิดถึงเขาไม่ได้
“ช่วงนี้เตโชติดงานล่ะสิ”
“ใช่ พี่รู้ได้ไง” ผมมองนิฌานอย่างสงสัย
“ก็วันนี้เห็นเตโชไม่มากอง พี่เลยลองโทรถามตอนจิแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อเมื่อเช้าไง เขาบอกว่าช่วงนี้จะยุ่งๆ หน่อย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้พี่ช่วยดูจิด้วย”
“เตโชไม่พูดมากขนาดนั้นหรอก” ผมย่นหน้า
“โอเค พี่ยอมรับว่าแอบเติมเองนิดหน่อย แต่เรื่องยุ่งคงจริงสินะ”
“พี่เลิกโทรหาเตโชของผมเลยนะ” หงุดหงิดชอบกลเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าแอบติดต่อคนหน้ามึนลับหลัง นอกจากจะหวงตัวแล้วผมยังหวงคนรักด้วย “ช่วงนี้เขาคงไม่มาเฝ้าผมที่กองแล้ว จนถ่ายเสร็จนั่นแหละ”
“คิดถึงก็โทรหาสิ”
“ผมส่งข้อความไปแล้ว แต่เขาไม่อ่านไม่ตอบ แสดงว่าตอนนี้ไม่ว่าง” ผมยักไหล่ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าฝากไว้กับทีมงานอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวถ่ายฉากต่อไป ในเมื่อเตรียมใจแล้วจะมัวงอแงได้ยังไง “สู้โว้ย!”
และแล้วซีรีส์เช็กเมทก็มาถึงตอนจบ
ผมนั่งกอดตุ๊กตาจิระที่เตโชเอากลับมาจากบริษัทหลังเปิดตัวมิวสิกวีดีโอเพลงเคียงใจตั้งแต่หลายวันก่อน กลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความเหงาที่ใกล้เกรี้ยวกราด
“นายอยู่ไหน” ผมโทรหาคนหน้ามึน
(( ในงาน... ))
“ซีรีส์เช็กเมทฉายจะจบแล้วนะ วันนี้เป็นตอนสุดท้ายด้วย”
(( ขอโทษ ))
น้ำเสียงเรียบเฉยที่ปกติจับความรู้สึกแฝงได้นั้นวันนี้กลับฟังเย็นชาเหลือเกิน อาจเพราะอคติบดบัง อาจเพราะผมกำลังผิดหวัง เลยกดปิดโทรศัพท์ทันทีด้วยความโมโห ปามันลงโซฟาด้วยกลัวแตก ก่อนจะปาตุ๊กตาจิระทิ้ง อีกนิดก็เกือบจะปาตัวเองออกไปด้วยเว้นแต่ทำไม่ได้
สงบใจไว้จิระ นายก็รู้ว่าวันนี้เตโชมีงานเปิดตัวสำคัญที่ปฏิเสธไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเอาใจนายมากแค่ไหนก็รู้ ยอมปัดงานตั้งเยอะเพื่อนาย แต่วันนี้มันวันอาทิตย์สิ้นเดือน ทางบริษัทเป็นคนกำหนดให้อัลบั้มเริ่มวางขายวันนี้ เตโชต้องไปร้องเพลงโชว์สดๆ เพื่อกระตุ้นยอด นายจะงี่เง่าไม่ได้นะ ยุบหนอ...พองหนอ...
ผมหยิบยาดมมาถือเปรียบเสมือนเป็นเครื่องรางอันศักดิ์สิทธิ์ หลังสูดดมหลายครั้งเข้าก็เริ่มสงบใจ
แต่พอเห็นมิสเตอร์เอสค่อยๆ ล้มลง แทนที่จะชื่นชมกับฝีมือการแสดงของตัวเอง ภาพนั้นกลับซ้อนทับกับความตายของกันย์
วินาทีนั้นความโดดเดี่ยวอ้างว้างค่อยๆ เกาะกินจิตใจโดยไม่ทันตั้งตัว ผมผุดลุกขึ้นทันที มือเย็นเฉียบทั้งที่เหงื่อหลั่งรินเต็มแผ่นหลัง คำสบถพรุสวาทออกมาไม่หยุด หากปล่อยไว้แบบนี้ต้องแย่แน่ ไม่ได้การ ผมต้องออกไปข้างนอก!
ไปที่ไหนก็ได้ขอแค่ไม่ต้องอยู่คนเดียว!
ผมรีบหยิบหมวกปลอมตัวที่มักวางไว้บนตู้รองเท้าข้างประตูขึ้นมาสวมก่อนจะรีบเดินออกจากห้องทันทีโดยไม่แม้แต่จะปิดโทรทัศน์หรือปิดไฟ ผมก้าวฉับๆ ลงลิฟต์ หายใจหอบหนักเมื่ออยู่ในห้องเล็กแคบแสนน่ากลัว
กลัว...นี่ผมกำลังกลัวเหรอ
ในหัวเผลอคิดว่าถ้าลิฟต์ตกขึ้นมาผมคงตายอยู่ในลิฟต์เพียงลำพัง จากนั้นก็จะกลายเป็นวิญญาณ...ไม่สามารถติดต่อสัมผัสใคร ผมต้องถูกทิ้ง โดนทิ้งเหมือนกันย์
โว้ย สติ สติ!ผมตบหน้าตัวเองเมื่อชักฟุ้งซ่านหนัก พอลิฟต์เปิดก็รีบสวมหมวกแล้วเดินออกไปทันทีอย่างไร้จุดหมาย ขอแค่มีคนพลุกพล่าน ได้ยินเสียงหัวเราะเฮฮาชวนผ่อนคลายจิตใจก็พอแล้ว
“ไม่จริง มิสเตอร์เอส!”
เสียงร้องอย่างตระหนกทำให้ผมเงยมอง พบว่าร้านอาหารแห่งหนึ่งกำลังฉายเช็กเมทตอนจบ ทุกคนต่างใจจดใจจ่อเฝ้าดูกันอย่างตั้งใจ
“ไม่อยากเชื่อเลยว่ามิสเตอร์เอสจะตาย ฮึก”
“แต่จบดีมากเลยนะ”
“ใช่ และจิระก็แสดงดีมากจริงๆ แสดงดีจนไม่คิดเลยว่าฉันจะร้องไห้กับการแสดงของเขา”
ผมอมยิ้มกับคำชื่นชมสมความทุ่นเท ในที่สุด...ความสามารถของผมก็เหนือกว่าข่าวฉาวแล้วใช่มั้ย
แต่พอหันไปมองโทรทัศน์ภายในร้านอาหาร ภาพของมิสเตอร์เอสที่ล้มลงในอ้อมกอดของอัครเดชกลับทำให้ผมปวดหนึบไปทั้งอก อดย้อนถามตัวเองไม่ได้ว่าตอนนั้นผมแสดงด้วยความรู้สึกอย่างไหนกันนะ ทำไมถึงจดจำไม่ได้เลย เพราะตอนนี้...ผมรู้แค่เพียงว่าความตายอย่างเสียสละนั้นเหมาะสมแล้วแน่หรือ แล้วกันย์ที่เสียสละคนรักให้คนอื่นดูแลล่ะ...เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรือ
คำถามที่ไร้คำตอบ เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่ากำลังยืนเพ้อทำบ้าอะไรอยู่ ขณะที่ยังสับสนนั้นเองเสียงโครมดังสนั่นพลันดังขึ้นจากด้านหลัง ผมสะดุ้งวาบ รีบหันมองทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
แล้วก็พบกับ...ร่างคนที่นอนนิ่ง กับรถที่จอดเกยฟุตบาทพร้อมรอยบุบ
“คนถูกรถชน!”
วินาทีนั้นความหนาวยะเยือกพลันแล่นปลาบขึ้นมากะทันหัน
ถ้าให้เปรียบเปรยคงไม่ต่างกับการถูกไฟช็อต ผมค่อยๆ ก้าวถอยหลัง รู้ตัวอีกทีก็วิ่งเตลิดสุดฝีเท้า เหงื่อหลั่งรินตามใบหน้าและแผ่นหลัง สองมือสั่นระริกอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่
ผมเข้าใจแล้ว
ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้กลัวนักหนา ทำไมถึงได้สะเทือนใจและจมดิ่งยากถอดถอนทุกครั้งที่รับบทกันย์
เพราะกันย์ถูกรถชน...และแม่ของผมเองก็ถูกรถชนตาย
กันย์ถูกทอดทิ้ง ขณะที่ผมเองก็ถูกแม่ทอดทิ้ง
ความทรงจำที่ยากจะลืม ความรู้สึกที่เคยฝังกลบ ถูกดึงขึ้นมาในรูปแบบของกันย์ ทุกครั้งที่รับบทนั้น ตะกอนในใจก็ถูกกวนขึ้นมาช้าๆ เพราะผมกลัว...กลัวการถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ขณะที่แม่เจิดจรัสเป็นดาราอย่างแสนสุข
ความเจ็บปวดตอนนั้น ความร้าวรานตอนนั้น เพียงนึกก็ระลึกได้ทันที ดวงตาสีอ่อนกะพริบถี่เมื่อนึกถึงวันที่คนสำคัญค่อยๆ จากไปทีละคนโดยไม่อาจทำอะไรได้ เพราะอย่างนั้นตอนคมสันบอกให้เป็นดารา ผมที่ยังเกลียดแม่จับใจจึงเลือกหันหน้าเข้าหาเสี่ย ยินยอมเป็นเด็กเลี้ยงหวังเศษเสี้ยวความรักจากเขา เพื่อจะได้ไม่เหงา ไม่ต้องทนอยู่เดียว
เกือบลืมความรู้สึกนี้แล้วเชียว...เพราะผมเข้มแข็งขึ้น แข็งแกร่งขึ้น เลือกที่จะเดินออกมาจากชีวิตของจิตรินและเสี่ย หันหน้าเข้าสู่เส้นทางที่เคยปฏิเสธมาตลอดอย่างมุ่งมั่น จนเกือบจะลืมไปแล้ว...ว่าผมนั้นเคยโดดเดี่ยวและอ้างว้างขนาดไหน
เคยถึงกระทั่งหลงผิด ใช้ยาเสพติดเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดใจ
ใช่แล้ว ไม่เพียงจมกับบทของกันย์
แต่ผมจมกับอดีตของตัวเอง
ดวงตากะพริบถี่เมื่อความจริงข้อนี้กระแทกเข้ากลางใจ ผมพยายามไล่หยาดน้ำใสที่เริ่มคลอหน่วยเพื่อบอกกับตัวเองว่าผ่านมาแล้ว
ใช่! ผมก้าวผ่านมันมาได้แล้ว ผมจะไม่เดินถอยหลังเด็ดขาด ผมจะ...
“จิระ!”
“พี่ฌาน...”
--------------------
ตัดฉับกันก่อนกับจิระที่กำลังเตลิดไกล อันนี้ได้แรงบันดาลใจจากการสัมภาษณ์นักแสดงบางเรื่องที่มีอาการจมดิ่งหลังถ่ายทำเสร็จ จนบางทีต้องเข้าวัดกันก็มี หรือเผลอเเสดงเป็นตัวละครนั้นๆ ทั้งที่เข้ากองถ่ายเรื่องอื่นไปแล้ว เรื่องนี้ดันพอดีกับตะกอนเก่าในใจของจิระ เพราะความร้ายกาจของน้องในเรื่องเสี่ยนั้นก็มาจากปมในใจข้อนี้ ฉะนั้นเราจะมาเคลียร์กันค่ะ!
ปล. ตอนหน้าใครอยากเห็นเตโชเกรี้ยวกราดบ้างได้รับชมแน่ๆ
เพจนักเขียนที่อยากปลอบหนูจิ
หัวข้อ: {{ He's Not Me }} ผมไม่อยากเป็นดารา - ตอนพิเศษวันแม่ - P.39 - [12/08/61] (อ่าน 174996 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก